ლაშა ნერვიულად ეწეოდა სიგარეტს და თვალს ვერ აშორებდა მიას, უნებურად ცივი მზერა მიეყინა მის ცრემლიან ცისფერ სფეროებზე და ვერაფრით შეძლო გაქცეოდა ამ სევდიან თვალებს, უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა, მია რა თქმა უნდა გრძნობდა მის დაჟინებულ მზერას მაგრამ განზრახ ჯიუტად აიგნორებდა
-წავიდეთ?-ჰკითხა ლაშამ ცოტა არ იყოს და ნაწყენი ტონით
-წავიდეთ-უთხრა მიამ ისე რომ მისკენ არ გაუხედია და ეტლით კარამდე მივიდა, კარი წვალებით გააღო და ქუჩაში გავიდა, ლაშამ მანქანის წინა კარი გაუღო და დაბნეული მიაჩერდა მას, მია დაიძაბა
-Მეე-დაიწყო ლაშამ და გაჩუმდა, მერე ძალა მოიკრიბა მიას მიუახლოვდა და ხელში აიყვანა მოულოდნელად, მია შეშინდა და კისერზე შემოხვია ხელები ინსტიქტურად, მაგრამ მალევე მოვიდა აზრზე და ხელები გაუშვა, ლაშამ უკმაყოფილო სახით დახედა მიას, მაგრამ მალევე ისიც აირია და დაიძაბა, მიას მაშინვე სუნთქვა შეეკრა მღელვარებისგან
-ლაშა-აღმოხდა მიას და ისიც მაშინვე აზრზე მოვიდა, ძალიან ფრთხილად ჩასვა მანქანაში მია და ეტლი სავარგულში ჩადო, საჭეს მიუჯდა და წამში ადგილს მოწყვიტა მანქანა, მიას მზერა ლაშას მაჯისკენ გაექცა რომელზეც დღემდე მისი ნაჩუქარი საათი ეᲙეთა თან ავარიის დროს დამტვრეული
-რატომ გიკეთია?-ჰკითხა ფიქრებში წასულმა გოგონამ, ლაშამ თავი მისკენ მიატრიალა და დაბნეული მიაჩერდა, მერე თვალები მიას მზერას გააყოლა და გაეღიმა
-მიყვარს-უთხრა ჩვეულებრივი ტონით და მზერა ისევ მისკენ გაექცა, აინტერესებდა რა რეაქცია ექნებოდა, მია ძალიან ეცადა რომ მის სახეზე ბედნიერების ემოციები არ აღბეჭდილიყო მაგარმ ვერ გაუმკლავდა გრძნობებს და გაეღიმა, ლაშამ მაშინვე დაიჭირა ეს ღიმილი და ნიკაპზე სულ ოდნავ მოუჭირა თითები, მიამ ვერ მოითმინა და მისკენ გაიხედა, მათი თვალები ისევ ერთმანეთს შეეფეთა რამდენიმე წამის განმავლობაში, ლაშას ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში და გზას გახედა -მია რატომ მეწინაადეგები?-ჰკითხა ისე რომ მისკენ არ გაუხედია, გაოგნებული მია ლაშას მიაჩერდა
-ვერ გავიგე-უთხრა დაბნეულმა გოგონამ
-რატომ არ მაძლევ შენთან ყოფნის უფლებას?
