ნათია მანქანში ჩაჯდა და საᲥარე მინას გაუშტერა თვალი, სანდრო საჭეს მიუჯდა და სულ ერთი წამით შეხედა ცოლს, რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ გადაიფიქრა, მანქნა დაქოქა და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა, კარგა ხანს ისე იარეს რომ ხმა არცერთს არ ამოუღია, როცა ნათია მიხვდა რომ სანდროს სახლში არ მიჰყავდა ცოტა დაიძაბა მაგრამ არაფერი უკითხავს მისთვის, აზრს ვერ ხედავდა ამ მდგომარეობაში რაიმეს კითხვის, გაოცდა როცა რესტორნის წინ გააჩერა მანქანა და გადასვლა სთხოვა სანდრომ, ნათია მის სურვილს დაემორჩილა და მაშინვე გადავიდა, წინასწარ დაჯავშნილ მაგიდასთან დასხდნენ ერთმანეთის პირისპირ, ნათიასთვის ეს იმდენად მიულოდნელი იყო რომ კარგა ხანს თვალებს არ უჯერებდა
-მოგწონს?-ჰკითხა ღიმილით დაბნეულ ცოლს სანდრომ
-კი-გულწრფელად უთხრა ნათიამ და ქმარს გახედა
-გიკვირს?-ისევ ეღიმებოდა სანდროს
-ძალიან-აღმოხდა დაბნეულ გოგონას
-ეს მხოლოდ დასაწყისია-უცნაური ტონით უთხრა და მაგიდაზე დადებულ ნათიას ხელს ხელი დაადო, ისე იმოქმედა ამან ნათიაზე რომ დენ დარტყმულივით შეკრთა და მაშინვე გამოაცურა ხელი, არ ესიამოვნა სანდროს შეხება, რა თქმა უნდა სანდროს მაშინვე წაეშალა სახე და ნათიამაც მზერა აარიდა უმალ მის ამღვრეულ თვალებს, უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა და ეს სიჩუმე ნათიას ხმამ დაარღვია
-აღარ დალიო-სთხოვა როცა სანდრომ მეოთხე ჭიქა ღვინო დაცალა
-წავიდეთ-მბრძანებლური ტონით თქვა სანდრომ და ფეხზე წამოდგა რამდენიმე ას ლარიანი დაყარა მაგიდაზე და გარეთ გავიდა, ნათიას გააჟრჟოლა შიშისგან თუ სიცივისგან გარეთ გასულს და მაშინვე მანქანაში ჩაჯდა, სანდრომ რამდენიმე ღერი სიგარეტი ზედიზედ მოწია და საჭეს მიუჯდა დაღვრემილი სახით, ნათიას ერთმა უნებლიე მოძრაობამ სულ მოუშხამა განწყობა, მანქანას როგორც ყოველთვის გადაჭარბებული სიჩქარით მართავდა თუმცა ნათია ამას არასოდეს აპროტესტებდა რადგან მის რეაქცია ყოველთვის მძაფრი რეაქცია მოჰყვებოდა ხოლმე სანდროს მხრიდან. მარიანას ძალია გაუხარდა მშობლები რომ დაბრუნდნენ სახლში
-უთქვენოთ არ დაᲘძინა-გაუღიმა მიამ მათ
-დედა ასე რატომ დაიგვიანეთ?-სანდროს გახედა ლალიმ
-ცოტა დავაგვიანეთ რა იყო რამე განსაკუთრებული მოხდა?-გაღიზიანდა უმალ სანდრო
-დალიე?-შეიცხადა ლალიმ- და საჭესთან ნასვამი იჯექი?-ვეღარ მოთოკა თავი ქალმა
-აუ ნუ შემ.ცი რა-დაუღრინა დედას და გარეთ გავარდა
-თავხედი-გაბრაზდა ლალი და შეშინებული მარიანა ჩაიკრა გულში, გამაყრუები იჩუმე ნათიას ხმამ დაარღვია
