-რაჭირს?(დემეტრე)
-რავი ბიჭო ერთი ტიპია აქ რა და ამის ყოფილია და რაღარა ამბები იყო იტოკში და რო დაინახა გაბრაზდა ან ბიჭო ვაფშე მაგასთან შენ საიდან?
-ვინ აბა?
-ალექსანდრე
-ღადაობ ? ჩემი ახლობლიაპონტშია აქ დიდი ხანია ვიცნობ
-კაი წამო შევიდეთ რაც არი არი
დემეტრეს თვალით
მარიამი რო დავინახე სახეზე ფერი არ ედო ისეთი ჯიუტია მაინც ვერ ვათქმევინე რახდებოდა ნიკამ რო მითხრა სიბრაზისგან თავი ძლივს შევიკავე მარტონის მაინტერესებდა რამოხდა ასეთი მათ შორის , იქნებ ისევ ეს უყვარს? ამის დედაც
-როგორ ხარ? (ალექსანდრე)
-(მარი) თითქოს მთელმა ორმა წელმა თვალწინ ჩამიარა,ის ტკივილიგამახსენდა....: ცრემლები ვერ შევიკავე და აივანზე გავედი მინდოდა მეტირა მეყვირა მაგრამ არა! ამ დროს ალექსანდრე ჩემკენ მოემართებოდა
-მარიამ რატო მარიდებ თვალს?
-რატოო???რატო??? ნუთუ ასეთი უნამუსო ხარ რომ ბედავ და მეკითხები
უკვე ვუყვიროდი
-გთხოვ დავივიწყოთ ძველი ამბავი ვიცი რომ ისევ გიყვარვარ ვცადოთ თავიდან
-როგორ ბედავ? შერიგებას რა ნამუსით მთხოვ?არ გცხვენია?უკვე ცხარე ცრემლითვტიროდი და ჩქარა გავვარდი ჩანთა ავიღე და წამოვედი
გზაში გოგოებმა დამინახეს თუმცა გადავარწმუნე და არ წავიყოლე დემეტრე მაინც გამომყვა თუმცა არც მისი გამოყოლა მდომია მინდოდა მარტო ვყოფილიყავი
-მარიამ მოიცადე!
-არა გთხოვ წადი!
-ხოიცი რო არ წავალ მომხედე მელაპარაკე!
-გთხოვ მარტო მინდა
-რამე მოხდა?რამე გითხრა? ახლავე წავალ და მაგას ვაჩვენებ..
-არა გთხოვ გავეკიდე და ტირილს მოუმატე
-მარიამ დაწყნარდი! გთხოვვ ნუ ტირი სულ ცოტა და ახლოს ვერ მოგეკატება პირობას გაძლევ
-გთხოვ გაჩერდიუკვე ვეღარ ვლაპარაკობდი
-ჩამეხუტე...
დემეტრეს თვალით
მარი,რომ ნამტირალები დავინახე სიბრაზემ მძლია ვიცოდი ის არაკაციიყო დამნაშავე გავეკიდე ტირილით ძლივს მაგებინებდა თუმცა გამართლდა ალექსანდრეს გამოიყო ასე მინდოდა ავსულიყავი და ჩამომეთრია მეცემა და ისე მოეხადა ბოდიში მაგრამ არ გამიშვა ისეთ მდგომარეობაში იყო წინააღმდეგო ვერ გავუწიე ჩემთან ავიყვანე კანკალებდა და დამამშვიდებელი მივეცი
ცოტა ხნის შემდეგ რო დავრწმუნდი რომ დამშვიდდა ვცადე გამეგო რამოხდა...
-მარიამ
-გისმენ( ძლივს ამოვთქვი)
-რაღაცაზე მინდა ვისაუბროთ
-ალექსანდრეზე?
-ზო მაინტერესებს რამოხდა თქვენს შორის
-........
-გთხოვ მარიამ