გაფრთხილება!
18+ !
————————————————————-
უეცრად კარის გაღების ხმა გავიგონე.
ამის გაგონებაზე,პირდაპირ კარისაკენ გავემართე,მზად ვიყავი მეჩხუბა მისთვის ,რადგან ასეთი სისულელები მომწერა,მაგრამ მისულს პირი არ მქონდა გაღებული,უეცრად რომ ძაალიან ახლოს მოიწია და ხელი ნაზად მკრა სხეულზე!
ისე რომ კედელს მივეჯახე,ოღონთ არამტკივნეულად,მაგრამ ამაზე მეტად ის მაინტერესებდა რის გაკეთებას ცდილობდა ამით?!
ამ წამს ამ მაცდური გამოხედვით მიახლივდება და აი მომიმწყვდია
-იმედი მაქვს ამ ღამით არ იმორცხვებ,რადგან მე არ ვაპირებ რამეზე თავის შეკავებას...აღარ.
ლუკასის გამომეტყველება არასოდეს არ დამავიწყდებოდა.
ისეთი სახე ჰქონდა უკვე ზღვარზე იყო რომ აქვე არ გავეჟიმე და აი არსაიდან უეცრად უხეშად მეცა ტუჩებზე და ასე დაიწყო ყველაფერი...მეც თავზე კონტროლი დავკარგე და ისე ვნებას მივენდე.
ტუჩებს უგზო- უკვლოდ დაასრიალებდა ჩემს კანზე.
ლუკასის თვალებში, მხოლოდ ვნება შეინიშნებოდა.
ამიტომ მოულოდნელად ხელში ამიყვანა და სწრაფი ნაბიჯებით წავიდა სამზარეულოსკენ.
ნამდვილად გაკვირვებული დავრჩი სამზარეულოში, რატომ შემომიყვანა?
სანამ ამ კითხვას ჩემს თავს ვუსვავდი, ლუკასმა დრო იხელთა და მატერია, რომელიც ჩემს სხეულს ფარავდა, ერთი ხელის მოსმით გაანადგურა!
ვაღიარებ, ჩემში სირცხვილის გრძნობამ იჩინა თავი, მაგრამ ახლა ამის დრო არ იყო.
ამჯერად კოცნის პერსპექტივა მე გამოვიჩინე და ლუკასის ტუჩებს დავეწაფე.
იგი ენას უსირცხვილოდ დაასრიალებდა ჩემს პირის ღრუში და ჩვენ ენებს ერთმანეში ხლართავდა, შემდეგ კი ჰაერისგან დაცლილებმა ღრმად ამოვისუნთქეთ იმ მიზნით, რომ ლუკასის წინ მხოლოდ მე არ ვყოფილიყავი შიშველი, მის მაიკას ვეცი და ერთ მოძრაობაში გავხადე, რასაც ლუკასის ჩაცინება მოყვა.
-ცუდი გოგო ხარ!
ეშმაკურად ჩაიცინა და ტანსაცმლის გადხას განაგრძობდა.
იმის შემდეგ რაც მატერიები მოიშორა ტანიდან ისევ მე მომიბრუნდა და ჩემს აწითლებულ სახეზე ისევ ჩაიცინა. წელზე ხელები და ისე შემსვა ბარზე, თითქოსდა ხელში ბუმბული ეჭირა და არა მე.
ისევ ისე უხეშად დამაცხრა ტუჩებზე, გეგონება ამას საბოლოოდ აკეთებდა და ჩემს დაზოგვას არ აპირებდა.
-ახლა ოდნავ გეტკინება პატარავ.
ვერ მივხვდი ეს რატომ მითხრა სანამ მისი ტუჩები ჩემს ლავიწზე არ მოათავსა და მოიასამნისფრო,მოლურჯო ლაქა არ დამიტოვა ლავიწის ადგილას, რის გამოც ოდნავ წამოვიკვნესე, შემდეგ კი იგივე ყელზე გაიმეორა.
ლუკასმა ერთი ეშმაკურად ჩაიღიმა და მის საქესო ორგანოზე მომათავსა. თავიდან ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი, მაგრამ ეს ტკივილი შემდეგ სიამოვნებაში გადაიზარდა.
იგი სწრაფ და უხეშ ბიძგებს აკეთებდა, რასაც ჩემი კვნესა მოყვებოდა.
-უფრო სწრაფად!
დავუყვირე ლუკას, რასაც მისი ჩაცინება მოყვა შემდეგ კი ბიძგების გაღრმავება და ასწრაფება.
ლუკასმა წელზე ხელები მომხვია და კედელს მიმაყუდა ისე, რომ კოცნას არ წყვეტდა...მისკენ ზურგით შევტრიალდი და ახლა უფრო უხეშად დიწყო ბიძგების კეთება იმდენად უხეშად, რომ თავს ძლივს ვიკავებდი, რომ არ ჩავკეცილიყავი.
შემდეგ დივანზე გადავინაცვლეთ იმის გამო, რომ დგომის თავი აღარ მქონდა. ლუკასი დომინანტობას წუთითაც ვერ თმობდა და ბოლოს ეს მოზღვავებული ვნება ორივემ გარეთ გამოვუშვით და ორგაზმი განვიცადეთ.
დაღლილები ჰაერს ხარბად ვისუნთქავდით.
მე კი ურცხვად ჩუმად ვუყურებდი თან, ახლა ძალიან სიმპათიურად გამოიყურებოდა ოფლის წვეთები ნაზად ეცემოდა მის დაკუნთულ სხეულს .
მაგრამ არ ველოდი რომ მოულოდნელად თვითონაც გამომხედავდა და გამომიჭერდა რომ ვუყურებდი.
-მგონი ეს ჩვენი ვალდებულების გამო არ გავგიჟებულვართ მხოლოდ...ხომ არ ვცდები?
მაცდური ღიმილით მკითხა,რაზეც გავწითლდი და თავი ღიმილით დავუქნიე.
ვერ წარმოვიდგენდი რომ ვნება როდესმე ასე დამაბრმავებდა ,რომ ვიღაცისთვის ურცხვად მეყვირა რომ დაეჩქარებინა ეს პროცესი,მაგრამ საქმე როდესაც მას ეხება ,სულ ვკარგად ჭკუას!
ამას ვფიქრობდი და თან გაუჩერებლად ვუყურებდი,თვითონაც რატომღაც მიყურებდა ,იმდენხანს ვუყურებდით რომ ამ ყურებაში ჩაგვეძინა დივანზე.

