სანდროს სახლში დაბრუნებამ ლაშა ძალიან გაახარა მითუმეტეს მია ჯერ ისევ გაბრაზებული და ნაწყენი იყო მასზე და წესიერად არ ელაპარაკებოდა
-რა ხდება თქვენ ორს შორის?-ჰკითხა სანდრომ დაძაბულ ბიჭს რომელიც აივანზე იდგა და სიგარეტს ნერვიულად ეწეოდა
-არ ვიცი-მხრები აიჩეჩა ლაშამ და სანდროს მიაჩერდა მოღუშული სახით
-ისევ არ გელაპარაკება?
-მელაპარაკება მაგრამ არ მირიგდება, ნაწყენია და ვერ ვხვდები რაზე, არაფეს მეუბნება, არფერს მიყვება, მუდამ გამირბის
-მე დაველაპარაკები-უთხრა სანდრომ მშვიდი ტონით და მიტრიალდა
-შენზეც გაბრაზებულია
-ვიცი...ეგ ახლა ყველაზე და ყველაფერზე გაბრაზებულია -გაეცინა სანდროს და მისკენ მიტრიალდა -მაგრამ შემოვირიგებ არ ინერვიულო და მერე თქვენც მოგხედავთ
-მგონი ზედმეტად თავდაჯერებული ხარ, ხომ იცი რომ ასე მარტივი არაა მასთან ურთიერთობის აღდგენა, ყველაფერს უფრო მტკივნეულად განიცდის ახლა
-ვიცი-უთხრა სანრომ უემოციო სახით და სახლში შევიდა, მიას ოთახის კარზე ფრთხილად დააკაკუნა და გააღო
-ვიცი რომ არ გძინავს-თქვა ხმამაღლა და საწოლს მიუახლოვდა, მიამ ცრემლიანი თვალებით ახედა ძამს, სანდრომ თავზე აკოცა და მის გვერდზე დაწვა საწილზე, თან ჭერს გაუშტერა თვალი -მია ლაშას ასე რატომ ექცევი?-პირდაპირ და დაუფარავად ჰკითხა სანდრომ და მზერა მის პროფილზე გადაიტანა
-შენთან ამაზე ლაპარაკი არ მინდა-უთხრა ბრაზნარევი ტონით გოგონამ
-ნათიასთან ლაპარაკი უშედეგო აღმოჩნდა, ისევ არ ელაპარაკები წესიერად ლაშას და გადავწყვიტე რომ ამჯერად უნდა ჩავერიო თქვენს ურთიერთობაში
-ლაშა და შენ იმიტომ ახერხებთ მეგობრობას რომ ზუსტად ერთნაირები ხართ
-რას გულისხმობ?-ვერ მიხვდა სანდრო
-იმას რომ სხვისი აზრი უმნიშვნელოა თქვენთვის! გინდათ რომ ყველამ თქვენს გარშემო ის აკეთოს რაც თქვენ გსურთ, რაც მოგწონთ და რაც გინდათ!
სხვის აზრს არადროს უსმენთ არა თუ გაიზიაროთ!
-მია მე კი მგონია რომ პრობლემა შენშია და რა ჩვენში-უთხრა მშვიდი ტონით სანდრომ და გაცეცხლებულმა მიამ თავი მისკენ რომ მიატრიალა და თვალებში ჩააცქერდა ძმას ცრემლები გადმოსცვივდა
-ანუ მე ვარ ყველაფერში ისევ დამნაშავე
-მე არ მითქვამს რომ რამეში გადანაშაულეᲑთ, ვთქვი რომ პრობლემა შენშია და არა
ჩვენში-მეთქი - გაუბრაზდა სანდრო დას -ზუსტად ვიცი ახლა რასაც გრძნობ, რადგან მე უკვე ოცდაცხრა წელია მაგ გრნობით ვცხოვრობ
მია-სანდრომ სახიდან ცრემლები მოაშორა დას და შუბლზე აკოცა -თავი ზედმეტი და უსარგებლო გგონია, ფიქრობ რომ არავის სჭირდები, გგონია რომ ყველას მხოლოდ პრობლემებს უქმნი, გულით გჯერა რომ შენს გარეშე ბევრად უკეთესი იქნებოდა სამყარო, გადაწყვიტე, რომ არ იმსახურებ არც სიყვარულს, არც ერთგულებას არც ქმარს და არც ოჯახს! ფიქრობ რომ ლაშა შენით, შენგან და შენთან დაიღალა, სინამდვილეში კი გეშინია, ძალიან გეშინია ლაშას დაკარგვის იმიტომ, რომ ძალიან გიყვარს...