-გთხოვ არ გინდა-შეეხვეწა მია
-მთელიი ეს დრო შესაძლებლობა არ მომეცა რომ მარტო მენახე და დაგლაპარაკებოდი... სულ სახᲚში ხარ და სულ ვიღააცაა შენს გვერდზე...თუ მოვახერხე რომ დაგელაპარაკო მაშინვე ოთახში იკეტები! ახლა ვეღარ გამექცევი მია-შეხედა ლაშამ არეული თვალებით
-რაზე უნდა ვილაპარაკოთ?-ჰკითხა მიამ დაძაბული ტონით
-იმაზე რაც ჩვენს შორის ხდება-უთხრა ბრაზ ნარევი ტონით ლაშამ
-არაფერი არ ხდება ლაშა-თავი იმართლა მიამ
-არაფერი? საერთოდ არაფერი?-გაცეცხლდა ლაშა მაშინვე გადააყენა მანქანა და გააჩერა
-ლაშა ძალინ გთხოვ არ გინდა-მიას ხმაში ტირილის ნოტები შეეპარა
-მია მიყვარხარ-უთხრა ლაშამ და ამღვრეული თვალებით შეხედა დაბნეულ გოგონას რომელიც მისთვის თვალის გასწორებას ვერ ახერხებდა
-გთხოვ
-რას მთხოვ?-გაცეცხლდა ლაშა და საქარე მინას გაუშტერა თვალი -ხომ იცი რომ შენზე უარს არ ვიტყვი? ისიც ხომ იცი რომ გაგიჟებით მიყვარხარ?! და ისიც რომ იმ ყველაფრის გამო რაც მოხდა შენს მიტოვებას არ ვაპირებ და ისიც რომ თავს არ ვიდანაშაულებ იმაში რაც მოხდა
-ლაშა ჩემგან რას ითხოვ? -მის პროფილს გაუშტარა თვალი მიამ
-მენდე-თავი მისკენ მიატრიალა ლაშამ და აწყლიანებულ თვალებში ჩააცქერდა -უფლება მომეცი რომ მიყვარდე, ხელს ნუ მკრავ ისე თითქოს შენ საერთოს გაგიᲥრა გრძნობები ჩემს მიმართ...
-ლაშა მოდი ყველაფერი ისე დარჩეს როგორც არის
-არა ვერ დარჩება!-ლამის უყვირა მწყობრიდან გამოსულმა ლაშამ და მიას გაფᲘთრებულ ღაწვებზე გადმოცურებული ცრემლები ხელის ზურგით მოაშორა, შემდეგ მისი სახე ხელებში მოიქცია და თავი ისე ახლოს მიუტანა რომ ცხელი სუნთქვა სახეზე შეაფრქვია, მიამ ვერ გაუძლო მის სიახლოვეს და ისევ ცრემლები
გადმოუცურდა -მია უშენობა აღარ შემიძლია-უთხრა ისეთი ტონით რომ მიას უარესი დამართა -მინდა შენთან ახლოს ყოფნის უფლება მომცე, მია წინაადეგობას ნუ მიწევ ვიცი რომ შენც
გიყვარვარ...-უთხრა მკაცრი ტონით და ცივი თითები მის ყელს ჩააყოლა, მიას გააჟრჟოლა -რატომ გიკეთია?-თავის ნაჩუქარ ყელსაბამზე მიუთითა მიას რომელიც ისე დააბნია ლაშას ამგვარმა ქცევამ რომ აზრზე ძლივს მოვიდა
-მიყვარს-უთხრა მიამ დარწმუნებით, ლაშას მაშინვე ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში, მიას ალეწილ სახეს ხელები მოაშორა ისე რომ ხმა არ ამოუღია, სავარძელზე მოთავსდა ღვედი გაიკეთა და მანქანა საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა, ისე ჩავიდნენ მცხეთაში რომ ხმა არცერთს აღარ ამოუღია, როცა მანქანიდან გადაიყვანა ლაშამ და სავარშელში ჩასვა რაღაც ეტკინა გულში, ნიკას გათიშულ მთვრალს ეძინა დივანზე ამიტომ გარეთ ყოფნა მოისურვა მიამ, ლაშა მანქანის წინა ცხვირს მიეყრდნო ფეხები გადააჯვარედინა და მიას მიაჩერდა, მია ცოცხალი თავით მისკენ არ იხედებოდა თუმცა კი გრᲮნობდა ლაშას მწველ მზერას, ლაშამ სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად მოუკიდა
