შესვლა
რეგისტრაცია
რეკლამა

მინდვრის ყვავილები (ნაწილი X)


6-12-2020, 01:58
ავტორი Maltuza71
ნანახია 1 028

რატომ მაინცდამაინც ახლა? ფიქრებს თავს ვერ უყრიდა გაგა. სწორედ იმ დროს, როდესაც ყველაფერი ასე კარგად იყო. მე ის ძალიან მჭირდება, მაგრამ რა შემიძლია გავაკეთო ამ მდგომარეობაში? ვუთხრა როგორ მიყვარს და შემდეგ ტანჯვისთვის გავიმეტო? არა , ამას ვერ შევძლებ. მე ხომ ისიც არ ვიცი სულ რამდენი დღის სიცოცხლე დამრჩენია და მარიამს საავდმყოფოში ვერ გავატარებინებ ჩემს გამო დღეებს. ერთადერთი გამოსავალია, ის აქედან წავიდეს და სამუდამოდ დამივიწყოს. ასეთმა ფიქრებმა გონება აუმღვრია. თავი ვეღარ შეიკავა და წიგნების კარადას მიაწყდა. უნდოდა ყველაფერი დაემტვრია და გაენდაგურებინა, ისევე როგორც მისი სული ნადგურდებოდა ამ წამს. შუშა წკრიალით ჩამოისმხვრა და მინის მოზრდილმა ნაჭერმა ხელი გაუჭრა. ჭრილობიდან მუქმა სისხლმა იფეთქა და თეთრი პერანგი წითლად შეუღება. ძლიერ ნაკადად მოედინებოდა მის სხეულზე, მაგრამ ამას ყურადღებას არ აქცევდა. ოდნავ თავბრუსხვევა იგრძნო და მხოლოდ მაშინ ჩამოჯდა საწოლზე. არაფრის ძალა აღარ ჰქონდა.
- გაგა გთხოვ, კარი გამიღე. ტიროდა მარიამი. მთელი ძალით ჩაფრენოდა კარის სახელურს და არყევდა. გთხოვ შემომიშვი.ვილაპარაკოთ. მე შენ მიყვარხარ, გესმისს? მიყვარხარ და არსად არ წავალ, სანამ არ ამიხსნი რა ხდება.
აღარ შეეძლო მისი ამ მდგომარეობაში ყოფნა. ძლივს მივიდა კართან და საკეტი გადაატრიალა.
ატირებული შემოვიდა მარიამი ოთახში და ბიჭის ხელზე მოთქრიალე სისხლმა შეძრა.
- გაგა რა გჭირს? ეს რატომ გააკეთე? დახმარება გჭირდება სასწრაფოდ , უთხრა და ჭრილობაზე დახედა.
- არაფერია, შენ საქმეს მიხედე, მოემზადე. ცივად გააშვებინა ხელი. ჩემს თავს მე მივხედავ.
- სისხლი მოგდის, ცუდად ხარ და ასე რატომ ლაპარაკობ? ტირილი წესიერად ლაპარაკის საშუალებას არ აძლევდა. ძალით რომ გამაგდო, კართან დავჯდები და აქედან ფეხს არ მოვიცვლი. შენ თვითონ მეუბნებოდი, რომ ტკივილს უნდა გაუმკლავდე და ახალი შესაძლებლობები ეძიო და მე ის ვიპოვნე. მე შენთან ვიპოვნე ეს შესაძლებლობები და ახლა მაგდებ? მაგრამ სად უნდა წავიდე?
- ტყუილი იყო ყველაფერი, შესაძლებლობები არ არსებობს. ძველ ტანჯვას ახალი ემატება, ახალი ტკივილები მუდამ ჩნდება და ამას უნდა შეეგუო. წადი და უკან არასოდეს დაბრუნდე. შენს ძველ ცხოვრებას დაუბრუნდი. ბოდიში რომ გატყუებდი ამდენი ხანი.
- ტყუილების თქმა არც ისე კარგად გამოგდის, რატომ გინდა დამაჯერო რომ ყველაფერი სიყალბე იყო. მაშინ რატომ გამომედევნე მანქანით, როდესაც ავარია მოგივიდა. რატომ დატოვე ნაადრევად საავადმყოფო ჩემს გამო, რატომ იყავი მუდამ ჩემს გვერდით და რატომ მისმენდი როცა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა? და ახლა გინდა რომ ეგ დავიჯერო რასაც მეუბნები?
