„მარადიული არაფერია!“
თუმცა, როგორ არა? ბევრი რამაა მარადიული.
ადამიანი როცა კვდება, ის მარადიულად მკვდარია...
გათენებას დაღამება მოჰყვება, დაისს - აისი და ასეა მარადიულად.
ზღვა კენჭებზე ტალღებს გამუდმებით აფენს და ის კენჭები არასდროს შრება. - ამ უკანასკნელის მდგომარეობაც მარადიულია.
როცა რაღაცის გაკეთება გინდა, მაგრამ გამბედაობა არ გყოფნის, ეს შეგრძნებაც მარადიულად გაგყვება. თუმცა, არა... იქამდე გაგყვება, სანამ მიწაში ღრმად არ ჩაგმარხავენ.
და ისევ, ადამიანი როცა კვდება, ის მარადიულად მკვდარია...
ნურიგელის ტბის ნაპირას, დიდ ქვაზე ვიჯექი და სასრულ ჰორიზონტს გავცქეროდი.
როდის შევიზღუდე ასე ძალიან? როდის გავცვალე ზღვის სიმლაშე ბაყაყებით სავსე ტბაზე?
- ნავით გავისეირნოთ, რას იტყვი? - საბა ჩემს გვერდით ჩამოჯდა. მივეჩვიე მის უეცარ გამოჩენებს, ველოდი კიდეც.
- ვიტყვი, რომ სისულელეა ამდენი მცდელობა, როცა უბრალოდ შეგიძლია, შენი წასვლის მიზეზი მითხრა. - ხის ჯებირებზე მიმაგრებულ ნავებს გავხედე.
- გავისეირნოთ და იქნებ გითხრა კიდეც... - ფეხზე წამოდგა და წინ ამესვეტა.
- ნიჩბებს შენ მოუსვამ. - მის მოძრაობას მივყევი.

პატარა ნავში მოქნილად გადავაბიჯე, მაშინვე შეირხა და წონასწორობა დამირღვია.
- ფრთხილად!.. - საბამ ხელი წელზე მომხვია და კიჩოსთან გადებულ ხის ნაჭერზე ჩამომსვა.
- ნუ ნერვიულობ, ფსკერამდე ყვინთვაში კარგად ვარ გაწაფული. - ჩემთვის ჩავიდუდღუნე და ყელში მოჭერილი გულისცემის გაქრობა ღრმა ჩასუნთქვით ამაოდ ვცადე.