ღამე ბუნებრივი მოთხივნილების გამო გამეღვიძა და თვალები იმ იმედით გავახილე რომ საპირფარეშოში შევიდოდი,მაგრამ  თვალი რომ გავახილე დავიბენი ,რადგან ზედ ლუკასზე ვიწექი!
გამიკვირდა ეს სიტუაცია,მაგრამ მაინც  არ მინდოდა გამეღვიძებინა, ამიტომ ზანტად ავდექი და ნაბიჯის გადადგმას ვაპირებდი, როდესაც აუტანელმა ტკივილმა იჩინა თავი.
უბრალოდ დივანთან ჩავიკეცე და ისეთი ტკივილი მაწუხებდა უკვე ტირილს ვაპირებდი!
ეს სირცხვილი სულ ფეხებზე დავიკიდე და ხელით ლუკად მივწვდი თუ არა ნელა მივარტყი, რომ საპირფარეშოში შევეყვანე, მაგრამ იგი ძილს მშვიდად განაგრძობდა.
ჩავიფსა თუ რა ჯანდაბა გავაკეთო!?
-ლუკას!
ჩუმად დავუძახე და ხელი ისევ მივკარი, მაგრამ მან გაღვიძებას ისევ ძილი არჩივნა.
-ლუკას!
უკვე ყვირილზე გადავედი და შევძელი კიდეც მისი გაღვიძება.
გაღიზიანებული სახე ქონდა თითქოსდა, საყვარელი ნივთი გაუტეხესო და ახლა მათ მოკვლას აპირებდა ვინც ეს გააკეთა.
-რა გაყვირებს ,რა გინდა?!
უხეშად მკითხა და ცოტა გაუკვირდა, როდესაც იატაკზე დამინახა.
-არაფერი ისეთი,უბრალოდ ღამის ხუთ საათზე იატაკზე წამოწოლა მომინდა,შემომიერთდი.
ვუპასუხე ცინიკურად და გაღიზიანებულმა ავხედე.
-რას აკეთებ მანდ?
აი მიხვდა სიტუაცის უცნაურობას და იკითხა,რაზეც ფსიქოლოგიურად მოვემზადე და გაუბედავად ვითხოვე.
-შეგიძლია საპირფარეშოში შემიყვანო?
თავჩახრილმა ვუთხარი და ავწითლდი, მან კი უბრალოდ ჩაიცინა და ფეხზე წამოდგა.
-რა იყო ვეღარ დგები?
მკითხა ღიმილით, რაზეც უფრო ავწითლდი.
-ვერა.
მორცხვად ვუთხარი და თვალი ავარიდე, რადგან ახლა მისთვის თვალებში შეხედვა ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასი იყო.
ხელები წელზე მომხვიდა და ფრთხილად ამიყვანა ხელში.
თავი მის მკერდთან მქონდა ჩახრილი და ასეც ვიქნებოდი დიდი ხანი ლუკასის ხმა, რომ არ გამეგო.
-როდესაც გამოსვლას დააპირებ ისევ დამიძახე ,კართან დაგელოდები.
ისევ სიცილნარევი ხმით მითხრა და ფრთხილად შემიყვანა სააბაზანოში მე კი უბრალოდ თავი დავუქნიე.
საქმეები მოვითავე და წამოდგომა ისევ ვცადე, რათა ის სირცხვილის გრძნობა ისევ აღარ განმეცადა, მაგრამ ვაი, რომ მწარედ შევცდი ისევ იატაკზე მოვადინე ზღართანი, ახლა ჩემი სხეული უბრალოდ პარალიზებული იყო და გამოძრავება არ შემეძლო!
ლუკასმა სავარაუდოდ ხმა გაიგო და კარი შემოაღი და ისევ სიცილით დაიძრა ჩემსკენ.
-ხომ გითხარი დამიძახემეთქი.
სიცილით მითხრა და შემდეგ ხელში ამიყვანა, რამაც ჩემი გაბრაზება გამოიწვია ის ახლა მე დამცინოდა.
-ნუ დამცინი იდიოტო ასე შენს გამო ვარ!
ვუთხარი დაბღვერილმა და ბუშტი მკერდზე დავარტყი.
-შენ მიყვიროდი სწრაფათო.
მითხრა თუ არა ეს სიცილით ხელი დავარტყი ზურგზე.
-ძირს დაგაგდებ იცოდე.
მიპასუხა ზანტად და წარბის აწევით დამხედა ,რაზეც პირი მოვხურე.
ოთახში გამიყვანა და საწოლზე ფრხილად დამაწვინა და შემდეგ ისიც გვერდით მომიწვა და უბრალოდ დაიძინა.
მის მშვენიერ სახეს ვუყურებდი, რომელსაც მთვარის სინათლე კიდე უფრო მიმზიდველს და ლამაზს ხდიდა ,მის ყურებაში მეც მშვიდად ჩამეძინა.
მეორე დილით მართლაც დაღლილ დაქანცულს გამომეღვიძა,ისეთი გრძნობა მქონდა მთელ სხეულში,თითქოს მთელი ღამე დავრბოდი!
მართლა ყველა კუნთი მტკიოდა.
ლუკასი აშკარად სხვანაირი იყო გუშინ,ის არ ასრულებდა უბრალოდ თავის მოვალეობას,არამედ მართლა ვნებით აკეთებდა რასაც აკეთებდა,მისი სურვილიც იყო ეს...ვუნდოდი,თანაც ძაალიან.
არც კი ვიცი ეს გამიხარდეს თუ რა ვიფიქრო საერთოდ,ცოტა უცნაური გრძნობაა...არ მეგონა თუ როდესმე ვნება ასე დამაბრმავებდა და უსირცხვილოდ გამაკეთებინებდა ისეთ რაღაცას ,რომელსაც ადრე ვერ გავბედავდი.
ერთი რაც დაგვრჩენია ისაა ,რომ დაველოდოთ და გავიგო ჩაისახა თუ არა ნაყოფი,თუ არა ალბათ მეტად საოცარი რაღაცების გაკეთება მოგვიწევს!
სახლში ამ წამს მარტო ვარ.
ლუკასი სამსახურში იქნება,მე კი ფეხზეც კი ვერ ვდგები ნორმალურად...ეს ყველაფერი დამღლელია უკვე!
სადამდე ვიქნები ასე?

ორი კვირის შემდეგ:
ორი კვირა გავიდა,მე კი ჯერ კიდევ მოლოდინში ვარ...ჯერ ვერ ვბედავ ტესტის გაკეთებას,მაგრამ მესამე კვირაზე გავიკეთებ უკვე,თუ რა თქმა უნდა თავისით არ იჩინა თავი უკვე ფეხმძიმობის ნიშნებმა,მით უკეთესი.
როგორც ჩანს მალევე იჩინა ამ ერთმა მნიშვნელოვანმა ნიშანმა თავი და უკვე მესამე კვირის დასასრულს,ციკლი გადამიცდა.
თავიდან ათას რაღაცას ვაბრალებდი,არ მინდოდა ტყუილი იმედები ჩამესახა ,მაგრამ სააბოლოდ მივხვდი რომ სჯობდა ტესტი გამეკეთებინა!
ისეთი აღელვებული ვიყავი და ისეთი მოლოდინები მქონდა ,რომ კიდევ ერთხელ რომ უარყოფითი ყოფილიყო ტესტი,ალბათ ძაალიან მეტკინებოდა გული.
რა თქმა უნდა ქალი ვარ და თუნდაც ასეთ სიტუაციაში,როდესაც არ ვიყავი ჯერ მზად და ვალდებულების გამო მომიწია დაფეხმძიმება,მაინც ძაალიან მიხარია რომ მალე მომიწევს ჩემს სხეულში ახალი სოცოცხლე ვიგრძნო,ეს შესანიშნავი იქნება!
ტესტი გავიკეთე და ჯერ რამდენჯერმე დავითვალე ,ვერ ვბედავდი ნახვას,სააბოლოდ კი გავბედე და ცალი თვალი გავაპარე!
გავაპარე და პირველი რაც მომხვდა თვალში ორი წითელი ხაზი იყო!
ეს კი იმას ნიშნავს რომ ფეხმძიმედ ვარ,ფეხმძიმედ ვარ!
ლუკას და მე შვილი გვეყოლება...ვერ ვიჯერებ,ამ წამს ისეთი ბედნიერი ვარ რომ თავს ვეღარ ვიკავებ,მალე სიხარულის ცრემლებით ვიტირებ!
ასეც მოხდა და ცოტახანში ვეღარ გავუძელი და ბედნირებისგან ავტირდი.
ლუკასი ერთი სული მქონდა სახლში მოსულიყო ,რომ ეს ახალი ამბავი მეხარებინა,მაგრამ მინდა რომ რაღაც სხვანაირად შევატყობინო ეს!
რადგან ვიცი რომ მასაც ძაალიან გაუტყდა გული წინაზე რომ არ აღმოვჩნდი ფეხმძიმედ,ეს კი მხოლოდ იმას მიაწერა რომ შეიძლება მთავრობას ჩვენს ტყუილში გამოვეჭირეთ,მაგრამ მე ხო ვიცოდი და ვხედავდი მის ნაღვლიათ თვალებში სიმართლეს.
რა ვქნა,რა ვქნა...ბევრი ვიფიქრე თუ ცოტა მოვიფიქრე და ჩაცმა დავიწყე.
ლუკას გამზადებული დავხვდები და სახლში რომ მოვა ვთხოვ რომ გავისეირნოთ,შემდეგ კი ახალ ამბავს ვახარებ,შესანიშნავი იქნება!
ეს ერთადერთია რაც ლუკასთან მაკავშირებს.
ჩვენი შვილი,რომელიც ცხრა თვეში მოევლინება ქვენყვანას,სხვაგვარად ალბათ მისთვის სულ ერთი ვარ...ისე არ მიყურებს როგორც ცოლს,რომელიც უყვარს.

