თვალი გავახილე.. და დავინახე როგორ მეფერებოდა თმაზე ავთო და სიყვარულით აღსავსე თვალებით, შემცქეროდა.. სიხარულისგან აღელვებული წამოვხტი და აცრემლებული ვცდილობდი ჩამეკრო გულში.. მაგრამ ის ჩემს სიახლოვეს არ იყო.. წინ გავიხედე და დავინახე რომ ფანჯარასთან იდგა მუხლებზე და შველას მთხოვდა.. იმ წამსვე მივუახლოვდი სწრაფად მაგრამ იქ აღარ იდგა, შემდეგ გვერდით გავიხედე და დავინახე როგორ იწვა საწოლზე და ცეცხლი ეკიდებოდა ამის შედეგად განწირული ყვიროდა... მე კი ვერ ვუახლოვდებოდი რადგან მის სხეულზე უზარმაზარი ცეცხლი გიზგიზებდა, მაგრამ მაინც ვცდილობდი მივსულიყავი მასთან მაგრამ ის უეცრად გაქრა ადგილიდან... და ხმამაღალი ხმით ვიკივლეე ამასობაში მშფოთვარედ გამეღვიძა.. თურმე კოშმარი მესიზმრა.. შეშინებული წამოვხტი და საძინებელში შევიხედე და დავმშივდდი რომ დავინახე მას მშვიდად ეძინა. დილით მობილური ტელეფონის ზარმა გამომაღვიძა, რომ ავიღე აფთიარარმა მიპასუხა,. მან მითრა რომ ძალიან წუხდა რადგან მას უარი უთხრეს ვიდეო ჩანაწერის გადმოცემაზე.. ერთადერთი მათ რაც შეეძლოთ ის იყო რომ თავადვე გადაათვალიერებდნენ ჩანაწერს და თჲკი რაიმეს შენიშნავდნენ აუცილებლად დამიკავშირდებოდნენ... რა გაეწყობა სამწუხაროდ ამ გზით ვერ გავიგე ვის ხელში შეიძობოდა ჩავარდნილოყო ჩემი მეუღლის ძველმანი ტანსაცმელი. ტირილმა იმდენად გამთჳშა რომ რამოდენიმე ხანი ვერ ვიგებდი რომ კარზე კაკუნი იყო.. ცრემლები შევიმშრალე და კარი გავაღე მაგრამ იქ არავინ იდგა... დავკეტე კარი და დავბრუნდი სამზარეულოში, ისევ კარზე კაკუნის ხმა შემომესმა.. ძალიან შევშინდი და ფრთხილად მივუახლოვდი კარს, და აცახცახებული ხმით ვიკითე... ვინ არის?? პასუხს არავინ მცემს კაკუნიც შეწყდა, ძალიან მეშინია.. კარს არ ვცილდები სახელურს ძლიერად ვუჭერ ხელს.. სრული სიჩუმეა, აღელვებული შეშჳნებული სუნთქვას ვერ ვიმშვიდებ.. კარი შევაღე გული ლამის არის ამომივარდეს.. კვლავ არავინ არაა....... ღმერთო რა ხდება ჩემს თავს?! გადავკეტე კარი და გამოვიქეცი საძჳნებლისკენ.. რომ შევედი ავთოს მივუახლოვდი შეშინებული რომ ჩავხუტებოდი.. მაგრამ რომ გადმოვატრიალე შევნიშნე რომ ის არ სუნთქავდა.. ვერ აგიღწერთ რა მდგომარეობაში ვიყავი.. ჩემს ირგვლივს ყველაფერი გაჩერდა, ვერ ვაცნობიერებდი იმას რომ ავთო უბრალოდ გარდაიცვალა.. გასვენებაში უამრავი ხალხი მოდიოდა ჩემთან და მისამძიმრებდა... მეკი შავებში შემოსილი ვიჯექი და ვერავის ვერ ვამჩნევდი, თვალ ამომშრალი მხოლოდ სასახლეს ვუმზერდი სადაც ავთო იყო ჩასვენებული, ამ დროს კი თავზე ხელი მომისვა და გულში ჩამიკრა ატირებულმა თალიკომ.. და მთელი გულით მომისამძიმრა.. თანაც ხმამაღლა ტიროდა დავკარგე ჩემი შვილი როგორ მიყვარდა ჩემი მეორე