ნაცრისფერ ქუჩებს მიწასთან ახლოს მყოფი მუქი ღრუბელი უფრო მეტად აბნელებდა, რამდენიმე წუთში ერთხელ ღრუბლებში თვალის მომჭრელი ელვის შუქი ანათებდა, მას კი წამებში ძლიერი გრუხუნიც მიჰყვებოდა. ტელეფონზე მოსული შეტყობინება ამინდის პროგნოზს ამცნობდა ხალხს და გარეთ სიარულისგან თავის შეკავებას მოუწოდებდა. ავტობუსის გაჩერებასთან მდგომი ქალი თანამოქალაქეებთან ერთად ატუზულიყო ტრანსპორტის მოლოდინში, ხშირად ტელეფონის ეკრანს უყურებდა, საათს ამოწმებდა, შემდეგ თხელი ქურთუკის ჯიბეში იბრუნებდა და თითებს შორის მოქცეულ სტარბაქსის ცხელ ყავას სვამდა. შემოდგომის ბოლო თვეში დღე ექვის ნახევარზე უკვე მთავრდებოდა, შემდეგ გაწელილი, უაზრო, უინტერესო და ერთფეროვანი ღამე დილის შვიდ საათამდე გრძელდებოდა. ასეთ მოღრუბლულ, ბნელ ამინდებში კი უფრო დიდხანს გრძელდებოდა ჩამოწოლილი სიბნელე, ამ ყველაფერს კი სიცივეც ემატებოდა. გაჩერებაზე მისულ ავტობუსში სწრაფად ავიდა, მგზავრობის გადახდის მერე ფანჯარასთან მოთავსებულმა საფეთქელი შუშას მიადო და თვალები დახუჭა. ავტობუსი გერმანიის პატარა ქალაქში, დორტმუნდში, ერთ-ერთ კორპუსთან მდებარე გაჩერებაზე გაჩერდა, იმ დროისთვის უკვე ძლიერად წვიმდა, ნახევარი წუთიც არ დასჭირვები უქოლგოდ ჩასული ქალის დასასველებლად. სციოდა, მაგრამ ტუჩებზე მაინც დასთამაშებდა ღიმილი წვიმის შეგრძნებისას. შენობაში შესულმა გასაღებით გააღო შიგნით, დერეფანში შესასვლელი კარი, შემდეგ ლიფტში შევიდა და მეოთხე სართულზე ასული პირდაპირ საკუთარი ბინის კარისკენ დაიძრა. გასაღებად გამზადებული გასაღები ხელში გაუშეშდა როგორც კი ოდნავ გაღებული კარი შეამჩნია, გულმა დარტმა გამოტოვა, რამდენიმე წამში კი გაორმაგებულად დაიწყო ფეთქვა. ნელა გააღო კარები და სიგარეტის კვამლის სუნიც მაშინვე იგრძნო. ფრთხილად დაიძრა მისაღებისკენ, რაც უფრო უახლოვდებოდა გულიც უფრო სწრაფად განაგრძობდა მოძრაობას. ირგვლივ სიბნელე იყო, ვერაფერს ხედავდა, მაგრამ მალევე გაარჩია სავარძელში მჯდომი სილუეტი, თითქოს მიხვდა კიდეც მის ვინაობას. გაუბედავად, ნელა აჰკრა თითი შუქის ასანთებს, წამებში განათდა ოთახი, სავარძელში ჩაფლული სიგარეტით ხელში მჯდომი კაცის სახეც გამოჩნდა, მის შემყურე ქალს კი სუნთქვაც გადაავიწყდა. ვერასდროს წარმოიდგენდა როდისმე იქ თუ ნახავდა, ისევ თუ შეხვდებოდა და იმ ცივ, ნაცრისფერ თვალებში ჩახედავდა. ისევ ისეთი იყო, ისევ ისეთი ცივი გამომეტყველება ჰქონდა, არა, ახლა ყინულივით გამხდარიყო, კვლავ არაფრისმთქმელი მზერით შესცქეროდა, ისეთით, მისი ხილვისგან ათრთოლებული ქალი ვერასდროს რომ ვერ იგებდა. დიდი დრო იყო გასული ბოლო ნახვის შემდეგ, ის დღე ახლაც თვალწინ ედგა, მაგრამ არ ესმოდა იმ დროს იქ რას აკეთებდა. ირგვლივ მის გარდა არავინ ჩანდა, ნათელი იყო უკვე ყველაფერი იცოდა კაცმა, რომელსაც ემოციები არ გააჩნდა. ახლა კი შიში იტანდა, შიში მისთვის ყელაზე ძვირფასი ადამინის დაკარგვის.
-შენ… - ძლივს გაბედა ხმის ამოღება ერთ ადგილზე მიყინულმა, სუნთქვა შეკრული აკვირდებოდა ოდნავ მოჭუტულ თვალებში და წარმოდგენა არ ჰქონდა რას ფიქრობდა იმ წუთებში.
-გამარჯობა, სესილია. - ცივი, უემოციო ტონალობით ჩაილაპარაკა, ისე რომ თვალი არ მოუშორებია მისთვის. ოდნავ ჩაეღიმა შესამჩნევად რომ შეეკრა სუნთქვა ქალს, გრძნობდა ყველა ემოციას რასაც იმ წუთებში განიცდიდა მისთვის საყვარელი ქალი. ამდენი წლის უნახავი ისე ენატრებოდა თავს ძლივს იკავებდა რომ არ მისულიყო და მოხვეოდა. თავის დაძლევაში სიბრაზე ეხმარებოდა რომელიც მასში მძაფრად ფუნქციონირებდა, მითუმეტეს იმ მომენტში. - დაჯექი. - საფერფლეში ჩააჭყ.ლიტა სიგარეტის მორჩენილი ნამწვი, თითები ერთმანეთში ახლართა და ტუჩებთან მიიტანა.
-აქ რა გინდა? - ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა კაცის შემყურემ. ასეთ პოზაში ჯდომისას დიდ სურვილს აღძრავა მასში, ისე როგორც წლების წინ. მაშინ თავს არ იკავებდა, ახლა კი ვინ იცის რა ფასად უჯდებოდა ერთ ადგილზე დგომა და უბრალოდ საუბარი.
-დაჯექი. - თითებს მოშორებული საჩვენებელი თითი სავარძლისკენ გაიშვირა, თან თვალს არ აშორებდა ქალს.
-არა.
-სესილია… - უცნაურად ჩაიცინა, თან თავი გააქნია ქალის შემყურემ.
-რა გინდა?
-დაჯექი ამის დედაც! - წინ მდგომ ხის მაგიდას ძლიერად დაარტყა გაშლილი ხელის გული, მოულოდნელობისგან კი ადგილზე შეხტა ქალი, მაგრამ სახეზე არსებული მიმიკა მაინც არ შესცვლია. პირიქით, უფრო ამაყი გამომეტყველება აიკრა, თავს მყარად დგომა შემოუთვალა, არაფრის მთქმელი მწვანე თვალებით ჩააშტერდა ბრაზისგან თვალებ ანთებულ კაცს და მასთან სასაუბროდ შეემზადა.
-თქვი აქ რისთვის ხარ და წადი ჩემი სახლიდან.