ზაფხულის პირველი თვისთვის ზედმეტად გარუჯულმა ახალგაზრდამ ნავის ბოძთან დამაკავშირებელი თოკი მარტივად მოხსნა და როცა ნიჩაბმომარჯვებული საბა ჩემს მოპირდაპირედ ჩამოჯდა, ფეხი ძლიერად ჰკრა ნავის კიდეს.
გავცურეთ...
ტბის ზედაპირიდან ბატები ფრთების ფართხუნით აფრინდნენ და მცირე ვოიაჟის შემდეგ სხვა კვადრატი დაიკავეს.
საბა რიტმულად უსვამდა ნიჩბებს და თვალებში სიკვდილმისჯილი პატიმარივით ჩამცქეროდა.
პატიმარივით, რომელიც უკვე ელექტროსკამზე იჯდა, მაგრამ კიდევ ჰქონდა პაწია იმედი, რომ მის უდანაშაულობას დაიჯერებდნენ.
გულქვა მოსამართლესავით შევყურებდი და მხოლოდ ფაქტების მჯეროდა.
- ამ ტბის ლეგენდა იცი? - აუტანელი დუმილი დავარღვიე. რატომღაც მხოლოდ ლეგენდები მომდიოდა თავში.
- შენი მოფიქრებულია? - ტუჩის კუთხე ოდნავ აეპრიხა.
- არა, ეს საკმაოდ ცნობილი ლეგენდაა... - ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ქალაქის სიამაყე აბუჩად აიგდეს.
- მომიყევი.
- ტრაგიკული ისტორიაა. - ცუდისთვის შევამზადე. - ლეგენდის მიხედვით, დედას თავისი პატარა ვაჟი, სახელად ნური, ყოველ დღე ამ ტბასთან მოჰყავდა. თამაშობდნენ, მტრედებს კვებავდნენ, თევზებს ჩასცქეროდნენ. ერთ დღეს დედა ღრუბლების ცქერით ზედმეტად გაერთო, ნური კი ტბაში ჩავარდა და დაიხრჩო. დიდხანს, ძალიან დიდხანს იჯდა შვილმკვდარი ქალი სანაპიროსთან, მიწიდან ამოზიდულ სითხეს დაჰყურებდა და შვილს უხმობდა - ნური, გელიო!.. იქამდე, სანამ თავადაც არ გაილია და ღრუბლად არ იქცა... ამიტომაცაა ბათუმი მუდამ სევდიანი, ღრუბლიანი, წვიმიანი. მის სიღრმეში მშობელმა შვილი დაკარგა და დარდიან აირად იქცა.
- ამიტომაც ჰქვია ტბას „ნურიგელი...“ - დაასკვნა და ირგვლივ გადაშლილ წყლის ზედაპირს თვალი მოავლო. - რატომაა, რომ ლეგენდები მუდამ ცუდად მთავრდება?
- არ ვიცი... - მხრები ოდნავ ავიჩეჩე. - იქნებ იმიტომ, რომ ცუდი უფრო გვამახსოვრდება მოკვდავებს, ვიდრე კარგი.
- შენც მხოლოდ ცუდი გამახსოვრდება?
- მეც ადამიანი ვარ. - თვალი გავუსწორე.
ნიჩბებს ხელი გაუშვა და მხოლოდ მაშინ შევამჩნიე, რომ ხის ეს მეტად გამოსადეგი ნაკეთობები ნავის კიდეებზე იყო მიმაგრებული.
- იმ დღეს, იმ ყველაფრის გაგების შემდეგ, რომ მოვსულიყავი და მეთქვა, ან მე ამირჩიე, ან მამაშენი-მეთქი, რას იზამდი?
- იმას არ ავირჩევდი, ვინც მსგავსი არჩევანის წინაშე დამაყენებდა. - მეგონა, რომ ბლანტ მასად ვიქეცი და ნავიდან ტბაში ჩავეღვენთე.
- იმიტომ წავედი, რომ ეს არჩევანი არ გაგეკეთებინა... - საკუთარ შეწითლებულ მტევნებს დააცქერდა. - ვერ წარმომედგინა ჩვენი მომავალი, ჩვენი მშობლების წარსულის გამო. ის ბავშვი რომ დაბადებულიყო, ახლა საერთო და ან ძმა გვეყოლებოდა.
- მაგრამ არ გვყავს! - თვალები ამეწვა.
- მხოლოდ იმიტომ, რომ მუცელშივე შეწყვიტა არსებობა... მისი სიკვდილის გამო გვქონდა მცირე შანსი.
- ისე ჟღერს, თითქოს დაგვწყევლეს. - ღმერთისგან შეჩვენებული ლილიტი გამახსენდა.
- თავიდან მამაშენის გამო დაგიახლოვდი, ამას არ უარვყოფ, მაგრამ შემდეგ საკუთარ გეგმებში ავიხლართე და ვეღარაფრით გამოვაღწიე. ობობას ქსელში მოხვედრილი ცოცხალი მწერივით, ვიცოდი, რომ ჩემივე დაუდევრობით მომივიდა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო.
- თუ ასეთი წარმოუდგენელია ჩვენი ერთად ყოფნა, რატომ დაბრუნდი? - ორივე ხელი იმ ფიცარისთვის მქონდა ჩაჭერილი, რომელზეც არც თუ ისე მყარად ვიჯექი. - ან, რატომ მღეროდი, რომ დაბრუნდებოდი?
- ვიცოდი, რომ ვერ შევძლებდი და ვერ შევძელი...
რამოდენიმე წამით ერთმანეთს თვალებში შევციცინებდით.
- ნაპირზე მინდა დაბრუნება... - ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე, თუმცა ვერაფრით მიშველა.
ისევ მოუსვა ნიჩბები და მაშინვე მსუბუქად გავსრიალდით.
- როცა ხმელეთზე დავბრუნდებით, ყველაფერი გარკვეული უნდა გვქონდეს. - ტბის შუა წერტილს მივუახლოვდით თუ არა, მოძრაობა გააჩერა და ხელები გულზე დაიკრიფა.
- ექვსი თვე ვიყავი გაურკვევლობაში, შენც მოითმინე ცოტა. - ლამის ენით დავეჯღანე.
- ჩემთვისაც იგივე დრო გავიდა, ლიტა... - ხმაში ხრინწი ხავსივით მოედო. - რთული იყო იმის ცოდნა, რომ თავს ცუდად გრძნობდი, მაგრამ მეგონა მალევე დამივიწყებდი და ცხოვრებას გააგრძელებდი.
- გავაგრძელე!.. - საკუთარ სისუსტეზე მეორე პირთან საუბარი უსიამოვნო შეგრძნებას ტოვებდა.
- გააგრძელე... მაგრამ ისე არა, როგორც გისურვებდი. შენ ვეღარ მღეროდი ისე, როგორც მანამდე. ჩემი მეგობარი ყოველ შენს ნამღერს მიგზავნიდა. - განმარტა, რადგან გაოცებისგან პირი დავაღე. - მინდოდა, რაიმე სხივი გამომეგავნა შენთვის, რაიმე ისეთი, რაც ყურადღებას გადაგატანინებდა...
- და შუქურა გამომიგზავნე... - ჩემი შვილობილი გამახსენდა.
- მერე შენი შესრულებული „ლურჯი აპრილი“ მოვისმინე და ისე დავიწვი, ცეცხლის ალი არც კი შემხებია. ვერ მოვითმინე და ის გავაკეთე, რაც მთელი გულით მინდოდა. წერილი გამოგიგზავნე... - თვალები ოდნავ მოჭუტა და სახე გაუმკაცრდა. - თანდათან შეიცვალა შენი სიმღერები, ახლები მიემატა... თითქოს გადალახე და ცხოვრება გააგრძელე, უჩემოდ. ის მოხდა რაც მინდოდა, მაგრამ იმის გაფიქრება, რომ გადამლახე და მივიწყებდი...
- მტკივნეული იყო. - მის ნაცვლად დავასრულე.
- ის დაჩიც გამოჩნდა, დაგიახლოვდა და მეტი აღარ შემეძლო...
- ეს სრული ეგოიზმია!.. - თითი ცხვირთან გამკიცხავად მოვუქნიე. - მაშინ გამოჩნდე, როცა აღარ გელოდები.
- მითხარი, რომ წავიდე და წავალ. - სახე მთლიანად გაუქვავდა, მხოლოდ თვალები აენთო უცნაურად.
- შური უნდა ვიძიო, დაგავიწყდა? - იმის გაფიქრებაც კი, რომ ისევ წავიდოდა, სხეულს ნაკუწებად მიშლიდა.
- ხომ გითხარი, თანახმა ვარ... - სევდიანად გამიღიმა და ნიჩბებს დასწვდა. - თუ ეს ერთადერთი გზაა შენამდე, შეგიძლია ყველაზე მტკივნეული იარაღით დამჭრა.

