სანდრო მანქანის წინა ცხვირზე მიყრდნობილი სიგარეტს ნერვიულად ეწეოდა და ფიქრებით სულ მარიანასთან იყო, ძალიან უნდოდა მისი ნახვა მაგრამ ვერ ბედავდა ნათიასთვის დაერეკა და ეთხოვა რომ შვილის მონახულების უფლება მიეცა, რადგან არ უნდოდა რომ ნათია და მითუმეტეს ნანა ზედმეტი სიახლოვით შეეშინებინᲐ, ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და მარიანას სურათების თვალიერება დაიწყო, მხოლოდ ასე ახერხებდა მისი მონატრების მძაფრ სურვილს დაოკებას, როცა ხელში აუწკრიალდა ტელეფონი ცოტა დაიბნა და ლიკა რომ დაეწერა ეკრანზე, უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები
-ბატონო სანდრო-გაისმა ლიკას წკრიალა ხმა
-გისმენ ლიკა-მიმართა გაღიზიანებული ტონით სანდრომ რადგან დილიდან უკვე მეოთხეთ ურეკავდა
-უკაცრავად რომ გაწუხებთ მაგრამ...
-საქმეზე გადადი-უთხრა ბრაზნარევი ტონით
-იცით...-დაიწყო ლიკამ და გაჩუმდა
-მითხარი
-მომხმარებელია აქ რომელიც სამი დღის წინ გაყიდული ტელევიზორის უკან დაბრუნებას და
Ფულს გვთხოვს
-მერე?-შეიცხᲓა სანდრომ
-როგორ მოვიქცე?-ჰკითხა დაძაბული ტონით ლიკამ
-როგორც გინდა ისე მოიქეცი-გაუბრაზდა
სანდრო
-ჰო მაგრამ...-დაიწყო ლიკამ ბუზღუნი
-მენეჯერი შენ ხარ ჰოდა შენ გადაწყვიტე-უთხრა მკაცრად და გაუთიშა
ისევ რომ დარეკა ტელეფონმა ეკრანს აღარ დახედა ისე უპასუხა ეგონა ისევ ლიკა აპირებდა მისი ნერვებზე თამაშს და გაბრაზებული ტონით უპასუხა
-კიდევ დაგრჩა კითხველი ლიკა?
-ნათია ვარ-გაისმა გოგონას ბრაზ ნარევი ხმა და სამდრო ადგილზე გაშეშდა, ვერ იჯერებდა რომ ნათიამ დაურეკა
-ნათია?-აღმოხდა გაოგნებულ ბიჭს და პირველი გაოცების ტალღამ რომ გადაუარა მაქსიმალური სიმძაფრით და აზრზე მოსვლა შეძლო ცოტა შეეშინდა, ეგონა მარიანას დაემართა
რამე, რადგან ნათია თავის სურვილით და მითუმეტეს კარგი ამბისთვის ჯერ-ჯერობით არ დაურეკავდა იცოდა -მოხდა რამე?-ჰკითხა დაძაბული ტონით
-მოხდა-უთხრა ისევ გაღიზოანებული ტონით ნათიამ და სანდრო უარესად დაძაბა
-რა ხდება?-აიბნა ბიჭი
-თუ გინდა მარიანას სანახავად მოდი-უთხრა ნათიამ მკაცრი ტონით და გაუთიშა, სანდრო ისე იყო გაოგნებული მისი ზარით და მერე ნათქვამით რომ წესიერად ვერ გაიაზრა რა უთხრა, მაგრამ რომ გააცნობიერა რა და რატომ, მაშინვე მოისროლა სიგარეტის ნამწვი და საჭეს მიუჯდა, ისე იყო აჟიტირებული ამ ამბით რომ გიჟივით ატარა მანქანა და რადენიმე წამში ნათიას კორპუსის წინ აღმოჩნდა, გააჩერა და გადავიდა, თუმცა მერე იფიქრა რომ ხელცარიელი მისვლა არასწორი იყო, Მიტომ მაღაზიაში გაქანდა და მარიანას რაც უყვარდა ყველაფერი უყიდა და გულაჩქარებულმა აიარა კიბეები, კარის წინ გაჩერდა და მშვიდად დააკაკუნა, ნათია და ნანა შეაკრთო ამ ხმამ და ორივე დაიძაბა, რადგან ზუსტად იცოდნენ რომ ეს სანდრო იყო, ნანა უნებურად წარსულში გადავარდა, ის მომენტი გაახსენდა დამფრთხალი ნინი რომ ეკითხებოდა გვუღო თუ არა კარიო, მაშინ როცა შეშინებული და ტვინშერყეული ნათია საავადმყოფოდა სახლში ჰყავდა მიყვანილი, მერე უნებურად ის მომენტი დაუდგა თვალწინ სანდრომ ნათია ძალით რომ წაიყვანა სახლიდან და საშინლად დაიძაბა, უსიამოდ შეეკუმშა გული, სუნთქვა შეუწყდა და ნათიას მიაჩერდა
-დედა მე ოთახში შევალ, მგონი წნევა მაქვს და მერე წასვლამდე ვნახავ სანდროს-უთხრა მშვიდი ტონით რომ ნათიაც არ აეღელვებინა და ოთახში შეიკეტა. ნათიამ კარი გააღო და მოღუშული სახით მიაჩერდა მომღიმარ ბიჭს, რომელიც ვერაფრით მიხვდა რატომ უბრაზდებოდა ნათია, პარკებიანათ შევიდა შვილის ოთახში ცოტა არ იყოს და დაბნეული.