- მაპატიე, უბრალოდ შენ გჭირდებოდა ეგ და მეც თავს ვალდებულად ვგრძნობდი ასე მოვქცეულიყავი. მეტი არაფერი ყოფილა. შენ ფიქრობ, შემიყვარდი და მაგიტომ ვიქცეოდი ასე? ძალით ჩაიღიმა და გულში მწვავე ტკივილი იგრძნო.
მარიამი გაშეშდა, ასეთ ირონიულ სიტყვებს და ღიმილს არ ელოდა გაგასგან. ისეთი მოულოდნელი იყო , სიკვდილი მოუნდა. ასე ჯერ არავის დაემცირებინა.
- გასაგებია, ძლივს ჩაილაპარაკა. ახლა შენს ხელს მივხედავ და თუ მერე მეტყვი რომ წავიდე , წავალ. სამუდამოდ წავალ. ოღონდ ახლა უფლება მომეცი, მკლავი დაგიმუშაო და სისხლდენა შევაჩერო. თუმცა როგორ უნდა წასულიყო, არ იცოდა. ადამიანი, რომელიც სიგიჟემდე უყვარდა მის წინ იჯდა და ასე ამცირებდა.
ბიჭს ხმა აღარ ამოუღია. მარიამს, საშუალება მისცა შეჰხებოდა. ძირს დაგდებული ჩანთიდან, პირველადი დახმარების საშუალებები ამოალაგა, მაისური გახადა და დამუშავებას შეუდგა. სიფრთხილით უწმენდდა ჭრილობას და ცდილობდა ცრემლები შეეკავებინა, რაც არც თუ ისე კარგად გამოსდიოდა. გაგა უყურებდა გოგოს, რა სიფრთხილით ეკიდებოდა ამ ყველაფერს, რა მზრუნველობით აკეთებდა და თითოეულ მის შეხებაზე კრთებოდა. უნდოდა გულში ჩაეკრა, დაეკოცნა მისი ცრემლიანი თვალები და სამუდამოდ ასე დაეტოვებინა ჩახუტებული. სწორედ ამიტომ, განიცდიდა ახლა მის ასე ახლოს ყოფნას. თავშეკავება ძალიან უჭირდა და ამის გამო სული ეწვოდა.
ეტყობა სტკივა, როგორ კრთება შეხებაზე, ფიქრობდა მარიამი და უფრო სინაზით უდგებოდა ამ პროცესს. ღრმა ჭრილობაა, ალბათ ნაწიბურს დატოვებს.იმედია შეუხორცდება და არ გაურთულდება. ნეტავ, რა სჭირს? ასე უცებ რამ შეცვალა? რაღაც მოხდა და არ ამბობს. დაასრულა დამუშავება და გაგას ახედა.მის სახესთან ახლოს აღმოჩნდა. ბიჭი მას უყურებდა. მარიამის შემოხედვაზე შეცბა, მზერა მოარიდა და გვერდით გაიხედა.
-დავასრულე, თუმცა სჯობს ექიმს აჩვენო. დიდი ჭრილობაა, ვფიქრობ კარგად ვერ დავამუშავე. წამლები აალაგა, გაგას მაისური აიღო და გასვლისას ესღა უთხრა: დაისვენე ახლა, ბევრი სისხლი დაკარგე. გამოძინება და ძალების აღდგენა გჭირდება.
შებინდებული იყო, გაგას რომ გამოეღვიძა. მარცხენა მხარეს გადატრიალება ძალიან უჭირდა. ძლივს წამოიწია საწოლიდან, პლედი მოიშორა და ოთახიდან გავიდა. მარიამი მაგიდასთან ჩაფიქრებული იჯდა. მისი შემოსვლა არ გაუგია.