შემდეგი რამოდენიმე დღე ისევ გავდიოდი სასეირნოდ, მაგრამ საბა აღარ გამოჩენილა. თითქოს ყველაფერი გავარკვიეთ. თითქოს მის გულწრფელობაში ეჭვი აღარ მეპარებოდა...
მაგრამ...
ის ექვსი თვე ვერ ვაპატიე. როცა თვითონ ნებისმიერ დროს შეეძლო ჩემი ნახვა, მოსმენა, ცქერა... მე კი მხოლოდ მისი უკანასკნელი სიტყვები და ის აზრი დამიტოვა, რომ უბრალო შურისძიების იარაღი ვიყავი.
რატომ ეგონა, რომ იმის შემდეგ ცხოვრებას მარტივად გავაგრძელებდი?
იქნებ მართლა დაგვწყევლეს და ჩვენი გზები არასდროს გადაიკვეთებოდა?
იქნებ მტკვარი და არაგვი კი არა, ორი ისეთი მდინარე ვიყავით, რომლებიც არასდროს ერთდებიან?..
მაგნიტის ის მხარეები ვიყავით, ერთმანეთს რომ იზიდავენ, მაგრამ ზედმეტად მოშორებით დააწყვეს და მხოლოდ გვარიან მიწისძვრას შეეძლო მათი ისევ შეწებება.

„სან-რემოს“ გვერდით, სანაპიროზე გავედი... მზე კარგა ხნის დამხრჩვალი იყო, თორმეტს წუთებიღა სჭირდებოდა.
ახალი წლის ის საღამო გამახსენდა, როცა თოვლზე ვიჯექი და სხეულს ხელებით ვიჭერდი.
ვიჭერდი, რადგან ვგრძნობდი, რომ მეშლებოდა.
ვსუნთქავდი, მხოლოდ ინსტიქტურად.
მეშინოდა, მაგრამ მხოლოდ საკუთარი თავის.
ის თვეები გამახსენდა, როცა ყველაფრისგან გაღიზიანებულს სიმღერაც კი აღარ მანიჭებდა მონატრებულ გრძნობებს.
მძულდა, მაგრამ მხოლოდ საკუთარი ანარეკლი, უსიცოცხლო თვალებით რომ შემომცქეროდა და ამრეზით მათვალიერებდა.
- მოხვედი... - მისი ხმა მომესმა და ბნელი ჰორიზონტიდან მზერა მასზე გადავიტანე.
- უნდა შეწყვიტო! - გაცეცხლებულმა მივაძახე. - გაქრობა და გამოჩენა მაშინ, როცა შენ გინდა...
- დრო გჭირდებოდა, რომ გეფიქრა. - თავი გაიმართლა და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა. - აქ მოხვედი, ესე იგი მოიფიქრე.
- ერთმა მითხრა, რომ დანგრეული ურთიერთობის თავიდან შენება საწამლავის მეორედ დალევას ნიშნავს.
- ფიქრობ, რომ მოგწამლავ? - თვალები ზედიზედ დაახამხამა და სფეროებმა სიბნელე გამომიგზავნეს.
ზღვა შავი იყო, მისი მზერა - უკუნეთ ღამეს მაგონებდა, მაგრამ ამ ყველაფრის აღარ მეშინოდა.
ეს მასალა წინა წელს გავიარე.
- რა შეიცვალა? - ძლივსგასაგონად დავიჩურჩულე. - ჩვენს შორის ისევ მკვდარი დედმამიშვილი და მშობლების „ საამაყო“ წარსული დგას.
- აღარ მაინტერესებს მათი წარსული. - უფრო ახლოს გადმოჯდა და მხარი მხარზე მომაკრო. - შენზე უარს აღარ ვიტყვი. თუ როდესმე მაპატიებ ჩემს სისუსტეს, გაქცევას... მაშინ ისიც მაპატიე, რომ ვერ შევძელი და დავბრუნდი.
- და აღარ წახვალ? - მისკენ მივბრუნდი.
- აღარ წავალ! - თითები თმაში შემიცურა და სახე ისე ახლოს მოზიდა, შუბლით შუბლზე მომეყრდნო.
- რაც არ უნდა მოხდეს? - გამაბრუებელი არომატი ღრმად ჩავისუნთქე.
- რაც არ უნდა მოხდეს...
სრულ სიბნელეში ვისხედით. ზღვა აკვანივით არწევდა ტელღებს. მისი ტუჩების სითბოსა და ჩემს გულისცემაში არეულ პულსაციას ვგრძნობდი და მინდოდა რაღაც დაწყებულიყო...
რაღაც ისეთი, რაც მხოლოდ დასასრულიდან იწყება.