მარიანა ძალიან გაახარა მამიკოს სტუმრობამ, განსაკუთრებით კი საჩუქრებმა და ტკბილეულმა, სანდრო ისე დაძაბა ნათიას მზერა რომ მისკენ გახედვასაც ვერ ბედავდა არათუ რამის კითხვას არადა როგორ უნდოდა გაეგო Ამჯერად რაღა დააშავა და როცა მისი ტელეფონი ისევ აწკრიალდა ეკრანს დახედა და ლიკა რომ დაეწერა ინსტიქტურად ნათიასკენ გაექცა მზერა, რომელიც კართან იდგა და დაძაბული ადევნებდა თვალს მამა-შვილს
-ახლა რაღა მოხდა ლიკუნა?-ჰკითხა სანდრომ უინტერესოდა და ნათიას ალეწილ სახეზე მიეყინა ცივი მზერა
-უკაცრავად... ბატონო სანდრო?-აშკარად დააბნია გოგონა მისმა ტონმა და მიმართვის ფორმამ
-მიდი მითხარი
-იმ კაცმა ისე გაჭედა ტელევიზორი დავიბრუნეთ და ფული დავუბრუნეთ
-კარგია, სწორად მოიქეცი-უთხრა სანდრომ
-ანუ?-დაიბნა ლიკა
-ანუ სრულიად გენდობი და საქმეს მიხედე-თქო ვიგულისმე -უთხრა სადრომ მშვიდი ტონით
-კიდევ არის რაღაც
-ლიკა მენეჯერი შენ ხარ და შენ უნდა მიიღო გადაწყვეტილებები, სრულ თავისუფლებას გაძლევ იმიტომ რომ გენდობი-უთხრა ისე რომ წამით თვალი არ მოუშლრებია ნათიასთვის რომელიც კიდევ უფრო გააღიზიანა ამ დიალოგმა და ბოლოს ოთახიდან გავიდა გაბრაზებული, სანდროს ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში და მარიანას
მიაჩერდა -ლიკა სისულელეებზე Აღარ დამირეკო
იცოდე-გააფრთხილა მკაცრად, ტელეფონი გაუთიშა და ჯიბეში შეინახა, მომღიმარ მარიანას თვალი ჩაუკრა და ოთახიდან გავიდა, ნათია მოძებნა თვალებით და სამზარეულოში რომ დაინახა ისე ფრთხილად შევიდა რომ გაღიზიანებულმა გოგონამ ვერც კი შენიშნა
-მიბრაზდები?-ჩაესმა ფიქრებში წასულ ნათიას ყურში, სანდროს ჩურჩული და შეკრთა
-სანდრო-აღმოხდა ნათიას და მისკენ მიტრიალდა სუთქვა არეული, სანდრო ისე ახლოს იდგა მასთან რომ მისი ცხელი სუთქვა სახეზე მიეფრქვია და საშინლად დაიძაბა გოგონა
-მე წავალ-დაუჩურჩულა სანდრომ ზედ ტუჩებთან და ცივი თითები მის თმას ჩამოაყოლა, ნათიამ თავი ასწია და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ყოფილ ქმარს ამღვრეულ თვალებში
-როგორც გინდა -უთხრა Არეული ხმით გოგონამ და გვერდზე გაწევა სცადა, მაგრამ სანდრომ მაშინვე წელზე შემოაჭდო ხელები სხეულზე მიიკრო