ეტყობა მთელი დღე ტიროდა, თვალები როგორ ჩასწითლებია. მისკენ წავიდა, სურდა თმაზე მოჰფერებოდა, მაგრამ ვერ გაბედა. უკან გამობრუნდა და მაგიდის მეორე მხარეს ჩამოჯდა. მხოლოდ ახლა გამოხედა მარიამმა და მზერა მალევე აარიდა. არ უნდოდა ამ მდგომარეობაში ენახა ბიჭს.
- სავარაუდოდ ხვალ, ტრანსპორტი აქ იქნება. მზად გაქვს ჩანთა? ნაღვლიანად ჰკითხა.
- რატომ გინდა რომ წავიდე? შეგიძლია დამელაპარაკო და თუ მარტო ვერ წყვეტ, ორივემ ერთად მოვაგვაროთ, რა არის ისეთი რამაც ასე შეგცვალა ერთ ღამეში? პეტრეს საუბარი მოვისმინე. თქვა და გაჩუმდა.
გაგა შეცბა. ამას არ ელოდა. ნუთუ ყველაფერი იცის? ნეტავ რამდენი გაიგო. როგორ ეკითხა ეგეც არ იცოდა.
- გავიგე როგორ უთხარი რომ მოგწონვარ, მის ფიქრებს გამოეპასუხა გოგო. თუ ეს ტყუილია, როგორ შეგეძლო შენი უახლოესი მეგობარიც მოგეტყუებინა? მაგრამ რისთვის? რისთვის აკეთებ ამას? მოგწონს ჩემი დამცირება? შენ ეგ სიამოვნებას განიჭებს? მაშინ რატომ არ დამტოვე რეზისთან? რატომ წამომიყვანე თუ შენ უარესად უნდა მოქცეულიყავი? ახლა როგორ უნდა წავიდე, როდესაც ჩემი ადამიანი ვიპოვნე, რომელსაც შემიძლია ვენდო, როდესაც შენ გიპოვნე და ჩემი თავიც ხელახლა აღმოვაჩინე. შენ ხომ არ იცი რა რთული იყო ეს ჩემთვის? როგორ ვებრძოდი საკუთარ თავს რომ შენს მიმართ გრძნობები არ მქონოდა, მეშინოდა რომ ისევ მიტოვებული დავრჩებოდი, რომ ისევ გამიცრუვდებოდა იმედები. რომ ისევ ტკივილში მომიწევდა ცხოვრება. აღარ მინდა ასე იმედგაცრუებებში ცხოვრება, აღარ მინდა გესმის? თუ ასე ფიქრობდი, თავიდანვე უნდა გაგეშვი. ვიდრე ასე მეტკინებოდა. დაასრულა მარიამმა და თავი მაგიდაზე ჩამოდო. ტირილის თავიც აღარ ჰქონდა.
მარიამის თითოეული სიტყვა გულს უკლავდა გაგას. რას იზამდა როდესაც ის აქედან წავიდოდა? იმის გაფიქრებაც რომ შესაძლოა ის სხვა მამაკაცს შეხვედროდა სულს უფორიაქებდა. როგორ უნდა გაეშვა ადამიანი, რომელიც მისი სულის ნაწილი გამხდარიყო. მის წინ იჯდა გოგო,რომლის გარეშე ყოფნაც არ შეეძლო და იმის მაგივრად რომ მისი სიყვარულით დამტკბარიყო , იძულებული იყო მისთვის თავი შეეძულებინა.
- უბრალოდ დაივიწყე ყველაფერი, აქედან წადი და შენი გზა ეძებე ცხოვრებაში. ჩათვალე რომ ეს მხოლოდ და მხოლოდ სიზმარია, რომელიც დაგავიწყდება, როდესაც გაიღვიძებ. უთხრა და წამოდგა. ეზოში გავიდა, საღამოს გრილ ნიავს სახე მიუშვირა. იცოდა ძილს მაინც ვერ შეძლებდა და გადაწყვიტა არ დაწოლილიყო.
მეორე დილას, მანქანის ხმამ გამოაფხიზლა მარიამი. სწრაფად წამოდგა საწოლიდან. მიხვდა რომ გაგა არ ტყუოდა. ჩემოდანს ხელი დაავლო და კარში გავიდა. საოცარი დილა იდგა. მზეს გაეჩახჩახებინა იქაურობა. ჩიტები გალობით იკლებდნენ არემარეს. ეზოში არავინ ჩანდა. ბოლოჯერ მიმოავლო თვალი იქაურობას და მანქანაში ჩაჯდა.



