ნათია, სანდროს ტუჩებს მოწყდა და თვალებში ჩააცქერდა სუნთქვა არეულ ბიჭს, რომელიც მისი სიახლოვით გაბრუებული აზრზე მოსვლას ვეღარ ახერხებდა
-მიყვარხარ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და როცა სანდრომ ამღვრეული ნაცრისფერი სფეროები მის მწვანე ჩამუქებულ თვალებს გაუშტერა ნათიას გააჟრჟოლა, რაღაც უცნაური ბედნიერების განცდა დაეუფლა, რადგან ამ თვალებში უსაზღვრი სიყვარული დაინახა, რომელიც ზუსტად იცოდა რომ მხოლოდ მისი საკუთრება იყო, დიდხანს, ძალიან დიდხანს ყურებდენენ ართმანეთს ამღვრეულ თვალებში და როცა სანდრომ ცივი თითები შეახო მის სახეს ისევ გააჟრჟოლა, თავი დახარა რადგან ვეღარ გაუძლონელო მის მზერას და გაირინდა, სანდრომ ნელ-ნელა ჩამოაყოლა ცივი თითები მის სახეს, შემდეგ კი თმებში შეუცურა, ნათია დაიძაბა და ინსტიქტურად თავი ასწია როცა სანდრომ მეორე ხელი წელზე შემოაჭდო და სხეულზე მიიკრო
-მაგიჟებ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან სუნთქვა არეულმა ბიჭმა და როცა ნათია ღიმილმა ბაგე გაუპო თავგზააბნეული ბიჭი მაშინვე დააცხრა მის წითელ ტუჩებს, ჰკოცნიდა მთელი ვნებით, სიყვარულით, სიგიჟით, ემოციით, გრძნობით და როცა სულ ერთი წამით მოწყდნენ ერთმანეთის ტუჩებს სუნთქვა აჩქარებულები, სანდრო თვალებში ჩააცქერდა საყვარელ გოგონას, უნდოდა დარწმუნებული რომ ის ნამდვილად აქ იყო მის გვერდით, რომ ეს სიზმარი არ იყო და ნათია არ გაქრებოდა როცა აზრზე მოვიდოდა, რომ ნამდვილად ეხებოდა საყვარელი გოგონას რომელზე ფიქრიც კი უბრალოდ აგიჟებდა-ნათია-დაიჩურჩულა სანდრომ მისი სახელი და მისი შეხებით თავგზააბნეულმა ისევ მიაწება ვნებიანი ტუჩები მის წითელ მომღიმარ ბაგეს, იქამდე გაგრძელდა ეს გიჟური კოცნა სანამ ოდნავ არ დაცხრა მოწოლილი ვნებები -მჭირდები-დაუჩურჩულა სანდრომ როცა როგორც იქნა შეელია მის ტუჩებს
-სანდრო-გაეღიმა ნათიას და თვალებში ჩააცქერდა ყოფილ ქმარს რომელიც აზრზე მოსვლას ვეღარ ახერხებდა
-არაფერი თქვა-ჩასჩურჩულა ყურში თავდავიწყებამდე მისულმა ბიჭმა და კიდევ უფრო მეტად მიიწება სიფრიფანა სხეული ათრთოლებულ სხეულზე, ნათიას რაღაც სასიმოვნო გიჟურმა ტალღამ გადაუარა იმის გააზრებაზე რომ სანდროს მისი სიახლოვე და შეხება უბრალოდ აგიჟებდა, თავს აკარგვინებდა, ტვინს ურევდა და აზრზე მოავლას ვეღარ ახერხებდა, იგივე დაემართა თავადაც, როცა სანდრომ ცხელი ტუჩები მის ყელს მიაწება, მისი სიახლოვით გაბრუებულმა გოგონამ ისნეტიქტურად თავი ოდნავ უკან გადასწია და თებში ხელი შეუცურა ყოფილ ქმარს, რომლის ცხელი ვნებიანი ტუჩები უფრო ძლიერად მიიწება სხეულზე -აღარ გაგიშვებ-უთხრა სანდრომ არეული ხმით, როცა როგორღაც მოწყდა მის ყელს და კვლავ თვალებში ჩააცქერდა საყვარელ გოგონას რომლის ამღვრეულ თვალებში ჩაიკარგა იმ წამსვე, ნათიამ არაფერი უპასუხა და ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია მისი ჩაწითლებული თვალებისთვის ხელი პერანგის ქვეშ შეუცურა და ნელა ააყოლა მის პრეს, მისი თითების შეხებით გაღიზიანებულ ბიჭმა მაშინვე დაკარგა თავი, მეორე ხელიც წელზე შემოაჭდო ყოფილ ცოლს და კიდევ უფრო მეტად მიიწება სხეულზე, შემდეგ კი თვალებში
