თორნიკე მოღუშული სახით მიაჩერდა მარიამს და როგორც კი მის ყელზე ჭრილობა შენიშნა ინსტიქტურად ხელი მისი ყელისკენ გაექცა და სულ ოდნავ შეახო ცივი თითები
-ნაბ.ჭვარი-დაიღრინა გაცეცხლებულმა ბიჭმა და როცა მარიამმა ცრემლიანი თვალები შეანათა Მაშინვე დაკარგა თავზე კონტროლი და Აკანკალებული ხელი თმებში შეუცურა, მარიამი იმდენად იყო დაბნეული, შეშინებული და არეული რომ ამ შეხებამ დაამშვიდა, დააწყნარა და მაშინვე თავი დააკარგვინა, იმის შეგრძნებამ რომ ახლა მარტო არ იყო და ვიღაც იცავდა თავი უფრო სუსტ და დაუცველ ადამიანად აგრძნობინა, ამიტომ გული აუჩუყდა და ცრემლები მოეძალა -მარიამ-დაიჩურჩულა მისი სახელი თორნიკემ და გულზე მიიხუტა ატირებული გოგონა, კარგა ხანს ასე იდგნენ ორივე და მხოლოდ მაშინ მოვიდნენ აზრზე როცა თორნიკეს ტელეფონმა დარეკა, მარიამი მაშინვე გონს მოვიდა უკან დაიხია და ცრემლები მაჯით მოიწმინდა
-ჰო ზაზუშ-უპასუხა თორნიკემ ტელეფონს თან ისე რომ მარიამისთვის თვალი არ მოუშორებია
-სად ჯანდაბაში წახვედი ბიჭო-ჩაყვირა ზაზამ -გეგა რეკავს გამწარებული ეგ სირ. რატომ არ მპასუხობსო რომ ვურეკავო-უთხრა სიცილით
-ნაბიჭვარ.ა ეგ შენი მინისტრი-დაუღრინა თორნიკემ მეგობარს და მარიამს რომ გაეცინა მაშინ მიხვდა რომ ზედმეტი მოუვიდა
-მარიამის ტელეფონი ჩაირთო და ისევ გამოირთოვო და აინტერესებდა რა ჯანდაბა ხდებაო
-უთხარი მაგ შენს სირ... ამის დედაც-გაბრაზდა თორნიკე და მარიამს აარიდა მწვანე დანისლული
საფეროები -რომ მისი შვილი ჩემს გვერდითაა, ჯანმრთელი და უვნებელი
-მარიამი იპოვე?-შეიცხადა ზაზამ -მასთან ხარ? გიჟივით მაგიტომ გავარდი წეღან?
-უთხარი ბატონ გეგას რომ ახლა მე და მარიამს მისი თავი არ გვაქვს და მერე დაველაპარაკეᲑით-უთხრა ზაზას სიცილით და ტელეფონი გაუთიშა, თან მარიამისკენ გააპარა ცივი მზერა -მაპატიე ზედმეტი მომივიდა
-არაუშავს დაიმსახურა-გაეღიმა მარიამს და მზერა აარიდა მის მწვანე დანისლულ სფეროებს
-არ გეწყინოს მაგრამ ამაშენი ცუდი მინისტრია-უთხრა თორნიკემ ძლივს შეკავებული სიცილით
-ცდები ძალიან ცუდი მინისტრია-შეუსწორა მარიამმა ნათქვამი და სიცილი აუტყდათ ორივეს
- გინდა?-თორნიკემ სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და გაუწოდა, მარიამᲛა ერთი ღერი ამოიღო სანთებელასთან ერთად და ნერვიულად მოუკიდა
-რატომ არ პასუხობ?-ჰკითხა კარგახნის სიჩუმის მერე თორნიკეს რომელმაც მშვიდად მოუკიდა სიგარეტს და ამღვერეული თვალებით შეხედა დაძაბულ გოგონას