ნახევარი საათის შემდეგ:
დიდხანს ველოდე ასე გამზადებული და სააბოლოდ მომესმა კიდეც კარზე ზარი!
აღელვებული წამოცდექი და დიდი ნათელი ღიმილით გავუღე კარი,მაგრამ მისი დაღლილი და მოღუშული სახე რომ დავინახე ცოტა გამიქრა სახიდან ღიმილი.
არ მინდა ჩემით გაღიზიანდეს,მან ხომ ჯერ არ იცის რატომ ვარ ასეთი ბედნიერი.
-ლუკას,გელოდებოდი.
მშვიდად ვუთხარი,ისე რომ უკვე მკრთალად ვიღიმოდი,რაზეც მან ცალი თვალით გამომხედა და პიჯაკი საკიდზე ჩამოკიდა.
-რატომ? რამე ხდება?
ცივად იკითხა და შემდეგ უინტერესოდ გაემართა მისაღებისკენ.
-ამმ...კი ხდება,მაგრამ ჯერ მინდა რომ ერთი თხოვნა შემისრულო და შემდეგ გეტყვი.
ეს რომ ვუთხარი აღელვებაც ვერ დავმალე და ნათლად გავიღიმე,რაზეც მან ეჭვის თვალით გამომხედა,აშკარად აბნევდა ეს ჩემი ღიმილი.
-გისმენ.
ზანტად მითხრა და თან სამზარეულოს მაგიდასთან დაჯდა,რაზეც მეც წინ დავუჯექი.
-მოკლედ ,როგორც იცი დიდიხანია გარეთ არ გავსულვარ,იმის გამო რომ ვინმე ჟურნალისტი არ ავიკიდო ან რაღაც ასეთი,ამიტომ მინდა რომ დღეს ერთად გავიდეთ და ცოტა გავისეირნოთ.
შეგიძლია ეს ჩემთვის გააკეთო?
უინტერესოდ მისმენდა ,თან ისე რომ ზედაც არ მიყურებდა,მაგრამ სათქმელს რომ მოვრჩი შეკრული შუბლით ამომხედა.
-გაასეირნება გინდა?
წარბის აწევით იკითხა,თან ისეთი ცივი გამომეტყველება ჰქონდა ,რომ ცოტა ვინანე ეს გადაწყვეტილება,მაგრამ რაც დავიწყე დავასრულე და დავეთანხმე.
-ხო,გააკეთებ ამას ჩემთვის?
კიდევ ერთხელ ვიკითხე და თვალებზე მივაჩერდი,რაზეც ცოტახანს მიყურა და სააბოლოდ ჩაიხვნეშა თუ არა უკვე ცხადი იყო ჩემთვის პასუხი.
-კარგი,კარგი წავიდეთ,უბრალოდ ამ თვალებით ნუღარ მიყურებ.
ეს რომ მითხრა სიხარულით ფეხზე წამოვდექი და ცეკვა და ხტუნაობა დავიწყე,მანამ ვიღაცის მწველი მზერა არ ვიგრძენი.
ნუ გავიხედე და რა თქმა უნდა ლუკასი შემხვდა ,რომელიც უცნაურად მიყურებდა,ამაზე მე შემრცხვა
-რა იყო,რანაირად მიყურებ?
ვიკითხე უხერხული სიცილით,რაზეც მან თავი აარიდა ამ კითხვას.
-საჭმელი რა გვქვს? ცოტას შევჭამ და მერე გაგიყვან.
თქვა და მაცივრისკენ გაემართა,რაზეც გამეღიმა.
ხანდახან ისეთი თვალებით მიყურებს რომ მგონია მასაც აქვს ჩემს მიმართ გრძნობები.
ვიცი გამორიცხულია და შეიძლება მეჩვენება,მაგრამ ხანდახან არის ასეთი მომენტებიც.

საბედნიეროდ ლუკასი მალევე მორჩა ჭამას და მაგიდასაც არ იყო ნორმალურად მოცილებული პიჯაკით ხელში რომ დავადექი თავს.
-ხო მორჩი? წავიდეთ!
ვთქვი მოუთმენლად და ღიმილით მივაწოდე პიჯაკი ,რაზეც მან დაბნეულმა შემომხედა.
-რა გჭირს შენ დღეს?
იკითხა თან,რაზეც მე არაფერი არ ვუპასუხე და პირდაპირ გასასვლელი კარისაკენ გავემართე.
უკვე ვეღარ ვითმენდი,ერთი სული მაქვს ვუთხრა!
გარეთ რომ გავედით ლამპიონებით იყო მთელი ქუჩა განათებული და ეს ყველაფერი ძაალიან ლამაზ გარემოს ქმნიდა ჩვენს გარშემო!
თან ერთ ადამიანს ვერ ნახავდით ვერსად,ქუჩაში მხოლოდ ჩვენ ორნი ვიყავით.
-ხალხი საერთოდ არ ჩანს,დღეს რამე ხდება?
უხერხული სიჩუმე ამ კითხვით დავარღვიე,რაზეც იუნგიმ მალევე მიპასუხა.
-დღეს რაღაც დღესასწაულია და ყველა ქალაქის ცენტრში აღნიშნავს,სახლებში არავინაა.
ეს რომ მითხრა გაფართოვებული თვალებით შევხედე.
-რაა? ყველა? და ჩვენ რატომ არ ვართ იქ? წამოდი წავიდეთ!
ვუთხარი და შეტრიალებას ვაპირებდი ხელით რომ შემაჩერა.
-გთხოვ ,არ გინდა.
აქ სჯობს ,სიმშვიდეში.
ეს რომ თქვა თან საშინლად მშვიდი თვალებით შემომხედა,რაზეც უთქმელად დავეთანხმე და ისევ გვერძე ამოვუდექი.
მთელი გზა მშვიდად მივაბიჯებდით და არაფერს არ ვიძახდით არც ერთი.
მე კი მაქვს სათქმელი,მაგრამ არ ვიცი როგორ დავიწყო,ესე არსაიდან არ მინდა წამოვიძახო,მეგონა რომ რამეს მკითხავდა და შემდეგ ვეტყოდი,მაგალითად ტესტი ხომ არ გაიკეთე ან რაღაც?
იქნებ ეს იმას ნიშნავს რომ მას არც ისეთი დიდად უნდა შვილი...აი ამის წარმოდგენა კი გულს მტკენს,იმედია ასე არაა.
ამაზე ვფიქრობდი და თან უკვე ნაღვლიანი დავყურებდი ფეხებს ,რომლითაც პატარა ნაბიჯებს ვდგავდი.
მალე ეს გზა დასრულდება და სახლში დავბრუნდებით,უნდა ვუთხრა...გავიფიქრე და უკვე თქმას ვაპირებდი,მან რომ ამოიღო ხმა.
-მოიცადე,გაჩერდი ერთ წამს.
თქვა დაძაბულმა და ხელით გამაჩერა,რაზეც დაბნეულმა ავხედე.
-რა ხდება?
ამაზე მან უკან დამწია.
-ვიღაც მოგვყვება.
ეს თქვა თუ არა ,იმ წამსვე ის მანიაკი გამახსენდა და ძაალიან დავიძაბე!
ლუკასის უკან ვიდექი და უკვე მეც გარკვევით ვხედავდი სილუეტს ,რომელიც ხეს იყო ამოფარებული.
-აქ დამიცადე.
ლუკასმა მშვიდად მითხრა და სწრაფი ნაბიჯით გაემართა მისკენ.
ამ წამს შიშისგან სულ ვკანკალებდი და ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი!
თავს რატომ არ მანებებს!?
იმდენად სიბნელე იყო რომ ვერაფერს ვერ ვხედავდი,მაგრამ უეცრად ხმაური რომ ატყდა ეს გარკვევით გავიგონე!
ხან ლუკასის ხმა მესმოდა და ხან მისი!
რამის გავგიჟებულიყავი ისე ვნერვიულობდი,თან ამ დაწყევლილ სიბნელეში ვერაფერს ვერ ვხედავდი!
სააბოლოდ კი ძალა მოვიკრიბე და მათკენ გავემართე.
მივუახლოვდი თუ არა გარკვევით დავინახე რომ ლუკასის წინ უცხო მამაკაცი იდგა და მისკენ იარაღი ჰქონდა მიმართული...რა მექნა?!
პანიკაში ჩავარდი უეცრად და თვალების ცეცება დავიწყე,რამე უნდა ვიპოვო და ლუკასი ვიხსნა!
ამის ფიქრში მალევე მოვკარი თვალი დიდ ხის ნაჭერს ,რომელიც ძირს იგდო.
მეც არ დავფიქრდი და მამაკაცს უკნიდან მივეპარე თუ არა მთელი ძალით ჩავარტყი თავში!
მამაკაცი იმ წამსვე ძირს დაეცა და იარაღიც დაუვარდა.
-ლუკას,კარგად ხარ?
ვიკითხე ჩაცრემლილი თვალებით ,რაზეც მანაც იგივე მკითხა.
-მე კი,შენ როგორ ხარ?
ამაზე მე თავი მშვიდად დავუქნიე ,შემდეგ კი მამაკაცის სხეულს გავხედე.
-ლუკას პოლიციაში დარეკე.
შევხედე თან ლუკასს,რაზეც მან ეჭვის თვალით შეხედა მამაკაცს და მისკენ ნელი სვლით დაიძრა.
-სისხლი სდის.
ეს თქვა და შემდეგ მის სხეულთან ჩაიმუხლა და პულსი გაუსინჯა,შემდეგ კი ის შეამოწმა თუ სუნთქავდა.
თავიდან ვერ ვხვდებოდი რატომ ,მანამ უკან არ მომიტრიალდა და არ მითხრა!
-მკვდარია.
ამის გაგებაზე მთლიანი სამყარო თავზე დამენგრა!
რას ნიშნავს მკვდარია...მოვკალი?
მთლიანად ამიკანკალდა სხეული და უკვე სხეულის მთელი ნაწილი დამიბუჟდა,მეგონა სულ გავიყინე და ვეღარ გავინძრეოდი,მანამ სისველე არ ვიგრძენი ფეხებ შუა.
შიშით დავიხედე და სისხლი მომხვდა თვალში!
ამაზე მე ლუკას ავხედე,ისე რომ უკვე ცრემლები მცვიოდა!
ლუკასიც შეშინებული მომვარდა,ვერ გაეგო რა ხდებოდა და ანერვიულებულს ხელით ვეჭირე,რადგან უკვე ვიკეცებოდი!
-მეი,მეი!
რა გჭირს?!
ამაზე მე უკვე ხმამაღლა ავტირდი.
-ჩვენი შვილი,ჩვენი შვილი ლუკას!
ნუთუ დავკარგე?
ლუკასი ცოტახანს გაოცებული მიყურებდა და ტუჩები უკანკალებდა,რაღაცის თქმას ცდილობდა და თითქოს თავს ვერ აბავდა,სააბოლოდ კი ხმამაღლა იკითხა!
-მეი,ორსულად ხარ?!
ამაზე მე ცრემლები გადმომცვივდა და მეტად დავეყრდენი ლუკასს.
-გთხოვ მაპატიე,ამ დრომდე ვერ გითხარი,ახლა კი მგონი ვკარგავთ!
ტირილით ვუთხარო,ისე რომ ძლივს ვსუნთქავდი...ლიკასაც შევატყვე როგორ ჩაუცრემლიანდა თვალები,მაგრამ როგორც შეიკავა თავი,უეცრად კი ხელში ამიტაცა და მთელი ძალით წაიჭრა წინ!
ისეთი სწრაფათ მივყავდი თითქოს და ამ წამს საერთოდ არაფერი არ ეჭირა ხელში!
-არც ისეთი შორს ვართ!
მანქანა გამოივლის სადმე მაინც და საავადმყოფოში წაგიყვან!
გადაარჩენენ ჩვენს შვილს, გპირდები!
გახშირებული სუნთქვით მითხრა,ისე რომ არ შეჩერებულა და შემდეგ მეტად აუჩქარა ნაბიჯებს.
მეც მთელი ძალით ვეხვეოდი კისერზე და მის გულმკერდზე მედო თავი,ისე რომ ცრემლებით ვუსველებდი სულ საროჩკას.
ნუთუ მართლა ასეთი უიღბლო ვარ?
ყველაფერი მე რატომ მემართება?!
ყველაფერი ერთად მოხდა დღეს!
დაიწყევლოს ეს დღე.
ამ ფიქრებში ვიყავი ,უეცრად რომ ცარიელ ქუჩაში მანქანა გამოჩნდა.
ამაზე ლუკასმა დრო არ დაკარგა და გზაზე გადაუდგა მანქანას!
მანქანიდან შენიშნა ჩვენი მდგომარეობა საჭესთან მჯდარმა და სასწრაფოთ ჩვენსკენ გამოემართა -გამარჯობა,ყველაფერი კარგადაა? დახმარება ხომ არ გჭირდე_
ლუკასმა არც დააცადა ბოლომდე დაესრულებინა წინადადება,ანერვიულებულმა რომ უთხრა.
-ჩემი ცოლი ფეხმძიმედაა და სისხლდენა აქვს!
გთხოვთ დამეხმარეთ რომ საავადმყოფომდე მივიყვანო და შვილი გადავარჩინო!
ეს რომ თქვა კაცი ანერვიულდა და სასწრაფოთ წინ წაიჭრა!
-დაბრძანდით,არ ინერვიულოთ !
მოვასწრებთ მის გადარჩენას!
თქვა ნერვიულობით და მანქანის კარი გამოუღო ლუკასს.
ლუკასი ჩემთან ერთად უკანა სიდენიაზე დაჯდა,ისე რომ ხელი არ გაუშვია ჩემთვის და ჯერ კიდევ ხელებში ვეწვინე დაწოლილ მდგომარეობაში.
მძღოლს როგორც შეეძლო სწრაფათ ატარებდა მანქანას და სააბედნიეროდ დღესასწაულის გამო ,რომელსაც მთელი ქალაქი აღნიშნავდა ერთი ორი მანქანა თუ დადიოდა გზაზე.
ამდაგვარად გაადადგილებაც არ გაგვიჭირდა.
ლუკასი სახეზე სულ გაფითრებული იყო,აშკარად ძაალიან შეშინებულია ამ წამს,მე კი ისეთი ცუდად ვარ რომ ისიც არ შემიძლია გავამხნევო!
ყველაფერი მართლაც ცუდადაა,არც კი ვიცი რით გავამხნევო და დავაიმედო.
ლუკასი კი ყოველ წამს მეკითხება როგორ ვარ და თავს თუ კარგად ვგრძნობ,პლიუს ამას მამოწმებს რომ ფხიზლად ვარ,რადგან თუ გონება დავკარგე მეტად რთულ სიტუაციაში აღმოვჩნდებით!
მე რომ ძაალიან ბევრი  სისხლი დავკარგო,არამარტო ბავშვი ,არამედ შეიძლება მეც მოვკვდე .