-ერთადერთი ქალი ვინც მე მიყვარს, ვინც მე მჭირდება და ვინც მე მაბედნიერებს შენ ხარ ნათია-დაუჩურჩულა სუნთქვა არეულ გოგონას და თან ისე რომ ოდნავ სულ, ოდნავ შეეხო ტუჩის კუთხეში ფერმკრთალი ცივი ტუჩებით -ეს არასდროს დაივიწყო კარგი?-უთხრა მომღიმარი სახით და ხელები გაუშვა, ნათია ისე იყო დაძაბული, დაბნეული და გაბრუებული სანდროს სიახლოვით რომ წესიერად ვერც კი გაიაზრა მისი სიტყვები, თუმცა ძალიან ღრმად და სასიამოვნოდ ჩაებეჭდა გონებაში ეს ყველაფრის მთქმელი რამდენიმე ფრაზა, რომელიც სანდროს ცხოვრების აზრს და მიზანს.
ნანამ რა თქმა უნდა შეამჩნია მათი ეს სიახლოვე და არ მოიხიბლა ამ სიტუაციით, თუმცა ბევრი ფიქრის მერე გადაწყვიტა არ შესულიყო სამზარეულოში და არ დაებნია ისედაც თავგზააბნეული ბავშვების, ამიტომ მოთმინებით დაელოდა მათ გამოსვლას მისაღებ ოთახში, სანდრო როგორც კი გავიდა სამზარეულოდან და ნანას ჰკიდა თვალი, რომელიც მოღუშული სახით იყურებოდა მისკენ საშინლად დაიძაბა, ნათია კი მაშინვე სახეზე აწითლდა
-ნანა დეიდა-აღმოხდა სანდროს და ხმა ჩაუწყდა არ ეგონა მასთან პირისპირ შეხვედრა ასე თუ დაძაბავდა
-სანდრო-დაიწყო ნანამ და საფქმელი სიტყვები დაეფანტა, იმაზე მეტად იმოქმედა სანდროს დანახვამ მასზე ვიდრე წარმოიდგენდა
-როგორ ბრძანდებით-ისევ სანდრომ მოახერხა ხმის ამოღება და უხერხული სიჩუმე გაფანტა
-ვცდილობ კარგად ვიყო-უთხრა ნანამ და ფეხზე წამოდგა, სანდრო ისეთი შეგრძნება დაეუᲤლა თითქოს სკოლის ცელქი მოწაფე იყო, რომელსაც მასწავლებელი ყურის ასაწევად
უახლოვდებოდა -და შენ?-ჰკითხა ნანამ და ისე მოუახლოვდა სანდროს რომ სუნთქვა შეეკრა ბიჭს
-ვცდილობ შევიცვალო-უთხრა გულწრფელად დაბნეულმა სანდრომ და თვალი აარიდა ნანას ამღვრეულ თვალებს
-მიხარია-უთხრა ნანამ გულწრფელად და გაუღიმა, სანდროს და ნათიას ერთდროოულად მოეშვათ გულზე
-მე წავალ-ჩაილაპარაკა ჯერ კიდევ დაძაბულმა სანდრომ და მარიანას ოთახში შევიდა, სახე დაუკოცნა შვილს და სწრაფად გავიდა სახლიდან, ნათიამ კარი გაიხურა და თავადაც გარეთ გავიდა სანდროსთან ერთად და მომღიმარი სახით მიაჩერდა ყოფილ ქმარს
-დედაშენმა მაგრად დამძაბა-უთხრა აღელვებულმა სანდრომ
-გეტყობა
-კიდევ როდის გნახავთ?-ჰკითხა კარგა ხნის სიჩუმის მერე სანდრომ და ნელ-ნელა მიაუხლოვდა მომღიმარ გოგონას
-მაშინ, როცა ამას ქალნატონი ნანა გადაწყვეტს
-გასაგებია-უთხრა სანდრომ უკმაყოფილო ტონით და ისე მიუახლობდა ნათიას რომ სუნთქვა შეეკრა მისი სიახლოვით გაბრუებულ გოგონას -სამსახურში როდის გადიხარ?-ჰკითხა მოულოდნელად და თვალებში ჩააცქერდა დანბნეულ გოგონას
-საიდან იცი რომ შვებულებაში ვარ-გაბრაზდა
