- სხვანაირი ხარ.
- სხვანაირი, როგორი?
- უცნაური. რა ვიცი, მგონი ცუდ ხასიათზეც ხარ.
- შეიძლება.
- რატომ?
- არ ვიცი.
- არ იცი, რატომ?
- არა.
- მატყუებ.
- ვიცი.
- მითხარი. მენდე უბრალოდ.
- სივრცეში ვარ დაკარგული.
- რატომ?
- ჩემს ადგილს ვერ ვპოულობ.
- ეძებ?
- არ ვიცი, შეიძლება.
- მგონი არ ეძებ საკმარისად.
- შეიძლება.
- გეშინია?
- რისი?
- იქნებ ძებნის პროცესის.
- მგონი.
- მგონი არა, გეშინია.
- ეგრე დარწმუნებით?
- კი, ან არა.
- მიხდება ეგ.
- რა?
- კი და არა. ჩემი სახელი იცი?
- არა.
- კიარა.
- რა კიარა?!
- ჩემი სახელი.
- ხუმრობ?
- არა, რატო?
- ვინ დაგარქვა?
- დედამ.
- რატომ?
- იაპონურია, სინათლეს ნიშნავს.
- საინტერესოა.
- შენ? შენ რა გქვია?
- მე?! რა მნიშვნელობა აქვს?
- არ ვიცი.
- როგორ გაიჭედე სივრცეში?
- მივდიოდი და მივხვდი, რომ არაფერს აქვს აზრი.
- სად მიდიოდი?
- არსად.
- მშიშარა ხარ, კიარა.
- ვიცი.
- მერე?
- არაფერი.
- რისი გეშინია?
- მარტოობის.
- რისიც გეშინია იმასთან ერთად ცხოვრობ. როგორი უცნაურია ადამიანობა.
- გვიან მივხვდი.
- მარტოობაში გაზრდილს მარტოობის ეშინია. ირონიულია.
- ზედმეტად.
- რატომ არ ივსებ მარტოობას?
- არ ვიცი, როგორ.
- ხომ ვთქვი, მშიშარა ხარ.
- ვიცი-მეთქი, ხომ გითხარი.
- და მაინც, რამ მოგიყვანა აქამდე?
- სადამდე?
- სასოწარკვეთის ზენიტამდე. მითხარი, კიარა, რისი გეშინია?!
- ყოველი წამის. იმედგაცრუების. უიმედობის... ყველაზე მეტად, ალბათ, ადამიანობის.
- მერე, რის გაკეთებას აპირებ?
- თეორიულად ვიცი, პრაქტიკულად - აზრი არ აქვს.
- ზედმეტად ნიჰილისტი ხარ, კიარა.
- შენ პროტაგონისტობაზეც არ ამბობ უარს.
- ცილს ნუ მწამებ. მე ვიჭერ ამაღელვებელ წამებს, ვინახავ და ვიკვებები. მათი არსებობა მაძლებინებს.
- ცუდი ადამიანი ვარ, ვიცი.
- ცუდი არა, არასწორი. ხვალ რომ მოკვდე, რა დაგრჩება?
- ეგაა, რომ არაფერი. ჩემი ცხოვრება იკარგება. უჩემოდ გადის.
- ძალიან ამტანი ხარ, იცი?
- რატომ?
- ამას რომ ეგუები. შენ ჯოჯოხეთშიც გაძლებ, კიარა.
- არსებობს?
- შენი აზრით?
- დედამიწაზეა ორივე. ჯოჯოხეთიც და სამოთხეც. მე ჯოჯოხეთში ვარ, შენ სამოთხეში.
- გამოდის, ჩვენ თვითონვე ვწყვეტთ, სად ვიქნებით.
- როგორც ჩანს, ჯოჯოხეთი ავირჩიე.
- არა, კიარა. შენ თავად ხარ სამოთხე. უბრალოდ დაცემული ანგელოზის როლში მოისურვე ყოფნა. ადამიანები გჭირდება და ცოტაოდენი სიყვარული.
- მინდასა და მჭირდებას შორის ვარ გაჭედილი. არ ვიცი რა მინდა და არც ის ვიცი, რა არ მინდა, მაგრამ ვიცი რა მჭირდება, თუმცა როგორც შექსპირი იტყოდა, „ყველაფრით დაღლილს, სანატრელად სიკვდილი დამრჩა“.