-მამაშენია! უეჭველი ვიცი... გინდა რომ
ვუპასუხო?-ჰკითხა გამომწვევი ტონით
-თუ ამას შენი სამსახური არ შეეწირება, მირჩევნია ცოტა ინერვიულოს-გაეღიმა მარიამს
-ჰოდა ინერვიულოს-უთხრა თორნიკემ მომღიმარი სახით და ტელეფონს ხმა გამოურთო
-შეიძლება მოგვიანებით რომ დამკითხო? ახლა მართლა არ მაქვს ლაპარაკის თავი-უთხრა მუდარით მარიამმა
-თუ გინდა შემიძლია სადმე მშვიდ ადგილას
წაგიყვანო-უთხრა გამომწვევი ტონით და თვალებში ჩააცქერდა დაჟინებით
-მინდა-უთხრა დაუფიქრებლად და გვერდზე ჩაუარა თორნიკეს, მანქანაში ჩაჯდა და სიგარეტის ნამწვი მოისროლა, თორნიკე აშკარად გააოცა მისმა ქცევამ და საჭეს აღელვებული მიუჯდა
-სად გინდა რომ წაგიყვანო?-ჰკითხა დაძაბული ტონით ისე რომ მისკენ არ გაუხედია
-შენ სადაც გინდა იქ წავიდეთ-უთხრა მარიამმა მშვიდი ტონით და თორნიკეს პროფილს გაუშტერა მზერა, ბიჭს უმალ ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში და მანქანა დაქოქა. მთელი გზა ფაქტიურად ხმა არცერთს არ ამოუღია, მხოლოდ რამდენჯერმე დაარღვია უხერხული სიჩუმე მარიამის ხმამ, როცა დანიშნულების ადგილას მივიდნენ მარიამი გაოცებული მიაჩერდა თორნიკეს
-წავკისის ველი?
-ჰო-გაუღიმა თორნიკემ და მანქანა გააჩერა შავი რკინის კარის წინ -გადმოდი-გაუღიმა გოგონას და ეზოს კარი შეაღო და სახლში შეუძღვა, მარიამი ძალიან მოიხიბლა სახლის ინტერიერით და იქაურობის თვალიერებას შეუდგა -დალევ რამეს?-ჰკითხა თორნიკემ დაძაბული ტონით
-კიი-ისე უპასუხა გოგონამ რომ თვალი არ მოუშორებია კედელზე დაკიდებული ნახატებისთვის
-ეს ჩემი დის ნახატებია
-ყველა?-შეიცხადა მარიამმა და თორნიკეს მიაᲜათა აციმციმებული მწვანე სფეროები
-ყველა-დაეთანხმა ბიჭი და ღვინით სავსე ჭიქა გაუწოდა გვერდზე მდგომ გოგონას
-ძალიან ლამაზი ნახატებია... საოცრებაა პირდაპირ...უბრალოდ... -მარიამი ისე მოიხიბლა მისი ნახატებით რომ სათქმელ სიტყვებს თავს Ვეღარ უყრიდა -უბრალოდ საოცრებაა
-ჰო -დაეთანხმა თორნიკე და როცა მარიამმა შეამათა აციმციმებული თვალები მაშინვე გაექცა მის მზერას
-რამდენი წლისაა?-ჰკითხა მოულოდნელად
-ოცის-უთხრა თორნიკემ სავდიანი ხმით
-ყველაფერი რიგზეა?-დაიძაბა მარიამი მისი სახის შემხედვარე
-ჰო უბრალოდ-თორნიკეს ხმა ჩაუწყდა და გარეთ გავარდა, მარიამიც გავიდა და აფორიაქებული მიაჩერდა სახე წაშლილ ბიჭს
-მოხდა რამე? -დაიძაბა უმალ -რამე ხომ არ შემეშალა...
-ის უბრალოდ... აღარაა...
