სანდროს და თათია დიდხანს, ძალიან დიდხანს უყურებდნენ ერთმანეთს თვალებში, გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა, რომელიც ისევ სანდროს ყვირილის ხმამ დაარღვია
-აქ რას აკეთებ-მეთქი -გაუმეორა კითხვა აკანკალებულ გოგონას და მზერა აარიდა აწყლიანებულ თვალებს
-მე...-დაიწყო თათიამ ხმა ჩაუწყდა
-ჩემგან და ჩემი ახლობლებისგან თავი შორს დაიჭირე-უთხრა ბრაზნარევი ტონით და ხელი გაუშვა მის მკლავს რომელსაც აკანკალებულ თითებს უფროდაუფრო ძლიერად უჭერდა
-მე უბრალოდ-აღმოხდა ატირებულ გოგონას რომელიც წამით თვალს ვერ აშორებდა ძმის პროფილს
-ჩემს ცხოვრებაში აღარ გამოჩნდე-უთხრა ზიზღით თავგზააბნწულმა ბიჭმა თან ისე რომ მისკენ არ მიუხედია
-სანდრო შენ ხომ ჩემი ძმა...-დაიწყო თათიამ და შიშისგან ადგილზე შეხტა როცა გაცოფებულმა ბიჭმა მისკენ მიიხედა და დაუყვირა
-არა გაბედო, არ გაბედო ამის თქმა!-და თვალებში ჩააცქერდა უარესად ატირებულ გოგონას
-შენ ჩემი ძმა ხარ-უთხრა თათიამ სლუკუნით და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა გაცოფებულ ბიჭს თვალებში
-ამის დედასაც შევ.ცი-დაიყვირა მოულოდნელად სანდრომ და მზერა თათიადან ნათიაზე გადაიტანა, ცოტა ხანს უაზროდ უყურებდა თვალებში და გიჟივით გავარდა საავადმყოფოს ეზოდან
-სანდრო გთხოვ გაჩერდი-უკან გაეკიდა ნათია
-ახლა არა! ახლა არა გესმის?-უთხრა ბრაზნარევი ტონით სანდრომ და მანქანის კარი გააღო საჭს მიუჯდა და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა, ნათია იქამდე უყურებდა მიმავალ მანქანას სანამ თვალს არ მიეფარა სანდრო, შემდეგ ისევ საავადმყოფოს ეზოში დაბრუნდა სადაც თათია ისევ ისე იდგა და ტიროდა
-გთხოვ არ იტირო-მიუახლოვდა აკანკალებულ გოგონას და გულში ჩაიკრა, თათიას გული უარესად აუჩუყდა ამიტომ ტირილს უმატა, თუმცა ბოლოს მაინც მოერია თავს და ნელ-ნელა დამშვიდდა
-ასე რატომ ვძულვარ?-ჰკითხა ჩავარდნილი ხმით ნათიას და მის მწვანე სფეროებს გაუშტერა ტირილისგან დასიებული ჩაწითლებული თვალები
-არ სძულხარ-სევდიანად გაუღიმა ნათიამ და თმაზე ხელი ჩამოუსვა
-მაშინ ასე რატომ მექცევა?-ისევ ცრემლები მოეძალა თათიას
-უბრალოდ...-დაიწყო ნათიამ და გაჩუმდა სწორ სათქმელ სიტყვებს ეძებდა მისთვის, რომ როგორმე დაემშვიდებინა -დაბნეულია და შეშინებული... რადგან წარსულში დაბრუნება უწევს ისევ... ხელახლა უწევს იმ ტკივილის გადატანა რომელის ჭრილობები ჯერ კიდევ არ მოშუშებია
-არასოდეს მიმიღებს არა?-ჰკითხა ჩამწყდარი ხმით თათიამ და თავი დახარა -მას მამაჩვენი სძულს შესაბამისად მეც
-სანდრომ ყველაზე უკეთ იცის რომ შენ დამნაშავე არაფერში ხარ...
-მაშინ ასე ძალიან რატომ ვძულვარ?