-ჯანდაბა. - სახეზე ჩამოისვა ხელები მისი საქციელით გაღიზიანებულმა, ნერვებზე მოქმედებდა სესილიას ასეთი ქცევა, თანაც მას შემდეგ რაც ყველაფერი გაიგო განვლილ წლებზე. - ნუ ცდი ჩემს მოთმინებას სესა, შენ იცი რომ გაბრაზებულზე შემიძლია ბევრი რამ გავაკეთო, ნუ მაიძულებ ისეთი რამის გაკეთებას რაც გატკენს.
-საკმარისად არ მატკინე? მეტი რაღა გინდა? მითხარი რა ჯანდაბა გინდა აქ ამდენი წლის შემდეგ! - ხმის ტონს საგრძნობლად აუწია, სახე უფრო გაუმკაცრდა და ის დაბნეული, შეშფოთებული ქალი წამებში გადაიქცა სხვა ადამიანად, ისეთად აქამდე რომ არ ენახა სავარძელში მჯდომ კაცს.
-აქ ჩემი შვილის წასაყვანად ვარ, ვაპირებ სამშობლოში დავაბრუნო, სახლში რომელიც მას ეკუთვნის, საკუთარ მამასთან, რომელიც თურმე დიდი ხნის გარდაცვლილი ყოფილა. არ ვიცოდი მკვდარი თუ ვიყავი.
-დიდი ხნის წინ მოკვდი. - ფეხსაცმელი გაიხადა, თან სველი ქურთუკიც გადაიწია მხრებიდან. იქვე, სავარძელზე მიაფინა, შემდეგ კაშნე მოიშორა ყელიდან და საყვარელ ნაცრისფერებს შეხედა. - გაბრიელს კი ვერსად ვერ წაიყვან, შენ მისი მამობის არანაირი საბუთი არ გაქვს, არც უფლება.
-დარწუმუნებული ხარ? - ოდნავ ჩატეხა ტუჩის კუთხე, ქალის სიტყვებისგან გულში ნაგრძნობი არასასიამოვნო ჩხვლეტა ვერაფრით დააიგნორა, რომელიც ნემსივით ჩაერსო კიდევ ერთი ტკივილი მიაყენა, მაგრამ გარეგნულად კარგად შენიღბა.
-არ მაინტერესებს. გაბრიელს ჩემგან ვერავინ წაიყვანს. დაუფიქრებლად მოვკლავ იმას ვინც ჩემს შვილს ხელს დაადებს! შენ იქნები ეს თუ სხვა. მისთვის მამა ისედაც მკვდარია, შენი გამოჩენა კი არაფერს ნიშნავს. გაბრიელი ჩემია, მე ვარ მისთვის ყველაფერი და მისი გრძნობებიც მხოლოდ მე მეკუთვნის. ის არასდროს დამტოვებს, შენ თუ ძალით წაიყვან, შეგიძულებს. მე ვიყავი მის გვერდით ყოველთვის, მე და არა შენ! ეს ყველფერი კი ძალიან კარგად ესმის ხუთი წლის ბავშვს. იმაზე მეტი ესმის და იცის ვიდრე შენ წარმოგიდგენია.
-რა ეგოისტი ხარ. გაიქეცი, დამემალე, ახლა კი იმის თქმის უფლებას აძლევ შენს თავს რომ მე მისი მამობის უფლება არ მაქვს? - სიმწრით ჩაეცინა, ოდნავ გააქნია თავი, მერე კი ქვევიდან ახედა ჩუმად მყოფ ქალს. - შენ! - მკაცრად წამოიძახა, თან ფეხზე წამოდგა და კედელთან ატუზული ქალისკენ თვალებ ანთებული დაიძრა, ისე სწრაფად მიაუახლოვდა ვერსად გაქცევა ვერ მოასწრო დაბნეულმა. - შენ ჩემი შვილი დამიმალე, ჩვენი შვილი, მომპარე მამობის უფლება, მთელი ეს დრო მის გარეშე გამატარებინე, ისე რომ წარმოდგენაც არ მქონდა მისი არსებობის შესახებ. წახვედი ჩემგან ყველაფრის უთქმელად და ისე დაიმალე ვერ გიპოვნე, იქამდე სანამ შენი დამპალი ძმის მეგობარი არ ვიპოვნე, რომელიც თურმე მთელი ამ დროსი მანძილზე გმალავდა. - სესილიას სახესთან ძალიან ახლოს იყო, ჩაწითლებული თვალები გასდიდებოდა, გაბრაზებული ხმადაბლა საუბრობდა და ხელებს ძლივს იმორჩილებდა რომ არ შეხებოდა.
-ანრი არასდროს გეტყოდა ჩემს ადგილმდებარეობას! - თვალებში სითხე ჩასდგომოდა, მაგრამ არაფრის დიდებით ახამხამებდა. კაცის სურნელიც ცხვირს უწვამდა და სურვილისგან ამწვარი თვალების გახელილ მდგომარეობაში შენარჩუნებაც უფრო ურთულდებოდა.
-პირიქით, მეხვეწებოდა გეტყვიო. - მის ჩაშავებულ თვალებში უცნაური სხივი გაკრთა და ოდნავ შეაშინა კიდეც კედელზე აკრული ქალი ამის დანახვამ.
-ახლა ამას მნიშვნელობა აღარ აქვს. წადი აქედან და აღარ დაბრუნდე. არ მინდა შენთან რაიმე საერთო მქონდეს.
-აქ მხოლოდ ჩემი შვილის გამო ვარ, მხოლოდ ის და მისი მომავალი მაინტერესებს, ჩვენ კი დიდი ხნის წინ დავასრულეთ. - ამღვრეულ მწვანე თვალებში უყურებდა ნაკანს, ყველაფერს გრძნობდა რასაც იმ წუთებში ქალი განიცდიდა, ხედავდა როგორ უნდოდა შეხებოდა, წამით დახედა მთრთოლვარე ტუჩებზე სურვილისგან ერთმანეთს რომ დაშორებოდა და ჰაერში ცხელ ჰაერს ფანტავდა. მალევე ამოუტივტივდა გონებაში განვლილი დრო და დენდარტყმულივით ისე მოშორდა ქალს არც შხებია. -ხვალ ისევ მოვალ და ავირჩიოთ დღე როდესაც თბილისში დავბრუნდებით. - კართან მისულმა სწრაფად ჩაილაპარაკა, მაგრამ მისი პასუხი არ გაუგია. - გაქცევაზე არც იფიქრო. - ოდნავ გაატრიალა გვერდზე თავი, იატაკს მიშტერებული ქალის სილუეტი დალანდა, მერე კი ღია კარებში გავიდა და კარიც გაიხურა.
***
-დედა. - სამზარეულოში ბართან მდგომ მაღალ სკამზე მჯდომმა, დაკვირვებით შეათვალიერა ჩაფიქრებული ქალი, რომელიც ჩაის ერთი ჭიქიდან მეორეში ასხამდა უკვე მეშვიდედ.
-მმ… გისმენ, რა გინდა?
-ჩაი. - დაეჭვებულმა კიდევ ერთხელ აათვალიერა, ბოლოს წინ დადებულ ფინჯანს შემოხვია თითები და ცოტა მოსვა. - დღეს მამა უნდა მოვიდეს.