ჩააცქერდა და დაუჩურჩულა -შენ ჩემი პირადი საკუთრება ხარ!-უთხრა ბრაზნარევი ტონით და როცა ნათია სტელეფონი აწკრიალდა ორივეს ისეთი შეგრძნება დაეუფლა თითქოს ცივი წყალი გადაასხეს, თითქოს ლამაზი, განსაკუთრებული და ბედნიერი წუთები წაგლიჯეს -არ უპასუხო-დაუჩურჩულა ბრაზნარევი ტონით სანდრომ და მის ტუჩებს მიწვდა, ნათიამ მის კოცნას გიჟური ვნებიანი კოცნით უპასუხა, სანდროსავით მასაც არ სურდა ამ ბედნიერი წუთების და წამების დასრულება, მაგრამ ტელეფონი არ ჩერდებოდა და ჯიუტად რეკავდა
-ამის დედასც შევ.ცი-დაიღრინა სანდრომ როცა ნათია მის ტუჩებს მოწყდა და მოსაცმელის ჯიბეში ტელეფონის ძებნა დაიწყო,როგორღაც შეელია საყვარელი გოგონას სხსულს და ხელები გაუშვა მის წელს
-ჰო დედა-უპასუხა ნათიამ მესამე ზარზე აღელვებულ ქალს
-ნათია დედა როგორ ხართ?ვინერვიულე რომ არ მპასუხობდი-აღმოდა ქალს
-კარგად ვარ დედა არ ინერვუულო, ყველა კარგად ვართ, დედას პრინცესა როგორაა? -ჰკითხა ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია სანდროსთვის, რომელიც გაბრაზებული სახით უყურებდა ყოფილ ცოლს თვალებში
-ტირის-უთხრა ნანამ შეწუხებული ხმით
-რატომ რა მოხდა? ხომ კარგადაა?-დაიძაბა ნათია
-მოენატრე
-ვაიმე დედიკოს სიხარული-გაეცინა ნათიას და დაბნეულ სანდროს მიაჩერსა რომწლიც სიგარეტა ნერვიულად ეწეოდა
-დილიდან ტირის, მერე გადაუარა, მაგიტომ არ დაგალაპარაკე ამ დილას, მეგონა დამშვიდდებოდა მაგრამ ისევ ატირდა წეღან და ვეღარ ვაწყნარებ ახლა
-ვაიმე დამალაპარაკე აბა დედას სიყვარული-ეცინებოდა ნათიას და როგორც კი მარიანას სლუკუნი გაიგო გული შეეკუმშა -დედას სიხარულო არ იტირო დღესვე ჩამოვალ გპირდები-უთხრა ნათიამ და სანდროს გახედა რომელიც ძალიან გაბრაზებული იყურებდა მას
-მართლა ჩამოხვალ?-ჰკითხა აკანკალებული ხმით მარიანამ
-ჰო დედას სიხარულო ჩამოვალ-უთხრა ნათიამ და უარესად რომ ატირდა მარიანა ძალიან აღელდა ნათია -დე აღარ იტორო კარგი? მე მალე ჩამოვალ გპირდები, სულ რამდენიმე საათში შენთან ვიქნები და მაგრად ჩაგეხუტები, ოღონდ აღარ იტირო დედას სიყვარულო გთხოოვ-შეეხვეწა ნათია ხელახლა ატირებულ მარიანას რომელსაც დედას ხმის გაგონებაზე უარესი დაემართა უფრო მაგრად ატირდა და სანდოს გახედა შეწუხებული სახით, რომელიც ნელ-ნელა მომღიმარი სახით მიუახლოვდა მას და ანიშნა ტელეფონი მომეციო,
-რატომ ტირი მამიკო?-ჰკითხა სანდრომ სერიოზული ტონით მარიანას, რომელიც ცოტა გაოცდა მისი ხმის გაგონებაზე და ტირილი შეწყვიტა
-დედა მინდა-უთხრა სლუკუნით მარიანამ და ისევ რომ ატირდა სანდროს გაეცინა
-დედიკოს სულ მალე შენთან მოვიყვან, ოღონდ არ იტირო კარგი?