-შენ ხარ ის ადამიანი ვინც წარსულში დაბრუნებას აიძულებს და იმის გააზრებას, რომ ის იმ კაცის შვილია ვინც დედამის ცხოვრება დაუმახიჯა... ის ხშირად გაურბის საკუთარ წარსულს, საკუთარ თავს, დედას, მამას, მაგრამ შენ... შენი მის ცხოვრებაში გამოჩენით აიძულებ, რომ რეალობას თვალი გაუსწოროს, მთელი არსებით შეიგრძნოს ის რისიც ასე ეშინია, იყოს იმ მოძალადე კაცის შვილი რომელიც მთელი არსებით სძულს
-მისი მესმის... მართლა მესმის მაგრამ მე... ის მიყვარს... ძალიან მიყვარს-შეხედა საცოდავად ნათიას და ცხვირი აეწვა -მასზე უარის თქმა არ მინდა ის ხომ ჩემი ძმაა-თქვა ჩამწყდარი ხმით და ცრემლები გადმოსცვივდა
-ვინმე ამიხსნის აქ რა ხდება?-იკითხვა ნიკამ რომელიც სწრაფი ნაბიჯით მიუახლოვდა დაბნეულ გოგონებს
-მე წავალ-აღმოხდა თათიას და დამფრთხალი მიაჩერდა ნიკას
-სანამ არ ამიხნისნთ აქ რა ჯანდაბა ხდება ვერავინ ვერსად ვერ წავა-თქვა ბრაზნარევი ტონით და ნათიას მიაჩერდა კითხვა ჩამდგარი თვალებით
-მე უნდა წავიდე-თქვა თათიამ და ისიც ნათიას მიაჩერდა საცოდავად
-ნათია რა ხდება აქ?-მოესმათ ზურგს უკნიდან მიას ხმა და სამივე ინსტიქტურად მისკენ შეტრიალდა, თათიას და მიას არეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა, უცბაური გრძნობა დაეუფლა ორივეს, საშინლას დაიძაბნე და აირივნენ...სული ეტკინა საშინლად ეტკინა თათიას, იმის გააზრება რომ ამ ადამინებს სანდროსთვის ბედნიერების და სიხარულის მინიჭება შეეძლოთ გული ძალიან ატკინა, რადგან თავად მისთვის მხოლოდ ტკივილის მიყენება შეეძლო
-მე... უნდა წავიდე-აღმოხდა თათიას, ვერ გაუძლო მიას მზერას, მის სიახლოვეს, მის ცრემლები მოეძალა კვლავ და საავადმყოფოს ეზოდან გიჟივით გავარდა, ნათია გაეკიდა და კარგახნის მერე დაეწია და გააჩერა
-გთხოვ ასე ნუ იქცევი თავს ნუ იტანჯავ, შენ არაფერი დაგიშავებია, არაფერში არ
ხარ დამნაშავე-უთხრა სევდიანი ხმით და გულში ჩაიკრა აკანკალებული გოგონა
-მე მხოლოდ ის შემიძლია რომ მას ტკივილი მივაყენო, გული ვატკინო, წარსულში დაბრუნება ვაიძულო...
-ის რაც ხდება და მოხდა შენი ბრალი არაა, სანდროს სიძულვილის და ზიზღის მიზეზი შენ არ ხარ
-ჰო მაგრამ მე ვარ ის ერთადერთი ადამიანი ვინც მას აიძულებს რომ წარსულში დაბრუნდეს და ხელახლა განიცადოს ის საშინელება რაც აშკარაა დღემდე აწამებს მის სულს... მე ვაიძულებ რომ წარსულს ხელახლა დაუპირისპირდეს ხომ ასეა?
-არაუშვას, გაივლის... ესეც გაივლის...-დაუჩურჩულა ნათიამ და ისევ გულში ჩაიკრა -მოდი ახლა მე სახლში წაგიყვან და მერე მას მოვძებნი
-მასთან წადი მე მარტოც წავალ-უთხრა თათიამ და თვალებში ჩააცქერდა
-არა მარტოს ვერ გაგიშვებ-იუარა ნათიამ და პირველივე გამოჩენილ ტაქს ხელი დაუქნია. კარგა ხანს ჩუმად იახდენენ და ხმას არცერთი არ იღებდა, დროდადრო გამატრუებელ სიჩუმეს თათიას სლუკუნის ხმა არღვევდა, რომელიც ვერაფრით ვერ მშვიდდებოდა
-რამდენი წლის ხარ?-ჰკითხა მოულოდნელად ნათიამ
-ჩვიდმეტის-სევდიანად გაუღიმა თათიამ და თვალებში ჩააცქერდა
-სკოლაში დადიხარ თუ დაამთავრე?-
-მეთორმეტეში გადავედი-გაეღიმა გოგონას
-ვაიმე რა პატარა ხარ-აღმოხდა ნათიას
და გაეღიმა -სად გინდა რომ ჩააბარო?
-არვიცი... -მხრები აიჩეჩა -დედას ძალიან უნდა რომ მასსავით ჟურნალისტი გამოვიდე მაგრამ... მეც მომწონს ეს პროფესია თუმცა დარწმუნებული არ ვარ იმაში, რომ მე ნამდვილად ჟურნალისტობა მინდა
-დრო ჯერ კიდევ გაქვს სანამ საბოლოო გადაწყვეტილებას მიიღებ...ისე მე გირჩევ ის აირჩიო რაც შენ გსურს და არა ის რაც დედას
-რა კარგია რომ გაგიცანი
-მეც ძალიან მიხარია-ნათიამ მის გაყინულ ხელს ხელი მოკიდა და ძლიერად მოუჭირა თითები -თუ სურვილი გექნება მინდა რომ უკეთ გაგიცნო... მარიანასაც გაგაცნობ
-რა თქმა უნდა მინდა-აღმოხდა თვალებ აწყლიანებულ თათიას -მაგრამ მეშინია სანდრო არ გაბრაზდეს, ვიცი რომ დაშორებულები იყავით, არ მინდა ჩემა გამო ურთიერთობა აგერიოთ
-ამაზე ნუ ღელავ... ისე სანდრო როდის და როგორ იპოვე? დიდი ხანია რაც მასზე იცი?- დაინტერესდა ნათია