-ვინ? - წამსვე ყურები ცქვიტა ბავშვის ნათქვამზე. იმდენად ეუცნაურა მისი ნათქვამი “მამა” წამით ვერც მიხვდა ვისზე იყო საუბარი. შემდეგ ჩამოსცხა, იგრძნო სიმხურვალე როგორ წავიდა თავიდან ქვემოთ, ერთ ადგილზე გაშეშდა და ხელებიც აუკანკალდა იმის გააზრებისას რომ კონსტანტინე მალე ისევ იქ გაჩნდებოდა.
-რატომ არ მითხარი?
-გაბრიელ, შეგიძლია უბრალოდ შენი საუზმე მიირთვა? - ურეაქციოდ მჯდომ ბავშვს ნაცრისფერ თვალებში ჩააშტერდა. კიდევ უფრო გაარჩია მამა-შვილს შორის არსებული მსგავსება და სუნთქვა შეეკრა მათი ერთად წარმოდგენისას.
-დედა, თუ არ გინდა მასთან ერთად, შეგვიძლია დავრჩეთ. - დიდი კაცივით წყნარად ჩაილაპარაკა, ორცხობილა ჩაიში ოდნავ ჩაყო, შემდეგ დარბილებული ადგილი მოაჭამა და კვლავ არაფრის მთქმელი თვალები მიაბყრო ფეხზე მდგომს.
-და შენ რას ფიქრობ? - ხმამაღლა ამოიოხრა, მის გვერდზე მოთავსდა და ხელი თმებზე გადაუსვა.
-მე მამა მჭირდება. - სრულიად მშვიდი ტონით განაცხადა, სესილიამ კი ხელებში ჩარგო სახე და იდაყვებით ბარის ზედაპირს დაეყრდნო.
-ჯანდაბა, რატომ გავხარ ასე ძალიან.
-არ მოგწონვარ?
-ძალიან მომწონხარ.
-რადგან ის მოგწონდა ხო? - მასზე მიშტერებულ დედას ოდნავ გაუღიმა. მის მოჭუტულ თვალებზე კიდევ უფრო გაეღიმა, სწრაფად ჩახტა მაღალი სკამიდან და ჯიბეებში ხელებ ჩაწყობილი თავისი ოთახისკენ დაიძრა.
ერთ ადგილას იჯდა ხელებში თავ ჩარგული, თვალ დახუჭული ფიქრობდა რა გაეკეთებინა, მაგრამ ვერაფერი გადაეწყვიტა. მალე ფიქრი სახლში შესულმა დამხმარე ქალმა შეაწყვეტინა და ოდნავ გონზეც მოვიდა.
-არ მიდიხარ დღეს?
-გავენთავისუფლე.
-რამე მოხდა? გუშინ ვიღაც კაცი იყო მოსული, გაბრიელს ელაპარაკებოდა, მაგრამ ვერ გავიგე რა თქვა. მის გამო ხარ ასე?
-კონსტანტინე. - თავი დაუქნია ოდნავ. - მისი მამაა.
-ასეც ვიფიქრე… - სკამზე ჩამომჯდარმა სტარბაქსის ჭიქაში მოთავსებული ყავა გაუწოდა სესილიას, თან თავისი მოსვა. - ძალიან გავს, ასეთი მსგავსება არასდროს მინახავს.
-ძალიან გაბრაზებული იყო, ასეც უნდა იყოს, მაგრამ მე მაშინ არ შემეძლო მასთან დარჩენა.
-მისმინე. ადამიანები ხშირად ვუშვებთ შეცდომებს და არასწორ გზაზე მივდივართ. გაბრაზებულზე მცდარ გადაწყვეტილებებს ვიღებთ, ხშირ შემთხვევაში კი ამის გამოსწორებას ვეღარ ვახერხებთ. მე არ ვიცი რა მოხდა, მაგრამ ვფიქრობ მშვიდად საუბარი არცერთს გავნებთ.
-მე გავიქეცი.
-შეიძლება სწორად მოიქეცი, ან შეცდი, არავინ ვიცით რა როგორ იქნებოდა, მთავარია ახლა რა მოხდება და რა იქნება მომავალში. კარგად უნდა დაფიქრდე და ისე მიიღო გადაწყვეტილება, რადგან შეიძლება მთელი შენი მომავალი, და არა მხოლოდ შენი, ამ ერთ გადაწყვეტილებაზე იყოს დამოკიდებული.
-შეგიძლია დღეს დაისვენო. - ოდნავ გაუღიმა მადლიერების ნიშნად, თან თითები მოუჭირა მტევანზე.
-იმას ვნახავ და წავალ.
-მადლობა, ემა. - გაბრიელის საძინებლისკენ წასულს გააყოლა თვალი, შემდეგ შვილთან ერთად გააცილა და რამდენიმე წამში ტელევიზორთან მოთავსებულ შვილს მიუახლოვდა. დივანზე წამოწვა, თავი მის მუხლებზე დადო, თვალებ დახუჭულმა ღრმად ჩაისუნთქა და შვილს ხელისგულზე აკოცა. მან კი დედის თმებზე დაიწყო თამაში, თან ტელევიზორს უყურებდა.
მალე კარებზე ზარის ხმაც გაიგო, ანერვიულებული დაიძრა მის გასაღებად. იცოდა ვინც იქნებოდა და ნერვიულობისგან შინაგანად კანკალებდა. კარის გაღებისთანავე წააწყდა ნაცრისფერ თვალებს, წამსვე სუნთქვა შეეკრა, რაღაცას ეძებდა, რაიმე ნიშანს რითიც მიხვდებოდა კაცის ახლანდელ გრძნობებს, მაგრამ ვერაფერი ამოიკითხა. ჩვეული სინაცრისფრე, რომელსაც ერთ დროს ყველაზე ნათელ ფერად თვლიდა. თვალი აარიდა მის სახეს, კარები ფართედ გააღო და შიგნით შეატარა. მშვიდად, მყარი ნაბიჯებით მიაბიჯებდა მისაღებისკენ, სესილია კი მის ზურგს მიშტერებული უკან მიჰყვებოდა. ყოველთვის მოსწონდა მისი სიარულის მანერა, მხრებში გასწორებული, თავ აწეული რომ დააბიჯებდა ამაყი გამომეტყველებით. შესასვლელთან გაჩერებული შორიდან უყურებდა როგორ უახლოვდებოდა პირველი შვილს, აინტერესებდა როგორ შეხვდებოდნენ ერთმანეთს ორი ერთნაირი თვისებების მქონე ადამიანი და რა გრძნობას გამოაჩენდნენ ერთმანეთის მიმართ. უყურებდა მამის დანახვისას ფეხზე წამომდგარი როგორ ელოდებოდა კაცის მიახლოვებას, შემდეგ მის წინ ჩაიმუხდა კონსტანტინე, ბავშვს თავზე გადაუსვა ხელი, რაღაც უთხრა ხმადაბლა, მაგრამ გაბრიელს წარბიც არ შეუხრია, კისერზე მოხვია ხელები, ტუჩები კი მხარზე ჩამოადო. ლოყაზე ცრემლი რომ იგრძნო მაშინ გაანალიზა რომ აღარ სუნთქავდა. ზურგი აქცია მამა-შვილს, ერთი ხელი მკერდზე მიიჭირა, მეორე პირზე აიფარა და ნესტობით ჰაერის ღრმად შესუნთქვას მოჰყვა, თან ცრემლებს ვერაფრით იკავებდა.