-სანდეო გთხოვ შეწყვიტე-შეეხვეწა მია და სახეზე ხელები აიფარა
-მია შენ უბრალოდ გეშინია რეალობას რომ თვალი გაუსწორო ჩემსავით, გეშინია ცხოვრების! გეშინი წარსულის! ყველაზე მეტად კი ლაშას დაკარგვის გეშინია, რადგან ფიქრობ, რომ ის შენით დაიღალა და აი აქ! სწორედ აქ უშვებ შენი ცხოვრების ყველაზე დიდ და გამოუსწორებელ შეცდომას მია! -სანდრო მიასკენ გადაბრუნდა და სახიდან ხელები მოაშორებინა -ლაშას უყვარხარ მია, სიგიჟემდე უყვარხარ, ამ სიყვარულზე უარს ნუ იტყვი მხოლოდ იმის გამო რომ გეშინია! Მხოლოდ იმიტომ რომ ეტლი გაკომპლექსებს და დღემდე ვერ შეეგუე შენს რეალურ ცხოვრებას მია! ლაშას ნუ დაკარგავ მხოლოდ იმიტომ რომ შენი თავის რწმენა დაკარგე მია... ასე ნუ მოიქცევი... როგორ გგონია ლაშას გრძნობებში ეჭვი რომ მეპარებოდეს უფლებას მივცემდი რომ ოდესმე შეგხებოდა? ამას არასოდეს დავუშვებდი მია, არასოდეს მივცემდი უფლებას შენთვის გული რომ ეტკინა... მაგრამ მისი მჯერა, რადგან მის თვალებში მხოლოდ შენ გხედავ მია
-გთხოვ ძალიან გთხოვ-შეეხვეწა მია და ისევ სახეზე აიფარა ხელები
-შენი აზრით თქვენი სიყვარულის ამბავს რატომ შევხვდი ასე მშვიდად? გგონია ვერაფერს ვხვდებოდი? ვხვდებოდი მია... ყველაფერს ვხვდებოდი... და იცი რატომ არ შეგეწინაადეგეთ? იმიტომ რომ ერთმანეთს გხედავდით ერთმანეთის თვალებში მია! და ეს დღემდე ასეა! მხოლოდ ამიტომ გავჩუმდი და ახლაც მხარს მხოლოდ ამიტომ ვუჭერ თქვენს ურთიერთობას! სულ ერთი წამით რომ შემეპაროს ლაშაში ეჭვი როგორ გგონია უფლებას მივცემ რომ გული გატკინოს? მია შენ ჩემი ცხოვრების აზრი და ნაწილი ხარ... ჩემი სუნთქვა ხარ... ამას ხშირად არ გეუბნები და ფიქრობ რომ ისე ძალიან აღარ მიყვარხარ?-ხელი გადახვია დას და გულზე მიიმკრო აკანკალებული გოგონა -ის რომ ცხოვრებამ ეტლით სიარული გაიძულა იმას არ ნიშნავს რომ ბედნიერების და სიყვარულის კარი ცხვირწინ მოგიჯახუნა, ეს იმას ნიშნავს რომ უნდა იყო ძლიერი! ძალიან ძლიერი და მიიღო ცხოვრების ყველა გამოწვევა, ლაშას ხელი ჩაკიდე და არასდროს გაუშვა, არასდროს გესმის? თუ ოდესმე ისევ გაუშვებ ისისც დაიკარგება და შენც... თუ ოდესმე შენი შიშის და დაბალი თვითშეფასების გამო მასზე უარს იტყვი იცოდე რომ ძალიან ინანებ ამას მია, რადგან ლაშა არ იმსახურებს შენგან ასე მოქცევას, მას უყვარხარ , ასეთი უყვარხარ მია... ენდე მის სიყვარულს...
-სანდრომ ძალიან მიყვარხარ-აღმოხდა ხელახლა ატირებულ გოგონას და ძმას ძლიერად ჩაეხუტა
-მე უფრო მიყვარხრა
-რა კარგია რომ არსებობ, რა კარგია რომ ჩემი ძმა გქვიᲐ
-აბა იმ მეორეს კითხე-გაეცინა სანდროს
-იმ მეორესაც ძალიან უყვარხარ-გაუღიმა მიამ და თავზე აკოცა ძმას.