-თხუტმეტის ვიყავი მამა რომ მოკვდა... ერთი წლის მერე სიკვდილის წინ ბებომ მითხრა ყველაფერი რაც ლალიზე და სანდროზე იცოდა... იმ სოფელში ჩავედი სადაც ლალის მშობლები ცხოვრობდნენ, მეზობლებისგან გავივე ყველაფერი...ყველას ახსოვდა ეს ამბავი... იცი ეს რა საშინელება იყო? ერდროულად უბედურიც რომ ხარ დაბედნიერიც იცი რა საშინლეი განცდაა?-შეხედა საცოდავად -ძალიან გამიხარდა რომ უფროსი ძმა მყავდა მაგრამ საშინლად განვიცადე ის ამბავი რომ თურმე მამაჩემი მოძალადე არაკაცი იყო რომელმაც პატარა ჩემ ტოლ გოგონას ცხოვრება დაუნგრია, მოწამლა ისეთი ზიზღით და სიძულვილით რომ ეს შხამი დღემდე თან გვდევს ყველას... მამაჩემი საშინლად ეჭვიანი, მესაკუთრე, ეგოისტი, ცივი, უხეში და მკაცრი კაცი იყო, მაგრამ იმას მაინც ვერ წარმოვიდეგნდი რომ ასეთი საშინელების გაკეთება შეეძლო... შეიძლება იმიტომ იყო ყველას მიმართ აგრესიული, ცხოვრებაზე დაბოღმილი და დეპრესიული რომ გრძნობდა კიდეც თავის დანაშაულს... თუმცა არ მგონია რომ გაცნობიერებულად... ალბათ გაუცნობიერებლად იტანჯებოდა და ამიტომ გვტანჯავდა მეც და დედასაც-აღმოხდა თათიას და ხმა ჩაუწყდა, ნათიას გული შეეკუმშა, იმის გააზრებამ, რომ თათიაც სანდროსავით იტანჯებოდა ბავშვობაში მამის ჩადენილი საშინელი შეცდომის გამო სული ატკინა
- მოვედით-გაისმა მათი საუბრით გულდამძიმებული ტასისტის ჩავარდნილი ხმა
-მე წავალ-ატირებული თათია სწრაფად გადავიდა მანქანიდან და რკინის მორყეული, საღებავ აცლილი, აჭრიალებული ეზოს ვიწრო კარი შეაღო და ეზოში გაუჩინარდა, რომელიც ალაგ-ალაგ ფიცარ აყრილი და დაბრეცილი ღობით იყო შემოღობილი, ნათიამ სახლს გახედა რომელიც არც საშინლად გამოიყურებოდა და გული უარესად ეტკინა.
სახლში გაწერის დღეს მიამ და ნიკამ ვერ გაბედეს ლალისთვის კითხვების დასვა უცნობ გოგონაზე, არადა ძალიან უნდოდათ ერთხელ და სამუდამოდ გარკვეულიყვნენ ამ ამბავში, ვერც სანდრო იპოვეს, ნათიაც განზრახ არიდებდა თავს, მათთან ამ თემაზე საუბარს და ორივე ძალიან დაძაბულები და გაღიზიანებულები იყვნენ.
-ალბათ სანდროს ნათესავია-ივარაუდა ანიმ -და ამიტომ უჭირთ თქვენთან ამ თემაზე საუბარი
-ნუ კაი სანდრო
არანორმალურია-ბრაზობდა მია-მაგრამ ნათიას ხომ შეუძლია რომ გვითხრას რა ჯანდაბა ხდება? ვინაა ის გოგო და რეუნდა ჩვენგან
-იცის რომ მარტო მისი ვინაობის გაგება ვერ დაგაშოშმინებთ და-ძმას, ვერ გაჩუმდებით და ათას კითვას დაუსვამთ - უთხრა ლაშამ მომღიმარი
სახით ცოლს -განსაკუთრებით კი შენ -სახე ალეწილ ცოლს მიაჩერდა
-ღმერთო რა აუტანელი ხარ-უთხრა მიამ ბრაზნარევი ტონით და ლაშას სიცილზე მასაც გაეცინა
-აი პროსტა-ნიკა გაოცებული მიაჩერდა მათ-შეხედე ამ ორ არანორმალურა-ცოლს შეხედა მომღიმარი სახით -რამდენი პრობლემა გვაქვს და ესენი კიდევ გიჟებივით იცინიან
-კაი რა... ნუ ხარ სანდროსავით უჟმური-მხარზე ხელი დაარტყა ლაშამ
-აი ისეთი შესაფერისები ხართ რომ სიყვებია არ მყოფნის-უთხრა ბრაზნარევი ტონით სიძეს და მიას მიაჩერდა -შენ მაინც რამ გაგაგიჟა?, კაი ეს სიძეა და კიდ.ა და შენ მია?-ამაზე კიდევ უფრო რომ აკისკისდა მია ნიკა მართლა გაბრაზდა -ნუ ორი არანორმალური-მხრები აიჩეჩა და სიგარეტს ნერვიულად მოუკიდა
-კაი რა ნიკა-გაუღიმა ანიმ ქმარს და კალთაში მჯდომი, ძილბურანში მყოფი ლილე
გულზე მიიმკრა -ნუ ბრაზდები, უბრალოდ ამ სტრესულ სიტუაციაში სხვაგვარად ვერ ვახერხებთ დამშვიდებას
-მე, დამშვიდების უფრო კარგი მეთოდი ვიცი საძინებელში-უთხრა ნიკამ გამომწვევი ტონით ცოლს და თვალებში
ჩააცქერდა, ანი ძალიან დაიძაბა როცა იქ მყოფების დაჟინეული მზერა მისკენ იქნა მომართული
-სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ-უთხრა მოგუდული ხმით და ქმრის დაჟინებულ მზერას გაექცა, ამაზე კი სამივეს სიცილი აუტყდა
-ანი ნუ იბუტები-თმაზე ხელი ჩამიუსვა, თავდახრილ რძალს მიამ და შეკივლა როცა ლაშამ მოულოდნელად ხელში აიტაცა, იმდენად დაიბნა და აირია რომ მაშინვე კისერზე შემოაჭდო ხელები შეშინებულმა
-საძინებელში დაᲛშვიდების იდეა მეც მომწონს-დაუჩურჩულა ლაშამ მომღიმარ ცოლს და სახლში შეიყვანა
-ლაშა ნუ სულელობ-თან ბრაზდებოდა მია თან ეცინებოდა
-ძალიან ხარ აღელვებული და მინდა
დაგაწყნარო-თავი იმართლა ლაშამ, საწოლზე ფრთხილად დააწვინა ცოლი და ზემოდან მოექცა
-ლაშა შეწყვიტე-უთხრა მისი შეხებით სუნთქვა აჩქარებულმა გოგონამ და თვალებში ჩააცქერდა ქმარს
-კარგი კარგი-გაეცინა ლაშას, მიას ალეწილი სახის შემხედვარეს და საწოლზე წამოჯდა, კარზე კაკუნის ხმამზე ორივეს გაეცინათ
-უკაცრავად-გაისმა ნიკას ხმა, კარას მიღმა -მიას ნათია ურეკავს და ...