დაახლოვებით თხუთმეტ წუთში მივედით საავამტყოფომდე!
ლუკასმა სწრაფათ გადმომიყვანა მანქანიდან და ხელში აყვანილი შემიყვანა სწრაფად შენობაში.
იქ შესულებს კი ექიმები შემოგვესივნენ!
-ფეხმძიმედაა და სისხლდენა დაეწყო,უკვე დიდიხანია ამ მდგომარეობაშია!
ლუკასმა ანერვიულებულმა უთხრა ექიმებს,რაზეც მალევე მოიტანეს საკაცე და ზედ დამაწვინეს,შემდეგ კი მხოლოდ სუსტად მოელვარე შუქებს ვხედავდი გრძელ კოლიდორში,რომელიც სწრაფათ მოძრაობდა.
-პაციენტი სისხლის დაკარგვის გამო სუსტადაა,მთავარ ექიმს დაუძახეთ!
თან ექიმების ყვირილი მესმოდა და თან ლუკასის ხმა,რომელიც ჩემს დამშვიდებას ცდილობდა.
-მეი არ ინერვიულო,კარგად იქნები!
გთხოვ თვალები არ დახუჭო,არ დახუჭო!
ვიცოდი ამ წამს როგორი შეშინებულიც იყო ჩემს გამო და თავს მეტაც ცუდად ვგრძნობდი.
-ბატონო თქვენ ვერ შემოხვალთ,გარეთ მოიცადეთ.
შემდეგ კი მხოლოდ ეს ხმა გავიგონე და ვიგრძენი როგორ მომკიდა უეცრად ხელი ხელზე,შემდეგ კი მისი მშვენიერი სახეც დავინახე.
-მეი აქ ვარ,არ დაგავიწყდეს აქ ვარ და გელოდები,არ გაბედო და არ დამტოვო.
ეს რომ მითხრა მისი თვაალები ჩაუწყლიანდა...არ ვიცი მომეჩვენა თუ არა,მაგრამ დაკვირვებაც ვერ მოვასწარი,უეცრად რომ ხელი გამიშვა და ოთახში რომ შემიყვანეს.
გარშემო ბევრი ექიმი ირეოდა...ყველა ანერვიულებული დამტრიალებდა თავს,მე კი რაც ძალა მქონდა დარჩენილი თავს ვაიძულებდი რომ გონება არ დამეკარგა.

ლუკასი:
თეთრ კოლიდორში აქეთ-იქით დავდიოდი და ადგილზე ვერ ვჩერდებოდი!
ვერ ვიჯერებ,მეი ფეხმძიმედაა!
ახლა გასაგებია რის თქმას აპირებდა!
მე სულელი კი როგორი ცივად ვესაუბრებოდი,არც დავაცადე ამის თქმა,ინიციატივა არ გამოვიჩინე!
რა სულელი ვარ!
ეს როგორ მოხდა წარმოდგენაც არ მაქვს,ყველაფერი ძაალიან ცუდად დაემთხვა და ამდენ საშინელებას ახლა როგორ გავუმკლავდები არ ვიცი!
ამის გააზრება იყო და მეორე იმის გაახსენება ,რომ იმ მანიაკის მკვდარი სხეული იქ დავტოვეთ!
ჯანდაბა,ჯანდაბა!
ისე ვჩქარობდი და ისე შეემეშინდა რომ სულ დამავიწყდა...ახლა თუ იპოვეს დიდი პრობლემები შეგვექმნება!
ამის გააზრებაზე საასწრაფოთ ტელეფონი ამოვიღე და ჩემს ძველ მეგობარს კეინს დავურეკე,რომელიც ამ სააქმებში ხშირდაა გარეული.
—————————————
მე:კეინ,ლუკასი ვარ!
შენთან სასწრაფო საქმე მაქვს.
კეინი:გისმენ მეგობარო,რა ხდება?
ხო იცი შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ.
მე:რაღაც გაუთვალისწინებელი მოხდა ,ახლა ახსნას ვერ დავიწყებ,მაგრამ ჩემს ცოლს ვიღაც შეშლილი შემოაკვდა!
რაღაც მიზეზების გამო მე ვერ მოვკიდებ ამ საქმეს ამ მომენტისთვის ხელს,ამიტომ მინდა რომ შენ მიხედო მის გვამს.
კეინი:კი პრობლემა არაა!
ყველაფერში გქონდეს ჩემი იმედი!
ამ ამბავს რომ მივხედავ მისამართი მომწერე მოვალ და გაამარკვიე ზუსტად რა მოხდა.
პრობლემები ხო იცი არც ერთს არ გვინდა.
მე:კი ,აუცილებლად!
მოკლედ მისამართს მოგწერ,მიდი და მისი გვამი მოაშორე,მაგრამ გაგაფრთხილებ რომ ნახევარი საათის უკან დავტოვეთ იქ და არ ვიცი თუ იპოვეს უკვე,ფრთხილად იყავი!
თუ გამოგივა გამოგივა,თუ არა და რას ვიზავთ.
კეინი:რაა პრობლემებში გახვეულხარ!
არ მახსოვს ასეთი პრობლემა გქონოდეს,მაგრამ დარწმუნებული ვარ ამის საბაბი გექნებიდა.
ახლავე მოვხედავ,მისამართი და ზუსტი ადგილმდებარეობა მომწერე.
——————————————
საუბარს რომ მოვრჩი მეტად ავნერვიულდი...თუ უკვე გვამს მიაგნეს, რა უნდა ვქნა?!
რა თქმა უნდა მეის არ დავაკავებინებ,მკვლელობას მე დავიბრალებ.

