მარიამი და ტყუპები რესტორანში გაშლილ სიფრასთან, უემოციო სახეებით ისხდნენ სოფოს და გეგას ყალბ სახიან მეგობრებთან ერთად რომლებიც ჭიქას ჭიქაზე ცლიდნენ და უაზრო სადღეგრძოებით ლოცავდნენ იუბილარებს
-ღმერთო ამაზე იდიოტური დაბადების Დღე ნეტა ვინმეს თუ ჰქონია ოდესმე-დაუჩურჩულა ანამ დას
-არამგონია-გადაუჩურჩულა უკმაყოფილო ტონით მარიანამ დას
-კარგით რა გოგოებო-გაეცინა მარიამს-სამაგიეროდ ისტორიაში პირველები იქნებით, ვისაც ასეთი უაზრო დაბადების დღე ექნება-გაამხნევა დები და სიცილი აუტყდა
-ბოროტო-გაეცინა ანას და ფეხზე წამოდგა რადგან თამადა მესამეჯერ ლოცავდა პირადად მას, როგორც კი მადლობა გადაუხადა და დაჯდა ტუჩები დაბრიცა ბრაზისგან-ღმერთო ამ ჯოჯოხეთს არასოდეს ვაპატიებ გეგას და სოფოს
-კარგი რა დაო-გაუღიმა მარიანამ დას -სამაგიეროდ დალევის უფლება მოგვცეს-გაეცინა და მეოთხე ჭიქა შამპანური მოიყუდა
-შენ ჯობია მეტი აღარ დალიო-გაბრაზდა ანა და ჭიქა წაართვა ხელიდან
-ფხიზელი თვალით ამ ღიპიან, მსმელ კაცებს და ტონალურით გაშპაკლულ ქალებს ჩემმა მტერმა უყურა-თქვა მოღუშული სახით მარიანამ და ჭიქა გამოსტაცა ხელიდან ანას
-მარიამ შენ მაინც უთხარი რა რამე-აბუზღუნდა ანა
-მეე?- შეიცხადა მარიამმა და მარიანას ჭიქა შეუვსო, თავისი სასმლისგან გაპილპილებული ჭიქა მიუჭახუნა და ერთი მოყუდებით დალია -ახლა აქ მხოლოდ იმიტომ ვარ რომ თქვენ ორი ძაან მეცოდებით ამ სასტავში, თორემ აქ რა გამაჩერებდა
-კაი რა მარიამ, ამას კიდევ ეგ უნდა?-მარიანაზე მიუთითა ანამ, გვერდით მჯდომ დას
-ამდენ ლაპარაკს ჯობია დალიო-გაეცინა მარიანას და ხელში შამპანურით სავსე ჭიქა შეაჩეჩა
-ჰო ეგრე ჯობია-დაეთანხმა მარიამი დას
-ღმერთო რა დავაშავე-მაღლა აიხედა ანამ და ისევ რომ მისი დალოცვა დაიწყეს გეგას მთვრალმა ძმაკაცებმა ფეხზე წამოდგა და ყალბი ღიმილი აიკრა სახეზე, თან დებს დახედა რომელიც სიცილისგან იგუდებოდნენ -მარტო მე რატომ მლოცავენ ეს კრეტინები, მარიანას დაბადებისდღე სხვა დროისთვია გადაიტანეს და მე არ ვიცი თუ რა ჯანდაბაა?-ჰკითხა სიცილისგან სახე წაშლილ დებს შემდეგ მოკრძალებული მადლობა გადაუხადა მობარბაცე თამადის მოადგილეს და დაჯდა
-დალიე დალიე-შეაჩეჩეს დებმა ჭიქა და ანამაც ერთი მოყიდებით დაცალა ჭიქა და ისევ რომ მისი დალოცვა დაიწყეს თვალები აატრიალა და ფეხზე წამოვარდა უკმაყოფილო სახით და როგორც კი გეგას ჰკიდა თვალი რომელმაც წამში შუბლი შეჭმუხნა და ანიშნა ჭკვიანად იყავიო, ყალბათ გაიღიმა და მოკრძალებული მადლობები გადაიხადა დალოცვისთვის.
მარიამმა ვეღარ აიტანა ეს უაზრო სიტუაცია და აივანზე გასვლა გადაწყვიტა, როგორც კი გეგამ ფეხზე წამომდგარი დაინახა მაშინვე ადგა თვითონაც და მარიამს მიუახლოვდა
-საით?-ჰკითხა დაძაბული ტონით
-გარეთ
-მოსაწევად მიდიხარ არა?-დაუღრინა გეგამ შვილს
-ჰო რა იყო წინაადეგი ხარ?-თვალებში ჩააცქერდა მომღიმარი სახით
-ჭკვიანად იყავი-გამაფრთხილებელი ტონით უთრხა შვილს და სუფრას დაუბრუნდა, როცა მარიამი გარეთ გავიდა და ტყუპებიც მაგოდოდან ადგნენ სოფო მაშინვე მათ მივარდა
-საით გოგონებო?
-მარიამთან გავალთ
-დროზე დაუბრუნდით მაგიდას -წარბი აწკიპა უკმაყოფილო სახით
-კარგი დედა მალე შემოვალთ, არ ინერვიულო-დაამშვიდა ანამ
-ამათთან რატომ ავღნიშნავთ ჩვენს დაბადების დღეს შეგიძლია აგვიხსნა?-თვალებში ჩააცქერდა მარიანა დედას
-შენ მეტი აღარ დალიო -თვალები დაუბრიალა ქალმა მარიანას და ჭიქა გამოსტაცა ხელიდან
-კაი გავალთ ჩვენ-გაუღიმა ანამ დედას და მარიანას ხელკავი გამოსდო -წამო სანამ სუფთა ჰაერზე გასვლაც არ აგვიკრძალეს დაო-გაუღიმა მარიანას და დედას შეხედა დამჟავებული სახით
-ჭკვიანად-დაუღრინა სოფომ გოგოებს შემდეგ გეგას მიუახლოვდა, რომელიც მარტო იდგა გასასვლელთან და გოგონებს ადევნებდა თვალს, სოფო ქმარს მიეკრო და მომღიმარი სახით ყურში
ჩასჩურჩულა -მარიამი აკონტროლე, არ მინდა იმ დარტყმულ ბიძაშვილებს ტელწფონით დაალაპარაკოს გოგონები
-დამშვიდდი მოგვარებულია ეგ-დაუჩურჩულა გეგამ ცოლს და ლოყაზე აკოცა-მარიამი უკვე გავაᲤრთხილე
-ეგ არ უშველის მაგას -უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები ქალმა
-დაწყნარდი-გაუღიმა გეგამ ცოლს და ლოყაზე ხელი ჩამოუსვა -ნუ იძაბები.
მარიამი მოღუშული სახით მიაჩერდა დებს და სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან, ნერვიულად მოუკიდა და გააბოლა
-გეგა თვალს არ გვაშორებს არა?-ჰკითხა დებს რომლებიც შესასვლელ კარს უყურებდნენ დაჟინებით
-ახლა უკვე სოფოც -უთხრა ანამ
-ნუ ღელავთ მოვახერზებ და გიოს დაგალაპარაკეᲑთ, მთავარია ცოტა ყურადღება მოადუნონ-გაეღიმა და თავადაც იქით გაიხედა
-მარიამ ხვალ სასამართლო აქვს ლაშას ხო-ჰკითხა მარიანმ დაძაბული ტონით
-ჰო...