-ჩაეძინა აწავალ დავაწვენ-სკამიდან ადგა და მარიანა აიყვანა ხელში ოთახში ფრთხილად შეიყვანა და დააწვინა, ძალინ დაღლილი და გაღიზიანები იყო თავადაც ამიტომ დაწვა შვილის გვერდძე და თვალები დახუჭა, მალევე წაართვა ძილმა თავი და შეკრთა როცა ვიღაცის შეხება იგრძნო, სცადა საწოლზე წამოჯდომა მაგრამ სანდრომ ძლიერად შემოაჭდო მუცელზე ხელი, სხეულზე მიიკრო ზურგიდან და გატოკების საშუალება არ მისცა
-რას აკეთებ-დაიჩურჩულა ნათიამ და თავის დახსნა სცადა
-დაიძინე-დაუჩურჩულა ყურში სანდრომ და თავი მის თმებში ჩარგო, ნათიას ერთიანად დაეჭიმა სხეული და სუნთქვა შეუწყდა მღელვარებისგან
-სანდრო გთხოვ გადი
-ნათია-დაუჩურჩულა სანდრომ და კიდევ უფრო მჭიდროდ მიიმკრი სხეულზე ათრთოლებული ცოლი რომელმაც გაჩუმება არჩია ამ მომენტში რომ მარიანა არ შეეშინებინა, რადგან მის თითოეულ რექციაზე ბავშვი ძილშიც კი კრთოდა, მთელი ღამე ვერ დაიძინა ნათიამ და თეთრად გაათენა, სანდროს ეს ქცევა კარგად იცოდა რასაც ნიშნავდა, ისიც იცოდა რომ დღეიდან აღარ მოეშვებოდა სანდრო და საბოლოოდ მოუწევდა მასთან დაბრუნება, ამიტომ ტირილში გაათენა, რადგან გამოსავალს ვერ პოულობდა ამ რთულ და მძიმე სიტუაციაში.
გამთენიისას ადგა საწოლიდან და ყავა გაიკეთა, დივანზე დაჯდა და ფიქრებში წასული გონს ლალის ხმამ მოიყვანა
-სანდროს თქვენს ოთახში ეძინა?-ნათია შეკრთა და დაბნეული მიაჩერდა თავზე წამომდგარ დედამთილს
-კიი-უთხრა დაძაბული ტონით და ყავა მოსვა, ლალი მაშინვე სამზარეულოში შევიდა, ყავა გაიკეთა და თავის ოთახში შეიკეტა
-დედიკო მე გავიღვიძე-მარიანა გამოვიდა საძინებლიდან და დედას მიეკრო
-დედას სიხარულო-ნათიამ ხელში აიყვანა და შუბლზე აკოცა პატარას
-ბიძას პრინცესა-ნიკა ჩამოვიდა მეორე სართუდან და მარიანაც მისკენ გაექანა გახარებული.
ნათიას გასაოცრად სანდრომ იმ დღეს ის და მარიანა გასართობ ცენტრში წაიყვანა, სადაც ძალიან კარგად გაერთო მარიანა, ისეთი აღფრთოვანები და ბედნიერი იყო ის რომ ნათიაც გახალისდა მისი შემხედვარე და სანდროსაც გამოუკეთდა ხასიათი მაგრამ ნათია მაქსიმალურად გაურბოდა მას და ეს აღიზოანებდა სანდროს, მის კითხვებს მოკლედ და კონკრეტულად პასუხობდა და ცდილობდა რომ მარტო არ დარჩენიყო მასთან, ბებოს და დეიდას ნახვამ საერთოდ გადარია მარიანა და იმდენი იცელქა სახლში მიყვანამდე ნათიას კალთაში ჩაეძინა. ეს დღე რადგან მარიანას მიეძღნა სანდრომ აღარ გაართულა და ნათიას ნებას დაჰყვა, რადგან ის თავს შორს იჭერდა და გუშინდელზე ლაპარაკს გაურბოდა სანდროც არ ჩააცივდა, როცა მანქანა ეზოში შეაყენა ნათიას ბავშვი გამოართვა, სახლში შეიყვანა და პირდაპირ მეორე სართულზე ავიდა
-სანდრო-ნათია უკან მიჰყვა ქამარს