№1 სტუმარი სტუმარი ანი

არ მინდოდა ბანალურად გაგრძელებულიყო ისტორიაა მაგრამ სამწუხაროდ ასე გაგრძელდა ახლა წავა მარიამი გაგა კი თვითგვემაში ჩავარდება, არადა საყვარელ ადამიანებს ასე არ ექცევიან პირიქით მათ გამო იბრძვიან და უფრო სტიმულს ღებულობენ მათი გვერდით ყოფნით, გაგა კი ერთი ეგოისტი და მშიშარაა ადამიანი აღმოჩნდა რომელსაც პირველივე დაბრკოლებაზე შეეშინდა და დანებდაა, ძალიანაც კარგი წავიდეს მარიამი სხვა შეიყვაროს მერე კი წლების შემდეგ შეხვდეს და აი სასტიკად ინანოს გაგამ თავისი გადაწყვეტილებაა, ვერ ვიტან სუსტ ადამიანებს აი რაც არ უნდა სასიკვდილოდ განწირული იყოს ბრძოლა უნდა შეეძლოს. მეგონა მარიამი უფრო ჯიუტი იქნებოდა მაგრამ ეგეც დანებდაა.

 


№2  offline წევრი Maltuza71

სტუმარი ანი
არ მინდოდა ბანალურად გაგრძელებულიყო ისტორიაა მაგრამ სამწუხაროდ ასე გაგრძელდა ახლა წავა მარიამი გაგა კი თვითგვემაში ჩავარდება, არადა საყვარელ ადამიანებს ასე არ ექცევიან პირიქით მათ გამო იბრძვიან და უფრო სტიმულს ღებულობენ მათი გვერდით ყოფნით, გაგა კი ერთი ეგოისტი და მშიშარაა ადამიანი აღმოჩნდა რომელსაც პირველივე დაბრკოლებაზე შეეშინდა და დანებდაა, ძალიანაც კარგი წავიდეს მარიამი სხვა შეიყვაროს მერე კი წლების შემდეგ შეხვდეს და აი სასტიკად ინანოს გაგამ თავისი გადაწყვეტილებაა, ვერ ვიტან სუსტ ადამიანებს აი რაც არ უნდა სასიკვდილოდ განწირული იყოს ბრძოლა უნდა შეეძლოს. მეგონა მარიამი უფრო ჯიუტი იქნებოდა მაგრამ ეგეც დანებდაა.


ძვირფასო ანი, გამარჯობა. პირველ რიგში დიდი მადლობა უკუკავშირისთვის, როგორ მიხარია, რომ ამ საკითხთან მიმართებაში ასეთი მტკიცე აზრი გაქვს. ეს ძალიან ბევრს ნიშნავს. მივესალმები შენს მოსაზრებას, რომ ბრძოლა უნდა შეგეძლოს, თუმცა ადამიანური თავისებურებებიდან გამომდინარე, ყველა სხვადასხვაგვარად იცავს თავს. ყველა ადამიანს განსხვავებული თავდაცვითი რეაქცია გააჩნია, განსაკუთრებით, როდესაც საქმე მის ჯანმრთელობას ეხება ან რაღაც მოულოდნელობების წინაშე აღმოჩნდება. მე პატივს ვცემ შენს პოზიციას და იმავე აზრზე ვდგავარ, თუმცა ზოგჯერ ძალიან გვიჭირს ადამიანური ეგოიზმიდან გამოსვლა და გვირჩევნია თავი მას შევაფაროთ. სწორედ ესაა გადამწყვეტი საჭირო მომენტში, რა პოზიციას დავიკავებთ და რომელ მხარეს დავდგებით. ეს ჩვენი არჩევანის თავისუფლებაა, რომელსაც შემდეგ ან ვნანობთ ან არა. ბევრი შეტყობინება მივიღე , იმასთან დაკავშირებით რომ, ადამიანს ვინც ან რაც უყვარს მისთვის უნდა იბრძოლოს. ჩემთვის მნიშვნელოვანია თქვენი დამოკიდებულებები და ბევრის გათვალისწინებაც მოხდა ამ ისტორიაში. მსურს, ამ ბანალურმა ისტორიამ რამდენიმე კუთხიდან შეახედოს მკითხველი წარმოდგენილი საკითხებისადმი. ვნახოთ როგორ განვითარდება მოვლენები, ხშირად დამარცხებისკენ სვლა უფრო დიდ მოტივაციას გვაძლევს და ახალი მიმართულებების აღმოჩენისკენ მივყავართ. დიდი მადლობა კიდევ ერთხელ <3