- შექსპირი თავის სამოცდამეექვსე სონეტს როგორ ასრულებს, გახსოვს?
- „ასე დაღლილი ამ ქვეყნიდან გაქცევას ვარჩევ, მაგრამ არ მინდა, ჩემი სატრფო ობლად რომ დარჩეს.“
- მერე, კიარა?!
- არ მყავს ისეთი არავინ, ვისთვისაც მიღირს.
- როგორ არ გყავს, კიარა?! უამრავი ადამიანი და ისიც... ჯერ არ იცნობ, უბრალოდ.
- რომ მოკვდეს?
- ვინ?
- ის, ვინც მიყვარს.
- უკვე შიშებთან მოვედით... მაგრამ, კიარა, არ მოგწონს ტრაგიკული სიყვარული? არც რომეო და ჯულიეტა?
- არა. მეზიზღება.
- რატომ?
- რა აზრი აქვს, თუ ბედნიერი არ იქნები.
- იყვნენ.
- როცა თავი მოიკლეს და თავიანთი სიყვარული მხოლოდ ფურცელზე დატოვეს?
- იქნებ, ახლა ბედნიერები არიან. იქ, სადღაც.
- არ არსებობს ეგ სადღაც. ილუზიაა.
- ძალიან ნიჰილისტი ხარ-მეთქი, გითხარი?
- ამჯერად რეალისტი ვარ. შენც ხომ იცი, რომ სიკვდილის შემდეგ სამყარო ისევ განაგრძობს ბრუნავს, ოღონდ შენი გაუფერულებული სულის გარეშე.
- ნუ მაცინებ, კიარა... სად ხარ, იცი?
თვალი მოვავლე რძისფერ ოთახს, სადაც არაფერი იყო ზედმეტი და დასამახსოვრებელი.
- ოთახში.
- სად არის ეგ ოთახი, იცი?
- არა.
- იცი, რატომ ხარ აქ?
- ჭკუა რომ დამარიგო?
- სწორია. იცი, საიდან მოხვდი?
- არ მახსოვს.
- გილოცავ, კიარა.
- რას?
- გადარჩი.
- იცი, არ მესმის?!
- ვიღაცას ძალიან უყვარხარ. მეორე სიცოცხლე გაჩუქა.
- ვინ მაჩუქა?
- მაგას შენით მიხვდები.
- როდის?
- როცა ამ ოთახს დატოვებ.
- კარგი... რატომ მაჩუქა?
- იმიტომ, რომ დააფასო, რაც გაქვს.
- და მაინც, რა მაქვს?
- ცხოვრება გაქვს, კიარა.
- რაში მჭირდება? არ მინდა.
- როგორი გოგო ხარ. „უმუღამო“. იცი, ამ სიტყვის გამო, ძალიან დავისჯები.
- რატომ?!
მეცინება.
- ჩემი მოვალეობაა შენნაირები აზრზე მოვიყვანო.
- ჩემნაირები?
- ხო, „უმუღამოები“. ჯანდაბა. აი, კიდევ.
- კარგი, რა... ვინ ხარ?
- კურიერი.
- კარგი და, რა უნდა გადმომცე?
- აკი გითხარი, სიცოცხლე-მეთქი.
- არ მინდა-მეთქი, მე გიპასუხე.
- გინდა.
- არა.
- მომისმინე, კიარა. აქ... ყველას გვესმის, რომ ცხოვრება რთული და ზოგჯერ ზედმეტად სასტიკია. არ არის უსაფუძვლო შენი შიშები და კომპლექსები, მაგრამ ამის იქეთ, გზა არ გაქვს. იცხოვრე, რა.
- იცი, მეზიზღება ჩემი თავი.
- ვიცი, რომ ცარიელი ხარ, მაგრამ... თუ არ დაძლევ, კიარა, გშთანთქავს. ძვლებშიც კი გაგიჯდება სიძულვილი და იცი, რას იგრძნობ?
- რას?
- ყოფის აუტანელ სიმსუბუქეს. იცი, შენნაირებს აქ რას ვეძახით?
