( გამარჯობათ. ბევრს აქვს სურვილი ამ რომანის წაკითხვის, აქედან გამომდინარე სრულად გთავაზობთ, მაგრამ დაურედაქტირებელი ვერსიაა და შეცდომებისთვის ბოდიშს გიხდით.
დიდი მადლობა ყველას, ვინც კითხულობთ ჩემს შემოქმედებას).






* * *


- ნუცუბიძეებს ბინა გაუყიდიათ და დღეს გადმოდის ახალი მეზობელი.- ახალი ამბით დაბრუნდა მალხაზი სახლში და სამზარეულოს მაგიდაზე ახლად ნაყიდი პურიანი პარკი დადო.
- მართლა?- გაიკვირვა მანანამ,- ძალიან კარგი ჰქნეს რომ გაყიდეს,საწყალი ზაქროს მეტი მაგ სახლის მომვლელი არავინ არ იყო,ტყუილად ფუჭდებოდა უპტრონობით... დაჯექი ჩაის გაგიმზადებ.-ქმარს სკამი გამოუჩოჩა.
- გვანცა კიდე არ ამდგარა?- იკითხა ოჯახის უფროსმა.
- არა,გამთენიისას დაწვა დასაძინებლად,მთელი ღამე წიგნებში იქექებოდა.
- რა დარჩა ამ გოგოს უსწავლელი,რით ვერ მორჩა სწავლას... წავალ გავღვიძებ თორემ დააგვიანებს სამსახურში და ჩვენ გვეტყვის საყვადურს ისევ.- თქვა თბილად მალხაზიმ და შვილის ოთახისკენ გაემართა.
ფრთხილად დააკაკუნა.
პასუხი არ გასცეს.
კიდევ გაიმეორა კაკუნი,ამჯერად ძლიერად.
- ჰოოუ!- გაისმა გოგონას ნამძინარევი ხმა.- შემოდი!
მამამ ფრთხილად შეაღო შვილის საძინებლის კარი.
- ადგომის დროა.
- რომელი საათია?- იკითხა გვანცამ და გვერდი ინაცვლა.
- რვა სრულდება.
- უი მართლა?- ჩაილაპარაკა გოგონამ და საბანი ზანტად გადაიძრო.
მამას შვილის საღამურებით დანახვამ ღიმილი მოჰგვარა.
- ამხელა გოგო ხარ და ამ ბავშურ "წიკებს" მაინც ვერ გადაეჩვიე.- უთხრა და საღამურებზე მიუთითა,რომელიც ხორბლისფერი და ნაცრისფერი დათუნიებით იყო მორთული.
გვანცასაც გაეღიმა.
- დიდი კი ვარ მაგრამ,არის ჩემში მაინც გადმონაშთი ბავშვობიდან.- უპასუხა მამას,- და შენ რამე პრობლემა გაქვს?- ჰკითხა მერე დოინჯ შემორტყმით.
- არა მამა,რას ამბობ. შენ რაც არ უნდა დიდი იყო,მაინც მამიკოს პატარა გვანცულა იქნები.- მიესიყვარულა შვილს მალხაზი.
გვანცამ მამას კისერზე შემოხვია ხელები და ლოყაზე აკოცა.
- მამა-შვილი, მოხვალთ დღეს?- გაისმა მანანას ხმა.
- გესტაფო გვეძახის.- ჩაიცინა ორთავემ.
მცირე ხნის შემდეგ ოჯახი,რომელიც სამი ადამიანისგან შედგებოდა სამზარეულოს მაგიდას შემოსხდომოდა და საუზმეს მიირთმევდნენ.
გვანცა დედის და მამისერთა შვილი იყო.
თუ რამ გააჩნდათ ცოლ-ქმარს ყველაფერი შვილისთვის უნდოდათ. დაწყებული თვალისჩინიდან დამთავრებული ბოლო "კაპიკამდე".
შვილით უხაროდათ ყოველი დღე და მისი თვალებით ხედავდნენ სამყაროს.
გვანცაც თავის მხრიდან ძალიან კარგი შვილი იყო.
მიუხედავად დედიერთობისა,მისთვის უცხო იყო ეგოიზმი.
იმდენ ჯანმრთელ სითბოს და სიყვარვარულს იღებდა მშობლებისგან,არ შეიძლებოდა ის სხვანაირი ყოფილიყო.
კეთილი,თბილი და მშვიდი ხასიათის გამო ყველასგან გამოირჩეოდა.
სკოლის დამთვრების შემდეგ სტუდენტური ცხოვრებისთვის მოემზადა.ის საერთაშორისო ურთიერთობების ფაკულტეტზე ჩაირიცხა. სწავლა მისი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი გახდა. წიგნებზე შეყვარებულ გოგონას შრომას უკვალოდ არ ჩაუვლია.
თავიდანვე ჰქონდა გადაწყვეტილი სწავლა შეერტებულ შტატებში გაეგრძელებინა. ბოლო კურსი,რომ დახურა და ბაკალავრის დიპლომი აიღო,მაშინვე გაიარა ინტერნეტ ტესტირება "ბრუკლინ კოლეჯ"-ში და აჩქარებული გულით დაელოდა პასუხს სასწავლებლიდან.
თავიდან კოლუმბიის უნივერსიტეტში უნდოდა ჩაებარებინა,მაგრამ წლიური გადასახადი იმდენად მაღალი იყო,ვერანაირად ვერ შეძლებდნენ მშობლები ამ თანხის გადახდას.
ტესტირებიდან ორი ლოდინით დაღლილი თვე გავიდა.
ერთ დღესაც ელექტრონულმა ფოსტამ აუწყა,რომ მან წარმატებით გაიარა "ტოეფილი"-ს და "ჯიარი"-ს ტესტირება და, "ბრუკლინ კოლეჯ"-ი იწვევდა სასწავლებლად. ამ ამბავმა ენით აუღწერელი სიხარული მოუტანა გვანცას.
მანანა და მალხაზიც იზიარებდნენ შვილის სიხარულს,მაგრამ არ ემეტებოდათ შვილი ასე შორს - სხვა კონტინენტზე გასაშვებად. მაგრამ გოგონას მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი სწავლა და ასეთ შანს ხელიდან არ და ვერ გაუშვებდა.
სასწავლებელში ჩარიცხვის სიხარულს ისიც დაემატა, ცოტა ხანში ფოსტით ფარტე კონვერტი მოვიდა შენგელიების ოჯახში, სადაც "აი20" ფორმა იყო,რომელსაც სასწავლებელი აგზავნიდა საკონსულოსთვის. გვანცა ხელების კანკალით და ფარული ნერვიულობით წარსდგა ამერიკის საელჩოში. მის საბუთებს გაეცნენ. მალევე ვიზაც მისცეს და გოგონამ სწავლა შტატებში განაგრძო.
მაგისტრატურაზე სწავლამ ორი წელი გასტანა.
გვანცას ჰქონდა შანსი სწავლის შემდეგ დარჩენილიყო ნიუ იორკში და თავისი სპეციალობით ემუშავა,მაგრამ მისთვის უკვე გაუსაძლისი იყო ამერიკის ჰაერით სუნთქვა. სამშობლო ენატრებოდა ტირილამდე. დედა და მამა ენატრებოდა ტკივილამდე.
ენატრებოდა მისი გამზრდელი - თმაშევერცხლილი ქალაქი. ენატრებოდა ქუჩა სადაც მისი კორპუსი იდგა,მუდამ ხმაურიანი ეზო სადაც ბავშვობა გაატარა და ქართული ჰაერი ენატრებოდა ყველაზე მეტად.
შტატებში ცხოვრებამ მის პიროვნებას ბევრი რამ შესძინა. ემიგრანტობა მისთვის ბევრის მასწავლებელი აღმოჩნდა. უფრო გაუღვივა საქართველოს სიყვარული.უფრო დაუახლოვდა ღმერთს. ამბობდა ხოლმე: "პატიმარი და ემიგრანტი ერთნაირად ლოცულობენ ხატების წინაშე.როგორც პატიმარი ცდილობს ნუგეში და ხსნა ღმერთში ჰპოვოს,ისეა ემიგრანტიც"-ო.
სამშობლოში დაბრუნებულ ოცდა-ოთხი წლის გვანცას სამსახური დიდხანს არ უძებნია,იმავე სასწავებელს დაუბრუნდა საიდანაც დაიწყო.
ის ლექტორი გახდა და მისთვის სასიამოვნო საქმეს აკეთებდა.

- ახალი მეზობლები გვეყოლება.- თქვა მანანამ გვანცას გასაგონად და ჩაი მოსვა.
გოგონამ დედას შეხედა.
- ვაა,მართლა? კარგია.
- ნეტა ნორმალური ოჯახი ხომ არის. იმედია არ აგვაწრიალებს აქ გვერდით კორპუსში მცხოვრები ვაშაკიძეებივით. - თქვა დიასახლისმა.
- დღეს გადმოდიან?- იკითხა გვანცამ.
- ჰო,უკვე მოსულია სატვირთო, ძველი ნივთები გააქვთ სახლიდან.- საუბარში მალხაზი ჩაერთო.
- ნახე შენ ვინები არიან?- ვერ ისვენებდა მანანა.
- არა,არ მინახავს,მხოლოდ მუშები დავინახე მე.
- დედა, ასე თუ გაინტერესებს ჩააკითხე,თან მიუკითხე შენი საფირმო კექსი.- ურჩია გვანცამ,და მამამისს თვალი ჩაუკრა.
- არა დედა,უხერხულია. ასე დაუპატიჟებლად როგორ უნდა დავადგე თავზე.
- ამ შემთხვევაში არ უნდა გადაპატიჟ-გადმოპატიჟი...
- ოჰ,ოჰ დაიწყო ამან ახლა მისი ამერიკული წესები..- ფეხზე წამოდგა მანანა მოჩვენებითი გულშეღონებით.
- კარგი,კარგი მოვემზადე და გავედი,თორემ დავაგვიანებ კარგა გვარიანად.- თქვა გვანცამ და ისიც წამოდგა ფეხზე.- მადლობა ოჯახს საუზმისთვის.- დააყოლა ბოლოს.
- გინდა რამე გაგიმზადო და გაგატანო?- მოაძახა შვილს მანანამ.
- არა იყოს იქ შევჭამ რამეს თუ მომშივდება.


კიბეებს სირბილით ჩაუყვა - როგორც სჩვეოდა.მეორე სართულზე ფეხი შეანელა,რადგან მუშები ბინის ღია კარებიდან ავეჯს ეზიდებოდნენ.
აცალა მათ გარეთ გასვლა და მერე გავიდა თვითონ.
კორპუსის წინ ე.წ. "ბირჟაზე" მიუხედავად მარტის სუსხისა, დილიდანვე მოეყარათ თავი უბნის უხუცესებს და თავს ახალი ამბების გაზიარებით ირთობდნენ.
- დილმა მშვიდობის კეთილო ადამიანებო!- მიესალმა გვანცა მოხუცებს.
- მშვიდობა ნუ მოგიშალოს გამჩენმა ჩვენო ცქრიალა გვანცუნა.- თითქმის ერთხმად დაუბრუნეს სალამი გოგონას.
- მადლობა,მადლობა!
გოგონამ უკან ჩამოიტოვა თავშეყრილი მოხუცები და გაჩერებაზე მარშუტის მოსვლას დაელოდა.


- ძალიან კარგი გოგოა მალხაზის შვილი.- თქვა ერთ-ერთმა მოხუცმა გვანცას ჩავლის შემდეგ.- მარა გადაყვა სწავლას..-ოჯახის შექმნა იგულისხმა.
- მოიცა,ჯერ რა ეჩქარება.ახალგაზრდაა.-გამოელაპარაკა მეორე.
- ახალგაზრდა რომ არის მიტომ აქვს დრო ახლა.
- კაი ერთი თუ ძმა ხარ,ჭკვიანი გოგოა,ვერ ნახა მისი შესაფერი ალბათ. და პაცანს ხო არ გაყვება?
- არა,ღმერთმა დაიფაროს პაცანი და უვარგისი.- მოხუცმა პირჯვარი გადაისახა მისი დაკოჟრილი ხელებით.- საუკეთესოს იმსახურებს ჩვენი ცქრიალა გოგო.- ბოლო სიტყვები სითბოთი წარმოსთქვა.
- ჰოდა ბედი როცა მოუვა მაშინ მიიღებს თან ღირსეულს,შენ არაფერი იჯავრო.
- კაცო ხომ გაგიგია ნაადრევი ყველაფერი კარგია სიკვდილის გარდაო.. ჰოდა მალხაზი გაიხარებდა შვილიშვილებით.- არ მშვიდდებოდა მოხუცი.
- კაცო შენ მეტი სადრდებელი არ გაქვს?.- მესამე ჩაერია საუბარში.
- ეეეჰ..- ჩაიქნია მოხუცმა ხელი და კორპუსთან წამის წინ გაჩერებულ მანქნას გახედა.მანქანიდან მამაკაცი გადმოვიდა. მთასავით აღიმართა,ფართე ბეჭები დინჯად გადაწია უკან,თითქოს დიდი ხნით წელში მოკუნტული მჯდარიყო.
სხვა მოხუცების ყურადღებაც მიიქცია მისმა მოსვლამ. ყველა რენდგენის თვალით მიაჩერდა მოსულს.
მამაკაცმა დაღლილი და მოხუშული მზერა მოავლო შენობას. მერე სატვირთოსკენ წავიდა.
- ესაა ახალი მეზობელი?- ინტერესის ტალღამ გადაუარა "ბირჟას".
- წესიერი ადამინი სჩანს.
- რა შეატყე ასე უცე წესიერების გაფიცებ ყველაფერს.
- ფულიანიცაა ეტყობა,როგორი მანქანა ჰყოლია.
- მოვლილი და კოხტად ჩაცმულ-დახურულია.
- ნეტა რას წარმოადგენს და ვინაა?- მოხუცები არ წყვეტდნენ ახალი მეზობლის შეფასებას.


- თორნიკე,როგორც მითხარი ისე გავაკეთე ყველაფერი. ბოლო ტუმბოები დარჩა და მორჩა.- კარებშივე შემოეგება ჩია კაცი ბინის პატრონს.
- კარგია.- თქვა ძუნწად მხოლოდ ერთი სიტყვა და ბინას მოავლო თვალი.
დინჯად შემოიარა ყველა ოთახი. ჩია კაცი კი ფეხაკრებით მიჰყვებოდა უკან თან ყურები დაცქვეტილი ჰქონდა - იქნებ რამე თქვას და არ გამომრჩესო. შეატყო როგორი მძიმე ხასიათისაც იყო თორნიკე ავალიანი.
- რას იტყვით,ახალი ნივთები დღეს გადმოვიტანოთ?- გაბედა მუშების ხელმძღვანელმა შეკითხვა.
- კი,ოღონდ მოგვიანებით. ახლა სახლი უნდა დასუფთავდეს.- გასცა პასუხი და ზემოდან დაჰხედა კაცს.
ავალიანმა კიდევ ერთხელ მოავლო თვალი საცხოვრებელს და გარეთ გამოვიდა.

მანქანასთან მისვლამდე შეკრებილი მოხუცები შენიშნა,წამით შედგა და მერე მათკენ გაემართა.
- გამარჯობათ!.- მისალმება მეტად ომახიანი გამოუვიდა.
მოხუცები ფეხზე წამოიშალნენ.
- გაგიმარჯოს.
ავალიანმა ხელი გაუწოდა მათ ჩამოსართმევად და ღიმილიც დააყოლა.
- მე თორნიკე ავალიანი ვარ,ამ კორპუსის ახალი მობინადრე. თქვენ,როგორც ვატყობ ჩემი მეზობლები უნდა იყოთ.
- კი ასეა.-ერთხმად დაეთანხმეს ავალიანს უხუცესი მეზობლები.




* * *

ახმაურებულ აუდიტორიაში შეუმჩნევლად შევიდა გვანცა და ერთმანეთში ხმამაღლა მოსაუბრე სტუდენტ ბიჭებს მაგიდაზე დაბრახუნებით შეაწყვეტინა საუბარი - არა უფრო ყელის ჩახლეჩვამდე ხმამაღლა ლაპარაკი.
- რაზე ბჭობთ ასე გამალებით?- იკითხა მკაცრად ახლგაზრდა ლექტორმა და მოჭუტული თვალებით მიაჩერდა სტუდენტებს.
აუდიტორიაში დუმილმა დაისადგურა.
- ლექციის დაწყების დრო რომ ვერ შენიშნეთ და ასეთი აყალ-მაყალით დამხვდით... რა ხდება კი მაგრამ? ფეხბურთს ხომ არ ეხებოდა თქვენი კამათი?- მიუხვდა გვანცა.
ბიჭებმა თითქოს შვება იგრძნეს თვითონ,რომ არ მოუწიათ ამის თქმა ლექტორისთვის.
- დიახ.- თქვა ერთმა.
გვანცა რამოდენიმე წამს გაჩუმდა.
- ნებისმიერ ფეხბურთელს და მწვრთნელს გაახარებს თქვენი ბჭობა და ხავილი ფეხბურთზე,მაგრამ მე დიპლომატიას გასწავლით,ხალხნო!.. მომავალ დიპლომატებად უნდა ჩამოგაყალიბოთ. რატომ არ დამხვდით მომზადებული? მზადყოფნაში რატომ არ ხართ?- დღეს ჩვეულებრივზე მკაცრი იყო ახალგაზრდა ლექტორი.
სტუდენტებს მისი რიდი ძალიან ჰქონდათ. იცოდნენ,რომ შენგელია მისი საქმის უბადლო მცოდნე იყო და მათთვით სიამოვნება იყო მის ლექციაზე დასწრება.
- "სორრი" ქალბატონო გვანცა.- ჩაილაპარა ოთახის ბოლოში რომელიღაცა სტუდენტმა.
გვანცას სახეზე ღიმილმა გადაურბინა"ქალბატონო"-თი მიმართვაზე.
- ახალ თემას ავხსნი ჯერ და ძველს შემდეგ გამოგკითხავთ.-თქვა ლექტორმა და მაგიდას რომელიც მისთვის იყო განკუთვნილი,მოხერხებულად მიეყრდნო.- მაშ ასე!.. ჩაინიშნეთ!.. ახალი თემა იქნება: გაეროს ადამიანის უფლებათა კომიტეტი.- წამით შეყოვნდა,აცალა სტუდენტებს ნაკარნახების ჩანიშვნა. კალმები რომ შეჩერდნენ მერე განაგრძო:- საერთაშორისო პაქტი სამოქალაქო და პოლიტიკური უფლებების შესახებ არის ერთ-ერთი იმ სამ დოკუმენტთაგანი, რომლებიც ადამიანის უფლებათა ქარტიას ქმნის. 1946 წ. გაეროს ეკონომიკური და სოციალური საბჭოს მიერ შეიქმნა ადამიანის უფლებათა კომისია, რომელსაც ადამიანის უფლებათა ქარტიის შემუშავება დაევალა. აღნიშნული ამოცანის განხორციელების პირველი ეტაპი 1948 წლის გაეროს გენერალური ასამბლეის მიერ მიღებული ადამიანის უფლებათა საყოველთაო დეკლარაციის მომზადება გახდა. ადამიანის უფლებათა საყოველთაო დეკლარაციამ დააფიქსირა ადამიანის უფლებათა ძირითადი პრინციპები და დასახა ამოცანები, რომელთა შესრულებისკენაც უნდა ილტვოდეს ყველა ერი და სახელმწიფო....- სტუდენტები გაყუსული ისმენდნენ მათი ლექტორის ხავერდოვან ხმას.
დროდადრო შენგელია ნელი და მტკიცე ნაბიჯებიით დააბიჯებდა აუდიტორიაში და ისე განაგრძობდა თხრობას. მისი ნატიფი სხეული გრაციოზულად ირხეოდა ყოველი მოძრაობისას. გრძელი მუქი წაბლისფერი თმა მხებზე დაჰფენოდა. მისი ეგზოტიკური სილამაზე და კანის ფერი - რომელსაც საოცრად ერწყმოდა ზურმუხტისფერი თვალები - ადამიანს გულგრილს ვერ დაგტოვებდა.გვერდზე ჩავლილი რომ გენახათ, მოგინდებოდა თვალი გაგეყოლებინა და მანამ გეცქირა სანამ თვალს არ მიეფარებოდა.
ლექცია დასრულდა,თუმცა გვანცა არ ჩქარობდა აუდიტორიის დატოვებას. ნელა და აუღელვებლად ალაგებდა საჭირო ფურცლებს საქაღალდეში.თან ცალი თვალით მზერას სტუდენტებისკენ აპარებდა.
-რამდენი იმერელი მყავს ჯგუფში?- იკითხა სასხვათაშორისოდ.
- შვიდი,პატივცემულო!- წამოიძახა თამამად წითელთმიანმა ქუთაისელმა თედომ.
- ძალიან კარგი!...კვირის ბოლოს თბილისის დინამო და ქუთაისის ტორბედო ხვდება ერთმანეთს დინამოს სტადიონზე და ყველას მე გპატიჟებთ.- სტუდენტები უცებ დაიბნენ,არ მოელოდნენ მსგავს მოულოდნელობას შენგელიასგან.- ჰა!..რას იტყვით მოდიხართ?!- იკითხა გვანცამ და გოგოებს ანიშნა თქვენც გეკითხებითო.
- აუ კი,ტო!..ერთხმად წამიძახეს ბიჭებმა.
- აუ რა ჯიგარი ხარ გვანცა.. უჰ.. ქალბატონო გვანცა.- სიხარულით გათამამებული სტუდენტი მიიჭრა ლექტორთან. შენგელიამ ხმით გაიცინა და სიყვარულით მოავლო თვალი მის სტუდენტებს.
-ხვალისთვის სემინარი კარგად მომზადებული მომიტანეთ.-დაიბარა გასვლის წინ.



ავალიანი გზამ ისე დაღალა,მისწრებაზე იყო როდის დადებდა თავს ბალიშზე. გვიან ღამით გამოვიდა სვანეთიდან და თენდებოდა თბილისში რომ ჩავიდა. ახალად შეძენილი საცხოვრებელი მოინახულა,მართალია ბინის კედლებზე სიძველე იყო მოდებული,მაგრამ მისთვის ეს სახლი ძალიან ძვირფასი იყო. წლების წინ,თითქმის ნახევარი საუკუნის წინ,მისი დიდი ბაბუის საკუთრება ყოფილა,მაგრამ შემდეგ მისთვის გაურკვეველი ვითარებით ბაბუას სახლი ჩამოერთვა და სხვის ხელში აღმოჩნდა.
როგორც კი მოჰკრა ყური,ბინის სიცარიელეს,მაშინვე მოინდომა მისი შესყიდვა და გამოუვიდა კიდეც.
თორნიკე ავალიანი ოცდა-თოთხმეტი წლის ბრგე - ახოვანი მამაკაცი იყო.მის აღნაგობას ერთი შეხედვითაც ეტყობოდა მისი წარმომავლობა.სვანი - ავალიანი თითქოს მშვიდი და გაწონასწორებული ადამიანის წარმოდგენას გიქმნიდა,თუმცა საოცრად ფიცხი იყო.ზოგჯე უნდა გემსჯელა ,რომ გიყურებდა რას ფიქრობდა,წყინდა რამე თუ უხაროდა. გაურკვევლად გამოხატავდა ემოციებს ან საერთოდ არ იმჩნევდა ხოლმე რამეს.მის სახეზე ყოველთვის იყო დამალული სევდის კვალი.
უყვარდა წესრიგი.
გამოირჩეოდა დახვეწილი გემოვნებით,შესახედაობით,თვალის ფერით,გამჭოლი - არწივისებრი მზერით და ხმის ბარიტონით.საუბრობდა დინჯად და აუჩქარებლად.


ბრახუნით დააკაკუნა კარებზე და გაღების მოლოდინში ორივე ხელებით კარის ჩარჩოებს დაეყრდნო.
კარს მიღმა ქალის ხმა გაისმა.
- მოვდივარ!...უი თორნიკე მოხვედი? რატომ არ გამაფრთხილე? - სიხარული და დაბნეულობა ერთიანად აღებეჭდა ქერა,საკმაოდ გამომწვევად ჩაცმულ ქალს სახეზე მამაკაცის დანახვისას,კისერზე მოეხვია და ტუჩსაცხით შეფერადებული ბაგეები მამაკაცისას შეუერთა.
კაცს დაღლილობის და უძილობის მიუხედავად, მაინც ეამა ქალის კოცნა,ხელი ღონივრად მოხვია წელზე და საძინებლისკენ წაიყვანა.


- შე გადარეულო,გამომივლი სამსახურში?- ჩასძახა სიცილით გვანცამ მეგობარს ყურმილში.
- გამოგიარო?- ჰკითხა ბიჭმა.
- ნუ იცი ხოლმე თავის დაფასება ერთი რაა.- თქვა გოგონამ გაჯავრების ტონით.
- წატი შე მეგრელო იქეთ.- ახარხარდა პაატა.
- აუ როგორ მინდა მეგრული ვიცოდე,აუ როგორ მინდა რომ შენ გაგინო,გწყევლო და შენ "ვაფშე" გაგებაში რომ არ იყო რას გეუბნები.- თავისმა ნათქვამმა შენგელიას სიცილი მოჰგვარა. პაატაც აჰყვა.
- ვერ ეღირსები. იმდენი მეგრული კი ვიცი ეგ გავიგო.- უთხრა ნიშნის მოგებით ბიჭმა.
- მე ძველებურ მეგრულს ვისწავლი.- მოიფიქრა უცებ გამოსვალი ლექტორმა.
- ეგ როგორია?- უცებ დასერიოზულდა ახალაძე.
გვანცას ხარხარი უნდოდა მეგობრის რეაქციის გამო,მაგრამ თავი შეიკავა.
- აი რომ ვისწავლი მერე მოისმენ.
- ჰოდა,აი შენამდე მე თუ არ ვისწავლო ეგ ძველებური მეგრული მიყურე აგერ.- დაემუქრა ახალაძე შენგელიას და ორივეს ისევ წასკდა სიცილი.- გამოგივლი ჰო,ოთხი საათის დროზე ჰო?
- ჰო როგორც ყოველთვის.
- არის ქალბატონო კი არადა საქალბატონე ასულო მალხაზისა.- წარმოსთქვა მაღალფარდოვნად პაატამ წინადადება.
- ოჰ,ოჰ შენ და შენი ლექსიკა.- ჩაიცინა ლექტორმა.- კაი გავედი ახლა ლექცია მეწყება.



- მენატრებოდი.- ჩაიბუტბუტა ავალიანის მოშიშვლებულ მკერდზე მისვენებულმა ქერა ქალმა და კაცს გულ-მკერზე აკოცა.
თოენიკეს თვალები დახუჭული ჰქონდა და დაძინებას ცდილობდა.
- სამი საათისთვის გამაღვიძე.- დაუგდო ქალს სიტყვა,უგემურად აკოცა ტუჩებზე და გვერდი ინაცვლა. ძილს მისცა თავი. ქერა დიდხანს უყურებდა მამაკაცის განიერ ბეჭებს და თვალებით ეფერებოდა.მერე მობილურზე მაღვიძარა დააყენა და თვითონაც დაიძინა ავალიანის ზურგს მიხუტებულმა.


შენგელიას სამუშაო დღე დასრულდა. სტუდენტებს და ლექტორებს დაემშვიდობა და უნივერსიტეტის ეზოშ გავიდა,სადაც ბავშობის დროინდელი მეგობარი - პაატა ახალაძე ელოდა. შორიდანვე მოკრა თვალი მას და ხელი დაუქნია.
ბიჭი მანქანიდან გადმოსულიყო და მობუზული ბეღურასავით ატუზულიყო.
- რას იყინები,ვერ ჩაჯდები?
- ვიფიქრე დიდებით და პატივით შევხვდები პატივცემულ ლექტორსთქო და... ხარ შენ ამის ღირსი?- თქვა ხუმრობით განაწყენებულმა პაატამ.
- განა საწყენი გითხარი რამე?- გაიოცა გვანცამ.
- კაი არაფერი... მოკლედ სად მივდივართ?- ჰკითხა ახალაძემ გოგონას.
- სახლში!
- რატომ ასე კატეგორიულად?
- იმიტომ,რომ საშინლად მეძინება. გუშინ ლამის გავათენე,დღეს კი თავს ვიმაგრებდი ფეხად არ დამძინებოდა ლექციაზე.- თქვა ახალგაზრდა ლექტორმა.
- ნეტა თავს არ იკლავდე ერთი რა.- ჩაილაპარაკა ბიჭმა და ხელი უდარდელად აიქნია.
- არა,შშენ უნდა დაგემგვანო არა? რა ჰქენი იმეცადინე რაც მოგეცი?
- კაი რა ტო!.. ნუ მომიტ*ანი ტვინი,იმეცადინე,იმეცადინე.. არ მინდა ვა!- გაცეცხლდა პაატა.
გვანცამ წამით მოთოკა ნერვები,მაგრამ ბოლოს ვეღარ მოითმინა და მთელი ძალით მკლავზე უჩქმიტა. ახალაძეს მგლის მსგავსი ყმუილი აღმოხდა პირიდან და ტკივილისგან გაფართოებული თვალებით შეხედა შენგელიას.
- ახლა მოიქცევი ჭკვიანად.- ნიშნის მოგევით განაცხადა გვანცამ.
- აუ ჩემი,აუ ჩემი... აუ ტო რისი ღირსი ხარ ახლა შენ. აუ ტო "იმენნა" მეგრელი რა.- აფთრობდა ბიჭი.
- შენ ნამდვილი მეგრელის ხელი უნდა მოგხვდეს დილა-საღამოს და მერე მოხვალ ჭკუაზე.- გაიაცინა გოგონამ.- მეგრელი გოგო უნდა შეგრთო ცოლად,კაი აზრია ეს ძალიან.
ახალაძემ ისეთი თვალებით გადმოხედა მეგობარს,უსიტყვოდ გააგებინა "მეორედ ეგ ხუმრობითაც არ მიხსენოვო". სახლში მისვლამდე ხმა არც ერთს არ გაუღია. გვანცას ძილი ერეოდა და მიტომ იყო ჩუმად,ხოლო პაატას სიბრაზემ არ გაუარა.



- თორნიკე სამი საათია.- შეაღვიძა ქერამ ავალიანი. სვანმა თვალები ზანტად გაახილა,მუშტებით მოიფშვნიტა და საწოლზე წამოჯდა.
ქალი ისევ მიეკრო მამაკაცს უკნიდან შიშველი მკერდით.თორნიკეს სასიამოვნოდ დაუარა ტანში ქალის შეხებამ,უკან მოუხედა და ოდნავ შესამჩნევად გაუღიმა. მერე კი ჩაცმა დაიწყო.
- უნდა წავიდე,საქმე მაქვს.- თქვა ავალიანმა და ფეხსაცმლის თასმები შეიკრა.
- ოღონდ საღამოს მოდი ისევ.- გაკეკლუცდა ქერა.
- ალბათ მოვალ,ვნახოთ.
მამაკაცი ქალს ტუჩზე ამბორით დაემშვიდობა და სახლიდან გამოვიდა. თმა თითებით გადაივარცხნა და იქვე მდგარ შავ "ჰამერში" ჩაჯდა. ტელეფონი ამოიღო და დარეკა.
- ბეჟან,როგორაა საქმე?
- უკვე შენს კორპუსთან ვართ,კარი დაკეტილი დაგვიხვდა და სწორედ ახლა ვაპირებდი დარეკვას.
- ათი წუთი არ დამაგვიანდება,მოვდივარ.- ტელეფონი გათიშა და ოდნავ საგრძნობლად სიჩქარის პედალს მიაჭირა ფეხი.
რამოდენიმე წუთში სატვირთოდან ავალიანის ბინაში ავეჯი შეჰქონდათ
- მადლობა,რომ მომიყვანე.
- არაფრის.- ცაიბურდღუნა ახალაძემ.
- კარგი რა ნუ მებღვირები ეგრე,ხომ იცი,რომ არ მომწონს ეგრე აგდებით ლაპარაკობ ხოლმე და მიტომაც გიჩქმიტე. მოდი ახლა შემირიგდი,თორემ ვერ მოვისვენებ შენ თავს ვფიცავარ.- ხმაშ თხოვნა გაურია გოგონამ.
პაატა უძლური იყო ამ თვალების და ხმის წინაშე ყოველთვის.
ხშირად აფრთხილებდა მეგობარს ხუმრობით: "ნუ ცდილობ გოგო შენ ჩემს მანიპულირებას"-ო.
- მერამდენედ,შენგელია,მერამდენედ! აღარ შემიძლია მეტი,გამიგიჟდა თიკა,რომ მნახულობს გიჟს ჰგავს გოგო,საიდან ასეთი სილურჯეებიო გაჰკივის მერე.თუარის მოფერებით მჩქმეტ თუარადა სიბრაზით.
ახალაძის ნათქვამმა წამით ორივენი დაასერიოზულა,მერე კი გულიანად ხარხარი აუვარდათ. ნეკა თითები ჩასჭიდეს ერთმანეთს,როგორც ბავშობაში და "ნეკა ნეკისა,შერიგებისა,ვინც არ შერიგდეს,იყოს სულელი" ტავისებული ინეტრპრეტაციით შეასწორეს შერიგების ტექსტი.
შერიგდნენ.
- წავედი და ჭკვიანად.
- დაგირეკავ საღამოს და სადმე წავიდეთ ბარში ან კლაბში. არ გინდა?
- ვნახოთ.- თქვა ყოყმანით ლექტორმა.
-მოკლედ შენგან კაცი ხომ ზუსტ პასუხს ვერ მოისმენს რა.- მიაძახა პაატამ და მანქანა ადგილს მოწყვიტა.
გვანცამ მშინვე შენიშნა სატვირთო და შავი "ჰამერი" რომელიც მისი საცხოვრებელი შენობის წინ იყო გაჩრებული. ავალიანი მანქანის წინა მხარეს მიყრდნობოდა და თვალს ადევნებდა ეზოში მოსიარულე ხალხს.
- ესაა ალბათ ახალი მეზობელი.- გაიფიქრა გვანცამ,როდესაც თორნიკეს მოჰკრა თვალი.
მომენტალურად ავალიანმა მოაბრუნა თავი და გოგონას დაჟინებულ მზერას გადააწყდა.
შენგელიას სუნთქვა შეეკრა და გული ყელში მიებჯინა...

მისმა მზერამ გოგონა დაატყვევა და დააბნია.
გვანცას გულში მისთვის უცნობმა და უცნარმა ნაპერწკალმა გაკვესა. ყელთან სიმხურვალე იგრძნო,ჰაერი არ ჰყოფნიდა.
- გამარჯობა. - უხერხული სიტუაცია ავალიანმა განმუხტა.
გოგონა გამოერკვა,დაბნეულმა გაუღიმა.
- გაგიმარჯოს. - სითამამე მოიკრიბა მეტი,- თქვენ ხართ ახალი მეზობელი?
- კი,ასეა.- მამაკაცი მანქანას მოცილდა,გვანცასკენ გაიწია,თან ხელი გაუწოდა ჩამოსართმევად.
შენგელიამ გამოწვდილ ხელს მისი მარჯვენა მიაგება.შეხებამ კიდევ უფრო ააფორიაქა გოგონა.
არანაკლებ აღელდა ავალიანიც, მის დიდრონ ხელის მტევანში გვანცას სიფრიფანა,თხელი და ნაზი ხელი რომ მოიქცია.
- თორნიკე. - წარმოსთქვა მამაკაცმა.
- გვანცა.
- სასიამოვნოა, გვანცა..
- ჩემთვისაც.- სტანდარტული გაცნობის ტექსტით შემოიფარგლნენ.
- მერამდენეზე ცხოვრობ?-დაინტერესდა ავალიანი.
- მეოთხეზე. - უპასუხა გვანცამ,თან მისი ბინის ფანჯრებისკენ აიხედა. მამაკაცმაც ააყოლა თვალი კორპუსს.
- კარგი,აღარ შეგაყოვნებ. - უთხრა გოგონას დინჯად,ოდნავ შესამჩნევად თავი დაუკრა და უკან გამობრუნდა.
საწყის პოზიციას დაუბრუნდა.
შენგელია წამით დაიბნა. „ეს რა იყო?“ გაიკვირვა. სვანს კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი,ამჯერად ნაწყენმა და სადარბაზოში შევიდა.
ავალიანი მაშინვე მიუხვდა გოგონას რეაქციას. მისმა გამოხედვამ და თვალებში აკიაფებულმა სხივმა,მამაკაცს აუწყა,რომ გოგონასთვის ზეგავლენა მოეხდინა მის ვიზუალს. გვანცა არ იყო პირველი ვისგანაც ეს უგრძვნია სვანს. ამიტომ ყველასთან დისტანციას იცავდა. ზედმეტს არ გამოამჟავნებდა და არც ქალს მისცემდა ამის უფლებას. თუმცა იყო გამონაკლისი დაშვებული მის ცხოვრებაში. ქერა ლამაზმანი - ქეთი. სიმართლე ვთქვათ,ავალიანი არც მისგან ითხოვდა სიყვარულს და თავდადებას,მაგრამ ქალი ძალიან იყო შეყვარებული სვანზე.
გვანცას დანახვამ კი, მასში გოგონასადმი ინეტერესი გამოიწვია. თვალი გააყოლა სადარბაზოსკენ მიმავალ შენგელიას. ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა.მიხვდა,რომ გოგონა გააბრაზა მისმა უტაქტო საქციელმა.

........

შენგელიამ სირბილით აიარა კიბეები. თან თვალწინ ავალიანის სახე ედგა. სახლის კარი უხეშად შეაღო და მიხურა.
- მოხვედი გვანცუ? - გამოსძახა მანანამ შვილს.
- კი, მოვედი.- სცადა მღელვარება ჩაეხშო და ისე გასცა პასუხი დედას.
- საჭმელი არ გინდა?
- არა რა დე, წავედი მე ვიძინებ. საშინლად მეძინება.
- შვილო ახლა რომ დაიძინებ,ერე ოდისღა გინდა დაძინება.მთელი ღამე უნდა იფხიზლო? - არ მოეწონა მამანას შვილის გადაწყვეტილება.
- ჰო უნდა ვიფხიზლო,უამრავი ნაწერები მაქვს შესამოწმებელი და ახლა თუ არ დავიძინე ვერ გავძლებ მერე... მამა ჯერ არ მოსულა?
- კარგი, როგორც შენ გინდა... არა,ჯერ არ მოსულა.
- ვახშამი უჩემოდ ჭამეთ, არ გამაღვიძოთ რა გეხვეწებით.
შენგელია საძინებელშ შევიდა,საღამურები ჩაიცვა და საწოლში შეწვა. ნეტარებისგან გაიზმორა,ბალიში მოკეცა,ხელი შემოხვია და ავალინზე ფიქრით თავი ძილს მისცა.

.......

თორნიკემ კმაყოფილებით მოავლო თვალი ახალ საცხოვრებელს. ავეჯი გემოვნებით შეერჩია. უხდებოდა გარემოს. მისაღებში ნაცრისფერი ჭარბობდა. საძინებელში ყავისფერი. კაბინეტიც მუქ ფერებში მოეწყო. სამსაზარეულო კი მთლიანად თეთრი იყო კედლებიანად. საძინებელში შევიდა,მაღაზიიდან მოტანილი პაკეტები დახნა და თეთრეული ამოიღო. საწოლის გამზადებას შეუდგა. გადაწყვიტა დღეს აქ დარჩენილიყო.
შემდეგ სამზარეულოში გავიდა,ელექტროჩაიდანი ჩართო,მუქი ყავა გაიმზადა და მისაღებში - ტელევიზორის წინ მოკალათდა. საინფორმაციო ჩართო. ერთხანს უყურა,მაგრამ მალევე მოწყინდა ერთდა და იგივე ფაქტების გაბუქებული ჩვენება. გამოცლილი ყავის ჭიქა სამზარეულოს ნიჟარაში ჩადო,სიგარეტის კოლოფი აიღო და აივანზე გავიდა. დაღამებულიყო. მეზობელ კორპუსის ფანჯრებში აქა-იქ სინათლე ანათებდა. სიცივის მიუხედავად,მაინც იგრძნობოდა გაზაფხულის თბილი სუნი.
სიგარეტს მოუკიდა და ღრმად შეისრუტა ნაცრისფერი კვამლი ფილტვებში. ფიქრებში წასული მობილურის ზარმა გამოაფხიზლა. აუჩქარებლად ამოიღო ჯიბიდან ტელეფონი და უპასუხა.
- თორნიკე რას შვები არ მოდიხარ? - გაისმა ქეთის მოწყენილი ხმა.
- არა, აქ ვრჩები.
- ხო,მაგრამ მინდოდა რომ მოსულიყავი,გელოდებოდი.- უფრო ნაღვლიანი გაუხდა ქალს ხმა.
- სხვა დროს. - სიტყვა ძუნწობდა სვანი.
- კარგი.. - ჩაილაპარაკა უკმაყოფილოდ ქერამ და გაბრაზებულმა გათიშა ტელეფონი.
ავალინმა სიგარეტის ნამწვი საფერფლეში ჩაასრისა. კიდევ ერთხელ მოავლო თვალი არე-მარეს და სახლში შებრუნდა.
უცებ კარებზე ზარის ხმა გაისმა. წამით შეფიქრდა ვინ უნდა იყოსო და გასაღებად წავიდა.
კარში მალხაზი იდგა და სანდომიანი ღიმილით უღიმოდა ახალ მეზობელს.
- გამარჯობა,ბოდიში რომ გაწუხებთ,მაგრამ ქართველი კაცის ამბავი კი გეცოდინება და.. - პირდაპირ სტუმრობის მიზეზზე გადავიდა უფროსი შენგელია. - მე მალხაზი ვარ,თქვენი მეზობელი,მეოთხეზე ვცხოვრობ. ჰოდა მეზობლის ბიჭები შევიკრიბეთ ჩემთან სახლში და შენც უნდა შემოგვიერთდე აუცილებლად. შენი ახალმეზობლობა უნდა დავლოცოთ.
სვანს სიტყვა არ ათქმევინა ცოტა შეზარხოშებულმა მალხაზმა.
- არ მინდა შეგაწუხოთ.- მეტის თქმა ვერ მოიფიქრა ავალიანმა.
- არა,რას ამბობ შენ შემოგევლე. არ გვაწყენინო და წამოდი ჩვენთან.
- კარგი,გასაღებს ავიღებ და გამოვალ.- თორნიკემ ჟაკეტი მოიცვა,გასაღები და სიგარეტი აიღო,კარი გაიხურა და მალხაზისთან ერთად კიბეებს აუყვა.
- დიდი ბოდიში ასე რომ შემოგეჭერი და ლამის გაიძულე სახლიდან გამოსვლა.- მოგვიანებით შეწუხდა უფროსი შენგელია.
- არაფერია, ნუ დარდობ. - გაუღიმა სვანმა.
მათ მისვლას ოვაციებით ფეხზე წამოდგომით შეხვდნენ სუფრასთან მსხდომი სამი მამაკაცი. მანანამ ახლად მოსულს თეფში დაუდო მაგიდაზე. მალხაზიმ დიასახლისი გააცნო. მეზობლებმა ხმაურით განაგრძეს საუბარი.
- ნელ-ნელა შეეჩვევი აქაურობას და მოგეწონება მერე აქ ყოფნა უფრო. - უთხრა გუჯამ ავალიანს.
- მე ახლაც მომწონს ეს უბანი. - თქვა სვანმა.
- მაგას რა სჯობს მერე. ისე,რას საქმიანობ? - მორიდებით იკითხა თამაზიმ - მეორე მეზობელმა. ყველას აინტერესებდა პასუხი და ამიტომ სმენად ქცეულები მიაჩერდნენ თორნიკეს.
- მე, საქართველოს შეიარაღებული ძალების სამხედრო ჯარების საბრძოლო მეორე მსუბუქი ქვეითი ბრიგადის ოცდამეორე მსუბუქი ქვეითი ბატალიონის მხარდაჭერის ასეულის სნაიპერთა ჯგუფის მეთაური ვარ. - ერთგვარი წარსდგენა გამოუვიდა ავალიანს. გამეფებული სიჩუმე რამოდენიმე წამს გაგრძელდა. მეზობლები არ მოელოდნენ რატომღაც ასეთ პასუხს. თორნიკემ ფარული გაოცებით მოავლო თვალი სუფრასთან მსხდომებს.
- შენ ვინ ყოფილხარ,თურმე!.. - ერთხმად წამოიძახეს კაცებმა და ფეხზე წამოდგნენ პატივისცემის ნიშნად. ავალიანს გაეღიმა.
- ერაყში ან ავღანეთში ნამყოფი ხარ? - ახალი ინტერესი გაუჩნდათ მეზობლებს.
- კი, ძალიან ბევრჯერ. ვიბრძოდი იქ.- გასცა დინჯად პასუხი. ავალიანს არ უყვარდა ასე სახალხოდ თავის სამსახურზე და პროფესიაზე საუბარი.მითუმეტეს კითხვა-პასუხი.
- აგვისტოს ომსაც გამოივლიდი არა?
- რა თქმა უნდა. იქ ვიყავი.
- დედა შვილო, საწყალი დედაშენი რა დღეში იქნებოდა.- შეიცხადა აქამდე ჩუმად მყოფმა მანანამ.
- დედა არ მყავს. შვიდი წლისას გარდამეცვალა.- თქვა ტკივილით სვანმა.
- ვაიმე.. - შეიცხადა დიასახლისმა და ცრემლებით აუწყლიანდა თვალები. კაცებით დაღონდნენ.
გუჯამ სასმელით სავსე ჭიქა წამოწია და ავალიანს მიმართა.
- ამ ჭიქით შენი დედიკოს ხსოვნა იყოს! - დანარჩენებიც შეუერთნენ წარმოთქმულს.


გვანცას ძილში ჩაესმა ხმაური. თვალები გაახინა,ნახა რომ დაღამებულიყო. ხელის ფათურით მობილური მოძებნა საწოლზე. გაანათა. რამოდენიმე შეტყობინება დაუხვდა,მაგრამ არ წაუკითხავს. ზლაზვნით წამოდგა ფეხზე და ოთახის კარი გამოაღო. ხმაური სამზარეულოდან მოდიოდა.
„ვა სტუმრები გვყავს?“ გაიფიქრა და სასწრაფოდ შევიდა აბაზანაში. ხელ-პირი დაიბანა,თმები მოიწესრიგა,საძინებელში დაბრუნდა და საღამურები გამოიცვალა.

„case“ გახსნა სტუდენტების ნაწერები ამოიღო,სათვალეები დაიკოფსა მოხდენილად ცხვირზე და მისაღებში გავიდა,თავის სამუშაო მაგიდასთან რომ დამჯდარიყო.
სანამ საქმის დაწყებას შეუდგებოდა გადაწყვიტა სტუმრებს მისალმებოდა. სამზარეულოში გაღიმებული სახით შევიდა.
- გამარჯობათ.- მხიარულად მიესალმა მეზობლებს. ავალიანი ვერ შეამჩნია რადგან ზურგშექცევით იჯდა.
- ოო ჩვენი ცქრიალა გვანცულა მოსულა. - თითქმის ერთხმად წამოიძახეს კაცებმა. სვანმა დინჯად მოაბრუნა ძარღვიანი კისერი. გვანცას დანახვამ მამაკაცს საამოდ შეუტოკა გული. თვალებით გაუღიმა.
შენგელიას ძალა წაერთვა მუხლებში. ხელის გულები გაუოფლიანდა. დაიბნა.
- მამი ეს ჩვენი ახალი მეზობელია.- მალხაზმა ითავა გაცნობა.
- ვიცი მა, ვიცნობ უკვე. - თქვა გოგონამ და დაბნეულობის დასაფარავად ფართედ გაიღიმა. - გამარჯობა კიდევ ერთხელ.- მიესალმა სვანს. ავალიანმა თავი დაუკრა.
- ოჰ! საიდან? -დაინტერესდა მალხაზი.
- დღეს გავიცანით ერთმანეთი. - თქვა თორნიკემ. - კორპუსის წინ.
- ააა, ძალიან კარგი.
- დედი არ გშია?- ჰკითხა მანანამ შვილს.
- არა,არაა.. მხოლოდ მაგარ ყავას დავლევ,გამიკეთე გთხოვ და ჩემს მაგიდასტან მომიტანე. - თხოვნით უთხრა გოგონამ დედას. - კარგით მე დაგტოვებთ,სამუშაო მაქვს. თქვენ გაერთეთ. - დაუბარა სტუმრებს და მისაღებ ოთახში გავიდა. მინის კარი ფრთხილად დახურა,ხმაურს ხელი რომ არ შეეშალა მისთვის მუშაობაში.

თორნიკემ საათს დახედა. წასვლის დრო იყო.
- მაპატიეთ მაგრამ უნდა დაგტოვოთ. ხვალ ადრე უნდა გამოვცხადდე სამსახურში და... -ავალიანი ფეხზე წამოდგა. ყველა წამოიშალა. - დიდი მადლობა ყურადღებისთვის და დაფასებისთვის.
- რას ამბობ,პირიქით მადლობა შენ რომ დაგვთანხმდი და გვესტუმრე. ჩვენ სულ აქ ვართ და თუ რამეში დაგჭირდებით შენ გვერდით გვიგულეთ.- უთხრეს მეზობლებმა გულწრფელად. ყველას ხელის ცამორთმევით დაემშვიდობა. მანანას ცალკე გადაუხადა მადლობა და გასასვლელისკენ გავიდა. წინ მალხაზი მიუძღვოდა.
მეხდველობა დაძაბა. უნდოდა წასვლის წინ გვანცასთვის უნდოდა მოეკრა თვალი. მაგრამ ვერსად დაინახა. მისაღები ოთახის კარი დაკეტილი იყო და შუქი ანთებული. „ალბათ იქაა“ გაიფიქრა სვანმა გულიწყვეტა იგრძნო წამით.
- ნახვამდის! - კარში გასვლისას გოგონას ხავერდოვანი ხმა დაეწია. ავალიანი შედგა და უკან მოიხედა. შენგელია უღიმოდა მინის ღია კარიდან.კმაყოფილების ღიმილმა გადაურბინა სახეზე მამაკაცს.

......

ობიექტი მიზანშია... ერთი,ორი,სამი.... სამ წამზე სნაიპერმა გაისროლა და... ტკივილიანი სახე... სიკვდილისგან გახელილი ფართე თვალები... ბევრი სისხლი....
ავალიანი მხეცივით გწამოხტა საწოლზე.მთლიანად გაწუმპულიყო ოფლში. მძიმედ სუნთქავდა... ვერ მშვიდდებოდა...
ვინ იცის უკვე მერამდენედ ხედავდა მსგავს კოშმარებს....

...........

დილის სამი საათი ხდებოდა გვანცა ნაწერების გასწორებას რომ მორჩა. სათვალე გვერდით გადადო და თვალები თითებით მოისრისა.
კარგად გამოძინებულს არ სურდა ისევ დაძინება.
ერთ ხანს კომპიუტერს მიუჯდა. მერე წიგნი გადათვალიერა,ბოლოს ფანჯარასთან დადგა და მიძინებულ ქალაქს გახედა. ავალიანზე ფიქრი აკვიატებოდა. ვერ გაეგო რატომ გახდა ეს ადამიანი მისი ფიქრის საგანი. მისთვის არ იყო თორნიკე პირველი სიმპატიური მამაკაცი,რომლზეც გვანცას ყურადღება გაუმახვილებია,მაგრამ სვანი სხვა განზომილება იყო ახლა შენგელიასთვის. თითქოს მაგიური ძალა აიძულებდა ეფიქრა მასზე. არადა მან ხომ მხოლოდ დღეს გაიცნო. ამოუხსნელი იყო ის უხილავი კავშირი რაც გვანცას თორნიკესადმი აკავშირებდა,რომელიც ფორიაქის საშუალებას აძლევდა გოგონას.
ეზოში საქანელას მოჰკრა თვალი და სურვილი გაუჩნდა დაბლა ჩასულიყო და საქანელაზე ექანავა. ჟაკეტი მოიცვა,ქუდი დაიხურა და დაბლა ჩავიდა.
მარტის ღამის ჰაერი ესიამოვნა. თვალებდახუჭულმა შეისუნთქა. ავალიანის მანქანა დაინახა ეზოში,ჩაიცინა და საქანელისკენ გაემართა.
ბავშვივით გახარებულმა მოკალათდა ზედ.
ფეხები ძლიერად დაარტყა მიწას,რომ უფრო მაღლა გაქანავებულიყო საქანელა.
ცაზე გამეფებულ ღამეს და მოკიაფე მთვარეს გაუსწორა თვალი.
„მხოლოდ ღამემ, უძილობის დროს სარკმელში მოკამკამემ,
იცის ჩემი საიდუმლო, ყველა იცის თეთრმა ღამემ.“ წარმოსთქვა ხმით. თავისსავე ხმამ შეაკრთო. მისდა უნებურად,ბაგეებმა თავისით თქვეს ეს ფრაზა. ირგვლივ მიმოიხედა,ხომ არავინ გაიგო ჩემი ნათქვამიო. რომ დარწმუნდა არავინ იყო,ქანაობა განაგრძო.
საქანელაზე ყოფნით გული რომ იჯერა საათს დახედა. დილის ოთხი სრულდებოდა. რა დრო მოსულაო ჩაილაპარაკა და ასადგომად მოემზადა.
მეორე სართულის ფანჯრებში შუქი აინთო უცებ. თორნიკეს არ ეძინა. კოშმარები არ ასვენებდნენ ზოგჯერ. გვანცა ხეს ამოეფარა და ქურდივით დაუწყო მზერა განათებულ ფანჯრებს,თან გული გამალებით უცემდა.
მალე აივანზე ავალიანიც გამოჩნდა სიგარეტით ხელში.
ღრმად სუნთქავდა სიგარეტის კვამლს და ჩაქარა ეწეოდა. განერვიულება ეტყობოდა. შენგელია სამალავიდან ადევნებდა თვალს. სიგარეტის მოწევას რომ მორჩა,აივანს დაეყრდნო ხელებით მერე. ცდილობდა გრილი ჰაერი ღრმად შეესუნთქა. ცოტა ხანს დაჰყო ასე,შემდეგ კი სახლში შევიდა. რამოდენიმე წუთში შუქიც ჩაქრა ფანჯრებში.
გვანცა სამალავიდან გამოვიდა. ფეხაკრებით გაიარა გზა ლიფტამდე.თიტქოს ცდილობდა მისი ფეხის ხმა არავის გაეგოვო.
სახლში შესული მაშინვე საწოლში ჩაწვა და თვას აიძულა,რომ დასძინებოდა.

........
- მობრძანდით ბატონო მეთაურო.- კაბინეტში შესულ ავალიანს მიეგება სამხედრო ფორმაში ჩაცმული ახალგაზრდა. თორნიკემ თავის დაკვრით მიესალმა.
- ნოდარ შენი დახმარება მჭირდება,მე ბევრი რომ არ ვიწვალო,ამიტომ მოგმართე.- უთხრა მეთაურმა.
- გისმენთ,აქ ვარ და რაც შემიძლია დაგეხმარებით.- დაფაცურდა ნოდარი. პირველი შემთხვევა იყო,მას რომ მიმართა ავალიანმა. თორნიკემ ლაბინეთს მოავლო თვალი,თითქოს დარწმუნება უნდოდა იმაში,რომ არავინ უსმენდა მათ. მერე დაბალ ხმაზე,მაგრამ მკვეთრად წარმოსთქვა.
- ერთ პიროვნებაზე ინფორმაცია მჭირდაბა. დაბადების დღიდან დღემდე არსებული.
- დიახ!.. არაა პრობლემა. მითხარი.- ნოდარი კომპიუტერს მიუჯდა და მეთაურის ავალიანის პასუხს დაელოდა.
- გვანცა შენგელია!..


........

უძინარი ღამისა,დილით მაინც ადრე ადგა. საუზმეს არ დალოდებია ისე წავიდა უნივერსიტეტში. ეზოში გასულმა ნახა,რომ ავალიანის მანქანა არ იდგა იქ. „წასულა“ გაიფიქრა შენგელიამ. მარშუტში ასვლამდე მობილური მოიძია და ნომერი აკრიბა.
- დილა მშვიდობის.
- გვანცა შენ ხარ? - გაისმა ქალის ხმა ყურმილში.
- კი მე ვარ. თამრიკო,ჩემი ბავშვები როგორ არიან? - იკითხა დარდიანი ხმით.
- კარგად არიან, ნიკალა და თეკლა გახსენებს ხშირად.
- მართლა. - თვალები აუცრემლიანდა გოგონას.- უთხარი რომ მალე ვინახულებ. დანარჩენები რას შვება?
- დანარჩენებიც კარგად არიან. თათიას გუშინ აცრა ჩავუტარეთ და რეაქცია ჰქონდა. ცუდ განწყობაზეა დღესაც დილიდანვე. სულ ხელში უნდა და წუხს.- მოახსენა ქალმა.
- ამ დღეებში გამოგივლით აუცილებლად. უთხარი ბავშვებს რომ დავრეკე და ძალიან რომ მიყვარს ყველანი ესეც უთხარი. - შენგელიას სახეზე ცრემლი ჩამოუცურდა.
- ვეტყვი აუცილებლად. გვანცა ნუ ნერვიულობ, ბავშვები კარგად არიან. არაფერს არ ვაკლებთ ჩვენ ამათ, ხომ იცი.
- მადლობა თამრიკო. გნახავთ მალე. - ტელეფონი დარდიანმა გათიშა. ლოყაზე ჩამოცურებული ცრემლი შეიმშრალა და მარშუტში ავიდა.
მობილურმა დაურეკა. მანანა რეკავდა.
- სად ხარ შვილო,დაკავება,დაკავება.. მოკლედ მომეშალა ნერვები. საჭმელის გატანება მინდოდა და ვერც მოვასწარი ისე უცებ გავარდი სახლიდან.- აშკარად გაბრაზებულიყო მანანა.
- დედა ბავშვებთან დავრეკე. - უთხრა აუღელვებლად დედას გვანცამ.
- როგორ არინ დედი?! - ხმა უცებ დაუთბა ქალს.
- ნიკალა და თეკლა ხშირად მახსენებს თურმე. თათოსთვის აცრა გაუკეთებიათ და ცუდ ხასაითზე არისო.
- უი რას მეუბნები. .. უნდა წახვიდე?
- შეიძლება ლექციების შემდეგ წავიდე.
- გამოიარე სახლში,ბავშებისთვის გაგიმზადებ რამეს და წაუღე.
- კარგი გამოგივლი. ოთხისთვის მზად იყავი.
- დედი.- ჩასძახა მანანამ შვილს.- არ ინერვიულო,ჩემ თავს გაფიცებ კარგი?
- კარგი. არ იდარდო.

.......

ნოდარი ფეხზე წამოდგა და ადგილი დაუთმო ავალიანს.
- დაბრძანდით და გაეცანით, ამ პიროვნებაზე აქაა ყველა ინფორმაცია.
თორნიკე ზანტად ჩაჯდა სავარძელში და კომპიუტერის ეკრანზე გადაშლილ გვანცა შენგელიას დოსიეს მიაჩერდა.
კითხვა ინეტრესით დაიწყო. დროდადრო კმაყოფილების ღიმილი გადაურბენდა ხოლმე სახეზე. რომ მორჩა დოსიეს გაცნობას,ღრმად ჩაისუნთქა და ამოისუნტქა. თითქოს დიდი ტვირთი მოხსნოდა გვერდებიდან.
ნოდარს მადლობა გადაუხადა და დაემშვიდობა. კაბინეტიდან რომ გამოდიოდა გაღიმებულმა ჩუმად ჩაილაპარაკა: „შენგელიას ასულო!“....

............


ლექციებმა წარმოუდგენლად დაღალეს ახალგაზრდა ლექსტორი. დღვანდელი დღე უსაშველოდ გრძელი ეჩვენებოდა. თითქმის ყოველ წუთში ამოწმებდა დროს მაჯის საათზე. არადა არ დგებოდა ოთხი საათი. გვანცას გული და ყურადღება,მთლიანად ბავშვებს ეკუთვნოდა.
როგორც იქნა განთავისუფლდა. სასწრაფოდ ტაქსი გააჩერა და სახლისკენ გაეშურა. მანანა უკვე სადარბაზოსთან ელოდა შვილს.
- დე რამდენი რამე გაგიმზადებია.- წამოიძახა გახარებულმა გვანცამ,როდესაც დედა რამოდენიმე ჩანთასთან ერთად დაინახა.
- ტკბილეული და ხაჭაპურებია დედი. რამოდენი ჩასაცმელის ყიდვაც მოვასწარი.
-მადლობა დე.- გოგონა დედას გადეხვია. - თუ შეგიძლია დაგვეხმარეთ?! - მიმართა მერე ტაქსის მძღოლს.

რამოდენიმე ათეული წუთის შემდეგ ტაქსი ერთ-ერთი შენობის წინ გაჩერდა. გვანცამ ჩანთები კარებთან დააწყო და ზარი დარეკა.
კარი ფართედ გაიღო. ბავშვების ჟრიამული გვანცას სმენას საამოდ მოხვდა. გული სიხარულით და დარდით სავსე ჰქონდა სულ როცა აქ მოდიოდა შენგელია.
- ბავშვებო ნახეთ ვინ მოვიდააა?! - დაიძახა უცებ თამრიკომ.
ბავშებმა გვანცას დანახვაზე სიხარულით შესძახეს:
- გვანცა დედა მოვიდააა!...

თბილისის ჩვილ ბავშვთა სახლს გვანცა შენგელიამ საქართველოში სტუდენტობის დროს მიაგნო.
მისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი გახდა ეს ბავშვები,რომლებიც დედის მზრუნველობას იყვნენ მოკლებულნი. დედის ადგილს ვერ შეუცვლიდა,მაგრამ ცდილობდა,თუ რამ სითბო და სიყვარული გააჩნდა,მათთვის გადაეცა.
შტატებიდან დაბრუნების შემდეგ, ახალგაზრდა ლექტორმა გადაწყვეტილება მიიღო: მისი ხელფასის ნახევარი ჩვილ ბავშთა სახლისთვის გადაერიცხა.
აქ იყვნენ ბავშვები,რომლებიც დედამ მიატოვა და იყვნენ ბავშვები რომლებიც დედამ საკუთარი ხელით მიიყვანა,რადგან შვილის რჩენის საშუალება არ ჰქონდა. ენით აუღწერელი ტკივილით სტკიოდა გული გვანცას როდესაც მათ უყურაებდა.
ერთხელ შეესწრო სცენა,როდესა შვილის სანახავად მშობლები მოვიდნენ. მამა ინვალიდის ეტლით იყო,დედა კი შრომისგან მოტეხილი სახით. მათი შეხვედრა იმდენად ამაღელვებელი იყო,შენგელიამ ვერ გაუძლო მათ ყურებას,საპირფარეშოში გავიდა და ხმით ატირდა.
ნიკალა და თეკლაც ამ სახლის აღსაზრდელებია. ორივენი სამი წლისანი არიან. ყველაზე თბილად და გამორჩეულად მათ მიიღეს გვანცა. მათი დედები იმ კატეგორიას მიეკუთვნებიან საშობიაროშივე რომ ტოვებენ ბავშვებს. ნიკალა შავგვრემანი და ციფერ თავკება იყო. თეკლა კი, თეთრი - ფერიასავით ფითქინა და ქერა თმიანი. ბავშვებმა გვანცაში იპოვეს ის სითბო რაც მათ ქვეცნობიერს აკლდა. ორივენი შენგელიას „გვანცა დედას“ ეძახდნენ,რაც ახალგაზრდა ლექტორს ერთდროულად გულს უხარებდა და ტკივილისგან ლიმონივით უწურავდა კიდეც.

- ჩემი ბარტყები, ჩემი სიხარულები. - შესძახა გვანცამ და ფართედ გაშლილი ხელებით მიეგება მისკენ გამოქცეულ ბავშვებს. აღმზრდელები ამ ცენას ცრემლის გარეშე ვერ უყურებდნენ. თამრიკომ ცერა თითით მოიწმინდა ლოყაზე ჩამოგორებული მსხვილი მლაშე სითხე.
- როგორ ხართ ბავშებო?! - იკითხა შენგელიამ და ბავშებს სიყვარულით მოავლო თვალი.

......

ავალიანმა მანქანა ეზოში გააჩერა. ფარული მზერით აიხედა მაღლა - მეოთხე სართულისკენ. შუქი ჯერ კიდევ არ ჩანდა ფანჯრებში. ინტერესი და გაკვირვება წარბის აწევით გამოხატა და მანქანა ხმოვანი სიგნალიზაციით ჩაკეტა.
კიბეებს ჩვეული სიდინჯით აუყვა.
სახლში შესულმა მისაღბშივე გაიხადა ქურთუკი და ფეხსაცმელი. გასაღები იქვე,კედელზე სარკესთან ერთად მიმაგრებულ მეტალით მოჩუქურთმებულ თარო დადო. სარკეში მის ორეულს თვალი შეავლო. თმები თიტებით გადაივარცხნა და ღრმად ამოიოხრა.
სამზარეულოში შესვლამდე მარჯვენა კედელზე პატარა ადგილი ხატებისთვის დაეთმო. მაცხოვრის, ღვთისმშობლის ხატი და წმინდა ნინოს ჯვარი ეკიდა. მათი დანახვისას პირჯვარი გადაისახა და თავი მორჩილად დახარა.
მაცივარი მშიერმა გამოაღო. კვერცხი და ყველი აიღო. გაზქურა ჩართო. ღრმა თეფშზე კვერცხი ათქვიფა,ყველი შეურია და ცხიმიან დაფაზე დაასხა. შემდეგ ტაფის სწრაფი მოძრაობით ცალ გვერდ შემწვარი კვერცხი გადააბრუნა.ისე ოსტატურად აკეთებდა ამ ყველაფერს,თითქოს მთელი ცხოვრება შეფ-მზარეული ყოფილიყო.
მაგიდას მარტომ მიუჯდა და მადიანად შეექცა ჭამას.
ჭამას რომ მორჩა,სიგარეტის კოლოფს დაავლო ხელი,აივანზე გავიდა,საღამოს ჰაერი ღრმად შეისუნთქა და ასანთს გაჰკრა ტუჩის კუთხეში გაჩრილი სიგარეტი რომ აენთო. ძლიერი „ნაპასის“ შემდეგ ხელები ჯიბეებში ჩაიწყო და ბეჭები გადაშალა.
კორპუსის წინ ტაქსი გაჩერდა. ავალიანის ყურადღება მანქანიდან გადმოსულმა გვანცამ მიიპყრო. გოგონას სახე დარდიანი ჰქონდა,უფრო მეტიც - თორნიკეს მახვილ მზერას არ გამოპარვია შენგელიას ნამტირალევი თვალები.
სვანს სახე მოეღუშა. მოაჯირს ხელებით დაეყრდნო და მხედველობა უფრო დაძაბა.
არ ცდებოდა ავალიანი. გოგონას თვალები ცრემლიანი იყო.
იგრძნო როგორ დაებერა ძარღვები კისერზე, როგორ აბობოქრდა სისხლი ვენებში. სიგარეტი სწრაფად ჩაასრისა საფერფლეში. ორივე ხელი კეფაზე შემოიწყო და ინტერესიანი თვალებით მაღლა აიხედა. რამოდენიმეჯერ დაუსვა საკუთარ თავს კითხვა,გავიდე თუ არ გავიდე გარეთო. უცნაურად აუფორიაქა არსება შენგელიას დანახვამ ავალიანს. ბოლოს მისი ჩვეული სიდინჯე მოიმარჯვა,თავს დამშვიდება აიძულა და ოთახში დაბრუნდა.

..................

გვანცა მოწყვეტით დაეცა საწოლზე. ძალა გასცლოდა. მისი წამოსვლა ბავშვებისთვის რთული იყო. ცდილობდნენ არ ეტირათ,მაგრამ მომზადბულები იყვნენ ცრემლების დასაღვრელად.
ბევრჯერ უფიქრია შენგელიას,რომ იქნებ მცდარია ეს ნაბიჯი რაც გადავდგი და ასე მომეჩვია ბავშვებიო,მაგრამ მეორე წუთში იხსენებდა მათ ბედნიერ სახეებს,როდესაც გვანცას ხედავდნენ. ისინი ხომ იშვიათად იყვენენ ბედნიერები,ვერ დაუშვებდა შენგელია,თუნდაც რამოდენიმე საათიანი სიხარული,რაც ბავშვებს მასთან ყოფნისას ჰქონდა,რომ მოეკლო მათთვის.
კარზე ფრთხილი კაკუნი გაისმა. მანანა იყო.
- როგორ არიან ბავშვები?
- არაუშავთ. ისე მოიწყინეს რომ მოვდიოდი გული ამეწვა.- თვალებზე ცრემლი მოერია გოგონას.- მანანა საწოლის კუთხეში ჩამოჯდა და ნაღვლიანი სახით შეხედა შვილს.- დედა იცი როგორ მებრალებიან? როგორი სუფთა თვალები აქვთ,როგორი თბილი გული,როგორი ფუნჩულა ხელები,პატარა თითები... მათ ხომ ასე ძალიან სჭირდებათ დედა და დედის სითბო. გულში ჩაკვრა,მოფერება,ტკივილისას დაყვავება და ნუგეში... -ახალგაზრდა ლექტორი გულამომჯდარი ტიროდა უკვე.
- კარგი შვილო დაწყნარდი,ასე როგორ შეიძლება. ნუ განიცდი ასე ძალიან დედა შემოგევლოს. - მანანამ შვილის ცრემლიანი სახე გულზე მიიხუტა და თმები დაუკოცნა. გვანცა ტირილს განაგრძობდა,სჭირდებოდა მას ამ ცრემლების დაღვრა,რომ ემოციებისგან დაცლილიყო.
ტირილით გული რომ იჯერა,აბაზანაში შევიდა. სახეზე ცივი წყალი შეისხა.
- მამა როდის მოვა? - ჰკითხა დედას და სპორტული ტანსაცმელების ჩაცმა დაიწყო.
- საცაა მოვა.
- უჩემოდ ჭამეთ,მე არ მინდა. სარბენად მივდივარ სტადიონზე.
- დედა ბინდდება უკვე . - შეშფოთდა მანანა.
- მერე რა დედაჩემო? ერთბაშად არ მომიტაცონ. - თქვა სიცილით შენგელიამ.
- შენ იხუმრე და ათასი რეგვენი დადის...
- დამშვიდდი,მე არ მემუქრება არაფერი. წავედი მე. გაკოცეთ ორივეს.- მიაძახა დედას კიბეებზე ჩარბენისას.
მეორე სართულზე შედგა. ავალიანის ბინის კარს შეხედა.ბრწყინვალე აზრმა გაუელვა თავში უცებ. მოურიდებლად დააკაკუნა და ჯიბეებში ხელებ ჩაწყობილმა დაელოდა კარის გაღებას.
ავალიანი ტახტზე წამოწოლილიყო და ფიქრებში ჩაძირული ჭერს მისჩერებოდა კაკუნის ხმა რომ შემოესმა.
კარი ფართედ გამოაღო. გაოცებამ გადაურბინა სახეზე უცებ.
- გამარჯობა.- მიესალმა გვანცა სვანს მხიარულად.
- გაგიმარჯოს.- დაუბრუნა დაბნეული ტონით სალამი თორნიკემ.
- ერთი იდეა დამებადა. სარბენად მივდივარ და ხომ არ წამოხვიდოდი?! - ყოველგვარი შესავლის გარეშე უთხრა შენგელიამ.
- და დაცვა გჭირდება? თუ რა ხდება? - დაბნეულობა შორს მოისროლა მეთაურმა და შენგელიას ასულს ფარული ირონიით ააყოლა თვალი.
- თუნდაც!.- არ მოიდრიკა გვანცა სვანის ტონით.
- რატომ ჩათვალე,რომ წამოგყვებოდი? - მეტი ირონია ჩადო თორნიკემ ხმაში.
- დარწმუნებული არ ვყოფილვარ,უბრალოდ შემოგთავაზე. - მხრები აიწურა გოგონამ.
ავალიანს კმაყოფილების ღიმილმა გაუპო ტუჩის კუთხე.
- კარგად დარბიხარ? - ჰკითხა მერე.
- შეძლებისდაგვარად.
- ვნახავ აბა ერთი. - მუქარის ტონით ჩაილაპარაკა თორნიკემ.- დამელოდე ორი წუთით და გამოვალ. ანდა შემოდი თუ გინდა.
- არა,იქეთ არა. აქ დაგიცდი.
თორნიკემ კარი მიიხურა და აქამდე შეკავებული ღიმილით ფართედ გაიღიმა.
„შენგელიას ასულო“ ჩაილაპარაკა გაღიმებულმა.
ორივენი ნელი ნაბიჯით გაუყვნენ გზას სტადიონისკენ.
- ალბათ ჩემზე ფიქრობ გიჟიაო. - თქვა გვანცამ ღიმილით.
- არა,ვფიქრობ,რომ გაბედული გოგო ხარ.- უთხრა ავალიანმა წამიერი შეყოვნების შემდეგ.
- მართლა ასე ფიქრობ? - გაუფართოვდა თვალები შენგელიას.
- დიახ!
- ზუსტად გიფიქრია. ყოველთვის ასე არტყამ მიზანში? - ხუმრობა სცადა გვანცამ. სვანი წამოერად მოიღუშა. გვანცამ შენიშნა.- რამე არასწორად ვსთქვი? - შეწუხდა გოგონა.
- არაფერია.-ჩაიბურტყუნა მეთაურმა და გზას გახედა.
- არა რაღაც გაწყენინე ნამდვილად.
- ვიფიქრე ბოროტად იხუმრე.
- რას ამბობთ,მსგავსი არაფერი მიფიქრია. ან ამაში ბოროტ ხუმრობას რას ხედავთ? - აღშფოთებაზე მეტად ინტერესი გაერია ხმაში ახალგაზრდა ლექტორს.
- ალბათ უკვე გაიგეთ სადაც ვმუშაობ და რა პროფესიის ვარ. - წარმოსთქვა ღრენით სვანმა.
- საიდან უნდა ვიცოდე? - უფრო გაოცდა გვანცა.
- წინა ღამით გავეცანი მეზობლებს.
- მაგრამ არა მე. - მოუჭრა მოხერხებულად გოგონამ.
- მეგონა იცოდი.
- არ ვიცი. და სად მუშაობ და რა ხარ პროფესიით?
ავალიანმა მზერა მოავლო ლექტორს.
- მოკლედ გეტყვი. სერჟანტი ვარ წოდებით და პროფესიით სნაიპერი.
შენგელიამ წარბები შუბლზე აზიდა.
- ახლა მივხვდი,რატომაც იწყინე ჩემი ხუმრობა. ძალიან ვწუხვარ. მაპატიე.
- შემდეგში ყველაფერზე არ იხუმრებ. - დასკვნითი ტონით თქვა სვანმა.
- ყველაფერზე არ ვხუმრობ მე. - ცოტა გვანცამაც იწყინა ახლა.
- რაზეც იხუმრებ დაუკვირდები-თქო. ეს ვიგულისხმე.
- არ მჭირდება გაფრთხილება.
- ნუ იბუსები,შენიშვნას რომ გაძლევ. - ხმა გაიმკაცრა თორნიკემ.
- არ ვიბუსები საერთოდ.
- ძალიანაც კარგი. სირბილს როდის აპირებ,მოვედით უკვე.
- შენ არ ირბენ?
- მე არა,დაღლილი ვარ. ნელა ვივლი მხლოდ. - უპასუხა დინჯად ავალიანმა და სარბენ ბილიკს დაადგა.
- დაღლილი თუ იყავი,რატომ წამომყევი? - არ ეშვებოდა გვანცა.
- იმიტომ,რომ მარტოს გეშინოდა აქ მოსვლა. - სვანმა არე-მარეს მოავლო თვალი.
- სულაც არა.- იცრუა უნიჭოდ გოგონამ.
- მიდი,მიდი ირბინე. მე უკან გამოგყვები.
- როგორც დაცვა.- გაიცინა გვანცამ.
- რა გითხარი მე შენ წეღან? - ჰკითხა სვანმა ისევ მკაცრი ხმით.
- რა ვთქვი ახლა ისეთი,რომ შენიშნა მომეცი? - გაიკვირვა შენგელიამ.
- შენ აპირებ სირბილს თუ არა? - მოთმინება ავსილმა იკითხა თორნიკემ.
გვანცას არაფერი უპასუხია,გაბრაზებული მზერა მოატარა მეთაურის სახეზე,შებრუნდა სირბილით გააგრძელა გზა.
ავალიანმა მამაკაცური მზერა გააყოლა გოგონას ნატიფ სხეულს.
„ასე რატომ ვფიქრობ მასზე,ის ხომ მთელი ათი წლით პატარაა ჩემზე. ის ხომ ბავშვია ჩემთან შედარებით. ასეთი ნაზი და სათუთი. ნეტავ რატომ ტიროდა? ვინმემ ხომ არ აწყენინა? „ ამ ფიქრებით მიჰყვებოდა ნელი ნაბიჯებით უკან,მორბენალ გვანცას.
შენგელია დროდადრო თავს აბრუნებდა უკან,ამოწმებდა უკან მიჰყვებოდა თუ არა თორნიკე.
„რა შარი ავიკიდე,რატომ ვუთხარი რომ წამოსულიყო“ ფიქრობდა სვანზე გაბრაზებული გვანცა.

.........

როგორ ხდება ხოლმე,დავინახავთ თუ არა ადამიანს,მაშინვე ვგრძნობთ მისი სულის სიახლოვეს ჩვენს სულთან. შეგრძნება გვიჩნდება,რომ თითქოს წლებია ერთმანეთს ვიცნობთ დაუსწრებლად. თითქოს ერთმანეთზე ყველაფერი ვიცით. დანახვისთანავე ხვდები,რომ ის ადამიანი შენია,შენში ზის.ჩვენი ქვეცნობიერი, მას უნებურად ნდობის კარიბჭეს უღებს.მერმე რომ დავუფიქრდებით ერთი კითხვა გვიჩნდება მხოლოდ - როგორ? როგორ მოხდა ეს?
ამ შეგრძნებით იყვნენ ჩვენი რომანის გმირებიც - გვანცა და თორნიკე.
ავალიანი არ იყო მოკლებული საპირისპირო სქესისგან კურადღებას და კომპლიმენტებს. ზოგჯერ ისეთიც უთქვამთ მისთვის ქალს,საზოგადოებასთან ერთად,სვანს ზედმეტი შექებისგან უხერხულადაც უგრძვნია თავი. ჰქონია მომენტები,როდესაც ქალით აღფრთოვანებულა,მაგრამ მისთვის,ჩუმად. გვანცას შემთხვევა კი სხვა იყო. გვანცამ მასში ახალი განცდა შეიტანა. მასში ერთდროულად ქალსაც ხედავდა და ონავარ გოგონასაც.
გვანაცამ სტადიონს ერთი წრე შემოუარა და ავალიანის წინ,მუხლებზე ხელებ დაყრდნობილი,აჩქარებული სუნთქვით გაჩერდა.
- უჰ დავიღალე.
- ასე უცებ რამ დაგღალა? ეწევი? - ჰკითხა ეჭვით სვანმა.
- აუცილებლად უნდა ვეწეოდე,რომ უცებ დავიღალო? - გაბრაზებით იკითხა შენგელიამ,წელში გაიმართა და ოფლით დანამული სახე მკლავით შეიმშრალა.
- აბა რა მოგივიდა? - არ ეშვებოდა თორნიკე.
- თქვენ რა გვარის ხართ?- ჰკითხა გვანცამ.
- ავალიანი.
- აა... - ისეთი ტონით სთქვა,თითქოს აქამდე როგორ ვერ მივხვდიო.
- რა, აა?
- არაფერი,არა. კარგი გვარისა ყოფილხართ.
- თ- თი რატომ მელაპარაკები?
- ზრდილობის საკითხია უბრალოდ.
- შენ რა დრო გამოშვებით ხარ ზრდილობიანი.- უთხრა თორნიკემ და ოდნავი ირონიით ჩაიცინა. გვანცას არ მოეწონა ნათქვამი. წარბები შეჭმუხნა.
- სახლში წავიდეთ. ბოდიში რომ მოგაცდინე.- ნაბიჯს აუჩქარა შენგელიამ. ავალიანს ამ საქციელზე გულში ხმამაღლა გაეცინა.
- მოიცა ასე ჩქარაც ვერ დავდივარ. - მიაძახა გაბუტულ გვანცას.
- რა იყო დაბერდი? - მოუბრუნდა მწარე პასუხით მეზობელი. უცებ მიხვდა,რომ უადგილო იყო მისი რეპლიკა და ენაზე იკბინა. - მაპატიე,უხეშად გამომივიდა.- მოიბოდიშა შენგელიამ.
- რას საქმიანობ გვანცა? - ჰკითხა სვანმა,თითქოს წამის წინ არაფერი გაეგო, არც გვანცას რეპლიკა და არც ბოდიში.
- მე ლექტორი ვარ უნივერსიტეტში. - გასცა პასუხი საუბრის თემით შეცვლით ნასიამოვნებმა ლექტორმა.
- მისასალმებელია.
- მადლობა.
- რატომ სხვაგან არ სცადე სამსახური,შენი პროფესიიდან გამომდინარე სამინისტროშიც შეგეძლო გემუშავა. – „გაყიდა“ ავალიანმა თავი.
- თქვენთვის არ მითქვამს მე ჩემი პროფესიის შესახებ. - წარმოსთქვა ეჭვით გოგონამ.
ავალინი მიხვდა შეცდომას და სასრაფო რეაგირება მოახდინა.
- რადგანაც ლექტორი ხართ,აქედან გამომდინარე ვიმსჯელე,რომ მაღალი დონის განათლება და შესაძლებლობები გექნება. - უთხრა მთელი დამაჯერებლობით.
- ძალიან დიდი წარმოდგენა გქონით ჩემზე. - გაიღიმა გვანცამ.
- წარმოდგენა,არა. იმის აღქმა შემიძლია,რასაც ვხედავ... და მაინც,რატომ აირჩიეთ ყოფილიყავით ლექტორი? - გაუმეორა კითხვა.
- ახლა ვფიქრობ, რომ მოგზავნილი ხართ.- გადაიკისკისა შენგელიამ.
- შეიძლება ასეც ითქვას.
- ვინ მოგაგზავნა? - უცებ სერიოზული გახდა ლექტორი.
- დამშვიდდი,არავინ. - გაეცინა მეთაურს გოგონას რეაქციაზე.- ასე რამ შეგაშინა?
- რატომ მიწყობ ამ დაკითხვებს ვერ ვხვდები.
- უკეთ რომ გავიცნოთ მეზობლებმა ერთმანეთი. რა დიდი მიხვედრა ამას უნდა.
- უკვე მიცნობ. როგორც ვხვდები,თან ძალიან კარგად.
- არა,ძალიან კარგად არ გიცნობ ჯერ. მე ხომ არ ვიცი,რა გწყინს და რა გიხარია.
- ეს აუცილებლად უნდა იცოდე?
- რა თქმა უნდა. მეზობელო კარისაო,სინათლე ხარ თვალისაო,ხომ გაგიგია,ჰოდა თუ ყველაფერი არ მეცოდინება მეზობელზე როგორ ვიქნები თვალის სინათლე? - იხუმრა ავალიანმა.
- ეგ გამოთქმა კარის მეზობელზეა, ორი სართულით მაღლა ან დაბლა მცხოვრები მეზობლისთვის კი არა. - გაიცინა გვანცამ.თორნიკეს გაეღიმა. გაეღიმა უფრო,შენგელიას ბავშვურ სიცილზე.
- რა მნიშვნელობა აქვს,ერთ პადიეზდში ხომ ცხოვრობენ და...
- კარგი გნებდები. არ მომწონს ტყუილი..
- არც მე..
- არა,მე მართლა არ მომწონს.
- მეც მართლა არ მომწონს და არავის შევარჩენ ჩემთან სიცრუის თქმას.- დაიმუქრა სვანი.
- დარწმუნებული ვარ. - ისევ გაიცინა შენგელიამ.
- განაგრძე!..
- უსამართლობას ვერ ვიტან!... მიყვარს დილის ძილი,დედიკო,მამიკო,ჩემი სოფელი,ბებიები,ბაბუები,ზოგადად - ადამიანებზე ვარ შეყვარებული. კიდე ჩემი ძაღლი - ბომბორა მიყვარს,რომელიც სოფელშია და ზაფხულს ელოდება რომ ჩავიდე და მივეფერო. კიდე მიყვარს ჩემი დათუნია,აი ნახე... - გვანცამ ჯიბეში ხელი ჩაიყო და გასაღებების აცმაზე მიმაგრებული ბრელოკი დაანახა ავალიანს. დათუნია ნაცრისფერი იყო,ფაფუკი დაყელზე წითელი ლენტით გაბანტული.- მმმ,რა საყვარელია. - გოგონამ დათუნიას ცხვირი თავისას შეახო და გაუხახუნა.
თორნიკე აღფრთოვანებული შესქეროდა ერთი შეხედვით ცელქ გოგონას და უნივერსიტეტის პატივცემულ ლექტორს. გვანცადან მზერა ბრელოკზე გადაიტანა.
- სად არის შენი სოფელი?
- სამეგრელოში. სამეგრელოდან ვარ წარმოშვებით. აბაშა გაგიგია?
- კი,როგორ არა.
- ჰოდა აბაშას აქვს ერთი ძალიან ლამაზი სოფელი,რომელსაც ქოლობანი ჰქვია. ისაა ჩემი სოფელი.
- ეგ სოფელიც გამიგია.
- ნამყოფი ხარ?
- არა,არ ვარ.
- ერთხელ მაინც უნდა ესტუმრო ქოლობანს.
- რომ წახვალ დამპატიჟე და გესტუმრები.
- მართლა ჩამოხვალ? - აღტაცება ვერ დამალა შენგელიამ.
- ჩამოვალ,თუ რათქმა უნდა დაკავებული არ ვიქენი იმ დროისთვის..
- ბაბუჩემს მოეწონები ძალიან, - გადაიკისკისა გვანცამ.
- ჰოო? და რატომ? - დაინტერესდა თორნიკე.
- სახელმწიფოზე საუბრით არ მოგაწყენს. მოგიყვება ომის ამბებს და მისი ახლაგაზრდობისას,თუ როგორი ბიჭი იყო.
- მომწონს მსგავსი ამბების მოსმენა. ჩვენც ხომ დავბერდებით და ჩვენსც გაგვიჩნდება სურვილი მოვყვეთ ჩვენი განვლილი ცხოვრება და მოგვისმინოს ვინმემ.
- არ ვცდებოდი,ხომ გითხარი, მოეწონები-თქო.
- ქოლობანი. ქოლობანი... რატომ ჰქვია ქოლობანი? რამე მეგრული სიტყვაა? - დაინტერესდა ავალიანი. მას გვანცას ხმის მოსმენა უფრო სიამოვნებდა ვიდრე სოფლის სახელის წარმოშობის ისტორია.
- არა მეგრული არაა. თან მე მეგრული არ ვიცი. მოკლედ ბაბუსგან ვიცი,რომ ადრე,ძველ დროს ყოფილა ძალიან ლამაზი ქალი. სოფლის მცხოვრები ვაჟები ამ ქალის სიყვარულით ყოფილან შეპყრობილნი. მის სახლთან მიდიოდნენ და ათასგვარი მცდელობით ცდიდნენ თავის ბედს,რომ ქალის ყურადღება მიეპყროთ თურმე.ერთხელ ეს ქალი აივანზე გამოსულა. ერთ ყმაწვილ კაცს სიმღერა დაუწყია და ქალისთვის მიუძახებია,ქალო ბანი მომეო. შეერქვა ქალობანი,მერე სახელმა ცვლილებები განიცადა და დარჩა ქოლობნად. კიდე ამ სოფელში მიედინება პაწაწინა მდინარე - კოვზა... კოვზას ისტორია იცი?
- არა არ ვიცი, გისმენ მომიყევი.
- ერთხელ ერეკლე მეფეს,- განაგრძო შენგელიამ ბავშვივით ტაატი.- თავის ამალასთან ერთად,ამ მდინარეზე ჩამოუვლია. წყალი მოსწყურებიათ და ბედაურებიდან ცამოქვეითებულან. ვერცხლის ჭიქით მიართვეს მეფეს წყალი მხებლებმა. მეფეს რომ დაულევია ეს წყალი უთქვამს: „ისეთი გემრიელი და ცივი წყალის,ჭიქით კი არა კოვზით უნდა დალიოვო“... ჰოდა შეარქვეს კოვზა. - დაასრულა თხრობა გვანცამ.
- ძალიან საინტერესო ისტორია მოვისმინე. და შენ სვანეთში ნამყოფი ხარ? - ჰკითხა სვანმა.
- კი. ოღონდ ბავშობაში. ექსკურსიაზე წავიდა სკოლა და მაშინ ვნახე სვანეთი პირველად.
- მაგრამ მე მაინც გეპატიჟები ჩემს საამაყო,საქართველოს ერთ-ერთ ულამაზეს კუთხეში.
- სიამოვნებით გესტუმრები... ამ საუბარში უცებ მოვედით სახლში.- თქვა გოგონამ და ორივენი კორპუსის წინ შეჩერდნენ.- დიდი მადლობა მინდა გითხრათ,რომ წამომყევით.
- არაფრის.- შეიფერა გვანცას გადახდილი მადლობა ავალიანმა.
- კარგი. ნახვამდის.
- ნახვამდის.
გვანცამ უკან ჩამოიტოვა თორნიკე და ჩქარი ნაბიჯებით შევიდა სადარბაზოში. კიბეები სირბილით აიარა და დადებითი ემოციებით დამუხტული შევიდა სახლში.
- გვანცა,ამ შუაღამე რა სირბილი მოგინდა? - მოესმა მისარები ოთახიდან მამის ხმა.
- ენერგია მქონდა მოძალებული და უნდა დავცლილიყავი. - უპასუხა და გვერდით მიუსპუპტა.- მანჩო სად არი?
- დაწვა,დაიძინა.
- ასე ადრე?
- ადრე არაა ათი საათი. თან არ შეეძლო. დაღლილი იყო.
- შენ არ იძინებ?
- ჯერ არა. გადაცემას ვუყურებ.
- დებატებია? - იკითხა შენგელიამ და ტელევიზორს ოდნავ აუწია პულტით.
- პოზოცოა თუ ოპოზოცია? - ჰკითხა მალხაზიმ შვილს,რომელიც ტელევიზიით გაშუქებულ დებატებიტ დაინტერესდა.
- ორივე ვიქნები.- მიუგო მოკლედ.
- ეგრე სად წერია....
კარგა ხანს ისმოდა მამა-შვილის გაცხარებული კამათი,გადაცემაში წამოჭრილ თემაზე.

......


მთელმა კვირამ განვლო.
ახლაგაზრდა ლექტორმა სტუდენტები შეპირებულ მატჩზე წაიყვანა.
ხშირად ნახულობდა შენგელია ბავშვობის მებობარს - პაატას. უყვებოდა იმ განცდებზე რაც თორნიკეს მიმართ ემართებოდა.
- ვინაა,ვინ უნდა გაამწარო? - აჯავრებდა ხოლმე პაატა მეგობარს.
ავალიანი კი არსად სჩანდა ამ ერთი კვირის მანძილზე. გვანცა რამდენჯერ ფანჯარასთან დამდგარა და გზას გასქეროდა,იქნებ თვალი მოვჰკრა მანქანას მაინცო. მაგრამ სვანი ჯიუტად არ სჩანდა.

სამსახურიდან დაბრუნებულმა შორიდანვე შენიშნა ავალიანის შავი „ჰამერი“ რომელიც კორპუსის წინ - ეზოში იდგა. გულმა ყირამალა გააკეთა. სიხარული იმდენად დიდი იყო,მუხლებში ძალა წაერთვა და ხელებმა ცახცახი იწყეს.
ნელა მიუახლოვდა ეზოს,თან მალულად მანქანისკენ აპარებდა თვალს,თითქოს თითქოს უმზერდა.
უცებ გაშეშდა.მზერა ერთ საგანზე მიეყინა.
მანქანაში,საქარე მინასთან მიმაგრებულ სარკეზე,გვანცას გასაღებების აცმის ბრელოკის მსგავსი ბრელოკი ეკიდა...

..........

შვილისთვის ყოველთვის რთულია მშობლის გარდაცვალება. მითუმეტეს ისეთ პატარა ასაკში,როგორშიც თორნიკე იყო.
შვიდი წლისას მოუწია დედა ცივი სამარისთვის მიებარებინა და გულში,მის ხსოვნას,თბილ მოგონებებთან ერთად დაუდო ბინა.
დარჩნენ,მამა და ორი მცირეწლოვანი ბავშვი.
თორნიკე და ნენე მამამ გაზარდა. კაცისთვის ძალიან რთული იყო ამ ტვირთის ტარება.გული ეთანაღრებოდა ალბეგს როდესაც ატირებულ ნენეს უყურებდა.
თორნიკე გულში იკლავდა დარდს. ღამით,ძილის წინ,დედა რომ მოენატრებოდა,გვერდს ინაცვლებდა,საბანს მაგრად მიიჭერდა პირზე და ისე ქვითინებდა.მამის და პატარა დის დასანახად არასოდეს უტირია.
ნენეს და თორნიკე შორის,ასაკი ხუთი წლით განსხვავდებოდა. დედაზე მონატრებულ, ატირებულ დას, ავალიანი გულში ჩაიკრავდა ხოლმე და ამშვიდებდა: - ნენე,იცი? დედა ჩვენთან არის. ის ჩვენ გვხედავს... ჩვენ ვერ ვხედავთ,მაგრამ ის სულ ჩევნთანაა..გახსოვს დედამ ზღაპარი რომ მოგვიყვა უჩინმაჩინის ქუდზე.- ნენემ ძმას შეხედა ჩაწითლებული თვალებით.
_ჰოო.. - თავი დაუქნია.
_ ჰოდა დედას ის ქუდი აქვს. ის არ ჩანს,მაგრამ სულ ჩვენთან არის.. შენ რომ ტირი,დედაც ტირის. გინდა რომ დედამ იტიროს?
_არა.- თავი გააქნია ბავშვმა.
_ნუღარ იტირებ მაშინ. კარგი?- ძმამ და გულში ჩაიკრა.ცრემლებისგან დასველებული ლოყები შეუმშრალა და ცხვირზე აკოცა.
ალბეგი ბავშვებს ღიად დარჩენილი კარებიდან უგდებდა ყურს. ტკივილისგან გული ეკუმშებოდა და მკერდზე ჩუმი ოხვრით იცემდა მუჭს.

.....................

გვანაცამ მანქანას გვერდი აუარა და სადარბაზოში შევიდა. უკან მობრუნდა,კიდევ ერთხელ,რომ დარწმუნებულიყო ნანახის სიზუსტეში.
სარკესთან ნამდვილად ეკიდა გვანცას დათუნიას მსგავსი დათუნა.
გოგონას დააჟრიალა მთელს ტანში ისევ. აფორიაქდა.
_ეს რატომ გააკეთა?- მოსვენება დაკარგული ეკითხებოდა საკუთარ თავს.
კიბეები სირბილით აიარა. ავალიანის კართან სვლა შეანელა,თუმცა არ გაჩერებულა.
სახლში შესულმა ჩანთა იატაკზე დააგდო.გასაღები კომოდზე მოისროლა, ფეხსაცმელებიც უწესრიგოდ დატოვა და საძინებელში შევიდა. აზრებს თავს ვერ უყრიდა. მას მიზეზი გაუჩნდა იმისა,რომ თორნიკესადმი აღმოცენებულ გრძნობას,რომელიც გვანცას გულში იკვირტებოდა,ფოთლები შესხმოდა.
_ალბათ მოვწონვარ? - იკითხა ხმამაღლა, - აბა,რას უნდა ნიშნავდეს ეს ბრელოკი? ის ხომ ზუსტად ჩემი ბრელოკის მსგავსია?.. ო,ღმერთო! ეს რა საფიქრალი გამიჩინე.
ტანსაცმელი გაიძრო და შიდა თეთრეულის ამარა თბილ,ფუმფულა ხალათში გაეხვა.
ოთახიდან გამოსულმა ახლაღა შეამჩნია,რომ შინ მარტო იყო.
_დეე!... მახო!..
პასუხი არავინ გასცა.
მობილური მოიძია,ჩანთაში იყო. მანანას ნომრის აკრება დაიწყო,რომ უცებ კარზე კაკუნის ხმა გაისმა.
_აჰ,მოვიდნენ! .. სად იყავით? - კარის გაღებასთან ერთად იკითხა შენგელიამ და მაშინვე შეცბა.
_ასე ძალიან გაინტერესებთ? - ჰკითხა ავალიანმა და გაიღიმა. გვანცას დაბნეულ სახერ რომ შეხედა.
_თქვენ?... მაპატიეთ,ჩემები მეგონა და მიტომ ვიკითხე... - ენის ბორძიკით გასცა პასუხი გოგონამ.
მამაკაცს გვანცას მოღეღილ ყელზე შეეყინა მზერა.
გოგონა მიუხვდა და ხალათის საყელოს ხელი ჩაბღუჯა.
_როგორ ხარ? - ჰკითხა ავალიანმა.თან შენგელიას საქციელი გულში აცინებდა.დამფრთალი შველივით,რომ გაფართოვებოდა თვალები.
_არამიშავს. მობრძანდით.- შეიპატიჟა თორნიკე სახლში.
_ბატონი მალხაზი არ არის?
_არა,არ არის.
_ კარგი,მაშინ სხვა დროს მოვალ.რაღაც საქმე მქონდა და...
_კარგი,როგორც გინდა. რომ მოვა ვეტყვი.
_იყოს,საჩქარო არ არის... შენ როგორ ხარ? - ისევ გაუმეორა კითხვა.
_მე კარგად ვარ... - გვანცამ ძლივს შეიკავა ღიმილი.
_კარგი. ნახვამდის.
_ნახვამდის.- ერთმანეთს დაემშვიდობნენ. შენგელიამ კარი მუხურა და ზედ აეკრა გაბადრული სახით.
ავალიანი კიბეებს გაბრაზებული ჩაუყვა. ბრაზობდა საკუთარ თავზე,რომ უფლება მისცა ასე გაეცა მისი აზრები.
_შემატყო.- ჩაილაპარაკა და გაბრაზებით დაარტყა კიბის სახელურს მუშტი.
სახლში მოქუფრული სახით შევიდა.კარი გამეტებით მიიჯახუნა.

...............


_პატო როგორ ხარ?
_შენგელია შენი გადამმკიდე როგორ ვიქნები?
_ახლა რაღა დავაშავე?
_ახლა დარეკვა იქნებოდა?
_რა ხდება კი მაგრამ? - ვერ გარკვა გვანცა მეგობრის ნათქვამში.
_ისე გამეტებით რეკავდა ტელეფონი მოვწყდი ნეტარებას.
_ღმერთო ჩემო!.. - შეიცხადა გოგონამ.- საოცარია პირდაპირ,თუ ნეტარების პროცესში ხარ,ტელეფონის თავი გაქვს? - თან გადაიკისკისა.
_შენ,რომ რეკავ ზარი მაქვს ტელეფონზე „Help me,Help me” და აბა მერე რას უნდა მოვიყარო თავი? - აყვა სიცილში პაატაც.
_რა აუტანელი ხარ. გამოდი რა მერე ჩემთან,რომ მოიცლი.
_დღეს?.. შანსი არაა. თბილისში არ ვარ.
_თიკამ გაგიგოს ერთი...
_გაიგოს მერე..
_დაიცა რამე მოხდა?
_ძმურად მაცადე რა,თორემ გამექცა ეს გოგო.
ორივენი ხმამაღლა იცინოდა.
_კარგი წავედი. ჭკვიანად და რამე არ „აიკიდო“.
_კარგი ჰო ჭკვიანად ვარ.



სახლში მანანა და მალხაზი დაბრუნდა. კარის ხმაზე გვანცა მისაღებში გავიდა.
_სახლში ხარ უკვე? - იკითხეს მშობლებმა.
_მე კი,მაგრამ თქვენ სად ხართ ამ დრომდე? განმარტოვება მოინდომა წყვილმა? - დააყოლა ეშმაკური ღიმილით გვანცამ.
_რატომაც არა? - იკითხა მალხაზიმ. - მარტო ახალგაზრდებისთვისაა რომანტიული ვახშამი?
მანანა ფართე ღიმილიანი სახით შესქეროდა ქმარ-შვილს.
_არა,მა... ხშირად უნდა გახვიდეთ და მოიწყოთ ასეთი საღამოები. მე საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს. უბრალოდ დამიბარეთ ხოლმე როცა გასვლას დააპირებთ.
_შენ როგორ ხარ? დღემ როგორ ჩაიარა?- ამოიღო მანანამ ხმა და თან სამზარეულოსკენ წავიდა.
_დღე დატვირთული მქონდა. დავიღალე ცოტა და მშია. თქვენ გელოდებოდით..
_რატო დედა,გამზადებული დაგიტოვე ყველაფერი. მაცივარზეც ფურცელი გავაკარი სადაც დავწერე სად რა დევს. - მანანამ ფურცელი გაუწოდა შვილს.
_აუ დე, ხომ იცი არ მიყვარს უშენოდ სამზარეულოში შესვლა. შენ თუ არ ხარ სახლში,სამზარეულო არ არსებობს ამ სახლში.
_რა გეშველება უჩემოდ,შვილო.
_არც არაფერი.-ჩაილაპარაკა გოგონამ და დედას სიყვარულით მოეხვია კისერზე. გვანცასთვის მანანა დედის ეტალონი იყო. ყველა შვილს თავისებურად უყვარს დედა. მაგრამ მანანა,მართლაც,რომ გამოირჩეოდა.განსაკუთრებით,იმ დედებისგან,რომლებსაც ერთი შვილი ჰყავთ. ყოველთვის მადლობდა დედას გოგონა,რომ მასში ეგოიზმს განვითარების საშუალება არ მისცა. სიკეთე ასწავლა შვილს. დიახ,ასწავლა. სიკეთე ისწავლება ადამიანებში. ის შეიძლება თანდაყოლილიც იყო,მაგრამ სწავლებადიცაა.

ერთად ივახშმეს.
გვანცა ისევ ნაწერებს ჩაუჯდა.
თბილისს ღრმა ძილით ეძინა უკვე.

თვალები მოისრისა და საატს გახედა.ღამის ორი საათი შესრულებულიყო. ნაწრები „case”-ში შეინახა და მაგიდის სანათი გამორთო.
ოთახში შესულმა,კომოდზე დამაგრებულ სარკეშია შეავლო თავის ორეულს თვალი. თვალები თავით ეხუჭებოდა უკვე ძილისგან. შუქი ჩააქრო და დაწვა. ცოტა ხანში,მშვიდი ძილით ეძინა.

.....................
ავალიანი დინჯი ნაბიჯებით გამოვიდა სახლიდან. ისევ ვერ დაიძინა. სიგარეტი ჩაიდო ჯიბეში და გარეთ,ჰაერზე გავლა გადაწყვიტა. ფიქრების გუდა ზურგზე აიკიდა და ისე გაუყვა ქუჩის კიდეს. უბანში სიჩუმე გამეფებულიყო. აქა-იქ თუ დაიყეფებდა ხოლმე ქუჩაში მოწანწალე ძაღლები.
სიგარეტს მოუკიდა.
„ნუ ეცდები სნაიპერს გაექცე,შენ უბრალოდ დაღლილი მოკვდები“ .. ამოუტივტივდა ფრაზა გონებაში. მერე მისი სამიზნეების სახეები.
პირველად,როდესაც ლულა ადამიანს დაუმიზნა, გრძნობები გათიშა. სამ წამზე გაისროლა,ადგა და გაქრა. სნაიპერის წესი ზუსტად შეასრულა.
სნაიპერი იგივე მონადირეა,ოღონდ იმ გასხვავებით,რომ ეს უკანასკნელი ადამიანებზე ნადირობს.

..ფილტრამდე დაყვანილი სიგარეტი ძირს დააგდო და ფეხით დაასრისა. ჯიბეებში ხელი ჩაიწყო და ღრმად ამოისუნთქა.
ბევრჯერ უკითხავს საკუთარი თავისთვის,რატომ აირჩია ეს პროფესია,მაგრამ პასუხს ვერ სცემდა.იქნებ არც უნდოდა გაეცა. ავალიანს ყველა მონაცემი ჰქონდა იმისთვის,რომ ეს პროეფესია მოერგო.

....................
ტელეფონის ზარმა ძილი შეაწყვეტინა. თავი ზანტად წამოწია და მობილურს დახედა ნახევრად თავლებდახუჭულმა.
_დიახ..- გასცა ზარს პასუხი ძილისგან დაბოხებული ხმით.
_გვანცა,ბოდიში რომ გაგაღვიძე,- გაისმა ქალის აფორიაქებული ხმა.
_გისმენთ.- ქალის ხმამ მოაფხიზლა შენგელია.
_თამრიკო ვარ,ბავშვთა სახლიდან.
_გისმენ,გისმენ... - გვანცა საწოლზე წამოჯდა და გული აუჩქარდა. - რა მოხდა,თამრიკო? - იკითხა შიშჩამდგარი ხმით.
_ ნიკალას ბატონები დაუბძანდა გუშინ დილით. სულ შენს სახელს გაიძახის,ახლაც შენ გეძებს,ტან მაღალი აქვს ტემპერატურა.ვერაფრით დავუგდეთ. იქნებ მოხვიდე?
_ღმერთო!.. რას მეუბნები.. ახლავე წამოვალ.
_ბოდიში,რომ შეგაწუხეთ ასე გვიან.
_არა რას ამბობ,პირიქით კარგი ჰქენით,რომ დამიერეკე. უთხარი ნიკალას,რომ ჩქარა მოვალ.
ტელეფონი გათიშა და აკანკალებული სხეულით ჩაიცვა ტანსაცმელი.
მშობლების ოთახში ფეხაკრებით შევიდა. ტუმბოზე ფურცელი დადო,სადაც ეწერა „ბავშებთან წავედი“. ასევე ფეხაკრებით გაიარა ჰოლი და ფრთხილად გაიხურა სახლის კარები. ლიფტის მოსვლას არ დალოდებია.სირბილით ჩავიდა კიბეებზე. მეორე სართულზე,კიბეზე ამომავალ ავალიანს შეეჩეხა უცებ. არც ერთი არ ელოდა ერთმანეთის ნახვას აქ,ამ დროს. ორივეს გაკვირვებამ გადაურბინა სახეზე.
_ კარგად ხარ? - ჰკითხა თორნიკემ.
_კი,კი კარგად ვარ. უბრალოდ ვჩქარობ და თავი ვერ შევიმაგრე უცებ... - უთხრა გვანცამ და გვერდი აუარა ავალიანს.
_დახმარება ხომ არ გინდა? - კითხვების გროვამ გადაუარა მამაკაცის გონებას,სად უნდა მიდიოდეს ამ დროს ეს გოგო?
_ვგონებ,რომ შეგიძლია დახმარება.- უთხრა შენგელიამ და ერთი საფეხურით მიუახლოვდა თორნიკეს.- ერთ ადგილას უნდა წამიყვანო,თუ ძალიან არ დაგავალებ. ტაქსი უნდა გამომეძახებინა,მაგრამ დროს დავკარგავ. შეგიძლია?
_კი,როგორ არა.
გვანცა დაწინაურდა. ავალიანი უკან გაჰყვა. კიდევ ერთხელ შეავლო გოგონას ნატიფ სხეულს თვალი.
ორივენი მანქანაში ჩასხდნენ.
გვანცა ღელავდა ძალიან. ნიკალა თვალწინ ედგა.
_სად მივდივართ? - იკითხა თორნიკემ და ძრავა ჩართო.
_ჩვილ ბავშვთა სახლში. - უპასუხა გოგონამ.
პასუხმა ავალიანს განცვიფრებისგან სახეზე ფერი უცვალა.


ხომ არის მომენტები,როდესაც ფიქრის ძაფი გაწყდება და საფიქრალიც გაქრება უცებ. მაგრამ გაქრობა უდარდელობისგან კი არა, მოულოდნელობისგან გემართება. ავალიანიც ამ მდგომარეობაში იყო. ერთდროულად იმდენმა კითხვამ გადაურბინა გონებაში,რომ ყველაფერი აერია ერთმანეთში და ფიქრის ძაფიც გაწყდა. მხოლოდ კითხვით სავსე თვალებით მისჩერებოდა შენგელიას და მანქანას ადგილიდან არ ძრავდა.
_ ასე რატომ მიყურებ? - ჰკითხა გვანცამ.
მამაკაცი გონს მოეგო.
_ა... არაფერი.. არა.. - ენის ბორძიკით უპასუხა და საჭე მოატრიალა.
გოგონა ღელავდა. მობილურს მალ-მალე ანათებდა და საათს ამოწმებდა.
არანაკლებ ღელავდა ავალიანიც. კითხვები არ ასვენებდა. აინტერესებდა იქ რა უნდოდა გვანცას ამ დროს.“ ნუთუ შვილი ჰყავს? არა.. არა.. ასე არ მოიქცეოდა.. მის შვილს იქ რა უნდა... თან ამის შესახებ არაფერი წამიკითხავს მასზე.. არანაირი იფორმაცია არ ყოფილა. სხვა რაღაცაშია საქმე“..
გარეგნულად არაფერს იმჩნევდა და ვერც გვანცამ შეატყო თორნიკეს რამე.
_მაპატიე ასე გვიან შეგაწუხე. - მოუბოდიშა მეზობელს.
_ნუ მებოდიშები. - ერთგვარი კატეგორია გაისმა ნათქვამში.
_ალბათ ახლა შუა ძილშ იქნებოდი მე რომ არა.
_არამგონია.
_როგორ ასეთ დროს არ გძინავს? - იკითხა შენგელიამ და გაკვირვებით გახედა.
ავალიანს არაფერი უპასუხია,მხოლოდ ღრმად ჩაისუნთქა.
გვანცამ ცალი წარბი ასწია,ტუცები გამობურცა და ისეთი გამომეტყველება მიიღო,მაშინვე მიხვდებოდით რას ფიქრობდა. „კარგი, როგორც გინდა“ ჩაილაპარაკა გონებაში.
_კარგი მანქანაა? - სიჩუმე ისევ გვანცამ დაარღვია. მანქანას თვალი მოავლო.
ავალიანმა გახედა.
_ მადლობა.
_მეტი სწარაფად რომ იარო შეიძლება?
_დახედე რამდენით მივდივარ. -თორნიკემ სპიდომეტრისკენ მიუთითა გოგონას.-ვერ გრძნობ უბრალოდ მაღალ სიჩქარეს,როდესაც დახურულ სივრცეში ხარ.
გვანცას დააინტერესა ციფრებმა,რომელიც სიჩქარეს ზომავდა და ავალიანისკენ გადაიწია. მამაკაცს გვანცას გაპუწული თმა სახეზე მიელამინა. თმის სურნელი ღრმად შეისუნთქა და მტელ ტანში ჟრუანტელმა დაუარა. საჭეს მაგრად მოუჭირა ორივე ხელი.
_ მართლა რა მაღალი სისწრაფით მინავალხარ თურმე. - შენგელია ადგილს დაუბრუნდა. - რომ ვღელავ უბრალოდ გზა უსასრულო მეჩვენება. - ჩაიბუტბუტა დამნაშავესავით.
თორნიკემ ისევ არაფერი უთხრა. ერთი მოავლო მობუზულ გვანცას თვალი და ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა.
როგორც იქნა გაილია შენგელიასთვის გაწელილი უსასრულო გზა. მანქანა გაჩერდა თუ არა,მაშინვე გადმოვიდა.
_გინდა წამოგყვე? - დააწია სიტყვა ავალიანმა.
_არა,არა.. მადლობა. არ შეიძლება გარეშე პირთა შესვლა.მე დამაგვიანდება,არ ვიცი როდის გამოვალ. დიდი მადლობა კიდევ ერთხელ. - თორნიკემ თვალებით ანიშნა,რომ სამადლობელი არაფერია. გვანცამ კარი მიიხურა. სირბილით შეიჭრა ეზოში და შენობაში შესასვლელი კარს იქით გაუჩინარდა.
მამაკაცი კი კითხვებით სავსე გუდით დატოვა. ავალიანმა მანქანა გზის კიდესთან გააჩერა.

..........

მანანამ შეიშმუშნა. გვერდი იცვალა და ტუმბოს მხარეს გადმობრუნდა. სიფხიზლეც შეეპარა. თვალები ნელა გაახილა და ფანჯარას გახედა,ხომ არ დაიწყო გათენებაო. მერე მობილური მოიძია ხელის ფატურით ტუმბოზე და გაანათა.საათი დილის ექვისის ოცდაათ წუთს უჩვენებდა. ჯერ ადრე ყოფილაო,ჩაილაპარაკა და ტელეფონის უკან დადება დააპირა. განათებულმა ეკრანმა გვანცას დატოვებული ფურცელი შეამჩნევინა მანანას. მობულური ახლოს მიიტანა.წარწერა წაიკითხა და მაშინვე დაიძახა:
_მალხაზი!.. ადექი გვანცა წასულა!
მალხაზი შეშინებული წამოხტა საცვლების ამარა. გაურკვევევლი გამომეტყველებით მიაჩერდა ცოლს.
_რა?.. სად?.. ვინ? ...
მანანა მიხვდა,რომ ქმარი შეაშინა მისმა პანიკურმა შეძახილმა. ტუჩები მოკუმა და სუნთქვა შეიკრა რომ სიცილი არ წავარდნოდა.
_ სადაა გვანცა? - იკითხა უკვე მოფხიზლებულმა კაცმა.
მანანამ ხელით ანიშნა ერთი წუთი მადროვეო. უნდოდა თავი მოეთოკა და არ გასცინებოდა.
_ ბავშვებთან წასულა. - უთხრა თუ არა,მაშინვე წავარდა სიცილი. თან არაადამინური ხმით იცინოდა. მალხაზი წელში გასწორდა. თეძოზე დოინი შემოიდო და ცოლს კოპებშეყრილმა შეხედა. ერთხანს აცადა მანანას სიცილი,მაგრამ ქალი ვერ ჩერდებოდა. თვალწინ საწოლიდან წამომხტარი შეშლილი სახიანი მალხაზი ედგა და სიცილი თავისით ხანგრძლივდებოდა.
_ მანანა კარგად ხარ?- ჰკითხა ბოლოს შეპარული შეშფოთებით.
_კი,კი კარგად ვარ. - უთხრა ქალმა სიცილით და სვენებ-სვენებით. როგორც იქნა დამშვიდდა მანანა.
_რა იყო ადამიანო რომ გამიხეთქე გული. - უსაყვედურა მალხაზმა.
_ნუ გამახსენებ,თორემ ისევ ამივარდება სიცილი ახლა.- მანანამ ცრემლიანი თვალები ამოწმინდა და თმები შეისწორა. - გვანცა ბავშვებტან წასულა,წერილი დაგვიტოვა. ნატა რა მოხდა? დავურეკავ ახლა.
_ ალბათ სერიოზული რამ მოხდა,- შეფიქრიანდა მალზახი და იქვე სკამზე გადაკიდებულ შარვალს დაწვდა. ჩაცმა დაიწყო.
_ალო.. დედი რა შვები? ახლა ვნახე წერილი და შევშინდი ძალიან. - შვილს ელაპარაკებოდა უკვე მანანა.
_ ნიკოს ბატონები დაბრძანებია და ჩემთან ყოფნა უნდოდა.ამიტომ წამოვედი.არ გაგაღვიძეთ.
_უი შვილო...
_რა ხდება,რას ამბობს? - საუბარში მალხაზი ცაერია.
_ნიკოს ბატონები დაბრძანებია და გვანცა მოუნატრებია. ჰოდა ამას სახლში რა გააჩერებდა. ამდგა და წავიდა. - აუხსნა ქმარს შვილის წასვლის მიზეზი.
_კარგად მოქცეულა.- მოუწონა უფროსმა შენგელიამ უმცროს შენგელიას საქციელი.-ახლა როგორაა ბავშვიო?
_დედი ახლა რას შვება ნიკო?
_ახლა სძინავს,რომ დამინახა ძალიან გაუხარდა. ჩემს კალთაში ჩაეძინა. რომ გაიღვიძებს წამოვალ. სამსახურში ვარ წასასვლელი. დე ტანსაცმელი გამზადებული დამახვედრე გთხოვ.
_კი დედი,კი. მაგრამ ღამე ნათევი როგორ იმუშავებ შვილო. ვერ გაძლებ და ერთ დღესასც შენს მტერებს დაემარტება რაღაც. -პირდაპირ ვერ თქვა შვილის მისამართით დაგემართება რამეო და მტერი მოიხსენია,მანანამ,როგორც მისმა დედამთილმა იცის ხოლმე.
_არაფერი მომივა. გავედი ახლა გავთიშე. სძინავთ ბავშვებს და ვერ ვლაპარაკობ.

_ხედავ რა მშვიდად სძინავს? - სიყვარულით დახედა თამრიკომ მძინარე ნიკალას.
_კარგი ჰქენი რომ დამირეკე. რომ გაიღვიძებს მერე წავალ.არ მინდა მის ძილში წავიდე. გული დასწყდება.
_მოდი შენც წაუძინე ცოტა ხანს.
_კარგი აზრია ისე. აქვე მივწვები ნიკალას საწოლზე.
გვანცას დაწოლისთანავე მიელულა თვალები.
რომ გაიღვიძა უკვე მზე ამოწვერილიყო. გაზაფხულის დილის სურნელი იჭრებოდა ოდნავ შეღებული ფანჯრიდან. სწრაფი მზერით ნიკალა მოძებნა. ბავშვს გაღვიძებოდა და სათამშოებს თამაშობდა.
_როგორ ხარ საყვარელო? - ჰკითხა გვანცამ.
_ ახლა კარგად ვარ. შენ აქ დარჩი?
_კი აქ ვიყავი და ახლა თუ ნებას დამრთავ წავალ. სამსახურში დამაგვიანდება.
_კარგი,მაგრამ ისევ ხომ მოხვალ? - იკითხა მოწყენით ბავშვმა.
_ კი მოვალ,აუცილებლად. გპირდები. მანამდე კი შენ არ მოიწყინო. მპირდები?
_გპირდები!..
_რას?
_რომ არ მოვიწყენ.
_ყოჩაღ!.. მაგარი ბიჭი ხარ.- გვანაცა ბავშვს მოეხვია,სახე დაუკოცნა და თმები თითებით გადაუვარცხნა. კარში გასვლისას თამრიკოს დაბალ ხმაზე უთხრა: ხშირად გაუკონტროლე ტემპერატურა-ო.
გარეთ გამოსულმა ელექტროშოკის მსგავსი დარტყმა იგრძნო. გზის კიდეზე ავალიანი მანქანა დაინახა. სუნთქვა შეეკრა. გულის ცემა გაუხშირდა. „აქ რას აკეთებს... ვაიმე ღმერთო..“ სახეზე ნერვიულად მოისვა ხელი. მანქნას მიახოვდა. თორნიკეს ჩასძინებოდა.ტავი სავარზელზე მიედო და მშვიდად სუნთქავდა. ფრთხილად დააკაკუნა მძღოლის მხარეს ფანჯრის მინაზე. სვანი ოდნავ შეიშმუშნა,ძლის გაგრძელებას აპირებდა,თუმცა მაშინვე მოვიდა გონს,გაახსენდა სადაც იყო. სწრაფად ჭყიტა თვალები და მომღიმარ გვანცას შეხედა.მაშინვე გააღო კარები.
_შენ რა, მთელი ღამე აქ იყავი? - ჰკითხა გოგონამ გაოცებით.
_ჰო... - უპასუხა მოკლედ. - სახლში მიდიხარ?
_კი.
_ წავედით.- სიტყვაძუნწობდა სვანი. გვანცას დაჯდომას დაელოდა და ძრავა ჩართო. შენგელია მიხვდა,რომ ავალიანს საუბარი არ სურდა,მითუმეტეს კითხვებზე პასუხის გაცემა. გოგონა შეფარულად ათვალიერებდა ახლად გაღვიძებული მამაკაცის სახეს. თვალის უპეები შეშუპებოდა. ღია ფერი დასდებოდა სახეზე. სახე მოქუფროდა. „ეს სულ ასე გაბრაზებული სახით იღვიძებს ნეტა?“ გაიფიქრა შენგელიამ და გაეღიმა. თორნიკეს არ გამოპარვია გვანცას ღიმილი და წარბაწევით გადახედა.თითქოს უთხრა: „რა ნახე სასაცილო“ - ვო.
გზა უხმოდ გალიეს.

კიდევ ერთხელ გადაუხადა სვანს მადლობა და კიბეები აირბინა. სახლში შესულს დედამ გამზადებული დაახვედრა ტანსაცმელი. ნიკალას ამბავი მოუყვა,თან ჩქარობდა. არ უთქვამს,რომ ახალი მეზობელი იყო მისი მძღოლი.

.......