-მერე? გამოუშვებენ?-ჩაეკითხა ანამ
-არა, დიდი ალბათობით წიასწარ პატიმრობას შეუფარდებენ-თქვა დაძაბული ტონით მარიამმა და ნახევრად ჩამწვარი ღერი მოისროლა
-Მის გამო ღელავ?-ჰკითხა მარიანამ მომღიმარი სახით
-ახლა მარიამი კია აქ, მაგრამ ისე ლაშასთანაა საკანში-გაეცინა ანას
-ჰო სიმართლე გითხრათ ახლა მხოლოდ მასზე ვფიქრობ... აქ მოსვლასაც არ ვაპირებდი, თავი არ მქონდა ამ სულელური წვეულების...
-ჰო რომელიც მამას ძმაკაცების და დედას დაქალების Ფონზე იმართება-გაეცინა მარიანას
-ჰო აი ამაზე უარესი რაღა უნდა გაგვიკეთონ პროსტა ვერ ვხვდები-გაეცინა ანას
-აუ გეგა და სოფო აღარ ჩანა გიოსთან დავრეკოთ
რა -შეეხვეწა ანა მარიამს, მან მაშინვე ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და გიორგისთან დარეკა სკაიპით, რომელმაც მაშინვე უპასუხა ზარს, ანამ როგორც კი გიორგი დაინახა ცრემლები მოეძალა
-დაბადების დღეს გილოცავთ Ქაჯებო-უთხრა სიცილით გიორგიმ დებს
-აუ გიო როგორ მომენატრე-უთხრა მარიანამ სევდიანი ხმით
-მეც თან ძაან-გაუღიმა გიორგიმ
-აუ ერთი სული მაქვს როდის გნახავ-უთხრა მარიანამ მომღიმარი სახით
-აუ მეეც-უთხრა გიორგიმ მოღუშული სახით
-ძაან მომენატრე-მოიწყინა მარიანამ
-შენ მეტი აღარ დალიო ქალბატონო-გაეცინა გიორგის -ჰო მართლა ალექსი დღეს საერთოდ არ დამკავშირებია, აზრზე არ ვარ სადაა და რას აკეთებს ეგ არანორმალური და ისე მის მაგიერაც გილოცავთ...
-გუშინ წინ მოგვილოცა წინასწარ-გაეცინა
მარიანას -მარიამთან რომ ვიყავით მაშინ ველაპარაკე და ...
-ძაან რომ შეეფერებით ერთმანეთს თუ იცი ეგ?
-აუ ალქსანდრეს ნუღარ მახსენებ ისედაც ცუდად ვარ-უთხრა მარიანამ მოღუშული სახით-მენატრებით
-აუ მაგრად მენატრებით მეც, იმედი მაქვს ოდესმე ტელეფონები გეღირსებათ
-მეეჭვება-უთხრა მარიანამ სიცილით
-ის ალქაჯი რატომ არ მელაპარაკება?-იკითხა დაძაბული ტონით გიორგიმ და მარიანამ კამერა მაშინვე მისკენ მიატრიალა, ანამ კი მაშინვე ხელი ააფარა კამერას რადგან მოწოლილ ცრემლებს ებრძოდა -ანა დამენახე რა გთხოვ-შეეხვეწა გიორგი და მარიანამ მაშინვე ხელში შეაჩეჩა ტელეფონი დას -მომენატრე ქაჯო-უთხრა გიორგიმ და ანას მაშინვე რომ ცრემლები გადმოსცვივდა
მოიღუშა -აუ არ იტირო რა გთხოვ-შეეხვეწა ბიჭი-ხომ იცი რომ ვერ ვიტან როცა ტირი
-ძაან მომენატრე-უთხრა ანამ ჩავარდნილი ხმით და ცრემლები მოიშორა სახიᲓან
-უნივერსიტეტში გნახავ ხოლმე-უთხრა მომღიმარი სახით გიორგიმ -სულ ცოტა დარჩა
-მამამ დაცვა მოგვიჩინა, ვერ მნახავ ხოლმე-ასლუკუნდა ანა
-მანდ, ძმაკაცის რესტორანში რომ არ გიᲮდიდეთ დაბადების დღეს მამათქვენი, უეჭველი მოვიდოდი და როგორმე გნახავდით, მაგრამ აზრი არ აქვს ...
-ჰო სპციალურად გააკეთეს ასე, თან ნეტა იცოდე ვინებთან ერთად ავღნოშნავთ -გაეცინა ანას
-კაი დაიკიდე-გაეცინა გიორგის -მთავარია რომ დღეს მაინც გნახეთ
-ჰო-დაეთანხმა ანა და ისევ ცრემლები მოეძალა
-გთხოვ არ იტორო რა -სთხოვა გიორგიმ, მაგრამ ანა თავს ვერ მოერია და მაიც გადმოუცურდა
ცრემლები გაფითრებულ სახეზე -ანა გთხოვ, მალე გმახავ გპირდები-უთხრა და გაუღიმა-მარიამ ჩემი საჩუქრები ანახე რა გოგონეს -მარიამს შეეხმიანა რომელიც იქვე ახლოს იდგა და ნერვიულად ეწეოდა სიგარეტს თან გეგას უყირებდა რომელიც თვალს არ Აშორებდა გოგონებს, მარიამმა ორი პატარა კოლოფი ამოიღო ქურთუკის ჯიბიდან და გოგონებს გაუწოდა
-ისევ ცარიელი ყუთები თუა პირობას გაძლევ რომ მოგკლავ-დაემუქრა მარიანა და მაშინვე გახსნა პატარა კოლოფი რომელშიც ულამაზესი სამაჯური იდო-აუ რა სილამაზეა-აღფრთოვანდა
მარიანა-მადლობა რომ წელს მაინც გაიმეტე საჩუქრი ძუნწო-უთხრა სიცილით
-ლოგიკა... ლოგიკა...-დანანებით თქვა გიორგიმ და სამივე და ჩააცქერდა ტელეფონს-შარშან იმიტომ არ გაჩუქეთ რომ ფულს ვაგროვებდი, რომ წელს მაინც, კარგი საჩუქარი მეჩუქებინა, ლოგიკურად რომ გეაზროვნათ მიხვდებოᲓით, მაგრამ სად გქათ ლოგიკა ქალებს-და სიცილი აუტყდა მათი გაბრაზები სახის შემხედვარეს
-რომ გნახავ არ ვიცი რას გიზამ შენ-დაემუქრა მარიანა
-მეორე ქაჯს უთხრი გახსნას -უთხრა გიორგიმ და მარიამამ კამერა ანასკენ მიატრიალა რომელმაც მაშინვე გახსნა კოლოფი და ისევ ცრემლები მოეძალა
-აუ გიო რა საყვარელი ხარ-გაეღიმა მარიამს და ანას თავზე აკოცა -ყესაბამი თან ანას ყველაზე საყვარელი ყვავილების კესანების კულონით
-აუ მამა გამოვიდა... მგონი მიხვდა -დაიძაბა მარიანა, მაშინვე ტელეფონი გამორთო და მარიამს მიაჩეჩა ხელებში, რომელმაც შეუმჩნევლად ჩაიდო ქურთულის ჯიბეში
-შემოდით-თვალები დაუბრიალა გოგონებს რომელებიც მაშინვე შენობაში შევიდნენ, მაგრამ მაგიდას აღარ გაეკარნენ, იქვე შორი-ახლოს დადგნენ მოღუშული სახეებით
-არ მეგონა ამას თუ ვიტყოდი მაგრამ სახლში
მინდა -შეხედს საცოდავად ანამ დებს
-რა გჭირს შენ?-მოულოდნელად მიუახლოვდა სოფო გოგონებს და ანას მიᲐჩერდა-იტორე?-ჰკითხა გაოცებულმა ქალმა
-არა საიდან მოიტანე დედა-შეიცხადა ანამ
-გიორგის ელაპარაკე არა?-გაცეცხლდა სოფო და მარიამს მიაჩერდა არეული თვალებით -რა გინდა? რის მიღწევას ცდილობ? გგონია რომ შენ მათთვის კარგის გაკეთება გინდა და მე და გეგას მათი გულის ტკენა გვინდა მხოლოდ? გგონია რომ სწორად იქცევი და ჩვენ მათი მშობლები არასწორად?