- რას?
- უარყოფილებს.
- უარყოფილებს?
- კი. მათ გადაუხვიეს იმ გზას, რომელიც ადამიანისთვისაა განკუთვნილი.
- რომელი გზა?!
- უბრალოდ ცხოვრების გზა. ყოველი ადამიანი ვალდებულია, რომ იყოს ადამიანი. იცი, რას ნიშნავს ადამიანი?
- რას?
- შექსპირის წაკითხვას, ჭილაძე წაგეკითხა, კიარა. იცნობ, კურს ხიმენესს?
- კრუს ხიმენესი მოკვდა არაფრის გამო. სწორედ ეგაა ჩემი შიშიც.
- არაფრის გამო?! ცა ხომ ვრცელია, კიარა? ამ ცაშიც ეჯახებიან ღრუბლები ღრუბლებს და წარმოქმნიან ქუხილს. კიარა... შენ რატომ უნდა გეძინოს ცუდად, მე თუ რაღაცით ვარ ბედნიერი. ესაა ადამიანობა. შენი მიზანიც ეგ უნდა იყოს.
- ზედმეტად ქაოსურია ყველაფერი. იცი, ეგრე არავინ ფიქრობს. ყველა ცუდადაა.
- ყველა?! ეგ გაბრკოლებს?
- ნაწილობრივ.
- არ იცი, რა უნდა ქნა?
- არა.
- გააქრე სიტყვა „ყველა“.
- ეგ როგორ?
- ყველაფერი კრებითი მახინჯია. არ მომწონს, გვაფუჭებს. გადაშალე. არაფერში გჭირდება.
- ადამიანებიც გადავშალო?
- ვინც გამძიმებს, გადაშალე.
- ეგრე ხომ მარტო დავრჩები?
- არანაირად. ეგეთია ადამიანი. თუ ცუდად არის, სხვაც უნდა მოწამლოს მაგ სენით.
- მე? მე არ ვწამლავ?
- არა, იმიტომ, რომ შენ იწამლები. მარტივია.
- თუ რეალურ ემოციებს არ გამოხატავ, გამოდის საკუთარ თავს მალავ.
- არასწორად გესმის, კიარა. თუ საკუთარი თავით სხვას ზიანს აყენებ, უნდა გადამალო კიდეც.
- ყველასთან სიცოცხლით სავსე უნდა ვიყო?
- კიდევ „ყველა“, კიარა?! რაზე შევთანხმდით?
- კარგი, დამავიწყდა... მითხარი, სულ კარგ ხასიათზე უნდა ვიყო?
- არა, კიარა, ისე უნდა იყო, რომ სხვას არ მოუწამლო ხასიათი. კარგსა და ნეიტრალურს შორის თუ იქნები ყოველთვის, ერთხელაც იქნება და, ნეგატივსაც მოიშორებ.
- შენი აზრით, ნეგატივის მოშორება შესაძლებელია?
- გააჩნია. თუ ძალიან მოინდომებ, ხასიათში გადაგივა და გაგაფრენინებს.
- მგონი, ვაფრენ.
- არა, ჯერ კიდევ გაქვს შანსი. ერთხელ ცხოვრობ და მრავალჯერ ცოცხლობ, კიარა. შენი გადასაწყვეტია მეორე სიცოცხლეს როგორ დაიწყებ, ან გააგრძელებ... მოგწონს აქ?
- არა, სიცივეა.
- თუ არ გინდა აქ კიდევ მოხვდე, ამოიგლიჯე ხავსი შენი სულიდან და გათავისუფლდი.
- თავისუფალი ვარ.
- პატიმარი ხარ. საკუთარი თავის. ნადგურდები, იშლები და ლპები. გათავისუფლდი და იყავი კიარა. შეგიძლია სიყვარული, მჯერა.
- არ ვიცი.
- იცი, კიარა?!
- რა?
- „სიყვარული რომ არ გაჩენილიყო, სიძულვილი უთუოდ წალეკავდა ქვეყანას“.
- გამსახურდია.
- სწორია. შენი გამოღვიძების დროა, კიარა.
*გამოღვიძება*