ნახევარი საათის შემდეგ:
დაახლოვებით ნახევარი საათი გავიდა და ექიმებისგან არაფერი არ ისმის!
არც არავინ გამოსულა და არც შესულა.
ძაალიან მაინტერესებს რა ხდება.
უკვე ნერვიულობისგან კედლებზე დავიწყებ ალბათ სიარულს!
არც კეინი აღარ მიკავშირდება თუ ნახა გვამი და ეს ორი პრობლემა ერთად უკვე მაგიჟებს!
შეშლილს ვგავდი და ამ დაცარიელებულ შენობაში მხოლოდ ჩემი ნაბიჯების ხმა ისმოდა,შემდეგ კი ამ ხმას გაამაღიზიანებელი ზარის ხმაც მიემატა.
მე სასწრაფოთ ამოვიღე ტელეფონი და კეინი რომ წავიკითხე ვუპასუხე.
————————————
კეინი:მეგობარო,შენთვის ცუდი ამბები მაქვს!
სამწუხაროდ  ადგილზე მისულებს უკვე პოლიციელები დაგვხვდნენ მე და ჩემს ბიჭებს!
გვამი უკვე იპოვეს და ახლა სავარაუდოდ კამერებსაც გაადამოწმებენ!
თუ რამე გეგმა გაქვს დაგეხმარები, თუ არა  და სჯობს დაიმალო ან ჯონათანს დაურეკო რომ შენი ადვოკატი იყოს!
მე:ჯანდაბა,ამისი დედაც!
ამისი დედაც,ასე სწრაფათ როგორ გაიგეს ამის შესახებ!
კეინი:სავარაუდოდ სახლებში დაბრუნების დროს მოქალაქებმა შენიშნეს მისი გვამი.
მე:აჰჰ,ყველაფერი ცუდისკენ რატომ შემოტრიალდა დღეს.
არ მაინტერესებს,არსად გაქცევას არ ვაპირებ,შეუძლიათ მოვიდნენ და წამიყვანონ!
კეინი:რა ? შენ—-
—————————————
კეინს საუბარი არც დავასრულებინე და პირდაპირ გავუთიშე ,შემდეგ კი გაგიჟების ზღვარს ტელეფონი მთელი ძალით მივანარცხე კედელს.
მხოლოდ იმის გაგება მინდა ,რომ მეი და ჩემი შვილი კარგად არიან!
მეტი არაფერი არ მინდა,შემდეგ შეუძლიათ მოვიდნენ და წამიყვანონ.
ამასღა ვოცნებობდი,მაგრამ როგორც ჩანს დღეს ჩემი ბედის ბორბალი საპირისპიროდ ტრიალებს...გაბატონებულ სიჩუმეში ,ხმამაღალი ნაბიჯების ხმა მომესმა,არამარტო ერთი ადამიანის,არამედ რამოდენიმესი.
დაფიქრება აღარ მჭირდებოდა და უკვე მივხვდი რომ მე მომაკითხეს,ამიტომ მშვიდად წამოვდექი ფეხზე და ამაყი მზერით დავხვდი პოლიციელებს.
-და აი ისევ შევხვდით ლუკას დილენ.
ზიზღიანი თვალებით შემომხედა ნაცნობმა სახემ და პირდაპირ ამ სიტყვით წამოვიდა ჩემსკენ,რაზეც მე წარბიც არ შემიხრია ისე ვუპასუხე.
-არც ეს იქნება უკანასკნელი.
ვუთხარი,რაზეც მეტად გააღიზიანება შეეტყო და შემდეგ ბრაზით მითხრა.
-სადაა შენი ცოლი?! ორივე დასაკითხად უნდა წაგიყვანოთ.
ამაზე მე შუბლი შევკარი და განრისხებულმა ვუპასუხე.
-ჩემი ცოლი არაფერში არ გჭირდებათ,დამნაშავე მე ვარ,ამგვარად ეჭვმიტანილიც.
ასე გულახდილად რომ ვუპასუხე ჯერ დაიბნა და გაფართოვებული თვალებით შემოხედა,მაგრამ მალევე შეეცვალა ეს მზერა გაბრაზებულით და შემდეგ ხმამაღლა ბრძანა.
-ბორკილები დაადეთ და განყოფილებაში გაადაიყვანეთ!
ეს რომ თქვა ბორკილებით გამოემართნენ ჩემსკენ და მეც მშვიდად გავუწოდე ორივე ხელი.
ვაღიარებ მათ რაღაც შიშს ვატყობდი თვალებში,რადგან იცოდნენ რამხელა ძალა მქონდა როგორც ყველაზე წარმატებულ კაცს,ლუკას დილენს!
იცოდნენ რომ ყველა მიცნობდა და თითქოს ეშინოდათ რომ რამე ზედმეტად არ ექნათ,რაც ჩემს გააღიზიანებას გამოიწვევდა.
ეს რომ შევნიშნე ჩანეცინა და ცინიკურად გავხედე საცოდავ ბელგს ,რაზეც მან გაბრაზებულმა ჩაიღრინა და წინ გაემართა.
ფეხებზე დამიჭერენ თუ არა,ერთადრთი ახლა რაც მანაღვლებს ჩემი შვილია...მე კი იმის გაგებაც კი ვერ მოვასწარი ,გადარჩა თუ არა.

მეი:
მთელი დროის მანძილზე მეღვიძა,სანამ ექიმები თავს დამტრიალებდნენ,მაგრამ თითქოს მაინც არ ვიყავი გონს.
რადგან იმდენად სუსტად ვიყავი რომ ამას გონს ყოფნა არ ერქვა.
სააბოლოდ როგორც იქნა ექიმები
ნელ-ნელა გაიფანტნენ და პალატა დატოვეს,რაც იმას ნიშნავდა რომ მგონი მორჩა და ახლა გავიგებ ბავშვი გადარჩა თუ არა.
აცრემლილი თვალებით ვუყურებდი სუსტად ექიმს და თითქოს თვითონაც ხვდებოდა რა კითხვა მქონდა მისთვის!
ხელთათმანები მოიხსნა ხელებიდან და პირბადე რომ ჩამოიწია და ღიმილი რომ დავუნახე სახეზე ,კარგი ამბის მოლოდინში სიხარულის ცრემლებით ვიკითხე!
-გადარჩინეთ?
ამაზე მან თიმილით მიპასუხა.
-დიახ ,გადავარჩინეთ.
ამაზე მე ვეღარ მოვთოკე თავი და სიხარულისგან თან ტირილი და თან სიცილი ამიტყდა!
ვერ ვიჯერებ...გადარჩა,გადარჩა!
-ჩემი ქმარი,სადაა?! ლუკასი სადაა?!
მინდა ახალი ამბავი ვუთხრა,გთხოვთ პალატაში შემოუშვით ცოტახანს!
აღელვებულმა ვუთხარი ექიმს ,ისე რომ ცრემლები ისევ მცვიოდა,მაგრამ ამ მომენტში ექიმს გამომეტყველება ეცვალა და დაბნევაც შევატყე მალევე .
-რა ხდება?
ამაზე მე გაკვირვებულმა დავსვი კითხვა,მან კი ღრმად ამოიოხრა და ჩემს გვერდით მდგარი სკამი ჩემს წინ დადგა და ჩამოჯდა.
-მოკლედ,ქალბატონო მეი ,მეც ზუსტად არ ვიცი რატომ და რა მოხდა,მაგრამ თქვენი ქმარი პოლიციელებმა წაიყვანეს.
ამის მოსმენა იყო ,სახეზე რომ მიმეყინა ღიმილი...რას ქვია დააკავეს?!
რატომ ის?! ეს მე ვარ დამნაშავე!
-არა,არა,არა ლუკას!
არა,რატომ გააკეთა ეს!
უეცრად ანერვიულებულს ისევ ტირილი ამივარდა,რაზეც ექთანი ჩემს დამშვიდებას ეცადა ,მაგრამ არ გამოუვიდა ,მანამ ეს არ მითხრა.
-სისხლდენა ნერვიულობის გამო დაგეწყოთ.
გთხოვთ ქალბატონო მეი,თუ თქვენს ბავშვზე ღელავთ და გინდათ რომ ამ ქვეყანას მოევლინოს,ნუ აყვების ემოციებს...ვიცი რა მდგომარეობაში ხართ,მაგრამ ნერვიულობით ვერაფერს ვერ შეცვლით.
ეს უფრო გაფრთხილება იყო,ვიდრე რჩევა!
ფაქტობრივად პირდაპირ მითხრა რომ თუ ასე გავნაგრძნობდი ,ბავშვს ისევ საფრთხეს შევუქმნიდი.
მეც რა უნდა მექნა?! რაც ძალა მქონდა მოვიკრიბე და ცრემლები მოვიწმინდე,შემდეგ კი ჩემს თავს ხმამაღლა ვუთხარი.
-ლუკასმა იცის რასაც აკეთებს,ის ის მამაკაცია ,რომელმაც სიძულვილიდან სიყვარულამდე მიგიყვანა,ის მამაკაცია ,რომელმაც მილიონჯერ გიხსნა განსაცდელისგან!
ის მამაკაცია,რომელიც მფარველობას გიწევდა,იმის მიუხედავად რომ ცივად გეპყრობოდა!
მან იცის რასაც აკეთებს ,ის ძლიერია!ძლიერია!