-დედა-გაბრაზდა მარიანა
-შენ გაჩუმდი -დაუღრინა გოგონას -Მისმინე ჩემი შვილების ცხოვრებაში ჩარევა აღარ გაბედო
-მე-დაიწყო მარიამმა და ხმა ჩაუწყდა
-მისმინე-დაუღრინა სოფომ და თვალებში ჩააცქერდა თვალებ აწყლიანებულ გოგონას -მე შენზე უკეთ ვიცი რა ჯობია ჩემი შვილებისთვის და თუ არ შეწყვეტ მსგავს მოქცევას ჯობია Მათგან თავი შორს დაიჭირო
-დედა გეყოფა-გაცეცხლდა ანა-ჰო ველაპარაეთ გიოს მერე რამოხდა? ქვეყანა დაიქცა? მარიამს ჩვენ ვთხოვეთ და დაგვარეკინა, მერე რაა?
-შენს დას შეხედე-სოფომ მარიანს მკლავზე ხელი წაავლო და ანასკენ მიატრიალა -ხედავ? ცრემლებად იღვრება გიორგის გამო
-იმიტომ რომ თქვენ გვექცევით უსამართლოდ და არა იმიტომ, რომ მარიამია რამეში დამნაშავე-მარიანამ დედის ხელისგან მკლავი გაითავისუფლა და მარიამს მიაჩერდა მოღუშული სახით
-ახლა კმაყოფილი ხარ?-მიაჩერდა სოფო სახე ალეწილ მარიამს, გოგონას უმალ ცხვირი აეწვა და ცრემლები მოეძალა, მაგრამ Მთელი ძალით შეეწინააღმდეგა მოწოლილ ცრემლებს და მაგიდას მივარდა, ჩანთას წამოვლო ხელი რომ სკამის საზურგეზე ჰქონდა გადაკიდული და ქუჩაში გავარდა ატირებული
-სოფო რა ჯანდაბა ხდება?-დაძაბული გეგა მომღიმარი სახით მიუახლობდა ცოლს
-შენმა მარიამმა...სავარაუდოდ გიორგი დაალაპარაკა ამ სულელებს და-სოფომ ანაზე მიუთითა გეგას -შეხედე რა მდგომარეობაში
-რის მიღწევას ცდილობთ?!-დაუღრინა გეგამ ანას და ხელი ჩაკიდა შვილს-სუფრასთან დაჯეᲥი და ზედმეტად სუნთქვაც კი არ გაბედო-უბრძანა და როცა თვალცრემლიანი ანა მაგიდასთან დასვა სოფოს მიუბრუნდა
-მიდი იმას მიხედე და მერე აქ მოიყვანე-თვალები დაუბრიალა ცოლს და სუფრას დაუბრუნდა ყალბი ღიმილით, სოფო მარიანას მიაჩერდა რომელიმაც დედას ზურგი აქცია და აივანზე გავიდა
-მარიანა-დაუღრინა ქალმა თვალცრემლიან გოგონას
-რა გინდა დედა?-სოფოსკენ შეტრიალდა გოგონა
-ასე რატომ იქცევით?
-როგორ ვიქცევით დედა? -გაბრაზდა მარიანა
-რატომ გვეწინააღმდეგებით? ასე რატომ იქცევით? რატომ ?
-დედა დღეს ჩვენი დაბადების დღეა და თქვენ თქვენი მეგობრები დაპატიჟეთ და მათ გარემოში ავღნიშნავთ ამ დღეს მე და ანა, მხოლოდ იმიტომ, რომ თქვენ ჩვენი დასჯა გინდათ
-რა დასჯა, რას ბოდავ-გაბრაზდა სოფო
-მაშინ ეს ყველაფერი რას ნიშნავს?-გაბრაზდა მარიანა-სად არიან ჩვენი მეგობრები? სად არის მარიამი? გიორგი?
-იქნება ალექსანდრეც დამეპატიჟა?-აფეთქდა სოფო -ეს დაბადების დღე ასეთ ფორმატში მხოლოდ იმ მიზეზით ავღნიშნეთ, რომ მინდა ხალხმა ნახოს რომ მამაშენი და ჩვენ ძალინ კარგად ვართ... მინდა ჩვენზე ლაპარაკი შეწყვიტონ... მინდა ნახონ რომ ყველაფერი რიგზე გვაქვს და ჟურნალისტებიც შეგვეშვან
-ძალიან სასიამოვნოა ამის მოსმენა-უთხრა მარიანამ ირონიული ღიმილით დედას და მაშინვე ღიმილი მიეყინა სახეზე როცა სროლის ხმა გაისმა
-წამოდი-სოფომ ხელი ჩაავლო შვილს და კარისკენ გააქანა, მაგრამ შენობიდან გაავებული გეგა გამოვარდა და მათ შეეფეთა, მას უკან ცნობისმოყვარეთა მთელი არმია გამოჰყვა გარეთ და ამ არეულობაში სოფოს ხელიდან დაუსხტა მარიანა, ისეთი აურზაური გამოიწვია ამ გასროლის მსგავსმა ხმამ რომ ყველა და ყველაფერი ერთმანეთში აირია...
მარიანას ამ არეულოᲑაში ვიღაცამ ხელი ჩაავლო დაშენობაში შეათრია დამფრთხალი გოგონა, მარიანამ წინაადეგობა გაუწია მაგრამ ბიჭი მაშინვე გაჩერდა, გაუღიმა და უთხრა
-ალექსმა გამომგზავნა გთხოვ გამომყევი-უმარიანაც უსიტყვოდ გაჰყავა, ბიჭმა მარიანა მესამე სართულზე აიყვანა, ცარიელ და ბნელ ოთახში შეიყვანა და წამში აორთქლდა, მარიანას გაოცების და დაბნეულობის პირველმა ტალღამ, რომ გადაუარა შიშმა აიტანა და იმ კარს ეცა საიდანაც ოთახში შეიყვანა ბიჭმა, მაგრამ ვერ გააღო და ხელი დაარტყა გაბრაზებულმა და რომ აყვირდა იგრძნო, როგორ მიუახლოვდა ზურგიდან ვიღაც, შეკრთა, დაიძაბა და ადგილზე გაიყინა შიშისგან, უნდოდა მიტრიალებულიყო მაგრამ ვერ დაიმორჩილა სხეული, შეცბა როცა მოულოდნელად ის ვიღაც აეკრო ზურგიდან და სწრაფად შემოაჭდო ხელები მუცელზე, მარიანას ცხვირი აიწვა ნაცნობმა, სუნამოს, სიგარეტის და ალკოჰოლის მძაფრმა ნაზავმა და გაეღიმა
-ალექსანდრე-დაიჩურჩულა ხმა აკანკალებულმა გოგონამ და სუნთქვა არეულმა ბიჭმა კიდევ უფრო მეტად მიიკრო სხეულზე გოგონა
-დაბადების დღეს გილოცავ-დაუჩურჩულა ყურში ალექსანდრემ და მარიანამ ინსტიქტურად თავი რომ უკან გადასწია, თავგზააბნეულმა ბიჭმა ცხელი ვნებიანი ტუჩები მაშინვე ყელზე მიაწება, მარიანას გააჟრჟოლა და შეხების ადგილას კანი
დაეწვა-მომენატრე-დაუჩურჩულა ბიჭმა და ახლა საფეთქელზე მიაწება ცხელი ტუჩები
-მეგონა აღარ მოხვიდოდი-დაიჩურჩულა მარიანამ
-მაშინ ხომ გითხარი უეჭველი გნახავ შენს დაბადების დღეზე-მეთქი, ეჭვი გეპარებოდა ჩემს შესაძლებლობებში?-დაუჩურჩულა ყურში და თავისკენ მიატრიალა დაბნეული გოგონა
-მოხარია რომ მოხვედი-უთხრა მარიანამ მომღიმარი სახით და სიბნელეს შეჩვეული თვალით სუსტად მაგრამ მაინც შეძლო მის სახეზე აღბეჭდილი ემოციების გარჩევა
-მარიანა-დაიჩურჩულა ალექსანდრემ მისი სახელი და ხელი ყელზე მიადო -აქ შენს წასაყვანად მოვედი-უთხრა ჩურჩულით და ცხვირის წვერით შეეხო მის შუბლს
-ალექს...-დაიწყო მარიანამ მაგრამ ალექსანდრემ ტუჩებზე მიადო ათრთოლებული თითები და გააჩუმა გოგონა
-გთხოვ გამომყევი
-მეე-დაიბნა მარიანა
-სულ რამდენიმე საათით და... მერე თუ გინდა... სახლში წაგიყვან...