*„საკუთარ სულში რომ ჩაიხედოს ყოველმა ჩვენგანმა, იქაც ბევრს ვნახავთ უცნაურსა და გაუგნორას“.*

/

- ელოდები?
- კი ან არა. არ ვიცი. ალბათ, კი, მექანიკურად.
- კიარა, როგორ გაიცანით ერთმანეთი? - ქალის მონოტონური ხმა არღვევს მტვერდადებულ, უსიცოცხლო სიჩუმეს.
- იცით... ეს ყველაფერი მისი ბრალია. - თითით კედლისკენ ვანიშნებ.
- ვერ მიგიხვდი...
- კურიერის.
- კიარა... თქვენ რა, მას შეხვდით? - ხმა აუთრთოლდა ქერათმიანს.
- დიახ.
- როგორ... და თქვენ კიდევ აქ ხართ. არ გეცოდებათ თქვენი თავი?
- იცით, გავხართ ერთმანეთს.
ახალგაზრდა ქალი გაწითლდა.
- არც კი მჯერა, რომ მასთან საუბრის შემდეგ კიდევ აქ მოხვდით.
- თქვენ რა უნდა მაჩუქოთ? სიცოცხლე? კიდევ თავიდან უნდა დავიწყო?
- არა, კიარა. მე უბრალოდ... გამცემი ვარ.
- გამცემი?
- დიახ. მე გავცემ იმას, რაც სხვას სჭირდება.
- რატომ?
- ასეთია ჩემი საქმე... თქვენ სამყაროში ჩემნაირებს ფსიქოლოგს უწოდებენ. ახლა კი, თქვენზე მომიყევით, კიარა.
- კარგი.

მე კიარა დადვანი ვარ.
მყავს ოჯახი, მეგობრები.
ცოტანი არიან, მაგრამ არიან, ხომ ხვდებით.
მარტო არ ვარ, მაგრამ მარტო ვარ.
ალბათ, დაიბენით, მაგრამ მარტოობას ბავშვობიდან ვგრძნობდი.
ძირითადად სულიერს,
მაგრამ ფიზიკურადაც მარტო ვიყავი.
ალბათ, აქედან დაიწყო ჩემი განადგურება,
და გაგრძელდა, როცა მას შევხვდი,
მას,
რომელსაც შეეძლო ჩემი სიცარიელის ამოვსება.

ეს მაშინ მოხდა, როდესაც ცხრამეტი წლის განმავლობაში, პირველად წავედი ზღვაზე მეგობრებთან ერთად.
არ დაგიმალავთ, არ მინდოდა წასვლა,
რადგან ჩემი სენი მოუსვენრობაა.
მინდა იქ, სადაც არ ვარ.
არ მინდა იქ, სადაც ვარ.
მინდა მასთან, ვისთან ერთადაც არ ვარ.
არ მინდა იმათთან, ვისთან ერთადაც ვარ.

სანაპიროზე ვიჯექი, მარტო. არ იფიქროთ, რომ მომაკვდავად სევდიანი ვარ და ადამიანი ვერ მეკარება,
უბრალოდ ამას ჩემში ვმალავ
და დავათრევ, როგორ კისერზე ჩამოკიდებულ ლეშს.

თენდებოდა გალაკტიონის „მე და ღამეს“ ფონზე.

- მხოლოდ ღამემ, უძილობის დროს სარკმელში მოკამკამემ, იცის ჩემი საიდუმლო, ყველა იცის თეთრმა ღამემ. - სასტუმროში შეხვედრის შემდეგ, მეორედ გავიგე მისი ხმა.
მოხდენილი,
ძლიერი,
იმ სხივებით აღსავსე, რომლებიც მე მაკლდა.
- ნუთუ გალაკტიონს ეტრფი? - მხოლოდ მაშინ გავიხედე მისკენ, როცა ჩემს გვერდით ჩამოჯდა.
- ვეტრფი, თუმცა რომ დაგინახე, გამახსენდა იდუმალი ღამე. - თვალი ჩამიკრა მხიარულად. დავმუნჯდი.
- მეგობრებთან ერთად რატომ არ ხარ? დაგინახეთ დღეს, სასტუმროში.
- რა იციან მეგობრებმა, თუ რა ნაღველს იტევს გული... - გამეცინა. - შენ რატომ ხარ აქ?
- ან რა არის მის სიღრმეში საუკუნოდ შენახული. - გააგრძელა ჩემი დაწყებული სტროფი.
- ეგრეა საქმე?
- შენთან?
- შეიძლება კი, შეიძლება არა.
- არ მოგწონს ისინი?
მკლავით მეხებოდა კანზე.
ზაფხულში მხსნელად მოვლენილი გრილი სიოსავით ედება ჩემს კანს მისი ელექტრონები.
- არა, ჩემშია პრობლემა.
- რა გქვია?
- კიარა. შენ?
- ღადაობ?
მის რეაქციაზე მეღიმება.
- არა... მიჩვეული ვარ ასეთ რეაქციას.
- არა, არა. კიარა დადვანი ხარ? - მის მზერაში გაკვირვების სხივებთან ერთად რაღაც საოცარს ვიჭერ... და მას ვუწოდებ ამაღელვებელ წამს.
- მიცნობ?
- არ მჯეროდა დამთხვევების, იცი? - უცნაური ღიმილი დასთამაშებს, - როგორ გაზრდილხარ, იცი, როგორი პატარა მახსოვხარ?
- მართლა? საიდან... მე ვერ გიხსენებ. - პირველად გამოვცოცხლდი ამდენი ხნის შემდეგ.
ახლა ვხვდებოდი უადამიანობა რამდენად მოქმედებდა ჩემს გამოფიტულ ემოციებზე.
- ბავშვობაში დედაჩემმა მომიყვანა, სტუმრად, რა. ბევრი არაფერი მახსოვს, მაგრამ შენი სახელი - დღემდე.
- უცნაურია, იცი?
- ალბათ, მაგრამ ამ დროს იცი რას ამბობენ? - უარის ნიშნად თავი გავაქნიე. - რას და, საქართველო ძალიან პატარაა. - ხმამაღლა გაეცინა. ამდენი ხნის შემდეგ პირველად ვიგრძენი გულწრფელი სიცილის სურვილის სიძლიერე.