დღეებმა კვირეები შეასრულეს და დროც გავიდა.
ან იქნებ, ჩვენ გვეჩვენება, რომ დრო გადის, ისე კი უბრალოდ გაურკვეველ მოცემულობაში ვცხოვრობთ და წამებს ხურდებივით ვითვლით?
საბას თითქმის ყოველდღე ვხვდებოდი. ახლიდან დაწყების ნაცვლად, ისე გავაგრძელეთ, თითქოს გასული წლის საღამო საერთოდ არ დამდგარა. თითქოს არც ის ექვსი თვე არსებულა.
გვეძინა... საერთო კოშმარი ვნახეთ და გაღვიძებისას ერთმანეთი მოვძებნეთ.
უცნაური გრძნობა იყო... თითქოს ყველაფერი დალაგდა, მაგრამ თავს მაინც უცნაურად ვგრძნობდი.
რაღაც უსამართლობა მოხდა, მაგრამ რა? ეს ხომ ასეთი ტკბილი უსამართლობა იყო?

ალიონს სანაპიროზე შევხვდით.
მზე ზმორებით წამოდგა და ლაჟვარდისთვალება ყმაწვილის ძიება დაიწყო. ჩემს გვერდით, კენჭებზე მოკალათებულიყო და სველ თმას თითებით იჩეჩავდა. ეს არ იყო მზის ზღვისთვალება ბიჭი.
ჩემი იყო... იმ ეტაპისთვის მაინც.
- როგორც მახსოვს, იუბილარებს უმღერი ხოლმე. - მრავალმნიშვნელოვნად გადმომხედა.
- ბოროტად იყენებ ამ დღეს... - ღიმილი ვერაფრით შევიკავე.
- შენ რომ აქ ხარ, ეგ ყველაზე დიდი საჩუქარია, მაგრამ არც სიმღერაზე ვიტყოდი უარს, თან შენი საყვარელი ინსტრუმენტიც აქვეა. - ზღვისკენ მანიშნა.
- კარგი, მაგრამ უნდა შევარჩიო.
გონება დავძაბე. ჩვენს მდგომარეობასა და გაურკვეველ მომავალზე ჩავფიქრდი.
- „ უეცარი შეხვედრა,
წვიმიანი ნაპირი, თოლიების ხმა,
არ მინდა, რომ შენს მაგივრად
მყავდეს ვიღაც სხვა.
მიყვარხარ...
გაზაფხულის მოგონება, მუსიკა და ზღვა,
მიყვარხარ...
ჩაფერფლილი სიგარა და გარუჯული ცა,
ქარში ჯაზის ჰანგები, თოლიების ხმა,
მიყვარხარ...
მოგონება ჩერდება, გული კი - არა,
ტალღებს სევდა ეჩვევა,
მომნატრებიხარ...
არ მინდა, რომ შენს მაგივრად
მყავდეს ვიღაც სხვა,
მიყვარხარ...“
- იცი, როდის ვიქნები ყველაზე ბედნიერი? - სიმწარეშერეული ტკბობით გამიღიმა. - როცა მაპატიებ...
- ისევ იმ ფურცელზე ვბრუნდებით?
- დღეს გადავფურცლოთ, რას იტყვი? - თვალები აენთო.
- გააჩნია, რას გულისხმობ.
- თათია და ნიკა ეგვიპტიდან ბრუნდებიან, თან ჩემი დაბადების დღეა, საღამოს სუფრას გავშლით და მოდი.
- შენი მშობლებიც იქნებიან? - ლიას გახსენებისას ტანში გამცრა.
- იქნებიან, როდემდე უნდა ვმალოთ ეს შერიგება? - მკლავები მხრებზე მომხვია და დატალღული მზერა გამისწორა. - მინდა, რომ ყველამ გაიგოს.
- მოვალ...
ჩავიძირე. ისევ ფსკერზე დავეშვი, მაგრამ სულ სხვა ზღვებში.
ჩავიძირე და ვიცოდი, რომ მშრალი ვიყავი.