-ალექსანდრე-სუნთქვა შეუწყდა გოგონას
-გთხოვ-თვალებში ჩააცქერდა ბიჭი
-კარგი-გაუღიმა გოგონამ და კისერზე შემოხვია ხელები
-მარიანა-ალექსანდრემ წელზე შემოხვია ხელები და ადგილზე დაატრიალა-მაშინ წამოდი-თითები მის თითებში ახლართა და სხვა კარიდან გაიყვანა გოგონა.
იმის გამო რომ ჯერ ისევ არეულობა იყო ეზოში და რამდენიმე ადამიანი აშკარად კიდევ უფრო მეტ არეულობას და დაბნეულობას იწვევდა იქ მყოფ დამფრთხალ ხალხში, ალექსანდრემ ძალინ მარტივად გაიყვანა ეზოდან მარიანა რომელსაც გაგიჟებული სოფო რომელიც ცოცხალი თავით ამას ხელს აღარ უშვებდა მთელს შენობაში დაეძებდა ქმართან ერთად, დაცვა კი ეზოში არეულ ხალხში ცდილობდა მის პოვნას.
მარიანა მომღიმარი სახით უყურებდა ალექსანდრეს და გარდა ბედნიერებისა ჰქონდა კიდევ რაღაც სასიმოვნო განცდა, რომ მშობლებს სამაგიერო ასე გადაუხადა
-სად მივდივართ? -ჰკითხა მომღიმარ ბᲘჭს რომელსაც ხელი ჰქონდა მასზე გადახვეული და ზედმეტად ჰყავდა მიკრული სხეულზე სიფროფანა გოგონა
-მოგეწონება-გაუღიმა ალექსანდრემ და თავზე აკოცა
-ეჭვიც არ მეპარება-გაეცინა მარიანას და ცხვირის წვერი ყელზე შეახო დაძაბულ ბიჭს
-მარიანა-გაღიზიანდა ალექსანდრე, ნიკაპზე ხელი წაავლო და თავი ააწევინა დაბნეულ გოგონას, თავგზააბნეული ბიჭი ზემოდან დააცქერდა ჯერ მის ზღვისფერ თვალებს შენდეგ მის წითელ ვნებიან ტუჩებს
-უკაცრავად-გასმა საჭესთან მჯდომი ბექას ხმა-ხელს ხომ არ გიშლით?
-შენ ჯობია გზას უყურო-გაეცინა ალექსანდრეს და მზერა მოწყვიტა მარიანას ტუჩებს, გოგონას გაეღიმა და ყელში აკოცა
-მარიანა-დაუჩურჩულა ყურში სუნთქვა არეულმა ბიჭმა -ასე ნუ იქცევი-უთხრა მომღიმარი სახით და ამღვრეული თვალებით ჩააცქერდა მის ზღვისფერ სფეროებს
-როგორ ვიქცევი?-შეიცხადა გოგონამ და თავი ასწია
-ცუდად-უთხრა ალექსანდრემ სერიოზი ტონით და მარიანამ მაშინვე მოიშორა მისი ხელი
-იცი ამის გამო რომ წამოგყევი რა
მელოდება? -ჰკითხა ნაწყენი ტონით -შენ კიდევ რას მეუბნები
-მოდი ჩემთან-უთხრ სიცილით და გულზე მიიკრა გაბუტული გოგონა და ხლიერად შემოხვია ხელები
-შეიძლება ამის გამო უნივერსიტეტშიც აღარ გამიშვან-ახედა მოღუშული სახით
-ჯერ ის იკითხე, საერთოდ, მე თუ გაგიშვებ სახლში-უთხრა გამომწვევი ტონით და ზემოდან დააცქერდა გოგონას ალეწილ სახეს
-ნუ სულელობ-გაეცინა მარიანას და უდორ მეტად მიეკრო გულზე და მისი აჩქარებული გისცემის ხმას მიუგდო ყური.
გაგიჟებული გეგა, რომელიც დარწმუნდა რომ მარიანა რესტორნის ტერიტორიაზე არ იყო და მისი ძებნა ამაო იყო იქ, კახას მიუვარდა სახლში, კარზე ისე აბრახუნებდა ლამის ჩამოიღო, როცა გაოგნებულმა კახამ კარი გააღო, გააფეთრებული შევარდა სახლში და ბოლო ხმაზე იყვირა
-სადაა შენი კრეტინი შვილი?
-რას ბოდავ-დაუღრინა გაცეცხლებულმა კახამ, თან ცოლს და შეშინებულ ანანოს გახედა რომელიც დედას ეხუტებოდა დამფრთხალი,კახა მაშინვე გამოვიდა წყობილებიდან და თამუნას ანიშნა ოთახიდან გასულიყვნენ ის და ანანო, ქალმა მაშინვე გაიყვანა აკანკალებული გოგონა მისაღები ოთახიდან
-მისმიმე ნაბიჭ.არო-გეგა საყოში წვდა კახას, რომელიც არ ჩამორჩა გააფთრებულ კაცს და თავადაც საყელოში ჩააფრინდა -იპოვე ორივე თორემ გეფიცები საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ
-რას ბოდავ, ალექსანდრე ქუთაისშია-უცბათ გაერკვია დაბნეული კახა სიტუაციაში
-რა ქუთაისში!-უღრიალა გეგამ -მაგან წაიყვანა რესტორნიდან ჩემი შვილი
-ჯანდაბა, რა რესტორანი, რა წაყვანა
რასბოდავ საერთოდ-დაიბნა ისევ კახა
-იპოვე ისინი და ჩემი შვილი მომიყვანე უახლოეს ერთ საათში თორემ ცხოვრებას ჯოჯოᲮეთად გიქცევთ! -დაემუქრა გეგა და მის საყელოს ხელი გაუშვა
-წინაღმედ შემთხვევაში რა მოხდება?-დაუღრინა კახამ და მანაც ხელი გაუშვა ხელი გეგას დაკუნჭულ პერანგს
-ის რაც ძალიან მტკივნეული იქნება მთელი თქვენი ოჯახისთვი-დაემუქრა გეგა და კახამ რომ სახეში დაარტყა მუშტი მოულოდნელობისგან წონასწორობა დაკარგა და წაბარბაცდა
-როგორ ბედავ რომ სახლში მივარდები და მემუქრები-უღრიალა კახამ და გეგა რომ გასწორდა და აზრზე მოვოდა, მისკენ გაიწია საჩხუბრად, მათ შორის ზურა და გიორგი ჩადგნენ, რომლებმაც სულზე მოუსწრეს გაგიჟებულ მამაკაცებს
-რა ხდება კახა? -დაიძაბა ზურა მათი სახის შემხედვარე
-იპოვე ის და მარიანა სახლში დააბრუნეთ თორემ მოვკლავ-დაემუქრა გეგა და სახლიდან გავარდა ცხირიდან სიხლწამსკდარი.