“Bulbform” ჩაირთო.

- Trust? - თვალები გაუბრწყინდა. მეორედ.
მეორედ დავიჭირე ამაღელვებელი წამი,
და საგულდაგულოდ შევინახე ტვინის მიყრუებული, ჩაბნელებულ ოთახში.
- კი.
- ბევრი არ უსმენს. გამიკვირდა.
- ცოტა ხომ უსმენს?
- ცოტა - კი.
- სანამ ეგ ცოტა არსებობს, არ უნდა გაგიკვირდეს.
ეცინება.
- არა, რა. გაიზარდე, მაგრამ ისეთივე ხარ.
თხელი, თეთრი თითები ღია ფერის თმაზე ჩამოატარა.
- მეჩვენება თუ სახელს არ მეუბნები? - თვალები დავაწვრილე და მის მოღიმარ სახეს კიდევ ერთხელ შევავლე მზერა.
- აბა, თუ გამოიცნობ? - ხელებს დაეყრდნო და უცნაური მზერით შემომხედა.
- აზრზე არ ვარ. მოიცა... ალბათ, გიორგი.
- კაი, რა. - მომაბეზრებლად აატრიალა თვალები.
- სპარტაკი?
- არა, სპირიდონი.
- სასიამოვნოა სპირიდონ.
ჩემს სერიოზულ ტონზე ხარხარებს.
- რატომ იცინი, გიხდება სპირიდონი. - არ ვიცვლი მიმიკას.
- ჰო, აი, მე სპირიდონი და შენ კრავაი ვუხდებით, ხო?
- კრავაი არა, ხუაშაქ ცოქალი.
- კარგი, მაშინ მე ყუთლუ-არსლანი.
იდიოტურად გვეცინება ორივეს.
საოცარ სილაღესთან ერთად, ვგრძნობ, როგორ მიჩქარდება გულისცემა.

