სანდრო ლამის შეშალა იმაზე ფიქრმა, რომ ნათია ისევ წავიდა, ისევ მიატოვა, ისევ უარი თქვა მასზე, ბრაზისა და მრისხანებისგან აკანკალებული ხელები ძლიერად მომუშტა და შემოსასვლელში დადგმულ სარკეს გამეტებით დაარტყა, რადგან მასში საკუთარი უსუსური, უბედური, საცოდავი, გაბოროტებული და შეშლილი ანარეკლი დაინახა, ზიზღის გრძნობა შეეპარა ისევ გულში რომელიც წვეთ-წვეთად და ნელ-ნელა ისევ მთლიანად მოედო მის სხეულს, სულს და გონებას, დალეწილი სარკის ნამსხვრევები იატაკზე ხმაურით დაეცა და მიმოიფანტა, სანდრო ზიზით დააჩერდა სარკის დიდ ნამსხვრევს რომლიდანაც კარგად დაინახა საკუთარი საზიზღარი ანარეკლი რომელიც მისი გაჭრილი ხელიდან წამოსულმა წვეთ -წვეთად ჩამოსილულმა ცხელმა სისხლამ დაფარა, სანდრო აირია, უცბათ ვერ გააცნიბიერა რა ხდებოდა და ისეთი შეგრძნება დაეუფლა თითქოს დაიკარგა, თითქოს ნაწილებათ დაიშალა, გონება დაებინდა და თვალთ დაუბნელდა რამდენიმე წამის განმავლობაში, ბოლოს ისევ ტკივილის საშინელმა შეგრძნებამ მოიყვანა გონს და ხელის ღრმა ჭრილობას დააცქერდა რომლიდანაც სწრაფად მოედინებოდა მუქი ფერის ცხელი სისხლი, ტუჩები უკმაყოფილო სახით დაბრიცა და შემოსასვლელ კარს მიაჩერდა არეული თვალებით, მისი ფიქრი გონება, სული და გული ისევ ნათიასკენ იქნა მომართული, იმდენად გააგიჟა მასზე ფიქრმა რომ მოულოდნელად დაიღრიალა
-არა, არა!... ასე ვერ წახვიდოდი ვერ მიმატოვებდი-" იყვირა ბოლო ხმაზე გაცოფებულმა და მაგიდაზე დალაგებული ნივთები ეცა ყველაფერი ძირს გადმოყარა თუმცა ამანაც რომ ვერ დაამშვიდა სხვა მსხვრევად ნივთებს ეცა და იქმადე ლეწავდა სანამ ოდნავ არ დაშოშმიმდა თუმცა ნათიაზე ფიქრს თავიდან ვერ იშორებდა, უბრალოდ ჭკვიდან გადაჰყავდა იმ აზრს რომ ნათია ისევ წავიდა, ისე წავიდა როგორც მაშინ როგორც მის დაბადების დღეზე... რომ ხელმეორედ დაკარგა საყვარელი გოგონა, რომ მან, მასზე და მის სიყვარულზე უკვე მეორედ თქვა უარი
-ამის დედასაც შევ.ცი-იღრიალა ბოლო ხმაზე და ფეხმორყეულ სკამს წამოავლო ხელი, სწორედ ამ დროს სახლის კარი გაიღო , თუმცა გაცოფებულმა ბიჭმა ვეღარ მოახერხა მოეთოკა თავი და გამეტებით შეახეთქა კედლეს,დალეწილი სკამი ნაწილებათ დაიშალა და იატაკზე ხმაურით დაეხეთქა, იმ წამს სახლში შესული ნათია ადგილზე გაიყინა და შეშინებული მიაჩერდა დალეწილ სკამს, შემდეგ კი არეული მზერა სანდროზე გადაიტანა, მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა და ორივე უცნაურად დაიძაბა, ბიჭის მზერით დამფრთხალ გოგონას უნებურად გააჟრჟოლა და თავი დახარა რადგან ვერ გაუძლო მის მწველ მზერას , სანდრომ გაჭრილ ხელზე ერთჯერადი ხელსახოცი გადაიხვია და კვლავ ცოლს მიაჩერდა არეული თვალებით, გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა ოთხაში, რომელიც თითქოს უსასრულოდ გაიწელა იმ რამდენიმე წამში განმავლობაში სანამ გონს არ მოვიდა ორივე