-ამის დედასაც შევ.ცი-იღრიალა კახამ და წიხლი დაარტყა რკინის კარს
-მარიანა სად წაიყვანა შენმა დარტყმულმა
შვილმა?-ჰკითხა დაძაბულმა ზურამ ძმას
-საიდან უნდა ვიცოდე სად წაიყვანა?-დაუღრინა კახამ ძმას-მე საერთოდ ქუთაისში მეგონა ალექსი...
-ხომ გეუბნებოდი-გაცეცხლდა ზურა-რომ ასე მოხდებოდა?
-რა მოხდებოდა-ხელი აიქნია კახამ და მისაღებში შევიდა-ისიც არ იცის ზურტად ალქსმა წაიყვანა თუ არა მისი გოგო
-კაი რა კახა, შენ რა ეჭვი გეპარება?-გაბრაზდა ზურა
-მე საიდან უნდა ვიცოდე ვინ აართავა შვილი, ცხვირ წინ მაგ სი.ს?-დაუღრინა ძმას კახამ და სკამზე ჩამოჯდა
-ეჭვი გეპარება რომ მაგ სისულელეს შენი შვილის გარდა კიდე ვინემე მოიფიქრებდა და
გააკეთებდა?-ირონიულად გაეცინა ზურას
-კაი შენ ნუღა მიმატებ-გაეცინა კახას
-წავიდა ის არანორმალური-მოსაღებში გავიდა დაძაბი თამუნა
-ჰო წავიდა... ანანო როგორაა? ძალიან
შეეშინდა?-დაიძაბა კახა
-კარგადაა ნუ ღელავ-გაუღიმა სევდიანად თამუნამ ქამრს
-მიდი ჰე დაძაბე ახლა გონება...სად შეიძლებოდა წაეყვანა მარიანა იმ არანოდმალურს-შეეხმიანა ფიქრებში წასულ კახას ძმა
-აზრზე არ ვარ სად შეიძლება წასულიყვნენ-მხრები აიჩეჩა კაცმა
-გიო შენ?-გახედა ზურამ დაღვრემილი სახით შვილს
-აზრზე არ ვარ, საერთოდ ასეთი რამ თუ მოხდებოდა ვერც კი წარმოვიდგენდი-გაეცინა გიორგის
-ხომ ვამბობდი რომ რაღარც სისულელეს გააკეთებს-მეთქი -აბუზღუნდა თამუნა
-კაი რა თამუ შენც არ დაიწყო ახლა-შეეხვეწა კახა
-ესეც მე ვარ? -გაცეცხლდა ზურა-მიდი მოიფიქრე სად შეიძლება წასულიყვნენ თორემ გეგა ისეთი გიჟია შეიძელბა მართლა რამე დაუშაოს ალექს
-ჯანდაბა ძალით ხომ არ წაიყვანდა? ის გოგო თავისით გაჰყვებოდა... მე რავქან ახლა? თან ცხირწინ ააცალა გოგო და მე რას მემუქრება? თან მე რავიცი სად წაიყვანდა?
-გამაგიჟებს ეს ბიჭი რა-სკამზე დაჯდა თამუნა და თავი გააქნია -როგორ შეიძლება ასე მოქცევა? მარიანა პატარა გოგოა და ვერ აცნობიერებს რომ სისულელეს აკეთებს, რომ ოჯახს ანერვიულებს და ასე Გაქცევით ვერაფერს შეცვლიან გეგას და სოფოს ცნობიერებაში და პირიქით, გეგა ახლა უფრო მეტ წინაადეგობას გაუწევს მათ ურთიერთობას
-საერთოდ თუ ფიქრობენ უკან დაბრუნებას და დაშლას ეგაა ახლა საკითხავი-თქვა გიორგიმ სიცილით
-რის თქმას ცდილობ?-გაბრაზდა ზურა -გგონია რომ...
-მე კი არ მგონია-თქვა გიორგიმ მომღიმარი
სახით -ასეა
-ახლა გავგიჟდები-თვალები აატრიალა
თამუნამ -იმედი მქვს ის გოგო ისე არ გაგიჟდება რომ ...-და ხმა ჩაუწყდა ვერაფერი ვეღარ თქვა
-კახა-დაიძაბა ზურა -ასე არ შეიძლება....ხომ ხვდები რომ სადღაც გეგაც მართალია არა? ასე როგორ შეიძლება მოქცევა? თან ის გოგო პატარაა და ვერ ხვდება რომ ეს საშიში ნაბიჯებია
-ზურა აი რა ვქნა მითხარი ძმაო? მე რა გავაკეთო? მოვძებნოთ ბაზარი არაა ძმაო, მე კიარ მომწონს ის რაც მაგ შტერმა ბავშვებმა გააკეთეს, მაგრამ...თუ უკან დაბრუნებას არ გადაწყვეტენ და ერთად ყოფნას გადაწყვეტენ მე რა გავაკეთო?-მხრები აიჩეჩა და ფეხზე წამოდგა გაავებული-მოვძებოთ იქნებ ვიპოვით და აზრზე მოვიყვანოთ ეგ თავგზააბნეული სულელი ნაბშვები.