- კარგი, კარგი - ხელები დანებების ნიშნად ასწია, - დათა ერაძე.
- რატომ არ მეცნობი, დათა ერაძე?! - რამდენიმე წუთიანი ფიქრის შემდეგ ნერვებმოშლილმა გადავხედე.
- იცი, როგორი პატარა იყავი? გაპუწულ ბარბებს ასეირნებდი შენზე პატარა ეტლით.
- აქამდე რატომ არ შევხვედრილვართ? - ვერ ვისვენებდი მე.
- საქართველოში აღარ ვცხოვრობდით. მერე როგორც ხდება, აირია, ალბათ. იცვლება ურთიერთობები, არ ვიცი, კიარა.
მისი კიარაც კი იმდენად უცხო იყო...
- გასაგებია.
- მომოყევი შენზე.
- ჩემზე?
- ჰო.
- რა მოგიყვე?
- რას გრძნობ ახლა?
- სიცარიელეს.
- არ იცი, როგორ დაძლიო, არა? - ისე გამომხედა, თითქოს ჩემი მდგომარეობა უკვე ზეპირად ჰქონდა შესწავლილი.
- არა, არ ვიცი.
- განადგურებს? - ისევ ის მზერა.
- ნელ-ნელა.
- მოუსმინე ფეთქებად ფერებს, კიარა.
- ფეთქებადი ფერები როგორია, დათა?
- გახედე ცას.
მზე თითქმის ამოსულია.
ცას უცნაური ფერი დასთამაშებს.
რამდენიმე,
უცნაური და სიცოცხლისმომნიჭებელი ფერი.
- დააკვირდი, - თითს ცის ერთი ნაწილისკენ იშვერს და ლოყით ჩემს შუბლს ეხება. ზედმეტად ახლოს არის.
- ხედავ, როგორ ერწყმის ნაზი ოქრსოფერი ცის მორცხვ ვარდისფერს? შეხედე, როგორი მოკრძალებით ეცემა ზღვის უჩვეულოდ მშვიდ ტალღებს. - მზერა ზღვისკენ გადააქვს. ჩემიც მას მიჰყვება.
- ასეთ ფერებს, გათენებისას რომ ვხედავთ, ფეთქებად ფერებს ვეძახი. ხალხის ფიქრებს აფეთქებენ, ანადგურებენ. მათი სხივებით ივსებ მარტოობას, თუნდაც ერთადერთი ადამიანი იყო უსიცოცხლო ნაპირზე, კიარა. ახლა დააკვირდი, როგორ მშვიდად აზვირთდა ტალღა, თითქოს მტაცებელი ცხოველია და საბრალო შველს ესხმის თავს... აზვირთდა და წამოვიდა. იგრძენი ფერები, კიარა. იგრძენი თავი დაუცველ შველად, რომელიც აი ახლა, ამ წამს დაუძვრა კლანჭებიდან გამძვირვარებულ ტალღას. წარმოიდგინე როგორ გარბის შველი თავისუფლებისკენ, როგორ არღვევს ტალღის კედელს და გარბის, მარტო, მაგრამ სულისკვეთებით. თუ ამას უყურებ და გრძნობ, მაშინ დაინახავ ცხოვრების კანონზომიერებას.

დამუნჯებული ვუყურებ ტალღას.
შემდეგ მას.

- ამას მაშინ მიხვდები, როცა თავისუფლებას იგრძნობ. - მითხრა აუღელვებლად და ფეხზე წამოდგა.

ნუთუ მიდის?

- ახლა უნდა წავიდე, კიარა. დღეს მივდივართ.
ოდნავი აღელვება ეტყობოდა მის ხმას.
ან უბრალოდ მე შევრაცხე გულგრილი ტონი აღელვებულად.
არ ვიცი,
სიმართლე გითხრათ,
მაგრამ ასეთი გრძნობა,
სულ, სულ პირველად დამეუფლა
და მოიცვა მთელი ჩემი სამყარო.

მე კიარა დადვანი ვარ.
და ვგრძნობ როგორ ეპარება ჩემს ცარიელ ორგანიზმს რაღაც უცნაური.

ერთხელ, აქ მოსვლამდე,
ქუჩაში ვსეირნობდი,
წვიმდა და გონებაში წვიმა გადაიქცა ტალღად.
მე უმწეო შველი ვიყავი ტალღის წინააღმდეგ.
მარტოსული შველი,
და მებრძოლი სულისკვეთებით გავექეცი ტალღად ქცეულ წვიმას.
სიმართლე გითხრათ,
არ მინდოდა შველების სახელი შემერცხვინა,
ამიტომ გავიქეცი,
და როცა რაღაც ტალღად გადაიქცევა,
ახლაც, ამ წამსაც კი ვფიქრობ, რომ არ შევარცხვინო შველთა მოდგმა,
ამიტომ ჩემი დიდი სხეულით ვძვრები შველის პატარა სხეულში და ვიქცევი ძლიერ, თავისუფალ, დამოუკიდებელ ინდივიდად.