ლუკასი:
განყოფილებაში როგორც კი მიმიყვანეს ,იმ წამსვე გავაცნობიერე წინ რა მელოდა,რადგან ეს კაცი იმდენად ვერ მიტანს,რომ თუნდაც დამნაშავე არ ვიყო,ყველანაირად ეცდება რომ ასე გამომიყვანოს.
მას არ მოსწონს ჩემში ის რომ წარმატებული კაცი ვარ და ყველა პატივს მცემს!
არ მოსწონს ის რომ სიტუაცის  მიუხედავად  მაინც უშიშრად ვზივარ მის წინ და ამაყად ვუცქერ შორიდან.
არ სიამოვნებს ის რომ თვალებში ვერ მიყურებენ მისი თანაშემწეები,რადგან ჩემი ეშინიათ.
არ მაინტერესებს მისი სიძულვილი!
არ მანაღვლებს მისი შური და ბოღმა.
ამ წამს მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ ,რომ ამ ნაბიჭვარმა არ დამაცადა იმის გაგება ,ჩემი შვილი ცოცხალი იყო თუ არა!
აი მეც ვზივარ მის წინ და უკვე ორი საათია ერთი და იგივეს ვისმენ,მაგრამ ჩემი პასუხები ზედმეტად მარტივი და არაფრისმიმცემია მისთვის !
ეს კი მას აგიჟებს და მეტად ანდომებს რომ ჩემზე შური იძიოს და საკანში გამომამწყვდიოს.
მე კი ფეხებს ვაბაკუნებ ნერვიულობისგან და ძირს ვიყურები,არ მაინტერესებს რას მელაპარაკება...ჩემი ფიქრები სულ სხვაგანაა,მეის გვერდით.
-ლუკას დილენ, მაინტერესებს რამე აკავშირებს თქვენს ცოლს ამ დანაშაულთან თუ ეს მხოლოდ თქვენს კისერზეა?
აი სწორედ ამ კითხვაზე გამვფხიზლდი და თავი ავწიე ,მეის რომ შეეხო!
ეს არამზადა მის ჩათრევასაც ცდილობს ,მაგრამ მე ამას არ დავუშვებ...არასოდეს.
-გასაგებად ვთქვი უკვე რომ ის არაფერ შუაში არაა.
მკაცრად და უხეშად ვუპასუხე და შუბლ შეკრულმა ისევ თვალი ავარიდე,ამის შემდეგ კი დიდხანს ვგრძნობდი მის დაჟინებულ მზერას!
სულ იწვოდა ალბათ მრისხანებისგან,რადგან ამ ორი საათის მანძილზე ვერაფერი გამომტყუა და აი სააბოლოოდ დანებდა კიდეც.
-კარგით ასე იყოს,ნურაფერს ნუ იტყვით,მაგრამ ზუსტად იცოდეთ რომ ყველაფერს გავარკვევ და აუცილებლად დაისჯებით ჩადენილსთვის ლუკას დილენ,აუცილებლად!
შემდეგ ვნახავთ რამდენად ამაყი იქნებით გისოსებს მიღმა.
სააბოლოდ დაასრულა სიტყვა და ზურგი ხმაურიანად მაქცია,მხოლოდ მისი ბრძანება მომესმა რომ საკანში შევეყვანე დაცვებს,ეს იყო და ეს.
ახლა კი საკანში ვზივარ ცივ საწოლზე,სიბინძურეში და სიბნელეში და ვფიქრობ მეი კარგადაა?
მთელი ღამე ვერ დავიძინე,მაგრამ
გაამთენისას ,ცივ და ხმელ საწოლზე მოკუნტულს ჩამეძინა.

მაგრამ სიზმარი ვნახე სიზმარი,რომელმაც საძულველი ბავშვობა გამახსენა.
ჩემი გულის ის ბინძური და ბნელი კუნჭული,რომელიც ყოველთვის სისუსტეს აღძრავდა ჩემში.

ავტორი:
✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩
-ეგოისტი ბავშვი ხარ ლუკას,სწრაფათ სარდაფში!
მაღალი გამხდარი ქალი პატარა ფერმკრთალ ბიჭუნას ბოლო ხმაზე უყვიროდა,იმის მიუხედავად რომ ბიჭს ისეთი არაფერი არ ჰქონდა ჩადენილი.
-რ_ატომ ვარ ეგოისტი?
თავ ჩახრილმა ბიჭუნამ სააბოლოდ თავი ამოსწია და გაუბედავად ნაწყენი სახით იკითხა,რაზეც ქალი ბრაზისგან უეცრად გააწითლდა და ბიჭს მკლავზე უხეშად ჩასჭიდა ხელი.
-ვერ ხედავ რომ მამაშენისთვის უბრალოდ ერთი დიდი ტვირთი ხარ!?
მის ბედნიერებაზე რატომ არ ფიქრობ პატარა პარაზიტო?! უბრალოდ დამიჯერე და ნუ მანერვიულებ!
ბოლო ხმაზდ უკივლა და მუცელზე ხელი მოიკიდა.
-ჯანდაბა,მთავარია ეს ბავშვი გაჩნდეს და შემდეგ საერთოდ მოგაშორებ აქედან!
ეს რომ უთხრა უსუსურ შვიდი წლის ბავშვს,დაბნეულმა ახედა დიდი თვალებით და უწყინარად უპასუხა.
-კი ,მაგრამ თქვენ ხომ ტელეფონში თქვით რომ ის არ იყო მამას შვილი.
ეს იყო და ეს უეცრად ქალი რომ სახიფათოთ ახლოს მიიწია ბიჭუნასკენ და განრისხებული მზერით უთხრა!
-ეგოისტი ნუ იქნები ლუკას,მამაზე იფიქრე რა
დაემართება რომ გაიგოს რეებს იძახი ჩემზე!
ხო იცი ის შენ არ დაგიჯერებს,ის როგორც ყოველთვის მე დამიჯერებს,შენ კი დაისჯები!
ეს რომ თქვა თან სახიფათოთ ახლოს
მიიწია ,შემდეგ კი უეცრად ხელი უნდა
დაერტა ,ბიჭუნა რომ ხელიდან დაუსხლტდა და ამ მოულოდნელი ხელის მოქნევით ქალმა წონასწორობა ვეღარ შეინარჩუნა და სარდაფის კიბეებზე დაგორდა.

ქალს მუცელი  მოეშალა,ბავშვი დაკარგა,რომელიც ლუკასის მამის  არც იყო,მაგრამ დღემდე ვერ პატიობს საკუთარ თავს...საკითხავი კი ისაა, განა არის ეს მისი დანაშაული?
დღემდე უტრიალებს თავში ეს კითხვა.
დღემდე ფიქრობს,არის ეგოისტი?
მხოლოდ თავის თავზე ფიქრობს?

ლუკასი:
თავზარდაცემულს გამომეღვიძა!
გული აჩქარებული მქონდა და სუნთქვა მიჭირდა უკვე...ეს რა სიზმარი იყო?!
ნუთუ ასეთი უდროო დროს გადაწყვიტა სასტიკმა წარსულმა თავი შემახსენოს.

"ის უგულო მონსტრიაა! შვილი მომიკლა,შვილი მომიკლა!"