ნათია -მე ხომ არაფერი მითქვას შენთვის ამაზე
-მე ყველაფერი ვიცი შენზე ნათია-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და ცივი თითები შეახო მის გაფითრებულ სახეს თან ისე რომ თვალი არ მოუშორებია მისი ამღვრეული თვალებისთვის, ნელ-ნელა ქვემოთ ჩააყოლა და ყელიდან ლავიწის ძვალზე გადაიტანა, ნათია ისეთი დაბნეული, შეშინებული და დამთრთხალი უყურებდა სანდროს, რომ ბიჭი საშინლად გაღიზიანდა, მაგრამ არა ნათიას რეაქციაზე არამედ საკუთარ თავზე, რადგან ნათიას მის გადაჭარბებულ ქმედებაზე ისევ ისეთი რეაქცია ჰქონდა როგორცი მაშინ, როცა მისგან გაქცევას ცდილობდა... ხელი ცივად მოაშორა ნათიას სხეულს და უკან დაიხია -მიყვარხარ-უთხრა ჩურჩულოთ სრულიად მოულოდნელად და კიბეზე დაეშვა, ნათია ერთ ადგილზე მიყინულივით იდგა და კარგა ხანს აზრზე მოსვლას ვერ ახერხებდა, ყველა გრძნობა და ემოცია ერთად მოაწვა, მისი შეხების ადგილას კანი საშინლად ეწვოდა და ვერაფრით ახერხებდა ამ შეხების დავიწყებას, ბოლოს როცა თავს მოერია და აზრზე მოსვლა შეძლო სახლში შევიდა
-გააცილე ყოფილი ქმარი?-ჰკითხა ნანამ მკაცრი ტონით და სანდროს ზემოქმედებისგან თავბრუდახვწული გოგონა მაშინვე გამოაფხიზლა
-ჰო გავაცილე-უთხრა ნათიამ დაძაბული ტონით
-როგორ მიყურებდა-გაეცინა ნანას და ნათია რომ გაოცებული მიაჩერდა დედას სიცილი
აუტდა -თითქოს მე კიარა მოჩვენება დაინახა-ვერ წყნარდებოდა ნანა
-ჰო მაგრად დამძაბაო-უთხრა ნათიამ და თავადაც გაეცინა
-ისევ ისეთი გადარეულია-Გაეღიმა ნანას, ნათიას მიუახლოვდა და ჩაეხუტა -ნეტა იცოდეს როგორ მიყვარს -დაუჩურჩულა ნანამ აკანკალებულ
შვილს -და იცოდეს როგორ მატკინა იმით რომ შენ ასე გაგიმეტა-და უფრო მეტად ჩაეხუტა
შვილს -ძალიან მინდა რომ ბედნიერები იყოთ, მაგრამ ძალიან არ მინდა ისევ იმედები გაგიცრუეოს და გული გატკინოს... არ მინდა რომ საბოლოოდ გაგანადგუროს ნათია...მეშინია ძალაინ მეშინია იმის რაც ხდება... გთხოვ კარგად დაფიქრდი და ისე გადაწყვიტე შენი ბედი...
ნათიამ კივილი დაიწყო კარი რომ გᲐღო და ნინი დაინახა ნიცათი ხელში, მაშინვე გამოართვა პატარა და სახე დაუკოცნა
-ვაიმე დედიას ტკბილი, თბილი, გემრიელი-ემოციებს ვერ მალავდა ნათია და ჯმუჯნოდა მონატრებულ პატარას
-ვაიმე რ გიჟი დეიდა გყავს-გაეცინა ნინის და ნათიას თავზე აკოცა
-დედას ცხოვრება როგორ გამახარე -ნანა შვილს ჩაეხუტა და აკაკი მოათვალიერა -საადაა ჩემი დაკარგული და მეორეთ დაბრუნებული სიძე?
