-იცით, ემილი, ვის ეკუთვნის ეს სამაჯური?
-დიახ, ვიცი.
-ვის?
-გოჩა ბურდულს.
-ვინარის გოჩა ბურდული?- ან რა პრობლემა ჰქონდა მას ანდრიასთან?
-ჩემ გამო მოუვიდათ უთანხმობა.
-რატომ? -მოდი თავიდან დაიწყე და მომიყევი კარგი?
-ჯერ მამას მინდა დაველაპარაკო.
-კარგით ნება თქვენია,მაგრამ გელოდებით იცოდე.
-კარგი, მადლობა რომ მომიყვანეთ.
მანქანიდან გადმოვედი, ფეხები მიცახცახებდა. -ჯანდაბა ეს როგორ ვუთხრა ანდრიას? - როგორ ვუთხრა რომ ჩემს გამო იძია შური იმ პირუტყვმა... პირდაპირ მამას კაბინეტში შევედი,იქ არ დამხვდა.- დავურეკე...
-მამა, მინდა დაგელაპარაკო.
-რა მოხდა?
-ტელეფონით არ მინდა ამ თემაზე ლაპარაკი, სად ხარ?-მოვალ.
-სამსახურში ემილი, მოდი.
კაბინეტიდან გამოსულს დედა შემხვდა...
-კიდევ დიდ ხანს აპირებ მარისთან ცხოვრებას?
-შენ დიდ ხანს აპირებ იმის კონტროლს,თუ ვის უნდა შევხდე და ვის არა?
-ცხოვრებას დაინგრევ ემილი.
-დავინგრიო!- მერე შენ რა დავინგრიო! -მთავარია შენ არ დაანგრიო ჩემი ოცნებები.
თვალებიში ცრემლი ჩაუდგა, მაგრამ არ მიცა უფლება Ლოყამდე ჩამოვარდნოდა, თავი ოდნავ დამიქნია და გაბრუნდა,მეც მამასზთან წავედი.
-მამა, მეტი აღარ შემიძლია!მივვარდი და ბავშვივით ავტირდი მამას მხარზე.
-რა მოხდა, ემილი?
-ჩემს გამო, მამა ჩემს გამოა ანდრია უბედური.
-შენ რა შუაში ხარ შვილო?
-გოჩა, გოჩაა შუაში.
-ვინ გოჩა? უცებ აზრზე ვერ მოვიდა.
-ჩემ დაბადების Დღეზე რომ ...
-საიდან გაიგე?
-დღეს გამოძიებელმა სახლთან ახლოს, აღებული სამაჯური მოიტანა, მაშინ იმ დღეს გოჩას ხელზე ეკეთა, ზუსტად მახსოვს!
-ჩათვალე ტრუპია.
-გამომძიებელს ვუთხარი.
-ხომ არ გაგიჟდი გოგო?
-რა მექნა, რომ დავინახე სამაჯური,ცუდად გავხვდი და მიმიხვდა.
-ემილი ხელ-ფეხი შემიკარი ხვდები ახლა?
-მამა, რა ვქნა? როგორ ვუთხრა ეს ანდეიას?
-მე დაველაპარაკები.
-მაგრამ თუ გაიგებს რომ ეს გოჩამ ჩაიდინა,მოკლავს და სამუდამოდ დაენგრევა ცხოვრება მამა!
-მოვიფიქრებ რამეს.
-თვალებში როგორ შევხედო?
-შენ არაფერ შუაში ხარ!
-მე რომ არ დავეცავი, მისთვის მშვიდად იცხოვრებდა და ეგეთ ხალხს არ დაუკავშირდებოდა! დედაც ცოცხალი ეყოლებოდა.
-გაჩუმდი, ემილი და სახლში წადი.
-რას აპირებ?
-სახლში წადი -მეთქი!
მანქანაში ჩავჯექი, -რა გავაკეთო? -ვიცი, ვიცი რასაც ვიზამ.
სახლში წავედი მამას კაბინეტში შევვარდი გიჟივით, ვოცოდი მამა სადაც ინახავდა იარაღს, ნახატის უკან, პატარა სამალავი ჰქონდა.
-ჩემი ხელით მოკვდები!- არ გაპატიებ ამ ყველაფერს!
მანქანაში ჩავჯექი და იმ ადგილას წავედი სადაც მაშინ ანდრიამ წაგვიყვანა გოჩას სანახავად, მანქანა დაშორებით გავაჩერე და ფრთხილად წავედი სახლისკენ,მივარდნილი ქუჩა იყო, მაგრამ შიში თითქოს გამიქრა და ჟინი იმის რომ ის ჩემი ხელით მომეკლა,ყველანაირ შიშზე მეტი იყო ჩემს სხეულში;სულში;თავში...
სახლს უკნიდან მოუარე, ყური დავუგდე იმის გასაგებად იყო თუ არა ვინმე აქ. ტელევიზორის ხმა იამოდა.