-მაპატიე არ მეგონა რომ... უფრო სწორად არ მინდოდა რომ ღმერთო-სათქმელი სიტყვები გამოელია მარიამს
-არაუშავს-გაუღიმა სევდიანად თორნიკემ და ღვინის ჭიქა ერთი მოყუდებით დაცალა, შემდეგ ხმაურით დადო მაგიდაზე და სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან, ნერვიულად მოუკიდა და გააბოლა თან ისე რომ მარიამისთვის თვალი არ მოუშორებია -მგონი უარესად გაგიფუჭე ხასიათი-უთხრა ჩავარდნილი ხმით
-ასე არაა-უთხრა დაძაბული ტონით გოგონამ და თვალი მის ჩამქრალ სფეროებს გაუსწორა-ჩემთვის ბევრს ნიშნავს ის, რომ შენ მე... აქ მომიყვანე...
-ეს ჩემთვის განსაკუთრებული ადგილია
-მივხვდი-გაუღიმა მარიამამ და თავადაც ერთი მოყიდებით დალია ღვინო, უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა და თორნიკეს ხმამ დაარღვია ეს გამაყრუებელი სიჩუმე
-როცა მზად იქნები მითხარი და განყოფილებაში წავიდეთ
-აუ კაი რა დღეს მართლა არ მქავს ჩვენების მიცემის თავი- მასიმალურად შეაცოდა თავი გოგონამ
-შანსი არაა... ტყუილად წუწუნებ -გაეღიმა თორნიკეს მისი სახის შემხედვარეს -დღეს ჩვენება უნდა ჩამოგართვა
-კაი რა თორნიკე-გაბრაზდა მარიამი-ხომ შეᲒიძლია ჩემს გამო გამონაკლისი დაუშვა?
-შენს გამო ბევრი რამის გაკეთება შემიძლია-დაეთანხმა მაშინვე ბიჭი და გაეცინა როცა მარიამს თვალები გაუბრწყინდა -მაგრამ...-თორნიკე მიუახლოვდა დაბნეულ გოგონას და თვალებში ჩააცქერდა -ამას არ გავაკეთებ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და ცხსლი სუნთქვა სახეზე შეაფრქვია
-რა აუტანელიც მეგონე თავიდან ზუსტად ისეთი ყოფილხარ-Უთხრა ნაწყენი ტონით მარიამმა და მაქსიმალირად დააიგნორა მისი ქცევა და მზერა
-აქ ამდენ ლაპარაკს ჯობია განყოფილებაში ილაპარაკო-გაუღიმა თორნიკემ ჯერ კიდევ ზედმეტად ახლოს მდგომ გოგონას და სიგარეტის ლურჯი კვამლი მისი სახისკენ გაუშვა
-იცი რომ საშინლად გამაღიზიანებელი ხარ?-ჰკითხა მარიმმა აგრესიული ტონით და თითებიდან ნახევრად ჩამწვარი სიგარეტის ღერი ააცალა, თორნიკე ისე გააოცა მისმა ქცევამ რომ აშკარად დაიბნა, მარიმს კი გაეღიმა მისი სახის შემხედვარეს და თვალებში ჩააცქერდა თავგზააბნეულ ბიჭს, თან მისი სიგარეტის მოწევა გააგრძელა
-იცი რომ მთელი ღემე განყოფილებაში ჩემთან ერთად მოგიწევს ყოფნა?-უთხრა როცა აზრზე მოსვლა შეძლო მისი სიახლოვით გაბრუებულმა
-უნდა დამსაჯო?-ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში მარიამს და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში თორნიკეს
-შეიძლება ასეც ითქვა-უთხრა გამომწვევი ტონით ბიჭმა
-მაშინ დუმილის უფლებით ვისარგებლებ-უთხრა ნიშნის მოგებით მარიამმა და წარბი წაკიპა
-ვერც კი წარმოიდგენ რაოდენ დიდი მოთმინების უნარი გამაჩნია-უთხრა თორნიკემ ძლივს შეკავებული ღიმილით
-მაშინ გამოვცდი შენს მოთმინებას-უთხრა მარიამმა გამომწვევი ტონით და თვალები დააწვრილა.