-ბევრს ეწევი-დაარღვია უხერხული სიჩუმე მიას ხმამ და ლაშას გახედა უკმაყოფილო სახით
-შენი ბრალია-უთხრა ლაშამ მომღიმარი სახით
-ჩემი?-შეიცხადა მიამ -რაც თავი მახსოვს Და შენ მახსოვხᲐრ სულ სიგარეტს ეწევი
-ამდენს არ ვეწეოდი ყოველ შემთხვევაში-გაეცინა ლაშას
-ეწეოდი, სულ სიგარეტი გეჭირა ხელში-უსაყვედურასავით მიამ
-მია ნუ მიჭედავ ისე თითქოს ხუთი წლის შეყვარებულები ვიყოთ-უთხრა სერიოზული ტონით ლაშამ და გაეცინა როცა მიას სახე შეეცვალა
-ლაშა მაბრაზებ-ბოლოს მაინც გაეცინა მიას
-ძველი მია მომენატრა-უთხრა ლაშამ გულწრფელად
-ძველი მია აღარ დაბრუნდება -უთხრა სევდიანი სახით მიამ
-დაბრუნდება-უთხრა დარწმუნებით ლაშამ
-ამდენ ლაპარაკს ჯობია ყავა გააკეთო, დღეიდან შენ მოგიწევს ჩემი მომსახურება -სიტყვა ბანზე აუგდო მიამ რადგან გულს ტკენდა წარსეულზე ლაპარაკი, ყელაფრის მიუხედავად ჯერ კიდევ ვერ ეგუებოდა ამ მდგომარეობას.
ყავა მოსვა თუ არა მიამ მაშინვე უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები
-ეს რა უბედურებაა?-ახედა თავზე წამომდგარ ბიჭს
-აუ შემეშალა ეგ ჩემია-ლაშამ ჭიქა
გაუცვალა- უშაქროა ეს...შენ ხო ხუთი კოვზი შაქრით გევასება...-აუხსნა და ყავა მოსვა -შენი ტᲣჩების გემო აქვს-უთხრა ისე რომ მიასთვის თვალი არ მოუშორებია და მის რეაქციას დაელოდა
-სისულელეებს ნუ ბოდავ ლაშა-უთხრა უემოციო სახით და მზერა აარიდა მის მომღიმარ სახეს
-რა მᲘთხარი?-გაბრაზდა ლაშა და ყავის ჭიქა იქვე მაგიდაზე დადო
-მშვენივად გაიგე რაც გითხარი-ახედა თავზე წამომდგარ ბიჭს მომღიმარი სახით -და თუ ვერ გაიგე არ ინერვიულო ასაკმა იცის -თქვა ბოლო სიტყვები ძლივს შეკავებული სიცილით და აკისკისდა ლაშას ალეწილი სახის შემხედვარე
-მია ახლა რა გიყო?-ლაშა სავარძლის სახელურებს დაეყრდნო და დაიხარა, მია მაშინვე დაიძაბა და სიცილი შეწყვიტა, ინსტიქტურად თავი ასწია და ლაშა ჩააცქერდა მწვანე თვალებში
-მომშორდი-უთხრა სუნთქვა არეულმა და როცა ლაშამ იმდენად ახლოს მიუტანა სახე რომ ცხელი სუნთქვა შეაფრქვია მომენტალურად გააჟრჟოლა