 


№3 სტუმარი Life is beautiful

არ ვიცი რას ვგრძნობ, უფრო სწორად ვიცი, მაგრამ რთულია...
მე მაგალითად, ბრძოლა მიჩევნია დანებებას, მაგრამ ასე მარტივიც არ არის, არასდროს მქონია ისეთი პრობლემა, რომ სიკვდილისკენ მიმავალი გზა, ასე ფართოდ ყოფილიყო გზ
გახსნილი ჩემთვის.. არავის უთქვია, რომ რამდენიმე წუთში, წამში, თვეში ან წელში მოკვდებიო, მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანი რომელიც გარეთ გადის, სახლში საღსალამათი დაბრუნების მაჩვენებელი, 50/50თზეა... ნამდვილად ვიცი, რომ სიკვდილის არ მეშინია, მაგრამ რომ მითხრან დრო, ალბათ აზრს დავკარგად ცხოვრებისას, ეს მარტივად რომ ვთქვათ... ხო, შეიძლება უნდა იბრძოლოს გუგამ, მაგრამ როცა მარიამი ჰყავს და როცა იცის მალე მოკვდება, იმ ტკივილისგან იცავს რაც მისი დაკარგვის შემდეგ ექნებოდა, საერთოდ ადამიანები ერთმანეთს შორდებიან და გადააქვთ, მაგრამ სიკვდილი ყველაზე წითელი ზონაა. ხოდა მესმის, არც ვამართლებ მაგრამ არც ვკიცხავ...
იცი? ამ ისტორიამ "ბუბას ბოლო წერილი" გამახსენდა. იცი ალბათ... :'(




ერთი კითხვა მაქვს? ეს ისტორია რამე ნამდვის ეძღვნება? იმიტომ რომ რაღაცა მაგრძნობიებს ამას, არ ვიცი რა, მაგრამ აშკარად არის რაღაც.. მეც ვწერ,
რაღაცეებს ჩემთვის და რაღაცა ვიცანი, უფრო სწორად კი, მაქვს ერთი ისტორია, რომელიც რეალურია თუმცა ცოტა (თავთან კრიტიკული ვიქნები ) მშრალი. იმიტომ რომ როცა რამეს იგონებ შენს ფრთებს ასახამ და როცა სხვას აქვს შესხმული ცოტა "კომპლექსი" გაქვს რომ არ შემოგეცვალოს.


თუმცა, როგორც არ უნდა დასრულდეს ეს ისტორია, მართლა ლამაზი შინააარსი აქვს...

წარმატებები ძვირფასო, რომ დაამთავრებ ამ ისტორიას და დაიწყებ ახალს, არ შეიბოჭო, დაწერე ყველა შენი: ფიქრი და შეგრძნება... ეს, შენს
მკითხველზე გადმოვა და რაც მთავარია, უფრო შეიცნობ შენს სამყაროს, რაც "ბორკილებს" მოგხსნის, რომელსაც მე ძალიან ნათლად ვხედავ. მე არ მიგულისხმია "აღვირახსნილობა და..." ნუ ხო მიხვდი... სხვაგვარი "ბოჭვა" გაქვს, განაღვლებს იმაზე მეტად სხვისი აზრი, ვიდრე უნდა განაღვლებდეს, რომც არ აღიარო არც არის საჭირო, ისედაც ვხედავ.
"დაიკიდე"ყველაფერი როცა წერ, შენს თავისუფლებაზე იფიქრე და სამყარო შენს ირგვლივ დაატრიალე. რადგან როცა წერ მოედანზე ბურთი შენ ათამაშებ...

ერთი სიტყვით მიხვდებოდი საკმაოდ "ეგოცენტრული" ადამიანი ვარ, მაგრამ ჩემი აზრით, სხვანაირი არც უნდა ვიყო, ახლა კიდევ გკითხავ რაღაცას, ხომ მართალი ვიყავი შენთან მიმართებაში?.. "ბორკილები" რომ გამოვიყენე იმ წინადადებებში? ეს უბრალოდ, თვითკმაყოფილებისთვის მჭირდება რომ ვიცოდე.