სახლში რომ დავბრუნდი, ზურას ჯერ ისევ ეძინა.
მარილიანი წყალი მტკნარ წყალს გავატანე და თვალები დამიმძიმდა.
დაძინება არ მინდოდა, რადგან საკუთარი ქვეცნობიერი სიზმრებში მსტუმრობდა და მაჩვენებდა იმ უიმედო მომავალს, რომელსაც ჩემივე ქმედება გამოიწვევდა. ჩემივე ფიქრები, რომლებიც ვერაფრით ჩავახშე.
იმედგაცრუება, რომელიც არაფრით გაქრა.

ზურას საძინებლის კარზე ფრთხილად დავაკაკუნე და აზრების მოსაკრებად საფეთქლები დავიზილე. ბოლოს მოთმინება ამომეწურა და კარი მოურიდებლად შევაღე.
ერთ ბალიშზე თავი ედო, მეორეზე ხელები შემოეხვია და ბავშვივით იხუტებდა.
- მამა!.. - ხელით ოდნავ შევანჯღრიე.
- ლიტა? - თვალები ოდნავ გაახილა და საწოლზე ზმორებით წამოჯდა. - რომელი საათია.
- არ ვიცი... - მხები ავიწურე. - საღამოს ხომ გეცლება? დაბადების დღეზე ოჯახით დამპატიჟეს და...
- ვისი დაბადების დღეა? - მობილური მოიძია და ეკრანს დააცქერდა.
- მეგობრის, გაიცნობ.
- საღამოს მარინასთან ერთად უნდა მევახშმა... - იმხელა სინანული ჩააქსოვა, წამით მოსულმა უსიამო გრძნობამ რბილი ქსოვილები დამიგრიხა.
- მარინაც წამოიყვანე.
სანამ აზრზე მოსვლას მოასწრებდა, ოთახი დავტოვე და საკუთარ საწოლს მივაშურე.


ზღვის ზედაპირზე მიმავალ ნაცნობ სილუეტს შევყურებდი. მტოვებდა და მხოლოდ მის ზურგს ვხედავდი. ისევ ვერ გავედევნე, რადგან ვიცოდი, რომ დავიხრჩობოდი.
- „მოკვდი...
მოკვდი, რომ გახდე თვითონ,
თვითონ...
შენი თავი...“
ვიღაც ისევ ჩემი ხმით მღეროდა და მარწმუნებდა, რომ სწორად ვიქცეოდი.
საშინელებას ვაკეთებდი, მაგრამ სწორად ვიქცეოდი.
უნდა დავმთავრებულიყავით, ახლიდან რომ დაგვეწყო...
ეს ფურცელი უნდა დაგვეხია, ახალ გვერდზე გადასასვლელად.
ვგრძნობდი, რომ სხვადასხვა პარაგრაფზე გადავინაცვლებდით, მაგრამ ძველ აბზაცებზე ხეტიალს ასე სჯობდა.
იმედი მქონდა, რომ სჯობდა...

თვალები გავახილე თუ არა, თავდაჯერებულობა სიზმართან ერთად გაქრა.
მეც დავიკარგე, მაგრამ არავინ მომიკლო.
არავინ მეძებდა, ამიტომ ვერავინ მიპოვა.

საბას უნდა გამოევლო, მაგრამ საპირისპიროს მართებულობაში დავარწმუნე და ჩემი გარდერობიდან ყველაზე ლამაზი კაბა გადმოვიღე.

ის კაბა დედაჩემს ეკუთვნოდა.
იმ დღეს ეცვა, როცა ზურას ცოლობას დასთანხმდა.
გადაწყვიტა ბედი იმ კაცისთვის დაეკავშირებინა, რომელიც მისი წასვლიდან რამოდენიმე თვეში სხვას იპოვიდა.
რომელიც იმ სახლის გაყიდვაზე იფიქრებდა, ერთად რომ მოაწყვეს.
რომელიც შვილს მიატოვებდა და თავისნაირს იპოვიდა.
ის ქალი კი...
ის არ იყო იმ სიმშვიდის ღირსი, რომელიც ცხოვრებამ განძივით მიართვა.
მის გამო შურისძიებაზე არ უნდა ეფიქრა შვილს, რომელიც იმავე უბანში ცხოვრობდა, მაგრამ მშობლის სითბოსთვის ქართლის დედას აკითხავდა.
იქნებ, ის სპილენძის ქანაკება უფრო მგრძნობიარეც კი იყო?

ეს ყველაფერი არ იყო საბასთვის...
ჩვენ ვიმსახურებდით ფარდის გადაწევას, კულისებიდან გამოსვლას და ერთმანეთისთვის ცქერას, მზერის მიღმა ჩასაფრებული წარსულის აჩრდილების ძრწოლის გარეშე.
ეს იყო მათთვის, ვინც ბავშვივით მოიქცა და ორი ბავშვი მიატოვა.
ვინც მშობელი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ აღმზრდელად ვერ ივარგა.
უნდა დამთავრებულიყო.
დაგუბებული სიტყვები უნდა ამომენთხია და მესუნთქა.
თუნდაც მარტოს, თუნდაც ჩემი საყვარელი ფერებისა და თვალების გარეშე.
ვტივტივებდი, მაგრამ გაცურვა მინდოდა.
გავაღწევდი ან ჩავიძირებოდი, სამაგიეროდ ზურგი არ დამილპებოდა.