-ესეიგი აქ არის! -უნდა დავფიქრდე ახლა შეცდომის დაშვება არ შეიძლება! ფრთხილად წამოვედი სახლის შესასვლელისკენ, თან ირგვლივ ვათვალიერებდი ყვევაფერს.არავინ იყო ახლო მახლო.უცებ ტელეფინის ხმა გავიგე;
-გისმენ, ჩორნა, რა იყო?
-რა მანქანაა?
-იმ გოგოსი? აქ არავინ მოსულა,დავიჯერო მითვალთვალებენ?
-კარგი ხო რა ტვიᲜი გაბურღე.
ახლა კი მივხვდი,რომ შიშმა გულში დამარტყა,მაგრამ უკან ვერ დავიხევ!
ჩიტი თვითონ გამოფრინდა გალიიდან, ადგილის დასაზვერად და მეც ვიმოქმედე, უკნიდან თავზე იარაღი მივადე.
-არ მელოდი ძვირფასო?
-ოჰ, მოხვედი!- რა იყო შენ გვარის კაცებს შეეშინდათ და შენ გამოგიშვეს?
-ჩემ გვარის კაცებს, შენნარ დედალოების?-არ გამაცინო!-აი შენ კი უნდა გეშინოდეს!
-მოაშორე იარაღი!
-უნდა მოკვდე!
-ვერ გაბედავ Მაგას?
-მასე გგონია?
-მაშ რაღას ელი? -მომკალი და დაამთავრე თუ შეგიძლია?!
-ჯერ უნდა მითხრა, შენ მოუკიდე ცეცხლი ანდრიას სახლს?
-ჭკვიანიც ყოფილხარ!-როგორ მიხვდი?
-სამაჯური დაგრჩა.
-და ვინ გითხრა რომ დამრჩა და არ დავტოვე?
-შენ,შენ რა ადამიანი ხარ ?
-თუ არ მომკლავ, იცოდე იქ რაც ვერ გასიამოვნე, აქ გასიამოვნებ არაერთხელ!
-მოკვდი ძაღლო! სასხლეტს თითი გამოვკარი და ვისროლე. დავინახე სისხლმა როგორ გაასხა მისკ სხეულიდან.
მუხლებზე დავეცი. -ეს რა ჩავიდინე ?!
ვიგრძენი თავში რაღაც, მძიმე საგანი მომხვდა.
თვალები რომ გავახილე, ბნელ ოთახში ვიყავი. თავი საშინლად მტკიოდა.
ხელ-ფეხი დაბმული მქონდა სკამზე.
-ჯანდაბა!ჯანდაბააა! რაღაც ინდა მოვიფიქრო, ფეხები ისე მჭიდროდმქონდა დაბმული ტკივილს ვგრძნობდი.
-მოიფიქრე ჩემო თაო, აქაურობას უნდა გაეცალო, რაღაც მოიფიქრე.
-სულ რომ ხელები მომძვრეს უნდა გავითავისუფლო.-ვექაჩები ხელებს, და თოკს ძვრა არ აქვს.თითები რაც შემეძლო შევავიწროვე და მთელი ძალით დავექაჩე.-გაოვიდა ერთი ხელი ჩემია, ახლა აღარ გამჭირვებია, სრულებით გავითავისუფლე თავი.
გარეთ გავიხედე ღამე იყო.
- ნეტავ სად ჯანდაბაში ვარ!
სახლის დავათვალიერე, საცხოვრებელ სახლს ჰგავდა,ნივთებით მოწყობილი, ტელევიზორი, მაგიდა,მაცივარი...
-ახლა, აქედან რომ გავიდე მგლების ლუკმა გავხდები, ტყე ირგვლივ,არც ის ვიცი სად ვარ.
სჯობს გათენებას დაველოდო.
ყველაზე მეტად რაც მეუცნაურა გასაღები იყო, კარზე დატოვებული, თუ ჩემი გაშვება უნდოდათ, რატომ დამაბეს? ვერაფერი გავიგე, ინსტიქტურად,მაცივარი გამოვაღე, ნეევიულობის დროს, ჭამა მიყვარს, მაცივარში საჭნელი დამხვდა.
თან ვჭამდი, თან ვფიქრობდი, რა მოხდა მოკვდა ნეტავ ის ღორი? -არა არასდროს ვინანებ იმას რომ ვესროლე, მაგრამ მეშინია, მეშინია რომ მისმა ძმაკაცებმა გამომკეტეს და რას მიზამენ კაცმა არ იცის.
ღამის სამი საათი იყო, დანა ხელში დᲐვიჭირე და დივანზე მოვკალათდი, არ მინდოდა ჩამძინებოდა, მაგრამ დაღლამ თავისი მოიტანა...
თვალი ოდნავ გავახილე და თმა ყალყზე დამიდგა!
ჩემს წინ,არც მეტი არც ნაკლები, დედა იდგა!