ალექსანდრე თვალებში ჩააცქერდა სუნთქვა არეულს ცოლს, რომელიც მღელვარებისგა და დაძაბულობისგან ერთადგილზე მიყინულივით იდგა და მოძრაობას ვერ ბედავდა
-მარიანა-დაუღრინა ალექსანდრემ როცა მის თვალებში კვლავ შიში ამოიკითხა -ასე რატომ იქცევი? ნუთუ გგონია რომ...-ხმა ჩაუწყდა ბიჭს და ვეღარაფერი თქვა
-ალექსანდრე-დაიჩურჩულა მარიანამ მისი სახელი და ტუჩებზე მიადო ათრთოლებული
თითები -მიყვარხარ-დაუჩურჩულა ბიჭმა და მის მთრთოლარე თითებს მიაწება ცხელი ტუჩები, გოგონას გააჟრჟოლა და მის დაჟინებულ მზერას გაექცა, ალექსანდრემ ხელის ზურგი ჩამოუსვა ლოყაზე და მარიანას უნებურად მზერა ისევ მისი ჩაწითლებული თვალებისაკენ გაექცა, ალექსამდრეს გაეღიმა და ცივი თითები მის ყელზე ჩაატარა, ლავიწის ძვალს გააყოლა და ნელ-ნელა მის შიშველ ზურგზე გადაიტანა, თან წამით არ აშორებდა თვალს მარიანას რომელიც ისე დაძაბა ქმრის ქცევამ რომ სუნთქვა შეეკრა და გულისცემა გაუჩერდა, ალექსანდრემ ძალიან ნელა ჩააყოლა ცივი თითები გოგონას შიშველ ზურგს და კაბის ელვა შესაკრავზე შეაჩერა, აქ მარიანას საბოლოოდ გაეყინა სისხლი ძარღვებში და სიცივისგან თუ შიშისგან გააჟრჟოლა, ალექსანდრემ მეორე ხელიც მიადო მის გაჭედილ ევლა შესაკრევს და მარტივად გახსნა, თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია მარიანას ფერმკრთალი სახისთვის -ნეტა იცოდე როგორ მინდა რომ შეგეხო-დაუჩურჩულა და მისი სახე ხელებში მოიქცია -როგორ მინდა რომ გიგრძნო... მაგრამ მინდა რომ ეს შენც გინდოდეს, არ მინდა ასეთი თვალებით მიყურებდე და ასე კრთოდე ჩემი შეხებისას...-უთხრა ჩურჩულით მოულოდნელად შუბლზე მიაწება გაცრეცილი ტუჩები და ოთახიდან გავიდა, მარიანა ისე დაიბნა და აირია ალექსანდრეს ქცევისა და სიტყვების გამო, რომ კარგა ხანს აზრზე ვერ მოვიდა, იდგა ერთ ადგილას მიყინულივით და ცდილობდა დაფანტულ აზრებისთვის თავი მოეყარა, კარგა ხანს იდგა ასე უაზროდ და როცა ცოტა დამშვიდდა საწოლს მიუახლოვდა, მაშინვე გაიხადა კაბა, სასწრაფოდ ჩაიცვა საღამურები და საწოლში შეწვა, საბანი გადაიფარა თავზე და დაიწყო ფიქრი... ფიქრი ქმარზე, დედაზე მამაზე, ქორწილზე, თავი ასტკივდა ამდენი ფიქრისგან და ლამის შეიშალა, ამიტომ ფიქრი შეწყვიტა თვალები დახუჭა და დაძინება სცადა.
კახა შუაღამისას დაბრუნდა სახლში და საერთოდ არ გაჰკვირვებია ალექსანდრე, რომ დაინახა მისაღებში, ვისკის გახსნილი ბოთლით და ჭიქით ხელში, დივანზე მოღუშული სახით მჯდომი, რომელიც ნელ-ნელა წრუპავდა მჟავე სითხეს პირამდე სავსე ჭიქიდან, თავადაც გამოიღო კარადიდან ჭიქა, დაისხა სასმელი და ალექსის პირდაპირ დივანზე დაჯდა
-აქ რატომ ხარ?-ჰკითხა მომღიმარი სახით შვილს
-ჩემი ეშინია-Უთხრა მამას გაღიზიანებული ტონით და ვისკის ნახევრად დაცლილი ბოთლიდანნლ მზერა მამამისზე გადაიტანა
-ეშინია?-გაეცინა კახას -შენი აზრით შენი, რომ ეშინოდეს ახლა აქ, ამ სახლში, შენი ცოლის სტატუსით, შენს საძინებელში იქნებოდა?-ჰკითხა მომღიმარი სახით
-არ ვიცი მამა-უთხრა გულწრფელად დაბნეულმა
-ალექსანდრე მისმინე-დაიწყო კახამ სერიოზული ლაპარაკი -მარიანა პატარა გამოუცდელი გოგონაა, ის რაც შენთვის ჩვეულებრივია, ხომ ხვდები რასაც ვგულისმობ, მისთვის უჩვეულოა და უცხო... ის დაბნეული და დათრგუნულია, სრულიად მოულოდნელად გახდა ცოლო და რძალი, დაიწყო უცნობ ადამინებთან ერთად ერთ ჭერქვეშ ცხოვრება, მშობლემა მასზე უარი თქვეს... Ამ ყველაფრის მიზეზი კი მეტ წილად შენ ხარ... თავადაცაა რა თქმა უნდა, მაგრამ მაინც შენზე მოდის მთელი წილი პასუხისმგებლობა... ჰოდა ნუ გიკვირს რომ ასე იქცევა და იძაბები...
-ცხოვრებაში პირველად არ ვიცი როგორ
მოვიქცე-ჩაილაპარაკა თავისთვის და ჭიქა მოიყუდა სახე ალეწილმა ბიჭმა
-დრო მიეცი... უკეთ გაიცანით ერთმანეთი... დაარწმუნე შენს გულწრფელ სიყვარულში
-უფლებას არ მაძლევს, რომ მასთან ახლოს ვიყო, მუდამ გამირბის
-ალექსანდრე, დრო მიეცი
-ძალიან მიჭირს მასთან ახლოს ყოფნა მინდა რომ შევეხო, მაგრამ ის ისეთი თვალებით მიყურებს რომ, საშინლად ვიძაბები და ვიბნევი
-ლოგიკურია, ერთმანეთს წესიერად არც კი იცნობდით და ახლა ამ გაურკვევლობაში რომ ხართ
-მამა მირჩიე რამე როგორ მოვიქცე, რადგან იკვე ვეღარ ვფიქრობ
-გააბედნიერე-უთხრა კახამ მომღიმარი სახით და თეხზე წამოდგა, თავზე წამოადგ შვილს და თვალებში ჩააცქერდა -უბრალოდ გააბედნიერე და ყველაფერი თავისთავად დალაგდება-უთხრა მშვიდი ტონით და საძინებელში შევიდა. ალექსანდრე დიდხანს იჯდა ჯიდევ დივანზე და ფიქრობდა თან სვამდა, ბოლოს ფიქრისგან თავატკიებული ადგა და საძინებელში შევიდა, მარიანას სახეს დააცქერდა, გოგონა მშვიდად და რიტმულად სუნთქავდა, მიხვდა რომ ეძინა ამიტომ ოდნავ, სულ ოდნავ შეახო ცივი თითები მის ტუჩებს და საწოლის კუთხეში ტანსაცმლიანი დაწვა.