-რა?!-შეიცხადა სანდრომ და მარიანა მის პატᲐრა საწოლში ჩააწვინა
-ასე ნუ იქცევი-უსაყვედურ ნათიამ და მიახლოებულ ქმარს თვალი აარიდა
-ასე როგორ?-სანდრომ სახე ზედმეტად ახლოს მიუტანა ცოლს და მის გაცრეცილ ტუჩებს გაუშტერა მზერა
-ჩვენ დაბლა ვიძინებთ ხოლმე-უთხრა სუნთქვა არეულმა ქმარს ოდნავ უკან დაიხია
-თქვენი ადგილი აქაა, ამ ოთახში! ჩემს
გვერდით-დაუსისინა ყურში სანდრომ და ოთახის კარი ისე მიხურა რომ ნათიას არ მოშორებია
-მე ...-რაღაც უნდოდა ეთაქვა ნათიას მაგრამ სანდრომ უფლება არ მისცა, ტუჩებზე თითები მიადო და გააჩუმა
-მინდა რომ დღეიდან აქ ამ ოთახში დაიძინოთ-განზრახ ჯიუტად თვალებში ჩააცქერდა ცოლს, ნათიას მღელვარებისგან სუნთქვა შეეკრა და გულის ცემა შეუწყდა
-მე არ შემიძლია-აღმოხდა დაბნეულ გოგონას
-ნუ ღელავ-ყურში დაუსისინა ისევ
სანდრომ -უბრალოდ მინდა რომ აქ დაიძინოთ- და ნათიას ხელი ჩაკიდა, საწოლთან მიიყვანა დასვა და გბერდით მიუჯდა -მხოლოდ ის მინდა რომ ისევ ერთ ოჯახათ ვიქცეთ-სანდრომ მზერა მარიანას საწოლს გაუშტერა -მინდა ბედნიერი იყოს-მარიანაზე ანიშნა და მერე ისევ მზერა ნათიას გაფითრებულ სახეზე გადაიტანა -გთხოვ დარჩი-უთხრა მᲐქსიმალურად მშვიდი ტონით და მზერა აარიდა, ნათია მის ნებას დაჰყვა და მის ოთახში დარჩა რადგან იცოდა მის წინააღმდეგობას უარესი შედეგები მოჰყვებოდა. სანდრო საწოლზე დაწვა და ნათიას შემოაჭდო მძიმე ხელები სხეულზე და მასაც აიძულა გვერდზე დაწოლოდა, ნათია გაუნძრევლად იწვა და ერთ წერტილს მიშტერებოდა, სანდრომ გულზე მიიხუტა ცოლი, თავი მის თმებში ჩამალა და თვალები დახუჭა, მალევე ძილმა წაართავ თავი ნათია კი ისევ ცრემლებად დაიღვარა რადგან სანდრო Და თავისი უსუსურება ისევ იმ ჭაობისკენ მიათრევდნენ საიდანაც გაქცევას ლამობდა. აი ასე ნელ-ნელა სანდრომ ისევ შეძლო ნათიას დაბრუნება, მისი სულის და გონების დამორჩილება, ოცნებების წართმევა და სასოწარკვეთილებამდე მიყვანა, იმის მიუხედავად რომ არ ეხებოდა ნათიასთვის მაინც რთული იყო იმ კაცის გვერდზე ყოფნა რომელიც უკვე აღარაფერს ნიშნავდა მისთვის.
ლაშას ყოველი მცდელობა ამაო იყო, მიას არ სურდა მისი ნახვა, ყოველ ჯერზე როცა სანდრო ან ნიკა მის სახელს ახსენებდნენ ისტერიკა ემართებოდა, საქმე იქამდეც მიდიოდა რომ ნივთების მსხვრევაზეც გადადიოდა
-მია გთხოვ კარი გააღე-დაუკაკუნა ფრთხილად სანდრომ
-შემეშვით, თავი დამანებეთ -უყვირა მიამ
-არ მოვა, რადგან არ გინდა არ მოვა-არწმუნებდა გაგიჟებულ გოგონას
-არ მჯერა
-მია გეყოფა ნუ სულელობ-წყობრიდან გამოვიდა სანდრო
-რატომ არ გესმით რომ არც ლაშას და არც არავის ნახვა არ მინდა ამ მდგომარეობაში?