-მართლა მოიყვან?-ჩაეკითხა მარიანა
-მოვიყვან, მამიკოს სიხარულო,დედიკოს ძალიან მალე მოვიყვან შენთან, ოღონდ აღარ იტირო კარგი?
-კარგი-დაეთანხმა მარიანა და გახარებულმა ბებოს მისცა ტელეფონი, სანდეომ კი ნათიას
-მართლა ჩამოხვალ დედა?-გაუხარდა ნანას
-ჰო დედა ჩამოვალ-გაეცინა ნათიას და გაუთიშა, მომღიმარი სახით სანდროს მიაჩერდა რომელიც ვეღარ წყვეტდა გაბრაზებულიყო თუ არა ამ ამბავზე
-წავიდეთ-უთხრა ნათიამ მშვიდი ტონით და მანქანაში ჩაჯდა, სანდრო საჭეს მიუჯდა და ყოფილ ცოლს ამღვრეული თვალებით ჩააცქერდა თვალებში
-მხოლოდ მარიანას გამო გიშვებ ახლა -უთხრა ბრაზნარევი ტონით და მანქან დაქოქა
-Ნუ სულელობ-გაეცინა გოგონას მისი ალეწილი სახის შემხედვარეს
-გგონია სხვა დროს გაგიშვებ?-გაბრაზდა სანდრო და როცა მანქანა გზატკეცილზე ააგდო ყოფილს ცოლს გახედა
-ბათუმში ჩამით წავალ-სიტყვა ბანზე აუგდო გაღიზიანებულ ბიჭს დაძაბულმა გოგონამ
-მე წაგიყვან
-დედაშენი მარტო არ დატოვო
-მარტო არ დარჩება, ყველა აქაა, თან ეგრევე უკან წამოვალ
-სანდრო
-ნათია ტყუილად მელაპარაკები ხომ იცი რომ მარტოს არ გაგიშვებ!-გაბრაზდა ბიჭი.
ლალის ძალიან გაუხარდა როცა მის სანახავად ნათია და სანდრო ერთად შევიდნენ პალატაში, მაშინვე მიხვდა რომ რაღაც განსაკუთრებული ხდებოდა მათ შორის, მაგრამ ძალიან ეწყინა როცა გაიგო რომ ნათია უკან ბრუნდებოდა და დასამშვიდობებლად მივიდა მასთან
-რაღაც მინდა რომ გთხოვოთ-დაიწყო ლალიმ და სანდროს მიაჩერდა დაძაბული
-მთხოვეთ რაც გინდათ-გაუღიმა ნათიამ და ხელი მოკიდა მის ცივ ხელს
-მარიანა ძალიან მომენატრა...-დაიწყო ლალიმ და მზარა აარიდა სანდროს არეულ სახეს -იქნებ...
-ჩამოგიყვანთ-გაუღიმა ნათიამ
-მართლა?-აღფრთოვანდა ლალი-მაგრამ მგზავრობა ხომ არ დაღლის? არ მინდა ჩემს გამო შეწუხდეს...თან წოლითი რეჟიმი ჰქონდა...
-ნუ ღელავთ უკეთაა, მერე ვაპირებდი ჩამოყვანას მაგრამ თუ ძალიან მოგენატრათ, ახლა ჩამოგიყვანთ მე და სანდრო, ბარემ რომ წამოვა გამოვყვებით
-ძალიან გამახარე, ნეტა იცოდე როგორ
მომენატრა-გაუღიმა ლალიმ, მადლიერების და სიხარულის ნიშნად ძლიერად მოუჭირა თითები ნათიას ხელს, თან სანდროს გახედა რომელიც ამ ამბავმა მასზე მატად გაახარა.