დილით მიამ რაღაცის შეხებამ გააღვიძა, სანამ თვალებს გაახელდა და აზრზე მოვიდოდა, იგრძნო ლაშას ხელის სითბო ტუჩის კუთხესთან, გაეღიმა ,გული სიყვარულით და ბედნიერებით აევსო, ხელი დაუჭირა და თითებზე აკოცა, შემდეგ კი თვალები სუსტად გაახილა და წითელი ვარდების თაიგული რომ დაინახა ძალიან გაუხარდა, საწოლზე წამოჯდა და გამოწვდილი თაიგული გამოართვა ქმარს
-შემირიგდები?-ჰკითხა ლაშამ მომღიმარი სახით და მიას ცრემლები, რომ მოეძალა საწოლზე მის გვერდით დაჯდა, ხელი გადახვია და გულზე მიიკრო ატირებული გოგონა
-გთხოვ მაპატიე-დაიჩურჩულა მიამ და უფრო მეტად მიეწება საყვარელი მამაკაცის სხეულს, რომლის გულის გამალებული ცემის ხმამ უბრალოდ გააბედნიერა რადგან ზუსტად იცოდა ამ აჩქარებული პულსაციის მიზეზი, გამალებული გულისცემის და გახშირებული სუნთქვის მიზეზი თავად იყო
-მია ძალიან მიყვარხარ-უთხრა მისი სურნელით თავგზააბნეულმა ბიჭმა და როცა ცოლმა ახედა ცრემლიანი თვალებით მის ტუჩებს მიაწება ფერმკრთალი ტუჩები.
ნათია ძალიან დაღლილი და გამოუძინებელი მივიდა საავადმყოფოში, მთელი ღამე თეთრად გაათენა სანდროზე ფიქრში და როცა ლიკას კისკისის ხმა შემოესმა დერეფნის ბოლოში საშინლად გაღიზიანდა, ჯერ უკან მიტრიალება გადაწყვიტა, მაგრამ მიამ შეამჩნია და დაუძახა თან ხელი დაუქნია, ნათიამ ღრმად ჩაისუნთქა საავადმყოფოს მძიმე წამლებით გაჟღენთილი უსიამოვნო ჰაერი, ამან კიდევ უფრო გააბრუა და გაბრაზებული სახით მიუახლოვდა მომღიმარ გოგონებს, მაგრამ ძალდატანებული ღიმილით ზრდილობიანად მიესალმა
-აუ მია ცოტა ხანს კიდევ დაველოდები სანდროს და თუ არ გამოჩნდება ამ საბუთებს შენ დაგიტოვებ და ხელი მოაწერინე რა გთხოვ-რღარც ქაღალდებზე მიანიშნა მია
-კი რა პრობლემაა
-აუ ნეტა მოვოდეს ძალიან მინდა მისი ნახვა-არ ჩუნდებოდა ლიკა, მია კი ნათიას რეაქციას აკვირდებოდა რომელიც ძალიან გააღიზიანა მისმა ბოლო სიტყვებმა
-ზუსტად მართლა არ ვიცი მოვა თუ არა-მხრები აიჩეჩა მიამ
-აუ თუ ახლა არ მოვა, უთხარი სამსახურში ერთხელ მაინც მოვიდეს რა, მთელი მაღაზია მე ჩამაბარა ხომ იცი და მის გარეშე ძალიან
მიჭირს-ამ სიტყვებზე ნათიას საბოლოოდ წაეშალა სახე და მწვანე ჩამუქებული სფეროებით დაჟინებით მიაჩერდა მომღიმარ გოგონას რომელმაც იგრძნო მისი მწველი მზერა და მაშინვე ამაყად მიანათა შავი აციმციმებული თვალები
-ვეტყვი მაგრამ არ მგონია მოვიდეს-გაეცინა მიას გოგონების სახის შემხედვარეს
-მოვა -თქვა ლიკამ დარწმუნებით და ნათიადან მზერ მიაზე გადაიტანა -თუ ეტყვი რომ მჭირდება... ჩემს გამო აუცილებლად მოვა -ნათია ისე განრაზდა ლიკას თავხედობაზე რომ ბრაზისგან სახე წაეშალა
-დიდი იმედი ნუ გექნება -თქვა ბრაზნარევი ტონით ნათიამ და ორივემ მას რომ შეხედეს კიდევ უფრო დაიძაბა -უმნიშვნელი ადამიანებისთვის თავს დიდად არ იწუხებს-ისე თქვა რომ ლიკასთვის წამით თვალი არ მოუშორებია, მიამ თავი ძლიავს შეიკავა რომ გიჟივით არ გასცინებოდს
