შემიყვარებ! 10 თავი
მარიანა თვალებში ჩააცქერდა თავგზააბნეულ ბიჭს და ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში, როცა მის ზღვისფერ, უძირო თვალებს გაექცა ალექსანდრე, რადგან ძალიან უჭირდა გრძნობებთან გამკლავება, მითუმეტეს მაშინ როცა ასე ახლოს ჰყავდა მარიანა და ეხებოდა -მარიანა-დაუჩურჩულა ალექსანდრემ ყურში და ცხვირი მის თმებში ჩარგო, თავდავიწყებამდე მისული გოგონა უფრო მეტად მიეწება მის სხეულს და ხელებიც უფრო მჭირდროდ მოხვია კისერზე -ჩემი გაგიჟება გინდა?-დაუჩურჩულა ალექსანდრემ და ცხელი, ვნებიანი ტუჩები საფეთქელზე მიაწება მოულოდნელად, მარიანას საფეთქელი აეწვა და მაშინვე ბედნიერების გიჟურმა გრძნობამ დაურბინა მთელს სხეულში, რასაც მოჰყვა სუნთქვის აჩქარება, გულის ცემის გახშირება და პეპლების ფრენა მუცელში. ანა გიორგის ეცეკვებოდა,მაგრამ თვალს არ აშორებდა მარიანას და ალექსანდრეს -ამ ორს რა ჭირს ხომ არ იცი?-შახედა გიორგის მომღიმარი სახით და მზერა ისევ მათზე გადაიტანა -შენი აზრით?-ჰკითხა გიორგიმ გამომწვევი ტონით და ანას მიაჩერდა -მგონი ვიცი რაც ხდება-თქვა სერიოზული ტონით და გიორგის მიაჩერდა ცისფერი აციმციმებული თვალებით -ჰო მეც ეგრე მგონია-უთხრა მომღიმარი სახით გიორგიმ და სახე ზედმეტად მიუახლოვა ანას, გოგონა დაიძაბა -იცი რომ ყველაზე ლამაზი ალქაჯი ხარ?-ჰკითხა მოულოდნელად და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ამღვრეულ თვალებში -იდიოტო-გაბრაზდა ანა და უკან დახია მომღიმარი გიორგი, ზურგი აქცია და წასვლა დააპირა -სად მიდიხარ?-ჰკითხა სიცილით გიორგიმ, თან მაშინვე მაჯაში ჩაავლო ხელი და თავისკენ მიატრიალა გაბრაზებული გოგონა -ხელი გამიშვი-დაუღრინა გოგონამ და გიორგიმაც უმალ გაუთავისუფლა მაჯა -აუ არ წახვიდე რა გთხოვ-შეეხვეწა გიორგი და გზა გადაუღობა, როცა ანამ გვერდი აუქცია და წასვლა დააპირა -ვინმე კარგ ტიპს უნდა ვეცეკვო,წესიერი მოქცევა რომ იცის გოგოსთან-უთხრა ანამ და გვერდის ავლა სცადა მისთვის, მაგრამ გიორგიმ კვლავ გადაუღობა გზა და წელზე შემოხვია ხელები -ჩემს გარდა ვერავინ ვერ გეცეკვება გასაგებია?-უთხრა მკაცრი ტონით და თავისკენ მიიზიდა დაბნეული გოგონა -მართლა? ვითომ რატომ?- გამოიწვია გიორგი და მომღიმარი სახით ჩააცქერდა თვალებში გაღიზიანებულ ბიჭს -იმიტომ, რომ შენს თავს არავის დავუთმობ-დაუჩურჩულა ზედ ტუუჩებთან და სულ ოდნავ შეეხო ცხვიროს წვერით მის შუბლს -მე თუ მოვინდომებ შენ ხელს ვერ შემიშლი-ბილომდე აგიჟებდა ანა თავგზააბნეულ ბიჭს -არ მოგინდება-დაუჩურჩულა ყურში გიორგიმ და თავი მის ყელში ჩამალა, ანას გაეღიმა და ხელები კისერზე შემოხვია, გიორგიმ თავი ასწია და ანას შუბლს მიაბჯინა შუბლი -ანა სხვა უბრალოდ აღარ ახსენო... შენ ჩემი ხარ-უთხრა ჩავარდნი ხმით და თვალებში ჩააცქერდა თავგზააბნეულ გოგონას, რომელიც ისე დააბნია მისმა სიტყვებმა რომ კარგა ხანს აზრზე მოსვლა ვერ შეძლო. -ანა შენი ტელეფონი დაუსრულებლად რეკავს-ლილემ მიუტანა ტეფონი და გონს მოიყვანა გაშტერებული გოგონა რომელმაც მაშინვე ხელი გაუშვა გიორგის და ტელეფონს უპასუხა -სად ჯანდაბაში გაქვთ ტელეფონები?