1997 წელს დავიბადე,ჩემს დაბადებას,რაიმე განსაკუთრებული არ მოჰყოლია, ჩვენი ოჯახისთვის, აი ხალხისთვის კი, ვიყავი,ერთი საცოდავი , რომელთანაც,ბავშვებს აკრძალული ჰქონდათ თამაში, მაშინ ამას ძალიან განვიცდიდი, ახლა კი მეცოდება ყველა, ის ქალი ვინც, ჩემთან თამაშ,უკრძალავდა შვილს,როგორ,მე გადამდები სენით, ვიყავი დაავადებული და ვინმეს, რამეს გადავდებდი?
ჯერ კიდევ, ექვსი წლის ბავშვს, მიწევდა ამეტანა, ეს გამოხტომები ხალხის და ვერასდროს, გამეგო რა ხდებოდა, ჩემს გარშემო.
მე კი, გულ მოკლული, შემოვირბენდი დედასთან და ავტირდებოდი, მერე კი ვეტყოდი რომ, არავინ მეთამაშებოდა, იმიტომ რომ, მე მამა არ მყავს, იმიტომ რომ, ეს შენი ბრალია, ასე მეუბნებიან, მაგრამ თითქოს ქვა იდგა, ჩემს წინ და არაფერი მოუვიდოდა, ჩემს სიტყვებზე, როცა მის ცრემლს დავინახავდი თვალებში, რომელსაც არაფრით უშვებდა ლოყამდე, მერე ტკივილი და გაბრაზება ერთად შეიფუთებოდა, გულში და გულს მიჭამდა, იმაზე ფიქრი,რომ დედა არ სცემდა პასუხს, არც მათ და არც მე.
ყველაფერი კი დაიწყო ასე:
1995 წელი იქნებოდა, დედაჩემს მამა დაეღუპა.
დედა მარიტა, ამ დროსითვის 19 წლის გახლდათ, მას უჭირდა იმ ცხოვრებასთან და რეალობასთან შეგუება,სადაც მამა არ იყო ,ეს რთული დღეები, თავეები და წელიც, მძიმე ასატანი იყო მისთვის, პირველ კურსელი ულამაზესი მარიტასთვის.
ძალიან, ბევრს მოსწონდა მარიტა, მარიტას კი მხოლოდ, დარდისთვის და სწავლისთვის ეჩუქებინა თავი.
მარიტას ანუ დედას, ფოტოს რომ ვუყურებ, ის მშვენივარდ მიმზიდველი ქალია.
მაღალი, ტანწერწეტა,გრძელი შავი თმით, მწვანე თვალებით და ლამაზი სახის ნაკვთებით.
ოჰ,თქვენ რომ გენახათ ,მარიტას ღიმილი, სამოთხეს დათმობდით ჯოჯოხეთისთვის, იშვიათად ლაპარაკობდა მარიტა, მაგრამ თუ ამოიღებდა ხმას და მის მშვენივრად წვრილ და ტკბილ ხმას ამოუშვებდა, დამუნჯდებოდი და რაც არუნდა სისულელე ელაპარაკა, მოგინდებოდა ამ სიტყვებისთვის როგორც ასეთი მინიმუმ,ვარსკვლავი გაგეხსნათ, ვარსვლავი,რომელზეც არასდროს უოცნებია მას...
ცალკე, დედის ტანჯვას ვერ იტანდა,დღესაც, როცა ამდენი დრო გავიდა, დედა ხატებად ესახება და მასზე, ისე თბილად საუბრობს ,მიხვდებით რომ კერპი იყო მისთვის...
ბებიაჩემმა,ლალიმ ყველაფერი გააკეთა,რომ სწავლა დაემთავრებინა, დედაჩემს და ეპოვნა ადგილი ცხოვრებაში. სამედიცინოზე სწავლობდა,დედა და ეს საქმე,ძალიანაც უყვარდა, მესამე კურსზე, წარმატებით გადავიდა, ამ დროს ,ლექტორი ავარიით დაეღუპა, ახალ ლექტორს კი არ დაუგვიანია...