-შენ...დაბრუნდი-აღმოხდა სახე ალეწილ ბიჭს და მასსა და ნათია სშორის არსებული მაძილი წამში დაფარა მისი სახე ხელებში მოიქცია და ტუჩებზე დააცხრა, ეს იმდენად მოულოდნელი და გიჟური კოცნა იყო რომ ნათია ისევ აირია
და დაიკარგა -მართლა დაბრუნდი?-დაუჩურჩულა თვალდახუჭულმა სანდრომ და მის ტუჩებს მიწვდა ისევ
-არც არსად წავსულვარ-უთხრა დაბნეული ტონით გოგონამ როცა, როგორც იქნა თავგზააბნეული ბიჭი მის ტუჩებს მოწყდა და საშინლად დაიძაბა როცა სანდრო ამღვრეული ჩაწითლებული თვალებით ჩააცქერდა მწვანე დანისლულ სფეროებში
-ვერც წახვალ-უთხრა ბრაზნარევი ტონით სანდრომ და წელზე ძლიერად შემოაჭდო ხელები -არ გაგიშვებ, არასდროს გაგიშვებ! ...გესმის რას გეუბნები?-დაუღრინა და უფრო ძლიერად მიიკრო სხეულზე -შენ ჩემი ხარ! ჩემი პირადი საკუთრება ხარ!
-არსად წასვლას არ ვაპირებ-უთხრა კარგახნის სიჩუმის მერე ნათიამ და მზერა გაუსწორა მის ნაცრისფერ ჩამქრალ სფეროებს
-სად იყავი?-ჰკითხა ბრაზნარევი ტონით სახე ეწილმა ბიჭმა, კარგა ხნის ფიქრის მერე ცოლს და ტუჩის კუთხეში აკოცა -გინდა რომ საბოლოოდ შემშალო?
-გეგონა წავედი?-გამომწვევი ტონით ჰკითხა ნათიამ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში
-ჰო მეგონა-უთხრა ჩურჩულით სანდრომ და ძალიან გაბრაზდა როცა ნათიას ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა
-ამიტომ დალეწე ყველაფერი?-ჩაეკითხა გოგონა კმაყოფილი ტონით და სახლი მოათვალიერა
-ნათია-დაუღრინა სანდრომ და კიდევ უფრო მჭიდროდ მიიკრო სხეულზე საყვარელი გოგონას საფრიფანა სხეული -ნუ მაგიჟებ-უთხრა გამაფრთხილებელი ტონით და მის ყელს მიაწება ცხელი ტუჩები -ნუ მეთამაშები-უთხრა არეული ხმით და ნელ-ნელა ქვემით ჩაუყვა
-ჭრილობას დაგიმუშაბევ-უთხრა მომღიმარი სახით გოგონამ და მისი ხელები წელიდან მოიშორა, სანდრო არ შეეწინააღმდეგა და უფლება მისცა მისთვის გვერდი აევლო, ნათიამ ნელა გაიარა დალეწილი ნივთების ნამსხვრევებს შორის და გაეღიმა როცა სანდროსკენ მოიხედა, რომელიც ძალიან გაბრაზებული და არეული თვალებით უყურებდა მის ქუსლიან ფეხსაცმელს, ბიჭმა იგრძნო გოგონას დაჟინებული და გამომწვევი მზერა ამიტომ თვალი ააყოლა მის სხეულს და თვალი გაუშტერა გოგონას აციმციმებულ თვალებს, ნათია უკუ სვლით წავიდა სამზარეულოსაკენ და ტკბებოდა სანდროს ალეწილი სახის ყურებით რომელსაც მისი ქუსლიანი ფეხსაცის ხმა პირდაპირ ტვინში ურტყავდა, ბიჭი მაშინვე წყობრიდან გამოიყვანა გოგონას ქცევამ, წამში დაფარა მათშორის არსებული მანძილი და მკავებში მოიმწყვდია