-დედა. - კვლავ შვილის ხმამ გამოაფხიზლა, ცრემლები სწრაფად შეიმშრალა, შემდეგ მათკენ დაიძრა. - ტირი?
-არა, უბრალოდ… ემოციურია ეს სანახაობა. - სიტუაციის განსამუხტად ჩაიცინა, მათ წინ სავარძელზე მოთავსდა და კონსტანტინეს თვალი გაუსწორა, შემდეგ შვილს შეხედა და გული რამდენიმე წამით გაუჩერდა მათი ერთად დანახვისას. ზუსტად ერთნაირად ისხდნენ, ერთნაირი გამომეტყველებით და ეს ყველაფერი გონება არეული ქალის გრძნობებზე ძალიან მოქმედებდა.
-დედაშენი ზედმეტად ემოციურია.
-ვიცი, ჩემი ემოციებიც მას აქვს. - მშვიდად ჩაილაპარაკა, პირველს კი ჩაეღიმა იმის გახსენებისას თუ როგორ ეუბნებოდა სესილიას ზუსტად ამ სიტყვებს.
-მეც ამას ვეუბნებოდი ერთ დროს.
-ძველი დროის გახსენება საჭირო არ არის, დიდი დრო გავიდა, ბევრი რამ მოხდა და შეიცვალა. გაბრიელ, შენს ოთახში შედი, ჩვენ სალაპარაკო გვაქვს.
-ეს ხომ მე მეხება, რატომ არ შეიძლება დავრჩე?
-ზედმეტი შეკითხვების გარეშე, მალე. - ხელი გაიშვირა საძინებლისკენ, ისიც თვალების ტრიალით ჩავიდა დივნიდან და თავისი ოთახისკენ კვლავ ჯიბეებში ხელებ ჩაწყობილი წავიდა.
-ნამდვილად 5 წლის არის? - დაეჭვებულმა გააყოლა თვალი შვილს. ბედნიერებით ივსებოდა მისი არსებობისგან და იმის ცოდნისგან თუ რამდენად ჰგავდა.
-ასეთია, ყოველთვის წყნარი იყო, თვეებისაც კი არ ტიროდა. რომ დაიბადა მეგონა მკვდარი იყო, რადგან ტირილის ხმა არ გამიგია. ექიმები გაოცებულები იყვნენ. - ერთმანეთში ახლართულ თითებს დახედა, შემდეგ კვლავ მის თვალებს გაუსწორა მზერა.
-გუშინ გაბრაზებული ვიყავი, საკუთარ თავს არ ვგავდი, ბოდიშს გიხდი ყვირილისთვის და კიდევ იმისთვის თუ რაიმე არასწორად გითხარი. - ფეხი ფეხზე გადაიდო, თან პიჯაკის საყელო შეისწორა. - მშვიდად საუბარი და ყველაფრის გარკვევა მინდა. გთხოვ, ზედმეტი დრამების გარეშე.
-კარგი. - არასასიამოვნო შეგრძნებამ დაუარა სხეულში, ეუცხოვა ეს ტონი და მისი ასეთი საუბარი. ისეთი გრძნობა დაეუფლა თითქოს სრულიად სხვა ადამიანი იჯდა მის წინ, თოთქოს ის არ იყო კაცი რომელიც უყვარდა და უცნობს ესაუბრებოდა.
-მინდა გითხრა რომ მისი არსებობა იქამდე ვერ დავიჯერე სანამ არ ვნახე. ხვდები ალბათ რატომ.
-კი. - თავი თათბირზე ეგონა, სადაც სერიოზულ პროექტზე მსჯელობდა. დაძაბულ სხეულს ვერაფრით ადუნებდა, თითქოს ეკლებზე იჯდა, თითებს გაუაზრებლდ აწვალებდა, ვერც თვალს უსწორებდა სერიოზული სახით მჯდომ კაცს.
-ამიტომ გამიკვირდა და წარმოუდგენლად ჩავთვალე მისი არსებობა. მე შენს გამო დავიწყე მკურნალობა, შენ კი მამობის უფლება წამართვი თვალის დაუხამხამებლად. ამის გააზრებამ გამაბრაზა და ალბათ სადღაც გულის სიღრმეში მატკინა კიდეც. - ურეაქციოდ დაასრულა საუბარი, იატაკს მიშტერებულმა ნაკანმა კი წამსვე ქვევიდან ახედა. სუნთქვა უჭირდა, საკუთარი გულის ცემა ესმოდა და მისი ხმის მოსმენისას უფრო და უფრო იპყრობდა ის ვნება რომელიც მის მიმართ გააჩნდა.
-როგორ უნდა დავრჩენილიყავი კაცთან რომელიც სხვებს ჩემზე მაღლა აყენებდა. - დაუკითხავად გადმოკვეთა ცრემლმა თვალის ჯებირები და ლოყაზე დაეშვა. - ვერ ვიქნებოდი მეორე ხარისხოვანი, ამას უშენოდ ცხოვრება მერჩივნა, ახლა კი აქ ვართ.
-რაზე საუბრობ სესა? - ჯერ სიმწრით ჩაიცინა, მერე კი დაბნეული ყურადღებით დააკვირდა ქალს. ვერ იგებდა რას გულისხმობდა, არასდროს უგრძნობინებია მისთვის რაიმე მსგავსი, პირიქით ყოველთვის ყველაზე წინ აყენებდა და ამას სესილიაც ხედავდა. ნელ-ნელა უფრო მეტ გაურკვევლობას აწყდებოდა მისი წყალობით.
-ხომ მიიღე ის რაც ჩემგან გინდოდა?
-და რას ფიქრობ, რა მინდოდა? - წინ გადახრილი მუხლებს დაეყრდნო იდაყვებით, თვალებ მოჭუტულმა მთლიანად შეათვალიერა წარბშეკრული, უფრო ლამაზი, ქალური და დახვეწილი რომ გამხდარიყო. ფორმებიც შევსებოდა, ახლა უფრო სექსუალურად გამოიყურებოდა და კაცსაც სურვილი უმძაფრდებოდა. ისედაც მონატრებული ჰყავდა, ეს ყველაფერი, მასთან ასე ახლოს, თანაც შორს ყოფნა სულს უხუთავდა, მაგრამ ის ბრაზი რომელიც წლების მანძილზე მის გულში სახლობდა, ზედმეტი მოქმედების საშუალებას არ აძლევდა. - მე შენგან სიყვარულის და გვერდზე ყოფნის გარდა არაფერი მდომებია სესილია, მეგონა ეს ისედაც იცოდი, მაგრამ ახლა ჩვენი საუბრიდან გამომდინარე, ვხედავ ორივე სხვადასხვა ტალღაზე ვყოფილვართ.
-მნიშვნელობა აღარ აქვს. ჩვენ ჩვენი არჩევანი გავაკეთეთ, ახლა ჩვენი შვილის მომავალი გადავწყვიტოთ.