-როდემდე აპირებ დამალვას?-ჰკითხა მშვიდი ტონით სანდერომ და ნიკას გახედა რომელიც მოღუშული სახით იდგა შორი-ახლოს
-უბრალოდ თავი დამანებეთ
-მია, ლაშას ძალიან უნდა შენი ნახვა, გთხოვ უფლება მიეცი მოვიდეს და დაგელაპარაკოს
-არ მინდა -ყვიროდა მია -გესმის არ მინდა მისი ნახვა და მასთან ლაპარაკი, რატომ არ გესმით ჩემი? რატომ? ნუთუ ასე რთულია ამის გაგება?
-კარი გამიღე და ვილაპარაკოთ-შესთავაზა სანდრომ
-სალაპარაკო არაფერია
-მია გთხოვ ასე ნუ იქცევი
-სანდრო თქვენს თვალებში ყოველ დღე ვხედავ სიბრალურს... არ მინდა ლაშას თვალებშიც იგივე დავინახო, არ მინდა რომ ვეცოდებოდე თქვენსავით
-მია სისულელეებს ნუ ბოდავ
-წადი, წადი უბრალოდ წადი, თავი დამანეᲑე, საკმარისი-ატირდა მია
-კარი გააღე თორემ შემოვამტვრევ მია-გაცეცხლდა სანდრო
-გავაღებ თუ არ შემოხვალთ-უთხრა მიამ
-კარგი გპირდები -უთხრა სანდრომ და მიამ როგორც კი გასაღები გადაატრიალა კარის სახელურს ეცა
-მია გთხოვ უფლება მომეცი შემოვიდე
-გთხოვ თავი დამანებე სანდრო
-მია
-ძალიან გთხოვ-შეეხვეწა მია და სანდროსც კარს მოშორდა
-ამის დედასაც შევ.ცი-იყვირა წყობილებიდან გამოსულმა სანდრომ და გარეთ გავარდა და ნიკაც მაშინვე უკან მიჰყვა
-შენი აზრით შეიძლება რომ თავს რამე აუტეხოს?-ჰკითხა დაძაბული ტონით ნიკამ ძმას
-არვიცი შეიძლება-სანდრომ სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად მოუკიდა -უკვე რამდენი ხანი გავიდა და არავის ნახვა არ უნდა ვერ ეგუება ამ საშინელ რეალობას... ჩვენც კი გაგვირბის
-შენი აზრით ლაშას რომ შევახვედროთ იმაზე საშინელი რეაქცია ექნება ვიდრე ახლა? მეტი რაღა უნდა გააკეთოს? მსხვრევად უკვე აღარაფერი დარჩა ოთახში
-შენ რა? მართლა ასეთი იდიოტი ხარ?-გაბრაზდა სანდრო -სულ გᲛოყ.ვდი? როგორ გგონია ლაშა ასე უცბათ თავზე რომ დავაყენოთ რა დაემართება?
უბრალოდ გაგიჟდება, ჭკუიდან გადავა ხვდები?
-არ მესმის ასე რატომ იშლება ლაშას სახელის ხსენებაზე
-ააქვს ალბათ მიზეზი-უთხრა ძმას გაღიზიანებული ტონით და გაეღიმა
-გგონია რომ ავარიის გამო შეიძულა?
-რა სირ. ხარ-გაეცინა სანდროს და სახლში შევიდა. მიას მდგომარეობა უმალ დასტაბილურდა როცა ძმებმა პირობა მისცეს რომ სახლში არა თუ ლაშა არამედ მათ გარდა სულიერი არ შევიდოდა მითუმეტეს მის სანახავად.
სანდროს განსაკუთრები გეგმები ჰქონდა საკუთარ დაბადების დღესთან დაკავშირებით და წინასწარ დაიწყო მზადება. მცხეთის სახლი განსაკუთრებულად მოაწყო და მოუთმენლად დაელოდა თორმეტ საათს რომ სახლში მისულიყო და ნათია წამოეყვანა.