- კიარა, რამდენი ხანი გავიდა? - ისევ ქერა ქალის მონოტონური ხმა.
- თითქმის ექვსი თვე.
- მითხარი, აქ რატომ ხარ?
- არ ვიცი.
- მატყუებ.
- ვიცი.
- მითხარი. მენდე.
- იმედს ვკარგავ.
- რატომ?
- ისევ მარტო ვარ. ისევ იქ ვარ, საიდანაც დავიწყე. მეშინია უადამიანობის.
- აქ მოსვლის გარდა, სხვა გამოსავალი ვერ იპოვე?
- ვერა.
- ეძებდი?
- რას?
- გამოსავალს.
- მგონი.
- არა. არ ეძებდი. მარტივ გზას მიმართე, კიარა.
- შეიძლება.
- ნუთუ ერთი ადგილიც არ მოგეპოვება, რომელსაც თავს შეაფარებ?
- იცი, მე არ ვიცი შენ საიდან ხარ, მაგრამ პანდემიაა. ხალხი კვდება. ეჩვევიან უადამიანობას.
- შენ?
- მე ვერა. უიმედობა მკლავს.
- კიარა, იცი, რომ ათ წუთში ახალი წელია?
- ვიცი.
- არ გიყვარს?
- არა. მეზიზღება.
- რატომ?
- იმედგაცრუება მოჰყვება სულ.
- იმიტომ, რომ შენ ფიქრობ ეგრე. კიდევ ვერ აფასებ იმას, რაც გაქვს. რატომ გაჩუქეს მეორე სიცოცხლე, თუ კვლავ ასე უნდა იყო?
- არ ვიცი, ვუთხარი, არ მჭირდება-მეთქი, არ მომისმინეს.
- გჭირდება, კიარა. ახლა გაიღვიძებ, დატოვებ შენს ქვეცნობიერს და უსაზღვროდ დააფასებ სიცოცხლეს.
- რატომ გგონია?
- ყველა ემოცია არაცნობიერიდან მოდის. იცი, კიარა?
- განწყობის თეორია?!
- სწორია, კიარა. ახლა შენი გამოღვიძების დროა.

*გამოღვიძება*

ცრის.
ყველაფერი ზამთრის სქელ ნისლშია გახვეული.
სიცივისგან გული ეკუმშებათ ხეებს.
საშინელ მარტოობას გრძნობს ჩემი სახლის წინ აღმართული წიფელი.
ფანჯრიდან ვხედავ ცივ უსასრულობას,
გულისგამაწვრილებელ სიჩუმეს,
რომელსაც ტელეფონზე მოსული შეტყობინების ხმა არღვევს. უცხო ნომერი.

- „ვერ ვსუნთქავ.“
- „რა?“
- „უშენოდ, კიარა.“
- „ვინ ხარ?“
- „2021 წლის 1 იანვარია. გილოცავ დაბადების დღეს.“
საათს დავხედე.
12:01 უჩვენებდა.
- „დღეს არ მაქვს.“
- „გაქვს. დღეს იბადები. ქვემოთ გელოდები.“

რამდენიმე წამის შემდეგ, ისევ ახალი შეტყობინება მოდის.

- „გეფიცები, დათა ერაძესაც ენატრებოდა კიარა დადვანი.“

*გამოფხიზლება*





* * *

მათთვისაა ეს ისტორია,
ვინც დაკარგულია კიარას მსგავსად და სჭირდება გამოფხიზლება.


ჩემთვის ბევრს ნიშნავს ეს პატარა ნაგლეჯი,
იმიტომ, რომ ყველაფერი რეალურია.
დათა ერაძის შემთხვევაში არის პატარა ცვლილებები, მაგრამ თავიდან ბოლომდე რეალურ ემოციებზეა.
არ ვიცი, ალბათ ბევრს გაწუხებთ უადამიანობა, შიშები, კომპლექსები, მარტოობა...
ან არ ვიცი,
იქნებ ისეთივე დაკარგული ხართ, როგორც კიარა და ვერ პოულობთ თქვენს ადგილს.

ეს ისტორია ვერ მოგიწოდებთ რაიმე კონკრეტულს,
მაგრამ ვფიქრობ, რომ ვინც ასეთ მდგომარეობაშია, სულ ცოტათი მაინც დაეხმარება.

*ვისთან აქვს დიალოგი კიარას? - კითხვის დროს, შესაძლოა გარკვეული წარმოდგენა შეიქმნათ, მაგრამ ისინი, ვისთანაც აქვს დიალოგი, არის ქვეცნობიერი.

*ფოტოზე პატარა კიარა "რძისფერ" ოთახში.