-მინდა ჩემს გვერდით იყოს. ისევე სჭირდება მამა, როგორც დედა. მე მის გვერდით არ ვყოფილვარ ამ დროის მანძილზე, არცერთმა არ ვიცით რას ნიშნავს მამა-შვილური ურთიერთობა, ეს შენი ბრალია, მაგრამ ამისთვის სხვა დროს მოგთხოვ პასუხს. - მის თვალებში უცნაური სხივი გაკრთა, კარგად ეცნობოდა ეს მზერა ნაკანს, ამის გააზრებისას წამსვე სუნთქვა შეკრული გასწორდა სავარძელზე, გაოფლიანებული ხელის გულები შარვალზე გაისვა, სხეულში დავლილმა ჟრუანტელმა კი აიძულა ფეხები ერთმანეთზე კიდევ უფრო მიეტყუპებინა. ძლივს შეძლო მზერის კვლავ გასწორება კაცისთვის.
-შენ მოითხოვ მივატოვო ყველაფერი აქ და დავბრუნდე საქართველოში შენთან ერთად, მხოლოდ იმიტომ რომ ბავშვი შენთან ახლოს იყოს.
-რა გაქვს აქ რასაც ვერ თმობ?
-ყველაფერი. სამსახური, მეგობრები, თავისუფლება და ცხოვრება რომელიც მხოლოდ მე მეკუთვნის. ჯანდაბა, ყველაფერი შენს გამო მოხდა კოსტა. შენ ამირიე ცხოვრება. შენს გამო მივატოვე ყველაფერი და ახლა გინდა აქაურობაც დავტოვო. დავბრუნდე ქვეყანაში სადაც არანაირი პერსპექტივა არ ექნება ჩემს შვილს და არც მე. ქვეყანაში სადაც შენი წყალობით აღარავინ მყავს, მხოლოდ იმიტომ რომ შენ ასე გინდა?
-შენ რას იზამდი ჩემს ადგილას სესილია? ფეხებზე დაი.კიდები საკუთარ შვილს და გააგრძელებდი ცხოვრებას ჩვეული რუტინით? შენ უნდა გესმოდეს როგორია უმამოდ გაზრდა. ახლა როცა ჩემმა შვილმა მნახა, გინდა უბრალოდ ავდგე, წავიდე და ცარიელი დავტოვო?
-ამბობ რომ ჩემს გამო დაიწყე მკურნალობა. ჩემგან თუ გინდოდა ბავშვი, რატომ არ იფიქრე იმაზე რომ ერთ დღეს, როცა გაიზრდებოდა შეიძლება გაეგო საკუთარი მამის სიბინძურის შესახებს, გაეგო რომ საკუთარ მამას, ბიძის სისხლში ჰქონდა ხელები გასვრილი. შენ, ტკივილის მოყენების შემდეგ მოდიხარ და პრეტენზიას გამოთქვამ იმაზე თუ როგორ დაგიმალე ბავშვი.
-ანუ ეს ყოფილა პრობლემა… - ცინიკურად ჩაიცინა თავდახრილმა. - შენ მე დამპირდი რომ არ მიმატოვებდი, გახსოვს? გითხარი კიდეც რომ შენი პირობა მერყევი იყო. მითხარი თუ წახვიდოდი, მომეძებნე და დამებრუნებინე… ჰოდა ახლა მეც აქ ვარ, მაგრამ დარწმუნებული აღარ ვარ რომ კვლავ შენი ჩემთან ყოფნა მინდა.
-შენ შენი არჩევანი გააკეთე და ახლა არ გაქვს უფლება აქ მოხვიდე და ამაზე შემედაო!
-ანუ მე მკვლელი ვარ, რომელმაც შენი გრძნობები არაფრად ჩააგდო და ძმა მოგიკლა. - სიმწრით გაიცინა, ყურებს ვერ უჯერებდა, უკვე ეჭვიც ეპარებოდა იმაში რომ სესილიას ესაუბრებოდა. - სესილია... შენი დამპალი ძმის წყალობით ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანი მიწას მივაბარე. სრულიად შიშველი, შეურაცხყოფილი, დამახინჯებული სხეულით, სამი დღის მკვდარი ვიპოვნე მდინარის პირას! ამის ნახვის შემდეგ, შურისძიების და ამის ჩამდენის მოკვლის აუტანელი წყურვილის გარდა არანაირი სურვილი არ მამოძრავებდა! - თვალებ ჩაწითლებული შესცქეროდა ქალს, ზიზღი მთლიან სახეზე მოსდებოდა და ანთებული თვალებით საშიშ მხეცს ჰგავდა. პირველად ხედავდა ასეთს სესიალია, პირველად ესმოდა ეს სიტყვები მისგან და ყურებს ვერ უჯერებდა. ცრემლები დაუკითხავად მოსდიოდა, ყელში გაჩხერილი ბურთის გადაყლაპვას ვერაფრით ახერხებდა და თვალსაც ვერ აშორებდა გაცოფებულ კაცს. - მე დამნაშავე დავსაჯე, არა ისე როგორც მინდოდა, ან ვაპირებდი, ესეც მხოლოდ შენს გამო. არ ჰქონდა უფლება ის ჰაერი ესუნთქა რომელსაც მე ვსუნთქავდი და ჩემი და ვეღარ. ამიტომ აღარასდროს მოიხსენიო ის ნაბი.ჭვარი ჩემი შვილის ბიძად! შენთან კი… შენ სხვა იყავი, იქამდე იყავი სანამ შენი დამპალი ძმა გამოჩნდებოდა. იქამდე სანამ ერთმანეთს გამოფენაზე შევხვდებოდით. ჯანდაბა სესილია! მე შენ გითხარი რომ მიყვარდი, ახლა კი მეუბნები რომ მეორე ხარისხოვანი იყავი და შენზე მაღლა სხვებს ვაყნებდი. რატომ ფიქრობ ასე როცა შენთვის მიზეზი არ მომიცია?!
-მაშინ… რატომ არ მოხვედი იმ დღეს ჩემს წასაყვანად. - ატირებულმა ქვევიდან ახედა, იმ ყველაფრის გახსენება წარმოუდგენლად სტკენდა, საუბრის გაგრძელება აღარ სურდა, მაგრამ რადგან აქამდე იყვნენ მისულები უნდოდა ყველაფერი დაემთავრებინა.
-რომელ დღეს, სესილია? - წარბ შეკრულს თვალები მოეჭუტა და ისე დასჩერებოდა ქალს ზევიდან, რომელიც მიღებული პასუხისგან გაშეშებულიყო, ცრემლები მოსდიოდა მწვანე თვალებიდან და წარმოდგენა არ ჰქონდა პირველს იმ დროს რას ფიქრობდა. ნაკანი კი თავზარდაცემული მისჩერებოდა კაცს. ხმას ვეღარ იღებდა, ვეღარც საკუთარი გულის ფეთქვას გრძნობდა, უნდოდა ეფიქრა რომ უბრალოდ თავს ისულელებდა კონსტანტინე და ყველაფერს ხვდებოდა, მაგრამ მისი სახის ყურებისას სერიოზული გამომეტყველების გარდა ვერაფერს ხედავდა.