ბათუმში ისე ჩავიდნენ რომ ლამის მთელი გზა მარიანას ელაპარაკებოდენ ტელეფონზე რომელიც ისეთი აჟიტირები და ბედნიერი იყო ამ ამბით რომ ვეღარ ჩერდებოდა ერთ ადგილას, ბედნიერებისგან ხტუნავდა, წუთებს და წამებს ითვლიდა როდის ჩაეხუტებოდა დედას და მამას, როცა უთხრეს რომ ბათუმში ჩავიდნენ უკვე, ბებოსთან ერთად ეზოში ჩავიდა და მოუთმენლად დაელოდა მათ გამოჩენას, როგორც კი სანდროს მანქანას თვალი ჰკიდა სიხარულისგა ხტუნვა დაიწყო და მოუთმენლად დაელოდა მის გაჩერებას, დედას დანახვამ ისე იმოქმედა მასზე რომ ატირდა და იმის მიუხედავად რომ ნათიამ გულში ჩაიკრა, დიდხანს ეფერა და ჰკიცნა, ვერაფრით შეძლო მისი დამშვიდება, საბოლოოდ ნათიაც აატირა მარიანამ, სანდრო კი იდგა მომღიმარი სახით და უყურებდა ჩახუტებულ-ატირებულ დედა-შვილს რომელიც ერთმანეთის ნახვით გამოწვეულ ბედნიერების ემოციებს ვერ ფარავდნენ, სანდრო იქამდე არ მივიდა მარიანასთან სანამ დედა ბოლომდე არ მოისიყვარულა, არ დამშვიდდა და ხასიათზე არ მოვიდა
-მამიკო საერთოდ არ მოგენატრა?-უთხრა მომღიმარი სახით და ხელში აიტაცა, როცა ნათიამ დაბლა დასვა, მარიანამ თავი დაუქნი თანხმობის ნიშნად და ლოყაზე აკოცა -მამიკოს სუნთქვა ხარ შენ -უთხრა მისი სურნელით, სიახლოვით და შეხებით გახარებულმა სანდრომ შვილს და სახე დაუკოცნა აკისკისებულ გოგონას, როცა ბოლოსდაბოლოს მარიანა დამშვიდდა, დაწყნარდა და ჩატანილი საჩუქრებით დაინტერესდა ნანამ სახლში აიყვანა და მარტო დატოვა ეზოში წყვილი
-რამდენიმე საათი დაისვენე, გაემზადე... დამირეკე როცა მზად იქნები და წავიდეთ-უთხრა მშვიდი ტონით სანდრომ ყოფილ ცოლს
-გზამ არ დაგღალა? ხვალ დილით რომ წავიდეთ?
-არა, დღესვე წავიდეთ, ხვალ ან ზეგ ლალის გაწერენ და მინდა თბილისში ვიყოთ მაგ დროს
-კარგი მაშინ ორ საათში მოდი და წავიდეთ-დაეთანხმა ნათია და არეული თვალები მიანათა ყოფილ ქმარს, რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ ვერ ბედავდა-ჩვენ...- დაიწყო და გაჩუმდა, სანდრო მისმა დაბნეულობამ ცოტა დაძაბა, სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად მოუკიდა -ჩვენ...ნინისთან დავრჩებით -უთხრა სწრაფად და სანდროს თვალებს გაექცა, რომელიც გაბრაზებული სახით მიაჩერდა მას
-ნინისთან-გაიმეორა უკმაყოფილო ტონით სანდრომ და ზედმეტად მიუახლოვდა ნათიას რომელსაც სუნთქვა შეეკრა მისი ალეწილი სახის
შემხედვარეს
-ჰო ნინისთან-დაიჩურჩულა ნათიამ და მზერა მის ტუჩებს გაუშტერა
-კარგი ისე იყოს როგორც შენ გინდა -უთხრა მშვიდი ტონით სანდრომ და ტუჩის კუთხეში აკოცა, გაოცებულმა ნათიამ თავი ასწია და თვალებში ჩააცქერდა ყოფილ ქმარს
-უბრალოდ დრო მჭირდება-თითქოს თავი იმართლა ნათიამ
-კარგი-დაეთანხმა სანდრო მომღიმარი სახით და სიგარეტია ნახევრად ჩამწვარი ღერი ტუჩებშორის მოიქცია, თან ნაცრისფერი ამღვრეული სფეროებით ჩააცქერდა, ნათიას მწვანე ჩამუქებულ თვალებში
-ვერ ვიტან ასე რომ მიყურებ-დაიძაბა გოგონა
-ორ საათში მოვალ თქვენს წასაყვანად-გაუღიმა უცნაური მზერით, მანქანის კარი გააღო საჭეს მიუჯდა და მანქანა საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა. ნათია მისმა ქცევამ ისე დააბნია რომ კარგა ხანს აზრზე ვერ მოდიოდა, მის თვალებში, მის გამოხედვაში რაღაც უცნაური დაინახა და ამან ძალიან დაძაბა, თუმცა მოსწონდა კიდეც ის, რომ სანდროსთვის ერთადერთი იყო, რომ სანდრო მისგარდა ვერავის ხედავდა, ვერავის მაჩნევდა...