-შვილი რომ გვეყოლება,ნენეს დავარქმევთ! -მუქ,ნუშისებრ თვალებში ვარსკვლავები თვალისმომჭრელად კიაფობდა და მასში მახვევდა..
-წარმოგიდგენია როგორი უნდა იყოს?!-განაბული,ფიქრებში წასული,ღიმილში ფუთავს აღელვებას და მკერდზე ძლიერად მიკრავს..
-შენი თვალის ჭრილით და ჩემი ხასიათით! შენი თლილი თითებით და ჩემი თმის ფერით...-ოცნებებში დახატული ჩვილის სახება წინ დამიდგა და ყველა გრძნობა გადამიფარა...
ცხადება იმდენად რეალურს გავდა,მეგონა,მის გულისცემას ვუსმენდი...
-მინდა მთლიანად ჩვენი იყოს...
ისეთი თავისუფალი და,უკიდეგანო სიყვარულის მატარებელი,როგორიც შენ ხარ..
გულით იმდენ სიკეთეს მინდა ატარებდეს,ვეღარ იტევდეს და,ყველას უნაწილებდეს..
ზუ,ისე მინდა მისი ცხოვრება ღირდეს,ალბათ,ამისთვის ყველფერზე წავალ..-ამღვრეული თვალები ნუშებს გავუსწორე და მათში მოქცეულ საკუთარ გამოსახულებას ჩავაკვირდი..
ირისებში არეკლილი ოცნებებით შემოსილი გოგო სიყვარულით სავსე მზერით შესცქეროდა რკალებს და მასში ყველა დაგროვილ ემოციას ატევდა..
სახეზე იმდენ განცდას გადაევლო,
მივხვდი,
კალმით შემოყვა ყველა ჩემს სიტყვას..
თეთრი კედლისკენ გადაენაცვლებინა მზერა და ალბათ იმ დღეებს ავლებდა თვალს,
დღეის იქით,ოცნების მოლოდინში რომ უნდა გაგვევლო..
მთელი უსასრულობა გავლიე თითქოს,
სანამ მასში იმ მზადყოფნა არ დავინახე,
რასაც გული უთქმელად ელოდა..
ნაკვთებზე თითო გრძნობას ბუდე დაედო და,
დიდ სიყვარულს აჩაღებდა..
-ესეიგი,ნენე არა?!-აღტაცებული მზერა სახეზე მომატარა და ბაგეებისკენ დაიძრა..
ვინ იცის,რა უღმერთოდ მიყვარდა მისი ვნებააშლილი ამბორი.
-ათვლა დაიწყე თი ოცნების ახდენამდე..-გრძნობამორეული გახელებით დამეწაფა და სულში თაბახებად დაგროვილი ყველა განცდა შემომაძარცვა...
იმ წამებში,ალბათ,არცერთი ვფიქრობდით,აუხდენლად თუ გვექცეოდა..
___
****
-ისევ უარყოფითია?!-ნიჟარაზე ჩამომჯდარს მიახლოვდება და ძლიერ ხელებს მკლავებზე მხვევს..
როგორ მინდა,თუნდაც ერთადერთხელ,მოლოდინი გავუჩერო..
უხმო თანხმობას ძლიერ მკერდს უშვერს და წამითაც არ მაჩვენებს,რა ქარცეცხლი ტრიალებს მასში..
-ცრემლი არ დამანახო თი..-აწყლიანებულ თვალებში მტკიცედ მიცქერს და მთლიანი ძალით მიღიმის..
ცდილობს ყველა დარდი შემომაცალოს და სევდა გამიქარწყლოს.
ცდილობს ცეცხლი ჩამიქროს და ძველებური სიმშვიდე დამიბრუნოს,
თუმცა,
იმ დღიდან,50 თვიანი დაუსრულებელი მოლოდინი მთლიანად მანგრევდა და ნამსხვრევებად მაქცევდა..
სუნთქვა მეკროდა ტკივილისგან..
სულს ვერ ვიდგამდი ამომჯდარ გულში...
ნაგროვები სასოწარკვეთა ერთიანად დამესხა თავს და მიწას გამასწორა..
მთლიანად მომწყვიტა და სიცოცხლე გამომაცალა...
-თუ ამაზე ფიქრს შევწყვეტთ,მჯერა,ჩვენთანაც მოვა გაზაფხული...-სულ მცირედაც რომ ვერ ამოვისუნთქე,ნიაღვარად წამოსულ ცრემლებს თითები შეაგება ჯებირებად და ნიჟარიდან მის კალთაში გადმომსვა.