-გილოცავ-სახლში შესვლისთანავე დედამ მიულოცა საჩუქარი გადასცა და შუბლზე აკოცა
-ჩემი გადარეული-მიამ ხელები გაშალა სანდრო დაიხარა დას ჩაეხუტა და შუბლზე აკოცა -გილოცავ-მიᲛაც გადასცა პატარა ყუთი, ნიკამ ცივად მიახლაა ერთი სიტყვა გილოცავო და თᲕის ოთახში ავიდა, ყველა ნათიას მიაჩერდა რომელიც სამზარეულოდან გამოვიდა, ნათიას მზერა და სანდეოს მზერა ერთმანეთს შეეფეთა და ძლივს გაიმეტა ნათიამ ერთი სიტყვა
-გილოცავ-ცივად უთხრა ქმარს და არეული თვალებთ მზერა მის თითებზე გადაიტანა რომელზეც მისდა გასაკვირად ნიშნობის ბეჭედი ეკეთა სანდროს
-მოემზადე მივდივართ-უთხრა ცოლს მბრძᲜებლური ტონით, ყუთები გაიხსნელად დადო მაგიდაზე და დაბნეულ ცოლს მიუახლივდა -ეს ღამე მხოლოდ ჩემი და შენი იქნება -დაუსისინა ყურში და ტუჩის კუთხეში აკოცა, ეს იმდენად უხერხული სიტუაცია იყო რომ მია და ლალი მაშინვე ოთახში შევიდნენ
-გაგიჟდი?-შეიცხადა ნათიამ და უკან დაიხია
-ჰო გავგიჟდი შენ გამაგიჟე-უთხრა ისევ სანდრომ და წელზე შემოხვია ხელები
-გეყოფა-ნათია ძალიან დააბნია მისმა ქცევამ
-მიდი მოემზადე მივდივართ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და სულ ოდნავ შეეხო მის წითელ ვნებიან ტუჩებს ჯერ ისევ სიცივისგან გაფითრებული ტუჩებით, ნათიას საშინლად არ ესიამოვნა მისი შეხება და უკან გასწია თავი -მიდი თორემ ასე წაგიყვან-სამდრომ მაქსიმალურად მიიკრო სხეულზე ნათია და Ყმთვალებში ჩააცქერდა
-სანდრო არსად წასვლა არ მინდა, მირჩევნია სახლში დავრჩეთ-ცდილობდა სიმშვიდე შეენარჩუნებინა ნათიას მაგრამ ვერ ახერხებდა აჩქარებული პულსაციის დამორჩილებას
-მოემზადე გთხოვ-ნათიამ გაოცებით შეხედა ქმარს და ვერ იჯერებდა რომ სანდრო ამას ეუბნებოდა
-სანდრო გთხოვ არ მინდა არსად წასვლა
-ნათია -დაუჩურჩულა ყურში სუნთავა
აჩქარებულმა -წამოდი-ხელი ჩაავლო მაჯაში და გარეთ გაიყვანა, მანქანამდე ფაქტიურად მიარბენინა და კარი გაუღო, ნათიას გააჟრჟოლა
სიცივისგან -ჩაჯექი-უთხრა უცნᲣრად აციმციმებული თვᲚებით ცოლს და ნათიაც ჩაჯდა, კარი დაუკეტა სანდრომ და საჭეს მიუჯდა
-სად მიგყავარ?-მაინც ბერ მოითმინა და ჰკითხა
-მცხეთაში-გᲣღიმა სანდრომ და აშკარა გაოცება რომ გამოესახა ნათიას სახეზე ნიკაპზე ნაზად მოკიდა ხელი -რაზე ფიქრობ?-ჰკითხა მოულოდნელად ფიქრებში წასულ ცოლს
-მე დავბრუნდებით?-სულ ერთი წამით მისკენ მიატრიალა თაᲕი ნათიამ და სახე წაეშალა როცა სანდრომ უთხრა
-ამაღამ არ დავბრუნდებით- ნათიამ მაშინვე მზერა აარიდა ქმარს და საქარე მინას გაუშტერა თვალი
-მარიანამ რომ გაიღვიძოს ღამე იტირებს-თქვა ფიქრებში წასულმა უფრო თავისთვის ვიდრე სანდროს მისამართით
-დედა და მია კარგად მიხედავენ არ
ინერვიულო-ისევ მიკაპზე შეახო ხელი სანდრომ და მომღიმღი სახით გახედა ცოლს
-გთხოვ იქ დარჩენა არ მინდა -აღმოხდა მოულოდნელად ნათიას და ქმარს მიაჩერდა
-ნუ ღელავ-სანდრომ გაატარა ნათიას ეს ქცევა ისე თითქოს ვერ მიხვდა ვერაფერს და სიჩქარეს მოუმატა.