საღამოს რვისთვის ნიკას კორპუსთან ვიყავით. თათია სადარბაზოსთან გველოდა და ერთ ადგილას მოუთმენლად ცმუკავდა.
ზურა ჯერ ისევ ვერ იჯერებდა ჩემს თეთრ, თუმცა ზედმეტად სადა კაბას, რომელიც რა თქმა უნდა, იცნო. მარინას ძველებური ღიმილი არ შორდებოდა სახიდან.
და წამით დავფიქრდი...
მარინამ რაღა დააშავა? ან ვანომ?
უცნაური იყო, უახლოეს ადამიანებთან ურთიერთობა ბეწვის ხიდზე უკუსვლით გამქონდა და უცხო ხალხზე ვნერვიულობდი.
„ამაზე მერე ვიფიქრებ!“ - სკარლეტ ო’ჰარას სიტყვები რამოდენიმეჯერ ლოცვასავით გავიმეორე და ვცადე თათიას თაფლობის თვის მოკლე ანონსისთვის მომესმინა.
ბინა მეორე სართულზე იყო. ფეხით ავიარეთ კიბის საფეხურები და კრემისფერი კარის გავლით სადღესასწაულოდ მოწყობილ ვრცელ ჰოლში შევაღწიეთ.

ხალხმრავლობას საბა გამოეყო და დაბნეული თვალები ჩემსა და დაუპატიჟებელ სტუმრებს შორის დააცეცა.
- კიდევ ერთხელ გილოცავ! - მოჩვენებითი უდარდელობით ავიწიე ფეხის წვერებზე და ლოყაზე სწრაფად ვაკოცე.
- გილოცავ... - ზურამ აქამდე უცხო, მტაცებელივით ანთებული თვალებით გადაულოცა საჩუქრად მოტანილი ძვირადღირებული ღვინო.
- საბას მშობლებს გაგაცნობთ. - სიმეტიჩრის უკანასკნელ საფეხურს მივაღწიე და ჩვენკენ მომავალ წყვილს შორის გაფითრებული ლიას დანახვისას, მტკივნეული კმაყოფილება დამეუფლა. - ლია და ვანო.
- ზურა! - ვანო სიხარულისგან ერთიანად გადაწითლდა. - ერთ სკოლაში ვსწავლობდით, გახსოვარ?
- ვანო ყიფიანი, ყველაზე წარჩინებული მოსწავლე. - ზურამ უნიჭო მსახიობივით გაიცინა და „ძველ მეგობარს“ გადაეხვია.
ლია მხოლოდ თავის დაკვრით შემოიფარგლა და სწრაფად გაგვეცალა.
მცირე ფორმალობის შემდეგ, მაგიდას მივუსხედით. საბა გვერდით მეჯდა, თუმცა თავს ვარიდებდი და ვცდილობდი მისკენ არ მიმეხედა.
- აივანზე არ გავიდეთ? - ყურთან სულ ახლოს მიჩურჩულა და ჩემი გულისცემაც მაშინვე აჰყვა.
- არა, უხერხულია. - ვუპასუხე, მაგრამ თეფშისთვის მზერა არ მომიშორებია.
მაგიდაზე შიშველს რომ მეცეკვა, იმაზე გაცილებით ნაკლებად უხერხული იქნებოდა, ვიდრე ის, რის გაკეთებასაც ვაპირებდი.
სუფრის წევრების საუბარი ზუზუნივით ჩამესმოდა. თითქოს, ფუტკრებით სავსე სკაში თავით შევეყუდე.
გონს მხოლოდ მაშინ მოვედი, როცა სახელით მომმართეს.
- ლიტა, არ ვიცი რა მოხდა, მაგრამ მიხარია რომ საბა დაბრუნდა და ისევ ერთად ხართ. - ვანომ ღვინით სავსე ჭიქა აღმართა და ორი ყლუპი მოსვა. - იქნებ, ისევ გვიმღერო რამე. საბას გიტარა აქაა...
- რატომაც არა? - ჭიქაში მოქცეული ალკოჰოლი მთლიანად გამოვცალე და დიდი მონდომებით წამოვდექი.