გაგიჟებული გეგა სახლში შუა ღამისას დაბრუნდა და მისგან გაიგეს მომხდარის შესახებ სოფიმ და ტყუპებმა
-კაი ნუ გიჟდები-მისი დამშვიდება სცადა
სოფიმ-ახლა მთავარი ისაა რომ მარიამი კარგადაა
-ჯერ იმ ნაბიჭ.არს მოვკლავ რომ მარიამს შეეხო და მისი გამოყენებით გაიქცა საავადმყოფოდან და მერე იმ სირ. გამომძიებელს მივაყოლებ ზედ
-ჯერ ისევ დაკითხვაზეა?-ჰკითხა ანამ ჩავარდნილი ხმით
-ჰო ისევ დაკითხვაზე ჰყავს... სანამ არ დაღამდა არ ინებეს განყოფილებაში მისვლა და...-არ ცხრებოდა გეგა -ლამის ჭკუიდან გადამიყვანეს, არცერთი არ პასუხობდა ჩემს ზარებს
-ეს განზრახ გააკეთეს... იცოდნენ რომ
გაგიჟდებოდი -გააქეზა ქმარი სოფომ
-ვიცი და ორივეს პასუხს მოვთხოვ ამ თავხედობისთვის-გაცეცხლდა გეგა და ხელი დაარტყა მაგიდას
-იქნებ არ ესმოდათ... ან რამე ხდებოდა და ვერ გაიგეს -სცადეს დის გამართლება ტყუპებმა
-რემეში რას გულისხმობთ გოგონებო გააჩნია-წარბი აწკიპა სოფომ და ქმარს მიაჩერდა
-ნუ მაგიჟებ-დაᲣღრინა გეგამ ცოლს
-მე კი არა ის შტერი გოგო გაგიჟებს-უთხრა საყვედურით სოფომ და საძინებელში შეიკეტა.
მარიამი შუა ღამისას გამოუშვეს განყოფილებიდან
-წაგიყვან-შესთავაზა თორნიკემ კიბეებზე ჩამავალ გოგონას
-შენი წაყვანა არ მჭირდება -გაბრაზებული ტონით უთხრა მარიამმა
-გამებუტე?-თორნიკემ კიბეები ჩაირბინა, მარიამს გზა გადაუღობა და აღარ მისცა დაბლა ჩასვლის საშუალება
-გამატარე თუ შეიძლება -მარიმმა გვერდის ავლა სცადა მაგრამ თორნიკემ დაბლა ჩასვლის საშუალება რომ არ მისცა, გაცეცხლებული გოგონა ზემოდან დააცქერდა მომღიმარ ბიჭს -რა გინდა?
-მინდა რომ სახლში წაგიყვანო-უთხრა ძლივს შეკავები სიცილით
-არ მჭირდება შენი წაყვანა
-მარიამ ნუ ბავშვობ-ეცინებოდა თორნიკეს მის ქცევაზე
-გამატარე
-მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ დამთანხმდები რომ სახლში წაგიყვანო
-რა მზრუნველი ხარ-უთხრა ირონიული ტონით და თვალი აარიდა მის მწვანე ჩამუქებულ სფეროებს
-მარიამ ნუ ბავშვობ-გაბრაზდა თორნიკე-ამ შუა ღამისას სახლში მარტოს ვერ გაგიშვებ
-არ მჭირდება შენი დაცვა და მზრუნველობა, როგორმე მარტოც მივხედავ თავს
-ამაში ჭვიც არ მეპარება ქალბატონო ექიმო-უთხრა სიცილით -მაგრამ მე მი და რომ სახლში წაგიყვანო
-თავს რატომ არ მამებებ?-ჰკითხა გამომწვევი ტონით და თვალებში ჩააცქერდა