-არ მგონია ამ მდგომარეობაში...იცოდეთ მისთვის ვინაა მნიშვნელოვანი და ვინ არა-უთხრა ლიკამ გამომწვევი ტონით და გრძელ თმას ხელი ჩააყოლა შესასწორებლად
-ვიცი-უთხრა დარწმუნებით ნათიამ და მზერა აარიდა მის მომღიმარ სახეს
-ვფიქრობ რომ ცდებით-ლიკა მაქსიმალური თავაზიანობით ცდილობდა ნათიას წყობრიდან გამოყვანას
-დამიჯერე არ ვცდები კარგად ვიცნობ ჩემს ყოფილ ქმარს -მშვიდი ტონით უპასუხა ლიკას გამოწვევას ნათიამ
-სწორი შენიშვნაა ყოფილი ქმარი-თქვა ირონია ნარევი ხმით გოგონამ და ისევ დააკარგვინა წონასწორობა ნათიას
-სანდრო-აღმოხდა ძმის დანახვით გახარებულ მიას, რომელიც გოგონების ლაპარაკმა ბოლოს მაინც დაძაბა, ყველამ მას გახედა, სანდრო ურეაქციოთ მოუახლოვდა მათ და ნათიას მიაჩერდა რომელიც ლიკას გამო გაბრაზები მასაც უბღვერდა, მაგრამ სანდრომ დააიგნორა მისი გამოხედვა, მშვიდად მიუახლოვდა ყოფილ ცოლს და ლოყაზე აკოცა
-მომენატრე-უთხრა ისეთი ხმით რომ გასაგები ყველამ გაიგო, თან სახეზე ჩამოყრილი თმა ყურს უკან გადაუწია დაბნეულ გოგონას, რომელიც ამღვრეული თვალებით ჩააცქერდა ყოფილ ქმარს უძულეობისგან ჩაწითლებულ თვალეში და როცა სანდრომ ხელის ზურგი მის სახეს ნელ-ნელა ჩამოაყოლა გააჟრჟოლა -მია დედა როგორაა?-ჰკითხა დას ისე რომ ნათიას გვერდიდან არ მოშორები
-კარგადაა ძინავს
-კარგია-თქვა სანდრომ და ახლაღა მიაქცია ყურადღება ლიკა, რომიც უკმაყოფილო სახით ბრეცავდა ტუჩებს -შენ აქ რას აკეთებ? სამასახურში არ გაგვიანდება?-ჰკითხა მშვიდი ტონით
-თქვენი ნახვა მინდოდა-დაიწყო
ლიკამ -საბუთებზეა ხელი მოსაწერი და ამიტომ მოვედი
-საბუთები შეგეძლო ვინმესთვის სახლში გამოგეტანებინა -წარბი აწკიპა სანდრომ
-არ ვიცოდი ასე თუ ხდებოდა
-დღეიდან გეცოდინება-უთხრა მკაცრად და საბუთები გამოართვა უცბათ მოაწერა ხელი და გაუწოდა, ლიკამ გამოართვა და გაბრაზებული ჯერ სამდროს მიაჩერდა მერე ნათიას -მგონი სამსახურში გაგვიანდება-შეეხმიანა სანდრო გაბრაზებულ ლიკას რომელიც ყალბი ღიმილით დაემშვიდობა მათ და გრაციოზულად მიტრიალდა
-აუტანელი-დაიჩურჩულა უნებურად ნათიამ, სანდრო კი ძალიან გააოცა ამ ამბავმა და მისკენ მიტრილდა მომღიმარი სახით, ნელ-ნელა მიუახლოვდა გაბრაზებულ გოგონას იმდენად რომ ცხვირის წვერით შეეხო მის შუბლს, ამ დროს მია ისე გაიპარა იქიდან რომ ვერცერთი ვერ მოვიდა აზრზე, ნათია ძალიან დაძაბა სანდროს ასეთმა სიახლოვემ და სუნთქვა შეეკრა
-ეჭვიანობ?-დაუჩურჩა ზედ ტუჩებთან ძლივს შეკავები ღიმილით და თვალებში ჩააცქერდა ყოფილ ცოლს
-უბრალოდ თავხედია-თავი იმართლა ნათიამ და მის მზერას გაექცა
-აღიარე რომ ეჭვიანობ-არ მოეშვა სანდრო და კიდევ უფრო მეტად მიეკრო მის სხეულს, ნათიას სუნთქვა გაუხშირდა, გულის ცემა კი საშინლად აუჩქარდა
