-ანა ადექი დავაგვიანებთ, მესმის ნუცის ხმა რომელიც უკვე შემომძვრალიყო ჩემს საძინებელ ოთახში და ვარცხნილობას იწესრიგებდა.
მძიმედ ვწევ თავს ბალიშიდან ნუცის ვუყურებ და გაბუტული სახით ვეკითხები:
- საათი რომელია?
სარკეს შორდება, საწოლს ეცემა მიტურებს და მპასუხობს: - ცხრა სრულდება. და თან ამატებს: ასე ადრე იმიტო მოგაკითხე რო ვიცი როგორი ფუსფუსაც ხარ და მოსამზადებლად დიდი დრო დაგჭირდება, ადე როო მომიწია ადრე მოვსულიყავი და გამეღვიძებინე რადგან დღეს ჩვენს გარდერობი ახალი სამოსებით უნდა შევალამაზოთ.
ნამდვილად არ მაქვს დღეს არსად წასვლის თავი რადგან ძალიან ცუდად ვარ გუშინდელი ამბის გამო თუმცა არც ის მინდა ჩემი გოგო დავგრუზო ჩემი და ნიკას დაშორებით, მაგრამ არც კი ვიცი რამდენად შევძლებ თავის შეკავებას ამ მძიმე ემოციებისგან, მის გარეშე არც კი ვიცი როგორ შევძლევ მაგრამ ვეც იმას ვაპატიებ რაც გამიკეთა.
- ალოო აქ ხარ გოგო? სად წახვედი?
ფიქრებიდან ნუცის ხმას გამოვყავარ.
- უპს ფიქრებში გავპარულვარ, ვეუბნები ღიმილით და უცებ ვდძგები საწოლიდან და ნუცის ვთხოვ რო ყავა მოამზადოს მე კი მანამდე წყალს გადავივლებ და მალევე ჩავალ ქვევით.
- შენ რო ყოველ მოსვლაზე ყავა არ მომამზადებინო არ შეგიძლია, მეუბნება გაბუული სახით და მის სახის შემხედვარეს მეღიმება
-კარგი ჰოო ნუ წუწუნებ ყველაფერზე, მე რო მოვალ შენთან გპირდევი მე გაგიკეთებ ყავას, ვეუბნები ღიმილით ლოყაზე ვკოცნი და სააბაზანაში შევდივარ.
....ნუცი....
გამაგიჟებს ეს გოგო რა, სულ შეიძლება ესე ხდებოდეს? ეს რა ყავის წურბელაა ვამბობ სპეციალურად ხმამაღლა რომ ანას ყურს მიწვდეს ჩემი ხმა და სასერაფოდ ჩავდივარ პირველ სართულზე ყავის მოსამზადებლად.

.......მოკლე აღწერა.....
ანა დადიანი და ნუცი გამყრელიძე. როცა ნუცის მშობლები ბათუმიდან გადმოვიდნენ საცზოვრებლად ანას მახლობლად დაიდეს ბინა კერძოდ ვარკეთილში, ანა და ნუცი პირველად პირველ კლასში შეხვდნენ ერთმანეთ კლასელები გახდნენ და პირველი კლასიდან მოყოლებული ერთად იზრდებიან, მათი მშობლებიც დაუახლივდნენ ერთმანეთს და მთელი ბავშვობა თითქმის ერთად გაატარეს.
ნუცის ძმა ნიკა გამყრელიძე მათზე უფროსი არის და გოგოებთან ძალიან დიდი დროსაც არ ატარებდა მას მისი სამყარო ქონდა შექმნილი და ყოველთვის ბუნტისთავი იყო სულ შარში ეხვეოდა.