აუდიტორიის კარი ფართედ გაიღო.
სტუდენტები თავიანთ ადგილებს დაუბრუნდნენ.
_გამარჯობათ! - მიესალმა ახალგაზრდა ლექტორი სტუდენტებს.
_გაგიმარჯოს.- გაისმა აქა-იქ.
_პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ და თუ დრო მოგვრჩება მერე ვისაუბროთ,თემა თქვენ აარჩიეთ.- განაცხადა შენგელიამ.
აუდიტორიას ერთგვარმა სიხარულის ტალღამ გადაუარა.
_პირველი მე ჩაგაბარებთ სემინარს. - ფეხზე დაჩი ჭეიშვილი წამოდგა.
_სიამოვნებით მოგისმენთ. - გვანცა სკამზე მოკალათდა და სმენად იქცა.
ჭეიშვილის ხავერდოვანმა ხმამ ოთახი აავსო.
ლექტორმა მოუწონა მომზადებული სემინარი სტუდენტს და შემდეგი გამოიძახა.
_დღეს ახალ თემას არ ავხსნი. რადგანაც პარასკევია და წინ ორი დღე გაქვთ დასვენების,მინდა დაისვენოთ,ოღონდ დასვენებაში სიზარმაცეს არ ვგულისხმობ. ამ ორი დღისთვის წასაკითხს მოგცემთ,რაც მართლა განტვირთავს თქვენს გონებას. მე ძალიან მშველის,ამიტომ გირჩევთ. ჟან ჟიონოს - ჰუსარი სახურავზე. მოკლედ ოცდაექვსი წლის იტალიელი პოლკოვნიკი ავსტრიის საიდუმლო პოლიციას ემალება საფრანგეთში,სადაც ქოლერა მძინვარებს.შემთხვევით ხვდება ახაგაზრდა და ლამაზ ქალბატონს.ისინი,ერთად დადიან სიკვდილ-სიცოცხლის ზღვარზე,რომლის დაძლევაშიც სიყვარული ეხმარებათ. და მაინც რა უნდოდა ჰუსარს სახურავზე? აი კითხვა,რომელსაც მიპასუხებთ ორშაბათს,თუ რა თქმაუნდა დაასრულებთ მანამდე წაკითხვას.თუ არადა რიცა დაასრულებთ მაშინ მოვისმენ. -თქვა ღიმილით ლექტორმა,- ბევრი ხომ არ არის?
_არა,პირიქით დაგვაინტერესე. - გასმა სტუდენტების ხმა. გოგონების უფრო ჭარბობდა.
_ პატივცემულო... - ფეხზე ლელა წიკლაური წამოდგა, - მატჩზე რომ ვიყავით,ის ფოტოები დავბეჭდე თქვენთვის.
_ რა კარგია. დიდი მადლობა. - გავნაცამ გამოწვდილი კონვერტი ჩამოართვა და ფოთოებს თვალი გადაავლო.- კარგი სურათები გამოსულა.კარგადაც გავერთეთ. დიდი მადლობა ლელა.
_არაფრის.- თქვა კმაყოფილმა გოგონამ და ადგილს დაუბრუნდა.
_დაპირებული საუბარი? - შეახსენა დაჩიმ ლექტორს.
_არ დამვიწყებია. აარჩიეთ ტემა და გავმართოდ დისკუსია.
_უკვდავი თემა - სიყვარული განვიხილოთ. - თქვა ისევ დაჩიმ. მერე აუდიტორიას მოავლო მზერა „ხომ მეთანხმებითო“. ყველამ ერთხმად დაეთანხმა.
ჭეიშვილს ერთი შეხედვითაც ეტყობოდა, ჯგუფის „წინამძღოლი“ რომ იყო. აღნაგობით გამოირჩეოდა ჯგუფში. ერთი თავით მაღალი იყო გვანცაზე. შავ თვალ-წარბს შორის ქართული ცხვირი იხდენდა თავს. ტუჩ-კბილიც გამორჩეული ჰქონდა. სავსე ბაგეები რომ გაეხსნებოდა ღიმილისას თეთრი, სიმინდის მარცვლებივით ჩამწკრივებული კბილები უჩანდა. კანი ხორბლის ფერისა ჰქონდა. ერთი შეხედვით მისი ვიზუალი,შთაბეჭდილებას გიტოვებდა,რომ ის მთიელი იყო.
არ უტყდებოდა საკუთარ თავს,მაგრამ მაინც ვერ ემალებოდა იმ აზრს,რომ ახალგაზრდა ლექტორი მისთვის ლექტორზე მეტი იყო.
_კარგი,რადგანაც ასე გსურთ ვისაუბროთ. - ღიმილით დაეთანხმა სტუდენტებს შენგელია და მაგიდას მიეყრდნო. - კითხვებს დაგისვამთ. როგორ ფიქრობთ,სიყვარულის მტერი რა არის?
აუდიტორიაში სიჩუმე დამყარდა. თიტქოს სუნთქვაც კი შეიკრესო სტუდენტებმა,ისეთი სიჩუმე იყო. გვანცა პასუხის მოლოდინში მზერას ერთი სტუდენტიდან მეორეზე ანაცვლებდა.
წიკლაურმა ხელი ასწია.
_გისმენთ ლელა.
_ ეჭვი, პატივცემულო.
_პასუხი მიღებულია... კიდევ?
_ უნდობლობა. - წამოიძახა რომელიღაცამ.
ლექტორმა თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და იატაკს ჩასჩერებულმა ბოლთას ცემას მოჰყვა.
_სადაც უნდობლობა და ეჭვია,იქ სიყვარული არ არის!. - თქვა დაბეჯითებით ჭეიშვილმა.
შენგელიამ თავი ასწია და ხმის პატრონი თვალებით მოძებნა.
_ სიამოვნებით მოგისმენდით. - უთხრა და სკამზე დაჯდა.
_“ოქეი“ - თქვა დაჩიმ,ფეხი ფეხზე გადაიდო და გამჭოლი მზერა ესროლა ლექტორს.გვანცამ ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა და თავი მოაჩვენა ისე,თითქოს ვერც კი შენიშნა ეს მზერა. - მე არ ვეთანხმები იმ მოსაზრებას,რომ ეჭვიანობა სიყვარულს აძლიერებს,ან სიყვარულს ნიშნავს. პირველ რიგში სიყვარულის მტერი საკუთარი თავის ურწმუნოებაა.აქედან იწყება ეჭვიანობა და უნდობლობა. ეჭვიანი ადამიანი ერთგვარი ეგოისტია. იმის შიში,რომ საყვარელ ადამიანს დაკარგავ არ ნიშნავს სიყვარულს და ამის საფუძველზე გაამართლო უნდობლობა და ეჭვიანობა. როცა გიყვარს პატივს სცემ მის აზრებს,გადაწყვეტილებებს და ა.შ. ადამიანი შენთან დაძაბული არ უნდა იყოს.შენში მისი თავისუფლება უნდა ნახოს და მოგეკედლოს,მაგრამ ამას მანამ ვერ შეძლებს,სანამ თავად არ ჰპოვებ თავისუფლებას.უნდა შეიყვარო თავი შენი და თვითრწმენაც გაიმყარო... - დაასრულა ჭეიშვილმა.
_საინტერესო მოსაზრება მოვისმინეთ. არ მეთანხმებით ბავშვებო? - იკითხა ლექტორმა და აუდიტორიას მოავლო თვალი.
ჯგუფმა ერთხმად დაეთანხმა შენგელიას.
_ ასე გკითხავთ,მაშინ. თქვენთვის მისაბაძაძი და მაგალითის მომცემი სიყვარულის ისტორიას ხომ არ გაიხსენებდით?
აუდიტორია აჩურჩულდა.

..................

ავალიანმა დაძარღვული კისერი ფართე ხელებით დაიზილა. თავი მარჯვნიდან მარცხნივ გადასწია სახის მანჭვით. ძარღვი დასჭიმოდა წინა ღამით მანქანაში ძილის გამო და კისერი გაშეშებოდა.
_ესღა მაკლდა ახლა. - ჩაილაპარაკა უკმაყოფილოდ და სარკეში მის თავს შეავლო თვალი.იმაზე ფიქრი არ ასვენებდა,რომ ბევრი პასუხ გაუცემელი კითხვა დაგროვდა გვანცასთან მიმართებაში. აინტერესებდა,რამოდენიმე დღის წინ,რატომ ტიროდა ღამით,ტაქსიდან გადმოსული შენგელია. რა უნდოდა ჩვილ ბავშვთა სახლში. რას აკეთებდა იქ დილამდე. თავისუფალი იყო,თუ არა მისი გული. ნეტა თუ შენიშნა ბრელოკი? შენიშნავდა აუცილებლად.. ნეტა რა იფიქრა?... და ბოლოს ყველაზე მთავარ კითხვას უსვამდა საკუთარ თავს: რა მჭირს?...
რის ვაივაგლახით ჩაიცვა სამსახურის ფორმა.
ტელეფონმა დარეკა.
_ გისმენთ. - გასცა ოფიციალური ტონით პასუხი ზარს.
_ მე ვარ შვილო. - გაისმა ალბეგის ხმა.
_ მამა.... როგორ ხარ?
_ ჩვენ არაგვიშავს. შენ როგორ ხარ შვილო?
_ სამსახურში მივდივარ ახლა. ნენე და ბავშები როგორ არიან?
_კარგად არიან. სკოლაში წავიდნენ ახლა.
_რა ხმა გაქვს? რამე მოხდა?
_არა,შვილო არაფერი...
_მითხარი,ხომ იცი ვერ მოვისვენებ.
_თორნიკე... ფუძის ანგელოზი ვნახე სიზარში. ლამაზი გოგოს სახე ჰქონდა.. - უთხრა მორიდებით შვილს მოხიცმა მამამ. - ვიფიქრე რამე ნიშანი ხომ არ არისთქო და..
ავალიანს გაეღიმა მამის ნათქვამზე.
_ჯერ არაფერი გადამიწყვეტია და არც გეგმაში მაქვს მსგავსი რამ.- მიუგო მოხუცს.
_ არა,ეს გამოცხადება იყო. ნამდვილად ვხედავდი. რაღაცას მანიშნებდა. ნამეტანი ლამაზი იყო. თეთრებით იყო შემოსილი....
_ პირველი შენ გაიგებ გპირდები.
_ ხომ იცი ასაკი გაქვს უკვე შვილო,ჯავრად ნუ გამაყოლებ შენს თავს.
_ისევ თავიდან იწყებ...
_ თავს გაუფრთხილდი იცოდე.
_კარგი,გავუფრთხილდები. საღამოს დაგირეკავ. ახლა გავდივარ.
_კარგი შვილო. დალოცვილი იყავი. - მოხუცმა გონებაში პირჯვარი გადასახა შვილს და ტელეფონი გათიშა.
თორნიკემ სახლის კარი გაიხურა და კიბეებზე დაეშვა.
კისერი შესამჩნევად გაშეშებოდა.
ეზოში უბნის უხუცესებს მოეყარათ თავი დილიდანვე და მათ არ გამოპარვიათ ეს.
მოხუცებს მიესალმა და მანქანაში ჩაჯდა.
სარკესთან დაკიდებულ ბრელოკს თითი ჩამოჰკრა და გაუღიმა.
ტელეფონმა ისევ დარეკა.
ამჯერად ქეთი რეკავდა.
_ თორნიკე შენთან მინდა დღეს მოსვლა. ხომ დამპატიჟებ? - კეკლუცობდა ქალი ყურმილს იქეთ.
ავალიანს ჩაეცინა.
_ კი,დაგპატიჟებ. თან მიწამლო უნდა...
_რა მოგივიდა? - შეშფოთდა ქერა.
_ კისერი მაქვს გაშეშებული და...
_ რატო? დაგგრილა? ცუდათ გედო თავი? ნერვის ანთება ხომ არ გაქვს? - კითხვები დააყარა.
_ცუდათ მეძინა უბრალოდ.
_ კარგი,მალამოს წამოვიღებ. რომელ საათზე იქნები სახლში?
_მე გამოგივლი.
ქალს სიხარულის ცხელმა ტალღამ დაუარა მთელს სხეულში.
_კარგი,დროებით.

.....................

პაატამ გაბრაზებით მიაჯახუნა მანქანის კარი და ეზოში შევიდა. სახლში თიკა ელოდა.
_რა ხდება? - იკითხა აგდებით ახალაძემ და გოგოს ამზერით შეხედა.
_ასე ნუ მიყურებ გთხოვ.
_საერთოდ რომ გიყურებ არ გიკვირს? როგორ არ გრცხვენია?
_ ვილაპარაკოთ გთხოვ... არ მინდა ისეთი გეგონო,როგორსაც ახლა ფიქრობ.
_მეგონო? - იყვირა ბიჭმა. - მეგონო კი არა ხარ ეგეთი.
გოგონას ცრემლები გადმოცვივდა.
_ სასმელი ბევრი მომივიდა და ვერ ვაკონტროლებდი რას ვაკეთებდი. - მოჰყვა თავის მართლებას თიკა.
_ ბედავ და თავს იმართლებ? - ძარღვები დაებერა ახალაძეს.
_არა!.. ვცდილობ აგიხსნა რაც მოხდა.
_ საკმარისად კარგად ავხსენი,დავხსენი და დავინახე რასაც შვებოდი. ასე როგორ მომექეცი გოგო.. - ხმაში ტკივილი გაერია პაატას.
_მაპატიე. გთხოვ მაპატიე... აღარ განმეორდება.
_ დავასრულეთ ჩვენ ამაზე ლაპარაკი ორი დღის წინ. ახლაც იმიტომ მოვედი აქ,უბრალოდ საშუალება გქონოდა თავის მართლების,მაგრამ მაღიზიანებს ეგ ცრემლები და უფრო მაცოფებს,ვიდრე ის ღამე.
_ასე ვერ დავშორდებით. - წამოიყვირა თიკამ და ფეხზე წამოდგა.
_შენ შემაჩერებ? - დაცინვით ჰკითხა ბიჭმა.
_გაიხესენე რამდენი ლამაზი დღე გვაქვს ერთად გატარებული. გაიხსენე როგორ გიყვარდი....
_ მაგაზე იმ ღამით რატომ არ ფიქრობდი, ვიღაც სირს ტუჩებში რომ კოცნიდი? რატომ არ გაგახსენდა,რომ მიყვარდი? - პაატას ცხვირის ნესტოები ისე დაებერა,როგორც ხარს მოფრიალე ნაჭერის დანახვისას. სისხლი აუდუღდა,ცოტაც და საკუთარ თავზე პასუხს არ აგებდა. - უნდა გავიდე,სანამ კიდე შემიძლია თავის კონტროლი. სადმე არ გადამეყარო იცოდე. რომ დამინახო შორიდან,გზის მეორე მხარეს გადადი. გასაგებია? - ბოლო სიტყვა ლამის ღრიალით თქვა.
გოგონამ შეშინებული თვალებით შეხედა ახალაძეს. მის წინ,მისთვის აქამდე უცნობი ადამიანი იდგა.
ბიჭმა კარი ისევ გაბრაზებით მიიჟახუნა და ეზოში,თიტქმის სირბილით გამოვიდა.
თიკა მუხლებზე დაეშვა და ხმით ატირდა.

................


ლექციები დასრულდა. შენგელია დაემშვიდობა სტუდენტებს,შემდეგ კოლეგებს და უნივერსიტეტის ეზოში გამოვიდა.
_ ქალბატონო გვანცა. - მოესმა ნაცნობი ხმა. გაჩერდა და უკან მოიხედა. ჩქარი ნაბიჯებით დაჩი ჭეიშვილი უახლოვდებოდა.
_ გისმენთ,რა მოხდა? - იკითხა ლექტორმა გაკვირვებით.
_ იცით,მანქანით ვარ. ერთი გზა გვაქვს და მე წაგიყვანთ სახლამდე. თუ რა თქმა უნდა არ მიწყენთ ამ წინადადებაზე.
_არა,არ გიწყენთ. პირიქით დიდი მადლობა ყურადღებისთვის. მაგრამ ჯერ სახლში არ მივდივარ. მეგობარს ველოდები თან.
_ კარგი,რა გაეწყობა. - ჩაილაპარაკა დაჩიმ.
შენგელიამ გაუღიმა და ეზო დატოვა.
ვაჟმა მანამ უყურა მიმავალ ლექტორს,სანამ თვალს არ მიეფარა.


_სად ხარ,გელოდები რა ხანია. - საყვედურით უთხრა გვანცამ პაატას.
_ აი მოვალ ახლავე... გხედავ უკვე.
_როგორც იქნა.- გოგონამაც დაინახა მეგობარი და ტელეფონი ჩანთაში ჩაიდო. - ფეხით ხარ?
_ჰო რა.. ვერ შევძლებდი ტარებას და,დავტოვე. - ახალაძე დადარდიანებულიყო.
_ კარგია,გასეირნება არ გვაწყენდა. - უთხრა ღიმილით შენგელიამ მეგობარს. მერე ლოყაზე აკოცა და ხელმკლავი გამოსდო.
პაატას ჩაეღიმა.
_ ხვდები ჰო ცუდათ რომ ვარ? - ჰკითხა სევდიანი ხმით ბიჭმა.
_ თუ გინდა ნუ მომიყვები. მხოლოდ ერთს გეტყვი, დამთავრდა იმიტომ,რომ დასამთავრებელი იყო და მორჩა. წინ გაიხედე,ხვალ ახალი დღე იწყება. ახალი ფურცელი უნდა დავწეროთ ჩვენი ცხოვრების. ნუ შეიტან დაღვრემილ და მოსაწყენ ტექსტებს და წინადადებებს ამ წიგნის ფურცლებზე. მპირდები?
_ რთულია... ასე დამთავრება მითუმეტეს.
_გეთანხმები,რათქმაუნდა რთულია,მტკივნეულია,მაგრამ მოხდა და არაფერი ეშველება. მორჩა დამტავრდა გლოვა. - კატეგორიულად განუცხადა მეგობარს შენგელიამ.
_სიბრძნის და სამართლიან ომთა ქალღმერთი რომ არის ხომ იცი, ათენა-პალადა... აი ეგ ხარ რა ჩემთვის,შენ თავს გეფიცები. - უთხრა პაატამ გვანცას და ფართედ გაიღიმა.
_ნუ დამცინი...
_არ დაგცინი. მართალს გეუბნები. კარგი,მორჩა კარგად ვარ. გიჯერებ ყველაფერს. სად მივდივართ ახლა?
_ ჯერ მივდივართ მაღაზიებში და მერე თავშესაფარში. ნიკალას ბატონები უბრძანდება და დავპირდი დღეს გნახავ-თქო. იქედან კი სახლში ავიდეთ. აუ დღეს დარჩი რა ჩვენთან. - მუდარა გაურია ხმაში გვანცამ.
_ ვნახოთ... წავიდეთ,მაშინ და გავახაროთ ნიკალა.... დაიცა... შენი მობილურის ზარია?
შენგელიამ სწრაფად გახსნა ჩანთა და ფურცლებში გაბნეულ მობილურს დაუწყო ძებნა.
ზარი არ ჩერდებოდა. როგორც იქნა იპოვა.
_უი ნუცა რეკავს. - თქვა გოგონამ ეკრანს რომ დახედა. - ნუცი როგორ ხარ? - მოიკითხა მხიარულად ნუცა.
_კარგად. გვანცუ მომენატრე,შენი ხმა მომენატრა,როგორ იცი ხოლმე ასე დაკარგვა.- უსაყვედურა ფერებაში მეგობარს ნუცამ.
_ აი სულ გადარბენაზე ვარ და ვეღარ ვიცლი. როგორც კი დასრულდება სწავლა,მანდ ვარ მაშინვე,ხომ იცი. - იმართლა თავი შენგელიამ.
_ თქვენთან ვარ ახლა სახლში. შენი ხმა ესმის ნაზიკოს და მირიანს. ნაზიკო ბებიას უკვე მოემზადება სატირლად,რომ გისმენდა. - თქვა ღიმილით ნუცამ, - მოგიკითხეს.
_ მეც მომიკითხე. ბებო,ბაბუ, მიყვარხართ ორივენი. მალე ჩამოვალ,მალე.
_ მიყვარხართო,მიყვარხართო. - გაუმეორა ნუცამ მოხუცებს გვანცას ნათქვამი.
_გეიხარე ბებია,გეიხარე. - თქვა ნაზიკომ და ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი, მზეზე გამოხუნებული შავი თავსაფრის კუთხით შეიმშრალა.

_რაო კაცო ნუცამ? როგორ ხარო? - მეგრული კილოთი ჰკითხა გვანცას ახალაძემ და სიცილი დაიწყო.
_არა,რა.. რას უწუნებ ერთი ამ მეგრელ გოგონებს ბოლომდე ვერ გწვდები.
_აუ ახლა,მარტო მეგრელებს კი არა,საერთოდ საქალეთს ვერჩი.
_კარგი აღარ გვინდა მეტად ამაზე საუბარი. - შენგელიამ ისევ გამოსდო ხელკავი მეგობარს და გზას გაუყვნენ.
ბინდდებოდა კორპუსს რომ მიუახლოვდნენ. ღიმილით უყვებოდა გვანცა ახალაძეს ნიკალას მონახულების ამბავს.
ავალიანი აივანზე იდგა.
შორიდანვე შენიშნა გვანცა. კისრის ძარღვები დაებერა და აივნის მოაირს ღონივრად ჩააფრინდა.
კბილებმა გაიღრჭიალეს. თვალები ბრაზით აევსო და დაუწვრილდა.
რაღაც ჩაიბუტბუტა,მერე სახეზე და კეფაზე მოისვა ხელი ნერვიულად.
გვანცა და პაატა მხიარული სახეებით შევიდნენ სადარბაზოში.

...........


_რა სახე გაქვს? - ჰკითხა აივნიდან,სახლში შესულ თორნიკეს ქეთიმ.
_არაფერი ისეთი.- აარიდა პასუხს თავი.
ქალიც არ ჩასძიებია.
მამაკაცს უკნიდან მიახლოვდა და დაძაბულ სხეულზე ხელები მოხვია მჭიდროთ.
_ძალიან მიყვარხარ. - წაიჩურჩულა ქალმა,თითქოს თავისთვის.
ავალიანს ისედაც მოჭიმული ნერვები,კიდევ უფრო დაეჭიმა და ქერას ხელებისგან დახსნა სცადა.
ქალს წინ დაუდგა და თვალებში ჩახედა.
_ ქეთი დიდი მადლობა,რომ ჩემს მიმართ ასე ხარ განწყობილი,მაგრამ ძალიან გთხოვ... - თორნიკე შეჩერდა,თითქოს უძნელდებოდა თქმა, - არ მინდა გული გეტკინოს... მე არაფერს დაპირებივარ და...
_ ვიცი თორნიკე. - შეაწყვეტინა ქალმა, - მაგრამ,შეუძლებელია შენნაირი ადამიანი არ შემყვარებოდა. რაც არ უნდა იყოს,ქალი ვარ და თან არც ისე ცოტა ხანი გვაკავშირებს ერთმანეთთან.
_არ მინდა ფუჭი იმედებით იცხოვრო. ხომ იცი,მე შენ არასოდეს არ დამივალდებულებიხარ ჩემს მიმართ. შენ ყოველთვის გქონდა არჩევანის უფლება.
მამაკაცის ნათქვამმა,ქერას გული აუწვა,თუმცა არაფერი თქვა. მხოლოდ გულზე მიეხუტა.
ავალიანმა,დაფიქრების შემდეგ,ყოყმანით მოხვია ქალს ხელები. ქეთი სვანის ძლიერი გულისცემას უსმენდა აწყლიანებული თვალებით.
_არ გვინდა არაფერზე ფიქრი,მითუმეტეს ხვალინდელ დღეზე... უბრალოდ დღევანდელით ვიცხოვროთ. - თქვა ჩუმად ქალმა.
მამაკაცმა კიდევ უფრო ძლიერად მოხვია ხელები,რაც თანხმობის და კმაყოფილების ნიშანი იყო მისგან.
ქეთის ჩაეღიმა. ჟესტს მიუხვდა ავალიანს.
თამამად შეუცურა მარცხენა ხელი მაისურის ქვეშ და მკვრივ სხეულზე დაუსვა.
ვნების ჟრუანტელმა დაუარა ორივეს მთელ სხეულში.
ქალი გათამამდა.
შარვლის ღილი მოხერხებულად შეუხსნა.
მამაკაცს თვალები აემღვრა. მოუდუნდა წუთის წინ,შენგელიას დანახვისას, ეჭვიანობისგან მოჭიმული სხეული. ქალს თეძოებზე ღონივრად მოჰკიდა ხელი,წამოსწია და მაგიდაზე შესვა. ორივენი მძიმედ და ღრმად სუნთქავდნენ.
ხელის ერთი მოსმით გაუშიშვლა გულ-მკერდი ... სავსე მკერდს დააჩერდა ,წამით. ქეთის ვნებისგან კვნესა აღმოხდა,თორნიკეს სახე ხელებში მოიქცია და გაცხოველებული ნდომით დაუწყო კოცნა....

..............

_ოჰ! ვინ მოსულა. - შესძახა მხიარულად მანანამ,როდესაც სახლში შესული პაატა დაინახა.
_არ დამაყენა გვანცამ და წამოვედი. - თქვა ბიჭმა და მეგობრის დედა გადაკოცნა.
_კარგი უქნია,გამიხარდა რომ მოხვედი. შემოდით.. მახოო!.. ნახე ვინ გვესტუმრა..
მისაღებში მალხაზი გამოვიდა პულტით ხელში და ცხვირზე დაკოპსილი სათვალით.
_ოოოო!.. ეს ვინ მოსულააა. - შესძახა უფროსმა შენგელიამ და სტუმრს გადაეხვია. - სად დაიკარგე,სათოფეზე რომ არ გვეკარებოდი ამ ბოლო დროს?
_ რავიცი,იმდენი საქმეები მქონდა,რო...
_ჰოო,შენ ნამეტანი დაკავებული ბიჭი ხარ. - სიცილით ჩაერია გვანცა საუბარში.
_აბა,ჰე!.. დატრიალდით ახლა ქალებო,სუფრა გაშალეთ ზღაპრული იცოდეთ. - გასცა ბრძანება მალხაზმა. პაატას ხელი გადახვია და მისარებ ოთახში შეიყვანა.
_გამოვიცვლი და მოვალ ახლავე დე. - უთხრა გვანცამ დედას და საძინებელში შევიდა. ჩანთიდან სახლის გასაღები ამოიღო,სარკის წინ დადო და ბრელოკს დააჩერდა. მერე ნაღვლიანად გაუღიმა და ცხვირზე თითი ჩამოკრა.
სამზარეულოში მალე დაბრუნდა.
_ ხვალ მე და მამაშენი მარნეულში მივდივართ. - უთხრა მანანამ შვილს და ყველიანი თეფში გაუწოდა.
_რატომ? - იკითხა გვანცამ შარბშეყრით.
_მამაშენის ტანამშრომელს მამა გარდაცვლია და პანაშვიდზე მიდიან. მეც ვიცნობ იმ ქალს და უნდა წავიდე.
_ააა. კარგი. მე მთელი დღე სახლში ვარ ხვალ,არსად არ გავდივარ. უნდა ვიძინო.
_გადი დედა,გადი. სუფტა ჰაერზე იარე.ძილი წიგნები,ძილი წიგნები... ვის გაუგია ასე შვილო,ჰა?
_კარგი რა დედა... მომე კიდევ რა გავიტანო?
_პასუხი სულ ერთიდაიგივე გაქვს.. „კარგი რა დედა,კარგი“ - გაიმეორა გვანცას ხმაზე მანანამ,- აი ეს ტეფში გაიტანე და ისევ მოდი. - მიაჩეჩა ხელში მწნილებიანი თეფში.
გვანცას ეღიმებოდა.
სუფრა გაშალეს. გვიანობამდე ისაუბრეს. გაიხსენეს სახალისო ამბები და ბევრიც იცინეს.
ახალაძესთვის შვება იყო ამ ოჯახში ყოფნა. თავს ყოველთვის მყუდროდ და შინაურულად გრძნობდა. სუფთა და მთელი გულით უყვარდა შენგელიები.
_ ტახტზე გაგიშლი საწოლს. - უთხრა გვანცამ მეგობარს,როცა მაგიდა აალაგეს და ძილის დრომ მოატანა.
_ აუ არა,რა.. იატაკზე დამიგე ლეიბი თუ არ გეზარება. ხომ იცი როგორაც მიყვარს. - თქვა სიცილით პაატამ.
_კარგი როგორც გინდა,შე უნაირო. - აჰყვა სიცილში შენგელიაც.
_დედი რამე ხომ არ გჭირდებათ? - თახში მანანა შემოვიდა.
_არა,მხოლოდ ლეიბი მჭირდება და ავიღებ. - გასცა პასუხი დედას.
_კიდე ეგრე ხარ შენ? - ახლა მანანაც იცინოდა.
_ხომ იცი მიჩვეულზე გადაჩვევა რთულია,თან კომფორტულად ვარ ასე უფრო.
_როგორც შენ იტყვი. აბა.. თკბილი ძილი...
გვანცამ მეგობარს საწოლი დაუგო.
_გეძინება ძაან?
_რავი,ისე რა..
_გახსოვს ადრე,რომ გითხარი ჩემს ახალ მეზობელზე.- თქვა ჩუღჩულით გვანცამ.
_კი,მახსოვს.
_რაღაცას გეტყვი,ოღონდ ხმა არ ამოიღო.
_რა ხდება?
_მგონი მიყვარს.
სიჩუმე ჩამოწვა.
პაატა ხმას არ,თუ ვერ იღებდა.
_მგონი? ამხელა გოგომ ვერ უნდა მიხვდე? - იკითხა ბოლოს.
_კარგი რა ნუ დამცინი ახლა. ისედაც არეული ვარ.
_არ დაგცინი. უბრალოდ საამისოდ დიდი ხარ და უნდა ხვდებოდე გიყვარს თუ უბრალოდ მოგწონს.
_რა გჭირს ეე,რატომ ასერიოზულებ?
_როგორია შესახედავად?
_ძალიან სიმპატიურია.იცი რა ჰქნა? აი მერომ მაქვს ბრელოკი გასაღებზე,აი ისეთი ჩამოკიდა ტავის მანქანაში. - თქვა ბავშვივით აჟიტირებულმა გვანაცამ.
_მერე?
_ რა მერე... რატომ გააკეთა ეს? როგორ გგონია?
_ იქნებ უბრალოდ დამთხვევაა?
_არამგონია. ჩემი ბრელოკი რომ ნახა, მერე გააკეთა ეს.
_გინდა თქვა,რომ მისგან გრძნობ ყურადღებას?
_კი,თან ძალიან... ან იქნებ მეჩვენება? - უცებ ჩაფიქრდა შენგელია.
_პირველად გხედავ ასეთს. - გაეღიმა პაატას და თმები აუბურძგნა მეგობარს.
_სკოლის მოსწავლესავით ვარ,მართლა. რომ დავინახავ,არ ვიცი რა მემართება.. გული მეკუმშება. ასე მგონია მტკივა,სუნთქვა მიჭირს და ვიბნევი.- იევ ჩაფიქრებული ლაპარაკობდა გვანცა. თიტქოს საკუტარ თავს ესაუბრებოდა.
_ მართლა შეყვარებული ხარ შენ. - ახლა ახალაძეც ჩაფიქრდა.
_ რა მეშველება?.. - იკითხა გაფართოვებული თვალებით გოგონამ.
_არაფერი. - იყო პასუხი.
პასუხმა ორივეს სიცილი მოჰგვარა.
_როგორ დამამშვიდე.
_ასე მჩვევია,მე. კარგი ახლა დავიძინებ მე. ხვალ ადრე უნდა გავიდე.
_სად მიდიხარ?
_წასასვლელის მეტი რა მაქვს. ვინ დამაჯენს უქმად. მე რომ არა რამდენი საქმე გაფუჭდებოდა. - შეიქო თავი ახალაძემ და იატაკზე გაგებულ ლეიბზე დაწვა.
_აბა.. შენ რომ არ იყო,რა უინტერესო იქნებოდა ეს ცხოვრება. - გულწრფელად და მხიარულად უთხრა მეგობარს შენგელიამ. ძილი ნებისა უსურვა და თავის ოთახში შევიდა.


.......................

მარტი მიიწურა.
აპრილმა ვარდიფრად გაიყვავილა.
ამინდი დათბა.
დილის ხალისიანი მზის სხივები მიელამუნა სახეზე შენგელიას. უნდოდა დამალვოდა და ძილი გაეგრძელებინა,მაგრამ ისიც მოსწონდა მზე რომ იწვევდა. ცალი თვალი ოდნავ გაახილა,სცადა მკვეთრი,ოქროსფერი სინათვლისთვის გაესწორებინა,მაგრამ ვერ შეძლო და ისევ დახუჭა. სახეზე კმაყოფილბის და ბედნიერების ღიმილი დასთამაშებდა. საწოლში გაიზმორა და პლედი გადაიძრო.
სახლში მარტო იყო. მშობლები სოფელში წავიდნენ სააღგომოდ,რამოდენიმე დღით ადრე.თვითონ დარჩა,რადგან,როგორც ყოველთვის აუარებელი ნაშრომი ჰქონდა შესამოწმებელი.
შაბათი იყო და სამსახურში არ მიდიოდა. საღამურების ამარა და ფეხშიშველი გავიდა სამზარეულოში. ჩაიდანი გაზქურაზე დადგა.ყავა ჭიქაში ჩაყარა და წყლის ადუღებას დაელოდა.
მალევე გაამზადა.
აბაზანაში შევიდა,თავი მოიწესრიგა. საღამურები გამოიცვალა და გასარეცხი ტანსაცმელების კალათში მოისროლა.
_ოჰო!.. რამდენი სარეცხი დამგროვებია. - ჩაილაპარაკა თავისთვის,- მანჩო დამაკლდა შენი ხელი. - დააყოლა ბოლოს და სარეცხი მანქანა ჩართო.
ყავის ჭიქით აივანზე გავიდა. დილის სუფთა ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა.
ეზოში ავალიანის მანქანა შენიშნა.
რა ხანია უკვე მისთვის თვალი არ მოუკრავს. ბოლოს რომ ნახა,სახლიდან ქერა,ლამაზ ქალთან ერთად გამოდიოდა მომღიმარი სახით. ბევრს ეცადა შენგელია,არ დატყობოდა გულის ტკენა და იმედგაცრუება,მაგრამ ვერაფერს გახდა.
„რა სულელი ვარ,ავაგე ოცნების კოშკები მეც კიდე“... ფიქრობდა გვანცა,მაგრამ დავიწყებით,მაინც ვერ ივიწყებდა. ვერ უკრძალავდა მასზე ფიქრს თავს. იცოდა,სჯეროდა,რომ თორნიკესთვის არაფერს წარმოადგენდა,გარდა მეზობლისა,მაგრამ გვანცა მაინც განაგრძობდა მასზე ოცნებას და ფიქრს,რადგან ამითაც ბედნიერი იყო,რომ წარმოსახვაში მაინც იყო მისი, ავალიანი.
მოგვიანებით შეამჩნია,რომ მანქანაში ბრელოკი აღარ ეკიდა. ამან უფრო დაარწმუნა იმაში,ყველაფერი მისი ილუზიის ნაყოფი იყო. ამიტომ თორნიკესთან შეხვედრას ერიდებოდა.
სახლში დაბრუნებული ჩუმად ბუტბუტებდა „ღმერთო არ შემხვდებოდეს,არ დამხვდებოდეს“ - ო.
ავალიანიც თავისებურად ერიდებოდა გვანცასან შეხვედრას. თითქოს თავს დამნაშავედ გრძნობდა გვანცას წინაშე.თითქოს მისთვის ეღალატა და ფაქტზე წაესწროთ. დილით ადრე გადიოდა სამსახურში და ძალიან გვიან ბრუნდებოდა სახლში.
დღეს მთელი დღე სახლში უწევდა ყოფნა,რადგან მეორე დღეს აღდგომა იყო და სვანეთში წასავლელად ემზადებოდა.
ბრელოკი მანქანიდან ჩამოხსნა და მანაც გასაღებების აცმაზე დაკიდა. ასე უფრო ახლოს ჰყავდა. კაბინეტში,სამუშაო მაგიდაზე,საპატიო ადგილას დებდა ხოლმე და ხშირად უყურებდა. ამ დროს,ყოველთვის შენგელიაზე ფიქრობდა. დროდადრო ეღიმებოდა ჩაფიქრებულს. გვანცას ბავშვური საქციელები ახსენდებოდა. ან სულაც შეეძლო იმაზე გაღიმებოდა,თუ როგორი ღიმილი აქვს გვანცას. მიხვდა,რომ ენატრებოდა. მიხვდა,რომ თუნდაც წამით,უნდოდა თავლი მოეკრა მისთვის. მაგრამ მაინც თავს არიდებდა.

სარეცხი მანქანა გამოირთო. შენგელიამ ნაშრომების შესწორებას თავი ანება,სავალე მოიძრო,და სველი ტანსაცმელების გაფენა გადაწყვიტა.
აივანზე გავიდა.
ნელა,დაკვირვებით და თანმიმდევრულად ფენდა სარეცხს. თან თვალი შავი „ჰამერისკენ“ ეპარებოდა.
ბუზჰალტერი აიღო,თოკზე გადაფინა და სრეცხის სარჭიით დაამაგრა. ეგონა,რომ დაამაგრა,მაგრამ ეზოშკენ რომ აპარებდა მზერას,სარჭი სწორად არ დამაგრდა და ხელი რომ გაუშვა ბუზჰალტერს,მოძვრა და ფრიალით დაეშვა ძირს. შენგელიამ შეჰკივლა,რომ დაინახა. წამიშ შემდეგ კი სახეზე აიფარა ხელი და უფრო ძლიერად შეჰკივლა,რადგან მისი კუთვნილი შიდა თეთრეული,ავალიანის აივანზე გადაეფინა თავმომწონედ.
_ახლა რა ვქნა? - ჰკითხა საკუთარ თავს გვანცამ. - ჩავიდე,არ ჩავიდე.. ჩავიდე არ ჩავიდე... არა უნდა ჩავიდე „Victoria’s Secret”-ის „ლიფია“,ვერ დავთმობ. წასასვლელად მოემზადა,მაგრამ შეჩერდა. კიდევ სააპირა კარებისკენ წასვლა,მაგრამ ისევ შეჩერდა. ბოლოს საკუტარ ტავზე გაბრაზებულმა,გაიხურა სახლის კარი და კიბეებზე დაეშვა.
მორიდებით დააკაკუნა ავალიანის კარებზე.
კარი გაიღო.
თორნიკეს გვანცას დანახვისას მთელ სხეულში ჭიანჭველებმა დაუარეს. სისხლი გაეყინა. წამით გულის ცემაც შეუჩერდა.
არანაკლებ დღეში იყო შენგელიაც. მუხლებშ ძალა წაერთვა. გული აუჩქარდა და საერთოდ გადაავიწყდა რისთვის მივიდა მასთან.
_გამარჯობა. - მიესალმა ავალიანი.
_გაგიმარჯოს. - გამოერკვა გოგონა. - ბოდიში რომ გაწუხებ,რაღაც ჩამომივარდა,თქვენს აივანზე და ავიღებ კარგი? - უთხრა ძალით გაღიმებულის სახით.
თორნიკეს გაეღიმა.
გვერდზე გადაიხარა,თითქოს რაღაცის აღებას ცდილობსო.მერე გასწორდა და გვანცას,საჩვენებელ თითზე გადაკიდებული ბიუზჰალტერი გაუწოდა.
შენგელია ერთიანად გაშრა. ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა.
_აივანზე გავედი და დავინახე,ეს წუთია გამოვიტანე და თან შენც დააკაკუნე.
გვანცამ უხმოდ ჩამოართვა კუთვნილი ნივთი. მადლობა გადაუხადა და კიბეზე სირბილით ავიდა.
მამაკაცმა მომღიმარი მზერა გააყოლა დარცხვენილ გოგონას.


.........

ავალიანი წასასვლელად მოემზადა.
სადარბაზოდან გასულმა, შენგელიას სართულს ახედა. თვალები მოეჭუტა, რადგან მზე ანათებდა.
ნაღვლიანად ჩაისუნთქა და მანქანაში ჩაჯდა.
წინ გრძელი და დამღლელი გზა ჰქონდა გასავლელი.
... და სვანეთიც გამოჩნდა.
თორნიკემ მანქანის მინა ჩამოწია და სვანეთის ჰაერს ღიმილიანი სახე მიაგება.
მთისა და სვანეთის შვილს - ავალიანს, ძარღვებში სისხლი აუჩქროლდა როდესაც მის სოფელში შევიდა.
ბერძენი ისტორიკოსი ჰეროდოტე მათ შესახებ წერს: „სვანები თითქმის საუკეთესონი არიან სიმამაცისა და ძალის მხრივ: ფლობენ ისინი ირგვლივ (ყველაფერს) და უპყრიათ კავკასიონის მწვერვალები... „
გზად თუ ვინმე დაინახა, ყველას თბილი და დინჯი სალამით ესალმებოდა.
რაც უფრო უახლოვდებოდა მშობლიურ ეზო-კარს,მით უფრო ეპარებოდა ნაღველი. იმის გაფიქრებისას,რომ დედა არ დახვდებოდა. რამდენმა წელმა განვლო მას შემდეგ,რაც ლილი (თორნიკეს და ნენეს დედა) ამ ქვეყნად აღარ იყო,მაგრამ შეგრძნება,იმისა, რომ ერთ დღეს შეიძლებოდა დედა დახვედროდა სახლში, ყოველთვის ჰქონდა.
ეზოში მორბენალ ბავშვებს თვალია მოჰკრა.
_ნენე უკვე მოსულა. - ჩაილაპარაკა თავისთვის,მოზღვავებული სიხარულით.
_თორნიკე ბიძია მოვიდაა.. - აყიჟინდნენ ბავშვები და ჭიშკრისკენ გაიქცნენ.
ალბეგმა მაშინვე ანება საქმეს თავი და შვილთან შესახვედრად გაემართა. ავალიანი მამას ჰგავდა აღნაგობით. ორივენი მთასავით აღმართულიყვნენ და ორივეს,ერთნაირი მზერა ჰქონდა. უძირო,ღრმა და სევდა მალული თვალებით იყურებოდა მამა-შვილი.
ხელებგაშლილი შეეგება შვილს მამა.
ერთმანეთს გადაეხვივნენ.
კარში ნენეც გამოვიდა. ძმის დანახვამ მეტად გაახარა და სირბილით გაექანა მისკენ.
ნენე სუსტი და სიფრიფანა იყო. კუპრივით შავი თმის სიგრძე წელამდე წვდებოდა,გაშლოდა და მხრებზე ტალღებად დაჰფენოდა. თვალის ფერით ძმასა და მამას ჰგავდა. ღიმილით კი დედას.
მეტად ლამაზი იყო ნენე.
ორი შვილი ჰყავდა, ბაჩუკი და ლილი. დედის სახელი დაარქვა ქალიშვილს.
ნენე და ბესო (ნენეს მეუღლე), სიყვარულით და რუდუნებით ზრდიდნენ თავიანთ შვილებს.


ერთმანეთი მოისიყვარულეს. ახალი ამბები გაუზიარეს ერთმანეთს. სამსახურის ამბებიც გამოკითხეს ავალიანს და დედაქალაქისაც.
შუა ღამის დადგომამდე კი,სოფლის ეკლესიაში წავიდნენ საზეიმო წირვაზე დასასწრებად.

>>>>>>>>>>
მთელი ღამე ვერ მოისვენა მანანამ. თავს ცუდათ გრძნობდა. ხან ციოდა,ხანაც ცხელოდა.
_ნეტა გვანცას ხომ არაფერი სჭირს? - წამოდგა შუა ღამით საწოლიდან და თახში ბოლთას ცემა დაიწყო.
_ კარგი რა მანჩო,რა უნდა სჭირდეს.- შეწუხებული ხმით თქვა მალხაზმა.
_აბა რატომ ვერ ვისვენებ,რა მაფორიაქებს?
_მერედა ნუ ფორიაქობ შენც კიდე. დაწექი დაძინე,ხვალინდელი დღე ჩავატაროთ და საღამოს წადი თბილისში,მატარებლით გაგიშვებ.
_მერე შენ?
_მე დავრჩები ჩემს მოხუცებთან ცოტა ხნით. ეზო-კარს ხელს შევავლებ.
_კარგი ეგრე ვქნათ,თორემ ადგილს ვერ ვპოულობ. რაღაც მჭირს. ძალა არ მაქვს,მუხლები მიკანკალებს, რაღაც ცუდი უნდა მოხდეს,ასეთი შეგრძნება მაქვს. - ქალი საწოლზე ჩამოჯდა და მკლავებზე ჩამოისვა ხელი,თითქოს შესცივდა.
_ნუ ფიქრობ ცუდზე. გვანცა პატარა ხომ არაა, მარტომ, 2 წელი იცხოვრა ამერიკაში და 2 დღე ვერ გაძლებს თბილისში უჩვენოდ? - დაუყვავა ქმარმა.
მანანა საწოლში შეწვა და თავს აიძულა დასძინებოდა.
_არა, მახო მე რაღაც მჭირს. თავს ვერ ვგრძნობ კარგად. - თქვა მანანამ ნაღვლიანად.
_ადამიანო,ნუ მაშინებ...
_ მართლა ვერ ვარ კარგად. აქამდე ვერ გითხარი,რაღაცა მტკივა მუცელში.
_კუჭი ხომ არ გაწუხებს? ან წყლული ხომ არ არის? - ახლა მალხაზიც შეშფოთდა.
_არ ვიცი...
_ რომ ჩახვალ თბილისში მაშინვე მიდი ექიმთან.
_მივალ,ხო..
_ნუ გეშინია,ცუდი არაფერი იქნება. - დაამშვიდა ქმარმა ცოლი და ხელები შემოხვია.



>>>>>>>>>>>>>

გვიანობამდე უჯდა ნაწერებს. ასწორებდა,მერე ნიშნულებს უკეთებდა. საათს რომ გახედა ღამის ორი შესრულებულიყო.
_ქრისტე აღსდგა!.. - წარმოსთქვა და ხატების კუთხესთან მივიდა. ანთებული კანდელიდან სანთელი აანთო და პირჯვარი გადაისახა.
ლოცვა წაიკითხა,სანთელი შანდალში ჩადო და ისევ გადაისახა პირჯვარი.
დასაწოლად მოემზადა.
ფიქრებში ისევ ესტუმრა ავალიანი.
„არ მინდა შენზე ვიფიქრო,რატომ არ მანებებ თავს... ხომ ვიყავი შენამდე კარგად,ასე რატომ ამრიე,ასე როგრ ამაფორიაქე,ამიშალე საფიქრალი. ოცნება შემაყვარე,თავი შემაყვარე... თუმცა შენ არაფერი გაგიკეთებია,რომ შემყვარებოდი... ასე უბრალოდ შემოგიშვი ჩემში და ახლა ვფიქრობ,ნეტა სანამ გაგრძელდება ეს ყველაფერი,ნეტა სანამდე.. „
მერე პლედი თავზე გადაიფარა და ასე დაიძინა.

<<<<<<<<<<<<<<<

თორნიკე დედის საფლავის წინ იდგა და სურათს მისჩერებოდა.
წინა ღამით ნენეს ნამღერი სვანური საგალობელი „ლილე“ გაასხენდა. დედაც ამას ღიღინებდა ხოლმე.
„ო,თეთრო მზეო! ჩვენდა იმედად რონინებ,ცაზე,
ათასი წელი გადიდებთ ასე.დიდება შენდა,დიდება შენდა!
გვარიდე სუსხი,სენი და სევდა,
ნუ მიგვატოვებ პირმშოთა შენთა! „
_როგორ ხარ შენ,რას შვები? - გვერდით ნენე დაუდგა.
ავალინმა დას ღიმილით გახედა და ხელი მოხვია ბეჭებზე.
_ყოველი დღე ერთმანეთს ჰგავს, სამსახური სახლი.
_ავღანეთში ხომ არ გიწევს წასვლა კიდევ?
_ალბათ მომიწევს კი,მაისში აპირებს საქართველო ბატალიონის გაშვებას და...
_გული მისკდება.. - თქვა შიშით ნენემ.
თორნიკემ არაფერი უპასუხა,მოხლოდ ღრმად ამოისუნთქა და სივრცეს გახედა.

>>>>>>>>>>>>>>

_ქრისტე აღსდგა.
_ჭეშმარიტად შვილო,ჭეშმარიტად. მრავალს დაესწარი.- უთხრა შვილს მალხაზმა.
_როგორ ხართ?
_ჩვენ კარგად ვართ,შენ?
_მეც კარგად ვარ. გამოვიძინე და ...
_დღეს საღამოს მოდის დედაშენი თბილისში.
_რატო,რა მოხდა?
_აიჩემა,უნდა წავიდე,ვერ ვისვენებ აქო და მოკლედ საღამოს მატარებელს გამოვაყოლებ.
_კარგი დამირეკეთ მერე და დავხვდები სადგურზე.
_კარგი,კარგი... ჭეშმარიტად!.. . ასევე თქვენც... გვანცუ გავთიშავ ახლა,ხალხი მოვიდა საფლავზე და...
_კარგი,გაკოცეთ ორივეს.
მამას დაემშვიდობა. მერე მეგობრებს დაურეკა და მიულოცა აღდგომა. საღამომდე თავისუფალი დრო ჰქონდა.ერთხანს ნაშრომებს ჩააცქერდა,ხომ არაფერი გამომრჩა შესასწორებელიო. მერე ტახტზრ წამოწვა და ფილმის ყურება დაიწყო. მალევე ჩაეძინა. რომ გაეღვიძა უკვე შებინდებულიყო. ელდანაცემივით დახედა ტელეფონის ეკრანს. ნახა რომ არავის დაერეკა მისთვის. მშვიდად ამოისუნთქა და ისევ მილულა თვალები. ოღონდ არ დაუძინია. თვალებდახუჭულს უცებ ავალიანის სახე დაუდგა თვალწინ, მოღუშული და მკაცრი გამოხედვით. შენგელიას ღიმილი მოეფინა სახეზე.

<<<<<<<<<<<

_ორი დღე ისე უცებ გავიდა ვერც კი ვიჯერეთ გული შენთან ყოფნით. - უთხრა ნაღვლიანად ნენემ ძმას.
_ავღანეთში წასვლამდე ჩამოვალ აუცილებლად. - დაჰპირდა დას ავალიანი და გადაეხვია.
მერე სათითაოდ ჩამოუარა ყველას და დაემშვიდობა. მამამ უკმაყოფილება გამოთქვა ასე ნაჩქარევად რატომ ბრუნდებიო. ავალიანმა სამსახურის გადაუდებელი საქმეები მოიმიზეზა,არადა მისთვის მთავარი შენგელია იყო. ასე შორს რომ იყო მისგან მოსვენება ჰქონდა დაკარგული.ისედაც თავს არიდებდა ეს ბოლო პერიოდი და ამ სიშორემ უფრო მიახვედრა რომ ძალიან ენატრებოდა. მასთან სიახლოვე სჭირდებოდა,თუნდაც არ ენახა,მისთვის საკმარისი იყო ის ჰაერი ესუნტქა რომლსაც გვანცა სუნთქავდა.
მანქანში რომ ჩაჯდა ბრელოკი ისევ სარკესთან ჩამოკიდა და თბილად გაუღიმა.

<<<<<<<<<<

_დედა რა გემრიელი პასკაა, ჭამას ვერ ვანებებ თავს. ეს რა მიქენი მანანა,როგორ გავსუქდები ახლა. - აწუწუნდა გვანცა. - შენ დაგაბრალებ იცოდე.
_ კაი დედა,შენ ჭამე და სიმსუქნე მე დამაბრალე. - უთხრა სიცილით მანანამ შვილს.
_ კვერცხი გამოილია? - მაცივარი გამოაღო შენგელიამ.
_არა,დაბლა უჯრაშია.
_აუ პაატა როდის ჩამოვა რაა.. გაუტკბა სოფელში ყოფნა. - თითქოს თავის თავს ელაპარაკებოდა.
_მე მითხარი რამე? - ვერ გაიგო მანანამ.
_არა,არაფერი... პაატა როდის ჩამოვათქო..
_ აცალე დედა,სულ შენთან ხომ არ იქნება?
_და რომ იყოს რას წააგებს? - იკითხა გოგონამ ღიმილით.
_ოხ,შენ ხო შემიკალი ხელში. - გულშეღონებით თქვა მანანამ და ცომის ზელას თავი დაანება. მუცელში ყრუ ტკივილმა სახე დაუმანჭა. მაგრამ არაფერი თქვა.
_რამდენ ხანში იქნება მზად დე ეს ყველაფერი?
_საათნახევარში გავამზადებ.
_კარგი,მე გავალ მაღაზიაში,სათამაშოებს ვუყიდი ბავშვებს,გაუხარდებათ.
_კარგი,წადი და ნორმალურად გავაკეთებ უფრო ჩემს საქმეს.
_ჰმ!.. მე ხელს გიშლი ჰო?
_რაც გაიღვიძე სულ რაღაცაზე წუწუნებ,ჭირვეული ბავშვივით. კარგი,წადი თორემ დააგვიანებ მერე.
გვანცამ დედას ლოყაზე ხმაურით აკოცა და სახლიდან გავიდა. თავშესაფარში მცხოვრები ბავშვებისთვის სათამაშოები შეარჩია,იყიდა და მალევე დაბრუნდა. მანანას უკვე გაემზადებინა ყველაფერი და ჩანთებში ჩაწყობილი დაახვედრა.ტაქსი გამოიძახა და ბავშვთა სახლში წავიდა. წასვლის წინ დედას მადლობა გადაუხადა და დაუბარა,რომ შეაგვიანდებოდა.
მანანამ კარი მიხურა. სახეზე ცივი ოფლი ასხამდა,თავბრუ ეხვეოდა. ირგვლივ ყველაფერი ტრიალებდა.თვალები მაგრად დახუჭა,მერე ისევ გაახილა. ისევ ტრიალებდა მის ირგვლივ ყველაფერი. „წამოვწვები და გამივლის“ გაიფიქრა, ტელევიზორის ოთახში ტახტზე წამოწვა და თვალები დახუჭა. ნელ-ნელა ჩაწყნარდა,მალევე ჩაეძინა.

გვანცამ ბავშვებთან თამაშით გული,რომ იჯერა საათს დახედა. საღამოს რვა სრულდებოდა.
_მოდით ახლა ვიბანავოთ,მერე საწოლში ჩავწვეთ და ზრაპარს წაგიკითხავთ.- გამოუცახდა ბავშვებს,როდესაც ვახშამს მორჩნენ. ყველანი აყიჟინდნენ,მოეწონათ იდეა. შენგელიამ თამრიკოს დახმარებით ბავშვები აბანავა,საღამურები ჩააცვა და თავიანთ საწოლებში დააწვინა,თვითონ კი სავარძელში ჩაჯდა წიგნით ხელში. თამრიკომ მაგიდის სანათი აუნთო და ოთახში მყუდროებამ დაისადგურა. ბავშვები გასუსულიყვნენ ზღაპრის მოსმენის მოლოდინში. გვანცამ ზრაპრის კითხვა დაიწყო. ოცი წუთიც არ იყო გასული,უკვე ყველას ეძინა. მზრუნველობით და სიყვარულით მოავლო თვალი ბავშვებს და ფეხაკრებით გამოვიდა საძინებლიდან.
_გაგახაროს დედაღვთისამ,- თამრიკო მიეგება ოთახიდან გამოსულს.- ამ კეთილ საქმეს არ დაგივიწყებს ღმერთი.
_მე ამას მათ გამო ვაკეთებ,ჩემს გამოთაც,მე ვგრძნობ თავს ბედნიერად როდესაც მათთან ვარ. ნეტა შემეძლოს და ყველა მსგავსი დაწესებულებაში მივდიოდე და სხვა ბავშვებსაც ვახარებდე ამათსავით. - თქვა ნაღვლიანად გოგონამ.
_ნეტა საერთოს არ არსებობდეს უპატრონოთა ბავშთა სახლები და ყველა ბავშვი თავის დედასთან იზრდებოდეს. - თამრიკოც ნაღვლიანი გახდა. - დედის სითბოს ვერავინ შეუცვლის, როგორ მებრალებიან რომ ვუყურებ მათ,ნეტა იცოდე.. რამდეჯერ მიტირია მათი შემხედვარე. ერთი შეხედვით ლაღები სჩანან,მაგრამ რამოდენა დარდი აქვსთ გულში,ზოგი დედას არ იცნობს,ზოგს ენატრება და არ შეუძლია ნახვა... - თამრიკოს ცრემლი მოერია,შენგელიაც აყვა.
_ეჰ.. ასეთი ყოფილა მატი ბედი,რას ვიზამ..- საუბარში დაწესებულების ექთანი სვეტა ჩაერია,რომელიც აქამდე ჩუმად იჯდა ტახტზე და სივრცეს გაჰყურებდა. - ჩვენ რაც გვევალება იმას არ ვაკლებთ ამ ბავშვებს.
საუბარი გაუგრძელდათ. ღამის თერთმეტი იყო შესრულებული გვანცამ თავშესაფარი რომ დატოვა. ტაქსიში ჩაჯდა და სახლში წავიდა.
კორპუსის წინ ავალიანის მანქანა იდგა. შენგელიას გული ყელში მიებჯინა. სიხარულმა მოიცვა მთელი მისი არსება. თორნიკე ფანჯრებისკენ გააპარა მზერა. შუქი ენთო. მხიარულად შევიდა სადარბაზოში. ლიფტს არც დალოდებია,კიბეები სიხარულით აირბინა. ხალისი შემატა ავალიანის მის ახლოს ყოფნამ. კარები შეაღო. სახლში სიჩუმე იყო.
სანამ კარს მიხურავდა იატაკზე მანანას ხელს მოჰკრა თვალი. მთელ ტანში გაზრზინა. სისხლი ტვინს მიაწვა,წამით თვალთ დაუბნელდა და შეჰკივლა „დედააა“.. იატაკზე გულწასულ დედას მივარდა განწირული კივილით. ღია კარიდან უცებ მოედო მთელ სადარბაზოს გვანცას განწირული ხმა. მეზობლები შეშინებული სახეებით შედიოდნენ შენგელიების სახლში. ჩოჩქოლის ხმამ თორნიკეს ყურამდეც მიაღწია. კიბეები სწრაფად აიარა.
რომ მიხვდა ხმა გვანცას სახლიდან გამოდიოდა მუხლებში სისუსტე იგრძნო.შეგროვებული ხალხი გააპო და სახლში შევიდა. გვანცას მანანას თავი კალთაში ჩაედო და ტიროდა. გული შეეკუმშა ამ სურათის დანახვისას.
_ვინმემ სასწრაფოში დარეკა? - იკითხა თორნიკემ ხმამაღლა.
ხალხი ბუზებივით აბზუილდა. არავის დაურეკავს დაბნეულობის გამო. ავალიანმა მანანას წინ ჩაიმუხლა და ხელში აიყვანა.
_წამოდი გასაღები გამოიტანე ჩემი სახლიდან და ჩემი მანქანით წავიდეთ. - უთხრა გვანცას. გოგონა სწრაფად წამოხტა და წინ წასულ თორნიკეს დაედევნა. მეზობლები უკან გაყვნენ. - შესავლელში კომოდზე დევს. - მოაძახა გვანცას,როდესაც მეორე სართულზე ჩავიდნენ,თვითონ კი სვლა განაგრძო. გვანცამ გასაღებს ხელი დაავლო და კიბეები სირბილით ჩაიარა. უკანა სავარძელზე დააწვინეს მანანა,გვანცა თავთან დაუჯდა და თმებზე ეფერებოდა.
_დეე.. დეეე... გაახილე თვალებიი დეეე გეხვეწები. - ტიროდა გოგონა.
ავალიანმა მანქანა ადგილს მოწყვიტა.
_ნუ გეშინია,კარგად იქნება. - სცადა გოგონას დამშვიდება თორნიკემ.
შუქნიშანზე წითელი აინთო. ავალიანმა ნერვიულად დაარტყა საჭეს ხელები. სარკიდან გვანაცას აკვირდებოდა. შენგელიან ცრემლი არ უცერდებოდა. თვაალები ცასწიტლებოდა,თმებიც აბურდვოდა. საცოდავი შესახედავი იყო გვანცა ამ დროს,ბუდიდან გადმოვარდნილი ჩიტივით მობუზულიყო. საავადმყოფოში მალე მივიდნენ. ფაციფუცით შეეგებნენ მისულებს ექიმები.გამოიკითხეს თუ რა მოხდა. მანანა სასწრაფოდ შეიყვანეს სარეანიმაციო ბლოკში.
_დეეე... - ტირილით დაედევნა უკან გვანცა,მაგრამ ექიმმა შეაჩერა.
_შიგნით ვერ შემოხვალთ,არ შეიძლება.აქ დაელოდეთ.დამშვიდდით კარგად იქნება.
თორნიკე გვანცას მიუახლოვდა,ატირებულ გოგონას ხელები მაგრად მოხვია და გულში ჩაიკრა.
„ნუ ტირი ჩემო პატარა,ნუ ტირი.. მე შენთან ვარ“... იმეორებდა გონებაში ავალიანი და უფრო მაგრად იკრავდა შენგელიას მის ფართე გულ-მკერდზე.


..........

შეშლილი სახით დააბიჯებდა შენგელია საავადმყოფოს დერეფანში.
დედის ამ მდგომარეობაში ნახვამ,მასზე ძალიან ცუდათ იმოქმედა. იმდენად ცუდად, ვერც კი გაიაზრა რამოდენიმე წუთის წინ, ავალიანის მკერდზე რომ ქვითინებდა.
თორნიკე ამაოდ ცდილობდა მის დამშვიდებას.
პალატიდან ექიმი გამოვიდა.
_ექიმო..- მაშინვე მიიჭრა გვანცა მასთან.- როგორაა დედაჩემი?
_დამშვიდდით.ქალბატონი გონს მოვიდა,მაგრამ თავს სუსტად გრძნობს ისევ. ანალიზის პასუხს ველოდებით დიაგნოზისთვის.
_შეიძლება მისი ნახვა? - ჰკითხა გოგონამ და მომლოდინე თვალებით მიაჩერდა.
_ახლა ვერ შეგიშვებთ. ხომ გითხარით,გონს მოვიდა... კონტაქტზე გამოდის... ნუ ნერვიულობთ,ცოტა დაისვენოს.თქვენც დაისვენეთ და ანალიზის შედეგებს დაველოდოთ. დაახლოებით ერთი საათი დასჭირდება.
_ერთი საათი? და დედას როდის ვნახავ?
_გოგონა!... ხომ გითხარით,მას დასვენება სჭირდება. მნახველები არ დაიშვება.- უთხრა უხეში ტონით ექიმმა და გაეცალა.
გვანცამ მრისხანებით გააყოლა თვალი თეთრხალათიანს.
_მოდი ჩამოჯექი. ხომ გაიგონე,რომ უკეთ არის შენი დედიკო.- ავალიანი გვერდით დაუდგა შენგელიას.გვანცამ უხმოდ ახედა მას და სკამისკენ წავიდა.
_ღმერთო დედას რამე სერიოზული არ სჭირდეს,ღმერთო გთხოვ კარგად მიმყოფე.- ბუტბუტებდა გოგონა.
_აქ იყავი,არსად არ წახვიდე,ახლავე დავბრუნდები.- უთხრა თორნიკემ შენგელიას.- კარგი?
_კარგი,ჰო.. აქ ვიქნები. პატარა ხომ არ ვარ.როგორ მაფრთხილებ. - გაეღიმა გვანცას.
მამაკაცს არაფერი უპასუხია,მხოლოდ გაიფიქრა: "პატარა ხარ,აბა რა ხარ." მერე მზუნველად გაუღიმა და დერეფნის ბოლოსკენ გაემართა.
შენგელიამ ნერვიულობისგან დაღლილი სხეულით სკამის საზურგეს მიაწვა,თავი კედელს მიადო და თვალები დახუჭა.
ერთხანს ასე იყო გარინდული. დერეფანშიც სიჩუმე სუფევდა.ხნადახან თუ ჩაივლიდა აჩქარებული ნაბიჯებით მედდა.
ავალიანი რამოდენიმე წუთის შემდეგ დაბრუნდა. ხელში ორი ჭიქა და ქაღალდის პარკი ეჭირა. გვანცა თვალებდახუჭული რომ დაინახა,იფიქრა თუ ჩაეძინაო და ფეხაკრებით მიუახლოვდა.
_არ მძინავს. - თქვა გოგონამ ისე,რომ თვალები არ გაუხელია.
_ცხელი,რძიანი ჩაი მოგიტანე და რაღაც ტკბილეულია კიდე. გამომართვი.- უთხრა თორნიკემ.
შენგელიამ თვალები გაახილა და წელში გაიმართა. გამოწვდილ ჭიქას დახედა,მერე ავალიანს ახედა,თვალებით გაუღიმა და ჭიქა ჩამოართვა.
_როგორ მჭირდებოდა ახლა ეს. - უთხრა მადლიერებით მამაკაცს. - დიდი მადლობა.
_შაქარი არ აქვს. - გაახსენდა თორნიკეს.
_შაქრიანს არ მიყვარს.- გაუღიმა გოგონამ.- რა ურადღებიანი ხარ,დიდი მადლობა.
_არ დაირალე ამდენი "მადლობა,მადლობა,მადლობა"- თი? არაფერს ვაკეთებს ისეთს...
_ხო,მაგრამ არ ხარ ვალდებული...
_არავინ,არავის წინაშე არაა ვალდებული.ჩვენ ის უნდა ვაკეთოთ რასა გული გვეუბნება,თორემ სხვანაირად ყველაფერი ყალბი იქნება. - გასცა პასუხი ავალიანმა.თან გაუღიმა და თვალი ჩაუკრა.
_კარგი არ გეკამათები.
_არც მე.
_იცი?! დედაჩემს რომ რამე მოუვიდეს,ვერ გადავიტან.- ისევ ნაღვლიანი გახდა შენგელია.
_ცუდზე ნუ ფიქრობ.- თითქმის უბრძანა მამაკაცმა. გოგონა გაჩუმდა.- ძალიან შეგეშინდა ჰო? - დამთბარი ტონით ჰკითხა მერე.
_ძალიან.-თითქმის ჩურჩულით გასცა პასუხი.
_ბავშვები გიყვარს ძალიან არა? - მხიარულ ნოტაზე წამოიწყო თორნიკემ საუბარი.
_ბავშვები როგორ შეიძლება არ უყვარდეს ადამიანს? - განცვიფრდა გვანცა.
_არა,არიან ადაიანები,ვისაც არ უყვართ. მათ მოსაბეზრებლებსაც კი უწოდებენ.
_ერთი ჩემთან დასცდეს ვინმეს მსგავსი მოსაზრება,ერთი დასცდეს.. - მუქარის ტონი ჩაუდგა ხმაში გოგონას.ავალიანს ისევ გაეღიმა.
_რა ადვილად ბრაზდები.
_ვინა,მე?
_ჰო შენ,აბა სხვა ვინ?- ღიმილით დაუბრუნა შეკითხვა გვანცას.
_არა,ფიცხი კი ვარ,მაგრამ სამართლიანი სიფიცხე ვიცი.
_კარგია. და თავშესაფარში რატომ მიხვედი?- ჰკითხა თორნიკემ. რაც ასე ძალიან აინტერესებდა.
_იქ ბავშვები არიან.
ავალიანი პასუხმა ცოტა დააბნია.
_ეგ ვიცი...
_იქ ბავშვები არიან,რომლებსაც დედის სითბო უნდა.
_მერე შენ... - კიდევ უფრო გაიფანტა თორნიკე.ათასმა აზრმმა გაურბინა გონებაში წამში.
_მერე მე ისინი მიყვარს,მებრალებიან უდედოთ დარჩენილები და მათთან დავდივარ,რამოდენიმე საათით მაინც რომ ჩავეხუტო,ვაგრძნობინო სითბო და მივახვედრო,ისინიც ჩვეულებრივი ადამიანები არიან და ისინიც იმსახურებენ სიყვარულს.იცი როგორ უხარიათ მე რომ დამინახავენ? მათ თვალებში იმედის სხივს ვხედავ.ზოგჯერ საკუთარ ტავს ვკიცხავ,რატომ მივედი აქამდე. მომეჩვივნენ უკვე პატარები და ჩემთან გაშორება უჭირთ.მოწყენილი სახეებით მაცილებენ სახლში როცა მოვდივარ...- ავალიანი სუნთქვა შეკრული უსმენდა გვანცას.სიტყვებს ტავს ვერ უყრიდა რაიმეს სათქმელად,სათქმელიც არ მოეძევებოდა.- რამოდნეიმეჯერ მიფიქრია,რომ თავი დავანებო ლექტორობას და იქ დავიწყო მშაობა,ასე უფრო ახლოს ვიქნები მათთან,მაგრამ არ გამოვა. არ გამოვა იმიტომ,რომ ჩემი ხელფასიდან ნახევარს მათ ვურიცხავ, სითბოს და მზრუნველობის გარდა საჩუქრებითაც ვამარაგებ,რაც ძალიან ახარებთ მათ. ხომ იცი ყველა ბავშვისთვის რამხელა ბედნიერებაა როცა საოცნებო სათამშო აქვთ. თან ისიც არ მინდა,იქ თუ ვიქნები უფრო მეტად მომეკედლებიან ბავშვები და მერე ძალიან გაუჭირდებათ სხვა ოჯახებში წასვლა.იქნებდა ვინმემ იშვილოს...-ბოლო სიტყვები ნაღვლიანმა წარმოსთქვა.
თორნიკე თვალის დაუხამხამებლას მისჩერებოდა გოგონას.მხოლოდ ერთი აზრი უტრიალებდა თავში "ამ სიფრიფანა და ნაზ გოგოში,საიდან ამდენი სიძლიერე და ასეთი კეთილი გული".
_რამდენს ვლაპარაკობ არა? - იკითხა ღიმილით შენგელიამ,თან ჩაი მოსვა და ნეტარებისგან თვალები დახუჭა. - რა გემრიელია.
_არა ბევრს არ ლაპარაკობ, - ამოიდგა ენა მამაკაცმა,- უბრალოდ გაოცებული ვარ შენი ადამიანობით.
გვანცამ ტუჩთან მიტანილი ჭიქა სწრაფად დაუშვა დაბლა,არ მოელოდა ამ სიტყვებს.
_მართლა?
_გიკვირს კიდეც? - გაეცინა თორნიკეს. საოცრად უხედბოდა ავალიანს სიცილი.
_მე კი შენი სიცილით მოვიხიბლე.- გაუთვიცნობიერებლად უთხრა უცებ შენგელიამ.თორნიკემ სახე ნელ-ნელა დაასერიოზულა. გვანცა ახლაღა მიხვდა ნათქვამს,სახეზე წამოწითლდა.
_სიცილი ყველას უხდება. - თქვა ავალიანმა.
_ალბათ ჰო.- ჩაილაპარაკა გოგონამ.
_სულ გადამავიწყდა მეკითხა.- უხერხულობა ავალიანმა განმუხტა.- ბატონი მალხაზი ად არის?
_მამა სოფელშია. სააღდგომოდ წავიდნენ,მერე დედა ადრე დაბრუნდა..
_გასაგებია.შენ რატომ არ წახვედი?
_ძალიან ბევრი სამუშაო მქონდა და.. სამაგიეროდ ზაფხულში წავალთ მე და პაატა ერთად.-გვანცას ხმა მხიარული გაუხდა.ავალიანს კი სახეზე ფერი ეცვალა.გული მოეწურა.
_კარგ დროს გაატარებ აბა.. - მხოლოდ ამის თქმა მოიფიქრა.
_პაატასთან ერთად ნამდვილად კარგ დროს გავატარებ,მასთან ერთად მოწყენა შეუძლებელია... უი მეზობლები მოვიდნენ...- გვანცა ფეხზე წამოდგა და დერეფნის ბოლოსკენ გაიშვირა თითი.
ამ დროს ექიმიც გამოჩნდა.
_ანალიზის პასუხები მივიღეთ,- დაასწრო ექიმმა შენგელიას,- საშიში არაფერია.მხოლოდ ამის თქმა შემიძლია თქვენთვის. დანარჩენს პაციენტს დაველაპარაკები.
_რამეს მიმალავ ექიმო?
_მთავარი ისაა,რომ დედას ჯანმრთელობას საფრთხე არ ემუქრება.- დაამშვიდა ექიმმა.
_და გული რატომ წაუვიდა?
_ორგანიზმი დასუსტებულია და ასე ხდება ხშირ შემთხვევაში... მაპატიე უნდა დაგტოვოთ,პაციენტი უნდა ვნახო.- ექიმი სწრაფი ნაბიჯებით გაეცალა გოგონას. მეზობლებიც მიუახლოვდნენ,
_რაო გვანცა რა თქვა? - იკითხა ერთმა.
_საშიში არაფერიაო.ორგანიზმი აქვს დასუსტებული და მიტომ მოხდა ასეო...
_უჰ,მადლობა უფალს,რომ მშვიდობა გაქვთ. - თქვეს ერთხმად ქალებმა.
_ხომ გეუბენბოდი ცუდზე ნუ ფიქრობთქო.-ავალიანიც ჩაერია საუბარში კმაყოფილი ტონით.


მანანას არ ეძინა.თვალები გაეხილა და ჭერს მისჩერებოდა.
_აბა როგორ არის ჩვენი მომავალი დედიკო?- იკითხა ექიმმა მხიარულად.
ქალი ვერ მიხვდა ნათქვამს.
_ახლა უკეთ ვარ.შემიძლია წავიდე?
_კი,შეგიძლია,მაგრამ მანამდე ანალიზის პასუხები უნდ გაგაცნო.
_კიბო მჭირს? - იკითხა მანანამ და შიშჩამდგარი თვალებით შეხედა თეთრხალათიანს.
_არა,რას ამბობთ!.. - შეიცახადა ექიმმა და მერე გადაიხარხარა.- ღმერთმა დაგიფაროს.
_აბა რა მჭირს?
_ორსულად ხართ.
_რაა?- შეჰკივლა ქალმა.
გვანცას სმენას არ გამორჩენი დედის ხმა და კარზე დაუკაკუნებლად,გიჟის სახით შეიჭრა პალატაში.
_დიახ,ორსულად ხართ!- გაუმეორა პაცენტს ექიმმა,თან გავნცა შეამჩნა.
_დედა, რაა? რა სთქვი ექიმო?- შენგელიამ აღფრთოვანება და გაოცება ვერ დამალა.- ვაიმე დეე,რა მაგარიაა. -სიხარულისგან აცრემლებული თვალებით მივარდა დედას და ყელზე მოეხვია.
მანანა ხმას ვერ იღებდა.შოკში იყო ახალი ამბისგან.
_დედა,დედიკო... შენ ამ ბავშვს გააჩენ.დე,ხომ გესმის.ღმერთო როგორ ვოცნებობდი დედ-მამიშვილზე ყოველთვის... ვაიმე როგორ მიხარია.- ეიმფორიაში მყოფი გვანცა ადგილზე ცქმუტავდა.
_არა,ვერ გავაჩენ.- თქვა დაბინდული ხმით მანანამ.
_რა თქვი?- სახე ეცვალა შენგელიას.
_შვილო შვილიშვლის უნდა ველოდებოდე ახლა,შვილს კი არა.
_რა სისულელეა. მეორედ არ გამაგონო ეგ. დედა ახლავე ვურეკავ მახოს.-გვანცა ფეხზე წამოდგა და ტელეფონი მოიმარჯვა.
_არა,არ დაურეკო.-წამოიყვირა ქალმა.-გვანცა მაცადე გონზე მოსვლა.
_ამ ფურცელზე ვიტამინები ჩამოვწერე,რაც აუცილებლად უნდა მიიღოთ.- საუბარში ექიმი ჩაერია.- საბუთები გააფორმეთ და შეგიძლიათ სახლში წაბრძანდეთ. თავს გაუფრთხილდით,არ გადაიღალოთ და ხშირად წამოწექით.- დაარიგა პაციენტი.- შეიძლება ჩემი საქმე არაა,მაგრამ მაინც გეტყვით.. უნდა გააჩინოთ ბავშვი. ყველას არ ეძლევა ასეთი შანსი ცხოვრებაში და თან ნუ ჩადგამთ ფეხს ცოდვაში. თითქმის ხუთი კვირის ორსული ხართ და...
_რა? უკვე ხუთი კვირისაა? - წამოიძახა გვანცამ სიხარულით.
_დიახ! - დაუდასტურა ექიმმა ღიმილით.
_მანანა,სიტყვა არ დაძრა იცოდე. შენ შენს შვილს კი არა,ჩემს შვილს ატარებ ახლა მუცლით.- უთხრა კატეგორიული ტონით შენგელიამ დედას და ისევ მოეხვია კისერზე ჯერ კიდევ გაოგნებულ ქალს.


* * *

დედა-შვილს მეზობლები სადარბაზოსთან დაემშვიდობნენ.
მანანას თავის მდგომარეობის შესახებ არაფერი უნდოდა ჯერ ეთქვა.მხოლოდ მადლობა გადაუხადა ყველას ყურადღებისთვის.
გვანცას სახეზე გაფანტული ღიმილი არ გამოპარვია ავალიანს (ან როგორ გამოეპარებოდა,თითქმის ნახევარი გზა,რაც დასჭირდა საავადმყოფოდან სახლამდე მოსვლას,გოგონას სახის ნაკვთების შესწავლას მოანდომა მანქანის სარკიდან).ყოველი მასზე შეხედვა ტანში საამო ჟრუანტელს იწვევდა კაცში, ერთგვარ აზარტსაც კი იწვევდა ეს,ამიტომ მისდაუნებურად თვალი გოგონასკენ ეჭირა უმეტესწილად.
_დაიცა შუქს ავანთებ და მერე შემოდი.- უთხრა შენგელიამ დედას და სახლში შევიდა. შუქი აანთო. მანანამ დაღლილი სახით მოავლო თვალი არე-მარეს და საძინებლისკენ გაემართა.
_თავს ისე ვგრძნობ,თითქოს ერთი ჰექტარი ყანა გამემარგლოს მარტოს. ძალა აღარ შემრჩა.- თქვა ქალმა და საწოლზე მიესვენა.
_საწოლიდან ადგომას გიკრძალავ.- გვანცამ პლედი გამოიღო კარადიდან და დედას დააფარა.
_სათქმელად ადვილია... დედა,რა დროს ჩემი შვილის გაჩენაა.. სად შემიძლია ამ ასაკში.. ამას ვერ გადავიტან.. - აწუწუნდა ქალი და თვალებზე ცრემლი მოადგა.
_დედაჩემო,ახლა დაიძინე და დამშვიდებულზე გავაგრძელოთ საუბარი. თან მახოს დავურეკოთ რომ გათენდება და ვუთხრათ ეს ამბავი.- მხიარული ხმით ამშვიდებდა შენგელია მანანას.
_ღმერთო შენ შემეწიე.- ჩაიბუტბუტა ქალმა და გვერდი ინაცვლა.-შენც დაიძინე შვილო.- დააყოლა მერე.
_დავიძინებ კი. დეე...
_მმმ
_მიყვარხარ!.. მიხარია შენი შვილი რომ ვარ და ვამაყობ დედაჩემი რომ ხარ.- უთხრა გულწრფელი ჩურჩულით შვილმა დედას და თავზე აკოცა. მანანას ხმა არ გაუღია, ცრემლებმა ისევ დაუსველეს თვალები,ოღონდ ბედნიერების ცრემლებმა.
გვანცა ოთახიდან გამოვიდა.
ის იყო აბაზანაში შესვლას აპირებდა,როდესაც კარზე ფრთხილი კაკუნის ხმა შემოესმა.
_მაპატიე,მაინტერესებდა ახლა როგორ ხართ.- კარში ავალიანი იდგა.
_იძინებს ახლა,- უპასუხა თითქმის ჩურჩულით გვანცამ.
_მისმინე,თუ რამე დაგჭირდეს არ მოგერიდოს მითხარი კარგი?- ასევე ჩურჩულით თქვა კაცმაც.
_ისედაც ისე შეწუხდი ჩვენთვის...
_ჩემი ნომერი ჩაიწერე მიდი.- შეაწყვეტინა გოგონას სათქმელი.ნათქვამში ერთგვარი ბრძანებაც ჟღერდა და თხოვნაც. გვანცამ უხმოდ მოიმარჯვა მობილური და ავალიანის ნომერი ჩაიწერა.- რა დროც არ უნდა იყოს დამირეკავ,კარგი?- დააყოლა მერე.
_იმედია არ მომიწევს თქვენი შეწუხება.
_იმედია,თუმცა არ ვწუხდები სულაც. მიდი ახლა დაიძინე,ცოდო ხარ.
_დიდი მადლობა კიდევ ერთხელ თორნიკე.- გვანცას მიერ წარმოთქმული სახელი მამაკაცს ისე ეამა,რომ წამით სუნთქვა შეუჩერდა.
_არაფრის.- ავალიანი შებრუნდა და კიბეებზე ჩასვლა დააპირა,როდესაც გვანცას ხმა დაეწია:
_მშვიდ ძილს გისურვებ.
_შენც ასევე.
ერთმანეთს ასე დაშორდნენ იმ ღამით.


* * *

დილამ ოქროსფრად ინათა.
გვანცა მაშინვე წამოხტა საწოლიდან და დედის ოთახში შევიდა. მანანა უკვე ამდგარიყო,სამზარეულოში გასულიყო და მობილურზე ლაპარაკობდა. თან საუზმეს ამზადებდა.
_დედააა. - შეიცხადა შენგელიამ,- რატომ ადექი?!
სწრაფად მიიჭრა ქალთან და აიძულა რომ სკამზე დამჯდარიყო.
_როდის აქეთ გახდა ფეხმძიობა ავადმყოფობა?- იკითხა ქალმა ღიმილით.
_ვის ელაპარაკები? - იკითხა გვანცამ და თვალებში ვარსკვლავები აუკიაფდნენ.
_მამათქვენს.- თქვა მანანამ და ისევ გაიღიმა.
_აუ ჯიგარი ხარ მახო,ხო ვიცოდი,ისედაც ვიცოდი.- მორთო ოვაციური ყვირილი გოგონამ და ბავშვივით მაგიდის ირგვლივ დაიწყო სირბილი.
_გესმის რა დღეშია ეს აქ?- ჰკითხა ქმარს მანანამ და გადაიკისკისა.- ეს მომეხმარება მე ბავშვის გაზრდაში? ჯერ თვითონ გასაზრდელია.- სიცილს არ წყვეტდა ქალი. გვანცა კი ისევ დახტოდა აქა-იქ.
_მახო როდის ჩამოდის?
_საღამოს აქ იქნება... კი,კი,კარგად ვიქნები და თავსაც გავუფრთხილდები...-დაამშვიდა ქმარი.
_ვაი რა მაგარია.
_მიდი მოწესრიგდი და ისაუზმე.- უთხრა შვილს მანანამ,თან მობილური მაგიდაზე დადო.
_რა გვაქვს?
_რავიცი დედა,რაც მოვიძიე მაცივარში აგერ გავამზადე.
გვანცამ მაგიდას თვალი მოავლო ტუჩებაბზუებულმა,მერე მაცივრის კარი გამოაღო,მალევე მიხურა უკმაყოფილო სახით.
_დამელოდე,დაბლა ჩავალ და მოვალ მალევე.- შენგელიამ საღამურებზე გრძელი ჟაკეტი მოიცვა,გაშლილი თმა დაიგორგლა და კალმით დაიმაგრა.ჩანთიდან საფულე და გასაღები ამოიღო,ფეხსაცმელი ჩაიცვა და სწრაფად გაიჭრა გარეთ. მანანას მიძახილი "კი მარა, სად მიდიხარ"- ო დააიგნორა და კიბებზე დაეშვა.

ავალიანმა სახლიდან გასვლის წინ ორეულს თვალი შეავლო და გარეთ გასასვლელად კარი გამოაღო.
ფეხის ხმა შემოესმა და კიბეს გახედა. მზერა შენგელიაზე მიეყინა. გოგონას ასეთ ფორმაში ნახვამ,მამაკაცს თავიდან ფეხებამდე ჭიანჭველებმა დაუარა.


* * *

_დილა მშვიდობის შენგელიას ასულო. - აზრებს თავი მოუყარა თორნიკემ და გვანცას მიესალმა საკმაოდ ომახიანი ხმით.
გოგონას გაეღიმა თან ხალისიც დაეტყო.
_დილა მშვიდობის. როგორ ხარ?
_მე კარგად. დედა როგორ არის? შენ გეძინა ცოტა მაინც?
_დედა უკეთაა.მეც მეძინა, თან ძალიან კარგად.
_და ასე გიჟივით სად მიდიხარ?- ავალიანის ნათქვამზე გვანცამ გადაიკისკისა. მამაკაცის ძარღვებში სისხლი თითქოს ადუღდა,ისეთი ტემპერატურით დაიარა მთელი სხეული. გოგონას ბავშვურობა ლამის ჭკუიდან შლიდა,იმდენად იზიდავდა მისი უშუალობა.
_მარკეტში მივდივარ,დედას ხილის წვენი უნდა ვუყიდო.- გასცა პასუხი შენგელიამ სიცილს რომ მორჩა.
_აჰა,გასაგებია...- მრავლისმთქმელად წარმოსთვა თორნიკემ.გვანცა მიხვდა,რომ ავალიანმა იცოდა მანანას მდგომარეობა.
გაეღიმა.
_სამსახურში ჰო?- მისდაუნებურად ჰკითხა.
_კი,ჯერ სამსახურში,მერე ქალაქგარეთ.- თორნიკემაც დაუკმაყოფილა ცნობისმოყვარეობა.
_კარგი. წარმატებულ დღეს გისურვებ.- არ შეიმჩნია რომ შერცხვა. ხელი დაუქნია და კიბეებზე დაეშვა უდარდელი სირბილით. როგორც კი მოიტოვა ავალიანი უკან,ბრაზიანი ჩურჩულით წარმოსთქვა: რა დებილი ვარ,რატომ ვკითხე სად მიდიოდა. აუ თავი როგორ "გავყიდე"... კარგი რა გვანცა,კარგი რა...
მარკეტიდან გამოსულს ავალიანი წასული დაუხვდა. მანქანა ეზოში არ იდგა. ერთგვარი შვება და თან გულისწყვეტაც იგრძნო. ლიფტს არ დაელოდა. სახლის კარი აქოშინებულმა შეაღო.
_ დეე,რას შვები?- როგორც კი სახლში ფეხი შედგა მაშინვე დაიძიახა.
_ ჩაის ვსვამთ.- მოესმა სამზარეულოდან კაცის ხმა.
თვალებში ვარსკვლავები აუთამაშდნენ როცა ხმა იცნო და გახარებული სახით შეიჭრა სამზარეულოში.
_ეს როდის უნდა დაჭკვიანდეს? - ჰკითხა პაატამ მანანას და მეგობარს შემოხვია წელზე ხელები.- გოგო თბილისში ხარ შენ,თბილისში.. ბრუკლინში კი არა,რომ დატანტალებ პენუარით ქუჩაში.- იცინოდა ახალაძე.
_როდის შემოიპარე?.. როგორ მომენატრე.- სიხარულით ეხვეოდა გვანცა პაატას.
_ახალი მოსული ვარ. წუხელ ჩამოვედი თბილისში,დილით მახოს ველაპარაკე და მაშინვე აქ გამოვქანდი.
_ისე არ აპირებდი მოსვლას ჰო?- იწყინა ვითომ გვანცამ.
_ნწ,არა.
_ეს ნახე რაა...
_კარგით ახლა,სხვა დროს იკამათეთ. დასხედით და ისაუზმეთ.- სცადა მანანამ საკამათოთ მომზადებული მეგობრების დაშოშმინება.
ორივენი უხმოდ მიუსხდნენ მაგიდას. ერთმანეთს დაბღვერით შეხედეს,მერე კი ხარხარი აუვარდათ.
_აბა რას ვშვებით შენ დაბადების დღეზე,სად ვიკრიბებით?- ჰკითხა გვანცას ახალაძემ.
_არაფერს არ ვაკეთებ,ხომ იცი რომ არ მიყვარს აღნიშვნა. რას გაიხსენე რა.-უხასიათობა დაეტყო ხმაში შენგელიას.
_გოგო 25 წლის სულ კი არ იქნები.ზეიმით უნდა შევხვდეთ ამ დღეს.-არ ეშვებოდა პაატა.
_თუ არ გინდა რომ ჩვენი მეგობრობა დასრულდეს,ამაზე ფიქრს შეეშვი და არაფერი მოიმოქმედო იცოდე.- მკაცრად გააფრთხილა მეგობარი შენგელიამ.
_შემეშვი ერთი თუ ქალი ხარ. სულ არ დაგენახვები იმ დღეს,საქეიფოდ მივდივარ,შოთიკოს ცოლი მოჰყავს.
_ცოლი თუ მოჰყავს მერე თქვენ რა გინდათ?- გადაიხარხარა გვანცამ.
_ელაპარაკე ახლა ამას ტოო.- სიბრაზე მოერია ახალაძეს.
_ჰო,ჰო რა გინდათ თქვენ? აცადეთ იმ კაცს ეგებდა რა უნდა უთხრას მის ცოლს.- სიცილს არ წყვეტდა შენგელია.
_ეგ ჩვენი საქმეა... რას შვები დღეს,რა გაქვს დაგეგმილი?- სცადა საუბრის შეცვლა ბიჭმა.
_დღეს სახლში ყოფნა,მანჩოს მარტოს ვერ დავტოვებ.
_ეს ხელში შემიკლავს აწი ხომ ვიცი.- თქვა წუწუნით მანანამ და ჭიქაში ხილის წვენი ჩაისხა.
_მახო რომ მოვა მერე გამოგივლი და წავიდეთ სადმე.- შესთავაზა პაატამ.
_აა,ხოო. კარგი წავიდეთ. დავტკბე თავისუფალი დღეებით,თორემ მერე ისევ ლექციები...-საუზმეს მორჩნენ.ერთმანეთს დროებით დაემშვიდობნენ. გვანცას დაჟინებული თხოვნით მანანა დასასვენებლად წამოწვა. სამზარეულო გვანცამ მიალაგა.

საღამოს უკვე მალხაზიც სახლში იყო პაატა რომ მოვიდა.
_მამა საჭმელი მაცივარშია,პური კარადაში. უჩემოდ ივახშმეთ და დედას დიდხანს ნუ დააყენებ ფეხზე.- დაუბარა სახლიდან გასვლის წინ შენგელიამ მამას.
_კარგი,ისე გვაკეთებ როგორც შენ იტყვი.- დაეთანხმა სიცილით მალხაზი.
პაატა და გვანცა კიბეებზე ნელი სვლით ჩავიდნენ.სადარბაზოდან რომ გამოვიდნენ ავალიანის მანქანა გაჩერდა თან ეზოში.
_ის არის. - გადაუჩურჩულა გოგონამ მეგობარს. ახალაძემ მხედველობა დაძაბა.
_ხომ ვთქვი ბაბუაათქო.- ჩაიქირქილა ბიჭმა გვანცას გასაბრაზებლად.
_ბაბუა ხარ შენ.- იწყინა გოგონამ და ცხვირ-პირი აიბზუა.
გვანცას და პაატას სადარბაზოდან გამოსვლა არ გამოპარვია ავალიანს. მათი ერთად ნახვამ,მამაკაცს უსიამოვნო გრძნობამ დაუარა. უკვე კარგა ხანია ხვდებოდა რომ ეჭვიანობდა. მანქანიდან უხასიათო სახით გადმოვიდა. კარი გაბრაზებით მიიჯახუნა.
_საღამო მშვიდობის.- მიესალმა შენგელია ხალისიანი ხმით.
_საღამო მშვიდობისა.- დაუბრუნა უხაიათოთ სალამი გოგონას თორნიკემ,თან პაატას დაუკრა თავი.- დედა როგორ არის? - ჰკითხა მერე გვანცას.
_უკეთ არის,მამა ჩამოვიდა და სახლში არიან ორივენი.
_გამარჯობა,მე პაატა ვარ.- გაცნობის ინიციატივა ახალძემ აიღო თავის თავზე და ავალიანს ხელი გაუწოდა. სვანმაც ჩამოართვა და სახელი და გვარით წარადგინა მისი პიროვნება.
_მაპატიეთ,- უხერხული ღიმილით თქვა გვანცამ,- მე უნდა გამეცანით ერთმანეთისთვის,მაგრამ როგორც ყოველთვის პაატამ უნდა გადამარჩინოს.- დააყოლა სიცილით.
_შენ გეპატიება ახლა,ისე ხარ დაბნეული...- გაჰკრა ახალაძემ კბილი მეგობარს და ლოყაზე უჩქმიტა. გვანცა გაწითლდა,ეგონა მეზობელი მიხვდა პაატას ნათქვამს.
_კარგი,აღარ მოგაცდენთ,- უთხრა თორნიკეს,- ჩვენც გვეჩქარება.- ბოლო სიტყვები თვალბის ბრიალით უთხრა ახალაძეს.
_კარგი,ნახვამდის.- დაემშვიდობა ავალიანი და სადარბაზოში გაუჩინარდა.

_შენ არ დამელაპარაკო საერთოდ.რა ჯანდაბა დაგემართა? ღმერთო როგორ შემრცხვა.- კისერზე ძარღვებდაბერილი ეუბნებოდა შენგელია მეგობარს.
_კარგი ჰო რა... ტყუილი ვთქვი რამე?- იცინოდა პაატა.
_უსინდისო ხარ!..
_გმადლობთ!..- ისევ იცინოდა ბიჭი.- წადი შენ იარე და დაგეწევი,სიგარეტს ვიყიდი მარკეტში აქვე.
_დროზე და არ მალოდინო.
ახალაძე როგორც კი შევიდა მაღაზიაში,მაშინვე ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და მალხაზს დაურეკა.
_რაო მანანა ბიცოლამ?
_ყველაფერი ასიანზეა!- უთხრა უფროსმა შენგელიამ კმაყოფილი ხმით.
_ხომ იცი,მე არაფერი არ ვიცოდი,მოტყუებით აღმოვჩნდი მანდ.- თქვა სიცილით ახალაძემ.
_კი ეგრეა.- იცინოდა მალხაზიც.
_ჯიგარი ხარ! აბა ჰე!.. - პაატამ ტელეფონი გათიშა,სიგარეტი იყიდა და აჩქარებული ნაბიჯით დაეწია გვანცას.- სად წავიდეთ?
_ტანსაცმელის მაღაზიაში.
_აუუ,ჩემი სიკვდილი გინდა?
_დამშვიდდი,ჩემთვის არაფერს ვყიდულობ.- გაეცინა გოგონას.
_შესული არ ვიყოთ უკვე გარეთ რომ ვიყოთ გამოსული,გასაგებია? - ასევე სიცილითვე გააფრთხილა პაატამ.
ორივენი მხიარულად მიუყვებოდნენ გზას ფეხით. ტრანსპორტით მგზავრობას ფეხით გასეირნება არჩიეს.აპრილის თბილი საღამო იყო. ქალაქი ნელ-ნელა ლამპიონებით ნათდებოდა.გზადაგზა მოსეირნე წყვილები ხვდებოდნენ შენგელიას და ახალაძეს. მათი სიმხიარულე დუმილში გადაიზარდა,ორივენი საკუთარ აფიქრალს მისცემოდა. გვანცა თორნიკეზე და მის ქერაზე ფიქრობდა. პაატა კი იმაზე,თუ როგორ შეუყვარდა თიკა,თუ როგორ უღალატა სხვასთან და ახლა თუ როგორ სძულდა მთლიანად საქალეთი (როგორც თვითონ ამბობდა).
ორს შორის სიჩუმე გვანცამ დაარღვია.
_მას ვიღაც ჰყავს.
ბიჭი მიხვდა ვისზედაც ეუბნებოდა მეგობარი.
_მარტოხელა კაცია,ეყოლება რათქმაუნდა.-თავაუწევლად გასცა პასუხი.
_მე ეს არ მომწონს.-ჯიუტი ბავშვივით თქვა შენგელიამ.
_დაეშვი რა დედამიწაზე.
_აქ ვარ.
_ჰოდა გაუსწორე თვალი რეალობას.
_იცი რა მაგარი შეგრძნებაა,რომ დავინახავ და მთელ ტანში ჟრუანტელი მივლის,ძალა მეცლება,გული საგულეს აღარ მიჩერდება,სუნთქვა მეკვრება.-უთხრა გაბადრული სახით ახალაძეს გვანცამ.
_ძალა თუ გეცლება და გული არ გემორჩილე,თან ვერ სუნთქავ,სიკვდილის პირას ყოფილხარ და რა გიხარია? - გადაიხარხა ბიჭმა.
_ოჰოჰო,გამაჯავრა ვითომ,არადა შენ ჩემზე უარეს დღეში იყავი თიკა რომ დაინახავდი.
შენგელიას ნათქვამმა პაატას გული შეუკუმშა. მოგონებები წამის მეასედში წამოეშალა ბობოქარი ტალღებივით და ბიჭს სახე მოუქუფრეს.
_მაპატიე არ მინდოდა.- გვანცა დანაშაულს მიხვდა და მეგობარს მკლავზე მიეხუტა.
_არაფერია...
_რა უნდა იყიდო მაღაზიაში?- სიტუაცია თვითონვე ახალაძემ განმუხტა.
_პატარას ვუყიდი რამეს.
_უკვე? - იკითხა პაატამ გაკვირვებით.
_ჰო,უკვე..
_რა გიჟი ხარ!..


* * *


დღებმა შეუმჩნვლად ჩაიარა. აპრილი ბოლო ციფრებს ითვლიდა.
გვანცას დაბადების დღისთვის სამზადისი იუბილარისგან მალულად მიმდინარეობდა.
ერთობლივი გადაწყვეტილებით სამეზობლოს,სამეგობროს და მშობლებს,სურთად მისთვის სიურპრიზი მოეწყოთ.
ახალაძე თითქმის არ სჩანდა ეს დღეები.
ავალიანის ნახვა კი ყოველ დილა-საღამოს უწევდა შენგელიას.
სამსახურში ორივეს ერთ დროს უწევდა წასვლა. ან უბრალოდ თორნიკე ამთხვევდა დროს.
ხოლო საღამოს სამსახურიდან დაბრუნებულ მაიორს,გვანცა აივანზე ხვდებოდა.ხან ყავას სვავდა,ხანაც წიგნით ხელში მიყრდნობოდა მოაჯირს.
მისი დანახვისას მამაკაცს სახეზე ღიმილი ეფინებოდა.
არადა ახალაძის არსებობაც ურევდა გონებას ამავდროულად.
ხვდებოდა,რომ ისედაც მძიმე ხასითი უფრო დაუმძიმდა.
უფრო გულჩათხრობილი გახდა. სამსახურში მისი გამომეტყველება უკვე ჩურჩულის თემა გახდა.
ბატალიონის მეთაურის დანახვისას, ყველას გაზრინავდა ხოლმე ტანში,იმდენად მკაცრი და მრისხანე მზერით დააბიჯებდა.
ქეთისთანაც უკლო სიარულს.აღარ მიუდიოდა გული მასთან,რის გამოც ქერა გულდაწყვეტილი საყვედურობდა. სამსახურში დაღლილობას იმიზეზებდა.
როდესაც მალხაზმა უთხრა,გვანცას დაბადების დღისთვის გეპატიჟებითო,ერთგვარმა სიხარულმა და დაბნულობამ დაუარა გონებაში თორნიკეს.იუბილარის მამას საიდუმლოს შენახვას და სტუმრად მისვლას შეჰპირდა.
ახალი საფიქრალი გაუჩნდა ავალიანს,თუ რა უნდა ეჩუქნა შენგელიასთვის დაბადების დღეზე. ბოლოს გადაწყვიტა,რომ ოცდახუთი წითელი ვარდი ეყიდა.
"მხოლოდ ყვავილები ცოტა ხომ არ არისო" გაიფიქრა და იქვე მაღაზიაში შევიდა.

დილით ადრე გაეღვიძა შენგელიას. საწოლში გაიზმორა და სხარტად წამოდგა შემდეგ. სარკესთან მიიჭრა საკუთარ თავს გაუღიმა.
_დაბადების დღეს გილოცავ.- ცოტა უხალისოდ უთხრა სარკეში ანარეკლს,-შენგელიას ასულო.-დააყოლა მერე.ამ სიტყვებმა მისდაუნებურად ფართედ გააღიმა.თვალები დახუჭა,წარმოიდგინა რომ ავალიანს ჰყავდა გულზე მიკრული,ნეტარებით ამოისუნთქა და თვალები ააფახურა. მერე საკუთარ საქიელზე გაიცინა.
კარებს მიაყურადა,ჩამი-ჩუმი არ ისმოდა. გაკვირვება ტუჩების ამობრუნებით გამოხატა.
ეს ბოლო დღეები მის დაბადების დღეს არავინ ახსენებდა. გულის სიღრმეში სწყინდა კიდეც,მაგრამ კმაყოფილიც იყო,რადგან "ჩემმა სიტყვამ გაჭრაო" ფიქრობდა შენგელია.
აბაზანაში უხმაუროდ შევიდა.შხაპი მიიღო.გრძელი სველი თმა თავზე დაიგორგლა და პატარა წითელი თავსაფრით შეიკრა. თვალის კუთხეები შავი საღებავით გაიფერადა,წამწამები ტუშით აიპრიხა,ყვრიმალებს აგურისფერი რუმიანა წასცხო,თან პერიოდულად სარკეში შეცვლილ გვანცას უღიმოდა,ბოლოს უფერული ტუჩსაცხი გადაისვა ტუჩებზე.არასოდეს იზიდავდა მკვეთრი მაკიაჟი,მაგრამ დღეს მისდაუნებურად აკეთებდა ამას. არ უნდოდა გამორჩეული ყოფილიყო ეს დღე,მაგრამ განწყობას ვერაფერი მოუხერხა. კარადიდა ატმისფერი პატარ-პატარა ვარდისფერი ყვავილებით მორთული სარაფანი გამოიღო.უყოყმანოდ გადაიცვა.კაბის სიგრძე მუხლებს ერთი მტკაველით ასცილებოდა. თეთრი გრძელი ჟაკეტი მოიცვა,ფეხზე ჩექმა (საგაზაფხულო) ჩაიცვა და ჩანთა გადაიკიდა ბეჭზე.

ოთახიდან ჩუმად გავიდა. არავინ შეგებებია,ისევ სიჩუმე სუფევდა სახლში. იფიქრა სძინავთ ალაბთო და ასევე ჩუმად გაიხურა სახლის კარი.

არც ავალიანი არ დახვედრია სახლის კართან.

"რა ხდება დღეს,ამ ხალხმა გაფიცვა ხომ არ მომიწყეს?" ჩაილაპარა თავისთვის და სადარბაზოდან მოღრუბლული სახით გამოვიდა. მზემ თვალი მოჭრა. ჩანთიდან სათვალე ამოიღო და გაიკეთა.

ავალიანის მანქანა ეზოში არ იდგა.

"ნეტა წუხელ თუ იყო სახლში? არ დამინახავს.."

ფიქრებში გართული მიადგა უნივერსიტეტის ეზოს. მობილური ტელეფონი გამორთო და აუდიტორიას მიაშურა.

სტუდენტები ადგილზე დაუხვდა. ჭეიშვილმა ლექტორის დანახვისას ინსტიქტურად გულზე მიიდო ხელი და სახე დაბრიცა. ადგილზე გაშეშდა,ვერ იფიქრებდა რომ უნდა დამჯდარიყო.

_ჭეიშვილი რა ხდება? - ჰკითხა გვანცამ ღიმილით.

სტუდენტი ლექტორის ხმამ გამოაფხიზლ.

_დაბადების დღეს გილოცავთ პატივცემულო.- წარმოთქვა ბიჭმა და მანაც გაუღიმა.

შენგელია არ მოელოდა სტუდენტისგან მილოცვას.

_დიდი მადლობა. კი მაგრამ საიდან გაიგე?

_არ იყო რთული ჩემთვის მაგის გაგება.- მრავლისმთქმელად თქვა ჭეიშვილმა.

ლექტორს დაბნეულად ჩაეღიმა და ბიჭს ანიშნა რომ დამჯდარიყო. მილოცვას სხვა სტუდენტებიც შეუერთდნენ.

ლექცია ისე ჩატარდა, დაჩის შენგელიასთვით თვალი არ მოუცილებია. რამოდენიმეჯერ მისი მზერა დაიჭირა გვანცამ და სწრაფად აარიდა თვალი.

როგორც კი დასრულდა ლექცია,სტუდენტებს მადლობა გადაუხადა მილოცვისთვის და სასწრაფოდ დატოვა აუდიტორია.

მილოცვა ლექტორებისგანაც მიიღო.

მერე ტელეფონი ჩართო,რამოდენიმე შეტყობინება დაუხვდა.

ერთი ახალაძისგან იყო.

"გილოცავ,დიდი გოგო გაიზარდე"

გაღიმებულმა ჩაიკითხა ყველა მესიჯი,ბოლოს ახალაძეს გადაურეკა.

_რას შვები?

_საღამოს ნახავ რასაც ვშვები ამ წუთას.-გასცა პასუხი ბიჭმა.

_დაიცა რამეს აპირებთ?- წამოიძახა შენგელიამ.

_ვიწრო წრეში.

_მოგკლავ.

_საღამომდე გადადევი ეგ ჩანაფიქრი.

_კარგი რაა... მე შენ რა გითხარი? სად ხარ?

_ოო,არსად არ ვარ. ისა საღამოს ხუთზე იყავი სახლში და გამოგივლი. კაი წავედი ახლა.- პაატამ უცებ გაუთიშა ყურმილი.

"რა გადარეულია" ჩაილაპარაკა შენგელიამ და სახლში დარეკა. მანანამ მაშინვე საყვედურის თქმას მოჰყვა,როგორც კი გაიგონა გვანცას ხმა. ბოლოს,გული რომ იჯერა დაბადების დღე მიულოცა.

წუთით ჩაფიქრდა,რატომ არ უნდა მიხაროდეს ეს დღე ჩემს ცხოვრებაშიო. თუნდაც ერთ დღიანი ღრიანცელი რატომ არ უნდა ავიტანო,რატომ არ შემიძლია თავს ვაიძულო და ამ ერთი დღის განსაკუთრებულად დავტკბე?..

ლექციებს რომ მორჩა,ტაქსი გააჩერა და სახლში წავიდა.

ავალიანი უკვე მოსულიყო.მანქანა ეზოში იდგა. გულმა ყირამალა გააკეთა უცებ. კიბეები აირბინა.

სახლის კარი ჩაკეტილი დაუხვდა. გულმა რეჩხი უყო. წამის მეასედში რამდენმა ფიქრმა გაუელვა თავში უცებ.იფიქრა,რომ მანანას ისევ დაემართა რაღაც და საავადმყოფოში წავიდნენ.

გასაღები კარებს აკანკალებული ხელით მოარგო და გაღება სცადა,მაგრამ კარს იქეთ სახელს ვიღაც მოეჭიდა და კარი ფართედ გამოაღო. შენგელიას განცვიფრებას საზღვარი არ ჰქონდა.კარში ნუცა იდგა. წამით დაბნეული და გაშეშებული იდგა და ასე შეჰყურებდა სოფლიდან ჩამოსულ მეგობარს,მერე კი კივილის მსგავსი ხმა ამოუშვა პირიდან სიხარულის გამოსახატავად და გოგონას გადაეხვია.

_დაბადების დღეს გილოცავ.- თქვა ნუცამ მოგუდული ხმით,რადგან შენგელიას მთელი ძალით ჰყავდა ჩაკრული.

ხმაურზე დანარჩენი სტუმრებიც გამოვიდნენ ჰოლში. ახლა უფრო გაოცდა იუბილარი. მეზობლები,მეგობრები ნათესავები და რამოდენიმე ლექტორი რომ დაინახა.

_ღმერთო ჩემო!.. ხალხნო რას აკეთებთ? - იკითხა გოგონამ გაბადრული სახით და სახეზე ხელები აიფარა.

სტუმრებმა,თითქმის ერთხმათ თქვეს "გილოცავთ,გილოცავთ"...

ხალხს მალხაზი და მანანა გამოეყო.

_ჩვენი სიურპრიზი.- დაწინაურდა მალხაზი,თან ხელები ფართედ გაშალა,- დაბადების დღეს გილოცავ მა. - შვილი გულში ჩაიკრა. მანანა აცრემლებული თვალებით შესცქეროდა ქმარ-შვილს.

_ხომ ვთქვი არ მინდა აღნიშვნათქო. - უთხრა გვანცამ მშობლებს.

_"შენ არ გინდა,ზურიკლას უნდა".. - გადაიხარხარა უფროსმა შენგელიამ. უმცროსიც აჰყვა.

მისაღებ ოთახში დიდი სუფრა გაეწყოთ,სადაც ოცი ადამიანი თავისუფლად მოთავსდებოდა. გვანცამ მაგდის დანახვისას შეიცხადა და დედას გახედა.

_მე არაფერ შუაში ვარ,თითიც არ გამანძრევინეს,ყველაფერი მამაშენმა და იმ ყვაწილმა იმოქმედა. - იმართლა ღიმილით მანანამ თავი.

_აი,დედაშენის დამსახურებაა დრეს ჩვენი სახლში ყოფნა,რესტორანში დაიღლებოდა და... - ჩაერია მალხაზი.

_საერთოდ რატომ შეწუხდით,არ იყო საჭირო.- გვანცა მაინც თავის პოზიციას არ თმობდა.- და ის ყმაწვილი სად ბრძანდება? - პაატა მოიკითხა.

_მოვა საცაა.

_მოვიდეს,მოვიდეს... - ჩაილაპარაკა მუქარასავით იუბილარმა და ნუცასკენ გაემართა,რომელიც ამ რამოდენიმე თვეში ძალიან გამოცვლილიყო. ხორბლისფერი კანი და ხვეული თმა,ანცი ბავშვის იერს უტოვებდა. მაგრამ მის თვალებს და მზერას თუ დაუკვირდებოდით დინჯი,შემდგარი და თავდაჯერებული ქალის მზერას დაინახავდით. ჯერ მხოლოდ ოცდაერთისა იყო ნუცა,მაგრამ ცხოვრებისეულმა სირთულეებმა იმდენი სიბრძნე და გამოცდილება შეჰმატეს,რომ თავი ადრე დაბერებული ეგონა ხოლმე,რაზეც ხშირად ხუმრობდა.ბებიას და ბაბუას გაზრდილი იყო ნუცა. დედმამიშვილი არ ჰყავდა.- როგორ გამოცვლილხარ და რა ლამაზი ხარ ნუცა.

_კარგი ახლა ნუ გამაწითლე. - დაიმორცხვა გოგონა.

_ძალიან გამიხარდა შენი დანახვა,არადა,დილით რას ვიფიქრებდი,რომ საღამოს ამხელა სიხარული მელოდა.

_მალხაზი ბიძიამ დამირეკა და მითხრა რომ სიურპრიზს გიწყობდნენ და მეც ნაწილი ვარ ამ სიურპრიზის.

_გამოუვიდათ კიდეც ძალიან კარგად... სოფელში რა ხდება? როგორ არიან?

_რავიცი,კარგად არის ყველა.

_სტუმრებს რომ გავაცილებთ მერე ვიჭორავოთ მე და შენ. - თვალი ჩაუკრა გვანცამ. ნუცას ვარსკვლავები აუთამაშდა მზერაში.

იუბილარი მაგიდასთან იხმეს. ახალაძე არ სჩანდა. მალხაზმა თქვა,რომ პაატას ტელეფონი გამორთული აქვსო. ცოტა არ იყოს შეფიქრიანდნენ უფროსი და უმცროსი შენგელია.

სახლში ზარის ხმა გაისმა.

_პაატა მოვიდა,- წამოხტა გვანცა. კარებთან შედგა,სახე მოქუფრა და ისე გააღო.გული გაუნათდა პაატას დანახვისას. ახალაძეს კი მისი დანახვისას გააჟრჟოლა.

_რამოდენიმე საათი მაცალე და მერე მომკალი. - თქვა ბიჭმა და მუდარის თვალებით შეხედა მეგობარს.

გვანცამ მეტად ვეღარ შეიკავა თავი და გადაიკისკისა. ახალაძე მოეშვა და ზურგს უკან დამალული ხელი შენგელიას გაუწოდა. ხელში ჰასკის ლეკვი ეჭირა. იუბილარი ერთ ადგილს მიეყინა. სიხარულისგან დაიბნა და ვეღარ აზროვნებდა. ბიჭმა იფიქრა თუ არ მოეწონა საჩუქარიო. შენგელიამ უცებ შეჰკივლა.

_ვაიმე ლეკვი, ვაიმე ღმერთო რა მაგარია. ჩემია? - იკითხა და თან ლეკვის ხელში აყვანა სცადა.

_დაბდების დღეს გილოცავ.- უთხრა ახალაძემ და საჩუქარი გაუწოდა.

_ამას უმადლოდე შენს გადარჩენას.... ვაიმე რა კარგი ხარ და რა საყვარელი ხარ.. - შენგელიამ ლეკვი გულზე მიიხუტა. გვანცას უკან დაბრუნება რომ შეაგვინდა ნუცამ გამოაკითხა. ჰოლში გამოსულ გოგონას მაშინვე მოკრა თვალი პაატამ. წამით სუნთქვა შეეკრა.მერე მზერა გვანცაზე გადაიტა,რომ არ დატყობოდა რეაქცია.- შემოდი სახლში,შემოდი... - ახალაძე სახლში შევიდა და კარი მიხურა. - მოდი ჩემს მეგობარს გაგაცნობ,ნუცა ჩამოვიდა. - გვანცამ ნუცა და პაატა ერთმანეთს წარუდგინა.

_ოჰ,ვინც მოვიდა გაუმარჯოს!.. - შესძახა მალხაზმა პაატას დანახვაზე და მისკენ გამოემართა.- სად ხარ აქამდე ადამიანო,თამადობას გიპირებ და გელით ამდენი ადამიანი.

_მეე? თამადა? - შეიცხადა ბიჭმა.

_ მაგიდის თავში,მიდი. - თითქმის უბრძანა უფროსმა შენგელიამ.

_აი ეგაა რა,"ქათამმა თხარა,თხარაო და თავის დასაკლავი დანა გამოთხარაო" - თქვა წუწუნით ახლად დანიშნულმა თამადამ და ფეხის თრვით გაემართა მაგიდისკენ.

_ეგ ანდაზები სადღერძელოებში გაურიე.- მიაძახა უკნიდან მალხაზმა სიცილით.

გვანცა ლეკვს არ იშორებდა. ხელში ჰყავდა პატარა ბავშვივით აყვანილი. სახელიჩ შეურჩია. "ბუსი" დაარქვა.

პაატას რომ უთხრა ბუსი დავარქვიო, ბიჭს გაეცინა:

_რაის ბუზი გოგო,ლამის შენ სიმაღლე გაიზარდოს.

_ოო ბუზი არა ბზიკი კიდე რა. მისი სახელია ბუსი და მორჩა.

_რადგან მისი აღმატებულება ბრძანებს იყოს ნება მისი. - ჩაიქირქილა ახალაძემ და ფეხზე წამოდგა სადღეგრძელოს სათქმელად.

კარზე ისევ გაისმა ზარის ხმა. ისევ გვანცა გაემართა გასაღებად. ლეკვი ნუცას ჩაუსვა კალთაში.

კარი ფართედ გააღო... ავალიანი მორიდებული გამომტყველებით იდგა კარებთან. ხელში მინდვრის ყვავილების თაიგული ეჭირა და ლამაზად შეფუთული კოლოფი.

_თორნიკეე?! - სიხარული და გაკვირვება ვერ დამალა შენგელიამ.

_დიახ მე. - თქვა დინჯად მაიორმა და იუბილარს საჩუქრები გაუწოდა. - გილოცავ.

_დიდი მადლობა. - გვანცამ თორნიკესკენ გაიწია და ლოყაზე აკოცა. კაცს მთელ ტანში ჟრუანტელმა დაუარა გოგონას შეხებისას. ის ლოყა აეწვა რომელსაც გვანცა წამის წინ ტუჩებით შეეხო.- შემოდი.

ახალი მეზობლის დანახვისას მასპინძლები და მეზობლები წამოიშალნენ ფეხზე. ყველამ მოწიწებით მიეგება ახალ სტუმარს. ადგილი თამადის გვერდით მიუჩინეს. მაგიდის მეორე თავში გვანცა და ნუცა ისხდნენ. პირდაპირ ხედავდნენ ერთმანეთს ეს ოთხეული. სადღერძელო სადღეგრძელოს მისდევდა.უიბილარმა ტოტრტზე ოცდახუთი სანთელი ჩააქრო და სურვილიც ჩაიფიქრა. სტუმრები ნელ-ნელა ღვინით თვრებოდნენ,ეს ოთხი კი ერთმანეთის მზერით. გვანცას და ნუცას ყოველი გაცინება ახალაძეს და ავალიანს ტუჩის კუთხეში ღიმილს ჰბადებდა.

_აბა გვანცა ცეკვა,ცეკვა.. - წამოიძახა თამადამ.

_თქვენს შემდეგ.. - უთხრა სასმელისგან შეთამამებულმა იუბილარმა და წამოდგა.

_აქ ვარ,მოვდივარ.- წამოდგა ახალაძეც. - ოღონდ ჩევნი სიმღერა ჩართე.

ხალხმა ტაშით შეაგულიანეს საცეკვაოდ მომზადებული წყვილი.

გვანცამ სიმღერა ჩართო ( Robin Thicke - Blurred lines ) და ხმას მაღლა აუწია. პაატამ სასაცილოდ დაგრიხა ტანი და მერე ნაბიჯებით აყვა ტემპს. გვანცამ ტანი მოჭიმა და სამეჯლისო ცეკვების ოსტატივით დაიწყო ცეკვა. დროდადრო ახალაძე ხელს ჰკიდებდა შენგელიას და "ჩა ჩა ჩას" ილეთებს აკეთებდნენ. მერე "ჰიპ-ჰოპისას " ურევდნენ,ალაგ-ალაგ "რაჭულის" სვლებსაც აკეთებდნენ. ცეკვა მხიარული გამოვიდა. გვანცას ტანის მიმოხვრა ავალიანს ჭკუიდან შლიდა. მუშტებს კრავდა მაგრად რომ მღელვარება არ დატყობოდა. სახეზე კი საფირმო სიდინჯეს ინარჩუნებდა.

სიმღერა დასრულდა და მოცეკვავეები ტაშით დააჯილდოვეს. ორთავემ მადლობა თეატრალურად გადაუხადეს დამსწრე საზოგადოებას.

_ახლა ამ ჭიქით მინდა ჩემი და გვანცას მეგობრობა ვადღეგრძელო. - თქვა პაატამ. ავალიანს თითქოს ბეჭებიდან ლოდი მოეხსნა ამის მოსმენისას.შვებით ამოისუნთქა.- მე და გავნაცა ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ,მე მისი სისხლის გამშრობი ვარ. - თავის ნათქვამზე გაეცინა. სხვებიც აყვნენ.- ის არის ადამიანი,რომელიც საშუალებას არ მაძლევს თავი ცუდათ ვიგრძნო. უფლებას არ მომცემს რაიმე არასწორად გავაკეთო და თუ გავაკეთე ვერ გადავურჩები.- ისევ გაეცინა. გვანცას იცინოდა.- ყველანაირად კარგი ადამიანია,მაგრამ ერთი ნაკლი აქვს. - ყველა დასერიოზულდა წამში, - ჩქმეტა იცის რომ მიბრაზდება. - სიცილი ისევ გაისმა ირგვლივ. ავალიანი დინჯად იღიმოდა მხოლოდ,- გვანც..- ხმა შეეცვალა პაატას, - სხვა თუ არაფერი ჩემი დაბადება ამ ქვეყნად მარტო იმიტომ ღირდა შენ რომ მყოლოდი მეგობრად. მიყვარხარ,გაფასებ და "გბალეშიკობ".. - ბოლო სიტყვა მრავლისმთქმელად წარმოთქვა და ვითომ შემთხვევით თორნიკეს დაადო ბეჭზე ხელი.

გვანცას გარდა ვერავინ მიხვდა ამ სიტყვას და ქმედებას. შენგელია გაშრა.ფერი დაკარგა. მეგობარს თვალები დაუბრიალა,ახალაძე კი მავნე სიცილით ქირქილებდა.

სასმისი ყველამ შესვა.

რამოდენიმე სიმღერა გიტარაზე შეარულეს მალხაზმა და მისმა მეგობრებმა.

მერე ერთხანს ბაასი გამართეს. ავალიანს მიმართავდნენ ხოლმე კითხვებით. მაგიდასტან ცნობილი გახდა,რომ ახალი მეზობელი მალე ერაყში უნდა წასულიყო. ყველამ მშვიდობით დაბრუნება უსურვა მეთაურს. გვანცას გული მოეწურა,თვალები აუწყლიანდა.. მერე კი მტკივნეული ღიმილით გაფანტა სახიდან დარდი.

შემდეგ სიყვარულის სადღეგრძელოს დროც მოვიდა. გვანცას უკვე საკმაოდ ჰქონდა სასმელი დალეული და კიდევ უფრო სითამამეს გრძნობდა.