-შემოდი-გასძახა ლაშამ და ნიკაც მომღიმარი სახით შევიდა ოთახში
-იქნებ იმ დარტყმულზე რამე გაიგო-ტეფონი გაუწოდა დას და ლაშას მიაჩერდა
-ნათია რამე გაიგე სანდროზე?-დაიძაბა მია
-ჰო ვიღაცის ტელეფონით დამირეკა მითხრა რომ კარგადაა
-სადაა? ვისთანაა? არ გითხრა?
-არა არაფერი არ უთქვამს მაგრამ კარგადაა, არ ინერვიულოთ
-აუ რა კარგი გოგო ხარ რომ დამირეკე-უთხრა მიამ და ნიკას ანიშნა ყველაფერი რიგზეაო -ნათია იმ გოგოს გამო გაგიჟდა ისევ?
-ჰო-უთხრა ნათიამ-ხვალ ყველაფერს მოგიყვები გპირდები, დღეს უბრალოდ...
-კარგი, შენი მესმის-უთხრა მიამ და მალევე გაუთიშა
-რა ჯᲜდაბაა?-გაბრაზდა ნიკა-ვინაა ის გოგო ასე რომ გიჟდება სანდრო?-იკითხა უფრო თავისთვის ვიდრე ვინემს მისამართით და ადგილზე გაშეშდა როცა ზურგს უკნიდან ლალის ხმა მოესმა
-ის გოგო მისი დაა
-რაა?-გაოცებისგან ლამის პირი დააღო ნიკამ
-მისი დაა?-აღმოხდა მიას და ცრემლები მოეძალა
-ვერ შევძელი მეთქვა-თქვა ლალიმ და მიას გვერდით საწოლზე ჩამოჯდა...- ეს ძალიან რთულია... მასზე ლაპარაკი ძალიან მიჭირს... ის ხომ იმ კაცის შვილია ვინც მე ცხოვრება დამინგრია...-აღმოხდა ლალის და ხმა ჩაუწყდა
-გთხოვ არ ინერვიულო-შეეხვეწა მია და დედას ჩაეხუტა -შენი გვესმის... სანდროსიც გვესმის...
-თავს საშინლად ვგრძნობ
-ნუ გეშინია-უფრო ძლიერად ჩაიკრა გულში ატირებული ლალი მიამ - თავს ნუ იტანჯავ, გთხოვ
-მე... მე ძალიან ცუდად ვარ მია-შეხედა საცოდავად ლალიმ მიას და ცრემლები გადმოაცვივდა
-ამის დედაც -გაბრაზდა ნიკა და ოთახიდან გავარდა და ანის შეეფეთა რომელიც შორი-ახლოს იდგა და ისმენდა ამ საუბარს-ლილემ დაიძინა?-ჰკითხა დაბნეულ გოგონას რომელიც თვალს ვერ აშორებდა ატირებულ დედა-შვილს
-ჰო-უთხრა ანიმ სევდიანი სახით
-მე უნდა წავიდე... აქ გაჩერება აღარ შემიძლია, გვიან მოვალ -უთხრა ბარაზნარევი ტონით ცოლს და ყელზე მიაწება ცხელი ტუჩები -არ ინერვიულო
-ნიკა-აღმოხდა თვალებაწყლიანებულ გოგონას
-ნუ ღელავ, მოვალ-სახეზე ხელი
ჩამოუსვა -უბრალოდ ახლა... ამ სახლში გაჩერება არ შემიძლია...
-კარგი-თავს მოერია ანი და ოდნავ დამშვიდდა
-მიყვარხარ-დაუჩურჩულა ყურში და ტუჩის კუთხეში აკოცა
-დალევ არა?-ჰკითხა ანიმ მოღუშული სახით
-ცოტას-გაუღიმა ნიკამ და გარეთ გავარდა, ლაშაც უკან მიჰყვა თავგზააბნეულ ბიჭს.