-მია-დაუჩურჩულა ზედ ტᲣჩებთან ლაშამ და მიას ამღვრეული თვალებიდან მზერა მის ტᲣჩებზე გადაიტანა, რომელნიც უნებურად ერთმანეთს დაშორდა -მია მაგიჟებ-უთხრა ლაშამ ჩურჩულით და სულ სულ ოდნავ შეეხო მის გაპობილ ბაგეს და რომ მიხვდა მია წინააღმდეგობის გაწევის ნაცვლად მის ტᲣჩებს წაეტანა მაშინვე უკან დაიხია და თვალებში ჩააცქერდა, მიას სახეზე აშკარა დაბნეულობა და ბრაზი რომ გამოისახა გიჟივით გაეცინა
-მომშორდი იდიოტო-მიამ მკერდზე მიაბჯინა ხელები და ლაშამაც მაშინვე უკან დაიხია
-ესე იგი ჩემი კოცნა გინდა-დაასკვნა ლაშამ და ყავის ჭიქას წამოავლო ხელი -ჯერ პატარა ხარ და მგონი ჯობია შენი ტუჩების გემო ჭიქიდან შევიგრძნო-უთხრა გამომწვევი ტონით და ყავა მოსვა ისე რომ მიასთვის თვალი არ
მოუშორებია
-სისულელეებს ნუ ბოდავ-არ გატყდა ყველაფრისდა მიუხედავად მიᲐ
-ნუ ღელავ ბევრი დრო გვექნება
მაგისთვის -დაამშვიდა ლაშამ მია და ისევ გიჟივით დაიწყო სიცილი
-რა იდიოტი ხარ-ისეთი გულწრფელობით უთხრა მიამ რომ ლაშა გაბრაზდა და შესაბამისად მიას აშკარა კმაყოფილება გამოესახა სახეზე
-ნუ მიწვევ-უთხრა ისეთი ტონით რომ მიას სახიდან მაშინვე გაქრა თვით კამყოფილება
-თორემ რა მოხდება?-გაბედა და თვალებში ჩააცქერდა ლაშას
-დაისჯები-უთხრა მკაცრი ტონით და
გაეღიმა -მაგრამ არ მგონია კოცნა შენთვის სასჯელი იყოს ამიტომ სხვა რამ მაქვს მოსაფიქრებელი
-ვერ გიტან, ოღონდ მართლა-უთხრა მიამ გულწრფელად მოცინარ ბიჭს და გაებუტა. ლაშას მცდელობა ამაო გამოდგა, მია აღარ დაელაპარაკა, ისხდნენ ასე ჩუმად და უყურებდნენ უკიდეგანო ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას, სასიამოვნო გაზაფხულის გრილი სიო უბერავდა და მიას რომ გააჟრჟოლა ლაშამ მაშინვე პლედი გამოუტანა და მოახვია
-მადლობა-უთხრა ჯერ ისევ ნაწყენი ტონით, ლაშამ არაფერი უპასუხა და მიას მიაჩერდა რომელსაც ძილმა წაართვა თავი მალევე, ამიტომ ლაშამ ხელში აიყვანა მია და სახლისაკენ წაიყვანა ძალიან ფრთხილად, მიას რა თქმა უმდა გაეღვიაძა მაგრამ არ შეიმჩნია, ცხვირი ლაშას ყელს გაუხახუნა და ღრმად ჩაისუნთქა მისი სურნელი, მისი ეს ქცევა რა თქმა უნდა არც ლაშას არ გამოპარვია, ამიტომაც გაეღიმა, მაგრამ არც მან შეიმჩნია არაფერი, მია საძინებელში შეიყვანა ფრთხილად დააწვინა საწოლზე და პლედი დააფარა, გასვლა დააპირა მაგრამ დაენანა ეს სასიამოვნო წუთები დასაკარგად ამიტომ ადგილზე გაშეშდა და მიას მიას სახეს დააკვირდა შორიდან, კარგა ხანს იდგა და უყურებდა საყვარელი გოგონას ნატანჯ სახეს, ბოლოს ვერ მოითმინა და მაინც მიუახლოვდა, ათრთოლებული თითები სულ ოდნავ შეახო მის თმას და ოთახიდან გავიდა.