დილით თვალები რომ გაახილა მარიანამ და ალექსანდრეს სახეს ჰკიდა თვალი გაეღიმა, კარგა ხანს აკვირდებოდა მძინარე ბიჭის , ძალიან მოუნდა რომ შეხებოდა, ჯერ ხელი წაიღო მისკენ, მერე გადაიფიქრა, მაგრამ ბოლოს ვეღარ მოითმინა და თლილი თითები შეახო მის ტუჩებს და ნელ-ნელა ააყოლა მის სახეს და თმაში შეუცურა, როცა ალექსანდრეს ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა და აღელვები მარიანა მიხვდა, რომ არ ეძინა ბიჭს, მაშინვე ხელი უკან წაიღო, მაგრამ ალექსამდრემ დაუჭირა ტუჩებთან მიიტანა და ნაზად აკოცა ათრთოლებულ თითებზე, თან თვალები გაახილა და ცოლის მიაჩერდა ამღვრეულ თვალებში, მარიანა რამდენიმე წამის განმავლობაში დაძაბული უყურებდა ქმარს მერე კი თავადაც გაეღიმა მის ღიმილზე და ხელი რომ გაუთავისუფლა ბიჭმა ისევ მის სახეს შეახო და ნაზად ააყოლა საფეთქელს და თმაში შეუცურა
-მარიანა-აღმოხდა სახე ალეწილ ბიჭს -ჩემი გაგიჟება გინდა-ჰკითხა დაძაბი ტონით და მაჯაზე მიაწება ცხელი ტუჩები, გოგონას მაშინვე აუჩქარდა პულსაცია და გაეღიმა იმის გააზრებაზე რომ მისი შეხება ასე საშინლად მოქმედებდა მის ქმარზე და თავს აკარგვინებდა, ამიტომ მისკენ გადაიწია და სახე ზედმეტად მიუახლოვა, იმდენად მიუახლოვა რომ ცხელი სუნთქვა შეაფრქვია სახეზე სახე წაშლილ ბიჭს და ნელ-ნელა როცა ცხვირის წვერით შეეხო მის საფეთქელს, ალექსანდრემ საშინლად გააღიზიანა გოგონას ქცევამ და მაშინვე დაკარგა მოთმინების ძლივს შერჩენილი უნარი, ნელ-ნელა კი აზროვნების უნარიც და ზემოდან მოექცა მომღიმარ გოგონას ცხელი ვნებიანი ტუჩები მიაწება მის ტუჩებს, გოგონამ მის კოცნას კოცნით რომ უპასუხა საერთოდ გაითიშა და აზრზე მხოლოდ მაშინ მოვიდა როცა მარიანა მის ტუჩებს მოწყდა მომღიმარი სახით და სუნთქვა აჩქარებულმა ტუჩებთან დაუჩურჩულა
-მომშორდი-თან თვალებში ჩააცქერდა სახე ალეწილ ბიჭს
-მარიანა-დაუღრინა გაღიზიანებული ტონით და სხეულის მთელი სიმძიმით დააწვა გოგონას სიფრიფანა სხეულს -ჩემი წამება
გინდა? -დაუჩურჩულა ყურში და თავი მის თმებში ჩარგო
-ალექსანდრე გამიშვი-უთხრა ირონიული ტონით და ალექსანდრე ამან საბოლოოდ გამოიყვანა წყობრიდან, თავი ასწია და თვალებში ჩააცქერდა ცოლს
-ასე ნუ იქცევი-უთხრა ჩავარდნილო ხმით -ნუ მეთამაშები-და ყელზე მიაწება ცხელი
ტუჩები
-გეყოფა გამიშვი-დაიძაბა მარიანა
-სულ რატომ გამირბიხარ? -გაბრაზდა ალექსანდრე და თავი ასწია-მოგწონს ჩემი წვალება?
-კი-უთხრა დაუფიქრებლად გოგონამ და სიცილი აუტყდა ალექსანდრეს სახის შემხედვარეს
-მარიანა ჩემს მოთმინებას ნუ გამოცდი-დაუღრინა და გოგონას სხეულს მოშორდა უკმაყოფილო
სახით, მარიანა მაშინვე ფეხზე წამოვარდა და აბაზანაში შესვლა დააპირა მაგრამ ალექსანდრე აესვეტა წინ და თვალებში ჩააცქერდა დაბნეულ ცოლს -ცეცხლს ეთამაშები, იცოდე დაიწვები-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და ტუჩები რომ შეახო გოგონას ტუჩებს, მარიანა უნებურად საკოცნელად წაეტანა, მაგრამ ალექსანდრემ უკან დაიხია მომღიმარი სახით და გამარჯვებულის იერით შეხედა ცოლს -ძალიან სულსწრაფი ხარ-უთხრა სიცილით- როგორც ჩანს დიდი მოთმინების უნარით არ გამოირჩევი
-ცდები-უთხრა მარიანამ ამაყად და გაეცინა როცა ალექსანდრემ უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები, მარიანამ ისარგებლა მისი დანბეულობით და სააბაზანოში შეიკეტა.
მარიამმა ამ ამბებიდან ერთი თვის შემდეგ სამსახური იშოვა კერძო კლინიკაში და ძალიან ბედნიერი იყო იმით რომ საყვარელ საქმეს დაუბრუნდა, ისიც ახარებდა რომ გოგონებმა სწავლა დაიწყეს და ორივე ერთნაირად მონდომებით და შემართებით ცდილობდა მაქსიმალური ცოდნის მიღებას, იმისთვის რომ სასურველ პროფესიას დაუფლებოდნენ. ის ამბავიც ახარებდა რომ გიორგის და ანას შეხვედრებს გეგა და სოფო ვეღარ აკონტროლებდნენ და მათი ურთიერთობა ნელ-ნელა უფრო სერიოზულ სახეს იღებდა, გარდა ამისა მარიამმა გაუმხილა რომ დარწმუნდა საკუთარ გრძნობებში ალექსის მიმათ და მისგან წასვლაზე ფიქრიც კი არ სურდა, გარდა მაისა შალვას მდგომარეობა გაუმჯობესდა და ექიმებს იმედი მიეცათ რომ შეიძლება გონს მოსულიყო... გარდა ამ სიახლეებისა ლაშას უდანაშაულობაც უფრო მყარდებოდა თორნიკეს და ზაზას აქტიური ძიების გამო.