-თავს ნუ ისულელებ კონსტანტინე!
-უკვე ზედმეტად ბევრს გითმენ და ჯობია სიტყვებს დაუკვირდე, არც ერთი ვართ ძველ მდგომარეობაში და ნუ ისარგებლებ იმით რომ ჩემი შვილის დედა ხარ. - ცივად ჩაილაპარაკა და კიდევ ერთხელ მიანიშნა ქალს თავის ცხოვრებაში მისი ახლანდელი ადგილმდებარეობის შესახებ.
-შენ მეგისთან წახვედი მაშინ როცა საათების მანძილზე გელოდებოდი. ვნერვიულობდი იმაზე რომ გიჟივით მეძებდი რადგან შეტყობინებებზე არ გპასუხობდი და მაშინ როცა მეგონა კარებს შემოაღებდი და იქიდან, ჩემი ძმისგან საბოლოოდ წამიყვანდი, შენს საყვარელ მეგობართან მიხვედი! ახლაც გული მერევა იმის გახსენებისას როგორ გაკოცა. - ზიზღი გაუკრთა მწვანე თვალებში და თავი გვერდზე გაატრიალა.
-რეებს ბოდავ? - სიმწრით გაიცინა, უკვე ფიქრობდა რომ თავის დასაძვრენად იგონებდა ზღაპრებს და ამით მის ნერვებზეც თამაშობდა. - შენ საიდან იცი მე ვისთან მივედი, ან მეგი სად იყო? - წარბ შეკრულმა მაშინვე დასვა კითხვა როგორც კი სესილიას სიტყვები გაიაზრა.
-ჯანდაბა კოსტა აღიარებაც კი არ შეგიძლია და აქ როგორ დგახარ.
-გითხარი სიტყვები გეკონტროლებინა, ნუ ცდილობ ჩემს მეტად გაბრაზებას და გაღიზიანებას. საერთოდ რაზე საუბრობ, ბოლოს მთელი დღის მანძილზე მწერდი და მიყვებოდი როგორ გაგწუწა ლილიანის ძმამ. - ხელი აიქნია ქალის საუბრით გაღიზიანებულმა, მის შოკირებულ სახეზე კი ოდნავ თვითონაც დაიბნა.
-რა? - ძლივს თქვა ერთი სიტყვა, ყველა მოგონება ამოუტივტივდა გონებაში და მისი საუბრიდან გამომდინარე მიხვდა რომ მწარედ მოტყუვდა. გულის არეში კიდევ ერთხელ იგრძნო ტკივილი, შემდეგ ისე აეწვა მარჯვენა მხარე სუნქვაც კი გაუჭირდა. ხელი მთელი ძალით მიიჭირა მკერდზე და ცრემლებიც მაშინვე გადმოსცვივდა. - შეუძლებელია… ასე როგორ… მან მე… ჩემმა ძმამ… - შეუწყვეტლივ ბურტყუნებდა, წინადადებას ვერ აბამდა, გონებაში ყველაფერს აკავშირებდა და ტირილსაც უფრო. თვალები ეწვოდა, ყელში გაჩხერილი ბურთი სუნთქვის საშუალებას აღარ აძლევდა და დივნის სახელურს დაყრდნობილი ჰაერს დიდი რაოდენობით ისუნთქავდა. მისი შემყურე პირველი კი აფორიაქებული უყურებდა და ვერ გადაეწყვიტა მიახლოვებოდა თუ არა. ყველაფრის მიუხედავად მისი ასეთ მდგომარეობაში ყურება არ მოსწონდა, მაგრამ დაგროვილი ბრაზის და სიამაყის გამო ერთ ადგილზე გაშეშებული იდგა, მუჭები შეეკრა და ყბებ დაჭიმული იატაკს მისჩერებოდა. ბოლოს მაინც უღალატა თავს, იქვე პატარა მაგიდაზე მოთავსებული წყლის დოქიდან გამჭირვალე სითხე ჭიქაში ჩამოასხა და ისე მიაწოდა არც შეუხედავს.
-დეე კარგად ხარ? - ანერვიულებული ბავშვი იქვე ჩამომდგარიყო, ხან ლამის გონება დაკარგულ ქალს უყურებდა, ხან ფეხზე მდგომ ორმეტრიან მამას და მისვლასაც ვერ ბედავდა.
-ჰო, ყველაფერი რიგზეა შედი შენს ოთახში და არ გამოხვიდე სანამ არ გეტყვი.
-დედა…
-გაბრიელ ნუ გამამეორებინებ.
-მაგრამ ცუდად ხარ და არ მინდა ცუდად იყო, თუ ეს საუბარი ცუდად გხდით შეწყვიტეთ და სხვა დროს გააგრძელეთ.
-წამოდი შევიდეთ, მანამდე დედაც კარგად გახდება. - ბავშვს ზურგზე მიადო ხელი და საძინებლისკენ წაიყვანა, მასთან ერთად შევიდა შიგნით, კარებიც მიხურა და საწოლზე ჩამომჯდარი შვილის წინ ჩაიმუხლა. - ნუ ნერვიულობ, უბრალოდ ანერვიულდა, ხომ იცი როგორი ემოციურია. - თმაზე გადაუსვა ხელი, თავის მსგავსი სახე მთლიანად შეუთვალიერა და სხეულში სასიამოვნო შეგრძნება დაეუფლა იმის გააზრებისას რომ ეს პატარა არსება მისი იყო, თანაც ასე ძალიან ჰგავდა.
-შენც გაბრაზდი ხო? - თავ დახრილმა ჩაილაპარაკა, კონსტანტინეს კი თვალები გაუფართოვდა. - ჩემი თავი რომ დაგიმალა… - ბოლოს მიაყოლა სიტყვები და მამას ქვევიდან ახედა.
-მე და დედაშენს ლამაზი წარსული გვქონდა, მაგრამ მისმა სულელურმა ნაბიჯმა ყველაფერი გააფუჭა. რომ არა მისი ეს ქცევა ახლა არ გავიცნობდით ერთმანეთს და ჰო, გაბრაზებული ვარ, თანაც ძალიან და არ ვიცი როდისმე მის პატიებას თუ შევძლებ, მხოლოდ შენი დამალვის გამო არა, ბევრი რამ არის რისი პატიებაც ჩემთვის ძალიან რთულია.
-მესმის ჰო, მეც გავბრაზდი დედაზე, მაგრამ არაფერი მითქვამს. არ მიყვარს როცა ჩემგან რამე სწყინს, ნერვიულდება და თავს ძლივს იკავებს რომ არ იტიროს, ზოგჯერ უბრალოდ მიყურებს ხოლმე ჩაფიქრებული იქამდე სანამ ცრემლი არ გადმოუვარდება ხოლმე, მერე ფხიზლდება და სხვა თემაზე იწყებს საუბარს. - წარბშეკრული ბუტბუტებდა, მის საუბარზე კი ღიმილს ვერ იკავებდა პირველი, ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს ყოველ დღე უყურებდა და მის გაზრდაში მონაწილეობას იღებდა. უკვირდა ბავშვი ამდენ რამეზე ფიქრს რომ ახერხებდა, მაგრამ მერე მათ შორის მსგავსება ახსენდებოდა და ამ გაკვირვებას სიამაყე ანაცვლებდა. ერთი სული ჰქონდა როდის გაიგებდა მის დაძახებულ მამას, მაგრამ ბავშვი ჯერ არაფრის თქმას არ აპირებდა. ესმოდა რთული იყო ბავშვისთვის მასთან უცებ შეგუება, თან ისეთი ბავშვისთვის როგორიც გაბრიელი იყო, მაგრამ მაინც ძალიან უნდოდა მისი ნათქვამი ერთი სიტყვის მოსმენა.