სანდრომ კიბეები ბარბაცით ჩაიარა და დედას მიაჩერდᲐ
-მია სადაა?-ჰკითხა გაღიზიანებული ტონით რადგან მისი ოთახის კარი იყო და სახლში არ ჩანდა
-წავიდა-ახედა თავზე წამომდგარ შვილს ლალიმ
-რას ჰქვია წავიდა?-დაიბნა სანდერო
-ნიკასთან წავიდა, ლაშამ წაიყვანა
- როგორც ჩანს ამ სახლში მე და შენ ყველას ვეზიზღებით-ოდნავ დაიხარა და დედას ჩააცქერდა ამღვრეული თვალებით
-სანდრო გთხოვ ას ნუ იქცევი-ცრემლები მოეძალა ქალს
-როგორ ვიქცევი?-შეიცხადა და გასწორდა -კაი მე წაედი ამაღამ არ მოვალ, ვიცი რომ გკიდ.ა მაგრამ ამინც გეუნბები ჩვევაა-უთხრა ზიზღით და მანქანის გასაღებს დაწვდა
-არ წახვიდე გთხოვ-ფეხზე წამოვარდა ლალი და კართან მისულ შვილს მიაჩერდა
-მართლა არ გინდა წავიდე თუ დედის მოვალეობა არ გაძლევს უფლებას რომ გამიშვა?-დაუღრინა კართან მდგომმა ბიჭმა ატირებულ ქალს და კარი გამოაღო სწრაფად გავიდა და ისე გაიჯახუნა რომ შიშისგან ადგილზე შეხტა ლალი რომელიც იქვე ჩაიკეცა და მᲝთქმით ატირდა.
სანდრო Მიწაზე დაჯდა და ზურგით მანქანას მიეყრდნო, არყის ბოთლი გახნა და მოიყუდა, იქამდე სვამდა სანამ მჟავე სითხემ ყელი არ დაუწვა, ღამის თბილის გახედა და გული ზიზღით აევსო, მისი გონაბა ფიქრმა წაიღო იმაზ ეფიქრმა თუ რატომ იყო ასე ზედმეტი ამ სამყაროსთვის რომელიც შვიდ მილიარდ ადამიანს იტევდა, რატომ ვერ იპოვა დღემდე თავისი ადგილი ამ ცხოვრებაში, ასე ძალინ რატომ ეზედმეტებოდა მისი უბადრუკი ცხოვრება სამყაროს... რატომ იყო მაინდამაინც ის საძულველი ბავშვი, რატომ იყო მაინცდამაინც ის ზიზღის და სიძულვილის ნაყოფი... კადრებად გარბოდა მის გონებაში მთი მისი საზიზღარი ცხოვრება, ახსენდებოდა განსაკუთრებულად საშინელი მომენტები რადგან კარგი არაფერი ხდებოდა მის ცხოვრებაში დღემდე, პირველი რაც ახსოვდა იყო ლალისმიერ მისი ცემა ბაღში, ყველას თანდასწრებით, რადგან ვიღაც ბიჭი სცემა თავად მან, დღემდე ახსოვდა და დღემდე ისევე სტკიოდა ის გარტყმული სილა და აწეული ყური როგორც მაშინ იმ წამებში... ბავშვების თანდასწრებით..მეორე კადრი სილის გაწვნა სახლიდან გაქცევის გამო ამჯერად მამინაცვლისგან... და ასე დაუსრულებლად, რაც მეტად ცდილობდნენ მის მოთოკვას მით მეტად უჯანყდებოდა ოჯახს რომელიც მისთვის ყვირილს ლანძღვას დამცირებას და ხელით შეხებასაც არ ერიდებოდა, მითუმეტეს რომ რეალურად ეს ოჯახი მისი არ იყო... კიდევ მოიყუდა ბოთლი და ლამის ჩაცალა, ისიც მწარედ ახსოვდა როგორი სიყვარულით ეფერებოდა თინა ნამდვილ შვიშვილებს და როგორ უგულოდ იმეტებდა მისთვის თავზე ხელის ერთ გადასმას... ისიც თვალწინ ედგა როგორ ეთამაშებოდა ზურა თავის შვილებს და როგორ არასდროს ეცალა მასთან ბურთით სათამაშოდ... ისიც ახსოვს როგორ ზიზღით შეხვდა ნამდვილი მამა, რომელმაც არ იცოდა მისი ვინაობა, როგორ ზიზღით