მარიანა გაოცებული მიაჩერდა ალექსანდრეს და მზერა მოსი სახიდან ოთახზე გადაიტანა რომელიც ყვავილებით და ბუშტებით იყო მორთული
-ალექსანდრე-აღფრთოვანდა მარიანა ამ სილამაზით
-მოგეწონა?-ჰკითხა სუნთქვა არეულმა ბიჭმა და ნელ-ნელა მიუახლოვდა დაბნეულ გოგონას
-რა თქმა უნდა-უთხრა გოგონამ და თვალებში ჩააცქერდა მომღიმარ ბიჭს
-მე კი შენ მომწონხარ-უთხრა გამომწვევი ტონით და ხელები წელზე შეუცურა
-ალექსანდრე-დაიჩურჩულა გოგონამ მისი სახელი და სახეზე შეახო ცივი თითები, დიდხანს ძალიან დიდიხანს უყურებდნენ ერთმანეთს თვალებში, ბოლოს ვეღარ გაუძლო მარიანამ მის გამომწვევ, დაჟინებულ მზერას და თავი დახარა, ალექსანდრემ ნიკაპზე ხელი მოკიდა და თავი ააწევინა, მათი არეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა კარგა ხანს უყირებდნენ ერთმანეთს დანისლულ სფეროებში, ბოლოს ვეღარ მოერია თავს ალექსანდრე და მის წითელ ტუჩებს მიაწება ფერმკრთალი ტუჩები, მარიანას ბედნიერების გიჟურმა მუხტმა დაურბინა მთელს სხეულში და გააჟრჟოლა, როცა ალექსანდრე მის ტუჩებს მოწყდა და თვალებში ჩააცქეედა, მარიანა დაიძაბა, დაიბნა და მაშინვე მიტრიალდა მაგიდისკენ
-დალევ?-დაუჩურჩულა ყურსუკან ალექსანდრემ დამფრთხალ გოგონას და მის გვერდზე დადგა, ღვინის ბოთლი გახსნა და ჭიქებში დაასხა, ხეᲚში აიღო პირამდე სავსე ჭიქები და მარიანას გაუწოდა ისე რომ მისი სახისთვის წამით თვალი არ მოუშორებია, მარიანამ ჭიქა გამოართვა, ტუჩებთან მიიტანა და ცოტა მოსვა, ალექსანდრემ კი ერთი მოყუდებით დაცლა ჭიქა და ისევ შეივსო-შენთვის საჩუქარი მაქვს -უთხრა არეული ხმით და მეორედ შეივსო ჭიქა, ისიც ერთი მოყუდებით დაცალა და მესამეთ შეივსო ჭიქა პირამდე, ისედაც ალკოჰოლის ზემოქმედების ქვეშ მყოფს უფრო მალე და მეტად მოეკიდა სასმელი, უფრო გათამამდა, უფრო აირია...მარიანა კი ნელ-ნელა წრუპავდა მჟავე სითხეს თან ისე რომ ბიᲘწს ალეწილ სახეს თვალს ართი წამითაც არ აშორებდა , ალექსანდრემ ყელსაბამი ამოიღო ჯიბიდან და მარიანას გაუწოდა
-მინდა რომ გაიკეთო-უთხრა არეული ხმით დაბნეულ გოგონას
-რაა?-Გაოგნდა მარიანა
-უბრალოდ გაიკეთე, დაბადების დღის
საჩუქარია-გაუღიმა და ხელის გულზე დაუდო
-ალეასანდრე?-კითხვა ჩამდგარი თვალებით მიაჩერდა სახე წაშლილ ბიჭს გოგონა -ამას დაბადების დღის საჩუქრად ვერ მივიღებ-უთხრა ბრაზნარევი ტონით და ზედმეტად ძვირფასი ყელსაბამი მაგიდაზე დადო, ალექსანდრემ ყსაბამი აიღო ხეᲚში მარიანას უკან დადგა, გაწეწი თმა ცალ გვერდზე მოუქცია, ყსაბამი გაუკეთა და კისერში აკოცა -დამშვიდდი, ეს მხოლოდ დაბადების დღის საჩუქარია -დუჩურჩულა და ამჯერად მხარზე მიაწება ვნებიანი ტუჩები, შემდეგ მუსიკა ჩართო და მარიანას წინ დადგა, ცარიელი ღვინის ჭიქა გამოართავა მაგიდაზე დადო და ხელები წელზე შეუცირა და ნელ-ნელა აჰყვა მუსიკის ნაზ ჰანგებს, მარიანამ მაშინვე კისერზე შემოაჭდო ცივი ხელები და სხეულზე უფრო მჭიდროდ მიეკრო, ალექსანრე ასეთმა სიახლოვემ გააბრუა, სუნთქვა გაუხშირა, გისცემა აუჩქარა, სისხლი აუდუღა, რომელმაც გიჟური დენა იწყო ძარღვებში, ნელ-ნელა დაკარგა თავზე კონტროლი, აზროვნების უნარი, მგრძნობელობა სხეულში, ერთადერთი რასაც აზლა აღიქვამდა ისყო ის რომ გვერდით ჰყავდა საყვარელი გოგონა, ამიტომ უმალ მიაწება გოგონას ცხელ ვნებიან ტᲣჩებს ფერმკრთალი ტუჩები და კიდევ უფრო მეტად მიიკრო სხეულზე ათრთოლებული გოგონა
-მიყვარხარ-დაუჩურჩულა ისე რომ მარიანას ტუჩებს არ მოშორებია, მარიანას დენ დარტყმულივით გააჟრჟოლა ამ ერთი ყველაზე სასიამოვნო და საოცნებო სიტყვის გაგონებაზე და მაშინვე თავი დაკარგა მანაც,ალექსანდრეს გიჟურ და ვნებიან კოცნას იგივე სიგიჟით რომ უპასუხა თავგზააბნეულმა გოგონამ, უფრო მეტად შეშალა ისედაც გაგიჟებული ბიჭი რომწლიც სულ ერთი წამით მოწყდა გოგონას ტუჩებს და თვალებში ჩააცქერდა დაძაბული
-შენი გაშვება არ მინდა-უთხრა სუნთქვა არეულმა და შუბლი მის შუბლს მიაბჯინა თავლებ დახუჭულმა, მარიანას სუნთქვა შეეკრა იმავე წამს და მუცელში პეპლების ფარფატი იგრძნო
-ჰოდა არ გამიშვა-უთხრა ჩავარდნილი ხმით და თითის წვერებზე დადგა, თავდახრილი ბიჭის ტუჩებს მიაწება ცხელი ტუჩები და თმაში შეუცურა თლილი თითები, ალექსანდრესთვის ეს მოთმინების ბოლო წვეთი იყო, მაშინვე საბოლოოდ გამოვიდა წყობრიდან და გოგონას ტუჩებს მოწყდა მისი ცხელი ტუჩები და ყელზე გადაინაცვლა, თან ნელ-ნელა მის მხრებს ქურთუკი მოაშორა, მარიანა კი მისი შეჩერების ნაცლად Უფრო მეტად იზიდავდა თავისკენ არეულ ბიჭს,ალექსანდრე მოულოდნელად მის ყელს მოწყდა და თვალებში ჩააცქერდა გოგონას თან ხელები მისი ზურგისკენ წაიღო და კაბის ელვა შესაკრავი ბოლომდე გახსნა, მარიამს გააჟრჟოლა როცა ალექსანდრემ ცივი თითები ააყოლა გოგონას ოდნავ შიშველ ზურგს და უარესი დაემართა როცა კაბის ბრეტელები მხრებზე გადაცურდა, ალექსანდრე ძალიან ნელა და ფრთხილად გადადიოდა ახალ მოქმედებაზე თან ისე, რომ მარიამს ალეწილ სახეს წამითაც არ აშორებდა თვალს, რომ მის სახეზე აღბეჭდილი რომელიმე ემოცია არ გამოჰპარვოდა, თუმცა უჭირდა იმის Აღქმა რას განიცდიდა და გრძნობდა რეალურად მარიანა, რადგან მის სახეზე ათასი ემოცია ერთად იკითხებოდა, ალექსანდრემ ნელ-ნელა მარიანას წითელი ჰაეროვანი კაბა იატაკისკენ დაუშვა და მაშინვე სხეულზე მიიწება ათრთოლებული გოგონა, მის ტუჩებს მიაწება ვნებიანი ტუჩები და საძინებლისკენ ისე წაიყვანა წამით არ მოშორებია მის ბაგეებს, საწოლზე ფრთხილად გადააწვინა და ზემოდან მოექცა, იმის მიუხედავად რომ ორივე ალკოჰოლოს ზემოქმედების ქვეშ იყო ასეთი სიახლოვე მათ გონებას მოდუნების საშუალებას არ აძლებდა და ორივე დაიძაბა, ალექსანდრემ უჩვეულოდ მშვიდი და ფრთხილი ქცევით მალე მიისაკუთარა საყვარელი გოგონას სხეული და იმის მიუხედავად, რომ ძალიან უჭირსა თავის და გრძნობების კონტროლი ამ მომენტში მაინც შეძლო და ბოლომდე გააკონტროლა თითოეული ქმედება და შეხება...