ყველა, მოუთმენლად ელოდა, ორი კვირის ლექციის გაცდენის შემდეგ, ვინ მოვიდოდა,კარი გაეღო და 30 წლამდე, ახალგაზრდა, მიმზიდველი ,მამაკაცი შემოვიდა, ზრდილობიანად მიესალმა სტუდენტებს, ისე რომ არც შეტრიალებულა მათკენ, მაგიდაზე დააწყო ჩანთა და წიგნები და აი, ამის შემდეგ გადახედა სტუდენტენს,შემდეგ, ამოიღო ჟურნალი,სადაც ანბანის მიხედვით ეწერა,სახელები და დაიწყო ამოკითხვა, თითოეულ ამოკითხულ სახელზე ,დგებოდა სტუდენტი და ეცნობოდა ლექტორს,ლექტორიც გულმოდგინედ, აათვალიერებდა სტუდენტს და თითქოს სანიშნით, რაღაცას მოინიშნაო, უცნაურად დაიდებდა,ხან შუბლზე, ხანაც ნიკაპზე ხელს, მარიტას ჯერიც მოვიდა და ჩვეულებრივად, სხვებივით, ისიც ადგა და ლექტორს გაეცნო.
-მარიტა, ეს მშვენიერი სახელია და მშვენიერ, ქალიშვილსაც ეკუთვნის !
-მადლობთ,მარიტამ პირიდან, მისი მშვენიერი ხმა ამოუშვა და ლექტორს, გონი წაართვა, აუდიტორიაში,ზოგს ხმამაღლა, წამოცდა სიცილი ,რაზეც გონს მოეგო ბ.ლექტორი და მოწესრიგდა.
შემდეგ კი,დაიწყო ლექციები, ლექციები და ლექცოები, მარიტა როგორც ძალზედ, განათლებული ამ სამი კურსის მანძილზე და მეტიც იცადა, ვიდერე მე-3 კურსელ სტუდენტს ევალებოდა, ხშირად გამოთქვამდა,თავის დასაბუთებებს და აზრს, ამა თუ იმ საკითხთან დაკავშირებით, ღრმად ერთვებოდა ცდებსა და პრაქტიკულ სამუშაოებში, ამის შემხედვარ,ახალგაზრდა და მიმზიდველ ლექტორს, დორბილი მოსდიოდა, გოგოზე და ცდილობდა დაახლოვებოდა, მაგრამ რეაქციის იმდენად ეშინოდა,რომ დისტანციას, მაინც ძლივს, მაგრამ იჭერდა, მისი სიმპატია კი, თვალების მიშტერებით, იწყებოდა და მთავრდებოდა,რადგან მეტი აშინებდა.
ბებიას ძალიან უჭირდა, სწავლის დაფარვა და იმის ფუფუნებაზე, ხომ ზედმეტი იყო საუბარი, რომ მარიტას, მშვენიერ მარიტას, შესაბამისი, ტანსაცმელი და დაფასება ჰქონოდა, ზამთარი მისთვის,ძალიან რთული იყო და თუ ვინმე ,გაიმეტებდა მეორად ქურთუკს ,ისიც სიხღულით გამოეწყობადა, მერე დღეს ისე მიატატებდა, თითქოს შანელის, ბოლო მოდელი ჩაგეცმიათ მისთვის, არ იყო, თვშიავარდნილი და უტაკტო, დედის ყველა ღვაწლს აფასებდა.
თებერვალი იდგა, ციოდა, წვიმდა საშინლად,ამას დართული ქარი, რომელიც ძვლებამდე დაგივლის.
-მარიტა, იქნებ არ წახვიდე დღეს ?
-მაგრამ აუცილებელია, დღევანდელი თემისთვის გავათენე.
-მაგრამ ცუდი ამუნდია.
-არაუშავს .
მარიტა მაიც წავიდა, მიდიოდა და წვიმა ,სულ უფრო ასველებდა, მის ქურთუკს, მას კი მეტად უჭირდა, ნაბიჯოს გადადგმა, ქარი კი, როგორც უნდოდა, ისე ათამაშებდა, მშვენიერ არსებას, უფანტავდა თმას და ხან იქით, ხანაც აქეთ მიაქანებდა,ლექციაზეც დააგვიანა, მაგრამ არჩია შესულიყო, სველი ქურთუკი გაიხადა, ჩამოკიდა, შიგნიდანაც სულ დასველებოდა ყველაფერი, მაგრამ ამას დაეძებდა, ის ყიველთვის მოწესრიგებული იყო.