-იმიტომ რომ შენ არ მაძლევ გასაქანს -უთხრა სიცილით თორნიკემ
-მეე?-აფეთქდა მარიამი
-ჰო შენ-გაეღიმა თორნიკეს-და თუ ასე არაა მაშინ დაჯექი ჩემს მანქანაში - მოულოდნელად მაჯში ჩაავლო ხელი და თავისი მანქანისკენ წაიყვანა, კარი გაუღო და ანიშნა დამჯდარიყო, მარიამი დიდხანს უყურებდა თვალებში და ბოლოს
ჩაჯდა, თორნილე საჭეს მიუჯდა და საბურავების ხრჭიალით მანქან ადგილს მოწყვიტა, უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა
-მართლა გგონია რომ მე დავეხმარე ლაშას გაქცევაში?-ვერ მოითმინა და მაინც ჰკითხა მარიამმა, თან ისე რომ მისკენ არ გაუხედია
-უკვე ხომ აგიხსენი რომ ეს უბრალოდ ფორმალობაა და ვალდებული ვარ დავსვა ეს დედამოტყნ.ლი კითხვები-თქო-უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა და მოულოდნელობისგან ადგილზე შეხტა მარიამი
-შენ რა გაგიჟდი?-გაოცდა მარიამი და მწვანე ამღვრეული თვალები შეანათა გაგიჟებულ ბიჭს რომელიც ნელ-ნელა მანქანას სიჩქარეს უმატებდა
-ჰო გავგიჟდი შევიშალე... შენ შემშალე გამაგიჟე ჭკუიდან გადამიყვანე-უყვირა ისევ
-ტონს დაუწიე იდიოტო-გაბრაზდა მარიამი
-ამის დედასაც შევე.ი-დაიღრინა თორნიკემ, მაშინვე სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად გააბოლა
-მანქანა გააჩერე-უბრძანა მოულოდნელად მარიამმა
-რაა?-გაოცებულმა თორნიკემ მისკენ მიიხედა
-რაც გაიგე-უთხრა მარიამმა გაღიზიანებული ტონით
-რომ არ გავაჩერო?-ჰკითხა თორნიკემ ჩავადრნილი ხმით და მარიამს მიაპყრო ამღვრეული ჩაწითლებული თვალები-ამ შემთხვევაში რა მოხდება ? მანქანიდან
გადამიხტები?-ჰკითხა ირონიული ტონით და როცა მარიამმაც შეხედა მათი არეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა
-იცი რომ არანორმᲚური ხარ?-ჰკითხა მარიამმა სრულიᲓ მოულოდნელად და თორნიკეს რომ გიჟივით სიცილი აუტყდა თავადაც გაეცინა
-კაი მე არანორმალური ვარ და შენ?-ჰკითხა თორნიკემ და მის კორპუსთან გააჩერა მანქანა, მარიამი მაშინვე კარს ეცა მაგრამ დაკეტილი აღმოჩნდა
-გააღე-შეხედა ამღვრეული თვალებით ბიჭს
-დილით გამყოფილებაში გელოდები
-არ მოვალ-უთხრა მკაცრი ტონით გოგონამ
-მოხვალ
-არ მოვალ გასაგებია? ახლა კი გააღე ეს ... კარი
-Იცოდე თუ არ მოხვალ მე მოვალ და ძალით წაგიყვან!