სანდრო მცხეთის სახლში ძალიან მთვრალი მივიდა, მაგრამ მაინც ეყო ძალა იმისთვის რომ კარადიდან ვისკის ბოთლი და ჭიქა გამოეღო, დივანზე დაჯდა, სასმლით პირამდე შეივსო ჭიქა და ტუჩებთან მიიტანა, კარგა ხნის ფიქრის მერე ერთი მოყუდებით დაცალა და დივნის საზურგეს მიეყრდნო, თან ისე რომ ცარიელი ჭიქა ხელში ეჭირა, თვალები დახუჭა, თუმცა თათიას ცრემლიან თვალებს ვერც ამჯერად გაექცა, ვერაფრით მოიშორა მასზე ფიქრი თავიდან...ვერაფრით შეძლო მისი ცრემლიანი, ნაცრისფერი სფეროების დავიწყება, რომელშიც უზომო სითბო, სიყვარული და ტკივილი ამოიკითხა... ერთხელ მხოლოდ ერთხელ შეეჩეხა პირისპირ, მხოლოდ ერთხელ ჩახედა თვალებში, მაგრამ ეს საკმარისი აღმოჩნდა მისთვის რომ თათიასადმი უცნაური, თბილი და მისთვის უცხო გრძნონები გასჩენოდა... მაგრამ არ უნდოდა, არ უნდოდა შეყვარებოდა... არ უნდოდა მისთვის და დაეძახა... არ უნდოდა იმ კაცის შვილის მიმართ პასუხისმგებლობა, სიყვარული და სითბო ეგრძნო, რომელმაც მისი ცხოვრება ჯოჯოხეთად აქცია...არ უნდოდა თათია მისი ცხოვრების ნაწილი გამხდარიყო, არ უნდოდა რომ კიდევ ერთხელ თვალებში ჩაეხედა მისთვის და შეჰყვარებოდა... რადგან ის იმ კაცის შვილი იყო ვინც ასე ძალიან სძულდა... ეზიზღებოდა... ვინც ბავშვობა წაართვა და ცხოვრება დაუმახინჯა. არ უნდოდა იმ კაცთან კიდევ რამე საერთო ჰქონოდა, რადგან დღემდე იმასაც ვერ ინელებდა რომ მის ძარღვებში მისი ცოდვილი სისხლი ჩქეფდა... -ამ ფიქრებს აყოლილი სიგიჟემდე მისული სანდრო ის ძლიერად უჭერდა ჭიქას აკანკებულ თითებს რომ ვერც კი გაიაზრა როგორ შემოეფშვნა ხელში, ვერც ტკივილი იგრძნო და ვერც ის გააცნობიერა თუ რა მოხდა, იმდენად ღრმად იყო ჩაძირული საკუთარ ფიქრებში რომ მხოლოდ მაშინ მოვიდა აზრზე როცა სისველე იგრძნო ხელზე, გაუაზრებლად გაუშვა ჭიქის ნამტვრევებს ხელი და ერთჯერადი ხელსახოცი მოიქცია მუჭში რომ სისხლდება შეწყვეტილოყო პატარა ჭრილობებიდან, თვალები დახუჭა უნებურად თავი უკან დივნის საზურგეზე დადო და რამდენიმე წუთში გაითიშა.
ნათიამ ვერაფრით შეძლო დამშვიდება, იმის მიაუხედავად რომ სანდრომ დაურეკა და ელაპარაკა მაინც ვერ დაწყნარდა, ხმაზე შეატყო რომ ძალიან ცუდად და უაზროდ მთრალი იყო, ყავა გაიკეთა და მისაღებში დივანზე დაჯდა, რადგან მოუსვენრად იყო და ღელავდა
-ნათია რა ხდება მშვოდობაა?-წყლის დასალევად ამდგარი ნინი შეკრთა როცა ნათია დაინახა
-კი მშვიდობაა, უბრალოდ ვერ ვიძინებ, სანდროზე ვნერვიულობ
-ხომ დაგირეკა და გითხრ კარგად ვარო?-დაიბნა ნინი და ვგერდით მიუჯდა დას
-ჰო, მაგრამ ვიცი რომ კარგად არაა და ვერც იქნება
-გინდა მასთან წასვლა?-ჰკითხ ნინიმ დაძაბული ტონით და თვალებში ჩააცქერდა დას რომლის გაფითრებული სახე კიდევ უფრო ფერმკრთალი ჩანდა ღამის სანათის თეთრი, სუსტი ნათების ფონზე
-არ ვიცი-მხრები აიჩეჩა ნათიამ და ცრემლები მოეძალა
-ნათია მეც და დედა არაფერს აღარ გაეუბებით, იმიტომ რომ შენ და სანდროს ზედმეტად დაახლოვდით და ვფიქრობთ რომ ის რაც თქვენ ორს შორის ხდება მარტო თქვენ გეხებათ! თქვენ უნდა გადაწყვიტოთ თქვენი ბედი, რომელიც მარტო თვენს ცხოვრებას კი არა უპირველესად მარიანას ცხოვრებას შეცვლის! შენ იცი რომ სანდრო სანდროა! იცი რომ ის ასეთია და რეალურად არ შეიცვლება! ვიცი რომ ცდილობს და რაღაც მართლა შეცვალა მაგრამ ის უბრალოდ ასეთია... არეული, რთული, უცნაური, თავისებური... ამიტომ ვფიქრობ ბევრი ფიქრის გარეშე უნდა მიიღო გადაწყვეტილება... თუ გიყვარს უნდა გიყვარს ისეთი როგორც არის...