მარიამი აღფრთოვანდა როცა დებმა საღამოს სახლში მიაკითხეს
-ჩემი გადარეულები-იყვირა კარის გაღებისთანავე და დებს ჩაეხუტა -მიკვირს მოხვედით
-როგორ არ მოვიდოდით?-შეიცხადა ანამ-შენი ახალი და ძლივს ნაშოვნი სამსახური უეჭველი უნდა ავღნიშნოთ, უნდა დავლიოთ გონების დაკარგვამდე
-ძლივს ნაშოვნი რატო?-გაბრაზდა მარიამი
-რავიცი თვეებია ზიხარ სახლში უსაქმოდ და...
-უსაქმოდ კი არ ვიყავი, დეპრესიაში ვიყავი და თან ძალიან ღრმა და რთულ დეპრესიაში!
-უიმეე-დაიჯღანა ანა -აბა მე რაღა ვთქვა? გეგას და სოფოს შევყურებ სულ, ამან თავს მაინც უშველა და მეეე?-მარიანასკენ გაიშვირა ხელი -როგორი ბიჭი ჩაიგდო ხელში ...და მე კიდე მათ ჯაჯაღანს ვუსმენ სულ-სიცილი აუტყდა მარიანას სახის
შემხედვარეს -თან ნეტა იცოდე რაც ეს ქალბატონი აგვწაპნა რესტორნიდან ამ დაულაგებელმა ბიჭმა, იმის მერე ხომ საერთოდ , მაგარი გაჭედილი აქვთ...
-ჰოდა შენც გათხოვდი-გაბრაზდა მარიანა -თუ ფიქრობ რომ თავს უშველი მაგითი -და გაბრაზებულმა ელექტრო ჩაიდანი ჩართო და ყავის მომზადებას შეუდგა
-ნუ შენსავით თუ მომიტაცებენ უარს არ ვიტყვი-გაეცინა ანას
-უიმე შენ ვინ წაიყვანს-სიცილი აუტუდა მარიამს და მის გიჟურ სიცილზე მარიანასაც გაეცინა
-რა გაცინებთ?-გაცეცხლდა ანა და დებს მიაჩერდა
გაბრაზებული სახით
-შენ ისეთი გიჟი ხარ, შიშით ვინ მოგიტაცებს, აქეთ არ მოიტაცო ვინმე -ვერ წყნარდებოდა მარიამი
-უკაცრავად რა მე არავის
მოვუტაცებივარ -გაბრაზდა მარიანა და ყავის ჭიქები დებს ჩამოურიგა
-ნუ ახლა ალექსანდრე ისეთი ბიჭია, რომ არ იყო ხელიდან გასაშვები და სწორად მოიქეცი რომ გაეკიდე-უთხრა ანამ მოღუშული სახით
-ჰოდა შენც გაეკიდე-გაუბრაზდა მარიანა
-ვის მიყავს რომ გაეკიდოს? -აკისკისდა მარიამი
-მე ჯერ სწავლას ვაპირებ -გამოაცხადა გარაციოზულად ანამ და ზურგი აქცია დებს და კარის გასაღებათ წავიდა რომელზეც ვიღაც გაბმულად აზარუნებდა -რა ჯანდაბაა
მოვდივარ-იყვირა და ფესს აუჩქარა კარი გააღო და გაოცეული მიაჩერდა ბიჭებს-რა ხდება?
-მარიამის ახალი სამსახურის აღნიშვნა ბიჭებსაც გვინდა -უთხრა სიცილით გიორგიმ, რომელიც პარკებით ხელში შევიდა სახლში გაოცებულ ანას ცხვირზე აკოცა და მისაღებში შევიდა დაუპატიჟებლად, მას კი ალექსი და თორნიკე მიჰყვნენ
-რა ხდება?-სამზარეულოდან მისაღებში გავიდნენ დაბნეული დები და პარკებით ხელდამშვენებულ ბიჭებს მიაჩერდნენ გაოცებულები
-გილოცავ-უთხრა თორნიკემ მომღიმარი სახით მიუახლოვდა და ლოყაზე ხმაურით აკოცა
-მთვრალი ხარ?-შეიცხადა მარიამმა და გაწვდილი პარკი გამოართვა
-მთვრალები არ ვართ -თავი იმართლა ალექსანდრემ -სულ ორი სამი ჭიქა გვაქვს დალეული
-თუ შვიდი რვა?-წარბები შეჰყარა მარიანამ
-ამას არსებითი მნიშვნელობა არ აქვს რძალო-გაუცინა გიორგიმ და ანას გადახვია ხელი
-ჰო ერთ ჭიქიანებისთვის ნამდვილად არ
აქვს-შეხედა ანამ მომღიმარი სახით და გამომწვევად ჩააცქერდა ამღვრეულ თვალებში გაღიზიანებულ ბიჭს
-ანა მა ბრა ზებ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან გოგონას და კისერში აკოცა, შემდეგ ჭიქა წაართავ ხელიდან და ყავა მოსვა -ეს შენი
გაკეთებული არაა-უთხრა ანას მომღიმარი სახით
-საიდან მიხვდი? -გულწრფელად გაუკვირდა ანას
-იქიდან რომ გემრიელია-უთხრა სიცილით გიორგიმ და ანამ რომ მხარზე უჩქმიტა აყვირდა -აუ მეტკინა შე ქაჯო-უთხრა სიცილით და ისევ გადახვია ხელი და გულზე მიიკრო სიფრიფანა სხეული -რა კარგი სურნელი გქავს -დაუჩურჩულა ყურში და ცხელი ტუჩები მიაწება საფეთქელზე
-უიმე ამათ ვინმემ რამე უშველეთ-თქვა მარიამმა სიცილით და მაშინვე რომ ცივად მოშორდა ანა გიორგის ყველას გაეცინათ
-აუ რა გინდა მარიამ?-გაბრაზდა გიორგი და მიბრუნებულ გოგონას ზურგიდან აეკრო და მუცელზე შემოაჭდო ხელები
-გამიშვი-დაუღრინა ანამ
-არ გაგიშვებ ჩემი გოგო ხარ შენ-დაუჩურჩულა ყურში და ნიკაპი მხარზე ჩამოადო
-კაი მე სუფრას გავშლი-თქვა მარიამმა და სამზარეულოსკენ წავიდა
-მეც დაგეხმარები -მიჰყვა მარიანა მაგრამ თავი ცუდად იგრძნო და შექანდა
-მარიანა-აღმოხდა ალექსანდრეს და ხელი წაატანა სახე გაფითრებულ გოგონას, დივანზე დასვა და წყლის ჭიქა გაუწოდა
-კარგად ვარ, უბრალოდ...-დაიწყო მარიანამ და მარიამს ახედა დაძაბული მზერით რომელიც ეშმაკურად იღიმოდა, მარიანა მაშინვე გაექცა მის მზერას და ალექსანდრეს შეხედა არეული თვალებით
-წყალი დალიე-მიუთითა ჭიქაზე რომელიც მარიანას ხელში ეჭირა, გოგონამ ცოტა მოსვა და მაგიდაზე დადო
-ჰაერზე უნდა გავიდე-თქვა არეული ხმით და ფეხზე წამოდგა
-გამოგყვები-წამოვარდა ალექსანდრეც
-ჩენ გავყვებით-გაუცინა ორაზროვნად სიძეს ანამ და მარიანას გაჰყვნენ გარეთ და კერიც მიკეტეს
-არა-დაიწყო მარიანამ და მომღიმარ დებს მიაჩერდა
-კიი-უთხრეს დებმა ერთდროულად თან სიცილით
-არა არა და არა-მიბრუნდა მარიანა
-მისმინე ჩემო ლამაზო-მარიამმა თმებზე ხელი ჩამოუსვა -გთხოვ ასე ნუ შეხვდები ამ ამბავს ... ეს ხომ ძალიან კარგია?