-აქ ვარ-გაისმა კარში აკაკის ხმა და ჩანთები დაალაგა შესასვლელში და ხელებ გაშლილი გაემართა სიდედრისკენ, ნანაც ჩაეხუტა და
გაეცინა
-მოკლეთ ძველი სიძეები თავს არ გვანებებთ
რა...-გაეცინა ნანას
-ისეთი კარგი შვილები გაზარდეთ რომ ...-თავი იმართლა აკაკიმ -ნინის როგორ შეველეოდი? ჩემი პირადი საკუთრებაა -გამოაცხადა ხმამაღლა, თან ხელი გადახვია ცოლს და საფეთქელზე აკოცა
-ვაიმე შენც კაი არანორმალური ხარ -უთხრა ნანამ და სიცილი აუტყდათ
-კაი რა ნანა დეიდა-გაეცინა აკაკის -სანდროს როგორ შევეჯიბრები არანორმალურობაში? ნომერ პირველია ამ საკითხში
-გეთანხმები-ცილმაც მხარი აუბა
-უიმე მე კიდევ ეგ მინდა?-შეიცხადა ნანამ და ნიცა გამოართვა ნათიას და ჩაკოცნა -ბებოს ტკბილი, როგორ მიყვარს
-მეე?-მოისმა მარიანას ხმა რომწლიც ხმაურმა გააღვიძა და გაბუებული თმებით გამოტანნტალდა ოთახიდან
-ვაიმე დეიდას გაწეწილი-ნინი ჩაეხუტა დიშვისლ და იმდენი კოცნა სანამ სულ არ აინაზღაურა მისი მონატრება.
საღამოს როცა ყველამ დაიძინა ნათია აივანზე გავიდა ყავის ჭიქით ხელში და ტელეფონს ჩააცქერდა, დიდხანს ფიქრობდა რა მოეწერა პასუხად სანდროსთვის, რომელმაც ერთი სიტყვა მოსწერა, მაგრამ იმისთანა რომ ხუთ წუთზე მეტი ხანი ფიქრობდა ნათია რა შეიძლებოდა მიეწერა
-ვერ იძინებ?-ჩაემა ნინის ხმა ფიქრებში წასულ გოგონას და შეკრთა
-ჰო ვერ ვიძინებ
-სანდროზე ფიქრი არ გაძინებს? -გაეღიმა ნინის და ნათიას გვერდით მიუჯდა
-ნინი-გაეღიმა ნათიას და მხარზე თავი დაადო-უფრო მისი მონაწერი-უთხრა გულწრფელად
-მაინც რა მოგწერა ამისთანა?-გაეცინა ნინის
-მენატრებიო-უთხრა ნათიამ უცნაური ხმით
-და შენ ფიქრობ რა მისწრო?-ვერ იკავედა ნინი სიცილს
-კაი რა ნინი-ეწყინა ნათიას და გასწორდა
-Ატყობ რომ თინეიჯერ ბავშვებივით იქცევით?
-აუ ნინი
-მიდი მისწერე მეც მომენატრეო
-გინდა საბოლოოდ გავაგიჟო-გაეცინა ნათიას
-მინდა, მუნდა გააგიჟო... მეტის ღირსია ეგ-გიჟივით იცინოდა ნინი
-არა მაგას ვერ მივწერ, მგონი ჯობია საერთოდ არაფერი მივწერო
-ნათია ისევ გიყვარს არა?-დასერიოზულდა ნინი
-არ ვიცი-მხრები აიჩეჩა ნათიამ
-მისმინე ნათია თუ მართლა გიყვარს შიშის გამო უკან არ დაიხიო, სცადე, ყველა იმსახურებს მეორე შანს... მითუმეტეს სანდრო რომელმაც შენს გამო ბევრ რამეზ ეთქვა უარი...