როგორ მახსოვს მისი სიტყვები...მონსტრი,უგულო მონსტრი.
განა არ დაიჯერებდა ამას სხვა?
მე ხომ პატარა სულელი ბავშვი ვიყავი ,რომელმაც დაკარგა სიყვარულის შეგრძნება.
-ჰაჰ...სულელი ხალხი.
ჩუმად ჩავილაპარაკე და მშვიდად წამოვდექი ფეხზე.
ამ სიზმარის შემდეგ ამ პატარა საკანში გამოკეტილმა ბევრ რაღაცაზე დავფიქრდი და მივხვდი ,რომ ამდენიხნის შემდეგ მეი ერთადერთია ვინც ჩემზე ზრუნვა დაიწყო და თავი მნიშვნელოვან ადამიანად მაგრძნობინა!
როდესაც ის ჩემს გვერდითაა, გარშემო ისეთი აურაა ,რომ რაღაც განსაკუთრებული სითბო მახსენდება!
დედის სითბო,რომელიც მხოლოდ ნამდვილ სიყვარულს შეუძლია გაგრძნობინოს.
მეის მართლა შევუყვარდი,ეს უკვე ზუსტად ვიცი,მაგრამ მე რას ვგრძნობ ამაზე წარმოდგენა არ მაქვს!
ნეტავი შევძლო მეისთან საუბარი,ისე ძლიერ მინდა ვესაუბრო და გავიგო როგორაა
ან ...ან...ჩვენი შვილი თუ გადარჩა.
ამაზე ვფიქრობდი საკნის დაცვამ რომ შემომძახა.
-შესვენებას მოგცემ თხუთმეტი წუთით,შეგიძლიათ ეს დრო ეზოში გაატაროთ ან ერთი ხუთი წუთი ტელეფონზე ისაუბროთ და ისევ საკანში დაბრუნდეთ,თქვენი გადასაწყვეტია.
ისეთი ზრდილობიანად მესაუბრებოდა რომ პირველად ვიგრძენი ჩემი სახელის ძალა .
-მინდა ტელეფონით ვიღაცას დავუკავშირდე.
მშვიდად ვუპასუხე,რაზეც თავი დამიქნია და კარი გამიღი,შემდეგ კი ბორკილები დამადო და ტელეფონამდე მიმიყვანა.
მეც მშვიდად ავკრიფე მეის ნომერი და აღელვებული დაველოდე როდის მიპასუხებდა...გული გამალებით მიცემდა.

მეი:ალო გისმენთ ,ვინ ბრძანდებით?
მე:მეი მე ვარ,ლუკასი.
მეი:ლუკას,ლუკას! მართლა შენ ხარ!? როგორ ხარ,თავს როგორ გრძნობ!
ცოტაც მოითმინე გთხოვ!
მე:კარგად ვარ არ ინერვიულო ამაზე,შენ მითხარი როგორ ხარ,გთხოვ...ამის გამო ღაამებია არ მძინებია,მითხარი ჩვენი შვილი ის...ის...ცოცხალია?
მეი:ლუკას ჩვენი შვილი,ის შენ გგავს აშკარად...ძლიერია,სწორედ ამიტომ გადარჩა.
მე:გადარჩა,ცოცხალია?!როგორ გამიხარდა მეი!
მშობლები გავხდებით,როგორი ბედნიერი ვარ რომ არ დავკარგეთ ჩვენი პირველი შვილი.
მეი:მეც ძაალიან ბედნიერი ვარ,მაგრამ მეშინია...მეშინია ლუკას.
მე:რისი გეშინია მეი?
მეი:რომ ვერ გაგათავისუფლოთ? შემდეგ რა ვქნა? ბავშვს რა ვუთხრა რომ იკითხავს მამამისი სადაა!
ლუკას,მჭირდები,ჩვენს შვილს ორივე მშობელი ვჭირდებით.
მე:არ ინერვიულო,ყველაფერი კარგად იქნება,მთავარია ორივე კარგად ხართ.
მეი:კი ,მაგრამ შენ თუ კარგ-

-საკმარისია,დრო ამოიწურა!
ხუთი წუთი გავიდა!
უეცრად მამაკაცის წამოძახილის გამო მეის ხმა ვეღარ გავიგონე,მაგრამ ვეცადე სანამ ძალით დამაკიდინებდნენ ყურმილს ,მისი ხმა გამეგონა კიდევ ერთხელ.

მე:მეი,რას იძახდი?
მეი:იმას ვიძახდი რომ შენ თუ კარგად არ იქნები,არაფერს არ ექნება აზრი.
ლუკას მიყვარხარ,შენგან შორს ვერ გავძლებ.
ხო,ყურმილში გეუბნები პირველად ამას,მაგრამ მეტად ვეღარ შევიკავებ თავს რომ ამაში არ გამოგიტყდე.
მე:მეი..-

-გასაგებად ვთქვი ბატონო ლუკას,გთხოვთ დაკიდეთ ყურმილი.
ზრდილობიანად მთხოვა ვიდრე მიბრძანა მაღალმა მამაკაცმა,რაზეც ღრმად ჩავიხვნეშე გაღიზიანებულმა და ყურმილი დავკიდე,მაგრამ ვაი რომ ძაალიან უდროო დროს!
ახლა კი მეღიმება მე სულელს,ყოველ წამს მეღიმება მისი სიტყვები რომ მახსენდება!
"მიყვარხარ ლუკას" რატომ მიჩქარდება ამ სიტყვების გაახსენებისას გული?
შუა საკანში ვზივარ და სულელივით
მომღიმარი ,აჩქარებულ გულზე ვიდებ ხელს.
ეს ნორმალურია? ნორმალურია რომ რაღაცას ვგრძნობ?

მეი:
ჩაწითლებული თვალებით ერთი კვირის  გამოუძინებელი ისევ სულელივით მივჩერებივარ ფანჯარას,რომელიც ერთადერთია რაც გარე სამყაროსთან მაკავშირებს.
ვუყურებ ამ ფანჯარას და ვბრაზობ ,რომ ლუკასმა ასე გადაიბრალა ყველაფერი საკუთარ თავზე!
რატომ არ იფიქრე ერთ წამს შენს თავზე?
ლუკას რატომ დამაყენე საკუთარი თავის წინ...ერთხელ ყოფილიყავი ეგოისტი!
მხოლოდ ეს ნიღაბი არ კმარა,არააა!
ამით ვერ მოერევი ამ უდიდესი სამყაროს უსამართლობას და სისასტიკეს!
ერთხელ მაინც უნდა ყოფილიყავი ისეთი როგორადაც თავი მოგაქვს.
მაგრამ როგორ როდესაც შენი გული ამდენად წმინდა და კეთილია!
ალბათ რთული იყო გეღიარებინა ,რომ ეს მე ვარ დამნაშავე და არა შენ.
ტობიას დავუკავშირდი,რომელმაც ჯონათანთან ლუკასის მეგობართან დამაკვშირა!
გავესაუბრე და ვკითხე რა პროცესი მიმდინარეობდა ამ მომენტში და რამდენხანს მოგვიწევდა ან სირთულესთან დააპიროსპირება ან როდის ვნახავდი ლუკას,ვნახავდი ანაც საერთოდ?!
მან კი ამაზე მხოლოდ ერთი დასაბუთებით მიპასუხა.
მითხრა რომ ჯერ სამხილები არ არსებობს და სანამ სამხილი არ იარსებებს იმის შესახებ ,რომ ეს მკვლელობა მართლა ლუკასმა ჩაიდინა,მანამდე ვერაფერი ვერ დამტკიცდება და ლუკასიც არ ჩაითვლება დამნაშავედ.
დიდხანს მიმდინარეობდა ამ ყველაფრის გარკვევა,სააბოლოდ კი ლუკასის კარგი
მეგობრების დამსახურებით გაირკვა, რომ ბატონმა ბელგმა უკვე იხილა დამამტკიცებელი საბუთი!
ანუ მთავარი ვიდეო კამერის ჩანაწერი,რომელიც პირდაპირ ჩვენ სცენას უყურებდა!
ვიდეოში კი მხოლოდ ლუკასის მისვლა და იმ მანიაკთან ჩხუბი კი არა,ჩემი მისვლაც ჩანს.
ეს კი უკვე ამტკიცებს ,რომ ის ლუკას არ მოუკლავს და პლიუს ამას,ეს მხოლოდ დავდაცვა იყო,რომელიც დანაშაულად წესით არ უნდა ჩაითვალოს.
სწორედ ამიტომ გაანადგურებინა ბატონმა ბელგმა ჩანაწერის მეორე ნაწილი და დატოვა მხოლოდ ის ნაწილი სადაც ლუკასი მამაკაცს თავს ესხმის!
ის ჭკვიანია,მაგრამ არც ისეთი ჭკვიანი.
ჯონათანის დამსახურებით ჩანაწერები ისევ მოვიპოვეთ და აი უკვე მზად ვარ სახლი დავტოვო და პირდაპირ ლუკასის სასამართლოზე მივიდე,სიტყვით და მტკიცებულებით ,რომელიც მას იხსნის.
სამ კვირამდე გავიდა რაც ლუკასი დაიჭირეს და დარწმუნებული ვარ ამ სამი კვირის მანძილზე მხოლოდ და მხოლოდ საშინელ პატარა ბნელ ოთახში უწევს მაგიდის წინ ჯდობა,ხელბორკილებით ,სადაც იმ სულელი და უხეში კაცის კითხვებს უნდა უპასუხოს!
მაგრამ ნუ გეშინია ლუკას,მე და შენი მეგობრები დღემდე არ გავჩერებულვართ და ყველაფერს გავაკეთებთ რომ მაქედან თავი დაახწიო.