-იქნებ ის არაა რასაც ფიქრობთ?-მიტრიალდა მარიანა მათკენ
-ჩვენ კი არა შენ ფიქრობ ასე-გაუცინა მარიამმა თვალებაწყლიანებულ გოგონას
-ახლა გავგიჟდები
-უიმე-შეიცხადა ანამ სიცილით -ასე ნუ ნერვიულობ, ეს ხომ ძალიან კარგი და მაგარი ამბავია?
-ჯერ არაფერია გარკვეული-თავი დაიმშვიდა მარიანამ
-ჩემი ლამაზი გოგო-გაუღიმა ანამ დას და მარიამს ჩაავლო ხელი და სახლში შეიყვანა როცა ალექსანდრე აივანზე გავიდა
-მარიანა-დაიძაბა ბიჭი როცა მისი აწყლიანებული თვალები შენიშნა -მოხდა რამე?-ჰკითხა ჩავარდნილი ხმით და მარიანამ რომ არაფერი უპასუხა ნიკაპზე ნაზად მოკიდა ხელი Და თავი თავისკენ მიატრიალებინა -რა ხდება?
-არაფერი-უთხრა მარიამა და მის დაჟინებულ მზერას გაექცა
-მარიანა-დაიძაბა ბიჭი -რა ხდება?
-არაფერი, ყველაფერი რიგზეა-გაუღიმა გოგონამ და როცა ალექსანდრემ მისი სახე ხელებში მოიქცია ცხვირი აეწვა და ცრემლები მოეძალა
-მარიანა-ჩაეკითხა დაბნეული ბიჭი
-მართლა არაფერია, კარგად ვარ-გაუღიმა გოგონამ და სახლში ალექსათან ერთად შევიდა.
სუფრასთან ყველა სვამდა მარიანას გარდა რადგან საშინლად აღიზიანებდა სასმლის გემო და სუნი, მაგრამ მალე ყურადღება მისიდან მარიამზე გადაიტანა ანამ, რომ მარიანა დაეხსნა ბიჭების ინტერესისგან. მარიამი აღფრთოვანებული ჰყვებოდა ახალ სამსახურზე და თორნიკე მთელი საღამო თვალს ვერ წყვეტდა სახე გაბრწყინებულ გოგონას, როცა მარიამი მაგიდიდან ადგა და მოსაწევად გავიდა თორნიკეც უკან მიჰყვა იგივე მიზეზით და რა თქმა უნდა სუფრასთან დარჩენილებს თავში აზრადაც არ მოსვლიათ მათთვის ხელის შეშლა განმარტოვებაში, მარიამს გაეღიმა როცა თორნიკეც გავიდა მასთან ერთად აივანზე და სიგარეტს წვალებით მოუკიდა აკანკალებული თითებით
-მიახრია რომ მუშაობა დაიწყე-უთხრა თორნიკემ გვერდით მდგომ გოგონას თან ისე რომ მისკენ არ გაუხედია
-მეეც-გაუღიმა მარიამმა და მისკენ მიიხედა მომღიმარი სახით, თორნიკეს მისმა დაჟინებულმა მზერამ კანი დაუწვა
-ბედნიერი ვარ, შენ რომ ბედნიერი ხარ-უთხრა თორნიკემ ჩავარდნილი ხმით და მისკენ მიიხედა მომღიმარი სახით
-ვიცი-დაიჩურჩულა მარიამმა და თვალებში ჩააცქერდა მომღიმარ ბიჭს
-მარიამ-გაეცინა თორნიკეს და მის მზერას გაექცა, თან მოაჯირს ზურგით მიეყრდნო და გვერდით მდგომი გოგონას პროფილს დააკვირდა -იცი რომ ძალიან ლამაზი ხარ?-ჰკითხა ჩავარდნილი ხმით ბიჭმა, მარიამმა მზერა გაუსწორა თორნიკეს ამღვერულ თვალებს და მის წინ დადგა, ნელ-ნელა სახე ისე მიუახლოვა რომ ცხელი სუᲜთქვა სახეზე შეაფრქვია -მარიამ -აღმოხდა თორნიკეს და სუნთქვა შეეკრა, მარიამმა კიდევ უფრო მიუახლივა სახე თან ისე რომ წამით თვალინარ მოუშორებია თორნიკეს დანისლული სფეროებისთვის -ასე ნუ იქცევი-უთხრა მომღიმარი სახით ბიჭმა თან სიგარეტის ნახევრად ჩამწვარი ღერი ტუჩებ შორის მოიქცია და ხელები წელზე შეუცურა გოგონას და სხეულზე მიიკრო, მარიამს გაეღიმა და სიგარეტის ლურჯი კვამლი მისი სახისკენ გაუშვა, თორნიკემ სიგარეტი თითებშორის მოიქცია თან ისე რომ მეორე ხელი მარიამის წელისთვის არ
მიუშორებია -ასე განზრახ იქცევი არა?-ჰკითხა ჩავარდნილი ხმით, მარიამმა ამჯერადაც არაფერი უპასუხა და სახე ისე მიუახლოვა რომ ცხვირის წვერით შეეხო მის ტუჩებს -მარიამ-აღმოხდა სახე ალეწილ ბიჭს და მკლავეში მოიმწყვდია გოგონა, მარიამს გაეღიმა და მაღვრეულ თვალებში ჩააცქერსა ბიჭს, თორნიკეს სუნთქვა შეეკრა მარიამი სიახლოვისგან გაბრუებულს,და მის ტუჩებს მიწვდა, მარიამმა მის გიჟურ კოცნას კოცნით რომ უპასუხა გოგონამ, თორნიკემ გაათავისუფლა მისი ხელები და მარიამმა მაშინვე თმებში შეუცურა ათრთოლებული თითები -მიყვარხარ-აღმოხდა სახე წაშლილ ბიჭს როცა მარიამი მის ტუჩებს
მოწყდა, გოგონამ ტუჩებზე მიადო თლილი თითები და მოულოდნელად შევიდა სახლში.