-ნინი ძალიან მეშინია
-ვიცი რომ გეშინია და სიმართლე გითხრა მეც მეშინია,დედას კიდევ ყველაზე ძალია ეშინია... გულწრფელად რომ გითხრა საერთოდ არ მხიბლავს ეს სიტუაცია... ასე მგონია ნაღმზე დგახართ.. ერთი პატარა შეცდომა, ერთი პატარა ზედმეტი მოძრაობა და ვსო..ყველაფერი სამუდამოდ დასრულდება... და თან ძალიან მტკივნეულად... ვიღაც გაიწირება... მაგრამ თან სანდროსი მჯერა... მგონია რომ შეცდომას აღარ დაუშვებს...რადგან მან შენს გამო სასმელზე უარი თქვა, წამლებსაც შეეშვა...-ნათია რაღაცის თქმა აპირებდა მაგრამ ნინიმ უფლება არ მისცა -ნათია უარყოფა არ გაბედო, ვიცი რომ რაღაცას იღებდა... ვატყობდი, მაგრამ რომ მიხვდა ყველაფერი ეს საზიზღრობა ყველაზე ძვირფას აკარგვინებდა შეეშვა და მგონია რომ აღარც დაუბრუნდება...
-ნინი ძალიან მინდა მისი რომ მჯეროდეს მაგრამ...იმდენჯერ მატკინა.... თან ისე ძლიერად მატკინა რომ ... არვიცი ოდესმე შევძლებ თუ არა იმის დავიწყებას რაც გამიკეთა და საბოლოოდ შევძლებ თუ არა რომ ვაპატიო და ვენდო
-ნათია იმისთვის რომ საკუთარ თავში და გრძნობებში გაერკვიო უფლება უნდა მისცე რომ შენთან ახლოს იყოს... უნდა მოუსმინო, უნდა მოგისმინოს, ერთმანეთთან გულწრფელები უნდა იყოთ... სანდროს თქმაც არ ჭირდება ისედაც ვიცით რომ შენზე გიჟივითაა შეყვარებული და შენი დაბრუნება უნდა... მთავარია ახლა შენ რა გინდა მისგან, საკუთარი თავისგან და ზოგადად ამ ცხოვრებისგან. თუ სანდროსთან სიახლოვე იმდენად მოქმედებს შენზე რომ ვერ ერკვევი გრძნობებში და ვერ ხვდები მის მიმართ შიშს განიცდი, სისყვარულს თუ რაიმე სხვა გრძნობას... ამისთვის ისევ სანდროსთან ახლოს ყოფნა გჭირდება...მისი შეხება... რომ გააცნობიერო რეალურად რას გრძნობ მის მიმართ...
-ნინი მეშინია
-რატომ Გეშინია?-გაეღიმა ნინის-იქნებ იმიტომ გეშინია ასე მისი სიახლოვის რომ ვეღარ დამალავ საკუთარ გრძნობებს?
-არ ვიცი რეალურად რას განვიცდი მის მიმართ, ოღონდ მართლა, დღეს შემეხო-ნათიას ისევ აეწვა კანი მისი შეხების ადგას და ხელი მიიდო
ყელზე -აქ და ახლაც ვგრძნობ მის შეხებას...
-და კიდევ ეჭვი გეპარება საკუთარ გრძნობებში?
-ნინი ძალიან დაბნეული ვარ
-ნათია ენდე ... უბრალოდ ენდე სანდროს გიჟურ სიყვარულს ... ბევრი ფიქრის გარეშე! დამიჯერე საკუთარ გრძნობებშიც უფრო მარტივად გაერკვევი.
-ნინი რა კარგია რომ მყავხარ-ჩაეხუტა ნათია ნინის.
სანდრო მოღუშული სახით ადგა საწოლიდან,
და კარი გაბრაზებულმა გააღო რომელიც ლამის ჩამოუღეს ბრახუნით
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებთ?-გაოცებული მიაჩერდა მიას, ლაშას და ნიკას
-მარიანას სანახავად ჩამოვედით-გაუღიმა მიამ ძმას და გვერდზე გასწია
-მაგარი სახლი გიყიდია-გაუღიმა ნიკამ ძმას და ოთახები მოათვალიერა
-რა ჯანდაბად უნდოდა?-გაეცინა ლაშას-დღემდე ბანკის ვალებს იხდის
-არ ჩამეხიტები?-მიამ საცოდავად ახედა ძმას და ხელები ვაშალა
-ჩემი გადარეული გოგო-გაუღიმა სანდრომ დას დაიხარა და ჩაეხუტა -აუ მართლა არ გაგიხარდა ჩვენი დანახვა?-ჰკითხა როცა სანდრო გასწორდა და არეული თვალებით მიაჩერდა ძმას და სიძეს
-შენი კიი, ამათი არა-უთხრა მიას ბრაზნარევი ტონით და მათი სახის შემხედვარეს გაეცინა-მოკლეთ მარიანას ნახავთ და დღესვე თბილისში წახვალთ
-აუ კაი რა სანდრო ნუ გაჭედე ახლა -გაეღიმა ლაშას
-მიდი მოემზადე და მარიანას სანახავად წავიდეთ, ძალიან მომენატრა ჩემი გიჟი გოგო და ჩემი გადარეული რძალი-სერიოზული ტონით თქვა მიამ და სანდროს მიაჩერდა ყველა
-მია მაბრაზებ-გაეცინა სანდროს
-მიდი მიდი მოემზადე და წავიდეთ-გაუღიმა მიამ.