-ჩაყვირა სოფომ ანას -მაგიდაზე გვიდევს და ვერ გავივეთ რომ რეკავდი -გუგას მანქანიდან რატომ გადაჯექით იმ არანორმალურის მანქანაში? -მაგ იდიოტთან არ გვინდოდა ყოფნა-აუხსნა ანამ, თან მარიანა წაართვა ალექსანდრეს და აივანზე გაიყვანა და -რა ხდება?-ჰკითხა ჩურჩულით მარიანამ ანას, რომელმაც ტელეფონი ყურთან მიუტანა ანას -სახლში მე წამოგიყვანთ გასაგებია?-ჩაყვირა ისევ სოფომ -აუ კარგი რა დედა-გაბრაზდა ანა ერთ საათში გამოვალ სახლიდან მოვალ და წამოგიყვანთ -დედა-ტელეფონი წაართვა მარიანამ დას -გთხოვ ვიქნებით და მერე ჩვენ თვითონ დაგირეკავთ როცა დავიშლებით -არა-დაუღრინა სოფომ გოგონებს და გაუთიშა. -აუ რა-აბუზღუნდა ანა-ვიღაცას აქ, ის აინტერესებს ჩვენ რას ვაკეთებთ...და იმის მაგივრად გაერთოს დედას ურეკავს და ამბებს უყვება ჩვენზეჰჰფ -რა ხდება?-გიორგიც გავიდა აივანზე, ანას მიუახლოვდა ზურგიდან, ხელები წელზე შემოხვია და ნიკაპი მის მხარს დააყრდნო -სოფოს აქ მყოფთაგან, ვიღაც მოცლილმა მოახსენა ჩვენი უმსგავსო საქციელი-გაეცინა მარიანას -და გვითხრა ერთ საათში მოვალო და წაგიყვანთო -აუ არ გაგᲘშვებთ-გაბრაზდა გიორგი და გასწორდა -მაგრად გაჭედავს-გაეცინა ანას -და ნაკელბი არც შენ გელოდება რომ იცოდე -შეხედა გიორგის მომღიმარი სახით -ხოდა სანამ ეს ერთი საათი გვაქვს-უთხრა ანას გამომწვევი ტონით და სხეულზე მიიკრო სიფრიფანა სხეული-მაგრად უნდა გავერთოთ-თქვა მომღიმარი სახით გუორგიმ და თვალებში ჩააცქერდა ანას -ჰო წინ მძიმე ღამე გველოდება-გაეცინა ანას და მარიანას შეხედა -საქმის გარჩევა და სასჯელი -წამო-გიორგიმ ხელი ჩაკიდა ანას და დარბაზში შეიყვანა. მარიანამ აივნიდან გადაიხედა და თვალებით ალექსანდრეს ძებნა დაიწყო, რადგან დაინახა როგორ გავიდა დარბაზიდან, მალევე შენიშნა ეზოს კუთხეში ცივ ბეტინზე მჯდომი ბიჭი და მაშინვე კიბეზე დაეშვა, მალევე იპოვა და თავზე წამოადგა -რამე ხდება?-ახედა ალექსანდრემ დაძაბულ გოგონას -დედას უკვე მოახსენეს რაც მოხდა და მალე მოვა ჩვენს წასაყვანად-უთხრა სევდიანი სახით მარიანამ -ჩემს გამო?-ჰკითხა ალექსანდრემ ჩავარდნილი ხმით, შემდეგ აკანკალებული თითებით სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად მოუკიდა -ალბათ კარგა ხანს ვერ მოვახერხებ შენს ნახვას- უთხრა მარიანამ და მზერა აარიდა მის ნაცრისფერ სფეროებს -ამის დედაც-გაბრაზდა ალექსანდრე და ტუჩები უკმაყოფილო სახით დაბრიცა -ალბათ ტელეფონსაც წამართმევენ-თქვა მარიანამ და ალექსანდრეს დააცქერდა რომელიც მიწას დაჰყურებდა -ანუ ყველანაირად ხელს შემიშლიან შენთან ურთიერთობაში?