ალექსანდრემ ვერაფრით გაიგო მარიანას უხასიათობის მიზეზი და ჭიქას ჭიქაზე ცლიდა, გიორგიც აზრზე მოსვლას ვეღარ ახერხებდა და დაშლა გადაწყვიტეს. სახლში დაბრუნებული ალექსანდრე მაშინვე პირქვე დაემხო საწოლზე და მაშინვე დაეძნა, მარიანამ კი მთელი ღამე იმაზე ფიქრში გაათენა თუ რა მოხდებოდა ორსულად ეომ ყოფილიყო მართლა, რა რექცია ექნებოდა ალექს და მის ოჯახს ან მის საკუთარ მშობლებს რომლეთათვისაც ჯერ კიდევ უარყოფილი შვილი იყო. გამთენიისას აივანზე გავიდა მოაჯირს ჩასჭიდა ხელები და ღრმად შეისუნთქა ნოემბრის ცივი სუსხიანი ჰაერი
-შიგნით შედი გაცივდები-მოესმა ალექსანდრეს ჩარდნილი ხმა ზურგს უკნიდან და შემკრთალი მისკენ შეტრიალდა, იმდენად ახლოს იდგა მასთან რომ მისი ცხელი სუნთქვა სახეზე მიეფრქვია გოგონას, თვალები დახუჭა მისი სურნელით გაბრუებულმა მარიანამ და ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში როცა ალექსანდრემ ცხელი ტუჩები ყელზე მიაწება, იმდენად სასიმოვნო იყო მისი შეხება რომ, როგორც კი ალექსი მის ყელს მოწყდა მარიანამ თვალები გაახილა, ფეხის წვერებზე აიწია და თავად მიეტანა მის ტუჩებს, ალექსანდრემ მაშინვე დაკარგა აზროვნების უნარი, წელზე ძლიერად შემოოაჭდო ხელები ცოლს და სხეულზე მიიკრა სიფრიფანა სხეული, თან მის ვნებიან ტუჩებს მიაწება ცხელი ტუჩები, როცა ოდნავ დაცხრა ვნებები და ერთმანეთის ტუჩებს მოწყდნენ ალექსანდრე დაძაბული ჩააცქერდა ცოლს თვალებში, მაგრამ მარიანამ ფიქრის დრო არ მისცა ისევ თავად წაეტანა მის ტუჩებს და ალექსანდრეს მოთმინების და თავშსკავებულობის ბოლო სუსტი ძაფიც გაუწყდა და ცოლი ხელში აიტაცა და საძინებელში შეიყვანა, ალექსანდრემ ვერაფრითა ახსნა ცოლის ამგვარი ქცევა , ეჭვიც შეპარა და უკან დახევაც სცადა მაგრამ მარიანას მიერ გადადგმულმა ნაბიჯმა თავი დააკარგვინა და ფიქრი შეწყვიტა. მარიანა ძალიან სუსტად და დაუცველად გრძნობდა თავს ახლა, იმის გაცნობიერება რომ შეიძლება დედა გამხდარიყო საერთოდ აუბნია თავგზა, ძალიან შეეშინდა, აირია, დაიბნა, ახლა ძალიან სჭირდებოდა ვიღაც... ის ვისაც დაეყრდნობოდა... ვისაც ბოლომდე მიენდობოდა... ის ვიღაც კი მისი ქმარი იყო, ადამიანი რომელიც მის ცხოვრებაში მოულოდნელად შეიჭრა და სრულიად აურია ცხოვრება... მაგრამ მაინც შეეძლო დაყრდნობოდა მას, მინდობოდა და თვალდახუჭულს ევლო მის გვერდზე, რადგან ეჭვი არ ეპარებოდა რომ ალექსანდრეს ულირობოდ უყვარდა და მისგამო ყველაფერს გააკეთებდა.
მარიამის გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა სამსახურში ვარდების თაიგული მიუტანა კურიერმა, ვერაფრით გაიგო ვინ და რატომ გაიგზავნა, მალე კვლევა ძიება შეწყვიტა რადგან უამრავი საქმე მიაყარეს და სახლში ძალიან დაღლილი დაბრუნდა, კარზე ბრახუნმა ძალიან გააღიზიანა რადგან დაძინება უმდოდა და კარი გამოაღო გაბრაზებულმა და ლაშა რომ დაინახა ვარდებია თაიგულით ხელში გაოცებიაგან პირი დააღო
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?-აღმოხდა გაოცებულ გოგონას და დაუბღვირა
-ვიცოდი რომ გაგიხარდებოდა ჩემი გათავისუფლება-დაუღრინა ბიჭმა და დაუპატიჟებლად შევიდა სახლში
-ძალიან მიახარია მართლა-უთხრა გაღიზიანებული ტონით გოგონამ -წარმატებებს გისურვებ, ახლა კი წადი ჩემი სახლიდან და ცხოვრებიდან-დაუღრინა და კარი უფრო ფართოდ გააღო
-უნდა ვილაპარაკოთ-დაუღრინა ბიჭმა კარი გამეტებით მიაჯახუნა და მარიამს მიუახლოვდა
-რაზე? -ირონიულო ტონით ჰკითხა მარიამმა
-ჩვენზე-თვალებში ჩააცქერდა ლაშა
-ჩვენ არ არსებობს-უთხრა მშვიდი ტონით გოგონამ
-მარიამ ვიცი რომ გაბრაზებული ხარ... Ნატას შესახებ რომ არაფერი გიᲮარი
-გაბრაზებული?-გაეცინა მარიამს -შენი ოჯახური დრამები მე არ მეხება
-მარიამ -დაუღრინა ლაშამ-თაიგული ტუმბოზე მიაგდო უხეშად და გოგონას კიდევ უფრო მიუახლოვდა
-მისმინე მე და ნატა შენს გაცნობამდე ავირიეთ... მერე მე გავიქეცი პოლიცია დამდევდა და ნატა სახლიდან წავიდა...
-ლაშა წადი ჩემი სახლიდან საკმარისია ის რაც გამიკეთე
-მისმინე როცა შენთან მოვედი და გითხარი მგონი შემიყვარდი-მეთქი,იმიტო გითხარი, რომ წინა ღამეს ნატასთან ვიყავი და გამომიცხადა შენთან ყოფნა აღარ მინდაო და განქორწინება მინდაო... შენ არაფერ შუაში ხარ ამის თქმას ვცდილობ... ჰოდა შენთან მოვედი და გრძნობენში გამოგიტყდი
-ლაშა ხვდები რომ ჩემი და შენი ცოლის გრძნობებით თამაშობ? თურმე ნატას განქორწინება უნდა და მე არაფერ შუაში ვარ! -აყვირდა
მარიამი -ცხრამეტი წლის გოგონას გრძნობებით თამაშობ! მან წასვლა გთხოვა და შენც ჩემთან გამოიქცეი! და გგონია ის ვერაფერს ხდებიდა ჩემზე და შენზე?
-მარიამ-დაუღრინა ლაშამ
-წადი! წადი ჩემი ცხოვრებიდან გეყოფა საკმარისია ეს სიგიჟე დავიღალე! დავიღალე გესმის? შენი ცოლი პატარა გოგონაა, ძალიან პატარაა იმისთვის რომ ასეთი გადაწყვეტილებები მარტივად მიიღოს და გადაიტანოს! მასთან წადი და ხელი ჩაკიდე!