კარზე დააკაკუნა და კარი გააღო.
-შეიძლება შემოვიდე , მარიტა კარში იდგა და ლექტორს ,არც კი უყურებდა, თავი დახრილი იდგა და ელოდა, ლექტორის პასუხს, ლექტორი, მოხერხებულად ადგა და მისკენ წავიდა, მარიტა წვიმაში მოყოლილ,თაგვს ჰგავდა.
-თქვენ ხომ სულ დასველებულხართ?!
-ეგ აურაუშავს პატივცემულო, მნიშვნელოვანია, ჩემი აქ ყოფნა.
-როგორც გინდა,მაგრამ ვფიქრობ, გაცივდებით.
-ბოდიშს გიხდით,ფრთხილი ნაბიჯით წავიდა,თითქოს ვინმეს ჩხუბს ელოდა და თავის,ადგილზე მოთავსდა, მაგრამ ხვდებოდა, რომ ვერაფერს უსმენდა და საშინელი კანკალი ატეხვოდა , მოსიყვარულე თვალებს, ეს არ გამორჩენია, მაშინვე აიღო, მისი ქურთუკი და მხრებზე მოახვია, პირველად, მაშინ იყო რომ რაღაც უცნაური იგრძნო მარიტამ,ლექტორს თვალშეპარვით შეხედა,მაგრამ რამეთუ,ისიც უყურებდა, თვალები ერთმანეთს შეხვდენენ და ორივეს გულში დაიწყო, წვრილ საფანტებად გაფანტვა, უცნაურმა სითბომ, ამგვარი სითბო, ორივეს ესიამოვნა და გაუუტკბა,ამის შემდეგ ,მარიტას ყველა შეხედვა ლექტორზე,უხერხულობას უქმნიდა , რაც ჭკვიან თვალს არ გამორჩენია.
ლექცია დასრულდა, მარიტამ მოკრძალებით, გადაუხადა მადლობა და ქურთუკი გაუწოდა.
-მადლობა, მგონი ცოტა დასველდა .
-წაიღე შეგცივდება, როგორც ჩანს, შენი სულ სველია, ამიტომ გქონდეს და შემდეგ, ლექციაზე დამიბრუნე.
-მაგრამ თქვენ ?
-ნუ ღელავთ,მე მანქანით ვარ და ამის, გარეშეც თბილად ვგრძნობ თავს.
-მაშ,მადლობა და ბოდიში.
მარიტა მალევე წავიდა სახლში, ვერაფრით თბებოდა.
-რა მოხდა, კარში შეეგება დედა, გაფითრებულ შვილს.
-დავსველდი დედა და მგონი, სიცხე მაქვს.
-ოი, ჯიუტო გოგო,მოდი აბა, ტემპერატურა გავიზომოთ ,
სწრაფად და მოხერხებულად, მოიქნია თერმომეტრი ქალმა და შესაბამის, ადგილზე დაყენების, შემდეგ იღლიის ქვეშ ამოუდო.
- დედა 39°.
-დაუჯერებელი ხარ, არ მისმენ არა, ნერვიულად, საყვედურპბდა და წამლით ხელში, მარიტასკენ მიიწევდა, მთელი ღამე, ძმრიანი ნასკები, კომბოსტოს ფოთლები შუბლზე,მაგრამ სიცხე არაფრით ეწეოდა, ან მალევე იწევდა მაღალა ტემპერატურა, გამთენიისას,სასწრაფოს გამოუძახა და სავადმყოფოში გადაიყვანა,ვერაფერს რომ გახდა.
ღამის 4 იყო საათი, სავადმყოფოში შევიდნენ, სასწრაფოდ აიღეს ანალიზები.