დილით ადრიანად წამოვდექი და პირდაპირ მზადება დავიწყე ,რადგან უკვე შეტყობინება დამხვდა ,სადაც წერია დღეს გამართული სასამართლოს დრო.
შუა დღის სამი საათი,გადამწვეტი დრო.
უკვე კარს ვკეტავდი ,ტელეფონზე რომ ჯონათანმა დამირეკა.
-ჯონათანი:მეი ჩანაწერები ჩემთანაა,მანქანაში გელოდები უკვე .
მე:ახლახანს გამოვედი ,მოვდივარ უკვე.

საუბრის შემდეგ მშვიდად გავემართე წინ და მალევე მოვკარი ჯონათანის მანაქანას თვალი,რომელშიც კიდევ ორი ადამიანი იჯდა.
ჩაჯდომის თანავე კი ვიცანი ეს ორი!
ტობიასი და ვილიამი.
-თავს როგორ გრძნობ მეი? ხომ არ ღელა?
ეს რომ მკითხა ჩაჯდომის თანავე ტობიასმა,მშვიდად გავიღიმე და ვუპასუხე.
-კარგად ვარ ტობიას ,კარგად ვარ ,რადგან იმედი მაქვს რომ დღეს ლუკასს ვიხსნით.
იმედის წყალობით ვდგავარ ფეხზე.
ამაზე უკვე ვილიამა მომისსვა ნაზად მხარზე ხელი.
-არ ინერვიულო,ყველაფერი კარგად დასრულდება .
ეს რომ მითხრა,ღიმილით დავუქნიე თავი და მანაქანც დაიძრა.
მიახლოვებით ოც წუთში უკვე შენობის წინ ვიყავით ,მაგრამ ადგილზე მისულებმა დარბაზის კარში მდგარმა დაცვამ გამოგვიცხადა ,რომ სასამართლო თხუთმეტი წუთის დაწყებულია.
კინაღამ გავგიჟდი!
-რას ქვია დაწყებულია?
გაღიზიანებული წაიჭრა წინ ჯონათანი,რაზეც დაცვამ რობოტივით უპასუხა.
-ასე გადაწყდა.
სიტუაცის გააზრებაზე კი კარგად მივხვდი ,რომ ეს ყველაფერი იმ საძაგელი კაცის მოწყობილი იყო!
მაგრამ კიდევ კარგი ერთი საათით ადრე მოვედით,თორემ ვინ იცის რა იქნებოდა ზუსტ დროს რომ მოვსულიყავით!
ალბათ გამოგვიცხადებდნენ ,რომ ლუკასი პირდაპირ დამნაშავედ გამოაცხადეს!
რა თქმა უნდა...თუ სამხილები არ წარვუდგინეთ მოსამართლეს,მისი გადარჩენის შანსი არააა!
პირდაპირ წლების მისჯაზე იმსჯელებენ და ასე დასრულდება სასამართლო სხდომა.
-გთხოვთ შეგვიშვით,ეს მამაკაცი მისი ადვოკატია,ის მაინც შეუშვით.
ეს რომ ვთქვი კაცი ზედაც არ გვიყურებდა არც ერთს ,ისე გვიპასუხა.
-დამამტკიცებელი საბუთი მჭირდება ამისთვის.
ამის გაგონებაზე ჯონათანს შევხედე ,რომელიც უკვე ბრაზიდგან სულ წითელი იყო და მზად იყო ეს სულელი მარიონეტი აქვე ეცემა,რადგან აშკარაა ის მისი უფროსის დანაბარებს ასრულებს და სპეციალურად არ გვიშვებს შიგნით...ყველაფერი კარგად მოაწყო ნაბიჭვარმა!
-ახლავე თუ არ შემიშვებ შიგნით დამამტკიცებელ საბუთად შენი გვამი დარჩება
ამ კართან ,გასაგებია!?
უეცრად ღრიალით წამოვიდა ჯონათანი დაცვისკენ,რაზეც ვილიამმა და ტობიასმა შეაჩერეს!
მან საკუთარ თავზე აშკარად დაკარგა კონტროლი.
-ჯონათან,გთხოვ დამშვიდდი ,გეგმა მაქვს.
ახლა ამ მუქარით უფრო გაართულებ,რამე  შარში არ გაეხვიო.
მის წინ დავდექი და ეს სიტყვები ვუთხარი მშვიდად ჩურჩულით,რაზეც მისი ნაქვთები მოდუნდა და სახეზე დამშვიდება შეეტყო,შემდეგ კი თავი დაამიქნია.
მეც გეგმაზე გადავედი!
უეცრად არსაიდან ჩავიკეცე და მოთქმით დავიწყე ყვირილი!
-ვაიმე,ვაიმე მუცელი!
ჩემი პატარა,ჩემი შვილი!
ამაზე ჯერ შეშინებულები მომვარდნენ ბიჭები,რაზეც ისეთი თვალებით ავხედე რომ  გააცნობიერეს ჩემი გეგმა!
-აჰ...არა...არა!
უკვე ტირილის სცენის გათამაშება დავიწყე და თან ჯონათანს ავხედე ,რომელიც ჩემს სხეულს აკავებდა რომ ძირს არ გავწოლილიყავი .
-აჰ,ჯანდაბა,მშობიარობა დაეწყო მგონი...ახლა რა ვქნათ?
ეს ტობიასი იყო,რომელმაც სრულიად უემოციოთ რობოტივით გამოაცხადა ეს თითქოს დაზეპირებული უაზრო ტექსტი,რაზეც მე უეცრად გავსწორდი და შეუმჩნევლად დავაჭირე ფეხი ფეხზე და თან ჩურჩულით გადავძახე,ისე რომ ვითომ თავ ვტიროდი ისევ!
-რეებს ბოდავ იდიოტო!
ტობიას ამ დროს მშობიარობა ადრეა!
ამის შემდეგ ტობიასმა მოულოდნელად ტკივილით წამოიყვირა .
-ვაიმე გული მტკივა,ბავშვს კარგავს!
გაადაკეთა ცოტახანში,რაზეც უჟმური სახით ავხედე და ვანიშნე რომ საერთოდ მოეკეტა სჯობდა!
კაცმა კი აღარ იცოდა რომელ ერთისთვის შემოეხედა!
ხან ერთს გვიყურებდა ხან მეორეს.
მე კი ჩემი მსახიობური ნიჭი ჩავრთე და მისკენ ფაქტობრივად ხოხვით წავედი,შემდეგ კი ტირილით მივმართე!
-გთხოვთ,ვინმეს დაუძახეთ!
ეს რომ ვუთხარი პანიკაში მყოფმა ჩამომხედა! -მე,მე რატომ? იმათმა_
მე ამაზე არც დავასრულებინე ბოლო ხმაზე ვითომ სასოწარკვეთილმა რომ ვუყვირე!
-მგონი ნერვიულობაზე  ნაადრევი მშობიარობა მეწყება!
იცით ბატონო როგორ ამშობიაროთ ქალი?
მითხარით რომ იცით!
ვიყვირე სასოწარკვეთილმა და მის ხელს ჩავებღაუჭე,რაზეც მას თვალები გაუფართოვდა  და შუბლზე აუვიდა რამის,შემდეგ კი შიშისგან უეცრად ჩემი ხელი მოიშორა და გიჟივით გაიქცა!
-ახლავე მოვიყვან ვინმეს!
ესეც ასე...ჩემი გავიტანე თუ არა,სასწრაფოთ მოვიწმინე ცრემლი ,რომელიც არ კი ვიცი როგორ წამომივიდა და ტანსაცმლის ფერთხვით მშვიდად წამოვდექი ფეხზე,შემდეგ კი პირ ღია ბიჭებს შევხედე,რომლებიც აშკარად შოკში იყვნენ.
-რა იყოთ ,რანაირად მიყურებთ? შევიდეთ!
ვუთხარი უდარდელად და პირველი ვიყავი ვინც უდიდესი კარი შეაღო და ამით ყველას ყურადღება მიიქცია.
სწორ დროს შემოვედი,როდესაც ბელგი იმას იძახდა რომ ლუკასის დანაშაულს არ ჰქონდა გამართლება,მე კი არც კი დავფიქრდი შესვლის თანავე თან როლ ვიყვირე!
-ვაპროტესტებ!
ამაზე ყველამ გაფართოვებული თვალებით შემომხედა,შოკში იყვნენ რომ აქ მხედავდნენ.
-ეს ის გოგოაა.

-კანონის დამრღვევი!

-მეი.

-მე მაქვს დამამტკიცებელი საბუთი !
სამხილები ,რომლებიც ამტკიცებენ რომ ლუკას დილენი დამნაშავე არაა!
ყველა პირ ღია მიყურებდა,მათ შორის ლუკასიც.
მე კი ერთადერთი ვიყავი ვინც ამ წამს კმაყოფილი იღიმოდა!