-ასე განზრახ იქცევი არა?-ჰკითხა ბრაზნარევი ტონით და უარესი დაემართა როცა ნათიას ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში -გრძნობ არაა? გრძნობ როგორ საშინლად მოქმედებ ჩემზე და შენ ეს მოგწონს!-უთხრა არეული ხმით და კედელთან მიიმწყვდია
-შენ ბრალოდ...-დაფიქრდა ნათია- არანორმალური ხარ-დაასკვნა და მის ტუჩებს შეახო თლილი თითები, რომელიც ძალიან ნელა და გამომწვევად ჩაატარა მის სხეულზე შარვლის კიდემდე, სანდროზე ისე იმოქმედა მისმა ამგვარმა ქცევამ რომ მაშინვე დაკარგა თავზე კონტროლი და ხელში აიტაცა აკივლებული გოგონა, საძინებელში შეიყვანა და ზემოდან მოექცა
-ასე თუ მოიქცევი ხოლმე და ჩაიცვამ იცოდე-დაუღრინა სანდრომ და სხეულის მთელი სიმძიმით დააწვა მისი სიახლოვით გაბრუებულ
გოგონას- რომ საძინებლის იქით ვერ გადადგამ ნაბიჯს...-დაუჩურჩულა ბრაზნარევი ტონით ზედ ტუჩებთან და მის ყელს მიაწება ცხელი ტუჩები
-ჯობია შეეგუო რადგან ზუსტად ასე მოქცევას და ჩაცმას ვაპირებ ხოლმე -უთხრა ნათიამ გამომწვევი ტონით და თმებში ხელი შეუცურა
-მართლა?-შეიცხადა სანდრომ და თავი ასწია
-არ მოგწონს?-გულწრფელად გაიოცა ნათიამ და გაეცინა როცა სანდრომ თითები მის თითებში ახლართა და თავს ზემოთ დაუჭირა
-ნათია ნუ მაღიზიანებ-უთხრა ბრაზნარევი ტონით და მის ტუჩებს მიწვდა, მოულოდნელად მოწყდა და თვალებში ჩააცქერდა -სად იყავი? წეღან არ მიპასუხე
-ყავა ვიყიდე, ხომ იცი დილით რომ არ დავლიო ვერ ვძლებ-უპასუხა სუნთქვა აჩქარებულმ გოგონამ და გაეცინა სანდრომ უკმაყოფილო სახით რომ დაბრიცა ტუჩები
-ეს იგი ყავა?!-გაიმეორა ბრაზნარევი ტონით სანდრომ და მწარედ გაეცინა
-ჰო სამწუხაროდ Მხოლოდ ჩემს ერთ ჭიქა ყავას შეეწირა შენი ხელი, სარკე და კიდევ
უამრავი ნივთი -უპასუხა მშვიდი ტონით ნათიამ.
მარიანას სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა როცა ნინიმ სახლის კარი გააღო და დედიკო და მამიკო ხელიხელჩაკიდებული დაინახა, გიჟივით გაქანდა მათკენ, ნათიამ მაშინვე ხელში აიყვანა შვილი და
ძლიერად ჩაიკრა გულში , როცა დედიკო მოისიყვარულა ახლა მამიკოსკენ გადაიწია, სანდრომაც მაშინვე ხელშკ აიტაცა და გულში ჩაიკრა აკისკისებული გოგონა, თან სახე დაუკოცნა.