დილით დამძიმებული ქუთუთოების გაახილა თუ არა მარიანამ.ისევ დაეხუჭა თვალები, მაგრამ უმალ დაეჭიმა სხეული შიშისა და მღელვარებისგან, რადგან ნელ-ნელა გააცნობიერა რომ ვიღაცის ძლიერი ხელი Ჰქონდა შემოჭდობილი მუცელზე, იწვა სრულიად შიშველი და იმ ვიღაცის მშვიდი სუნთქვის ხმა ჩაესმოდა ყურში, ისე შეეშინდა და აირია რომ გონება დაებინდა და ვერ მოვიდა აზრზე სად იყო და ვისთან ერთან, ან ასეთ მდგომარეობაში რატომ იყო,თვალები გაახილა და ოთახი მოათვალიერა, მაგრამ ამან ვერაფერი გაახსენა და ისევ თვალები დახუჭა, დიდხანს ფიქრი არ დასჭირვებია იმის გასახსენებლად თუ რა მოხდა გუშინ, ვისთან ერთად იყო სად და რატომ, მაშინვე Გიჟივით წამოჯდა საწოლზე კუთხეში მიიყუჟა და საწოლის გადასაფარებელი ორივე ხელით ძლიერად ჩაბღუჯა, მის ამ მოულოდნელ ქცევაზე ალექსანდრეს გაეღვიძა და ცალი თვალი გაახილა მომღიმარი სახით, როცა კუთხეში მიკუნჭული მარიანა დაინახა ცოტა დაიბნა და მაშინვე საწოლზე წამოჯდა დაბნეული თან გადასაფარებლის ბოლო ჩაბღუჯა
-მარიანა მე...-დაიწყო და ხმა ჩაუწყდა, გოგონა ისეთი შეშინებული და დაბნეული უყურებდა რომ სათქმელ სიტყვენს თავი ვეღარ მოუყარა, მარიანას მაშინვე ცრემლები მოეძალა და უმალ გადმოსცვივდა, ორივე ისე დაიძაბა რომ ვერცერთმა ვერ მოახერხა რამის თქმა და მითუმეტეს რამის გაკეთება -მარიანა-თავს ძალა დაატანა და აზრზე მოვიდა ალექსი, თან უნებურად ხელი მისკენ წაიღო
-არ მომეკარო-უთხრა დამფრთხალმა გოგონამ და უფრო მეტად მიიკუნჭა კუთხეში
-ამის დედაც-დაიღრინა ალექსანდრემ და ძირს დაგდებულ შარვალს გადაწვდა მაშინვე ამოიცვა და მარიანას მიაჩერდა -მარიანა მისმინე... მე არ მინდოდა ყველაფერი ასე გამოსულიყო-დაიწყო ენის ბორძიკით
-გადი -Უთხრა სახე აწითლებულმა გოგონამ ისე რომ მისკენ არ გაუხედია
-მარიანა-დაიწყო ალექსანდრემ დაძაბული ტონით
-გთხოვ, გადი, მარტო დამტოვე-ამოისლუკუნა მარიანამ და სახემდე მიიფარა გადასაფარებელი აკანკებული ხებით
-მარიანა მე შენ მიყვარხარ-უთხრა ჩავარდნი ხმით ბიჭმა და გოგონამ ისნტიქტირად მას გახედა, მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა და ორივე საშინლად დაძაბა ამ მზერამ
-გთხოვ მატო დამტოვე-შეეხვეწა მარიანა
-მისმინე ის რაც მოხდა... არ თქვა რომ ეს შეცდომა იყო-უთხრა ალექსანდრემ ჩამწყდარი ხმით
-გთხოვ უბრალოდ გადი-ამოიტირა მარიანამ და სახეზე ხელები აიფარა
-მარიანა გთხოვ ასე ნუ იქცევი-ალექსანდრემ მისკენ წადგა რამდენიმე ნაბიჯი და ადგილზე გაშეშდა დამფრთხალი გოგონა შეშინებული რომ მიაჩერდა
-არ მომეკარო-უთხრა დაძაბული ტონით გოგონამ და ალექსანდრე ადგილზე გაშრა, საშინლად დაძაბა მარიანას ამგვარმა ქცევამ
-ამის დედასც შევ.ცი-დაიღრინა გაცოფებულმა ბიჭმა და დაიხარა აიატაკიდან თავისი პერანგი აიღო და შემოიცვა, მარიანა მთელი სხეულით კანკალებდა ნერვიულობისგან და ადგომასაც კი ვერ ახერხებდა საწოლისგან რადგან იცოდა სხეულს ვერ დაიმორჩილებდა -მარიანა გეყოფა გთხოვ-მოთმიმების ძაფი გაუწყდა აღელვებულ ბიჭს
-გეყოფა გთხოვ გადი-ატირდა ისევ გოგონა
-ასე რატომ იქცევი?-დაიძაბა ბიჭი და ჩაწითლებული თვალებით მიაჩერდა აცახცახებულ გოგონას
-მარტო დამტოვე, მარტო ყოფნა მჭირდება -უთხრა მარიანამ ბრაზნარევი ტონით და საწოლიდან ადგა გადასაფარებელ შემოხვეული და უნებურად მზერა ორივეს საწოლისკენ გაექცა რომელის ზეწარზეც შესამჩნევი იყო სისზლის კვალი, მარიანას თითქოს რაღაც ჩასწყდა სხეულში, საშინლად იმოქმედა ამან მასზე და კედელს მიეყრდნო ძალა წართმეული, ნელ-ნელა კი იატაკისკენ დაცურდა ხელახლა ატირებული გოგონა
-მარიანა -ალექსანდრე მოუახლოვდა გაშტერებულ გოგონას და შიშველ მხარზე სულ ოდნავ შეახო ცივი თოთები -გეყოფა... გთხოვ... მე შენ გითხარი რომ შენი გაშვება არ მინდოდა...-ცდოლობდა როგორმე აზრზე მოეყვანა დამფრთხალი და შეშინებული გოგონა, მარიანამ არეული თვალებით შეხედა ბიჭს და ფიქრი დაიწყო, იმაზე თუ ამ მდგომარეობიდან როგორ გამოსულიყო, რა ჯობდა ახლა ამ მომენტში, როგრო მოქცეულიყო, ფიქრი შეწყვიტა როცა დახეილმა ალექსანდრემ ცხელი სუნთქვა სახეზე მიაფრქვია , მაშინვე ფეხზე წამოვარდა და უყვირა
-დაივიწყე... ის რაც იყო... ისე თითქოს არც იყო გესმის?
-დავივიწყო?-აფეთქდა ალექსანდრე -რას ნიშნავს დავივიწყო?- მიუახლოვდა დამფრთხალ გოგონას და თვალებში ჩააცქერდა -გეუბნები რომ მიყვარხარ და შენ...