_სიყვარულს გაუმარჯოს. - წარმოთქვა თამადამ. - ალავერდს იუბილართან ვარ.

_ეს ბიჭი თავს მომაკვლევინებს რა. - გადაულაპარაკა ნუცას შენგელიამ და ფეხზე წამოდგა.

_აი იმ სიყვარულს გაუმარჯოს,მისი დანახვისას გულის ცემა რომ გაგიჩერდება,სუნთქვა გაგიხშირდება,მუხლებში ძალა გამოგეცლება და ბედნიერების ღიმილი დაგეფინება სახეზე.- თქვა ბიჭმა და შენგელიას თვალი ჩაუკრა.

_ოჰო!.. - შესძახა მალხაზმა და ტაში შემოკრა.

_რადგანაც თემამ მოიტანა ლექსით მოგახნებთ ჩემს სათქმელს სიყვარულზე.- თქვა იუბილარმა და დაიწყო:
"რა არის სიყვარული?
ისეთი არაფერი.
თვალებს დახუჭავ და მოვა.

თვითონ სიყვარული?
შხაპუნა წვიმაა.
ზაფხულის სიცხეში,
წამში რომ გაგრილებს.

თვითონ სიყვარული?
ცივი ზამთარია
სისხლს რომ გიყინავს ძარღვებში მაშინვე.

თვითონ სიყვარული?
მწველი მზის სხივია,
სახეს რომ აგიწვავს
მასთან შეხვედრისას.

თვითონ სიყვარული?
ნაზი ყვავილია,
მუდმივი მოვლა და
ალერსი ჭირდება.

თვითონ სიყვარული?
რთული გამოცანა,
პასუხს ვერ მიხვდები,
ის არც დაწერილა.

თვითონ სიყვარული?
ღმერთის საჩუქარი.
გულამდე მოტანილი
უთქმელი სიტყვაა.

თვითონ სიყვარული?
ნაზი მუსიკაა,
უნდა უსმინო და
არაფერი თქვა.


თვითონ სიყვარული?
კერპია ხალხების,
მასთან ქედს იხრიან თავად მეფეებიც.

და ისევ კითხულობთ,
რა არის სიყვარული?...
დიდი არაფერი,
თვალებს დახუჭავ და მოვა." - დაასრულა გვანცამ ლექსის წაკითხვა და სასმელი მოწრუპა.
_ბიჯოს,ბიჯოს,- წამოიძახა თამადამ, - ტაში მეგობრებო ტაში.- და დაშის კვრით გაემართა მეგობრისკენ.- შენ ვინ მყევხარ მოკლედ რა.- უთხრა და გადაეხვია.შენგელიამ დაიმორცხვა.
_შენ შემოგევლე მამი.- ახლა მალხაზი ადგა.
_ვაიმე სად გავიპარო?- თქვა სიცილით გვანცამ,თან ავალიანისკენ გააპარა თვალი. მათი მზერა ერთმანეთს შეხვდა.ორივეს დაუარა ჟრუანტელმა.
პაატამ წყნარი მუსიკა ჩართო (Andrew belle - in my veins) და იუბილარი გამოიცეკვა. სიმღერის ერტი წუთი იცეკვეს ერთად.
_შენთან ბოდიში,მაგრამ შენი მეგრელი მეგობარი უნდა ვაცეკვო.- უთხრა ახლაძემ და ნუცასკენ წავიდა. შენგელიამ ღიმილით გააყოლა თვალი. საცეკვაოდ სხვა დანარჩენი სტუმრებიც გამოვიდნენ. გვანცამ გამბედაობა მოიკრიბა და ავალიანთან მივიდა.
_მეცეკვები?
ავალიანს ჩაეცინა,თან ცალი თვალი მოჭუტა.
_მე და ცეკვა ძაან შორს ვართ ერთმანეთისგან წინასწარ გაფრთხილებ.- უთხრა და წამოდგა.
_არაუშავს. მე გასწავლი. - გვანცამ ხელი ჩასჭიდა.
მოცეკვავე წყვილებს შეუერთდნენ.
_ფეხი თუ დაგაბიჯო არ იკივლო. - ჩასჩურჩულა სიცილით ყურთან თორნიკემ.
_კარგი,გავუძლებს.- გაეცინა გვანცასაც.
რამოდენიმე წამი ჩუმად ცეკვავდნენ.ერთმანეთის სიახლოვით ტკბებოდნენ. რაღაც მომენტში ერთი სისხლი ჩქეფთა მათში. წრიულ მოძრაობას აკეთებდა მაცოცხლებელი ცხელი სითხე ორი ადამიანის სხეულში.ერთმანეთზე ისე მაგრად ჰქონდათ ხელები ჩაჭიდებული. გოგონას მამაკაცის ცხელი სუნთქვა სახეზე ეცემოდა. სუნამოს და სიგარეტის სუნის სასიამოვნო ნაზავს ჰქმნიდა და სურვილს უღვივებდა რომ ავალიანის კისერში ჩაერგო თავი,კარგა ხანს ყოფილიყო ასე და ასე დასძნებბოდა. წელზე მოხვეული ფართე მტევანი მთელ ზურგს უწვავდა სასიამოვნოდ. ერთმანეთის გულის ცემა ესმოდათ.ერთმანეთის ესმოდათ ყველაზე მეტად იმ წუთებში.
_როდის მიდიხარ? - დუმილი გვანცამ დაარღვია.
_მაისის შუა რიცხვებში.. სადღაც ორ კვირაში.- გასცა პასუხი მამაკაცმა და კიდევ უფრო მოუჭირა ხელი გოგონას ხელს.
_საქართველოსგან შორს ყოფნა არ გაგიჭირდება?
თორნიკე თვალებში ჩააცქერდა შენგელიას მერე უთხრა.
_მე ყველაზე მეტად შენგან შორს ყოფნა გამიჭირდება....


* * *

გვანცას მთელ სხეულში ცხელმა ტალღამ დაუარა. მუცელი აეწვა. მუხლებში სისუსტე იგრძნო. ავალიანზე ჩაჭიდებული ხელი კიდევ უფრო მაგრამ მოუჭირა და თვალებში მიაჩერდა. არ მოელოდა თორნიკესგან ასე,ყოველგავრი შესავლის გარეშე ამის თქმას.
მამაკაცს ახელებდა გოგონას დაბნეულობა და შეშებული მზერა. წელზე მოხვეული ხელით,შეუმჩნევლად ახლოს მიიზიდა ქალიშვილი. უნდოდა მთლიანად დასაკუთრებოდა მის არსებობას. უნდოდა შთაენთქა იმ წამებში მისი "მსხვერპლი" და სამუდამოდ მასში დაეტოვებინა.
_ თორნიკე... - ხმის ამოღება გაბედა გვანცამ.
_არ იფიქრო,რომ ალკოჰოლი მალაპარაკებს..- მიუხვდა კაცი სათქმელს.
შენგელიამ პირი მომუწა.
_ ნუ ნერვიულობ,დამშვიდდი.- ჩასჩურჩულა მამაკაცმა ყურთან და ოდნავ შეახო ტუჩები ყურის ნიჟარას.
გვანცა კიდევ უფრო დაიბნა. უკვე მხედველობაც დაებინდა. ვერავის და ვერაფერს ხედავდა თორნიკეს გარდა. ირგვლივ თითქოს ბურუსი ჩამოწოლილიყო.
გვანცამ ძალა მოიკრიბა და ავალიანს ხელი უშვა.
_გმადლობთ ცეკვისთვის. - უთხრა და თავი დაუკრა.
მამაკაცს ჩაეცინა. თვითონაც დაუკრა თავი იუბილარს და თავის ადგილს დაუბრუნდა.
შენგელია აბაზანაში გავიდა. ცივი წყლის სახეზე მისხმა სჭირდებოდა სასწრაფოდ,რომ აზრებისთვის თავი მოეყარა და ადამიანის ფერი დატყობოდა.
_არა,არ მომესმა,მართლა მითხრა.. ჩემგან შორს ყოფნა გაუჭირდება თურმე... ღმერთო... ეს ხომ ნამდვილად ბედნიერებაა,წარმოუდგენელი ბედნიერება. რომ არ ველოდი ისეთი სიხარული.. ყველაზე მაგარი განცდა... ახლა რა ვქნა? რა ვუთხრა?.. - ფიქრები კარზე დაკაკუნებამ გააწყვეტინა. მანანა იყო. რატომ შეგაგვიანდაო,აინტერესებდა.
იუბილარი კუთვნილ ადგილს დაუბრუნდა. დაჯდომისას მზერა სვანისთვის არ მოუშორებია. მამაკაცი თვალებით უღიმოდა. გვანცასაც გაეღიმა.
მხიარულება გვიანობამდე გაგარძელდა.
სანამ სტუმრები წავიდოდნენ, ავალიანი მანამ წამოდგა ფეხზე. ოჯახს მადლობა გადაუხადა, იუბილარს კიდევ ერთხე მიულოცა და სწრაფად დატოვა შენგელიების სახლი.
_ რა ჩქარა წავიდა,ხომ არაფერი ეწყინა? - ჰკითხა ნუცამ გვანცას.
_არ ვიცი. რა უნდოდა წყენოდა? - გაიკვირვა შენგელიამ.
_რა ვიცი აბა. ასე მომეჩვენა.
_ხვალ გავარკვევ. რაო პაატამ? - საუბარი სხვა თემაზე გადაიტანა გვანცამ.
_რავიცი,არც არაფერი. ხმა არ ამომიღია.
_აუ იცი? მას არ "ევასება" მეგრელები.
ორივეს გაეცინა.
_და რატო კი მაგრამ? - მეგრული კილოთი იკითხა ნუცამ.
_შარზეა.
_არადა,როგორი სიმპატიური ბიჭია.
_მაშ.. მაშ.
ახალაძე შორიდან ადევნებდა ორ მეგობარს თვალს.
დროდადრო ეღიმებოდა გოგონების სიცილზე.
დაბადების დღე დასრულდა.
სტუმრები წავიდნენ. კარგად შეზარხოშებული მალხაზი და პაატა იქვე ტახტზე მიწვნენ და მაშინვე ჩაეძინათ. მანანა გვანცას დაჟინებული თხოვნით საძინებელში გაისტუმრეს. მაგიდა გვანცამ და ნუცამ აალაგა. მუსიკა დაბალ ხმაზე ჰქონდათ ჩართული და თავიანთ ფიქრებში გართულნი ფეხაკრებით დააბიჯებდნენ იატაკზე.

უმცროსმა დიასახლისმა მეგობარს საწოლი გაუშალა თავის ოთახში და მშვიდი ძილი უსურვა. თვითონ არ ეძინებოდა. ერთხანს ფანჯარასთან იდგა.სიბნელეში გაჰყურებდა სივრცეს. თორნიკეს ნათქვამზე ფიქრობდა.
ეზოში საქანელას მოჰკრა თვალი. ჩუმად გაიხურა სახლის კარი და გარეთ გავიდა. სუფთა ჰაერი ძალიან სჭირდებოდა. ავალიანის კართან სვლა შეანელა. ფეხის წვერებზე წამოიწია და ისე ჩაირბინა კიბეები.
ეზოში გასულმა ღამის გრილი ჰაერი ღრმად შეისუნთქა. საქანელაზე მოკალათდა და გაქანდა. ბავშვური ნეტარებით აივსო მთელი მისი არსება.
ისევ ჩახედა ღამეს თვალებში. ყველაგან თორნიკეს სახეს ხედავდა და გული უჩქარდებოდა.
მეორე სართულის ფანჯრებში მოულოდნელად შუქი აინთო. შენგელია ერთ ადგილას გახევდა.ავალიანი აივანზე გამოვიდა სიგარეტით ხელში.
მამაკაცმა მაშინვე შენიშნა საქანელაზე მჯდომი გვანცა. ხელით ანიშნა "მანდ რას აკეთებო".. გოგონამ მხრების აწურვით უპასუხა. თორნიკემ სიგარეტი საფერფლეში ჩაასრისა და შენგელიას დაუქნია ხელი ამოდიო. გვანცაც დაჰიპნოზებულივით წამოდგა და კიბეებს აუყვა. ავალიანი ღია კარში დაუხვდა.
_ ვერ იძინებ? - ჰკითხა და სახლში შეიყვანა.
_ ვერა.- გასცა ლექტორმა პასუხი ძლივს გასაგონი ხმით.
_შემოდი დაჯექი.
_მე თვითონ არ ვიცი აქ რატომ ვარ ახლა... - თქვა დაბნეულმა გვანცამ და შუბლი მოისრესდა, თან კარების გასაღებად მოემზადა,რომ გარეთ გასულიყო.
_ სამაგიეროდ მე ვიცი რატომაც ხარ აქ. - უთხრა მამაკაცმა და გოგონას წინ გადაუდგა.
ისევ დაბნეული და დამფრთახალი თვალებით მზერა...
ავალიანი ხელების ნელი მოძრაობით გვანცას მხრებს შეეხო. შეგელიას მთელი სხეული ისე უცახცახებდა, როგორც მონადირის ნასროლი ტყვიის ასაცდენად გაქცეულ შველს,რომელმაც ეს-ესაა სამალავს შეაფარა თავი. თორნიკემ შენგელია მისკენ მიიზიდა გა გულზე მიიკრა. მამაკაცმა ღრმად შეისუნთქა ნეტარებით. ორივენი სიჩუმემ მოიცვა. ხმას არც ერთი იღებდა.ერთამენთის სურნელით ტკბებოდნენ. შენგელიამ თვალები დახუჭა და ნელ-ნელა თვითონაც შემოხვია ავალიანს ხელები ზურგზე. გვანცამ თორნიკეს ხელების სიძლიერე უფრო მეტად იგრძნო,იმდენად რომ უკვე სუნთქვა უჭირდა.
_მგონი გატკინე. - ჩასჩურჩულა მამაკაცმა ყურთან და ოდნავ შეუშვა ხელი. მერე გვანცას სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩახედა. შენგელიას ლოყაზე ცრემლი ჩამოუცურდა,- ასე გატკინე? - შეღონდა კაცი და სახე თითებით შეუმშრალა.
_ასე რატომ იქცევი? - სხვა ვერაფერი მოიფიქრა ახლაგაზრდა ლექტორმა.
_ასე როგორ?
_ ხომ ხვდები არა?
_აჰ, თითქოს არ იცოდე. - გაეღიმა კაცს.
_ვარაუდებით დასკვნების გამოტანა არ მყოფნის....
_მაშინ გკითხავ: რატომ გინათდებოდა თვალები როცა მე მხედავდი?
_ვისა მე? - უცებ გამოერკვა გვანცა. წამოწითლდა.
_დიახ თქვენ,შენგელიას ასულო.
_გეჩვებოდა... მაპატიე უნდა წავიდე. - ისევ კარებისკენ გაიწია.ამჯერადაც არ გაუშვეს.
_ნეტა თუ იცი,შენ ახლა მეჩვენები? - შეფარული ირონიით ჰკითხა თორნიკემ,რადგან შეატყო გვანცას არ სურდა ეღიარებინა ის,რაც მამაკაცმა რამოდენიმე წუთის წინ იგრძნო მისგან და დაუდასტურა ის ეჭვები რაც აწუხებდა.
_კი, გეჩვენები. - უნდოდა სერიოზული გამომეტყველებით ეთქვა,მაგრამ არ გამოუვიდა და სიცილი წავარდა.
_ნუთუ ასე ძნელია?
_რა?
_ის,რომ უბრალოდ ჩამეხუტო კიდევ ერთხელ... ნურაფერს იტყვი.. სიტყვები არ მჭირდება. არც შენ გჭირდება...
_საიდან მოიტანე რომ არ მჭირდება?
_გიყურებ და ვრწმუნდები.
_თორნიკე.. მაპატიე,მაგრამ უნდა წავიდე.
_კარგი.- უცებ უხეში გახდა ავალიანი, - გზა ფართეა. კარი ნელა მიხურე. - უთხრა და განზე გადგა. გვანცამ ერთი მოავლო მზერა და გარეთ გავიდა.
ორი, ერთმანეთზე გაბრაზბული ადამიანის ზურგს უკან,მძიმე რკინის კარი დაიხურა.

* * *
ერთი კვირა ისე გავიდა გვანცას ავალიანი არ უნახავს.

ფიქრების საღერღელი აშლოდა. რა უნდა ეფიქრა აღარ იცოდა უკვე. თავს ვერც იმას პატიობდა,რომ თორნიკეს ხელები შემოხვია და ვერც იმას, რომ გააბრაზა.
სასწავლებლიდან გამოსული სახლისკენ მიმავალ გზას დაადგა. მობილურმა დარეკა. დახედა თავშესაფარიდან რეკავდნენ. ზარს გულის ფანცქალით უპასუხა.
_ გვანცა რა კარგი ამბავი უნდა გითხრა რომ იცოდე. - თიტქმის გაჰკიოდა თამრიკო.
_ვაიმე რა მოხდა? - სუნთქვა შეეკრა შენგელიას.
_ახლა დირექტორმა მითხრა, უნდა დავურეკო კეკელიძის და სანოძის ოჯახებს,მათ შეუძლიათ ბავშვები წაიყვანონ თავისთან...
_ ეგ როგორ? - ვერ გაერკვა გვანცა,- მათ ხომ საშუალება არ აქვთ შვილისს რჩენის...
_დამასრულებინე... ჰოდა სწორედ, რამოდენიმე დღეა აქ დადის ვიღაც სამხედრო პირი,არ ვიცი ვინაობა,ახლაც დირექტორის კაბინეტში. იმ კაცმა ითავა ამ ბაშვების დაფინანსება. ანუ ოჯახში იცხოვრებენ თავიანთ მშობლებთან ერთად და ყოველ თვეში ეს ღვთისნიერი ადამიანი გაუწევს მათ ფინანსურად დახმარებას,თუ რამ დასჭირდებათ ბავშვებს....- ერთი ამოსუნთქვით ამოსთქვა თამრიკომ.
_ რას მეუბნები თამრიკო,ვაიმე ღმერთო... სიხარულისგან ისე დავიბენი, ვერ ვიფიქრებ რა ვთქვა. ახლავე მანდ მოვდივარ....


* * *

ტაქსი ბავშვთა სახლის წინ გაჩერდა.
შენგელია სწრაფად შეიჭრა ეზოში და შენობის კარზე დააკაკუნა. კარი თამრიკომ გაუღო.
_ აბა რა ხდება? - იკითხა გოგონამ და ქამხვდურს ფართე თვალებით მიაჩერდა.
_ ყველაფერი კარგი. ის ისევ აქ არის.. ოჯახებს ვაცნობე უკვე და მოვლენ.- მოახსენა თამრიკომ მხიარული ხმით.
_რა ბედნიერებაა... ვერ ვიჯერებ...
_მეც მიჭირს,მაგრამ საიამოვნო ფაქტის წინაშე დავდექით.
_ ბავშვები როგორ არიან?
_კარგად არიან,თამაშობენ,სათამაშო ოთახშია ყველა.
_კარგი, ცოტა ხანს მათთან მივალ და მერე შევალ დირექტორთან. მინდა მადლობა გადავუხადო იმ ადამიანს.
ორივენი დიდი ოთახისკენ გაემართნენ,რომელსაც სათამაშო ოთახი ერქვა.
ბავშვებმა გვანცას დანახვისას ჟრიამული ატეხეს. ყველა გარს შემოეხვია შენგელიას.
გოგონა სიხარულით აივსო და ბედნიერი ღიმილი დაეფინა სახეზე.
ერხანს ითამაშა მათთან ერთად,მერე კი თამილას კაბინეტისკენ გაემართა.
კარზე ფრთხილად დააკაკუნა.
"მობრძანდით" , გაისმა ოთახის სიღრმიდან.
_ შეიძლება? - მორიდებით იკითხა გვანცამ.
_ გვანცაა... საყვარელო,მოდი,მოდი. - ხმელი აღნაგობის, საფეთქელთან ჭაღარა შეპარული, კეხიანი ცხვირის, თხელი ტუჩების, წვრილად გადაწკეპილი წარბების და მოჭუტული თვალების პატრონი - დირექტორი ფეხზე წამოდგა და სტუმრისკენ გაემართა.
სახელი გვნაცას ხსენებისას, სავარძელში მჯდომ მამაკაცს ერთიანად გააჟრჟოლა მთელ ტანში. თითქოს გაიყინა. სუნთქვაც კი შეეკრა.
_ ისეთი ამბავი გავიგე,რომ არ მოვსულიყავი არ შემეძლო. - თითქოს თავი იმართლა შენგელიამ ისევ მორიდებული ხმით.
_ ძალიან კარგი ჰქენი რომ მოხვედი. გამიხარდა. მადლობა ღმერთს,რომ კიდევ არსებობენ შენნაირი კეთილი ადამიანები და ყრადღებას გვაქცევენ... მოდი გაგაცნობ ბატონ თორნიკეს. - დირექტორმა ხელი სავარძლისკენ გაიშვირა, სადაც მამაკაცი იჯდა. სავარძელი ზურგშექცევით იდგა და შესაბამისად კარიდან შემოსული ვერ ხედავდა იქ მჯდომის სახეს.
"თორნიკე?" გაიწივლა სახელმა გვანცას გონებაში და უნებურად გული აუჩქარდა.
თამილა ღიმილიანი სახით დაწინაურდა და მამაკაცის წინ დადგა.
_ბატონო თორნიკე,მინდა ჩვენი ბავშვების უახლოესი მეგობარი გაგაცნოთ.... გთხოვთ თუ შეიძლება....
შენგელია ფეხისთრევით მიუახლოვდა სავარძელს.
კაცმა თვალები დახუჭა,ღრმად შეისუნთქა და ფეხზე წამოდგა.
ორივეს მიტკალის ფერი ედო სახეზე.
უხერხული დუმილი ჩამოწვა.
_ ეს გვანცაა. - უთხრა ავალიანს თამილამ, - ეს კი ბატონი თორნიკეა, - ახლა შენგელიას მიუბრუნდა დირექტორი. თან გაკვირვებული თვალიებით უმზერდა ამ ორს. ვერ გაეგო,რა დაემართათ.
_ გამარჯობა. - თქვა ლუღლუღით გვანცამ.
_გამარჯობა. - გაიმეორა ავალიანმაც.
ერთმანეთს თვალი გაუსწორეს.
ისევ დაბნეული სიჩუმე ჩამოწვა.
_ დაბრძანდით. - მიმართა ორთავეს დირექტორმა და თავის ადგილს დაუბრუნდა.
_ აქ მადლობის სათქმელად მოვედი... მინდოდა მადლობა მეთქვა იმ ადამიანისთვის, ვინამაც ასეთი კეთილი საქმე გაუკეთა ამ ბავშვებს.... ეს ბავშვები ძალიან მნიშვნელოვანია ჩემთვის და... - ძლივს წამოიწყო გვანცამ სათქმელი.
_ ნამდვილად. - ჩაერია დაწესებულების უფროსი, - იცით? გვანცა ძალიან გვეხმარება,არამარტო მატერიალურად,არამედ მორალურადაც. მისთვის ძალიან ბევრს ნიშნავს აქაური გარემო, ძალიან მგრძნობიარე გოგონაა და ადვილად მიაქვს გულთან ყველაფერი,განსაკუთრებით კი ამ ბავშვების მდგომარეობა. ის კიარადა ბავშვების უმეტესობა მას, გვნაცა დედას ეძახის.
_ საინტერესოა. - თქვა ავალიანმა. ოდნავი ირონია გაისმა მის ხმაში, - და ამავე დროს მისასალმებელია.. - დაამატა მერე. - გულთან თუ მიაქვს ყველაფერი... - ისევ ფარული ირონია გაურია ავალიანმა და დამცინავი მზერთ გადახედა გოგონას.
გვნაცას სიბრაზის ალმური მოედო სახეზე.
_ მოკლედ, - წამოდგა ფეხზე, - მადლობის თქმა მინდოდა მხოლოდ.. ჩემი წასვლის დროა. ნახვამდის ქალბატონო თამილა.- დირექტორს თავი დაუკრა. - დიდი მადლობა კიდევ ერთხელ და ნახვამდის ბატონო თორნიკე. - ბოლო ორი სიტყვა გაწელილად წარმოთქვა შენგელიამ და კაბინეტი დატოვა. თამილა ვერ მივხდა რა მოხდა, თუმცა არაფერი უკითხავს და არც შეიმჩნია რაიმე. ზრდილობის ნიშნად გაუღიმა თორნიკეს და საქმეზე სასაუბროდ მოემზადა.
ავალიანი კი თავს ძლივს იკავებდა რომ ხარხარი არ დაეწყო, შენგელიას საქციელმა ძალიან გაამხიარულა.

შენგელია ბავშვებს დაემშვიდობა. განსაკუთრებით ის ორი ბავშვი ჩაიკრა გულში რომლებაც მალე საკუათარი დედა ჩაიკრავადა გულში,ხელს ჩასჭიდებდა და სახლში წაიყვანდა.
თავშესაფარი დატოვა და ფეხით გაუყვა გზას. რამდენჯერაც გაახსენდა თორნიკეს ნათქვამი და მზერა იმდენჯერ წამოენთო სახეზე. მაგრამ მეორე წუთში ღიმილი და სიხარული იპყრობდა, ავალიანის კეთილი საქციელის გამო.
ტელეფონმა დაურეკა. ეკრანი მანანას ნომერს აჩვენებდა.
_ მალე მოვალ დე..
_ დედი ბებია ყოფილა ცუდათ და სოფელში მივდივართ მე და მამაშენი ახლავე. - ჩასძახა ყურმილში შვილს ანერვიულებულმა ქალმა.
_ მოიცა რა? ვინ ბებია? წესიერად ამიხსენი.
_ ქეთო ბებო....
_რა მოუვიდა, დედა გულს ნუ მიხეთქვ.
_ არვიცი მეც ნორმალურად.მხოლოდ ის მითხრეს,რომ ცუდათააო. ვერ დაგელოდებით. მივდივართ და ჭკვიანად იყავი.
_დედა თავს გაუფრთხილდი,არ ინერვიულო. ყველაფერი კარგად იქნება.

მანანას დაემშვიდობა და სოფელში გადარეკა.
გაარკვია,რომ მაღალმა წნევამ სიკვდილის შიში ჩაუნერგა ქეთო ბებოს და იძახდა, სანამ წავალ მანანა მანახეთო. ცოტა დამშვიდდა,რადგან წნევა მალევე დაურეგულირეს ავადმყოფს და ძლიერი დამამშვიდებელიც გაუკეთეს.

სახლში მისულმა ჩანთა იატაკზე დააგდო. გზადაგზა დაიწყო ტანსაცმლის გახდა და აბაზანამდე უკვე თითქმის შიშველმა მივიდა. გრილი წყალი მოუშვა, დუშის ქვეშ დადგა და სახე წყლის ჭავლს მიუშვირა. გრილმა წყალმა ტანზე კანი დაუხორკლა. თითქოს შესცივდა,მკლავებზე ჩამოსივა ხელი, მერე სველი თმები გადაიწია უკან და დაბანას მოჰყვა.


..........

კმაყოფილმა და ემოციებით დაღლილმა დატოვა ბავშვთა სახლი. ბედნიერი მშობლების და გახარებული შვილების შეხვედრა რომ ნახა, კიდევ უფრო მეტად დარწმუნდა საკუთარი გადაწყვეტილების სისწორეში.
სახლში მისვლამდე გვანცა ედგა თვალწინ. ხან ღიმილი გაუპობდა ტუჩებს, ხანაც სახე მოექუფრებოდა. რა ხანია უკვე ქეთისთან არ ყოფილა. თავს არიდებს, აღარ მიუწევს გული მისკენ, აღარ აქვს სურვილი მამაკაცური ვნება ქერა ქალით დაიკმაყოფილოს. მთელი მისი არსება მხოლოდ შენგელიას მოეცვა. გვანცა მასში ვნებასაც იწვევდა,სიყვარულსაც, მზუნველობასაც და სიბრაზესაც.

მანქანა კორპუსის წინ გააჩერა ჩვეულ ადგილზე.
სადარბაზოშ შესვლამდე მეოთხე სართულისკენ აიხედა. აივნის კარი ღია იყო. ნიავი თეთრ ფარდას მსუბუქად აფრიალებდა. სახლში არ შესულა,პირდაპირ შენგელიების ბინას მიაშურა. გადაწყვიტა,რომ გვანცას დალაპარაკებოდა. თავიდან ბავშვები აბავს მოუყვებოდა,მერე კი თემას შეცვლიდა.
ზარის ღილაკს დააწვა. ჩამი-ჩუმი არ ისმოდა. მისდაუნებურად სახელური მოსინჯა. ღია იყო. სახეზე გაკვირვება დაეტყო. ცალი წარბი ასწია და კარებს ხელი ჰკრა,რომ ფართედ გაღებულიყო. არავინ არ ჩანდა. მისი ყურადღება იატაკზე დაფენილმა გვანცას ტანსაცმელმა მიიქცია. სისხლი აუდუღდა.
"გვანცა!", დაიძახა ავალიანმა. პასუხი არსაიდან ისმოდა. რამოდენიმე ნაბიჯით ჰოლი გაიარა, ახლაღა შემოესმა წყლის ხმა აბაზანიდან. თითქოს ცოტათი მოეშვა. ტანსაცმელებს გადააბიჯა და აბაზანის კარზე დააკაკუნა.
შენგელია შეცბა. სასწრაფოდ მოკეტა ონკანი და დაფეთებული თვალებით მიაჩერდა კარებს.
_ ვინ არის? - იკითხა გაპარული ხმით.
_ სახლში მარტო ხარ და კარი რატომ დატოვე ღიად? - მოესმა ავალიანის საშინლად მკაცრი ხმა. შენგელია გაოგნდა. დაიბნა რა უნდა ეკითხა პირველი "შენ აქ რა გინდა?" თუ " რა? კარი ღიად იყოო? "...
_კარგად ხარ? - ოდნავ დაუთბა ხმა მამაკაცს. ხელებით კარს მიეყრდნო და მიაყურადა.
_ კი,კარგად ვარ. - გამოერკვა გოგონა, - თუ შეგიძლია მისაღებ ოთახში გადი და მალე გამოვალ.
_ კარგი. - ავალიანი კარს მოშორდა და მისაღები ოთახისკენ დააპირა წაასვლა,მაგრამ შედგა. იატაკზე გაბნეულ ტანსაცმელებს მოავლო მზერა. აგდებით ჩაიცინა, კეფა მოიქექა და გვანცას სამოსს დაუყო აკრეფა. მისაღებში სავარძლის სახელურზე დააწყო. თვითონ კი ტახტზე მოკალათდა.

გვანცა პირსახოცმოხვეული გამოვარდა აბაზანიდან. სწრაფად შეიჭრა თავის ოთახში და ჩაცმა დაიწყო. სახელდახელოდ რაც ნახა ის ჩაიცვა უცებ. საღამურის ზედა და ჯინსის შარვალი. თმა პირსახოცში შეიხვია და ოთახიდან გავიდა. ნერვიულობდა. ტუჩებს სილურჯე შეეპარა. ხელები უცახცახებდა. ერთიანად გაყინულიყო.
მისაღებ ოთახში შევიდა. თორნიკე ფეხზე წამოდგა. შენგელიათ თავიდან ფეხებამდე შეათვალიერა. სისხლი ვენებს უმდუღრავდა.
_ ხომ მშვიდობა გვაქვს? - იკითხა გოგონამ მოჩვენებითი სიმშვიდით. ახლაღა შენიშნა მისი ტანსაცმელები სავარძლის სახელურზე და სირცხვილის ალმური მოედო სახეზე.
_ ეს მე უნდა გკითხო. - დაუბრუნა მამაკაცმა შეკითხვა და ისევ დაჯდა.
_ რას გულისხმობ,იქნებ განმიმარტოთ ბატონო თორნიკე. ტანსაცმელს თუ ღია კარებს? - ცინიკური ხმით ჰკითხა შენგელიამ.
_ პირველ რიგში იმას, რომ ჭირვეულობ და მეორე რიგში იმას,რომ კარი ღიად დატოვე. - ხმა ისევ გაიმკაცრა ავალიანმა. მის მზერას ბრაზიც შეერია.
_ ვერ ვხვდები რას მეუბნებით... კარის ღიად დატოვება კიდე არაფერია.
_ არაფერია?...
_დიახ!.. - არ ეპუებოდა გვანცა.
თორნიკემ მოთმინება ჩაისუნთქვით მოიკრიბა.
_სად არიან მშობლები? - შეცვალა თემა.
_სოფელში წავიდნენ. ბებიჩემი გახდა ცუდათ და...
_იმედია სერიოზული არაფერია.
_მალე კარგად იქნება.
სიჩუმე ჩამოწვა ერთხანს.
_ ძალიან საყვარლებია თეკლა და ნიკო. - წამიწყო ავაიანმა,სრულიად სხვა ხმით. მიხვდა,რომ შენგელიას ასულთან მკაცრი ტონით საუბრით არაფერი გამოვიდოდა,ამიტომ ტაქტიკა და ხერხი შეცვალა. გვანცას სითბო ჩაეღვარა მთელ სხეულში ბავშვების ხსენებისას.
_კი, ძალიან საყვარლები არიან.
_ მადლობა მინდა გადაგიხადო შენ.
_მე? - გულწრფელად გაიკვირვა გოგონამ.
_ დიახ შენ. შენ რომ არა, მე ვერ გავაკეთებდი იმას რაც გავაკეთე. მე ვერ მივანიჭებდი ვინმე ასეთ სიხარულს... უნდა გენახა მათი თვალები,მათი ბედნიერი სახეები... ეს საოცრება იყო.
ავალიანი გულწრფელი იყო როცა ამას ამბობდა.
_ წარმომიდგენია მათი სიხარული. რომ გავიგე ვიღაც სამხედრო პირი აფინანსებს ამ ოჯახებსო, ვერ დავიჯერე... შენი იქ დანახვა ჩემთვის იყო შოკი. - თქვა სიცილით გვანცამ.
_ როგორ ამ მინდოდა იქ გენახე.
_ შეგატყე..
_რატომ წამოხტი და გამოიქეცი?
_ ყავას დალევ თუ ჩაის? - თემის გადატანა სცადა შენგელიამ.
_არც ერთს...
_ მაშინ ჩემთვის გავიმზადებ. - უთხრა ნიშნისმოგებით და სამზარეულოში გავიდა.
ავალიანი უკან გაჰყვა.
_გვანცა... - წამოიწყო დაბალ ხმაზე მამაკაცმა. გოგონა შედგა. მიუხვდა რა უნდა ეთქვა, - სპეციალურად აკეთებ ამას. სპეციალურად იქცევი ასე...
_ ცოტას ვკეკლუცობ. - ვითომდა ხუმრობით გასცა პასუხი. კაცსაც გაეღიმა.
_არ მეხერხება ლამაზი სიტყვების თქმა... არც ის მინდა ბანალური საუბარი გაგიმართო... უბრალოდ... უბრალოდ მივხვდი,რომ შენ ხარ ის ვინც მთელი ცხოვრება მჭირდება ჩემს გვერდით... - იმ წამებში შენგელიას წინ შეყვარებული ავალიანი იდგა და არა ადამიანებზე მონადირე სამხედრო პირი.
გოგონას სათქმელი პირზე შეაშრა.
გახევებული იდგა და გულის ხმამაღალ ფეთქვას ისმენდა მამაკაცის ხმასთან ერთად.
თორნიკე ახლოს დაუდგა. მისი სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩახედა.
_ მე მართლა გეუბნები ამას... მითხარი, აქამდე ხომ ხვდებოდი? უთქმელად ხომ ხვდებოდი ჩემს სათქმელს?
შენგელიას თვალები ცრემლით ევსებოდა,მაგრამ ვერ ხვდებოდა რატომ. რატომ უნდოდა ტირილი.. გაყინული ხელები მამაკაცის მაჯებს ჩასჭიდა. იმდენად ცხელი იყო თორნიკე მთლიანად,კიდურების სიმხურვალემ შენგელიას თბილად დაუარა მთელ ტანში.
მზერა თვალებიდან ტუჩებზე გადაიტანა.
დასტურის ნიშნან თავი დაუქნია.
ავალიანს გააკანკალა.
_ მერე?..
_მერე... მერე შენ მიდიხარ, ღმერთმა უწყის როდის დაბრუნდები და როდის აინთება სინათლე მეორე სართულზე, ავალიანის ბინაში, როდის ვეტყვი საკუთარ თავს, აჰ სახლშია, მოსულა... თავს დაცულად ვიგძნობ და გული სიხარულით აივსება... მერე, ეს ყველაფერი სასჯელია ჩემთვის... მაგრამ ყველა სასჯელს ავიტან, ოღონდ შენს ფანჯრებში შუქი ენთოს.. - შენგელიას თვალები ისევ აევსო ცრემლებით.
ავალიანი დუმდა.
ტკივილი ჩასდგომოდა გულში და თვალებში. ტკივილმა სუნთქვა შეუკრა. საკუთარ თავზე გაბრაზდა,რომ გვანცას ცრემლის მიზეზი გახდა.
გოგონა გულზე მიიკრა მთელი ძალით და მხურვალე ტუჩებით შუბლზე აკოცა....


ერთხანს ერთმანეთის სურნელით სუნთქავდნენ.
მამაკაცს უძნელდებოდა გვანცას მოცილება, არადა გრძნობდა, რომ ვერ საზღვრავდა მკლავების სიძლიერეს.
_იცი, რა? - თქვა ჩურჩულით თორნიკემ, - სინათლეს დავტოვებ ჩართულს, წარმოიდგენ, რომ მე სახლში ვარ... - გოგონას ზემოდან დახედა და პასუხის მოლოდინში, თვალებში ჩააცქერდა.
_თორნიკე... - ხმა აუთრთოლდა გვანცას და თანხმობის ნიშნად ოდნავ დაუქნია თავი.
ავალიანმა ისევ შეახო ცხელი ტუჩები შენგელიას შუბლს. ნელა საფეთქელისკენ გადაინაცვლა, მერე ლოყას ჩაუყვა...
გოგონას სისხლი აუდუღდა. სუნთქვა გაუხშირდა, თუმცა ცდილობდა არ დატყობოდა. თორნიკეს ბეგეების შეხებამ ცხელი ტალღასავით დაუარა. კაცმა იგრძნო გვანცას რეაქცია და გააჟრჟოლა. მისი სახე დიდრონ ხელებში მოიქცია და უფრო თამამად დაუწყო კოცნა. შენგელიაც აჰყვა. მამაკაცის ხელებმა გოგონას ზურგზე გადაინაცვლეს და ფერებას მოჰყვნენ. ხვდებოდნენ, რომ იმ წამს მათზე ბედნიერი არავინ იყო.
_პირველი კოცნა? - იკითხა თორნიკემ ღიმილით, როდესაც მიხვდა რომ უნდა გაჩერებულიყო და გაეკონტროლებინა თავი.
გვანცა კიდევ უფრო აიფერკლა სახეზე. "რა უცებ მიხვდა" გაიფიქრა სიმორცხვით.
_უნდა დამცინო?
_რატომ უნდა დაგცინო, ხომ კარგად ხარ? - გაეღიმა სვანს ფართედ და ისევ მიიკრა გოგონა გულზე. - პირველი კოცნა მოგპარე, ასე დაუკითხავად...
შენგელია ხმას არ იღებდა. განაბულს, ყური მამაკაცის გულზე მიედო და მასში აშლილი ვნებების და განცდების ჩაცხრომას ცდილობდა, ღრმა და მშვიდი სუნთქვით.
_თორნიკე, დამპირდი, რომ კარგად იქნები... და მალე ჩამოხვალ...
_გპირდები!...მალე ჩამოსვლაზე რაღა მოგახსენო...
_ არ მინდა წახვიდე...
_მაგრამ აუცილებლად უნდა წავიდე...
გვნაცამ სწორად იცოდა, თუ რამდენად მნიშვნელოვანია ქვეყნის სამსახურში მდომი პირისთვის მისი საქმე. ერთი ღრმად ამოიოხრა და ნაბიჯით უკან დაიხა.
_ჩაის ხომ არ დალევ?
_არა. არ მინდა ჩაი. ჩემი წასვლის დროა...
_კარგი... თორნიკე, ძალიან დიდი მადლობა დღევანდელი დღისთვის. იმ ბავშვების სიხარულისთვის... - მადლობა დააწია გზაში ავალიანს გოგონამ.
_არაფრის. მთავარია, შენ გაგახარე... მოდი ერთს ჩაგეხუტები კიდევ და მერე წავალ.
შენგელია უხმოდ მიუახლოვდა მამაკაცს და მისი სუსტი მკლავები კისერზე მოხვია. თორნიკემ ძლერად მოხვია ხელები და ოდნავ წამოწია. - ახლა მშვიდად ვარ შედარებით. - ჩაილაპარაკა თითქოს თავისთვის კაცმა და კარი გაიხურა.

_არა, ეს მართლა ხდება ჩემს თავს. - აბაზანაში სარკის წინ იდგა და საკუთარ თავს ესაუბრებოდა შენგელია. თან დრო და დრო ცივ წყალს ისხავდა სახეზე.
ტელეფონის ზარის ხმა შემოესმა. სწრაფად მოკეტა ონკანი, ხელები შეიმშრალა და საძინებელში შევიდა, საიდანაც ხმა ისმოდა.
მანანა რეკავდა.
_დედი რას შვები?
_არაფერს დე, შენ როგორ ხარ? ბებო უკეთაა?
_კი, კი.. შენ ჭამე?
_ჩემზე ნუ იდარდებ მანჩო რა.. თავს გაუფრთხილდი იცოდე.
_კარგი დედი. ხვალ ან ზეგ წამოვალთ..
_იყავი მანდ რა, სუფთა ჰაერია. ბავშვს მოუხდება. თქვენს ჩასვლამდე კი დავრეკე და გავიგე ბებოს ამბავი... წავედი ახლა ცოტას დავისვენებ.
დედას დაემშვიდობა და საწოლზე წამოწვა. უნდოდა დასძინებოდა, მაგრამ ძილი თვალს არ ეკარებოდა. ავალიანზე ფიქრებში ჩაიძირა.

* * *

სახლში დაბრუნებულ თორნიკეს, საამოდ უტოკავდა გული. უკვე გააზრებული ჰქონდა, რომ გვანცა - შენეგლიას ასული, მისი იყო. ტანზე გაუხდელად წამოწვა საწოლზე და ჭერს მიაჩერდა. გონებით ხან ავღანეთში იყო, ხან სვანეთში, ხან გვანცასთან ერთად ჩახუტებულს ეძინა.
ფიქრი კარზე კაკუნმა გააწყვეტინა. რატომღაც დარწმუნებული იყო, რომ გვანცა იდგა კარებთან, მაგრამ შეცდა, უფრო სწორად, შეცბა. კარში ქერა იდგა და წითელპომადიანი ტუჩებით ფართედ იღიმოდა.
_თორნიკე, სულ აღარ გახსოვარ შენ, მე... - აწუწუნდა ბავშვური ხმით ქალი და სახლში დაუპატიჟებლად შევიდა. ცოტა არ იყოს, არ ესიამოვნა ავალიანს ქეთის ეს საქციელი. კარი უხალისოდ დაკეტა და იმ ოთახისკენ გაემართა, სადაც ქალი შევიდა.
_ქეთევან, რამ შეგაწუხა? - იკითხა უკმაყოფილოდ კაცმა.
_რაღა რამ შემაწუხა თორნიკე, მომენატრე ძალიან. თავს უფლება მივეცი და აქ მოვედი.
_როდის მერეა, ორ დღეში გენატრები?
_ მე სულ მენატრები საყვარელო... - ქალი არ იმჩნევდა მამაკაცის სიბრაზეს, თუმცა კარგად კი ხვდებოდა, მაგრამ ოსტატურად შენიღბული, ქალური სიკეკლუცით მიუახლოვდა კაცს, თან პერანგზე ღილების შეხსნა დაიწყო, უნდოდა მკერდით მოეხდინა დემონსტრირება მამაკაცზე. გამოუვიდა კიდეც მცდელობა. ავალიანში იმ მამაკაცმა გაიღვიძა, რომელსთვისაც ქეთი იდეალური ქალი იყო.
ქერა განცხრომით დაეწაფა სვანის ტუჩებს. თორნიკეც აჰყვა. ხელი თამამად შეუცურა უკვე გახსნილ პერანგში და ქალის მკერდი ხელში მოიქცია. ვნება აშლოდა ორივეს. ქალი არ ჩერდებოდა, ვერც ავალიანი ართმევდა თავს ვნების აღმძვრელ ქალს.
ბოლო ძალა მოიკრიბა და ქალი, ორივე ხელით მოიშორა. ქერას გაოცება აღებეჭდა აშკარად.
_არ შემიძლია... უნდა წახვიდე. - წარმოსთქვა თორნიკემ ჩუმად, მაგრამ მტკიცედ.
ქეთი დუმდა. აქამდეც ხვდებოდა ავალინის ცვლილების მიზეზს.
_ როგორც სჩანს არ ვცდებოდი, - დაარღვია დუმილი ქალმა. - სხვა ქალი გამოჩნდა ასპარესზე...
_ამას არ აქვს მნიშვნელობა...უბრალოდ დღეს დატვირთული დღე მქონდა და ძალიან დაღლილი ვარ. - თქვა კაცმა და სახეზე ჩამოსივა ნერვიულად ხელი.
_კარგი. - ხელები გაშალა ქეთიმ და ისე წარმოსთქვა, - უბრალოდ ვისაუბროდ, ფილმს ვუყუროთ, ან სხვა რამით დავკავდეთ, რადგანაც სექ*ზე უარს ამბობ... თან სახლში წასვლა არ მინდა, გვიანია უკვე. - არ ეშვებოდა ქალი.
გამოუვალ მდგომარეობაში იყო ავალიანი. არ იქნებოდა ლამაზი საქციელი, მამაკაცის მხრიდან მისი სახლიდან გაშვება, არა უფრო გაგდება.
_დარჩი. შენ საძინებელში დაიძინე, მე მისაღებში დავწვები ტახტზე.
_ასე ვინ შეგცვალა? - აკისკისდა ქერა.
_მორჩი ახლა სიცილს. - ხმა გაიმკაცრა სვანმა.
_ვინ არის? როგორია?.. - ჩაეძია კითხვებით ქეთი და თან ირონია გაურია ხმაში. საბოლოოდ დარწმუნდა, რომ თორნიკეს კარგავდა. "ამას არ დავუშვებ" გაიფიქრა იმ წამს.
_ ჩაი გინდა? ან ყავა? - საუბრის თემის შეცვლა სცადა ავალიანმა.პასუხს თავი აარიდა.
ქეთიმაც მიუხვდა ხერხს და დაჰყვა თამაშს.
_ჩაის დავლევ... მოდი რა, შენ დაჯექი და მე გავიმზადებ, გეხვეწები. - ხმა დაითბო ქალმა. ავალიანი არ შეწინააღმდეგებია. თაროდან წიგნი აიღო და ტახტზე ჩამოჯდა.


* * *

დილით რომ გაეღვიძა, ქეთი ამდგარიყო და საუზმეს ამზადებდა.
_ რა გემრიელი სურნელია, ქეთევან! - უთხრა ნამძინარევი ხმით თორნიკემ.
_ომლეტი გაგიკეთე ბევრი ბოსტნეულით და ჩაიც დავადგი, მალე იქნება. ვისასუზმოთ და შენ შენი გზით წადი, მე ჩემით. - გაუღიმა ქალმა და ჩაის ჭიქები მაგიდაზე დააწყო.
_კარგი, წავალ შხაპს მივიღებ, მოვწესრიგდები და მალე მოვალ.
სამსახურში წასვლამდე დრო ჰქონდათ კიდევ. იბანავა, პირსახოცი წელზე შემოიხვია და მეორე პირსახოცით თავის გამშრალებას მოჰყვა. აბაზანიდან გამოსულს, კარზე კაკუნი შემოესმა. ჭუჭრუტანაში გაიხედა და ელდა ეცა. კარს იქით გვანცა იდგა.


ავალიანმა ნერწყვი ხმაურით გადაყლაპა და ხავილის მსგავსი ხმა ამოუშვა პირიდან.
_ვინ არის?
_მე ვარ. - გასცა მხიარულად პასუხი გვანცამ.
_ჩავიცვამ ახლავე და გამოვალ. ახლახანს გამოვედი აბაზანიდან. - მხოლოდ ამის თქმა მოიფიქრა.
_კარგი, აქ დაგელოდები. - ცოტა დაბნეულად უთხრა შენგელიამ და კიბის სახელურს მიეყრდნო.
თორნიკე სწრაფად შევიდა ოთახში. ხელში რაც მოხვდა ის ჩაიცვა და თმა თითებით გადაივარცხნა.მანქანის გასაღები აიღო და სამზარეულოში შევიდა.
_მე სასწრაფოდ უნდა გავიდე. შენ ისაუზმე. სახლის გასაღები შემოსასვლელშია საკიდზე. - დაუბარა ქეთის და სწრაფად გავიდა გარეთ.
_ როგორ ხარ? - ჰკითხა გარეთ გასულმა მომლოდინე გოგონას და ლოყაზე აკოცა ფრთხილად.
_კარგად ვარ. შენ, როგორ ხარ? როგორ გეძინა? - დაუბრუნა კითხვა გვანცამ და კისერზე შემოხვია ხელები.
_მეც კარგად ვარ და კარგადაც მეძინა.
ის იყო კიბის ბოლო საფეხურზე ჩავიდნენ,რომ უცებ ქეთის ძახილი დაეწიათ უკან.
_თორნიკეე, მობილური დაგრჩააა.
შენგელია შედგა.
ავალიანს კისრის ძარღვები დაეჭიმა და მუშტები შეკრა.
გვანცა ქეთის მოუბრუნდა. ტანი ნახევრად უჩანდა ქერას. კარში იდგა და ავალიანს და შენგელიას, ირონიით, გაოცებით და სიბრაზით შესცქეროდა.
_ისე ჩქარობდი, რომ მობილური დაგრჩა და... - თქვა დაბნეულად ქალმა და მარჯვენა ხელით ტელეფონი გაუწოდა სვანს.
გვანცამ მაშინვე იცნო ქერა. "ჰმ!" მხოლოდ ეს აღმოხდა ცინიკური ტონით და კიბეებზე დაეშვა.
_გვანცა მოიცა.- მიაძახა კაცმა, მაგრამ შენგელია უკვე სადარბაზოდან გასულიყო. სიბრაზე ჩამდგარი თვალებით ახედა ქეთის ავალიანმა. ქალმა წარბები ზემოთ აზიდა და ტუჩები დაბრიცა, "მე რა შუაში ვარ" - ო სახე მიიღო.

* * *
"ის ქალი მასთან იყო მთელი ღამე?.. რა სულელი ვარ, როგორ უცებ დავუჯერე მის ნათქვამს, რომ თითქოს ვუყვარვარ. აჰ, ნა>შა მოწყინდა და მე იდეალური ვარიანტი ვარ მისთვის, არა? ვერ მოგართვით, ბატონო თორნიკე". ამ ფიქრებში ჩაძირული ისე შევიდა აუდიტორიაში ვერც კი მიხვდა. სტუდენტების ხმამ გამოარკვია, წამით გაკვირვებით მოავლო თვალი ოთახს, აქ როდის მოვედიო, გაიფიქრა.
_პატივცემულო, კარგად ხართ? - ჭეიშვილს არ გამოპარვია ლექტორის გამომეტყველება.
_აჰ.. კი, კარგად ვარ... უბრალოდ... - ჩურჩულით წარმოსთქვა შნგელიამ და აქამდე დაგუბებული ცრემლი თვალზე მოადგა. ცუდათ იყო, ძალიან ცუდათ. ეგონა რომ სამყარო დაინგრა... მაგრამ არ ჰქონდა მას მოთქმის უფლება. არ აძლევდა თავს ამის საშუალებას და ეს უფრო ცუდათ ხდიდა.
_არამგონია, რომ კარგად იყოთ. - თქვა მტკიცედ დაჩიმ. ლექტორმა თვალებში შეხედა სტუდენტს. ბიჭს სუნთქვა შეეკრა.თითქოს დაუთქმელად მიუხვდა სათქმელს შენგელიას. - სკამზე დაჯექი და დამშვიდდით, კარგი? დანარჩენი მე მომანდეთ. - გვანცა თავის მაგიდასთან მოკალათდა. აუდიტორიას მიესალმა და ჭეიშვილს გახედა.
_დღეს, თქვენი ლექტორი დაჩი ჭეიშვილი იქნება. - წარმოსთქვა ავადმყოფის ხმით, ლექტორმა და ძალით გაიღიმა.
აუდიტორიას მხიარულმა ჩოჩქოლმა გადაუარა.
_ მოკლედ.. მოგესალმებით სტუდენტებო.. - დაიწყო ჭეიშვილმა ლექციის ჩატარება.

* * *
გარეთ გასულმა, გვანცას თვალი რომ ვერსად მოჰკრა, სიბრაზემ უფრო უმატა.
"ვახ შენი"... მრისხანებით წარმოსთქვა სვანმა და მანქანაში ჩაჯდა. სამსახურში მივიდა. ისედაც მკაცრი სახე, კიდევ უფრო გამკაცრებოდა და მოქუფვროდა.
_ნადირაძე!..- მიმართა კაბინეტთან მდგომ სამხედრო პირს, ავალიანმა, - ბატალიონი სრულ მზად ყოფნაში დამახვედრე, ვარჯიშს ვიწყებთ.
_არის მეთაურო!.. - მაშინვე დაეთანხმა სამხედრო წესის თანახმად ნადირაძე.
ავალიანი კაბინეტში შევიდა, სავარძელში ჩაჯდა და ტელეფონს წვდა. გვანცასთან დარეკვა დააპირა, მაგრამ ყურმილი უკანვე დადო. "აზრი არ აქვს დარეკვას და რამის მტკიცებას, მას როგორაც უნდოდა, ისე გაიგო ნანახი". ფიქრობდა იგი.
კარებზე კაკუნის ხმა გაისმა.
_მობრძანდით. - გასძახა ავალიანმა ოთახის შუაგულიდან.
კარი გაიღო.
_გამარჯობა თორნიკე. - ოთახში თმაშევერცხლილი სამხედრო ტანსაცმელში ჩაცმული კაცი შემოვიდა.
_გაგიმარჯოს, ბატონო გიგლა. - ავალიანი ფეხზე წამოდგა და ახლადმოსულისკენ გაემართა.
ერთმანეთს ხელი ჩამოართვეს.
_ათ კაციანი სნაიპერთა გუნდი მყავს მოყვანილი. საუკეთესოთა შორის საუკეთესოები. ერთად მოგიწევთ ერაყში წასვლა...
_ძალიან კარგი..
_მანამდე კი, მინდა შენ ჩაუტარო მასტერ კლასი, თან გაეცნობით ერთმანეთს.
_კარგი, მაგრამ ახლა ბატალიონი მელოდება, ვარჯიში გვაქვს დაგეგმილი..
_მე გავუძღვები შენს ბატალიონს. შევთანხმდით? - უთხრა ღიმილით გიგლამ.
_შევთანხმდით. - წარმოსთქვა თორნიკემ და ისევ ჩამოართვეს ხელი ერთმანეთს.

მეთაური ავალიანი იმ ოთახში შევიდა, სადაც ლექცია უნდა ჩაეტარებინა ათ კაციანი სნაიპერთა გუნდისთვის.
მეთაურის შესვლისას ყველა ფეხზე წამოიშალა და სამხედრო სალამით მიესალმნენ.
_როგორც იცით, რთული მისია გაკისრიათ. თქვენი მისია, ნებისმიერ ვითარებაში, მტრის ლიკვიდაციაა. - ჯგუფმა დასტურის ნიშნად თავი დაუქნია. - თქვენ ხართ უხილავი მებრძოლები და ისეთივე მომაკვდინებელი ბრძოლის ველზე, როგორც იარაღია. ერთი გასროლა, ერთით ნაკლებ მოწინააღმდეგეს ნიშნავს. თიშავთ ყველანაირ ემოციას და გრძნობებს. თქვენს სამიზნეში ამოყვანილი ადამიანი მხოლოდ და მხოლოდ მტერია. ფიქრობ იმაზე, რომ ის შენს თანამემამულეს და სამშობლოს ვნებს... ამიტომ... სამ წამზე სახლეტს გამოჰრავთ თითს და ქრებით იმ ადგილიდან... - სანიპერთა ჯგუფი სულგანაბული უსმენდნენ ავალიანს.

* * *

ჭეიშვილის წყალობით ლექციამ ისე ჩაიარა, როგორც უნდა ჩაევლო.
შენგელიამ მადლობა გადაუხადა სტუდენტს გაწეული დახმარებისთვის. ძალიან უნდოდა დაცის გაეგო, თუ რაიყო მიზეზი, ლექტორის ცუდათ ყოფნის, მაგრამ შეკითხვებს მოერიდა. არ უნდოდა თავი მოებეზრებინა მისთვის.
გვანცამ მობილური მოიმარჯვა და ახალაძესთან დარეკა.
_პაატა...
_რა ხმა გაქვს, რა გჭირს? - შეშფოთდა ბიჭი.
_სად ხარ?
_სახლში ვარ.. მოვიდე?
_მოდი ჰო, რა.. დღეს ვერ შევძლებ ლექციების ჩატარებას. თავი უნდა გავინთავისუფლო.
_კარგი, მალე მანდ ვიქნები. - ახალაძემ ტელეფონი გათისა და სწრაფად გავიდა სახლიდან.

_სახლში მისვლა არ მინდა და შენთან დავრჩები ცოტა ხნით, კარგი? - ჰკითხა შენგელიამ მეგობარს, როცა მანქანაში ჩასხდნენ.
_დარჩი, არაა პრობლემა, მაგრამ რა მოხდა? - გაოგნებულმა იკითხა პაატამ.
_თორნიკეს ნახვა არ მინდა.
_ოჰო!.. ეს რაღაც ახალია. - გაეცინა პაატას.
_სახლში თუ მივალ, მომიწევს მისი ნახვა.
_რა გჭირთ, კი მაგრამ?
_ მოგიყვები გზაში. და ერთი კეთილი საქმე უნდა გამიკეთო. მე დამტოვე შენტან სახლში და შენ ჩემი ბინიდან ტანსაცმელები მომიტანე. შეგიძლია?
_შემიძლია.. მაგრამ ასეთი რა მოხდა? რაიმე ხომ არ გაკადრა, მაგის... - ბოლო სიტყვები კბილებში გამოცრა ახალაძემ და მეგობარს თვალებში მიაჩერდა.

* * *

ბინდდებოდა მანქანა კორპუსის წინ რომ გააჩერა. მეოთხე სართულს ახედა. სინათლე არ ენთო. არც აივნის კარი იყო ღიად. სახლში არ შესულა, პირდაპირ შენგელიას ბინას მიაშურა. კარზე ამაოდ აკაკუნა. ზარიც ამაოდ დარეკა.
"ოხ, შენგელიას ასულო, როგორ თამაშობ ჩემს ნერვებზე"... ჩაილაპარა თავისთვის და დინჯად ჩაუყვა კიბის საფეხურებს.

(17)
იმ ღამით გვანცამ, პაატას სახლში გაათენა.
გაათენა დიახ, რადგან თვალი არ მოუხუჭავს. ძილი არ ეკარებოდა. მთელი რამის ფიქრის შემდეგ, მტკიცედ გადაწყვიტა, რომ თორნიკესთვის არ მოესმინა. „არ მოგცემ უფლებას, თავგზა ამირიო და მოჰყვე თავის მართლებას. დასაწყისშივე რომ ასეთ ფაქტს შევესწარი, განა მომცემს გარანტიას, რომ შემგდეგ არ განმეორდება ეს?.. ო, თავი გამისკდა ფიქრისგან უკვე“... ბალიში პირზე მიიფარა და მთელი ძალით იკივლა. ხმა მოგუდულად გაისმა. თითქოს ეშველა. დაგროვებული სიბრაზე, კივილს ამოაყოლა და ბალიშმა შთანთქა.

არ ეძინა ავალიანსაც. თითქმის მთელი ღამის განმავლობაში ერთი კოლოფი სიგარეტი გამოცალა. ფიქრობდა, თუ როგორ დალაპარაკებოდა გვანცას და როგორ აეხსნა სიტუაცია. „დამიჯერებს, კი?!“ ეს კითხვა მოსვენებას უკარგავდა კაცს და იმედს უწურავდა. დიდი ხანი არაა, რაც ერთმანეთს იცნობენ, მაგრამ თორნიკესთვის ეს პერიოდი საკმაოდ საკმარისი აღმოჩნდა, რომ შენგელია, თავიდან ფეხებამდე შეესწავლა. ბევრი ფიქრის შემდეგ გადაწყვიტა, რომ მეორე დღეს სასწავლებელში წასულიყო, იქ დალოდებოდა გვანცას და დალაპარაკებოდა.
როგორც კი ინათა, თავი მოიწესრიგა და მაშინვე დაადგა გზას, უნივერსიტეტისკენ, სადაც შენგელია უნდა მისულიყო. შორე-ახლო გააჩერა მანქანა და ლოდინი დაიწყო.

• * * *
_დილა მშვიდობის. დღეს როგორ ხარ? - ჰკითხა მეგობარს ახალაძემ.
_წამითაც არ მძინებია. გამოფიტული ვარ.
_ყავას გაგიკეთებ და უცებ მოხვალ ჯანზე. - გაუღიმა ბიჭმა. - რას აპირებ? - დასძინა მერე.
_ვაპირებ, რომ არ ვნახო. არ მსურს მისი მოსმენა. არ მინდა თავბრუ დამახვიოს და დამაჯეროს, რომ თითქოს არაფერი მომხდარა მათ შორის.
_იქნებ და მოხდა..
_მითუმეტეს!.. ვიცი, რომ მოხდა და მაგიტომ არ მინდა მისი ნახვა და ვისმინო თავის მართლება. - განაცხადა შენგელიამ მტკიცედ.
ახალაძე შეფიქრიანდა.
_მას აქვს უფლება, რომ აგიხსნას და შენ ვალდებული ხარ მოუსმინო.- დაასკვნა პაატამ.
_იმ ქერას აუხსნას და უსმინონ ერთმანეთს, მე შემეშვას. მორჩა და გათავდა. - თქვა გააფთრებული სახით გვანცამ.
_აუ, შენ ვირზე რომ შეჯდები, ხომ ვერ ჩამოგიყვანს იქედან ვერავინ, ტოო. - გაბრაზდა ახალაძე, - გასაგებია, რომ არ აპატიებ, მაგრამ თავის მართლების საშუალება ხომ უნდა მისცე ადამიანს. - უცებ თიკა დაუდგა თვალწინ, გულის არეში ტკივილი იგრძნო. - შენ გეშინია მისი..- დაასკვნა ბოლოს.
შენგელიამ ისეთი თვალებით გამოხედა, თითქოს უთხრა „მართალი ხარო“.
_თავს მოვიწესრიგებ და წავედი სამსახურში. - არ სურდა გვანცას ამ ტემაზე საუბარი მეტად. რამოდენიმე წუთში სამარშუტო ტაქსიში იჯდა და სასწავლებლისკენ მიდიოდა.

• * * *
რატომ გვეშინია, ხშირად, სიმართლის მოსმენის? რატომ ვამჯობინებთ, ხშირ შემთხვევაში, ტყუილში ცხოვრებას? იქნებ ეს ადამიანის სისუსტეს მიანიშნებს, ან თუნდაც, იმას, რომ სიმართლემ შეიძლაბა, ჩვენს პრინციპებზე გავთქმევინოს უარი. რატომ არ შეგვიძლია, მოვუსმინოთ ერთმანეთს და მერე გამოვიტანოთ დასკვნები...

შორიდანვე მოჰკრა გვანცას თვალი. გული მოეწურა მისი დანახვისას. გოგონას უძილობა და დარდი აჰკვროდა სახეზე. ყოველშემთხვევაში, ავალიანის მახვილ მზერას შეუმჩნეველი არ დარჩენია ეს.
ჩაფიქრებული მიუყვებოდა ახალგაზრდა ლექტორი გზას. ავალინის მანქანა არ შეუმჩნევია.
თორნიკე მანქანიდან გადავიდა და მისკენ გაემართა.
_უნდა ვილაპარაკოთ! - წინ გადაუდგა და ბრძანებლური ტონით უთხრა შენგელიას.
გოგონა შეკრთა. ფერი დაეკარგა სახეზე. ნერწყვი გადააგორა და ძლივს წარმოსთქვა:
_არაფერი გვაქვს სალაპარაკო. გამატარე, ლექციაზე მაგვიანდება. - გვერდის ავლა სცადა, მაგრამ მამაკაცი მკლავში წვდა და გააჩერა.
_მე ვთქვი, უნდა ვილაპარაკოთ! - თქვა მკაცრად . თვალებში სისხლი მოწოლოდა და მრისხანებით სავსე მზერით აბრიალებდა.
_ არ მინდა შენთან ლაპარაკი. - არ ეპუებოდა გვანცა.
_ მე მინდა! - ტონს არ იცვლიდა ავალიანი. შენგელიას პასუხს არ დალოდებია, მანქანისკენ წავიდა, თან გოგონაც წაიყოლა.
_ხელი გამიშვი. - ცდილობდა ხელი გაეშვებინა მამაკაცს მისთვის, მაგრამ ამაოდ. თორნიკეს ისე მაგრად ჰყავდა ჩაბღაუჭებული,თავს ვერანაირად ვერ დაიძვრენდა.
მანქანის კარი ბრაზით გამოაღო.
_აქ დაჯექი და ხმა არ ამოიღო. - უბრძანა შენგელიას და ხმაურით მუკეტა კარები.
_რა სიველურეა. - გამოსცრა კბილებში შენგელიამ კბილებში, როდესაც ავალიანიც ჩაჯდა მანქანაში. თორნიკეს გულში გაეღიმა.
_სად წახვედი გუშინ? - ხმა ისევ სიმკაცრით და სიბრაზით ჰქონდა სავსე.
_სამსახურში. - მოუჭრა მოკლედ, პასუხი.
_ვიცი, ახლა რასაც ფიქრობ, გუშინაც რა იფიქრე... ისიც ვიცი, რომ გითხრა არაფერი მომხდარა-თქო, არ დაიჯერებ. მაგრამ მე მაინც შევეცდები, ჩემი გითხრა. იმ ღამით, ჩემსა და ქეთის შორის...
_იცი, რა? - გააწყვეტინა სათქმელი ავალიანს, - არ მაინტერესებს, რას შვებოდით შენ და ქეთი, იმ ღამით. ჩემსა და შენს შორის ყველაფერი თქვენთან, რაიმე მაკავშირებდეს, ბატონო თორნიკე. - ტონი მტკიცე ჰქონდა გოგონას.
_გვანცა! - იქუხა კაცმა, - რომ გელაპარაკები მომისმინე და სიტყვა არ გამაწყვეტინო.
შენგელიამ იყუჩა. მიხვდა რომ საშინლად გააბრაზებული იყო ავალიანი.
_რაც შენ გამოჩნდი ჩემს ცხოვრებაში, - დაიწყო მამაკაცმა, სუნთქვა რომ დაირეგულირა შემდეგ. - მასთან ძალიან იშვიათად მივდიოდი. არასდროს არ მქონია გეგმაში, ამ ურთიერთობით შორს წასვლა. ის დროებითი პარტნიორი იყო ჩემთვის, და მე მისთვის... ხომ გესმის რასაც ვამბობ? - ჰკითხა გვანცას, მაგრამ პასუხს არ დალოდებია, ისე განაგრძო, - მისთვის არ მითქვამს ჩემს ცხოვრებაში სხვა რომ გამოჩნდა. იმ ღამით არ ველოდი თუ მოვიდოდა... მერე გვიანი იყო და ხომ არ გავაგდებდი? ერთად არ ვწოლილვართ..
_ნუ მიყვები დეტალებს, არაა საჭირო. - ამოიდგა ისევ ხმა გვანცამ. - რადგან, ჩემთან არაფერი შეიცვლება. მე არ მსურს თქვენთან არანაირი კავშირი, გარდა მეზობლობისა.
_შენ ამას სერიოზულად ამბობ?
_სრულებით. - მტკიცე და შეუვალი იყო შენგელია. - ჩემი უნდა გაიგო, ურთიერთობის დასაწყისშივე ასეთი რამ მოხდა, ამიტომაც არ მინდა გაგრძელება და აქვე დასრულება მსურს. არ შემიძლია დაგიჯერო, არ შემიძლია გენდო... ვერ გენდობი.
_ეს შენი ბოლო სიტყვაა?.. ესე იგი, მე, ამხელა კაცი, რომ გიხსნი მომხდარს, ამას არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს შენთვის ჰო? და ჩემთვის, რომ მნიშვნელოვანი ადამიანი ხარ, არც ამს აქვს მნიშვნელობა, არა? - თვალებში ისევ მოაწვა სისხლი ავალიანს.
შენგელია ჩუმად იჯდა. ხმას ვერ იღებდა, ცოტაც და ტირილი აუვარდებოდა. გული ტკიოდა, რომ თორნიკეს მიმართ ნდობა გაუქრა. მამაკაცმა მისი დუმილი თახმობის ნიშნად მიიღო.
ნერვიულად დაჰკრა საჭეს ხელი და რაღაც ჩაილაპარაკა.
_რა გაეწყობა. რახან ასე გსურს... - წარმოსთქვა ირონიით წამიერი დუმილის შემდეგ. - გადადი, მანქანიდან!.. - დააყოლა მერე. ნათქვამი ხმამაღალი გამოუვიდა. გვანცამ უხმოდ გააღო მანქანის კარი და ხმაურით, თითქმის მიჯახუნებით დაკეტა.
თორნიკემ მანქანა ადგილს მოწყვიდა და მთელი სისწრაფით გაეცალა იქაურობას.


(18)
„არაფერია.
დავმშვიდდები.
არ ვიტირებ.
გამივლის... „ ეს სიტყვები ტრიალებდნენ გვანცას გონებაში. „ასე და აქვე სჯობდა, თორემ მერე უფრო მეტკინებოდა გული. თუმცა ამაზე უფრო რაღა უნდა მტკენოდა. ღმერთო, როგორ მიხაროდა მისი დანახვა, რამხელა ბედნიერებას განვიცდიდი მას რომ მოვკრავდი თვალს. ახლა კი.. რა ხანმოკლე აღმოჩნდა ეს ყველაფერი. არაუშავს, მალევე წავა ერაყში და ორივეს გაგვიადვილდება ერთმანეთის დავიწყება. დრო ყველაფრის მკურნალია...“
ლექციები დასრულდა.
ჭეიშილი ისევ აკვირდებოდა ლექტორს და ძალიან კარგად ამჩნევდა მის მდგომარეობას.
_ქალბატონო გვანცა.- მოესმა ეძახდნენ. შემობრუნდა.
_დიახ, გისმენ დაჩი.
_ეს ორი დღეა, ძალიან ცუდათ გამოიყურებით. ვღელავ თქვენზე. - უთხრა თამამად ბიჭმა.
_მაპატიე, რომ აგაღელვე და მადლობა ჩემზე რომ ფიქრობ. მართალია, ცოტა შეუძლოდ ვარ, მაგრამ საგანგაშო არაფერია. - სცადა თავაზიანი პასუხი გაეცა სტუდენტისთვის.
_ვინმემ გაწყენინათ ხო? - არ ეშვებოდა ჭეიშვილი.
შენგელიას გაეღიმა.
_შეიძლება ასეც ითქვას, მაგრამ შენ ნუ იდარდებ ამაზე. ახლა კი, უნდა წავიდე. - უთხრა და თან შებრუნდა.
_თავს ცუდათ ვგრძნობ ასეთს რომ გხედავთ. - დააწია ნათქვამი ლექტორს დაჩიმ.
გვანცა შედგა. მთელ ტანში ჟრუანტელმა დაუარა. რისიც ეშინოდა, რასაც ძალიან ერიდობა, ის მაინც მოხდა. თვალები დახუჭა და ღრმად შეისუნთქა. მერე სტუდენტს მოუბრუნდა.
_ასე ნუ განიცდი ჩემს მდგომარეობას. - ისეთი ტონით უთხრა, თითქოს ვერ მიმხვდარიყო, რას ნიშნავდა დაჩის ნათქვამი. - კარგად ვიქნები.
_მპირდებით? - ხმა სევდიანი გაუხდა ბიჭს.
_გპირდები. - მისცა პირობა შენგელიამ და სწრაფად განაგრძო სვლა.
ჭეიშვილი მანამ იდგა და გასცქეროდა ლექტორს, სანამ თვალს არ მიეფარა.

* * *
აშლილი ნერვების და გახშირებული სუნთქვის დაოკებას ამაოდ ცდილობდა ავალიანი. მითვის ემოციების და გრძნობების მოთოკვა, მაშინაც კი არ ყოფილა ასეთი რთული, როდესაც სამიზნეში ადამიანი ჰყავდა ამოყვანილი და საცაა სიცოცხლეს გამოასალმებდა. ახლა თავს ვერ ცნობდა. „ეს რა დღეში ჩამაგდე, სენგელიას ასულო“ იმეორებდა თავისთვის და დრო და დრო გამეტებით დაჰკრავდა საჭეს ხელებს. მიხვდა, რომ ცუდათ იყო, თან ძალიან ცუდათ. მანქანა გზიდან გადააყენა და გიჟივით გადმოვიდა. თითქოს ეს ესაა წყლიდან ამოყვინთაო და ხარბათ დაუწყო ჰაერს შესუნთქვა. ორივე ხელი კეფაზე წაიშინა და ერთ ხანს ასე იდგა.
მერე თითქოს რაღაც გაახსენდაო და ისევ ჩაჯდა მანქანაში და წავიდა.
_ვინ არის?.. - გაისმა შეშინებული ქალის ხმა კარს იქით, ბრახუნის შემდეგ.
_მე ვარ, გააღე. - გასცა საკმაოდ უხეშად პასუხი ავალიანმა ქერას.
ქეთიმ კარი გააღო.
_შემოდი.. - უთხრა გაკვირვებით.
_სახლის გასაღები დამიბრუნე და ძალიან გთხოვ, ჩემს ცხოვრებაში აღარ გამოჩნდე მეტად. - ბრძანება და ერთგავრი მუდარა გაურია ხმაში თორნიკემ. ქერა გაშრა. გახევდა. არ მოელოდა. - ვერ გაიგე რა გითხარი?
კაცის ხმამ გამოარკვია.
_ ახლავე... - ამოილუღლუღა და თვალები აუწყლიანდა.

• * * *
რამოდენიმე დღემ ისე ჩაიარა, გვანცა სახლში არ მისულა. ამას ხელს ისიც უწყობდა, რომ მანანა და მალხაზი სოფელში იყვნენ. მერე ისევ დაუბრუნდა თავის საცხოვრებელს, თუმცა ყველანაირად ცდილობდა თორნიკეს სადმე არ გადაყროდა. ფანჯარას არ ეკარებოდა, არ უნდოდა მისი მანქანისთვის მოეკრა თვალი. მეორე სართულისკენ ახედვა აუკრძალა თავს.

ავალიანის ერაყში გაფრენის დღეც ახლოვდებოდა. სამსახურში ორ დღიანი შვებულება აიღო და სვანეთში წავიდა. მამის და დის სანახავად. მათ უნდა დამშვიდობებოდა.
ალბეგმა გულში ჩაიკრა შვილი. ნენეს თვალებზე ცრემლი მოსდგომოდა და ტუჩებით ჩუმად ლოცვას ბუტბუტებდა. ღმერთს ავედრებდა ძმის თავს და მშვიდობით დაბრუნებას სთხოვდა.
თორნიკემ კედელზე დაკიდებულ დედის სურათს გახედა, საიდანაც მშობლიური ღიმილით უცქერდა დედა.
მისი ყოველი გამგზავრება, ერაყში იყო ეს თუ ავღანეთში, ახლობლებისთვის რთული იყო და ცრემლების გარეშე არასოდეს ჩაუვლია.
წამოსვლის წინ ყველას მიეფერა, ეზოს თვალი მოავლო და მალე დაგიბრუნდებითო, დაუბარა იმ მყოფებს ღიმილით.
თბილისში რომ დაბრუნდა ბარგის ჩალაგებას მოჰყვა. ერთი სამხედრო ტიპის ზურგჩანთისგან შედგებოდა მისი ბარგი.
სახლს თვალი მოავლო. ერთი ამოიოხრა და აივანზე გავიდა სიგარეტით ხელში. შუა ღამე იყო უკვე. კორპუსებში შუქი ციცინათელებით გაფანტულიყვნენ და აქა იქ ანათებდნენ.
ფანჯრებში შუქის დანახვამ, შენგელიას ნათქვამი გაახსენა.
„_მერე... მერე შენ მიდიხარ, ღმერთმა უწყის როდის დაბრუნდები და როდის აინთება სინათლე მეორე სართულზე, ავალიანის ბინაში, როდის ვეტყვი საკუთარ თავს, აჰ სახლშია, მოსულა... თავს დაცულად ვიგძნობ და გული სიხარულით აივსება... მერე, ეს ყველაფერი სასჯელია ჩემთვის... მაგრამ ყველა სასჯელს ავიტან, ოღონდ შენს ფანჯრებში შუქი ენთოს..“
_როგორ ძალიან გატკინე გული, ჩემო პატარა. - ჩაილაპარა ნაღვლინად და სიგარეტი საფერფლეში ჩაასრისა. უცებ ერთმა აზრმმა გაუელვა. სახე გაუნათდა, წასვლა დააპირა, მაგრამ შედგა. შეყოყმანდა. ბოლოს, მაინც გადაწყვიტა, რომ წასულიყო. მანქანის გასაღები აიღო და კარი გაიხურა. მეორე სართულზე თიტქმის სირბილით ჩავიდა. კარზე აქოშინებულმა დააკაკუნა. პასუხი შეყოვნდა. ისევ გაიმეორა კაკუნი.
_ვინ არის? - გაისმა გვანცას ხმა კარებთან.
_გვანცა გამიღე კარი.
შენგელიას მამაკაცის ხმის გაგონებამ ძალა წაართვა. გული აუჩქარა. მუხლები მოეკვეთა და მთელმა სხეულმა კანკალი უწყო.
_ჩვენ ხომ დავასრულეთ საუბარი? - იკითხა მოჩვენებითი მტკიცე ხმით გოგონამ.
_კი დავასრულეთ, მაგრამ ახლა... მხოლოდ ერთხელ, ბოლოჯერ მომეცი საშუალება, რომ გნახო და დაგელაპარაკო. ბოლოჯერ.. ხვალ მივდივარ. - ხმაში მუდარა ჩადო კაცმა.
გვანცამ კარი გააღო. ისინი ერთმანეთის პირისპირ იდგნენ. სუნთქვა ორივეს შეჰკროდათ. საკუთარი გულის ხმა ესმოდათ და ერთმანეთს ვერაფრის თქმას უბედავდნენ.
_ერთი სათხოვარი მაქვს. - დაარღვია სიჩუმე ავალიანმა. - უნდა გამომყვე.
_სად? - გაიოცა შენგელიამ.
_არაფერი მკითხო, უბრალოდ გამომყევი. - უთხრა, ხელი ჩასჭიდა და სახლიდან გამოიყვანა.
_დაიცა ჩუსტებით ვარ, ასე სად მიგყავარ?..
_არაუშავს. - უკან მოუხედავად უთხრა ავალიანმა და კიბეები სირბილით ჩაატარა. - დაჯექი. - მაქანის კარი გაუღო. - ეს ჩვენი ბოლო შეხვედრა იქნება, ამის შემდეგ აღარ დაგელაპარაკები, მითუმეტეს ჩვენს თემაზე და საერთოდ აღარ დაგენახვები.
შენგელია განცვიფრებული შესცქეროდა თორნიკეს. ვერ გაეგო, რა ჰქონდა ჩაფიქრებული.


(19)
მანქანა ერთ-ერთი შენობის გვერდით გააჩერა, ისე რომ მანქანის ფარები შენობის გვერდითა კედელს მთლიანად ანათებდნენ.
მამაკაცმა შენგელიას გახედა.
_მოვედით.
_აქ? - გაიოცა გოგონამ და საქარე მინიდან არე-მარეს მოავლო თვალი.
_დიახ აქ. გადმოდი.
გვანცა უხმოდ დაჰყვა ავალიანის სურვილს და ნელი მოძრაობით გადმოვიდა მანქანიდან.
_იქნებ ამიხსნა რა ხდება? - ჰკითხა შეპარული შფოთით გოგონამ კაცს, როდესაც მიხვდა, რომ ირგვლივ ადამიანის ჭაჭანება არ იყო.
_მოიცა დამელოდე.
უცებ იქაურობა წყნარი მუსიკის ჰანგებმა გაავსო.
გვანცა შეკრთა. ავალიანი მასთან ახლოს მივიდა.
_ კი, მაგრამ...
_ხვალ მივდივარ, რამოდენიმე თვე იქ მომიწევს ყოფნა. - დაიწყო საუბარი ავალინმა, თან ცალი ხელი წელზე მოხვია გვანცას, მეორე ხელი კი ჩასჭიდა და ნელი მოძრაობით სცადა მუსიკას აჰყოლოდა, - იქ კი ომია. ხომ იცი, ომი როგორი დაუნდობელია... მინდა კარგი მოგონება წავიღო თან, თუნდათ, ეს რამოდენიმე წუთიანი იყოს. - შენგელია გული მოეწურა. თვალებზე ცრემლი მოადგა. მუხლებში ძალა გამოეცალა. - ღმერთმა იცის, თუ როგორ მიყვარხარ. როგორ გაალამაზე ჩემი ცხოვრება შენი გამოჩენით. როგორ მინდოდა, ჩემში, ამდენ წლიანი დაგროვილი ბედნიერება გამეზიარებინა, მაგრამ... კიდევ ერთხელ, ბოლოჯერ გიმეორებ, იმ ღამით არაფერი მომხდარა. თუმცა ამას უკვე არ აქვს შენთვის მნიშვნელობა... მოდუნდი, ნუ ხარ დაძაბული.
_უბრალოდ...
_უბრალოდ, მინდა, რომ ვიცეკვოთ. აი აქ. შეხედე, ჩვენი ჩრდილები როგორ სჩანს კედელზე, ხედავ? - შენგელიამ კედლისკენ გაიხედა, საითაც ავალიანი იშვერდა ხელს. - ის ჩრდილები მინდა გავიყოლო თან, აი ისეთები, ერთმანეთი რომ უყვართ და სჯერათ ამ სიყვარულის. შეგიძლია, რამოდენიმე წუთით აქციო შენი ჩრდილი ასეთად?
გვანცა იმდენად გააოცა და აღაფრთოვანა აქ მოსვლის მიზეზმა და იმის გაფიქრებამ, რომ ავალიანი ომში მიდოდა, თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.
მამაკაცმა შვებით ამოისუნთქა და შენგელია გულზე მიიკრა. სხეული უთრთოდა. გული გამალებით უცემდა.
_აი, ნელი ვალსიც დაიწყო. - თქვა ღიმილით თორნიკემ.
_ეს, წინასწარ ჩაწერე? - გაეღიმა გვანცასაც.
_არა, მშვიდი და კლასიკური მუსიკის მოყვარული ვარ.
_კარგად ცეკვავ?
_საკმაოდ. შენ?
_მეც ეგრე. - ისევ გაეღიმათ. - თორნიკე, ეს ცეკვა, მხოლოდ ჩრდილებისთვისაა. - უთხრა შენგელიამ, რითაც მიახვედრა, რომ შერიგებას არ აპირებდა.
_მხოლოდ ჩრდილების და ჩემი. - თქვა ნაღვლიანად კაცმა და საცეკვაოდ მოემზადა.
ცეკვავდნენ საკმაოდ მოხდენილად.ჩრდილები ერთმანეთს მისჩერებოდნენ თვალებში, იქ კითხულობდნენ ერთმანეთის გრძნობებს. ისინი ერთმანეთით არსებობდნენ იმ წუთებში. დავიწყებული ჰქონდათ ყველაფერი, ერთმანეთის გარდა.
მუსიკა დასრულდა.
ორივენი შედგნენ.
_დასრულდა. - თქვა დაბალ ხმაზე გვანცამ.
_კი, დასრულდა. - სინანული გაერია ხმაში ავალიანს.
შენგელია ერთი ნაბიჯით უკან დაიხა.
_ახლა, შეგვიძლია წავიდეთ. - უთხრა ურეაქციოთ.
_, შეგვიძლია... მადლობა, რომ წამომყევი.
_არ წამოგყოლილვარ, ძალით წამომიყვანე. - გაეცინა გვანცას. ავალიანიც აჰყვა.

უკან დაბრუნებისას არც ერთს არ გაუღია ხმა.
კიბეებზე ასვლისას სიჩუმე გვანცამ დაარღვია.
_მშვიდობით დაბრუნებას გისურვებ და ბედნიერ ცხოვრებას.
თორნიკეს ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თიტქოს მახვილი ჩასცეს გულში.
_ჩემი მაინც არ გეჯერა არა?
_ძალიან მატკინე გული. - გვანცას ხმაში იმოდენა ტკივილი და იმედ გაცრუება იგრძნო ავალიანმა, თავს არ მისცა რაიმეს თქმის საშუალება. არ ჰქონდა უბრალოდ უფლება.
ერთმანეთს ასე დაშორდნენ. გული და სული გააყოლა თან, კიბეებზე ამავალ გოგონას კაცმა.

სახლში შესული, ძალას ძლივს ინარჩუნებდა.მუხლები არ ემორჩილებოდნენ. სხეული შეციებულივით უცახცახებდა. მკლავებზე ჩამოისვა ხელი. თვალ წინ ცეკვა დაუდგა და ავალიანის ნათქვამი სიტყვები გაახსენდა: „ხვალ მივდივარ, რამოდენიმე თვე იქ მომიწევს ყოფნა. იქ კი ომია. ხომ იცი, ომი როგორი დაუნდობელია... მინდა კარგი მოგონება წავიღო თან, თუნდათ, ეს რამოდენიმე წუთიანი იყოს. ღმერთმა იცის, თუ როგორ მიყვარხარ. როგორ გაალამაზე ჩემი ცხოვრება შენი გამოჩენით. როგორ მინდოდა, ჩემში, ამდენ წლიანი დაგროვილი ბედნიერება გამეზიარებინა, მაგრამ... „ ისედაც აბღავლებულმა გულმა მეტს ვერ გაუძლო და გულიდან წამოსული ცრემლი თვალებს ტალღასავით მოასკდა. გვანცა ადგილზე ჩაიკეცა და უხმოდ ტიროდა. „არ შემიძლია, ვერ გაპატიებ. ძალიან მიყვარხარ, მაგრამ, არ მჯერა შენი... არ შემიძლია პატიება, არაა.. „ ბუტბუტებდა იგი.

• * * *
როგორც კი ინათა, ავალიანი მაშინვე წამოდგა. არ უძინია ერთი წუთითაც კი.
მთელი დღე სამსახურში უნდა გაეტარებიდა და ღამით ჯგუფთან ერთად ვაზიანის საჰარეო ბაზაზე უნდა წასულიყო. ფრენა დილის 5 საათზე იყო დაგეგმილი.
სახლს თვალი მოავლო. ბუნებრივი აირის მილი გადაკეტა და ყველა ონკანი შეამოწმა. გასვლის წინ, შემობრუნდა, შუბლთან (უფრო საფეთქელთან) ორი თითი მიიდო და მსუბუქად ჩაიქნია.
_აბა ჰე, არ მოიწყონო უჩემოდ. - ჩაილაპარაკა თავისთვის. (სახლს დაემშვიდობა). ზურგჩანთა ბეჭზე მოიგდო და კარი გაიხურა.
სადრბაზოდან გასულმა თვალი მეოთხე სართულიკენ გააპარა.
აივნის კარი ღიად იყო.
კაცმა ნაღვლიანად ამოიოხრა და მანქანაში ჩაჯდა.

სამსხურში მისულმა, თავს აიძულა, მხოლოდ საქმეზე ეფიქრა.
მუშაობის პროცესში, ავალიანს გვანცა რომ გაახსენდებოდა, მაშინვე თავს გააქნევდა აქეთ-იქით, თითქოს ასე, მასზე ფიქრს გაფანტავდა.
• * * *
_როდის დასრულდება სასწავლო პროცესი, აღარ შემიძლია მეტი აქ გაჩერება.- უთხრა წუწუნით ნუცას შენგელიამ ყურმილში.
_რაღა დარჩა, ცოტაც მოითმინე. აქ რომ ჩამოხვალ, ყველაფერი დაგავიწყდება.
_არამგონია დამავიწყდეს, თუმცა გულს მაინც გადავაყოლებ.
_დღეს მიდის? - ჰკითხა შეპარვით ნუცამ.
_ჰო, დღეს მიდის. შეიძლება გაფრინდა კიდეც უკვე.
_წარმომიდგენია რა ცუდად ხარ ახლა.
_საშინლად ვარ, გავიქცე მინდა ამ ქალაქიდან საერთოდ. სახლში მისვლა არ მინდა. ეზო ცარიელი რომ დამიხვდება, ფანჯარა ჩაბნელებული და რომ მახსენდება რის გამოც დავშორდით, სისხლი მეყინება.
_იქნებ და მართალს გეუბენბოდა. ნეტა დაგეჯერებინა.
_არ შემიძლია ნუცა, არა. ის ქალი მასთან იყო მთელი ღამე. დავიჯერო ფილმის საყურებლად მივიდა? - მის ნათქვამზე ირონიულად გაეცინა გვანცას. - რომ წარმოვიდგენ, მე ვყავდი ჩახუტებული, მის სიყვარულს ვგრძნობდი, და მერე იმ მკლავებში სხვა ქალი ჰყავდა. სხვა ქალს ესმოდა მისი გულისძგერა... ჭკუიდან ვიშლები და ვცოფდები. - სიბრაზე მოერია შენგელიას.
_ვაი, რა დღეში ხარ. მალე ჩამოდი რა, გეხვეწები. - შეევედრა ნუცა მეგობარს.
_ჩამოვალ, ჩამოვალ და იმ გადარეულსაც წამოვიყვან.
_ვინ გადარეულს?
_პაატა ახალაძეს. - თქვა სიცილით გვანცამ.
_ეგ, ის არ არის, მეგრელები რომ არ მოსწონს? - გაეცინა ნუცასაც.
_ჰო, ეგაა.
_ჩამოიყვანე, ჩამოიყვანე. ვასწავლი ჭკუას მაგას.


(20)
თვითმრფინავი აფრინდა.
ავალიანი ილუმინატორთან იჯდა და სილურჯე შეპარულ სივრცეს, ჩაფიქრებული გაჰყურებდა.
ფიქრებში გართულს მალევე ჩაეძინა.
გადაჯდომა ყირგიზეთის აეროპორტში მოხდა. იქ ერთი დღე დაჰყვეს. შემდეგ კი ავღანეთისკენ აიღეს გეზი.
ამერიკული სამხედრო ბოინგი ლეზერნიკის ბაზაზე დაფრინდა.
თვითმფრინავის უკანა ნაწილი გაიხსნა და სამხედროები გარეთ გამოვიდნენ. იქედან გამოსულებს მტვერით გაჟღენთილი ცხელი ჰაერი მიეგებათ.
ავალინმა საყელო შეიხსნა. „კეთილი იყო ჩვენი მოსვლა ჯოჯოხეთში“ , ჩაილაპარაკა ჩუმად.
რამოდენიმე წუთის შემდეგ, ქართველი სამხედრობი, სამხედრო ტიპის მანქანაში - ემრაპიში ისხდნენ და ერედვის ბაზიზსკენ მიდიოდნენ.
რამოდენიმე თვე უცხო მხარეში მოუწევდათ ყოფნა ქართველებს. თიტქოს სამშვიდობო მისიით, მაგრამ ამავე დროს სიკვდილს მიახლოებულნიც. წინასწარ არავინ იცოდა რა მოხდებოდა ამ დროის განმავლობაში.
ყველა თავიანთ ბანაკში განაწილდა.
დასვენება სჭირდებოდათ. მეორე დღისთვის თავიანთი მოვალეობის შესრულებას უნდა შედგომოდნენ.
ავალიანმა გრძნობების და ემოციების გამორთვის რეჟიმი გაააქტიურა და შენგელიაზე ფიქრი აუკრძალა საკუთარ თავს. მისი გონება, მხოლოდ სამსახურეობრივი მოვალეობის შესრულებას დაუთმო.
მაგრამ ძილში დაუკითხავად ცეკვავდნენ ჩრდილები, მაინც.

• * * *
_ჩამოაღწიეთ როგორც იქნა ხო? - მხიარული ტონით შეეგება, გვანცა მშობლებს კარში.
_ჩამოვაღწიეთ დედა, ჩამოვაღწიეთ. - დაღლილი ხმით უთხრა მანანამ შვილს და გადაეხვია.
_დაიღალე ჰო?
_კი დავიღალე.
_ წამოწექი რა, დაისვენე. ჩანტებს მე მივხედავ. საჭმელი გაკეთებულია უკვე.
_ოჰ, მომესწრო შვილი. - გაიხუმრა მალხაზმა და გვანცას თმა აუბურძგნა.
_დამცინე, ჰო და არ იცი შენ რამდენი ვიბრძოლე ხახვის დაჭრისას. - გაიცინა უმცროსმა შენგელიამ.
_წარმომიდგენია მამი, - აჰყვა უფროსი შენგელიაც.
_გვანცი, - მამა-შვილის საუბარში მანანა ჩაერია, - ჩანთაში სულგუნია და ამოიღე, მაცივარში შეინახე. მე წავალ, მართლა წამოვწვები, თორემ აღარ შემიძლია მეტი.
_მიდი, მიდი. მივხედავთ ჩვენ ყველაფერს.- უთხრა მალხაზმა ცოლს და ჩანთებს დასწვდა სამზარეულოში შესატანად. - რას შვები შენ, როდის მთვრდება სასწავლო პროცესი?
_ ერთი კვირა დამრჩა და მორჩა.
_აქ ახალი რა ხდება? მეზობლები როგორ არიან?
_რავიცი, გუჯა თითქმის ყოველ დღე ნასვამია და რომ დამინახავს სიყვარულის ბუშტი უსკდება. - თქვა სიცილით გვანცამ, - კიდევ, ახალი მეზობელი, თორნიკე ავალიანი, ათი დღის წინ ავღანეთში წავიდა...
_უკვე წავიდა?
_კი წავიდა. რამოდენიმე თვე მოუწევს იქ ყოფნა. - გვანცა ცდილობდა, ხმაზე არაფერი დასტყობოდა. რადგან შინაგან კანკალებდა უკვე.
_ღმერთი მშვიდობით ჩამოიყვანს ყველა ქართველს, ვინც იქაა წასული. - თქვა უფროსმა შენგელიამ და ჩანთა მაგიდაზე შემოდო. - აბა, მიხედე აქაურობას შენებურად. მე ეზოში გავალ. ხალხს ვინახულებ. - დაუბარა მერე შვილს.
„ნეტავ როგორაა? რას შვება? ხომ არაფერი უჭირს? ალბათ ვახსენდები კიდეც. მე თუ არა, ჩრდილები ხომ მაინც ახსენდება? „ ამ ფიქრებში გართულიყო გოგონა.

• * * *
ავალიანი დამოუკიდებელი სნაიპერი იყო, ანუ მას მეწყვილე არ ჰყავდა. მარტოს უწევდა მისიის შესრულება და ყოველი დეტალის გათვლა.
ღია ხაკისფერ სამოსში ჩაცმულმა თავზე იმავე ფერის ქუდი ჩამოიფარა, რომელიც თვალების და ცხვირის ადგილას ამოჭრილი იყო.
სამალავ პუნქტამდე მანქანით მიიყვანეს და დატოვეს. იქედან, კი ფეხით უნდა ევლო და მისთვის მოსახერხებელი ადგილი უნდა შეერჩია.
ადგილი არწივისებრი მზერით დაზვერა.
მერე, ერთი შემაღლებული ადგილი მოძებნა და იქ აფოფხდა. იარაღის სრულ მზადყოფნაში მოყვანას შეუდგა. ოპტიკური სამიზნე გაასწორა და მიწაზე გაწოლილმა ლულა სათვალთვალო ობიექტისკენ მიმართა.
მასში, ადამიანებზე მონადირეს გაღვიძებოდა.

• * * *
_პაატა, ჩაალაგე ბარგი, მივდივართ!. - ჩასძახა ყურმილში სიცილით მეგობარს გვანცამ.
_თავისუფალი ხარ უკვე?
_კი, და დროა გეზი დასავლეთისკენ ავიღოთ. ხომ მომყვები?
_მა რას ვშვები? - გაეცინა ახალაძესაც.
_ზეგ გავიდეთ. მე მატარებლით მინდა წასვლა.
_აუ კაი რა, რა მატარებელი. ჩემი მანქანით წავიდეთ. თან იქ დაგვჭირდება მანქანა.
_შენ ხო მანქანის გარეშე ვერ სუნთქავ რა.
_მოკლედ, ზეგ გავდივართ, ხო?
_კი, და იცოდე ადრე გავიდეთ, შუადღეზე არ მომაკიტხო ახლა. - ისევ გაეცინა გვანცას.
_აბა!.. მოვდივართ სამეგრელო?! - მეეგრული აქცენტით წარმოსთქვა ახალაძემ და გადაიხარხა.

თენდებოდა პაატას ზარმა რომ გააღვიძა გვანცა.
_ჰე, ჩამოდი.
_რა ხდება? - იკითხა მძინარე ხმით შენგელიამ.
_არ მივივართ ქოლობანში?
_ვაიმე, პაატა, რა გიჟი ხარ. - უცებ მოფხიზლდა გვანცა და სიცილი აუვარდა.
_ხომ სთქვი ადრე მოდიო, ჰოდა მოვედი. - გაეცინა პაატასაც.
_ჯერ გათენებულიც არაა. კარგი, დამელოდე, ჩავიცვამ და ჩამოვალ.
_მე ამოვალ. შენი ამბავი, რომ ვიცი ორმოცდაათი ჩანთა გექნება გამზადებული.
_ორმოცდაათი არა, სამოცი. - ორივე იცონოდა.
რამოდენიმე წუთის შემდეგ ბარგს ეზიდებოდნენ.
_ხომ ვთქვი არა? -თქვა გაოფლიანებულმა პაატამ და ჩანთებისკენ გაიწვდინა ხელი.
_ხო, მაგრამ ორმოცდაათი არ არის. - ნიშნის მოგებით უთხრა შენგელიამ.
_რაღა უკლია..
_კარგი რაა, მთელი ზაფხული იქ მომიწევს ყოფნა და აბა რა ვქნა?
_კარგი ჰო. ჩემი ადგილი აღარ იქნება აქ, ვატყობ მე.
_ნუ წუწუნებ რა. - ისევ იცინოდა გვანცა.
სადარბაზოდან ხალათში გახვეული მანანა გამოვიდა. ხელში ცელოფნის პარკი ეკავა.
_კიდევ მიამატეთ რამე, არ დაგრჩეთ. - პაატასაც გაეცინა.
_ხაჭაპურები დაგიცხვეთ. გზაში წაიხემსებთ. - უთხრა მანანამ და გვანცას მიაწოდა პარკი.
_მამი, ამას გაგატანთ, - ახლა მალხაზი გამოვიდა სადარბაზოდან ჩქარი ნაბიჯებით. ხელში მასაც ფუთა ეჭირა. - მერაბის უნდა მისცე. სახერხის ნაწილია.
შენგელიამ მეგობარს გადახედა და ისტერიკული სიცილი აუვარდა.

წასვლის წინ გვანცამ მუცელზე მიეფერა დედას. თავს გაუფრთხილდიო დაუბარა.
_არადა მატარებლით გინდოდა წასვლა. - აფხუკურდა პაატა გზაში.
_გადამაყოლე თან ახლა.
_ისა და, მისგან არაფერი ისმის? - იკითხა ახალაძემ მორიდებით.
გვანცას მთელ ტანში გააჟრჟოლა.
_არაფერი. როგორ, ან საიდან, ან სულაც რატომ უნდა მესმოდეს? - სიბრაზე მოერია გოგონას.
_შეიძლება ავალიანს აჩვენო და დაარწმუნო კიდეც, რომ შენთვის არაფერს ნიშნავს მისი წასვლა, არც ის, რომ სახლში შუქი დატოვა ანთებული შენს გამო, მაგრამ მე ხომ გატყობ... მე ხომ გხედავ როგორ გიჭირს.
შენგელია დუმდა.
მისი თვალები სატირლად მოემზადნენ.



(21)
თვალები ცრემლით აევსო. გაახსენდა სახლში გვიან დაბრუნდა ერთ დღეს და აქამდე შეუმჩნეველი რამ და მისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი შეამჩნია. ავალიანი ფანჯარაში შუქი ანათებდა. თავიდან ეგონა, რომ სახლშიაო, მაგრამ მათი საუბარი გაახსენდა შემდგომ და ერთდროულად, სიხარული და გულის წყვეტა იგრძნო.
_მე, რატომღაც მჯერა თორნიკესი. - თქვა პაატამ.
შენგელიამ გაკვირვებით გახედა. სახეზე ეწერა კითხვა: „რა?“
ახალაძეს ჩაეცინა.
_კარგი, ხო არ გამიგიჟდე. - უთხრა მერე მეგობარს, - ისა და, ბავშვები როგორ არიან? - შეცვალა საუბრის თემა.
_ბავშვები კარგად არიან. სპონსორი გამოუჩნდათ და ივნისის ბოლოს დასასვენებლად მიდიან სურამში. - ხმა მხიარული გაუხდა გვანცას.
_ვააა, რა მაგარიაა. - გაეხარდა ახალაძეს გულწრფელად.
_ხო, რომ ვიცი, ისინი კარგად იქნებიან, უფრო მშვიდად ვიქნები მეც...

კარგა ხანს საუბრობდნენ, მერე მიჩუმდნენ. გვანცას ჩაეძინა კიდეც.
სამტრედიაში შედიოდნენ რომ გაეღვიძა.
ნეტარებით გაიზმორა. „რამდენი მძინებია“ - ო თქვა და მეგობარს გაუღიმა.
_ვაიმე, როგორ მომენატრა აქაურობა. ჩემი გულის ცემა არ იცვლება, ყოველი აქ ჩამოსვლისას. აი ამ გზას რომ დავადგებოდით გული გამალებით მიცემდა. ახლაც ასე ვარ, როგორც ბავშვობაში. ბებიების და დაბუების ნახვის სურვილი მიმძაფრთებოდა, და სული მელეოდა, როდის დავინახავდი მათ. იქ მეზობლები, სოფლის გზები.. ვაიმე, ვაიმე, უფრო სწრაფად წადი რა გეხვეწები, ვეღარ ვითმენ უკვე. - ბავშვივით ტიკტიკებდა შენგელია.
_მეც გადმომედო შენი ემოცია, ხომ იცი შენ?! - გაეცინა ახალაძეს და სიჩქარეს უმატა.
რამოდენიმე წუთიც და უკვე სამეგრელოში იყვნენ. მანქანა ჭიშკართან გაჩერდა.
გვანცა მაშინვე გადმოხტა მანქანიდან და ეზოში შეირბინა.
მოხუცები სახლის უკან ეზოში, ხის ჩრდილში ისხდნენ. შვილიშვილის დანახვისას ფეხზე წამოიშალნენ ბედნიერი სახეებით.
_უი ბებია შენ გენაცვალე. - შესძახა ნაზიკომ და უმცროსი შენგელია გულში ჩაიკრა.
_მოვიდა ჩემი გულის და ეზო-კარის გამამხიარულებელი. ჩემი მერცხალი მოფრინდა. - ახლა მირიან ბაბუა იკრავდა გულში პირველ შვილიშვილს.
_როგორ მომენატრეთ. - სიხარულით ავსილიყო გვანცა. - ბაბუ, მეგობარი მახლავს, მანქანითაა და ჭიშკარი გააღე რა, მე ბომბორას დავაბამ, თორემ ძაღლების ეშინია იმას. - თქვა სიცილით მერე.
_კი, ბაბუა, ახლავე. - დაფაცურდა მირიანი და მაშინვე ჭიშკრისკენ გაემართა. გვანცა კი ბომბორას დასაბმელად წავიდა.
ბომბორა იმხელა იყო ტანად, დაყეფებამდე, მისი დანახვა შეგაშინებდა ადამიანს. ძაღლს გაეთამაშა და ჯაჭვი შეაბა კისერზე.
მანქანა ეზოში შემოიყვანეს. ნელ-ნელა ბარგიც გადმოცალეს.
მალევე ნუცაც მოვიდა. ისეთი წრიპინი ასტეხეს გოგოებმა ერთმანეთის დანახვისას, სიხარულით გამოწვეული, ახალაძემ ხელები ყურებზე მიიფარა.
ნუცას მისი დანახვისას სახე შეეფერკლა და მოსულს მორცხვად მიესალმა.
მისდა უნებურად პაატასაც იგივე განცდა ჰქონდა.
_როგორა ხარ? - ჰკითხა მეგრული კილოთი ნუცამ. გვანცასგან იცოდა, რომ ახალაძეს მეგრელი გოგოები არ მოსწონდა.
გვანცა მიუხვდა მეგობარს ოინს და მალულად გაიცინა.
_კარგად ვარ. მადლობა. თავად?
_მეც კარგად ვარ. - გულზე ეკალივით ესობოდა ნუცას აქცენტი ახალაძეს.
_აბა, დღეს რას ვშვებით? წავიდეთ მდგინარეზე? - საუბარში გვანცა ჩაერია.
_მდინარეზე მეგრულად ლაპარაკობენ? -შეღონებით იკითხა პაატამ.
_აბა რას შვებიან კაცო?! - გასცა ნუცამ პასუხი და თავი ძლის შეიკავა რომ არ გასცინებოდა.
_აუ ჩემი... - ჩაილაპარაკა თავისთვის ბიჭმა.
გოგოებმა ერთმანეთს თვალი ჩაუკრეს.
_კარგი, ვჭამოთ საჭმელი და წავიდეთ. - თქვა გვანცამ. - ბე, რა გაქვს საჭმელი?
_ბებია, შემწვარი ქათამი მაქვს ახალ ტყემალში ჩაწყობილი და ღომსაც ჩავზილავ უცებ. -აფუსფუსდა ნაზიკო.
_აუ, აუ რა მაგარია. სანერწყვე ჯირკვალი ამეწვა უკვე. - თქვა გვანცამ. - წამოდით უკან, ეზოში ჰამაკია და უფრო გრილა იქ. თან ნარდი ვითამაშოთ, სანამ საჭმელი გამზადდება.
ყველანი ჰამაკისკენ წავიდნენ.

• * * *
რამოდენიმე საათიანი ლოდინის შემდეგ, ობიექტი მიზანში ამოიყვანა. ტყვია საფეთქელს უნდა მოხვედროდა. სასხლეტს თითი გამოკრა. იარაღი უხმოდ გავარდა. ობიექტი უსულოდ დაენარცხა მიწაზე. მონადირე სამალავ პუნქტს შეუმჩნევლად გაეცალა.
ბაზაზე დაბრუნდა. თავი ისე ეჭირა, თითქოს რამოდენიმე ხნის წინ, ადამიანი კი არა, ჩიტი მოეკლა.
იბანავა, ივახშმა და შემდეგ კომპიუტერს მიუჯდა. “სკაიპით“ დასთან დარეკა.
საუბარი რომ დაასრულა, სოციალურ ქსელში გვანცა შენგელია მოძებნა. ერთხანს მის სურათებს უყურა. ყველაზე მეტად ერთი ფოტო მოეწონა, გვანცა გულიანად იცინის სურათზე, თმა გაშლოდა და თვალები ვარსკვლავებივით უბრწყინავდა. სურათზე ბავშვური გვანცა იყო აღბეჭდილი, ასე ძალიან რომ უყვარდა ავალიანს.
„შენგელიას ასულო“ , წარმოსთქვა ჩურჩულით და ჩაიცინა.

• * * *
ნაზიკომ ღომი ჩაზილა. ისეთი ოხშივარი ასდიოდა პაატას საცაა გული წაუვიდოდა.
მხიარულად შეექცნენ საჭმელს. შემდეგ მაგიდა აალაგეს და მდინარეზე წავიდნენ.
გვანცასთვის შვება იყო იქ ყოფნა. საერთოდ, თბილისიდან შორს ყოფნა.
_მე ჩემი აღჭურვილობით წამოვედი. - თქვა სიცილით შენგელიამ და, საცურაო ქუდი და წყლის სათვალე ამოიღო ჩანთიდან. ნუცას და პაატასაც გაეცინა.
მთელი გზა, რაც დრო დასჭირდა მდინარეზე მისვლას, ნუცას ხმა არ გაუჩუმებია. სულ ლაპარაკობდა და ლაპარაკობდა. თან მეგრული აქცენტით, ახალაძეს გულზე რომ მოხვედროდა. პაატა, დრო და დრო, სარკიდან აპარებდა თვალს მისკენ და ფიქრობდა: „ღმერთო გაჩუმდეს ეს გოგო“ . მაგრამ ნუცა, აბა როგორ გაჩუმდებოდა, მას ხომ ახალაძის ნერვების მწყობრიდან გამოყვანა, ჰქონდა დაგეგმილი.
_ნუცი, შენ არ ჩამოდიხარ? - გამოსძახა შენგელიამ მეგობარს. გვანცა უკვე წყალში შესულიყო.
_არააა. - უპასუხა ნუცამ და ბალახზე დაჯდა. ჩამავალი მზე სახეს და ხვეულ თმას ისე უნათებდა, გეგონებოდა ბრწყინავსო. პაატას არ გამორჩენია ეს. წამით მზერა მიეყინა გოგონაზე.
_რატო არ ჩადიხარ? - ჰკითხა ახალაძემ და მაისური გადაიძრო.
_ცურვა არ ვიცი და მეშინია. - გასცა პასუხი ბიჭს და მზერა მოარიდა.
_რისი გეშინია, მეგრელი არ ხარ? - გაეცინა ბიჭს და წყლისკენ წავიდა.
_დეგენერატი!. - ჩაილაპარაკა სიბრაზით ნუცამ და თვალი გააყოლა ახალძეს.

• * * *
დღეები ერთმანეთს ენაცვლებოდა. თვეს, თვე ცვლიდა.
თითქოს, ნელ-ნელა, ყველაფერი ჩვეულ კალაპოტს უბრუნდებოდა ჩვენი გმირების ცხოვრებაში.
მანანას მუცელი დაეტყო. მასში უფრო მეტად გაღვივდა დედური ინსტიქტი და რომ ჩაუფიქრდებოდა, სინდისი ქეჯნიდა, არასასურველ ორსულობად რომ ჩათვალა თავიდან ეს ბავშვი.
პაატა, ორ კვირაში ერთხელ, ჩადიოდა გვანცასთან, სამეგრელოში. საკუთარ თავში აღმოაჩინა, რომ ნუცაზე ფიქრობდა. უფრო მეტი, ენატრებოდა კიდეც.
შენგელია და ავალიანი? ისინი, დროებით შერიგებოდნენ ბედს. დროებით არ უღრმავდებოდნენ დაშორების ტკივილზე ფიქრს.
ხშირად ათვალიერებდა გვანცას ფოტოებს და თითქმის ყველაფერი იცოდა მასზე, თუ როგორ ერთობოდა სოფელში ყოფნისას.
ზაფხული იწურებოდა.
გვანცას კი ავალიანზე არაფერი გაეგო მთელი ამ ხნის განმავლობაში. გულში ყოველთვის იმეორებდა ამ სიტყვებს: „ღმერთო, მშვიდობით დააბრუნე“.
იხსენებდა (თუმცა ხშირად არა) ავალიანის ღიმილს, გამოხედვას, კოცნას, მოქუფრულ სახეს, ხმას... იმ განცდებს, რაც მისი დანახვისას ემართებოდა. ტანში გააჟრჟოლებდა და სახეზე ღიმილი ეფინებოდა. ტკივილიანი, მონატრებით სავსე და ამავე დროს, ბედნიერი ღიმილი. გულის სიღრმეში შენგელია მადლობელი იყო თორნიკესი, რომ ეს გრძნობა განაცდევინა.

_აბა, მე რაში მოგეხმაროთ? - ჰკითხა პაატამ სამზარეულოში მოფუსფუსე გოგოებს.
_რავიცი... აი ხახვი გაგვიფურცქნე. ძალიან დაგვეხმარები. - უთხრა ნუცამ და ჯამზე მოთავსებული ხახვის გორა დაუდგა მაგიდაზე.
_აუ ხახვი ტო? მეტი ვერაფერი გაიმეტეთ ჩემთვის? - აწუწუნდა ახალაძე.
_თუ მოხმარება გინდა მოგვეხმარე, თუ არადა, წადი წამოწექი ჩრდილში. - გაკაპასდა ნუცა.
_ნახე, ნახე რა მეგრელია. - გაეცინა ბიჭს და დანა მოიმარჯვა ხელში.
საღამოს მარიამობისთვის სუფრას აკეთებდნენ და სოფლის ახალგაზრდობას უნდა მოელხინა. სამზადისი კი გვანცასთან მიმდინარეობდა.
_გვანცა, სადაა შენი წყლის სათვალე? - ჰკითხა პაატამ.
_რად გინდა? - გაიოცა შენგელიამ.
_მჭირდება. მომიტანე რა. - გვანცა,გავიდა და სათვალე მოუტანა. პაატამ თვალებზე გაიკეთა ხახვის გაფურცქვნას შეუდგა. გოგოებმა ერთმანეთს გადახედეს და ისტერიკული სიცილი აუვარდათ. - არა, ბიჭოს?! ამას ავატირებინებდი თავს. - თქვა გამარჯვებულის ხმით ახალაძემ და მასაც გაეცინა.

საღამოს ეზოში გაშალეს სუფრა. ბევრმა ახალგაზრდამ მოიყარა თავი. ცეკვავდნენ, სვამდნენ და ყველა მხიარულობდა.
ნუცა და პაატა გვერდიგვერდ ისხდნენ.
ერთ-ერთმა ბიჭმა, რომელიც ჩამოსულ სტუმრებს მიეკუთვნებოდა, ნუცას სასმელით სავსე ჭიქა მიაწოდა.
_აი, სილამაზის სადღეგრძელო მინდა დავლიო, შენი თამადობით. - უთხრა და ჭიქა ხელში მიაწოდა. ბიჭი კარგად შეზარხოშებულიყო.
ნუცა დაიმორცხვა და უხერხულად შეიშმუშნა.
_მე არ ვსვამ. - უთხრა მერე მორიდებით.
_მომიჭახუნე მაინც, - არ ეშვებოდა სტუმარი.
_ვერ გაიგე? გოგოს აწუხებ.. - გამოსცრა კბილებში ახალაძემ და ფეხზე წამოდგა თვალების ბრიალით.
ნუცამ დამფრთხალი თვალით ახედა პაატას.
_“იზვინი ბრატ“ , - თქვა ბიჭმა და თავის დაკვრით დაიხა უკან.
_რა იყო ეს? - ჰკითხა ნუცამ, როდესაც ახალაძე დაჯდა.
_შენ ენა არ გაქვს? მე რომ მეწუნკლები, იმას რატო არ წაწუნკლე? - მოუბრუნდა გააფთრებული სახით ბიჭი გოგონას.
_რას აშავებდა კი მაგრამ? - ნერვებზე თამაში გადაწყვიტა ნუცამ.
_რა სთქვი?
_რაც გაიგონე.
_და შენ მოგეწონა ის ტიპი რომ გეჩალიჩებოდა? - თვალები კაკლის ოდენა გაუხდა პაატას.
_რას შვებოდა? - ვითომ ვერ გაიგო მისი ნათქვამი გოგონამ.
_ვახ, ჩემი... - ამოიგმინა ბიჭმა და ზურგი აქცია ნუცას გაბრაზებულმა.
გოგონას ჩუმი სიცილით გაეცინა.
გულში სითბო ჩაეღვარა. პაატას ხელმკლავი გამოსდო და მისკენ მოაბრუნა. ბიჭმა გაოცებით ჯერ ნუცას ხელს დახედა შემდეგ თვალებში მიაჩერდა.
_კარგი ბიჭი ხარ შენ. მადლობა. - უთხრა გოგონამ და ბეჭზე დაადო თავი გაღიმებული სახით.
ახალაძე გაშრა. ნერწყვი ხმაურით გადაყლაპა. მთელ ტანში ჟრუანტელმა დაუარა. მერე თავი გვერდით გადაწია ოდნავ და ნუცას გაფუებულ, ხუჭუჭა თმას ლოყით მიეფერა.

მხიარულება გრძელდებოდა.
უკვე ღამის თერთმეტი საათი იყო. ჭიშკარი მანქანის ფარებმა გაანათეს. ყველას მზერა იქითკენ იქნა მიმართული. შენგელია ფეხზე წამოდგა რეტდასხმული. მანქანა ავალიანის იყო.



(22)
საღამო იყო. კორპუსის მაცხოვრებლები ეზოში გამოსულიყვნენ და ქვეყნის საქმეებზე ბჭობდნენ როდესაც ავალიანის მანქანა გაჩრდა, მათ შორი-ახლოს. მალხაზი ფეხზე წამოდგა.
_ეს ჩვენი მეზობელი არაა? - ჰკითხა იქ მყოფთ, უფრო რომ დარწმუნებულიყო ნანახით. ერთხმად დაეთანხმა ყველა.
თორნიკემ თავშეყრილი მეზობლები რომ დაინახა, მათკენ გაემართა. მის დანახვაზე ყველა ფეხზე წამოდგა და ერთგვარი, სიხარულის გამომხატველი ყიჟინა მორთეს,რადგან ქართველი სამხედრო უვნებელი დაუბრუნდა სამშობლოს.
_კი მაგრამ, იქ ხომ 6 თვე უნდა ყოფილიყავი, თუ მეტი? რაღაც ასე მახსოვდა. - ჰკითხა მოგვიანებით მალხაზმა.
_კი ასეა. მაგრამ რეორგანიზაცია მოხდა სამშვიდობო კონტინგეტში და ჩემი ბატალიონი დააბრუნეს უკან,შესაბამისად მეც მომიწია დაბრუნება. - მოახსენა უფროს შენგელიას ღიმილიანი სახით ავალიანმა.
_ო, აგაშენა ღმერთმა! - შესძახეს მეზობლებმა და კიდევ ერთხელ მიულოცეს შინ მშვიდობით დაბრუნება.