-არ ინერვიულო, უბრალოდ წარსულში მომხდარს გავარკვევთ, რაც არ უნდა იყოს სახლში დავბრუნდებით და თუ გინდა მისი არ ანერვიულების მიზნით საერთოდ არ დაველაპარაკები. - მომღიმარმა მოჩქმიტა ლოყაზე, მის ჩაცინებაზე კიდევ უფრო გაიღიმა და გულიც სითბოთი აევსო.
-არა ეგრე უფრო ინერვიულებს ალბათ. - თვალები აატრიალა და კონსტანტინეც გააცინა. - სამივე ერთად ვიცხოვრებთ?
-მთავარია შენ იყო ჩემთან, სახლი დიდია და დედაშენიც დაეტევა. უკან დიდი ეზო გვაქვს, ბასეინიც, რომ ჩავალთ მაშივე იბანავე თუ გინდა.
-მართლა? ძაღლი?
-ძაღლი არ მყავს, მაგრამ თუ გინდა ვიყიდოთ.
-მართლა? - თვალებ დამრგვალებულს სიხარულისგან მნათობი სხივები გაუკრთა ნაცრიფერ თვალებში და პირველიც მიხვდა იმ დროს მხოლოდ ამ ადამიანისთვის ღირდა ცხოვრება.
-ჰო მართლა... გავალ, დაველაპარაკები დედაშენს და ჩვენ მერე გავაგრძელოთ ლაპარაკი კარგი?
-ეცადე ცუდად არ გახდეს ხო?
-კარგი. - შუბლზე აკოცა მომღიმარმა, მერე კი ოთახიდან გავიდა, კარი გაიხურა და თვალებ დახუჭულმა კეფა კარის ზედაპირს მიადო. რამდენიმე წამი ღრმად სუნთქავდა, შემდეგ კვლავ მისაღებისკენ დაიძრა და შედარებით დამშვიდებულ ქალს ნელა მიუახლოვდა. ქვევიდან ახედა სესილიამ, თან სახეზე ჩამოისვა ხელები. - მეგონა შევთანხმდით დრამების გარეშე საუბარზე.
-არ გინდა.
-იცი სესილია, რაც უფრო მეტად ვიაზრებ რომ შვილი მყავს და შენ ის დამიმალე, უფრო მეტად მიმძაფრდება შენთვის რამის დაშავების სურვილი.
-იმ დღეს ლილიანთან რომ წავედი და მოგწერე მივედითქო, მაგ დროს ვიღაცეებმა დამიჭირეს, მანქანაში ჩამტენეს და მახარეს შენს ძმასთან მიგვყავხარო. გიომ ტელეფონი წამართვა და მითხრა ისედაც იცის კონსტანტინემ, შენმა დაცვამ მოახსენა უკვეო.
-დაცვა სახლში დატოვე როგორც მახსოვს.
-შენ არ… არ გამოგიყოლებია? - ამღვრეული მწვანე თვალები შეანათა პირველს, კონსტანტინეს კი სიმწრით ჩაეცინა მის უნდობლობაზე, ხელი სახეზე ჩამოისვა, შემდეგ კი თავი დანანებით გააქნია.
-დაცვა შენს დასაცავად იყო და არა სათვალთვალოდ, რა სისულელეებს მელაპარაკები?
-გიომ მითხრა რომ უკან მომყვებოდნენ და შეგატყობინეს ჩემი წაყვანის შესახებ.
-და შენც დაუჯერე.
-რაში დასჭირდებოდა მოტყუება?
-ჯანდაბა, კიდე ვერ ხვდები? - ნერვებ მოშლილმა ტონს გაუაზრებლად მოუმატა და სესილიაც ადგილზე შეხტა. - ისიც აღარ ვიცი დავიჯერო თუ არა შენი სიტყვები სესილია.
-მე ვხედავდი მეგის… გიომ მითხრა რომ ჩემი ადგილ მდებარეობის შესახებ გაიგე და მოდიოდი, გელოდებოდი, ერთი სული მქონდა როდის წამიყვანდი რომ მისი საუბარი აღარ გამეგო, მერე კი… შენ მეგისთან მიხვედი… - ცრემლების ახალმა ნაკადმა დატოვა მისი სველი თვალები და ტუჩებიც უნებურად დაბრიცა თავ დახრილმა. - და მან რომ გაკოცა… უკვე ვეღარაფერზე ვფიქრობდი კონსტანტინე.
-მერე შენც ადექი და გამოიქეცი ისე რომ არც მნახე. - მის მონაყოლზე სიცილით გააქნია თავი, დაუჯერებელი ეჩვენებოდა მისი სიტყვები, არც დაიჯერებდა რომ არ სცოდნოდა ამ ყველაფერს სესილია ყვებოდა და მისი მოტყუება უბრალოდ არაფერში დასჭირდებოდა. - ყოველ ნახევარ საათში ვიღებდი შენგან შტყობინებას, სადაც წერდი როგორ ერთობოდი, სად უნდა მოვსულიყავი? - კვალავ გაეცინა, თავზე გადაისვა ხელი, თან წინ და უკან სიარულს მოჰყვა.
-ჩემი ტელეფონი გიორგის ჰქონდა… რაში დასჭირდა…
-შენს ჩემგან მოშორებაში და გამოუვიდა კიდეც. მე კი შენი ნდობა და სიყვარული დამანახა. კარგად იმუშავა რა გინდა. - აკანკალებული თითებით ტუჩებს შორის მოქცეულ სიგარეტს ცეცხლი მოუკიდა და დიდი ნაფაზი გამოქაჩა. - მერე რა მოხდა? რომ დაგარწმუნა შენს მიმართ მხოლოდ სამაგიეროს გადახდის სურვილი მამოძრავებდა, აქ გამოგიშვა?
-კოსტა…
-გააგრძელე, მართლა მაინტერესებს.