შვილი.. მის დამშვიდებას ცდილობდნენ იქ მყოფი მეზობლები.. თალიკომ სთხოვა მეზობლებს რომ ეცდიათ საბოლოოდ გამომშვიდებოდა ავთოს და ამის ნიშნად სასახლეს მიუახლოვდა და თავ ჩაქინდრული სასახლესთან მუხლ მოდრეკილი ცხარედ ტიროდა... ამის შემყურე კვრავ ავქვითინდი კალთა ცრემლით ამევსო, ამ დროს ოთახში შემოვიდა აფთიაქარი მომისამძიმრა გადამეხვია და უბეში კონვერტი ჩამიდო და ადგილი დატოვა, მე რაღა თქმა უნდა ამოვიღე კონვერტი გავხსენი და წერილი დამხვდა, და მე მაშინვე კითხვა დავიწყე, გამარჯობა მაია.. მაპატიე რომ არ მოგეცი უფლება თავად შეგეხედა ჩანაწერისთვის რადგან ჩვენ ამის უფლება არ გვქონდა.. მაგრამ მინდა იცოდე რა მოხდა გუშინ საღამოს შენი მეუღლის სიკვდილის შემდეგ, მე ამ წერილს არ მოგაწვდიდი, მაგრამ უბრალოდ არ მინდა რომ უდანაშაულო ადამიანი დაისაჯოს ასე მწარედ.. გუშინ საღამოს შენი მეზობელი ლონდა მეზობლებმა სახლიდან გამოათრისეს და სასტიკად გაუყსწორდნენ,.. მას ფიზიკური და სიტყვიერი შეურაწყოფა მიაყენეს და დაადანაშაულეს ის შენი მეუღლის მკვლელობაში რადგან მას კუდიანად მოიხსენიებენ, საბრალო ისეთ ღეში ჩააქდეს.. ძლივს მოახერხა რომ საცხოვრებელი დაეტოვებინა.. ამას იმიტომ გწერ რომ ჩვენ ვნახეთ ჩანაწერი და ვნახეთ ვის ჩაუვარდა თქვენი ნივთები ხელში... გაოგნებული ვკითხულობდი წერილს გონს ვერ მოვდიოდი... ვერ ვიჯერებდი რაც წავიკითხე და დღემდე ვერ წავიკითხავდი რომ ჩემი თალით არ მენახა, კითხვის დასრულებისას სასახლეს შევხედე სადაც თალიკო დასტიროდა ავთოს,.. ის უკვე წასვლას აპირებდა და მან სუდარა თითქოს გაუსწორა და ხელი დაადო და გაბრუნდა გასასვლელისკენ.. მე კი სასახლეს მივარდი ავხადე სუდარა და დავინახე ავთოს გვერდით დაგდებული წითელი წიწაკა და ფურცლის ნაგლეჯზე წარწერა.. :სამოთხეშიც გამწარდი შვილო: დიახ დიახ სწორედ გაიგეეთ ეს თალიკოაა მან აიღო ჩემი გადაყრილი ძველმანები ბუნკერიდან და მან გააკეთა ჯადო... გამწარებულმა მივარდი თალიკოს და ვწვდი თმაში და ვუყვიროდი.. ამის დანახვისას მეზობლები ცდილობდნენ რომ ხელიდან გამოეტაცათ თალიკო და ეს მოახერხეს კიდეც უამრავი ადამიანი მაკავებდა... ის კი იდგა და მომღიმარი სახით მიცქერდა.. ამავდროულად ძლიერი ქარიშხალიც ამოვარდა და ფანჯრები შეაღო თალიკოს სახეს ელვა და ქარი ეღთიანად ირეკლავდა და მის საზიზღარ მომცინარ ჭაღარა სახეს უფრო მეტად საზიზღარს ხდიდა.. რამდენიმე წუთის შემდეგ თალიკო ადგილიდან გაიყვანეს და მეც დამამშვიდეს. ერთი წელი გავიდა ამ ამბიდან მე ბავშვებთან ერთად ჩემს მშობლებთან გადავედი საცხოვრებლად.. რადგან იმ სახლის დანახვა აღარ მინდოდა. ახლა კი ვცოვრობთ სოფელში.. და ვცდილობ ყოველი დღის ტანჯვას გავუმკლავდე რადგან ვერ ვეგუები ახალ ცხოვრებას.