_მანანა, თორნიკე დაბრუნდა ავღანეთიდან.
_მშვიდობით ხომ არის?- ჰკითხა ქალმა ქმარს.
_კი, კარგადაა. დროზე ადრე მოგვიწიაო დაბრუნებაო.
_მადლობა უფალს, რომ მშვიდობით არის. მალხაზ!.. ხაჭაპური მაქვს დამცხვარი და კიდევ რაღაცეები გაკეთებული და მიუკითხე.
_კარგი აზრია. - მოუწონა ცოლს იდეა, - გამიმზადე მიდი მაშინ და ჩავუტან.
მანანა აფუსფუსდა.
კარზე ზარი გაისმა.
_ოჰ, სწორედ შენზე ვსაუბრობდით ახლა. - წამოიძახა სიხარული უფროსმა შენგელიამ, როდესაც კარი გააღო და იქ ავალიანი დაინახა.
თორნიკეს დინჯად გაეღიმა.
_ქალბატონი მანანას მოსაკითხად მოვედი.
_მობრძანდით, მობრძანდით. შენტან ვაპირებდი ჩამოსვლას ახლა...
მანანა სამზარეულოდან გამოვიდა.
_კეთილი იყოს შენი დაბრუნება. - უთხრა ავალიანს და გადაკოცნა. თორნიკემ წამობურცული მუცელი რომ დააფიქსირა, გულში სითბო ჩაეღვარა და კმაყოფილს გაეღიმა.
სტუმარი მაგიდასთან მიიწვიეს და სუფრა გააწყვეს.
თორნიკემ იცოდა გვანცა სახლში რომ არ იყო, მაგრამ მაინც მოიკითხა, თან აქეთ-იქით იყურებოდა, ელოდა მის გამოჩენას.
მალხაზი მიუხვდა თითქოს.
_მანანა წასაღები ბარგი მზადაა უკვე? დილით რომ არ ვეძიოთ მერე რაიმე, - უთხრა ცოლს.
_ყველაფერი გავამზადე, შენ არაფერზე ამიღელდე- თქვა ხუმრობით ქალმა.
_ხვალ დილით სოფელში მივდივართ, მარიამობაა, თან გვანცას არ იცის ჩვენი ჩასვლის შესახებ. - გაარკვია მეზობელი შენგელიამ.
_რომ გაიგოს, თავს აგვატკიებს. ფრთხილად იყავით, დედა ასე არ ისუნთქო, ნაბიჯი ასე გადადგი, მოხერხებულად დაჯექი, და საერთოთ, მგზავრობა საშიშია შენთვის.. - იმიტაცია გააკეთა, მანანამ შვილის. ყველას გაეღიმა. ავალიანს გული მოეწურა, უცებ მიხვდა, შეიგრძნო, რომ საშინლად მონატრებოდა შენგელიას ასული.
_დაიცა გადავრეკავ, როგორაა გავიგებ. - თქვა მალხაზმა და მობილური მოიმარჯვა.
ყურმილში გვანცას ხმა გაისმა.
_მამი როგორ ხართ?
_კარგად ვართ, კოცონს ვანტებთ ახლა ჭიშკართან და ცეცხლზე უნდა გადავხტეთ. - ხმა მხიარული ჰქონდა გვნცას.
_ფრთხილად იყავით შვილო.
_ფრთხილად ვართ. გინდოდდა რაიმე მა?
_არა, არაფერი. მოგიკითხეთ ისე.
_დედა ხომ კარგად არის?
_კი კარგადაა.
_წავედი ახლა, პაატა უნდა გადახტეს ცეცხლზე და რა სახე აქვს ნეტა განახა. - იცინოდა შენგელია.
_კარგი და ჭკვიანად იყავით. - შვილს გაღიმებულმა დაემშვიდობა. - რა გიჟები არიან, მაგათი დაჭკვიანება არ იქნება რა. - თქვა მერე.
_რათაო? - გაეცინა მანანას.
_კოცონი დაუნთიათ და ცეცხლზე უნდა გადავხტეთო.
_ა, ჭიაკოკონობა რომ არის მიტომ. - გაახსენდა ქალს.
_ჰო მაგიტო, გამითიშა, პაატა ხტება ახლაო და დასცინოდა რა სახე აქვსო.
თორნიკეს ჟრუანტელი უვლიადა მთელ ტანში გვანცაზე რომ საუბრობდნენ. მისი ნახვის სურვილი, უფრო და უფრო, უმძაფრდებოდა.
_ხვალ რითი მიდიხართ სოფელში? - იკითხა უცებ ავალიანმა.
_მატარებლით წავალთ. უსაფრთხოა და მშვიდათ ვიმგზავრებთ.
_ხვალ საღამოს, სვანეთში ვაპირებ წასვლას და თუ გნებავთ წაგიყვანთ. სამეგრელო უნდა გავიარო მაინც და..
_არა, რას ამბობთ, გზის გამრუდება მოგიწევს ჩვენს გამო.
_არ ვიმრუდებ, ხომ გითხარით, სამეგრელო უნდა გავიარო სანამ სვანეთში მივალ და არანაირად არ შევწუხდები. პირიქით, ძალიან ვისიამოვნებ თქვენთან ერთად მგზავრობით. - უთხრა მტკიცე ტონით თორნიკემ. ეს საუკეთესო შანსი იყო მისთვის გვანცას ნახვის.
შენგელიები ერთხანს ორჭოფობდნენ, მეზობლის შემოთავაზებულ წინადადებაზე, თუმცა, ბოლოს დათანხმდნენ მაინც.
მოილაპარაკეს და გადაწყვიტეს, მეორე დღეს თორნიკე სამსახურის საქმეებს მოაგვარებდა და საღამოს ერთად წავიდოდნენ.

• * * *
_ამათ ნახე, რამხელა სუფრა გაუშლიათ. - თქვა მალხაზმა არრთოვანებით და თან თორნიკეს ანიშნა, აქ გააჩერეო. ავალიანს გული საგულეს აღარ ჰქონდა უკვე. მტელი ძალით ჩაჰფრენოდა საჭეს და ცდილობდა ნერვიულობა ასე დაეფარა.
მისი თვალები შენგელიას ასულს ეძებდნენ.

_პაატა, შენც იმას ხედავ, რასაც მე? - ჰკითხა გაპარული ხმით შენგელიამ მეგობარს.
_მგონი კი. - უპასუხა მხიარულად ახალაძემ.
_აქ საიდან? ვაიმე, სხეული გამიშეშდა, ვერ ვიძვრი.
_კარგი დამშვიდდი. მე გავალ.
ახალაძე ჭიშკრისკენ წავიდა.
მანქანიდან მალხაზი და მანანა გადმოვიდა. ავალიანი თავს იკავებდა. თუმცა ერთი სული ჰქონდა გვანცა ახლოდან ენახა.
მალხზმა არ დააყოვნდა და მძღოლი შეიპატიჟა.
_გვანცა, - გაშეშებულ შენგელიას ნუცამ ჩასძახა და მკლავზე უჩქმიტა.
გოგონა მოფხიზლდა. თითქოს გამოერკვა.
_გული გამისკდება ახლა, ნუცა.
_უხერხულია, მიხვდებიან მანანა და მალხაზი. მიდი შეეგებე.
_ნასვამი რომ ვარ, არაუშავს?
_ე, გოგო წადი. - ხელი ჰკრა მეგობარს ნუცამ.
გვანცა მშობლებისკენ წავიდა. მანქანას რომ უახლოვდება, უფრო და უფრო, უძლიერდებოდა გულის ცემა.
მანქანიდან ავალიანიც გადმოვიდა.
წამიერად იგრძნო, რომ გული გაუჩერდა. სუნთქვა შეეკრა. სისხლი გაეყინა. ემოცია გაურკვეველი გაუხდა. გასცინებოდა თუ ატირებოდა ვერ გადაეწყვიტა.
_სიურპრიზი მოგიწყვეთ დედა. - უთხრა მანანამ შვილს და გადაეხვია.
„სიურპრიზი კი არა, ელექტრო შოკია ეს“ , გაიფიქრა შენგელიამ და ავალიანის თვალებს გადააწყდა.
_გამარჯობა. - მიესალმა თორნიკე ახალაძეს და შენგელიას ერთდროულად. პაატამ ხელი ჩამოართვა და მშიდობით დაბრუნება მიულოცა.
_როგორ ხარ? - ჰკითხა გვანცამ და ლოყაზე აკოცა. (გადაკოცნა)
მამაკაცს სისხლი აუდუღდა მისი შეხებისას. მისი სურნელის შეგრძნებისას. როგორ უნდოდა იმ წამს ხელები მაგრად შემოეჭდო გოგონასტვის, გულში ჩაეკრა და ასე ჰყოლოდა კარგა ხანს.
_არამიშავს. შენ როგორ ხარ?
_მეც არამიშავს. ჯერ არ გელოდებოდი. იქ ხომ უფრო დიდხანს უნდა ყოფილიყავი?
_ისე მოხდა, რომ ადრე მოგვიწია დაბრუნება.
_მოკლედ, ბატონო თორნიკე, - საუბარში უფროსი შენგელია ჩაერია, რომელმაც, ეს ესაა, მანქანიდან ბარგი გადმოიღო, და ეზოში შეიტანა, - დღეს ჩვენთან უნდა დარჩე. მარიამობა ერთ საათში დასრულდება, სვანეთამდე კი მეტი დრო გჭირდება, თან გვიანია, დილით მშვიდად დაადგები გზას უფრო. ეგეც რომ არ იყოს, ამხელა პატივი გვეცი და ისე როგორ უნდა გაგიშვათ? უარს არ მივიღებთ, - დასძინა ბოლოს.
_დარჩით ჰო, შემოგვიერთდი სუფრასთან. - უთხრა ახალაძემაც.
გვანცა იმდენად იყო ეიფორიაში ვერაფერს აზროვნებდა. უბრალოდ თვალს ადევნებდა მათ.
მირიანი და ნაზიკოც ჩაერია და თორნიკეს სხვა გზა არ ჰქონდა. უნდა დარჩენილიყო.
მანქანა ეზოში ჩაიყვანა.
მასპინძლები სტუმართან ერთად სუფრას დაუბრუნდნენ.
ავალიანმა ადვილად მიიპყრო ყველას ყურადღება. ახლად მოსულ სტუმარს, ახალაძემ გვანცას გვერდით მიუჩინა ადგილი.
მხიარულება გაგრძელდა.
სასმელი თორნიკესაც შესთავაზეს, მაგრამ მტკიცე უარი განაცხადა დალევაზე.
მალულად აპარებდნენ თვალებს ერთმანეთისკენ.
გული ერთნაირად უცემდათ.
ჭკუიდან შლიდა ორივეს, ასე ახლოს და ამავე დროს შორს ყოფნა ერთმანეთისგან.
გვანცა აკანკალებული ფეხების ჩაცხრობას, მუხლების დაზელვით ცდილობდა.
ავალიანმა ვერ მოითმინა, ხედავდა როგორ ნერვიულობდა შენგელია, ფარულად ხელი მისკენ წაიღო გოგონას ხელი მის მარცხენაში მოიქცია.
ორთავეს ჟრუანტელმა დაუარა ტანში.


დაბნეული თვალებით გამოხედა გვანცამ მამაკაცს.
თორნიკემ მზერით ანიშნა, რომ არაფერი მოემოქმედა. გოგონას ხელს თითებით ეფერებოდა და, დრო და დრო, მაგრად უჭერდა.
უფრო აკანკალდა შენგელია. მთელი სხეული უთრთოდა. მამაკაცის მხურვალე ხელი კანს უწვავდა. საკუთარი სისხლის შხუილის ხმა ყურებს უგუბავდა და იმგვარი ღრიანცელის მიუხედავად, არაფერი ესმოდა. მხოლოდ სახეებს ხედავდა.
არანაკლებ დღეში იყო, ავალიანიც. სიყვარული, მონატრება, სიხარული, ვნება, ნდომა... ყველაფერი ერთად აღუძრა შენგელიამ იმ წუთას.
_ასე ძალიანაც ნუ გაშტერდები. - მეგობარი მდგომარეობიდან პაატას ხმამ გამოიყვანა, რომელიც იცინოდა.
_შენ მენახე ჩემს დღეში რა. - გაეცინა გვანცასაც. მერე ავალიანს მიუბრუნდა. - გამიშვი. - მუდარა გაურია ხმაში გოგონამ და ხელის განთავისუფლება სცადა, მაგრამ მამაკაცი არ ანებებდა.
_ცოტაც და გაგიშვებ. - გადაულაპარაკა შენგელიას. ხმა უთრთოდა.
_რა საჭიროას ეს ყველაფერი. - არ ეპუებოდა გვანცა.
_საჭიროა ალბათ! და ტყუილად ნუ ფართხალებ, მორჩი ახლა! - თითქმის უბრძანა. თან მზერას არიდებდა. - ბატონო მალხაზ! - წამოიძახა მერე თორნიკემ.
_გისმენთ.
გვანცამ, პაატამ და ნუცამ, ერთმანეთს გაოცებული თვალებით გადახედეს და მერე ავალიანს მიაჩერდნენ.
_წინააღმდეგი ხომ არ იქნებით, ხვალ სვანეთში რომ წამოვიდნენ, თქვენი ქალიშვილი და მისი მეგობრები?
უმცროს შენგელიას, ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს ეს, ესაა მდუღარე წყალი გადაავლეს მთელ სხეულზე. ხელი კიდევ უფრო ააფართხალა გასანთავისუფლებლად, მაგრამ ორმაგი სიძლიერით იგრძნო მამაკაცის კიდურის ძალა.
_აუ, რა კარგია. - წამოიძახა ნუცამ სანამ მალხაზი იტყოდა რამეს, თან პაატას თვალების ბრიალით ანიშნა, დამეთანხმეო.
_ჰო, რავიცი, კარგი აზრია. - თქვა ახალაძემ ენის ბორძიკით.
_გვანცა როგორაც იტყვის... რას იტყვი მა?
_აუ წავიდეთ რა გვანცა. - ტუჩების მოძრაობით უთხრა ნუცამ.
შენგელიას კისრის ძარღვები დაებერა. ბრაზობდა თორნიკეზე და უფრო მეტად მის მეგობრებზე.
_კარგი, წავიდეთ. - თქვა „ჯანდაბას თქვენი თავი“ - ს ტონით, წუთიერი ყოყმანის შემდეგ.
ავალიანმა შვებით ამოისუნთქა და თვალები მინაბა.
_ძალიან კარგი.- მოუწონა გადაწყვეტილება მერე.
_რა, მაგარიაა. - ცერა თითით აღნიშნა ნუცამ შენგელიას თანხმობა და პაატას ბეჭზე დაჰკრა ხელი. ბიჭი ზანტად შეინძრა და ჩაიცინა.
_ხო, მაგრამ როდის დაბრუნდებით? - იკითხა მანანამ.
_ორი დღის შემდეგ. - უპასუხა თორნიკემ.
გვანცას თვალები გაუფართოვდა. მამაკაცს გახედა, მაგრამ მერე მიხვდა „აბა, რას ველოდი“ - ო და ირონიით ჩაეცინა.
_კმაყოფილი ხარ? - გაულაპარაკა თორნიკეს გესლიანი ტონით.
_საოცრად. - არც მან დააკლო პასუხი და ტონალობა.
_გამიშვი ახლა.
_განა ვინმე გაკავებს?
შენგელია გააფთრდა. თვალები მოჭუტა და ისე შეხედა მამაკაცს. „რა საძაგელი ხარ!“ იკითხებოდა მის მზერაში.
ხელი გაინთავისუფლა.
მხიარულება გრძელდებოდა. საათის ისრები შუაღამეს გადასცილდა და ახალი დღის ათვლა დაიწყო.
ნელ-ნელა სტუმრები ტოვებდნენ სუფრას.
_ნაკლები ხალხია და ნაკლები ხმაურია, ამიტომ, გიტარა ავამღეროთ. - ახალაძემ წითელბაბთიანი გიტარა მოიტანა და მაგიდას მიუჯდა.
ოვაციებით შეხვდნენ წარმოთქმულს.
გვანცას სამაგიეროს გადახდის სურვილმა გაუელვა თავში. ავალიანმა, რომ უთხრა „განა ვინმე გიკავებს ხელსო.
_თორნიკეს მიაწოდე, კარგად უკრავს და მღერის. - წამოიძახა უცებ.
ავალიანს ფერები გადაუვიდა სახეზე. გაუკვირდა, საიდან იცის, რომ ვუკრავ და ვმღერიო, თუმცა მალევე მიუხვდა გოგონას ოინს. მოჩვენებითი დაბნეულობა აიკრა სახეზე, რაც გვანცას ძალიან ახარებდა.
_არ ვუკრავ კარგად, არც კარგად ვმღერი. - სცადა სიტუაციას გარიდებოდა.
_რაც იცი ის დაუკარი. - არ ეშვებოდა გვანცა და ავალიანის შეწუხებული სახე გულს უხარებდა.
„რა მავნე ხარ შენგელიას ასულო“ , გაიფიქრა თორნიკემ.
_შეეშვი გოგო ადამიანს. - უჩურჩულა ახალაძემ აჟიტირებულ მეგობარს.
ყველას ყურადღება მათკენ იყო მიმართული.
ავალიანმა გიტარა აიღო.
სიმებს ხელი ჩამოჰკრა. აკორდები დაულაგებლად აიღო. შენგელიას ზეიმის ღიმილი მოეფინა სახეზე.
პაატას და ნუცას უხერხულობისგან რა ექნათ აღარ იცოდნენ.
უცებ, იქაურობა სასიამოვნო მელოდიამ აავსო. ყველას გაოცება აღებეჭდა სახეზე. განსაკუთრებით კი, შენგელიას ასულს.
ავალიანი მოხდენილად და საოცრად კარგად უკრავდა.
მელოდიას ხმაც ააყოლა.
„რა ვიღონო, რით ვუშველო იარებს? - გაისმა მისი ხავერდოვანი ხმა, - ეგ თავლები სულ ჩემს თვალწინ ტრიალებს,
ცრემლის ნამი, რა ვქნა მე, არ მასველებს
ლხინის დროსაც ეგ სახე არ მასვენებს.
სულის ვარდო, იცი რა ფაქიზი ხარ,
თვალს ავახელ ზედ წამწამზე მიზიხარ“.. - თორნიკეს ნამღერით ირგვლივ ყველა მოინუსხა. სუნთქვა შეკრულნი უსმენდნენ.
უმცროსი შენგელია გახევებული შეჰყურებდა ამღერებულ სვანს.
სიმღერა დასრულდა. ოვაციებმაც არ დააყოვნა.
ავალიანმა გვანცას ნიშნისმოგებით გადმოხედა და დაცინვით ჩაიცინა.
გოგონა სიბრაზისგან წამოენთო.
_დიდი ვერაფერი, უკეთაც შეიძლებოდა. - უთხრა მერე მამაკაცს და ყალბი ღიმილით გაუღიმა.
თორნიკეს სიცილი წასკდა.
_რა კარგად მღერი და უკრავ. - თითქმის ერთდროულად უთხრეს, უფროსმა მასპინძლებმა სტუმარს. ავალიანმა თავის დაკვრით მოიხადა მადლობა და გიტარა ახალაძეს დაუბრუნა.
_დიდი ხანია რაც მღერი გიტარაზე უკრავ? - ჰკითხა ახალაძემ.
_აღარც მახსოვს. - გაეღიმა სვანს. - დედაჩემი ძალიან მუსიკალური იყო. მას ვგავართ, ჩემი დაც მღერის.
_რა კარგია. - თქვა მანანამ.- ბავშვობაში გვანცა დამყავდა ფორტეპიანოს შესასწავლად, მაგრამ რად გინდა, სულ ტყუილად. ერთი ნოტიც კი არ შეუშვა თავში. რა არ ვეცადე, მაგრამ ამაოდ. - ქალს ხმაში სინანული დაეტყო.
_დედა! - გაბრაზებით დაუძახა დედას შენგელიამ.
ავალიანს ისევ გაეღიმა.
_რა, დედა.. რამდენი გეხვეწეთ, გესწავლა ერთი სიმრერის დაკვრა მაინც, მაგრამ ეს, რომ გაჯიუტდება, იქ დასრულებულია ყველაფერი. - გამოექომაგა მალხაზი ცოლს.
_ყოჩაღ! მშვენიერია, პირი შეჰკარით არა? - კიდევ უფრო წამოენთო გვანცა.
_სამაგიეროდ, ძალიან კარგად ცეკვავს. - სცადა შენგელიას დაცვა თორნიკემ, რომელიც პატარა ბავშვივით გაბუსუილიყო.

კიდევ რამოდენიმე ხანს დაჰყვეს სუფრასთან.
მერე სტუმარს ოთახი გაუმზადეს და მშვიდი ძილი უსურვეს.

• * * *
დილა მზიანი გათენდა.
ხმაურის გარეშე აფუსფუსდა ნაზიკო. ფრთხილობდა სტუმრები არ გაეღვიძენიბა.
თუმცა, ავალიანს უკვე გაჰღვიძებოდა, ჩაეცვა და დაბლა ჩამოსულიყო.
_დილა მშიდობისა. - მიესალმა ნაზიკოს.
_მშვიდობა ნუ მოგიშალოს ღმერთმა. - თხრა თბილი ხმით მოხუცმა. - კარგად გეძინა?
_კი, ძალიან კარგად მეძინა. მომწონს აქაურობა. - თორნიკემ თვალი მოავლო კარ-მიდამოს.
_გეიხარე ბებია, გეიხარე.
_შეგიძლიათ მითხრათ, ხელ-პირი სად დავიბანო? - მორიდებით იკითხა კაცმა.
_აგერ, აბაზანაში. - ნაზიკომ ხელი თეთრი კარისკენ გაიშვირა. პირსახოცს მოგიტან ახლავე. - ქალი სახლში შევიდა აჩქარებული ნაბიჯით. ავალიანი კი აბაზანისკენ გაემართა.
სოფლის პირობაზე, საკმაოდ გემოვნებიანად და კომფორტულად იყო აბაზანა მორთულ-მოწყობილი. კმაყოფილმა მოატარა თვალი იქაურობას.
მერე ონკანი მოუშვა და ხელ-პირის დაბანას მოჰყვა.
_პირსახოცი გინდოდა ხო? - კარში ახლადგაღვიძებული გვანცა იდგა. საღამურებზე ატლასის თეთრი ხალათი მოეცვა, თმა გაფუებოდა, თვალები შეშუპებოდა, ლოყები ავარდისფერებოდა.
_შენ ჩემი სიკვდილი გაქვს განზრახული! - თქვა მამაკაცმა ათრთოლებული ხმით გოგონას დანახვისას.
_რატო? - გულწრფელად გაიკვირვა შენგელიამ.
_მეკითხები კიდეც?
_მართლა ვერ ვხვდები.
_კარგი, დაივიწყე. მომეცი ეგ პირსახოცი და მიდი, სწრაფად მოემზადე. უნდა გავიდეთ.
_მე არ მოვდივარ. - უთხრა გვანცამ უდარდელი ხმით.
_გააღვიძე შენი მეგობრები.- თითქოს არც გაუგია მისი ნათქვამი. - მელოდებიან იქ, დრო არ მაქვს. - ხმა გაიმკაცრა სვანმა და აბაზანიდან გამოვიდა.

დაახლოებით ერთ საათში, მანქანა გზატკეცილზე სვანეთისკენ მიჰქროდა.



გოგონები უკანა სავარძელეზე მოკალათებულიყვნწენ. ავალიანის გვერდით კი პაატა იჯდა.
მანქანის სალონში, დამალ ხმაზე კლასიკური მუსიკის ჰანგები იღვრებოდა.
დრო და დრო, ავალიანი სარკიდან ათვალიერებდა გვანცას. გული სიამით უტოკდებოდა, როდესაც მათი თვალები ერთმანეთს გადაეყრებოდნენ.
სვანეთში მისვლამდე, ათასი თემა წამოჭრეს სალაპარაკო. უფრო ახალაძე აქტიურობდა. თორნიკეს მოეწონა პაატა. კარგად ხედავდა, თუ რამდენად მნიშვნელოვანი იყო გვანცა მისთვის და გვანცასთვის ახალაძე. დააფასა მათი მეგობრობა.
_როგორი ბავშვები იყავით? - იკითხა თორნიკემ მეგობრების მისამართით.
_ჩვენ? ვიყავით? ახლა დიდები ვართ რო? - გადაიხარხარა პაატა. გოგონებიც აჰყვნენ. თორნიკეს დინჯად გაეღიმა და სარკიდან ისევ გვანცას გახედა.
_ჩვენ ვიყავით ყველაზე მავნეები. ახლა რა გვაფუჭოთ? ძირითადი საფიქრალი ეს იყო ჩვენთვის, - თქვა სიცილით ახალაძემ, - აუ გვანცა გახსოვს ერტ დღეს, ვიღაც კაცი რომ შევაშინეთ?
_რომელი ერთი გავიხსენო პაატა? - იცინოდა შენგელიას ასული.
_“კაროჩე“ , - დაიწყო ბიჭმა მოყოლა, - ძამთარი იყო, თან ახალი შეღამებული, გვანცას მივაკითხე ბიბლიოთეკაში და იქედან ერთად წამოვედით ფეხით, მობუზულები, მარშუტს დააგვიანდა და... ჩვენს წინ კაცი მიდიოდა, იდეა დამებადა მავნებლობის, გავნცას ვუთხარი და დავიწყეთ გეგმის სისრულეში მოყვანა. დავიწყეთ ყვირილი, ვაიმე არ ისროლო, არ ისროლო, გაიქეცით, გაიქეცით, თან ჩვენ გავრბივართ და ამ კაცს ვეწევით ასე ყვირილით და კორპუსებისკენ ვიშვერთ ხელს, თითქოს იქედან გვიპირებდა სროლას. დაწექით, დაწექით, გავყვირით ორივენი, საწყალმა კაცმა, ჩვენკენ გამოიხედა შეშინებული თვალებით და რომ გაწვა შუა ქუჩაში და წაიშინა თავში ხელები, ვერ აატყავედბენ ალბათ იქედან კარგა ხანს. მე და გვანცა მაშინვე „დავტყდით“ ადგილიდან, სიცილისგან ვიგუდებოდით. - დაასრულა პაატამ თხრობა. ავალიანმა მანქანა გზიდან გადააყენა, უკვე ისე იცინოდა, მართვა არ შეეძლო. გოგონებს სიცილისგან თვალებზე ცრემლი მოსდგომოდათ.
_რა ბოროტები ყოფილხართ თქვენ, - როგორც იქნა სული მოითქვა კაცმა.
_ცნობილი. - გასცა პასუხი ახალაძემ სიცილით. - მთელ უბანში ცნობილი ვიყავით ჩვენი სიბოროტით. აუ ერთხელ კიდე რა ვქენით იცი?
_კარგი პაატა, გეყოს აწი. - იცინოდა გვანცა.
_არა, არა მოყევი მიდი. - უთხრა ნუცამ.
_გააგრძელე, მაინტერესებს, - თქვა თორნიკემ და მანქანა დაძრა.
_მოკლედ, ჩემს სოფელში ვართ, მანანა ბიცოლამ გვანცა ჩამოყვანა და ერთად ვისვენებდით და მავნებლობის საათმა რომ ჩამოჰკრა გვანცას თვალით ვანიშნე რომ წავსულიყავით. ჩემი სოფელის გზატკეცილის პირასაა და ტრანსპორტის მოძრაობა ხშირია. განაგონი მქონდა, მაგნიტოფონის „კასეტის“ ლენტი მანქანის შუქზე თოკივით მოჩანსო. ჰოფა გადავწვიტეთ ამ გზატკეცილზე გაგვება ეს ლენტი. მამაჩემს მოვპარე „კასეტა“ ლენტი გავწყვიტეთ, ერთი ბოლო გვანცამ დაიკავა, მეორე ბოლო მე. გვანცამ ქუჩაზე გადაირბინა და ღობეს მიაბა ლენტი და ბუუჩქებში დაიმალა. აქეთ მე მივაბი და მეც დავიმალე. მოკლედ გავჭიმეთ ეს ლენტი, თან შორიდან არ სჩანს ეს ლენტი თურმე, ახლო განათებაზე კიდე თოკის სიმსხო სჩანსო, ვკვდებოდით ინტერესით, თუ იყო ეს მართალი. თან წამებში მოვახერხეთ ამ ლენტის დამაგრება. ვხედავთ მოდის მანქანა, თანდათან უახლოვდება ამ ლენტს, არაფერი არაა, მეთქი ტყუილი ყოფილათქო და უცებ ისმის საბურავების ღრჭიალი, მანქანის კარის ჯახუნი, ლანღვა-გინება, წყევლა-კრულვა.. ატყდა ერთი ამბავი, ტრაფიკი გამოვიწვიეთ მოკლედ. მაშინაც „დავტყდით“ ადგილიდან.
_რა საშიში ხალხი ხართ თქვენ. - იცინოდა თორნიკე.
_ნამეტანი. - უთხრა გვანცამაც სიცილით.
_ფეხბურთის თამაში მე ვასწავლე და სულ გადატყავებული ჰქონდა მუხლები და იდაყვები, მანანა ბიცოლა სიკვდილზე გვდებდა ორივეს. - თქვა სიცილით პაატამ. - ვაჟკაცი მეზრდებაო, მალხაზი იზახდა ხოლმე.
_ჯოკერში რომ წააგე და რომ ჩაგაბარებინე ის როგორ იყო? - ჰკითხა შენგელიამ მეგობარს.
_აუ, კაი ტო... მაგას ნუ გამახსენებ რა.
_მოყევი, რა გიქნა ასეთი. - გაეცინა ავალიანს.
_რა მიქნა და, წავაგე ჯოკერში და წაგებულს, მოგებულის სურვილი უნდა შეესრულებინა, ასეთი იყო „დაგავორი“ თან ის პერიოდი იყო, გვანცა ამერიკაში უნდა წასულიყო და ხო ხვდები, ვერ ვნახავდი ორი წელი, და მოკლედ, ქალბატონმა ისურვა, გოგოსავით უნდა გამოგაწყოვო. ავკივლდი, დავკივლდი, მაგრამ აბააა, ამას რამეს გადაათქმევინებ? ჯერ წვერი გამაპარსვინა ისე, რომ ორი კვირა ბეწვი არ გამჩენი სახეზე. წამისვა სახწეზე მაკიაში, ჩამაჩვა მუქი „კალგოტკა“ , გამიკეთა ლიფი, მომარგო მისი მოკლე კაბა და თავზე შლიაპა დამახურა. ჩემი თავი რომ დავინახე სარკეში, ვინაა ეს ნაშა-თქო ვიკითხე. და ასე ჩაცმული უნდა გავსულიყავი გარეთ, სუპერმარკეტში მეყიდა ნაყინი ამ ქალბატონისთვის და მიმერთმია. თან ფეხზე მისი ტუფლი არ მეტეოდა ჩემი ბოტასები მეცვა. - ყველა ხარხარებდა უკვე, - და ყველაზე ღადაობა რა იყო იცი? მალხაზიმ ვერ მიცნო სახლში რომ შემოვიდა, მოკრძალებული სალამი მითხრა და ბოდიში მომიხადა, მეპატიეთ ქალბატონო, ვერ გიცანიო. არაუშავს მახო-თქო რომ ვუთხარი, კაცმა ლამის ინფაქტი მიიღო. რა გჭირსო მეკითხებოდა. მოკლედ ასეთი მავნეები ვართ ჩვენ ჩემო ბატონო. - დაასრულა თხრობა ბიჭმა და ხელის გულით სიცილისგან აცრემლებული თვალები მოიწმინდა.
_აჰ, გაიხარეთ, ასე არ მიცინია რამდენი ხანია. - თქვა ავალიანმა.
_ხშირად გაატარე დრო ჩვენთან ერთად და გპირდები, სულ გაცინებული ივლი. - უთხრა პაატამ.
_ანუ მეც გავსულელდები? - იკითხა სიცილით.
_ყოველშემთხვევაში სიმპტომები გექნება. - გასცა პასუხი გვანცამ.
თორნიკემ ისევ შეათვალიარა სარკიდან შენგელია.
_თქვენზე რას გვეტვით, როგორი ბავშვი იყავი? - ჰკითხა პაატამ თორნიკეს.
_ოო, მგონი არ ივარგებს ახლა ამაზე საუბარი. ანუ მხიარული ნოტიდან გადახვევა არ იქნება კარგი. - უთხრა თავშეკავებული ღიმილით სვანმა.
_კარგი, როგორც იტყვი. - თითქოსდა რაღაც დააშავა პაატამ, ისეთი ტონით თქვა.
ავალიანი ერთბაშად დასერიოზულდა. რაღაც გაახსენდა, სივრჩეს გაუშტერა მზერა და ღრმა ბავშვობას გადახედა.
_თორნიკე, დედი, შენ დიდი ბიჭი ხარ უკვე, ხომ იცი.. - ეუბნებოდა ლოგინში მწოლიარე დედა პატარა ავალიანს. ქალს ავადმყოფობისგან ცივი ოფლი ასხამდა, სიკვდილთან ბრძოლისგან სახე გაყვითლებოდა, თვალის უპეები ღამესავით გახდომოდა და გამხდარი, მოცახცახე ხელებით შვილზე მოფერებას ცდილობდა. - შენი დაიკო მარტო არ დატოვო დედი, მიეფერე და ხშირად უთხარი, რომ გიყვარს. უთხარი რომ ლამაზია. უჩემობა არ შეგეშინდეს დედი. მე სულ თქვენთან ვიქნები. რომ დაიძინებთ, მე მაშინ მოვალ, როცა თქვენ დაიძინებთ. დაგხედავთ, საბანს გაგისწორებთ, გაკოცებთ და მერე წავალ.
_შენ ანგელოზი უნდა გახდე დედი? - ჰკითხა ცრემლიათი თვალებით თორნიკემ დედას.
_ჰო დედი, ანგელოზი გავხდები. თქვენი მფარველი ანგელოზი.
_ღმერთს ნახავ?
_ვნახავ დედი,ვნახავ და ვსთხოვ, რომ ჩემი შვილები კარგად მიმყოფოს.
_რომ ნახავ, სთხოვე ჩვენთან დაგაბრუნოს...
_ვერ დამაბრუნებს, რადგან ძალიან ბევრი ადამიანითვის უნდა ვილოცო. მინდა, რომ ყველა ბედნიერი იყოს. ამიტომ, დიდი ხნით მომიწევს ანგელოზად ყოფნა.
_რომ მოგვენატრები?
_ხომ გითხარი, მე სულ თქვენთან ვიქნები. ჩემს სურათს შეხედე და ისე მელაპარაკე.
ქალი ცდილობდა არ აბღავლებულიყო. იმის წარმოდგენა, რომ მისი შვილები როგორ დაინტანჯებოდნენ უდედოდ, უფრო უჩქარებდა სიკვდილს.
_მიყვარხარ დედიკო. - უთხრა და მოცახცახე, მწოლიარე დედას მოჰვია ხელები.
ავალიანს თვალები დაბინდა, ცრემლი მოსდგომოდა. ნაღვლიანად ამოისუნთქა და ცრემლი ამოსუნთქვას გააყოლა.
_ვაა, სვანეთიც გამოჩნდა. - წამოიძახა პაატამ და ხელი, გზატკეცლის კიდეზე, ბოძზე დამაგრებული ტრაფარეტისკენ გაიშვირა, სადაც ხაიში ეწერა.
_მართლა? რა კარგიაა. - წამოიძახა ნუცამ.
გვანცამ კისერი დაიგრძელა და აქეთ-ქით დაიწყო ყურება.
_ბევრი აღარ დარჩა სახლამდე. - თქვა ავალიანმა და ფანჯარა ჩამოწია. მშობლიური ჰაერი ღრმად შეისუნთქა.
_სადმე რომ გავაჩეროთ შეიძლება, მოწევა მინდა, მოვკვდი კაცი. - თქვა პაატამ.
_კი, როგორ არა. აქვე გავაჩერებ. მეც მომინდა, რაღა დაგიმალო და. - გაეღიმა თორნიკეს და მანქანა გზის კიდეზე გააჩერა. - თქვენ არ გადმოხვალთ? - მოუბრუნდა სვანი გოგონებს.
_გადმოვალ, კი, ცოტას გავივლით, თორემ წელი ამტკივდა. - თქვა გვანცამ შეწუხებული ხმით.
_რატო, - ჰკითხა შფოთით მამაკაცმა.
_დიდი ხნით რომ ვიჯექი იმიტომ. - ისეთი ტონით თქვა შენგელიამ, თითქოს შენი ბრალიაო, ანიშნა თორნიკეს.
კაცს ჩაეცინა და სიყვარულით შეხედა გოგონას.
ყველა გადავიდა მანქანიდან.
_ისე, რომ ეწევი, შენი სპეციალობისთვის ხელის შემშლელი არ არის? - ჰკითხა პაატამ ავალიან და ანთებულ სიგარეტს ღონივრად მოქაჩა.
_იმდენი ნებისყოფა მაქვს, რომ რამოდენიმე დღე და ღამე სიგარეტის გარეშე გავძლო.
_რთული ალბათ ძალიან... - პროფესია იგულისხმა ახალაძემ.
_რთულია კი, მაგრამ აანალიზებ, რომ შენ ეს უნდა გააკეთო. შენ ამისთვის ხარ შექმნილი და გაწრთვნილი. მერე გიადვილდება. აზარტში შედიხარ... მახსოვს, სწავლებას რომ გავდიოდი, მთლიანად შევისწავლე ფინელი სნაიპერის - სიმო ჰაიჰას ბიოგრაფია. ის თეთრი სიკვდილით იყო ცნობილი და ხუთასზე მეტი ადამიანი ჰყავს მოკლული მისი სპეციალობით.
_ხუთასი? - გაიოცა პაატამ.
_ჰო, ხუთასი. თან ერთი ბეწო იყო სიგრძეში...
_აუ წავიდეთ უკვე რა.. - წუწუნით მიუახლოვდა გვანცა მათ.
უკვე ვერ ითმენს ისე ეჩქარება წასვლა, არადა არ მომყვებოდა, გაიფიქრა ღიმილით ავალიანმა.



თორნიკეს უკვე ელოდნენ და ჭიშკარი ღიად დაუხვდათ.
ალბეგი და ნენე კიბეზე ჩამომჯდარიყნენ და მომლოდინე თვალებით იმზირებოდნენ. ბავშვებიც იქვე თამაშობდნენ.
_ვინ სტუმრები მომყავსო, რა თქვა? - ჰკითხა შვილს, კაცმა.
_თბილისელი მეგობრები არაიანო, მამა.
_ნენე, იქნებ მოიხელთო ცალკე, შენი ძმა სალაპარაკოდ და ოჯახის შექმნაზე უთხარი რამე. - უთხრა შეწუხებული ხმით მოხუცმა.
_მამა, ხომ იცი, არ უყვარს თორნიკეს მსგავსი საუბრები. მეჩხუბოს გინდა?
_არ უყვარს და იყოს ისე. დაბერდა უკვე. როდისღა უნდა მოეკიდოს ოჯახს? - გაბრაზდა კაცი.
_მოეკიდება მამა, მოეკიდება ნუ დარდობ. მისი ამბავი ხომ იცი, არ გამოჩნდა ალბათ არავინ ისეთი, ვისზეც სერიოზულად იფიქრებს.
_როდის მოეკიდება, როდის, მე რომ მოვკვდები? სიცოცხლეშივე მინდა გავიხარო მისით, არ გამოჩნდა და მე მოვუძებნი.
_რას მოუძებნი, გადაირიოს გინდა? - შეშფოთდა ნენე.
_გადაირიოს მერე, - მოხუცი შეუვალი გახდა, - ეგერ, ზაური რომ არის ონიანი, მაგას ჰყავს ნამეტანი კარგი დისშვილი, ექიმი გოგოა, შეხედულია...
_მამა, გაჩერდი გეხვეწები, თორნიკესთან არ წამოგცდეს ეგ...
_ზაურს უკვე ველაპარაკე, ველაპარაკე რა, მივახვედრე, რომ მომეწონა მისი დისშვილი სარძლოდ.
_არ მჯერა, - შეიცხადა ნენემ, - მამა რა გჭირს, თითქოს არ იცნობდე შენს შვილს.
_რა ვნქა აბა შვილო, თვითონ არაფერს ფიქრობს და.. - იმართლა მოხუცმა თავი.
ნენემ ამოიხორა. ოჰ, მამა, მამა.. ჩაილაპარაკა თითქმის ჩურჩულით.

• * * *
შენგელია მანქანის ღია ფანჯრიდან ათვალიერებდა სვანეთს. ნანახით აღფრთოვანებული იყო. გულში მადლობელიც კი იყო თორნიკესი, რომ ამ სილამაზის ნახვას აზიარა.
_აი, მოვედით. - თქვა თორნიკემ და მანქანა ეზოში შეიყვანა.
გვანცას მთელ სხეულში ჟრუანტელმა დაუარა. ის ახლა ავალიანის სახლში იყო. იმ სახლში სადაც თორნიკე გაიზარდა. უნდა გაეცნო მისი მამა და და.
ნუცას მაგრად ჩასჭდა ხელი, თითქოს ასე მღელვარებას ჩაიხშობდა.
თორნიკე გვანცას მოუბრუნდა, სიყვარულით მოავლო მზერა და უთხრა:
_გადმოდი, ნუ ღელავ.
შენგელიას კიდევ უფრო გააჟრჟოლა და გაფითრდა. მერე ძალა მოიკრიბა და მანქანიდან გადავიდა.

ალბეგი და ნენე მონატრებულ და მშვიდობით დაბრუნებულ თორნიკეს იკრავდნენ გულში.
სტუმრები ერთად დადგნენ. არე-მარეს მოავლეს თავლი.
თორნიკეს კარ-მიდამო მეტად ლამაზი იყო. ორ სართულიანი თეთრი სახლი იდგა ეზოს შუა გულში. სახლის პირველი სართულის წინა მხარე შუშაბანდიანი იყო, გვერდით კი ფართე აივანი ჰქონდა. პირველ სართულზე ასასვლელად ოთხიოდე კიბის საფეხური უნდა აგევლო. მეორე სართული ღია ცისფრად იყო შეღებილი. გვერდით მასაც ფართე აივანი ერტყა. სახლს, აივნების მხრიდან რამოდენიმე ხის ჩრდილი ჩრდილავდა, რომლებიც ჯარის კაცებივით ჩამწკრივებულიყვნენ. ეზოში კოინდარი იწონებდა თავს. ღობის გაყოლებაზე კი ნაირფერი ყვავილები აყვავებულიყვნენ. ღობეც და ჭიშკარიც თეთრი ფერისა იყო. ჭიშკრიდან კიბის საფეხურებამდე ნაცრისფერი ქვაფენილი იყო დაგებული. სახლის უკან კი, ვეებერთელა მწვანე მთები აღმართულიყვნენ და მედიდურად დაჰყურებდნენ არე-მარეს.
ყველაფერს მშრომელი და წესრიგის მოყვარულის ხელი ეტყობოდა.
სტუმრები აღფრთოვანებას ვერ მალავდნენ, იმდენად მოეწონათ ავალიანის საცხოვრებელი. ერთმანეთს კმაყოფილი თვალებით გადახედეს.
_მამა, ნენე, გაიცანით, ჩემი მეგობრები. - თორნიკემ სტუმრებისკენ გაიშვირა ხელი.
ალბეგმა მოსულებს თბილი მზერა მოავლო, მერე მათკენ გაიწია. თბილად მიესალმა ყველას, მამა-შვილურად. უცნაური შეგრძნება დაეუფლა მოხუცს, როდესაც შენგელიას დააკვირდა. თითქოს სადღაც ენახოს ეს გოგონა. თვალები მოჭუტა, გონება დაძაბა და თავს აიძულა გახსენებოდა, რატომ ეცნობოდა ეს გოგონა.
ნენემ სტუმრები შინ შეიპატიჟა.
_დაბრძანდით, ახლავე სუფრას გავშლი, ნამგზავრი ხართ და მოშიებული იქნებით. - უთხრა მათ, მხიარული, ცქრიალა ხმით.
_მეცნობით მე თქვენ, მაგრამ ვერაფრით ვიხსენებ საიდან. - მიმართა შენგელიას ალბეგმა, როდესაც დივანზე დასხდნენ.
ყველას გაკვირვება აღებეჭდა სახეზე, მათ შორის თორნიკესაც.
_მე? - უხერხულად გაეღიმა გვანცას.
_დიახ, თქევნ. ეს ლამაზი პირი-სახე მეცნობა... - დაიჟინა მოხუცმა.
_ალბათ ვინმე მიამგვანე. - ჩაერია საუბარში ავალიანი.
_ალბათ მივამგვანე. - თითქოს გულის წყვეტით თქვა ალბეგმა.
ნუცამ გვანცას გადახედა და თვალებით რაღაც ანიშნა. გვანცამაც შეუმჩნევლად აუწურა მხრები. მერე კი ოთახს მოავლო მზერა. დიდი იყო ეს ოთახი, დარბაზივით დიდი. კედლები ღია ნაცრისფერი იყო. იატაკი კრემისფერი პრიალა ფილებით იყო მოპირკეთებული. ოთახის შუაგულში გრძელი, მუქი ფერის, მოჩუქურთმებული მაგიდა იდგა, რომელსაც ამავე ფერის და სტილის თორმეტი სკამი ჰქონდა ირგვლის შემოწყობილი. მაგიდის ქვემოთ კი ფართე ხალიჩა იყო დაგებული. გვნაცამ მზერა კედლებზე გადაიტანა. მის მოპირდაპირე კედელზე ახალგაზრდა ქალის შავთეთრი გადიდებული ფოტო ეკიდა. „აჰ, ესაა თორნიკეს დედა. - გაიფიქრა გოგონამ და უფრო დააკვირდა სურათს, - როგორ ჰგავს“ - აღმოხდა მერე, გონებაში. ისევ მოჰყვა თვალიერებას ოთახისას.სურათის დაბლა ფარდაგგადაფარებული ტახტი იდგა. ტახტის გვერდით კი ე.წ. საკარცხულისთვის მიეჩინათ ადგილი (სვანურ სახლში გაუყოფელი ოჯახების ერთად ცხოვრება ითვლებოდა ოჯახის სიამაყედ. ოჯახს მართავდა უფროსი, ეგრედ წოდებული "მახვში", რომლსაც უმეტეს წილად ასაკის და გონიერების მიხედვით ირჩევდნენ, თუმცა არ იყო გამორიცხული სხვას ეტვირთა ეს საქმე. მახვშისათვის განკუთვნილი იყო სპეციალური სკამი - "საკარცხული" რომელზე დაჯდომის უფლება ნებართვის გარეშე არავის ჰქონდა). ერთ კუთხეში ბუხარი იწონებდა თავს, რომელიც რიყის ქვებით იყო მოპირკეთებული. ბუხრის წინ ორი სავარძელი იდგა. მოპირდაპირე მხარეს, ფანჯრებს შორის ადგილი ვეებერთელა, მოჩუქურთმებულ მინებიან კარადას დაეკავებინა. ბოლოს იმ სამეულს მოავლო თვალი სადაც თვითონ ისხდნენ.
_ძალიან ლამაზი სახლი გაქვთ. - თქვა გვანცამ და მამა-შვილს შეხედა.
ავალიანმა მადლობის ნიშნად თავი დაუკრა.
_ყველაფერი თორნიკეს დამსახურებაა, - უთხრა მოხუცმა და შილს ამაყი მზერით გადახედა.
_აი უკვე მზად მაქვს ყველაფერი. - ოთახში ცქრილა ხმით ნენე შემოიჭრა. „რა საყვარელი გოგოა“ გაიფიქრა შენგელიამ და ღიმილი მოეფინა სახეზე.
_გინდა, დაგეხმარებით. - სურვილი გამოთვა გვანცამ.
_არა, არ შეწუხდეთ.
_არ ვწუხდებით. - უთხრა და ნუცასთან ერთად სამზარეულოსკენ წავიდა.
სამზარეულოც საკმაოდ დიდი აღმოჩნდა. ყველაფერი გემოვნებიანად იყო გაკეთებული, დაწყებული ავეჯით და დამთავრებული ფარდებით.
_თორნიკემ რომ დამირეკა წუხელ და მითხრა სტუმრები მომყავსო, მაშინვე ჩავაცვი ბავშვებს და წამოვედი აქ. - თქვა ღიმილით ნენემ.
_თქვენ აქ არ ცხოვრობთ? - გაიკვირვა გვანცამ.
_არა, რა თქმა უნდა, აქ მხოლოდ მამაჩემი ცხოვრობს. მეც აქვე ვარ, შორს არ გვთხოვილვარ, - ისევ იღიმოდა ნენე თან ხელსაქმობდა. - ჩემი ქმარი მოვა საცაა.
_ამდენი რამე თქვენ გააკეთეთ? - იკითხა გაკვირვებით ნუცამ და მაგიდას მოავლო თვალი.
_უფრო მეტი მინდოდა გამეკეთებინა, მაგრამ დამათენდა თავზე და... - გაიცინა ავალიანის დამ. გოგონებიც აყვნენ.
_ძალიან დიდი ბოდიში, ასე ძალიან შეგაწუხეთ. - დამნაშავის ხმით თქვა შენგელიამ.
_რას ჰქვია შემაწუხეთ, კი არა, უსაშველოდ ბედნიერი ვარ, ჩემი ძმა უვნებელი დაბრუნდა, თან თავისი მეგობრები მოიყვანა სახლში სტუმრად... - ბოლო სიტყვები ჩურჩულით თქვა ნენემ.
შენგელიას გაეღიმა.
_ეს გავიტანო უკვე ჰო? - იკითხა ნუცამ და თეფშებს მოკიდა ხელი.
_კი გაიტანე, თუ არ შეწუხდები.
ნუცამ თეფშები გაიტანა.
_მე რა მევალება? - ღიმილით იკითხა გვანცამ.
_შენ.. უი, მაპატიე, შენობით მოგმართეთ...
_რა თქმა უნდა, ეგრეც უნდა მომმართოდ.
_კარგი. შენ პური და მარილი გაიტანე.
შენგელია პურიანი თეფშებით გავიდა. თორნიკეს მისი დანახვისას კმაყოფილმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე. გვნაცამ თითქოს ვერ შენიშნა ეს და მზერა აარიდა.

სახლში ნენეს ქმარი - ბესო შემოვიდა. სტუმრებს მიესალმა და გაეცნო.

ცოტა ხანში, მაგიდა გაწყობილი იყო და მადიანად შეექცეოდნენ საჭმელს.
სუფრის ალაგებაშიც დაეხმარნენ ნენეს, მერე კი აივანზე დასხდნენ. სასიამოვნოდ გრილოდა.
_რა საოცარი ჰაერია. - თქვა ახალაძემ.
_აქ ყოფნა არც მოსწყიდება ალბათ არასდროს ადამიანს. - დაამატა ნუცამ.
გვნაცა ჩუმად იყო და ეზოში მოთამაშე ბავშვებს გასქეროდა.
_შენ რა იტყვი, მოგეწონა სვანეთი? - ჰკითხა თორნიკემ.
_კი, როგორ არა. ძალიან ლამაზია ყველაფერი. - უპასუხა გოგონამ და მთვალი გაუსწორა. ავალიანს გაეღიმა. „ნუ იღიმი, ნუ ხარ ასე საყვარელი, გთხოვ“. ემუდარებოდა გონებაში შენგელია მამაკაცს.
_თორნიკე ბიძია, აუ გაშეშობანა გვეთამაშე რა, და მგელი შენ იყავი. - აივანზე სირბილით შემოიჭრნენ ნენეს შვილები.
_გაშეშობანა? - იკითხა ავალიანმა ღიმილით. - და იქ მგელი რომ არ არის?
_მერე შენ იყავი, - წამოიძახეს ბავშვებმა მხიარულად.
_კარგი, ვითამაშოთ, ოღონდ, სტუმრებიც შემოგვიერთდეს... - სვანმა მზერა გვანცასკენ გააპარა.
_რატომაც არა? - თქვა ახალაძემ და წამოდგა. ნუცამაც მიბაძა.
_მე სირბილის თავი არ მაქვს, თქვენ ითამაშეთ. - უთხრა შენგელიამ მათ.
_აუ, წამოდი რა ვითამაშოთ, - ბავშვები გვანცას მიცვიდნენ უცებ. გოგონა უხერხეულში ჩავარდა, იძულებული იყო რომ ამდგარიყო და ეთამაშა მათთან ერთად.
_ბესო, ნენე წამოდი! - გასძახა ავალიანმა დას და სიძეს.
ყველანი ეზოში შეიკრიბნენ. მხიარულება მოსდებოდათ მთელ მათ არსებას.
თამაში გაჩაღდა. მგლის ამპლუაში თორნიკე იყო. მგლის პირველი მსხვერპლი კი გვანცა გახდა. მთელი ძალით გარბოდა შენგელია, მაგრამ აბა, სად გაექცეოდა? მამაკაცმა ხელში სწვდა გოგონას და თავისკენ მიიზიდა. გვანცა, ზურგით ავალიანის გულ-მკერდს აეკრა. ორივეს სისხლი გაეყინათ ძარღვებში. ისედაც აჩქარებული გული, კიდევ უფრო აუჩქარდათ. როგორ მონატრებოდათ ერთმანეთი თურმე.
_არც ეცადო, რომ გამექცე. ბოლოს მაინც ჩემი იქნები. - უთხრა ავალიანმა გოგონას. მუქარა და გაფრთხილება ჟღერდა მამაკაცის ნათქვამში.



(26)
_თორნიკე, გამიშვი, ყველა ჩვენ გვიყურებს. - უთხრა შენგელიამ მამაკაცს და ეზოში გაფანტულ მოთამაშეებს მოავლო მზერა.
ავალიანი თითქოს გონს მოეგო.
_შენ აქ გაშეშდები, ფეხი არ მოიცვალო. - უთხრა მერე ყველას გასაგონად და სხვების დასაჭერად გაემართა.
„ჰმ! როგორი დიდი წარმოდგენა აქვს საკუთარ თავზე, ერთი დამიხედეთ“ , ფიქრობდა გვანცა გუნებაში და თან ეღიმებოდა, მორბენალ სვანს რომ უყურებდა.
თამაში გაუგრძელდათ. ბოლოს პაატა და ბესო დარჩნენ. კიდევ დიდხანს მოუწევდათ სირბილი, რომ არა რამოდენიმე მეზობლის ეზოში ჩამოსვლა. თორნიკეს მოსაკითხად მოსულიყვნენ. თორნიკე გვანცასთან ახლოს იდგა. მეზობლების დანახვისას ხელები გადააჯვარედინა და მაღლა ასწია. მოთამაშეებს თამაშის დასასრული აუწყა.
შენგელიას მიუახლოვდა. გოგონა დაიბნა.
_ეგ „საროჩკა“ მომეცი რა. - უთხრა და წელზე მოხველ პერანგს დაუწყო გახსნა.
_რად გინდა. - ძლივს ამოიდგა ენა გვანცამ.
_სახე მინდა შევიმშრალო. - მოუჭრა მოკლედ.
_ჩემი „საროჩკა“ ტილო, კი არ არის, - აღშფოთდა შენგელია.
თორნიკე უკვე ოფლიან სახეს იმშრალებდა, თან მეზობლებთან შესახვედრად მიიწევდა.
_გაგიჟდები ადამიანი პირდაპირ! - თქვა გააფთრებით გვანცამ და დოინჯი შემოირტყა.
ნენეს თვალს არ გამოპარვია მისი ძმის თვალები, როდესაც შენგელიას უყურებდნენ. გულში ზეიმობდა.
_გინდათ სასეირნოდ წავიდეთ? - ჰკითხა ნენემ ნუცას და გვანცას.
_კი, რატომაც არა?! - მოეწონა აზრი შენგელიას.
_თქვენს ოთახს გაჩვენებთ, გამოიცვალეთ, მოწესრიგდით და მე მანამდე, სუფრას გავუწყობ კაცებს.
ავალიანის და გოგონებს წინ წაუძღვა.
საძინებელში შეიყვანა.
_“საროჩკა““ რა ტიპად ჩამოგართვა. - უთხრა ნუცამ გვანცას, სიცილით, როდესაც ნენე გავიდა.
_და ოფლიანი სახე შეახოცა, - სულაც არ ეცინებოდა შენგელიას, - ახალს ვაყიდვინებ. - თქვა მერე მუქარით.
ნუცა კი, ჩუმი სიცილით იცინოდა.
ნენეს უკვე გაეწყო მაგიდა აივანზე, ბავშვებიც მოემზადებინა და თავიც მოეწესრიგებინა.
_ბესო, - დაუძახა სიყვარულით სავსე ხმით ქმარს, - გოგოები მიმყავს სასერნოდ, შენ ხომ შეგიძლია მიხედო სტუმრებს და მაგიდას?
_კი, არაა პრობლემა, - უთხრა ცოლს მზრუნველი ტონით.
_ბავშვები მიმყავს.
_კარგი, ოღონდ ჟაკეტები წაუღე, აგრილდა უკვე და...
ნენემ ქმარს გაუღიმა და ლოყაზე აკოცა ხმაურით.
_მი სი მალათ, - უთხრა მერე.
ბესოს გაეღიმა და ცოლი გულზე მიიკრა.
_ნენე, ჩვენ მზად ვართ. - შემოესმათ გვანცას ხმა.
_მოვდივარ ახლავე.
_საით? - იკითხა ავალიანმა, როდესაც წასასვლელად გამზადებული, და და გოგონები დაინახა.
_გავისეირნებთ და მოვალთ მალე. - გასცა პასუხი ძმას, ნენემ.
თორნიკემ შენგელია აათვალიერ-ჩაათვალიერა.
_კარგი, ძალიანაც ნუ დაიგვიანებთ. - თქვა მერე.
გვანცამ ბავშვებს ხელი ჩაჰკიდა და გადაღმა, მხიარული სახით გადავიდა.
ბავშვების ტიკტიკით მთელი ქუჩა აივსო.
_აქვე, ახლოს სკვერია და იქ გავიდეთ, - თქვა ნენემ.
_აქ როგორ გრილა, - შენგელიამ მკლავებზე ჩამოისვა ხელი, - შემცივდა უკვე.
_ჰოო, ნაადრევად გვიზამთრდება მთაში და გვიან გვიზაფხულდება.
_ზამთარში ძალიან ლამაზი იქნება აქაურობა, - თქვა ნუცამ და არე-მარეს მოავლო თვალი.
_ხვალაც რჩებით ხო? - იკითხა ნენემ.
_რავიცით, როგორც გადაწყვეტს ბატონი თორნიკე, - ცოტა ირონია ჩაურთო გვანცამ. ავალიანის დას ტუჩის კუთხეში გაეღიმა.
_როგორ გაიცანით თორნიკე? - დაინტერესდა ნენე.
_ჩემი მეზობელია თბილისში. მე მეოთხეზე ვცხოვრობ, თორნიკე კი მეორეზე.
_გვანცას დაბადების დღეზე გავიცანი, - ახლა ნუცამ გასცა პასუხი.
_აჰა, გასაგებია. გამიმხილეთ, რთული ხასიათი აქვს ხო? - ღიმილით დასვა კითხვა, ისევ, ნენემ.
შენგელიასაც გაეღიმა, უცებ ავალიანის მოქუფრული სახე და მრისხანე თვალები დაუდგა თვალწინ.
_თქვენ ძალიან განსხვავდებით ხასიათებით, ის იშვიათად იცინის, თქვენ კი სახეზე ღიმილი დაგთამაშებთ სულ. - მხოლოდ ამის თქმა ისურვა გვანცამ.
_ჩემი ღიმილი თორნიკეს დამსახურებაა, - სევდიანი გახდა უცებ ნენე, - მან იმდენი გააკეთა ჩემთვის, რომ თავი მარტოს არ მეგრძნო, უდედობა არ მეგრძნო... ამას, დამიჯერე, ვერავინ შეძლებდა. ის ჩემთვის, ძმაზე მეტია. მიუხედავად მძიმე ხასიათისა და უჟმური გამომეტყველებისა, ის საოცრად თბილი და მზრუნველია. - ხმა სიყვარულით აევსო ავალიანის დას.
გვანცა გონებით თორნიკეს დასტრიალებდა თავს. გაიხსენა მათი შეხვედრები, ცდილობდა ეპოვა მასში მზუნველი და თბილი ავალიანი. აჰ, ერთი მომენტის გახსენება მოასწრო, ბავშვთა სახლის წინ, მთელი ღამე, მანქანაში რომ გაატარა. დილამდე ელოდა შენგელიას.. გვანცას სითბო ჩაეღვარა გულში. კიდევ გაიხსენებდა, მაგრამ უცებ ქერა დაუდგა თვალწინ. იმ ღამით, როცა სიყვარულში გამოუტყდა კაცს და კოცნის გემო იგემა ამ კაცისგან, დილით სხვა ქალთან ერთად ნახა... არა, ძნელია ამის დავიწყება, თან შენგელიასნაირი ამაყი ადამიანისთვის. თვალები აუწყლიანდა, ცხვირის წვერი აეწვა, კისრის ძარღვები ტკივილამდე დაეჭიმა, მთელი მისი არსება სატირლად იყო მომართული. „არ ვიტირებ, არ ვიტირებ“. იმეორებდა გონებაში გვანცა და ცდილობდა სახე მოერიდიბინა თანამგზავრებისთვის.
_აი, სკვერიც გამოჩნდა, ბავშვებო, ფრთხილად იყავით. - მიაძახა შვილებს ნენემ.
შენგელიამ ძალა მოიკრიბა და თავი გაიმხნევა. მერე სახე მოაბრუნდა და მოჩვენებითი სიხალისე აიკრა სახეზე.
_წამო ჩვენს ვიქანავოთ საქანელაზე, არ შეიძლება? - იკითხა გვანცამ.
ნენეს და ნუცას გაეცინათ.
_როგორ არა, მიდი. - მისცა უფლება ავალიანის დამ და ღიმილით გააყოლა თვალი საქანელებისკენ მიმავალ შენგელიას.
_მანანა ბიცოლა ეუბნება ხოლმე, შენი დასერიოზულება არ იქნება შვილო, არაო. - სიცილით სთქვა ნუცამ და გრძელ სკამზე ჩამოჯდა. გვერდით ნენე მიუჯდა.
_სწავლობს? - იკითხა ნენემ.
_არა, რა სწავლობს, ლექტორია უნივერსიტეტში, სამართლის, სოციალური მეცნიერებების და დიპლომატიის ლექციებს კითხულობს. - სთქვა სიამაყით ნუცამ.
_სერიოზულად? - გაიოცა ავალიანის დამ.
_კი. ორი წელი ამერიკაში ისწავლა და იქედან დაბრუნებული, მაშინვე ლექტორად დაინიშნა.
_ყოჩაღ ამ გოგოს. თან როგორი საყვარელია..
_საოცარი ადამიანია ჩვენი გვანცა... სტუდენტებს ძალიან უყვართ.
_რა კარგია. წარმომიდგენია მისი მშობლები რა ამაყები იქნებიან ასეთი შვილი რომ ჰყავთ. - ნენეს მეტის გაგება სურდა შენგელიაზე. ნუცა კი ამ ინტერესის დაკმაყოფილებაში ეხმარებოდა.
_ნამდვილად. ერთი შვილი ჰყავთ და ამაზე ამოსდით მზე და მთვარე. თუმცა მეორესაც ელოდებიან უკვე. - ბოლო სიტყვები ნუცამ გაბადრული სახით წარმოსთქვა.
_რაა? - წამოიძახა ნენემ, - რას მეუბნები... ვაიმე რა მაგარია... - აღფრთოვანების პიკში იყო ავალიანის და.
_ჰო.. - გაარძელა ღიმილით ნუცამ, - გვანცა ისეთი გახარებულია ამ ფაქტით, რომ დაფრინავს... უკვე ტანსაცმელებს ყიდოლობს.
_ რა საყვარელი ოჯახი ჰყოლია...
_კი, ნამდვილად. ძალიან თბილი ხალხია.
_ვინ უნდა დაიბადოს ჯერ არ იციან?
_არა, არ უნდათ წინასწარ სქესის გაგება.
_რა მაგარია, სხვანაირი მოლოდინი ექნებათ უფრო.
ორივემ გვანცასკენ გაიხედეს. შენგელია უდარდელი გამომეტყველებით ქანაობდა საქანელაზე.
ნენეს ტელეფონმა დარეკა. თორნიკე იყო.
_გისმენ ჩემო კარგი, რა ხდება? - ჰკითხა ღიმილით ძმას.
_სად ხართ? შებინდდა უკვე.
_სკვერში ვართ. გვანცა და ბავშვები საქანელა ქანაობენ, მე და ნუცა კი, ვჭორაობთ. - ისევ იღიმოდა ნენე.
ავალიანსაც ეღიმებოდა. შენგელიას ასული საქანელაზე წარმოიდგინა.
_გამოგაკითხავთ. სტუმრები წავიდნენ უკვე.
_კარგი მოდით, გელოდებით.
_ვაიმე გავიინე, შემცივდა. - მათ მობუზული გვანცა მიუახლოვდა. - არ წავიდეთ?
_რაც შენ იქანავე, კიდე გცივა? - გაეცინა ნუცას.
_რავიცი, მთელი ტანი მიცახცახებს. რაღაცნაირად ვარ. - თვითონაც ვერ აეხსნა მისი მდგომარეობა გვანცას. მთელი სხეული უკანკალებდა.
_სიცხე ხომ არ გაქვს? - ყური მოჰკრა ნენემ გოგოების დიალოგს. - და ფეხზე წამოდგა, რომ გვანცასთვის შუბლზე მიედო ხელი.
_არა, არამგონია.
_არა, სიცხე ნამდვილად არ გაქვს. - დაუდასტურა ავალიანის დამ, როდესაც შუბლი და საფეთქელი შეუმოწმა, - გინდა წავიდეთ? მაგრამ ისინი მოდიან უკვე აქ, ჩვენთან.
შენგელიას მთელ ტანში მდუღარე ტალღამ დაუარა. უეცრად წამოხურდა. მერე ისევ შესცივდა და ცივლმა ოფლმა დაასხა. ისევ გააკანკალა.
_წამოგეღო გრძელმკლავიანი ნეტა.. - უთხრა ნუცამ მეგობარს.
რამოდენიმე წუთი ისხდნენ და ბაასობდნენ. შენგელია მალულად აცეცებდა თვალებს აქეთ-იქით, ავალიანს ელოდა მისი ქვეცნობიერი. მანაც დიდხანს არ დააყოვნა. პაატა, ბესო და თორნიკე სკვერში შევიდნენ. ყოველთვის ავალიანის დანახვა და გვანცას დაბნევა ერთი იყო. თვითონაც ვერ უხსნიდა თავს, რატომ ემართებოდა ეს. ახლაც ასე მოუვიდა. დაიბნა და კიდევ უფრო გააკანკალა. სანამ სხვები შეამჩნევდნენ მათ მოსვლას, შენგელია მანამდე წამოდგა და ისევ საქანელაზე მოკალათდა. იქაურობას გაერიდა.
_აუ, გვიან მომაფიქრდა რომ დამერეკა თქვენთვის, - მიმართა ძმას და ქმარს ნენემ, - ჩემი ჟაკეტი რომ წამოგეღოთ. გვანცას შესცივდა და მალე უნდა წავიდეთ სახლში. არ გაცივდეს.
ახალაძემ ტანზე დაიხედა, მხოლოდ გრზელსახელოებიანი მაისური ეცვა და ინანა რომ ჟაკეტი არ მოიცვა.
_ჩემსას მივცემ, - სთქვა უცებ თორნიკემ და ელვა შესაკრავი შეიხსნა სპორტული სტილის ჟაკეტზე. შენგელიასკენ გაემართა.
_მცივანას შესციებიაო, - უთხრა თორნიკემ, როდესაც მიუახლოვდა.
_უკვე აღარ მცივა. - სთქვა მკვახეთ შენგელიამ და საქანელის გაჩერება დაიწყო.
_მე რომ დამინახე, უცებ წამოხურდი ხო? - გაეხუმრა მამაკაცი. გვანცამ სიბრაზე და განრისხება ერთ გამოხედვაში ჩადო. ავალიანს გაეღიმა.
_არ მცივა, მორჩა. - გაჯიუტდა გოგონა. არა და, მისი ტუჩების ფერი საპირისპიროს ამბობდნენ. თორნიკემ ჟაკეტი გაიძრო და გვანცას დაუწყო ჩაცმა.
_არ მინდა, რას აკეთებ? - ხელები მაგრად ჩასჭიდა საქანელის ჯაჭვს.
_გოგო!.. - ხმა გაიმკაცრა ავალიანმა, - ნუ მეჯიუტები, ჩაიცვი ეს, რომ გეუბნები.
შენგელიამ თვალებში შეხედა თორნიკეს. მიხვდა რომ იმ წამს საშინლად ეშინოდა მისი, ეშინოდა იმის, რომ სიმაყეს გადააბიჯებდა, ეჭვებს დაასაფლავებდა და მონატრებული ჩახუტებით დატკბებოდა.
_მისმენ, რას გეუბნები? - ჰკითხა მამაკაცმა და ჯაჭვზე ჩაბღაუჭებული ხელები გააშვებინა, მერე ჟაკეტი მოაცვა და ელვა შესაკრავით შეუკრა. - ხომ არ გიჭერს? - გაეღიმა თორნიკეს.
გვანცამ ზემოდან დახედა ავალიანის სამოსს, რომელიც მის სხეულს გათბობას უპირებდა. გაეღიმა.
_არა, ზუსტად ჩემი ზომაა. ასე არაფერი მომრგებია. - ორაზროვნად თქვა შენეგლიამ და ისევ გაუსწორა თვალი მამაკაცს.


მამაკაცს სისხლი ეყინებოდა, როდესაც შენგელია უმზერდა.
სუნთქვა აუფორიაქდა.
გულის ცემა გაუხშირდა.
_ასე რატომ მიყურებ? - ძალა მოიკრიბა ამის სათქმელად ავალიანმა.
_ისე... - თვალი მოაშორა გოგონამ და სივრცეს გახედა. - ბავშვები მომენატრნენ. - თქვა მერე. უნდოდა ყურადღება სხვა თემაზე გადაეტა თორნიკეს.
_ჰოო, ბავშვები კარგად არიან. მათ შესახებ ყველაფერს ვგებულობ. - უთხრა ავალინმა და გვერდით, საქანელაზე ჩამოჯდა.
_რამოდენიმე დღის წინ ველაპარაკე თამრიკოს, კარგად დავისვენეთ სურამშიო. ბავშვები ბედნიერები იყვნენო. ისე, რაღაც მინდა გკითხო, შეიძლება? - ტანი ნახევრად მიაბრუნა თორნიკესკენ.
ავალიანი სმენად იქცა.
_სამი ბავშვის რჩენა საკუთარ თავზე იღე, დარწმუნებული ვარ სხვა, უამრავი ხარჯიც გექნება... ამდენი შემოსავალი საიდან გაქვს? - ბოლო სიტყვებს უხერხული ღიმილი დაურთო თან შენგელიამ.
სვანსაც გაეღიმა.
_ჩემი ხელფასი, რომელსაც სახემწიფო მიხდის, თუ საქართველოში და თუ ერაყში ყოფნისას, ეს ერთი და მეორე, სასტუმრო მაქვს აქ, სვანეთში. ბესო ხელძღვანელობს ყველაფერს. - გასცა მშვიდად პასუხი.
_ვახ, რა კარგია. - აღმოხდა გვანცას.
_რა არის კარგი? - რეაქციაზე ღიმილით იკითხა ავალიანმა.
_ის, რომ შეგიძლია სტაბილურად დაეხმარო იმ ბავშვებს.
_რომ არ შემძლებოდა, ხომ არ გავაკეთებდი ამას? ყველაფერი გათვლილი მაქვს. კიდევ არის რაღაც, ვიცი რომ ძალიან გაგიხარდება.
_რა არის? - დაინტერესდა შენგელია და თვალებში ვარსკვლავები აუციმციმდა.
_ერთი ბავშვიც დაუბრუნდება თავის მშობლებს სახლში. ჩემმა თანამშრომელმა გამოთქვა სურვილი და პროცესშია საქმე უკვე.
_რას მეუბნები თორნიკე... - სიხარულით წამოხტა გვანცა ფეხზე, - როგორ გამახარეეე... რა ბედნიერებაა... - გაიძახდა ხმამაღლა.
_რა ხდება ? - მორიდებიით დაინტერესდნენ დანარჩენები.
_კიდევ ერთი ბავშვი დაუბრუნდება მშობლებსო, - უთხრა შენგელიამ ახალაძეს. პაატას სიხარული აღებეჭდა სახეზე.
_ვააა, რა მაგარიაა...
_რა ბავშვი, რა დაბრუნება.. ვისზე ამბობთ? - ვერ გარკვეულიყო ნენე.
_მერე მოგიყვები, - უთხრა თორნიკემ და კმაყოფილი ღიმილით გახედა ბავშვივით აღფრთოვანებულ შენგელიას.
ერთხანს კიდევ დაჰყვეს სკვერში, მერე ნელი სვლით გაუყვნენ გზას, სახლისკენ. დაწინაურებულ გოგონებს მამაკაცები უკან მიჰყვებოდნენ.
ავალიანი შენგელიას რომ ხედავდა ეღიმებოდა. მისი მოსაცმელი, ლამის მუხლებამდე წვდებოდა გოგონას. სახელოებიდან ხელები არ უჩანდა.
„რატომ ხარ, ასეთი ამაყი ჯიუტი, შენგელიას ასულო, რატომ“... ფიქრობდა მამაკაცი გულისწყვეტით.
დრო და დრო, გვანცა თავს აბრუნებდა უკან და თორნიკეს ზღვისფერ მზერას ეძებდა.
სახლში მისვლისთანავე, შენგელიამ, ავალიანის მოსაცმელი გაიძრო და მამაკაცს გაუწოდა. მანაც უხმოდ ჩამოართვა.

ნამგზავრს ტკბილი ძილით ეძინა მთელი ღამე. დილით რომ გაიღვიძა, ნუცა ოთახში არ დახვდა. საათს დახედა, ათი საათი შესრულებულიყო. ელდანაცემივით წამოხტა საწოლიდან. უცებ თავბრუ დაეხვა და მაშინვე დაჯდა, თან თავში წაიშინა ხელები. საშინელი ტკივილი იგრძო. „რა ჯანდაბამ დამაძინა ამდენი ხანი, ან ნუცამ რატომ არ გამაღვიძა“ საკუთარ თავზე და მეგობარზე ბრაზობდა შენგელია. თავბრუსხვევამ გაუარა. თვალები მოისრისა, სახეზე ხელები ჩამოისვა და ლოყები დაიზილა. მერე გაშლილი თმა სახელდახელოდ დაიგორგლა და თმის სარჭით დაიმაგრა. წამოდგა, ცოტა შებარბაცდა, მაგრამ თავი შეიმაგრა და ჩაცმას მოჰყვა. რამოდენიმე წუთში, მორიდებული და ნელი ნაბიჯებით მიუყვებოდა დერეფანს გარეთ გასასვლელად. შორიდანვე შემოსმა ავალიანის ხმა, რაღაცას ყვებოდა. მთელ ტანში ჟრუანტელმა დაუარა. გული ყელში მიებჯინა. „ გვანცა, დამღალე უკვე, სერიოზულად დამღალე, გაიძახი არ მინდა მასთან ყოფნა, თან გინდა და სუნთქვა გეკვრის მისი დანახვისას, ხმის გაგონებისას, რა გინდა შენ თვითონ თუ იცი? მიეცი საშუალება წავიდეს შენგან, ან დაივიწყე ყველაფერი და შენს გრძნობებს და გულს ადროვე რომ სთქვან თავიანთი სათქმელი“ , ჩასძახოდა მეორე მე შენგელიას გონებას. გვანცამ თავი გააქნია, თითქოს ასე აზრებს გაფანტავდა. ღიმილი მოიმარჯვა და აივანზე გავიდა.
_დილა მშვიდობის! - თავის დაკვრით მიესალმა იქ მყოფთ.
_დილა მშვიდობისა! როგორ გეძინა? - ცქრიალა ხმით ჰკითხა ნენემ.
_საოცრად კარგად. იმდენად კარგად, რომ გათენება ვერც გავიგე. - უხერხულად გაიღიმა შენგელიამ და თვალებით ნუცა მოძებნა, საყვედურით შეხედა მეგობარს. - წავალ, ხელ-პირს დავიბან, - თქვა მერე და შებრუნდა. ნენე უკან გაჰყვა. ნუცამ თავი შეიკავა, რადგან იცოდა საყვედური არ აცდებოდა. არა და, მისი რა ბრალი იყო...
_აი, ეს პირსახოცი გამოიყენე, - ნენემ, აბაზანასთან მდგომი კარადიდან პირსახოცი გამოიღო და შენგელიას გაუწოდა. მან მორიდებით ჩამოართვა. უცებ თავბრუსხვევა ისევ იგრძნო. თვალები დახუჭა და სახე, უსიამოვნო შეგრძნებისგან დაბრიცა. - რა მოგივიდა? - შეშფოთებით ჰკითხა ავალიანის დამ.
_არაფერია, გამივლის, - ძალა მოიკრიბა გვანცამ.
_რა გაგივლის, გტკივა რამე? ფერი არ გადევს თან, - ვერ მშვიდდებოდა ნენე.
_რომ გავიღვიძა და საათს დავხედე, გიჟივით წამოვვარდი საწოლიდან, უცებ თავბრუ დამეხვა და თავის ტკივილი „ავიკიდე“ , - უთხრა უხერხული ღიმილით გოგონამ.
_ახლავე წამალს მოგიტან. მიდი, ცივი წყალი შეისხი სახეზე მანამდე.
ნენე ჩქარი ნაბიჯებით გაბრუნდა.
სააფთიაქო ყუთში, თავის ტკივილის წამალი ვერ იპოვა. მხოლოდ გულის და წნევის წამლები მოიძევებოდა. იძულებული იყო ძმისთვის ეკითხა.
_თორნიკე, მანქანაში, პირველადი დახმარების ყუთი ხომ გაქვს?
_კი მაქვს. რად გინდა?
_თავის ტკივილის წამალი მინდა, იმედია გაქვს.
_უნდა იყოს, წესით. თავი გტკივა? - შეშფოთდა ავალიანი.
_მე არა, გვნაცას სტკივა, თავბრუსხვევა აქვს... ღიაა მანქანა?
_გვანცას? რატო?...- ხმაში უფრო მეტი შფოთი დაეტყო მამაკაცს, - კი, ღიად არის, - დააყოლა მერე. დაიბნა, რა ექნა არ იცოდა, ამდგარიყო და შენგელიასთან გასულიყო, თუ არაფერი შეემჩნია. თუმცა მოსვენება კი დაკარგა ნამდვილად. აწრიალდა.
_გავალ, გვანაცს გავაკითხავ, - წამოდგა ნუცა.
_დაიცა მეც მოვდივარ, - ახალაძეც ადგა, - უკაცრავად, ახლავე დავბრუნდები. - უთხრა იქ მყოფთ და ნუცას დაეწია.
_კარგით, ხალხნო, ნუ შეძრავთ სამყაროს ჩემი თავის ტკივილის გამო, - გახუმრება სცადა გვანცამ როდესაც მეგობრების სახეები დაინახა.
_თავბრუ რატომ გაქვს, ორსულად ხარ ტო? - ჰკითხა პაატამ, ვითომ გაოცებით. გამხიარულება უნდოდა გოგონების.
ნუცამ და გვანცამ გაოცებით შეხედეს პაატას, ურეაქციოდ იყო. ნუცამ მზერა შენგელიაზე გადაიტანა და კითხვით სავსე თვალები მიაჩერდა „ეს მართალია?“ კითხულობდნენ მისი თვალები.
შენგელიას გადახარხარება მოუნდა, მაგრამ ახალაძეს თამაშში აჰყვა.
_კი, ფეხმძიმედ ვარ. - განაცხადა მშვიდად და ნუცას რეაქციას დაელოდა. ცდილობდა პაატასთვის არ შეეხედა, თორემ თავს ვერ შეიკავებდა და სიცილი წასკდებოდა.
_კი, მაგრამ, როგორ, რანაირად... - თვალები გაუფართოვდა გოგონას და გამშრალ ყელში ნერწყვი ხმაურით გადაყლაპა.
_ნუცა, ამხელა გოგო ხარ და კი უნდა იცოდე, ქალები როგორ ხდებიან ორსულად. - უთხრა ახალაძემ მთელი სერიოზულობით.
_ხუმრობის დროა ახლა? გვანცა, აქამდე რატომ არ მითხარი ფეხმძიმედ თუ იყავი? - თვალები აუწყლიანდა ნუცას.
_ორსულად ხარ? - მეგობრების უწყინარ ტყუილს ავალიანი შეესწრო. გვანცას ამბის გასაგებად წამოსულიყო და ყური მოჰკრა მათ საუბარს. მამაკაცს მიტკალის ფერი დასდებოდა სახეზე.
_ოპაა, „დაგვერხა“, - გადაულაპარაკა ახალაძემ შენგელიას, თან წარბი მოიქექა.
უმცროს შენგელიას, პირსახოცი ხელიდან გაუვარდა. ავალიანის მზერამ იმდენად შეაშინა მუხლები აუკანკალა და მუცელი აუწვა. გულმა განგაშის ხმა გამოსცა. ბაგ... ბაგ... ბაგ... ყურები ეგუბებოდა უკვე ისე ხმამაღლა ჩაესმოდა საკუთარი გულის ხმა.
_აი წამალი მოგიტანე, - მხიარული ხმით, ხელში წყლიანი ჭიქით და პაწაწინა აბით მივიდა ნენე გვანცასთან. წამალი გაუწოდა. მანაც ჩამოართვა და დასალევად მოემზადა.
_მოიცა, - წამოიძახა უცებ თორნიკემ, - ეგ მცენარეული არ არის და, არ არის შენთვის რეკომენდირებული. - უთხრა გოგონას და აბი ხელიდან ლამის გამოგლიჯა. ნენე გაკვირვებული შესცქეროდა ძმას, ვერ გაეგო რა მოხდა.
_რა ხდება? - დაბნეულმა იკითხა.
_წამოდი, წამომყევი, აფთიქში წაგიყვან. - თითქმის უბრძანა ავალინმა გვანცას. დის შეკითხვა კი დააიგნორა.
_არ მინდა, იყოს. - მუდარა გაურია ხმაში შენგელიამ.
_რომ გეუბნები, წამოდი! - თითქმის იყვირა მამაკაცმა, გოგონას ხელი ჩასჭიდა და ლამის ძალით წაიყვანა.
_თორნიკე რა მოხდა? - ხმა აუკანკალდა ნენეს.
_არაფერია, დამშვიდდი. სალაპარაკო აქვთ. - უთხრა პაატამ უდარდელი ხმით ავალიანის დას და ბეჭზე ხელი დაადო.
_როგორ შეგიძლიას ასე მშვიდად ყოფნა. - თვალები დააწვრილა ნუცამ და მრისხანებით შეხედა ბიჭს.
_ოჰ, რა ხდებაო? მეგრელმა გაიღვიძა შენში? - სცადა გოგონას გაჯავრება და თან გაიცინა.
_ეს მეგრელი იქნება, მაგ ენას რომ ამოგაცლის. - კიდევ უფრო გაცხარდა გოგონა.
_აბა ერთი სცადოსო, - არ ჩერდებოდა პაატა.
_ახლა თუ არ გაჩერდები, ისეთ კრულვას მოგიძღვნი, შენს ხუთ თაობას სამახსოვროდ ექნება. - უთხრა გამარჯვებულის ხმით ნუცამ და ცალი წარბი ასწია ზემოთ.
ახალაძემ სახე დაასერიოზულა. უკვე აღარ ეცინებოდა.
_რა ლაპარაკია ახლა ეს?
_არ ისვენებ აბა.
_ასეთი მწარე მეგრელი როგორ ხარ ტო?
_შენ კიდევ ლაპარაკობ?
_აუ, შემშვი რა.. - ხელი აიქნია პაატამ და ნუცას გაეცალა, - ღმერთო რა დაგიშავე ასეთი. - თქვა მერე და მაღლა აიხედა.
ნუცამ ღიმილით გააყოლა თვალი ბიჭს.


მანქანის კარი ისე ძლიერად მიუჯახუნა, შენგელია შეხტა უცებ. ხმას არ იღებდა.
_ბესო, ძმურად, ჭიშკარი გამიღე, - სთხოვა სიძეს თორნიკემ და თვითონაც ჩაჯდა მანქანაში. გოგონას მრისხანე მზერა მოავლო, მერე ძრავა ჩართო და მანქანა ეზოდან გადაიყვანა.
_ესე იგი, ორსულად ხარ არა? - ჰკითხა გვანცას მერე. ხმა შეცვლოდა, დამძიმებოდა, უფრო დაბოხებოდა. შენგელიამ პასუხს თავი აარიდა. გაჩუმება ამჯობინა, რადგან უკვე ერთობოდა მამაკაცის ნერვებზე და რეაქციაზე. - შენ გეკითხები, გოგო! - სიბრაზე უხეშობაში გადაეზარდა ავალიანს.
_მერე შენ რა გინდა? - თითქმის იყვირა გვანცამ.
კაცი გაშრა.
_ამას როგორ მეკითხები, მე რა მინდა? აბა ვის უნდა?
_ვის რა უნდა?
გვანცას უცებ გაეცინა მათ დიალოგზე.
_რა გაცინებს, რას ხედავ აქ სასაცილოს, - ჩაწითლებული თვალები კაკლის ოდენა გაუხდა ავალიანს.
_შენ რა განერვიულებს მაინც ვერ ვხვდები რა.. - განაგრძო ისევ, კაცის ნერვებზე თამაში.
_რამდენი ხნის ორსული ხარ?
შენგელიამ კითხვას არ უპასუხა.
_გეკითხები და მიპასუხე!
_მისმინე, შენ არ გაქვს არანაირი საბაბი ჩემზე ღელვის. შენ გყავს ის ქერა და მასზე იღელვე. გასაგებია?
_ვახ, ჩემი... - აღმოხდა კაცს, - გვანცა, კითხვაზე მიპასუხე, თორემ თავის გაკონტროლება მიჭირს უკვე.
_და მერე რას იზამ? - უდარდელად ჰკითხა გვანცამ.
_ადამიანო არ გეცოდები? - ხმა დაუთბა თორნიკეს.
_შენ რატომ არ შეგეცოდე, სხვა ქალთან რომ ინებივრე იმ ღამით? - მტკივნეულ ადგილზე დააბიჯა ფეხი შენგელიამ.
_რამდენჯერ გითხარი ეს დედა მ******* არაფერი ყოფილა იმ ღამით-თქო, - ბოლო ხმაზე იღრიალა კაცმა. შენგელია შეხტა. ყველაფერს წარმოიდგენდა, მაგრამ თორნიკეს თუ ასეთ მდგომარეობაში ნახავდა, ვერასდროს იფიქრებდა. მამაკაცს კისრის ძარღვები მუჭის სიმხო გახდომოდა, თვალებიდან ცეცხლს აფრქვევდა.
_კარგი დამშვიდდი, მართლა კი არ ვარ ფეხმძიმედ, - უთხრა შიშჩამდგარი ხმით. თითქმის ჩურჩულით.
ავალინმა მანქანა დაამუხრუჭა უცებ.
_რა თქვი?
_ხო, არ ვარ ორსულად. ეს ხუმრობა იყო, ნუცას გავეხუმრეთ მე და პაატა.
_ახლა რისი ღირსი ხარ იცი? ბავშვივით, ტრაკ*ე მოგცხო, - უთხრა ჯერ კიდევ სიბრაზე ჩაუმცხრალი ხმით კაცმა და ღვედი შეიხსნა, რომ ნათქვამი სისრულეში მოეყვანა.



28
_რას აკეთებ? - წამოიძახა გვანცამ, თან ავალიანის მოძრაობებს აყოლებდა თვალს.
კაცმა არ უპასუხა, იმ ღვედის შეხსნა დააპირა, რომელიც შენგელიას ჰქონდა გადაკრული.
ღვედი გაიხსნა. გოგონამ უცაბედად კარი გააღო და მანქანიდან გადავიდა.
_სად გამექცევი, ერთი მაგასაც ვნახავ, - გამოსცრა კბილებში თორნიკემ და ისიც გადავიდა მანქანიდან. იმდენად სწრაფად მოუარა მანქანას და აღმოჩნდა შენგელიასთან, გვანცამ ერთი ნაბიჯის გადადგმაც ვერ მოასწრო. მანქანას ორივე ხელებით მიეყრდნო, მკლავებს შორის კი გოგონა მოიქცია.
პირისპირ იდგნენ.
ავალიანს გამძვინვარებული ხარის სახე ჰქონდა იმ წამს, რომელიც, ეს ესაა, არენაზე გამოვარდა და მატადორის მიერ აფრიალებული ნაჭრისკენ უნდა გაქანდეს. წარბებს ქვემოდან ჩაწითლებულმა და მრისხანება ჩამდგარმა თვალებმა შეხედეს შენგელიას.
„ეს მომკლავს, უეჭველი“ , გაიფიქრა გვანცამ და თვალები დახუჭა, რომ არ დაენახა თორნიკეს სახე.
_კარგი ხო, გავიგე, რომ გაბრაზდი... - წამოიძახა მერე ხმამაღლა თვალებდახუჭულმა.
_მერე? - იქუხა კაცმა.
_მერე? რა მერე? - შეუბრუნა კითხვა გვანცამ, თან თავი გვერდზე მიაბრუნა.
_თვალები გაახილე და მე მიყურე, - ნიკაპზე წაავლო ხელი ავალიანმა და სახე მოაბრუნებინა, შენგელიამ ცალი თვალით გამოიჭყიტა, - რამდენჯერ გითხარი, მე შენ, იმ ღამით არაფერი მომხდარა-თქო. გეკითხები!.. ხომ აგიხსენი უამრავჯერ რაც იყო და როგორაც იყო... ხომ აგიხსენი! - ხმას ვერ აკონტროლებდა.
_ხელი გამიშვი და ნუ მიყვირი,
_ნუ გიყვირი? კაცი გადამიყვანე ჭკუიდან და მეუბნები ნუ მიყვირიო? ჩაჯექი ახლავე მანქანაში! - უბრძანა მერე და მანქანის კარი გაუღო. გვანცა ჩაჯდა.
_შენ ხომ მითხარი, აწი არასდრო გნახავ და არ შეგაწუხებო? - მიახალა მაშინვე, როგორც კი ავალიანი საჭეს მიუჯდა. - რატო არ შეასრულე ნათქვამი?
თორნიკემ პასუხი არ გასცა, მხოლოდ თვალებში მისჩერებოდა და ჩქარა სუნთქავდა.
_მიპასუხე, რატომ არ მანებებ თავს, რატომ არ მეშვები. - გვანცამ იფიქრა, რომ ავალიანს კითხვაზე პასუხი არ ჰქონდა და კიდევ უფრო აუმაღლა ხმას, თან ბოლო სიტყვები დამარცვლა და ისე წარმოსთქვა.
_რატომ არ განებებ თავს, არა? - მშვიდად და ოდნავ დაცინვის ტონით ჰკითხა მამაკაცმა. თან შენგელიას სახე ხელებში მოიქცია უცაბედად და ტუჩებზე დააცხრა. გოგონამ გაიბრძოლა, მაგრამ კაცი არ უშვებდა ხელს და მონატრებულ ბაგეს გაშმაგებით უკოცნიდა.
შენგელიას ისეთი შეგრძნება დაეუფლა, თითქოს უდაბნოში, გავარვარებულ ქვიშაზე მდგარიყო. მწველმა სიმხურვალემ ტერფებიდან მუხლებში გადაინაცვლა, მერე მუცელში, იქედან გულში და ბოლოს სახეზე გაჩერდა. ალ-მური მოსდებოდა მის სახეს. უდაბნოს სიმხურვალე წვავდა.
სწყუროდა.
შიოდა.
წასვლა უნდოდა, მაგრამ ვერ მიდიოდა. ძალა ეცლებოდა. მუხლებით დაეშვა ოქროსფერ ქვიშაზე... საცაა გონებას დაკარგავს მშიერ-მწყურვალი... მაგრამ, მოიცა ეს რა არის? ოაზისი გადაიშალა თვალწინ, აი ნაკადულიც მორაკრაკებს...
შენგელია ფორთხვით მიუახლოვდა ნაკადულს, რის ვაი-ვაგლახით ტუჩი შეახო ცივ, ანკარა წყალს და ხარბად დაეწაფა...

გვანცამ ხელები შემოხვია მამაკაცს კისერზე, მერე თმაში შეუცურა და მისი ტუჩების მოძრაობას ააყოლა ბაგე.
ავალინი უცებ მოსწყდა გოგონას ტუჩებს, მისი სახე ხელებში ჰქონდა ისევ მოქცეული.
_ხედავ? აი ამიტომ არ განებებ თავს, - უთხრა მერე, თან აჩქარებული სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა. - შენ თვითონ არ მანებეს თავს, - დაამატა გამარჯვებულის ხმით.
გოგონა გაშრა. აშლილი ვნება და აფორიაქებული სუნთქვა უცებ მიავიწყდა.
_რა თქვი? - ჰკითხა გაპარული ხმით. თან და თან, სიბრაზე ეპარებოდა მის თვალებს და გამოხედვას.
_რაც გაიგონე, - გასცა მშვიდად პასუხი თორნიკემ, - შენგან არადროს მიგვრძვია, რომ გამიშვი. უფრო მეტიც, ახლაც, რომ დავბრუნდი, რამოდენიმე თვის შემდეგ, შენს თვალებში ჩამქრალი გრძნობა, კი არა, უფრო გაღვივებულიყო ეს გრძნობა. და როგორ ფიქრობ შენ, ახლა, მე თავი უნდა დაგანებო?
„ღმერთო, არ შეგიძლია, ახლავე რომ გამაქრო აქედან?“ გაიფიქრა გვანცამ იმ წამს და ცრემლით სავსე თვალებით, საქარე მინიდან სივრცეს გახედა.
ავალიანს კმაყოფილს ჩაეცინა და ძრავა ჩართო.
„შენგელიას ასულო“... ჩაილაპარაკა თავისთვის მერე და საჭე სახლის მიმართულებით მოაბრუნა.

სახლში მისულებს შეშინებული სახეებით შეეგებნენ. ყველა დამშვიდდა, როდესაც გვანცამ სთქვა, მეტად აღარ სტკიოდა თავი და უკეთ იყო.
ისაუზმეს და გადაწყვიტეს, ისტორიული ადგილები მოენახულებინათ. შენგელია თორნიკეს სიახლოვეს გაურბოდა. ცდილობდა მის გვერდით არ დამდგარიყო. მისკენ არც იხედებოდა. ნუცას და ნენეს შორის ჩამდგარიყო და ისე დადიოდა. ისტორიეული ადგილების ნახვით მეტად მოიხიბლა. აღფრთოვანდა კიდეც.
სახლში რომ დაბრუნდნენ ბინდდებოდა.
მეორე დღეს, დილით ადრე უნდა გასულიყვნენ. თორნიკე თბილისში მიდიოდა, დანარჩენები კი სამეგრელოში უნდა დაეტოვებინა.
ვახშმისთვის სუფრა გაშალეს.
ყველა შემოუსხდა მაგიდას. ახლაც არიდებდა შენგელია სვანს თვალს. მამაკაცს ნორმალურ რეაქციად მიაჩნდა გოგონას ეს საქციელი და ამიტომ, მშვიდად იყო. დრო და დრო, თუ ჩაიცინებდა ხოლმე.
_გამახსენდა! - წამოიძახა უცებ ალბეგმა. ყველას მზერა მოხუცისკენ იქნა მიმართული. მოხუცი კი, მხოლოდ გვანცას უყურებდა. - ხომ გითხარი, მეცნობი-თქო, და ახლა გამახსენდა, საიდანაც მახსოვდი. - უთხრა გახარებულმა.
შენგელია დაიბნა და უხერხულად გაიღიმა.
_შენ მე სიზმარში გნახე, შენი სახით მეზირი ვიხილე. - მერე თორნიკეს მიუბრუნდა, - ხომ გახსოვს, ერთხელ დაგირეკე და გითხარი კიდეც, ფუძის ანგელოზი ვნახე სიზმარში-თქო.
ავალიანმა გონება დაძაბა, მერე თითქოს გაახსენდა და ოდნავ შესამჩნევდა დაუკმა მამას თავი, დასტურის ნიშნად. წამიტ სიჩუმე ჩამოწვა. ალბეგიდან მზერა შენგელიაზე გადაიტანეს.
_მე? - კიდევ უფრო დაიბნა გვანცა და სახეზე წამოწითლდა.
_კი,კი, ნამდვილად შენი სახე იყო ის. თეთრებში შემოსილიყო და თითქოს რარაცას მანიშნებდა, - ალბეგმა თვალები მოჭუდა, ცდილობდა ყოველი წვრილმანი აღედგინა ნანახი სიზმრისგან.
თორნიკემ წყლის ჭიქას წაატანა ხელი და წყალი მოსვა. არანაკლებ დაბნეულიყო თვითონაც. წყალს გამშრალ ყელში გადასვლა გაუჭირდა და კაცს ხველება აუვარდა.
_არაუშავს, ბუნებრივი რეაქციაა... - ბესომ ზურგზე ხელი დაარტყა მსუბუქად ცოლის ძმას და გაიცინა.
პაატა განაგონით მეტად აღფრთოვანდა.
_არა, გვანცა რომ ანგელოზია ამაში ორი აზრი არ არსებობს, მაგრამ თუ ფუძეებს იცავდა, ამას ვერ წარმოვიდგენდი. - თქვა და თან ქვედა ტუჩი ამოაბრუნა. შენგელიამ ჩუმად გააპარა ხელი, მაგიდის ქვემოთ, მეგობრისკენ და მთელი ძალიან უჩქმიტა ფეხზე. ბიჭმა ერთი ამოიგმინა და აწყლიანებული თვალები მაგრად დახუჩა, მოთმინება გამოლეულმა.
_შენ იცი, რას ნიშნავს ფუძის ანგელოზი? - ჰკითხა მოხუცმა ბიჭს.
_მცველია სახლის არა?- უპასუხა და გვანცას წაავლო მაჯაში ხელი, რომ მეორედ არ ეჩქმიტა.
_უხეშად ლაპარაკობ, ყმაწვილო.- შენიშვნა მიიღო ახალაძემ ავალიანის მამისგან.
_მამა, კარგი... გავაგრძელოთ ჭამა, თორემ გაცივდა საჭმელი. - ნენემ სცადა სიტუაციის განმუხტვა.
_როგორ გამახარე. - უთხრა მოხუცმა სიყვარულით სავსე ხმით შენგელიას. ნენეს ნათქვამი თითქოს არც გაუგია. - დაილოცოს შენი განგება. - მერე ცისკენ აღაპყრო ხელები.
გვანცას ჭამის სურვილი აღარ ჰქონდა მეტად. არც თორნიკეს. ჩუმად აპარებდა გოგონასკენ მზერას.“ჰმ! ფუძის ანგელოზი, შენგელიას ასული რომ არის, ის არ იყო, თითქოს საკმარისი“ ფიქრობდა კაცი და გუნებაში ეცინებოდა.
ივახშმეს. ნენეს მადლობა გადაუხადეს და დასაძინებლად წავიდნენ.


_არაფერი თქვა! - ხელის აწევით უთხრა შენგელიამ ნუცას, როდესაც ოთახში შევიდნენ.
ნუცამ ორივე ხელი ასწია ზემოთ. ქვედა ტუჩი ამოაბრუნა და მეგობარს თვალებით უთხრა; „ხმის ამომღები არ ვარ“ -ო.

მთელი ღამე ვერ მოისვენა გვანცამ. წრიალებდა. მოსვენება დაჰკარგვოდა. როგორც კი ინათა მაშინვე ადგა და ჩაიცვა. ნუცაც გააღვიძა. ჩანთა გამოამზადეს და პაატას დაუკაკუნეს.
_რა ხდება, სახლიდან გვყრიან? ამ დილა-უთენია რომ გამზადებულხართ. - ჰკითხა გოგონებს ნამძინარები ხმით ბიჭმა და საბანმოხვეული საწოლზე ჩამოჯდა.
_არა, მაგრამ, შენ ხომ არ უნდა გელოდოთ, როდის გამოიძინებ? - გაკაპასდა ნუცა.
_აუ, ტო, ეს ვის გადავეკიდე, - თქვა ახალაძემ წუწუნით და საწოლზე წამოწვა.
გვანცას გაეცინა.
_ეს ნახე ერთი, ადექი ახლავე ზეზე. - კიდევ უფრო გაცხარდა ნუცა, ოღონდ მოჩვენებით, არა და, გულიანად გაცინება ყველაფერს ერჩივნა იმ წამს.
_ჰა, ავდექი, მერე? - წამოხტა უცებ საწოლიდან ახალაძე, საბანი შემოიცილა და საცვლის ამარა დარჩა. შენგელიამ პირზე მიიჭირა ხელი, რომ ხარხარი არ აეტეხა, ნუცა კი გაშეშებული მისჩერებოდა ბიჭს. ერთი აათვალიერ-ჩაათვალიერა მერე გულ-მკერდზე ამოსულ თმაზე შეაჩერა მზერა. უცებ წაავლო ამ თმას ხელი და მთელი ძალით მოპუტა. ბიჭს გმინვა აღმოხდა. გვანცა ლამის ჩაბჟირდა ისე იცინოდა.
_აი მერე. - უთხრა და ხელში თმები ჩაუბღუჯა.
_შენ დაიცა რა გიქნა, - დაემუქრა ბიჭი და გოგონას წელზე მოხვია ხელები, წამოწია და საწოლზე დააწვინა, თვითონ კი გვერდით მიუწვა. თან ხელებს უკავებდა.
_გაეთრიე, რას აკეთებ, ხომ არ გაგიჟდი? - შიში ჩასდგომოდა ნუცას.
_პაატა, გეყოს, გაუშვი. - საწოლთან გვანცა მივიდა.
_შენ გარეთ გადი. - უთხრა მთელი სერიოზულობით მეგობარს ბიჭმა.
_გვანცა არ გახვიდე, უთხარი გამიშვას, თორემ ვერ გადამირჩება ეს, - დიდი გული მიეცა ნუცას. ახალაზე უცებ წამოხტა, შენგელია ხელის კვრით გაიყვანა ოთახიდან და კარი შიგნიდან ჩაკეტა. ისე სწრაფად მოხდა ყველაფერი გვანცამ აზრზე მოსვლა ვერ მოასწრო. რომ მობრუნდა კარი დაკეტილი იყო უკვე. ფრთხილად დააკაკუნა, არ უნდოდა ხმაური გამოეწვია და მასპინძლებს გაეგოთ რამე.
_ახლავე კარი გააღე! - უბრძანა ნუცამ ბიჭს.
_შენ ვინ გითხრა ადექიო? - უთხრა და ხელის კვრით ისევ საწოლზე აღმოჩნდა გოგონა.
_ხომ არ გაგიჟდი?
_გავგიჟდი და გავმწარდი კიდე.
_არ მომეკარო.
_ეგ ადრე გეფიქრა.
_გეყოს, ნუ ბავშვობ.
_სულ როგორ უნდა მაწამებდე ტო?
_ღირსი ხარ და მიტომ.
_რატო, რა დაგიშავე? - ჰკითხა და თან გვერდით მიუწვა. ნუცამ კედლისკენ გაჩოჩდა.
_ადექი ჩაიცვი და გამიშვი.
_არ გაგიშვებ, სანამ ამ მტკივნეულ ადგილზე არ მომეფერები, - უთხრა და გაწითლებულ გულ-მკერდს დახედა.
_არც იოცნებო.
_არ ვოცნებობ, გეუბნები. დროზე, გელოდები. - ახალაძე გულაღმა დაწვა.
კარზე ისევ ისმოდა ფრთხილი კაკუნის ხმა.
_ნუცა გელოდები-თქო, თორემ გვანცა, კი არ, გაჩერდება, თან გაიღვიძებს უკვე ხალხი.
_რა, საზიზღარი ხარ პაატა.
_შენ მაქციე ასეთად, ჩემო გოგო. - ცინიზმი გაურია ხმაში ბიჭმა.
_ეთინა სკან ძღაბ იიი შურს გეკოინწკუმონტუნსი ! – (ეს, შენი გოგო იქნება სულს რომ ამოგხდის) ჩაილაპაარაკა ნუცამ მეგრულად.
_რაიო, რაიო? - პაატა სწოლიდან წამოხტა. - დამწყევლე ხო?
_გამიშვი, თორემ უარესს ვიტყვი კიდე. - დაემუქრა გოგო. თან საწოლზე წამოჯდა.
_ვერ იტყვი!
_ვიტყვი!
_ვერა-თქო! -ჯიბრში ჩაუდგა ახალაძე.
_აბა, კარგად მისმინე, - უთხრა ნუცამ და სათქმელად მოემზადა. პაატა უცებ მისკენ გაიწია და ტუჩებში აკოცა.
_ახლა ვერ იტყვი, - თქვა გამარჯვებულის ხმით, თან თვალს არ აცილებდა გოგონას სისხლისფერ სავსე ტუჩებს, - თუ თქმას დააპირებ, ასე გაგაჩუმებ სულ. - უთხრა და ისევ დაეწაფა ნუცას ბაგეს.



29
ნუცას მისდა დაუკითხავად მიენაბა თვალები. ახალაძეს გუნებაში გაეღიმა, გათამამდა და გოგონა უფრო ახლოს მიიზიდა.
კარზე კი კაკუნი ისევ გრძელდებოდა.
_რას აკეთებ? - უცებ გამოერკვა ნუცა და ბიჭს გულზე ორივე ხელი ჰკრა.
_გკოცნი! - გაკვირვებით უპასუხა პაატამ და გაიღიმა.
_ვინ მოგცა ამის უფლება მერე? - ხმა აუთრთოლდა გოგონას.
ახალაძე დააბნია მისი ხმის ჟღერადობამ. კეფა მოიქექა, სახე დამანჭა და ქვემოდან ამოიხედა დამნაშავესავით.
_მაპატიე, თავი ვერ შევიკავე... - მოუბოდიშა გაპარული ხმით.
ნუცა საწოლიდან ადგა, ლოყაზე ჩამოცურებული ცრემლები მუშტებით მოიწმინდა და კარებისკენ წავიდა. პაატა უცებ წამოხტა, წინ გადაუდგა და მთელი ძალით მოჰხვია ხელები ატირებულ გოგონას, რომელსაც, ეს ესაა, პირველი კოცნა მოჰპარეს...
_გამიშვი! - კისრის ძარღვები დასჭიმოდა, ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს, ყელში მარწუხებს უჭერდნენ და საცაა დაიხრჩვებოდა.
_არა, ასე ვერ გაგიშვებ. ნუც, მაპატიე გთხოვ, - ემუდარებოდა ბიჭი. - ნუ ტირი, გთხოვ!
_გამიშვი! - დამარცვლით გაუმეორა გოგონამ ისევ და გაიბრძოლა, რომ თავი გაენთავისუფლებინა ახალაძის მკლავებიდან.
_ ისეთი ლამაზი ხარ, ისეთი საყვარელი... თავი ვერ შევიკავე, რომ არ მეკოცნა მოვკვდებოდი ალბათ, - საკუთარ ხმას ვერ ცნობდა პაატა. ნუცამ ბიჭს თვალებში შეხედა. ცრემლით სავსე მზერის ანარეკლზე, ახალაძემ საკუთარი თავი დაინახა. სუნთქვა შეეკრა, მიხვდა რომ ახლა უნდა ეთქვა, - შემიყვარდი!... გესმის? შემიყვარდი!
ნუცას თვალებში გაოცებამ გაიელვა. სახე მოექუფრა და თავი ოდნავ უკან გასწია.
_გიკვირს ხო? - ჩაეცინა ბიჭს.
_მერე, მეგრელი რომ ვარ, - იკითხა გოგონამ ცინიკური ტონით.
_მერე, მეგრელი რომ ხარ, მიტომ ვდგევარ ახლა „პლავკით“ აქ, და გიხსნი სიყვარულს, - გაბრაზდა უცებ ახალაძე. - აბა, ნორმალური გოგო, ჩაცმა-დახურვას მაცლიდა, ყვავილს მაყიდვინებდა, გამოპრანჭვის უფლებას მომცემდა, რომ თავი წარმომეჩინა.
_ჰოდა, კეთილი ინებე, ახლა ხელი გამიშვი და ნორმალური გოგოს საძიებლად წადი, - გაცხარდა ნუცა და ისევ გაიბრძოლა თავის დასახსნელად.
_ნუცა, ნუცა, მოიცა, მოიცა...
_რა გინდა.
_შენ ვერ გაიგე რა გითხარი?
_რა მითხარი?
_ის, რომ შემიყვარდი.
_მერე, მე რა გავაკეთო?
_შენ, შენ რას გრძნობ?
_არაფერს. - უნიჭოდ იცრუა გოგონამ.
_სულ არაფერს?
_არა!
_დარწმუნებული ხარ? - არ ეშვებოდა ბიჭი, თან ეღიმებოდა, რადგან ნუცა მზერას არიდებდა.
_პაატა შემეშვი და გამიშვი.
_თვალებში შემომხედე და ისე მითხარი, რომ არაფერს გრძნობ ჩემს მიმართ.
გოგონამ მზერა გაუსწორა ახალაძეს, რამოდენიმე წამი უყურა, მის თვალებში ემოცია არ იყო.
_ეგრე არა. სხვა რამეზე ნუ ფიქრობ, ჩემზე იფიქრე და ისე მითხარი, რას გრძნობ? - დაარიგა ბიჭმა და კიდევ უფრო ახლოს მიიზიდა გოგონა. იმდენად ახლოს იყვნენ, რომ მათი სუნთქვა ერთმანეთის სახეს ელამუნებოდა. ნუცა წამოწითლდა. გული უფრო აუჩქარდა.
_ნუ მაწვალებ, გამიშვი გთხოვ! - შეევედრა მერე პაატას.
_პასუხს ველოდები და გიშვებ, - უთხრა არეული ხმით ბიჭმა. გოგონას ასეთი სიახლოვე სისხლს უდუღებდა ახალაძეს, მისი წითელი და სავსე ტუჩები საამბოროდ იხმობდნენ და ძნელად უჭირდა თავის შეკავება. - მითხარი! - წარმოსთქვა მერე ჩურჩულით.
ნუცა ვერაფრის თქმას ახერხებდა უკვე. სათქმელი გაფანტვოდა. გაბრძოლების ძალაც გამოლეოდა. თითქოს უცებ დაიღალა, მოეშვა, მოდუნდა და ძალა წაერთვა. დაღლილი თვალებით ახედა ბიჭს, მერე ოდნავ შესამჩნევად გაუღიმა, შუბლი ტუჩებზე მიადო და ხელები ფრთხილად მოხვია ზურგზე. ახალაძეს ჟრუანტელმა დაუარა. ეს საქციელი ნუცასგან დასტურის ნიშნად მიიღო და სიხარულმა იმძლავრა მასში. ათრთოლებული მკლავები დაუსვა გოგონას ზურგს, თან რაც შეეძლო, მთელი ძალით გულზე იკრავდა მას.
_ჩემი კუდიანი გოგო, - უთხრა ღიმილით მერე და შუბლზე აკოცა გავარვარებული ტუჩებით. ნუცასაც გაეღიმა.
_მა სი მიორქ... – (მიყვარხარ) თქვა ძლივს გასაგონად გოგონამ და ოდნავ ძლიერად მანაც მოუჭირა ხელი გვერდებზე პაატას.
_და ჩემს ენაზე რომ მითხრა ეგ არა? - გაეცინა ახალაძეს.
_გაიგე რაც ვთქვი? - გაკვირვება გამოეხატა ნუცას სახეზე, თან შერცხვა.
_მა რა ვქენი, - ისევ იცინოდა ბიჭი.
_ჰოდა თუ გაიგე, არაა საჭირო შენს ენაზე რომ მოისმინო, - წამოენთო ნუცა მისებურად და ახალაძეს მოშორდა, - გააღე ახლა კარი, თორემ გვანცა გადაირევა.
_ჩავიცვამ, დაიცა... - პაატამ უცებ ამოიცვა შორტი და ასევე სწრაფად გადაიცვა მაისური, ნუცას ანიშნა, რომ კარი გაეღო, თვითონ კი საწოლზე ჩამოჯდა და ფეხსაცმლის ჩაცმას მოჰყვა.
ნუცამ კარი გააღო და უცებ, ეგონა გული გაუჩერდა მოულოდნელობისგან. კარში შენგელია და ავალიანი იდგნენ, წარბებშეყრილი და ინტერესიანი მზერით. გვანცას დოინჯი შემოერტყა და ისე იდგა, ავალინს კი გულზე გადაეჯვარედინებინა ხელები...

• * * *

მის გამახვილებულ სმენას არ გამოპარვია, გვანცას ოთახის კარის ხმა. შემდეგ პაატას ოტახში შესვლა და რამოდენიმე წუთში დაწყებული გაუჩერებელი, ფრთხილი დაკაკუნება. საათს დახედა, ჯერ საკმაოდ ადრე იყო. „ასე ადრე რატომ ადგა?“ გაიფიქრა კაცმა და პლედი გადაიძრო. საწოლიდან წამოდგა, გაიზმორა და ჩაცმა დაიწყო. „ან, ეძინა კი, საერთოდ?“ კითხვები არ არ ანებებდნენ თავს. ოთახიდან გავიდა, ხელ-პირი არც დაუბანია, გეზი იქეთ აიღო საიდანაც კაკუნის ხმა ისმოდა. კართან გვანცა რომ დაინახა, გაეღიმა.
_ხო მშვიდობაა, შენგელიას ასულო, ამ დილა უთენია? - ჰკითხა დაბალ ხმაზე, თან მიუახლოვდა. შენგელია არ ელოდა, მამაკაცის ხმამ უცებ დააფრთხო და შეშინებული აეკრა კარს.
_როგორ შემაშინე, გული კინაღამ გამისკდა. - თქვა ცოტა ხნის შემდეგ, თითქმის ჩურჩულით.
_რატო, რა ხდება? - ასევე ჩურჩულით თქვა ავალიანმაც და ირგვლივ მიმოიხედა.
_არაფერი, არა.. პაატას გაღვიძებას ვცდილობ და..
_კი, მაგრამ წეღან ხომ იყავი მის ოთახში? - გაიოცა კაცმა.
_შენ საიდან იცი? დამინახე? - არა ნაკლებ გაოცდა გოგო.
_არა, გავიგონე. რა ხდება? - ისეთი ხმით ჰკითხა თორნიკემ, დამალვას აზრი არ ჰქონდა.
_ნუცამ პაატა გააბრაზა და...
_და შენ გამოგიშვა, ის კი დასაჯელად დაიტოვა ხო? - დაასრულა ავალიანმა და გაიცინა.
_სწორედ, - გაეცინა გვანცასაც.
_რაღაც ხდება მათ შორის არა?
_მგონი.
_მოკლედ ყველას დაადგა საშველი ჩვენს გარდა, რაა... - თქვა კაცმა და კედელს მიეყრდნო. გვანცას ფერი ეცვალა, სახეზე დაბნეულმა ელფერმა დაჰკრა.
_თავიდან არ დაიწყო ახლა, - მუდარა გაურია ხმაში შენგელიამ და შებრუნდა, რომ კარებზე დაკაკუნებინა.
_არაფერს არ ვიწყებ თავიდან, იქედან ვაგრძელებ, სადაც გავჩერდით. - მიუგო მტკიცედ თორნიკემ და გვერდით დაუდგა.
_მგონი კარებს აღებენ, - წამოიძახა უცებ გვანცამ და გაბრაზებულის მიმიკა აიკრა სახეზე.

• * * *

დიდი გულისწყვეტით დაემშვიდობნენ მასპინძლები სტუმრებს.
თბილად ჩაიკრეს ძმა და შვილი გულში და მშვიდობიანი მგზავრობა უსურვეს.
მანქანის სალონში ქართული სიმღერის ხმა ისმოდა. ყველა თავის ფიქრს მისცემოდა. გვანცას თავი ფანჯრის მინაზე მიედო და კინო-კადრივით ჩქარა მორბენალ სილუეტებზე ცდილობდა თვალის გადევნებას. ძილი ერეოდა. მთელი ღამის უძინარს ახლაღა უწია ძილმა.
ის იყო თვალები მიელულა, უცებ მისი საყვარელი სიმღერა დაიწყო. იმდენად უყვარდა ეს სიმრერა, შეეძლო, დასრულებამდე სუნთქვა შეკრულს ესმინა. ახლაც ასე იყო, სუნთქვა შეეკრა და სმენად იქცა. მომღერლის ხმას ავალიანის ხმაც აჰყვა.
_“დრო დროზე ჩქარა მიქროდა, - ამყევი პაატა, - გადასძახა თორნიკემ ახალაძეს ღიმილით.
_მისამღერზე აგყვები, - გაეცინა პაატას და ხმა სამღერად მოამზადა.
_დრო არაფერზე ფიქრობდა, - მღეროდა ავალიანი. გვანცა გასწორდა. სახეზე ღიმილი მოეფინა. გოგოებმა ერთმანეთს გადახედეს.
_ფიქრი რათ უნდა დროს?
დროს როცა უნდა თოვს.
სიყვარული თუ გაქრება
მზე იტირებს და ჩაქრება
ჩვენ ვერ გავიგებთ რა ხდება
გაჩერდება დრო.
დრო დროზე ჩქარა მიქრის,
დრო აღარ გვაქვს ჩვენ ფიქრის,
ერთად თუ არ ვართ დღეს
ხვალ შენც გაქრები და მეც.
სიყვარული თუ გაქრება
მზე იტირებს და ჩაქრება
ჩვენ ვერ გავიგებთ რა ხდება
გაჩერდება დრო. - ისე ხმაშეწყობით მღეროდნენ ბიჭები, სუნტქვა მართლა დაავიწყდათ ნუცას და გვანცას.
_ვიღაცისთვის კარგი გაკვეთილი უნდა იყოს ეს სიმღერა ვგონებ! - თქვა ავალიანმა, რომდასრულდა სიმღერა და სარკიდან გვანცას გახედა. სახეზე ეშმაკური ღიმილი დასთამაშებდა....
30

"ჰმ" ჩაიცინა გვანცამ და ისევ ფანჯარას მიადო თავი.
_ყოჩაღ თქვენ, რა კარგად იმღერეთ, რა სასიაოვნო მოსასმენი იყო. - აღფრთოვანებას ვერ მალავდა ნუცა.
_ჯერ სად ხარ, მე იმდენი დაფარული ნიჭი მაქვს, - შეიფერა ახალაძემ შექება და გაიცინა, თორნიკეც აჰყვა. შენგელიამ მაისურის საყელო ცხვირამდე წამოიწია და ჩუმად იცინოდა.
ისაუბრეს, მუსიკასაც უსმინეს,იცინეს, იმხიარულეს და ასე გაიარეს გზის ნახევარი.
_უი, გვანცას ჩასძინებია, - თქვა უცებ ნუცამ და მეგობარს, სახეზე ჩამოშლილი თმა ფრთხილდ გადაუწია. თორნიკემ უცებ დაუწია მუსიკას. ახალაძეს გაეღიმა მის საქციელზე. ავალიანი მიუხვდა ღიმილის მიზეზს და მასაც გაეღიმა.
_ახალგაზრდებო,- მიმართა თითქმის ჩურჩულით სვანმა შენგელიას მეგობრებს, - რა გეგემები გაქვთ?
_ჩვენ? - დაიბნა ნუცა.
_ერთობლივს არ ვგულისხმობ, - გაეცინა ავალიანს. ნუცა მოეშვა და მასაც გაეცინა.
_მე სწავლა მეწყება,- თქვა მერე.
_სტუდენტი ხარ? - რატომღაც გაუკვირდა თორნიკეს.
_კი,თან ბოლო კურსია. მომავალი მასწავლებელი ვარ.
_მისასალმებელია, ყოჩაღ! - მოუწონა პროფესია კაცმა.- პაატა, შენ?
_მე სამსახური და მისი ჯანი. - გაიკრიჭა ახალაძე.
_კარგია სამსახური რომ გაქვს.
_გვანცას დამსახურებაა, მოდუნების საშუალებას არ მაძლევს ეს გოგო საერთოდ. - გაეღიმა პაატას.
ავალიანსაც გაეღიმა.

სამეგრელოში ჩასვლამდე ეძინა გვანცას. დრო და დრო, შეიშმუშნებოდა ხოლმე.
_მთელი გზა მეძინა? - თავადვე გაუკვირდა მანქანიდან რომ გადმოვიდა.
_თან როგორ ხვრინავდი ტო, - უთხრა მთელი სერიოზულობით ახალაძემ.
_რა? მე ვხვრინავდი? - შეიცხადა შენგელიამ და წამოწითლდა, მაგრამ მალევე მიუხვდა მეგობარს ხუმრობას და გადაიკისკისა, - გადი, გადაშენდი აქედან.- მუჯლუგუნი ჰკრა ბიჭს.
_არა და, როგორ გეცვალა ფერი,- იცინოდა პაატაც.
_მოვკვდი სირცხვილით შე კაცო! - თქვა სიცილით გვანცამ
ავალიანი ღიმილით უგდებდა ყურს მეგობრების საუბარს.
_აქ რას დამდგარხართ კი მაგრამ, ჩამოდით ეზოში,- ჭიშკართან მხიარული სახით და ხმით მიიჭრა მალხაზი. თან ყველას მიესალმა. პაატას და თორნიკეს ხელი ჩამოართვა და კიდევ ერთხელ შეიპატიჟა ავალიანი სახლში.
_არა, ვერ შემოვალ.საღამოს უკვე თბილისში უნდა ვიყო, ხვალ დილით სამსახურში აუცილებლად უნდა გამოვცხადდე. - უარი განაცხადა ეზოში ჩასვლაზე სვანმა და მანქანაში ჩასაჯდომად მოემზადა.
_დიდი მადლობა ყველაფრისთვის,- უმცროსი შენგელია ახლოს მივიდა მასთან,ნუცამ და ახალაძემაც გადაუხადეს მადლობა მასპინძლობისთვის და დაემშვიდობნენ,- მშვიდობიან მგზავრობას გისურვებთ.- თქვა ბოლოს გვანცამ და ხელის ჩამორთმევით დაემშვიდობა. ზედმეტად ოფიციალური იყო იმ წუთებში შენგელიას ასული,არ უნდოდა მათი დამშვიდობება სენტიმენტალური ყოფილიყო, არადა თორნიკე უფრო მეტ სითბოს მოელოდა მისგან. თუმცა ამაოდ.
ძრავა ჩართო და თბილისისკენ მიმავალ გზას დაადგა. შენგელიაზე ფიქრი კი დაუკითხავად დაემგზავრა.