-მიყვარს, ისეთი გიჟი და არანორმალური მიყვარს როგროიც არის ხომ იცი
-მაშინ მასთან წადი-გაუღიმა ნინიმ
-ჰო მაგრამ არ მითხრა სადაა
-მაგრამ შენ ხომ იცი სადაც
შეიძლება იყოს? -გაუღიმა ეშმაკურად ნინიმ და თვალებში ჩააცქერდა დას
-მგონი ვიცი-უთხრა ნათიამ სევდიანი ღიმილით
-მარიანაზე არ ინერვიულო მე მივხედავ დეიდას სიხარულს
-ნიცა? ორივეს როგორ მიხედავ? ხომ იცი ხანდახან მარიანა, ნიცაზე ჭირვეულია?-ხასიათზე მოვიდა ნათია
-ნიცას აკაკი მიხედავს, მე მარიანას-თვალი ჩაუკრა და ფეხზე წამოდგა -ბევრი ფიქრის გარეშე მიიღე გადაწყვეტილება, ხანდახან ასე უფრო სწორია-უთხრა და საძინებელში შეიკეტა. ნათია ფეხზე წამოდგა ყავა მოსვა, ჭიქა მაგიდაზე ფრთხილად დადო, გასასვლ კართან მივიდა, ბევრი ფიქრის გარეშე მოსაცმელს და ჩანთას დაავლო ხელი, კარი
ნელა გააღო და გარეთ გავიდა კიბეები სწრაფად ჩაირბინა გა ქუჩაში გასულმა ივრძნო როგორ აუჩქარდა გულის ცემა, როგორ გაუხშირდა სუნთქვა და ნელ-ნელა როგორ აუდუღდა სისხლი ძარღვებში.
სანდრომ დამძიმებული ქუთუთოები წვებით გაახილა, თავი იდნავ წამოსწია და თვალი მოატარა ოთახს, ბოლოსდაბოლოს რომ გააცნობირა სად იყო ისევ დახუჭა თვალები და თავი უკან გადასწია, მაგრამ ხელის ტკივილმა მოდუნების საშუალება არ მისცა და დივანზე დაჯდა, ხელს დააკვირდა, ცოტახნის ფიქრის მერე გაახსენდა რაც მოხდა და უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები, ფეხზე წვალებით წამოდგა რადგან სისხლში არეული ჭარბი ალკოჰოლის დოზა ჯერ კიდევ აკარგვინებდა წინასწორობას, სააბაზანო ოთახში შევიდა გაბრუებული, ხელი დაიბანა, წვალებით როგორღაც გადაიხვია და გამოვიდა, პერანგი გაიხადა რადგან სისხლის წვეთები იყო მასზე და ახალი მოიცვა თუმცა ღილების შეკვრა ვერ შეძლო და უკმაყოფილო სახით გავიდა ისევ მისაღებში დივანზე დაჯდა, საათს გახედა, თუმცა გაახსენდა რომ დიდი ხნის გაჩერებული იყო და მზერა ფანჯრებზე გადაიტანა საიდანაც უხვად იჭრებოდა გარე განათების კაშკაშა ყვითი სინათლე, სანდრო მოხვდა რომ შუა ღამე გაუხარდა, რადგან კიდევ მოსწრებდა დალევას და გამოძინებას, ვისკი დაისხა ახალ ჭიქაში და ნატკენ ხელს უკმაყოფილო სახით დააკვირდა რადგან სახვევი სწრაფად გაიჟღინთა სისხლით
-ამის დედაც-დაიღრინა და ჭიქას წამოავლო მეორე ხელი, ტუჩებთან მიიტანა და ადგზე გაშეშდა როცა ნაბიჯების ხმა მოესმა, კარისკენ გაიხედა და მზერა დაძაბა, გარე განათების სინათლე იქამდე ვერ აღწევდა და უჭირდა გაერჩია მისკენ მომავლის სახე, თუმცა რა თქმა უნდა იგრძნო ვინც იყო და გულმა გამალებით დაუწყო ცემა, სუნთქვა აუჩქარდა და იგრძნო ცხელმა სისხლმა როგორ გიჟურად იწყო დენა ძარღვებში, სასიამოვნო ეიფორიიდა მელევე გამოვიდა რადგან პირველი რაც შეამჩნია იყო ქუსლიანი ფეხსაცელი, რომლის ხმა პირდაპირ ტვინში უტყავდა, გაბრაზებული მიაჩერდა მის ფეხებს და ნელ-ნელა ააყოლა თვალი, რომელიც მოკლე, შავი, ტანზე მომდგარი კაბის კიდეზე შეაჩერა და ისე ჩაცალა სასმელი სავსე ჭიქა რომ წამით თვალი არ მოუშორები, ნათია ოდნავ დაძაბა მისმა მზერამ, მაგრამ არ შეიმჩნია და კიდევ უფრო მიუახლოვდა სასმლისგან თვალებ ჩაწითლებულ ბიჭს რომელმაც განზრახ ნელა და გამომწვევად ააყოლა თვალი მის სხეულს და ამჯერად მზერა მის ტუჩებზე შეაჩერა
-რატომ მოხვედი?-დაარღვია გამაყრუებელი სიჩუმე სანდროს სუნთქვა არეულმა ხმამ
-არ მინდოდა, რომ თავი მარტოდ გეგრძნო-უთხრა გამომწვევი ტონით გოგონამ და ჩანთა დივანზე დადო
-მხოლოდ ამიტომ?-ჩაეკითხა სანდრო და თვალი გოგონას მწვანე დანისლულ სფეროებს გაუშტერა