-ჩვენი ცხოვრება ამ დღეზე არ უნდა ავაგოთ თი,მე შვილის გარეშე შემიყვარდი და,ბოლო წამამდე ასე მეყვარები..უკონტროლო დარდი დაგვანგრევს და ამას ვერ შევაჩერებთ..
-სევდა მთლიანად გადმოღვარა თვალებიდან და მასში გამახვია..
გული გამიჩერდა..
ჩემზე კარგად ვინ იცოდა,რად უღირდა თითო ჩემთვის შემოწირული სიტყვა..
-ეს ერთი საფეხურიც უნდა ავიაროთ როგორმე..
ჩემთვის და შენთვის თი..
ეს თავიც უნდა ჩავხუროთ ისე,რომ სულში სიბინძურე არ ჩაგვყვეს..
ნურავის დავაბრალებთ ნურაფერს თინი..
ნურასდროს შევთხოვთ ნურავის ამაზე მეტს..
თუ ღმერთი არსებობს და,გვიყურებს,
თუ სასწაულებს მართლა ახდენს,
ეს დღე ჩვენთვისაც მოვა,
უბრალოდ,აღარ დაველოდოთ..
მხოლოდ თვიდან თვემდე აღარ ვისუნთქოთ და,ჩვენს ცხოვრებას დავუბრუნდეთ თი..
მე და შენ,ჩვენი პატარა ოჯახი და,ის პატარა იმედები,კედლებად რომ შემოგვაშენდა..
-ნუშისებრი თვალებიდან გამოპარული ცხელი ცრემლი ღაწვებზე დაეკიდა და მთელი სიცოცხლის ხაზი გაიარა..
მოწურულმა გულმა ძლიერად შემომაჭდო ხელები..
მისი ფარდაახდილი ტკივილი იმაზე მეტი იყო,ვიდრე საკუთარი ეგოისტური სასოწარკვეთა...
-ასე როგორ ჩაგაქვრე ზუ...-მოკაშკაშე ვარსკვლავებიდან მცირე სხივიც კი აღარ დარჩენილიყო..
მისი მთლიანი ენერგია გამომეწოვა და სიძლიერიდან,თითქმის აღარაფერი დარჩენოდა ფარს მიღმა..
გული მომიკვდა..
ისე მომექცია მისი მთლიანი არსება ჩემს უკონტროლო სისუსტეში,სულთქვის საშუალებასაც კი არ ვაძლევდი...
___
***
პატარა,უსუსური სხეული ხელებში ფრთხილად მიმეწვინა და დაბალ გალობაში ფრთხილად ვარწევდი..
თვალმოუცილებლად დავსცქეროდი ვარდისფერ ღაწვებს და მშვიდად მიძინებულს ყველა ამოსუნთქვას ვუთვლიდი..
ნათლობის ცერემონია ჩვენ ირგვლივ ტრიალებდა და ვერავინ ფიქრობდა,კალთაში ჩაწვენილი ნათლული ხელებიდან გამოერთმია..
მის ნაკვთებში იმდენადბბევრი იყო საკუთარი ოცნება,თვალს ვერ ვაცილებდი..
ბუდეში გამომეკრა და ცივ ნიავს არ ვაკარებდი..
-თი,დასრულდა..-მთელ სამყაროში ყველაზე თბილი ხმა საყდრისკენ მაბრუნებს და მიღიმის..
განცდა,აქამდე რომ მთლიანად მავსებდა,საკმეველს შეერია და გაიფანტა..
თვალებბრიალა გოგონას მას ვაწვდი და,იმ ტკივილს ვუტეხ,სხეული რომ დამისერა..
ვცადე ავდევნებოდი,
თუმცა,მისხალი ნაბიჯი ვერ გადავდგი..
გასასვლელისკენ დაძრული საკუთარი მეორე ნახევარი გაშიშვლებული სულით მტოვებდა უფლის სახლში და,ჩემი ყველა ძალაც თან მიჰქონდა..
-ზუ-ყელიდან ძლივს ამოვუშვი ბგერები,ვერც გავაგონე..
-ზუ, ვერ მოვდივარ!-ხრიალში სიტყვის გარჩევაც კი ჭირდა..
შეშინებულმა ცარიელ საყდარს ამღვრეული მზერა მოვავლე და შველა ვითხოვე..
თითქოს ყველას პირი შეეკრა,
იდეალურ სიჩუმეს მხოლოდ საკუთარი ცახცახი და,უგონო ხრიალი არღვევდა..
-ზური!-უღონოდ ამოვიძახე და,იმედებიც მას გავაყოლე..