სახლი საოცრად ლამაზად იყო მორთული, ვერც კი წარმოიდგენდა ნათია რომ სანდროს ამაზ ეფიქრი შეეძლო, სანთლები ვარდები ბუშტები
-აქ რა ხდება?-გაოცებული მიაჩერდა ქმარს
-ეს ყველაფერი შენთვისაა, იმისთვის რომ დაგიბრუნო და ისევ ჩემი გახდე-უთხრა სანდრომ და ცოლს მიუახლოვდა, ნათიას თვალები აემღვრა სუნთქვა შეუწყდა, იცოდა ,რა თქმა უნდა იცოდა რომ ასე მოხდებოდა, რომ ასე იქნებოდა, რომ ერთ დღეს სანდრო საბოლოოდ მოინდომებდა მის მისაკუთრებას, მის შეხებას მაგრამ მაინც არ ეგონა რომ ეს ყველაფერი ასე მოხდებოდა, ასე ნაჩქარევად, ძალდატანებით, იძულებით...
-სანდრო ასე ნუ იქცევი-აღმოხდა ნათიას და ხმა ჩაუწყდა
-არ გინდა-სანდრომ ტუჩებზე თითი მიადო და გააჩუმა - არ გინდა-უთხრა გამაფრთხილებელი ტონით და ღვინის ბოთლი აოღო გაშლილი მაგიდიდან რომელზეც მხოლოდ სასმელი და შოკოლადი იდო -დალევ?-ჭიქა პირამდე გაავსო და ცოლს გაუწოდა, მისდა გასაკვირად ნათიამ ჭიქა გამოართვა და ერთი მოყუდებით დაცალა -კიდევ დაგისხა? -სანდროს სახეზე აშკარა გაოცება გამოისახა, ნათიამ თავი დაუქნია და მერე ჭიქაც დაცალა
-კიდევ დამისხი-უთხრა გაღიზიᲜებული ტონით და ჭიქა გაუწოდა ქმარს
-მგონი შენთვის საკმარისია-უთხრა გამაფრთხილებელი ტონით და თავად ბოთლი მოიყუდა
-როგორც ყოველთვის შენ წყვეტ ყველაფერს-დაუღრინა ნათიამ ქმარს და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში
-ნუ მიწვევ-მაშინვე ავარდა სანდრო
-აქ რისთვის მომიყვანე?-ჰკითხა აგრესიული ტონით ნათიამ
-მინდა რომ ჩემი გახდე-მიახალა დაუფარავად სანდრომ
-არ მინდა რომ შემეხო-უთხრა ნათიამ გამომწვევად და მის რეაქციას დაელოდა
-ნუ მაღიზიანებ ნათია-სანდრო მიუახლოვდა ცოლს და თვალებში ჩააცქერდა, დიდხანს უყურებდა თვალებში და ცდილობდა ამოეკითხა ის ემოციები რასაც ნათია გრძნობდა იმ წამებში მაგრამ ცარიელი სულ მთლად ცარიელი იყო მისი თვაᲚები, არავითარი გრძნობა და ემოცია არ იკითხებოდა არც მის სახეზე, სანდრომ ხელი თმებში შეუცურა და მის ტუჩებს მიწვდა მაგრამ იმდენად ცარიელი იყო ნათია რომ მაშინვე მოწყდა მის ცივ უგრძნობ ტუჩებს და ისევ ბოთლი მოიყუდა, სამარისებური სიჩუმე ჩაᲛოწვა , ერთმანეთის გულის გამალებული ცემა ესმოდათ მხოლოდ, ნათია მიტრიალდა და კარისკენ წავიდა