-შენგან არც ეგ გამიკვირდება იდიოტო-უთხრა მარიმმა მკაცრი ტონით და გაეცინა თორნიკეს ალეწილი სახის შემხედვარეს და როცა კარი გააღო თორნიკემ მარიამი მაშინვე გადავიდა მანქანიდან
-არ დამემშვიდობები?-ჰკითხა თორნიკემ არეული სახით
-არა-უთხრა მარიამმა გაბრაზებული ტონით და მანქაკის კარი მთელი ძალით მიაჯახუნა, გაცეცხლებულმა თორნიკემ მაშინვე ფანჯარა ჩასწია და მიაყვირა
-ფრთხილად პატარა ალქაჯო-მარიამი მაშინვე ადგილზე გაშეშდა და კარგა ხნის ფიქრის მერე მიტრიალდა მისკენ
-იმედი მაქვს აღარსოდეს შეგხვდები -უთხრა არეული ხმით და სწრაფი ნაბიჯით შევიდა ჩაბნელებულ სადარბაზოში და შიშისგან გული შეეკუმშა როცა იგრძნო როგორ აეკრო ვიღაც ზურგს უკნიდან, სანამ შიშს დაძლევდა და აზრზე მოვიდოდა უცნობმა მაშინვე პირზე ააფარა ერთი ხელი მეორე კი მუცელზე შემოაჭდო ისე ძლიერად რომ მარიამს სუნთქვა შეეკრა
-მშვიდად -დაუჩურჩულა ყურში უცნობმა ხმამ და გარეთ გაათრია აფართხალებული გოგონა, მარიამი ისე იყო შეშინებული და დაძაბული რომ ლაშა ხმაზე ვერ იცნო და ცრემლები მოეძალა თან ქუჩაში თორნიკეს მანქანა მოათვალიერა რომელიც უკვე კარგა ხნის წასული იყო, როცა ლაშამ მანქანისაკენ წაათრია, მთელი ძალით შეეწინაადეგა მაგრამ ვერაფერს გახდა, იმის გამო რომ ლაშას ჭრილობა საკმაოდ მძიმე იყო უჭირდა მარიამის დამორჩილება, ამიტომ დაუჩურჩულა
-მარიამ მე ვარ... ლაშა-უთხრა და როცა ნაცნობ მანქანასთან მიათრია გოგონა რომელიც ისევ წინააღმდეგობის გაწევას ცდილობდა, ყურში ჩასჩურჩულა -შენი დახმარება მჭირდება... ახლა ხელს გაგიშვებ და არ იყვირო გთხოვ-დაუჩურჩულა ისევ და წამებში თავისკენ მიატრიალა ჯერ ისევ შეშინებული გოგონა, მარიამი არეული თვალებით მიაჩერდა ლაშას და ვერ იჯერებდა რომ ეს ყველაფერი ნამდვილად მის თავს
ხდებოდა-მარიამ გთხოვ შენი დახმარება
მჭირდება-შეეხვეწა ლაშა და მხოლოდ ამის მერე მოვოდა გონს მარიამი
-შენ რა გაგიჟდი? შეიშალე? -ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ
-სუუ-ტუჩებზე თითები მიადო ლაშამ და თვალებში ჩააცქერდა -უნდა გამომყვე-თან მანქანის კარი გააღო
-მგონი საბოლოოდ შეიშალე-ვერ მშვიდდებოდა მარიამი
-თუ არ დამეხმარები მოვკვდები-უთხრა ლაშამ და პერანგი ასწია, მარიამს ინეტიქტურად თვალი მისი ჭრილობისაკენ გაექცა რომელზეც ლაშას უამრავი სახვევი ედო სისხლისგან გაჟღენთილი
-ჰო ნამდვილად არ გიწერია დიდი დღე, ერთ ორ საათში ნამდვილად მოკვდები-დაეთანხმა მარიამი
და მის ჭაობისფერ სფეროებს გაუშტერა მზერა
-მანქანაში ჩაჯექი- Მკლავზე ხელი წაავლო ლაშამ და თვალები დაუბრიალა
-შენთან ერთად არსად წამოსვლას არ ვაპირებ ავადმყოფო-დაუღრინა და მკლავის გათავისუფლება სცადა, ლაშა მიხვდა რომ მარიამთან ლაპარაკს აზრი არ ჰქონდა, ახლა ამ მომენტში ვერაფრით დაარწმუნებდა მას და ვერც თავს შეაცოდებდა სათანადოდ ამიტომ მოულოდნელად მანქაში ძიᲚის გამოყენებით ჩატენა და მეგობარს ანიშნა მანქანა დაექოქა
-შენ რა გაგიჟდი? შეიშალე? გგონია რომ მე დაგეხმარები იმ ყველაფერის მერე რაც
გააკეთე?-ყვიროდა გაცოფებული გოგონა და მაჯის დახსნას ცდილობდა რომელზეც ლაშას ხელი მარწუხივით ჰქონდა შემოჭერილი
-მარიამ გთხოვ დამშვიდდი, შენს გარდა ახლა მე ვერავინ დამეხმარება, ამიტომაც მოგაკითხე ისევ შენ...