-ის რაც მოხდა შეცდომა იყო და მეტი
არაფერი-უთხრა მარიანამ მშვიდი ტონით, უნდოდა ალექსანდრე დაერწმუნებინა, რომ გაეშვა
-შეცდომა?-გაცეცხლდა ბიჭი-რა შეცდომა? ეს იყო ის რაც ჩვენ ორივეს გვინდოდა! ნუ ცდილობ დამარწმუნო იმაში რომ რაც მოხდა შენთვის უმნიშვნელოა
-უმნიშვნელოა-უთხრა მარიანამ უემოციო სახით და თვალებში ჩააცქერდა გაღიზიანებულ ბიჭს
-მარიანა !-დაუღრინა ბიჭმა და კედლეს მიაბჯინა ხელები, ხელებშორის კი თვალებაწყლიანებული მარიანამ მოიმწყვდია -ის რაც მოხდა შეიძლება არასწორად მოხდა, მაგრამ მე შენ მიყვარხარ და მინდა რომ ჩემთან დარჩე და ჩემი იყო-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან აცახცახებულ გოგონას და თვალებში ჩააცქერდა, მარიანა მაშიმვე გაექცა მის დანისლულ სფეროებს და თავი დახარა
-გთხოვ -თვალები დახუჭა ძალა მოიკრიბა და თავი ასწია -ახლა უნდა წავიდე...-უთხრა მუდარით და კიდევ უფრო, რომ მოეწება ალექსანდრე მის სხეულს თვალები დახუჭა მისი სიახლოვით გაბრუებულმა გოგონამ
-წასვლა მართლა გინდა თუ უბრალოდ ჩემზე გაბრაზებული ხარ და ჩემი დასჯა გინდა?-დაუჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა და ცხვირის წვერით შეეხო მის საფეთქელს, მარიანას მაშინვე უნებურად გააჟრჟოლა და საფეთქელი აეწვა
-გეყოფა ჩემი წვალება-ახედა ცრემლიანი თვალებით გოგონამ
-მარიანა-გაეცინა ალექსანდრეს -არ გაგიშვებ გესმის შენ ჩემი ხარ-უთხრა არეული ხმით და ხის ზურგი ჩამოუსვა გაფითრებულ ცრემლიან ლოყაზე
-შენი არ ვარ-გაბრაზდა მარიანა და თვალებში ჩააცქერდა
-ჩემი ხარ!-გაეღიმა ალექსანდრეს და თავი მის თმებში ჩარგო -ჩემი ხარ მხოლოდ ჩემი-უთხრა ჩურჩულით და ღრმად შეისუნთა მისი თმის გამაბრუებელი სურნელი
-გადი გთხოვ უნდა ჩავიცვა-უთხრა მისი სიახლოვით თავგზააბნეულმა გოგონამ და ხელიდან გაუსხლტა, ალექასანრე უსიტყვოდ გავიდა ოთახიდან და სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან ნერვიულად მოუკიდა და მოთმიმებით დაელოდა მარიანას გასვლას მისაღებში, მარიანამ წყალი გადაივლო მაგრამ ამანაც ვერ მოიყვანა აზრზე, ვერც დაამშვიდა, ამიტომ მალევე გამოვიდა აბაზანიდან და ძირს დაყრილი თავისი ტანსაცმელი ჩაიცვა და ფეხშიშველი გავიდა მისაღებში, ალექსანდრეს როგორც კი ჰკიდა თვალი დაიბნა და დაიძაბა მაგრამ მაინც არ გაექცა მის თავხედურ მზერას , ალექსანდრე დიდხანს უყურებდა მომღიმარი სახით თვალებში, შემდეგ კი მზერა მის შიშველ ფეხებზე გადაიტანა და ნელ-ნელა ააყოლა მის შიშველ და ჯერ კიდევ წყლის წვეთებ შემორჩენილ ფეხებს, შემდეგ მის წითელ ზედმეტად მოკლე კაბას ააყოლა თვალი, მზერა კარგა ხანს მის ყელზე შეაჩერა, ეომელზეც ჯერ ისევ ეკᲔთა მისი ნაჩუქაეი ყელსაბამი, მარიანამ რა თქმა უნდა დააფიქსირა მისი ეს თავხედური მზერა და უარესად დაიძაბა
-უნდა წავიდე-უთხრა მკაცრი ტონით
-გგონია გაგიშვებ?-წამში შეეცვალა გამომეტყველება ალექსანდრეს და ნელ-ნელა მიუახლოვდა სახე ალეწილ გოგონას
-ჩემს აქ გამოკეტვას აპირებ?-ირონიულად გაეღიმა გოგონას
-თუ დამჭირდა მაგასაც ვიზამ-დაუღრინა და თავზე წამოადგა მოღუშული სახით
-სისულელებს ნუ ლაპარაკობ-ახედა მარიანამ და მზერა მის ტუჩებზე მიეყინა
-ვერ წახვალ-უთხრა გამომწვევი ტონით ბიჭმა
-რატომ-ჯიუტად თვალებში ჩააცქერდა გოგონა
-იმიტომ რომ მოყვარხარ და მინდა რომ ჩემთან დარჩე... გუშინაც გითხარი რომ შენი გაშვება არ მინდოდა... მაგრამ რადგან ასეთი მძაფრი რეაქცია გაქვს დღეს იმ ყველაფერზე რაც ჩვენს შორის მოხდა...ეს ყველაფერი იმას დავაბრალოთ რომ უგონოდ მთვრალი იყავი გუშინ და ვერ გაიაზრე რა გითხარი და რაზე დამთანხმიდი
-გეყოფა-ახედა მარიანამ გაბრაზებული თვალებით
-ამიტომ დღეს გეუბნები რომ მინდა ჩემთან დარჩე და ჩემი გოგო იყო-დაუჩურჩულა და სიგარეტის ლურჯი კვამლი მისი სახისკენ გაუშვა გამომწვევი მზერით
-არ შემიძლია აქ დარჩენა, შენთან ყოფნა...
-რატომ?-წყობრიდან გამოვიდა ბიჭი
-ჩვენ წესიერად არც კი ვიცნობთ ერთმანეთს... არ შემიძლია ეს ნაბიჯი გადავდგა... გთხოვ გამიგე... შენზე უარს არ ვამბობ... უბრალოდ დრო მჭირდება...
-გინდა რომ წახვიდე და თავი ისე დავიჭირო თითქოს არაფერი მომხდარა ჩვენ შორის? და დაველოდო იმ წუთს, როცა შენთვის დრო საკმარისი იქმება ჩემთან დასაბრუნებლად?-ჰკითხა გაღიზოანებული ტონით და მზერა მის სველ თმაზე მიეყინა რომლიდანაც ჯერ ისევ ცვიოდა წყლის წვეთები
-ჰო მინდა რომ გამოშვა და მინდა რომ ჩემᲒან თავი შორს დაიჭორო და ის რაც მოხდა დაივიწყო
-სისულელებს ნუ მლაპარაკები-დაუღრინა ალექსანდრემ და ათრთოლებული ხელით საფერფლეში ჩააჭყლიტა სიგარეტის ჩამწვარი ღერი
-არ ვაპირებ რომ მხოლოდ ერთი ღამის გამო ოჯახის შემქნაზე ვიფიქრო და მითუმეტს შენ... ეს პასუხისმგებლობა დაგაკისრო, უბრალოდ ამ ღამეს დაივიწყებ სულ ესაა რაც ახლა მე ნამდვილად მჭირდება შენგან და გთხოვ გამიგე... ახლა სხვა რამეზე ფიქრი უბრალოდ არ შემიძლია
-ამ ღამეს არ დავივიწყებ, იმიტომ, რომ შენ ჩემი გახდი და მე ეს ყველაზე მეტად მინდოდა გესმის რას გეუბნები?-დაუღრინა ბიჭმა და მეორე ღერს მოუკიდა აკანკალებული თითებით
-ალექსანდრე გთხოვ...
-რას მთხოვ?-ტავზე წამოადგა დაძაბული ბიჭი
-დაივიწყე ეს ღამე
-შენ დაივიწყებ?
-ვეხდები რომ დავივიწყო... ახლა მხოლოდ სწავლაზე მინდა ვიფიქრო
-ნუ ცდილობ დამარწმუნო-გაბრაზდა ბᲘჭი რადგან სახეზე გაწერია რა ცუდად ხარ და რა გამოუვალ მდგომარეობაში რ სინამდვილეში
-ეს შენ აღარ გეხება-დაუღრინა გოგონამ
-მეხება იმიტომ რომ შენ ჩემი გახდი და ისე ნუ იქცევი თითქოს ეს შენთვის პირველი არაა და არაფერს ნიშნავს! -და ორივე ადგილზე გაშეშდა როცა სახᲚის ღია კარში გაავებული გეგა შევარდა, რომელიც მათი დანახვისას ადგილზე გაიყინა,
რადგან ალექსანდრე ფეხშიშველი იდგა ასევე Ფეხშიშველი მარიანას წინ, თან ზედმეტად ახლოს პერანგ გახსნილი, მარიანა კი სველი თმით... სახე წაეშალა კაცს მაშინვე მარიანას კი უმალ ცრემლები გადმოსცვივდა