თათიამ ყავისფერი გიტარა გამომიტანა. სკამი უკან გავწიე და მზერა საბას გავუსწორე. თვალებით მთხოვდა რაღაცას, მაგრამ კითხვა დამავიწყდა.
სიმები შევამოწმე და სიმღერად გაცოცხლებული ლექსისთვის შექმნილი აკორდები ფრთხილად ავიღე.
- „ ხელში უჭირავს ამინდს კარტებად
ლექსები - ჩემი ცხოვრების საჭე,
ზოგჯერ სათქმელი მაშინ მთავრდება,
როცა, უბრალოდ სათაურს დაწერ.
გაზაფხულდება,
წვიმის ციცრები გადაუფრენენ მაისის ბაღებს,
ზოგჯერ სიზმარი მაშინ იწყება,
როცა იღვიძებ და თვალებს ახელ...
უჯრაში ნაპოვნ ლექსის არტეფაქტს,
უსინჯავ ასაკს, გულსა და სიცხეს...
ზოგჯერ მთავარი მაშინ მთავრდება,
როცა საერთოდ დაწყებას იწყებ.
უკან ბრუნდება წლების მრიცხველი
ოდესმე წარსულს თუ მოაგონდი.
ზოგჯერ სიმღერა მაშინ იწყება,
როცა მთავრდება ბოლო აკორდი...
გამშრალი ცრემლის მირონს იცხებენ
დღეები ლექსის შეხსნილი თასმით...
ზოგჯერ მთავარი მაშინ იწყება,
როცა გგონია წერტილი დასვი...“

ბოლო აკორდიც დამთავრდა, და მაშინ დაიწყო მთავარი სიმღერა.
მსუბუქი აპლოდისმენტებით დამაჯილდოვეს.
საბას თვალებს ვერაფრით ვწყდებოდი.
- არ გინდა... - მზერის სათქმელი სიტყვებით გაახმოვანა და თითოეულ ბგერაში მუდარა ჩაუდგა.
არ მინდოდა, მაგრამ საჭირო იყო.
- რაღაც უნდა ვაღიარო. - ფეხზე წამოვდექი და გიტარა მაგიდას მივაბჯინე.
- ლიტა? - ზურამ კითხვის სავსე მზერით შემომხედა.
- მე იმ კაცის შვილი ვარ, რომელმაც ორი წლით სხვისი ცხოვრება მოიპარა. - ვანოს თვალებში შევხედე და ნერვიულობისგან აკანკალებული მტევანი მუჭად შევკარი. - თქვენ კი იმ ქალის ქმარი გქვიათ, რომელიც ნაქურდალი თავისი ნებით გახდა...
- რას ამბობ? - ნიკა გადათეთრებულ თათიას ჩამოშორდა და წინ გადამეღობა. საბამ მშვიდად გასწია გვერდზე.
- ამიტომ გავჩნდი თქვენს ცხოვრებაში და ამიტომ წავიდა საბა... - უკვე ხმაც მიკანკალებდა.

ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა, ვერაფრის გააზრება მოვასწარი.
ვანო შეშლილივით წამოიჭრა და გაშეშებულ ზურას პერანგის საყელოზე სწვდა. ნიკა მამამისთან ერთად ცდილობდა მათ გაშველებას.
ლოყა ამეწვა და როცა მიწაზე დავეშვი, სიბრაზისგან აცახცახებულ ლიას წავაწყდი. საბამ რაღაც იყვირა და სანამ „იდეალური დედა“ ისევ შემეხებოდა ოთახიდან გაიყვანა.
თვალები მაგრად დავხუჭე.
„ნეტავ კოშმარი იყოს! კოშმარი იყოს!..“ - ვიმეორებდი და თითოეული უჯრედი მტკიოდა.
- ლიტა, წამოდი... - მარინას ხმა გავიგონე და ვიგრძენი, როგორ მომხვიეს ხელი.

ორი ოთახი იყო.
დიდ ოთახში შემიყვანა და სავარძელზე ჩამომსვა.
- დალიე. - წყლით სავსე ჭიქა მომაწოდა.
უხმოდ გამოვცალე.
- გმადლობ, რომ წამომიყვანე. - ყველა ემოცია სითხედ იქცა და თვალებამდე მისასვლელი გზა მარტივად გაიკვლეს.
- ზურას დავურეკავ. - წამოდგა და მობილური მოიძია. - ვეტყვი, რომ აქ რჩები.
- არა, სახლში წავალ... - დავფაცურდი, მაგრამ თვალებში ჩამდგარმა ბურუსმა დამაბრმავა.
მქონდა კი სახლი?
ყველაზე რთულ მომენტებში უცხო სახლები მიფარებდნენ.

საბასთან დაკავშირება უშედეგოდ ვცადე. არც თათია მპასუხობდა და გადავწყვიტე, დავლოდებოდი.

ლოგინი გასაშლელ დივანზე გამიშალა და ლუკა მეორე ოთახში გახიზნა.
- შუქი დამიტოვე. - ვთხოვე და ლეიბზე მოვიკუნტე.
„სიბნელეში ყველა ფერი უკეთ ჩანს“ - ამბობდა საბა და ამ ფერების სიკვდილივით მეშინოდა.
არა, იყო კიდევ ერთი შიში...
მრავლისმომცველი და საყოველთაო.
შიში, რომელთან შედარებითაც სიკვდილი სახალისო გართობაა.