-გინდა, რომ კიდევ სხვა მიზეზიც იყოს?-ჰკითხა ირონია ნარევი ხმით, თითქოს განზარხ აღიზიანებდა თვაგზააბნეულ ბიჭს რომელიც ისედაც ძლივს ახერხებდა თავის მოთოკვას
-ნათია-დაუღრინა სანდრომ და ფეხზე წამოვარდა, წამში დაფარა მათ შორის არსებული მანძილი, წელზე ძლიერად შემოაჭდო აკანკებული ხელები და სხეულზე მიიკრო მომღიმარი გოგონა, რომელიც მისმა ქცევამ კი არ შეაშინ პირიქით უფრო ააღელვა და თავზა აუბნია -ნათია-დაიჩურჩულა საყვარელი გოგონას სახელი სუნთქვა არეულმა ბიჭმა და კიდევ
უფრო მეტად მიიწება სიფრიფანა გოგონას ათრთოლებული სხეული, ცხვირის წვერით კი მის შუბლს შეეხო, შემდეგ ცხელი ტუჩები მიაწება მის საფეთქელს და თავი ოდნავ უკან გასწია, რადგან ნათიამ ცივი თითები მის ყელს შეახო და ნელ-ნელა ჩაატარა მისი სხეულს თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია ყოფილი ქმრის ნაცრისფერი ამღვრეული თვალებისთვის -ჩემი
გაგიჟება გინდა?-ჰკითხა ჩავარდნილი ხმით ყოფილს ცოლს აღელვებულმა ბიჭმა, რადგან გოგონას სახეზე ამ ეტაპზე არავითარი ემოცია არ იკითხებოდა, რაც კიდევ უფრო აბნევდა და ძაბავდა მისი სიახლოვით გაგიჟებულ ბიჭს
-მიყვარახარ-მოულოდნელად დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან მომღიმარი სახით ნათიამ სახე ალეწილ ბიჭს და დაჟინებით ჩააცქერდა თვალებში, სანდრომ მაშინვე დაკარგა თავი და ნათიას წითელ ვნებიან ტუჩებს დააცხრა, ჰკოცნიდა მთელი გრძნობით, ემოციით, სიგიჟით, ვნებით, თავდავიწყებამდე მისული გონს მხოლოდ მაშინ მოვიდა, როცა ნათიას სახე ხელებში მოიქცია და კიდევ უფრო მეტად მიიწება მისი ტუჩები და როცა უნებურად ნათიამ მის ხელებს შეახო თავისი ათრთოლებული თითები, გააჟრჟოლა
-სისხლი გდის-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ გოგონას და ბიჭის ვნებიან ტუჩებს მოწყდა, სანდრომ მის სახეს ხელები მოაშორა და გაბრაზებული მიაჩერდა ნათიას რომელიც სამზარეულოში გავიდა და მალევე დაბრუნდა უკან პირველადი დახმარების ყუთით ხელში-დაჯექი-უბრძანა სანდროს და როგორც კი მისი სურვილი შეასრულა გაღიზიანებულმა ბიჭმა თავზე წამოადგა გოგონა უემოციო სახით და ჭრილობების დამუშავებას შეუდგა, რომელიც სულ რამდენიმე იყო და არც ისე ღრმა
-ასე რატომ იქცევი?-ჰკითხა როცა ჭრილობის დამუშავება დაასრულა ნათიამ და გადახვევა დაიწყო -ხომ იცი რომ თათია არაფერში არაა დამნაშავე? ხომ იცი რომ ის ისეთივე უდანაშაულოა იმაში რაც მოხდა და ხდება როგორც შენ? ასე რატომ ექცევი ან მას და ან საკუთარ თავს? გინდა რომ საკუთარ თავს მეტად ატკინო? გინდა რომ გული ურაესად გეტკინოს? დარწმუნებული ვარ რომ თათიას შენს გულში უკვე უკავია განსაკუთრებული ადგილი და მასზე უარის თქმით კიდევ უფრო იტანჯავ საკუთარ თავს
-ახლა თათიაზე ლაპარაკი არ მინდა-უთხრა სანდრომ ბრაზნარევი ტონით და როცა ნათია ხელის შეხვევას მორჩა, უშეშად გამოსტაცა-ახლა მხოლოდ შენზე შემიძლია ფიქრი-უთხრა არეული ხმით და მისკენ დახრილ გოგონას ჩამოყრილ თმას შეხვეული ხელის თითები ჩამოაყოლა
-გგონია მისგან გაქცევა და დალევა რამეს შეცვლის? -გაბრაზდა ნათია და გასწორდა
-ვიცი რომ არ შეცვლის
-მაშინ რატომ გაურბიხარ მასაც და საკუთარ თავსაც?-უთხრა უკმაყოფილო ტონით და დაიხარა, ყუთში ჩააწყო გამოყენებული ნივთები და დაიძაბა როცა სანდროს დაჟინებული მზერა იგრძნო
-შენ რატომ გამირბიხარ... ამაზე