-ფილტვების ანთება აქვს, ქალბატონო და გლანდები საშინლადააქვს, ორი საათის მერე უთხრეს ლალის, საცოდავი ქალს სახეზე ფერი წასვლოდა,ღონე გამოცვლოდა და უკანასკბელ ძალღონეს ეძევდა,რომ თავი დაეჭირა.
-ხო და ახლა ?
-ახლა, ჩვენ მივხედავთ,ხუთი დღე მოგჯწევთ აქ ყოფნა და უფასო არაა ქალბატონო.
-კარგით .
ამის მერე ,მენეჯერს დაელაპარაკა და დილით, სახლში წავიდა, ქმრისგან დარჩენილი, ერთადერთი ოქროს ძეწკვი,აიღო და გაყიდა, გულიც იქ დატოვა და თვალცრემლიანმა,სავადმყოფოს მიაშურა, გზად მარიტას კურსელი შეხვდა მარშუტკაში.
-გამარჯობა შვილო.
-გამარჯობა,ლალი დეიდა, როჰორ ხართ ?
-რავიცი შვილო, მარიტაა ავად, ფილტვების ანთება აქვს და საავადმყოფოში ვართ ,მაინც იცოდე ,ვინმემ რომ იკითხოს.
-ცუდია, უნივერსიტეტის მერე გინახულებთ აუცილებლად .
-გმადლობთ შვილო ...
ლექციაზე, ლექტორმა თვალი გაადაავლო.
-უკაცრავად ბ. ნიკოლოზ.
-გისმენ, თეონა.
-მარიტას დედა შემხვდა, მარიტას ფილტვების ანთება,ჰქონია და სავადმყოფოშია, აგიტომ აცდენს.
-ძალიან ცუდი, გუშინ რაა ამინდში მოვიდა,სახე დაუპატარავდა და მოეღრუბლა, ო როგორ განიცდიდა, მისი გული, ოღონდ ეხლა შეძლებოდა, მისვლა და თვალის შევლება,მეტი არაფერი უნდოდა , მთელი დღე გონებიდან ვერ იშორებდა, ბოლოს ადგა და ყვავილები გაუგზავნა ,პატარა წარწერით :
-ძვირფასო მარიტა ,ძალიან ვწუხვარ ,თქვენს ამბავს და გისურვებთ ,მალე გამოჯანმრთელდეთ ,თქვენი უცნობი თაყვანისმცემელი.
დიდხანს იყოყმანა,მაგრამ ბოლოს მაინც, ჩადო კონვერტში და გაგაზავნა ...
მარიტას, ექთანმა შეუტანა.
-ეს თქვენია.
მარიტამ ბევრჯერ გადაიკითხა, მაგრამ ვერაფრით გაგეგო, ვინ იყო, ნაწერი კი ეცბობოდა, მაგრამ მაინც ვერ მოდიოდა აზრზე, ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო.
ხუთი დღე ,სავადმყოფოში გაატარა, ხუთიც სახლში და პროგრამასაც დაშორდა, ლექციაზე მისული, თავს ვერაფერს აბამდა და თვალები ეცრემლებოდა .
-გილოცავთ გამოჯანმთელებას.
-მადლობ ბ. ნიკოლოზ .
-მინდა შემოგთავაზოთ რაღაც.
-გისმენთ.
-ანუ,მასალას ჩამორჩით და შემიძლია, ერთი საათი დაგითმოთ, ლეექციის შემდეგ .
-მადლობთ, მაგრამ სამწუხაროდ, ფინანსურად ...
-არა, არა, მე ფულს არ ავიღებ თქვენგან.
-ეგ, როგორ ?
-ანუ რადგან ,თქვენ ძალიან მომდომებული და გონება მახვილი ხართ ,არ მინდა ორმა კვირამ ,თქვენზე რაიმე გავლენა მოახდინოს ,ამიტომ უფასოდ გამეცადინებთ საკითხში, რომელიც გაგიჭირდებათ .
-მაგრამ
-არავითარი, მაგრამ ეს, ჩემი მცირე წვრილი იყოს, თქვენი მომავალი კარიერისთვის, იქნებ მეც მოვხვდე თქვენთან,სავადმჰოფოში და ზუსტად ამ ერთმა საკითხმა დამღუპოს ?