-შენამდე ავირიეთ, შენამდე უნდოდა ჩემგან წასვლა...
-არ მაინტერესებს გესმის? არ მინტერესებს რა და როგორ იყო ერთადერთი რაც ნამდვილად ვიცი ისაა რომ მინდა ჩემი ცხოვრებიდან გაქრე
-მას რომ ხელი არ ეკრა ჩემთვის გეფიცები შენთან არ მოვიდოდი... თავად მან გამომაგდო... მიმატოვა
-ლაშა წადი აქედან, უბრალოდ წადი და ნურაფერს მიხსნი არ მაიმტერესებს, ისედაც საკმარისად გაანადგურე ჩემი სახელი ღირსება და კარიერა და უფლებას არ მოგცემ ჩემს გულსაც შეეხო !
-მარიამ-ლაშამ მაჯებში წაავლო ხელები
-გაეთრიე!-უყვირა მარიამმა და ლაშაც სახლიდან გიჟივით გავარდა თუმცა არ წყვეტდა მისთვის გარდების გზავმას სამსახურში, მარიამმა ორი კვირა აიტანა ეს ყველაფერი და მერე სახლში მიუვარდა ლაშას
-შენ რა გავიჟდი? შეიშალეᲛ რის მიღწევას ცდილობ?
-მარიამ-გაოცდა ლაშა და სკამიდან წამოდგა
-შეწყვიტე ეს სისულელეები
-მარიამ-დაუღრინა ლაშამ
-საკმარისია, არ მინდა რომ კიდევ გამოჩნდე ჩემს ცხოვრებაში და ეს მარტო მატას გამო არაა, უბრალოდ არ მინდა ! გესმის ეეს? -დაუყვირა და ორივე ადგილზე გაიყინა როცა ეზოს კარი გაიღო და ნატა შევიდა
-ამის დედაც -აღმოხდა ლაშას და ცოლს მიაჩერდა ამღვრეული თვალებით, ნატამ უემოციო სახით ჩაუარა მარიამს და ლაშას წინ მდგარ მაგიდაზე რაღაც საბუთები დაყარა
-ეს რა არის-დაუღრინა ლაშამ ცოლს
-გაყრის საბუთებია-მიახალა გოგონამ და მზერა გაუსწორა ქმარს -ხელი მოაწერე და საქმე დაიწყება
-ნატა -დაუღრინა ლაშამ
-ნატა-დაიწყო გაოცებულმა მარიამმა და სცადა მომხდარით თავგზააბნეულმა აზრებისთვის თავი მოეყარა -გთხოვ ეს არ გააკეთო-აღმოხდა და ხმა ჩაუწყდა ნატას აწყლიანებული თვალების შემხედვარე
-მისმიᲜეთ, მე თქვენ არ გადანაშაულებთ-აღმოხდა ხმა აკანკალებულ გოგონას და ლაშადან მზერა მარიამზე გადაიტანა
-ჩვენს შორის არაფერი მომხდარა გეფიცები-თქვა მარიამმა აღელვებული ხმით
-მარიამ მისმიმეთ-დაიწყო ნატამ და ხმა ჩაუწყდა
-მისმიმე ნატა, ვიცი რომ ჩემს გამოჩენამდე აგერიათ ურთიერთობა ... ლაშამ მითხრა -და ორივემ ინსტიქტურად მას გახედა-მაგრამ ამ ყველაფერმა დააჩქარა თქვენი ურთიერთობის დანგრევა და მე არ მინდა რომ...
-მარიამ შენ არაფერში გადანაშაულებ... მე და ლაშას ურთიერთობა თავიდანვე აგვერია
-მისმინე ნატა-გაუღიმა მარიამმა თვალცრემლიან გოგონას -შენ პატარა ხარ, ძალიან პატარა, ცხოვრებას მარტივად უყურებ... ასე მარტივი არაა დაანგრიო ოჯახი
-რომელი ოჯახი? -თვალებიდან ცრემლები გადმოსცვივდა გოგონას
-ნატა-აღმოხდა სუნთქვა არეულ ლაშას მაგრამ მარიამმმა გააჩუმა
-ნატა გთხოვ ასე არ მოიქცე, ჩვენს შორის არაფერი მომხდარა, საერთოდ არაფერი, აქაც იმიტომ ვარ რომ ურთიერთობა გაბარკვიო მასთან საბოლოოდ
-მარიამ მას მე არ ვუყვარვარ-აღმოხდა ნატას-აქ შენ იდგებოდი თუ ვინმე სხვა ამას მნიშვნელობა არ ექნებოდა... მაინც ასე ჯობდა
-მისმინე ნატა გთხოვ დრო მიეცი მასაც და საკუთარ თავსაც... სიმართლეს გეტყვი რომ ლაშას გამოჩენამ მეც ამრია, თავგზა ამებნა... მაგრამ ის რაც ჩვენს შორის იყო არ იყო რეალური და ნამდვილი გრძნობა... ეს უფრო ავადმყოფური დამოკიდებულება იყო... ჩემსა და ლაშას შორის არაფერი არ იყო და არც არასოდეს იქნება! ახლა თქვენ გადაწყვიტეთ საკუთარი მომავალი-თქვა მარიამმა და მიტრიალდა მაგრამ ადგილზე გაშეშდა როცა ნატა უგონოდ დაეცა .
მარიამს სუნთქვა შეეკრა როცა ნატას პალატოდან გამოსულმა ექიმმა ლაშას მომღიმარი სახით უთხრა
-ნუ ღელავთ დედა და ბავშვი თავს კარგად გრძნობენ
-რააა?-აღმოხდა ლაშას და მარიამს მიაჩერდა გაოგნებული
-არ იცოდით? -შეიცხადა ექიმმა და
შეფიქრდიანდა -ანუ ქალბატონ ნატასაც უნდა ვახარით ეს ამბავი?-შეიცხადა ქალმა -კი მაგრამ როგორ არ იცოდით ?უკვე რვა კვირის ორსულია, გონს რომ მოვა თუ გინდათ თქვენ უთხარით
-მარიამ?-ლაშა გაოგნებული მიაჩერდა მარიამს რომელიც უცნაურად იღიმოდა
-მასთან წადი-უთხრა ჩავარდნილი ხმით
-მარიამ არ მინდოდა ასე რომ მომხდარიყო და ორივესთვის გული მეტკინა
-შენს ცოლთან წადი ლაშა-უთხრა არეული ხმით გოგონამ -შენი შვილის დედას ხელი ჩაკიდე და არსად გაუშვა
-მარიამ არ მინდოდა... არ მეგონა რომ...არ მინდოდა გული მეტკინა შენთვის, არც ის მინდოდა ნატას ასე სტკენოდა...
-ლაშა, ის რაც ჩვენს შორის იყო... შეცდომა იყო ...მასთან წადი-უთხრა სუნთქვა არეულმა გოგონამ და საავადმყოფოდან პირდაპირ ბარში წავიდა.