-შენს დახმარებას არ ვაპირებ გასაგებია?-უყვირა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ
-ანუ ასე იჯდები და მშვიდად მიყურებ როგორ ჩაგაკვდები ხელებში? -შეიცხადა ლაშამ და სახე ისე მიუახლოვა თავგზააბნეულ გოგონას რომ მარიამს მაშინვე გულისცემა აუჩქარდა და სუნთქვა გაუხშირდა
-ზუსტად მაგას ვაპირებ-არ გატყდა გოგონა
-ამის დედასაც შევ.ცი-დაიღრინა ლაშამ რომ მიხვდა მარიამი არ ხუმრობდა -გინდა რომ მოვკვდე?
-თუ სიკვდილი არ გინდა დარეკე სასწრაფოში...
-მარიამ უნდა დამეხმარო
-შენ მე მეორეთ გამიტაცე ! პირველად შენი თავისუფლების სანაცვლოდ ახლა სიცოცხლის! საკმარისი გესმის? თავი დამანებე! იმაში რაც დაგემართა დამნაშავე მე არ ვარ და პასუხისმგებლობას მე ნუ მაკისრებ! მითუმეტეს რომ შენი უდანაშაულობის საერთოდ არ მჯერა და არც იმის რომ ნანობ რაც გამიკეთე!
-რა გავაკეთო რომ დამიჯერო?
-გამიშვი-უთხრა მკაცრი ტონით
-არ შემიძლია! შენ ერთადერთი ხარ ვისაც შეუᲚია რომ დამეხმაროს
-მე არ დაგეხმარები გასაგებია?
-დამეხმარები!
-არ დაგეხმარები-უთხრა დამარცვლით და მინას გაუშტერა თვალი
-გპირდები რომ როგორც კი ჩემს ჭრილობას მიხედავ გაგიშვებ
-მე არავითარი გარანტი არ მაქვს რომ გამიშვებ ასე რომ ...
-მარიამ -გაბრაზდა ლაშა -ჩემმა დამ გადასხმა გამიკეთა და ჭრილობა გადამიხვია...მაგრამ აზრზე არაა როგორ უნდა მიხედოს გახსნილ ნაკერებს...ეს მხოლოდ შენ შეგიძლია... თან იმ პირობებში რა პირობებშიც ახლა მე ვარ... და თან ერთადერთი ხარ ვისთანაც პოლიცია რა მომძებნის...
-გთხოვ თავი დამანებე-შეეხვეწა მარიამი და თან ტირილის ნოტები შეეპარა ხმაში
-გპირდები რომ ამ ღამის მერე შენს ცხოვრებაში აღარასოდეს გამოვჩნდები -უთხრა ლაშამ და ხელი გაუშვა მის მაჯას, შემდეგ კი მანქან გააჩერებინა მეგობარს -თუ გინდა გადადი და წადი-უთხრა ლაშამ გაოგნებულ გოგონას და თვალებში ჩააცქერდა ამღვერული დაწითლებული თვალებით, მარიამი დიდხანს იჯდა გაოგნებული ერთ ადგილას მიყინულივით და ვერ იღებდა ცხოვრების ერთ-ართ უმნიშვნელოვანეს გადაწყვეტილებას.