-იმ დროს ვერაფერზე ვფიქრობდი კოსტა, მისი საუბარი, შენი იქ ხილვა, ლილიანის დამალული საიდუმლოებები და ყველაფერი ერთად სრულ ქაოსს ჰქმნიდა. გიომ მაიძულა წავსულიყავი, ასე ვთქვათ ფსიქოლოგიური გავლენა მოახდინა, ისე სწრაფად აღმოვჩნდი აეროპორტში და ისე გამოვფრინდი გააზრებაც ვერ მოვასწარი. მეუბნებოდა რომ მხოლოდ ჩემი შენგან დაცვა სურდა და რამდენჯერაც ვეუბნებოდი რომ მიყვარდი იმდენჯერ მახსენებდა როგორ აირჩიე შენი მეგობარი და პირველად მასთან მიხვედი. კიდევ უამრავ მსგავს რამეს ამბობდა, იმ დროს კი ვერანაირად ვერ ვაზროვნებდი, არ ვიცოდი შენს ქცევაზე მეფიქრა, თუ ლილიანზე რომელიც წლების მანძილზე მიმალავდა ჩემი ძმის მიმართ არსებულ სიყვარულს და მიუხედავად იმისა რომ იცოდა გიორგი ვერაფერს მისცემდა მაინც მასთან იწვა. ჰო მეც ავდექი და გამოვიქეცი შენს უნახავად, მაგრამ არა ჩემი სურვილით, რადგან იმ წუთიდან მენატრებოდი და მინდოდა შენი ნახვა როცა დილით სახლიდან წახვედი. აქ ანრის შეყვარებულთან ვიყავი და ყოველი შენს გარეშე გატარებული დღე ჯოჯოხეთი იყო ჩემთვის. მინდოდი, მენატრებოდი, მჭირდებოდი. მერე რამდენიმე დღეში მისი სიკვდილის შესახებ გავიგე და სრულიად მარტო დავრჩი, სრულ ბურუსში აღმოვჩნდი, ყველგან შენი ფერი იყო და ყველაფერს დამატებული იმის გააზრება რომ შენ ის მოკალი შენთან მოსასვლელ ყველა გზას მიჭრიდა.
-შენ ჩემი სიტყვები არაფრად ჩათვალე, ჩემი გრძნობები დააიგნორო, არ მენდე და იმ ადამიანს დაუჯერე რომელთან ურთიერთობა არც კი გქონდა შენი თქმით.
-ის ჩემი ძმა იყო. - ატირებულმა ამოილაპარაკა და არც კი სცადა დანამული სახის შემშრალება, ქვევიდან უყურებდა დაბინდული თვალებით. - ყველაფრის მიუხედავად ჩემი ძმა იყო და მისი დაკარგვა მეტკინა. ძალიან მეტკინა. - ძველი დროის გახსენებისას ყელში ბურთი მოაწვა, გულში მტკივნეული ჩხვლეტა იგრძნო და ხელიც ინსტიქტურად მიიჭირა, ისე თითქოს ტკივილს დაიამებდა. - მე მის გარდა სხვა ახლობელი არავინ მყავდა.
-შენ მე გყავდი სესილია, მაგრამ მისი შენარჩუნების მცდელობით ორივე დაკარგე.
-კოსტა…
-მე ის არ მომიკლავს, მის დონემდე არ დავცემულვარ, ისევ შენს გამო, არადა იყო ღირსი მომეკლა. ძლივს შევიკავე თავი ტვინი რომ არ გამესხმევინებინა, მაგრამ იმდენად არ ჰქონდა მის სიცოცხლეს ფასი, არც სხვისთვის და არც თავისი თავისთვის, ისევ საკუთარ თავს გაუჩალიჩა.
-რა?
-ზედმეტი დოზით მოკვდა. - მშვიდად ჩაილაპარაკა. იმდენი დრო იყო მას შემდეგ გასული რეაქციასაც ვეღარ გამოხატავდა. მისი სიკვდილის შემდეგ ოდნავ სიმშვიდე მაინც მოიპოვა, მაგრამ სესილიას არ ყოფნა მთლიანად მშვიდად ყოფნის საშუალებას არ აძლევდა.
-კი მაგრამ… მე მითხრეს რომ შენ მოკალი…
-ჯანდაბა ნუ აგრძელებ ამ საუბარს, უფრო ვბრაზდები. ყველაფერთან ერთად გეგონა შენი გრძნობები არაფრად ჩავაგდე და ის ნაბი.ჭვარი მოვკალი. მომეკლა მაინც, ტყუილად მაინც არ გაატარებდი დროს ამაზე ფიქრში.
-ერთი თვის შემდეგ გავიგე რომ ორსულად ვიყავი… - ხმა აკანკალებულმა გააგრძელა საუბარი და კონსტანტინემაც მაშინვე ყურები ცქვიტა. - მითხრეს რომ ნაყოფი სუსტი იყო და თუ მისი შენარჩუნება მინდოდა თავისთვის უნდა მიმეხედა, არ მენერვიულა, ზედმეტი არ მემოძრავა და კვების რაციონი მეკონტროლებინა. იმის შიშით რომ მასაც დავკარგავდი ცხრა თვის მანძილზე საწოლიდან არ ავმდგარვარ, მხოლოდ აბაზანაში გავდიოდი და აივანზე სუფთა ჰაერის ჩასასუნთქად. ისეთი მშვიდი იყო... ისე გგავდა… ბევრჯერ დავაპირე შენთან დარეკვა, მინდოდა თქმა, მაგრამ მეშინოდა შენი რეაქციის და ახლაც მეშინია. ამიტომ ინსტიქტურად გადმოვედი პირდაპირ შტევაზე… ასე ადვილად არავის უახლოვდება. ბევრი არ მოსწონს და თუ რამე ან ვინმე არ მოსწონს, რაც არ უნდა გააკეთო აზრს ვერ შეაცვლევინებ. დღეს ისე ჩაგეხუტა... ჩემს გარდა არავის ეხუტება, ვერ იტანს ზედმეტ სიახლოვეს და შენთან ასე ადვილად რომ დაამყარა კონტაქტი… ისე გგავს...
-ჩემი შვილია, რომელიც დამიმალე და ამას ვერასდროს გაპატიებ. შენი ფეხით რომ მოსულიყავი… თუმცა ამას მნიშვნელობა აღარ აქვს, დიდი დრო გავიდა. - საათზე დაიხედა წინადადების დამთავრების თანავე, შემდეგ გასასვლელისკენ დაიძრა. - საქართველოში ხვალ საღამოს დავბრუნდებით, მოემზადე. ბავშვს უამრავი ადამიანი ელოდება, რომლებსაც მისი ნახვის დიდი სურვილი აქვთ. - კარის სახელურს მოჰკიდა ხელი, თან ოდნავ გვერდზე გაიხედა. - იმ დღეს მეგის დაკარგვის შესახებ ანდრომ შემატყობინა და მე მის წამოსაყვანად წავედი. შოკურ მდგომარეობაში მყოფმა, შეშინებულმა მეგიმ მაკოცა ჰო, მერე სახლში წავიყვანე, დავბანე და მთელი ღამე მის საწოლთან გავატარე, რადგან ყოველ ნახევარ საათში ტირილით იღვიძებდა და შეშინებული მეხვეწებოდა არაფერი დამეშავებინა. როგორიც არ უნდა იყოს და რაც არ უნდა მქონოდა მასთან ისიც ქალია, შენ კი კარგად იცი როგორ ვერ ვიტან როცა ქალს ასე ექცევიან. შენი სულელური, დაუფიქრებელი ნაბიჯის გამო ყველაფერი დაკარგე და ამაში მე აღარასდროს დამადანაშაულო, ის კიდე ჩემთან აღარასდროს ახსენო და არც ჩემს შვილს უთხრა რომ მისნაირი არსებობდა. - მშვიდად ჩაილაპარაკა, კარები ნელა გამოაღო და გასვლისას უხმაუროდ გაიხურა.