კარგად დაღამებულიყო მანქანა კორპუსის წინ რომ გააჩერა. საშინლად დაღლილიყო. ტანი ძლისვ აზიდა კიბეებზე. სახლში შესულს მარტოდ დარჩენილი სახლის სურნელი მიეგება. ხელის ფათურით კედელზე ჩამრთველი მოძებნა და სინათელ აანთო. ოთახებში გამეფებული სიჩუმე გულზე ლოდად დააწვა უცებ.სახლის სიცარიელემ დაღალა უკვე რა ხანია. ბევრჯერ გასჩენია სურვილი სახლში დაბრუნებულს, ხმაურიანი სიმყუდროვე - ოჯახი მიგებებოდა, თუმცა ამ სიტუაციის შემქნელი არსად სჩანდა.
სახლის გასაღები კომოდზე მოისროლა, თვითონ კი მისაღებ ოთახში ტახტზე წამოწვა და წელი გამართა. ტკივილნარევი სიამოვნბისგან ყრუდ დაიგმინა. ამდენი ხანი საჭესთან ჯდომისგან წელი ასტკიებოდა. თვალები მინაბა და ირგვლივ გამეფებულ სიჩუმეს დაუგდო ყური, მაგრამ რამოდენიმე წუთში ტელეფონის ზარის ხმა ისე გაისმა, თითქოს კედლები ექოს გამოსცემსო. შეკრთა უცებ, თან გაუკვირდა, სახლის ტელეფონი რეკავდა.
ზლაზვნით აზიდა ტანი ტახტიდან და ფეხისთრევით მივიდა ყურმილამდე.
_გისმენთ! - ისეთი ხმით წარმოსთქვა, ყურმილის იქეთ მყოფს გული გაუჩერდა ლამის.
_თორნიკე მე ვარ,- გაისმა ქერას გაპარული ხმა.
_ქეთი? - იკითხა გაკვირვებით, თან მობილური ამოიღო ჯიბიდან და ეკრანს დახედა. დანარეკი არავის ჰქონდა.
_დიახ, მე ვარ. მობილურზე არ დაგირეკე, ვიფიქრე არ მიპასუხებდი, მე კი შენი ხმის გაგონება მონდოდა. - სხაპა-სხუპით უთხრა ქალმა და სუნთქვა შეკრული დაელოდა პასუხს.
_სწორად გიფიქრია.- მიუგო მკვახედ კაცმა. ქერას თვალები ცრემლით აევსო.
_მაინტერესებდა როგორ ხარ, რომ მითხრეს დაბრუნდაო, ძალიან გამიხარდა. გილოცავ.
_მადლობა. უნდა გავთიშო ახლა,ძალიან დაღლილი ვარ.- საუბრის დასრულება დააჩქარა ავალიანმა.
_ერთი წუთით, მოიცა... - ჩასძახა ქალმა.
_გისმენ.
_გვანცა შეგირიგდა?
_არა! - სიბრაზე წამოეშალა ავალიანს თვალებში უკვე.
ქერამ ტელეფონი გათიშა.
თორნიკე ისევ წამოწვა ტახტზე და ინატრა,რომ შუაღამით კოშმარებს არ გაეღვიძებინა. დილამდე სძინებოდა და ამ ორზე, ქეთიზე და გვანცაზე არ ეფიქრა ახლა მაინც.


* * *

სამეგრელოს დატოვების დღეც მოახლოვდა. ბარგი ჩაალაგეს და გასამგზავრებლად გაემზადნენ.
ნუცამ მოიწყინა, თუმცა ცდილობდა არ დასტყობოდა.
_მომენატრები ჩემო კუდიანო,- უჩურჩულა ახლაძემ შეყვარებულს და ხვეულ თმაზე ხელი დასუვა. ნუცას ცრემლნარევი ღიმილით გაეღიმა და თავი გვერდზე შეაბრუნა, რომ მისი თვალები არ დაენახა პაატას.
_სულაც არ მოგენატრები, ქალაქში სხვა გოგოები გეყოლება და მათი ნახვის შემდეგ საერთოდ არ გაგახსენდები, - ბავშვივით გაებუტა გოგონა.
_ნუ ხარ სულელი ამხელა გოგო, - გაეღიმა ბიჭს და ლოყაზე უჩქმიტა.- ჩამოგაკითხავ ხოლმე, როგორც კი შევძლებ თავის განთავისუფლებას სამსახურიდან.
ნუცას თვალებში ეშმაკუნა ვარსკვლავები აუციმციმდნენ.თუმცა არაფერი თქვა. მხოლოდ თვალებით მიეალერა ბიჭს.

გვანცას გული ამოვარდნას ჰქონდა ლამის, მის აგფიქრებისას, რომ აწი, თითქმის ყოველდღე მოუწევდა ავალიანის ნახვა.
თან უხაროდა, თან არა.
გზად მეორე ბებოსთან შეიარა და მათაც დაემშვიდობა. ერთადერთი შვილიშვილი ჰყავდა ქეთოს და მასზე ამოდიოდა მზე და მთვარე. რომ გაუგია, მანანას ფეხმძმობა, მთელი დღე წნევა ვერ დაუგდეს თურმე ქალს.

და აი, მონატრებული ქალაქი, ეზო, ქვეყნის და უბნის საქმის გამრჩევი მეზობლები, კორპუსი და სადარბაზოც გამოჩნდა. ბედნიერმა ღიმილმა გადაუარა სახეზე შენგელიას. დაღლილობის მიუხედავათ, მაინც ცქვიტად გადმოხტა მანქანიდან და ეზოში თავშეყრილ მეზობლებთან მიიჭრა. თითოეული ისე ჩაიკრა გულში, თითქოს წლებია არ ენახოს. ყველამ სიხარულით მიეგება გვანცას დაბრუნებას. "ჩვენი ცქრიალა გოგო"...
"ჩვენი უბნის მშვენება"...
"რა გოგო გვყავს"...
იძახდნენ მეზობლები.

* * *

მზე კარგა ხნის ჩასული იყო. გვანცა ჩვეულებისამებრ აივანზე იჯდა, ყავას სვამდა, თან ლეკვს ეთამაშებოდა, რომელიც მთელი ამდენი ხანი არ ენახა და ძალიან მონატრებოდა.
ავალიანის მანქანის ფარებმა კორპუსს მიანათა. შენგელიას გული ყელში მიებჯინა. ცალი თვალით გადაიხედა დაბლა. თორნიკე მთასავით აღიმართა მანქანიდან რომ გადმოვიდა. თეთრი ფერის გრძელსახელოებიანი პერანგი ეცვა,გულ-მკერდი მოღეღილი ჰქონდა.თმა უკან გადაევარცხნა საგულდაგულოდ,ზურმუხტისფერი თვალები ხორბლისფერ სახეზე თვალის მომჭრელად იწონებდნენ თავს. წარბებს შორის ღარი დამჩნეოდა,რაც აშკარას ხდიდა მის წარმომავლობას.
"რამსიმაღლეა,თან როგორი სიმპატიური" გაიფიქრა გოგონამ გუნებაში და გაეცინა.
კაცს არ დარჩენია შეუმჩნეველი მეოთხე სართულის აივნიდან მისკენ დამიზნებული თვალი, თუმცა არაფერი შეიმჩნია. "შენგელიას ასულო, მოგივლი მე შენ" ჩაიცინა სვანმა, როდესაც სადარბაზოში შევიდა.
_დაინახე? - მიუბრუნდა გვანცა ლეკვს,- არც კი ამოგვხედა,ისე შევიდა სახლში.- იწყინა.
ლეკვმა პატრონს თვალებში შეხედა, ჩუმად დაიწკმუტუნა და წინა თათებზე ჩამოდო თავი დასჯილივით.
ძაღლის საქციელზე შენგელიას გაეღიმა და თავზე მიეფერა.
_რას იტყვი, ვცადო?- ჰკითხა ისევ ოთხფეხა მეგობარს. ლეკვმა თავი წამოწია და ყურები ცქვიტა.
ისევ გაეღიმა გვანცას.
_ვცდი! - თქვა მტკიცედ და სახლში შევიდა. - დე, დაბლა ჩავდივარ და ამოვალ მალე, ხომ არაფერი გჭირდება?
_კარგი... არაფერი არ მინდა.მამაშენი თუ ნახო, ჩუმად უთხარი არ დალიოს. წნევა ჰქონდა წუხელ მაღალი.
უფროსი შენგელია მეზობლებთან გასულიყო.
გვანცამ კარი ფრთხილად გაიხურა და კიბეებზე დაეშვა. მეორე სართულზე რომ ჩავიდა ღრმად ჩაისუნთქა, სუნთქვა დაირეგულირა და ავალიანის ბინის კარზე დააკაკუნა.
კაცს კარის გაღება არ შეუყოვნებია.
_ჰეი. - ხელის აქნევით და ღიმილით მიესალმა კარში სახტად დარჩენილ თორნიკეს შენგელია.
_გაგიმარჯოს, შემოდი, შემოდი.. - გამოერკვა და კარი ფართედ გააღო.
_არა, იქეთ ვერ შემოვალ. დაგინახე რომ მოხვედი და მოსაკითხად ჩამოვედი.- უთხრა, თან ჯინსის შარვლის უკანა ჯიბეებში ჩაიწყო ხელები, ცდილობდა ნერვიულობა ჩაეცხრო და მოცახცახე კიდურები ასე დაემალა.
_შემოდი რა, საჭმელს ვჭამდი, მაგრად მშიოდა.- გაეცინა ავალიანს.
_შენ აკეთებ ხოლმე საჭმელს?
_ზოგჯერ კი, უმეტეს წილად გამზადებულს ვყიდულობ.
_კარგი, მიდი გააგრძელე ჭამა, აღარ მოგაცდენ. ეზოში გავდივარ მაინც.
_კარგი, მიხარია შენი დაბრუნება.- მიაძახა კიბეებზე ჩამავალ გვანცას და ჩაეცინა.

იმ ღამით ორივეს მშვიდად ეძინათ. ფიქრებში და ოცნებებში ერთად იყვნენ.


დილით გვნაცა ადრე ადგა, სწრაფად გაირბინა დერეფანი და აივანზე გავიდა. ეზოში გადაიხედა, მაგრამ ავალიანის წასული დაუხვდა. გული დაწყდა. "ასე ადრე რატომ წავიდა"-ო გაიფიქრა და აბაზანისკენ ფეხისთრევით გაემართა.
თავი მოიწესრიგა. წასასვლელად მოემზადა.წასვლამდე კი ყავის დალევა გადაწყვიტა და სამზარეულოში, მაგიდას მიუჯდა.
_სად მიდიხარ ასე ადრიანად მამი? - ოთახში მალხაზი შემოვიდა. ახლადგაღვეძებული იყო, თვალები შეშუპებოდა, თამ გაბურძგვნოდა და ერთი შეხედვით სასაცილო იერს ტოვებდდა მისი ზოლებიანი ხალათით.მაცივრის კარი გამოაღო და მინერალური წყალი აიღო, - თავი მისკდება, აღარ შემიძლია მეტი.- დააყოლა მერე.
_ადრე არ არის, დილი ცხრა საათია უკვე, და თან რა სავალდებულოა გონების დაკარგვამდე დალევა და დათრობა, გამაგებინე, გეხვეწები,- გაუჯავრდა უმცროსი შენგელია მამას.
_რას ამბობ მამი,როგორ არაა სავალდებულო, ქართველს კაცს ქართულ სუფრაზე სადღეგრძელოს რა გამოულევს. თან დალევის პროცესია სასიამოვნო, თორემ შემდეგ რაც მოჰყვება ეგ არავის მოსწონს...
_ამერიკელები, მთელი დღის მანძილზე, ერთი ჭიქა ალკოჰოლით მთელი მსოფლიოს კუთხე კუნჭულს გიდღეგრძელებენ თუ გინდა. დალევენ და ირგებენ, თან სიამოვნებასაც ღებულობენ დალევისას და დალევის შემდეგაც.
_ოჰ, კაი ახლა, ამერიკელები და ევროპელები არ მაინეტერესებს მე, ქართველი კაცი იმისია, ხარივით უნდა სვას,მგოსანვით უნდა სხლავდეს სადღეგრძელოებს და...- კიდევ უნდოდა მალხაზის რაღაცის თქმა მაგრამ გვანცა ფეხზე წამოხტა და სიტყვა გააწყვეტინა.
_ე, მაგ დემაგოგობამ დახია საქართველო და ქართველი კაცი უკან! კაცი ღვინის სმით როგორ უნდა შეაფასოთ, ჩემამდე არ დადის.- აღშოთდა გვანცა.
_წადი მამა შენ სადაც მიდიხარ, ისედაც გასკდომას მაქვს თავი, კიდე ნუ მიმატებ ერთი.. - შეწუხებული ხმით უთხრა მალხაზმა შვილს და ცივი მინერალური წყალი ხარბად გადაუშვა ალკოჰოლისგან გამომშრალ ყელში.
_დღეს მაინც აღარ დალიო, წნევა გქონდა ორასი, კიდე სასმელს ამატებ, შენს თავზე თუ არ ფიქრობ, დედაზე იფიქრე, რვა კვირა დარჩა მშობიარობამდე, მეტი კიარა, ნუ ანერვიულებ.- გააფრთხილა მამა. ჩანტას ხელი დაავლო და გასასვლელი კარისკენ წავიდა.
_მოიცა, მოიცა,- დაეჭვებით დაუძახა შვილს,- რა გჭირს კი მაგრამ შენ რას იღრინები?
_არაფერი, რა უნდა მჭირდეს. შენ არ ფიქრობ და ნერვიულობ შენს ჯანმრთელობაზე და მე თუ შენიშვნა მოგეცი ავნერვიულდი, ვიღრინები ხო?- აქეთ შეუტია კიდე გვანცამ.
_კარგი ახლა, ხომ იცი და ხომ ხედავ, რომ არ ვარ სასმელში ჩაწოლილი. თვეში ერთხელ არაუშავს, მაგისთვის ნუ მიბრაზდები მამი, თორემ ისევ ამივარდება წნევა ორასზე,- ხმა დაუთმა უფროს შენგელიას.
_როცა ჯანმრთელობა არასტაბილურია, თვეში ერთხელაც არ შეიძლება დალევა!- ტონი ატეგორიული ჰქონდა შენგელიას.
_აუ, შენ რა ანჩხლი ხარ შვილო. ვინ გაგიძლებს.- ხელი აიქნია მალხაზმა და სამზარეულოში შებრუნდა. გვანცას ჩაეღიმა და გარეთ გავიდა.მაღაზიაში უნდა წასულიყო ტანსაცმლის შესაძენად. რამოდენიმე დღეში ლექტორის ცხოვრებით უნდა ეცხოვრა ისევ.

მაღაზიაში როგორც კი შევიდა მაშინვე მისი სახელი შემოესმა. ვიღაც ეძახდა. ქალის ხმა იყო. უკან მოიხედა,თვალებით ქეთის გადააწყდა, რომელიც მისკენ მიემართებოდა.

სისხლი საფეთქლებს მიასკდა უცებ, მთელი სისწრაფით მოიარა ტვინის ყველა კაპილარი და შხუილით გაექანა მფეთქავი ორგანოსკენ. წამის წინ, მოულოდნელობისგან გაჩერებული გული ისე აუმუშავდა, როგორც ორთქმავლის სავალი თვლები იწყებენ სვლას, ჯერ ნელა და მერე ინერციით და ხმაურით.
_შორიდან შეგნიშნე და... შენი ნახვა ისედაც მინდოდა...- ჩქარა ნასიარულევს სუნთქვა აჩქარებოდა და სვენებ-სვენებით ამბობდა სათქმელს, ქერა.
_თქვენ, თქვენ ხომ... - რა უნდა ეთქვა მისთვის შენგელიას, თავი ვერ მოუყარა.
_მე ქეთი ვარ, შევხვედრილვართ ადრე ერთმანეთს.- ხელი გაუწოდა ქალმა. გვანცა წამით შეყოვნდა,მერე მანაც გაუწოდა ხელი ჩამოსართმვად,- სალაპარაკო მაქვს და უნდა ვილაპარკოთ.- თხოვნა და ბრძანება ერთად გაჟღერდა ქერას ხმაში.
_ჩვენ? - გაიოცა შენგელიამ,- ჩვენ რა უნდა გვონდეს სალაპარაკო? თან ახლა დაკავებული ვარ!
_მისმინე, ეს თორნიკეს ეხება.
_სწორედ მაგიტომ, არაფერი გვაქვს ერთმანეთისთვის სათქმელი. მაპატიე, უნდა წავიდე.
_გვანცა,აქვე კაფეა, წამოდი იქ დავსხდეთ.- უთხრა ქეთიმ ისე, თითქოს წამის წინ შენგელიას კატეგორიული უარი არ მოესმონოს.
_თქვენ ვერ გაიგეთ, რა ვთქვი? - აღშფოთდა გვანცა.
_იქნებ და რას გეუბნები, ხომ უნდა გაიგო? თუ სიმართლის მოსმენის გეშინია?- ქერამ მისი გამოწვევა სცადა.
_სიმართლე ისედაც ვიცი, ჩემი თვალით ნანახის უფრო მჯერა, ვიდრე სხვისი ნათქვამის,- სიბრაზე მოერია უმცროს შენგელიას.
_და რა დაინახე?- ჰკითხა ქალმა.
_ის, რომ ერთად იყავით,
_ქუჩაში სალაპარკო არაა ეს თემა,ყველას ჩვენკენ აქვს ყური მომართული,- ფარულად მოავლო თვალი ქეთიმ გამვლელებს.
_კარგი, წამოდით კაფეში.- თქვა შენგელიამ და დაწინაურდა. რამოდენიმე წუთში ორივენი მყუდრო კაფეში შევიდნენ. თითქმის არავინ იყო იქ, ორიოდე მიმტანი და ერთიც ასაკის ქალი, ფანჯარასთან მოთავსებულიყო, ჩაის მიირთმევდა და წიგნში ჩაერგო თავი.
გვანცა და ქეთი კუთხეში დასხდნენ. დღისა და ელექტო განათება სუსტად არწევდა მათ მაგიდამდე. მიმტანს ორი ყავა შეუკვეთეს.
_მე ვილაპარაკებ და შენ უნდა მომისმინო.- განუცხადა ქეთიმ.
შენგელიამ არაფერი უთხრა.
_არ მინდა კეთილი ფერიას როლის მორგება, არც ბოროტი ჯადოქრის როლი მინდა,- დაიწყო ქერამ,- თორნიკესთან დიდი ხანი მაკავშირებს, ალბათ გეცოდინება უცოლო კაცს სისტემატიურად ერთ ქალთან რომ აქვს ურთიერთობა,იქ უკვე მარტო სექ'სის სურვილი არაა.
გვანცა უხერხულად შეიშმუშნა.
_ჩემნაირი ქალსაც შეუძლია სიყვარული,- განაგრძო ქეთიმ,- არ არია თორნიკე ჩემთვის პირველი მამაკაცი, მაგრამ ამდენი ხნით არავინ მყოლია. მე ის შემიყვარდა. ბევრს ჰგონია რომ ჩემნაირი კატეგორიის ქალი არ იმსახურებს ბედნიერებას, ოჯახს, შვილს, ცოლის და დედის სტატუსს...
_უკაცრავად, რომელ კატეგორიაზე საუბრობთ? - შეაწყვეტინა საუბარი შენგელიამ. ქალი დაიბნა.
_ხომ ხვდებით არა?
_კახპა, მეძავი? ბოზ'ი, თუ რომელი იგუსიხმე?... თუ ღმერთი გწამს რაა, - წარმოსთქვა გვანცამ გულგაწვრილებული ხმით,- თავს ნუ წარმოაჩენთ დაკნინებული ფორმით. თავისუფალი ქალი ხარ, რომელსაც აქვს უფლება ჰყავდეს მამაკაცი თუნდაც მხოლოდ ფიზიოლოგიური მოთხოვნილების დასაკმაყოფილებლად. აქ მე ვერავითარ მიეზს ვხედავ იმისა, რომ ზემოთ ხსენებული წოდებები მოირგო.
_კი, მაგრამ... მაინც!
_არავითარი მაინც, მე არ მესმის მსგავსი აზროვნების.- უთხრა კატეგორიული ტონით შენგელიამ.- განაგრძეთ, სადაც გაჩერდით, გისმენთ.
ქეთი გააოცა გვანცას მოსაზრებამ,გონება მოიკრიბა და საუბარი იქედან განაგრძო სადაც შეაწყვეტინეს.
_ძალიან ბევრჯერ მიოცნებია ამ ყველაფერზე. ოცნება კი თორნიკესთან ურთიერთობამ დამაწყებინა. თუმცა არასოდეს მოუცია ამის საბაბი მას, ეს მე მივეცი თავს უფლება მისადმი გრძნობა გამჩენოდა. მართალი ყოფილა, რომ ამბობენ გულს ვერ უბრძანებო...
_არ ვეთანხმები მაგ გამოთქმას,- ისევ ჩაერია გვანცა საუბარში,- გულს უბრძანებ კი არა, რაც გინდა იმას გააკეთებინებ. გონება წყვეტს ყველაფერს.- დაასკვნა შენგელიამ.
_ალბათ მართალი ხარ.- დაეთანხმა ქალი.- თორნიკესთან რამოდენიმეჯერ წამომცდა ჩემს გრძნობებზე, თუმცა ის მაშინვე მიმახვედრებდა, რომ არაფერს დამპიებია და ჩემით ვხვდებოდი, რომ ჩემი ადგილი უნდა მცოდნოდა. მაინც, რაც არ უნდა ვთქვათ,განვმეორდები - ჩემნაირი კატეგორიის ქალები, ყოველთვის მეორე ადგილზე დგანან მამაკაცის ცხოვრებაში, რაც არ უნდა ვნება აკავშირებდეთ მასთან.- გვნაცა ისევ შეიშმუშნა უხერხულად და ყავა მოსვა.- მოკლედ, ეს ბოლო თვეებია თორნიკეს ცვალებადობას ვატყობდი ჩემთან დამოკიდებულებაში. ისე ხშირად აღარ მოდიოდა ჩემთან, ცოტა უხეშიც გახდა. არა უხეში სულ კი იყო,- ქერას გაეღიმა,- მაგრამ, ბოლოს მეტად გაუხეშდა. ვხვდებოდი, რომ მის ცხოვრებაში სხვა ქალი გაჩნდა, არა ჩემნაირი, არამედ ისეთი, ვისთანაც ოჯახის შექმნაზე იფიქრებდა და გრძნობით აავსებდა.
შენგელია წამოწითლდა. ნერვიულობა შეეპარა და ქვეტა ტუჩი მოიკვნიტა.
_იმ ღამით გაუფრთხილებლად მივედი მასთან, არ დაგიმალავ, მთელი არსებით მინდოდა და მჭირდებოდა თორნიკე იმ ღამით, როგორც მამაკაცი და როგორც თორნიკე ავალიანი.ძალიან ვეცადე, რომ ვნება აღმეძრა მისთვის, მაგრამ არაფერი გამომივიდა.
_საჭირო არ არის დეტალებში საუბარი.- თქვა გვანცამ და წარბები აზიდა ზემოთ.
_არა, არის. მერე მე ვთხოვე, თუ სექს'ით არ გვინდა დავკავდეთ, მაშინ ფილმს ვუყურო-თქო. გვიანი იყო თან, ვიცი მე, თორნიკეს სულგრძელობის ამბავი, როგორც ქალს ვერ მაკადრა სახლიდან გაგდება და ამიტომ დამთანხმდა იქ დარჩენაზე. იმ ღამით მას მისაღებ ოთახში ეძინა ტახტზე, ფილმის ყურებისას ჩაცმულს ჩაეძინა. დილით მერე, შენც მოხვედი და...
ქეთი გაჩუმდა. დუმდა შენგელიაც. ვერაფერს ფიქრობდა. გულის სიღრმეში ავალიანის სჯეროდა, უფრო იმ გრძნობის სჯეროდა რაც ავალიანს ჰქონდა მის მიმართ, მაგრამ ეჭვები არ აძლევდნენ იმის უფლებას, რომ კაცისთვის ბოლომდე დაეჯერებინა. ქეთის ნაამბობი, კი თითქოს და წყვდიადში უზარმაზარი პროჟექტორის განათებას ჰგავდა.
_გავიგე, რომ თორნიკეს არ შერიგებიხარ. ასეა ხო? - ჰკითხა ქერამ.
_დიახ, ასეა,- უპასუხა გვანცამ დბნეულად.
_არ ვიცი, შენი საქმის შენი იცი. მე ვერ მოვისვენებდი რომ არ მეთქვა ეს ყველაფერი. აქვე იმასაც გეტყვი, თორნიკეს ძალიან კარგად ვიცნობ, უკვე ისიც გითხარი რომ მიყვარს, როგორც მამაკაცი, როგორც თორნიკე ავალიანი... მისთვის ბრძოლას გავაგრძელებ. რაც შემიძლია ყველაფერს გავაკეთებ, რომ ჩემკენ შემოვაბრუნო. რადგანაც შენ არ ურიგდები, ვფიქრობ არ უნდა გამიჭირდეს.- ბოლო სიტყვები ირონიული ღიმილით წარმოსთქვა ქალმა და წასასვლელად წამოდგა.- მიხარია რომ შეგხვდი და დიდი მადლობა, რომ მომისმინე. ახლა შენი ნებართვით, დაგთოვებ.- უთხრა, ჩანთა აიღო და კარისკენ გაემართა.
გვანცამ მხოლოდ თვალები გააყოლა მის მოხდენილ და გრაციოზულად მიმავალ სხეულს.გაშლილი ქერა თმა მზის სხივებივით უბრწყინავდა. თავი არ შეუბრუნებია, კისერი თითქოს გაშეშებოდა.
"რაო, რა თქვა? ვიბრძოლებო და ადვილად დავიბრუნებო? ჰო, რა თქმა უნდა, მისი გემო იცის უკვე და არაა გამორიცხული, მოენატროს და დაუბრუნდეს", ფიქრების ღელემ იწყო დენა შენგელიას გონებაში. " არაფერი მომხდარაო, ვეცადე რომ ვნება აღმეძვრაო, მაგრამ ვერაფერი გავაწყეო"... "ახლა რა გამოდის? ასე რატომ ავფორიაქდი?ვითომ შემეშინდა მისი ნათქვამის? შემეშინდა ღომ თორნიკეს დავკარგავ?" ... "პირველი რაც უნდა გავაკეთო ახლა, არის ის, რომ უნდა დავმვიდდე", დაასკვნა ბოლოს და კაფედან გავიდა.

შუადღე იყო მაღაზიიდან რომ გამოვიდა. თავი ტკივილისგან ისე დამძიმებოდა, თითქოს ლითონის მასა დაედგათ ზედ.
სახლში ქანცგალეული შევიდა. კარში დედა მიეგება.
_როგორ ხარ დე? - ჰკითხა დაღლილი ხმით.
_არამიშავს შვილო, ადრე წასულხარ, არ გამიგია. შენ რა გჭირს?
_თავი მისკდება. ტანსაცმელი ვიყიდე რაღაც... წამალს დავლევ და დავწვები რა, იქნებ დამეძინოს და ძილში გადამივლის.- ნაყიდი ნივთები მისაღებში მაგიდაზე დააწყო, სამზარეულოში გავიდა, კარადიდან თავისტკივილის წამალი აიღო და დალია. შემდეგ საძინებელში შევიდა და ტანზე გაუხდელად წამოწვა საწოლზე."რა ვქნა? უნდა გადავდა მე ნაბიჯი და შემოვაბრუნო ჩვენი ურთიერთობა სასიკეთოდ" წამოიშალა ისევ ფიქრები, "მაგრამ, როგორ? ასე პირდაპირ მივიდე და ვუთხრა,იცი? მე შენი მჯერა. არა, ასე არ ვარგა. ოჰ, ღმერთო რა გავაკეთო" , აღმოხდა გონებაში და ბალიში დაიფარა სახეზე. ცოტა ხანში ღრმად ძინავდა.

რომ გაეღვიძა შებინდებულიყო. რამდენი ხანი მძინებიაო გაიფიქრა და საწოლიდან წამოდგა. სახლში სიჩუმე იყო. სინათლე მხოლოდ შემოსასვლელში ენთო. ალბათ არ არიან სახლში, ჩაილაპარაა თავისთვის და მობილურს დაუწყო ძებნა.
_დე სად ხართ?- მანანას დაურეკა.
_ეზოში ვართ შვილო, სასიამოვნოდ გრილა და გარეთ გამოვედი. ჩამოდი შენც.
_მე?.. რავიცი, ვნახოთ ხო.- უთხრა და თან ეზოში გადაიხედა, ავალიანის მანქანა ადგილზე იყო. გული სიხარულით ისე აევსო, თვალებზე ცრემლიც კი მოადგა.- ჩამოვალ ცოტა ხანში,- უთხრა მერე დედას და ტელეფონი გათიშა.
თანსაცმელი გამოიცვალა. თავი მოიწესრიგა, გასაღები და მობილური აიღო და სახლის კარი გაიხურა.
დაბარებულივით თორნიკეც იმ დროს გამოვიდა სახლიდან გვანცა რომ მეორე სართულზე ჩავიდა.
_ოჰ, საღამო მშვიდობის შენგელიას ასულო! - მიესალმა ომახიანი ხმით ავალიანი. იმ წამს, როდესაც თორნიკე დაინახა გვანცამ, ნამდვილად გაუჩდა გული და სუნთქვა დაავიწყდა. კიბეზე შედგა.-კარგად ხარ? - ჰკითხა კაცმა ეჭვნარევი ხმით.
_ა? - გამოერკვა გვანცა,- რამე მითხარი?
_მოგესალმე.
_აა, გაგიმარჯოს.- უთხრა და დაბნეულად გაუღიმა.
_გვანცა რამე მოხდა? - არ მოეშვა თორნიკე.
_არა, არაფერი. როგორ ხარ?- სცადა სიტუაციის განეიტრალება გვანცამ.
_მე კარგად ვარ. პრინციპში რაღა კარგად, შენი გადამკიდე,- გაეღიმა ავალიანს.
გოგონას მთელ სხეულში ჟრუანტელმა დაუარა. "ღმერთო, რატომ არის ასეთი საყვარელი, რატომ" გაიფიქრა და წამით თვალები მაგრად დახუჭა.
_თორნიკე!
_გისმენ!
_ისევ გიყვარვარ?
კაცი გაშრა. არაფრით მოელოდა ამ კითხვას.
_კი, რა თქმა უნდა. - უპასუხა არეული ხმით.
_მე ბევრი ვიფიქრე და გადავწყვიტე დაგიჯერო... - ავალიანს გული ყელში მიებჟინა. ვენები ადუღებულმა სისხლმა დაბერა. სახეზე ღიმილმა გადაურბინა.- თან ქეთისთან საუბრის შემდეგ, უფრო... - წამოსცდა გვანცას.
_რა? ქეთის შეხვდი? - კაცს სახე მოეღრუბლა. წამის წინ,ადუღებული სისხლი უცებ გაეყინა. სახეზე მიწის ფერი დაედო.ბრაზმა თვალებში კაპილარები სისხლისფერი გაუხადა.
_არ გაბრაზდე, მას ცუდი არაფერი უთქვამს. იმ ღამით რაც მოხდა ის მითხრა.
_აჰა! - წამოიძახა სვანმა,- მერე რაო, ახალი გითხრა რამე?
_არა,- თავი ჩახარა შენგელიამ დამნაშავესავით.
_გასაგებია, ქეთის დაუჯერე ხო?
_მე შენიც მჯეროდა. - ბავშვივით ლუღლუღებდა გვანცა და თვალები ცრემლით ევსებოდა.
_ჩემიც? - "ც" გამოკვეთილად წარმოსთქვა კაცმა.- რამდენჯერ მომიწია იმის მტიცება შენთვის, რომ არაფერი მომხდარა იმ ღამით ქეთისთან-თქო, ერაყში ისე გამიშვი არ შემირიგდი, არ დამიჯერე,იმის თქმაც კი მომიწია შენთვის, რომ არასოდეს შეგაწუხებ-თქო... და დღეს მოდიხარ და მეუბნები, ქეთისთან საუბრის შემდეგ გჯერა ჩემი ნათქვამის?- ცეცხლს აფრქვევდა ავალიანი უკვე თვალებიდან და ხმის კონტროლი უჭირდა.- ძალიან გამაბრაზე და ძალიან მაწყენინე.- რაც შეეძლო მთელი თავშეკავებულობით უთხრა გოგონას და კიბეებზე დაეშვა,ისე არც მოუხედავს გვანცასთვის.

იდგა შენგელია გახევებული და ცრემლით სავსე თვალებით. ვერც წინ მიდიოდა და ვერც უკან დგამდა ნაბიჯს. ბოლოს ძალა მოიკრიბა და სახლში აბრუნდა. კარი კი მთელი ძალით მიიჯახუნა.


გარეთ გასულმა მოჩვენებითი სიმშვიდით მიესალმა ეზოში შეკრებილ მეზობლებს. მერე მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა. სადმე წასვლა არ ჰქონდა დაგეგმილი, გვანასთან შეხვედრამედე გადაწყვეტილი ჰქონდა ეზოში მომუსაიფე უბნის უხუცესებთან ერთად დამჯდარიყო და მათთვის მოესმინა. ასე გეგმავდა საღამოს გატარებას, მაგრამ შენგელიასთან საუბარმა ისე გაანერვიულა, იქ ვეღარ გაჩერდებოდა.
"ქეთისი უფრო სჯერა თურმე და ჩემი ნათქვამის არა" - ფიქრობდა იგი, თან მანქანას სიჩქარეს უმატებდა.

კარგა მანძილი რომ განვლო და ცოტა ჩაიცხრო სიბრაზე, მანქანა გზის კიდეზე გააჩერა. მობილური ამოიღო და ქეთის ნომერი აკრიბა.
_თორნიკე? - გაიკვირვა ქალმა.
_დღეს გვანცას შეხვედრილხარ.- ხმა ისეთი მკაცრი ჰქონდა ავალიანს, ქერას შიშმმა დაუარა თხემიდან ტერფამდე.
_კი, შემთხვევით ვნახე მაღაზიაში იყო, ცოტა ვისაუბრეთ.
_რა უთხარი? ან ვინ დაგავალა რომ მისთვის რამე აგეხსნა?
_თორნიკე, ნუ ბრაზობ. მე ის ვუთხარი რაც იყო და ისიც ვუთხარი, რომ თუ არ აპირებ შერიგებას, ყველაფერს გავაკეთებ, რომ თორნიკე თავიბრუნო-თქო.- ხმის კანკალით უთხრა ქალმა.
_"კაროჩე" რააა!- იყვირა კაცმა,- რა დავაშავე ასეთი, რაა!
_თორნიკე, არაფერი მინდა, არაფერს ვგეგმავ სამომავლოდ, არაფერს ვამბობ, დამიბრუნდი გთხოვ, ძალიან მომენატრე.- ქერას ხმა აუთრთოლდა და სატირლად მოემზადა.
_ქეთი, ძალიან გთხოვ, მორჩა ამ თემაზე საუბარი. დარწმუნებული ვარ, იპოვი ისეთ მამაკაცს, ვინც შეძლებს შენს გაბედნიერებას.
_ასეთი შენ ხარ მხოლოდ. განა ვერ ატყობ? ამდენი ხანია მხოლოდ შენი ვარ.
_ქეთი, უნდა გავთიშო ტელეფონი. ნახვამდის! - არ ისურვა ქალზე მოსმენა ავალინმა და ტელეფონი მთლიანად გათიშა. ერთ ხანს ჩაფიქრებული იჯდა, თვალი სივრცისთვის გაეშეშებინა და ათასი ფიქრი უტრიალებდა თავში.
_ესე იგი, ახლა გჯერა, რომ არაფერი მომხდარა ხომ? დამაცადე შენგელიას ასულო! გიჩვენებ მე შენ... - სახეზე ეშმაკურმა და ამავე დროს კმაყოფილმა ღიმილმა გადაურბინა მამაკაცს და ძრავა ჩართო.





32

ღამე თეთრად გაათია შენგელიას ასულმა.ნერვიულობამ მოსვენება დაუკარგა.
როგორც კი ინათა, ძაღლს თოკი მოაბა კისერზე, თვითონ სპორტული ტანსაცმლით შეიმოსა და გარეთ გავიდა. ლიფტის მოსვლას დაელოდა, კიბეებზე ჩასვლა არ ისურვა. "ვაი თუ თორნიკე შემხვდეს"-ო, ფიქრობდა იგი.
სადარბაზოდან გასულს, მაშინვე ავალიანის მანქანას მოჰკრა თვალი და გული უჩვეულოდ აუჩქარდა. ეს არ იყოს, მხოლოდ სიხარულის განცდა, მასში შიშიც გარეულიყო. შიში, სიყვარული და სიხარული ერთმანეთში არეულიყო და გვანცვასთვის უჩვეულო გულისცემას იწვევდა.
მაშინვე აარიდა მზერა, მოსაცმელის ქუდი წამოიხურა, ყურსასმენები გაიკეთა, მუსიკა ჩართო და გზა განაგრძო.
სარბენ ბილიკს დაადგა. დაახლოებით ორმოცი წუთი ირბინა.მერე ნელი სიარულით გაუყვა გზას. სირბილის მედიტაციამ საგრძნობლად უშველა მის დაძაბულობას.
უფრო მეტი სიმსუბუქე იგრძნო და რაღაცნაირად ხალისი შეემატა.
_ბუსი,- მიმართა ძაღლს,- მებრალება მე ის ქალი. ცოდოა.
ნაღვლიანი გახდომოდა ხმა შენგელიას. ლეკვს ყურადღება არ მიუქცევია პატრონისთვის, ამაყად აეწია კუდი და აქეთ-იქით აცეცებდა თვალებს.
_რა გავაკეთო, ბუსი მირჩიე რაა,- უთხრა წუწუნით ლეკვს და თოკი მსუბუქად მოჰქაჩა. ბუსი შედგა, პატრონს მოუბრუნდა და სასაცილოდ დაჰყეფა.გვანცას გაეცინა.- ნეტა გამაგებინა რას მეუბენბი.
ძაღლს მიეფერა და ისევ ნელი სვლით გაუყვა გზას.

ეზოს რომ მიუახლოვდა, სადარბაზოდან ავალინი გამოიჭრა. შენგელია გაქვავდა, სუნთქვა გაუჩერდა,პულსი აღარ ჰქონდა. მოკვდა იმ წამს.
იმავე დღეში იყო თორნიკეც, მაგრამ არაფერი შეიტყო. გაურკვეველი მზერა ესროლა გოგონას და მანქანაში ჩაჯდა.
არაფერი უთქვამს, საერთოდ არაფერი. თითქოს მისთვის უცნობი ადამიანი მდგარიყო მის შორი-ახლოს.
მანქანა თვალს რომ მიეფარა, მერეღა გამოერკვა გვანცა. ვერაფერს ხედავდა, რადგან თვალები ცრემლს დაებინდა. ზედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია,თვალები მაგრად დახუჭა და ღრმად შეისუნთქა. ლოყაზე ღარად ჩამოდინდა ცრემლები და ნიკაპთან შეერთნენ, ერთ დიდ და მძიმე წვეთად იქცნენ და ტკივილით დამძიმებულნი მოწყდნენ ნიკაპს.
ფეხათრევით შევიდა სადარბაზოში. სახლში შესულს მშობლები გაღვიძებული დაუხვდა. სწრაფად შეიმშრალა სახე და სამზარეულოში შევიდა, საიადანაც მალხაზის და მანანას ხმა ისმოდა.
_დილა მშიდობის, როგორ ხართ?- მხიარულად მიესალმა დედ-მამას.
_დილა მშვიდობისა შვილო. ძაღლი გაასეირნე?
_ჰო და მეც ვივარჯიშე ცოტა.
_დღეს რა გეგემები გაქვს?- ჰკითხა მალხაზმა.
_დღეს, ბავშვებთან მინდა წასვლა. რა არი რო?
_კარგი, რომ მოხვალ მერე წამყევი, ერთ ადგილას მივდივარ და...
_რა შეთქმულებას ამზადებთ? - იკითხა მანანამ ღიმილით და დოინჯი გაიკეთა.
_მეც არ ვიცი, -გაეცინა გვანცას და ორივე ხელი მაღლა ასწია,- წავალ წყალს გადავივლებ. დე ჩაი გამიმზადე, ხუთ წუთში დავბრუნდები.- წამოდგა, აბაზანაში შევიდა და თბილი შხაპის ქვეშ დადგა. ავალიანზე ფიქრი თავისით წამოიშალა გონებაში შავი კვამლივით, ხვეულები გააკეთა, იტრიალა, იტრიალა და ბოლოს გაიფანტა ისე, როგორც ფეიერვერკი. შენგელია ბანაობას მორჩა. გადაწყვიტა არ დანებებოდა და თორნიკე შემოერიგებინა.თავს იმით აგულიანებდა "თორნიკემ ხომ რამდენჯერ სცადა ჩემი გადარწმუნება, ახლა ჩემი ჯერია"-ო.
თმა გაიშრო, მერე კი ჩაიცვა.
კრემისფერი, გრძელსახელოებიანი მაისური და ლურჯი ჯინსის შარვალი აარჩია. ყავისფერ რემნიანი საათი დაიბნია,თან დრო გადაამოწმა. საათის ფერი ჩანთა აიღო და სერიფერის ჟაკეტიც გამოიღო კარადიდან. ყოველი შემთხვევისთვის,მოღრუბლული ამინდი იყო და საგრძნობლადაც გრილოდა.თმა გაიშალა და მხრებზე დაიფინა. მეტად ლამაზი იყო შენგელიას ასული. ყოველი სახის ყოველი ნაკვთი სილამაზეს აფრქვევდა.თვალები მოლაჟვარდე ცას უგავდა იმ წუთას.ტუჩები კი ღია ვარდისფერი ჰქონდა. კმაყოფილმა და ამავე დროს სევდიანმა ღიმილმა გადაუარა სახეზე გოგონას და ოთახიდან გავიდა.
_თქვი ახლა სად ხარ წასასვლელი.- არ ეშვებოდა მანანა ქმარს.
_მანანა, ნუ გამომჭამე გული.- შეწუხდა მალხაზი.
გვანცას ეღიმებოდა მათი შემხედვარე.
_დე ექიმთან ხვალ ვართ ჩაწერლი,- შეახსენა ექიმთან ვიზიტის დრო.
_მახსოვს ხო დედი. როგორ დავძიმდი, თან როგორი აქტიური გახდა, ღამით საერთოდ არ მასვენებს, სულ ხელ-ფეხს იქნევს,- თქვა ქალმა დაღლილი ხმით და სკამზე ჩამოჯდა.
_ვაიმე ჩემი სიხარული და სიყვარული ბავშვი, როდის დაიბადები ერთი სული მაქვს,- მიეფერა დედას მუცელზე შენგელია.- ნეტა ვინ არის?- თქვა მერე ინტერესით.
_ჯანმრთელი იყოს და არ დავეძებ ვინ არის,- თქვა მალხაზმა და ცოლს ხელზე მოუჭირა მზრუნველად.
_არის კიდეც, ექიმმა ხომ თქვა, რომ ძალიან ჯანმრთელი ნაყოფიაო,თან ძალიან კარგი მატება აქვს, დიდი იქნება.
_დიდი იქნება ხო და ექიმმა საკეისრო არ გჭირდებაო,- აწუწუნდა ქალი და გამობერილ მუცელზე გადაისვა ხელი.- ჩემს ასაკში, საკეისრო როგორ არ მჭირდება.
_დედა! ნუ დაიწყებ ახლა თავიდან, საქართველოში მისნაირი კარგი ექიმი მეორე არ არსებობს, თქვა იმ კაცმა გასაგებად, რომ ჯანმრთელი და ძლიერი ქალი ხარ, როგორც ფიზიკურად ისევე სულიერადაც, შეგიძლია ფიზიოლოგიურად იმშობიაროვო და რატომ გინდა ეს საკეისრო კვეთა, გგონია ადვილია?- აქაქანდა გვანცა.
_შვილო, შენ რა იცი რომელია ადვილი და რომელი რთული?- გაცხარდა მანანა.
_რომ გეუბნები ვიცი, ალბათ. ჯერ ეს ართი, ექიმის მჯერა, მერე მეორე, რამოდენიმე ქალთან მქონდა საუბარი,ირწმუნებიან, რომ ბუნებრივი მშობიარობა უფრო სასარგებლოა ქალისთვისაც და ბავშვისთვისაც. ნიუ-იორკში, ჩემი მეგობარი ემილი, მედდაა ერთ-ერთ ჰოსპიტალში, მასაც ვესაუბრე, ძალიან გაეხარდა შენი ამბავი და მანაც იგივე მითხრა, თუ კი შესაძლებელია და რაიმე "ემერჯენსი" სიტუაცია არ იქნება, აუცილებლად ბუნებრივად იმშობიაროსო.
_მანანა დაუჯერე, რასაც გეუბნება.- უთხრა ცოლს უფროსმა შენგელიამ და ამჯერად თავზე მიეფერა.
_ფიზიოლოგიური მშობიარობისას ნაყოფი ბრძოლისუნარიანი ხდება და თან ადაპტირებას ახდენს გარემოსთან. ხოლო საკეისრო კვეთა ლაქტაციაზეც მოქმედებს. ზოგჯერ დედას ისეთი ძლიერი ტკივილები აქვს, ძუძუს საერთოდ ვერ აწოვებს ახალშობილს, რაც მკერდში რძის შეგუბების რისკებს ზრდის.- თქვა გვანცამ და ფეხზე წამოდგა,მაგიდას ორივე ხელით დაეყრდნო, - ორივე შემთხვევაში რისკია, მაგრამ მშობიარობის შემდეგ პერიოდზეც უნდა ვიფიქროთ, დედა.- უთხრა და დედას შუბლზე აკოცა. მერე ჩანთა გადაიკიდა ბეჭზე, ჟაკეტი ხელში დაიკავა და წასასვლელად მოემზადა.
_მალე მოდი რა, მამი.- მიაძახა მალხაზმა.
_შენ ამას უყურე ბავშვი რომ დაიბადება მერე.- თქვა ღიმილით მანანამ, როდესაც გვანცა გარეთ გავიდა.-არ შეუსწავლია მთელი გინეკოლოგია?!
_კარგი შვილი გვყავს ჩვენ მანანა და ეს შენი დამსახურებაა.- უთხრა სიამაყით ცოლს უფროსმა შენგელიამ და უკნიდან მიეხუტა მუცელგაბერილ ქალს. ორივეს სიამაყის და ბედნიერების ღიმილი დასთამაშებდათ სახეზე. არაფერია იმაზე სასიამოვნო განცდა, როდესაც ხვდები, რომ შენ კარგი შვილი გყავს.რომ შენს შრომას უკვალოდ არ ჩაუვლია და შედეგი გულს გიხარებს.

* * *
ბავშვთა სახლში ყიჟინით შეხვდენენ გვანცას მისვლას ბავშვები.
გაზრდილი და შეცვლილი ეჩვენა შენგელიას პატარები.
ყველა სათითაოდ ჩაიკრა გულში.

ბავშვები დიდი ენთუზიაზმით უყვებოდნენ სურამში ყოფნის პერიოდს. ძალიან ბედნიერები იყვნენ.
მერე ეზოში ეთამაშა მათ. შუადღისთვის კი პატარების დაბანაში მიეხმარა თამრიკოს და დააძინა კიდეც. უკვე ჩქარობდა, რადგან მალხაზი ელოდა.
ბავშვთა სახლი რომ დატოვა შუადღე გადასული იყო.

_სად ხარ შვილო აქამდე, მოვკვდი კაცი ლოდინით.- საყვედური მიაგება მამამ შვილს.
_მოვედი უკვე. სად მივდივართ?
_მაღაზიაში. პატარასთვის საწოლი მინდა ვიყიდო.- თქვა უფროსმა შენგელიამ სიხარულ ჩამდგარი ხმით.
_რა კარგია!- წამოიძახა გვანცამ და პატარა ბავშვივით შემოკრა ტაში.
_დიზაინის არჩევაში შენ დამეხმარები.
_კარგი და ეტლს მე ვუყიდი, რახან შენ საწოლს ყიდულობ.
_ეტლი რაღად უნდა? - გულწრფელად გაიკვირვა კაცმა.
_როგორ თუ რად უნდა. ეზოში ჩავიყვან, ვასეირნებ სუფთა ჰაერზე.
_ხელით რომ გაიყვანო არა? - გაეცინა მალხაზს.
_არა.მიეჩვევა, თან ხელში ცოდოა ბავშვი და უფრო ცოდოები მერე ჩვენ ვიქნებით რომ წამოიზრდება და დამძიმდება,- გაიცინა უმცროსმა შენგელიამ. წამით წარმოიდგინა უკვე როგორ ასეირნებს მის პატარა დაიკოს თუ ძამიკოს, როგორ უვლის და უცვლის საფენებს, აბანავებს, აცმევს,აჭმევს და სიამოვნებისგან გააჟრჟოლა.
მაღაზიაში შევიდნენ. თეთრი ფერის, ლამაზი და კომფორტული საწოლი შეარჩიეს. თეთრეულიც თეთრი იყიდეს. ეს ფერი გოგოსაც შეეფერბა და ბიჭსაცო. საწოლზე დასამაგრებელი მომღერალი სათამაშოებიც შეიძინეს. იქვე, თაროზე ჩვილი ბავშვის, ტანსაცმლის კონპლექტი იდო და ისიც გამოაყოლეს ხელს.აქეთ სავარძელს მოჰკრეს თვალი, რომელიც მეძუძური დედისთვის მეტად კომფორტულია. გვანცა აწრიალდა, ესეც ვიყიდოთ, დედას ძალიან დასჭირდებაო.მაღაზია მხიარულად მოიარეს. შებინდებული იყო უკვე გარეთ რომ გამოვიდნენ. გაუკვირდათ, დროის ასე უცებ გაპარვა. ნაყიდი ნივთები ტაქსიში ჩააწყვეს და სახლისკენ აიღეს გეზი.
სადარბაზოსთან გაჩერდა ტაქსი. მეზობლების ინტერესიანი თვალები და მზერა თითქმის ყველა მხრიდან იგრძნეს შენგელიებმა.
_ჯერ მე ავალ, საწოლს ავიტან და დანარჩენებისთვის ჩამოვალ მერე. დამელოდე აქ,- დაუბარა შვილს მალხაზმა და ძლივს წამოწია დიდი ყუთი ხელში, რომ ლიფტამდე აეტანა.
ორიოდე წუთში ავალიანის მანქანის ფარებმა, შენგელიას თვალი მოჭრეს. გვანცა იძულებული გახდა თვალებზე ხელი აეფარა განათება იმდენად მკვეთრი იყო.
"ეს სულ დაბარებულივით როგორ მეცხადება აქ" გაიფიქრა გვანცამ აჩქარებული გულით და თვალებიდან ხელი მოიცილა, თან ფარები აღარ ანათებდნენ უკვე.
კაცმა მანქანა ჩაკეტა და სადარბაზოსკენ გაემართა. მისი საფირმო სიმშვიდე და ურეაქციობა ჯერ კიდევ მაშინ მოიმარჯვა როდესაც შენგელიას მოჰკრა თვალი. ისე ჩაუარა გვერდით გვანცას, თითქოს იქ არავინ მდგარიყო. შენგელიას ლამის ყბა ჩამოუვარდა. თვალები მოჭუტა და გაბრაზებულმა დაუძახა.
_თორნიკე!
ავალიანს თითქოს არ გაუგია, კიბეებზე ასვლა განაგრძო.
_არ გესმის? შენ გეძახი.- კიდევ უფრო გაცხარდა გოგონა, უკან დაედევნა და მკლავზე დაქაჩა.
_უკაცრავად?!- როგორ იქნა ამოიღო ხმა კაცმა, მაგრამ ამ ნათქვამში იმდენმა ცინიზმმა გაიჟღერა, შენგელიამ ინანა მისი საქციელი.
_რას აკეთებ?- ჰკითხა გვანცამ.სვანმა არაფერი უპასუხა, მკლავზე დაიხედა, სადაც ჯერ კიდევ ჰქონდა გვანცას ხელი ჩაბღაუჭებული. უხმოდ გაინთავისუფლა ხელი და სვლა განაგრძო.
შენგელია სახრტად დარჩა."ნუთუ ეს თორნიკეა?" ფიქრობდა იგი. "როგორ სჩანს ძალიან ვაწყენინე, იმდენად ძალიან, რომ ჩემი დანახვაც არ უნდა.არც კი გამოუხედავს ჩემკენ, ჰმ! რაღაც უნდა ვიღონო"...

სახლში შესულმა გაბრაზებით მოისროლა გასაღები კომოდზე და კარებს მიეყრდნო. მოჩვენებითი სიმშვიდე, რომელიც წუთის წინ ჰქონდა მომარჯვებული, ერთ ამოსუნთქვას ამოაყოლა.
სახეზე ნერვიულად ჩამოისვა ხელები და სამზარეულოსკენ გაემართა. მაცივარში ცივი წყალი მოიძია და ხარბად დალია.
_არაფერია,- თქვა მერე ოდნავ რომ დამშვიდდა,- ცოტას კიდევ გაგაწვალებ შენგელიას ასულო და მერე რომ ჩაგკიდებ ხელს, ძალიანაც ბევრი რომ იფართხალო, მაინც არ ვარ შენზე ხელის გამშვები.- კმაყოფილს ჩაეცინა და ისევ მოსვა ცივი წყალი.


მანანამ დიდად გაიხარა ქმარ-შვილის შენაძენი ნივთებით. სახლის ერთ კუთხეში მიუჩინეს ყველა ნივთს დროებით ადგილი.
გვანცას მთელი ღამე წინ ჰქონდა საფიქრელად. ბევრი იფიქრა კიდეც, თუ როგორ შემოერიგებინა თორნიკე და მოიფიქრა. "ამ გეგმამ თუ არ გაამართლა, მე მისკენ გამხედავი არ ვარ, ამის შემდეგ", თქვა კატეგორიულად შენგელიამ და დილის ოთხ საათზე მოუხმო ძილის ფერიებს.
დილით რომ გაიღვიძა,მანანა უკვე ამდგარიყო. ექიმთან ვიზიტის დღე იყო. ერთ საათში დედა-შვილი კლინიკის მისაღებში ისხდნენ და თავიანთ რიგს ელოდნენ.
უამრავი ორსული იჯდა ფოიეში. უმეტესობა ოც წლამდე გოგონები იყვნენ.
_ასე პატარამ როგორ უნდა იმშბიაროს,- შეებრალა მანანას იქ მყოფი ერთ-ერთი ორსული და თვალები აუცრემლიანდა.
გვანცას გაეცინა.
_რა გულჩვილი გახდი მანჩო შენ. შემახსენე შენ რამდენი წლის იყავი მე რომ გამაჩინე?
_თვრამეტის.- თქვა ქალმა და ცრემლი მოიწმინდა.
_კაი გამარჯობა შენი.- ისევ იცინოდა შენგელია.
_დედა რომ ვიცი რაცაა ასე პატარა ასაკში მშობიარობა, მიტომაა რომ მებრალებიან.- იმართლა თავი მანანამ.
_როგორ იცი ხოლმე თქმა? "ნაადრევი ყველაფერი კარგია, სიკვდილის გარდაო" ხო?
_კი, დედა მასეა, ა,რამხელა შვილი მყევხარ ახლა, ხალხს დები ვგონივართ ქუჩაში რომ გავივლით.- სიამაყით აივსო ქალი უცებ და შვილს თმაზე ჩამოუსვა ხელი.
_და წარმოიდგინე, ამ პატარაზე რომ მკითხავენ "შენი შვილია?" და მე რომ ვუპასუხებ არა ჩემი დაა, ან ძმაა. და მათი გამომეტყველება უკვე ვიცი როგორიც იქნება.- სიხარული და აჟიტირება ჩასდგომოდა გვნაცას უკვე.
_რა გადარეული ხარ შვილო. - გაეცინა მანანას.
_შენგელია მანანა!- მათი რიგი მოსულიყო და ეძახდნენ.


გვანცას გეგმა სისრულეში უნდა მოეყვანა, ამიტომ დედა სახლამდე მიაცილა და მოიმიზეზა, რომ მეგობრებთან გასვლას აპირებდა. მაღაზიაში შევიდა. რაც სჭირდებოდა გეგმის განხორციელებისთვის, ყველაფერი შეიძინა და შეუმჩნევლად შევიდა სადარბაზოში.
საღამოს ხუთი საათი იყო უკვე. მეორე სართულზე შეჩერდა. ავალიანის კარს მიაყურადა, ჩამი-ჩუმი არ ისმოდა. მერე სუნთქვა შეიკრა და მთლიანად სადარბაზოს მიაყურადა. სიმშვიდე იყო, მხოლოდ მეშვიდე სართულიდან ისმოდა როკ-მუსიკის ხმა, როგორც ყოველთვის თამილას თინეიჯერი შვილები ხმა მაღლა უსმენდნენ. რომ დარწმუნდა ყველაფერი რიგზეაო, თმიდან ორი სარჭი გამოიძრო და ავალიანის კარის გაღებას გამოცდილი მძარცველივით შეუდგა. რამოდენიმე წუთიც და საკეტი გარაჩხუნდა. კარი გაიღო...




33

სამარისებული სიჩუმე და სიბნელე იყო სახლში.
შენგელია ფეხაკრებით შევიდა. ფრთხილად შეზიდა ცელოფნის პარკები შიგ და მერე შუქის ჩამრთველს დაუწყო ძებნა.
შემოსასვლელი უცებ განათდა.
_როგორ ბნელოდა, რა არის ეს, დღის სინათლე არ აღწევს აქ თუ, ასე უცებ დაღამდა? - ჰკითხა საკუთარ თავს და კარები დაკეტა.
ნაყიდი სანოვაგე სამზარეულოში გაიტანა. იქაც აანთო შუქი. მერე ფანჯრებს მიუბრუნდა. ნახა, რომ მუქი ფერის ჟანლუზები იყო დაშვებული. სასწრაფოდ ასწია ჟანლუზი და ფანჯარაც გააღო. შემოდგომის მწუხრის ჰაერით აივსო ოთახი წამებში.
ნერვიულობდა, თან ძალიან მაგრამ ბოლომდე უნდა მიეყვანა თავისი ჩანაფიქრი, თუ არაფერი გამოვიდოდა, თავს იმით მაინც დაიმშვიდებდა, რომ მან ყველაფერი სცადა თორნიკეს გულის მოსალბობად. ცოტა არ იყოს, ეშინოდა კიდეც, ოღონდ მარტო სახლში ყოფნის, ამიტომ ყველაგან აანთო სინათლე და მთელი სახლი საქორწილო დარბაზივით განათდა. იქვე ტელევიზორის პულტს მოჰკრა თვალი და ტელევიზორი ჩართო. არ ადარდება რას ჰყვებოდა „მოლაპარაკე შავი დაფა“ , უბრალოდ უნდოდა, ხმა გაეგონა და თავი მარტოდ არ ეგრძნო. შიშმმა მალევე გაუარა.
სამზარეულოს კარადებს და უჯრებს დაუარა, საჭირო ნივთები მოიმარაგა,შემდეგ წინსაფარი გაიკეთა და ვახშმის მომზადებას შეუდგა. ცოტა ხანში სახლში ისეთი სურნელი დატრიალდა, ადამიანს სანერწყვე ჯირკვლები აგეწვებოდა. შენგელიას ასული წვნიანს აკეთებდა. პარალელურად კარტოფილის შეწვაც გადაწყვიტა.
დრო და დრო, საათისკენ აპარებდა თვალს. თორნიკეს მოსვლის დრო არ მომეპაროსო.
როგორც იქნა წვნიანი გაკეთდა და კარტოფილიც შეიწვა. ახლა სალათა უნდა გაეკეთებინა.
სალათა ისეთი გააკეთა როგორც ნაზიკო უკეთებდა მისი სამეგრელოში ყოფნის დროს. თხილიანი და ცხარე. ჯამს ფართე თეფში გადააფარა და ბოსტნეულის ნათალების აკრეფა დაიწყო. უნდა დაელაგებინა არეული სამზარეულო.

• * * *
ავალინი საშინლად დაღლილი გამოვიდა სამსახურიდან. დღეს მძიმე და დატვირთული დღე ჰქონდა. ერთი სული ჰქონდა სახლში როდის მივიდოდა, იბანავებდა და დაწვებოდა. დაღლილობისგან ჭამის სურვილიც გაქრობოდა.
მანქანა ეზოში რომ გააჩერა და ის იყო ლუქი იხურებოდა, უცებ თვალი მოჰკრა მის ფანჯრებში სინათლეს. გაიოცა, „ნუთუ ჩართული დამრჩა?“ გაიფიქრა და მანქანიდან გადმოვიდა. ხმოვანი სიგნალით ჩაკეტა მანქანა და ისევ ახედა მეორე სართულს. ფანჯარა რომ გაღებული დაიანახა, დაეჭვდა, „რაღაც ვერ არის რიგზე აშკარად“ - ო ჩაილაპარაკა და ჩქარი ნაბიჯით შევიდა სადარბაზოში. კიბეები აირბინა და კარებთან შედგა. ტელევიზორის ხმა შემოესმა, უკვე გაოცებას ვერ მალავდა. კარი ფრთხილად მოსინჯა, ჩაკეტილი დაუხვდა. მერე ასევე ფრთხილად მოარგო გასაღები და ნელი მოძრაობით გადაატრიალა, რომ ხმაური არ გამოეწვია. საკუთარ სახლში ქურდივით უწევდა შესვლა. როგორც კი გააღო კარები მაშინვე გაბჟღვიალებული სახლი, საოცრად მადის აღმძვრელი საჭმლის სურნელი და ტელევიზორი ხმა მიეგება, რომელიც დარწმუნებით იუწყებოდა, რომ „პოლონეთის პარლამენტის წევრი მალგორზატა გოსიევსკა საქართველოს იუსტიციის მინისტრს და მთავარ პროკურორს წერილით მიმართავს”... კაცი განცვიფრებას ვერ მალავდა. რა არ იფიქრა წამის მეასედში. ათასმა აზრმმა გადაურბინა უცებ. იფიქრა, რომ მისი და ჩამოვიდა და ის იყო ამ ყველაფრის ავტორი. მაგარმა მაშინვე გაახსენდა, რომ ნენეს გასაღები არ ჰქონდა და სახლში ვერ შემოვიდოდა. აჰ! გაახსენდა, ქეთი, ქეთი იქნება, მას ხომ ჰქონდა გასაღები ამ სახლის. კი გამოართვა, დაიბრუნა უკან ის გასაღები, მაგრამ როგორც სჩანს ასლი გაუკეთებია და ახლა დაუკითხავად გამომეცხადა აქ - ო. სიბრაზე მოერია, გააღიზიანა ქალის უმსგავსო საქციელმა და მოქუფრული სახით სამზარეულოსკენ წავიდა, გუმანით მიხვდა, რომ იქ უნდა ყოფილიყო, ის ვინც ეს ამბავი მოაწყო მის სახლში.
თორნიკეს სამზარეულოში შესვლა და შენგელიას აკივლება, ერთი იყო.
ავალიანი აზზრე ვერ მოვიდა, თუ რა აკივლებდა გვნცას.
_რაააა, რაააა, რა მოხდააა?! - კაცის შეშინებული და დაბნეული ხმა შეუერთდა გოგონას კივილს.
_ვაიმე როგორ შემაშინე, - როორც იქნა შეწყვიტა კივილი გვანცამ, - როდის შემოხვედი, არაფერი გამიგია. - უთხრა და მაგიდის საწმენდი ტილო, გამეტებით მოისროლა ნიჟარაში.
კაცმა უცებ გულის არეში ტკივილი იგრძნო და ინსტიქტურად მფეთქავ ორგანოზე დაიდო ხელი. ტკივილი სიხარულის და მოულოდნელობის იყო. მის წინ შენგელიას ასული იდგა, წინსაფარ აკრული, მკლავებ დაკოტავებული და დიასახლისის იმიჯს მორგებული.
_აქ რას აკეთებ ადამიანო? - გაპარული და განცვიფრებული ხმით ჰკითხა თორნიკემ და მისკენ გადადგა ნაბიჯი.
_ვიფიქრე, სამსახურიდან მშიერი დაბრუნდებოდი და საჭმელი მოგიმზადე. - გასცა პასუხი და გაზქურაზე შემდგარი ქვაბისკენ გაიხედა. გვანცას მზერას თვალი გააყოლა თორნიკემ.
_როგორ შემოხვედი, კი მაგრამ? - ტონი არ შესცვლია.
_ნიუ-იორკში მხოლოდ დიპლომატიას როდი ვსწავლობდი, - გაეცინა შენგელიას.
_ეს ყველაფერი მესიზმრება მე ხო? - თიტქოს საკუთარ თავს ჰკითხა ავალიანმა და მოჭუტული თვალებით დააკვირდა გოგონას.
_არ გესიზმრება საყვარელო, არა! - გათამამდა შენგელიას ასული, - მიდი ხელები დაიბანე, მაგიდას ახლავე გავშლი, - უთხრა თორნიკეს და მსუბუქად ჰკრა ხელი, რომ აბაზანისკენ წასულიყო.
კაცი დაჰიპნოზებულივით შებრუნდა ხელების დასაბანად.
_მოდი, აქ დაჯექი... ცოტა ცხელია საჭმელი, თუმცა არაუშავს, უცებ გაგრილდება, ვფიქრობ უნდა მოგეწონოს, რავიცი კაცებს წვნიანი საჭმელი უყვართო და ეგ გავაკეთე... - გაილექსა გვანცა, თან მაგიდას აწყობდა, - კიდევ შემწვარი კარტოფილიც არის და სალათიც, ახლავე მოგიტან. დესერტიც გვაქვს, ნამცხვარი ვიყიდე, ყველაზე გემრიელია. აი რომ გასინჯავ, თავად დარწმუნდები.
ავალიანი უხმოდ მიუხდა მაგიდას. მართალია სიტყვის თქვას ვერ ახერხებდა იმდენად იყო აღფრთოვანებული ამ ყველაფრით, თუმცა გულში კი, ტრიბუნასთან იდგა უკვე და იქედან ელაპარაკებოდა შენგელიას ასულს.
მაგიდაზე არანაირი სანთლები, არანაირი ყვავილი, არანაირი რომანტიკული ელემენტი არ მოიძევებოდა. თავიდანვე ჰქონდა გვანცას ასე გათვლილი. არ უნდოდა ბანალური სუფრა გაეწყო კაცისთვის, უბრალოდ უნდოდა მისთვის ოჯახური სითბო დაეხვედრებინა. გამოუვიდა კიდეც. თორნიკეს მთელი სხეული უთრთოდა. მღელვარება რომ ჩაიცხრო და თვალი გადავლო მომხდარს, საოცრად აუჩქროლდა გული. სახლში შესულს, ხმაური მიეგება, განათებული სახლი, სამზარეულოში მოფუსფუსე საყვარელი ქალი და ამ ქალის ხელით მომზადებული საჭმელი, სპეციალურად მისთვის. ახლა იჯდა მაგიდასთან და მასთან ერთად შეექცეოდა ვახშამს. მარტოს აღარ უწევდა ჭამა და ცარიელი სახლისთვის ყურისგდება.
_ხომ გემრიელია? - ჰკითხა გვანცამ და მომლოდინე თვალებით მიაჩერდა.
_ძალიან, ძალიან გემრიელია. ყოჩაღ!
_მადლობა. - შეიფერა გოგონამ.
_რას წარმოვიდგენდი აქ შენ თუ დამხვდებოდი. შუქი რომ დავინახე ანთებული, ვიფიქრე დამრჩა-თქო. - გაეღიმა კაცს.
_ეს ბოლო მცდელობაა იმის, რომ შემირიგდე, თუ ისევ ნაწყენი ხარ ჩემზე, დედას გეფიცები ცხოვრებაში ჩემს ხმას ვერ გაიგონებ, - უთხრა მტკიცედ შენგელიამ თორნიკეს და თვალი თვალში გაუყარა. ავალიანი მიხვდა, რომ იგი არ სტყუოდა, ნათქვამს შეასრლებდა.
_ჯერ ნამცხვარი გავსინჯო, მერე ვიფიქრებ მაგაზე. - უთხრა ვითომ სერიოზულად. გუნებაში კი გადაიხარხარა, რადგან მიხვდა, რომ შენგელიას ასულს ბრჭყალებით იყო ჩაფრენილი. გვანცას საქციელი წაუხდა.
_ჰო, სალათა არ მიჭამია, - თქვა უდარდელი ხმით კაცმა.
_ახლავე, ახალ თეფშს მოგიტან, - შენგელია ფეხზე წამოდგა, კარადა გამოაღო, თეფში აიღო, მერე უჯრა გამოაღო და იქედან ჩანგალი ამოიღო. რამოდენიმე წამში ავალიანი მეორე თავ საჭმელს შეექცეოდა.
_მმმმ, საოცრებააა. რა გემრიელია.
_მართლა? - გუნება გამოუკეთდა გვანცას და ღიმილი მოეფინა სახეზე.
_მართლა!
_მიხარია რომ მოგწონს.
_კარი როგორ გააღე, მართლა. - ჰკითხა ისევ.
_დეტალები გაინტერესებს? - გადაიკისკისა გოგონამ.
თორნიკემ ძლისვ შეიკავა თავი, თორემ მთელ სახეს და ყელ-კისერს დაუკოცნიდა გვანცას ამ წამს.
_ნიუ-იორკში ერთი მეგობარი მყავდა, ერიკი, ფერადკანიანია, მან მასწავლა თუ როგორ უნდა გავაღო სახლის კარი თმის სარჭით. - ისევ გაიცინა შენგელიამ.
_უყურე შენ ამას, - მხლოდ ეს თქვა კაცმა ღიმილნარევი ტონით და გოგონას მზერა აარიდა. ვეღარ უძლებდა უკვე მის სილამაზე, სილაღეს, ხმას, სიცილს... ვნება, სიყვარული, სითბო, ყველაფერი ერთად გაუღვივდა მამაკაცს.
_ჩაის დალევ?
_არა, არ მინდა. ნამცხვარს კი შევჭამ, მხოლოდ ერთ ლუკმას, თორემ მეტი არ შემიძლია, - გაეღიმა ავალიანს.
გვანცამ ახლა ნამცხვარი მიაწოდა თორნიკეს და მომლოდინე თვალებით მიაჩერდა ისევ.
_ოჰო, რა გემო აქვს, - აღმოხდა მას. მართლა მოეწონა. - მისმინე, მშობლებმა იციან აქ რომ ხარ? - ჰკითხა მერე.
_არა, - შეიცხადა გვანცამ, - დედას ვუთხარი, რომ მეგობრებთან მივდიოდი. სუფრას ავალაგებ და წავალ მალე.- დააყოლა ბოლოს.
_სად არის შენი ტელეფონი?
_აქ, - შენგელიამ შარვლის ჯიბეზე გაისვა ხელი, ავლინმა ხელით ანიშნა მომეციო, მანაც მიაწოდა, - რად გინდა?
_სახლში დარეკე და უთხარი, რომ მეგობრებთან რჩები დღეს, - ხმა კატეგორიულო ჰქონდა კაცს.
_რას მეუბნები, კაი ერთი, - ტონით უთხრა შენგელიამ და გაიცინა.
_არ გეხუმრები, დარეკე სახლში და გააფრთხილე, რომ დღეს ვერ მიხვალ. - ხმა უფრო შეუვალი გაუხდა ავალიანს. გოგონას სიცილი სახეზე შეეყინა.
_შანსი არაა, აქ ვერ დავრჩები. - თქვა და უცებ წამოდგა. წინსაფარი მოიხსნა, სკამზე მიაფინა და შემოსასვლელისკენ გაემართა ჩქარი ნაბიჯით. ჩანთა საკიდიდან ჩამოხსნა და კარებს დაუწყო ჯაჯგური, რომ გაეღო, მაგრამ ამაოდ. კარი არ იღებოდა.
თორნიკემ მშვიდად მოიწმონდა ტუჩის კუთხეები ხელსახოცით, ასევე მშვიდად და დინჯად წამოდგა და შემოსასვლელში გავიდა.
_კარი რატომ არ იღება? - იკითხა ნირწამხდარმა გოგონამ და კიდევ ერთხელ გადაატრიანა ჩამკეტი. მცდელობა ამაო იყო.
_ჯადოსნური სახლი მაქვს, აქ რომ შემოდიან მერე ვეღარ გადიან...
_რა ზღაპარს მიყვები, კარი გამიღე.
_თავად გააღე, - უთხრა და თითით კედელზე მიმაგრებული ციფრებისკენ მიუთითა, - ერიკმა არ გასწავლა? იმასაც გასწავლიდა, ერთი არასწორი ციფრი და რამოდენიმე წუთში დაცვის პოლიციით აივსება აქაურობა. - საოცრად მშვიდი იყო თორნიკე.
შენგელიამ თითს გააყოლა თვალი და სიმწრის სიცილით ჩაიცინა, მერე იატაკს ჩააჩერდა და წამის მეასედში ეცადა გამოსავალი მოეძებნა, როგორმე უნდა გასულიყო ამ სახლიდან. ვერ დარჩებოდა, ეს შეუძლებელი იყო.
_მეხუმრები ხო?
_სულაც არა. დარეკე მიდი.
_არა,უნდა წავიდე.
_გითხარი, არა-თქო, რით ვერ გაიგე? - ვითომ გაბრაზდა ავალიანი და თვალები დააბრიალა, - დარეკე მიდი, ინერვიულებენ შენები.
_აქ რა მინდა, თან მთელი ღამე?
_დარეკე-თქო!
გვანცა მიხვდა, რომ აზრი არ ჰქონდა კამათს, თან ყველაფრისთვის თავი რომ დაენებბებინა, მისივე ნებით ჩაუვარდა მგელს ხახაში.
ტელეფონზე მანანას ნომერი აკრიფა და დედის ხმას დაელოდა.
_დე, როგორ ხარ?
_არამიშავს დე, შენ გელოდებით და დავწვებით მერე.
_დე დღეს მეგობრებთან ვრჩები, ხვალ მოვალ, - უთხრა მერყევი ხმით და თვალები დახუჭა, იცოდა მანანას რეაქცია.
_რა, შვილო? რა ხდება? რას აღნიშნავთ? ან რა საჭიროა მანდ დარჩენა? - კითხვები ერთიამოსუნთქვით დააყარა შვილს.
_კარგი დამშვიდდი. მირანდასთან და ლანასთან ვარ, ყავას ვსვავთ და ვჭორაობთ, სამსახური გვეწყება მალე ყველას და ვეღარ მოვიცლით შესახვედრადო და მიტომ ვრჩები აქ, - სცადა დედის დამშვიდება და ტყუილის დამაჯერებლად თქმა შენგელიამ.
ავალიანმა ცერა თითი აჩვენა, „ყოჩაღ!“- ო, შეუქო გამოგონილი მიზეზი. გვნაცამ ღრენით შეხედა მას.
მანანა დაამშვიდა. ტელეფონი გათიშა. უცებ მისაღებ ოთახში, მინიან კარადაში ვისკის ბოთლს მოჰკრა თვალი, ჩანთა კამოდზე მიაგდო და ჩქარი ნაბიჯით გაემართა კარადისკენ. თორნიკე ვერ მიხვდა რა მოხდა და გაოცებით გააყოლა თვალი გოგონას.
გვანცამ ვისკის ბოთლი ხელის სწრაფი მოძრაობით გახსნა და მწყურვალივით დალია.
კაცს წარბები შუბლზე აუვიდა.
_რას აკეთებ გოგო, გაგიჟდი, მოგკლავს ეგ.- შეიცხადა და შენგელიას მივარდა, რომ ბოთლი წაერთვა. მაგრამ შენგელიას უკვე, კარგა ხვავიანად მოესწრო დალევა.
_სხვანაირად აქ ვერ გავჩერდებოდი, არ ვარ მზად შენთან დასარჩენად ჯერ. ფხიზელს ძალიან გამიჭირდებოდა... - ამოილუღლუღა გვანცამ და ძალა წართმეულმა მამაკაცს ჩამოეკიდა კისერზე....

• * * *
ირგვლივ ყველაფერი თეთრი იყო, სპეტაკი თოვლივით თეთრი. არ უჩანდა ამ სითეთრეს სიგრძე და განი. არც დასაწყისი და დასასრული სჩანდა. ამ სითეთრეში დააბიჯებდა გვანცა, ფეხვეშ საოცარ სირბილეს გრძნობდა სიარულისას. უცებ თეთრი ფარდები გაჩნდნენ ირგვლივ, ნიავი აფრიალებდა მათ და საოცარ სურნელს აფრქვევდა. წამიც და უკვე ყვავილებით სავსე მინდორში აღმოჩნდა. მოუნდა ბალახზე გაწოლილიყო და ეკოტრიალა. ასეც მოიქცა. კოტრიალით გული რომ იჯერა წამოჯდა და თვაუწვდენელ მინდორს შუბლზე ხელი მოჩრდელით გახედა. სადღაც შორს სილუეტი შენიშნა, მხედველობა დაძაბა, მაგრამ ვერაფრით აღიდგინა გონებამ ვინ იყო იგი. სილუეტი თანდათან ახლოვდებოდა, უფრო გამოიკვეთა მისი სხეულის კონტურები. აშკარად მამაკაცი იყო. მზემ ინათა უცაბედად თვალის მომჭრელად და შენგელიას თვალი მოჭრა მისმა სიკაშკაშემ.ვერ შეძლო კაცის სახის დანახვა. ორივე ხელი დაიფარა თვალებზე და ასე იყო კარგა ხანს, ბოლო ხმა შემოესმა, ძალიან ნაცნობი ხმა, მაგრამ ხმის აღდგენაც გაუჭირდა გონებას. როგორც იქნა ლამის შეწეპებული ქუთუთოები მძიმედ მოაშორა ერთმანეთს და ბურუსით სავსე ოთახს მოავლო თვალი, თუმცა ვერაფერს არჩევდა. ისევ დახუჭა და ამჯერად წამოდგომა სცადა, მაგრამ თავის ტკივილმა არ მისცა ამის საშუალება.
_რა ჯანდაბა მჭირს? - საკუთარი ხმის ცნობაც კი გაუჭირდა.
_წუხანდელი მგზნებარე ღამის შემდეგ, არაა გასაკვირი ახლა ასე რომ ხარ. - მოესმა ისევ ნაცნობი ხმა. წარბები შეყარა, სახე მოწმუხნა და თავს ძალა დაატან თვალები უფრო კარგად გაეხილა. გაახილა და მოისრისა კიდეც, პატარა ბავშვივით. საწოლთან ავალინი იდგა, მაისური არ ეცვა, ხელში ყავის ჭიქა ეჭირა და ახლადგაღვიძებულ გავნაცს ღიმილით შესქეროდა.
გოგონა გაშრა უცებ, გახევდა, გაშეშდა, სუნთქვა შეეკრა.
_რა მოხდა წუხელ? - გაუნძრევლად იკითხა და პასუხის მოლოდინში თვალები გაუფართოვდა.
_ჩემო საყვარელო, რა გიჟი იყავი წუხელ, როგორი მგზნებარე, როგორი ვნებიანი, - ალაპარაკდა კაცი დამაჯერებლად და საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა.
შენგელიას ფერი დაეკარგა. საბანი ნელა წამოწია და ტანზე დაიხედა.
_რა არის ეს? სად არის ჩემი ტანსაცმელი? - იკივლა გვანცამ და საწოლზე წამოხტა, - რატო მაცვია შენი მაისური? - მერე საწოლიდან ჩამოხტა, საკუთარ თავს მოჰკრა კედელზე ჩამოკიდებულ გრძელ სარკეში თვალი და კივილს უმატა, - ეს რა არის? შენი ტრუსი მაცვია?
შეშლილის თვალებით შეხედა კაცს შენგელიას ასულმა, წამით შეებრალა თორნიკეს გოგონა, მაგრამ უკვე ვერაფერს შეცვლიდა....



_რა არის ეს? სად არის ჩემი ტანსაცმელი? - იკივლა გვანცამ და საწოლზე წამოხტა, - რატო მაცვია შენი მაისური? - მერე საწოლიდან ჩამოხტა, საკუთარ თავს მოჰკრა კედელზე ჩამოკიდებულ გრძელ სარკეში თვალი და კივილს უმატა, - ეს რა არის? შენი ტრუსი მაცვია?
შეშლილის თვალებით შეხედა კაცს შენგელიას ასულმა, წამით შეებრალა თორნიკეს გოგონა, მაგრამ უკვე ვერაფერს შეცვლიდა.
_დამშვიდდი, კარგი... - უთხრა თბილი ხმით კაცმა და მისკენ გაიწია, რომ ხელი მოეხვია.
_დავმშვიდდე? როგორ დავმშვიდდე არ მახსოვს რა მოხდა წუხელ, ვიღვიძებ ვიღაც კაცის საწოლში და საოცარ აღმოჩენას ვაკეთებ, ტანზე მისი ტრუსი და მაისური მაცვია და მეუბნები დამშვიდდიო, - კისრის ძარღვები მაჯის სიმსხო გახდომოდა შენგელიას. თვალებში ცრემლი დაგუბებოდა, ნერვიულობისგან პირი გაშრობოდა.
_მე ვიღაც კაცი ვარ? - იკითხა წყენით ავალიანმა.
_თორნიკე, რა მოხდა წუხელ? - გვანცას თითქოს არ გაუგია შეკითხვა. კატეგორიული ტონით დასვა კითხვა.
_რა უნდა მომხდარიყო, მგზნებარე ღამე გვქონდა, იმდენად მგზნებარე და მრავალფეროვანი, რომ ამხელა კაცი ვარ და ჯერ მსგავსი ღამე არ მქონია ქალთან.
_ნუ, მაშინებ, რა მოხდა წუხელ ჩვენს შორის? - ხმაში მუდარა ჩადო გოგონამ და ცრემლი ლოყაზე ჩამოცურდა.
_ნუთუ ასე რთული გადასატანია შენთვის ჩემთან გატარებული ერთი ღამე? - კაცი არიდებდა პასუხს თავს.
_არაფერი მახსოვს, ეს კატასტროფაა. - ამოიკნავლა შენგელიამ და სასოწარკვეთილი საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა, - სად არის ჩემი ტანსაცმელი? - იკითხა უცებ.
_აქ არის, - უთხრა და სკამზე დაწყობილი ტანსაცმლისკენ გაიშვირა ხელი. შენგელია სახტად დარჩა, ტანსაცმელი დაკეცილი იყო. ჯერ შარვალი, შემდეგ მაისური და თავზე შიდათეთრეული იყო დადებული. დაიბნა.
_ეს მე ვქენი? - თითქოს თავის თავს ჰკითხა გოგონამ. - გამაგებინე რა მჭირს ან რა მოხდა წუხელ, - მოთმინების ფიალა აევსო და განერვიულებულმა იყვირა, - მომიყევი!
_საიდან დავიწყო,პოლიტიკური იდეოლოგიები და თეორიები, დიპლომატიური და საკონსულო სამსახურების საქმიანობის სპეციფიკა, დიპლომატიური ეტიკეტი და მის ფარგლებში მოქმედების უნარ-ჩვევები თუ როგორ გამოვიმუშაოთ საერთაშორისო ურთიერთობებისა და დიპლომატიის სფეროში მიმდინარე პროცესების ანალიზისა და შეფასების უნარი ? - ჰკითხა მშვიდად მამაკაცმა.
_დამცინი? - მთლად წაუხდა საქციელი გვანცას.
_არა, გეკითხები! - ისევ მშვიდი იყო ავალიანი.
_შენი ტრუსი რატომ მაცვია, აქედან დაიწყე. - შენგელია მოსასმენად მოემზადა. გული ხელით ეჭირა.
_ნახევარი საათიანი ლექციის მსვლელობის დროს მოულოდნელად განმიცხადე, რომ გადაჭარბებულად მიღებული ალკოჰოლისგან, გული გერეოდა... - დაიწყო თორნიკემ მოყოლა, - ძალიანაც ვეცადეთ მიგვესწრო აბაზანამდე, მაგრამ არაფერი გამოგვივიდა... მერე იძულებული გავხდი, გამეხადა შენთვის ყველაფერი....
_გაჩერდი! - წამოიძახა უცებ გვანცამ. სახეზე ფერი არ ედო, - აღარ გააგრძლო... ღმერთო, რა სირცხვილია, ღმერთო რა სირცხვილია,- იმეორებდა განწირული ხმით, თან საწოლში შეძვრა, საბანი თავზე წაიფარა და ასე იყო კარგა ხანს. შენგელია სირცხვილისგან ტიროდა. ავალიანს სახეზე ღიმილი დასთამაშებდა.
_კარგი, არაუშვს ნუ სტირი, - სცადა მისი დამშვიდება კაცმა, თან ღიმილს ვერ იკავებდა. საწოლზე ჩამოუჯდა ისევ.
_დამცინი შეეენ, - გაისმა გვანცას ზლუქუნის ხმა.
_საიდან მოიტანე? - შეწუხდა თორნიკე, რა კი მიხვდა, რომ შენგელია გულამომჯდარი ტიროდა, - გვანცა ახლა საშინლად მაბრაზებ, შეწყვიტე ტირილი! - ხმა გაიმკაცრა.
_შეწყვიტე კარგია, როგორ შევწყვიტო, მრცხვენია, რა საშინელება ჩავიდინე, - უცებ გადაიძრო საბანი გვანცამ და ჩაწითლებული თვალებით შეხედა კაცს. ბავშვივით გულამოსკვნით და ხმით ტიროდა შენგელიას ასული.
თორნიკეს გული მოეწურა, წამით სუნთქვა შეეკრა.
_ჩემი ჭკუიდან შეშლა გინდა ხო? - ჰკითხა შეცვლილი ხმით გოგონას და ახლოს დაუჯდა უფრო, - რა უაზრობაზე ტირი გოგო, - სცადა გაღიმებოდა.
გვანცა კი ტირილს უმატებდა და უმატებდა. მეტს ვეღარ გაუძლო ავალიანმა, ბუდიდან გადმოვარდნილი ბარტყივით მობუზულ შენგელიას მისი ღონიერი მკლავები შემოაჭდო და გულზე მიიკრა.
_რა ჩერჩეტი ხარ ამხელა გოგო, - ჩურჩულებდა კაცი და გვანცას თმებს უკოცნიდა.
შენგელიას სასიამოვნოდ დაუარა მთელ სხეულში მამაკაცის სხეულის ტემპერატურამ.
_ერთი შენ ყოფილიყავი ეგრე და დილით ჩემს ტრუსებში გენახა შენი თავი, მერე რას იტყოდიიი, - უთხრა ტირილით გვანცამ.
ავალიანს ხმამაღლა გაეცინა. გოგონას სახე ხელებში მოიქცია და ცხვირზე აკოცა.
_შენს ტრუსებში ჩემი თავი წარმოვიდგინე, - უთხრა სიცილით და კიდევ უფრო ახახარდა. სიცილი გადამდებია რომ ამბობენ, სრული ჭეშმარიტებაა, შენგელიასაც წასკდა სიცილი და წამის წინ ღრუბლიან და წვიმიან სახეზე მზემ ინათა. აკაშკაშდა და როგორც ნაწვიმარზე იცის ცისარტყელამ გამოჩენა და გალამაზება ირგვლივ ყველაფრის, ისე იყო გვანცაც. ნამტირალევ სახეს ისე მოუხდა სიცილი, თორნიკე მონუსხულივით შესცქეროდა.
_საოცრება ხარ, ჩემი პირადი საოცრება, - უთხრა ჩურჩულით და შენგელიას სახე ისევ მოიქცია დიდრონ ხელებში, - აქამდე რატომ არ მოხვედი, ამდენი წელი უშენოდ როგორ ვარსებობდი, - მამაკაცს ხმა არეოდა. გვანცა გატრუნული უსმენდა.
ცხელი ტუჩებით სველი სახე დაუკოცნა გოგონას, მერე მათმა ტუჩებმა ერთმანეთი მოძებნეს და ვნების იასამნისფერ ნისლში შესცურეს. მაისური ფრთხილად წამოუწია, მხურვალე ხელი ცახცახით დაუსვა შენგელიას ზურგს. იმ წამს უნდოდა მთლიანად შთაენთქა, შეესრუტა ეს პატარა და ნაზი არსება.
ძალა მოიკრიბა და მოსწყდა გოგონას ტუჩებს. ორივენი გახშირებულად და ღრმად სუნთქავდნენ. ორთავეს ამღვრეოდა თვალები. ერთმანეთის მზერაში უსაზღვრო სიყვარულს კითხულობდნენ და გული საგულეს აღარ უჩერდებოდათ.
_ გადი, ჩავიცვა მინდა. - ძლივს გასაგონად თქვა გვანცამ.
თორნიკე მორჩილად ადგა და სკამზე დაკეცილი ტანსაცმელი საწოლზე დაუწყო.
_კი, მაგრამ ეს შენ გარეცხე? - ჰკითხა შენგელიამ და სახეზე წამოწითლდა. სირცხვილმა თავი შეახსენა.
_მე არა, სარეცხის მანქანამ და საშრობმა გააშრო, - გაეღიმა კაცს და თმა აუბურძგნა გოგონას.
_ღმერთო, რა სირცხვილია, როგორ მინდა გავქრე, ჯერ ამ ოთახიდან, მერე ამ ქალაქიდან და საერთოდ ამ ქვეყნიდან და დედამიწიდან, - ბუტბუტებდა გვანცა.
_საჭმელს ხომ შეჭამ? - შეეკითხა თორნიკემ შენგელიას, თუმცა პასუხს არ დალოდებია ისე გავიდა ოთახიდან.
გვანცა სწრაფად წამოხტა საწოლიდან, კარს მივარდა და გადაკეტა. კაცს საკეტის ხმა რომ შემოესმა ზურგს უკნიდან ცალყბად ჩაეცინა და თავი გადააქნია.
_ვაიმე, რა ჯანდაბამ დამალევინა ის ვისკი, იმაზე უარესი რა მოხდებოდა რაც წუხელ მოვახდინე. ლექცია ჩამიტარებია, ამასაც უსმენია, მერე გული ამრევია... ვაიმე, ვაიმე რატო ვარ საერთოდ ცოცხალი, ასე რამ წამიშალა მეხსიერება, თითქოს წუხანდელი ღამე საერთოდ არ არსებულა ჩემს გონებაში, ვერაფერს ვიხსენებ, მხოლოდ ის მახსოვს კისერზე რომ შემოვხვიე ხელები და ძალა რომ მეცლებოდა... დავუბანივარ, ხო დავუბანივარ, დამსველებია ტანსაცმელი... გამომიცვალა პატარა ბავშვივით... - ბუტბუტებდა გაბრაზებული გვანცა თვაისთვის, თან იცვლიდა. რომ ჩაიცვა კარი გააღო და გავიდა. მისი ნაცვამი მაისური და საცვალი ჩანთაში ჩაიდო.
სახლს მოავლო თვალი. გაოცდა. ყველაფერი მილაგებული იყო. ყველაფერს თავისი ადგილი ჰქონდა მიჩენილი, თითქოს ბოლო რამდენიმე დღეა, არაფერი გადანაცვლებულა ერთი ადგილიდან მეორეზე.
_დაიცა, ეს სამზარეულო შენ დაალაგე? - გაფართოვებული თვალებით იკითხა შენგელიამ.
_მე წესრიგის მოყვარული ადამიანი ვარ. ისე არაფერი მაღიზიანებს, როგორც უწესრიგობა. ამიტომ, სადაც მე ვარ იქ სულ წესრიგი უნდა იყო, შესაბამისად არც დალაგებას ვთაკილობ, რათა შევიქმნა სასიამოვნო განწყობა. - კონკრეტული პასუხი გასცა ავალინმა და მინერალური წყალი მიაწოდა გაოცებულ გოგონას.
_მე კიდე როგორ აგრიე გუშინ, არ უნდა მოვსულიყავი, - გულისწყვეტით თქვა გვანცამ.
_პირიქით, კარგი ჰქენი რომ მოხვედი. ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი რამ გააკეთე, ეს ძალიან ბევრს ნიშნავდა... ოღონდ აწი დახსომე, სანამ არ დაალაგებ, ერთ წვეთსაც არ დალევ. - უთხრა მხიარული ტონით კაცმა.
შენგელიას გაეღიმა.
_აწი აღარ მოვალ აქ! - დარწმუნებული ხმით თქვა გვანცამ და თორნიკეს თვალი აარიდა.
_შენ ხომ არ დაგავიწყდა მძევლად რომ მყავხარ აყვანილი? - ტონი არ შეცვლია თორნიკეს, - და სამუდამოდ ჩემთან დატოვებას რომ გიპირებ.
_აჰა, ანუ მე მძევალი ვარ? შენი მძევალი? - შეკავებული ღიმილით იკითხა გვანცამ.
_დიახ ასეა! - დაემოწმა კაცი.
_გამტაცებელთან მოლაპარაკება არაა შესაძლებელი?
_მოლაპარაკებებს არ ვაწარმოებ! გამორიცხულია!
_ეგრე სად გაგონილა? იცოდე პატიმრობა არ აგცდება.
_მე ისედაც ტუსაღი ვარ, ბოლო რამდენიმე თვეა.
_უცნაურია, უპრეცედენტო შემთხვევაა, მძევალმა, ტყვედ ჩავარდნამდე დაატუსაღა გამტაცებელი?
_ასე გამოდის!
_მაშ, მოლაპარაკება არა, ჰო? - გამომცდელად ჰკითხა შენგელიამ.
ავალიანი ჩაფიქრდა, თან ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე.
_გააჩნია შემოთავაზებას, - უთხრა მერე.
ახლა შენგელია ჩაფიქრდა, ვერაფერი მოიფიქრა რა ეპასუხა ავალიანისთვის.
_მე მაქვს წინადადება. - თქვა თორნიკემ და გვანცას მიუახლოვდა.
_აბა გისმენ, იღაღადე! - გაეცინა გვანცას და ერთი ნაბიჯით უკან დაიხა, რადგან მამაკაცს თვალები ემღვრეოდა უკვე.
_ ჯერ ახლოს მოიწი, - შეცვლილი ხმით წარმოსთქვა ავალიანმა და შენგელიას ხელი გაუწოდა.
გვანცაც დაჰყვა მის სურვილს და სულ ახლოს დაუდგა თორნიკეს. იმ წამს ერთმანეთის გულის ხმა ესმოდათ, როგორ რითმულად და მელოდიურად ცემდა გულები.
მამაკაცმა ყურზე ჩამოშლილი თმა ფრთხილად გადაუწია შენგელიას, ტუჩები ყურთან მიუტანა და მთრთოლვარე ხმით უჩურჩულა:
_ცოლად გამომყევი.....



მამაკაცმა ყურზე ჩამოშლილი თმა ფრთხილად გადაუწია შენგელიას, ტუჩები ყურთან მიუტანა და მთრთოლვარე ხმით უჩურჩულა:
_ცოლად გამომყევი...
_მე? - სულელური კითხვა დასვა გვანცამ, მოულოდნოლებისგან.
_შენ აბა, ვინ? - სიცილი ძლივს შეიკავა სვანმა.
_ამას, მართლა ამბობ? - დაეჭვებით იკითხა შენგელიამ და იგრძნო, როგორ გაეყინა ხელ-ფეხი.
_მე მეკითხები მაგას? - გაოცება ვერ დამალა კაცმა.
_ისევ სისულელე ვიკითხე ხო? - დაბნეულად გაეცინა გოგონას, - მოიცა, რა? ცოლად გამოგყვე? - თითქოს ახლა მიხვდა, თუ რა უთხრა მას ავალიანმა. თორნიკემ დასტურის ნიშნად წარბები ზემოთ აზიდა და თავი დაუკრა.
შენგელიას ასული გონება გაფანტული შესცქეროდა მის წინ მდგომ და პასუხის მოლოდინში სუნთქვა შეკრულ მამაკაცს.
_არა, ახლა არ შემიძლია! - თქვა მერე კატეგორიულად.
თორნიკე თითქოს მოელოდა ამ პასუხს. სუნთქვა განაგრძო.
_დღეს ან ხვალ დავქორწინდეთ-თქო არ გეუბნები. - განუცხადა ზედმეტი სიმშვიდით.
შენგელია ჩაფიქრდა. იატაკს ჩააჩერდა. რამოდენიმე წუთს იდგა ასე. ავალინს თითქოს მოთმინება დაეკარგაო, უცებ ხმას აუწია.
_გვანცა მისმინე... შემომხედე. თვალებში მიყურე. - ნიკაპზე ხელი წაავლო და აიძულა თვალებში შეეხედა მისთვის, - მითხარი, გიყვარვარ?
_კი.
კიდევ ერთხელ იგრძნო სასიამოვნო ტკივლი გულის არეში თორნიკემ.
_როცა უყვართ, მასთან ერთად ცხოვრების გაგრძელებაც უნდათ, ხომ ასეა?
_კი ასეა. - დაემოწმა გვანცა.
_როგორც, სჩანს შენ ეს სურვილი არ გაგჩენია.- ვითომ გულის წყვეტით თქვა კაცმა. არადა კარგად ხვდებოდა, რომ შენგელიას ასული შოკში იყო.
_არა, - წამოიძახა უცებ, - არ არის მართალი ეგ. ეგრე რომ იყოს დღეს აქ არ ვიქნებოდი...
_მაშინ რა გიშლის ხელს? - შეაწყვეტინა ლაპარაკი.
_არაფერი. - მხრები აიწურა გვანცამ, - შენს მიერ შემოთავაზებულ წინადადებას ვიღებ და ამ წამიდან ძალაში შედის, - უთხრა ღიმილით და კისერზე შემოხვია ხელები.
_ანუ თანახმა ხარ? - სიხარულისგან ხმა გაპარვოდა თორნიკეს.
_რა თქმა უნდა! - მტკიცედ უპასუხა შენგელიამ და კიდევ უფრო მაგრად მოჰხვია მკლავები დაძარღვულ კისერზე.
ახლა ავალიანი იყო შოკში. შინაგანად თითქოს მოამზადა საკუთარი თავი ყველანაირი პასუხისთვის, მაგრამ დადებითი რომ მოისმინა, აღმოჩნდა, რომ არ იყო მზად ამხელა სიხარულისთვის და გაშეშდა. ვერაფერს ფიქრობდა, მხოლოდ გვანცას ხმა ექოსავით ჩაესმოდა განმეორებით „რა თქმა უნდა! რა თქმა უნდა!“
_გეწყინა? - შენგელიას გაკვირვებულმა ხმამ მოაფხიზლა.
_არა, რას ამბობ, კი არა, გონება გამეთიშა სიხარულისგან უცებ, - გაეღიმა და ახლაღა გაიაზრა, რომ მის წინაშე მისი მომავალი ცოლი იდგა, - შენ ჩემი მეუღლე გერქმევა... ღმერთო! - წამოიძახა უცებ და მთელი ძალით გულზე აიკრა გოგონა, უნდოდა ამ ერთი ჩახუტებით ბოდიშიც მოეხადა იმ დაბნეულობისთვის და გაფანტული წამებისთვის და მადლობაც გადაეხადა მინიჭებული სიხარულისთვის. თანდათან ძლიერად უჭერდა ხელებს გვანცას ზურგს.
_შენ ჩემი ცოლი გერქმევა, ჩემი შვილების დედა, ჩემი ცხოვრების თანამგზავრი, ჩემი ჭაღარა თმის და დანაოჭებული სახის მომფრებელი, - ბუტბუტებდა ავალიანი და ყოველი ფრაზის დასრულებისას სახეს უკოცნიდა გვანცას, - ჩემი გულის ცემა გერქმევა, ჩემი თვალები, ჩემი სუნთქვა და ჩემი ბედნიერება.
შენგელიამ ამდენ ემოციას ვერ გაუძლო და ატირდა. ტიროდა მაგრამ ეს ცრემლები ბედნიერებას ეკუთვნოდა.
_იცი? პირველად რომ დაგინახე, მაშინვე მივხვდი, რომ მე შენთან ერთად მომიწევდა დაბერება. - უთხრა გვანცამ და ცრემლიან თვალებზე ხელი გაისვა.
_ჰო, ჩემო გოგო, ჩემო ანგელოზო, ასეც იქნება, - ხმა უთრთოდა კაცს, თვალებიც ამღვრეოდა და სისხლიც ადუღებოდა. ვენები უფრო დაბერვოდა...
_შენ ჩემი ქმარი უნდა იყო? - ტირილი სიცილში გადაეზარდა გოგონას.
_უეჭველი! - ავალიანსაც გაეცინა.
_ძალიან, ძალიან, ძალიან მიყვარს მე ჩემი ქმარი, - წარმოსთქვა შენგელიამ საოცრად თბილი ხმით, ფეხის წვერებზე აიწია და მამაკაცის ტუჩებს თავისი ტუჩები მიაგება.
ირგვლივ ისევ იასამნისფერმა ბურუსმა დაფარა ყველაფერი...

• * * *
რაც პაატა და გვანცა დაბრუნდა თბილისში, მის მერე სულ მოწყენილი იყო ნუცა.
ერთის მხრივ მეგობარი ენატრებოდა, მეორეს მხრივ მისი სულის ნაწილი - პაატა.
ტელეფონის ეკრანს მიეჯაჭვა. ელოდა საყვარელი ადამიანისგან ზარს. ახალაძეც დიდხანს არ ალოდინებდა, რადგან შეიძლება ითქვას, მას ნუცაზე მეტად უჭირდა.
_ვეღარ ვუძლებ უკვე, ათი დღე გავიდა რაც არ მინახიხარ და გიჟს ვგავარ, - უთხრა ტელეფონზე საუბრისას ბიჭმა ნუცას.
_აბა მე მკითხე, როგორ ვარ, რომ წარმოვიდგენ რამდენ ხანს ვერ გნახავ კიდე, სუნთქვა მიჩერდება და გული მეკუმშება, - თვალზე ცრემლი მოადგა გოგონას.
_ჩემი კუდიანი გოგო, - გაეღიბა ახალაძეს და საოცრად მოუნდა ახლა მისი გულში ჩკვრა და მის ხვეულ თმაზე მიფერება, - სწავლა როდის გეწყება, ანუ ქუთაისში როდის მიდიხარ?
_დღეს მივდივარ, საღამოს იქ ვიქნები უკვე. ორშაბათს ვიწყებ სწავლას. - უთხრა უხალისოდ.
_გეზარება? - გაეცინა ახალაძეს.
_აუ კი, თან ძალიან, - აჰყვა ნუცაც.
_ნუ წუწუნებ ახლა, სიზარმაცეს არ ვართ იცოდე.
_არ ვწუწუნებ, კარგი ჰო.
_გავთიშე ახლა, სმსახურში მივდივარ, მერე დაგირეკავ. - პაატა ნაჩქარევად დამეშვიდობა შეყვარებულს, საჩვენებელი თითი საფეთქელთან მიიტანა და ჩაფიქრდა, თიტქოს რაღაცას გეგმავდა. მერე სახე გაებადრა და კმაყოფილს გაეღიმა.

• * * *
_მალხაზ! გვანცას ხომ არ დაურეკავს? - იკითხა მანანამ და მობილურის ეკრანს დახედა.
_არა, არ დაურეკავს. აცადე, რა მოგდის, მეგობრებთან ერთადაა, ხომ არ დაიკარგება?
_რავიცი, რაღაცა მაფორიაქებს...
_მოვედიიი. - უცებ გვანცას ცქრიალა ხმამ აავსო ახლი. შემოსასვლელის კარი მიხურა, გასაღები და ჩანთა საკიდზე ჩამოკიდა და სამზარეულოსკენ გაემართა.
_ახლა ტვინს მიჭამდა დედაშენი სწორედ, - გადაიხარხარა უფრსმა შენგელიამ და შვილს ლოყაზე მსუბუქად უჩქმიტა.
_ჰო? რაო დე რა ხდებაო? - გაეცინა გვანცას.
_დედა სად წადი, მთელი ღამე ვერ მოვისვენე რომ არ იყავი სახლში. - თქვა წუწუნით ქალმა და თმაზე ჩამოუსვა გვანცას ხელი მზრუნველად.
_დედა, კარგი, აწი აღარ წავალ, არ დაგტოვებ მარტოს.
_ოჰ, კარგით ახლა, ამიჩუყდა გული, სად შემიძლია ამდენი, - ვითომ სატირლად დაბრიცა სახე მალხაზმა და მერე ფხუკურით გაიცინა.
_ნეტა რა გაცინებს, მთელი ღამე კიტრივით გეძინა. - გაუჯავრდა მანანა ქმარს.
_ქალოოო! - მალხაზმა უცებ შეწყვიტა სიცილი, - შენა, იმას ვერ ელევი ერთი ღამით მეგობართან დარჩა შენი შვილი და რომ გათხოვდება მერე რაღას იზამ? - გულთმისანივით იკითხა უფროსმა შენგელიამ.
გვანცას ცივმა ოფლმა დაასხა. უხერხულად შეიშმუშნა.
_კარგით ახლა მორჩით ორივე! - თითქოს გაბრაზდა კიდეც გოგონა, - არსად წასვლას არ ვაპირებ მე, აქ ვრჩები! - თქვა მერე ღიმილნარევი კატეგორიულობით. მაშინვე თორნიკე დაუდგა თვალწინ და უფრო ფართედ გაეღიმა.
_რას იძახი შვილო შენ, გადაირიე? - შეიცხადა კაცმა.
_არა, დედი, მასეც არ ვარგა, - თქვა შეფიქრიანებულმა მანანამ.
_სხვა საშველს არ მაძლევ და... კარგით ხო, უნდა წავიდე ისევ მე, მაგრამ გპირდები მალე დავბრუნდები.
_სად მიდიხარ დედი? - ისევ შეწუხდა ქალი.
_მაღაზიაში დედა, ჩანთა არ მიყიდია, თან ცოტას გავისეირნებ.
_საჭმელი არ გინდა? - დააწია სიტყვა უკვე ღია კარში მდგომ გვანცას.
_არა, ყავა დავლიე დილით. კაი, გაკოცეთ ორივეს, მალე მოვალ. - დაიბარა და კარი გაიხურა.
_მალხაზი, - დაიწყო მანანამ დაბალ ხმაზე, ტონში ეტყობოდა, რომ მნიშვნელოვანი რამ უნდა ეთქვა და ცდილობდა, ისე თქმულიყო სათქმელი უფროსი შენგელია არ გაღიზიანებულიყო, - მაგული ხომ იცი შენ, ოქროპირიძე, მეორე სადარბაზოშ რომ ცხოვრობს მეხუთეზე,
_ხო ვიცი, მერე?
_მისი შვილიც ხომ იცი?
_კი ვიცი, ერეკლეზე ამბობ ხო?
_ჰო, ზუსტად! - გაუხარდა ქალს ქმრის კარგი მახსოვრობა.
_ერეკლე როგორ არ ვიცი კაცო, ამ ეზოში გაზრდლია, ჩემს თვალწინ.
_ჰოდა, ახლა როგორ გამოიჭიმა კაბინეტში, დოცენტი გახდა.
_ოჰო, მშვენიერია, - მოუწონა წარმატება მაგულის ბიჭს უფროსმა შენგელიამ.
_ჰოდა მაგული ვნახე გუშინ, პირდაპირ ვერ მითხრა, მარა მიმახვედრა, რძლად მოსწონს გვანცა. - თქვა მანანამ თითქმის ჩურჩულით.
_სერიოზულად?
_სერიოზულად!
_ვიფიქროთ მაგაზე, კარგი ბიჭია ნამეტანი ეს ერეკლე. - კმაყოფილი ჩანდა უფროსი შენგელია.


ერთმა კვირამ განვლო.
გვანცასთვის და თორნიკესთვის ერთმა, აყვავებული ატმის ხესავით ლამაზმა კვირამ.
გვანცას სამსახური დაეწყო. დილაობით ავალიანი დადარაჯებულივით ეცხადებოდა სადარბაზოსთან და სამსახურში მიჰყავდა. ერთმანეთით ხარობდნენ.
მანანას მაგულიმ უკვე პირდაპირ უთხრა სათქმელი.
_მაგული, ვიცი კარგი ხალხი ხართ, კარგი შვილიც გყავს გაზრდილი, მაგრამ გვანცა რთული ხასიათების გოგოა, არ მოგვცემს უფლებას მის ცხოვრებაში ჩავერიოთ. - მორიდებით შეაპარა მანანამ სათქმელი ერეკლეს დედას.
_ოჰ, როგორ მიყვარს, ასე დამოუკიდებელი და მტკიცე ახალგაზრდები, - ხელი ხელს შემოჰკრა მაგულიმ. გვანცას დედის ნათქვამი არაფრად ჩააგდო. უფრო სწორად, არ აღიქვა სერიოზულად.

• * * *
იმ დღეს, როდესაც ახალაძემ ნუცას დაურეკა და გაიგო, გოგონა ქუთაისში მიდიოდა, გადაწყვიტა იქ ჩასულიყო მანამ, სანამ ნუცა მივიდოდა სახლში.
გვანცასგან გაიგო ნუცას ბინის მისამართი.
ბინდდებოდა ტაქსი ბინის წინ რომ გაჩერდა. ნუცა უხასიათოდ გადმოვიდა მანქანიდან. მძღოლმა საბარგულიდან ბარგი ამოალაგა და იქვე დაუტოვა.
პაატას ვერ ამჩნევდა, არა, თვალთა ხედვის არეამ კი აღიქვა მანქანა და იქვე მდგომი ბიჭი, მაგრამ სპეციალურად არ გაიხედა, თითქოს იქ არავინ მდგარიყო.
ნუცა დიდ ჩანთას დასწვდა და წამოწევა სცადა როცა ძალიან ნაცნობი ხმა შემოესმა.
_უკაცრავად, ქალიშვილო, ვგონებ დახმარება გჭირდებათ, - ახალაძე გაღიმებული სახით უახლოვდებოდა მის გულისწორს.
ნუცა რა მდგომარეობაშიც იყო, ისე გაშეშდა. იფიქრა მეჩვენებაო. ყველაფერს იფიქრებდა, მაგრამ იქ თუ პაატას ნახავდა, წამითაც არ გაუელვებია თავში.
უცებ ჩანთას ხელი უშვა, წელში გაიმართა და სწრაფად მობრუნდა ხმის ავტორისკენ.
_ვაიმეეე, - შეჰკივლა გოგონამ და ბიჭისკენ გაიქცა. ახალაძემ გაშლილი ხელებით მიეგება, როგორც პატარა ბავშვს ვეგებებით, ბედნიერ სახით რომ მორბის ჩვენკენ და ერთი სული აქვს როდის მოგვიახლოვდება და შემოვხვევთ მკლავებს, სიყვარულით სავსე ჩახუტებით რომ ვიკრავთ მერე გულში. ასე სიყვარულით სავსე ჩახუტებით ჰყავდა გულში ჩაკრული ნუცა ბიჭს და თმას უკოცნიდა. იმ წამს ერთარსებად იქცნენ. ერთმანეთის ფილტვებით სუნთქავდნენ და ერთი გულით არსებობდნენ.
_სიზმარში ვარ ხო? არა, ეს ნამდვილად სიზმარია, არ მინდა გავიღვიძო, - ბუტბუტებდა ნუცა და უფრო მაგრად ეკვროდა პაატას.
_აქ ვარ, აქ. - ახალაძეს ღიმილი არ შორდებოდა სახიდან.
_როგორ გამახარე, როგორ გამაბედნიერე, შენ ხომ არ იცი...
_რას ჰქვია არ ვიცი?! - გაეცინა ბიჭს და შუბლზე აკოცა გოგონას.
_ღმერთო ჩემო, რა კარგია შენ რომ მყავხარ, - აღმოხდა ნუცას და თვალები სიხარულის ცრემლებით აევსო.
_ჩემი კუდიანი გოგო! შენგელიას მადლობელი ვიქნები მთელი ცხოვრება, შენი ტავი რომ გამაცნო. - თქვა გულწრფელად ახალაძემ.
მერე ბარგი შეზიდეს სახლში.
ღამით იქ დარჩა პაატა. დილით კი უთენია დაადგა გზას თბილისისკენ ბედნიერებით სავსე.


• * * *
ერთ დღესაც როდესაც გვანცა სამსახურიდან ბრუნდებოდა, ეზოში თორნიკეს მანქანა შენიშნა. თორნიკეც იქვე იდგა მანქანასთან, ტელეფონს ჩასჩერებოდა, აშკარად რაღაცას კითხულობდა. გული აუჩქარდა შენგელიას, სახეზე ღიმილი გაეფანტა. მუხლებში სისუსტე იგრძნო. მიუახლოვდა.
_გამარჯობა, ბატონო თორნიკე! - მიესალმა მეტად ოფიციალურად.
_გაგიმარჯოს შენგელია ასულო, - დაუბრუნა ღიმილით სალამი კაცმა.
_აქ რას აკეთებ?
_ჯერ ცოლი არ გამხდარხარ და უკვე პატაკს მთხოვ? - უთხრა დაბალ ხმაზე და გაეცინა.
_აბა, რას ელოდები შენ ჩემგან? - აჰყვა სიცილში გვანცაც.
უცებ საიდანღაც, ჩასაფრებულივით მაგული გამოჩნდა. გამაღიზიანებელი ღიმილით მიუახლოვდა მათ. მიესალმა ორთავეს, გვანცა კი, გადაკოცნა.
_როგორ ბრძანდებით მაგული დეიდა? - ზრდილობისთვის მოიკითხა მეზობელი შენგელიამ.
_ჩემი შვილის ხელში მართლა რომ გადასარევად ვბრძანდები. - დაიკვეხნა მაგულიმ, - გვანცა რაღაც მინდა, რომ გითხრა, - თქვა მერე და თვალით ანიშნა გვერდზე გავიწიოთო.
შენგელიაც დაჰყვა მეზობლის სურვილს და რამოდენიმე ნაბიჯი მაგულისთან ერთად გადადგა.
_გისმენ მაგული დეიდა, - ინტერესი მოემატა გვანცას.
_მანანამ ალბათ გიყვება ჩვენზე, ხო?
_ კი, ხშირად გახსენებთ მამაც და დედაც, თქვენი შვილის წარმატება ახსენეს, გილოცავთ, მართლა, და ერეკლესაც მიულოცეთ ჩემგან. - ისევ ზრდილობის გამო, მოუწია ამის თქმა შენგელიას. მაგული გაიბადრა. სითამამე შეემატა.
_შვილო, ხვალ რომ შენთან ამოვიდეთ წინააღმდეგი ხომ არ იქნები?
გვანცასთვის გაურკვეველი კითხვა დასვა ქალმა.
_წინააღმდეგი რატომ უნდა ვიყო, - გაიოცა გოგონამ, - მობრძანდით! სიამოვნებით გიმასპინძლებთ.
_შენ ამ დროს ბრუნდები სახლში ხო? - შენგელიას პასუხმა ისე გაახარა მაგული, აღარ იცოდა რა ექნა. ლამის ადგილზე აცქმუტდა.
_დიახ.
_კარგი, მაშინ ამ დროს გესტუმრებით. წავედი ახლა მე. - დაემშვიდობა და როგორ უცნაურადაც გამოჩნდა, ისე უცნაურად გასცილდა იქაურობას.
_რა უნდოდა? - იკითხა ავალინმა მოქუფრული სახით.
_სტუმრად უნდა მოსვლა და ნებართვა ჩემგან აიღო. რა უცნაური ქალია. - მხრები აიწურა გოგონამ.
_ვინ არის მაგის შვილი? - უხასიათობა დაეტყო ხმაში სვანს.
_ერეკლე. - მოკლედ მოუჭრა გვანცამ.
_ერეკლე? - ორაზროვნად იკითხა კაცმა.
_ხო ერეკლე!
_და ვინ არის ეს ერეკლე? - სახელი გაწელილად და ირონიით წარმოსთქვა ავალიანმა.
_რა გჭირს? - არ მოეწონა შენგელიას თორნიკეს ტონი.
_არაფერი! - პასუხს თავი აარიდა და მანქანაში ჩაჯდა.
_სად მიდიხარ? - ჰკითხა გაოცებით გვანცამ.
_საქმე მაქვს. ადი შენ სახლში. - მკაცრად უთხრა გოგონას და ძრავა ჩართო. გვანცა არ დალოდებია მისი ეზოდან გასვლას, გაბრაზებულმა შეაჭრა სადარბაზოში. ავალიანი მაშინვე მიხვდა, რომ აწყენინა და მწარედ ჩაეცინა.
სახლში შესულმა მობილური გამორთო და გადაწყვიტა თორნიკეთან არანაირი კონტაქტი არ ჰქონოდა. გაბრაზებულ გულზე არც მისი ნახვა უნდოდა, არც ხმის გაგონება.
_დედა მე ვიძინებ და არ გამაღვიძო ქვეყანაც რომ დაიქცეს. - დაუბარა მანანას და საძინებელში შევიდა, მერე რაღაც გაახსენდა, გამობრუნდა ისევ უკან, - მხოლოდ იმ შემთხვევაშ გამაღვიძე, შენ თუ დაგჭირდება რაიმე.
მანანას არაფერი უპასუხია. დედების უმეტესობა გრძნობენ მათი შვილილების შინაგან მდგომარეობას, ერთ-ერთ მათგანი იყო მანანაც. ისედაც ემოციური და მგრძნობიარე ქალი, ფეხმძიმობამ უფრო მგრძნობიარე და გულჩვილი გახადა.
კარგად ხედავდა მისი შვილის თვალები სხვანაირად იმზირებოდნენ. რაც აქამდე არ შეუმჩნევია. რამოდენიმეჯერ ავალიანთან ერთადაც დაინახა. რაღაცას ხვდებოდა შენგელიას დედა, თუმცა ამას არ უღრმავდებოდა მის გამოკვლევას არ ცდილობდა.