უარყო ლალისთან ნაცნობობა და ყელანაირი კავშორი მასთან, ისიც ღრმად აღიბეჭდა მის გონებაში როგორ გადახვია თავის პატარა გოგონას ხელი და სათამაშოების მაღაზიაში შეიყვანა, მალევე გამოვიდნენ ერთად დიდი ყავისფერი დათუნიათი ხელში რომელიც ისეთი დიდ იყო რომ მისი ნახევარ და ვერ ერეოდა და მამა ეხმარებოდა, მანქანამდე მიტანაში, ამის მერე შეზიზღდა ყავისფერი... იდგა და უყურებდა მამამის რომელმაც ცოლს მანქანის კარი გაუღო, პარკები საბარგულში ჩადო და ლექსუსის შვი ჯიპის საჭეს მიუჯდა, მაგის მერე ლექსუსის ფირმაც შეიზიზღა და შავი ფერიც... შემდეგი კადრი დაკრძალვა, სრულიად უემოციო სახით უყურებდა როგორ აყრიდნენ მიწას მამამის რომელსაც მოულოდნელად გულმა დაარტყა და ისე წავიდა რომ სანდროზე არაფერი გაუგია, უფრო სწორად იცოდა რომ არსებობდა მაგრამ ეკ.და. ჰოდა ახლა იდგა სანდრო და უყურებდა როგორ კრძალავდნე მამამის სინამდვილეში კი მისთვის სრულიად უცხო და ყვაზე საძულველ კაცს, ერთადერთი რასაც გრძნობდა იყო ის რომ ვერაფერს გრძნობდა საერთოდ ვერაფერს! მხოლოდ ცარიელეს განიცდიდა მისი სულიც გონებაც და სულიც...
თვალები დახუჭა და თავი უკან გადასწია, ძალიან დაღალა ამ ყველაფერზე ფიქრმა ამიტომ ფეხზე წამოდგა არყის ბოთლი მოისროლა და დაიყვირა თითქოს ცდილობდა თავიდან მოეშორებინა წარსულის იარები მაგრამ ამაოდ, თავს არ ანებებდა ბავშვობაზე ფიქრი, ტაქსი გამოძახა და ნათიას სახლში წავიდა ღამის გასათევად, კარი რომ გააღო ადგილზე გაქვავდა და ვერ შეძლო შიგნით შესვლა, ბავშვობის კადრები სადღაც გაქრა და ახლა უკვე კადრებად გარბოდნენ ის ბედნიერი და უბედური წუთები და წამები რომლებიც ნათიასთან ერთად ჰქონდა გატარებული. თვალები დახუჭა და პირველად ის კადრი გაშეშდა როცა სულ სულ პირველად დაინახა ნათია, სათვალიანი, პუტკუნა, ქერა, ხუჭუჭა თმიანი გოგო რომელიც პატარძლის გვერდზე იჯდა მაგიდასთან და გამუდმებით იღიმოდა... მეორე კადრი ცეკვა, თხოვნა მუდარა ხვეწნა და დათანხმება... უძილო ღამეები, ფიქრი, დაუსრულებელი ფიქრი მასზე... გაცნობა მეგობრის ოჯახში... თავის დაკარგვა, შეყვარება, ცაში ავარდნა, ეჭვიანობა, დაშორება, შერიგება ყვევილები, შეხვედრები,მეგობრების წრეში მიძღვნილი სიმღერები... ხელის თხოვნა მეგობრის ქორწილში... თვალები გაახილა და სახლში შევიდა ბარბაცით, პირდაპირ ნათიას ოთახში შევიდა და პირქვე დაემხო საწოლზე ბალიში ჩაიხუტა რომელსაც უკვე აღარ ჰქონდა ნათიას სურნელი მაგრამ სანდროს მოეჩვენა რომ იგრძნო, იგრძნო მისი თმის თავბრუ დამხვევი სურნელი თვალები მაგრად დახუჭა გაითიშა.
მეოთხე სხდომა, განაჩენი, გონების დაკარგვა, კივილი, ტკივილი, ცრემლები, განშორება, შიში, სევდა, სასოწარკვეთა, უძილო ღამეები, ფიქრი, მონატრება, გაგიჟება, თავის დაკარგვა, საბოლოო დაცემა.