იფიქორ ჯობია-გაბრაზდა სანდრო და ვისკის ბოთლს წამოავლო ხელი, ჭიქა პირამდე შეავსო და დივნის საზურგეს მიეყრდნო, თან ნათიას მიაჩერდა გამომწვევი მზერით, რომლის უზადო სხულს ნელ-ნელა ჩააყოლა თვალი, ნათია ოდნავ დაიძაბა, თუმცა მოწონდა კიდეც სანდროს ეს მდგომარეობა... რაღაც სასიამოვნო გიჟურმა გრძნობამ დაურბინა მთელს სხეულში იმის გააზრებაზე, რომ სანდროს მისი სიხლოვეც კი უბრალოდ აგიჟებდა, თავს აკარგვინებდა, გაეღიმა, რადგან იგრძნო, იგრძნო როგორ სჭირდებოდა ახლა სანდროს მისი შეხება, როგორ არეული და დაკარგული იყო გრძნობებში მხოლოდ იმიტომ რომ ის მის გვერდით იყო, სანდრო მოულოდნელად თვალებში ჩააცქერდა მომღიმარ გოგონას, თითქოს იგრძნო როგორ ტკბებოდა ნათია მისი წვალებით და ძალიან გაბრაზდა, ბრაზისა და მრისხანებისგან ხელები მომუშტა და დაუღრინა
-წადი-აღმოხდა სახე ალეწილ ბიჭს და წინ წამოიწია რომ ვისკის ჭიქა აეღო ხელში თუმცა ნათიამ მისკენ წადგა ნაბიჯი და მასსა და მაგიდას შორის მოექცა, რომელზეც ვისკის ბოთლი და ჭიქა იდგა, სანდრო საშინლად გააღიზიანა ნათიას ქცევამ და ნელ-ნელა ააყოლა თვალი მის სხეულს
-მჭირდები-უთხრა სანდრომ ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია თავზე წამომდგარი ყოფილი ცოლისთვის რომელიც მის ფეხებშორის მოექცა
-ვიცი-უთხრა ნათიამ და სუნთქვა შეეკარა როცა მოულოდნელად სანდრო ფეხზე წამოდგა და უხეშად შემოაჭდო ხელები წელზე და მის ტუჩებს დააცხრა, როცა როგორცღაც მოწოლილი ვნებები ოდნავ დაცრა და ერთმანეთის ტუჩებს მოწყდნენ სუნთქვა აჩქარებულები სანდრო თვალებში ჩააცქერდა ყოფილ ცოლს და დაუჩურჩულა -მინდა რომ ჩემთან დარჩე.... მინდა რომ ჩემი გახდე, მინდა რომ შეგეხო-უთხრა სუნთქვა არეულმა ბიჭმა და კიდევ უფრო მეტად მიიწება საყვარელი გოგონას ათრთოლებული სხეული, ნათია წამით დაიკარგა, დაიბნა და დაიძაბა რადგან იცოდა სანდროს ეს სიტყვები რასაც ნიშნავდა იცოდა, რომ ის მისგან მხოლოდ ერთ ღამეს კი არა, მის მთელს სიცოცხლეს ითხოვდა, მის სულს ითხოვდა, მის გონებას, გულს და სხეულს, ნათია ოდნავ
აირია -ამდენს ტყუილად ფიქრობ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან სუნთქვა არეულმა ბიჭმა და გონს მოიყვანა აზრებდაფანტული გოგონა -მაინც აღარ გაგიშვებ-უთხრა გამომწვევი ტონით და მის ყელს მიწვდა, ნათიამ არაფერი უპასუხა, თვალები დახუჭა და თავი ოდნავ უკან გადასწია, სანდერო ნელ-ნელა ქვემოთ ჩაუყვა და თან სველი კოცნის კვალი დაუტივა, ნათიამ თმებში შეუცურა ათრთოლებული თითები და უფრო მეტად მიიწება მისი ვნებიანი ტუჩები აცახცახებულ სხეულზე, სანდრომ საბოლოოდ დაკარგა თავი ნათიას ამ ქმედებაზე და თავშეუკავებლად შეუცურა კაბის ქვეშ ხელი, ნელ-ნელა ააყოლა მის სხეულს და ტუჩებზე დააცხრა, ნათიამაც საბოლოოდ დაკარგა თავი და მისი გახსნილი პერანგის საყელო მხებისკენ დააცურა და გახადა, რასაც მაშინვე მოჰყვა სანდროს გიჟური ქცევა, ნათია ხელში აიყვანა და საძინებელში წაიყვანა თან ისე რომ მის ტუჩებს წამით არ მოშორებია, საწოლზე ფრთხილად დააწვინა და ზემოდან მოექცა, სულ ერთი წამით ორივე ისევ დაიკარგა, წარსულში გადავარდა და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდნენ ერთმანეთს თვალებში, სანდროს ნათიას შეხების სურვილი მთელი ეს დრო უბრალოდ აგიჟებდა, თავს აკარგვინებდა, ჭკუიდან გადაჰყავდა, ხანდახან უბრალოდ იშლებოდა მასზე ფიქრში, მაგრამ ახლა როცა ეხებოდა უცნაური განცდა ჰდაეუფლა, შეეშინდა , ძალიან შეეშინდა ეს ბოლო შეხება არ ყოფილოყო და ნათია საბოლოოდ არ დაეკარგა, თუმცა ეს წამიერი არევა ისევ ნათიას შეხებამ გააქრო როცა ცივი თითები მან მის ხეულს ჩააყოლა და შარვლის კიდეს ნელ-ნელა გააყოლა