ალექსანდრემ ბევრი ფიქრის შემდეგ მინისტრის კორპუსთან მიაყენა თავისი მერსედესი და მარიანას ნომერი აკრიფა, რამდენიმე ზარის შემდეგ გაისმა მარიანას აღელვებული ხმა
-როგორ ხარ?-ჰკითხა ალექსანდრემ ჩავარდნილი ხმით
-კარგად შენ?-აღფრთოვანდა მარიანა და დედას გახედა არეული თვალებით რომელიც სიგარეტს დაწვდა გაბრაზებული სახით
-შენ კორპუსთან ვარ...შეგიძლია ჩემი მოსაცმელი ჩამომიტანო?-ჰკითხა ალექსმა დაძაბული ტონით
-აქ ხარ? -გაოცება ვერ დამალა გოგონამ და სოფოს ამღვრეულ თვალებს მზერა აარიდა
-ჰო აქ ვარ და გელოდები
-კარგი ახლავე ჩამოგიტან-უთხრა მარიანამ და გაუთიშა
-რატომ მოგაკითხა?-თავზე წამოადგა სოფო დაძაბულ გოგონას
-მე არ მომაკითხა... მოსაცმელის წასაღებად მოვიდა დედა-ახედა საცოდავად სახე წაშლილ ქალს
-მოსაცმელის?-გაეცინა ირონიულად ქალს და მარიანას თვალებში ჩააცქერდა -კარგი მიდი ჩაუტანე თავისი მოსაცმელი-და მაშინვე აივანზე გავარდა სიტუაციის გასაკონტროლებლად, მარიანამ კარადიდან გამოიღო მისი მოსაცმელი და ცხვირი ჩარგო შიგ, ღრმად შეისუნთქა მასზე ჯერ კიდევ შერჩენილი ალექსისი სურნელი და კიბეებზე დაეშავ, როგორც კი სადარბაზოდან Ქუჩაში გავიდა და ალექს მოჰკრა თვალი ადგილზე გაშეშდა და ვერაფერით შეძლო მისკენ ნაბიჯის წადგმა, მაგრამ ალექსანდრე რომელიც მოუთმენლად ელოდა მის გამოჩენას და მანქანზე მიყრდნობილი სიგარეტს სიგარეტზე ეწოდა,დაინახა თუ არა მარიანა მაშინვე მისკენ გაემართა და ჩქარი ნაბიჯით მიუახლოვდა დაბნეულ და სახე აწითლებულ გოგონას
-მომენატრე-უთხრა მომღიმარი სახით და ტუჩის კუთხეში მიაწება ვნებიანი ცხელი ტუჩები, მარიანას მაშინვე სასიამოვნო გიჟურმა ტალღამ გადაუარა და უარესად აწითლდა -როგორ ხარ? -მოესმა ალექსანდრეს ხმა ისე შორიდან თითქოს აქ მის წინ კი არ იდგა სადღაც ძალიან შორს იყო
-კარგად შენ?-გაბედა და თვალი გაუსწორა მის ნაცრისფერ სფეროებს და წამსვე გააჟრჟოლა გოგონაას
-მშვენივრად-უთხრა მომღიმარი სახით და დაჟინებით ჩააცქერდა გოგონას ამღვრეულ თვალებში -შეიძლება სადმე დაგპატიჟო?-ჰკითხა გამომწვევი ტონით
-არ შეიძლება-გაუღიმა მარიანამ და აივანზე მიუთითა სადაც გაავებული სოფო სიგარეტს სიგარეტზე ეწეოდ და ნერვიულად ქეთ-Იქით გადი-გამოდიოდა
-დედაშენია?-ჰკითხა ალექსმა მომღიმარი სახით და სოფოდან მზერა ისევ მარიანაზე გადაიტანა
-კი დედაჩემია-დაეთანხმა გოგონა
-კარგი-უთხრა უკმაყოფილო ტონით და მოსაცმელი გამოართვა
-გიო რომ ჩამოვა თალავიდან შეიძლება რომ მოვახერხო შენი...-დაიწყო მარიანამ და ხმა ჩაუწყდა ალექსანდრეს მომღიმარი სახის შემხედვარეს
-ჩემი ნახვა?-ჩაეკითხა ალექსი და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში
-ვიგულისხმე სახლიდან გამოსვლა...-უთხრა არეული ხმით და დედას ახედა -კარგი ჯობია წავიდე-გაუღიმა და მიტრიალდა დაბნეული
-შეხვედრამდე-მიაძახა ალექსანდრემ მიმავალ გოგონას და სოფოს ახედა რომელიც თვალს არ აშორებდა მას
-