-მე ,გინეკოლოგობას ვაპირებ, ამიტომ ნუ შეშინდებით .
მარიტას ,უნებლიეთ ხმამაღლა გაეცინა.
ნიკოლოზმა კი,იგრძნო ეს გოგო, როგორ აცლიდა, ხორციდან სულს და როგორ ითრევდა, მისკენ გოგონა იცინოდა ,ბიჭი კი უყურებდა, მწვანე თვალებს და მისი შეჭმა სურდა, უნდოდა ამ მწვანე ,თვალებში დაედო ბინა და ეცხოვრა, მაგრამ ეშინოდა, რომ კარს არავინ გაუღებდა და შორიდან ,ყურებით ტკბებოდა ....
მარიტა, გონს მოეგო და უხერხულად დახარა თავი.
-ბოდიში ,მგონი ცუდად ვიხუმრე.
-არა, სულაც არაა მაგრამ ხომ შეიძლება ,ჩემი მეუღლე ან და მოვიდეს ?!
-რათქმაუნდა .
-ამიტომ გადაწყვეტილია, ხვალიდან, ერთ საათს გამეცადინებ, აირჩიე საკითხი, რომელიც გიჭირს და განვიხილოთ ...
სახლში დაბრუნებულმა ,მარიტამ ლექტორის, ყურადღებაზე გაამახვილა ყურადღება და ფიქრი დაიწყო.
-ჩემზე იდარდა და ქურთუკი მომცა, ახლა მეხმარება, პროგრამას რომ.დავეწიო,რატომ? იქნებ რამე უნდა ჩემგან, განძრახვა აქვს ,უარი ხომ არ ვუთხრა, მაგრამ არც ის მინდა, დედას იმედი გავუცრუა, უკანასკნელ ნაგროვებს, მე მახარჯავს და რომ ვერ ჩავაბარო, გამოცდა გული გაუსკდება. დავთანხმდე ,სჯობს და მისს, თითოეულ საქციელს, ყურადღება მივაქციო ...
მეორე დღეს ,ლექციის შემდეგ ყველა წავიდა, მარიტა მერხიდან არც ამდგარა, ქვემოდან უცქერდა, უცნაურად ლექტორს, ლექტორმა ჩანთიდან, დიდი წიგნი ამოიღო და გოგოსკენ წამოვიდა ,თავის სკამიანად .
-მარიტა, ეს წიგნი მინდა გაჩუქო.
-არაა საჭირო, მარიტამ ცივად უთხრა უარი, ისე რომ არც დაუხედავს ,რა წიგნზე იყო ლაპარაკი.
-რატომ, ასე ცივად მარიტა? ლექტორმა ,წიგნი გვერდზე გადაწია ,წელში გასწორდა, ორივე ხელი მაგიდაზე დადო, თვალები, მარიტას თვალებს მისცა შესაჭმელად.
-უბრალოდ ვთვლი,რომ ძალიან წუხდებით .!
-და ვინ გითხრათ ,რომ ვწუხდები?
-არაა საჭირო, საჩუქრები და სხვა რამ ,მე თქვენს, წინანდადებას მხოლოდ ,იმიტომ დავთანცმდი, რომ დედა ბოლო თეთრს, ჩემს სწავლაზე ხარჯავს, არ მინდა გული ვატკინო.
-მესმის, მე თქვენი და ეს წიგნიც, თქვენი წარმატებისთვისაა ,თქვენს ასაკში, არა უფრო სწორად, მე-4 კურის ბოლოს, მაჩუქეს ეს წიგნი და ახლა ,მე თქვენ გჩუქნით.
-ვინ გაჩუქათ? ისე ეუცნაურა, ნიკოლოზს კითხვა, რომ წარბები შეკრა.
-ხო, ხო ,ვინ გაჩუქათ?
-ჩემთვის ,საყვარელ ადამიანმა მამაჩემმა.