-ჰკითხა მარიანას და ნელ-ნელა მის წითელ კაბას ააყოლა თვალი და ცივი მზერა გოგონას წითელ ტუჩებზე შეაჩერა, მარიანა დაძაბა მისმა დაჟინებულმა მზერამ და დააბნია -ჰო ასე ქონება-დაეთანხმა კარგახნის სიჩუმის მერე და ტუჩები დაბრიცა -მაინც ვიპოვი შენთან მოსასვლელ გზას -გაეღიმა ალექს და Ფეხზე წამოდგა, მარიანას მიუახლოვდა და თვალებში ჩააცქერდა დაბნეულ გოგონას -მთავარია ეს შენც გინოდოდეს -უთხრა გამომწვევი ტონით და მის გაფითრებულ ღაწვს ჩამოაყოლა ცივი თითები -მინდა-უთხრა დარწმუნებით გოგონამ და იმის მიუხედავად რომ ძალიან გაუჭირდა ალექსანდრეს დაჟინებულ მზერასთან გამკალვება მაინც არ აარიდა მზერა მის ჩაწითლებულ თვალებს -დარწმუნებული ხარ?-ჩაეკითხა ალექსანდრე და შუბლი მის შუბლს მიაბჯინა -იმიტომ გეკითხები რომ მინდა დავრწმუნდე-უთხრა ჩურჩულით და მარიანამ თავი უფრო მეტად რომ დახარა ნიკაპზე ხელი ფრთხილად მოკიდა თავი ააწევინა და ზედ ტᲣჩებთან დაუჩურჩულა -მარიანა თვალებში შემომხედე -გოგონა კარგა ხანს ვერ ახერხებდა მისთვის თვალის გასწორებას, ბოლოს თავს მოერია და შეანათა თავისი ზღვისფერი უძირო თვალები ალექსანდრეს ამღვრეულ თვალებს -დარწმუნებული ვარ-დაიჩურჩულა და სუნთქვა შეეკრა როცა ალექსანდრეს ცხელი სუნთავა სახეზე მიეფრქვია -მარიანა-აღფრთოვანდა ალექსანდრე და კიდევ უფრო მოუახლოვა სახე -თუ ეს შენც გინდა მაშინ მზად ვარ ყველას დავუპირისპირდე შენს გამო -მეც-უთხრა დარწმუნებით გოგონამ და თვალი აარიდა მის აციმციმებულ ნაცრისფერ სფეროებს -მარიანა... მე...შენ -დაუჩურჩულა ალექსანდრემ ზედ ტუჩებთან თავგზააბნეულ გოგონას და სათქმელ სიტყვებს თავი რომ ვეღარ მოუყარა, ცივი ტუჩები მიაწება მის ვნებიან წითელ ტუჩებს, მარიანსთვის ეს იმდენად მოულოდნელი და ამაღელვები იყო რომ მაშინვე სუნთქვა შეეკრა და გულისცემა გაუჩერდა, როცა ალექსანდრე მოწყდა მის ტუჩებს მარიანა ჯერ ისევ გაოგნებული და გარინდებული იდგა -პირველი კოცნა -დაუჩურჩულა ალექსანდრემ ყურში და საფეთქელზე მიაწება ტუჩები სახე აწითლებულ გოგონას. მარიამი საავადმოყოფოში შევიდა თუ არა გული შეეკუმშა, თითქოს გრძნობდა რომ საშინელება ელოდა წინ, ნელ-ნელა აიარა კიბეები და დირექტორის კაბინეტის კართან დადგა, კარგა ხანს ვერ ბედავდა დაკაკუნებას, ბოლოს თავს მოერია, ფრთხილად დააკაკუნა, სახელური დაქაჩა და კარი შეაღო -შეიძლება ქალბატონო ნატალია?-ჰკითხა ჩავარდნილი ხმით -მოდი მარიამ დაჯექი-მიუთითა სავარძელზე ქალმა და მარიამი როგორც კი დაჯდა სუფთა ფურცელი და კალამი გაუწოდა, მარიამი გაოცებული მიაჩერდა უგრძნობ სახიან ქალს -ეს?