მარტოობამ და უზომო შიშმა დამაპატარავა და ,ჰაერში გამომკიდა..
თუ ვსუნთქავდი,არ მეგონა..
ყველა დაგროვილი საყვედური ყელიდან ისე ამოვუშვი,
არც მიფიქრია,იმსახურებდა თუარა ზეცაში მყოფი თითოს მაინც..
-არც კი ვიცი რა დავაშავე ასე რომ მსჯი!-ერთადერთი ადრესატისთვის განკუთვნილი სიტყვები მძიმედ დაეკიდა ჰაერს..
გული ამომივარდა..
პურველი იყო,წლების მანძილზე,გულში ნაგროვებს რომ ვფენდი სააშკარაოს..
-ერთადერთი თხოვნა მიტრიალებს მთელ არსებობაში და მას ვერ მისრულებ?! -სხეულში დავლილი ცეცხლი მთლიანად მედება და მასში მხვევს..
ალი უღმერთოდ მწვავს და აუარება ნაიარევს მიტოვებს..
-შენ რომ სამართალი გქონდეს,იმ ქალს მისცემდი დედობის უფლებას,სანაგვეზე რომ ტოვებს ჩვილს?!-საყვედურებმა მთლიანი ჟანგბადი შთანთქა და სუნთქვა ისე გამიჭირდა,სულის მოსათქმელად,ცივ იატაკზე დავიჩოქე..
ვერცერთი წამით ვერ ვიგრძენი შვება..
ვერცერთმა
სიტყვამ ვერ დამიბრუნდა დაკარგული ძალა..
-რა გავაკეთო,მისი ხილვა რომ შევძლო?!
რა გავაკეთო,ხელში რომ დავიჭირო?!
რა გავაკეთო,სიცოცხლე რომ დამიბრუნდეს?!
რა გავაკეთო,შვილმა დედა რომ დამიძახოს?!
რას მოითხოვ მსხვერპლად?!-ხელებგაშლილი,დაჩოქილი,მთლიანად ათრთოლებული, ისე ვავლებდი თითო ხატს თვალს,თითქოს ხმას გამცემდნენ..
თითქოს მიმანიშნებდნენ..
თითქოს გზას დამანახებდნენ..
-განა რას ვითხოვ ასეთს,რომ ვერ მისრულებ?!-ჩურჩულიდან მთელი ხმით ღრიალისკენ ისე გადავსულვარ,ვერც კი გავიაზრე..
რაციონალურად ვერცერთ თქმულს ვერ ვსაზღვრავდი,იმდენად მჭირდებოდა ბოღმისგან დავცლილიყავი ..
-მეც მინდა ჩემიწილი ბედნიერება უფალო...-განადგურებულმა,ხმაჩამწყდარმა,ძლივს გავარჩიე კარებში გახევებული ზურა..
თვალებში იმდენი უთქმელი სიტყვა დაბუდებოდა,სუნთქვა შემეკრა..
ნელი ნაბიჯით დაძრულმა უთქმელად მომიახლოვდა და ჩაიმუხლა..
გაყინული,გაფითრებული მტევანი ხელებში მოიქცია და ფრესკებიან ჭერს მზერა აღაპყრო..
არცერთი..
ერთი მცირე ბგერაც კი არ დასცდენია საყვედურის..
თითქოს,მხოლოდ ჩემი პატიება შეეძლო ღმერთს,მას სხვა სათხოვარი ჰქონდა მასთან..
ამას მაშინ მივხვდი,
ალბათ,საათის შემდეგ,
მთელ სხეულში წარმოუდგენელი ძალა რომ დამებუდა ...
-ზუ,ჩვენ თუ შვილი გვეყოლება,მას ნენეს დავარქმევთ ჰომ?!-ნიაღვარად წამოსული ცრემლები გულის კოვზთან იყრიდნენ თავს და მთელიტკივილი მიჰქონდათ..
მე ვერგეტყვით იმწამს ეს იმედი,მოლოდინის გაღვივება თუ,მისი თხოვნები იყო,მაგრამ,დამსხვრეული სული ისე შემიკოწიწდა,მეგონა ყველა მზის სხივი ჩემში აღმოცენდა..
-კი თი,მას ჩემი თვალები და შენი ხასიათი..
ჩემი თითები და შენი თმის ფერი ექნება..
მთავარია გვჯეროდეს..

___
მხოლოდ იმიტომ,რომ სუნთქვა შევძლო და ,თავად დავიჯერო,რაც მათ დავაჯერე..
ანასტასია..