სხვა მხრივ, უკვე გითხარი და არც მომბეზრდება! რომ გითხრა, მომეწონა ეს ისტორია! წარმატებები! გელოდები! ♥️



Life is beautiful ♥️

 


№4 სტუმარი mery

ძალიან მომწონს ეს ისტორია ❤️ ჩემი აზრით გაგა სწორად მოიქცა სიყვარულის გამო მაგრამ მარიამი არ უნდა დანებებულიყო, ❤️ ჰეფი ენდი მინდდა დდდდ

 


№5  offline წევრი Tedooooo

წარმატებები

 


№6  offline წევრი Maltuza71

Life is beautiful
არ ვიცი რას ვგრძნობ, უფრო სწორად ვიცი, მაგრამ რთულია...
მე მაგალითად, ბრძოლა მიჩევნია დანებებას, მაგრამ ასე მარტივიც არ არის, არასდროს მქონია ისეთი პრობლემა, რომ სიკვდილისკენ მიმავალი გზა, ასე ფართოდ ყოფილიყო გზ
გახსნილი ჩემთვის.. არავის უთქვია, რომ რამდენიმე წუთში, წამში, თვეში ან წელში მოკვდებიო, მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანი რომელიც გარეთ გადის, სახლში საღსალამათი დაბრუნების მაჩვენებელი, 50/50თზეა... ნამდვილად ვიცი, რომ სიკვდილის არ მეშინია, მაგრამ რომ მითხრან დრო, ალბათ აზრს დავკარგად ცხოვრებისას, ეს მარტივად რომ ვთქვათ... ხო, შეიძლება უნდა იბრძოლოს გუგამ, მაგრამ როცა მარიამი ჰყავს და როცა იცის მალე მოკვდება, იმ ტკივილისგან იცავს რაც მისი დაკარგვის შემდეგ ექნებოდა, საერთოდ ადამიანები ერთმანეთს შორდებიან და გადააქვთ, მაგრამ სიკვდილი ყველაზე წითელი ზონაა. ხოდა მესმის, არც ვამართლებ მაგრამ არც ვკიცხავ...
იცი? ამ ისტორიამ "ბუბას ბოლო წერილი" გამახსენდა. იცი ალბათ... :'(




ერთი კითხვა მაქვს? ეს ისტორია რამე ნამდვის ეძღვნება? იმიტომ რომ რაღაცა მაგრძნობიებს ამას, არ ვიცი რა, მაგრამ აშკარად არის რაღაც.. მეც ვწერ,
რაღაცეებს ჩემთვის და რაღაცა ვიცანი, უფრო სწორად კი, მაქვს ერთი ისტორია, რომელიც რეალურია თუმცა ცოტა (თავთან კრიტიკული ვიქნები ) მშრალი. იმიტომ რომ როცა რამეს იგონებ შენს ფრთებს ასახამ და როცა სხვას აქვს შესხმული ცოტა "კომპლექსი" გაქვს რომ არ შემოგეცვალოს.


თუმცა, როგორც არ უნდა დასრულდეს ეს ისტორია, მართლა ლამაზი შინააარსი აქვს...

წარმატებები ძვირფასო, რომ დაამთავრებ ამ ისტორიას და დაიწყებ ახალს, არ შეიბოჭო, დაწერე ყველა შენი: ფიქრი და შეგრძნება... ეს, შენს
მკითხველზე გადმოვა და რაც მთავარია, უფრო შეიცნობ შენს სამყაროს, რაც "ბორკილებს" მოგხსნის, რომელსაც მე ძალიან ნათლად ვხედავ. მე არ მიგულისხმია "აღვირახსნილობა და..." ნუ ხო მიხვდი... სხვაგვარი "ბოჭვა" გაქვს, განაღვლებს იმაზე მეტად სხვისი აზრი, ვიდრე უნდა განაღვლებდეს, რომც არ აღიარო არც არის საჭირო, ისედაც ვხედავ.
"დაიკიდე"ყველაფერი როცა წერ, შენს თავისუფლებაზე იფიქრე და სამყარო შენს ირგვლივ დაატრიალე. რადგან როცა წერ მოედანზე ბურთი შენ ათამაშებ...

ერთი სიტყვით მიხვდებოდი საკმაოდ "ეგოცენტრული" ადამიანი ვარ, მაგრამ ჩემი აზრით, სხვანაირი არც უნდა ვიყო, ახლა კიდევ გკითხავ რაღაცას, ხომ მართალი ვიყავი შენთან მიმართებაში?.. "ბორკილები" რომ გამოვიყენე იმ წინადადებებში? ეს უბრალოდ, თვითკმაყოფილებისთვის მჭირდება რომ ვიცოდე.