-შეიძლება ასეც ითქვას -აღარ შეეწინააღმდეგა ყოფილ ქმარს და მომღიმარი სახით თვალებში ჩააცქერდა
-მიზეზი არ გაქვს რადგან მე მარტო შენ მიყვარხარ-უთხრა მშვიდი ტონით და ცხვირზე აკოცა
-ვიცი-უთხრა ნათიამ და პერანგის ქვეშ შეუცურა ხელები და წელზე შემოაჭდო თითები
-ასე ნუ იქცევი-უთხრა არეული ხმით სანდრომ და კედელთან მიიმწყვდია თავგზააბნეული გოგონა
-როგორ ვიქცევი?-შეიცხადა ნათიამ და გაეცინა სადროს ალეწილი სახის შემხედვარეს, ხელები სწრაფად მოაშორა მის სხეულს და მიტრიდა მაგრამ სანდრომ მაშინვე თავისკენ მიატრიალა და მკლავებში მოიმწყვდია ყოფილი ცოლი
-ნუ მიწვევ ნათია-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და ტუჩის კუთხეში აკოცა და ფეხის ნაბიჯების ხმა რომ გაიგო სწრაფად მოშორდა მომღიმარ გოგონას
-ბატონო სანდრო-ლალის ექიმი მიუახლოვდა სუნთქვა არეულ ბიჭს რომსლიც ნათიას სიახლოვით გაბრუები ძლვის მოვიდა
აზრზე -თქვენი ნახვა მინდოდა
-რატომ მოხდა რამე? დედა კარგადაა?-დაიძაბა სანდრო
-მიასთვის თქმა არ მინდოდა-დაიწყო ექიმმა-ნიკაც ორსულ ცოლთან და ბავშვთან ერთადაა ხოლმე და ვიფიქრე ჯობდა თქვენთვის მეთქვა
-რა ხდება დედას ჯანმრთელობას ეხება?
-დიახ -უთხრა ქალმა
-რა ხდება?
-იცით არსებობს შანსი რომ ისევ განმეორდეს ინფარქტი... მინდა გითხრათ რომ მას ახლა სიმშვიდე და დასვენება სჭირდება, წინააღმდეგ შემთხვევაში შეიძება რომ იგივეს გადატანა მოუწიოს, ექიმმა დაწვრილებით აუხსნა რა და როგორო შემდეგ წასვლას აპირებდა რომ გაახსენდა -ხო მართლა ვიღაც ახალგაზრდა გოგონა ხშორად მოდის და მის ამბავს კითხულობს -თქვა ექიმმა და სანდროს მიაჩერდა დაკვირვებით-ვინაობას არ გვიმხელს... მაგრამ ძალიან ღელავს დედათქვენის ჯანმრთობის მდგომარეობაზე -სანდროს მაშინვე სახე წაეშალა -პირველივე დღიდან ლამის ყოველდღე მოდის... მთხოვა არაფერი მეთქვა თქვენთვის მაგრამ... ვფიქრობ უნდა იცოდეთ-სანდრო ადგილზე გაიყინა ვერაფერი თქვა, ვერაფერი მოახერხა, ამ ახალმა ამბავმა უბრალოდ გონება დაუბინდა
-მადლობა-უთხრა ნათიამ ექიმს და სანდროს მიაჩერდა რომელიც ბრაზისგან და მრისხანებისგან ხსლებ მომუშტული იდგა-სანდრო გთხოვ დამშვიდდი-შეეხვეწა ნათია და როცა სანდრო გიჟივით დაეშვა კიბეზე უკან გაეკიდა, ნაქანაში რომ ჩაჯდა გაგიჟებული სანდრო და ნათიაც ჩაუჯდა გაკვირვებული მიაჩერდა ყოფილს ცოლს, ნათიამ დააიგნორა მისი გაოცებული გამოხედვა, ღვედი გაიკეთა და საქარე მინას გაუშტერა ამღვრეული თვალები, სანდრომ მანქანა დაქოქა და გიჟივით გააქანა, იმის მიუხედავად რომ თათიას ხელახლა გამოჩენამ ძალიან გააღიზიანა, გული მაინც სიხარულით აევსო რადგან ნათიამ არ მიატოვა. დიდხანს იარეს და ბოლოს ისევ იქ მივოდნენ სადაც უყვარდა ხოლმე სანდრო ხშირად ყოფნა, საიდანაც თბილისის ულამაზესი ხედი იშლებოდა.