თვალები რომ გაახილა და ოთახში ბნელოდა, მიხვდა,რომ ძალიან დიდი ხანი ძინებია. ხელის ფათურით ტუმბოზე მდგარი სანათი აანთო და ოთახი სუსტმა სინათლემ გაანათა. ზანტად წამოდგა საწოლიდან. კარებისკენ გაემართა. შესცივდა ახლადგაღვიძებულზე, მობრუნდა და ის პლედი მოიხვია, რომელიც რამოდენიმე წუთის წინ მძინარეს ეფარა.
ტელევიზორის ხმა შემოესმა ოთახიდან გასულს და საჭმლის მადის აღმძვრელი სუნი მიეგება. „როგორც სჩანს მახო ტელევიზორს უყურებს, მანჩო ვახშამს ამზადებს“ , გაიფიქრა.
_დეე, - დაიძახა დაბოხებული ხმით.
_ჰო დედი, აქ ვარ ტელევიზორის ოთახში. - გამოსძახა მანანამ.
_მამა სად არის? - იკითხა გაკვირვებით, როდესაც დედა სავარძელში მოკლათებული დაუხვდა პულტით ხელში.
_სამზარეულოში, - ჩაეცინა მანანას.
_მახო ამზადებს ვახშამს?
_ჰო, და დამხმარე ჰყავს. - გვანცა სამზარეულოსკენ გაემართა, მანანას ნათქვამი სიტყვეი „დამხმარე ჰყავს“- ო არ გაუგია.
ჰოი საოცრებავ! შენგელიას ასული კარებშივე გაშეშდა. გაოგნება მოჰგვარა იქ ნანახმა.
ავალიანს მკლავები დაეკოტავებინა და სამწვადე მასალას ჭრიდა, უფროსი შენგელია კი ამას შამფურებზე აგებდა. გაზქურაზე ერთი თავი კერძი მზადდებოდა კიდე. ქვაბიდან საოცარი ოხშივარი ამოდიოდა. გვანცას ნერწყვიც კი მოადგა.
_ოჰ, მამი, გაიღვიძე? - მალხაზმა შვილი შენიშნა.
თორნიკემ თითქოს არც არაფერი გაუგიაო, თავიც არ აუწევია ზემოთ. არადა, მთელ ტანში ჟრუანტელმა დაუარა მისი ხმის გაგონებისას.
_რას აკეთებთ აქ, ჩამი-ჩუმი რომ არ ისმის ისე, ხომ მშვიდობაა? - იკითხა გაოცებული ხმით, თან გაღიმება სცადა.
_ქეიფს ვაპირებთ და... - უპასუხა მალხაზმა.
_ააა, - გააგრძელა გვანცამ, თან თორნიკეს დააკვირდა, სახის ნაკვთი არ უტოკდებოდა, ამაზე ძალიან გაღიზიანდა, - რატომაც არა, იქეიფეთ, რა გენაღვლებათ. - თქვა ირონიულად, ეს ნათქვამი მხოლოდ ავალიანს ეკუთვნოდა. საბედნეროდ უფროს შენგელიას არ გაუგია.
კარებზე ზარის ხმა გაისმა.
_მამი გააღე, გუჯა იქნება.
გვანცა კარის გასაღებად გავიდა. კარში გუჯა იდგა, ბეჭზე ხურჯინივით წამოეგდო ცელოფნის მოზრდილი პარკი, საიდანაც შოთის პურებს ყურები დაეცქვიტათ.
მოსული შინ შეიპატიჟა შენგელიამ და კუდში დაედევნა, ცხელი შოთის სუნმა წაიყოლა გვანცა.
_ვაიმე ამას ეს კუდი თუ არ მოვატეხე, აქვე შევწუხდები, ხომ შეიძლება გუჯა ძია? - იკითხა გოგონამ და პასუხს არ დალოდებია ისე აისრულა საწადელი. გემრიელად ჩაკბიჩა პური და ნეტარებისგან თვალები დახუჭა. ახლა კი იკადრა თორნიკემ, თვალი გაქცეოდა მისკენ. ლოყა გამობერილი შენგელიას ასული რომ დაინახა, ღიმილი მოეფინა სახეზე, მაგრამ მაშინვე აარიდა თვალი.
_ჭამე ძია, ჭამე, - თბილი ხმით და ღიმილით დართო ნება მეგობრის შვილს გუჯამ.
შენგელიამ მადლობა გადაუხადა და სამზარეულო დატოვა. იმ ოთახში შევიდა სადაც მანანა იყო. საათს გახედა ცხრა დაწყებულიყო.
_დე, აქ უნდა გაშალონ სუფრა? - ჰკითხა ჩურჩულით დედას.
_არა, დაბლა ჩადიან ეზოში. მწვადი იქ უნდა შეწვან.
_აა... და თორნიკე როგორ აიყოლიეს? - სასხვათაშორისოდ იკითხა გვანცამ.
_რავიცი, მამაშენი იყო ჩასული მასთან და...
_აა... შენ როგორ გრძნობ თავს?
_კარგად ვარ, რავიცი. - მხრები აიჩეჩა ქალმა.
_გარეთ მინდა გასვლა, შენ ხომ არაფერი გჭირდება?
_არა, არაფერი არ მინდა. გარეთ რა გინდა?
_გოგოებს უნდა შევხვდე, სადმე დავსხდებით და ყავას ან ჩაის დავლევთ.
_ისევ მირანდა და ლანა? - იკითხა უკმაყოფილოდ მანანამ.
_დიახ! - დაუმოწმა ღიმილით შენგელიამ და ის ღამე დაუდგა თვალწინ ავალინთან რომ გაათია. ჟრუანტელმა დაუარა. როგორ მოუნდა ახლა ისევ მოხვეოდა კისერზე, ყელზე დაბერილი ძარღვები დაეკოცნა და მისი სურნელით გაეჯერებინა ფილტვები.
_უნდა დარჩე?
_არა, დედა, მოვალ, მოვალ! კაი გავედი ჩავიცვი. - ჯერ აბაზანაში შევიდა, მეგობრებს დაურეკა, შეხვედრის ადგილი შეათანხმეს, მერე თავი ოიწერიგა, ოთახში დაბრუნდა ღია კარადის წინ მოჭუტული თვალებით დადგა. დიდი არჩევანის წინ იდგა. უნდოდა ჩვეულებრივზე ლამაზი ყოფილიყო, რომ ავალიანს ენახა.
ბოლოს წითელი კაბა აარჩია. კაბა საკმაოდ მოხდენილი იყო გვანცას სხეულზე. მუხლს ერთი მტკაველით ასცდენოდა. დაბალი საყელოთი და მკლავით იყო. ფეხზე შავი ტუფლები მოირგო, თვალის ზედა მხარე მუქად შეიღება, თმა კი თავისუფლად დაიხვია ზემოთ და ორი გრძელი ჩხირით დაიმაგრა. გრძელი საყურეებიც საოცრად მოუხდა მის, გედივით მოღერებულ ყელს. სუნამო მიიპკურა, შავ ხელჩანთას დაავლო ხელი და ოთახიდან გავიდა.
მანანას დაენახა, სანამ რამეს თქმას მოიფიქრებდა ქალი, მანამდე შენგელიამ სამზარეულოში შეაჭრა.
_მა, მე გოგოებთან მივდივარ. აბა, კარგ ქეიფს გისურვებთ. - დაუბარა იქ მყოფთ თან გაიღიმა.
ავალიანს ხორცის დაჭრა დაემთავრებინა, ფანჯარასთან იდგა, რაფას მიყრდნობოდა და მომუსაიფე მეზობლებს ყურს უგდებდა. გვანცას დანახვამ კაცს ფერი დაუკარგა. იგრძნო, როგორ შეწყვიტა გულმა ფეთქვა და როგორ დაენამა შუბლი ცივი ოფლით. თვალი ააყოლ-ჩააყოლა, უცებ გასწორდა და ისეთი მზერით შეხედა შენგელიას, ლამის ადგილზე გააშეშა. მაგრამ გვანცამ ვითომ აქ არაფერიაო, მზერა დააიგნორა და უდარდელი ღიმილი აიკრა სახეზე. მამას ლოყაზე აკოცა და სამზარეულოდან გავიდა. საკიდიდან თბილი შარფი ჩამოხსნა და ჩანთის ტარზე შეფსკვნა. დედას ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა და კარი გაიხურა.
_ეს გოგო ბოლოს მომიღებს მე, - ჩაილაპარაკა მანანამ და რამოდენიმე წამს იმ კარს გაუშეშა თვალი, რომლიდანაც გვანცა გავიდა.
გარეთ გასულმა შვებით ამოისუნთქა.
„იეეს! გამომივიდა!“ თქვა კმაყოფილმა და ლიფტის მოსვლას დაელოდა.
ავალიანი ისე აწრიალდა მოსვენება დაკარგა.
_აუ, თქვენ თუ არ გეწყინებათ, სიგარეტს ავიღებ სახლიდან, მოვწევ და ამოვალ ახლავე, - მოიფიქრა უცებ გარეთ გასვლის მიზეზი.
მეზობლებმა, „არა, რა უნდა გვეწყინოსო“ და სწრაფად გამოვიდა გარეთ, მაგრამ შენგელიას ვერ მიუსწრო, ლიფტი კარი იმ წამს დაიკეტა. მაშინვე კიბეებს დაუყვა სირბილით და პირველ სართულზე, ლიფტის კარის გასწვრი კედელს ორივე ხელით მიეყრდნო, თან სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა.
კარი გაიღო. შენგელიას ასულს ლამის ელდა ეცა, იქ თორნიკე რომ დახვდა. კაცმა ხელები კარებზე გადაანაცვლა და ზედ - ლიფტის ზღრუბლზე დადგა. ასე ხელს შეშლიდა კარს დაკეტვას და გვანცას ლიფტიდან გამოსვლას. თვალის კაპილარები ჩასწითლებოდა და მრისხანებით შესცქეროდა მის წინ, მოჩვენებითი სიმშვიდე მორგებულ, გოგონას.
_სად მიდიხარ? - ჰკითხა ისეთი ტონით, თითქოს წამის წინ უთხრა და ვერ გაიგო ადგილი, თუ სად მიდიოდა.
_მეგობრებთან, - უთხრა მკვახედ შენგელიამ.
_ასე ჩაცმული? - კაბის სიგრძეზე მიუთითა თვალებით და კბილები მაგრად დააჭირა ერთმანეთს.
_დიახ, ასე ჩაცმული! - უტეხად დაუდასტურა გვანცამ.
_და ეს მოგწონს არა?
_რატომაც არა? მიხდება და მიტომ ჩავიცვი. ლამაზი ფეხები მაქვს! - ფეხებზე დაიხედა გოგონამ და კიდევ ერთხელ დატკბა მისი, მართლა ლამაზი სხეულით.
_რატომ ცდილობ მოთინების ფიალა ამივსო?
_მოთმინების, არა, მაგრამ ღვინის ფიალას აგივსებენ მალე, - გაეკრიჭა შენგელია, გამიშვი ახლა, მელოდება მეგობრები.
_ახლა სახლში ახვალ, მაგ კაბას გამოიცვლი და ისე წახვალ იქ, ხოლო როცა ჩემთან ერთად იქნები მაშინ ჩაიცვამ, გასაგებია? - ისეთი მკაცრი ხმა ჰქონდა ავალიანს, გვანცას გააჟრჟოლა. მაგრამ პოზიციის დათმობას არ აპირებდა.
_არაფერს არ გამოვიცვლი! გამატარე!
_შენ ვერ გაიგე რა გითხარი?
_მაგვიანდება, გამიშვი! - გაიმკაცრა ხმა და გამომეტყველება, შენგელიამ.
_ჩემი ხელით გაგხადო ახლა ეგ, თუ რა გინდა? - უთხრა და ლიფტში შევიდა.
_ხომ არ გაგიჟდი? - ფერი წაუვიდა გვანცას და უკან გადადგა ნაბიჯი.
_რაც გითხარი ის გააკეთე, აბრუნდი სახლში, ეს კაბა გამოიცვალე და ისე წადი მეგობრებთან შესახვედრად. - მთელი წინადადება დამარცლით უთხრა ავალინმა.
სხვა გზა არ ჰქონდა შენგელიას ასულს. თანხმობის ნიშნად გაჩუმდა და იმ ღილაკს დააჭირა თითი რომელსაც ოთხიანი ეწერა.
გაბღუზული სახით გადგა გვერდით. თორნიკეს არ უყურებდა, არც არაფერს ამბობდა. ბრაზი ისე მორეოდა, ცოტაც და იფეთქებდა.
ავალიანმა ზემოდან დახედა, მერე ოდნავ უკან დაიხა და უკეთ დააკვირდა შენგელიას შველივით სხეულს.
_ჰმ! - მხოლოდ ეს წარმოსთქვა და თავი გააქნია აქეთ-იქით.
ლიფტი გაჩერდა. გულზე შემოყრილი გამოვიდა იქიდან და სახლში შევიდა. კაცისთვის არც მოუხედავს. თორნიკემ კმაყოფილმა ღრმად ჩაისუნთქა და ამოისუნთქა, მერე კი მშვიდად დაუყვა კიბეებზე. სახლში უნდა შესულიყო სიგარეტისთვის.

_რატო მობრუნდი დედი?
_უნდა გამოვიცვალო, მოუხერხებელია რაღაც ეს კაბა და ტუფლები. - გასცა პასუხი სწრაფად და ოთახში შევიდა. ასევე სწრაფად გაიხადა კაბა და საწოლზე მიაფინა. საყურეებიც საწოლზე მოისროლა, ტუფლებიც იქვე მიაწყო.
„არ მოგეწონა მოკლე კაბა რომ მეცვა ხო? დამაცა შენ, მე“, იმუქრებოდა, თან ტანსაცმელს არჩევდა. ყველაზე მოკლე შორტი, ღიაფერის კედები და თეთრი,შავზოლებში გაწყობილი მაისური აიღო.
ჩაიცვა. სარკის წინ დატრიალდა. ზურგს უკნიდან, ზემოდან დახედა თავის ტანს. კმაყოფილმა ჩაიცინა და გარეთ დავიდა. კაბაზე ბევრად მოკლე იყო ეს შორტი. კიბეებით არჩია ჩასვლა. სადარბაზოს შემოსასვლელში იდგა თორნიკე. ეწეოდა.
ჯერ კედები დაინახა, მერე წვივები, მერე მუხლები... ცოტაც და გამოჩნდა შენგელიაც. კაცს სიგარეტი გაუვარდა ხელიდან.
მთელ სხეულში ჭიანჭველებმა დაუარეს. თმა ყალყზე დაუდგა. ვნება წამოეშალა. ვენები დაებერა. სისხლმა იმაზე სწრაფად იწყო მოძრაობა, ვიდრე აქამდე მოძრაობდა.
_არაფერი მითხრა, - ხელის გული დაანახა და გვერდით ჩაუქროლა.
აზრზე რომ მოვიდა გვანცა უკვე შორს იყო. მიდიოდა და ნარნარით მიჰქონდა მისი სხეული. ნერწყვი ხმაურით გადაყლაპა, სახეზე ნერვიულად ჩამოისვა ხელი კბილები მაგრად დააჭირა ერთმანეთს.
_რა ჯიუტია, როგორ მარტივად და ოსტატურად ახერხებს ჩემი მწყობრიდან გამოყვანას, - ჩაილაპარაკა გაოგნებულმა კაცმა და იქვე დაგდებული სიგარეტი, ჯერ გაჭყლიტა, მერე გაბრაზებულმა ფეხი გაჰკრა ბურთივით და ეზოში გააგდო. რამოდენიმე წამის განმავლობაში იდგა და უაზროდ გასცქეროდა ლამპიონებით განათებულ სივრცეს. მერე ეზოში გავიდა, სიგარეტის ნამწვი აიღო და სადარბაზოს კუთხეში მდგარ, პატარა ნაგვის ყუთში ჩააგდო.
ზანტად აზიდა ტანი კიბეებზე.
მაღლა უნდა ასულიყო, მეზობლები ელოდნენ.
გვანობამდე ისმოდა ეზოში კაცების და ჭიქების მიჭახუნების ხმა.
შენგელიას ასული ღამის პირველი საათი იყო შინ რომ დაბრუნდა.
ავალიანის მანქანა ეზოში არ იდგა. არც მის ფანჯრებში ენთო შუქი...

• * * *
თენდებოდა, რომ გაიღვიძა და მაშინვე ეზოში გადაიხედა, გული სიხარულით თუ არ გაუსკდებოდა არ ეგონა, მანქანა რომ დახვდა. მანანას და მალხაზს ჯერ კიდევ ეძინათ. ფრთხილად გააღო სახლის კარი და კიბეები ჩაირბინა საღამურებში გამოწყობილმა.
მეორე სართულზე გაჩერდა, თან თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა, ვინმემ არ გამოეცხადოს აქო.
კარებზე დააკაკუნა. პასუხი არ ისმოდა. მიაყურადა, არც ჩამი-ჩუმი ისმოდა. ისევ გაიმეორა კაკუნი. არც ამჯერად გაუღო კარი თორნიკემ. „ალბათ ღრმად სძინავს“ - ო, გაიფიქრდა და უკან აბრუნდა სირბილით, ფრთხილად შეაღო ისევ სახლის კარი, შესასვლელში მდგარი კომოდის უჯრიდან თმის სარჭები ამოიღო და ისევ დაეშვა კიბეებზე.
სხვისი კარის დაუკითხავად გაღების მეთოდი, რამოდენიმე წუთში მოქმედებაში იყო.
ისევ წესრიგი დახვდა ყველგან. გეზი საძინებლისკენ აიღო. ჩუმად შეაღო კარი და მაშინვე აუჩქარდა გული.
ავალიანს ძინავდა.
ფეხის წვერებზე წამოიწია და ისე გაიარა გზა, კარებიდნა საწოლამდე. საწოლზე გვერდულად დაწვა, მარცხენა ხელი თავქვეშ ამოიდო და მძინარე კაცს დააჩერდა.
თორნიკე არ ინძრეოდა. მშვიდად სუნთქვას განაგრძობდა.
გვანცას მავნებლობის ჩადენის სურვილმა უტია და თვალები ანცი ბავშვივით წამოენთო.
მისი თმის ბოლო თითებში მოიქცია და ფაფუკად გადაუსვა კაცს ცხვირზე და ტუჩებზე.
ავალიანს რეაქცია არ ჰქონდა. შენგელიამ წარბები შეყარა, არ მოეწონა მისი ურეაქციობა და კიდევ დაუსვა თმის ბოლოები ტუჩებზე.
_გვანცა, გაიტყიპები ახლა, - თვალებ გაუხელელად თქვა თორნიკემ და ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში.....

გვანცას მავნებლობის ჩადენის სურვილმა უტია და თვალები ანცი ბავშვივით წამოენთო.
მისი თმის ბოლო თითებში მოიქცია და ფაფუკად გადაუსვა კაცს ცხვირზე და ტუჩებზე.
ავალიანს რეაქცია არ ჰქონდა. შენგელიამ წარბები შეყარა, არ მოეწონა მისი ურექციობა და კიდევ დაუსვა თმის ბოლოები ტუჩებზე.
_გვანცა, გაიტყიპები ახლა, - თვალებ გაუხელელად თქვა თორნიკემ და ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში...
_არ გეძინა? - წამოიძახა გვანცამ და მუხლებზე დადგა.
_ვინ მაცალა ძილი, რო? - იკითხა ავალიანმა და ცალი თვალი გაახილა, - მოდი აქ, დაწექი, ცოტა ხნით კიდე მინდა დაძინება, - უთხრა და წელზე ხელი მოხვია. თავისკენ მიიზიდა და წამში შენგელია მის წინ იწვა, იმდენად ახლოს იყო თორნიკესთან, რომ მისი სუნთქვა სახეზე ელამუნებოდა. გოგონას სუნთქვა შეეკრა ორი მიზეზის გამო. პირველი იმიტომ, რომ ასეთი სიახლოვე აბნევდა და ფიქრებს ურევდა, ხოლო მეორე იმიტომ, რომ უნდოდა მისი საყვარელი მამაკაცის სუნთქვა დაეთვალა და მოესმინა მისთვის.
_გასათხოვარი გოგო, რომ უცოლო კაცს შეუძვრება ოთახში და წამოუწვება საწოლზე, რისი ღირსია ახლა ის გოგო? - ჰკითხა კაცმა, თან სიცილს ძლივს იკავებდა.
_ბევრი არაფრის, უბრალოდ მაგრად უნდა ჩაეხუტო და ასე უნდა გყავდეს, - უპასუხა თამამად შენგელიამ.
თორნიკეს ბევრი არ უფიქრია, მოულოდნელი პასუხის მიუხედავად, გვანცა უფრო ახლოს მიიზიდა და გულზე აიკრა. გოგონამ თავი მამაკაცის კისერში ჩარგო და ღრმად და მშვიდად დაიწყო სუნთქვა. სურნელს ისრულავტა. უნდოდა მისი სურნელი გაჰყოლოდა დიდხანს, დიდხანს...
_გვანცა...
_გისმენ.
_მალხაზს უნდა დაველაპარაკო.
_რატო? - გაიკვირვა გვანცამ და თავი უკან გამოსწია, რომ თორნიკეს სახე უკეთ დაენახა.
_როგორ თუ რატო, მივიდე და შენი ხელი ვთხოვო.
_რა? - შეიცხადა შენგელიამ.
_ჰო რა იყო? - გაკვირვებით იკითხა სვანმა.
_არაფერი, არა.. - აზრები გაფანტვოდა გოგონას.
_მისმინე, ბავშვები ხომ არ ვართ? მივალ და შენს მშობლებს ვეტყვი, რომ ძალიან მიყვარს მათი შვილი... ეს აუცილებლად უნდა გავაკეთო. შეიძლება ძველმოდური მეძახო, მაგრამ მე ჩემსას გავაკეთებ მაინც, იმტომ, რომ მე არ მაქვს უფლება, არც შენ გაქვს უფლება, რომ შენი მშობლები არაფრად ჩავაგდოთ, ჩვენ ვალდებული ვართ, მათ ჩვენი გადაწყვეტილება გავაცნოთ.
_ვიცი, ვიცი... იცი რა? ყოველთვის მქონდა ეგ სურვილი, რომ ჩემი მომავალი ქმარი, მამაჩემს ჩემს ხელს სთხოვდა. მე ვთვლი, რომ არც ერთ შვილს არ აქვს უფლება მშობელს ისე მოექცეს, თითქოს მას არაფერი ეკითხება. აი, რომ იპარებიან და დედ-მამას ანადგურებენ მათი საქციელით, ყოველთვის მაღიზიანებდა ეს.
_ჰოდა მეც მაგას გეუბნები, ამდენი წელი გზარდეს, ცხოვრების გზაზე დაგაყენეს, შენი ტკივილით და სიხარულით არსებობენ და არ ვიქნებით მართლები, მათ რომ არაფერი ვუთხრათ.
_ ცოტა მერიდება, უხერხულად ვიგრძნობ თავს მათ წინაშე, მაგრამ დარწმუნებული ვარ ძალიან გაეხარდებათ, მითუმეტეს მახოს, - გვანცა სახეზე წამოწითლა თან თვალები აუპრიალდა.
_გაეხარდებათ აბა რა, - თქვა დარწმუნებით ავალინმა და შენგელიას შუბლზე აკოცა, - ავდექი ახლა, სამსახურში უნდა წავიდე, - ჩაილაპარაკა მერე თავისთვის.
_წუხელ სად იყავი? - ჰკითხა გოგონამ
_სახლში! - დაუგდო პასუხი კაცმა და უხალისოდ ადგა საწოლიდან.
_არ იყავი სახლში, პირველი საათი იყო მერ რომ დავბრუნდი და შენ არ იყავი. - ჯიუტად იმეორებდა გვანცა.
_მეგობართან ვიყავი მაგ დროს. - თავის მართლების ტონით თქვა კაცმა და ოთახიდან გასვლა დააპირა.
_ის მეგობარი ქალი ხომ არ არის შემთხვევით?
შეკითხვამ კაცს თავზარი დასცა, თუმცა არაფერი შეიმჩნია.
_არა. - გასცა მოკლედ პასუხი და ოთახიდან გავიდა.
ქალის ინტუიცია გრძნობდა რაღაცას, ხვდებოდა, რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო. უკან დადევნა აბაზანში შესულ თორნიკეს.
_მე კი მგონია, რომ წუხელ ქალთან იყავი. - დარწმუნებით თქვა გვანცამ და ფერდაკარგულ ავალიანს თვალი გაუსწორა.
წამებში კინო კადრივით გაურბინა ავალიანს წუხანდელმა ღამემ. კიდევ ერთხელ ინანა მისი საქციელი. კიდევ ერთხელ ჩაუდგა თვალებში საკუთარი თავის მიმართ ბრაზი და გამომეტყველება აემღვრა.
_სამსახურში მაგვიანდება, - თქვა მხოლოდ ეს, ისევ აკოცა გოგონას შუბლზე და აბაზანის კარი დაკეტა.
შენგელია ეჭვებმა შეიპყრეს. ათასმა აზრმა გაუელვა თავში, ათასმა ეჭვმა გაურბინა წამში. მძიმე ნაბიჯებით დატოვა ავალიანის სახლი, ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს წელში მოიკუნტა, თითქოს ზურგზე აუარებელი ტვირთი აჰკიდეს და მისი ტარება მეტად უძნელდებოდა.

სახლში დაბრუნებულმა თვითონაც დაიწყო მომზადება.
გასვლის წინ დედას დაუბარა: „ ჩემი მოსვლის დროს მაგული აპირებს მოსვლას სტუმრად, გუშინ მითხრა“, მანანას პასუხს არ დალოდებია, კარი გაიხურა და გავიდა.
_მალხაზ, გაიგონე რა თქვა გვანცამ? - ჰკითხა ქმარს გაოცებულმა ქალმა.
_გავიგონე.
_რა უნდა მაგულის ნეტა? ისევ იმ საქმეზე უნდა ალბათ ლაპარაკი, ხომ ვუთხარი ამ ქალს გასაგებად? რით ვერ გაიგო? - ანერვიულდა მანანა.
_დამშვიდდი, ყველაფერი ისე მოხდება, როგორც ღმერთს სურს, ჩვენ ვერაფერს შევცვლით. - უფროს შენგელიას ისეთი ტონი ჰქონდა, თითქოს ხელი ჩაექნიოს ყველაფერზე.
_რა გჭირს შენ?
_არაფერი, რა უნდა მჭირდეს?
_რაღაცნაირად ხარ, ვერ ვხსნი სიტყვებით, მაგრამ ვგრძნობ, რომ რაღაც გაწუხებს, თუ რაღაც იცი, თუ რაღაც.. - მოთმინება გამოლეულმა, ხმას აუწია მანანამ და ხელები გაასავსავა.
_მე მხოლოდ ის ვიცი, რომ გვანცას ბედნიერებისთვის ყველაფერზე თანახმა ვარ.
_რა მიკიბ-მოკიბვით საუბრობ? - კიდე უფრო გაცხარდა ქალი.
_ე, ქალო მაჭამე საჭმელი და გამიშვი აწი! - გულშეღონებული ხმით თქვა კაცმა და სამზარეულოში გავიდა.
მანანას მეტად ხმა არ ამოუღია. თავის ფიქრებს მისცემოდა.

• * * *
შუადღე იყო. ავალიანი ადრე დაბრუნდა სამსახურიდან, თავს შეუძლოდ გრძნობდა. კონკრეტულად არაფერი სტკიოდა, სინდისის გარდა.
იმდენად ასტკივდა სინდისი ერთ ადგილზე ვერ ჩერდებოდა, გაქცევა უნდოდა, საკუთარი თავიდან. თავს დამნაშავეთ თვლიდა გვანცას წინაშე.
წინა ღამით მომხდარ შემთხვევას თავს ვერ პატიობდა.
თან სულ შენგელიას ხმა ჩაესმოდა: „ მაინც მგონია, რომ ქალთან იყავი“, უჭირდა იმის გაფიქრება, რომ არ შეეძლო მითვის პასუხის გაცემა, არ შეეძლო მისი დარწმუნება, არ შეეძლო ცრუ ფაქტებით თავი ემართლებინა და ვითომ მისი უდანაშაულობა დაემტკიცებინა.
არც ის შეეძლო მეტად თავი აერიდებინა გვანცას შეკითხვებზე, მის ეჭვით სავსე თვალებზე და თითქოს უკვე პასუხს მიხვედრილი მზერით გამოხედვაზე.

მანქანა კორპუსის წინ, გზის კიდეზე გააჩერა.
სახლში ზლაზვნით შევიდა. მისაღებ ოთახში ტახტზე მოცელვით დავარდა და ჭერს გაუშტერა თვალი.

_თორნიკე, რას შვები როგორ ხარ? - გიორგიმ მეგობარი მოიკითხა.
_მადლობა, კარგად ვარ, რომელი ხარ, მაპატიე ვერ გიცანი, - მორიდებით ჰკითხა ავალინმა და მობილურის ეკრანს დახედა, ტელეფონის ნომერს დააკვირდა.
_გიორგი ვარ, მოსეშვილი, ასე უცებ დამივიწყე? - გაისმა კაცის ხარხარი ყურმილში.
_რაა? შენ? - დაიბნა სიხარულისგან თორნიკე და ფეხზე წამოდგა, - როდის ჩამოხვედი ბიჭო...
_დილით ჩამოვფრინდი, ახლა გავიგე შენი ნომერი და დაგირეკე კიდეც.
_ვაა, მაგარია. ძალიან გამახარე. გინახულებ ამ დღეებში, აბა.
_მისმინე, ჩემს „ბაითზე“ ვართ შეკრებილები და ამოდი რა ძმურად, დაგიმესიჯებ მისამართს. გელოდები იცოდე, - უთხრა მოსეშვილმა.
_ახლა? - იკითხა თორნიკემ და სუფრასთან მსხდომებს მოოავლო თვალი, - ახლა მეზობლებთან ერთად ვქეიფობ და ცოტა ხანში დავეთხოვები ამათ და გესტუმრები მაშინ. - დაჰპირდა ავალიანი ძველ მეგობარს და ტელეფონი გათიშა.
შემდეგ მაგიდას მიუბრუნდა, წარმოსთქმული სადღეგრძელო დალია, თან ტელეფონზე შეტყობინება მოუვიდა. ფეხზე წამოდგა.
_ბატონო მალხაზ, ბატონო გუჯა, - მიმართა მის გვერდით მჯომ მეზობლებს, შემდეგ დანარჩენებსაც, - მეგობრებო, ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით, მაპატიეთ ასე შუა გზაში მიწევს თვენი დატოვება, მაგრამ უნდა წავიდე აუცილებლად, სამი წლის მეგობარი ჩამომივიდა ხორვატიიდან და უეჭველი უნდა ვინახულო, - დიდი მოწიწებით განუცხადა სუფრასთან შეკრებილებს წასვლის გადაწყვეტილება და მიზეზი. მათ დაემშვიდობა და მანქანაში ჩაჯდა. ცოტ-ცოტას სვამდა სვანი, სულ რომ შეგეკრიბა ორი ჭიქა გამოუვიდოდა დანალევი, ამიტომაც მისცა თავს უფლება საჭესთან დაჯდომის.
მანქანამ ცოტა ხანში გეზი მცხეთისკენ აიღო.
აგარაკზე მისულს გიორგის გარდა სხვებიც დაუხვდა, იქაც სუფრა იყო გაშლილი.
დიდი სითბოთი და მონატრებით გადაეხვივნენ ერთმანეთს თორნიკე და მოსეშვილი. მერე იქ შეკრებილნი გააცნო.
_თენგო, ნუგო, ზაზა, ნატკა, ელო, თათა, - გოგოების სახელს გაწელილად ამბობდა, - შემახსენე შენი სახელი? - მიმართა მერე ერთ-ერთს, რომელიც გამორჩეულად ლამაზი და მიმზიდველი იყო. ტახტის კუთხეში იჯდა.
_ანიკო, - ნაზი ხმით წარმოსთქვა გოგონამ.
_ანიკო, ჰო. - დაემოწმა მოსეშვილი.
თორნიკესთვის რთული ისახვედრი არ იყო, თუ რა კატეგორიის ხალხს შეეყარა თავი აქ და რა განძრახვა ჰქონდათ.
_საღამო მშიდობის, სასიამოვნოა. - დინჯი ხმით მიესალმა ავალიანი დამხვდურებს.
_ეს ჩემი ძველი მეგობარია, მაიორი თორნიკე ავალიანი! - სიამაყით წარმოსთქვა გიორგი მოსეშვილმა და ბეჭზე ხელი დაჰკრა სვანს. - მოდი, მოდი დაჯექი, - დაფაცურდა უცებ მასპინძელი. ავალიანს გამიზნულად თუ შემთხვევით ანიკოს გვერდით მიუჩინა ადგილი. ქალს იმდენად გულამოღებული ზედა ეცვა, კაცს თვალი გაექცა მკვრივი და მაღალი მკერდისკენ. არც კაბა იყო მორიდებული, გრძელი ფეხები ერთმანეთზე გადაეწყო, კაბის ნაგლეჯი კი გაჟირვებით ცდილობდა ქალისთვის ტრუსის დამალვას. უსიამოდ დაუარა ტანში თორნიკეს. მაგრამ მაინც კაცი იყო, ანიკო კი მანდილოსანი.
_რამდენ ხანს აპირებ აქ დარჩენას? - ჰკითხა მეგობარს მერე. მღელვარება რომ ჩაეცხრო.
_რამოდენიმე თვე გავჩერდები და მერე ისევ წავალ. - გასცა პასუხი გიორგიმ და ჭიქა აუვსო.
_მე ვერ დავლევ, მალე უნდა წავიდე. - უარი განაცხადა დალევაზე თორნიკემ.
_სად უნდა წახვიდე კაცო, მოიცა აქ დავტკბე შენ ცქერით. ჩემი არ იყოს, ჭაღარა შეგპარვია ისე, ჩემო თორნიკე, - უთხრა ღიმილით მოსეშვილმა და ავალიანის თმას კდევ ერთხელ მოავლო თვალი.
_აბა, სულ ახალგაზრდები ხომ არ ვიქნებით? - გაეღიმა ავალიანსაც.
_“მივდივარ მივყვები და ასე მგონიააა, ისევ ის ბიჭი ვარ, ხუჭუჭა პატარააა“ - წაიმღერა გიორგიმ პასუხი. ყველას ღიმილი მოეგვარა სახეზე.
ავალიანმა დალია. უნდოდა თუ არა, გიორგი რომ შეუჩნდა გასაქანი არ მისცა.
_გარეთ გავალ, მოვწევ და მოვალ, - თქვა და წამოდგა. ახლაღა იგრძნო, რომ სასმელი კარგად მოჰკიდებოდა.
_იჯექი, აქ მოსწიე, ყველა აქ ვეწევით ხომ ხედავ, - უთხრა გიორგიმ თორნიკეს.
_არა, არაფრთ არ შემიძლია სახლში სიგარეტის მოწევა. გავალ, თან სუფთა ჰაერს ჩავყლაპავ.
გარეთ გასულმა, სიგარეტს რომ მოუკიდა მაშინვე ტელეფონი მოიმარჯვა ხელში და შენგელიას ნომერი აკრიფა. მაგრამ ოპერატორის ხმა ჩაირთო, რომელიც იუწყებოდა, რომ ტელეფონი გათიშული იყო.
_რა ჯიუტი ხარ შენგელიას ასულო, - გამოსცრა კბილებში და ნერვიულად მოქაჩა სიგარეტს.
_ვინმეს ელაპარაკები? - მოესმა ზურგს უკნიდან ნაზი ხმა. ცივად მობრუნდა. ანიკო იყო.
_არა, არავის. - თქვა დაბნეულად და მობილური ჯიბეში ჩაიდო.
_გააგებია. - ჩაილაპარაკა ქალმა და უფრო ახლოს მივიდა თორნიკესთან, - სიმართლე გითხრა დავიღალე შიგნით ყოფნით, ვატყობ შენც, - უთხრა მეტად იდუმალი ხმით.
_მხოლოდ სიგარეტის მოსაწევად გამოვედი,
_მე კი შენთან სასაუბროდ გამოვედი, - ქალი გათამამდა და შეხსნილ საყელოში საჩვენებელი თითი ჩაუყო, მერე ნელი მოძრაობით შეკრულ ღილამდე ჩაუყვა. კაცმა ზემოდან დახედა მის გრძელ და სუსტ თითებს.
_მმმმ, რა სურნელი გაქვს, - კისერთან ახლოს მიუტანა თავი და ღრმად შეისუნთქა მამაკაცის სურნელი, - რომელი სუნამოა? - ჰკითხა მერე მეამიტური გამომეტყველებით.
_არ ვიცი, არ მახსოვს, - ხმა შეეცვალა ავალიანს.
ანიკო იმდენად ახლოს იდგა მასთან, რომ მისი მოღეღილი და სავსე მკერდი თავისუფლად ეხებოდა მამაკაცის გულ-მკერდს. თორნიკეს სუნთქვა გაუხშირდა, ვნება წამოეშალა, ვენები დაებერა, სისხლი აუდუღდა. მთელ ტანზე ცეცხლი წაეკიდა.
ქალი კარგად ხვდებოდა მამაკაცის რეაქციას, კიდევ უფრო გათამამდა და მის ტუჩებს დაეწაფა. სასმელმა და ვნებამ თავისი გაიტანა, ავალიანი კოცნაში აჰყვა, უფრო მეტიც ხელი ინსტიქტურად ჩააცურა ქვემოთ და ქალისთვი კაბის წამოწევა სცადა. იმდენად მგზნებარე იყო ანიკო მისი სინაზით, სექსუალიზმით და მოღეღილი მკერდით, რთული იყო კაცს თავი შეეკავებინა, მით უმეტეს, მაშინ, როცა გონებას ალკოჰოლი გიკონტროლებს და არა გული.
ანიკომ, რა კი, მიხვდა, რომ მამაკაცი „ხელში ჩაიგდო“ მეტი მონდომებით დაუწყო კოცნა, ერთი შეხედვით ნაზი ქალი, მგზნებარე, გაველურებულ ქალს დაემგვანა. ხელის მუბუქი კვრით თორნიკე კედელს ააკრა.
იქვე ოთახში შესავლელი მინის კარი იყო, მისი გაღებაც მოახერხა ქალმა ისე, რომ კაცის ტუჩებს არ მოსცილებია.
მალევე აღმოჩნდნენ საწოლზე, ქალი ზემოდან მოექცა თორნიკეს და პერანგის ღილები ხელის სწრაფი მოძრაობით შეხსნა, მერე ვნებიანად დაუსვა ხელები გულ-მკერდეზ და დაბლა ჩაჰყვა. შარვლის ღილს დაუწყო ახლა შეხსნა.
ავალიანს უცებ, რაღაც გაახსენდა და გველნაკბენივით წამოხტა საწოლიდან. ანიკო გვერდით გადავარდა, საწოლზე. ქალი გაოგნდა, ვერ მიმხვდარიყო რა მოხდა.
_მაპატიე, უნდა წავიდე, - დაუგდო ეს სიტყვები და ჩქარი ნაბიჯით გავიდა ოთახიდან. მერე იმ ოთახში შევიდა, სადაც დანარჩენები იყვნენ. სასწრაფოდ დაემშვიდობა მასპინძელს და აგარაკი დატოვა. არაფრად აგდო მეგობრის მუდარა, ნასვამი ხარ და არ დაჯდე საჭესთანო, მაგრამ თორნიკეს არაფრის გაგონება არ უნდოდა, ერთი სული ჰქონდა როდის გაეცლებოდა იქაურობას. კარგა მანძილი რომ გაიარა, მანქანა გზის კიდეზე გააჩერა და ძირს გადმოვიდა. გრილმა ჰაერმა ცოტა გონს მოიყვანა. მანქანის კაპოტს* ხელებით დაეყრდნო და მოხრეშილ გზას ჩააჩერდა. მაშინვე გვანცას სახე დაეხატა ქუჩას, უდარდელი ღიმილით უღიმოდა მას.
_ვახ შენი.. - ამოიგმინა კაცმა და ორივე ხელი მძიმედ დაარტყა მანქანას. მერე ნერვიულად მოისვა სახეზე ხელები, კეფა დაიზილა. მერე ისევ ჩაფიქრდა. სინდისმა საშინლად შეაწუხა. შეწუხებაზე მეტიც, ატკინა გული, აუწვა მთელი მუცელი...

ღამის სამი საათი იყო დაწყებული მანქანა ეზოში რომ გააჩერა და ქურდივით შეიპარა სადარბაზოში.
დილით კი გვანცას სურნელმა გააღვიძა....

ახლა ტახტზე იჯდა და ჭერს მისჩერებოდა. მერე წამოდგა და აივანზე გავიდა. მოწევა უნდოდა.
დრო შემჩნევლად გაპარულიყო. შუადღე გადასულიყო. გვანცა ალბათ უკვე სახლშიაო გაიფიქრა საათს რომ დახედა. სიგარეტი სასწრაფოდ ჩააჭყლიტა საფერფლეში და გარეთ გავიდა.
ის იყო სადარბაზოდან უნდა გასულიყო, რომ რამოდენიმე ადამიანი შემოეგება წინ, იძულებული იყო გზა დაეთმო მათთვის. უცებ მაგულის მოჰკრა თვალი. იცნო მაშინვე. მხედველობა დაძაბა, გუმანით მიხვდა, რომ აქ ერეკლეც უნდა ყოფილიყო. არც მოტყუებულა, ახალგაზრდა, სიმპატიურ და ყველაზე ერთი თავით მაღალ ბიჭზე შეაჩერა მზერა. უსიამოდ დაუარა მთელ ტანში. ცხვირის ნესტოები დაებერა. იგრძნო, რომ ჰაერი არ ჰყოფნიდა.
გარეთ გავიდა.
ეჭვების გალავანი გარს შემოერტყა, არც წინ აძლევდა წასვლის საშუალებას და არც უკან.
ავალიანისგან შორი-ახლოს უბნის უხეცესები ისხდნენ ხის ძირში, მათთან ერთად რამოდენიმე ქალი იყო.
თორნიკემ ზარის რეკვასავით გაიგონა ერთ-ერთი ქალის ნათქვამი:
_ყოჩაღ მაგულის რა, მალხაზის გოგოს დასანიშნად მიდიან ახლა ესენი....


ავალიანისგან შორი-ახლოს უბნის უხეცესები ისხდნენ ხის ძირში, მათთან ერთად რამოდენიმე ქალი იყო.
თორნიკემ ზარის რეკვასავით გაიგონა ერთ-ერთი ქალის ნათქვამი:
_ყოჩაღ მაგულის რა, მალხაზის გოგოს დასანიშნად მიდიან ახლა მაგენი....
იმ წამს გული თუ არ გაუჩერდებოდა არ ეგონა.
_მოიცათ, რა თქვით ქალბატონო? - ჰკითხა იმ ქალს თორნიკემ და საკუთარი ხმა ვერ იცნო.
_ჰო, შვილო. მაგული იძახდა გუშინ, როგორ რძალზეც ვოცნებობდი ისეთი შემყავს სახლშიო. ხვალ ნიშნებს მივუთანთო და მერე ქორწილსაც გავმართავთო. ცა და მიწამ უნდა ილაპარაკოს ჩემი შვილის ქორწილი ისეთი უნდა იყოსო.
_მერე გოგოს არაფერს ეკითხებიან? - თვალები ჩაუსისხლიანდა სვანს. უხუცესები სმენად გადაქცეულიყვნენ და დიალოგს ყურს უგდებდნენ.
_რავიცი, შვილო, მანანასთან ულაპარაკია მაგულისა, უთქვამსა რომა, მომწონს შენი გოგო რძლადაო, ჰოდა, მერე გვანცასა დაურთავს ნება, ამოდით ჩვენთან სახლშიო. - უთხრა ქალმა მეტი მონდომებით. მეზობლებში ჩურჩული ატყდა.
ავალიანს სიმწრის სიცილით ჩაეცინა და მოშიშვლებულ მიწას ჩააჩერდა. ვერაფერს ხედავდა, ბრაზმა ბინდი გადაუფარა მხედველობას და თითქოს დაბრბმავდა.
_კარგით, დაგტოვებთ. ნახვამდის. - მეზობლებს დაემშვიდობა და სწრაფად შებრუნდა სადარბაზოში. ერთ ადგილზე ყოფნას არ აპირებდა და მოვლენების განვითარებაზე თვალყურის დევნებას. ამიტომ, პირველი რაც მოაფიქრდა თავში, მის სისრულეში მოყვანას შეუდგა.
კიბეებზე ნარბენმა, ძლივს ჩაიწყნარა გული და სუნთქვა მეოთხე სართულზე, შენგელიების ბინის კარებთან.
მკაცრად დააკაკუნა კარებზე.
გამომეტყველებაც მკაცრი ჰქონდა. მზერა მრისხანე. უცებ რომ დაგენახათ, შიში დაგივლიდათ ტანში.

• * * *
_დედი კარებზე ზარია, გააღე მიდი. - გამოსძახა მანანამ შვილს სამზარეულოდან და ფქვილიანი ხელები გაიფერთხა.
გვანცა კარის გასაღებად გაემართა. ოქროპირიძეებს ელოდნენ.
კარი ფართედ გააღო და გაკვირვებამ გული შეუტოკა. ამდენ ხალხს არ ელოდებოდა. მაგული, მისი მეუღლე, ერეკლე, ერეკლეს ბიძია, ბიცოლა და კიდევ ერთი ქალი, რომელიც ოჯახის ახლო მეგობრად გააცნეს.
_მობრძანდით, - გამოერკვა გვანცა და სტუმრები სახლში შეიპატიჟა. ყველა სათითაოდ დაჰყვა და გადაკოცნეს უმცროსი შენგელია.
_გამარჯობა გვანცა, - სასიამოვნო ხმა და გამომეტყველება ჰქონდა ერეკლეს, - როგორ ხარ?
_გაგიმარჯოს, მადლობა, არამიშვას. მისაღებ ოთახში მიბრძანდით, - უთხრა მერე სტუმრებს, თვითონ კი კარი დახურა.
_ოჰ, მობრძანდით, მობრძანდით, - მალხაზი მიეგება ოქროპირიძეებს. მანანაც გამოვიდა სამზარეულოდან, დიდი ამბით გადაკოცნეს ერთმანეთი და ის იყო დასხდომას აპირებდნენ, რომ კარზე მკაცრი კაკუნი გაისმა. მოულოდნელობისგან შეკრთა გვანცა.
_მე გავაღებ დედი, შენ სტუმრებს მიხედე, - მანანა კარისკენ გაემართა, - თორნიკე? - იკითხა გაოცებით, - ხომ მშვიდობაა? - მერე შიში შეეპარა ხმაში, რადგან ადამიანის სახე დაჰკარგვოდა თითქმის ავალიანს.
_უკაცრავად, უნდა შემოვიდე, - კარი ფართედ გააღო და სახლში მოურიდებლად შევიდა. მანანა გაშეშებული დატოვა.
ყველა გაჩუმდა უცებ თორნიკეს დანახვისას. უმცროს შენგელიას კი მიწის ფერი დაედო, ავალიანის გამომეტყველებამ ლამის გული გაუხეთქა.
_გამარჯობათ, - თქვა ხრინწიანი ხმით, სტუმრები იმდენად დაიბნენ, რომ პასუხი არ გაუციათ.
_თორნიკე, მობრძანდი, დაბრძანდი, - მისკენ მალხაზი წავიდა.
_არა, დასაჯდომად არ მოვსულვარ. ერეკლე გამომყევი, სამქე მაქვს შენთან. - უბრძანა ახლაგაზრდა ოქროპირიძეს.
_ჩემთან? - გაიოცა ბიჭმა.
_დიახ შენთან! - გაუმეორა მკვახედ.
ერეკლე წამოდგა.
_ვინ ხარ შენ და რა საქმე გაქვს ჩემს შვილთან? - წამოენთო მაგული.
_მხოლოდ სალაპარაკო მაქვს, მეტი არაფერი. - მასაც მკავხედ უპასუხა ავალიანმა, ერეკლეს თვალები დაუბრიალა და შემობრუნდა.
_კი, მაგრამ სხვა დროს არ შეიძლებოდა ეს სალაპარაკო გეთქვა? - მანანამ მიაგება სიტყვა მორიდებით.
მალხაზი ჩუმად იყო, რაგდან ძალიან კარგად ხვდებოდა ავალიანის მოზვლის მიზეზს და გულის კუნჭულში ზეიმობდა კიდეც მის საქციელს.
_თორნიკე, სად მიგყავს ეს ბიჭი, რა ხდება? - გვიანღა გამორკვეული გვანცა დაეწია ავალიანს და ერეკლეს, კიბეზე ჩადიოდნენ უკვე. სვანმა უკან მოუხედა, ისეთი მზერით შეხედა, გოგონა გაქვავდა.
_სახლში შედი შენ! - უბრძანა და გზა განაგრძო.

შენგელიების სახლში მღელვარებამ იმატა. მაგული ადგილს ვერ პოულობდა. ბოლთას ცემდა ოთახში. ქმარი ამაოდ ცდილობდა მის დამშვიდებას.
მანანა ხმას ვერ იღებდა. ახსნას ვერ უძებნიდა ავალიანის საქციელს. გვანცა ნერვიულობისგან ლამის თითებს იმტვრევდა. ღელავდა სხვა დანარჩენი სტუმრებიც, მხოლოდ მალხაზი იყო მშვიდად.
_თემური დარეკე, მიდი იქნებ ახლა მაინც გიპასუხოს. გავიდა ნახევარი საათი. - მოთმინება დაკარგულმა უთხრა ქმარს მაგულიმ.
_წეღან არ დავრეკეთ? არ პასუხობს.
_პოლიციაში დავრეკოთ! - წამოიძახა უცებ.
_რას ამბობ ქალო, ხომ არ გაგიჟდი?
_რას გავდა აბა ეს საქციელი, ტყიურივით შემოვარდა სახლში და წაიყვანა ჩემი შვილი. დაინახე რა თვალები იყურებოდა? კაცის მკვლელის თვალები ჰქონდა, ვაიმეე შვილოოო, რამე არ დაგმართოს და არ დამაქციოს თავდაღმა, - მოთქმას მოჰყვა ერეკლეს დედა. მანანას მთელი ტანი უცახცახებდა, ფერი დაეკარგა.
_ქალბატონო მაგული დაწყნარდი, ბავშვბი ხომ არ არიან? დაილაპარაკებენ და მოვლენ, არაა თორნიკე ცუდი ადამიანი და დაუფიქრებელ ნაბიჯებს არ დგამს. - ამოიდგა ხმა უფროსმა შენგელიამ და დინჯად თქვა მისი სათქმელი.
_თქვენ ხომ არაფერი იცით? რაიმე უთანხმოება ხომ არ მოისვლიათ ადრე მათ? - მუდარით ჰკითხა ერეკლეს მამამ მალხაზს.
_არა, არაფერი არ ვიცი თემურ, გარდა იმისა, რომ თორნიკე წესიერი ადამიანია. სამხედროა, მეთაურია ერთ-ერთი ბატალიონის.
_ასე პასტივსაცემი ადამიანი თუა რა ჭირი ეტაკა აქ მხეცივით რომ შემოვარდა? - წამოენთო მაგული.
_დაველოდოთ, დაბრუნდებიან.
რამოდენიმე წუთი სიჩუმე ჩამოწვა სახლში. ყველა თავის ფიქრს მისცემოდა. ის იყო მაგული შემდეგი ისტერიკის გამოვლენას აპირებდა, რომ უცებ კარი გაიღო სახლში ერეკლე შემოვიდა. სახეზე მიტკალის ფერი ედო. ყველა ფეხზე წამოდგა. დაფეთებული სახეებით მიცვივდნენ ბიჭს.
_შვილო კარგად ხარ? იჩხუბეთ, დაჭრილი ხომ არ ხარ? - მაგულიმ ტანსაცმელი გადაუქექა შვილს, ჭრილობას ეძებდა.
_კარგად ვარ დედა, დამშვიდდი. წამოდი სახლში წავიდეთ. ინერვიულებდი შენ და დასვენება გჭირდება. - მზრუნველი ხმით უთხრა შვილმა დედას და ბეჭებზე ხელი მოჰხვია.
_რა მოხდა შვილო, რას ნიშნავდა ეს ყველაფერი? - ახლა მამამ ჰკითხა.
_არაფერია, სახლში ვილაპარაკოთ. საგანგაშო არაფერი მომხდარა, წავიდეთ. - ერეკლე ცდილობდა ხმა მშვიდი ჰქონოდა, მაგრამ მაინც იგრძნობოდა, რომ საშინლად ღელავდა, - ძალიან დიდი ბოდიში, რომ შეგაწუხეთ, - მიუბრუნდა მერე მასპინძლებს.
_რას ამბობ, თქვენ იყავით კარგად და... - უთხრა მანანამ და კარებამდე მიაცილა სტუმრები.
გვანცა ენას ვერ აბრუნებდა პირში. თითქოს ლაპარაკი დავიწყებოდა.
_გვანცა წამოდი უნდა გელაპარაკო, - უთხრა უფროსმა შეგელიამ შვილს და მისი ოთახისკენ წავიდა.
გვანცა უკან გაჰყვა.
_შენით მეტყვი რაც ხდება თუ ჩემით მივხვდე და მოგიყვე? - ჰკითხა მერე თბილი ხმით და მკლავებზე მოუჭირა ხელი ფაფუკად.
_მეც არ ვიცი რა უნდოდა თორნიკეს ერეკლესგან, - ამოიდგა ენა გოგონამ და ნერწყვი და ცრემლი ერთად გადაყლაპა.
_გვანცა!..
_მართლა არ ვიცი, მამა რატომ წაიყვანა, - შენგელიამ თავი ვერ შეიკავა და ატირდა...


• * * *
სადარბაზოდან გასული ავალიანი და ოქროპირიძე რომ დაინახეს მეზობლებმა, ყველა ფეხზე წამოდგა. გაოცებული სახეებით გადახედეს ერთმანეთს და გააყოლეს თვალი ეზოდან გასულ მანქანას.
_აკი ვთქვი, მალხაზის გოგოს ავალიანმა დაადგა თვალი-თქო, - თქვა ერთმა მოხუცმა და კმაყოფილი ღიმილით ჩაიცინა თუთუნის კვამლისგან გაყვითლებულ ულვაშებში.
_აუფ, აუფ, რა ამბები ხდება თუ უყურებთ თქვენ, ჰა? - ხელი ხელს შემოკრა იმ ქალმა, რომელმაც ავალიანს ამცნო გვანცას ნიშნობის ამბავი.
მანამ განიხილავდნენ ამ თემას, სანამ ავალიანი არ დაბრუნდა. მანქანა ეზოში გააჩერა. ერეკლე ძლივს გადმოვიდა და უკან მოუხედავად შევიდა სადარბაზოში.
თორნიკეს სახე დამშვიდებოდა. ადამიანის გამომეტყველება მისცემოდა. დინჯად გადმოვიდა მანქანიდან, მეზობლებს თავი დაუკრა და თვითონაც სადარბაზოში შევიდა.
ცოტა ხანში აივანზე იდგა, სიგარეტს ეწეოდა და ზემოდან დასცქეროდა თუ როგორ გამოვიდნენ ოქროპირიძეები სადარბაზოდან.


ცოტა ხანში აივანზე იდგა, სიგარეტს ეწეოდა და ზემოდან დასცქეროდა თუ როგორ გამოვიდა ოქროპირიძეები სადარბაზოდან...

_რა საქმე გაქვს ჩემთან? - ჰკითხა ერეკლემ კიბეებზე ჩასვლისას თორნიკეს.
_მანქანაში ჩავსხდეთ და იქ გეტყვი.
_გისმენ, დაიწყეთ, - უთხრა მერე, როგორც კი მანქანაში ჩასხდნენ. ავალიანს არაფერი უპასუხია, ძრავა ჩართო და ეზოდან გავიდა. ოქროპირიძე ერთის მხრივ გაკვირვებული იყო, მეორეს მხრივ ცოტა შეშინებული, მესამეს მხრივ კი გაბრაზებული.
_მართალია რაც გავიგე? - კბილებში გამოსცრა ავალიანმა.
_რა გაიგე? - დაიბნა უფრო მეტად ერეკლე.
_ის, რომ გვანცას დანიშვნას აპირებდი დღეს. - კაცს კისრის ძრღვები დაეჭიმა, თან მანქანა გზის კიდეზე გააჩერა.
_დიახ, ასეა.
_შენ შ’ი’გ ხომ არ გაქვ’ს? - ცინიზმით სავსე ტონით მშვიდად იკითხა ავალიანმა.
ერეკლეს გაცოფება იპყრობდა, ცოტაც და იფეთქებდა.
_ვინ ხარ, ან რა უფლებით მელაპარაკები ასე? - ტუჩის კუთხეებში დუჟი მოადგა ოქროპოროძეს, თვალებში კაპილარები სისხლით დაებერა და გაუმუქდა.
_მისმინე, - დაიწყო სვანმა, ცდილობდა ხმა და ნერვები ეკონტროლებინა, - გვანცა ჩემი საცოლეა, რანაირად მიდიხარ მასთან და უპირებ დანიშვნას, სადაური წესია ეს გამაგებინე, ამიხსენი, ვინმემ ახალი წესდებულება შეიმუშავა თუ რა ხდება? - ლაპარაკისას ხელებს იქნევდა თორნიკე.
ერეკლეს წარბები შუბლე აუვიდა.
_რაა.. რააა? - ენა დაებლუკა ბიჭს, - დედაჩემმა მითხრა, რომ გვანცას უთქვამს ჩვენ რომ ავსულიყავით მასთან...
_ბიჭო, არ მინდა შეურაცყოფა მოგაყენო, სხვა ჩემს ადგილას რომ ყოფილიყო თავ-პირს ღომივით დაგიზელდა. ამხელა სირ’ი კაცი, რომ დაადექი და მიადექი იმ გოგოს იქ, დედაშენს ცვხარივით გაჰყევი უკან... შე ჩემის’ა შენი აზრი არ გაგაჩნია? - მაინც ვერაფერი მოუხერხა თავს თორნიკემ და ხმას აუწია.
ერეკლე კი რეტდასხმული იჯდა. ისმენდა ავალიანის ნათქვამ სიტყვებს და ხვდებოდა, რომ თავის დაცვის უფლება არ ჰქონდა.
_დედაჩემს ძუძუს კიბო აქვს, - ამოღერღა ბიჭმა და ცრემლი და ნერწყვი ერთად გადაყლაპა.
ავალიანი გაშრა უცებ. პირი ღიად დარჩა. გულზე თითქოს ცხელი შანთი დაადესო, ისე აეწვა მფეთქავი ორგანოს ერთი ნაწილი, - ერთი თვის წინ გავიგეთ, - განაგრძო ოქროირიძემ, - ოპერაციას ექვემდებარება, ანუ მოკვეთა გახდება საჭირო... მოკლედ აიჩემა სანამ ცოცხალი ვარ დაქორწინდიო.. გვანცა ძალიან უყვარს მას, მეც მომწონდა გვანცა სულ. ეგ ვის არ მოსწონდა, მთელი სკოლა მასზე ვიყავით შეყვარებული, - ცალყბად ჩაეცინა ერეკლეს, - მერე მანანასთან ულაპარაკია დედაჩემს უთქვამს მომწონს სარძლოდ შენი შვილიო, გვანცაც უნახავს... მეც, რადგანაც საუბარი გვანცაზე იყო, დიდად არ გამიგიჟებია თავი ასეთი ფორმით დაქორწინებაზე, თან მთავარი აქ დედაჩემის გახარება იყო და რელიგიურმა მიდგომამაც ითამაშა დიდი როლი, დედის კურთხევა ძალიან მნიშვნელოვანია ქორწინებისთვის... ახლა ხომ ხვდები, არა? - ერეკლე დადუმდა.
დუმდა ავალიანიც.
მერე ღრმად ამოიოხრა.
_გასაგებია, ძალიანაც ვწუხვარ თქვენს მდგომარეობას, მაგრამ გამართლებას მაინც ვერ გიძებნი. ახლა უკან დავბრუნდებით და შენც და შენიანებიც დატოვებთ იმ სახლს... - ერთგვარი ბრძანება ისმოდა კაცის ხმაში.
ოქროპირიძეს არაფერი უპასუხია, სივრცეს გაუშტერა თვალი და ასე იყო მანამ, სანამ მანქანა შენგელიას კორპუსის წინ არ გაჩერდა.

• * * *
იმ ღამემ მშვიდად ჩაიარა.
გვანცას არ დაურეკავს ავალიანითვის, მასთან საუბარს თავს არიდებდა.
არც თორნიკე შეხმიანებია.
მანანა და მალხაზიც ჩუმად იყვნენ, გონებაში დასმულ კითხვებს თავადვე უძებნიდნენ პასუხებს, ოღონდ ხმამაღლა არც ერთი ამბობდა არაფერს.

დილით სამსახურში რომ წავიდა გვანცა, ავალიანის მანქანა ეზოში იყო. „ალბათ არ მუშაობს დღესო“ გაიფიქრა შენგელიამ და გვერდი ჩაუარა.
თორნიკე სწორედ რომ მის წასვლას ელოდა. როგორც კი დაინახა, რომ გვანცა წავიდა, მაშინვე გამოვიდა სახლიდან და კიბეებს აუყვა მეოთხე სართულისკენ. კარზე მორიდებით დააკაკუნა.
მანანამ გააღო.
_დილა მშვიდობის ქალბატონო მანანა. - მიესალმა დამნაშავის ხმით თორნიკე.
_დილა მშვიდობისა თორნიკე, მობრძანდი. - დაუბრუნა სალამი ქალმა მეტად მხიარული ხმით. ავალინს მხნეობა შეემატა.
_ბატონი მალხაზი სახლშია? - იკითხა მერე.
_კი სახლშია. შემოდი, შემოდი..
თორნიკე სახლში შევიდა. მანანამ კარი მიხურა და ქმარს გასძახა.
_ოჰ, - შესძახა უფროსმა შენგელიამ მეზობლის დანახვისას და მისკნ წამოიწია ხელგაწვდილი. ერთმანეთს ხელი ჩამოართვეს. - მობრძანდი, ვსაუზმობდით ახლა, სწორედ...
_ბოდიში, რომ მოგწყვიტეთ საუზმეს, მაგრამ მინდოდა მაშინ მენახეთ, როდესაც გვანცა არ იქნებოდა სახლში, - ისევ მორიდებული გახდა ავალიანი, თან სახეზე წამოუხურდა.
_მობრძანდი, გისმენთ, იმედია მშვიდობაა ჩვენს თავს, - მანანა გაფითრთდა და ხელები გაეყინა უცებ.
მისაღებ ოთახში შევიდნენ, ტახტზე დასხდნენ. მალხაზმა მანანას ხელი მის ხელში მოიქცია და თითებით ზელვას მოჰყვა, თითქოს გათბობა სურდა ცოლის გაყინული ხელის, თან ამავე დროს, ამით ცდილობდა მღელვარება ჩეცხრო, რადგან გუმანით ხვდებოდა, რისთვისაც იყო თორნიკე ავალიანი მათთან მისული.
_მოკლედ... - წამოიწყო სვანმა საუბარი, - ბოდიში მინდა მოგიხადოთ გუშინდელი ჩემი საქციელის გამო, მაგრამ რომ გავიგე თავი ვერ შევიკავე, არც მქონდა უფლება რომ შემეკავებინა.
_ასეთი რა გაიგე? - ერთმანეთს გადახედეს შენგელიებმა.
_ის, რომ ერეკლე გვანცას დასანიშნად იყო მოსული გუშინ, - უპასუხა სვანმა და გვანცას მშობლების რეაქცია დაელოდა.
_რაა? - ერთხმად აღმოხდათ გაოცებისგან მანანას და მალხაზს.
_მეზობლები ამბობდნენ ეზოში...
_ჩვენ სტუმრობის მიზეზი არ ვიცოდით, აი ხედავ, თურმე რისთვის ყოფილან მოსულნი, - თქვა მანანამ.
_კარგი, გასაგებია და რატომ გადაწყვიტე, რომ უნდა ჩარეულიყავი? ანუ რაც გუშინ მოხდა, - სათქმელი გაუადვილა უფროსმა შენგელიამ, რადგან ძალიან კარგად გრძნობდა ავალიანი საშინლად ღელავდა, თუმცა ცდილობდა არ შეემჩნია.
_იმიტომ, რომ... იმიტომ, რომ მე მიყვარს გვანცა. - თქვა თორნიკემ მტკიცედ და ერთიანად ეცვალა ფერი. ქვედა ტუჩი აუთრთოლდა, ცივმა ოფლმა დაასხა შუბლზე და მუხლებში სისუსტე იგრძნო.
მალხაზს ხველება აუვარდა. მანანა გაუნძრევლად იჯდა და ისე შეჰყურებდა მის წინ მჯდომ ორ მეტრიან კაცს, რომელიც წამებში დაპატარავებულიყო უხერხულობისგან.
_ეს გვანცამ იცის, რა თქმა უნდა, ჰო? - იკითხა მანანამ.
_თავისთავად, - ხელები გაშალა ავალიანმა და ისე თქვა.
_გამოდის, სიძეობას გვიპირებ, - თქვა მალხაზმა, ხველება რომ ჩაიწყნარა მერე და აცრემლებული თვალები ხელის გულით მოიწმინდა.
კიდევ ერთხელ დაასხა ცივმა ოფლმა თორნიკეს, ამჯერად მთელ სხეულზე და ჟრუანტელმა დაუარა.
_ამის სათქმელად მოვედი თქვენთან, ტრადიციული ფრაზით გეტყვით მინდა თქვენი შვილის ხელი გთხოვოთ, - თქვა და ეგონა, რომ გათავდა, მოკვდა იმ წამს. ისევ წამოხურდა სახეზე.
გვანცას მშობლებს უცებ შეეკრათ სუნთქვა, გული გაუჩერდათ, წამის მეასედში გაირბინა გვანცას მთელმა არსებობამ დედ-მამის გონებაში. დაბადება,პირველი ღიმილი, პირველი სიტყვა, პირველი კბილი, პირველი ნაბიჯები, საბავშვო ბაღი, პირველი კლასი, სკოლის დამთავრება, მერე სტუდენტობა, უცხოეთში წასვლის დღე აეროპორტში რომ აცილებდნენ და იქედან დაბრუნების დღე, დამოუკიდებელი და სხვანაირი გვანცა რომ დაუბრუნდათ... ყოველი ერთად გატარებული დღე, ატირებული და გახარებული მათი შვილი თვალწინ ედგათ და ახლაღა აღმოაჩინეს, რომ თურმე უკვე კარგა ხანია გაზრდილა...
მანანას ცრემლები წასკდა და ატირდა. უფროსი შენგელია ელოდა თითქოს ცოლის ასეთ რეაქციას, მკლავი მაგრად მოჰხვია და გულზე მიიკრა.
ავალიანი შეწუხდა. მალხაზმა ხელით და გამომეტყველებით ანიშნა „კარგად იქნება, არაუშავსო“.
_მაპატიეთ, არ მინდოდა თქვენი ანერვიულება. - თქვა დამნაშავესავით.
_ანუ დაქორწინება გადაწყვიტეთ? - ჰკითხა მანანამ და ქმრის გულ-მკერდს მოსცილდა.
_დიახ და გვინდოდა ეს თქვენ გცოდნოდათ. არ ვიცი როგორ გითხრათ, როგორ დაგამშვიდოთ, მესმის თქვენი, ღელავთ.. ამხელა კაცი, გამოცდაზე გასული სკოლის მოსწავლესავით ვღელავ და ვნერვიულობ, - უხერხულად გაეღიმა სვანს და პაუზა გააკეთა , - ჩემი პიროვნება, ასე თუ ისე, იცით, - განაგრძო მერე, - მეუხერხულება ჩემს თავზე საუბარი... მხოლოდ ის მინდა იცოდეთ, რომ გვანცა ძალიან მიყვარს. ამაზე მეტად არ შეიძლება უყვარდეთ, მან ჩემი ცხოვრება შეცვალა, გააფერადა, ადამიანს დამამგვანა, ამ ერთი ციდა გოგომ რევოლუცია მოახდინა ჩემში... მოკლედ ასეა... - დაასრულა ავალიანმა და გატრუნულ შენგელიებს გაუსწორა თვალი.
_გვანცამ რაო? - იკითხა მალხაზმა გაპარული ხმით.
_მას ძალიან ვუყვარვარ...
_როცა ორი გული და ორი სული ერთ-ად იქცევა, მას ვერავინ და ვერაფერი გაა-ორებს მერე... მე კარგა ხანია ვხედავ და გატყობთ, რომ თქვენ ერთი ხართ, - თქვა გვანცას მამამ და ხმა აუკანკალდა.
მანანას ღაპა-ღუპით ჩამოდიოდა ცრემლები ლოყაზე.
სვანს გული შეუტოკდა და ყელში მიებჯინა მალხაზის ნათქვამი რომ მოისმინა.
_ჩვენ რაღა დაგვრჩენია, გარდა თქვენი დალოცვისა და ყოველთვის თვქენს გვერდში დგომისა, - უთხრა მანანამ თორნიკეს და სახე შეიმშრალა, - ასე არაა მალხაზ? - დაიმოწმა ქმარი.
_კი ასეა, - დაეთანხმა კაცი.
_ანუ თანახმა ხართ, ჰო? - იკითხა გაღიმებულმა ავალიანმა.
_რა თქმა უნდა! საქმე ჩვენი შვილის ბედნიერებას ეხება, ის ბედნიერია? ესე იგი ჩვენც ბედნიერები ვართ! მადლობა უფალს, რომ კარგი ადამიანი შეახვედრა ღმერთმა მას ბედნიერებისთვის, - თქვა უფროსმა შენგელიამ, მერე ფეხზე წამოდგა. თორნიკეც ადგა. - საკუთარ თავზე მეტად გაუფრთხილდი მას იცოდე, - თხოვნა და გაფრთხილება ერთად ჩადო ხმაში მალხაზმა და ავალიანს მამა-შვილური სითბოთი მოეხვია.

მეზობელი და მომავალი სიძე გააცილეს.
ორივენი დუმდნენ. არც ერთი იღებდა ხმას, რადგან იცოდენენ, ერთი სიტყვაც და ქვითინი გარდაუვალი იყო, მაგრამ ასევე გარდაუვალი იყო საუბარი.
_ჩვენი მერცხალი გაფრენას აპირებს მანანა და სხვის სახლში ბუდის აშენებას... - თქვა გვანცას მამამ და ორი სიხარულით, ბედნიერებით, გულისწყვეტით დამძიმებული ცრემლი მოსწყდა მის თვალებს.
ორივენი ჩუმად ტიროდნენ.
ეს იყო დედ-მამის ტირილი, რომლებიც თავს ბედნიერად თვლიდნენ, რომ გვანცა შენგელიას მშობლები იყვნენ.

• * * *
იცოდა რომელ საათზე ამთავრებდა გვანცა სამსახურს,ა მიტომ ადრიანად გამოვიდა კაბინეტიდან, დამეშვიდობა თანამშრომლებს და დატოვა შენობა. რამოდენიმე წუთის შემდეგ უნივერსიტეტის წინ იდგა მაქანით და გვანცას გამოსვლას ელოდა. გზად ყვავილები იყიდა, უკანა სავარძელზე მოათავსა.
_რა რომანტიკოსი გამხადე შენგელიას ასულო, - ჩაილაპარაკა ღიმილით თაიგული რომ დაიკავა ხელში. ახლა იჯდა და სარკიდან აკვირდებოდა ყვავილებს. ბევრი ფერი იყო ერთად, ძალიან ბევრი, აი სწორედ ისეთი ფერადი იყოდა, როგორი ფერადიც გახადა შენგელიამ მისი ცხოვრება.
გვანცაც გამოჩნდა. სტუდენტებთან ერთად მოდიოდა, გვერდით დაჩი ჭეიშვილი მოჰყვებოდა. გვანცას ხელში ფურცლების დასტა ეჭირა და ბიჭს რაღაცას უხსნიდა სერიოზული სახით.
თორნიკე მანქანიდან გადმოვიდა და დაელოდა, როდის მოწყდებოდა ლექტორი ლაპარაკს.
შენგელიამ შემთხვევით, წამით მოსწყვიტა თვალი ფურცლებს, უნდოდა მზერა სტუდენტებისთვის მოევლო, მაგრამ ავალიანის მზერას გადააწყდა. მოულოდნელობისგან ის ფურცლების შეკვრა ხელიდან გაუვარდა და ფართედ გაიღიმა. უღიმოდა თორნიკეც. სტუდენტებმა ინსტიქტურად ლექტორის მზერას გააყოლეს თვალი. ყველას კმაყოფილმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე. მხოლოდ ჭეიშვილი იდგა მოქუფრული სახით.
_ვინ არის? - იკითხა ლექტორის გასაგონად.
_ჩემი მომავალი ქმარი, - არ დააყოვნა პასუხი შენგელიამ და კიდევ უფრო ფართედ გაიღიმა, - მაპატიეთ ბავშვებო, ახლა უნდა წავიდე, - მოუბოდიშა სტუდენტებს და სწრაფად გაბრუნდა. ერთი სული ჰქონდა როდის მიეკვრებოდა თორნიკეს გულზე, როდის შეისრუტავდა მის სურნელს რომელიც უკვე ასე ძალიან ენატრებოდა.
ავალიანმა რამოდენიმე ნაბიჯი გადადგა გვანცასკენ და ხელები გაშალა, როგორც პატარა ბავშვი მორბის შენთან ჩასახუტებლად ბედნიერი სახით და გაშლილ მკლავბს მიაგებებ, ასე იყვნენ სწორედ ეს ორნი.
მთელი ძალით მოხვია გოგონამ მამაკაცს ხელები წელზე და ყური გულს მიადო, თან ღრმად სუნთქავდა.
_როგორ მომენატრე და როგორ გამახარე, - ჩურჩულებდა შენგელია. თორნიკეს უზარმაზარი მკლავები მოეხვია მისთვის და წიწილივით ჰყავდა შეფარებული, თან თმას უკოცნიდა.
სტუდენტები შორიდან ადევნებდნენ თვალს მათ ლექტორს და მის ბედნიერებას და სახეზე თბილი ღიმილი დასთამაშებდათ.

_დღეს შენს მშობლებს ველაპარაკე, - თქვა თორნიკემ როდესაც მანქანაში ჩასხდნენ და გვანცამ ღვედი შეიკრა.
_ჰა? - შეჰკივლა უცებ შენგელიამ და გაფართოვებული თვალებით შეხედა კაცს.
_გადაირივნენ, ეს როგორ გაგვიბედა გვანცამო, - სერიოზული სახე მიიღო ავალიანმა.
_რაიო? - შეიცხადა უფრო ხმამაღლა გვანცამ.
_ჰო, როგორ გვაკადრაო,ჩვენი ნებართვის გარეშე როგორ გაბედა შეყვარებაო, თან რა მისი შეაფერისი შენ ხარო, - იმდენად დამაჯერებლად ამბობდა თორნიკე ამას, მანანა და მალზაზიც კი დაიჯერებდა რომ მოესმინათ, გვანცა კი არა.
_რას ამბობ თორნიკე, - აღმოხდა გოგონას და ნირწამხდარი სავარძელს მიაწვა. თვალები ცრმლით აევსო, - არ მჯერა, ეს დედამ და მამამ თქვეს? - გვანცა ტიროდა უკვე.
კაცი არ მოელოდა ასეთ რეაქციას.
_ვაიმე რა ჩერჩეტი ხარ გოგო! - შეუძახა სიცილით, - მართლა დაიჯერე რაც გითხარი? - უთხრა მერე დამთბარი ხმით და მისი სახე ხელებში მოიქცია.
_აბა არა?
_არა, გოგო არა. კი არა ასე მითხრეს, მოაშორე მაგი, დროზე წაიყვანე თუ მიგყავსო, - იცინოდა თორნიკე. გვანცასაც გაეცინა, - ჰოდა ნება დამრთეს, როგორც კი გაგაწვალებს გვანცა, მაშინვე კუთხეში დააყენე და დასაჯეო.
_რაო, რაო? - გამოუკეთდა ხასიათი უმცროს შენგელიას.
_ჰო, ეგრეო.
_მაშ, იყავი მისი ქმარიო?
_კი, იყავიო...
_შენ რა უთხარი?
_ვუთხარი, რომ ძალიან მიყვარხარ.
_მხოლოდ ეგ?
_არა, კიდვ ვუთხარი რაღაც- რაღაცეები... - იღიმოდა ავალიანი თან სიყვარულით სავსე მზერით შეჰყურებდა მის მომავალ ცოლს.
_თორნიკე...
_გისმენ!
_მადლობელი და ბედნიერი ვარ, ჩემს ცხოვრებაში, რომ გამოჩნდი, - შენგელიას ასული ამ წამს საოცრად გულწფელი იყო, ცამდე გულწრფელი.



ოქტომბერი უცებ მიიწურა.
დრო დაუკითხავად გადიოდა. ბუნებას ფერი ეცვალა. ნელ-ნელა ყველაფერი მზისფერი გახდა.
დილით ეზო გადაპენტილი იყო ყვითელი ფოთლებით.
ავალიანის მანქანაც იმოსებოდა ეზოში შემოდგომის ფოთლებით.

• * * *
სექტემბრის ბოლო იყო, თორნიკემ სვანეთში რომ დარეკა.
_ნენე, როგორ ხართ? - ავალიანმა და მოიკითხა.
_არაგვიშავს. შენ როგორ ხარ? - ნენეს ისევ ის ცქრიალა ხმა ჰქონდა.
_მე კარგად ვარ. მისმინე, მე ჩამოსვლას ვერ ვახერებ და ბესოს ხომ შეუძლია, რომ შენ და მამა ჩამოგიყვანოთ?
_როგორ არ შეუძია. ვაიმე რა ხდება თორნიკე? - შიშით იკითხა ნენემ.
_რომ ჩამოხვალთ მაშინ გეტყვით. ხვალ აქ იყავით, ახლა გავთიშავ, სამსახურში ვარ. - ასე სასწრაფოდ დაემშვიდობა დას ავალიანი და კმაყოფილს ჩაეცინა.
გადაწყვიტა, შენგელიებთან მამასთან ერთად მისულიყო და ოფიციალურად დაენიშნა გვანცა. დარწმუნებული იყო, ამით მოხუც მამას ძალიან გაახარებდა.


იმ დღის შემდეგ, რაც მანანამ და მალხაზმა გაიგეს თორნიკეს და გვანცას ამბავი, უმცროსი შენგელია რიდით უყურებდა მშობლებს. მისთვის აუხსნელი უხერხულობა ჩამოწვებოდა ხოლმე მათ შორის, ან იქნებ უბრალოდ გვანცა ფიქრობდა ასე.

_ზეგ შენთან ამოვალთ, - უთხრა ტელეფონზე საუბრისას სვანმა შენგელიას და სამსახურიდან დაღლილი მოსული ტახტზე მიესვენა.
_ამოხვალთ? – „თ“ გამოკვეთილად თქვა გოგონამ.
_დიახ. ჩემები ჩამოდიან სვანეთიდან.
_მერე? - ინტერესმა გაიჟღერა გვანცას ხმაში.
_მერე, დაგნიშნავ. - ისეთი ტონით უთხრა თორნიკემ, თითქოს რა დიდი მიხვედრა ამას უნდაო.
_ახლა გული გამისკდება!
_რატო? - გაეცინა კაცს.
_დედაჩემს და მამაჩემს ნორმალურად თვალს ვერ ვუსწორებ მის მერე, ახლა ნიშნობაო...
_გოგო! შენა გატკუცვა ხომ არ გინდა? - სცადა სერიოზული ტონი ჰქონოდა.
_კარგი რა, ბავშვივით ნუ მექცევი, სულ გატყიპვა და გატკუცვა ნუ გაკერია პირზე თუ რამეს ვაშავებ, - გაიბუტა გვანცა.
_შენ აბა ზრდასრული, ჩამოყალიბებული ქალის აზროვნება გაქვს ახლა? ბედი ძლივს კარს მოგადგა და გრცხვენია და თვალს ვერ უსწორებ თურმე მშობლბს, - ავალიანი ყველა ღონით ცდილობდა რომ არ გასცინებოდა, არადა გვანცას გაბრაზება ძალიან უნდოდა.
_აჰა, ესე იგი მე მომადგა ძლივს კარს ბედი ხო? ისა და შემახსენე შენ რამდენი წლის ხარ? - შენგელია რისი შენგელია იყო, რომ ვერ მიმხვდარიყო სვანის ჩაფიქრებულ ოინს.
_მე რას მიყურებ? მე კაცი ვარ, ყელაფრის მიუხდავად ქალები ბუზებივით მეხვია გარს, ერთი თითის გაშვერა და იმ წამს მზეთუნახავი იქნებოდა ჩემი მეორე ნახევარი.
_უყურე ერთი ამას, - ხმა დაიწვრილა გვანცამ, - ნეტა ვინ დაგიშალა მერე მაგ თითის გაშვერა?
_შენ! რომ შემომივარდი სახლში და ჩამომეკიდე კისერზე, - უთხრა თორნიკემ და პირზე აიფარა ხელი, რომ სიცილი შეეკავებინა.
_ახლა შენ გაიტყიპები მაგის გამო, - იწყინა შენგელიამ ვითომ.
_რა არის? განა ასე არ იყო? - არ ეშვებოდა კაცი.
_შენ რომ დამიწყე თვალების ჟუჟუნი ეგ რა იყო?
_მერე რა? ეგრე ყველას ვუჟუჟუნებ მე თვალებს. შენც ანკესზე წამოეგე.
_ვინ ვის ანკესზეა წამოგებული კარგად ვხედავ, ნეტა ვინ აპირებს ზეგ ჩემთან ბეჭდით მოსვლას? - იკითხა გვანცამ და ფართედ გაიღიმა.
_შემიძლია გადავიფიქრო კიდეც, შენ მაინც გრცხვენია, გერიდება და „იზმენებში“ ვარდები მე რომ გიპირებ ქმრობას.
_გადაიფიქრებ და ეგეც არაა პრობლემა, იცი რამდენი მიცდის? ერეკლეთი დავიწყოთ თუ გინდა.
გვანცას ნათქვამმა ავალიანს ცხვირის ნესტოები დაუბერა. ბრაზი მოერია. პაუზა გააკეთა. შენგელია მაშინვე მიხვდა კაცის რეაქციას და ჯადოქრული სიცილით გაიცინა.
_ესე იგი, გიცდიან არა? - იკითხა გაბზარული ხმით.
_დიახაც მიცდიან, ერთი თითის გაშვერა და მზეჭაბუკი გახდება ჩემი მეორე ნახევარი. - თავდაჯერებულად უთხრა გოგონამ.
_მზეჭაბუკი არა? - გაიმეორა სვანმა.
_დიახ, მზეჭაბუკი! - დაუდასტურა გვანცამაც.
_გვანცა არ დამატრიალო ტრაგედიასავით შენს მზეჭაბუკებში, ფრთხილად იყავი. - ნათქვამს სიცილიც ახლდა თან. ორივენი იცინოდნენ.
_შენ ქარიშხალი ტორნადო არ გექნება ნანახი, რომ ჩამოვუვლი მაგ შენს მზეთუნახავებს, მართლა მზის უნახავს დაგიტოვებ ყველას, - ავალიანი ხარხარებდა უკვე, გვანცა ბავშვივით კისკისებდა.
_ჩემი გიჟი გოგო.
_აბა შენ რა გეგონა?
_მოიცა და აი, ხედავ რომ ქალი მიყურებს, ხომ ხვდები არა, როგორაც, შენ რას მოიმოქმედებ მაგ დროს? - ჰკითხა თორნიკემ და სმენად გადაიქცა.
_რავიცი, ალბათ მოვალ შენთან და ის ქალი რომ გვიყურებდეს ისე ძალიან მაგრად გაკოცებ.
_ლოყაზე? - გაეცინა კაცს.
_ჰმ! ლოყაზე რატო ვითომ, ტუჩებში! - მტკიცედ თქვა შენგელიამ და ლოყები შეეფაკლა.
_სად ხარ ახლა? - ჰკითხა თორნიკემ შეცვლილი ხმით.
_სახლში ვარ, რა არი რო?
_ჩამოხვალ თუ ამოვიდე?
_სახლში ხარ? - შეიცხადა გვანცამ და წამოდგა.
_კითხვაზე მიპასუხე, ჩამოხვალ თუ ამოვიდე?
_რატო, რა ხდება?
_ვიღაც ქალი მიყურებს აგერ, მოსვენებას არ მაძლევს....
_ჩამოვდივარ, - ჩასძახა სიცილით შენგელიამ და ტელეფონი გათიშა.


• * * *
იმის შემდეგ, რაც ალბეგმა გაიგო,რომ მის შვილს დაქორწინება გადაეწყვიტა, კაცი სიხარულისგან ადგილს ვერ პოულობდა.
თორნიკემ ვინაობა არ გაუმხილა არც ნენეს და არც მამას, თუ ვინ იყო მისი რჩეული.
_ჰე გავედით ახლა, თორნიკე ბეჭედი ხომ გაქვს ჯიბეში? - შეახსენა ნენემ გასვლის წინ.
ავალიანმა სწრაფად გაისვა ჯიბეზე ხელი.
_კი, კი აქ მაქვს.
_კარგი გავედით. ყვავილები და შოკოლადი მე მაქვს. ბესო ბავშვებს ჩაჰკიდე ხელი რა.. - დიდი ფაცი-ფუცით გავიდნენ სახლიდან. შორს არ იყვნენ წასასვლელი. რამოდენიმე წუთიც და შენგელიების ბინის კარებზე აკაკუნებდნენ.
კარი უფროსმა შენგელიამ გააღო. ომახიანად მიესალმა მოსულებს.
ავალიანი საშინლად ღელავდა.
მისაღებში მანანა გამოვიდა. ნენემ რომ დაინახა მანანა, ისე თბილად მოეხვია, როგორც საკუთარ დედას ჩაეკონება შვილი, თან ორსული რომ იყო, მაშინვე მიხვდა, გვანცას სახლში რომ იმყოფებოდნენ.
სტუმრები დიდი სიხარულით მიიპატიჟეს. თორნიკე გვანცას დაეძებდა თვალებით.
_გვანცა ახლავე მოვა, კარის მეზობელმა დაუძახა, ნანიმ, მოხუცი ქალია, წნევა მაქვსო და გასასინჯად გავიდა მასთან. - თქვა მალხაზმა.
ალბეგმა, სახელი გვანცას ხსენებაზე, კითხვით სავსე თვალებით გახედა შვილს. ავალიანმა ღიმილი მიაგება. მოხუცს სიხარული მოეფინა სახეზე.
მალევე დაბრუნდა უმცროსი შენგელია სახლში. ნენემ მის დანახვაზე სიხარულით შეჰკივლა და გადაეხვია მომავალ რძალს. გვანცამაც ძალიან გაიხარა მისი ნახვით. ბავშვებს მიეფერა და ბესო გადაკოცნა. ჯერი ალბეგზე მიდგა. კაცი სიხარულისგან გაშეშებულიყო და ცრემლით ავსებოთა თვალები.
_გამარჯობათ, როგორ ბრძანდებით? - მიესალმა და მოიკითხა გვანცამ.
_შენ... შენ ხარ ხო, ჩემი ფუძის ანგელოზი?... - მოხუცს ცრემლი მოერია და ათრთოლებული გოგონა გულში ჩაიკრა. თვალებით შვილი მოძებნა და მადლობით სავსე მზერით შეხედა. ავალიანი კმაყოფილი იღიმოდა.
გვანცა დანიშნეს.
ოქროს რგოლი მეტად ლამაზად მოიხდინა შენგელიას ნატიფმა თითებმა.
ქორწილის თარიღზეც მოილაპარაკეს და გადაწყვიტეს, რომ გაზაფხულზე - აპრილის თვეში გაემართად.
ნიშნობიდან ერთი თვე გავიდა უკვე. ეს ერთი თვე კი ბედნიერებით სავსე იყო ჩვენი გმირებისთვის. ერთმანეთის სიხარულით ხარობდნენ და ერთმანეთის ბედნიერებას იზიარებდნენ.

• * * *
ნოებრის სამში მალხაზის დაბადების დღე იყო.
სუფრა გაშალეს. ახლაძე, გუჯა, თორნიკე და რამოდენიმე მზობლის კაცი იყვნენ. ღამის თეთრტმეტი საათი იყო რომ გააცილეს სტუმრები. ავალიანი და ახალაძე დარჩნენ.
_დე, შენ წამოწექი და მე ავალაგებ და დავალაგებ ყვლაფერს. - უთხრა გვანცამ დდას. მანანას წინააღმდეგობა არ გაუწევია, რადგან თავს შეუძლოდ გრძნობდა. ეს ბოლო რამდენიმე დღე სიარული უჭირდა და ყრუ ტკივილს გრძნობდა წელის არეში. მშობიარობამდე კი ჯერ კიდევ ორი კვირა იყო დარჩენილი.
ნელი სვლით გაემართა მანანა ოთახისკენ. გვნაცაც უკან გაჰყვა. საწოლზე ფრთხილად წამოწვა. გვანცამ პლედი მიაფარა, თავზე აკოცა და უკან გამობრუნდა.
მალხაზს ღვინო მოჰკიდებოდა და ტახტზე დამჯდარს ჩამოსძინებოდა.
გვანცამ მასაც მიაფარა პლედი და გამელოტებულ თავზე მიეფერა სიყვარულით.
_აბა, რაში მოგეხმაროთ გვანცა შენგელიავ ავალიანისა? - ჰკითხა პაატამ და გაიკრიჭა. თორნიკეს ჩაეცინა და თბილი მზერით შეხედა მომავალ ცოლს.
_მე ავალაგებ, თქვენ სამზარეულოში გაიტანეთ და დავრეცხავ მერე. - გასცა განკარგულება შენგელიამ ღიმილით. - მაგრამ თქვენ ნასვამი არ ხართ?
_ფეხი არ გვეშლება ჯერ და რავიცი, - ისევ გაიცინა ახალაძემ.
მაგიდა აალაგეს. მისაღები ოთახი დალაგდა. ახლა სამზარეულოში გადაინაცვლეს.
_ახალგაზრდებო, მე დაგტოვებთ მნიშვნელოვანი ზარი მაქვს განსახორციელებელი და რამოდენიმე წუთში დავბრუნდები, - თქვა პაატამ და გარეთ გავიდა.
_ვიცი მე შენი მნიშვნელოვანი ზარი ვინც არი, - მიაძახა მხიარული ტონით შენგელიამ და თეფშების რეცხვას შეუდგა.
_არ დაიღალე? - ჰკითხა თორნიკემ და მუცელზე შემოხვია ხელები. გოგონას ჟრუანტელმა დაუარა მთელ ტანში.
_ცოტათი...
_ჩემი საქმიანი გოგო, - ჩურჩულებდა კაცი, თან ყელზე კოცნიდა.
გვანცამ რეცხვა შეწყვიტა და თვალები მიენაბა. ავალიანს ტუჩის კუთხეში ღიმილმა გაურბინა და უფრო გათამამდა. სვიტერის საყელო ფრთხილად გადაუწია და ბეჭზე დაუწყო კოცნა. საყელოს ბიუსჰალტერის სალტიც მიაყოლა და მარცხენა ბეჭი მთლიანად მოუშიშვლა.
_თორნიკე, - ხმა არეოდა გვანცას, - გეყოს ახლა, - თან ეღიმებოდა.
_განა რა ვქენი ისეთი, რომ მეყოს?
ორივეს გაეცინათ.
შენგელია მოტრიალდა. პირისპირ იდგნენ და ვნება ჩამდგარი თვალებით უყურებდნენ ერთმანეთს.
გვანცა ფეხის წვერებზე წამოიწია და კისერზე შემოხვია ხელები. მერე ყელზე აკოცა.
ის იყო მათ ბაგეებზე ერთმანეტი უნდა მოეძებნა, რომ უცებ მანანას მოგუდული კივილის ხმა შემოესმათ.
ორივემ ინსტიქტურად ოთახისკენ გაიხედა და ინერციით მოსწყდნენ ადგილიდა. გულგახეთხილი შევარდა გვანცა დედის ოთახში, დამფრთხალი შველივით გახდომოდა თვალები და ისე შესცქეროდა ტკივილისგან სახე დამანჭულ მანანას.
_დედი, დე, რა გჭირს? - ხმა უთრთოდა გოგონას.
_მგონი მშობიარობა დამეწყო, - ძლივს თქვა ქალმა და ტკივილმა კიდევ ერთხელ ააკივლა.
_ვაიმე თორნიკე, გააღვიძე მამაჩემი ჩქარა, საავადმყოფოში წავიყვანოთ უნდა. - გიჟს ჰგავდა გვანცა უკვე.
_მისმინე, დამშვიდდი, გესმის, დამშვიდდი, - დამარცვლით უთხრა ავალიანმა, - საშიში არაფერია, ნუ ნერვიულობ ეგრე, პირიქით დედა გაამხნევე, დაამშვიდე. გესმის? საშიში არაფერია, ყველაფერი კარგად იქნება, ხომ გესმის?
შენგელიამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუკრა. თორნიკემ შუბლზე აკოცა და მალხაზის გასაღვიძებლად სწრაფად გაბრუნდა.
_ვაიმე, ამ ტკივილს ვერ გავუძლებ, ვაიმე, ღმერთოო, - მანანა ცდილობდა მისი ტირილი ხმით არ გამოსვლოდა, მაგრამ ვერ აკონტროლებდა ამას.
_დე, ნუ გეშინია, ცოტაც გაუძელი. სამშობიაროში წავალთ ახლავე, ცოტაც გაუძელი, ხომ გაინტერესებს როგორია ეგ მოუსვენარი და ონავარი? - ცრემლები სდიოდა დედის შემხედვარე, თან მის გამხნევებას ცდილობდა.
ოთახში დაფეთებული სახით მალხაზი და პაატა ერთდროულად შემოცვივდნენ.
ატირებული და ტკივილისგან ფერ დაკარგული ცოლი რომ დაინახა, უფრსმა შენგელიამ, სახეზე ნერვულად მოისვა ხელები. თვითონაც წაუვიდა ფერი.
_გვანცა გასაღები გამომართვი, შენ დაჯექი საჭესთან, მე ნასვამი ვარ, - უთხრა თორნიკემ და მანქანის გასაღები გაუწოდა.
_ჩანთა დევს მალხაზ კარადაში და წამოიღე, - გაჭირვებით წარმოსთქვა ქალმა და წამოდგომა სცადა. ახალაძე უცებ მივარდა და წამოდგომაში მიეშველა. გვერში ამოუდგა. მალხაზი კი მეორე მხარეს დადგა.
_მე წამოვიღებ ჩანთას, - თქვა ავალიანმა და კარადა გამოაღო, რომლისკენაც მანანამ მიუთითა წეღან.
რამოდენიმე წუთის შემდეგ მანქანაში სხდებოდნენ.
გვანცა საჭესთან დაჯდა, გვერდით თორნიკე მიუჯდა, ხოლო უკან მანანა და აქედან იქედან ახალაძე და მალხაზი ისხნენ. მანანას, გზა და გზა, აუტანელი ტკივილი უვლიდა. პაატას საყელოს ჩაფრენოდა და მთელი ძალით ქაჩავდა მას. მეორე ხელით კი ქმრის თმას ჩაბღაუჭებოდა. საბრალო ქალი რას აკეთებდა ტკივილისგან ვერ აკონტროლებდა თავს.
_მოვკვდები, მოვკვდები, ამას ვერ გავუძლებ, ვერ გადავიტან. - ტიროდა ქალი.
_მანანა ბიცოლა, ცოტას თუ არ გამიშვებ ხელს საყელოზე, შენზე ადრე მე მოვკვდები აქვე, - ახალაძე სახეზე ლურჯი ფერი ედო უკვე და გაჭირვებით იცინოდა.
_შენ, სულ როგორ უნდა ხუმრობდე ბიჭო, - სიცილი ვერ შეიკავა მალხაზმა, - აბა მე მკითხე რა დღეში ვარ, საფიცარი ორი ღერი თმა მქონდა და ისიც გამცვივდა, - თქვა სიცილით უფროსმა შენგელიამ. მისმა ნათქვამმა მანანაც გააცინა, სიცილი მალევე გადაეზარდა ისევ ტკივილისგან სახის დამანჭვაში.
_ეცადეთ, რომ ღრმად ისუნთქოთ, - უთხრა თორნიკემ, - ეს მეთოდი ტკივილის განეიტრალებას უწყობს ხელს და შინაგან სიმშვიდეს შეგინარჩუნებს.
მანანამ დაუჯერა და ღრმად სუნთქვა სცადა. მალევე მივიდნენ სამშობიაროში. რამოდენიმე წუთში მთელი, მომსახურე პერსონალი მისაღებში იყვნენ.
_მამას შეუძლია მშობიარობას დაესწროს, - თქვა ექიმმა, როდესაც მშობიარე გასინჯა.
_მე? - დაბნეულად იკითხა მალხაზმა.
_დიახ, თქვენ...
_კი, მაგრამ ექიმო, ჯერ ხომ ადრეა? - ჯერ კიდევ დაბნეული იყო უფროსი შენგელია.
_ორი კვირით დაასწრო მშობიარობის ვადას, ეს ნორმალურია და ყველაზე სასიხარულო ისაა, რომ სწრაფად მოხდა მენჯის გახსნა, ძალიან კარგია და გაუადვილდება მშობიარობა უფრო.- უთხრა თბილი ხმით ექიმმა და სამშობიარო ბლოკში შებრუნდა.
_მიდი მამა, მიდი... - მსუბუქად უბიძგა გვანცამ მამამისს. მალხაზი დასჯილი ბავშვივით შევიდა პალატაში.

ყველას ნერვიულობა ეწერა სახეზე და ახალი ადამიანის მოლოდინი.
_ნეტავ როგორია? გოგოა თუ ბიჭი? აჰ, როდის დაიბადება, როდის ავიყვან ხელში, - ბუტბუტებდა გვანცა და ნერვიულობისგან ლამის თითები დაიმტვრია.

_ცოტაც და დაიბადება, - წამოიძახა ექიმმა და გახარებული სახით ფერწასულ მამას და სახეზე, ოფლით დაცვარულ დედას შეხედა. - ნახე, ნახე, მოდი მამიკო, - არ მოეშვა ექიმი მალხაზს. უფროსმა შენგელიამ ორიოდე ნაბიჯი გადადგა, წამით შეავლო თვალი შვილის დაბადების პროცესს და გონწასული გაიშხლართა იატაკზე.
თვალები, რომ გაახილა სავარძელშ იჯდა, ექთანი ადგა თავზე, ნიშადურის სპირტში დასველებული ბამბით და ფართედ უღიმოდა.
_გილოცავთ, ბიჭის მამა გახდით!.....

რაოდენ სიხარულის მომგვრელი იყო საავადმყოფოს ფოიეში მომლოდინე გვანცასთვის, როდესაც უთხრეს, რომ ყველაფერმა მშვიდობიანად ჩაიარა და დედა-შვილი თავს კარგად გრძნობსო. სიხარულისგან აცრემლებული თვალებით მაღლა აიხედა და ბუტბუტით ღმერთს მადლობა გადაუხადა.
_ვააა, გილოცავთ, გილოცავთ, - წამოიძახა პაატამ და ხელებგაშლილი მეგობრისკენ წავიდა, - Big sister გახდი? - დააყოლა ღიმილით და გადაეხვია.
_რა მოხდა? დაიბადა უკვე? - იკითხა გაბადრული ხმით ახლადმოსულმა ავალიანმა, რომელსაც ხელში ერთჯერად ჭიქაში გამზადებული ყავა ეჭირა.
_აბა, აბაა, დაიბადა და ყველაფერი კარგად არისო, - გასცა პასუხი ახალაძემ, - ისა, გოგონა თუ ბიჭი? - დააწია კითხვა ექთანს ბიჭმა, რომელსაც რატომღაც გადაავიწყდა, ბავშვის სქესის თქმა მათთვის.
_ბიჭია, ბიჭი! - თქვა და ფართედ გაიღიმა.
_რაააააა? - შეჰკივლა გვანცამ მოულოდნელი სიხარულისგან და სახე სატირლად დაბრიცა.
_გილოცავ, ძამიკოს ამ ქვეყნად მობრძანებას. - თბილი ხმით უთხრა თორნიკემ და გულზე მიიკრა ატირებული გოგონა.
_“ გლავნი“ შენგელიაც გაიჩითაო, - წარმოსთქვა პაატამ და გაიკრიჭა.
_როდის შევძლებთ მათ ნახვას? ან მამაჩემი სად არის, რატომ არ გამოდის? - იკითხა გვანცამ.
_ცოტაც მოითმინეთ და მალე დაგიძახებთ მათ სანახავად. პალატაში რომ გადავიყვანთ. მამათქვენი... - ექთანს ეტყობოდა, რომ სიცილის შეკავებას ცდილობდა, - ძალიან ემოციურად შეხვდა შვილის დაბადები პროცესს და ნიშადურით დაგვჭირდა მისი მოსულიერება.
_გული წაუვიდა? - იკითხა ავალიანმა განცვიფრებული ხმით.
_დიახ. ეს ემოციური ფონია, ხდება ხოლმე, - ღიმილით მოახსენა ექთანმა.
_ახლა როგორ არის?
_კარგად არის, კარგად.
_კარგი, დიდი მადლობა.

თეთრხალათიანი კმაყოფილი სახით გაბრუნდა. ვინ იცის უკვე რამდენი მშობიარეს ახლობლებისთვის მიუნიჭებია სიახრული, სიტყვებით „დაიბადა და დედა-შვილი თავს კარგად გრძნობენ“.
_ბიჭია, ბიჭი! - შესძახა ახალაძემ, - ყოჩაღ, ძია მალხაზ, ყოჩაღ!
_რა მაგარია, ვაიმე პატარა ძმა მყავს, ძმა მყავს, - აგონიაში მყოფივით იმეორებდა შენგელია და თვალებში უზომოდ დიდი ბედნიერება ჩასდგომოდა.

• * * *
რამოდენიმე ათეული წუთის შემდეგ, ყველანი პალატაში იყვნენ და მანანას საწოლს გარს შემოხვეოდნენ.
მალხაზი, სიხარულისგან ძალა გამოცლილი, კუთხეში მდგომ სავარძელზე ჩამომჯდარიყო და დაღლილი თვალებით იყურებოდა.
_დე, როგორ ხარ ახლა? - თბილი ხმით ჰკითხა შენგელიამ დედას და თავზე გადაუსვა ხელი.
_კარგად ვარ დედი, კარგად.
_ბავშვს როდის მოიყვანენ? - მოუსვენრობა დაეტყო პაატას.
_ხომ სთქვა ექთანმა, მოვაწესრიგებთ და მოვიყვანთო.
_უჰ, ვეღარ ვითმენ.
_ბატონო მალხაზ, თქვენ როგორ გრძნობთ თავს? - ჰკითხა თორნიკემ უფროს შენგელიას.
_მე რა მიჭირს, ახლა უკეთ ვარ, თან ბედნიერებისგან გაბრუებული ვარ, სიზმარში მგონია თავი, - გაეღიმა კაცს, თან წამოდგა და საწოლს მიუახლოვდა.
_მა, რა დავარქვათ ბავშვს?
_დედაშენი რასაც გადაწყვეტს, - თქვა მლხაზმა და ცოლს თმაზე ჩამოუსვა ხელი.
_ლუკა, ლუკა დავარქვათ, - მანანამ სახელი შეურჩია პატარა შენგელიას.
_ლუკა შენგელია! - წარმოსთქვა გვანცამ სიამაყით და გაიღიმა, - რა კარაგად ჟღერს არა? ლუკა შენგელია, - გაიმეორა კიდევ.
_ლუკა. - საოცრად ამაყი ხმით გაიმეორა შვილი სახელი უფროსმა შენგელიამ და თვალები აუწყლიანდა.
_მაა, - გვანცამ მამას მკლავები შემოხვია.
დერეფანში ბავშვის ტირილის ხმა გაისმა. ყველამ სუნთქვა შეიკრა.
_ის არის, ჰო? - იკითხა გაფართოვებული თვალებით გვანცამ, - ლუკაა ხო? ხმით ვგრძნობ, რომ ისაა. - მაშინვე კარებს მივარდა და ფართედ გამოაღო, თან ექთანმა გორგოლაჭებიანი პატარა საწოლი შემოაგორა ოთახში სადაც ჩვილი იწვა და ტიროდა.
_აი, მოვედით, - თქვა ექთანმა ღიმილით.
_ვაიმე დეე, - ხმა აუკანკალდა გვანცას და მისდაუნებურად გულამომჯადრი ატირდა. სიხარულისგან და ბედნიერებისგან ტიროდა უფროსი დაიკო.
_რა საყვარელიააა, - აღფრთოვანებით წარმოსთქვა ახალაძემ, - რამხელა ხმა აქვს, მთელმა დედამიწამ უნდა გაიგოს, მისი დაბადება, - დააყოლა ღიმილით.
_კეთილი იყოს შენი დაბადება, მეგობარო, - ავალინმა ჩურჩულით უთხრა ეს სიტყვები და ფრთხილად გადაუსვა მუცელზე ხელი.
_რა პაწაწინაა, - ტირილით თქვა შენგელიამ, - ხომ შეიძლება ავიყვანო? - იკითხა მერე და დედამისს გახედა. ქალს ცრემლებით ავსებოდა თვალები და ქმარის ხელს ჩაბღაუჭებოდა.
გვანცამ ფრთხილად აიყვანა ატირებული ბავშვი ხელში, მანაც მაშინვე იყუჩა.
_ლუკა, ჩემო პატარა, მე შენი დაიკო ვარ. ვიცი რომ გესმის ჩემი, ცოტათი მხედავ კიდეც. იცი, როგორ გელოდებოდი? იცი, როგორ გამახარე შენი არსებობით? მთელი ცხოვრება ჩემი ოცნება შენი დაბადება იყო, აჰა, ამიხდი კიდეც. მე ძმა მყავს, პატარა ძმა, - ბოლო სიტყვები რომ თქვა ოთახში მყოფთ მოავლო თვალი, სიცილ-ტირილი ერთმანეთში არეოდა. ლოყაზე ჩამოსული ცრემლების მოწმენდა ბეჭით სცადა.
ავალიანი გაღიმებული სახით შესცქეროდა შენგელიას და მისი სიხარულით ხარობდა.

რამოდენიმე ხანში ექთანი ისევ შემოვიდა პალატაში და მნახველებს წასვლა სთხოვა.
თენდებოდა თითქმის სახლში რომ დაბრუნდნენ.

_ახლა სახლში რომ ახვალ, დაწექი დაიძინე, ხომ გესმის? - უთხრა თორნიკემ გვანცას, - ის ჭურჭელი კიდე მერე დარეცხე.
შენგელიას ფართედ გაეღიმა. ტუჩების მოძრაობით უთხრა „მიყვარხარ“ - ო და ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა.


რამოდენიმე დღეც გავიდა და მანანა და ლუკა სახლში მოიყვანეს. რა თქმა უნდა, ძეობა აღინიშნა შენგელიების ოჯახში.

ოჯხში, ყველა ცერებზე დადიოდნენ, აქაოდა ლუკას სძინავს და არ გავაღვიძოთო. ერთმანეთს ჩურჩულით ელაპარაკებოდნენ.
სამსახურიდან თავქუდმოგლეჯილი მორბოდა გვანცა, ერთი სული ჰქონდა როდის აიყვანდა პატარას ხელში.
მიუხდავად, იმისა, რომ ძალიან დაკავებული იყო, არ დავიწყებია ბავშვთა ტავშესაფარი. იქაც ხშირად მიდოდა და ნახულობდა მის პატარა მეგობრებს. ბავშვები სახეგაბადრული ისმენდნენ ამბებს ლუკას შესახებ, რომელსაც შენგელია თხზავდა ხოლმე ზღაპრების სახით.

მანანა და მალხაზი პატარა შვილს რომ შესცქეროდნენ, უსაზღვრო ბედნიერებით ივსებოდნენ. სულ სხვაგვარი განცდაა, მათ ასაკში თავიდან განცდილი დედობა და მამობა.

სამსახურიდან დაბრუნებულს, ბევრჯერ დახვედრია სახლში, თბილი ვახშამი გაზქურაზე შემოდგმული. მაცივრის კარებზე ფურცელი მიკრული წარწერით: „გემრიელად ივახშმე. დაწუნება არც გაბედო, იმიტომ რომ მე მოგიმზადე. მიყვარხარ“
კმაყოფილი ღიმილი ეფინებოდა ავალიანს და ბედნიერი მზერით მოავლებდა ხოლმე სახლს თვალს, სადაც მალე გვანცასთან ერთად ხალისით აივსებოდა.

• * * *
ზამთარმა უცებ გაშალა სუსხიანი ფრთები და დაუფრიალა საქართველოს. ირგვლივ ყველაფერს სიცივის მკაცრი ხელი დაეტყო.
ბევრ ოჯახში მხიარულად ჩაიარა შობამ და ახალმა წელმა. ზოგან კი სიღარიბის, სიცივის და შიმშილის თანხლებით.
წამს წუთი ენაცვლებოდა, წუთს საათი, საათს დღე, დღეს კვირა, კვირას თვე და აგერ უკვე
პატარა შენგელიამ მესამე თვეში გადააბიჯა და უძილობასაც უმატა, რააც ხშირად გვანცას ღამისთევის მიზეზი იყო.
სიხარულით ასრულდებდა გვანცა ამ სამუშაოს. მანანას, თითქმის ძალით ართმევდა ბავშვს, მე მივხედავ, შენ დაიძინეო. ქალიც იძულებული იყო ასე მოქცეული, უფროს შვილთან კამათს აზრი არ ჰქონდა, მაინც.
ღამის ორ საათზე, კორიდორში სიმღერით დააბიჯებდა შენგელია და თვალებდაჭყეტილი პატარა ძმის დაძინებას ცდილობდა, რომელსაც არაფრით სურდა დაძინება.
_მოდი, როგორ მოვიქცეთ იცი? - უთხრა ბავშვს გვანცამ, სიმღერით რომ ვერაფერს გახდა, - მე ძალიან ბევრი სამუშაო მაქვს, ხვალისთვის ლექცია მაქვს მოსამზადებელი, შენ ეტლში ჩაგსვამ, ბატონო ლუკა, თუ არ შეწუხებით, რა თქმა უნდა, და ჩემს ლექციას მოუსმინეთ, თან საინტერესო იქნება, ძალიან, გპირდები. - მთელი სერიოზულობით ელაპარაკებოდა. ლუკაც გაყუსული უსმენდა და ცდილობდა დის ყოველი მოძრაობისთვის თვალი ედევნებინა. ლოყებში ჩაკარგული ცხვირის მხოლოდ წვერი უჩანდა, მზერა ფართე და ზღვისფერი ჰქონდა. დას დაემგვანა თვალებით. ტუჩები პატარა და წითელი, სასაცილოთ დაბურცული. თეთრი ქუდი ეფარა თავზე, რომელიც ძალიან უხდებოდა მის ხორბლისფერ კანს.

გვანცამ ეტლი გამოაგორა, ბავშვი შიგ ჩასვა და სამეცადინოდ მაგიდას მიუჯდა. ეტლი ახლოს დაიყენა.
_აბა, დავიწყოთ ხო? - ჰკითხა მერე ღიმილით, თან ფურცლები მოიმარჯვა, - მოკლედ რა ხდება ახლა, ბატონო ლუკა, დიპლომატია ხომ იცით რასაც ნიშნავს? მოკლედ შეგახსენებ მაინც, რაიმე მიზნის მიღწევისთვის ადამიანებთან დახვეწილი ურთიერთობა, საქმიანობა. და ამ საქმიანობას ვასწავლი მე სტუდენტებს, - ბავშვი გაფართოვებული თვალებით მისჩერებოდა გვანცას, თან საწოვარას აცმაცუნებდა, - განვაგრძოთ, ხვალ უნდა ავუხსნა სტუდენტებს, დიპლომატიური სამართალი, მოდი გადავიმეორებ მე ახლა, შენ კი მომისმინე, დიპლომატიური სამართლის ცნება და წყაროები, დიპლომატიური სამარტალი წარმოადგენს საერთაშორისო სამართლის ინნსტიტუტს,რომელიც არეგულირებს ქვეყნის წარმომადგენლობის ურთიერთობას სხვა სახელმწიფოებთან და
ზოგიერთ საერთაშორისო ინსტიტუციებთან, კერძოდ უნივერსალური ხასიათის მქონე
საერთაშორისო ორგანიზაციებთან. სახელმწიფოს, როგორც საერთაშორისო სამართლისა და საერთაშორისო ურთიერთობათა სუბიექტს სჭირდება სხვა სახელმწიფოსთან სათანადო კონტაქტების დამყარება და ურთიერთობების წარმოება. ყოველი სახელმწიფო თავის საგარეო ფონქციების განხორციელებისას მიმართავს გარკვეულ ხერხებსა და ფორმებს,რომელთა მიზანია საგარეო პოლიტიკის ამოცანების
მშვიდობიანი გზით გადაწყვეტა....- კარგა ხანს უტარებდა შენგელია პატარა ძმას ლექციას, საოცრება ის იყო, ლუკა ხმა ამოუღებლად ისმენდა ამ ყველაფერს, თვალს არ აცილებდა ლექტორს, მერე სწავარას ცმაცუნით ძილი მოერია და თვალები მიენაბა. გვანცამ თავი რომ ასწია ფირცლებიდან, პატარა შენგელიას უკვე ეძინა და მშვიდად სუნთქავდა.
_ვაიმე შენ შემოგევლე, მე ჩემო სიყვარულო და ჭკვიანო ბიჭო. ხვალ ყველაზე მაგარ ლექციას ჩავატარებ, იმიტომ , რომ შენ მოისმინე პირველმა და იავნანაზე მეტად მოგეწონა. - თქვა ჩურჩულით და ღიმილით შენგელიამ.
დილის ოთხი საათი სრულდებოდა, შენგელიების ბინაში შუქი რომ ჩაქრა.


• * * *
მიუხედავად უძილობისა, დილით მაინც ადრე ადგა. სამსახურში ეჩქარებოდა, თან უნდოდა თორნიკეც ენახა წასვლამდე.
მშობლების ოთახის კარზე ფრთხილად დააკაკუნა, მერე კი შეაღო. ბავშვის საწოლს დახედა, ლუკას მშვიდი ძილით ეძინა. სითბო ჩაეღვარა გულში მისი დანახვისას.

_ოჰ, დილა მშვიდბისა, შენგელიას ასულო, - მიესალმა თორნიკე ღიმილით.
_დილა მშვიდობისა, მეთაურო, - ასევე ღიმილით დაუბრუნა სალამი გვანცამაც და ბაგეზე აკოცა. კაცი არ ელოდა უცებ. ერთიანად დაუარა ჟრუანტელმა, თხემიდან ტერფამდე. სანამ გონს მოვიდა შენგელია უკვე მოსწყვეტოდა მის ტუჩებს.
_ რა იყო ეს, დილის დოპინგი? - იკითხა კაცმა და კარი მიხურა.
_არა, შუადღესაც შემოგივლი და ძილის წინაც, - გაიცინა გოგონამ.
_რას აიჩემე ეს გაზაფხულზე დაქორწინება, მთელი ზამთარი ისე გამომატარე, გამყინე ამხელა კაცი საწოლში მარტო, - ვითომ სერიოზულად თქვა ავალიანმა და წარბები შეყარა.
_კარგი ნუ ბუზღუნებ, რაღა დარჩა, ორი თვეც და მორჩა. თებერვალიც სრულდება და ნეტა რას აპირებსო ჩემი იუბილარი შემდეგ კვირასო? - გაბადრული სახით ჰკითხა გოგონამ კაცს, რომელსაც ღიმილი ეფინებოდა სახეზე გვანცას შემყურე.
_მივდივართ რესტორანში! - თქვა გდაჭრით სვანმა.
_უჰუ, მაგარია. რამდენი წლის ვხდებითო? - მავნებლური ხმით იკითხა გოგონამ.
_ჩემს ასაკში ასაკს არ ეკითხებიან, - უპასუხა სიცილით ავალიანმა, რაც მოაფიქრდა იმ წამს. შენგელიას ხმამაღლა გაეცინა და კისერზე შემოხვია ხელები მომავალ ქმარს.
_როგორი მადლობელი ვარ ღმერთის, შენი დაბადება რომ ინება, - გულწრფელი იყო იმ წამს გვანცა, ეს მის თვალებშიც კარგად იკითხებოდა. კაცმა ძლიერად მოხვია ხელები გოგონას და მაგრად მიიკრა გულზე, თან მისი სურნელი ღრმად შეისუნთქა.
_ჩემი ბედნიერება ხარ. ეს სიტყვები პირდპირი მნიშვნელობით გაიგე, - უთხრა ჩურჩულით თორნიკემ, - შენ მე ნამდვილ ბედნიერბას მაზიარე. იმის განცდა, რომ გიყვარს, შეყვარებული ხარ, ეს უკვე ბედნიერებაა. შენ კი ეს განმაცდევინე.

ერთხანს ასე ჩახუტებულები იყვნენ. იმ წამებში აბსოლიტურად დარწმუნებით მინდა ვთქვა, რომ ისინი ერთმანეთით არსებობდნენ. ერთი ჰქონდათ გულის ცემა, და ერთმანეთის ფილტვებით სუნთქავდნენ.

_აქციის ჩატარებას ვაპირებ, ვფიქრობ შენი დახმარება დამჭირდება, თუ რა თქმა, უნდა სურვილი გექნება. - უთხრა შენგელიამ თორნიკეს, როდესაც განცალკავდნენ.
_რა აქციაა? - იკითხა ინტერესით კაცმა.
_ჯერ ბოლომდე ვერ ჩამოვყალიბდი, სტუდენტებს უნდა დაველაპარაკო დღეს, მიახლოებით ასეთი ლოზუნგით: ვაკეთოთ სიკეთე.
_საინტერესოა და მე რა მევალება?
_ვფიქრობ საშინლად არ მოგეწონება. - ნერვიულად დაიჭყანა გვანცა.
_რა არის ასეთი? - გაკვირვება გამოხატა ავალიანმა.
_მინდა, სამხედრო ფორმაში ჩაცმული მოხვიდე და უბრალოდ გამვლელებს ჩაეხუტო, განსაკუთრებით კი მოხუცებს, მოწყენილ ხალხს... ვფიქრობ, რომ ერთგვარი წარმოჩენა იქნება ქართული სამხედროსი, თქვენ თბილი ხალხი ხართ და გიყვართ თანამემამულეები.
_მეღადავები? - ხმა გაეპარა კაცს.
_კარგი, ჰო, დაივიწყე. ჩათვალე, რომ არაფერი მითქვამს, - არ დაიტყო წყენა შენგელია, თითქოს ელოდა კიდეც ამ პასუხს მისგან, - წავედი მე ახლა, მაგვიანდება უკვე. მოდი გაკოცო და გავიქეცი, - ნაჩქარევად აკოცა ხმაურით ლოყაზე და გარეთ გამოვიდა.
_კარგი, ნახვამდის, - მიაძახა თორნიკემ კარი რომ დაიკეტა მერე.


• * * *
_ბავშვებო, სალაპარაკო მაქვს თქვენთან, არ წახვიდეთ, - მიმართა აუდიტორიას ლექტორმა ზარის დარეკვის შემდეგ, როდესაც ყველა წამიშალა. სტუდენტები სმენად იქცნენ და უხმოდ დასხდნენ თავიან სკამებზე. - მოკლედ, გადავწყვიტე, პატარა აქცია მოვაწყოთ სახელწოდებით „ვაკეთოთ სიკეთე“, ან რაიმე სხვა სახელი, ოღონდ თქვენი დახმარება მჭირდება...
_კი, პატივცემულო, „ბაზარი“ არაა, აქ ვართ, - წამოიჭრა ფეხზე ქუთაისელი თედო. აუდიტორიას ჩუმმა სიცილმა გადაურბინა. გაეცინა შენგელიასაც.
_მოკლედ, რუსთაველის მეტროსთან გავიდეთ, იქ კი თავად მიხვდებით თუ რა უნდა გააკეთოთ.

აუდიტორია ფეხზე წამოიშალა. წასასვლელად მომეზადნენ. ლექტორის მოწოდება უცებ აიტაცეს და ყიჟინი მორთეს.

გზიდან ახალაძეს დაურეკა გვანცამ თუ შემოგვიერთდებიო, პაატამ, რატომაც არაო და რამოდენიმე ათეული წუთის შემდეგ რუსთაველის მეტროსთან იყო ყველა თავმოყრილი.
ამინდმაც გაამართა, მიუხედავათ სუსხისა მზე მაინც ანათებდა და ცდილობდა მისი ძალა დაემჩნია დედამიწისთვის.

შორე-ახლოს მოხუცები ჩამწკვირებულიყვნენ, რომლებსაც პატარა დახლები გაეშალათ. ზოგს სახლიდან გამოტანილი წიგნები ელაგა, ზოგს ყვავილები, ზოგსაც ხელნაკეთი ნივთები. საბრალონი მომლოდინე თვალებით მისჩერებოდნენ გამვლელ-გამოვლელ, იქნებდა რაიმე იყიდონ და პურის ფული მაინც დამრჩესო.
ქუჩაში კი იმდენი მოღრუბლულს სახეს დაინახავდით, უცებ მზეც კი დაიჩრდილებოდა.
გვერდითაც არ იყურებოდნენ ადამიანები ისე დააბიჯებდნენ. ვყელას სადღაც ეჩქარებოდა. იქნებ არსადაც ეჩქარებოდათ, უბრალოდ ამ ქაოსს უნდოდათ, რომ გაცლოდნენ.
_ბაბო, ცოტახნით შენს დახლთან დამაყენე, კარგი? - დაჩი ჭეიშვილი მივიდა წიგნების გამყიდველ მოხუცთან.
სახე დანაოჭებულმა ბებომ, ქვემოდან ამოხედა სტუდენტს თბილი თვალებით და შეშინებული ხმით ჰქკითხა:
_ფული გინდა წამართვა?
_არა ბაბო, რას ამბობთ, მინდა დაგეხმაროთ, ვეცდები გაგაყიდვინოთ ეს წიგნები. ყველა თუ არა, რამოდენიმე მაინც. - უპასუხა ბიჭმა სანდომიანი ხმით. მოხუცს სახე გაუბრწყინდა.
_რად სჩადიხარ ასეთ სიკეთეს შვილო?
_განა სიკეთის კეთებას მიზეზი სჭირდება, ბაბო? - კითხვითვე უპასუხა ბიჭმა და ერთ-ერთ წიგნს დაავლო ხელი, რომელსაც „ბანოვანი“, „შორეული ლანდები“ ეწერა. - ამ წიგნს ჰყიდი, ბაბო? ეს ხომ ძალიან მაგარი წიგნია!
_ვიცი, შვილო, ვიცი, ძალიან კარგი წიგნი, რომ არის, მაგრამ განა ვინმე უყურებს, ზედაც არ ხედავენ, - სინანულით თქვა მოხუცმა.
_ეს წიგნი ყველას სახლში უნდა იყოს, ეს ხომ იგივე, საქართველოს ისტორიაა...
_გაჭირვებას რა ვუთხარი, თორემ განა მარტო ეგ, არც ერთი წიგნი არ უნდა გამომეტანა გარეთ.
_რას ვიზამ, გავყიდოთ, მაშინ და დაე სხვა განათლდეს ამ წიგნის წაკითხვით, - თქვა ჭეიშვილმა და წიგნი წამოწია ხელში, - აბა, აქეთ მობრძანდით, ძალიან საინტერესო წიგნების კრებული მაქვს, - დაიწყო ხმამაღლა ლაპარაკი ბიჭმა. მაშინვე მიიქცია გამვლელების ყურადღება. - ამ წიგნში მოთხრობილია მეჩვიდმეტე საუკუნის საქართველო, კერძოდ სვანეთი. ამ რომანში, ძალიან კარგადაა გადმოცემული ორ ბანაკად გაყოფილი ბატონყმურ-ფეოდალური საზოგადოება. პირველ ბანაკში მოქცეულია თავადაზნაურობა და ეკლესია....
_რა ღირს? - შეაწყვეტინა დაჩის ერთ-ერთმა გამვლელმა.
_ათი ლარი, - საცდელად უთხრა ფასი, არადა ბებოს ციფრი სამი მიწერა კალმით წიგნის ყდაზე.
_რა ამბავია, - შეიცხადა გამვლელმა.
_სულაც არ არის ბევრი ქალბატონო, უყურეთ რომელ წელსაა წიგნი გამოცემული, თითქმის ოცდაორი წლისაა, ტან ისეთ საინტერესო რომანს წაიკითხავთ ნამდვილად არ ინანებთ გადახდილ თანხას.
_კარგი, კარგი, მომეცი. - უხალისოდ გაუწოდა ათ ლარიანი კუპიურა ჭეიშვილს წიგნის მყდველმა.
_გაიხარე დეიდა, თქვენ ამ წამს აქციაში მიიღეთ მონაწილეობა რომელსაც ჰქვია „ვაკეთოთ სიკეთე“ , ამ ფულით ახლა ეს მოხუცი პურს იყიდის დღეს და ბედნიერი წავა სახლში. - ბიჭს ნათქვამმა ქალი მეტად გაახარა. გულში ჩაღვრილი სითბო სახეზე აღებეჭდა. მადლობა გადაუხადა მათ, წიგნი წაიღო და თავის გზას დაადგა.
ჭეიშვილი კი შემდეგ წიგნს დაწვდა.