ნათიამ კარი გააღო და გაოცებული მიაჩერდა დაუპატიჟებელ სტუმრებს
-მია-აღმოხდა როცა პირველი გაოცების ტალღამ გადაუარა, დაიხარა და ჩაეხუტა
-რძალო როგორ მომენატრე რომ იცოდე-ცრემლები მოეძალა მიას და მაგრად ჩაეხუტა ნათიას, როცა ერთმამეთს მოშორდნენ ნათია ნიკას მიაჩერდა მომღიმარი სახით
-მეც ძაან მომენატრე რძალო, ვიცი რომ შეენც, მოდი ჩაგეხუტო-უთხრა სიცილოთ და ჩაეხუტა, შემდეგ ლაშა გადაკოცნა ნათიამ და სანდროს მიაჩერდა რომელიც ყველაზე უკან იდგა თავდახრილი და Დროდადრო თვალს აპარებდა მისკენ, დანარჩენები სახლში შევიდნენ ნანა, ნინი და აკაკი გადაკოცნეს, მოიკიᲧხეს, ისე მოხდა რომ ნათია და სანდრო მარტო დარჩნენ სადარბაზოში, გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა და ორივე დაძაბა ამ სიახლოვემ
-არ შემოხვალ?-თავს მოერია ნათია და დაარღვია უხერხული სიჩუმე -მარიანას ძალინ
მოემატრე-უთხრა ყოყმანით და თვალებში ჩააცქერდა მომღიმარ ბᲘჭს
-მარტო მას?-ჰკითხა კარგა ხნის სიჩუმის მერე სანდრომ და სწრაფად დაფარა მათშორის არსებული მანძილი, ნათიას სუᲜთქვა შეეკრა როცა წინ აესვეტა მომღიმარი სანდრო
-მგონი მარტო მას-უთხრა ჩურჩულოთ და თავი დახარა რადგან ვერ უძლებდა სანდროს დანისლული თვალების მწველ მზერას
-რატომღაც შენი არ მჯერა ნათია-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და ცივი თითები ააყოლა მის შიშველ მკლავს
-ეგ შენი პრობლემაა-უთხრა მისი შეხებით გონს მოსულმა გოგონამ, კარის სახსლური და ქაჩა და დასხლში შევიდა, დაბნეული სანდეოც უკან მიჰყვა.
მარიანა ძალაინ ბედნიერი იყო, მისი ყველა საყვერელი ადამიანი აქ იყო მის გვერდზე და Მთელი დღე სახიდან არ შორდებოდა ღიმილი
-ვაიმე მამიდას სუნთქვაა ეს გოგო-მიამ გულში ჩაიკრა და მის Ქერა კულულებში ახლართა თითები
-ბიძას კნუტია ეს -უთხრა ნიკამ სიცილით და ხელში აიტაცა მარიანა.
ნათიას უცნაური განცდა ჰქონდა, ისეთი თითქოს ის დაკარგული წელიწადი და რვა თვე არც არსებობდა, ამდენმა საყვარელმა და მონატრებულმა ადამინმა ისე ერთად, რომ მოიყარა თავი მის სახლში ისეთი შეგრძნება დაეუფლა რომ ერთიანად აინაზღაურა ის ცრემლებში, სასოწარკევთაში, შიში დაკარგული დღეები... თᲘთქოს წარსულის მძიმე კარი დაიხურა, თითქოს იმ კარს მიღმა დარჩა ის ზიზღი, შიში, სიძულვილი, იმედგაცრუება სასოწარკევთა და ტკივილი რომელიც ამდენ ხანს აწამებდა მის გულს და გონებას, თითქოს განთავისუფლდა