- სააბაზანოში შესულს სრული ქაოსი მხვდება და მერე მახსენდება ისევ წუხანდელი ღამე, ჩემს ცხოვრებაში 19 წლის მანძილზე პირველად ვიყავი ასეთ საშინელ მდგომარეობაში. მიმოფანტულ იატაკზე ვეძებ კბილის პასტას და ჯაგრის, მალევე ვპოულობ წყლის გადასავლებად ვემზადები, ისეთი გაბრაზებული,ნაწყენი,და გულგატეხილი ვარ რო ვეღარ ვუძლებ ძლიერი გოგოს როლის მორგებას და ცრემლები თავისით პოულობენ გზას.არმინდა ნუციმ ესეთ მდგომარეობაში მნახოს ამიტომ თვი ხელში ამყავს, წყალს მალევე ვივლებ, სველ სხეულზე პირსახოცს ვიხვევ,კბილებს ვიხეხავ და მალევე ვშორდები ამ არულიბას.ოთახში გასულს ნუცის ვეჩეხები კარებთან.
-ღმერთოო! ნუცი რაგჭირს ლამის გული გამუხეთქე!?
ღმერთო იმედია აქ დიდი ხანია არ დგას და ჩემი ტირილი არ გაუგია.
- რაღაც ტირილის ხმა მომესმა ანა ხო კარგად ხარ და არაფერს მიმალავ?
- აი დაიწყოო! ვამბობ გულში და ვფიქრობ რამოვიფიქრო უცებ რო ყურადღება გადავატანინო!.
- რა ტირილის ხმა მოგესმა გოგო ხოარ გასულელდი ვეუბნები ღიმილით და გვერდს ვაქცევ გარდერობს ვაღებ და ტანსაცმელს ვარჩევ, თან უცებ ვამატებ ყავა მოამზადე?
- კი მოვამზადე მეუბნება და თან ამატებს ანა იცოდე თუ რამეს მიმალავ და არ მეუბნები იცოდე მაგრად გაგიბრაზდები

ნუცის მზერას თვალს ვარიდებ და წამიერად ვშეშდები უკვე ვეღარ ვუძლებ ნუცის ვუახლოვდები და ვეხუტები, ისიც მეხვევა და ისტერიკული ტირილს ვიწყებ.
-ანა! რაგჭირს ჩემო ლამაზო რადაგემართა?
- მაპატიე! არმინდოდა შენც დამეგრუზე და ვცდილობდი არაფერი მეთქვა და თავი შემეკავებინა თუმცა ვეღარ ვუძლებ ამ ყველაფერს, ვეუბნები და ცრემლებს ხელის გულით ვიმშრალებ.
- რატო ხარ სულელი გოგო? ხოიცი ჩემთვის ყველაფეის მოყოლა შეგიძლია რაც არუნდა იყოს ჩვენ ხო საუკეთესო მეგობრები ვართ!?
- ნიკას დავშორდი, ვეუბნები და ისევ ტირილს ვიწყებ და საწოლზე ვეცემი.

ნუცი გავკვირვებული მიყურებს და თან სიტყვებს ეძებს თუ რითი მანუგეშოს, პირველად მხედავს ესეთ სიტუაციაში და როგორც ჩანს ძლიან გაკვირვებულიც არის ამ ამბით და იტყვებს თავს ძლივს აბამს.

- საყვარელო, კარგი დამშვიდდი მოდი ჩემთან ჩემი სულელი გოგო.

ისიც ჩემთან ესვენება საწოლზე და ძალიან ძლიერად მეხვევა.
- ნუცი არც კივიცი მინდა თუარა დღეს სახლიდან გასვლა ვეუბნები სლუკუნით.
- გაგიჟდი? თუარ გინდა არც გავიდეთ არსად და მთელი დღე სახლში ვიყოთ მთელი სახლი ჩვენს ხელში არის მაინც. მეუბნება და მუღიმის ეშმაკურად. მეც მის შემხედვარეს მეღიმება გაუცნობიერებლად და ცოტა ვმშვიდდები.
- შენ რო არ მყავდე რა მეშველებოდა ნეტა ჩემი საუკეთესო და ეშმაკი გოგო ხარ შენ.

ტელეფონის ხმა გვაწყვეტინებს საუბარს
ბალიშის ქვეშ მიდევს მომაწოდე რა გთხოვ ვეუბნები ნუცის და მუდარის თვალებიტ შევყურებ რადგან ვიცი როცა რაღაცას ვთხოვ ყოველთვის რაღაც მოყვება იმ თხოვნას ვიცი.

--კარგი.მაგრამმ ხოიცი უკვე ვეღარსად გამექცევი და ყველაფერს დაწვრილებით მომიყვები, მეუბნება და ანთებული თვალებით ჩემს პასუხს ელოდება .

- ასეც ვიცოდი. მეღიმება. კარგი გპირდები ყველაფერს მოგიყვები ეხლა კი მომაწიდე ტელეფონი.
ნუცი ტელეფინს მაწვდის, ეკრას ვაბთებ თუარა ვშეშდები და ნუცი მალევე ხვდება ვინც მომწერა.
- ნიკა არის ხო?
- კი. ვეუბნები და ესემესს ვხსნი.