_რა ლამაზი ყვავილები გაქვთ ბებო, - რამოდენიმე სტუდენტი გოგო მივიდა მოხუცთან რომელსაც დახლზე ყვავილები ეწყო. - დაგეხმაროთ გვინდა ბებო, გაგაყიდვინებთ ამ ყვავილებს, წინააღმდეგი ხომ არ იქნები?
_არა შვილო, რატომ უნდა ვიყო წინააღმდეგი, - ჩაიქირქილა მოხუცმა.
გოგოებმა ფასები გამოკითხეს ბებოს, კონებად შეკრული ყვავილები ხელში აიღეს და ხალხში გაერვივნენ.
„ძია ნახე, რა ლამაზი ყვავილებია, უყიდეთ დედას, დას, მეუღლეს, თქვენი საქციელი, მათ გააბედნიერებს ძალიან“ - გაიძახდნენ გოგონები და კაცებს უწვდიდნენ ყვავილებს. რამოდენიმემ გაღიმებული სახით შეიძინა თაიგულები.
_ვინ ხართ ბიძია თქვენ? - აათვალიერ-ჩაათვალიერა ერთმა კაცმა სტუდენტები.
_სტუდენტები ვართ, ძია.
_თქვენღა მაკლდით, რაა. ციგნებმა ხო გამომჭამეს გული, ახლა სტუდენტებიო, პატრონი არ გყავთ, ბიძია თქვენ? - უკმეხი ხმით თქვა კაცმა და განაწყენებულმა გაეცალა სტუდენტებს. გოგონებმა ერთმანეთს გადახედეს, ბეჭბი აიწურეს და სიცილი ატეხეს, მალევე ისევ გაისმა მათი ხმა, „ლამაზი ყვავილები, ლამაზი ყვავილები“...

_გვანცა მე რა მევალება? - ჰკითხა ახალაძემ მეგობარს.
_შენ? შენ, აი ის უჟმური კაცი, რომ მოდის, მიდი და უთხარი „ უბრალოდ გაიღიმე, ყველაფერი კარგად იქნება“ ...
_ჩემი კეთილი და საოცარი ფერი ხარ შენ. - მეგობარს გადაეხვია პაატა, მერე კი იმ კაცისკენ გაემართა, ვისზეც გვანცამ მიუთითა.
შორიდან ადევნებდა თვალს შენგელია ახალაძეს და იმ კაცს, კაცმა ცოტა ხანში ფართედ გაიღიმა, პაატას მამა-შვილურად გადაეხვია და გზა განაგძო. ალბათ დიდხანს გაყვებოდა ის ღიმილი.
მიუხედავად დიდი ემოციისა, გულის სიღრმეში მაინც მოწყენილი იყო გვანცა.
სტუდენტების ერთი ჯგუფი ადამიანებს აჩერებდა და ეკითხებოდნენ: „შეიძლება ჩაგეხუტოთ? ჩახუტებით დადებითი ენერგიით ივსება ადამიანი“, ზოგი თანხმდებოდა, ზოგი ზედაც არ უყურებდა მათ. სასიხარულო უფრო ის იყო, რომ უმეტესობა თბილი ღიმილით ხვდებოდა ამ შეთავაზებას.

_ბინტი, სპირტი, იოდი, ყველაფერი მოიმარაგე, რა მითხარი? უნდა ჩავეხუტო ხო? ამხელა კაცი, რომ დავედევნები, გინდა თუ არა უნდა ჩაგეხუტოვო, ვიღაცა თავს გამიტეხავს, უეჭველი. - შენგელიას გვერდით ავალიანი იდგა და აქციაში ჩართულ სტუდენტებს გასცქეროდა.



შენგელიას ეგონა თუ მომესმაო და თავი ნელა მიატრიალა. დარწმუნდა, რომ მის გვერდით მართლა თორნიკე იდგა. სიხარულისკან კივილი აღმოხდა და პირზე აიფარა ხელი.
_შენ მოხვედი... - ბუტბუტებდა, უკვე ავალიანის კისერში თავჩარგული გოგონა.
_მოვედი ჰო, - საოცრად თბილი ხმა ჰქონდა მამაკაცს.
_რა იცოდი აქ რომ ვიყავით? - გაახსენდა უცებ გვანცას.
_მაგის გაგება გამიჭრდებოდა ახლა? - გაეღიმა სვანს.
_არ გელოდი.
_ვიცი.
_თან ფორმით რომ მოსულხარ, - ჩაათვალიერა შენგელიამ თორნიკე.
_რა თქმა უნდა. აბა, მომახსენე რიგითო შენგელიავ, რა ხდება აქ? - ტონი ოფიციალური გაუხდა მეთაურს.
გვანცას გაეცინა.
_ე.ი. ჩვენ რას ვშვებით ახლა აქ, ჩვენ ადამიანებს ბედნიერებას ვუზიარებთ. - თქვა ამაყად შენგელიამ და არე-მარეს მოავლო თვალი.
_ყველას რომ უზიარებ ბედნიერებას, შენთვისაც დაიტოვე ცოტა, - გაეღიმა ავალიანს და შეუბლზე აკოცა. ცხელი ტუჩების სიმხურვალემ მთელ ტანში ჟრუანტელი მოჰგვარა გოგონას.
_იცი? სკოლის მოსწავლე ვიყავი, რომ წავიკითხე ნოდარ დუმბაძის „მარადისობის კანონი“ და მის მერე მე სხვანაირი გავხდი, მწერალი ამბობს: ადამიანის სული გაცილებით უფრო მძიმეა, ვიდრე სხეული, იმდენად მძიმე, რომ ერთ ადამიანს მისი ტარება არ შეუძლია, ამიტომ, ვიდრე ცოცხლები ვართ, ერთმანეთს ხელი უნდა შევაშველოთ და ვეცადოთ, როგორმე უკვდავყოთ ერთმანეთის სული; თქვენ ჩემი, მე სხვისი, სხვამ სხვისი და ასე დაუსაბამოდ, რამეთუ იმ სხვისი გარდაცვალების შემდეგ არ დავობლდეთ და მარტონი არ დავრჩეთ ამ ქვეყანაზე”... - ო, ამიტომაც, მე ჩემი სულის ბედნიერებას სხვას ვუნაწილებ, სხვა კიდევ, სხვას, ის სხვა, სხვას და მერე მთელი ქვეყანა ბედნიერი იქნება. - თორნიკე, სულგანაბული უსმენდა გვანცას ბავშვივით ტაატს, თან ღიმილი არ შორდებოდა სახიდან.
_ახლა გიყურებ და ვფიქრობ, ასეთი დიდი ჯილდო რით დავიმსახურე ღმერთისგან, რომ შენი თავი მე მარგუნა? - საოცრად გულწფელი იყო ამ დროს ავალიანი.
შენგელიას მორცხვად გაეღიმა და თავი დახარა.
_ეს გვრიტები ნახე რა, - მათ ახალაძე მიუახლოვდა. თორნიკეს ხელის ჩამორთმევით მიესალმა.
_მოკლედ, რა მევალება მე? - იკითხა მეთაურმა.
_აქ სტუდენტები გადავანაწილე, ნაწილი ფილარმონიისკენ წავიდა, ნაწილი კი თავისუფლების მოედნისკენ.
_კარგად მოქცეულხარ.
_ვერ წარმოიდგენ რა კარგი შეგრძნებაა, როდესაც სრულიად უცხო ადამიანის გახარება შეგიძლია, - აღტაცებით ამბობდა პაატა.
_ნამდვილად, ძალიან კარგი შეგრძნებაა.
_თორნიკე, შენც ჩახუტება გევალება, ოღონდ არა პერსონალური, შენ საქართველოს ჯარის სახელით მოგიწევს ამის გაკეთება.
_კარგი, გავაკეთებ. - უყოყმანოდ წარმოსთქვა კაცმა, - ნუთუ საკმარისი ვიქნები? - იკითხა მერე.
_იქნები, იქნები! - დარწმუნებით თქვა შენგელიამ, - ერთი ქართველიც კი საკმარისია იმითვის, რომ მისი ქვეყანა წარმოაჩინოს, კარგი მხრიდან და ცუდიდანაც.
_ერთით წყდება საქმე კაცო?
_პირვანდელი შთაბეჭდილება ხომ იქმნება მაინც... აი, მაგალითად, ამერიკაში ყოფნისას, ოთახის მეგობარმა, რომელიც პუერტორიკოელი იყო, მითხრა, რომ საოცარი ხალხი ყოფილხართ ქართველებიო. მან ჩემით აღიქვა მთელი ერი. ასეა, ეს ხალხი, შენით აღიქვამს საქართველოს ჯარს და იმას, რომ საქართველოს ჯარში მსახურება, ქვეყნის სადარაჯოზე ყოფნა, დიდი პატივია ქართველი კაცისთვის.
_კარგი არ გეკამათები, - გაეღიმა ავალიანს და სამხედრო ფორმის ქურთუკის გახდა დაიწყო.
_არ შეგცივდება?
_ არა მგონია.
რამოდენიმე წუთის შემდეგ, მეთაური ავალიანი დაკისრებულ მოვალეობას ასრულებდა. ზღვა სითბო მოდიოდა ადამიანებისგან.


ბინდდებოდა ყველამ ერთად რომ მოიყარა თავი. თითოეული დადებითი ემოციით იყო სავსე.
ახლაგაზრდა ლექტორმა სათითაოდ გადაუხადა მადლობა აქციაში მონაწილეებს და დაემშვიდობა.

• * * *
თორნკეს დაბადების დღეც გათენდა.
როგორც კი ჭყიტა თვალები შენგელიამ, მაშინვე ფანჯარას მივარდა. სუნთქვა შეეკრა. გაოცებისგან გაშეშდა.
ერთ ღამეში, მთელი ქალაქი დაებერებინა თოვლს.
_თოვლი, თოვლი, თოვლი, - ჯერ დაბალ ხმაზე დაიწყო გვანცამ, მერე ხმას უმატა და ადგილზე დაიწყო ხტუნვა. ამ წელს ასე ლამაზად არ მოუთოვია.
ხმაურზე მალხაზი გამოვიდა ოთახიდან ხალათ მოხურული.
_რა მოხდა შვილო, ხომ მშვიდობაა?
_ნახე მამა რამხელა თოვლია, - აღფრთოვანებას ვერ მალავდა გოგონა.
უფროსი შენგელია ფანჯარას მიუახლოვდა. ნანახმა ისიც გააოცა, მერე კი ღიმილი მოჰფინა სახეზე.
_რა ლამაზად მოუთოვია.
_გარეთ გავდივარ მე, - წამოიძახა გვანცამ. სასწრაფოდ ამოიცვა შიშველ ფეხებზე ჩექმები, საღამურებზე ქურთუკი და სწრაფად გავიდა გარეთ.
_რა გადარეული ხარ შვილო, რა გადარეული, - ჩაილაპარაკა მალხაზმა გაბადრული სახით და ისევ ფანჯარას მიუბრუნდა.
შენგელიამ კიბეები ჩაირბინა, მეორე სართულზე შედგა, ავალიანის კარზე მაგრად დააბრახუნა და დაელოდა როდის გაუღებდნენ. ცოტა ხანში, კარში თმაგაბურძგნული, თვალებდასიებული თორნიკე იდგა.
_რა ლამაზი დღეა, - დაიწყო სიმღერა გვანცამ, თან ცდილობდა სიცილი შეეკავებინა, - რა ლამაზი დღეა, იმიტომ, რომ დღეს თორნიკეს, დაბადების დღეაააა, - ბოლოს ხმა გააგრძელა და სიცილიც დააყოლა. გაეცინა ავალიანსაც. თმა თითებით გადაივარცხნა, გაუპარსავ სახეზე ხელები ჩამოისვა და თვალები ფართედ გაახილა.
_მოდი ჩაგეხუტო, შე გიჟო, - ხელები გაიწვდინა კაცმა.
შენგელია მაშინვე მივარდა და გულზე აეკრა.
_იცი, მართლა რა ლამაზი დღეა, გარეთ გაიხედე?
_არა, რა გარეთ გავიხედე, მეძინა, ისეთი ბრახუნი ატეხე თავი უცებ ომში მეგონა, მაშინვე კარებისკენ წამოვედი, - გაეცინა თორნიკეს. გვანცაც აყვა.
_უი, ბოდიში. მოდი, მოდი, ჩქარა, - სახლში შევიდა შენგელია და ფანჯრისკენ გაემართა. ავალიანი უკან დაედევნა. - ნახე, - უთხრა და ფარდა გადაწია.
_ვოოუუ, - აღმოხდა თორნიკეს და სახე გაუნათდა.
_ბუნებაც გილოცავს დაბადების დღეს.
_დიდი მადლობა, შენ და ბუნებასაც, ორიგინალური მოლოცვისთვის. იცი? რომ დავიბადე, მაშინაც თოვდა თურმე.
_მართლა?
_ჰო მართლა.
_ლამაზი იქნებოდა დათოვლილი სვანეთი და სვანეთის მთებს მოდებული ახალშობილი ბავშვის ტირილი. - თქვა შენგელიამ პომპეზურად და გაიღიმა.
_სვანეთი მართლა ლამაზია თოვლით გატაპენტილი... ასე, საღამურებით რატო გამოხვედი გარეთ? - ახლა შენიშნა გვანცას ჩაცმულობა კაცმა.
_მეც ახლა გავიღვიძე და მიტომ. გარეთ გავდივარ საგუნდაოდ, არ გინდა წამოხვიდე?
_შანსი არაა, ახლა არაფრით არ შემიძლია თოვლში სირბილი. - უარი განაცხადა თორნიკემ და ხელები გაასავსავა.
_კარგი, მე გავალ მაშინ.
_საღამოსთვის ხომ მოემზადე?
_როგორ არა. ბევრნი ვიქნებით?
_ალბათ ოცდაათამდე, მაინც.
_საკმაოდ ვყოფილვართ. ნენე და ბესო რომელ საათზე ჩამოდიან?
_ნაშუადღევს აქ იქნებიან სავარაუდოდ.
_ძალიან კარგი. გავედი და საღამოს გნახავ. საჩუქარი მაქვს რაღაც, იმედია მოგეწონება. - ღიმილით უთხრა გვანცამ.
_მოდი, ერთი მაკოცე და ეგაა ყველაზე მაგარი საჩუქარი. - მამაკაცს თვალები წამოენთო.
_ეგ საკმარისი იქნება? - ჭინკები აუთამაშდა თვალებში გოგონასაც.
_თუ არ იქნება, სხვა გზას მოვნახავ...
_ვიცი რა გზის მონახვასაც აპირებ შენ, - აკისკისგა შენგელია, მაგრამ ჯერ-ჯერობით კომპასის დაკარგვა მოგიწევს. - უთხრა და კისერზე შემოხვია ხელები, თან ფეხის წვერებზე წამოიწია. ავალიანმა თეძოებზე მოკიდა ხელი, წამოწია და მუცელზე შეისვა.
_შენ თვითონ ხარ საჩუქარი, მეტი რაღა მინდა.. - ბუტბუტებდა კაცი და სახეს ფრთხილად უკოცნიდა სუნთქვაშეკრულ და თვალებმინაბულ გოგონას. ტუჩები ოდნავ ღიად ჰქონდა გვანცას და ვნებისგან დაბურცვოდა. მისი სახე თორნიკეს სახეს გაუსვა. წვერებმა სასიამოვნოს დასუსხეს და გაეღიმა.
_ახლა თუ არ გამიშვებ, მომიწევს დარჩენა აქ..
_წინააღმდეგი არ ვიქნები, ხომ იცი?
_ვიცი, როგორ არ ვიცი, - გაეცინა შენგელიას. ავალიანიც აჰყვა. მაგრად ჩაიხუტა გოგონა და მერე დასვა.
_მიდი, მიდი, გაიქეცი, თორემ მართლა მომიწევს შენი დატოვება დროზე ადრე.
_ნუ იჩქარებ, დატკბი სანამ თავისუფალი ხარ, თორემ გადახედე, წინ რამდენი წელი გაქვს ჩემთან ერთად გასავლელი, ხომ უნდა გამიძლო.
_თავის დაძვრენას ნუ ცდილობ, გაგიძლებ, გაგიძლებ. მზად ვარ! - შემართებით ტქვა თორნიკემ და გაიცინა.

გასვლისას კიდევ ჩაეხუტნენ ერთმანეთს.
გვანცა ეზოში გავიდა და წვივებამდე თოვლში შეაბიჯა.


• * * *
_დედი, ამ კაბაშ არ შეგცივდება? - ჰკითხა მანანამ სარკის წინ მდგომ გვანცას, რომელიც საყურეს იკეთებდა, თან ორეულს აკვირდებოდა სარკეში და კმაყოფილი იღიმოდა.
_რა შემაცივებს, მანქანით მივდივარ და იქ კიდე შენობაში ვიქნები.
_არ გაცივდე შვილო, თავს მოუფრთხილდი. მომწონს ძალიან შენი კაბა, დედი და ძალიან ლამაზად გამოიყუები.
გვანცას, ღია ლურჯი ფერის, კაბა ეცვა. მის ხორბლისფერ კანს, საოცრად უხდებოდა. თმა ფაფუკად შეეკრა და დაეგორგლა კეფაზე. გრძელი საყურეები, რომლებიც კაბისფერი თვლებით იყო მოჭედი, თვალისმომჭრელ ეფექტს სძენდა მის ვიზუალს.
ლამაზი იყო გვანცა. მეტად ლამაზი. ეგზოტიკური სილამაზის მატარებელი.
_მზად ხარ, შვილო? - ოთახში უფროსმა შენგელიამ შემოიჭყიტა.
_ვააა, მამიკო?! რა სიმპატიური ხარ?!
_მააშ?! - ქუსლზე დატრიალდა მალხაზი და ხელები გაშალა. ყველას გაეცინა.
_ჭკვიანად იყავი, იცოდე, - გაართხილა მანანამ ქმარი და პერანგის საყელო გაუსწორა. მერე პიჯაკისიც.
_არის უფროსო, - შუბლზე ხელი მიიდო სამხედროსავით კაცმა და გაიჯგიმა.
_ასე, როგორ ჰგავხართ მამა-შვილი ერთმანეთს, ცოტა შეშლილები?
_მაგაშია ცხოვრების აზრი, მანანა ჩემო, ამ, ისედაც დათრგუნულ ცხოვრებას თუ მხიარულად არ შეხედე, მოგერევე, ჩაგითრევს და დაგრთგუნავს შენც...
_წავედით მამა, თორნიკე რეკავს... - შეაწყვეტინა გვანცამ ლაპარაკი, ღიმილით.
_შენ რა ბრძენი მყავხარ, მალხაზ ჩემო, - იცინოდა მანანა. ქმარს ლოყაზე ხმაურით აკოცა.
ლუკას დაემშვიდობნენ და კარი გაიხურეს.

თორნიკე, შეციებული და მობუზული ელოდა მამა-შვილს სადარბაზოში. თან ეწეოდა.
გვანცას დანახვამ კაცი გააშეშა. პირისკენ წაღებული, სიგარეტიანი ხელი ჰაერში გაუშეშდა.
_კიდევ ერთხელ გილოცავ, - ხელი გაუწვდინა მალხაზმა იუბილარს, რომ ჩამოერთვა. ავალიანი უცებ გამოერკვა.
_მადლობა, გაიხარე. წავიდეთ, თორემ პაატა მირეკავს, რესტორანში ვარ და სად ხართ, „გადამაგდეთო“? არადა ჩემი და და სიძე იქ არიან, - თქვა სიცილით იუბილარმა.
_მაგან უკუღმართული რომ არ სთქვას, ისე ვერ გაძლლებს. - გაეცინა უფროს შენგელიასაც.

სადარბაზოდან გავიდნენ. შენგელია თოვლის ფონზე, ლურჯ ყვავილს ჰგავდა.

რესტორანში მისულთ, სტუმრები თავშეყრილი დაუხვდათ.
მიუხედავად რესტორნის სიდიდისა, მაინც მყუდროდ გამოიყურებოდა იქაურობა. ქვით ნაშენები კედლები და თბილი ფერის განათება, მშვიდ გარემოს ქმნიდა. ერთ კუთხეში, მთელ სიგრძეზე, გაეწყოთ მომსახურე პერსონალს ავალიანის მაგიდა. მეორე მხარეს კი, მრგვალი მაგიდები ეწყო აქა-იქ. შუაში კი, საკმაოდ დიდი თავისუფალი ადგილი იყო.

სტუმრები მაგიდას მისუსხდნენ.
დაინიშნა თამადა.
ადღეგრძელეს იუბილარი და დაულოცეს მომავალი.
გაჩაღდა ქართული ქეიფი.
პირველი ცეკვაც შესრულდა. თამადამ გვანცა გამოიცეკვა. მუსიკა რომ დასრულდა, ხელზე ეამბორა ავალიანის საცოლეს და თავის ადგილზე მიიყვანა.
ის იყო, გვანცა დაჯდომას აპირებდა, რომ მზერა რესტორნის შემოსასვლელი კარისკენ მიეყინა. სახეზე ფერი დაეკარგა. გაფითრდა.
რესტორანში ქეთი შემოვიდა. გვერდით ჭაღარაშეპარული მამაკაცი მოყვებოდა. ქერა ნაცრისფერ ქურქში გახვეულიყო და რაღაცაზე გულიანად კისკისებდა.






გვანცას დაჟინებულ მზერას, თვალი გაკვირვებით გააყოლა ავალიანმა.
მეტად მხიარული ჩანდა ქერა. თანმხლები მამაკაციც.
თორნიკეს თვალები აემღვრა. კისრის ძარღვები დაებერა. მაგიდის კუთხეს ხელი ჩაავლო და ღონივრად მოუჭირა. სიბრაზე მასზე გადაიტან.
ქეთი მათ ვერ ხედავდა.
ერთ-ერთი მიმთანი მიუახლოვდა და ცარიელი მაგიდისკენ გაუძღვა. ქერა, სიარულისას ტანს გამომწვევად არხევდა. პირზე დუჟმომდგარი კაცი კი, თვალს ვერ წყვეტდა მას.

რაკი დაინახა გვანცამ, რომ ისინი სხვაგან დასხდნენ, ცოტათი მოეშვა. ავალიანს მხარზე დაადო ხელი და ოდნავ მოუჭირა.
_დამშვიდდი, კარგი? არ ღირს ფორიაქად... - მთელი გამბედაობა და ძალა მოიკრიბა, შენგელიამ, ეს სიტყვები რომ ეთქვა თორნიკესთვის.
სვანიც მოდუნდა თითქოს. გვანცას გულწრფელი ღიმილით გაუღიმა და თვალებით გადაუხადა მადლობა, ამ სიმშვიდისთვის და სიტყვებისთვის.
_იუბილარის ცეკვას ველოდებით, საცოლესთან ერთად, - გამოაცხადა თამადამ პომპეზურად, რამოდენიმე წუთის შემდეგ. სტუმრები, აპლოტისმენტებით შეხვდნენ წარმოთქმულს. რესტორანში წყნარი მუსიკის ხმა გაისმა. ავალიანი, შეკავებული ღიმილით წამოდგა ფეხზე, პიჯაკზე ცალი ღილი შეიკრა, მერე გვანცას მიუბრუნდა და ხელი გაუწოდა. შენგელია ამაყად წამოდგა და საცეკვაოდ გაჰყვა კაცს. ცეკვავდნენ და ყველას ყურადღება მათთკენ იყო მიპყრობილი. ძალიან ლამაზი სანახავი იყო, თუ როგორ სიყვარული, ბედნიერებით და სითბოთი უყურებდნენ თვალებში ისინი ერთმანეთს.

_რა მოხდა, ქეთევან, რა ფერი დაგედოთ სახეზე უცებ, - შეშფოთდა ქერას თანმხლები მამაკაცი.
ქეთის, შამპანურიანი ჭიქა ჰაერში გაუშეშდა და მზერა მოცეკვავე წყვილზე მიეყინა. თვალებში კაპილარები ჩაუწითლდა. ცრემლმა დაგუბება იწყო.
_ქეთევან? - ქერას არ ესმონა მამაკაცი რომ ეძახდა. სმენა დახშოდა. ყურებში მხოლოდ თორნიკეს ხმა ჟღერდა. ერთად გატარებული დრო და ფრაგმენტები ამოტივტივდა მის გონებაში და კინოკადრივით ჩაიარა თვალწინ. თურმე თავს იტყუებდა ამდენი ხანი. თურმე ვერ დაივიწყა მაინც. ისევ იგივე განცდამ მოიცვა მისი არსება, როდესაც ავალიანს ხედავდა.
მარჯვენა თვალის კუთხეში, ცრემლმა გამოჟონა. ლოყაზე ჩამოგორებულმა თბილმა სითხემ, გამოარკვია ქალი. შეუმჩნევლად და მოხერხებულად, შეიმშრალა სახე.
_კოტე მაპატიე, ჩავფიქრდი უცებ... - უთხრა და ფართედ გაუღიმა. შემდეგ კი, ჭიქა სულმოუთქმელად გამოცალა და ისევ შევსება სთხოვა კაცს.
_ისეთი სახე გქონდა და ისეთი ფერი, ვიფიქრე მოჩვენება დაინახა-თქო, - სცადა ხუმრობაში გადაეტანა ქერას წამიერი გათიშვა, კოტემ.
ნათქვამზე ქეთის აგდებით ჩაეცინა და ისევ გააპარა თვალი მოცეკვავე წყვილისკენ.
_სწორედ, რომ მოჩვენებასავით გამომეცხადნენ აქ, - ჩაილაპარაკა თავისთვის, ირონოოთ სავსე ხმით.
_რამე მითხარი? - დაეკითხა კოტე.
_არა, არაფერი. უკეთ ვარ ახლა. მაგრამ კიდევ უფრო უკეთ გავხდები, თუ დავლევ. საოცარი გემო აქვს ამ შამპანურს. - თქვა და ისევ გამოცალა ჭიქა.
_ჩვენ გაგვიმარჯოს, ქეთევან. - ჭიქა წამოწია კაცმა და ქალს მრავლისმეტყველი მზერით შეხედა.
_გაგვიმარჯოს, ბატონო კოტე, გაგვიმარჯოს, - ქეთიმ ახლა თავისით შეივსო ჭიქა და კოტეს ჭიქას მოიჭახუნა.
ამასობაში, ავალიანი და შენგელია, ცეკვას მორჩნენ და თავიანთ ადგილს დაუბრუნდნენ. შეუმჩნევლად, მაგრამ ძალიან დაკვირვებულად ადევნებდა გვანცა, ქეთის თვალს. თორნიკე კი, თვალს არიდებდა.
ქერას სასმელი მოეკიდა. სასიამოვნოდ გაბრუვდა. კიდურები მოუდუნდა და გამბედაობა შეემატა. ფეხზე წამოდგა.
_იცეკვებთ ჩემტან ერთად, ბატონო კოტე? - ლოყები შეეფაკლა უკვე ქალს.
_როგორ არ ვიცეკვებ, ქეთევან, - გაიბადრა კოტე და წამოდგა.
_მითხარით, რა მოგწონთ ჩემში, ბატონო კოტე?
_მაგას რა კითხვა უნდა, ქეთევან? - შეყვარებული კაცის ხმამ გაიჟღერა უცებ.
_მაინც? - არ ეშვებოდა ქერა. თან ცეკვავდნენ.
_მთლიანად შენ მომწონხარ. შენი ხასიათის სიძლიერე მომწონს. შენი ქალურობა. დახვეწილი მანერები, საუბარი, ხმა... ყველაფერი მომწონს. ჩემთვის ქალის ეტალონი ხარ.
_ნუთუ?
_დიახ, ასეა...
_რატომ ხდება ასე, ვინც გვიყვარს, მას რატომ არ ვუყვარვართ? - ჰკითხა ქალმა და სასმელმა შეაბარბაცა. კაცმა წელზე უფრო ძლიერ მოხვია ხელი და გულზე მიიკრა.
_ქეთევან, ასე რატომ საუბრობ?
_მითხარით, კითხვაზე მიპასუხიეთ..
_ეს სიყვარული არ არის, აქ უკვე ჟინია იმის, თუ რატომ არ ვუყვარვართ მას, ვინც ჩვენ გვიყვარს. გრძნობა, ჩვენდაშეუმჩნევლად უკანა პლანზე იანცვლებს, ჩნდება ინტერესი და ისმის კითხვა, რატომ? მერე ვცდილობთ ამოვხსნათ გამოცანა, ხშირ შემთხვევაში ვხნით კიდეც ამას, პასუხს რომ მივიღებთ, ვხვდებით, რომ ჟინი და ინტერესი დაკმაყოფილებულია და, თურმე არც ისე რთული ყოფილა. ინტერესი ქრება, მერე ვსვავთ კითხვას, და ის გრძნობა სად გაქრა?... - კოტე გაჩუმდა.
_სულ ეს არის? - იკითხა ქალმა გაპარული და ფიქრებში წასული ხმით.
_სულ ეს არის. - დაემოწმა კაცი.
_მე გამოცანა ვარ?
_არა, არ ხარ, - გაეღიმა კოტეს და მზრუნველად გადაუსვა თავზე ხელი, ქერას.
_წავიდეთ აქედან, გთხოვ, - ვედრება ჟღერდა ქალის ხმაში.
_წავიდეთ, - მაშინვე დაეთანხმა მამაკაცი და მაგიდისკენ გაემართნენ.

_ერთი წუთით დამელოდე, მგონი სიგარეტი დამრცა მაგიდაზე, - უთხრა ქეთიმ კოტეს, როდესაც მანქანაში სხდებოდნენ.
_არაუშავს, სხვას ვიყიდით...
_ახლავე მოვალ...

თითქმის ერთდროულად და ერთნაირად ამოისუნთქეს, შენგელიამ და ავალიანმა, როდესაც ქერა და ჭაღარათმიანი კაცი გარეთ გავიდნენ. გასვლისას არ გაუხედავს ქეთის მათკენ.
_ისე როგორ წავიდოდი, დაბადების დღე რომ არ მომელოცა შენთვის, - ქერას ხმა, მეხის გავარდნასავით ჩაესმათ, ზურგს უკნიდან, თორნიკეს და გვანცას.
ორივეს სისხლი გაეყინათ ძარღვებში და ღიმილი შერჩათ სახეზე. რამოდენიმე სტუმარმა შემოუბრუნდა კიდეც, ქერას. ნენე, მაშინვე მიხვდა, რომ რაღაც ვერ იყო რიგზე და კითხვით სავსე თვალებით მიაჩერდა ძმას. ავალიანი ფეხზე წამოდგა.
_არ იყო საჭირო, რატომ წუხდებოდით, - ბოხი ბარიტონით თქვა მან და ქეთისკენ გადადგა ნაბიჯი.
_ვწუხდებოდი? ჰაჰ! არც ახლა ვწუხდები და არც შარშან შევწუხებულვარ, პირველმა რომ მოგილოცე... - ქალმა ცინიკურად აათვალიერ-ჩაათვალიერა იუბილარი. შემდეგ მაგიდისკენ გაიხედა, საიდანაც ხალხი უკვე ინტერესიანი თვალებით იყურებოდნენ.
_როგორ ხარ ქეთი? - უცებ გვანცა მიუახლოვდა მათ. სახეზე ყალბი ღიმილი ჰქონდა აკრული, სიტუაციის განსამუხტავად. არადა, მუხლები ისე უკანკალებდა, ცოტაც და, ძალა გამოეცლებოდა და ძირს დავარდებოდა, - წამომყევი, უნდა გელაპარაკო, - გამოსცრა კბილებში შენგელიამ, ხელმკლავი გამოსდო ქერას და კარისკენ წაიყვანა. - სტუმრებს მიხედე, ახლავე დავბრუნდები, - მერე ისევ ღიმილი აიკრა სახეზე და ისე უთხრა თორნიკეს. იმდენად სწრაფად მოხდა ეს ყველაფერი, ვერც ავალიანმა მოასწრო რამის თქმა და მოქმედება და ვერც ქერამ.
_სად არის შენი მანქანა? - ჰკითხა გარეთ რომ გავიდნენ მერე, შენგელიამ.
_ხელი გამიშვი, - ხელი აუქნია ქეთიმ.
_მიგაცილებ მანქანამდე, - მშვიდად განუცხადა გვანცამ და კისერი მოიღერა, თითქოს ვიღაცის დანახვას ცდილობსო. - ახლა კარგად მომისმინე, ჩემი თორნიკეს სიახლოვეს არასოდეს გამოჩნდე, - შენგელიას ხმა მკაცრი ჰქონდა, - არასოდეს ეცადო ჩვენი ურთიერთობის არევა, თორემ მერე სხვანაირად დაგელაპარაკები.
_მემუქრები? - აგდებით იკითხა ქალმა.
_როგორც გინდა ისე ჩათვალე. მე ჩემი ბედნიერების დასაცავად ყველაფერს გავაკეთებ... თორნიკეს ვუყვარვარ და ამ სიყვარულს საკუთარ თავზე მეტად ვუფრთხილდები. არ მოგცემ უფლებას, თუნდაც წამიერად, რაიმე ზიანი მიაყენო მას. იმის გაფიქრებაც მყოფნის ნერვების ასაშლელად, რომ ოდესმე შენთან ჰქონდა საქმე მას. დაოკდი და განაგრძე ცხოვრება. გასაგებია? - შენგელიას თავად უკვირდა, საიდან ამდენი სიძლიერე და გამბედაობაო.
_ის ჩემი იყო და შენ წამართვი, - ხმა აუკანკალდა ქეთის.
_ვატყობ არ გაგჭირვებია ახალი კავალერის პოვნა, - ცინიკურად ჩაიცინა გვანცამ და მათკენ მომავალ კაცს თვალი გაუსწორა.
_ქეთევან, რა ხდება? - იკითხა ეჭვით კოტემ და გვანცას უხალისოდ შეავლო თვალი.
_გამარჯობათ, ქეთი ჩემი ნაცნობია და შემთხვევით ვნახე აქ, მგონი ზედმეტი აქვს დალეული და გარეთ გამოვაცილე.
_გაგიმარჯოს, ძალიან სასიამოვნოა. დიახ, მგონი, ცოტა ზედმეტი მოგვივიდა, - უხერხულად გაიღიმა კაცმა, - წავიდეთ, ქეთევან?
_წავიდეთ, წავიდეთ... სადმე შორს წამიყვანე, ამ ქალაქს გამარიდე, - თავი მამაკაცის მხარზე დაედო და ბუტბუტებდა თავისთვის ქალი.
_გვანცა, - მოუბრუნდა შენგელიას, რამოდენიმე ნაბიჯი რომ გადადგა მერე, - მე, მაინც გამიხარდა თქვენი ნახვა და ყოველთვის გამიხარდება, - გულწრფელი იყო იმ წამს ქერა. ცამდე გულწრფელი. ცრემლიანი თვალები მოარიდა, თავად ატირებულ შენგელიას და მანქანაში ჩაჯდა.


• * * *
სახლში გვიან ღამით დაბრუნდნენ.
მთელი გზა გვანცა ხმა არ ამოუღია ისე მართავდა მანქანას. ჩუმად იჯდა ავალიანიც. ეს სიჩუმე მხოლოდ მათ ესმოდათ. გულის ტკივილამდე ებრალებოდა ქეთი შენგელიას. წუთით მის ადგილას დააყენა საკუთარი თავი და ტკივილისგან აცახცახდა. საჭეს მთელი ძალით ჩააფრინდა.
მალხაზი და პაატა მღეროდნენ. სიმხიარულე გზაშიც გამოჰყვათ.

_დროებით და ხვალ გნახავ. - დაემშვიდობა გვანცა ავალიანს, მისი ბინის კარებთან.
_კარგად ხარ? - ჰკითხა კაცმა და ახლოს დაუდგა.
_კი, კარგად ვარ, ცოტა დავიღალე...
_ხომ ხვდები რასაც გეკითხები.
_კარგად ვარ, კარგად, - წარმოსთქვა დამარცვლით და სიცილით, გოგონამ.
_როგორ არ გეხერხება ჩემი მოტყუება, ნეტა იცოდე, - გაეღიმა თორნიკეს და ძლიერად მოხვია მკლავები შენგელიას. გვანცა გაიყუსა. თვალები აუცრემლიანდა, ჩანთა ხელიდან გააგდო, თვითონაც შემოხვია ხელები გვერდებზე კაცს და გულამოსკვნით ატირდა. მისი ხმა ავალიანის მკლავებში იკარგებოდა, იმის იქეთ ვერ აღწევდა. გული ეწურებოდა კაცს, თუმცა არ უკითხავს ტირილის მიზეზი, ისედაც ნათლად ხედავდა ყველაფერს.
ტირილით გული რომ იჯერა, მაშინღა გაათავისუფლა, მისი მკლავებიდან, გოგონა. სახე ხელებში მოიქცია, ცერა თითები გადაუსვა სველ ლოყებზე და თვალებში ჩახედა.
_მინდა სულ გახსოვდეს, შენს გარდა ჩემს ცხოვრებაში სხვა ქალი არ იარსებებს. გესმის? - ისეთი ხმით წარმოსთქვა ეს სიტყვები ავალიანმა, გვანცას ჟრუანტელმა დაუარა.
თანხმობის ნიშნათ თავი დაუქნია.
კაცს გაეღიმა და სველ თვალებზე აკოცა.
_ასე აღარ იტირო აწი, გთხოვ, თორემ სუსტი გული მაქვს მე და ვერ გავუძლებ, - გვანცას გაეცინა და მუშტით ამოიმშრალა ჯერ კიდევ ცრემლიან თვალები.
_აღარ ვიტირებ...
_როგორ შეგიძლია, ასე, ერთ ადამიანს, იყო ძალიან ძლიერი და ამავდროულად, საოცრად ბავშვური?
_როგორ გეტყობა, თურმე ქალებს არ იცნობ, გულზე მომეშვა ცოტა. - გაეცინა შენგელიას. ავალიანიც აჰყვა.
_მოდი, ჩაგეხუტო და გაიქეცი დაიძინე, ხვალ სამსახურში ხარ წასასვლელი.
_შენ მიდიხარ?
_კი, უნდა წავიდე, თან ახალი ჯგუფი მყავს ხვალ და ცოტა რთული დღე მექნება.
_შენც გჭირდება დასვენება. კიდევ ერთხელ გილოცავ დაბადების დღეს. მიხარია რომ არსებობ. - ისევ ჩაეხუტნენ ერთმანეთს და ისევ შეისრუტეს და გაიყოლეს ერთმანეთის სურნელი.

• * * *
ლექტორის მოლოდინში აუდიტორია ხმაურს მოეცვა. ზოგი ხმამაღლა საუბრობდა. ზოგი იცინოდა. ზოგი ხმით კითხულობდა ჩასაბარებელ სემინარს.
სრული ქაოსი იყო ოთახში.
ეს ქაოსი საერთოს არ ადარდებდა დაჩი ჭეიშვილს. ფანჯარაში სივრცეს გასცქეროდა და ფიქრებს მისცემოდა. მის შავგრემან სახეს ღრუბელი დაჰფენოდა. წარბები შეჰყროდა და აშაკარად უკმაყოფილო იყო იმით, რაზეც უწევდა ფიქრი.
ჭეიშვილის არც ერთი მოძრაობა არ ეპარებოდა ჯგუფში ერთ ადამიანს, რომელიც ბოლო ერთი წელის მისით არსებობდა.
დაჩისთვის კი, იმდენად შეუმჩნეველი იყო ის, რამდენადაც ზღვაში წვეთი.
_ბოლო, რამდენიმე კვირაა ვხედავ, რომ კარგად ვერ გრძნობ თავს. ხომ მართალი ვარ? - ჭეიშვილს ელენე ამოუდგა გვერდით. დაჩი ფიქრებიდან გამოერკვა და მისთვის უცნობ გოგონას ზემოდან დახედა.
_უკაცრავად?!
_მე ელენე ვარ, პირველი, შენი ჯგუფელი ვარ, - სიცილით გაეცნო ელენე და ხელი გაუწოდა ბიჭს ჩამოსართმევად. ჭეიშვილი გაკვირვებული დააცქერდა აქამდე უცნობ ლამაზ ჯგუფელს. გამოწვდილ ხელს მისი ხელი მიაგება და ჩამოართვა.
_ჯგუფელი? ვაუუ, აქამდე არ შემიმჩნევიხარ და პირველი რატომ ხარ? - დაინტერესდა დაჩი.
_პირვლი გვარია ჩემი - გაეცინა გოგონას. ჭეიშვილსაც და უხერხულობისგან გაწითლდა.
_სად ზიხარ შენ, რატომ ვერ გხედავდი აქამდე?
_აი, იქ, ბოლოში.. არ გახსოვარ, რამდენიმეჯერ შემომხედე კიდეც.
_ბოდიში, მართლა არ მახსოვს.
_რატომ ხარ მოწყენილი? - ელენე ყველა ღონეს ხმარობდა, გამბედაობის შესანარჩუნებლად. უნდოდა ჭეიშვილთან საუბრის გაეგრძელებინა. დაჩი წინ გადაიხარა, სახე ახლოს მიუტანა გოგონას და თვალებში ჩახედა, თითქოს იქ რაღაცას თუ ვიღაცას აკვირდებოდა.
_შენთვის უთქვამთ, უცნაური თვალები რომ გაქვს? - ჰკითხა მერე ელენეს. შეკითხვა კი ბანზე აუგდო. გოგონამ ნერწყვი ხმაურით გადაყლაპა. სახეზე ფერი ეცვალა.
_არა, რატომ მკითხე? - ენის ბორძიკით შეუბრუნა კითხვა.
_სარკესავით პრიალაა. თავისუფლად ვხედავ ჩემს თავს. ღამესავით შავია და წყლიანი.
_მართლა? - გაიოცა ელენემ და გაიღიმა.
_რა მკითხე წეღან?
_რატომ ხარ მოწყენილი-თქო.
_ააა... ჰოოო... ცოტა რთული თემაა. მოკლედ რომ ვთქვათ, უსამართლო ცხოვრების ბრალია.
_შენ შეგიძლია აირჩიო სამართლიანი ცხოვრება.
_არ არის ჩემზე დამოკიდებული.. - მწარედ ჩაეცინა ბიჭს.
_ჩვენივე ცხოვრება ჩვენსავე ხელშია. სწორედ რომ ჩვენ ვმართავთ მას. ასევე, რაც ტკივილს გაყენებს, უბრალოდ უნდა ადგე და გაეცალო მას, ან იმდენი ძალა უნდა გეყოს, დარჩე და სამუდამოდ დააძინო ის ტკივილი შენში. - მტკიცეთ თქვა ელენემ და ჭეიშვილს თვალი გაუსწორა.
_შენ რა მაგარი გოგო ყოფილხარ, - ფართედ გაეღიმა დაჩის და ლოყაზე მსუბუქად უჩქმიტა.
_რა, არ გჯერა? დამცინი? - განაწყენდა ვითომ გოგონა, - გინდა, ლექციების შემდეგ ლიტერატურულ კაფეში წამომყევი და იქ ვიმსჯელოდ ამ თემაზე.
ბიჭი უკვე ხმამაღლა იცინოდა. ელენეს გულუბრყვილობა და გამბედაობა აცინებდა.
_კარგი, წავიდეთ. ვიმსჯელოთ, ვიბაასოთ და ერთმანეთსაც უკეთ გავიცნობთ, ჰო?
_თავისთავად.
_ვინ ზის შენს გვერდით?
_არავინ.
_რატომ?
_მარტო ყოფნა მირჩევნია.
_წინააღმდეგ იქნები, შენი სიმყუდროვე ავრიო? - ჰკითხა ჭეიშვილმა და პასუხის მოლოდინში, მოჭუტული თვალით გახედა. „კარგა ხანია ჩემი სიმყუდროვე არეული გაქვსო“ უნდოდა ეთქვა გოგონას, მაგრამ მხოლოდ გაუღიმა თანხმობის ნიშნად.

იმ ლექციაზე ისინი გვერდიგვერდ ისხდნენ. დრო და დრო, ერთმანეთს შეხედავდნენ და უმიზეზოდ იცინოდნენ.
ნაშუადღევს ლიტერატურული კაფისკენ ორი სტუდენტი ხმამაღალი საუბრით და სიცილით ნელა მიაბიჯებდნენ.


• * * *
ავალიანმა კაბინეტის კარი შეაღო. დინჯად შეაბიჯა. მაგიდაზე ტყავის შავი საქაღალდე დადო და ფანჯარასთან მივიდა. შენობის უკანა მხარეს განთავსებული მოედანზე მუხლამდე თოვლი იდო. ერთი ნაფეხურიც არ სჩანდა არსად.მინდორის ბოლოს კი ტყე იწყებოდა. ხის ტოტები თეთრად შემოსილიყვნენ და თავი დაეხარათ.
ფანჯარა ფართედ გამოაღო. ცივმა და სუფთა ჰაერმა სახეზე მიელამუნა. ღრმად შეისუნთქა ზამთრის სუსხი. მერე მაჯის საათს დახედა. დღეს კურსანტებისთვის სროლის კურსი უნდა ჩაეტარებინა და ქალაქგარეთ მოუწევდა გასვლა.
კარებზე ფრთხილი კაკუნი გაისმა.
_მობრძანდი! - გასძახა თორნიკემ და ფანჯარა დაკეტა.
კაბინეტში საშუალო სიმაღლის ახალგაზრდა შემოვიდა. მეთაურს მხედრული სალამით მიესალმა და სუნთქვა შეიკრა.
_თავისუფლად, - უთხრა ავალიანმა და მაგიდას ხელებით დაეყრდნო.
_მეთაურო, ოცეული ადგილზეა. შაუმიანში გასასვლელად მზად ვართ. - მიუხედავად იმისა, რომ მეთაურმა მას თავისუფლად დგომის უფლება მისცა, ახალგაზრდა მაინც მოჭიმული იდგა, სივრცესთვის გაეშეშებინა მზერა და ისე აცნობდა ოცეულის ადგილზე ყოფნას.
_კარგი. გამოვდივარ.

კარგა ხნის მგზავრობის შემდეგ, კამუფლაჟისთვის სპეციალურ ტანსაცმელში გამოწყობილი კურსანტები, მონდორში თოვლზე იყვნენ გაწოლილნი იარაღი სამიზნესთვის დაემიზნათ რომელიც ადამიანის გამოსახულების და ფიცრის იყო. თან ხმამაღლა მოსაუბრე მეთაურს და ამავდროულად ინსტრუქტორს ყურს უგდებდნენ...
_მზად ყოფნაა! - დასჭექა ავალიანმა. რამდენიმე წამში იქაურობა ტყვიების ზუზუნმა აავსო.


• * * *
ზამთარიც მიიწურა და გაზაფხულის პირველი თვეც.
ორი კვირაღა იყო დარჩენილი ქორწილამდე. მღელვარებამ იმდენად იმატა თორნიკეში, რომ ადგილს ვერ პოულობდა.
არა ნაკლებ ღელავდა გვანცაც. რომ წარმოიდგენდა ქორწილის დღეს, და ავალიანის ცოლობას, ტანში ჟრუანტელი უვლიდა.

სვანეთში წასვლა გადაწყვიტა ავალიანმა. გული მიუწევდა იქეთ - დედის საფლავისკენ. დილით ადრე გავიდა სახლიდან და მშობლიური კუთხისკენ აიღო გეზი.
გზად ყვავილების შეკვრა იყიდა.
სვანეთში ჩასულმა მაშინვე სასაფლაოს გზას დაადგა.
დედის საფლავზე მისულს გულმა გამალებით დაუწყო ცემა. მის წინ ჩაიმუხლა. თეთრი კენჭებით დაფარულ საფლავს ხელი გადაუსვა, თითქოს დედას გულზე მიეფერა.
_ხოჩა ლადეღ დედე (გამარჯობა დედა. სვნ). - ხმა უთრთოდა სვანს, - შენსავით ლამაზი ყვავილები მოგიტანე, - თქვა და ყვავილების კონა სურათის წინ დადო. ჯიბიდან ცხვირსახოცი ამოიღო და მარმარილოს ქვაზე დახატულ სურათს წმენდა დაუწყო, - მაპატიე დედა, ხშირად ვერ ამოვდივარ აქ შენს სანახავად. ნენესაც შეუგვიანდა ალბათ ამოსვლა, შენი სურათი დამტვერილა. - ცხვირსახოცი გაუფერთხავად, დაკუჭულ ფორმაში ჩაიდო ჯიბეში და იქვე რკინის შავ სკამზე ჩამოჯდა. - შენთვის კარგი ამბავი მაქვს, ვიცი რომ ძალიან გაგიხარდება. - პაუზა გააკეთა, მერე კი განაგრძო, - ოჯახის შექმნა გადავწყვიტე. ორ კვირაში ქორწილი მაქვს. როგორ მინდა გვერდში მყავდე.. დედე იცი რას მივხვდი? რაც უფრო გადის დრო, მით უფრო მეტად მინდება ცოცხალი მყავდე, ჩემს გვერდში იყო, შენი არსებობით მამხნევებდე, უფრო მეტად მენატრები, უფრო მეტად მენატრება დედის სურნელი... ნენეც ასეა დედა, მამასაც უჭირს უშენობა, ამდენი წლის მიუხედავად... შენ ყველას და ყველაფერს აკლიხარ, სახლის კედლებს, ეზოს... ბალახი, რომ ბალახი ჩვენს ეზოში, იმასაც კი... - ავალიანს თვალები ჩაუწითლდა. ისევ პაუზა გააკეთა მცირე ხნიანი, - გვანცაზე მოგიყვები ახლა... შენს მომავალ რძალზე... მამამ მას ფუძის ანგელოზი შეარქვა. ლამაზია, ძალიან ლამაზია და შენსავით თბილი ღიმილი აქვს. ხანდახან მოგიჟოა, ხანდახან ბავშვური, ხანდახან ძალიან სერიოზული, უსაზღვრო სიყვარული შეუძლია, უსაღვროდ თბილი ადამიანია. იცი, მას შეუძლია ადამიანებს ბედნიერება გაუზიაროს, მისი ბედნიერება და ამავდროულად ადამიანებში დაძინებული ბედნიერებაც გააღვიძოს, - თორნიკეს ღიმილი მოეფინა სახაზე, - ზუსტად ისეთია როგორიც უნდა იყოს. მოგეწონებოდა, ძალიან მოგეწონებოდა და ნენესავით შეგიყვარდებოდა... არ მინდოდა ისე შემექმნა ოჯახი, შენ რომ არ მენახე... გახსოვს, რომ მითხარი ღმერთთან იმიტომ მივდივარ სხვა ადამიანებისთვის უნდა ვილოცოვო, მფარველი ანგელოზი უნდა ვიყოვო... გთხოვ, იყავი გვანცას მფარველი ანგელოზიც... ზოგჯერ შიში მიპყრობს, მეშინია ამხელა ბედნიერება ერთ დღესაც არ წამერთვას და უფსკრულში არ გადავიჩეხო... ძალიან სენტიმენტალური გავხდი ამ ბოლო დროს, - თავისსავე ნათქვამზე გაეღიმა და ფეხზე წამოდგა. წასასვლელად მოემზადა, - მე წავალ ახლა დედა, ვიცი მლოცავ, სადღაც აქვე ხარ, ზემოდან დამყურებ, ალბათ თვალები სიხარულისგან ცრემლებით გაქვს სავსე... როგორ მინდა ახლა მოგეხვიო და შენი სითბო შევიგრძნო... წავალ ახლა მე, მამასაც ვინახულებ, არ იცის აქ რომ ვარ. ნახვამდის დედა, - ავალიანი მარმარილოს სურათთან ახლოს მივიდა და მშობლიური ღიმილით მომღიმარ დედის სურათს აკოცა. მერე მძიმე ნაბიჯებით გადმოვიდა სასაფლაოს ეზოდან, მანქანაში ჩაჯდა და სახლისკენ გაემართა....


_მამა! - დაიძახა ეზოში შესულმა. არავინ გააგონა. ძაღლი მიეგება მხოლოდ, რომელიც პატრონის დანახვით გამოწვეულ სიხარულს, წკმუტუნით გამოხატავდა.
აივაანს ბოლომდე ჩაუყვა და სახლის კარი შეაღო.
ოთახში ბუხარი გიზგიზებდა. მიუხედავად აპრილისა, მაინც საგრძნობლად გრილოდა სვანეთში. ალბეგი ტახტზე წამოწოლილიყო და ტელევიზორს უყურებდა. კარის გაღების ხმა რომ გაიგო და კარში თორნიკე დაინახა, სიხარულით წამოიჭრა ზეზე და შვილს მივარდა. გადაეხვია.
_არ გელოდი, ხომ შვიდობაა? - შეშფოთება დაეტყო ხმაში მოხუცს.
_კი, კი მშვიდობაა. დედას საფლავზე ვიყავი მისული.
_ააა... - ალბეგი დასევდიანდა უცებ, - მოდი, მოდი რა სტუმარივით დგახარ მანდ, დაჯექი. არ გშია? - ჰკითხა მერე, ავალიანი ტახტზე რომ დაჯდა.
_კი, კი, თან ძალიან.
_ახლავე გავშლი მაგიდას...
_შენ იჯექი. მე გავაკეთებ ყველაფერს. - თორნიკე წაოდგა და სამზარეულოსკენ გაემართა. მაცივრის კარი გამოაღო, - ამ კონტეინერში რა არის? - გამოსძახა მამამისს და კონტეინერს თავი გადახადა, შენდეგ დაყნოსა. მოეწონა.
_აჯაფსანდალია ეგ, დილით გავხსენი მოხუფული, - გასცა პასუხი შვილს და თვითონაც გაემართა სამზარეულოსკენ. - მოიცა, გავათბოდ ეგ...
_კამფოტიც გექნება შენ, არა? - ღიმილით ჰკითხა თორნიკემ.
_აბა, არ მექნება? გადი საკუჭნაოში, თაროზეა შემოწყობილი და აიღე რომელიც გინდა. - სვანმა საკუჭნაოს კარი ფართედშეაღო და კედელზე ხელების ფათურით შუქის ჩამრთველი მონახა. ოთახს ოთხივე მხრიდან თაროები ერტყა. თაროები კი დახუფული ქილებით იყო დახუნძლული.
_ამდენი რამე შენ გააკეთე?
_ნენემ გააკეთა, მე სად მაქვს მაგის შნო. - გაეცინა მოხუცს.
თორნიკეს კმაყოფილს ჩაეცინა და ფეიხოიის კამფოტს დაავლო ხელი.

რამდენიმე წუთის შემდეგ მამა-შვილი ბუხრის წინ, დაბალ მაგიდასთან ისხდნენ და ვახშამს მადიანად შეექცეოდნენ.


თბილისში მეორე დღეს დაბრუნდა.
_სალფეთქების შეკვეთა ჩამომივიდა უკვე ამერიკიდან. წუხელ დავხვდი აეროპორტში ჩანთას. - უთხრა აჟიტირებული ხმით გვანცამ თორნიკეს ტელეფონზე საუბრისას.
_მარტო წახვედი?
_არა, პაატა მახლდა.
_როგორია შენი ოცნების ხელსახოცები? - სიცილით ჰკითხა ავალიანმა.
_დამცინე შენ და იცი, რა ლამაზია?! ყველას მოეწონა ვინც ნახა.
_არა, ფოტოზე კი სჩანდა ლამაზი, მაგრამ ჩვენი სახელები უფრო დაამშვენებდა არა? - ისევ იცინოდა თორნიკე.
_ნამდვილად. ჩვენმა სახელებმა უფრო მეტი ხიბლი შესძინა. ოქროსფერი ასოებით აწერია „Gvantsa & Tornike” და ამავე ფერის ზარები ხატია. ძალიან, ძალიან ლამაზია. მე მომწონს.
_მთავარი ეგაა, შენ მოგწონს. - დაეთანხმა კაცი და თბილი ღიმილი მოეფინა სახეზე.
_სად ხარ ახლა?
_მალე შემოვალ თბილისში.
_მომენატრე უკვე საშინლად.
_ერთი დღეც ვერ ძლებ უკვე უჩემოდ?
_ვეღარ უკვე. წუხელ შენი მაისურით მეძინა. - გვანცას გაეცინა.
_რომელი მაისურით? ან სად გქონდა? - გაიკვირვა თორნიკემ.
_საწოლზე დაგიდია შავი მაისური, ის ავიღე.
_მოდი რა ვქნათ იცი? დროა აწი ჩემი ბინის გასაღები გადავამრავლოთ, აღარ მოგიწევს იმ კარების თმის სარჭით გაღება, თორემ მოისპო საკეტი. - ავალიანის ნნათქვამმა შენგელია გულიანად გააცინა. იცინოდა თორნკეც.
_კარგი წავედი ახლა, აუარებელი საქმე მაქვს. ამ ქორწილის გადამკიდე წესიერად ვერ ვახერხებ შენს ნახვას. ხან სად მიწევს წასვლა, ხან სად... ხომ იცი, მინდა ყველაფერი ჩემი ხელით იყოს გაკეთებული.
_ჩემი მარჯვე გოგო ხარ შენ. - შექება დაიმსახურა შენგელიამ.
_ჰო კიდევ ერთი, ჯვრისწერაზე მინდა დაგელაპარაკო. მე ცემი ვარიანტი მაქვს და მინდა რომ მომისმინო.
_არანაირ მოსმენას და გარჩევას არ საჭიროებს შენი გადაწყვეტილება. ისე იქნება, როგორც შენ წარმოგიდგენია ლამაზად და საჭიროდ. - სრული სერიოზულობით თქვა კაცმა.
_არა, მაინც გეტყვი, ესე იგი, ნიშნობა ხომ ჩავატარეთ ქართულად და ტრადიციულად?
_კი, ასე იყო.
_ახლა ჯვრისწერაზე მინდა, ცოტა ევროპულ ამერიკული სტილი შემოვიტანო. ოღონდ ვერ გეტყვი კონკრეტულად რას ვაპირებ.
_კარგი. დარწმუნებული ვარ საინტერესო და კარგი იქნება. თუმცა უნდა გამოგიტყდე, დამაინტრიგე, - გაეცინა ავალიანს.
_ქორწილის დღეს ნახავ.. აუ ცამეტი დღე დარჩა, მხოლოდ ცამეტი...
_რამდენმა ცამეტმა დღემ ჩაიარა ჩემს ცხოვრებაში შენზე ლოდინით. ამ ცამეტ დღესაც გავუძლებ და მერე გვერდიდან არ მოგიშორებ.
_კარგი ახლა, თორემ ვიტირებ. - ხმა აუთრთოლდა გოგონას.
_მიდი, მიდი, - გაეცინა სვანს, - მგონი სადღაც გეჩქარებოდა შენ. საღამოს გნახავ.
_დროებით.


• * * *
ქორწილის წინა დღეს თორნიკემ გვანცას დაურეკა და სთხოვა დაბლა ჩასულიყო.
თბილი საღამო იყო. მეზობლებს ხის ძირში მოეყარათ თავი და მომავალ ქორწილზე ბჭობდნენ ბედნიერი სახეებით. თორნიკეს თვალი რომ მოჰკრეს, გაისუსეს და კმაყოფილი სახეებით უყურებდნენ.
ავალიანმა შორიდან მიესალმა მათ.
_ა, ამაზე ნაკლები სიძე არ უნდა ინატროს ადამიანმა, - თქვა დეიდა თამილამ და მეზობლებს მოვლო თვალი ამაყი სახით, რა სიჭკვიანე ვთქვიო.
_თან უდედოს გაზრდილა. საბრალო დედამისი მოსწრებოდა მისი შვილის ბედნიერების დღეს. - თქვა მეორე მეზობლის ქალმა სინანულით.
_მამამისი იქნბა კარგი კაცი, რომ ასეთი აღზარდა და ადამიანად ჩამოაყალიბა. მეორე ცოლიც არ უთხოვია თურმე, მარტომ გაუძღვა ორ შვილს.
_ფიზიკურად გვანან ერთმანეთს, მამას ჰგავს მაღალი და შეხედული, - თქვა ისევ თამილამ.
_სად ნახე? - გაიკვირვა ერთ-ერთმა.
_დასანიშნად, რომ იყვნენ მისულნი, მაშინ ვნახე.
_რას შვებით, გოგოებო, მოდიხართ ხვალ ქორწილში? - იკითხა სომეხმა გულიამ, რომელსაც თმა კვერცხისგულივით ყვითელი ჰქონდა.
_მე მივდივარ.
_მეც მივდივარ.
_მეც...
_ამათ ქორწილზე როგორ არ უნდა წავიდე, ამათი ცქერით უნდა დავტკბე. - თქვა თბილი ხმით ლიამ, - შეხედეთ, როგორ უხდებიან ერთმანეთს, - თვალით ანიშნა მეზობლებს, რომ გაეხედათ ავალიანისკენ და შენგელიასკენ. გვანცა ახლახანს გამოვიდა სადარბაზოდან, რომელიც იღიმოდა და ბედნიერი სახით შესცქეროდა მამაკაცს.

_სად მივდივართ?
_გავისეირნოდ. მინდა, რომ ცოტა განტვირთვა მოვიწყოთ, თორემ ისე დავიღალე ფსიქიკურად, რომ ხვალ ქორწილში წასვლა კი არა, დავწვები და გემრიელად გამოვიძინებ. - გაეცინა თორნიკეს.
_აი, მეც ეგრე ვარ სწორედ. - აჰყვა გვანცაც. მერე მეზობლები შენიშნა და მათ მიესალმა. მშვიდი საღამო უსურვა.
_ყველაფერი მზად არის, სანერვიულო არაფერია, უბრალოდ მოეშვი, - უთხრა ავალიანმა, როდესაც მანქანაში ჩასხდნენ.
_ვცდილობ, აი ყველანაირად ვცდილობ, მაგრამ მაინც ვღელავ.
_რესტორანს ხვალ დილით მორთავენ და მოკაზმავენ, პრინციპში დიდად არაფერის შემატებას საჭიროებს. ორ საათზე ტაძარში მივალთ, შემდეგ მმაჩის ბიუროც გველოდება, შემდეგ კუს ტბაზე ავალთ, ფოტოგრაფმა იქ დაგვიბარა საქორწინო ალბომის ფოტოების გადასაღბად...
_და შენ მეუბნები ნუ ღელავო... აჰ, მგონი საცაა ტვინი გადამეწვება.
_ხვალ საღამოს ყველაფერი დასრულებული იქნება...
_ახლა სად მივდივართ?
_ახლა, აქვე კაფეში შევიდეთ. მშვიდი მუსიკა, ჭიქა წითელი ღვინო და მყუდრო გარემო.
_მართლა? - სიხარულით წამოიძახა გვანცამ.
_ჰო, მართლა. ..

რამდენიმე წუთის შემდეგ, მანქანა ავტოსადგომზე გააჩერეს. თვითონ კი ხელჩაკიდებულნი შევიდნენ კაფეში.
შესვლისთანავე მიმტანი მიეგებათ მათ.
-თავისუფალი მაგიდა გვჭირდება, სადმე კუთხეში. - უთხრა ღიმილით თორნიკემ, ახლგაზრდა მიმტან ბიჭს.
_კი, ბატონო, მობრძანდით. - ღიმილითვე თქვა ბიჭმა და წინ გაუძღვა ახლადმოსულთ.
კაფეში, მიუხედავად იმისა, რომ ხალხმრავლობა შეინიშნებოდა, მაინც საოცარი სიმშვიდე სუფევდა. ადამიანები ერთმანეთს ჩურჩულით ესაუბრებოდნენ, ან სულაც არ საუბრობდნენ, ჩუმად იყვნენ და მუსიკის ჰანგების მოსმენით ტკბებოდნენ.
_ძირითადად რა მუსიკას აჟღერებთ აქ? - ჰკითხა გვანცამ მიმტანს, რომელმაც, ეს ესაა, თავისუფალი მაგიდისკენ მიუთითა.
_მსუბუქი ჯაზი...
_ოჰო, მსუბუქი ჯაზი ჩემი სისუსტეა. ძალიან მიყვარს.
_თუ გენბავთ მითხარით თქვენთვის სასურველი კომპოზიცია და ჩავრთავთ.
_მართლა?
_დიახ.
_მაშინ Kenny G - ს კოლექციიდან ნებისმიერი კომპოზიცია ჩართედ, თუ შეიძლება.
_კი, როგორ არა. ახლავე. მანამდე კი, მითხარით რას შეუკვეთავთ?
_მხოლოდ, ორი ჭიქა ტკბილი წითელი ღვინო. - უთხრა ავალიანმა. მიმტანმა შეკვეტა ჩაინიშნა და გაბრუნდა.
_რამდენჯერ ამივლია-ჩამივლია ამ კაფესთან, მაგრამ არასოდეს გამჩენია შემოსვლის სურვილი, არადა რა კარგი ყოფილა, - თქვა შენგელიამ. იქაურობას თვალი მოავლო კიდევ ერთხე და ძოწისფერ სავარძელზე მოკალათდა. თორნიკეც გვერდით მოიუჯდა.
_განტვირთვის საუკეთესო საშუალებაა ჩემი აზრით, ვგონებ გვიშველის. - გაეღიმა კაცს.
_უნდა გვიშველოს, მაგრამ თუ ღვინომ თავი არ გვატკინა ხვალ დილით...
_კარგი რა, ერთი ჭიქა რას გიზავს? ცოტ-ცოტას მოწრუპავ და ეგაა.
_თორნიკე, შენ ხვალ ჩემი ქმარი გერქევა? - ჰკითხა უცებ გვანცამ, თითქოს, ეს ესაა, გააცნობიერა ეს ფაქტი.
_და შენ ჩემი ცოლი გერქმევა? - იმავე რექციით დაუბრუნა კითხვა ავალიანმა და სიცილი რომ შეეკავებინა გვანცას კისერში ჩარგო თავი.
_ნუ დამცინი.
_არ დაგცნი.
_აბა რას შვები?
_ვიცინი.
_ანუ მე დამცინი.
_არა ჩემთვის ვიცინი.
_ხვალ გაიცინებ კარგად, რომ არ მოვალ ტაძარში.
_სად წახვალ? მიზანში მყავხარ ამოღებული, ვერსად გამექცევი.
_შენზე კარგი მსროლელი ვარ მე.
_ჩემი პროფესია, მხოლოდ სწორად გასოლას არ ნიშნავს, ანუ მე უფრო მეტი შემიძლია.
_მართლა რომ არ მოვიდე, რას იზავ? - ხმა დაისერიოზულა შენგელიამ და კაცს თვალებში ჩახედა. ავალიანი მიხვდა, რომ შეკითხვას თავს ვერ აარიდებდა და ვერც ხუმრობაში გაატარებდა. გოგონას თვალებს მზერა გაუსწორა, ღრმად ამოისუნთქა და თქვა:
_იცი? სნაიპერის თვისებებში არის ერთი ასეთი თვისება. მას უნდა გააჩნდეს საოცარი ფანტაზიის უნარი. უკიდურეს შემთხვევაში, თუ ისე მოხდა და ის შემჩნეული იქნა მოწინააღმდეგის მიერ და მას ტყვედ ჩავარდნა ემუქრება, მან იმდენი უნდა შეძლოს, რომ წამებში იქედან აორთქლდეს, მიიმალოს, თავი გადაირჩინოს, ეს კი მისი ფანტაზიის წყალობით მოხდება. ან კიდევ, არიან სნაიპერები, რომლებსაც ყოველთვის აქვთ ერთი ტყვია ცალკე გადანახული... ხომ ხვდები რატომაც... - თორნიკემ პაუზა გააკეთა მცირე ხნიანი, - იმ შემთხვევაში, - განაგრძო მერე, - თუ შენ არ მოხვალ, მე რას ვიზავ? ეს ის შემთხვევა იქნება, როდესაც, არც ჩემი ფანტაზია და არც გადანახული ტყვია მიშველის მდგომარეობიდან გამოსასვლელად. ანუ ვიქნები უმოქმედო. არც მკვდარი და არც ცოცხალი....
_აღარ გააგრძელო, მორჩა... - შენგელიას თვალები ცრემლით ჰქონდა სავსე. მამაკაცის წვერებიანი სახე აკანკალებულ ხელებში მოიქცია და ვნებიანად აკოცა ტუჩებში. კაცს ვენები დაებერა უცებ.
_არასოდე, გესმის? არასოდეს გამიჩნდება იმის სურვილი, რომ შენს გარეშე ერთი წამით ვიყო. ხელიც რომ მკრა, მაინც არ წავალ...
_ცხოვრებაში პირველად შემებრალა ჩემი თავი რამდენიმე წამის წინ, როდესაც ამ ყველაფრის შემდეგ უშენოდ წარმოვიდგინე ჩემი ცხოვრება. - თქვა თორნიკემ და მის ხმაში ცამდე გულწრფელობა ჟღერდა.
_თქვენი შეკვეთა, - მორიდებული ხმით თქვა მომტანმა ბიჭმა და მაგიდაზე ორი ფეხიანი ჭიქა დადო, რომელშიც ნახევრამდე ესხა წითელი ღვინო.
მიმტანს მადლობა გადაუხადეს და ჭიქები ხელში წამოწიეს.
_ჩვენ გაგვიმარჯოს, - უთხრეს ერთმანეთს და სასმელი მოწრუპეს.
_ცუდზე აღარ ვიფიქროთ, კარგი?
_კარგი... - დაეთანხმა გვანცა და ისევ მოსვა სასმელი.
_გახსოვს, პირველად რომ შეგხვდი? - ჰკითხა ღიმილით ავალიანმა.
_როგორ არა. რა დამავიწყებს. - ფართედ გაეღიმა გოგონას. - სუნთქვა რომ შემეკრა შენი დანახვისას და როგორ ძუნწად მელაპარაკე მაშინ.
_მახსოვს, შენი გაბრაზებული მზერა. ის გახსოვს, სახლში რომ მომაკითხე, სარბენად მივდივარ და ხომ არ წამოხვალო.
_კი და მაშინაც როგორი უხეში იყავი.
_და ახლა თუ ატყობ, როგორ შემცვალე? - ხმა დაუთმა მამაკაცს, - როგორი გამიცანი და როგორი ვარ დღეს.
_რომ გაგიცანი ცოტა მეშინოდა შენი, რომ იბღვირებოდი ხოლმე, მაგრამ სწორეთ ეგეთი შემიყვარდი და სწორედ ეგეთს დაგარქვი ჩემი. - გვანცას ნათქვამმა ავალიანს ღიმილი მოჰფინა სახეზე. გოგონას ხელზე აკოცა და ფეხზე წამოდგა.
წყნარი მუსიკა ისევ ისმოდა და ხალხი ისევ ჩურჩულებდა.
_ერთი წუთით თქვენს ყურადრებას მოვიპარავ, თუ შეიძლება, - თქვა იმდენად მკვეთრი ხმით კაცმა, რომ ყველამ მისკენ მიაბრუნა თავი და სმენად იქცნენ. რაღაცის მოლოდინში თვალებში ინტერესი ჩასდგომოდათ. სუნთქვა შეეკრათ.
თავად გვანცასაც კი.
_იცით? ოტია იოსელიანმა თქვა ასეთი რაღაც, - დაიწყო სვანმა, - „ვინც იბადება, იმის ცალიც იბადება, მაგრამ საუბედუროდ, იმ ათასობით უსახურში იმ შენი ტოლფასის პოვნა ჭირს. არც ის შენი ნამდილი ნახევარი არგია სხვას და არც შენ–სხვის ნახევარს. ორივეს დაღლილი წამებაა და ძებნა უპოვარისა. ხანჯლით შუაში გაჩეხილი არიან ადამიანები და სხვა სხვის ნახევარს სახელდახელოდ, ნაჩქარევად მიკერებული. ვერ ჰგუობს სხეული უცხო სხეულს და ერთმანეთს წამლავს. ათასში ერთს თუ გამართლებია და თავისი ნახევარი დასტოლებია.“ მე თავს უსაზღვროდ ბედნიერად ვთვლი, რადგან გამიმართლა და ჩემი ნახევარი ვიპოვე, მას ხვალ ჩემი ცოლი დაექმევა. რატომღაც მომინდა ჩემი ბედნირება თქვენთვის გამეზიარებინა, - თქვა ბოლოს. ხალხს მოავლო თვალი მერე გვანცას გადახედა.
_ბრავოო! - უცებ აქუხდა შეძახილები და ტაშის კვრა კაფეში. ყველა ფეხზე იდგა, - გილოცავთ! გილოცავთ! - ისმოდა აქა-იქ. შენგელია სიცილ-ტირილი ერთმანეთში არეოდა. ფეხზე წამოდგა და კისერზე შემოხვია კაცს ხელები.
ტაში და შეძახილები არ წყდებოდა.
თორნიკე მთელი ძალით და ამავე დროს სათუთად იკრავდა მომავალ ცოლს გულში და თმას უკოცნიდა.

ის საღამო შესანიშნავად გაატარეს. სახლის კარამდე მიაცილა გვანცა თორნიკემ და დაემშვიდობა.
გვანცამ მადლობა გადაუხადა საოცარი საღამოსთვის.

• * * *
და აი ქორილის დღეც გათენდა.
გვანცას გათენება არ გაუგია, რადგან ღრმა ძილით ეძინა. წინა ღამით მიღებულმა ერთმა ჭიქა ღვინომ და დადებითი ემოციებით სავსეს მთელი ღამე მშვიდად ეძინა და დილითაც გაუგრძელდა ძილი.
ყველა ფეხაკრებით დააბიჯებდა სახლში. ერთმანეთს ჩურჩულით ელაპარაკებოდნენ. არ უნდოდათ, რომ დედოფალს ძილში ხელი შეშლოდათ. თუ ლუკა წამოიტირებდა, მაშინვე აივანზე მიარბენინებდნენ, რომ ხმაური არ გამოეწვია.
ახალაძე ხან გადიოდა, ხან შემოდიოდა. საქმიანი იერი მისცემოდა. წარბები შეჰყროდა და ფიქრიანი სახით დააბიჯებდა.
_გავაღვიძოთ აწი გვანცა, თეთრტმეტი საათია. - თქვა მალხახმა.
_სტილისტი რომელ საათზე მოვა? - იკითხა ნუცამ.
_თორმეტზე აქ იქნება. - უპასუხა მანანამ, - მალხაზ, მიდი გააღვიძე შენ, ხომ უნდა იბანავოს, მოწესრიგდეს, მართლა... შენ რას შვები, კაბას გაუთოვება ხომ არ სჭირდება? - ჰკითხა მერე ნუცას.
_არა, არა... წეღან შევავლე თვალი და მშვენივრად დამოიყურება.
_ლამაზი მეჯვარე ეყოლები გვანცას, ნუ გეშინია, - ჩაერია საუბარში პაატა, რომელიც ახლახანს შევიდა სამზარეულოში, სადაც მანანა და ნუცა იყვნენ. მალხაზი უკვე გასულიყო შვილის გასაღვიძებლად.
_რა თქმა უნდა, რატომაც არა? - ღიმილით იკითხა გოგონამ.
_თმაზე ხელი არ მოაკიდებინო არავის, თხოვნა იქნება ეს ჩემი, „დალშე“ რაც გინდა გააკეთე, - ახალაძეს შეყვარებულის თმა უზომოდ მოსწონდა და ყოველთვის აღნიშნავდა, რომ უცნაურად და უჩვეულოდ ხვეული თმის პატრონი იყო, ნუცა.
_არის უფროსო. - სიცილით დაეთანხმა ნუცა.
_შემდეგში თქვენს დაოჯახებას ვიზეიმებთ. - გაბადრული სახით თქვა მანანამ, რომელიც სიყვარულით სავსე თვალებით შესცქეროდა ამ ორს.


მალხაზმა ფრთხილად დააკაკუნა შვილის ოთახის კარებზე. პასუხი შეყოვნდა. კაკუნი გაამეორა და პასუხს არ დალოდებია ისე შეაღო კარი.
_გვანულა... - დაუძახა დაბალ ხმაზე.
_ჰმმმმმმმ - გაისმა გვანცას მოგუდული ხმა.
_შვილო, იცი რა დღეა დღეს?
_რა, სამსახურში დავაგვიანე? - უცებ გიჟივით წამოყო თავი გვანცამ. თმა გაფიებოდა, გაბურძგნოდა და ერთი შეხედვით სასაცილო შესახედავი იყო.
_რა სამსახური შვილო, დღეს შენი ქორწილია, ქორწილი. - იცინოდა უფროსი შენგელია.
_ქორწილი. - წამოიძახა უცებ და თვალები ისე ფართოდ გაახილა, თითქოს ერთი კვირის გამოსახედს ერთად იყურებაო, - ჩემი ქორწილია დღეს, ხო, რა თქმა უნდა, დღეს ხომ ქორწილი მაქვს. - უცებ წამოხტა საწოლიდან, - რომელი საათია?
_თერთმეტი შესრულდა უკვე.
_რააა? აქამდე რას ვშვებოდი?
_გეძინა, შვილო, გეძინა.
_სასწრაფოდ პირსახოცი მჭირდება, აბაზანაში უნდა შევიდე. სტილისტი თორმეტზე მოვა. მანიკური, პედიკური, კაბის ჩაცმა... - ბუტბუტებდა შენგელია და თან ფაცი-ფუცით კარადაში იქექებოდა.
_ასე ძალიანაც ნუ იჩქარებ, უშენოდ მაინც არაფერი ჩატარდება, - გულიანად გაეცინა მალხაზს.
_თქვენ მზად ხართ?
_ჩვენ მზად ვართ, მხოლოდ ტანსაცმელს გამოვიცვლით და ეგაა. იქამდე, ლუკაც მზადაა.
_ვაიმე ჩემი სიცოცხლე ბიჭი. ჩემი პატარა კაცი. - სირბილით გავიდა ოთახიდან. ლაქით მოპრიალებულ იატაკზე გასრიალდა, როგორც თხილამურებით თოვლზე და სრიალით შევიდა სამზარეულოში.
_ნელა გოგო, ნელა... რა ამბავია, ხომ მშვიდობაა? - ჰკითხა პაატამ და მეგობარს გადაეხვია.
_აუ რა კარგია აქ რომ ხაართ.
_აბა სად ვიქნებოდით... შე ძილის გუდა.
_დედა რატო არ გამაღვიძე აქამდე? ნუც როგორ ხარ? - ერთდოულად ყველაფრის ერთად ლაპარაკს ასწრებდა გვანცა. - ლუკა სად არის?
_მოითქვი სული, მოითქვი. - იცინოდა ახალაძე.
_მიდი, მიდი იბანავე. ლუკას სძინავს.
_კარგი გავედი. აუ ტელეფონი სადაა? თორნიკეს უნდა დავურეკო. - თქვა სამზარეულოდან გასვლისას.
_კარგადაა სიძე ბატონი, ახლა ვნახე, რომ ამოვდიოდი ეგ გარეთ გადოდა. მოვახსენე შენი ძილისგუდობის ამბავი და გვიბრძანა არ გააღვიძოთ, გამოიძინოსო. - მოახსენა პაატამ პომპეზურად. შენგელიას სითბო ჩაეღვარა გულში და თვალებში ვარსკვლავები აუკიაფდა. უხმოდ გამობრუნდა უკან და სწრაფად შევიდა აბაზანაში.


შუადღის ორის ნახევრისთვის დედოფალი მზად იყო.
მღელვარებამ, ხალხმა და ფუსფუსმა იმატა შენგელიების სახლში.
გვანცა თავის ოთახში იყო. სარკის წინ იდგა და თავის ორეულს აკვირდებოდა.
მეტად ნაზი კაბა ეცვა.
ფერიას ჰგავდა.
თმა მთლიანად ჰქონდა მაღლა აწეული და დაგორგლილი. ასე კარგად სჩანდა მისი სახის და თვალების სილამაზე. თმაში კი ფატა ჰქონდა ჩამაგრებული, რომელიც, თითქმის იატაკს წვდებოდა და რომელსაც ვერცხლისფერი არშია ჰქონდა შემოყოლებული.
სადედოფლო კაბაში კარგად იკვეთებოდა შენგელიას მაღალი მკრდი და გედივით მოღერებული ყელი.

კარზე კაკუნის ხმა გაისმა. მანანა შემოვიდა ოთახში. ისიც ძალიან ლამაზად გამოიყურებოდა. ბორდოსფერ კაბაში.
_დედი, თორნიკემ მანქანა გამოგზავნა უკვე. წასვლის დროა. - თქვა და ხმა აუთრთოლდა. თვალები ცრემლით აევსო.
_მანანა ბიცოლა, ოღონდ ახლა არ იტიროთ, ძალიან გთხოვთ. - ნუცა მივიდა და მეგობრის გულაჩუყებულ დედას გადაეხვია. გვანცაც სატირლად მოემზადა.
_სენტიმენტები მოიშორეთ ახლა! - ბრძანება გასცა ახალაძემ და ფართედ შეაბიჯა ოთახში. თან მისთვის დამახასიათებელი ღიმილით იღიმოდა, არა უფრო, იკრიჭებოდა.
_ვეცდბი, მაგრამ რთული... - თქვა მანანამ და თითებით თვალის უპეები ამოიმშრალა.
_ჰე, გავედით ახლა. გვლოდება ხალხი ეკლესიაში. - დააჩქარა პაატამ ყველა.
გვანცამ ოთახს თვალი მოავლო, შემდეგ სახლს. სახეზე გულისწყვეტა აღბეჭვდოდა.
_ნუ გეშინია, შორს არ გიწევს წასვლა, აგერ ხარ ორი სართულით დაბლა, მეტი კიარა. - უთხრა სიცილით ახალძემ, რომელსაც არ გამოპარვია მეგობრის გამომეტყველება. გვანცას გაეცინა და თმა აუბურძგნა ბიჭს.
_რას შვები გოგო, რადიოზე დაყენებულ „პრიჩოსკას“ როგორაა რომ ექცევი. - ყველას გაეცინათ. მხიარული სახეებით გამოვიდნენ ბინიდან. ბოლო მალხაზი იყო. კარი გასაღებით ჩაკეტა და კიბეებს დინჯად ჩაუყვა. თავს იკავებდა, რომ ატირებოდა.
უსაზღვრო სიხარულთან ერთად, აუღუწერელი დარდიც შეჰპარვოდათ გვანცას მშობლებს. ისეთი დარდი, მხოლოდ მშობლებს რომ იპყრობს, შვილის ქორწილის დღეს.

კორპუსის წინ თეთრი ლიმუზინი იდგა და დედოფალს ელოდა.
გული ამოვარდნას ჰქონდა გვანცას.
თითქმის ყველა ფანჯრიდან იცქირებოდნენ ინტერესიანი თვალები. ყველას აინტერესებდა, თუ როგორი იყო დედოფალი.


• * * *
_თორნიკე დამშვიდდი, კარგი? - ნენე ძმის გვერდით იდგა და ღიმილით უსწორებდა ბაბთას კისერზე.
_მშვიდად ვარ ნენე. - დაბოხებული ხმით თქვა კაცმა და საათს დახედა.
ნენეს არაფერი უთქვამს, მხოლოდ გაეცინა.
_მძღოლს ველაპარაკე, ხუთ წუთში აქ იქნებიან, - თქვა ბესომ და ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო.
ავალიანი სახეზე წამოხურდა.
_არ მინდა რა, ეს პეპელა, მომხსენი დავიგუდე, - უთხრა ნენეს და ბაბთის მოსახსნელად მოემზადა.
_ხომ არ გაგიჟდი, მოიცადე რა უნდა მოიხსნა, რა გგუდავს, დამშვიდდი რა გეხვეწები, ყველაფერი კარგად იქნება, ნუ ნერვიულობ და ნუ ღელავ. ბედნიერების ნუ გეშინია! გესმის? - თხოვნა ერია დის ხმაში. თორნიკე ჩაცხრა. ნენემ ისევ გაუსწორა ბაბთა და ძმას მოეხვია.

სამების საკათედრო ტაძარში მოეყარათ თავი სტუმრებს. ყველა დედოფლის მოსვლას ელოდა. თორნიკე მეჯვარესთან ერთად უკვე საკურთხეველთან იდგა. გვანცას გადაწყვეტილებით, ეკლესიაში უნდა შეხვდედროდნენ ერთმანეთს. ავალიანსაც წინააღმდეგობა არ გაუწევია. მამაოც მზად იყო ჯვრისწერის ცერემონიის შესასრულებლად.
უცებ ტაძარი მგალობლების ხმამ გაავსო. ისინი საეკლესიო მრავალჟამიერს გალობდნენ.
ტაძრის მთავარ შესასვლელ კარში კი გვანცამ და მალხაზმა შეაბიჯა. უკან მაყრები მოყვებოდნენ.
საგალობლის ფონზე უახლოვდებოდა გვანცა თორნიკეს. იმ წამს ორივეს სუნთქვა შეჰკვროდათ. იმ წამს ისინი ირვლივ ვერავის ამჩნევდნენ, ისინი მხოლოდ ერთმანეთით არსებობდნენ.
ავალიანს ფერი არ ჰქონდა სახეზე. უყურებდა გვანცას და მისი სილამაზით განცვიფრებული დავიწყებას მისცემოდა ყველა და ყველაფერი. წამით ისიც კი დაავიწყდა, რომ ქორწილი ჰქონდა.
ნელა მიაბიჯებდა მამა-შვილი. უფროს შენგელიას მუხლები უცახცახებდა. გული სიხარულით ევსებოდა და თავი ამაყად იდგა შვილის გვერდით. როდესაც უთხრა გვანცამ „შენ უნდა მიმიყვანო საკურთხეველთანო“, თავიდან იუარა, ეგ რა წესიაო, აგერ სახლში მოვიდეს, დავილოცებით თითო ჭიქა შამპანურით და აქედან წახვალო. „მამა, არ მომწონს ეს ქართული დამახინჯებული წესები. ეს არი ჩემი დღე და მინდა ლამაზი იყოს. სასმელით დალოცვა არ მესმის მე. თუ ჩემი დალოცვა გინდა, შენივე ხელით მიმიყვანე საკურთხეველთან, იქ, უფლის, ხატების და ჩემი საქმროს წინაშე დამლოცე. განა რთულს გთხოვ რაიმეს?“ მალხაზს გონებაში დაუჯდა ნათქვამი და დათანხმდა. „მა, ძალიან რომ მიყვარხარ, ხომ იცი? და სწორედ ამიტომ, ეს გადაწყვეტილება ჩემი შენდამი უდიდესი პატივისცემაა. მე ასე ვეცადე, მეტი, როგორც შვილს არ შემიძლია და ვერც შევძლებ შენი ამაგის გადახდას“. მანანა შორიდან ადევნებდა მამა-შვილის საუბარს ყურს და სიხარულის ცრემლებს იმშრალებდა.
და ახლა მიაბიჯებდნენ ისინი ამაყად და მამა-შვილური სიყვარულით სავსენი. დრო და დრო, თვალს მოავლებდა შვილს უფროსი შენგელია და მაშინვე აარიდებდა, არ უნდოდა ცრემლი გასჩენოდა მის თვალებს.
ისევ ისმოდა მრავალჟამიერი ტაძარში. სტუმრებმა ემოციის გარეე ვერ შეძლეს ამ ყველაფრის ცქერა. ყველას ჟრუანტელუ უვლიდა ტანში და ბედნიერების ღიმილი დასთამაშებდათ სახეზე.

მალხაზმა შვილი საკურთხეველთან მიიყვანა. გვანცას ხელი ხელებში მოიქცია და ათრთოლებული ხმით უთხრა:
_ უფლის, ხატების და შენი მომავალი ქმრის წინაშე გლოცავ. მინდა ძალიან ბედნიერს გხედავდე. - მერე შვილს მოეხვია და გულში ჩაიკრა...

თორნიკემ უფროს შენგელიას მადლიერებით სავსე თვალებით შეხედა და გვანცას ხელი ხელშ მოიქცია. ორივეს გაყინვოდათ და უთრთოდათ ხელები.
ერთმანეთს სიყვარულით სავსე ღიმილი მიაგებეს და მამაოსკენ მიბრუნდნენ.
ჯვრისწერის ცერემონია დაიწყო.
მრავალჟამიერი „შენ ხარ ვენახი“-თ შეიცვალა.
ქორწინების ბეჭდები ლამაზად მოიხდინეს თითებზე და მამაომ ისინი ღვთის წინაშე ცოლ-ქმრად გამოაცხადა.
მთელი ის დრო, რაც ჯვრისწერის ცერემონიას დასჭირდა, ტაძარში შეკრებილ ადამიანებს სახიდან ღიმილი არ მოსცილებიათ. საოცრად უხდებოდნენ ერთმანეთს ჩვენი რომანის მთავარი გმირები. ორივეს თვალებში მწვანე ზღვა ღელავდა, რომლის ყოველი მომოქცევა სიყვარულით იყო სავსე. ყოველი მათი გამოხედვა, ამას მოწმობდა.
_ჩემი ცოლი, - თქვა ავალიანმა ჩურჩულით და ლოყაზე აკოცა შენგელიას. გვანცას ფართედ გაეღიმა.
_ჩემი ქმარი, - ახლა გვანცამ თქვა და მანაც აკოცა კაცს ლოყაზე. ორივე ბედნიერი ღიმილით იღიმოდა.
მილოცვების შემდეგ, მმაჩის ბიუროში წავიდნენ ხელის მოსაწერად. კუს ტბაზე ფოტოებიც გადაიღეს. იქედან კი, მთაწმინდაზე, ფუნიკულიორზე რესტორანში.
დარბაზი ბროლის ჭაღებით იყო განათებული. მაგიდებს თეთრი და იასამნისფერი გადააფარებლები ამშვენებდა. სკამებიც ამ ფერებში იყო შეფუთული.
მაგიდებზე, მაღალ და წვრილ ლარნაკებში, ბროლის ცეფებით გაწყობილი, თეთრი ვარდების თაიგულები იდგა.
განათებას კი ოდნავ დასკრავდა იასამნისფერი. დანახვისთანავე, საოცარ განწყობას გიქმნიდა ადამიანს ეს ყველაფრი.
_ტრადიციულად, დაისი უნდა ვიცეკვოთ, როგორც კი შევალთ, - გადაუჩურჩულა სიძეს მეჯვარემ.
_შანსი არაა. - მოკლედ და კონკრეტულად თქვა თორნიკემ.
_მოიცა, აბა არ უნდა იცეკვო? - გაოცდა გიორგი.
_არ ვიცი ეს დაისი.
_ხელის გაშლას რა უნდა?
_არ მინდა რა, თუ ძმა ხარ, გვანცა აცეკვე, მერე მისი მეჯვარა და ეგაა.
_კარგი. - მხრები აიწურა კაცმა.
მათ მისვლას, სტუმრები ტაშის კვრით შეეგებნენ. მუსიკაც გაისმა და გიორგიც საცეკვაოდ გაიჭრა. ისე ნარნარად დასრიალებდა იატაკზე და ისე მოხდენილად ცეკვავდა, რომ სისხლის აგიჩროლდებოდა ადამიანს. დედოფალი გამოიცეკვა, გვანცამად გრაციოზული სვლით დაიწყო ცეკვა. გიორგი ახლოს დაუდგა.
_თორნიკემ არ ვიცეკვებო.
_ვიცი, მესმოდა, რომ გეუბნებოდათ..
ხალხი ტაშს უკრავდა. ყველა იღიმოდა.
დედოფალი მეჯვარემ შეცვალა და ახლა ნუცა და გიორგი ცეკვავდა. თორნიკემ და გვანცამ კი თავიანთი ადგილი დაიკავეს.
_ცუდის ნიშანია, სიძე-დედოალი ერთად, რომ არ იცეკვებს. - უთხრა შენგელიამ ქმარს, ვითომ გაბუტული ხმით.
კაცს სახე მოეღრუბლა.
_საიდან მოიტანე ახლა ეს?
_ჩვენი წინაპრები ამბობდნენ.
_რომელი ტომი?
_რა ტომი, - ხმამაღლა გაეცინა გვანცას.
_ნუ დაიჯერებ ცრუ რწმენებს.
_კარგი, ჰო, გეხუმრე.
_ვერ ვცეკვავ ამ ქართულ ცეკვას და რა გავაკეთო. თავი იდიოტურ მდომარეობაში წარმოვიდგინე, გავშალე ხელები და ასე დაგდევ უკან. - სერიოზული ტონით თქვა სიძემ.
შენგელია კარკაცებდა უკვე.
_სამაგიეროდ მაშინ პირობა მომეცი..
_რა პირობა? - იკითხა ავალინმა.
_ჩვენი ჩრდილები ვაცეკვოთ ისევ. - თხრა გვანცამ და გულში რაღაც ტკივილი იგრძნო. იმ დროინდელი ტკივილი.
_ჩრდილები ვაცეკვოთ. გაძლევ პირობას. - დასთანხმდა კაცი და ლოყაზე უჩქმიტა მსუბუქად. - ნუღა ფიქრობ წარსულზე, დღევანდელზე იფიქრე, ჩვენ ხომ ძალიან ბედნიერები ვარ.
_უზომოდ, უზომოდ ბედნიერი ვარ. - გულიდან წამოსული სიტყვები თქვა შენგელიამ და ქმარს ხელი ჩასჭიდა.
_რა ლამაზი ხარ. - ერთდროულად გაკვირვება და აღფრთოვანება გაისმა ავალიანის ხმაში.
_მადლობა. - კეკლუცური ღიმილით უთხრა.
_ჰმ, ჩემი ცოლი. - ჩაეცინა კაცს.
_ჰმ, ჩემი ქმარი. - გაეცინა გვანცასაც.

ქორწილი ტრადიციულად გაგრძელდა. მაღალფარდოვანი სიტყვებით და ლექსებით დამშვენებული სადღეგრძელოები ისმოდა თამადის მხრიდან. სტუმრები განაბული უსმენდნენ.
მშობლების ჯერი დადგა.
მანანა, მალხაზი და ალბეგი ფეხზე წამოდგნენ.
მიკროფონი ალბეგს მიაწოდეს პირველს.
ხელები უკანკალებდა მოხუცს. სიხარულის ცრემლის გადაფარვოდა მის თვალებს, თუმცა მაინც ბრგედ იდგა და მთასავით აღმართულიყო.
_შვიდი წლიდან მოყოლებული თორნიკესთვის დედაც ვიყავი და მამაც. ვცდილობდი ადამიანად გამეზარდა და აღმეზარდა. - კაცს ხმა აუკანკალდა, - ყველაზე მეტად მინდოდა, რომ ბედნიერი ყოფილიყო. ყველა მშობელს უნდა, რომ შვილი ბედნიერი ჰყავდეს. მე ძალიან მიხარია, გვანცას არსებობა. მისი გამოჩენით არა მარტო ჩემი შვილი გაბედნიერდა, არამედ მეც. მე ის ჯერ კიდევ მაშინ ვნახე როდესაც არაფერი ვიცოდი მის შესახებ. სიზმარში გამომეცხადა ფუძის ანგელოზის სახელით. გვანცას სახე ჰქონდა მას. - დარბაზს ჩუმმა ჩოჩქოლმა გადაურბინა. მალხაზმა და მანანამ ერთმანეთს გადახედეს. - მადლობას ვუხდი ჩემს შვილს, რომ ღირსეული ნაბიჯი გადადგა და ოჯახი შეჰქმნა და ასევე მადლობას ვუხდი ჩემს ახლადშეძენილ შვილს, გვანცას, რომ ჩვენს ოჯახში ინება შემოსვლა და ჩვენი ოჯახის წევრი გახდა. - შენგელიას და ავალიანს თბილი ღიმილი დასთამაშებდათ სახეზე. ალბეგმა ჯიბიდან პატარა, ფერად ხავერდის ნაჭერში გახევული რაღაც ამოიღო, - ეს ჩემი მეუღლის, თორნიკეს დედის სახოვარია, ეს ნივთი, თითქმის ოცდა-თექვსმეტი წლისაა... თორნიკეს დაბადებიდან მას თორნიკეს ცოლის სახელი დავარქვით მე და ჩემმა მეუღლემ... - ალბეგს ისევ აუკანკალდა ხმა, - გვნაცა მინდა, რომ ეს საჩუქარი მიიღო ჩვენგან. - მოხუცი მათკენ გაემართა, გვანცას თვალები ცრემლით ჰქონდა უკვე სავსე. ალბეგმა შენგელია გულში ჩაიკრა და თავზე აკოცა. მერე ფერადი ნაჭერი გახსნა და იქედან ოქროს მსხვილი ცეფი ამოიღო, რომელზეც ქარვის თვალი იყო კულონად დამაგრებული. ცეფი ანტიკვარული იერის იყო.
დიდი მოწიწებით და სიფრთხილით გაუკეთა რძალს ალბეგმა საჩუქარი კისერზე. მერე კმაყოფილმა ისევ ჩაიკრა გვანცა გულში და თორნიკესაც გადაეხვია.
დარბაზში ტაშის ხმა გაისმა.

ჯერი დედოფლის მშობლებზე მიდგა.
მანანამ, როგორც სჩვევიათ დედებს, მრელვარებისგან ტირილი დაიწყო და ერთ სიტყვაც ვერ სთქვა მისალოცი.
მალხაზმა კი, ძალა მოიკრიბა და სიძე- დედოფალს მიუბრუნდა.
_ჩემო შვილებო, პირველ რიგში გაბედნიერებას გილოცავთ. როგორც ახლა გიყვართ ერთმანეთი, ისე გყვარებოდეთ სულ, სიცოცხლის ბოლომდე. როდესაც თორნიკე მოვიდა ჩვენთან - მალხაზი ხალხს მიუბრუნდა, - და გვითხრა, რომ გვანცას ხელი გვთხოვა, მაშინ საბოლოოდ დავრწმუნდით, რომ ჩვენი გვანცა გაიზარდა. ეს გოგო ჩემთვის ყველაფერია, მან დამიძახა პიველად მამა. მან მაგრძნობინა თავი პირველად მშობელად. მან მასწავლა შვილის სიყვარული... მასთან ერთან ცხენობანას ვთამაშობდი, მასთან ერთად წრეში ბურთიც მითამაშია, მისით უამრავი პრობლემა დაგვიძლევია მე და მანანას... მისი ცქრიალა ხმა გვავსებს ჩვენ, მისი სიცილი სიცოცხლეს გვმატებს... მიუხედავად იმისა, რომ ის დღეს დიდია და თავისი ოჯახი აქვს უკვე, ჩვენთვის მაინც ჩვენი პატარა გვანცულა იქნება... ასე არ არის მა? - მიუბრუნდა უკვე ატირებულ უმცროს შენგელიას მალხაზი. გვანცამ თავი დაუქნია დასტურის ნიშნად. მამამ თბილად გაუღომა შვილს და განაგრძო, - რაც შეეხება თორნიკეს, ჩემს სიძეს, - „სიძეს“ ხსენებაზე უფროს შენგელიას ჩაეცინა და ავალიანს გახედა, ისიც იღიმოდა, - მე დარწმუნებული ვარ, რომ ჩემი შვილი მასთან ძალიან ბედნიერი იქნება. ამაა ამბობს ჩემი გული და არა მხოლოდ ენა. გილოცავთ კიდევ ერთხელ ოჯახის შექმნას და მთელი თქვენი ცხოვრება სიყვარულის ზეიმი ყოფილიყოს. - ისევ გაისმა ტაშის ხმა ტარბაზში. - რაც შეეხება საჩუქარს, - მალაზმა პიჯაკის შიდა ჯიბიდან კონვერტი ამოიღო, - ბევრი ვიფიქრეთ მე და მანანამ და გადავწყვიტეთ, ხუთ დღიანი ტური, ეგვიპტეში, გვეჩუქებინა თქვენთვის. დარბაზში ტაშს შეძახილებიც მიემატა.
_ვაიმეეეე - შეიცხადა გვანცამ და სახეზე ხელები აიფარა. თორნიკე კი იღიმოდა.
მამა-შვილი ერთმანეთს გადაეხვივნენ. მალხაზი სახეს უკოცნიდა შვილს.


_ჩვენი ცეკვის დრო არ მოვიდა? - გადაულაპარაკა გვანცამ თორნიკეს.
_მოვიდა... მოვალ ახლავე, - უთხრა ავალიანმა და მუსიკოსებისკენ წავიდა. მათ რაღაც უთხრა. მუსიკოსებმა ერთმაეთს გადაულაპარაკეს, რამდენიმემ თავი დაუკრა თანხმობის ნიშნად, მერე სიძეს მიუბრუნდნენ და მასაც დაუკრეს თავი.
დარბაზში წყნარი მუსიკის ხმა გაისმა. თორნიკე გვანცას მიუახლოვდა და ხელი გაუწოდა. ხალხი ფეხზე დადგა და ისე იწყეთ თვალის დევნება სიძე-დედოფალზე.
წელზე ფრთხილად მოხვია ხელი და გულზე აიკრა გოგონა. განცდები იგივე დაეუფლათ როგორც მაშინ ჰქონდათ, როდესაც ჩრდილები ცეკვავდნენ.
იმდენად მოხდენილად ცეკვავდნენ, რომ იქ შეკრებილ ადამიანებს სუნთქვა შეკვროდათ და ისე უცქერდნენ მათ.
ცეკვის დასარულს ისევ აპლოდისმენტები გაისმა.

ქორწილმა მშვიდად და ემოციებით სავსემ ჩაიარა.

_გასაღები ხომ გაქვთ? - წასვლის წინ ჰკითხა დას ავალიანმა.
_კი, მაქვს, არაფერზე იდარდო. - უპასუხა ძმას ნენემ და გადაეხვია.


სასტუმრო ქორთიად მარიოტი უკვე ელოდა ახლადდაქორწინებულ წყვილს.
კარისკაცი ღიმილით დახვდა მათ და დაქორწინება მიულოცა.
ფოიეში სასტუმროს მსახური ბიჭი მიეგება და ჩანთა ჩამოართვა. მერე კი ოთახისკენ გაუძღვა.
მათი ოთახის კედლები მწიფე ატმისფერის იყო. ავეჯი ყავისფერი და პრიალა. მაგიდის სანათები ანათებდა ოთახს. საწოლზე თეთრი თეთრეული და სირმებიანი გადასაფარებელი იწონებდა თავს. გადასაფარებელზე კი, წითელი ვარდის ფურცლები მოებნიათ. საწოლის წინ, განიერ კომოდზე ტელევიზორი იდგა, მის გვერდით კი სინი, სადაც ბოთლით შამპანური, ორი, მაღალფეხიანი ჭიქა და ხილით დახუმძლული ვაზა იდგა.

უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა.
_შენი დაბადები დღის აღნიშვნა ევიპტეში მოგვიწევს, - სიჩუმე დაარღვია ავალიანმა და პიჯაკი გაიძრო. იქვე მგარ სავარძელზე გადაკიდა.
_აჰამ... ხვალ საღამოს გვიწევს წასვლა... - ხმა უთრთოდა გვანცას. ნერვიულობისგან ხელები გაყინვოდა.
_წყალს გადავივლებ მე და ვიძინებ მერე. - თქვა უცებ თორნიკემ და პერანგის ღილების შეხსნა დაიწყო, თან აბაზანისკენ გაემართა.
გვანცამ ამოისუნთქა და ჩანთა გახსნა. საღამური ამოიღო და ავალიანის ბაზანიდან გამოსვლას დაელოდა. თვითონაც უნდოდა შხაპის მიღება.
თორნიკე მალე გამოვიდა აბაზანიდან. თმა და გულ-მკერდი სველი ჰქონდა. თეთრი პირსახოცი წელზე შემოეკრა და უდარდელად მოაბიჯებდა. შენგელიამ ხმაურით გადაყლაპა ნერყვი და მუხლები აუკანკალდა.
_შედი ახლა შენ. - უთხრა გაფითრებულ გოგოს და ტუჩის კუთხეში ღმილი შეეპარა.
გვანცა უხმოდ წამოდგა.
_გინდა კაბის გახდაში დაგეხმარები. ზონარებს შეგიხსნი. - დააწია კაცმა სიტყვა.
შენგელია შედგა. თავისით გაუჭირდებოდა კორსეტის ზონარების გახსნა, დახმარება ნამდვილად დასჭირდებოდა.
_კარგი, გახსენი... - უთხრა გაპარული ხმით.
მამაკაცი მიუახლოვდა. ზონარების გახსნა დაუწყო. გოგონას მისმა ახლოს ყოფნამ სუნთქვა გაუხშირა. კორსეტში გამომწყდეული მისი მაღალი მკერდი, სწრაფად ადიოდა და ჩადიოდა. გული გამალებით უცემდა. შენგელიას მრელვარება არ ეპარებოდა ავალიანს და ეს სიამოვნებას ჰგვრიდა მას. ამიტომ, ცდილობდა დრო ნელა გაეყვანა და აუჩქარებლად უხსნიდა კაბის ზონარებს. ცოტაც და გვანცას მოშიშვლებული ზურგიც გამოჩნდა. მამაკაცს სისხლი აუჩქროლდა. მუცელზე ხელი მოხვია გოგონას და გულზე აიკრა. მუცლიდან ხელი მკერდისკენ ააცურა. ორივეს ერთდროულად დაუარათ ჟრუანტელმა. შენგელიას თვალები მიენაბა. ძალა წაერთვა. თითქოს მთლიანად დაებუჟა მთელი სხეული. საკუთარი გულის ცემა და თორნიკეს სუნთქვა ჩაესმოდა ყურში. ავალიანი მის გედივით მოღერებულ კისერს დაწვდა და კოცნა დაუწყო. მერე გოგონა მისკენ მოაბრუნა და თვალებში ჩახედა. შიში და ვნება ერთდროულად იკითხებოდა გვანცას თვალებში. თორნიკემ კორსეტი გაბედულად შემოსხსნა მას და ზემოდან დახედა შენგელიას სავსე მკერდს. ათრთოლებული ხელი ზურგზე დაუსვა და თავისკე მიიზიდა. მათი გულ-მკერდი ერთმანეთს მიეკრა და ტუჩებმაც იპოვეს ერთმანეთი....
ვნება აშლილი სისხლი შხუილით მიედინებოდა ვენებში...
ალერსის მორევში თავდავიწყებით გადაეშვნენ და ერთმანეთით სუნთქავდნენ....



დილის ხუთი საათი სრულდებოდა. გვანცას მშვიდად ეძინა ქმრის გულზე. ავალიანი კი ოფლში გაწუმპულიყო და თავს აქეთ-იქეთ აქნევდა. წარბები შეეჭმუხნა, სახე მოქუფვროდა...
მსხვერპლი მიზანში ამოიყვანა. ქალი იყო. სახე შავი ნიქაბით დაემალა და თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა... იმ წამებში სნაიპერისთვის არ ჰქონდა მნიშვნელობა სამიზნის სქესს... გასროლა განახორციელა... გულის არეში ცხელმა ტყვიამ გაიარა და სუნთქვაც შეჩერდა... ქალი მოწყვეტით დაეცა ძირს. ფართედ გახელილი თვალებით სიკვდილს ჩახედა თვალებში...
ავალიანს შეშლილი სახით გამოეღვიძა. ჩქარა და მძიმედ სუნთქავდა. ცივი ოფლი ასხმადა და ნაკადულივით უღარავდა სახეს.
შენგელია ოდნავ შეირხა ქმრის მოძრაობაზე. კაცს ნელ-ნელა ჩაუწყნარდა სუნთქვა, მძინარე ცოლს რომ დახედა. თმაზე მიეფერა და ფრთხილად გადააწვინა ბალიშზე, თვითონ კი ადგა, ხალათი მოიცვა და სიგარეტის კოლოფი აიღო, ფანჯარა ფართედ გამოაღო და სიგარეტს მოუკიდა. დინჯად და ჩაფიქრბული ეწეოდა. თან ცაზე შეპარულ გარიჟრაჟს უყურებდა...
ბოლოს ნამწვი საფერფლეში ჩაასრისა. ღრმად ამოიოხრდა და ოთახში შებრუნდა.
გვანცას მშვიდი, უდარდელი, ბავშვური ძილით ეძინა. ღიმილი მოეფინა თორნიკეს სახეზე. ბედნიერებისგან გააჟრჟოლა.
ფრთხილად მიუწვა გვერდით. ცდილობდა არ გაღვიძებოდა, სუნთქვაც კი შეიკრა წამით.
დიდხანს უყურა მძინარე ცოლს. ხან ეღიმებოდა, ხან კი, სევდა იპყრობდა.
თითქმის კარგად გათენებულიყო ძილი რომ მოერია და ჩაეძინა.


ძილში დაჟინებული მზერა იგრძნო. გული გაუთბა. ჟრუანტელმა დაუარა მთელ სხეულში, თუმცა არ განძრეულა.
გვანცა მძინარე ქმარს დაჰყურებდა. გული გამალებით უცემდა და ტუჩის კუთხეში ღიმილი ეპარებოდა. მოშიშვლებულ ზურგს ფაფუკად დაუსვა თითები. თორნიკეს კანზე პატარ-პატარა ბურთები ამოებურცა, დაბურძგლა. შენგელია ახლა უფრო ახლოს მიუჩოჩდა კაცს და მხარზე ფრთხილად შეახო ტუჩები. მერე გადაანაცვლა. კისრისკენ გაუყვა... ავალინმა მეტს ვეღარ გაუძლო და ცოლი მკლავებში მოიქცია.
_შემაშინე, - უთხრა სიცილით გვანცამ.
_რამ შეგაშინა?
_მეგონა გეძინა და უცებ რომ წამოხტი, ლამის გული გამისკდა.
_წამოვხტებოდი აბა რას ვიზამდი, მოსვენებას არ მაძლევ და.. - ვითომ სერიოზული ტონით თქვა კაცმა და მარწუხებივით შემოუჭირა მკლავები ცოლს. თან ტუჩებს დასწვდა და ვნებიანად აკოცა.
_კარგი, თუ გაწუხებ ავდგები და წავალ. - ახლა გვანცამ დაასერიოზულა ტონი.
_რას იზამ? - ცალი თვალი მოჭუტა და ყური მიუშვირა, თითქოს ვერ გაიგო ნათქვამი თორნიკემ.
_წავალო, წავალო. - ჩასძახა ყურში გვანცამ.
_კარგი, წავიდეს, მაგრამ მანამდე მაგრად ჩამეხუტოსო. - უთხრა ღიმილით კაცმა და ყელზე აკოცა. შენგელიას თვალები მიენაბა.
_გადავიფიქრეო წასვლაო, - უთხრა სიცილით. ავალიანსაც გაეცინა.
_რა მაგარი შეგრძნებაა, იმის გააზრება, დილით ქალის მოფერება რომ გაღვიძებს და ის ქალი შენი ცოლია... - სრულიად სხვა ხმით წარმოსთქვა მამაკაცმა და ვნებისგან ამღვრეული თვალებით მოავლო მზერა მკლავებში გამომწყვდეულ და სუნთქვა არეულ შენგელიას....

• * * *

„ყურადღება, ყურადღება! მიმდინარეობს რეგისტრაცია რეისზე თბილისი - შარმ ელ შეიხის მიმართულებით, გთხოვთ გამოცხადდეთ პირველ გასასვლელთან“.
_თქვენი რეისია, - მიმართა მალხაზმა შვილს და სიძეს.
_ხო ჩვენია. - დაუდასტურა გვანცამ.
_მშვიდობიანი მგზავრობა დედი, - მანანა შვილს გადაეხვია. მერე სიძესაც მოეხვია.
_მზეზე სათვალეების და ქუდების გარეშე არ გახვიდეთ იცოდეთ, - დააწია ესკალატორზე ამავალ ძმას და რძალს ნენემ.
_აბა ჰე, თქვენ იცით, კარგად დაისვენეთ ბავშვებო, ოღონდ ბევრი არ იცელქოთ. - ახლა ახალაძე გამოვიდა სიტყვით.
_დედი, როგორც კი ჩახვალთ, მაშინვე დაგვირეკეთ, ხომ იცი ვერ მოვისვენებ.
_სინას მთაზე რომ წახვალთ, თბილად ჩაიცვით...
_საბუთებს გაუფრთხილდით, სასტუმროს ნომერში არ დატოვოთ...
რჩევების მიცემაში ერთმანეთს ეცილებოდნენ და წამებში ცდილობდნენ სათქმელის თქმას.
პაატამ უყურა, უყურა მათ და თითქმის ბოლო საფეხურზე იყვნენ ესკალატორის, გვანცა და თორნიკე, რომ უცებ მტელი ხმით დაიძახა:
_ილუმინატორი არ გააღოთ მგზავრობისას, არ დაგგრილოთ უცებ აღმოსავლეთის ქარმა. - ყველა გაჩუმდა. გამვლელებიც კი შედგა და ახალაძეს მიაჩერდნენ. მერე ყველას ერთდროულად გაეცინათ.
_ამის დაჭკვიანება არ იქნება, - სიცილით თქვა თორნიკემ და ცოლს ხელი გადახვია.
რამდენიმე ათეული წუთის შემდეგ თვითმფრინავი საფრენი ბილიკიდან ჰაერში აიჭრა.


ღამით, ზემოდან დანახული ეგვიპტე საოცარი სანახავია.
გეგონება ქუჩებში თითქოს ოქროს ფარდაგებია დაფენილი და მათი ბზინვარება ცამდე აღწევს.

როგორც კი გამოვიდნენ აეროპორტიდან, მაშინვე მიელამუნათ სახეზე ოაზისის სურნელით გაჯერებული ჰაერი.
ერთმანეთს კმაყოფილი ღიმილით გადახედეს.
ბარგი სასტუმროს ნომერში მოათავსეს. თავად კი გარეთ გამოვიდნენ ქალაქის დასათვალიერებლად. ხელი-ხელ ჩაკიდებულნი და ბედნიერი ღიმილით დააბიჯებდნენ შარმ ელ შეიხის ქუჩებში. გზა და გზა, ადგილობრივი ვაჭრები ხვდებოდნენ და სუვენირების შეძენას სთავაზობდნენ.
ბარებიდან მხიარული სიცილის და საუცხოო მუსიკის ხმა ისმოდა.
_წამო შევიდეთ, - ერთ-ერთი ბარისკენ წავიდა თორნიკე. გვანცაც უკან დაედევნა.
ცარიელი მაგიდა მოიძიეს და მოკლალთდნენ. წამებში მიმტანი გაჩნდა მათთან. ვიზუალზე ეტყობოდა, რომ ადგილობრივი მცხოვრები იყო.
_მარჰაბა, - მიესალმა, არაბულად, ავალიანი. გვანცას და მიმტანს ერთნაირი რეაქცია ჰქონდათ, სასიამოვნოდ გაოცდნენ.
_მარჰაბა. - დაუბრუნა სალამი ბიჭმა, - აჰლან ვა საჰლან, - დააყოლა თან მხიარული ხმით.
_რაო, რა მინდაო? - დაინტერესდა შენგელია.
_კეთილი იყოს თქვენი მობრძანებაო, - უთარგმნა თორნიკემ.
_აჰა, გასაგებია, - თქვა გვანცამ, მერე მიმტანს მიუბრუნდა და ღიმილით უთხრა - შუქრან, - მადლობა გადაუხადა.
თორნიკეს გაეცინა. მიმტანსაც.
_კოქტეილი შევუკვეთოთ ხო?
_იყოს კოქტეილი.
ბიჭმა შეკვეთა ჩაინიშნა და ღიმილით დატოვა მათი მაგიდა.
_არაბული საიდან იცი? - ჰკითხა შენგელიამ ქმარს.
_ერაყში ყოფნისას ვისწავლე, ელემენტარული სალაპარაკო.
_ჩემი ნიჭიერი, - ღიმილით შეაქო გვანცამ.
_გავწითლდე? - გაეცინა ავალიანს.
_იცი გაწითლება? - კისკისებდა გოგონა.
_ჰმ, მარტო გაწითლება? ფერებს ვიცვლი.
_ვაიმე, რა ყოჩაღი ქმარი მყავს.
_როგორ თქვი? - ხმა დაუთბა კაცს და ანთებული თვალებით მიაჩერდა ცოლს.
_მსოფლიოში ყველაზე მაგარი ქმარი მაყავს. - თქვა შენგელიამ და მანაც ანთებული თვალებით შეხედა თორნიკეს.
_ჩემი ბედნიერება ხარ, უეცრად მოვლენილი ბედნიერება. არსაიდან გაჩენილი და ამავე დროს დიდი ხნის წინ დაგეგმილი... - გვანცას ხელი მარჯვენაში მოიქცია და მხურვალე ტუჩებით ფრთხილად ეამბორა.
_ყველაზე მეტად ის სიყვარული მიყვარს შენ რომ განიცდი ჩემს მიმართ. შენი ემოცია ჩემს დანახვაზე... როცა ვხედავ როგორ ფართოვდება თვალის გუგა როცა მიყურებ... სუნთქვაც კი გეცვლება ჩემთან ახლოს რომ ხარ... იცი, როგორი ბედნიერი ვარ? აი განუსაზღვრელი ვადით ვარ ბედნიერი და მე არ მეშინია ამ ბედნიერების... მე ბედნიერი ვარ გუშინდელი დღით, დღევანდელი დღით, ამ წამებით, ახლა როცა ასე ახლოს ხარ ჩემთან, ახლა როცა შენი ცოლი მქვია და ახლა როცა შენს თვალებში უსაზღვრო სიყვარულს ვკითხულობ... არ მაინტერესებს რა იქნება ხვალ, ზეგ, ან მის შემდეგ, მე დღეს ვტკბები შენით... მე ამაყი ვარ, რომ შენ ჩემი ქმარი ხარ. - დაასრულა შენგელიამ გულიდან წამოსული სიტყვები და ქმრის ხელი გულში ჩაიხუტა.
მთელი სხეული უთრთოდა მამაკაცს, მეტის-მეტი სიხარულისგან, მუხლები უკანკალებდა და ღიმილი გაფანტვოდა სახეზე.
მიმტანმა შეკვეთა მიიტანა.
თორნიკემ მადლობა გადაუხადა და კიდევ უთხრა რაღაც არაბულად. გვანცამ მხოლოდ ერთი სიტყვა გაიგო. ბიჭმა თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია ავალიანს და ისევ ღიმილით დაეცალა მაგიდას.
_ცოლიო, ყური მოვკარი რაღაცას, რა უთხარი? - ჰკითხა მაშინვე.
_შენ საიდან იცი, არაბული სიტყვები, ერთი ეს მითხარი. - გადაიტანა სხვა თემაზე საუბარი კაცმა.
_მე? მე იქედან, ბრუკლინიდან... პაკისტანელი მეზობლისგან, - სიცილით გასცა პასუხი.
_რას მატყუებ ახლა, ისინი ხომ ურდუზე ლაპარაკობენ?
_კი, მაგრამ არაბულიც იციან, ყურანს ხომ არაბულად კითხულობენ.
_მოსწრებული პასუხი იყო.
_მოსწრებული არა, სწორი პასუხი იყო. - თქვა გამარჯვებულის ხმით შენგელიამ და კოქტეილიანი ჭიქა ხელში წამოწია, - შენ გაგიმარჯოს, შენს არსებობას გაუმარჯოს და ჩემში არსებულ თორნიკე ავალიანს გაუმარჯოს... - თქვა ღიმილით და სასმელი ნახევრამდე დალია.
_დამითვრები შენ მე, ვატყობ. - ჩაეცინა კაცს და ლოყაზე უჩქმიტა მსუბუქად გოგონას.
უცებ ბარში “Happy birthday” - ის მუსიკა ჩაირთო. გვანცამ გაოცებით და მოულოდნელობით სავსემ შეხედა მომღიმარ ქმარს.
_არ არსებობს, - წამოიძახა და სახეზე ხელები აიფარა. მიმტანი ბიჭი პატარა ნამცხვრით და ნამცხვარზე დამაგრებული ერთი სანთელით უახლოვდებოდა მათ მაგიდას.
_დაბადების დღეს გილოცავ, - ჟრუანტელის მომგვრელი ხმით და ღიმილით წარმოსთქვა ავალიანმა.
იუბილარს თვალები აუცრემლიანდა. რომ არ ატირებოდა სახეზე ხელები დაიფრილა.
_სურვილი ჩაიფიქრე.
გვანცამ თავლები დახუჭა და სურვილი ისე ჩაიფიქრა. მერე კი სანთელი ჩააქრო.



ბარში ისევ გაგრძელდა სასიამოვნო მუსიკა. ადამიანები თავიანთ მაგიდებს მიუბრუნდნენ.
_წამო გარეთ წავიდეთ, სუფთა ჰაერზე, - თორნიკე ფეხზე წამოდგა. გვანცაც ადგა.
_აუ, ძალა არ მაქვს, ორი ჭიქა დავლიე მხოლოდ და მუხლებს ვერ ვგრძნობ, - დაიწუწუნა შენგელიამ და ხელი ჩასჭიდა ქმარს.
_დაღლილიც ხარ, ავიდეთ ნომერში, აჯობებს დავისვენოთ, კარგი?
_მგონი ეგრე სჯობს, კი....