თორნიკე მოღუშული სახით იჯდა სავარძელში და Ვისკის ნახევრად ცარიელ ბოთლს უყურებდა გაშტერებული, როცა კარზე ბრახუნი ატყდა სასმლით სავსე ჭიქა მაგიდაზე დადო ფეხზე წამოდგა კარი გააღო თუარა გაოცებული მიაშტერდა სახე წაშლილ გოგონას
-მარია-გაოცებისგან პირი დააღო თორნიკემ
-არ შემომიშვებ?-ჰკითხა არეული ხმით გოგონამ და სახლში დაუპატიჟებლად შევიდა, თორნიკემ კარი უკმაყოფილო სახით მიკეტა და მოტრიალდა, მარიამი მაშინვე სხეულზე მიეკრო და ხელები კისერზე შემოხვია
-მარიამᲛ-ჩაეკითხა თორნიკე და როცა მარიამი მის ტუჩებს მიწვდა მაშინვე თავი ასწია და გოგონას ტუჩებს გაექცა და ამღვრეული თვალებით ჩააცქერდა სასმლიაგან ჩაწითლენულ თვᲚებში
-თორნიკე-დაუჩურჩულა გოგონამ და ისევ მის ტუჩებს წაეტანა, თორნიკემ ამ ჯერად ვეღარ მოთოკა თავი, კუთხეში მიიმწყვდია გოგონა და მის ვნებიან კოცნას გიჟური კოცნით უპასუხა, როცა ოდნავ დაცხრა მოწოლილი ვნებები და ერთმანეთის ტუჩებს მოწყდნენ თორნიკე თვალებში ჩააცქერდა სახე წაშლილ გოგონას რომელიც მისი პერანგის კიდეს მიწვდა და ღილი გასხნა, თორნიკემ ხელები დაუჭირა და უᲤლება არ მისცა გაეხსნა
-მჭირდები-დაუჩირჩულა გოგონამ და ისევ მის ტუჩებს მიწვდა თორნიკემ ამჯერადაც ვერ მოთოკა გრძნობები, წელზე ხელი შეუცურა და სხეულზე მჭიდროდ მიიკროს სიფროფანა სხეული
-არ მინდა დაგკარგო-დაუჩურჩულა ბიჭმა როცა მარიამის ისევ მისი პერანგის კიდეს მიწვდა აკანკალებული ხელებით
-მჭირდები-დაუჩურჩულა ისევ მარიამმა და Ამ ჯერად თორნიკეს მისი შეჩერება აღარ უცდია, რადგან ძალა აღარ ეყო შეწინააღმდწგებოდა საკუთარ თავს და სურვილებს, მარიამის შეხების სურვილის...რომელიც უბრალოდ თავს აკარგვინებდა და სიგიჟემდე მიჰყავდა... მარიამის შეხებამ იმდენად არია, გააბრუეა და დააბნია რომ ფიქრი შეწყვიტა იმ შედეგებზე რაც შეიძლება ამ ამბავს მოჰყოლოდა, ახლა მხოლოდ ერთ რამეზე ფიქრობდა შეხებოდა საყვარელს გოგონას, მიესაკუთრებინა მისი სხეული, ამ ფიქრებმა გააგიჟა და მაშინვე დაკარგა თავი, აჰყვა გრძნობებს მარიამის კაბის ელვა შესაკრავს მიწვდა, ნელ-ნელა გახსნა და კაბა იატაკისკენ რომ დაეშვა დაძაბული ისევ ჩააცქერდა თვალებში გოგონას, ეშინოდა სინანული არ დაენახა ამ არეულ.სასმლისგან ჩაწითლებულ თვალებში, მაგრამ ვერაფერი დაინახა საერთოდ ვერაფერი, ცოტა დაიბნა კიდეც მაგრამ თავად მარიამი რომ მიეწება ისევ დაკარგა თავი და საყვარელი გოგონას სხეული მიისაკუთრა.
გამთენიისას თვალები მძიმედ გაახილა თორნიკემ და მარიამი მოძებნა თვალებით რომელიც არც მის გვერდზე აღმოჩნდა საწოლში და არ სახლში, რაღაც ძალიან ეტკინა სულში, მიხვდა რომ შეცდომა დაუშვა, მიხვდა რომ არ უნდა შეხებოდა მაშინ როცა ის ასეთი არეული დაბნეული და დაკარგული იყო გრძნობენში, ინანა ძალიან ინანა, რომ შეეხო მაშინ როცა ის სამლისგან გონება არეული მივიდა მასთან... ინანა ყოველი შეხება, კოცნა, მაგრამ სინანული ახლა უაზრო და ძალიან გვიანი იყო, კარზე კაკუნმა გონს მოიყვანა და არეული სახით მივარდა და კარი გააღო, თინა სახლში შევიდა მომღიმარი სახით და შვილიშვილს მიაჩერდა
-თორნიკე რას არემონტებ ამისთანას, ამ წავკისის სახლსო რომ Მთელი კვირაა აქ ხარ და ფეხს არ ადგავ თბილისში?
-აუ კაი არ დაიწყო რა-მოიღუშა თორნიკე და ხელში ჩაყუნჭული პერანგი მოიცვა
-რა სახე გაქვს?-გაოცდა თინა -და რა საქციელი?
-ახლა ძალიან ცუდად ვარ, დალევა და მარტო ყოფნა მინდა-უთხრა ბებოს მოღუშული სახით და მაგიდაზე დადებულ ვისკის ბოთლს დაწვდა და მოიყუდა
-რა ჯანდაბა გეტაკა?-გაოცდა თინა
-ბე შეგიძლია რომ მარტო დამტოვო? ჭკვიანად ვიქნები გპირდები ოღონდ ახლა თავი დამანებე, მაკას კიდე არ უთხრა რომ ვსვამ მაგის წიკვინის თავი არ მაქვს -უთხრა თორნიკემ და დივამზე დაჯდა
-რა გეტაკ-დაიბნა თინა და თავზე წამოადგა შვილიშვილს და დივანზე რომ თმის სამაგრი დაინახა აიღო და ხელში დაატრიალა
-ეეს-თორნიკე ფეხზე წამოვარდა და გამოართვა მარიამის თმის სამაგრი
-ესე იგი აქ იყო არ-გაეცინა თინას თორნიკეს ალეწილი სახის შემხედვარეს
-ამაზე ლაპარაკი არ მინდა -უთხრა თორნიკემ და ბოთლი მოიყუდა ისევ
-მიგატოვა და წავიდა?-გაეცინა თინას
-მაკას არაფერი უთხრა ხო იცი დაიწყებს რა...-შეხედა საცოდავად თორნიკემ
-არ ვეტვი ნუ ღელავ-გაუცინა თიᲜამ და თვალებში ჩააცქერდა შვილიშვილს
-უთხარი რომ არ მცალია და არ მირეკოს და ტვინი არ მომიტ.ნას
-თორნიკე -გაეცინა თინას -საერთოდ ვეღარ გცნობ შვილო როგორ გაუგიჟებიხარ იმ გოგოს
-რა შუაა გოგო-შეიცხადა თორნიკემ -ვიცი მაგის ამბავი და არ მიმდა რეკოს და მამოწმოს... რადგან დალევას ვაპირებ
-დაბრუნდება -უთხრა მოულოდნელად თინამ და გაუღიმა შვილიშვილს
-რაა?-ვერ მიხვდა თორნიკე
-შენ ნუ გაეკიდები და ძებნას Ნუ დაუწყებ...მაინც ვერ იპოვი... რადგან წავიდა ასე ერჩია ალბათ...მარტო ყოფნა და ფიქრი სჭირდება ალბათ
-თინი ნუ მელაპარაკები მარიამზე, ის წავიდა და ვსო... მორჩა!