სხვა მხრივ, უკვე გითხარი და არც მომბეზრდება! რომ გითხრა, მომეწონა ეს ისტორია! წარმატებები! გელოდები! ♥️



Life is beautiful ♥️

გამარჯობა. გეთანხმები "ცხოვრება მშვენიერია" მიუხედავად წყენებისა და გულისტკენებისა. მადლობა რომ არ დაგეზარა და ამდენი წერე, იმისთვის რომ გადმოგეცა შენი ნააზრევი. მიხარია და ძალიან გაფასებ. ამ ისტორიის თავდაპირველი ჩანაფიქრი იყო, ბანალურ ისტორიაში ჩადებულიყო ცხოვრების პაწაწინა ისტორია, რეალური გრძნობები და განცდები, რომელიც მარიამის რეალურმა გმირმა გადაიტანა. თუმცა რაღა თქმაუნდა ისტორია სრულიად შეცვლილია და არ მაქვს უფლება ამაზე ბევრი ვისაუბრო. გარდა ამ ფაქტისა, მსურდა მკითხველს თავად ჩაერთო წარმოსახვა თითოეულ დეტალთან მიმართებაში, ამიტომ არის დაჩქარებული მოვლენები და არ არის ჩაშლილი ბევრი დეტალი. კიდევ ყველაზე მნიშვნელოვანი რაც მინდა თქვენამდე მოსულიყო იყო ის რომ, მკითხველს დარჩენოდა განცდა რომ ყველაფერი ვნებებისგან დაცლილია და ამ სიმშრალეში აღმოეჩინათ საკუთარი სურვილები. არვიცი როგორ მოვიდა და როგორ მოიტანა ეს ყველაფერი ამ ისტორიამ თქვენამდე, თუმცა იმდენი კარგი, ჯანსაღი კრიტიკა მოვიდა ჩემთან, რომ ვფიქრობ ეს ამად ღირდა. :) რაც შეეხება შენს კითხვას, მინდა გითხრა რომ მართალი ხარ. არა იმიტომ რომ ეს შენ გჭირდება ახლა,თუმცა ხანდახან ეგეც შეიძლება:) , არამედ იმიტომ რომ შენ თავად აღმოაჩინე პაწაწინა სიმართლის მარცვალი. კი "ბორკილები" დაედო იმიტომ რომ შიგნით რეალური ადამიანის რეალური განცდაა.
P.S. მადლობა ასეთი მუხტის მოცემისთვის, არაჩვეულებრივი ადამიანი ხარ!
"ბუბას ბოლო წერილი" არ ვიცოდი, შენი კომენტარის წაკითხვის შემდეგ მოვიძიე ინტერნეტში და მოვუსმინე.:)

mery
ძალიან მომწონს ეს ისტორია ❤️ ჩემი აზრით გაგა სწორად მოიქცა სიყვარულის გამო მაგრამ მარიამი არ უნდა დანებებულიყო, ❤️ ჰეფი ენდი მინდდა დდდდ


მოგესალმები MARY, მადლობა გამოხმაურებისთვის <3. სასიამოვნოა შენი ნააზრევის მოსმენა ისტორიასთან მიმართებაში. ვნახოთ როგორ განვითარდება შემდეგში მოვლენები. :)

Tedooooo
წარმატებები

დიდი მადლობა <3

 



სახელი: *
  • bowtiesmilelaughingblushsmileyrelaxedsmirk
    heart_eyeskissing_heartkissing_closed_eyesflushedrelievedsatisfiedgrin
    winkstuck_out_tongue_winking_eyestuck_out_tongue_closed_eyesgrinningkissingstuck_out_tonguesleeping
    worriedfrowninganguishedopen_mouthgrimacingconfusedhushed
    expressionlessunamusedsweat_smilesweatdisappointed_relievedwearypensive
    disappointedconfoundedfearfulcold_sweatperseverecrysob
    joyastonishedscreamtired_faceangryragetriumph
    sleepyyummasksunglassesdizzy_faceimpsmiling_imp
    neutral_faceno_mouthinnocent