ძალიან შთამბეჭდავი ხუთი დღე გაატარეს ჩვენი რომანის გმირებმა ეგვიპტეში ყოფნისას.
მოინახულეს, გიზას პირამიდა, ფარაონის ეპოქის დროის ძეგლები, სამეფო მინდორი, ლუქსორი, მემფისი, პომპეუსის სვეტი და „კომ-აშ-შუქქაფა“ - ს ქვაბული, რომელიც მეორე საუკუნეშია გაშენებული და სამასამდე გვამს იტევს. ყველაზე დაბალი დონე ახლა უკვე ჩაძირულია. ხვეულ კიბეს პირველ ორ სართულზე მივყავართ, სადაც ეგვიპტური, ბერძნული და რომაული სიმბოლოებით აღჭურვილი საბანკეტო დარბაზი და მთავარი საფლავია.
შეიძინეს სხვადასხვა სუვენირები და რუჯ მოკიდებულნი და კმაყოფილებით სავსენი დაბრუნდნენ თბილისში.

• * * *
აპრილს მაისი მიჰყვა და გაზაფხულიც მიიწურა.

დილით მაღვიძარას მაგივრად ყავის სურნელმა გააღვიძა. საწოლში ზანტად გაიზმორა. ნახა, რომ ავალიანი არ იწვა. სწრაფად წამოხტა საწოლიდან და კარისკენ გაემართა. უცებ სისუსტე იგრძნო, თვალთ დაუბნელდა და შებარბაცდა. რამოდენიმე წამს თვალბი დახუჭული ჰქონდა. წონასწორობის შენარჩუნებას ცდილობდა, ფეხის ხმა რომ შემოესმა. ძალა მოიკრიბა და ოთახის კარი გამოაღო.
_თა-რააა. - დაიძახა მხიარული ხმით და ხელები გაშალა. თორნიკე არ მოელოდა გვანცას მიგებებას და წამით შეცბა, მერე კი ფართედ გაეღიმა.
_რა გიჟი ხარ.
_დიახ, გიჟი ვარ. - თქვა ამაყად.
_მერე რა გიხარია?
_გიჟი და მოწყენილი გინახავს ვინმე აბა? - გულუბრყვილოდ იკითხა შენგელიამ და ქმარს ჩაეხუტა. მოშიშვლებულ გულ-მკერდს სახე მიადო და გაიყუსა.
კაცმა მისი ღონიერი მკლავები გალავანივით შემოაჭდო და გაბუძგულ თმაში თავი ჩარგო. ღრმად ისრუტავდა ცოლის სურნელს, რომელიც ყველასგან გამორჩეული იყო.
_ყავა გააკეთე? - ქვემოდა ახედა და ისე ჰკითხა.
_კი, გავაკეთე. შენთვის უშაქრო. - უპასუხა და ცხვირზე აკოცა.
_დავიბან ხელ-პირს, ჩავიცვამ და გამოვალ სამზარეულოში.
_მიდი.


სახეზე ცივი წყლის შესხმამ ცოტა ძალა შემატა. სარკეში საკუთარ ანარეკლს რომ შეხედა შეეშინდა წამით. თვალის უპეები ჩასცვენოდა. ფერი დაკარგვოდა და საშინლად დაღლილი გამომეტყველება ჰქონდა.
თმა გადაისწორა სახელდახელოდ. ჩაიცვა და სამზარეულოში გავიდა.
ფანჯარა ღიად იყო და სასიამოვნო დილის ჰაერი შემოდიოდა ოთახში. სახლში დაბალ ხმაზე რადიო იყო ჩართული და ყველაფერი ერთად, საოცარ გარემოს ჰქმნიდა.
_როგორ მიხაროდა შენს ფანჯარაში შუქს რომ დავინახავდი. - თქვა გვანცამ და მაგიდას მიუჯდა. - თავს საოცრად მშვიდად ვგრძნობდი. და მანქანა? - ჩაეცინა, - გული შემიქანდებოდა ხოლმე კორპუსის წინ რომ მოვკრავდი თვალს..
ავალიანს გაეღიმა.
_ხომ დაგიტოვე მერე შუქი ანთებული, რომ წავედი...
_ჩემი თბილი და ყურადრებიანი ბიჭი, - ბავშვივით გამობურცა ტუჩები შენგელიამ და ისე თქვა.
_რაღაც ეს ბოლო კვირაა კარგი ფერი არ გაქვს. - ეჭვით თქვა თორნიკემ და ყავიანი ჭიქა გაუწოდა ცოლს.
_ცოტა სისუსტეს ვგრძნობ, ძალიან ვიღლები სამსახურში, თან დამატებითი საათები რომ ავიღე...
_აუცილებელია ეს საათები?
_სტუდენტებს ვჭირდები, რა ვქნა...
_კი, მაგრამ თავსაც უნდა გაუფრთხილდე, ეგეც მე უნდა გასწავლო?
_ისიც მყოფნის შენ რომ მიფრთხილდები, - სასაცილოდ გაიკრიჭა გვანცა და ყავა მოსვა. - ვაიმეეე, - წამოიძახა უცებ და ფეხზე წამოდგა.
_რა მოხდა? - შეშფოთდა თორნიკე.
_რა მაგარი მუსიკა დაიწყო, აუწიე რა, უნდა ვიცეკვო. - უთხრა სულ-მოუთქმელად.
_ვაახ ჩემი... რას გავს გვანცა შენი საქციელი, რა არ ვიფიქრე უცებ, მეთქი რა მოუვიდა-თქო.- სიბრაზემ მოიცვა კაცი და განრისხებულმა ყავიანი ჭიქა მაგიდაზე ხმაურით დადო. თვითონ კი ოთახიდან გავიდა.
_რა მოუვიდა? - იკითხა შენგელიამ თავისთვის და წარბები შეყარა. მერე ბეჭები აიწურა და ყავა უდარდელად მოსვა.
_თორნიკეე, - გასძახა ორიოდე წუთის შემდეგ. თორნიკემ პასუხი არ გასცა. ადგა და თვითონაც გავიდა სამზარეულოდან. ავალიანი მისაღებ ოთახში ტახტზე იჯდა და ტელეფონის ეკრანს ჩასჩერებოდა. - თორნიკე, - დაუძახა კიდევ ერთხელ შენგელიამ. ავალიანმა ისეთი სახით გამოხედა ცოლს, რომ გვანცა მიხვდა, სერიოზულად იყო გაბრაზებული.
_კარგი ახლა, ასეთი რა გაწყენინე? - ჰკითხა შერბილებული ტონით და გვერდით მიუჯდა. კაცმა არც ამჯერად გასცა პასუხი. „რაღაც უნდა ვიღონო“ გაიფიქრა გოგონამ და საჩვენებელი თითი საფეთქელთან მიიდო. - არის! - წამოიძახა ისევ, მოულოდნელად. არც ამ შეძახილს ელოდა ავალიანი. მოთმინება მოიკრიბა და ღრმად შეისუნთქა, თან კბილები გააღრჭიალა. გვანცა ადგა, კომპიუტერში სიმღერა მოიძია, ჩართო და ხმას ბოლომდე აუწია.
Royksopp-ის - Here She Comes Again- მა
გადაფარა რადიოს ხმაც და ღია ფანჯრიდან შემომავალი ქუჩის ხმაურიც.
შენგელიამ ცეკვა დაიწყო. ცეკვავდა ნელა და გამომწვევად. სხეულს ისე არხევდა თორნიკემ ცდუნებას ვერ გაუძლო და წარბებს ქვემოდან გამოხედა. გვანცა გათამამდა, პერანგის ღილები შეიხსნა და სავსე მკერდი, რომელიც შავი ბიუსჰალტერით იყო შემოსილი, გამოუჩნდა. კაცი ადგილზე აწრილდა. ტელეფონი გვერდზე გადადო, ფეხი ფეხზე გადაიდო და შეკავებული ღიმილით დაუწყო ცოლს ყურება. პერანგს კაბაც მიჰყვა, რომლის ელვა შესაკრავი წამში გახსნა გოგონამ და შიდა თეთრეულის ამარა დარჩა. ასე განაგრძო ცეკვა. უნაკლო სხეულს ისე გრაციოზულად არხევდა შენგელია და აყოლებდა მუსიკას, მამაკაცს ვენები დაებერა, სუნთქვა გაუხშირდა და ვნება წამოეშალა. ჯერი ბიუზჰალტერის გახსნაზე მიდგა, სალტები ფრთხილად და ხელის ნელი მოძრაობით გადაიწია ბეჭებიდან და ის იყო დოგმა შესაკრავი უნდა გაეხსნა, რომ ავალიანი ფეხზე წამოდგა უცებ.
_სდექ! დანარჩენის გახდა მე მომანდე, - უთხრა სიცილით. ახლოს დაუდგა. ამღვრეული თვალებით მოავლო მზერა ცოლს, ხელში წამოწია და მუცელზე შემოისვა. - ყველანაირად შეგიძლია ჩემი ჭკუიდან გადადგომა, ვინ ხარ ასეთი? - ბუტბუტებდა კაცი და თან ვნებიანად უკოცნისა ტუჩებს და ყელს გოგონას....

აუდიტორიის კარი ფართედ შეაღო. სტუდენტები ფეხზე წამოიშალნენ.
ლექტორს მხიარული სახეებით მიესალმნენ და თავიანთი ადგლები დაიკავეს.
შენგელიამ სტუდენტებს თვალი მოავლო. შეამჩნია, რომ ჭეიშვილი და ელენე არ იყვნენ.
ის იყო კითხვა დააპირა, ხომ არ იცით რატომ არ არიანო, რომ კარში ისინიც გამოჩნდნენ, თან ხელჩაკიდებულნი.
_’სორი’ პატივცემულო, დავაგვიანეთ, - დამნაშავესავით ჩაქინდრა თავი დაჩიმ.
გვანცას სახეზე ღიმილმა გადაურბინა. მზერა მათ ხელებზე გადაიტანა. კიდევ უფრო ფართედ გაეღიმა და მათკენ წავიდა. ახლოს დაუდგა.
_დაჩი, ელენე, - მიმართა მათ. ჭეიშვილმა თავი აწია და ლექტორს თვალი გაუსწორა, - შეიძლება რომ ჩაგეხუტოთ? - ჰკითხა შენგეიამ.
ორივეს დაბნეულობა აღებეჭდა სახეზე.
_კი, როგორ არა. - ელენე გამოერკვა პირველი.
ლექტორმა ორივეს ერთდროეულად გადაეხვია და მათ გასაგონად თქვა:
_მადლობა, რომ ბედნიერები ხართ. - ეს სიტყვები უფრო დაჩის ეკუთვნოდა. ჭეიშვილს მუხლებში ძალა გამოეცალა. თვალები აეწვა. უნებურად ისე მაგრად მოხვია ცალი ხელი და მიიკრა ლექტორი გულზე, თითქოს სამუდამოდ ემშვიდობებოდა. გვანცა არ შეწინააღმდეგებია. ადროვა როდის იჯერებდა ბიჭი გულს.
_მადლობა თქვენ ყველაფრისთვის... - თქვა ბუტბუტით ბიჭმა და ნელნელა გაანთავისუფლა შენგელია მისი მკლავიდან.
სამივე იღომოდა.
_დასხედით ახლა და დავიწყოთ ლექცია, - ხმამაღლა თქვა ლექტორმა და აუდიტორიას თვალი მოავლო. სტუდენტებს ფარული ინტერესი და გაკვირვება აღბეჭვდოდათ სახეზე.

მესამე სართულზე, ერთ-ერთი აუდიტორიიდან, დრო და დრო, სიცილ-ხარხარის ხმა გამოდიოდა. შენგელიას ლექცია სიცილზე და მხიარულ განწყობაზე ჰქონდა.

დამატებითი საათები უნივერსიტეტში, გადადო. არ ჩაატარა, რადგან კლინიკაში წასვლა ჰქონდა გადაწყვეტილი. მისი ეჭვის დადასტურება ან სულაც, გაფანტვა უნდა.
_ნუც როგორ ხარ? - ტელეფონზე დაქალს დაურეკა, თან სირბილით ქუჩა გადაჭრა.
_კარგად, ვარ. შენა?
_ახლა კლინიკაში მივდივარ...
_რატო, რა მოხდა? - შეიცხადა ნუცამ.
_არაფერი. დამშვიდდი. რაღაც ვერ ვარ კარგად და შემოწმებას გავივლი. შენ გეუბნები მხოლოდ.
_ორსულად ხომ არ ხარ? - მოუთმენლად იკითხა გოგონამ.
_არ ვარ დარწმუნებული, თუმცა ეჭვი მაქვს, რომ კი. - ღიმილით უპასუხა შენგელიამ და კლინიკის კარი შეაღო.
_რა მაგარიააა, - წამოიძახა ნუცამ.
_მერე დაგირეკავ, ახლა მოვედი კლინიკაში.
_გელოდები იცოდე.

ანალიზების აღების შემდეგ, ოდნავ ნერვიულობა შეპარული უცდიდა გამოძახებას.
გამოიძახეს.
_მობრძანდით, დაბრძანდით. - მხიარულად მიიპატიჟა, ნანა ექიმმა, გვანცა.
შენგელია სკამზე ჩამოჯდა და თეთრხალათიანს მომლოდინე თვალებით მიაჩერდა.
_მაშ ასე... პირველ რიგში, გილოცავთ. ფეხმძიმედ ხართ. - გვანცას სმენა დაეხშო. ხელ-ფეხი აუკანკალდა. ტუჩები გაუფითრთა და ნერწყვი ხმაურით გადაყლაპა.
_ჩემი ვარაუდი გამართლდა, - თქვა მერე ათროლებული ხმით.
_ დიახ ასეა. ოღონდ ექოსკოპიის გადაღება დაგვჭირდება, რომ უფრო დაზუსტებით დავადგინოთ ორსულობის ვადა. რაც შეეხება სისხლს... მეოთხე ჯგუფის, რეზუს უარყოფითი გაქვთ. ეს ძალიან უიშვიათესი შემთხვევაა.. - ექიმს შეფიქრიანება დაეტყო.
_დიახ, ვიცი. მამაჩემსაც იგივე ჯგუფი აქვს და ჩემს უახლოეს მეგობარს კიდევ. რატომ შეფიქრიანდით ექიმო? - აღელდა გვანცა.
_სისხლის ბანკშიც კი არ მოგვეძევება მსგავსი ჯგუფის სისხლი, რაც ძალიან სამწუხაროა. საშიში არაფერია ჩემო კარგო, მაგრამ ხომ იცი ექიმები ყველაფრისთვის მზად უნდა ვიყოთ, - თბილად გაუღიმა შენგელიას ნანა ექიმმა. - წავიდეთ ახლა, ექოსკოპიას გადაგიღებთ და შემდეგ დანიშნულებებს მოგცემთ.

ცისფერი, ცივი მასის შეხებამ მუცელზე, ერთიანად დაბურძგლა და კანზე პატარ-პატარა ბურთები დაებერა.
რამდენიმე წამში ოთახი ბავშვის გულის ცემის ხმამ აავსო.
გვანცას მისდა დაუკითხავად გადმოცვივდა ცრემლები. სიცილ-ტირილი ერთმანეთში აერია.
_მისი გულის ხმაა... - თქვა და საფეთქელზე ჩამოცურებული ცრემლები ხელის გულებით მოიწმინდა.
_დიახ, თქვენი შვილის გულის ხმაა. საკმაოდ ჯანმრთელია. - უთხრა ექიმმა და დეტექტორი წრიული მოძრაობით დაატრიალა გვანცას მუცელზე. ერთხანს ეკრანს აკვირდებოდა წარბებშეყრილი, მერე ჩანიშვნას აკეთებდა ფურცელზე.
_ფოტო გინდათ ხო?
_რა ფოტო? - გაიკვირვა შენგელიამ.
_თქვენი შვილის პირველი ფოტო.
_კი, კი როგორ არა. - გაიხარა მომავალმა დედამ.
_სამი კვირა ნახევრის ორსული ხართ. მშობიარობის დღეს იანვრის თერთმეტს მიჩვენებს ექოსკოპიური გამოთვლა.
_გასაგებია. სხვა დანარჩენი ხომ ნორმალურია?
_ამ ეტაპზე ყველაფერი კარგადაა. შემდეგ კიდევ მოგიწევთ კონსულტაციებზე მოსვლა.
_ დიახ, რა თქმა უნდა.


კლინიკიდან ბედნიერი სახით გამოვიდა. ხელში ჩაბღაუჭებულ ფოტოს გაღიმებულმა დახედა და აკოცა.
ტელეფონი მოიმარჯვა. დარეკა.
_ნუც, ორსულად ვარ. - ჩასძახა მეგობარს ყურმილში.
_რა კარაგიიიაააა, გილოცაავ. - გულწრფელად გაეხარდა ნუცას. - თორნიკეს უთხარი?
_არა, არ მითქვამს. პირველი ხარ შენ.
_გოგო მერე რას ელოდები, უთხარი.
_რაიმე ორიგინალური მინდა მოვიფიქრო, არ მინდა ბანალურად ვუთხრა, მალე მამა გახდები და ასე შემდეგ.
_აჰ, ჩვენ ბოდიში. - გადაიკისკისა გოგონამ. - მაინც რას გეგმავ?
_არ ვიცი. რამეს მოვიფიქრებ საღამომდე. კარგი გავთიშავ ახლა, ხვალ დაგირეკავ.
მეგობარს დაემშვიდობა და გონება დაძაბა. ფანტაზიის უნარს მოუხმო. ფიქრობდა, თუ როგორ უნდა ეთქვა ავალიანისთვის მათი შვილის არსებობა.
• * * *

საღამო იყო თორნიკე სახლში რომ დაბრუნდა. შენგელია მისაღებში მიეგება ქმარს.
_როგორაა ჩემი ლამაზი გოგო? - იკითხა კაცმა და ბაგეზე ეამბორა ცოლს.
_დღეს კარგად ვარ. ნახე, ფერიც კარგი მაქვს. - გასცა პასუხი და პრანჭია ბავშვივით გაინაზა.
_ყოჩაღ! - ღიმილით შეაქო ავალიანმა გოგონა.
_გშია?
_კი. მგელივივით ვარ, მაგრამ საჭმელზე მეტად შენ უფრო მშივხარ. - წინ წასულ ცოლს დაეწია და უკნიდან შემოხვია ხელები.
_აპ, აპ, აპ, აპ... - თქვა გვანცამ სიცილით, - ეგ დესერტად შემოინახე. ახლა ხელები დაიბანე, ვივახშმოთ და ფილმს ვუყუროთ რა. ჩემი ბავშვბის დროინდელი ფილმი მოვიტანე.
_კარგი. გიჯერებ. - ხელები უშვა და მაღლა ასწია, - და რა ფილმია?
_Baby’s day out. იცი ეს ფილმი?
თორნიკე დაფიქრდა. ალბათ გახსენებას ცდილობდა.
_არა, არ ვიცი. ვერ ვიხსენებ.
_ეს როგორ არ იცი? - გაიოცა გვანცამ.
_ვაიმე არ ვიცი და რა გავაკეთო?
_ჭამე და ერთად ვუყუროთ, - გასცა პასუხი. კაცს გაეღიმა და აბაზანისკენ გაემართა ხელების დასაბანად.

რამდენიმე ხანში ორივენი, ტელევიზორის წინ, დივანზე მოკალათებულიყვნენ და ფილმის საყურებლად ემზადებოდნენ. თორნიკე წამოწოლილი იყო და თავი გვანცას კალთაში ჩაედო, ისე, რომ სახე ცოლის მუცელთან ახლოს ჰქონდა. გვანცამ სთხოვა, ასე ყოფილიყო.
ფილმი დაიწყო.
შენგელიას მუხლები უცახცახებდა, იმის გაფიქრებისას, თუ როგორ შეატყობინებდა ქმარს ბავშვის არსებობას. ისიც ანერვიულებდა, ვაი თუ გაბრაზდეს და მითხრას, აქამდე რატომ არ მითხარიო.
ავალიანი დიდი ინტერესით ადევნებდა თვალს ფილმის მსვლელობას. ხანდახან გულიანადაც იცინოდა. შენგელია მომენტს ელოდა და ის მომენტიც დადგა.
_რა მაგარი ბავშვია, - თქვა თორნიკემ სიცილით.
_ჩვენიც მაგარი ბავშვი იქნება, - ფარული მინიშნება ჩადო ნათქვამში გვანცამ და გაიტრუნა.
_ჩვენი შვილი? - ქვემოდან ახედა ცოლს კაცმა, - ჩვენი შვილი ყველაზე მაგარი იქნება. -თქვა მერე დარწმუნებული ტონით.
_გულახდილად მითხარი, როგორ მამად წარმოგიდგენია შენი თავი? - ჰკითხა შენგელიამ და ზემოდან დახედა ქმარს, თან თმაზე დაუწყო თამაში.
თორნიკე დაფიქრდა.
_ალბათ გიჟი მამა. - თქვა მერე.
_რას გულისხმობ სიგიჟეში? - არ მოეშვა გოგონა.
_ზოგადად ძალიან მიყვარს ბავშვები. შენც ხომ ხედავ ლუკაზე როგორი გართულება მაქვს. სანამ არ ავატირებ მანამდე არ ვეშვები. ლამისაა შემიძულოს ბავშვმა. - გაეცინა კაცს.
_ეგ, იმიტომ, რომ წვერებით კოცნი და არ მოსწონს. - გვანცაც იცინოდა - კონკრეტულად მიპასუხე რა კითხვაზე. - დააყოლა მერე.
_რავიცი რა გიპასუხო. როცა გავხდები მამა, თავისით მოვა ის სიგიჟეებიც ალბათ.
_იცოდი? მუცლადყოფნის დროს ბავშვს თუ ესაუბრები, მას ესმის ეს და შვიდი თვის ნაყოფს შეუძლია მამის ხმა იცნონს.
_სერიოზულად? - გაიკვირვა კაცმა.
_სერიოზულად.
_თუმცა, ამისთვის საჭიროა ხშირად ესმოდეს მას მამის ხმა. ანუ უნდა ელაპარაკოს ხშირად. - შენგელიას, უფრო და უფრო, უმატა ცახცახმა და ფერიც ეკარგებოდა სახეზე.
_და რა უნდა ველაპარაკო? - სხვათაშორის იკითხა თორნიკემ.
_მაგალითად წაუკითხო ზღაპრები. უთხრა, რომ გიყვარს და ბედნიერი ხარ მისი არსებობით.
_ეგ თავისთავად და კიდე ვეტყოდი, რომ დედას დაუჯეროს, ძალიანაც არ გააწვალოს. - თქვა ღიმილით კაცმა და ღაბაბზე მსუბუქად უჩქმიტა ცოლს.
გვანცა გაჩუმდა.
თორნიკე ტელევიზორს ბიუბრუნდა და ფილმის ყურება განაგრძო.
_შეგიძლია უკვე უთხრა. - თქვა შენგელიამ.
_ ა? - ვერ მიხვდა კაცი, თან ტელევიზორითვის თვალი არ მოუცილებია.
_შეგიძლია უკვე უთხრა. - გაიმეორე გოგონამ და ქმრის რეაქციას დაელოდა.
ავალიანს მზერა გაუშეშდა. მერე ნელა წამოჯდა, გვერდულად გამოხედა ცოლს და სრულიად შეცვლილი ხმით ჰკითხა:
_რა მითხარი? -
შენგელიას თვალები აუწყლიანდა, წარბები მაღლა აზიდა, ტუჩები მოკუმა და დასტურის ნიშნად თავი დაუქნია ქმარს.
_იქ არის? - დაბნეულად იკითხა კაცმა იმავე ხმით და თან სასაცილოდ გაიშვილი საჩვენებელი თითი გვანცას მუცლისკენ. მერე სიცილი აუვარდა. სიხარულისგან ბედნიერებისგან და მოულოდნელობისგან მოგვრილი სიცილით იცინოდა.
_მართლა მანდ არის? - ვერ იჯერებდა.
_აქ ვარო, აქ. - გასცა პასუხი გოგონამ, ფეხზე წამოდგა, - მოიცა, ახლავე მოვალ, - სწრაფად გავიდა ოთახიდან და წამში შემობრუნდა. ხელში პატარა ფურცელი ეჭირა, - აი, მისი პირველი ფოტო.
სახე გაბადვროდა შენგელიას, ისე გაუწოდა სურათი.
თორნიკე ფეხზე წამოდგა. გამოწვდილ ქაღალდ ზემოდან დახედა, თუმცა ვერა გაარჩია რა და მხოლოდ გაიღიმა.
_ჩემი გოგო დედა გახდება, ჩემი შვილის დედა. - თქვა კაცმა და მთელი ძალით ჩაიკრა ცოლი გულში.
საოცარი შეგრძნებებით ავსილიყვნენ ჩვენი რომანის გმირები. ორთავეს გული, ახლა ერთმანეთის სიყვარულით კი არა, არამედ მათი შვილის სიყვარულითაც სცემდა.
_აქა ხარო, პატარავ? - ავალიანმა მხურვალე ხელი მუცელზე დაადო გვანცას. - რომ იცოდე რა საოცარი დედიკო გყავს, როგორ გაახარა შენი მამიკო დღეს შენი არსებობით. - იმდენად სხვანაირი გახდა თორნიკე, შენგელია სიცილს ვერ იკავებდა.
_ნუ დამცინი გოგო შენ, - ხმა გაიმკაცრა კაცმა, მაგრამ ესეც სასაცილოდ გამოუვიდა და გვანცამ კიდევ უფრო უმატა სიცილს. თორნიკესაც გაეცინა. - რა გულმა გაგიძლო და აქამდე როგორ არ მითხარი? - ჰკითხა მერე, თან შუბლზე აკოცა.
_მიბრაზდები? - უცებ დასერიოზულდა გოგონა.
_არა, საიდან მოიტანე. როგორ მოითმინე და არ მითხარი აქამდე-თქო, ეს გკითხე, მხოლოდ.
_მინდოდა ორიგინალურად მემცნო ეს ამბავი შენთვის, ამიტომ მოვითმინე და გამომივიდა კიდეც... ეს ფილმიც სპეციალურად შევარჩიე.
_ჩემი საოცრება ცოლი ხარ შენ. აუ, აუ ფაქტიურად მამა ვარ უკვე. - წამოიძახა ისე, თითქოს ახლაღა გააცნობიერა ეს ყველაფერი და თვალები გაუფართოვდა. - მე და შენ, მშობლები? აუ გაბრუებული ვარ სიხარულისგან, ბედნიერებისგან... მანდ, მანდ, - ხელს გვანცას მუცლისკენ იშვერდა, - ჩვენი შვილი გყავს. ჩემი და შენი შვილი. ვაახ, ღმერთო გული არ გამიხეთქო ამდენი სიხარულისგან, გთხოვ, - ჭერს ახედა, თან მარცხენა ხელი გულზე დაიდო და მოიჭირა. შენგელია გაუთავებლად იცინოდა სიხარულის ცრემლებთან ერთად. - ზემოთ იყავი უკვე? იციან?
_არა, არ მითქვამს მათთვის ჯერ.
_ნენეს დავურეკავ და ავიდეთ შენებთან. - ნენემ სიხარულისგან შეჰკივლა. თორნიკემ ტელეფონი ყურიდან მოიშორა და ისე ისმენდა დის ხმას. ბოლოს ძლივს დააშოშმინა და მოგვიანებით შეხმიანებას შეჰპირდა.


_რა ხდება? რაღაც უცნაურად გამოიყურებით, - მაშინვე მიხვდა მანანა ქალიშვილის და სიძის გადახედვა-გადმოხედვებს. მალხაზმა მზერა მათკენ გადაიტანა.
ავალიანს გაეღიმა და ცოლს შეხედა.
_მოკლედ, ბოდიშის მოსახდელად მოვედით აქ. - დაიწყო გვანცამ. თორნიკეს ღიმილი სახეზე შეეყინა, „რას ამბობს, ეს გოგო“ - ვო, გამომეტყველება მიიღო უცებ. მანანა და მალხაზი კი დაიბნენ. - ბოდიშს გიხდით, იმიტომ, რომ ასე ახლაგაზრდები ხართ და მალე ბებია და ბაბუა იქნებით.
მშობლებმა ერთმანეთს გადახედეს. რამდენიმე წამი ხმას არ იღებდნენ. ეტყობოდათ, რომ შოკში იყვნენ, მოულოდნელი ამბის გაგებისგან.
_მანანა ბებია? - თქვა უფროსმა შენგელიამ.
_მალხაზი ბაბუა? - იმავე ტონით თქვა მანანამაც. უმცროსი შენგელია ქმარითურთ მათ რეაქციას გაკვირვებული შესცქეროდა. - მალხაზ, გვანცას შვილი უნდა ეყოლოს? - თვალები აუცრემლიანდა ქალს და ფეხზე წამოიჭრა.
_ჩვენი გოგოს შვილი... ჩვენი შვილიშვილი... გვანცას შვილი... - სვენებ-სვენებით ამბობდა კაცი.
_“ჰელოოოუუუ“ ჩვენ აქ ვართ, - თქვა გვანცამ და ხელი დაუქნია დედ-მამას. ავალიანი უკვე იცინოდა მათი შემხედვარე.
_დედა უნდა გახდეს ჩემი პატარა გოგო, - ტირილი მოერია ქალს და შვილს გადაეხვია, - გილოცავთ დედი, გილოცავთ... დავიბენი უცებ... - თავი იმართლა მანანამ და კიდევ ჩაეხუტა შვილს. მალხაზმაც იგივე გაიმეორა.

შუა ღამემდე ენთო შუქი შენგელიების ბინაში. არ ეძინათ მომავალ ბებიას და ბაბუას. სახეგაბადრულნი შვილიშვილზე საუბრობდნენ.

• * * *
გვანცას ფეხმძიმობა ოთხ თვემდე სრულიად ნორმალურად მიმდინარეობდა.
თავისი ტოქსიკოზით და იმ ჭირვეულობებით სავსე, რომლებიც ფეხმძიმე ქალს ახასიათებს.
ბავშვის დაბადება, საკეირო კვეთით გადაწყდა. რადგან გვანცა ფიზილოგიური მშობიარობას ვერ შეძლებდა, ვიწრო მენჯის გამო.
სქესზეც ჰქონდათ დავა. თორნიკეს უნდოდა, რომ გოგო დაბადებულიყო. მამას გოგო იქნებაო იძახდა. გვანცას კიდე ბიჭი უნდოდა და შემდეგ გოგო. უფროსი ძმა ძალიან მნიშვნელოვანია გოგოსთვისო. ავალიანი მაშინვე პასუხობდა, მე ვიქნები მისთვის უფროსი ძმაც, მეგობარიც, დაცვაც და გამცილებელიცო. მერე ორივე მხიარულად იცინოდნენ და ბოლოს იმ დასკვნამდე მიდიოდნენ, რომ მთავარია ჯანმრთელი დაიბადოს და მშვიდობა გვქონდეს, სქესს არ აქვს მნიშვნელობაო.

ერთ-ერთი, რიგითი კონსულტაციის დროს, ექოსკოპიის გადაღებისას კი ექიმმა უთხრა:
_ საშვილოსნოს უკან კედელზე პლაცენტის აცლა აღინიშნება. ანუ, უფრო გასაგებად რომ გითხრათ, საშვილოსნოს კედელზე გარგად არ არის მიმაგრებული ის ბუდე, რაშიც ბავშვია მოთავსებული. ეს კი თავისთავად საშიშროებას ქმნის ნაყოფის შენარჩუნების. - მოსმენილმა მეტად ააღელვა ავალიანი და შენგელია და ერთმანეთს შიშით სავსე თვალებით შეხედეს.
_ხშირად უნდა იწვეთ. მოერიდოთ მძიმის აწევას. წყლით სავსე ჩაიდანიც კი, არ წამოწიოთ ხელში.
_დიახ, რა თქმა უნდა, - შეშინებული დაეთანხმა გვანცა.
_თავს თუ გაუფრთხილდები და ჩემს მიერ დანიშნულ მედიკამენტებს მიიღებ, ყველაფერი მშვიდობით ჩაივლის, - ღიმილით და იმედიანი ხმით უთხრა ექიმმა მათ. - ახლა ის მითხარით სქესის გაგება გსურთ, თუ დავტოვოთ საიდუმლოდ?
_უკვე შესაძლებელია? - ხალისი მიეცა შენგელიას.
_კი, როგორ არა. მე ვხედავ უკვე.
_თორნიკე რას იტყვი, გავიგოთ?
_შეიძლება ჩემით მივხვდე? - ჰკითხა ექიმს ავალიანმა და მონიტორისკენ გადაიხარა.
_ახლავე, - გამხიარულდა ექიმი. დეტექტორი მუცელზე დაატრიალა და თორნიკეს მიუბრუნდა. - აბა, გისმენთ.
კაცმა მზერა დაძაბა და მონიტორზე აღბეჭდილ გამოსაულებას დააკვირდა. შენგელია კი, სუნთქვა შეკრული უყურებდა მას.
_ეს ქვედა მხარეა ხო? ანუ ქვემოდან ვხედავ ახლა მას.
_დიახ, დიახ. - დაუმოწმა აღფრთოვანებით თეთრხალათიანმა.
ავალიანმა კიდევ უფრო დაძაბა მხედველობა.
_ბიჭია. - თქვა დარწმუნებული ტონით.
_ჰა? - შეიცახადა გვანცამ და ექიმს გახედა, მართალს ამობსო?
_დიახ, ბიჭია. - ღიმილით დაუდასტურა ნანა ექიმმა, - ყოჩაღ, ბატონო თორნიკე, თქვენ! - გულწრფელი შექება დაიმსახურა თეთრხალათიანისგან.
_რა მაგარიაა, როგორ მინდოდა ბიჭი, რომ ყოფილიყო. - ადგილზე აცქმუტდა შენგელია.
_ჰმ, ბიჭია. - ჩაეცინა კაცს და ანთებული თვალებით შეხედა ცოლს. - ბიჭია.
_ბავშვი ჯანმრთელია. გულის ცემა ნორმალური აქვს და საკმაოდ დიდია ნაყოფი... დანიშნულებას მოგცემთ და თავისუფალი ხართ. ჰო, კიდევ ერთს დავამატებ, მეტი სიფრთხილისთვის, ხშირად მგზავრობას მოერიდე. არ არის სახარბიელო ტრანსპორტით გადაადგილება ამ მდგმარეობაში. ფეხით ისეირნე, მაგრამ დაიმახსოვრე, არამც და არამც, არ აუჩქარო ფეხს. ძალიან დიდი ყურადღება გმართებთ ახლა.
_დიახ, ექიმო გასაგებია. - ერთხმად დაეთანხმა ცოლ-ქმარი.

_სახლში დაგტოვებ ჯერ და მერე წავალ აფთიაქში, თორემ ცოტა შორსაა და დაიღლები. - უთხრა თორნიკემ მანქანაში ჩაჯდომისას ცოლს და უსაფრთხოების ღვედი შეუკრა.
_ჩვენი ბიჭი ხომ კარგად იქნება? - შეფიქრიანებული და გაპარული ხმით დასვა კითხვა შენგელიამ და მუცელს მიეფერა.
_ნუ გეშინია, ცუდზე არ იფიქრო. კარგად იქნება. კაცია ეგ, თან არ დაგავიწყდეს სვანი რომ არის. - გახუმრება სცადა ავალიანმა და გვანცას გასამხიარულებლად, თუმცა არანაკლებ ჰქონდა თვითონაც შიში მორეული.
დედის გარდაცვალების შემდეგ, პირველად შეეშინდა სიკვდილის.
ხელები ნერვიულად ჩაეჭიდა საჭესთვის და ცდილობდა მღელვარება ხელებზე გადაეტანა.
მანქანას, რაც შეიძლებოდა ფრთხილად და ნელა მართავდა.

ცოლი სახლამდე ააცილა. დარწმუნდა, რომ კარგად იყო გვანცა და მერე წავიდა აფთიაქში.


• * * *
ნოემბერიც მიიწურა. გვანცამ სამსახურს თავი ანება დროებით, საპატიო მიზეზის გამო და ძირითადად სახლში უწევდა ყოფნა. ხშირ შემთხვევაში იწვა. დილა - საღამოს სუფთა ჰაერზე სეირნობდა აუცილებლად.

ერთ სუსხიან ღამეს, ნაყინის სურვილმა გამოაღვიძა. საათს დახედა. ღამის ორი სრულდებოდა. იმდენად დიდი იყო ნაყინის ჭამის სურვილი, გააკანკალა კიდეც. გადაწყვიტა, ამდგარიყო, სადღეღამისო სუპერმარკეტში წასულიყო და მისი ახირებისთვის ბოლო მოეღო. ქმარს გადახედა. ეძინა. მშვიდად სუნთქავდა.
დაენანა გასაღვიძებლად, ამიტომ ფეხაკრებით გავიდა ოთახიდან. საღამურებზე ღუნღულა ჩექმა ჩაიცვა და თბილი ქურთუკი მოიცვა. ის იყო, საფულე და გასაღები რომ აიღო და გასვლას აპირებდა, რომ თორნიკეს ღიმილიანი ხმა დაეწია?
_სად მიიპარებით, ამ შუა ღამით დედა-შვილი. ამჯერად რამ წამოგიარათ? - გვანცა შედგა. შეეშინდა უცებ.
_ნაყინის საყიდლად მივდიოდით. - უპასუხა სიცილით.
_მერე ამ ყინვაში გარეთ როგორ უნდა გახვიდე, რატომ არ გამაღვიძე. - ავალიანი მისკენ წავიდა.
_დამენანა ისე მშვიდად გეძინა... - იმართლა თავი გოგონამ და გაბერილ მუცელზე გადაისვა ხელი.
_ ხომ გამიშვრეთ სისხლი თქვენ, - გაეცინა კაცს, - დარჩი და მე ამოგიტანთ მაგ ნაყინს.
_მეც წამოვალ რა, გრილ ჰაერს შევისუნთქავ, თან ვერ ვისვენებ ერთ ადგილას, სიარული მირჩევნია.
_კარგი, წამოდი. ხუთ წუთში გამოვალ.
შენგელიამ ბედნიერებით სავსე თვალები გააყოლა ქმარს და ვინ იცის, მერამდენედ გადაუხადა უფალს მადლობა, რომ მის ცხოვრებაში თორნიკე ავალიანი არსებობდა.


• * * *
2014 წლის დეკემბრის 25 იყო.
ჩვეულებისამებრ, დაღლილობა და შეუძლოდ ყოფნა დაიჩივლა გვანცამ და დასაძინებლად დაწვა.
ერთხანს ეფერა ავალიანი ცოლის ამობურცულ მუცელს და რომ დარწმუნდა უკვე ძინავდა მას, ფრთხილად აკოცა მუცელზე, მერე ლოყაზე და თვითონაც დაიძინა.
ყოველღამეუმა კოშმარებმა ამჯერადაც მოახერხეს მისი გაღვიძება. საათი დილის ოთხის ოცი წუთს უჩვენებდა. ტუმბოზე მდგარი სანათი აანთო და ოთახი მსუბუქმა სინათლემ გაანათა. ცოლს დახედა, გადაბრუნებულიყო, ზურგი ექცია მისთვის და ისე ეძინა.
ფრთხილად ადგა და ფეხაკრებით გავიდა ოთახიდან. სიგარეტი ასანთი და ქურთუკი აიღო და აივანზე, სავარძელში მოკალათდა.
რამდენიმე წუთს დაჰყო იქ თავის ფიქრებთან ერთად. მერე სიცივემ სახე გაუთოშა და სახლში შებრუნდა. ასევე ფეხაკრებით დაბრუნდა ოთახში. საბანი წამოწია, სწრაფად შეწვა საწოლში, შუქი ჩააქრო და ცოლს უკნიდან მიეკრო, თან მუცელზე შემოჰხვია ხელი.
უცებ სისველე იგრძნო. სახე მოექუფრა და ისევ აანთო შუქი. ამჯერად საბანი მთლიანად გადასწია და ადგილზე გაშეშდა. გული გაუჩერდა იმ წამს. სული აუტკივდა...
შენგელია უმოძრაოდ იწვა და სისხლში ცურავდა...


_გვანცაა! - ისეთი ხმით წარმოსთქვა კაცმა ცოლის სახელი, თითქოს ვიღაცამ ყელში ხელი წაუჭირა.
საბანი ძირს გადააგდო და სწრაფად მივარდა ცოლს.
_გაიღვიძე გვანცა, გაიღვიძე. არ უნდა გძნავდეს ახლა, არ შეიძლება. - მძინარე და ლამის გონდაკარგული გოგონა მთელი ძალით შეანჯღრია, მაგრამ შენგელია არ იღვიძებდა.
უცებ ადგა და ოთახიდან გავარდა, წამებში დაბრუნდა უკან, ხელში კი პურის საჭრელი დანა ეჭირა.
_შენი დაძინება არ შეიძლება ახლა, არ უნდა გეძინოს. - შეშლილის სახით ამბობდა ამას ავალიანი. მერე ცოლის ხელი აიღო და დანა დაუსვა. ტკივილისგან შენგელიას, ოდნავ შესამჩნევად წარბებს შორი ხაზი დაატყო.
_გაიღვიძე, სწრაფად გაიღვიძე. - კიდევ შეაჯანჯღარა გოგონა. იქვე, ზეწარი მოხია და ჭრილობა მაგრად გადაუხვია. გვანცამ თვალების გახელა სცადა. - ყოჩაღ, ყოჩაღ, არ დაიძინო გვანცა, არ დაიძნო. ახლავე წაგიყვან ექიმთან, ყველაფერი კარგად იქნება. ოღონდ არ დაიძნო, გთხოვ. უნდა გღვიძავდეს, უნდა გღვიძავდეს. - იმეორებდა კაცი გაფითრებული ტუჩებით.
შარვალი სრაფად ამოიცვა, მანქანის გასაღები აიღო, გვანცა ხელში აიყვანა და კიბეებზე დაეშვა. ვერაფერს გრძნობდა მაშინ, ვერც დეკემბრის სიცივეს, მოკლესახელოებიანი მაისურის ამარა რომ იყო. ვერც ფეხქვეშ გაყინულ მიწას, ფეხშიშველი რომ იდგა. მხოლოდ სულის ტკივილს გრძნობდა და ამ ტკივილს გვანცა შენგელია ერქვა.
გოგონა მანქანაში ჩასვა და ადგილს გიჟივით მოწყდა.
გზა და გზა, გვანცა თვალების გახელას ცდილობდა. დაძინების საშუალებას არ აძლევდა თორნიკე.
_შენ უნდა იცოცხლო. ჩვენმა შვილმა უნდა იცოცხლოს, გესმის? არ დაიძინო გვანცა. გაიღვიძე, გაიღვიძე.

საბურავების ღრჭიალით გააჩერა მანქანა საავადმყოფოს წინ.
შენგელია ხელში აიატაცა და შენობაში შეიყვანა.
_ჩქარა ექიმი, ცოლ-შვილი მეღუპება, - დაიძახა განწირული ხმით კაცმა. ხმა შენობის ყველა კედელს მიეხეთქა ისეთივე ტკივილით, როგორსაც ავალიანი განიცდიდა იმ წამს. ექომ ყველა, იქ მყოფი ადამიანის სულში გაიარა.
რამდენიმე წამში შენგელია ბორბლებიან საკაცეზე იწვა და საოპერაციო ბლოკისკენ მიაქროლებდნენ.
_რამდენი ხნის ორსულია? როდის შენიშნეთ, რომ დენა ჰქონდა? ტრამვა ხომ არ მიიღო? ვინ არის მისი ექიმი? - გზა და გზა, კითხვებს სვამდა მორიგე ექიმი, თორნიკე კი პასუხობდა. -ხელი რატომ აქვს გაჭრილი?
_მე გავუჭერი. ძილში რომ დაეწყო დენა, დიდი შანსი იყო იმის, რომ გონებაც დაეკარგა, ამიტომ გავუჭერი ხელი, ტკივილმა გონს მოიყვანა. - აუხსნა ექიმს ჭრილობის მიზეზი. ექიმმა არაფერი უპასუხა, მხოლოდ მზერა მოავლო მას.
გვანცა საოპერაციო ბლოკში შეიყვანეს.
„თქვენი შემოსვლა აქ არ შეიძლება და გთხოვთ თავი ხელში აიყვანოთ“ - უთხრეს ავალიან და კარი დახურეს.
კარებს ნახევარმთვარის ფორმის მინა ჰქონდა ჩასმული, რაც შესაძლებელს ხდიდა მშობიარეს ახლობელს თვალყური ედევნებინა ოპერაციის მსვლელობისთვის.
ჩასისხლიანებული თვალებით შეხედა ცოლს ავალიანმა როდესაც საოპერაციო მაგიდაზე გადააწვინეს.
უცებ რაღაც გაახსენდა და ჯიბეზე ხელები გაისვა. ტელეფონს ეძებდა, მაგრამ სიჩქარეში დავიწყებოდა.
იქვე მედდამ ჩაიარა. გიჟივით გადაუდგა მას წინ.
_ტელეფონი მჭირდება, უნდა დავრეკო აუცილებლად.
_მიმღებში მიბრძანდით. - შეშინებული ხმით უთხრა ქალმა.
თორნიკე მაშინვე გაიქცა მიმღებში და ტელეფონზე დარეკვა მოითხოვა.
პაატას ნომერი აკრიბა.
_გისმენთ. - ძილ-ბურანში მყოფი ხმით უპასუხა ახალაძემ ზარს.
_პაატა, თორნიკე ვარ. სასწრაფოდ მოდი საავადმყოფოში, გვანცას სჭირდები. - ერთი ამოსუნთქვით უთხრა კაცმა.
_რა? რა მოხდა? - უცებ მოფხიზლდა ბიჭი.
_სამშობიაროში ვართ. იჩქარე ძალიან გთხოვ. - მუდარა ჩადო ხმაში თორნიკემ. ყურმილი დაკიდა და საოპერაციო ბლოკისკენ წავიდა სირბილით.
ოპერაცია დაწყებულიყო. ბლოკიდან ფუსფუსი, აპარატების წრიპინი და იარაღების ჩხარუნის ხმა ისმოდა.
_სახვევი გაამზადეთ, - თქვა რამდენიმე წუთში ექიმმა.
ავალიანმა მზერა დაძაბა და კარებს აეკრა. წამებში საოცრების მომსწრე გახდა. ექიმს ბავშვი ეჭირა ხელში. კაცს გული ყელში მიებჯინა, სუნთქვა დაავიწყდა. მუხლები აუცახცახდა და ნერწყვი და ცრემლი ერთდროულად გადაყლაპა.
_სწრაფად მიხედეთ ბავშვს, - თქვა ექიმმა შეშფოთებით და ბავშვი მედდას გადასცა.
ახალშობილი ხმას არ იღებდა.
არ ტიროდა...
_ნუ გეშინია პატარავ, გაუძელი, იბრძოლე, იბრძოლე, - ჩურჩულებდა მედდა და ფეხებით დაკიდებულ ბავშვს საჯდომზე უტყაპუნებდა.
თორნიკეს, ამის შემხედვარე ტვინში სისხლი ჩაექცა. პირზე აიფარა ხელი, რომ ბღავილი არ დაეწყო. ცრემლები ლოყებზე ჩამოუცურდა.
ბავშვს ცხვირიდან და პირიდან ტუმბით წყალი ამოუღეს.
ახალშობილი ისევ ჩუმად იყო.
_მიდი, პატარავ, მიდი. არ დანაბდე. კარად იქნები, გადარჩები. - იმეორებდა ქალი და გამეტებით, ისევ უტყაპუნებდა საჯდომზე თავდაყირა დაკიდებულ ბავშვს.
ავალიანმა მეტს ვეღარ გაუძლო. ხელით კედელს მიეყრდნო, თავი ჩაქინდრა და მოგუდული ხმით ატირდა.
_არ წახვიდე, გთხოვ. ოღონდ არ წახვიდე. - ბუტბუტებდა ცრემლით დასველებული ტუჩებით.
ტიროდა ატკივებული სულიდან წამოსული ცრემლებით და არ სურდა გაჩერება და დამალვა მისი ტირილის. არ შეეძლო უბრალოდ.
უცებ საოპერაციო ბლოკი ბავშვის ხმამ აავსო, ისეთი სიმძლავრით დასჭექა პატარა ავალიანმა.
_მადლობა უფალო, - სიცილ-ტირილით თქვა მედდამ და ბავშვს შუბლზე აკოცა. ყოჩაღ პატარავ, ყოჩაღ!
თორნიკეს, ბავშვის ხმის გაგონებამ, მუხლები მოკვეთა, კიდურები მოუდუნა და მოწყვეტით ჩაიკეცა ადგილზე. სიხარულისგან შოკში იყო.
_გადარჩა... გადარჩა...
ახალშობილის ხმა, თანდათან ძლიერდებოდა.
_ნახე, ნახე რა ყოჩაღი ბიჭია, - გახარებული ამბობდა მედდა და ბავშვის გახვევას ცდილობდა, მაგრამ ამაოდ. პატარა ავალიანი გამეტებით იქნევდა ხელ-ფეხს.

_ძალიან ბევრ სისხლს კარგავს, ექიმო. - შეშფოთებული ხმით უთხრა ქირურგს მეორე ექიმმა და შენგელიას სისხლიანი მუცელი თეთრი დოლბანდით მოწმინდა.
_დიახ, დიახ. - ანერვიულება დაეტყო ქირურგს, - ამიტომ, ჰისტერექტომია გარდაუვალია, საშვილოსნო გახეულია და უნდა ამოვკვეთოთ, დენა დროზე უნდა შევაჩეროთ, თორემ პაციენტს დავკარგავთ. - თქვა და მედდას ანიშნა ოფლიანი შუბლი მოეწმინდა მისთვის. ცივი ოფლი ასხამდა ექიმს. გაჩაღებული ბრძოლა ჰქონდა სიკვდილთან, რომელიც პაციენტის წართმევას ცდილობდა. ეს კი არ უნდა დაეშვა მას. ეს არ უნდა მომხდარიყო. გამარჯვებული ამ ბრძოლაში ჰიპოკრატეს ფიცის დამდები უნდა გამოსულიყო და ამისთვის ძალისხმევას არ იშურებდა თეთრხალათიანი...

_თორნიკე რა ხდება, რაამბავია. გვანცა სადაა, როგორაა? - არაადამინური გამომეტყველებით მიიჭრა ახალაძე ავალიანთან.
_საოპერაციოშია... ბევრი სისხლი დაკარგა... ბავშვი თითქმის მკვდარი დაიაბადა, გესმის? თითქმის მკვდარი... არ ვიცი გვანცა როგორაა... მას და შენ ხომ ერთნაირი ჯგუფის სისხლი გაქვთ, დასჭირდები მას და აქ იყავი... - ჩაწითლებუი თვალებით და საოცრად შეცვლილი ხმით უთხრა კაცმა პაატას.
_ვაახ ჩემი, რას მეუბნები ტოო, - თავში წაიშინა ხელები ბიჭმა. - ბავშვი როგორაა ახლა?
_მისი ხმა გავიგე წეღან. ცოცხალია... გადარჩა...
_მადლობა ღმერთს. - მაღლა აღაპყრო თვალები ახალაძემ.

საპერაციო ბლოკის კარი გაიღო და იქედან სპეციალურ, შუშის გორგოლაჭებიან, საწოლში ჩაწვენილი ახალშობილი გამოიყვანეს. რომელსაც სახვევებიდან ცალი ხელის გამოყოფა მაინც მოეხერხებინა და სასაცილოთ პარჭყავდა.
ბავშვს ოდნავ მოლურჯო ფერი დაჰკრავდა. შავი ხშირი თმა ჰქნოდა. თვალები შეშუპებებოდა. ცხვირიც გაბურთვოდა. ლოყები კი ლამის ბეჭებზე გადაეწყო, ისეთი ჩაპუტკუნებული იყო.
ავალიანს სუნთქვა შეეკრა. თვალთ დაებინდა უცებ. თავბრუ დაესხა და რომ არ წაქცეულიყო საწოლს ხელებით ჩაებღაუჭა და დაეყრდნო.
_მამიკო, გმირი შვილი გყავს. - ღიმილით უთხრა ექთანმა, - გილოცავთ.
_შვილო. - წარმოსთქვა თორნიკემ ათრთოლებული ხმით და თითით შუბლზე მიეფერა, - რა თბილი ხარ, - თითი ლოყაზე ჩამოაცურა, მერე ხელზე გადაუსვა და თითებზეც მიეფერა. როგორც ყველა ახლაშობის აქვს ჩაჭიდების რეფლექსი, ისე ჰქონდა პატარა ავალიანს. მამის თითი პატარა ხელში მოიქცია და მისი პატარა და ამავე დროს უძეველი ძალით მოუჭირა.
კაცს თვალები ცრემლით აევსო და ბედნიერი ღიმილით გაიღიმა.
ფრთხილად შეახო ტუჩები ბავშვის ხელს და აკოცა.
_მადლობა, მადლობა, რომ იბრძოლე და ასე გამახარე. - უჩურჩულა ყურთან შვილს და მისი სურნელი ღრმად შეისუნთქა.
_გვაპატიეთ, ახლა უნდა წავიყვანოთ მივხედავთ და დედასთან ერთად შემდეგ პალატაში ინახულებთ. - უთხრა ექთანმა და საწოლი გააგორა.

_გილოცავ, ძმაო, გილოცავ! - პაატა ახალბედა მამას გადაეხვია.
საოპერაციო ბლოკში ჩოჩქოლი ატყდა.
_რა ხდება? - კარებს მივარდა თორნიკე, გაფართოვებული თვალებით.
აპარატურის გაბმულმა წრიპინმა ერთიანად გაყინა. გული შეეკუმშა. ყელში რაღაც გაეჩხირა და სუნთქვა დაუხშო. თითქოს დრო განელდა. ხედავდა თეთრხალათიანები ერთმანეთში ნელი მოძრაობით როგორ ირეოდნენ და მხოლოდ, მათი პირის მოძრაობით ხვდებოდა, რომ ლაპრაკობდნენ. ყველა ხმა აპარატის გაბმულ და ავის მომასწავებელ ხმას გადაეფარა.

_ დეფიბრილატორი სასწრაფოდ. - ავალიანის სმენას და მზერას გაწელილად და შენელებული კადრივით მოხვდა ქირურგის სიტყვები.
ბეჭებზე ძლიერი მკლავების მოხვევა იგრძნო.
ახალაძე რაღაცას ეუბნებოდა აცრემლებული თვალებით და შეშლილი სახით, მაგრამ თორნიკეს არც ერთი სიტყვა არ ესმოდა. თითქოს, გარე სამყაროს გამოეთიშა და მხოლოდ სიკვდილ-სიცოცხლის ბრძოლის ველად გადაქცეული ოთახის არსებობით არსებობდა იმ წუთებში.
პაატას ზურგს უკან, კარებში ჩასმული, ნახევარმთავრის ფორმის, ფანჯარაში, კარგად დაინახა თუ როგორ შეხტა შენგელიას სხეული, როდესაც ელექტო შოკის დეტექტორი მის გულ-მკერდს შეეხო.
აი მაშინ კი გამოერკვა. გონს მოეგო. დაჭრილი ნადირივთ დაიღმუილა და ხელები გამეტებით აიქნია. ახალაძე კარებს მიენარცხა და ჩაიკეცა.
ძირს დავარდნილ პაატას ფეხი გადააბიჯა, ორივე კარი ფართედ შეაღო და შეშლილი სახით შევიდა საოპერაცო ბლოკში.
მისი შესვლა და ელექტრო შოკის გამეორება ერთი იყო. ისევ შეხტა შენგელიას სხეული.
_რას უშვებით, რა სჭირს? - ხრიალის მსგავსი ხმა ამოუვიდა პირიდან თორნკეს.
პასუხის გაცემის თავი არავის ჰქონდა, მით უმეტეს, ახსნა-განმარტების დრო.
_გაიყვანეთ ეს კაცი ვინმემ, - განწირულის ხმით დაიყვირა ექიმმა.
მედდები რას გახდებოდნენ გამძვინვარებული კაცის წინაშე. ერთმა შორიდან აუარა გვერდი და სირბილით გაიჭრა გარეთ.
_მუხტი გაზარდეთ, - დასჭექა თეთრხალათიანმა. ავალიანისთვის იმდენად მტკივნეული იყო ექიმის სიტყვები, თავშვი წაიშინა ხელები, თითქოს, ეს-ესაა ლურსმანი ჩააჭედეს და მის ბოლომდე ჩაყვანას ცდილობდა ჩაქუჩის სიძლიერე...
წამში მონიტორზე ხაზები დაიკლაკნა. გული ამუშავდა და სიცოცხლის მანიშნებელი ხმა გამოსცა აპარატმა.
_გავიმარჯვეთ, გავიმარჯვეთ. - შესძახა ქირურგმა ბედნიერი ხმით.
თორნიკემ თავიდან ხელები მოიშორა.
რაღაცის თქმა დააპირა, მაგრამ საავადმყოფოს დაცვა მოეყვანა ექთანს უკვე და ის ძალით გამოიყვანეს საოპერაციო ბლოკიდან.
_მითხარით, როგორაა ჩემი ცოლი, - გაუძალიანდა დაცვას და მათგან თავის განთავისუფლება სცადა, მაგრამ ისე მაგრად ჰყავდათ მკლავებში მომწყვეული, ვერაფერს გახდა.
_დამშვიდდი თორნიკე, დამშვიდდი გემუდარები. გვნცაზე იფიქრე... ექიმებზე იფიქრე, გვანცას სიცოცხლე ხომ მათ ხელშია... დამშვიდდი და მიეცი საშუალება რომ გვანცა გადაარჩნონ. - ემუდარებოდა პაატა ათრთოლებული მაგრამ მტკიცე ხმით. თან თორნიკეს სახე ხელებში ჰქონდა მოქცეული და აიძულებდა თვალებში ეყურებინა მისთვის.
ავალიანი ცოტა ჩაცხრა. ნელ-ნელა სნტქვა ჩაიწყნარა, მაგრამ სახე მაინც შეშლილის ჰქონდა.
_გვანცა არ უნდა მოკვდეს, პაატა, ხომ გესმის, არ უნდა მოკვდეს, - კბილებში გამოცრა კაცმა.
_კარგად იქნება. ნუ ფიქრობ ცუდზე, კარგად იქნება. იცოცხლებს გვანცა. იცოცხლებს.


_სისხლი გადაუსხით ახლავე. - გასცა განკარგულება ექიმმა
_ექიმო, მხოლოდ 150 გრამი გვქონდა სისხლის ბანკში მეოთხე ჯგუფი.
_არ იკმარებს. მის მშობლებს შეატყობინონ, დას ან ძმას, სასწრაფოდ მოვიდნენ. დრო არ ითმენს.
_ახლავე. - ექთანი აჩაქარებული ნაბიჯებით გამოვიდა გარეთ.
_როგორაა, ექიმო ჩემი მეგობარი? - მაშინვე მიიჭრა ახალაძე მასთან.
_მდგომარეობა დასტაბილურდა. დანარჩენს მოგვიანებით მოგახსენებთ, ახლა მთავარია, მოვიდეს მისი მშობლები, სისხლი გვჭირდება მისთვის. საკმარისი არ აღმოჩნდა ის მარაგი, რაც ჩვენ გაგვაჩნდა. - აცნობა მედდამ.
_მე, მე ექიმო, მე შემიძლია მივცე მას სისხლი. ჩვენ ერთნაირი სისხლი გვაქვს. მამამისს მოსვლა რა შეუძლია, რაიონშია. ჩემს სისხლს გავიღებ.
_თქვენ?
_დიახ, მე.
_სწრაფად წამომყევით, დასაკარგი დრო არ გვაქვს. - მედდა შებრუნდა.
_თორნიკე, ხომ გაიგონე, კარგადაა გვანცა. სისხლს მივცემ და უფრო კარგად იქნება. არ ინერვიულო შენ. გთხოვ. - ბავშვივით გახარებულმა მოაძახა ავალიანს პაატამ და ექთანს დაედევნ უკან.
დაცვამ თორნიკე გაანთავისუფლა და სკამზე დაჯინა.
ერთ-ერთმა, ჭიქით წყალი მოუტანა. ავალიანმა ძლივს მოსვა ერთი ყლუპი.
_გვესმის მეგობარო შენი, მაგრამ ჩვენც გაგვიგე და ნუ გვიწყენ. - უთხრა მეორემ.
სვანმა თავი დაუქნია, ოდნავ შესამჩნევად და ისევ მოსვა წყალი.

შენგელიას საშვილოსნო ამოკვეთეს.
გულის ცემა დარეგულირდა.
ახლაძემ მას სისხლი გადაუსხა.
შენგელია, საოპერაციოდან ინტენსიური თერაპიის პალატაში გადაიყვანეს, სადაც მასზე დაკვირვებას განაგრძნობდნენ თეთრხალათიანები.
_ძალიან ვწუხვარ ამის გაკეთება რომ მოგვიწია, მაგრამ სხვა გამოსავალი არ იყო. პაციენტს დავკარგავდით. - უთხრა ექიმმა თორნიკეს, რომელიც უკვე საკმაოდ დამშვიდებული იყო. რადგან გვანცას, პალატაში გადაყვანისას, თმაზე მიეფერა, დარწმუნდა, რომ საშიშროებამ ჩაიარა და თვალებში, საყვარელი ადამიანის დაკარგვის შიში გაქრობოდა. - მას საშვილოსნო ამოვკვეთეთ. მეტი შვილის ყოლას ვერ შეძლებს, სამაგიეროდ ცოცხალი დარჩა და დედობის ბედნიერებას გაიზიარებს. - ბოლო სიტყვები იემდიანად წარმოსთქვა ექიმმა.
_ჩემთვის მისი სიცოცხლეა მთავარი და ის, რომ ჩემს შვილს დედა გაზრდის. - თქვა ავალიანმა მტკიცედ, - მადლობას გიხდით თქვენ ამისთვის. - თეთრხალათიანმა თბილად გაუღიმა და მხარზე დაადო ხელი.
_საშიშროებამ ჩაიარა. ცუდი არაფერი მოხდება. რამდენიმე საათი დაკვირვების ქვეშ უნდა გვყავდეს. ნარკოზიდან რომ გამოვა, სავარაუდოდ ნაშუადღევს, გადავიყვათ სხვა პალატაში ახლშობილთან ერთად, სადაც მათ ნახვას შეძლებთ...



ყველაზე საშინელი განცდა - საყვარელი ადამიანის დაკარგვის შიშია. შიში რომელიც წამის მეასედში გაიძულებს, წარმოიდგინო მომავალი. წარმოიდგინო, თუ როგორი მტკივნეული იქნება იმ ადამიანის გარეშე ცხოვრება. გეწყება სულის ტკივილი. სულის ტკივილი კი ხორცის ტკივილზე გაცილებით უფრო მტკივნეულია. გული ლოდივით გიმძიმდება, გგონია, რომ საცაა ჩაწყდება და აღარ იარესებებ. სუნთქვა გეკვრის. ყოველი ჩასუნთქვა და ამოსუნთქვა ტკივილს იწვევს. ვერ ხვდები, კონკრეტულად რა გტკივა... მთელი შენი არსებობა მოცულია ამ გრძნობით.

ავალიანი, საავადმყოფოს ფოიეში, პლასტმასის ნაცრისფერ, სკამზე ჩამომჯდარიყო. ხელებში თავი ჩაერგო და მეტლახის პრიალა იატაკს ჩასჩერებოდა.
გვანცას გაღვიძებას ელოდა.
_რა ვქნა მე, წავიდე მანანა ბიცოლასთან და მოვიყვანო? - ჰკითხა ახალაძემ, თან თავზე ტილო ედო, რომელშიც ყინულები იყო გახვეული. თორნიკე ფიქრებიდან გამოერკვა და თავი მაღლა ასწია. დაღლილი მზერით შეხედა პაატას და გაკვირვება აღებეჭდა სახეზე. ბიჭი მიუხვდა, - ეს ხელი რომ მკარი, თავი ვერ შევიმაგრე და კარებს მივარტყი თავი, - გაცინება სცადა. სვანსაც გაეღიმა.
_ბოდიში, პაატა. რას ვაკეთებდი არ მახსოვს. - ხმა ისე ჩახრენწოდა კაცს, თითქმის ძლივს ისმოდა მისი ლაპარაკი.
_რა გაქვს საბოდიშო, გადაირიე? ეგ კი არა და ხმაზე რა მოგივიდა?
_არ ვიცი. - მხრები აიჩეჩა თორნიკემ, - ჩემს ხმას დავეძებ? გვანცა ცოცხალი მყვას.
_რა მოხდა, ასე რატომ დაემართა?
_მთელი ფეხმძიმობა ხომ პლობლემატური იყო. ველოდი, გული მიგრძნობდა მთელი ეს დრო, რომ რაღაც უნდა მომხდარიყო.
_კარგი დამშვიდდი. მთავარია ახლა ორივენი კარგად არიან. - გაამხნევა პაატამ ავალიანი და ბეჭზე მოუთათუნა ხელი.
_ერთი სული მაქვს როდის გაახელს თვალებს.
_მალე, მალე. ფეხსაცმელიც არ გაცვია. „მაიკით“ ხარ ამ ყინვაში. - თითქოს ახლა შეამჩნია ბიჭმა თორნიკეს ჩაცმულობა.
_ჩაცმის თავი მქონდა, პაატა? ისე გიჟივით ვიყავი... შარვლის ჩაცმა მომაფიქრდა მხოლოდ. - ცალყბად ჩაეცინა კაცს.
ახალაძემ სიანულით გადააქნია თავი აქეთ-იქეთ.
_წამო, ბავშვი ვნახოთ, თუ დაგვრთავენ ნახვის უფლებას. - თქვა თორნიკემ და ფეხზე წამოდგა.
გრძელი კორიდორი უსიტყვოდ გაიარეს. საავადმყოფოს ფანჯრებში დეკემბრის ალიონი იპარებოდა. დერეფანში მხოლოდ ახალაძის ფეხის ხმა ისმოდა.
_არ გცივა? - სიჩუმე პაატამ დაარღვია.
_ახლა ვერაფერს ვგრძნობ. - უპასუხა ჩახლეჩილი ხმით კაცმა. - მოიცა, ექთანია იქ და ვკითხავ აბა..
ავალიანი ექთნისკენ გაემართა აჩქარებული ნაბიჯით. ბავშვის ნახვის ნებართვა აიღო მისგან და პაატას ხელი დაუქნია გაღიმებული სახით, წავიდეთო.
დიდ, კრემისფერ კედლებიან ოთახში, პატარა შუშის საწოლში არხეინად ეძინა ახალშობილს.
მოლურჯო ფერი აღარ ჰქონდა უკვე. ჯანმრთელი სიცოცხლის ფერი დასდებოდა ბავშვს და მშვიდად სუნთქავდა. ფართე ფანჯარასთან მიიყვანა მედდამ ახალბედა მამა, საიდანაც კარგად სჩანდა ახალშობილების ოთახი.
_აქ იყავით, თქვენი შიგნით შესვლა არ შეიძლება. საწოლს მოვიყვან ახლოს ფანჯარასთან.
_დიახ, დიახ, თუ შეიძლება. - სწრაფადვე დაეთანხმა თორნიკე და ბავშვებს მოავლო თვალი. უნდოდა ამდენ ახალშობილში თავისით ამოეცნო მისი შვილი.
_როგორი შეგრძნებაა მამობა? - ღიმილით ჰკითხა ახალაძემ.
_ჯერ არ ვიცი. მხოლოდ ის ვიცი, რომ ჩემი ნაწილია ის პაწაწინა არსება.
_აუ ტო, გაესინჯე რა ექიმს, ხმა სერიოზულად წაგივიდა უკვე. - შეშფოთებით უთხრა ბიჭმა.
_მერე, მერე... ახლა არ მცალია ჩემი თავისთვის. - გასცა პასუხი ისე, რომ ბავშვებისთვის თვალი არ მოუცილებია. - აი, ის არის ჩემი ბიჭი, - თქვა მერე ღიმილით და საჩვენებელი თით გაიშვირა ერთ-ერთი საწოლისკენ. პაატას გაეღიმა. ექთანი სწორედ იმ საწოლთან მივიდა, რომლისკენაც თორნიკე იშვერდა თითს. მთელ სხეულში სითბო ჩაეღვარა კაცს. მხედველობა დაძაბა და ბავშვს დააკვირდა. ამჯერად მოეხრხებინათ და მაგრად გაეკოჭათ, მეამბოხე პატარა ავალიანი.
მშვიდად სუნთქავდა. ტუჩები დაბურცვოდა და კოპები შეეკრა. გაბრაზებულის იერს ტოვებდა.
_რამ გაგაბრაზა, მამი? - თქვა ღიმილით და ანთებული თვალებით ავალინმა, თან მინას თითები დაუსვა.
პატაასაც ეღიმებოდა და სიყვარულით უცქერდა გვანცას შვილს.

ერთხანს იქ დაჰყვეს. ბავშვზე ცქერით გული რომ იჯერეს, ისევ ფოიეში დაბრუნდნენ. უკვე კარგად გათენებულიყო. მორიგე ექიმი მოინახულეს, გვანცას მდგომარეობის გასარკვევად. მდგომარეობა უცვლელი იყო. შენგელია ისევ ნარკოზის ქვეშ იყო. გამოსვლა უჭირდა, რადგან დასუსტებული ჰქონდა ორგანიზმი.

_ტელეფონი სახლში დამრჩა, შეიძლება მანანა გვეძებს კიდეც უკვე. შეგიძლია წახვიდე და უთხრა მას? - ჰკითხა პაატას თორნიკემ.
_კი, კი, როგორ არა. ახლავე წავალ. თან გასაღები გამატანე შენი სახლის, ტანსაცმელს წამოგიღებ.

რამდენიმე ათეული წუთის შემდეგ ახალაძემ ჯერ თორნიკეს ნივთები აიღო და მერე ავიდა მეოთხე სართულზე.
დილის ცხრა საათი დაწყებულიყო. ფრთხილად დააკაკუნა კარებზე.
კარი მაშინვე გააღო მანანამ. ხალათმოსხმული და თმა აბურდული იყო.
_პაატა, რა ხდება, ხომ მშვიდობაა? - ჰკითხა ქალმა და პასუხის მოლოდინში მუხლები აუკანკალდა.
_კი, კი მშვიდობაა. ნუ გეშინია. უნდა მოგილოცო, ბებია გახდი. - მხიარული ხმით უთხრა ბიჭმა და გაოცებულ ქალს გადაეხვია.
_გვანცამ იმშობიარა? ჯეერ? - შეჰკივლა მანანამ. - როგორაა ჩემი შვილი და ბავშვი?
_კარგადაა, კარგად. - ვერ გამოუვიდა დამაჯერებლად ეთქვა.
_რაღაც მოხდა ხო? მითხარი, არ დამიმალო, ვგრძნობ, რომ რაღაც მოხდა. მთელი ღამე თეთრად გავათენე... ვგრძნობდი, რომ რაღაც ხდებოდა... პაატა მითხარი. - ხმა კატეგორიული გაუხდა ქალს.
ახალაძემ თავი დამნაშავესავით ჩაქინდრა.
_ბავშვი კარგადაა. გვანცა ნარკოზშია, ჯერ არ გამოსულა. - ამოილუღლუღა ბიჭმა.
_ხომ ცოცხალია? - გაპარული ხმით, გაფითრებული ხმით და ათთრთოლებული ტუჩებით იკითხა მანანამ და კარის სახელურს ჩასჭიდა ხელი, რომ დაყრდნობოდა ძალა გამოლეული.
_კი, კი, მანანა ბიცოლა, - უცებ ასწია თავი პაატამ, - ცუდზე რატომ იფიქრე... გაიღვიძებს საცაა და შენი თვალით ნახავ. შენს წასაყვანად მოვედი.
_ძალიან ცუდად არის? - იმავე ხმით იკითხა ქალმა.
_ჩაიარა ყველანაირმა საშიშროებამ, გვანცა მალე გაიღვიძებს და ყველაფერი კარგად იქნება.
_ახლავე ჩავიცვამ და წამოვალ. მანამდე ქეთისთან გავალ ვეტყვი, რომ ლუკა დაიტოვოს, - უცებ მოფხიზლდა მანანა. თუმცა მიტკალის ფერი ისევ ედო სახეზე და ისევ უთრთოდა ტუჩები.


- მალხაზმა არაფერი იცის ხო? არ დაგირეკავთ? - ჰკითხა მანქანაში ჩაჯდომისას ახალაძეს.
_არა, არ დამირეკავს. თორნიკეს ტელეფონი სახლში დარჩა... ყველაფერმა მშვიდობით რომ ჩაიარა, გათენებას დაველოდეთ და მერე შეგატყობინეთ. ახლა დავურეკავ. - ახალაძემ ტელეფონი მოიმარჯვა და მალხაზის ნომერი აკრიბა. რამდენიმე ზარის შემდეგ უფროსმა შენგელიამ ყურმილი აიღო.
_დილა მშვიდობის, ბატონო მალხაზ, - ოფიციალური ტონი მიიღო პაატამ, თან ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე.
_დილა მშვიდობის?! - გაკვირვება დაეტყო ხმაში კაცს.
_ქალაქის მერი გაწუხებთ.
_დიახ, გისმენთ. - კიდევ უფრო გაიკვირვა უფროსმა შენგელიამ.
ახალაძეს გულიანად გაეცინა. მანანასაც გაეღიმა ახალაძის ოინზე.
_ოხ, პაატა, შენ რა გითხარი მე, - ხარხარებდა მალხაზიც, - ბიჯო, კიდაეწერა შენი ნომერი, მაგრამ ისეთი სხვანაირი ხმა გქონდა ლამის დავიჯერე შენი ქალაქის მერობა.
_ძია მალხაზ, კარგი ამბსთვის გირეკავ.
_ჰო, რა ხდება?
_ბაბუა გახდი, ბაბუა, მირიანოვიჩ.
_რას ამბობ, შვილო, - შესძახა სიხარულით და მოულოდნელობით მალხაზმა.
_ჰო, ჰო... აგერ, ახლა მანანა ბებია მიმყავს საავადმყოფოში.
_ეს რა მითხარი, როგორ გამახარეთ. ბაბუა ვარ, ბაბუა!... როგორ არიან, გავნაცა და ბავშვი?
_კარგად არიან, კარგად. გვანცას სძინავს, ბავშვსაც ეძინა, რომ წამოვედი.
_მადლობა უფალს მშვიდობა, რომ გვაქვს.
_მალე ჩამოდი და გაიცნობ შვილიშვილს, ისეთი ბუთხუზა ბიჭია, ჩქმეტა არ დაგენანება.
_ოჰ, ერთი სული მაქვს როდის ვნახავ. გავთიშე ახლა მე და დავიწყებ მომზადებას.
-მშვიდობით იმგზავრე.


• * * *
თვალის ქუთუთოები მძიმედ გაახილა. ჭერს შეხედა დაბინდული მზერით. თავი ოდნავ გადააბრუნა მარჯვნივ, უნდოდა ვინმე დაენახა, მიმხვდარიყო, თუ სად იყო, მაგრამ თვალები მხოლოდ ჭერს ხედავდნენ მაინც.
აპარატურის წრიპინის მეტი, სხვა ხმა არ ისმოდა პალატაში. თავს ძალა დაატანა და კიდევ უფრო ფართედ გაახილა თვალები, თუმცა მაშინვე ძილი მოერია და ისევ ჩაეძინა.


_გილოცავ, შვილო მამობას. ღმერთმა ჯანმრთელი და სასახელო ბიჭი გაგვიზარდოს. - მანანა თორნიკეს გადაეხვია. - როგორაა გვანცა? - ჰკითხა და მაშინვე მიაქცის სიძის ჩაცმულობას ყურადღება. - რა გჭირს, ასე რატომ ხარ? - ისევ დაეკარგა ფერი ქალს.
_სისწრაფეში ვერ მოვასწარი ჩაცმა, - ჩახლეჩილი ხმით უპასუხა ავალიანმა.
_რა მოხდა სინამდვილეში, ვინმე მეტყვის? - აკანკალდა მანანა.
ახალაძემ ცელოფნის პარკი გაუწოდა თორნიკეს, სადაც ფეხსაცმელი და ქურთუკი იყო.
_დამშვიდდით, უკვე ყველაფერი კარგადაა. წუხელ, ღამის ოთხ საათზე დენა დაეწყო გვანცას. სასწრაფოდ წამოვიყვანე აქ, ოპერაცია გაუკეთეს, ბავშვი საკეისრო კვეთით დაიბადა და... - ავალიანი გაჩუმდა. წამით ის სიმწარე დაუდგა თვალწინ რამდენიმე საათის წინ რომ განიცადა.
_და რა? გვანცა როგორაა? ხომ ცოცხალია ჩემი შვილი? - წამოიტირა სასოწარკვეთილმა ქალმა.
_გადავრჩით, გადავრჩით... ცოცხალია. სისხლისგან იცლებოდა, საშვილოსნო ჰქონია დაზიანებული, ამიტომ მისი ამოკვეთა გახდა საჭირო... ახლა ინტენსიური თერაპიის პალატაშია. ჯერ კიდევ ნარკოზის ქვეშაა. თან ექიმები აკვირდებიან, მითხრეს, რომ გაიღვიძებს ჩვეულებრივ პალატაში გადაიყვანენ, სადაც მის ნახვას შევძლებთ.
_ვაიმე შვილო... - მოთქვამდა მანანა, - როგორ გადამირჩინა ღმერთმა შენი თავი. როგორ განსაცდელში მყოლიხარ თურმე და სასიკვდილე დედაშენმა არაფერი იცოდააა...
_მანანა ბიცოლა, დამშვიდდი გეხვეწები. - პაატამ მხრებზე ხელი მოხვია მეგობრის დედას და ჩაიხუტა.
_ვერ დავიძინე წუხელ მთელი ღამე დედი.... თეთრად გავათენე... ვგრძნობდი, რომ რაღაც გიჭირდა... გული ვერ ისვენებდა შვილო... თურმე სიკვდილს ებრძოდი, დედი... - პირზე ხელაფარებული ტიროდა მანანა.
_დამშვიდდით, გთხოვთ. - ახლა თორნიკემ სთხოვა დამშვიდება.
_შენ როგორ ხარ შვილო, რისი გადატანა მოგიხდებოდა წუხელ, წარმომიდგენია. ნერვიულობაზე ხმაც წაგსვლია...
_მთავარია, მშვიდობა გვაქვს... - გაღიმება სცადა თორნიკემ. მერე ფეხსაცმელი და ქურთუკი ჩაიცვა და ელვა შესაკრავი ნიკაპამდე შეიკრა.


_კეთილი იყოს თქვენი დაბრუნება, - თავზე ახალგაზდა, მომღიმარი და ლამაზი სახის, თეთრხალათიანი დაადგა.
_ბავშვი, ბავშვი როგორაა? - იკითხა ენის ბორძიკით. ეგონა ენა ისე გასიებოდა, რომ პირში აღარ ეტეოდა. თავბრუ ესხმოდა. გულისრევის შეგრძნება ჰქონდა. მთელ სხეულში ჭიანჭველებით უვლიდა რაღაც. მკლავები და სახე ექავებოდა.
_ბავშვი კარგად არის. გოლიათი ბიჭუნა გყავთ. გილოცავთ, პირველ რიგში, ცოცხალი რომ ხართ და მერე დედობას. - უთხრა ექიმმა.
_ჩემი ქმარი სად არის? ის როგორ არის?
_დერეფანში იცდიან შენი ახლობლები. ყველანი შენი გაღვიძების მოლოდინშია... ახლა უნდა შეგამოწმო და შემდეგ პალატაში გადაგიყვანთ, ბავშვს იქ მოგიყვანთ.
_ექიმო, ვერ ვმოძრაობ... - თქვა გვანცამ და მხოლოდ თითების გაამოძრავება შეძლო.
_ნუ გეშინია, დაგიბრუნდება ძალა და ენერგია. ახლა ძალიან დასუსტებული გაქვს ორგანიზმი. ძალიან ბევრი სისხლი დაკარგე. გული გაგიჩერდა, ფაქტიურად ხელიდან გვეცლებოდი, მაგრამ უფალმა მოგვცა ძალა, რომ არ გაგვეშვი და დარჩენილიყავი შენს ბიჭუნასთან ერთად.. მას ხომ ძალიან სჭირდები. - სათნო ღიმილით გაუღიმა ექიმმა და თავზე გადაუსვა ხელი, - ელექტრო შოკით მოგვიხდა შენი გულის ამუშავება, ამიტომ რამდენიმე დღე მთელი სხეულის ტკივილს იგრძნობ. გამაყუჩებელის ქვეშ მოგიწევს ყოფნა, მაგრამ ეგ არაფერი, მთავარია ცოცხალი ხარ.
_ასე ცუდად ვიყავი? - გაიოცა შენგელიამ დაღლილი ხმით და თვალები მილულა.
_თვალი გაახილე საყვარელო, - უთხრა თეთრხალათიანმა და თვალის უპეები ჩამოუწია. შეუმოწმა. - კარგია, - ჩაილაპარაკა მერე თავისთვის, - ახლა ხელზე მომიჭირე ხელი, - საჩვენებელი თიტები გვანცას ხელისგულებში მოაქცია. შენგელიამ სუსტად მოუჭირა ექიმს თითებზე. - ესეც კარგია. - მერე ფეხის გულებზე დაუსვა თითები, პაციენტს ექიმისთვის დამაკმაყოფილებელი რეაქცია ჰქონდა. - ყოჩაღ, ყოჩაღ... იმ ყველაფრის შემდეგ, რაც წუხელ გადავიტენ, ძალიან კარგი შედეგი გვაქვს დღეს. - ძალიან გახარებული იყო თეთრხალათიანი.
_ექიმო, წყალი მინდა, პირი მაქვს გამშრალი.
_დალევით ვერ დალევ. ტუჩებს დაგისველებ მხოლოდ, - ექიმმა ხელთათმანები გამოიცვალა, ბამბის ბურთულა აიღო, წყალში დაასველა და პაციენტს ტუჩებზე წაუსვა. გვანცამ ტუჩები ენით გაილოკა.
_გვანცა, რაღაც უნდა გითხრა, - თეთრხალათიანი საწოლის კიდეზე ჩამოუჯდა, მისი ხელი აიღო და ხელებში მოიქცია.
_რა მოხდა? ხომ მითხარით ბავშვი კარგად არისო? - შეშფოთებით იკითხა შენგელიამ და თვალებში აუღწერელი შიში ჩაუდგა.
_კი, კი, მართალი გითხარი, ბავშვი კარგად არის, მაგრამ...
_მაგრამ რა, ექიმო?
_იძულებული გავხდით, საშვილოსნო ამოგვეკეთა... მეტად ვეღარ შეძლებთ დაფეხმძიმებას... ძალიან ვწუხვარ.
გული ისე მოეწურა, თითქოს, ვიღაცამ, დიდ ტორებში მოიქცია და სისხლი ბოლო წვეთამდე ლიმონივით გამოწურა. ტკივილისგან სახე დაებრიცა. სუნთქვა შეეკრა. შინაგანად ცეცხლი წაეკიდა და ერთიანად იწვოდა.
_ანუ, შვილს ვერ გავაჩენ? - ამოილუღლუღა და ცრემლებმაც იწყეს დენა.
_არაუშავს გვანცა... მთავარია გყავს უკვე არაჩვეულებრივი შვილი. მთავარია, შენ ცოცხალი ხარ. ხომ გეუბნები, ფაქტიურად მკვდარი იყავი და საიქიოდან მოგაბრუნეთ... ბავშვიც იღუპებოდა... - სწრაფად უთხრა ექიმმა და ცრემლები შეუმშრალა.
შენგელია დუმდა. ჩუმად ტიროდა.


• * * *
ლოდინისგან, უძილობისგან და ნერვიულობისგან დაღლილ ავალიანს, ფოიეში, სკამზე მჯდომს ჩამოეძინა.
უკვე დილის თერთმეტი საათი იყო ექიმი, რომ მივიდა მათთან.
_შენგელიას ახლობლები თქვენ ბრძანდებით, ხო? - იკითხა მან. თორნიკემ მაშინვე გაახილა თვალები და შეშინებული სახით წამოდგა ფეხზე. ცუდის მოლოდინით მიაჩერდა თეთრხალათიანს.
_გილოცავთ, გოგონამ გაიღვიძა. თავს სუსტად გრძნობ, მაგრამ გაუვლის რამდენიმე დღეში.
ყველამ შვებით ამოისუნთქა.
_როდის შევძლებთ მის ნახვას?
_რამდენიმე წუთში. ახლა პალატაში გადასაყვანად ამზადებენ. მე თვითონ გაცნობებთ ოთახის ნომერს. - ღიმილით უთხრა მათ.
_დიდი მადლობა ყველას, მთელ მედ-პერსონალს, რომ შვილი გადამირჩინეთ. გაგახაროთ დედაღვთისამ და დაგლოცოთ უფალმა. - გულწრფელად დალოცა მანანამ ექიმი და ცრემლიანი თვალები შეიმშრალა.


• * * *
პალატა ღია ცისფერი იყო. ჭერი თეთრი. ოთახის მარჯვენა მხარეს კი ორი საწოლი იდგა, რომლებიც ერთმანეთისგან ფარდის კედელით იყო გაყოფილი.
ერთი საწოლი ცარიელი იყო და ახალ პაციენტს ელოდა. ხოლო მეორე საწოლზე შენგელია მოეთავსებინათ.
გვანცას სახეზე თეთრი ფერი ედო. თვალის უპეებს ღამის ფერი დასდებოდა, ტუჩები კი გარიჟრაჟის ფერი გახდომოდა.
ნელა სუნთქავდა. ყოველი ჩასუნთქვა და ამოსუნთქვა გულის ფიცარის ტკივილს იწვევდა.
თვალები დამძიმებოდა. დასიებოდა და ჩასწითლებოდა.
ერთი ხელი, რომელზედაც, წებოვანი ლენტით, პერიფერიული ვენის კათეტერი ჰქონდა დამაგრებული, გაშლილი ედო. ხოლო მეორე ხელი კი მუცელზე დაედო.
იქვე იდგა ექიმიც, რომელიც აპციენტის, არტერიული წნევის მაჩვენებელ ციფრებს ინიშნავდა ფურცელზე.
_ახლავე ვეტყვი ექთანს და ბავშვს მოგიყვანთ. - უთხრა ღიმილით.
_თუ შეიძლება, ჩემებიც შემოუშვით აქ.
_რა თქმა უნდა, ჩემო კარგო.

ცოტა ხნის შემდეგ, შორიდან ბავშვის ტირილი შემოესმა. გული აუჩქარდა, მიხვდა, რომ ის იყო. მისი ნაწილი... მისი შვილი...
პატარა ავალიანი გამეტებით ტიროდა. უკვე მოშიებოდა. მთელ სართულზე მისი ხმა ისმოდა. პალატებიდან ცნობისმოყვარე პაციენტები იჭყიტებოდნენ და ღიმილით აყოლებდნენ თვალს ახალშობილს.
_აჰა, მოვედით დედიკო, თან როგორ მოგვშივდაო, - თქვა ექთანმა.
_ჩემი პატარა. ჩემი შვილი... რამხელა ხმა გაქვს დედი... – „დედი“ უცებ გაანალიზა, რომ ინსტიქტურად თქვა ეს და გულში უსაღვრო სითბო ჩაეღვარა.
ექთანმა ბავშვი ხელში აიყვანა და დედას მიუწვინა გვერდით.
_ვაიმე, რა პატარა ხარ, რა საყვარელი ხარ შვილო... როგორ გელოდი, რომ იცოდე ჩემო პატარა. - სიხარულისგან ტიროდა შენგელია და ღონემიხდილი მკლავებით ცდილობდა მაგრად მოეხვია შვილისთვის ხელი.

ოთახში პირველი თორნიკე შევიდა. გული გამალებით უცემდა.
ნანახმა ერთიანად გააშეშა. ვერც წინ გადადგა ნაბიჯი და ვერც უკან. იდგა და ცრემლმორეული თვალებით შეჰყურებდა ცოლ-შვილს. იმ წამს ყველაზე, ყველაზე ბედნიერი ადამიანი იყო დედამიწაზე... შენგელია ცრემლიანი თვალებით უღიმოდა და მადლიერებით სავსე გრძნობით შესცქეროდა....



• * * *
და დგება ჩვენს ცხოვრებაში მომენტი, როდესაც გულწრფელად ვამბობთ; აი, მარტო ამისთვის ღირდა ამ ქვეყნად მოსვლა.
ასე ფიქრობდა ჩვენი რომანის მთავარი პერსონაჟი - ავალიანი, როდესაც ცოლ-შვილს შესცქეროდა.
გვანცამ ძლივს წამოწია მისუსტებული ხელი ჰაერში და ქმარს გაუწოდა.
თორნიკე მაშინვე მიიჭრა მასთან. არწივის ფრთებივით გაშალა მისი ღონიერი მკლავები და შენგელიას და ბავშვს შემოხვია.
_როგორ შემაშინეთ ორივემ, - თქვა ჩურჩულით და ათრთოლებული ხმით კაცმა.
გვანცა გატრუნულიყო. ბედნიერების ცრემლებს მისი ღაწვები დაენამა უკვე.
პატარა ავალიანიც გრძნობდა თითქოს მშობლების დიდ სიყვარულს და ისიც ჩუმად იყო. აღარ ტიროდა.
_როგორი ბედნიერი ვარ შენს ლამაზ თვალებს რომ ვხედავ. შენი სუნთქვა მესმის, შენი სურნელით შემიძლია თრობა... გახსენებაც არ მინდა, იმის, რაც გადავიტანე.. ყოჩაღი ხარ შენ, ბოლომდე იბრძოლეთ შენც და ჩვენმა შვილმაც.. ვიცოდი, რომ ვერ გამიმეტებდი მოურჩენელი ტკივილისთვის, ბოლო წამამდე მჯეროდა, რომ არ მიმატოვებდი... - ბუტბუტებდა კაცი და თან მხურვალე ტუჩებით ცოლის გაფითრებულ სახეს კოცნიდა.
_ჩვენ აქ ვართ, შენთან ვართ და არსად წასვლას არ ვაპირებთ. - თქვა გვანცამ სიცილ-ტირილით და სველი ლოყა ქმრის გაუპარსავ სახეს გაუხახუნა. - მომენატრე.
_მეც, მეც მომენატრე... ახლაც გიყურებ და მაინც მენატრები. იცი რა ლამაზი ხარ? იცი როგორ ძალიან მოგიხდა დედობა? ჩვენი შვილი იცი როგორ მოგიხდა? სხვასაც რომ მოანდომმებს დედად ყოფნას, ისე გიხდება დედად ყოფნა.
_რა კარგია რომ მყავხარ, თორნიკე.
_კარგი ის არის, რომ შენი ხმა მესმის ისევ... მორჩა, ცუდმა ჩაიარა და ახლა დიდი ბედნიერებისთვის უნდა მოვემზადოთ... ყველაფერი კარგად იქნება. - საფეთქელზე აკოცა ცოლს, მერე ბავშვს დახედა და ფართედ გაიღიმა, - მოგეწონა ჩვენი შვილი?
_რა ციცქნაა, რა პაწაწინაა.. როგორი უსუსურია... ძალიან მიყვარს. ძალიან, ძალიან... - შენგელიამ ვბავშვს ცხვირზე ჩამოუსვა ფრთხილად ხელი, მერე კი ცრემლიანი სახე შეიმშრალა.
_მეც ძალიან მიყვარს. რა საოცარი შეგრძნებაა, როდესაც გაიაზრებ, რომ ის შენი ნაწილია, შენი შვილია, შენი მომავალი, შენი გაგრძელება, შენ გგავს... ჩვეულებრივი ადამიანია. ჩამოყალიბებული ადამიანი. - თორნიკემ მუცელზე დაადო გაშლილი ხელი შვილს. ბავშვი მშვიდად სუნთქავდა.
_ექიმმა მითხრა, რომ მეტ შვილს ვერ გავაჩენ, - თქვა გულისწყვეტით, გვანცამ.
_ერთი წამით არ დაგწყდეს გული. არც კი გამაგონო მაგაზე წუწუნი, გაფრთხილებ. შენ ნარკოზში იყავი და ვერ ხედავდი იმას რასაც მე ვუყურებდი. ვხედავდი, თუ როგორ მეცლებოდი ხელიდან. გული გაგიჩერდა... იცი, მაინც, ეს არ რას ნიშნავს?... ჩემთვის შენი სიცოცხლეა მთავარი. ჩვენ გვყავს უკვე შვილი და მას დედა გაზრდის. ჩვენს შვილს დედა ეყოლება, ესაა მთავარი.
_მაინც ძალიან მწყდება გული...
_აღარ იფიქრო ცუდზე, მორჩა. წავალ დანარჩენებს დავუძახებ, თორემ გიჟებს გვანან. - თორნიკემ ისევ აკოცა ცოლს და საწოლიდან წამოდგა.


• * * *
რამდნიმე დღეში გვანცას უკვე ფეხზე დგომა შეეძლო. სიარულიც. თუმცა უჭირდა, მაგრამ მაინც ცდილობდა. ყველა დამშვიდდა და ბედნიერებამ დაისადგურა მათთან.
ბავშვს დემეტრე დაარქვეს. დემეტრე ავალიანი.
ოცდა-ათ დეკემბერს, საღამოს სახლშიც გაწერეს.

პირველი ღამე იყო, ბატონი დემეტრესი სახლში ყოფნის და გარემოს გამოცვლას მეტად ჭირვეულად შეხვდა.
თითქმის მიაძინეს და თავის საწოლში ჩასვეს. ღამის ორი საათის დროზე. გვანცა ძლივს დაწვა. მოკუნტული იწვა. მუცელზე ნაკერები აწუხებდა.
ის იყო საძილეთში უნდა გაადშვებულიყვნენ თავდავიწყებით ახალბედა დედ-მამა, რომ პატარა ავალის ხმამ მაღვიძარასავით იჭექა.
თორნიკე დამფრთხალი წამოხტა საწოლიდან.
შენგელიამაც სცადა წამოდგომა.
_იწექი, იწექი არ ადგე. მე მივხედავ, - უთხრა ავალიანმა ცოლს და ბავშვის საწოლისკენ გაემართა. დემეტრეს თვალები დაეჭყიტა და უდარდელი ხმით ტიროდა. უცრემლოდ.
_ხომ არ შია? - იკითხა გვანცამ.
_რამდენჯერ უნდა ჭამოს, მგონი ბევრს ჭამს და მიტომ ვერ იძინებს.
_იქნებ ცხელა?
_არა, არ დაცხავს, სახლში ოცდაოთხი გრადუსი სითბოა, რაც სავსებით ნორმალური ტემპერატურაა ჩვილის გარემოსთვის. - გასცა პასუხი კაცმა. - დაიძინე შენ მიდი, მე და ჩემს ბიჭის კაცური სალაპარაკო გვაქვს და ქალი არ უნდა დაესწროს ჩვენს საუბარს, - უთხრა ღიმილით ცოლს ავალიანმა და ბავშვი ხელში აიყვანა. ბავშვის საწოვარა ყუნწის მხრიდან კბილებით დაიკავა, ხოლო მეორე ხელით თბილი პლედი აიღო და ბავშვს მოაფარა. - იქეთ გავალთ ჩვენ. დაწექი, საბანს გაგისწორებ. - შენგელია ნელი მოძრაობით გასწორდა საწოლში. თორნიკემ ცალი ხელით საბანი გაუსწორა მზრუნველად, ლოყაზე მსუბუქად უჩქმიტა და ოთახიდან გავიდა. ღიმილით გააყოლა მამა-შვილს თვალი გვანცამ და კიდევ ერთხელ გადაუხადა მადლობა გულში ავალიანს, მისი არსებობისთვის.


_მამი, არ გეძინება და ძალით გაძინებთ ხო? არ იტირო ოღონდ, დედა შეუძლოდ არის და ინერვიულებს შენ გამო. ჩვენ ხომ კაცები ვართ და მას უნდა გავუფრთხილდეთ, - ღიმილით უთხრა შვილს ავალიანმა, როდესაც მისაღებ ოთახში გავიდნენ. ბავშვი გაიყუსა. ერთი წერტილი ამოიჩემა და ფართე თვალებით მას მიაჩერდა.
_მოდი, აბა პატარა ფეხუჩუნები შეგიმოწმო, ხომ არ შეგცივდა? - წინდებში საჩვენებელი თითი ჩაუყო ბავშვს და ფეხის გულზე მოუსვა. - არა, თბილი გაქვს. აბა მუცელი ხომ არ გტკივა? მოდი ასე დავწვეთ ჩვენ და თან ტელევიზორს ვუყუროთ. ფეხბურთი სჯობს თუ რაიმე შემეცნებითი დოკუმენტური ფილმი? - ისე ელაპარაკებოდა თორნიკე შვილს, თითქოს დემეტრე დიდი ყოფილიყო და მისი აზრის დაფიქსირება შეეძლო. თუმცა უნდა ავღნიშნოთ, რომ ბავშვს აშკარად ესმოდა მამის ლაპარაკი, რადგან ჩუმად იყო და უსმენდა მას. არ ტიროდა.
_ვფიქრობ, შემეცნებით დოკუმენურ ფილმზე უნდა შევაჩეროთ არჩევანი, - განაგრძო მან და ტელევიზორის პულტი აიღო ხელში. ტახტზე ფრთხილად დაწვა, ბავშვი გულზე დაიწვინა და ტელევიზორი ჩართო. დემეტრე აწრიალდა, რაღაც არ მოეწონა. ბავშვს თავი გაუსწორა, ისე, რომ ცალი ყური მამის გულზე ედო და ფაქტიურად გულის ცემას უსმენდა.
ტელევიზორი ჩართო და სასურველი გადაცემა მოძებნა. მერე ბავშვს ფრთხილად დაუწყო ზურგზე ფერება.
_აი, უსმინე რა საინტერესოს ამბობენ, - უთხრა შვილს თორნიკემ. გადაცემა ინგლისურ ენაზე იყო, სათაურით „ამაზონის ველური მოსახლეობა“.. - თუ ვერ გაიგო რასაც იტყვიან მე გითარგმნი ეგ არ არის პრობლემა. ბავშვი აწრიალდა. სახეზე წამოწითლდა, აშკარად სატირლად ემზადებოდა. - რა მოხდა, არ მოგწონს? კარგი, კარგი, მაშინ მუსიკას მოვუსმინოთ, - ზურზე ხელის მოთათუნებით ჩააჭყნარა შვილი ავალიანმა და მაშინვე გადართო ტელევიზორი მუსიკის არხზე.
ოთახში ლარა ფაბიანის “je t’aime” გაისმა. ბავშვი გაჩუმდა ისევ.
_აჰა, მოგეწონა? - ღიმილით ჰკითხა შვილს კაცმა და მსუბუქად ჩაიხუტა, - ჩემი ჭკვიანი ბიჭი. - თავზე აკოცა.
ერთ სიმღერას მეორე მიჰყვა.
მამა-შვილი სიამოვნებით უსმენდნენ მუსიკებს.


გვანცას შეეღვიძა. ტუმბოზე მდგარი სანათი აანთო და საათს შეხედა. დილის ხუთი დაწყებულიყო. საწოლს გადახედა, თორნიკე და ბავშვი ოთახში არ იყვნენ. სიცარიელემ შეაშინა უცებ და რის ვაი-ვაგლახით წამოდგა ფეხზე. ოთახის კარის გაღებისთანავე მის სმენას მუსიკის ხმა მისწვდა. ნელი ნაბიჯებით და კედელზე ხელის მიდებით გაიარა ჰოლი მისაღებ ოთახამდე. ნანახმა მეტად აღაფრთოვანა. სახეზე სიხარულის და ბედნიერების ღიმილმა გადაურბინა.
მამა-შვილს ტახტზე ჩასძინებოდათ. თორნიკეს ცალი ფეხი იატაკზე ედო. მეორე ტახტზე. ბავშვი გულზე ეწვინა და ორივე ხელი მის ზურგზე დაედო. დემეტრე კი მამის გულისცემას ისმენდა და მშვიდად ძინავდა. შენგელიამ მაშინვე ფოტო-აპარატი მოიძია და ეს ლამაზი მომენტი ფირზე აღბეჭდა. მერე ფრთხილად სცადა ქმრის გაღვიძება.
_როდის ჩამეძინა ვერ გავიგე, - თქვა ჩურჩულით კაცმა და ნელა წამოდგა ბავშვიანად.
_იქეთ დაგაძინა შვილმა ხო? - გაეხუმრა გვანცა.
_აბა?!.. - გაეღიმა ავალიანს, - მგონი ღრმად ძინავს და დილამდე იძინებს.
_იმედია.
ბავშვი ფრთხილად ჩასვეს საწოლში. პატარა ავალიანმა ღრმად ამოისუნთქა და ისევ განაგრძო ძილი.


• * * *

დრო სწრაფად გადიოდა.
დემეტრე უკვე შვიდი თვის იყო. დამოუკიდებლად შეეძლო ჯდომა და უკვე ხოხვასაც ცდილობდა.
გვანცამ სამსახურში დაიწყო სიარული. ბავშვს კი მანანა ბებო იტოვებდა ძიძასთან ერთად.
ყველაფერ ძველებურ კალაპოტს დაუბრუნდა.
დილით ადრე ადგომა, ბავშვის მოწესრიგება, მერე სამსახურში თავ-ქუდ მოგლეჯილი გაქცევა და დატვირთული სამუშაო დღე.
ისე მონატრებოდა ლექციების ჩატარება და სტუდენტები, რომ საუბრით არ იღლებოდა. საერთოდ ვერ გრძნობდა დაღლილობას. სამსახურის მერე სულდალეული მორბოდა სახლში, რათა შვილი ენახა და გულში ჩაეკრა. საღამოს კი ბედნიერი სახით და სათამაშოებით მიმოფანტული სახლით ხვდებოდა ქმარს.
ავალიანი ჯრ ცოლს აკოცებდა, მერე შვილს და ბოლოს, მის წესრიგის მოყვარულ სახლს მოავლებდა თვალს.
_შტორმი თანდათან მატულობს, ვატყობ მე ამას, - იტყოდა ხოლმე და სანამ გვანცა მაგიდას გააწყობდა, მანამდე მიმოფანტულ სათამაშოებს აკრეფდა და ყუთში ალაგებდა. თან შვილს უხსნიდა, როგორც კი მორჩები თამაშს, შენი ნივთები თავის ადგილზე უნდა დადოვო. ბავშვიც თვალს ადევნებდა მამის ყოველ მოძრაობას.
განა გვანცას არ შეეძლო ის სათამაშოები აეკრიფა? კი შეეძლო, როგორ არა, მაგრამ სპეციალურად არ კიდებდა ხელს. უნდოდა თორნიკესაც მიეღო მონაწილეობა ბავშვის მიერ არეული სახლის მოწესრიგებაში. ავალიანი ამას კი დიდი სიამოვნებით აკეთებდა. ერთ დროს, თვითან თვემდე უცვლელი ნივთები უკვე თავის ადგილს კარგავდენენ და ეს მოსწონდა კიდეც მას. მით უმეტეს, ამ აურზაურის გამომწვევი პატარა ავალიანი, რომ იყო.


_გვანცა, იცი რა ვიფიქრე?- უთხრა ერთ დღეს თორნიკემ ცოლს.
_აბა გისმენ, ჩემო სიხარულო. - შენგელიამ ქმარს ტუჩებზე ეამბორა.
_თუ შენ თანახმა იქნები, მინდა ნიკო და თეკლე ვიშვილოთ. თავშესაფარიდან წამოვიყვანოთ. კიდევ ერთი ძიძა ავიყვანოთ, რომ დაგეხმაროს ბავშვებზე. თან დიდები არიან უკვე, საბავშვო ბაღში შევიყვანთ. საღამოობით მეც მოგეხმარები. დემეტრეც წამოგვეზარდა, ათი თვისაა უკვე, საცაა ფეხზე გაივლის...
_ამას სერიოზულად მეუბნები? - სუნთქვა შეკრულმა ჰკითხა შენგელიამ ქმარს.
_თუ შენ გსურს, მე ძალას არ დაგატან... უბრალოდ ვიფიქრე, რომ....
_შენ წარმოდგენა გაქვს, რა იფიქრე? - ფეხზე წამოხტა გოგონა სიხარულისგან გაფართოვებული თვალებით და სახეზე ხელები აიფარა. თვალები ცრემლებით აევსო.
ავალიანი ვერ მიუხვდა ცოლს რეაქციას და დაბნეული მიაჩერდა.
_კი, კი თანახმა ვარ. ვიშვილოთ ნიკო და თეკლა, - შენგელია ტიროდა. ღაპა-ღუპით აფრქვევდა ცრემლებს. - როგორ გამაბედნიერე. წარმომიდგენია ბავშვებს როგორ გაეხარდებათ ეს ამბავი. თორნიკე, საოცრება ხარ. ბედნიერება ხარ, ჩემი ბედნიერება. - გოგონა ქმარს კისერზე მოეხვია და ასე განაგრძო ტირილი. - მე ვერ გავაჩენ მეტ შვილს, მაგრამ სამაგიეროდ სხვისი ორი შვილის დედა ვიქნები. ისინი იქნებიან ჩემი შვილები და დემეტრესავით მეყვარება. - ბუტბუტებდა გვანცა და უფროდაუფრო უჭერდა ქმარს ხელებს კისერზე.
_მიხარია, ბედნიერს რომ გხედავ. კვირის ბოლოდან შევიდგები შვილად აყვანის საბუთების მოწესრიგება, მანამდე კი, ბავშვებს ვუთხრათ ჩვენი გადაწყვეტილება- უთხრა თბილი ხმით ავალიანმა ცოლს.
_ხვალვე წავალ მათთან. დიდი მადლობა. მიყვარხარ მთელი ჩემი არსებით.
_მეც მიყვარხარ მთელი ჩემი სულით და გულით. - ცამდე გულწრფელი იყო მისი სიტყვები. ცამდე გულწრფელი და სიყვარულით სავსე იყო ის კოცნაც წამის შემდეგ რომ ეამბორეს ერთმანეთს.

იმ ღამით ავალიანი გვიან დაწვა. ბესომ, სასტუმროსთან დაკავშირებით საბუთები გადმოუგზავნა და მათ განხილვას მოუნდა შუა ღამემდე. ძილმორეულმა ყველა ფურცელი, რომელზედაც მეტად მნიშვენლოვანი ინფორმაციები ეწერა, სააღალდეში ჩააწყო და ყავის მაგიდაზე დატოვა. თვითონ კი დასაძინებლად დაწვა. დაღლილს მალევე ჩაეძინა.

დილით მზის სხივებმა გააღვიძეს მაღვიძარას მაგივრად. საათს გახედა, დილის ცხრა სრულდებოდა. დღეს გვიან მიდოდა სამსახურში, ამიტომ ზანტად წამოდგა საწოლიდან. ბავშვი და გვანცა ოთახში არ იყვნენ. არც გვანცას ეჩქარებოდა სამსახურში, შუა დღეზე ჰქონდა ლექცია.
სახლში სასიამოვნო, გახუხული პურის, სურნლი ტრიალებდა. ტელევიზორი დილის ამბებს გადმოცემდა. დრო და დრო, გვანცას ლაპარაკი ისმოდა სამზარეულოდან, შვილს ელაპარაკებოდა მხიარული ხმით.
ნეტარებამ დაუარა მთელ სხეულში ავალიანს. კმაყოფილს გაეღიმა, მაგრამ ღიმილი მაშინვე შეეყინა სახეზე, როდესაც მისი საქაღალდე მაგიდაზე აღარ იდო. ყველა ფურცელი იატაკზე იყო მიმოფანტული, თან დაკუჭული. ტვინში სისხლი ჩაექცა კაცს.
_დემეტრე, გვანცა, ორივემ გამოდით ახლავე, - დაიძახა განერვიულებული ხმით. შენგელია შეკრთა. მაშინვე ანება საქმეს თავი და სამზარეულოდან გავიდა. ბავშვიც დედას დაედევნა უკან, ხოხვით.
_რა ხდება, თორნიკე? - იკითხა შეშფოთებით გვანცამ.
_იგივეს გკითხავთ, ორივეს, დედა-შვილს, - სვანი თვალები ბრაზით ანთებოდა. - ჩემს საბუთებს რა უქენით. რას გავს ეს? - ხელი გაიშვირა იატაკისკენ.
შენგელიამ თვალი გააყოლა ქმრის გაშვერილ თითს.
_ახლავე მოვაწესრიგებ.. წუთით გამოვიდა აქეთ და მაშინვე რაღაც გააფუჭა. - შეწუხდა შენგელია და ქაღალდების ასაკრეფად გაემართა.
დემეტრე იატაკზე იჯდა. კისერი მოეღერა და მშობლებს ასე ადევნებდა თვალს.
_ეს რატომ ჩაიდინე? - მიუბრუნდა თორნიკე შვილს. ბავშვმა მამას შეხედა, ტან თვალები გაუფართოვდა. - მე ხომ გითხარი, რომ უფროსების ნივთები სათამაშო არ არის-თქო. ეს რა ჩაიდინე არ არის კარგი საქციელი...
_კარგი შეეშვი, თორემ დაიწყებს ტირილს. - გამოექომაგა გვანცა შვილს.
_არა, ბავშვმა აქედანვე უნდა შეიგრძნოს საყვედურის გემო, რომ დროთაგანმავლობაში აღარ მოუნდეს საყვედურის დამსახურება. - მთელი სერიოზულობით განაცხადა ავალიანმა და შვილს გაბრაზებულმა შეხედა. დემეტრე კი ისევ კისერმოღერილი, თვალის დაუხამხამებლად შესცქეროდა მამას.
შენგელიას მათ შემხედვარე სიცილი აუვარდა.
_ნეტა განახა, რა სასაცილოები ხართ. - უთხრა სიცილით ქმარს.
_ნახე, ნახე თვალს კი არ მაცილებს. როგორ მიბღვერს, - თქვა ავალიანმა ისე, წარბი არ გაუხსნია. არადა ერთი გულიანად გადახარხარება ყველაფერს ერჩივნა იმ წამს.
წამიც და ბავშვს სახე ეცვლა. ვეღარ გაუძლო მამის ბრაზიან მზერას. ჯერ ქვედა ტუჩი ამოაბრუნა, მერე თვალები აუწყლიანდა და ბოლოს ხმით ატირდა.
_კარგი რა, თორნიკეე, - გული მოეწურა გვანცას, ატირებული შვილი რომ დაინახა.
_მამას პატარა კაცი, - სიბოთ დაიღვარა ავალიანი და შვილის წინ მუხლებზე დადგა. - არ იტირო მამი, მოდი ჩემთან, - ბავშვი ტირილს განაგრძობდა. თორნიკემ შვილი ხელში აიყვანა და გულში ჩაიხუტა. - ჩემი ამაყი ბიჭი, როგორ იუკადრისა საყვადურის თქმა. არადა თან მიხვდა მის დანაშაულს, - ეღიმებოდა ავალიანს და ბავშვს თავზე ეფერებოდა.
_სანამ არ აატირე, არ მოეშვი.
_არაუშავს, დავამშვიდებ ახლავე. - თვალი ჩაუკრა ცოლს კაცმა და შვილი კიდევ უფრო მაგრად ჩაიხუტა.


• * * *
ლექციების შემდეგ თავშესაფარში უნდა წასულიყო. ბავშვის ამბავი შეიტყო და მერე მშვიდად ჩაჯდა ტაქსიში. გზიდან ქმარს გადაურეკა. ჰკითხა თუ შეძლებდა დაწესებულებაში მისვლას.
მაგრამ თორნიკე დაკავებული აღმოჩნდა.

სირბილით შეიჭრა ეზოში და სწრაფად დააკაკუნა კარებზე. კარი თამრიკომ გააუღო. ბავშვები დიდი ჟრიამულით შეხვდნენ გვანცას მისვლას. განსაკუთრებით, ნიკო და თეკლა აქტიურობდნენ.
შენგელია ბავშვებს დაეთხოვა ცოტა ხნით და დირექტორის კაბინეტში შევიდა.
როდესაც გადაწყვეტილების შესახებ აცნობა მას, ძალიან გაეხარდა.
საბუთების უპრობლემოდ მოგვარებას შეჰპირდა.

_ნიკო და თეკლა, რაღაც მინდა გითხრათ... - დაიწყო შენგელიამ. ბავშვები ცალკე რომ გაიყვანა. პატარები სმენად იქცნენ. - გინდათ ჩემს სახლში იცხოვროთ და მე ვიყო თქვენი დედა?
_კი, გვანცა დედა, კი. - მაშინვე მორთეს ჟრიამული ბავშვებმა და შენგელიას კისერზე შემოეხვივნენ ბედნიერებმა.
_ჩემო პატარებო... ჩემო შვილებო... - ბუტბუტებდა აცრემლებული გვანცა და ბავშვებს გულში იკრავდა.

_ჩვენთან როდის მოვა ჩვენი დედა? - უთხრა გულდაწყვეტით ერთმა ბავშვმა მეორეს, რომლებიც ღია კარში იდგნენ და შემთხვევით შეესწრნენ ამ სცენას.
შენგელიას არ გამოპარვია მათი თვალები და გადალაპარაკება. გული მოეწურა. ატკივდა. ცრემლები ყელში მოაწვა. ნიკოს და თეკლას აკოცა და იმ ბავშვებისკენ გაემართა.
მათ წინ ჩაიმუხლა და ორივე გულში ჩაიკრა.
_მე თქვენი დედაც ვიქნები, ჩემო პატარებო. არ მიგატოვებთ, ხშირად ვივლი აქ საჩუქრებს მოგიტანთ, მოგეფერებით, სასეირნოდ წაგიყვანთ... ოღონდ არ იტიროთ... თქვენი ნამდვილი დედიკოც მალე დაბრუნდება... - გვანცას ცრემლები ნაკადულივით მოედინებოდა სახეზე და ბავშვების თმებში იკარგებოდა.
_თეკლა და ნიკო, რატომ მიგყავს შენთან სახლში? ჩვენ მოგვენატრება ისინი. - უთხრა ერთ-ერთმა. ეს უკვე შენგელიასთვის პიკი იყო. მეტს ვეღარ გაუძლო. უცებ ადგა ფეხზე, გარეთ გავარდა, სახეზე ხელები აიფარა და ხმით ატირდა.
„რატომ, რატომ, რატომ აკეთებ ადამიანო ამას... როგორ შეგიძლია საკუთარი სისხლი და ხორცი, შენი შვილი თავიდან მოიცილო უსარგებლო ნივთვით. არც მოიკითხო, არც გაიგო როგორ არის, არც დაინტერესდე მისით, იქნებ სცივა, იქნებ სიცხე აქვს, იქნებ ტირის და გეძახის დედიკო მიშველეო. მას ენატრები, ყოველ დღე გელოდება, იმედით და მოლოდინით გასცქერის ფანჯრიდან ეზოს და ჭიშკარს, იქნებ ჩემი დედიკო მოვიდესო. რატომ აკეთებთ ამას დედებო. როგორ ადვილად თმობთ შვილებს, განა მათ რამე დაგიშავეთ. განა ამ სამყაროს რამე დაუშავეს? რატომ მოაწყვე მათი ცხოვრება ასე უსამართლოდ. რატომ გაუკეთე ეს მათ... რატომ...“
_კარგი, შვილო დამშვიდდი... - ბეჭებზე თამრიკოს თბილი ხელები იგრძნო.
_გული მტკივა, სუნთქვა მიჭირს... მოვკვდი მე წეღან, იმ ბავშვების შემხედვარე. - გულამომჯდარი ტიროდა გვანცა. - რამდენი უშვილო ოჯახია, რომლებიც შვილზე ოცნებობენ. ხომ შეუძლიათ ამ ბავშვების შვილად აყვანა. მათთვის სითბოს და ბედნიერების გაზიარება. ნუთუ ასე ძნელია ამის გაკეთება?...
_რას გაუგებ ადამიანს... დამშვიდდი ახლა, გეხვეწები. ბავშვებმა არ შეგამჩნიონ, თორემ ინერვიულებენ. - სთხოვა თამრიკომ და თმაზე მიეფერა.
შენგელია თანდათან დამშვიდდა. სახე შეიმშრალა. თმა გაისწორა და ტელეფონი მოიმარჯვა. თორნიკესთან დარეკა.
_რა მოგივიდა? რა ხმა გაქვს? - შეშფოთებით იკითხა კაცმა, როგორც კი ცოლის ხმა გაიგო.
_ძალიან გთხოვ, გემუდარები, თუ გიყვარვარ, გადადე ერთი საათით შენი საქმე, აქ მყოფი ბავშვებისთვის სათამაშოები და ტკბილეული იყიდე და მოდი. - უთხრა მუდარით სავსე ხმით ქმარს.
თორნიკემ პასუხი შეაყოვნა.
_კარგი. გასაგებია. - თქვა მერე და ტელეფონი გათიშა.

რამდენიმე წუთის შემდეგ, დაწესებულების ჭიშკართან ავალიანის მაქანა გაჩერდა.
მან მანქანიდან ორი, დიდი კუბოკრული, ხელჩანთა გადმოიღო და ჰელიუმის აირით დაბერილი ფერადი ბუშტები. თორნიკეს სამხედრო ფორმა ეცვა. მის დანახვაზე ბავშვები ჟივი-ხივილით გაიჭრნენ ეზოში და გარს შემოეხვივნენ.
რაოდენ დიდი ბედნიერებაა, როცა შეგიძლია სხვა გააბედნიერო.
სხვას გაუზიარო ბედნიერება...
სხვა აზიარო ბდენიერებას...



ერთი კვირის შემდეგ, თავშესაფრიდან ორი აღსაზრდელის საბუთებში ეწერა: დედობილი - გვანცა შენგელია. მამობილი - თორნიკე ავალიანი.
ხოლო ბავშვებზე - ნიკო და თეკლა ავალიანები.



• * * *
უკვე სამი შვილის მშობლები გახდნენ ჩვენი რომანის გმირები. სახლი უფრო მეტად აივსო ჟრიამულით. დემეტრე, ლუკა, ნიკო და თეკლა ერთად ბედნიერად გრძნობდნენ თავს.
გვანცა თავშესაფარში დადიოდა, იქ დარჩენილ ბავშვებს ძველებურად უნაწილებდა სითბოს და ცოტა ხნით მაინც დედურ მზუნველობას აგრძნობინებდა მათ.

როგორ იყვნენ სხვა დანარჩენი პერსონაჟები?
მანანა და მალხაზი, ბედნიერები იყვნენ, შვილებით და შვილიშვილებით. წლების მატებასთან ერთად მათი ერთმანეთისადმი სიყვარული და პატივისცემაც მატულობდა.

პაატა და ნუცა? მათ დაქორწინება გადაწყვიტეს გაზაფხულზე. ნუცა თბილისში გადავიდა საცხოვრებლად. სამსახურშიც კარგად მოეწყო.
ქეთი? ქეთიმ საქართველო დატოვა. კოტესთან ერთად რუსეთში გაემგზავრა საცხოვრებლად.


ჩვენი თორნიკე და გვანცა?
ისინი ხომ ყოველდღე ხვდებოდნენ, რომ ერთმანეთისთვის იყვნენ გაჩენილნი.
ისინი ყოველ დანახვაზე გრძნობდნენ, თუ როგორ ეცვლებოდათ პულსი.
ისინი ისევ ძველებურად უმზერდნენ თვალებში ერთმანეთს სუნთქვა შეკრულნი.
ისევ ძველებურად მჩქეფარედ დაუდიოდათ ვენებში ვნებისგან აბობოქრებული და ადუღებული სისხლი.
ისინი თავიან სიყვარულს უფრთხილდებოდნენ და ამით ხარობდნენ....
ისინი ერთმანეთს ბედნიერებას უზიარებდნენ...

თითქმის ყოველ ღამით, გვიანობამდე ენთო შუქი ავალიანის სახლის ფანჯრებში.

„_იცი? სკოლის მოსწავლე ვიყავი, რომ წავიკითხე ნოდარ დუმბაძის „მარადისობის კანონი“ და მის მერე მე სხვანაირი გავხდი, მწერალი ამბობს: ადამიანის სული გაცილებით უფრო მძიმეა, ვიდრე სხეული, იმდენად მძიმე, რომ ერთ ადამიანს მისი ტარება არ შეუძლია, ამიტომ, ვიდრე ცოცხლები ვართ, ერთმანეთს ხელი უნდა შევაშველოთ და ვეცადოთ, როგორმე უკვდავყოთ ერთმანეთის სული; თქვენ ჩემი, მე სხვისი, სხვამ სხვისი და ასე დაუსაბამოდ, რამეთუ იმ სხვისი გარდაცვალების შემდეგ არ დავობლდეთ და მარტონი არ დავრჩეთ ამ ქვეყანაზე”... - ო, ამიტომაც, მე ჩემი სულის ბედნიერებას სხვას ვუნაწილებ, სხვა კიდევ, სხვას, ის სხვა, სხვას და მერე მთელი ქვეყანა ბედნიერი იქნება. - თორნიკე, სულგანაბული უსმენდა გვანცას ბავშვივით ტაატს, თან ღიმილი არ შორდებოდა სახიდან.
_ახლა გიყურებ და ვფიქრობ, ასეთი დიდი ჯილდო რით დავიმსახურე ღმერთისგან, რომ შენი თავი მე მარგუნა? - საოცრად გულწფელი იყო ამ დროს ავალიანი.
შენგელიას მორცხვად გაეღიმა და თავი დახარა. „




2015 წელი.
დასასრული.

ეს რომანი მივუძღვენი ჩემი მეგობრის - გვანცა შენგელიას ხსოვნას.
______________________________________