ნათია ფანჯარასთან იჯდა და უაზრო თვალებᲘთ უყურებდა ქუჩაში მიმავალ ხალხს
-ნათია დედა გთხოვ რამე შეჭამე -ჩაესმა ნანას ხმა ისე შორიდან თითქოს ათასობით კილომეტრი აშორებდა მას -ნათია-ნანამ მხარზე ხელი დაადო შვილს მაგრამ მას რეაქცია არ ჰქონია
-თავი დაანებე-ნინი შევიდა ოთახში და დედას მიაჩერდა ცრემლიანი თვალებით -წამოდი-დედას ხელი მოჰკიდა და ოთახიდან გაიყვანა
-მეშინია თავს რამე არ აუტეხოს-დაიჩურჩულა ნანამ
-ნუ გეშინია არაფერა იზამს-სევდიანად გაუღიმა ნინიმ დედას
-ორი დღეა არაფერი უჭამია, მეშინია რამე არ დაემართოს
-ნუ ღელავ ცოტა რომ გადაუვლის განშორების ტკივილი აზრზე მოვა
-ნეტავ შემეძლოს რომ როგორმე შევუმსუბუქო შვილთან განშორების ტკივილი-ატირდა ნანა
-ნუ გეშინია მარიანას დავიბრუნებთ აი ნახავ
-ხომ იცი რომ ასე არ იქნება?თავს ვიტყუებთ!რას შეცვლის სააპელაციო სასამართლოში ამ გადაწყვეტილების გასაჩივრება? იქ უფრო გაგვიჭირდება თავის დაცვა
-გთხოვ შენც ნუ წაიქცევი, გთხოვ ძალა მოიკრიბე და გამაგრდი თორემ ნათია საბოლოოდ განადგურდება, შანსი ხომ არსებობს? ხოდა ამ სულ მცირე შანს ჩავებღაუჭოთ, თან თამარს ხომ ეხმარებიან კოლეგები იქნებ რამე გამოვიდეს
-ნინი ეგ ჩვენი ბოლო იმედია თუ მანდაც არაფერი აგმოვა არ ვიცი რა გვეშველება -ატირდა ნანა-ნათია რომ მასთან დაბრუნდეს შევიშლები, მაგრამ წინააღმდეგონას ვერ გავუწევ მაშინ როცა ის ასე იტანჯება შვილთან განშორების გამო
-დედა ამდენს ნუ ფიქრობ ამ ყველაფერზე გთხოვ, თორემ შევიშლებით, სულ პატარა იმედი ხომ არსებობს ხოდა იმას ჩავებღაუჭოთ-ნინი დედას ჩაეხუტა და კიდევ უფრო გაამხნება სასოწარკვეთილი ქალი.
ლალი მოღუშული სახით იჯდა დივანზე და სანდროს მისჩერებოდა
-ბავშვი დედას კითხულობს დედა უნდა ნერვიულობს, არც ჭამს არც სვამს
-ჩემგან რას ითხოვ ნათიას შეწყალებას?
-სანდრო შენს შვილზე საერთოდ არ
ფიქრობ? -ჩაერია მია
-მოვიდეს და მიხედოს დედამისმა, უკვე ვუთხარი რომ ამ სახლის კარი მისთვის ყოველთვის ღიაა
-ნათიას მოთმინებას ცდი? ელოდები რომ ის მოვა, შვილის გამო საკუთარ სიამაყეს და თავს გადააბიჯებს და მოვა... მაგრამ შენ შვილის გამოც კი რომელიც შენივე მიზეზით უდედოდ იტანჯება საკუთარ შურისშიებაზე უარა არ იტყვი არა?-დაუღრინა მიამ ძმას და ზიზღით შეხედა
-მარიანა რომ იტანჯება ეს დედამისის ბრალია და არა ჩემი! დაბრუნდეს და აღარავინ დაიტანჯება
-სანდრო როგორ შეგიძლია ასე უყურო ბავშვის ტანჯვას?
-ისევე როგორც ნათიას-დაიღრიალა მოულოდნელად სანდრომ და სახლიდან გავარდა
-ავადმყოფი-მიაყვირა მიამ
-იქნებ გატყდეს-დაიჩურჩულა ლალიმ
-არ გატყდება შენი გაზრდილია-დაუღრინა მიამ დედას