სანდრო მანქანიდან აღელვებული გადავიდა და სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან ნერვიულად მოუკიდა და მანქანის წინა ცხვირს მიეყრდნო
-სანდრო გთხოვ ასე ნუ უქცევი-ნათია მის წინ დადგა და თვალებში ჩააცქერდა ყოფილ ქმარს
-იმ გოგოს ყოველი გამოჩენა ხელახლა მაიძულებს წარსულში დაბრუნებას! ხელახლა მაიძულებს იმ ტკივილის გადატანას რაც ისედაც მუდმივად განვიცდი
-შენი მესმის-უთხრა ნათიამ მშვიდ
ტონით-მაგრამ მან რა დააშავა? ის ხომ არაფერშია დამნაშავე! ისევე როგორც შენ? გაიგო ალბათ რომ ძმა ჰყავს და შენი გაცნობა უნდა
-მე მას დად არასოდეს მივიღებ-თქვა ზიზღით სანდრომ
-ვიცი რომ ეს შენთვის მტკივნეულია, ვიცი და მესმის, მართლა მესმის შენი მაგრამ მას ხომ.არაფერი დაუშავებია?
-მისი სახეში შეხედვა ყოველთვის გამახსენებს რომ მე არასასურველი შვილი ვარ,როლიც დედას სძულდა იმიტომ რომ მამამისმა მასზე იძალადა! ყოველთვის გამახსენდება რომ მე ორივე მშობლისთვის ზედმეტი და უსარგებლო შვილი ვარ! იმ გოგოს უფლება არ აქვს ჩემს ცხოვრებაში შემოიჭრას, მე ის მძულს, რადგან ის მამას უყვარდა მე კი ვეზიზღებოდი-თქვა სანდრომ და სიგარეტის ნახევრად ჩამწვარი ღერი მოისროლა
-ვიცი რომ რთულია შენთვის მასთან პირისპირ შეხვედრა, თვალებში ჩახედვა, წარსულის გახსენება, მაგრამ... მისგან გაქცევით და დამალვით რეალობას ვერ შეცვლი... ვერც წარსულს შეცვლი! მაგრამ მომავლის შეცლა შეგიძლია! გთხოვ იფიქრე ამაზე იცოდე ასე უფრო გეტკინება გული -უთხრა ნათიამ და როცა სანდრომ გვერდი აუქცია, ზურგი აქცია და აკანკები ხელები ძლიერად მომუშტა ნათიას საშინლად დაიძაბა
-მე თათია მძულს, იმ წამიდან მძულს როცა ის, იმ კაცთან ერთად ვნახე პირველად, რომელსაც მამაჩემი ჰქვია! იცი რატომ შევიძულე ის უდანაშაულო ბავშვი? იმიტომ, რომ მასსავით ჩემშიც იმ კაცის ბინძური სიხლი ჩქებს რომელიც მოძალადე ნაბიჭვარ.ა, რომელმაც მაიძულა ცხოვრების ბოლომდე თავი გულისამრევ პიროვნებად ვიგრძნო რომელიც ჩეულებრივი ნაბი.ვარია რომელიც რეალურად არავის სჭირდება იმიტომ რომ მამიკოსავით მოძალადე არარაობაა -ნათია სანდროს ზურგიდან აეკრო და მის მომუშტულ აკანკალებულ ხელებს შეახო თლილი თითები, ოდნავ თითისწვერებზე აიწია და კისერზე აკოცა
-მე მჭირდები-დაუჩურჩულა ნათიამ თავგზააბნეულ ბიჭს რომელიც წამში მისკენ შეტრიდა და სანამ აზრზე მკვიდოდა ბიჭი წითელი ვნებიანი ტუჩემი მიაწება გოგონამ