-ნუ გიჟდები-გაუცინა თინამ - დაბრუნდება ნუ გეშინია
-არ მეშინია, უბრალოდ არ მინდოდა გული სტკენოდა... ჩემს გამო...და მე მაინც ვატკინე
-დაელოდე ბებია-გაუღიმა თინამ და სახლიდან წავიდა. თორნიკემ რამდენიმე დღე სასმელში რომ ჩაიხრჩო თავი და ვერაფერი გამოასწორა, ვერც შეცვალა და ვერც საქმე დაალაგა მიხვდა, რომ უნდა შეეწყვიტა ეს ყველაფერი და მოქმედებაზე გადასულიყო, ამიტომ მარიამს ათასჯეე დაურეკა მისწერა, სახᲚში მიაკიᲧხა, სამსახურში მაგრამ ამაოდ, მასზე არავინ არაფერი იცოდა , ტყუპებმაც არაფერი უთხრეს თუმცა დარწმუნებული იყო რომ მათ ზუსტად იცოდნენ სადაც იყო. გამოუვალ მდგომარეობაში ჩავარდნილმა ისევ სასმელში იპოვა ხსნა და თითქმის ყოველდღე სვამდა, Აგიჟებდა იმაზე ფიქრი რომ მარიამი სამუდამოდ დაკარგა მხოლოდ იმიტომ რომ ვერ შეეწინაადეგა მისი დაუფლების სურვილს, და ამ სურვილს შესწორა მისადმი სიყვარული.
მარიანა როცა საავადმყოფოში მოხვდა ბავშვის დაკარგვის საფრთხე რომ შეექმნა და მშობლები სანახავად ეახლნენ და მის პალატაში შევიდნენ ქმარს ახედა სახე ალეწილმა გოგონამ და უთხრა
-მიმდა რომ ეს ადამინები წავიდნენ აქედან
-მარიანა-შეეხვეწა სოფო -ასე ვერ წავალ როცა შენ ციდად ხარ
-თქვენ მე ზურგი მაშინ მაქციეთ როცა მე ყველაზე მეტად Მჭირდებოდით, უცნობ ადამინებს შემატოვეთ, ბედის ინაბარა და მათი ღირსების ანაბარა დამტოვეთ... გამიმართლა... ზურგი არ მაქციეს მიმიღეს და შემიყვარეს, მაგრამ მხოლოდ იმიტომ რომ გამომართლა ვერ გაპატიებთ იმას რაც გამიკეთეთ წადით და საკუთარ ღირსებაზე იზრუნეთ, მე ხომ ღირება არ მაქვს და უღირსი შვილი გამზარდეთ?
-მარიანა არ გინდა ასეთი ლაპარაკი დედა-შეეხვეწა სოფო
-დედა...ამ სიტყვის მნიშვნელობას და აზრს მხოლოდ იქ ქალი სძენს რომელიც შვილს გვერდში უდგას და ყველაფერის მიუხედავად მარტოს არ ტოვებს
-გეყოფა -დაუღრინა გეგამ
-ჰო მეყოფა საკმარისია ეს სავალდებულო დედა შვილობა და მამა- შვილობა არა?-უთხრა მარიანამ სევდიანი სახით და ქმარს ახედა -მე მათი წყალობით ზუსტად ვიცი როგორი მშობელი არ უნდა ვიყო -და ამ სიტყვებზე გეგა და სოფო პალატოდან გაცვივდნენ და კარი გამეტებით მიაჯახუნეს
ერთი კვირის შემდეგ როცა მარიამის დაბადების დღე გათენდა თორნიკემ მარიანას თავისი დის ნახატი მიუტანა და სთხოვა მარიამისთვის გაეგზავნა დაბადების დღის საჩუქრად. მარიანამ გამოართვა და ისე რომ ალექსმაც ვერ გაიგო სად და როგორ მარიამს გაუგზავნა, იმდენად ცუდად იყო თორნიკე რომ წავკისში დაბრუნდა, რადგან არ უნდოდა დედას ენახა მისი ეს მდგომარეობა და ენერვიულა, გვიან საღამოს აივანზე იდგა და სიგარეტს ეწეოდა ნერვიულად თან ეზოში მოფარფატე ფიᲤქებს უყურებდა არეული თვალებით და როცა ვიღაცის სილუეტი დალანდა რომწლიც ნელ-ნელა უახლოვდებოდა თვალებს არ დაუჯერა, თუმცა როცა სილუეტი მიუახლოვდა და აშკარად გამოიკვეთა საშინლად დაიძაბა
-არ მელოდი?-გაისმა მარიამის ხმა შორიდან, ისე იმოქმედა ამან თორნიკეზე რომ ადგილზე გაიყინა და რამდენიმე წამის განმავლობაში თვალები დახუჭა იფიქრა ხომ არ მელანდებაო და მხოლოდ მაშინ გაახილა როცა მაეიამის ცივი თითები შეეხო მის სახეს
-მეჩვენები ხომ ასე?-Დაუჩურჩულა თორნიკემ და მაშინვე დაეფანტა აზრები, რადგან მარიამის მის ტუჩებს მიწვდა, ეს ყველაზე მტკივნეული შეხება იყო ამიტომ ორივე მალევე მოწყდა ერთმანეთის ტუჩებს და თვალებში ჩააცქერდნენ
-აქ ვარ შენთან-დაუჩურჩულა მარიამმა და მისი სახე ხელებში მოიქცია
-მარიამ
-თორნიკე-დაუჩურჩულა მარიამმა და ტუჩებზე მიადო ცივი თითები, თორნიკემ თლილ თითებზე ტუჩები მიაწება და თვალები დახუჭა, მერე შეშინებულმა გაახილა და სუნთქვა შეეკრა
-შენი დაკრგვა არ მინდა მარიამ -უთხრა არეული ხმით გოგონას და გულში ჩაიკრა
-არ დამკარგავ-გაუღიმა გოგონამ და კისერზე შემოაჭდო ხელები
-შენ წახვედი-უთხრა თორნიკემ არეული ხმით
-იმისთვის რომ შენთან მოსასვლელი სწორი გზა მეპოვა -დაუჩურჩულა გოგონამ და ცხელი ტუჩები მიაწება ბიჭის ათრთოლებულ ტუჩებს.