-და მე რით დავიმსახურე, თქვენთვის საყვარელ, მამაის ნაჩუქარი წიგნი, მარიტამ უცებ აიღო წიგნი, ეს თქვენ გქონდეთ და მადლობთ, ჩემთვის გავიკვლევ გზას, რადგან ნიკოლოზს, წიგნი არ გამოურთმევია, მაგიდაზე ისე დაადო, უფრო დააგდო ,რომ წიგნი გადაიშალა წარწერიან ადგილზე, ნაბიჯ გადადგმულ, მარიტამ უკან დაიხია, ჩანთა მოიხსნა, ნიკოლოზი გაოცებით შეჰყურებდა, ჩანთის წინა ჯიბიდან, ფურცელი ამოიღი, ისე რომ წიგნს თვალს არ აშორებდა ,ფურცლის დანახვის თანავე, გასაგები იყო, ნიკოლოზისთვის ყველაფერი, მარიტამ ფურცელი ნაწერთან დადო ,ის იყო შედარება უნდა გაეკეთებინა, რომ ნიკოლოზმა ხელი აიღო და მარიტას ხელს დაადო.
-არაა საჭირო, ეს ყველაფერი, მაპატიე თუ გაწყენინე, მე უბრალოდ, შენს მიმართ, საშინლად ღელავდა და სიტყვებს ერთმანეთში ურევდა ლექტორი, რომელიც გაუჩერებლად ლაპარაკობდა ,ნეირონებზე, ბაქტრეიებზე და მილიონ სხვა თემაზე ,ისე რომ სიტყვა არ აერეოდა, ახლა ჯლოყინებდა დამნაშავე ბავშვივით.
-როგორ გითხრა, მომეწონე და თავიდან ვერ ამოვაგდე, შენზე ფიქრი, ბოდიში თუ გაწყენინე, ნამდვილად არ მიფიქრია.
უწინ გაბრაზებულ, მარიტას ახლა ლოყები გაწითლებოდა, მორცხვად და თავს მაღლა ვერ სწევდა, რომ მისთვის შეეხედა, ბოლოს ხელი გამოჰგლიჯა, ნიკოლოზის ხელს და სწრაფად გამოვარდა ოთახიდან .
მეორე დღეს, მარიტა ლექციაზე არ წავიდა, არ იცოდა რა უნდა გაეკეთებინა, რა ეთქვა ან უბრალოდ, როგორ დამჯდარიყო მის წინ ,ისე რომ ეს სიტყვები, გულიდან ან თავიდან ამოეღო და გვერდზე გადაედო, მაგრამ რამდეხაბს იჯდებოდა ასე, ბოლოს მაუნც გადაწყვიტა, წასულიყო და ასეც მოიქცა ,რამდენიმე მეგობარ გოგოს მოუყვა, ეს ამბავი და იმათაც ურჩიეს სიმშვიდე, შეენარჩუნებინა და მოქცეულიყო, ისე როგორც გული უკარნახებდა .
ლექციას დაესწრო, ჩვეულებრივად ჩაიარა ,არ უკაქტიურია ,ნიკოლოზი მშვიდად და გაწონასწორებით იქცეოდა ,სხვა დროს ხუმრობებით და ლაპარაკით იყო დაკავებული, თემის მიღმა, ახლა კი, უბრალოდ იმ საკითხებზე საუბრობდა,რაც საგაკვეთილო პროცეს ეკუთვნოდა.
ლექციის ბოლოს, ფრთხილად ჩაალაგა წიგნები, ადგა და მშვიდად წავიდა ეტყობოდა ,რომ ძალიან უხასიათოდ და გაბრაზებულად გრძნობდა თავს...
გოგოები დარჩნენ ოთახში .
-მარიტა საყვარელო, რთულადაა საქმე ,მაგრამ პირდაპირ გეტყვი, რომ ყველაზე სულელური ნაბიჯი, დღეს გადადგი ,მარიტა წინა სკამზე იჯდა, მიტრიალებული გოგოებისკენ.
-კატგით რა, აბა რა მექნა, ყელზე ჩამოვკიდებოდი, მხოლოდ იმიტომ რომ ,ჩვენ ერთ და იგივე სოციალურ ჯგუფს არ ვეკუთვნით, და ის ჩემი ლექტორია? მე ვფიქრობ რომ, მას უბრალოდ, ჩემთან დროის გაყვანა სურს და ამიტომ ...