-ჰკითხა კარგა ხნის სიჩუმის მერე ქალს რადგან ის ხმას არ იღებდა და ზიზღით უყირებდა მარიამს -გიკვირს?-ჰკითხა ქალმა აგრესიული ტონით -ვერ მივხვდი-დაიბნა მარიამი -დაწერე-უთხრა ქალმა აგრესიული ტონით -რა დავწერო?-ჩაეკითა მარიამი გაღიზიანები ტონით -განცხადება სამსახჯრიდან წასვლის თაობაზე-მიახალა ქალმა -რაა?-გაოგნდა მარიამი -ის რაც გესმის მარიამ !-დაუყვირა ქალმა -ამას არ გავაკეთებ! უᲤლება არ გაქვთ ასე მომექცეთ-ტირილის ნოტები შეეპარა ხმაში -მიზეზად შენ რაც გინდა ის დაწერე-უთხრა ქალმა მშვიდი ტონით -რაც მიᲜდა?-აფეთქდა მარიამი-თქვენც ფიქრობთ რომ ლაშას გაქცევაში მე დავეხმარე და ამიტომ მაგდებთ სამსახურიდან? -სამსახურიდან იმიტომ გაგდებთ რომ ეს დაიმსახურე-მიახალა ქალმა და ფეხზე წამოდგა -გთხოვთ ეს არ გააკეთოთ, თქვენ ხომ წლებია მიცნობთ-ატირდა მარიამი -ეს არაფერ შუაშია მარიამ -უთხრა ქალმა -იმას ვერ დავიჯერებ რომ ვიღაცას გაქცევაში დაეხმარე მაგრამ ბევრი შეცდომა დაუშვი მარიამ! შენ ეს შეცდომები უბროდ არ უნდა დაგეშვა როგორც მთავარ ექიმს -გთხოვთ -მარიამ უბრალოდ დაწერე -გთხოვთ ახლა არა, ახლა არ მაᲘძულოთ ამის გაკეთება -მარიამ დაწერე-თავზე წამოადგა ქალი-ისედაც ძლივს დავარწმუნე მფლობელები რომ შენი განცხადების საფუძველზე წასულიყავი სამსახურიდან -მადლობა-უთხრა მარიამმა ცივად და კალამს წამოავლო ხელი, რამდენიმე სიტყვა დაჯღაბნა და გარწთ გავარდა ატირებული, ვერ იჯერებდა რომ ყველაფერთან ერთად სამსახურიც დაკარგა, რომ ასე ერთი ხელის მოსმით დაუნგრიეს კარიერა და შეულახეს ღირსება, ახლა ვეღარავის დაარწმუნებდა საკუთარ სიმართლეში, ეს ბოლო იყო რაც შეიძლებოდა დამართნოდა და რასაც შეიძლებოდა საბოლოოდ გაენადგურებინა, სახლამდე როგორ მივიდა არ ახსოვდა ,არც ის კარი როგორ გააღო და დაუკეტავად უბრალოდ მიხურა, არც ის ტელეფონი როგორ გამორთო და მოისროლა, არც ის რამდენი დალია და არც ის როგორ დაემხო საწოლზე პირქვე, არც ის ახსოვდა რამდენი საათი ტიროდა მოთქმით და როდის ჩაეძინა. უცნაური უსიამოვნო შეგრძნება დაეუფლა, დაფეთებულს გაეღვიძა, თავი ასწია და ისევ ბალიშში ჩარგო რომ მიხვდა შუა ღამე იყო, უეცრად იგრძნო ვიღაცის დაჟინებულჯ მზერა შიშველ ზურგზე და კანი აეწვა, მოულოდნელად დაიძაბა და ერთიანად დაეჭიმა სხეული, კარგა ხანს ვერ მოახერხა ადგომა რადგან გრძნობდა იმ მწველ მზერას და დარწმუნებული იყო რომ მის საძინებეᲚში ვიღაც იყო ამიტომ შიშმა აიტანა -მარიამ-მოემა ლაშას ხმა და დამფრთხალი გიჟივით წამოვარდა საწოლიდან -აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?-მიაჩერდა სავარძელში მჯდომ ბიჭს რომელიც მწველი მზერით უყურებდა სახეში -შენს სანახავად მოვედი-უთხრა გამომწვევი ტონით და ფეხზე წამოდგა - |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.