მობილურის გაბმულმა წკრიალმა გამაღვიძა და უცხო ოთახს თვალი მოვავლე. უკვე სრულყოფილად გათენებულიყო.
- გისმენ, თათია... - მთელი სხეული დამეძაბა და სუნთქვა შევწყვიტე.
- სად ხარ, როგორ ხარ?
- საბა სადაა? - უცხო საღამურს დავხედე და მარინასთვის დამახასიათებელმა სურნელმა ნესტოები ამიწვა.
- გუშინ ვანო ძიას გულის შეტევა ჰქონდა... - ხმა ჩაუწყდა, მაგრამ სწრაფად ჩაახველა. -ახლა უკეთაა, მთელი ღამე საავადმყოფოში გავათენეთ. მობილური სახლში დამრჩა და ვერ დაგირეკე. ამ წამს მოვედი.
- რომელ საავადმყოფოში? - სკამზე გადაკიდებულ კაბას დავწვდი.
- ჭავჭავაძეზე, რესპუბლიკურში.

სახლიდან ისე გავვარდი, არც კი მიფიქრია, რომ ფული არ გამაჩნდა. ფეხით დავუყევი ტროტუარს.
ყველაფერი ჩემი ბრალი იყო!..
იქნებ, არის რაღაც ისტორიები, რომლებიც წარსულში უნდა ჩაიმარხოს და დავიწყებას მიეცეს?
სინდისმა ყელში წამიჭირა და ფიქრების გასაფანტად ფეხს ავუჩქარე.
თეთრი, სადა კაბა მეცვა და მთელი ძალით გავრბოდი.
არც კი მიფიქრია, რას ფიქრობდა ხალხი, რომლებსაც გვერდს ვუვლიდი ან ვეჯახებოდი.
ზოგს ალბათ გიჟი ვეგონე, ზოგს ბრმა და მოუქნელი.
სინამდვილეში კი, საკუთარი ხელით აშენებული შურისძიების სასახლე მენგრეოდა, ნანგრევებს გავურბოდი, მაგრამ ვიცოდი, რომ მომყვებოდნენ.

- ვანო ყიფიანი!.. - მეათასედ გავუმეორე შესასვლელში აყუდებულ დაცვას და თვალით ვიწრო გასასვლელი გადავზომე. გონებაში შეპარვის გეგმა ჩამოვაყალიბე.
- ოჯახის წევრი ბრძანდებით? - სათვალე ცხვირზე ჩამოაცურა და წარბაწევით შემათვალიერა.
- დიახ. - გაუაზრებლად ვიცრუე. იმ კაცის ოჯახად ვასაღებდი თავს, რომელსაც ჩემი ოჯახის არსებობით მეორედ დაენგრა ბუდე.

მითითებულ სართულზე მივაბიჯებდი და კორიდორის ცისფერი იატაკი ჩემს შიშებს ირეკლავდა.
პალატის კარის გვერდით. კედელთან ახალგაზრდა მამაკაცი ჩამუხლულიყო. ორივე ხელი მუხლებისთვის მოეხვია და თავი ჩაექინდრა.
- აქ რა გინდა? - მკითხა, როგორც კი მივუახლოვდი, მაგრამ თავი არ აუწევია.
ვიგრძენი, რომ დავპატარავდი... რვა წლის ლილიტი გავხდი და დედისეული ტანსაცმელი მკარგავდა.
- გკითხე, აქ რა გინდა? - წამოდგა და გაფითრებული სახით მომიახლოვდა. ზღვისფერი თვალების ირგვლივ მეწამული ჩაღვროდა.
- მე... - როგორც კი ხმა ამოვიღე, ხელი დამავლო და კორიდორის გავლით, კიბის საფეხურთან გამიშვა.
- ხომ იძიე შური?
- შენ თქვი, რომ თანახმა იყავი. - ყველაზე უსუსური არგუმენტი მოვიშველიე.
- ვთქვი, რომ ჩემი დაჭრა ყველაზე მტკივნეული იარაღითაც შეგეძლო, მაგრამ შენ სასიკვდილო შეარჩიე.
ზურგი მაქცია და მივხვდი, რომ რაღაც დამთავრდა.
ფურცლის უკანასკნელ თავისუფალ ხაზზე ვიწერებოდით და შემდეგი გვერდი აღარ გვეკუთვნოდა.

საავადმყოფოს ცისფერ იატაკზე მიაბიჯებდა. ნაცნობ სილუეტს ვუყურებდი და ვიცოდი, რომ თუ გავედევნებოდი, ჩამძირავდა.

ერთმანეთისგან მოშორებით დადებულ მაგნიტებს ვგავდით. მიწა შეირყა და დაახლოების ნაცვლად ერთერთი მთლიანად ამოატრიალა. მივუახლოვდი, მაგრამ მიზიდვის ნაცვლად ერთმანეთს განვიზიდავდით.
ის კაბა მეცვა, რომელიც დედას ეკუთვნოდა.
ამ სამოსში ყველაზე ბედნიერი იყო.
მეცვა და ყველაზე უბედური ვიყავი.