-მარიტააა, თიკა თვალებით კარისკენ მანიშნებდა.
-რა ,რა იყო ეშმაკი დაინახე? მიტრიალდა და უფს, ნიკოლოზი .
-ბრაო, მარიტა ბრაო,
-ბატონო ნიკოლოზ, დამელაპარაკეთ თუ გაქვთ დრო.
-მე უკვე გავიგე, რასაც ფიფქრობ და სალაპარაკო რაა? უბრალოდ ერთს გეტყვი, კვირის ბოლომდე გაუძელი ,ჩემს აქ ყოფნას და მერე აღარ მოგიწევს.
თვალები ჩასწითლებოდა და ნერვიულად, ათატამაშებდა თითებს ,მიტრიალდა და გავიდა...
ის ერთი კვირა ჯოჯოხეთური იყო, შემოვიდოდა სერიოზული ტონით, გამოიკითხავდა ილაპარაკებდა წავიდოდა, მძიმე იყო ვითარება, მარიტას ახსნის უფლებასაც არ აძლევდა, მარიტა დეპრესიას მიეცა და საშინლად ცუდად შეიქმნა, ტემპერატურა მოემატა, გოგოები სახლში მოდიოდნენ,
-ხომ იცი ,რომ შენი მდგომარეობა, მის გამოა, მისამართი გავიგეთ, ადექი და მიდი .
-ზედმეტია ...
-არაფერია ზედმეტი, დაელაპარაკე, აუხსენი ,რომ შენც არ ხარ გურგრილი და უბრალოდ სანამ გეტყოდა ყველაფერს, ეასე ეგონა.
-არ ვიცი ...
-იცოდე, შენი ცხოვრების საუკეთესო მომენტს უშვებ ხელიდან .
-კარგი ხო ,რაც არის არის, ჩაიცვა რაც შეეძლო კოხტად, მაგრამ მარიტას, მშვენიერ სხეულს, ყველაფერი უხდებოდა და ყველაფერს აძვირფასებდა, მოცემულ მისამართზე წავიდა, ხუთი იყო საათი, რომ კართან იდგა და წინ და უკან ნერვიულად დადიოდა .
ბინიდან ხმადაბალი ,მუსიკის ხმა გამოდიოდა .
-ერთი, ორი და სანი ,რაც იქნება იქნება, ზარს ხელი მიაწვა და თვალები დახუჭა, თითქოს რაღაცის დანახვა არ სურსო .
-იქნებ წავიდე, სისულელეა ეს ყველაფერი, მაგრამ ზარი მოტრიალდა და კიბეებს ჩამოჰყვა, თან აეტირა რომ ვერ შეძლო ,უკან ფეხის ხმა გაიგო და სულ აკანკალდა ,ნაბიჯებს უმატა .
-მარიტა რაარის ეს ? გაიგო ხმა და გაშეშდა ,ვერც ტრიალდებოდა, ვერხ წასვლას ახერხებდა, უბრალოდ გაქვავდა, მხოლოდ ცრემლებს არ შეეძლოთ გაჩერება და გაქვავება, ესმოდა,როგორ უახლოვდებოდა.
-ან მოსვლა ,რა იყო და ან ეს გაქცევა, წამის შემდეგ ,მარიტას წინ აღმოჩნდა.
-როგორ, შენ ტირი, ხელით თავი აწევინა და გაოცებული, შეჰყურებდა გულმოკლულ მარიტას თვალებს,
თვალებს ,რომელსაც უსიტყოდ შეეძლო ,ჯოჯოხეთში გადაესროლე.
ოჰ, რა მშვენიერია მისი უმანკო თვალები, ჩაწითლებია ცრემლებისგან, ცრემლები ეალერსება, ვარდისფერ ლოყებს.
-რატომ ტირი, მოხდა რამე ?
მარიტას ,ყველა ეს გრძნობა, ემოციურ სტრესად გადაექცა, იგრძნო, როგორ აუკანკალდა ფეხები, როგორ მოახწია ,ცახცახმა გულამდე და დაუბნელდა თვალები,ნიკოლოზმა მოასწრო დაჭერა,გულზე მიიხუტა და სახლში შეიყვანა.