ნანას ცრემლები მოეძალა როცა ნინიმ დაურეკა და უთხრა რომ სანდრომ ნათია და მარიანა სახლში წაიყვანაო
-ვიცოდი, ვიცოდი რომ ასე იქნებოდა-ხმა გაებზარა ნანას -იმ წუთიდან ვიცოდი როცა პირველი შეტყობინება გამოუგზავნა ნათიას
-დედა გთხოვ არ ინერვიულო-შეეხვწა ნინი-იცი რა ბედნიერები იყვნენ?-უთხრა თვალებაწყლიანებულმა გოგონამ
-ღმერთმა ქნას სულ ბედნიერები იყვნენ შვილო
-ნუ ნერვიულობ, ვიცი რომ სანდრო არანორმალურია და ნერვიულობის მიზეზი გაქვს, მაგრამ ხომ იცი ცდილობს რომ შეიცვალოს... ნათიას გამო მგონია რომ ნამდვილად შეიცვლება... რაღაცას მაინც შეცვლის თავის ხასიათში
-მგონია რომ ძალიან აჩქრდა ნათია-მაინც ვერ მშვიდდებოდა ნანა -სანდრო სანდროა ხომ იცი
-ვიცი დედა როგორ არ ვიცი, მაგრამ კიდევ თუ შეცდომას დაუშვებს ეს იქნება მისი გააზრებული და განზრახ დაშვებული შეცდომა და ნათია აღარასოდეს აპატიებს დამიჯერე, ორჯერ დაშვებული ერთი და იგივე შეცდომა... შეცდომა კი არა, ეს უკვე გააზრებული ბოროტებაა
-იმედია შეძლებენ რომ მშვიდად და ბედნიერად იცხოვრონ, მე მხოლოდ ეს მინდა ხომ იცი
-ჩამო თბილისში და ვესტუმროთ მერე
-ჯერ ცოტა აზრზე მოვიდნენ და ჩამოვალ დედას ბედნიერებავ, ნიცა დამიკოცნე-უთხრა ნანამ და გაუთიშა.
მია ცრემლებად დაიღვარა როცა სახლის კარი გაიღო და სანდრო შევიდა ნათიასთან ერთად ხელ ჩაკიდული, მეორეში ხელში გულზე მიკრული მარიანათი
-მესიზმრება? -იკითხა ატირებულმა გოგონამ და მთელი ძალით ჩაეხუტა ნათიას რომელმაც თავი ვერ შეიკავა და მისი შემყურე თავადაც ატირდა.
ლალი სანდროს უყურებდა და გული სიხარულით ევსებოდა რადგან მის თვალებში პირველად ხედავდა უსაზღვრო ბედნიერებას რომელიც მის გულში გამეფებულ ყველა ბნელ გრძნობას სძალავდა ახლა ამ წუთებში, მილოცვა გადაკოცვნის მერე სუფრა გაშალეს და მაგიდას მიუსხდნენ, ლალი შორიდან ადევნებდა თვალს შვილებს და ცრემლებად იღვრებოდა, რადგან როგორც იქნა მის ყველა შვილს ბედნიერება ეღირსა, რადგან მათ... სამივეს გვერდით ჰყავდა საყვარელი ადამიანი, რომელებიც თავისი არსებობით მის შვილებს უზომო, უსაზღვრო ბედნიერებას ანიჭებდნენ. მათი სიმშვიდე და ბედნიერება მანქანის გამაყრუებელი სიგნალის ხმამ დაარღვია, ბიჭები გარეთ გავიდნენ და გაოცდნენ როცა ეზოში ილია და ვაჩე შევიდნენ
-ვა ვა რა ხალხი-გაეცინა ნიკას და გადაკიცნა დაუპატიჟები სტუმრები, შემდეგ კი ლაშამ და სანდრომ გადაკოცნეს
-იქით კვირას არ აპირებდით ჩამოსვლას?-გაოცდა ლაშა
-ჰო მაგრამ საქმეს ასე დასჭირდა-მხრები აიჩეჩა ილიამ და ვაჩეს მიაჩერდა
-მშვიდობა გაქვთ?-დაიბნა ლაშა