-არ წახვიდე-დაუღრინა სანდრომ და ადგილზე გაშეშდა ნათია, მიხვდა რომ მხოლოდ ორი არჩევანი ჰქონდა ან თავის სურვილით დარჩებოდა ან დარჩენას აიძულებდა...სანდრო ცოლს მიუახლივდა, ზურგიდან აეკრო და მუცელზე შემოაჭდო ხელები -ვერ გაგიშვებ-დაუჩურჩულა და ცხელი ტუჩები საფეთქელზე მიაწება,
-გთხოვ არ გინდა-ნათიას სუნთქვა შეეკრა-გამიშვი-დაიჩურჩულა არეული ხმით
-ნუ მაიძულებ რომ ტკივილი მოგაყენო-დაუღრინა სანდრომ და თავისკენ შეატრიალა დაბნეული გოგონა, ნათია აღარ შეეწინააღმდეგა ქმარს, მის სურვილს დაჰყვა, უცნაური ის იყო რომ სინანულს და სიძულვილს არ განიცდიდა, საერთოდ არაფერს განიცდიდა, სულ მთლად ცარიელი იყო მისი გონება სული და გული, ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს სრულიად უცხო ადამიანი ეხებოდა მის სხეულს. ამდენ ხნიანი ქორწინებიდან მხოლოდ სიცარიელე დარჩა, იმის მიუხედავად რომ სანდრო ნათიას ეხებოდა ვერც ის გრძნობდა ვერაფერს იმდენად უემოციო უგრძნობი და უსახური იყო ნათია ამ მომენტში...
ტელეფონის რეკვის ხმამ გონს მოიყვანა ჯერ კიდევ ნახევრად მთვრალი სანდრო რომელმაც თავი ძლივს აწია ბალიშიდან, ჯერ ვერ გააცნობიერა სად იყო და რა ხდებოდა მის თავს, მერე როცა აღიდგინა გონებაში მომხდარი დაფეთებული წამოვარდა საწოლზე და ნათიას ძებნა დაიწყო სახლში როცა დარწმუნდა რომ ნათია შინ არ იყო ტელეფონს დაწვდა რომელიც ჯიუტად არ წყვეტდა რეკვას
-რა ხდება-დაუღრინა ნიკას
-სად ხარ?-ჰკითხა ნიკამ მშვიდი ტონით
-მცხეთაში
-ნათია წავიდა და ბავშვიც წაიყვანა-უთხრა ნიკამ სანდროს რომელიც ადგილზე გაიყინა -რაღაც წერილი დაგიტოვა თვითონ ნახე მერე, და კიდევ პოლიციაცაა მოსული და გელოდებიან-იᲧხრა ნიკამ და გაუთიშა.
გაავებული სანდრო გიჟივით მივარდა სახლში და ნათიას დატოვებულ წერილს ეცა რომელიც ნიკას ეჭირა ხელში მაშინვე გახსნა და კითხვა დაიწყო
,,ბოლო წამამდე მეგონა რომ გამიშვებდი, მაგრამ არა! შენ ასეთი ხარ, მესაკუთრე, ეგოისტი! მუდამ შენ წყვეტდი ყველაფერს და ამჯერადაც შენ გადაწყვიტე ჩვენი ბედი! მე შენი ცოლი ვარ და ჩავთვლი რომ ეს ღამე ჩემი ვალდებულება იყო...მაგრამ ფიქრიც კი გულს მირევს ამ ყველაფერზე, მაგრამ ახლა ზუსტად ვიცი რომ შენს მიმართ ზიზღსაც კი არ განვიცი, არაფერს საერთოდ არაფერს არ განვიცი "
სამდრო პოლიციის განყოფილებაში წაიყვანეს და შემაკავებელი ორდერი გამოუწერეს შემდეგ კი მიიღო სასამართლოდან უწყება განქორწინებაზე.