-სადაც ვაჩეა იქ სიმშვიდეს რა უნდა ძმაო-გაეცინა ილიას და მხარზე ხელი დაარტყა მომღიმარ ბიჭს
-მოხდა რამე?-ჩაეკითხა ლაშა და ვაჩეს მიაჩერდა ილიამ რომ არაფერი უპასუხა
-პატარა აუგებრობას ჰქონდა ადგილი -თქვა ვაჩე და გაეცინა ილიას ალეწილი სახის შემხედვარეს
-პატარა გაუგებრობა?-გაცეცხლდა ილია, შენს გამო შეიძლება თურქეთში ფეხი ვეღარ ჩავადგა
-ჰა ეხლა მოყევით რა მოხდა-დაინტერესდა სანდრო
-ვერ ვხვდები კარის მეზობელი როგორ შეიძლება ასე ჰგავდნენ ერთმანეთს სისულელეების კეთებაში-უთხრა ილიამ ბრაზნარები ტონით სანდროს და თვალებში ჩააცქერდა ჯერ მას მერე ვაჩეს
-რა ჩაიდეინე იმისთანა რომ ასე გააგიჟე ეს უემოციო კაცი?-შეიცხადა სანდრომ და კარის მეზობელს მიაჩერდა გაოცებული და ვაჩეს სიცილზე უარესად გაბრაზდს ილია
-მერე მოგიყვებით-უთხრა ბრაზნარევი ტონით ბიჭებს და სახლისკენ გაემართა.
-ილია ნათლია-წამოიყვირა მარიანამ და სახლიდან გავარდა, გიჟივით გაქანდა მისკენ და ჩაეხუტა დახრილ ბიჭს რომელმაც მაშინვე ხელში აიტაცა გახარებული გოგონა
-ნათლიას სილამაზე -ილიამ ლოყები დაუკოცნა დასვა და პარკები გაუწოდა -ეს საჩუქრები შენ და ლილეს მოგიტანეთ-გაუღიმა და თვალი ჩაუკრა
-მაგარია-აღმოხდა აღფრთოვანებულ მარიანას და სახლში გახარებული შევარდა, ილიას და ვაჩეს მულოდნელმა დაბრუნებამ საქართველოშო ყველა გააოცა, მიამ ათასი კითხვა დაუსვა მათ მაგრამ ვერფრით ათქმევინა რა მოუხდათ თურქეთში, სუფრასთან რაღაც უცნაური და უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა
-აუ ბიჭებო კინაღამ დამავიწყდა თქვენთვის მაგარი საჩუქარი მაქვს -თქვა ვაჩემ მომღიმარი სახით და ფეხზე წამოდგა
-ვიცი მე შენი საჩუქარი-გაბრაზდა მია
-შენ ნუ ერევი-გააჩუმა ნიკამ და ვაჩეს გარეთ გაჰყვა
-ძაან მიხარია რომ ისევ ერთად ხართ-უთხრა ილიამ ცოტა არიყოს და დაბნეულ ცოლ-ქმარს -ცუდ დროს კი შემოვეჭერით სახლში მაგრამ...
-შენც ამ ოჯახის წევრი ხარ ხომ იცი-გაუღიმა სანდრომ და მხარზე ხელი დაარტყა მეგობარს
-ძაან გვინდოდა მე და იმ არანორმალურს თქვენი ნახვა და იმიტომ შემოგეჭერით ასე დაუპატიჟებლად -თავი იმართლა ილიამ
-კარგი რა ილია-გაუღიმა ლალიმ - მარიანას ნათლია ხარ შენ, ვაჩე კიდევ ჩვენი კარის მეზობელია, ერთად გაიზარდეთ, რაა მოსარიდებელი? ერთი ოჯახი ვართ შვილო
-მადლობა ლალი დეიდა-გაუღიმა ილიამ და კარში შემოსულ ნიკას და ვაჩეს გახედა რომლებიც გიჟებივით იცინოდნენ
-ვაჩე იცოდე მოგკლავ-გაბრაზდა მია როცა მათ ხელში ვისკის ბოთლები დაინახა
-ეს ვისკია რა ათრობს -გაუღიმა ვაჩემ და თვალი ჩაუკრა სახე ალეწილ გოგონას
-აუ რაა-აბუზღუნდა მია-ამათ კიდევ ეგ უნდა?
-ესენი დალევის გარეშეც გიჟები არიან-თავი იმართლა ვაჩემ და სანდროს გაუწოდა ბოთლი გასახსნელად, ნათია რომელიც მთელი ეს დრო ჩუმად იჯდა ანის გვერდით და მოვლენების ასეთ გიჟურ განვითარებას მომღიმარი სახით ადევნებდა თვალს ცოტა დაიძაბა
-აუ ახლა არ დალიოთ რა-შეეხვეწა მია მათ მაგრამ ისე იყვნენ ბიჭები ერთმანეთის ნახვით აჟიტირებულები და სანდროს ამბით რომ ჭიქას ჭიქაზე ცლიდნენ. ნათიამ არაფერი უთხრა სანდროს, მაგრამ ბიჭმა მის მზერაში დაიჭირა ის შიში და ღელვა, რომელიც გოგონას თვალებს მუდამ თან სდევდა, ამიტომ თავშეკავებულად დალია, იმის მისუხედავად რომ სტუმრები საკმაოდ გვიან წავიდნენ.
სანდრო აივანზე, აივანზე სკამზე იჯდა და სიგარეტს მშვიდად ეწეოდა, თან მომღიმარი სახით უყურებდა დაძაბულ ცოლს, რომელიც აივნის მოაჯირს ზურგით მიყრდნობოდა და განზრახ ჯიუტად არიდებდა მზერას, ქმრის სასმლისგან ჩაწითლებულ ამღვეულ თვალებს, გამაყრუებელი სიჩუმე დაარღვია ბიჭის სუნთქვა არეულმა ხმამ
-ნათია მოდი ჩემთან-უთხრა გამომწვევი ტონით სანდრომ ცოლს და როცა დაბნეულმა გოგონამ მზერა მის ნაცრისფერ აციმციმებულ სფეროებს გაუშტერა გააჟრჟოლა -მოდი -გაუმეორა სანდრომ და როცა ნათია მიუახლოვდა თავის ფეხზე ანიშნა აქ დაჯექიო,გოგონა ცოტა დაიბნა თუმცა მის სურვილს დაემორჩილა, სანდროს ფეხებშორის მოექცა და დაჯდა -იცი რამდენი ღამე გამითენებია აქ, ამ საკამზე მჯდომს შენზე ფიქრში?- უთხრა უცნაური ხმით და სიგარეტი ნახევრად ჩამწვარი ღერი ტუჩებშორის მოიქცია, ნათიამ მწვანე ჩამუქებული სფეროები მიანათა ქმრის ნაცრისფერ დანისლულ თვალებს და დაიძაბა -ახლა როცა აქ ხარ და გეხებია მეშინია, მგონია რომ მეჩვენები და გაქრები-უთხრა ჩავარდნილი ხმით და სახეზე ჩამოყრილი თმა მხარს უკან გადაუწია თან ისე რომ ოდნავ, სულ ოდნავ შეეხო მის ცივი თითები გოგონას ყელს -მე შენ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ
ნათია-უთხრა არეული ხმით სანდრომ და მერე ღერს მოუკიდა -მინდა რომ მენდო, მინდა რომ ჩემი გჯეროდეს, მე ეს ძალიან მჭირდება ახლა-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და მის შიშველ მხარს მიაწება ცხელი ტუჩები
-შენი მჯერა, გენდობი და რაც მთავარია მიყვარხარ სანდრო-გაბედა ხმის ამოღება ნათიამ და თვალი გასწორა ქმრის არეულ თვალებს -სწორედ ამიტომ ვარ აქ, ამ სახლში შენს გვერდით და მქვია ისევ შენი ცოლი!
-მიყვარხარ-უთხრა მომღიმარი სახით სანდრომ ცოლს, ხელი გადახვია და მის წითელ ვნებიან ტუჩებს დაეწაფა
-სანდრო-აღმოხდა სუთქვა არეულ გოგონას როცა მოწოლილი ვნებები ოდნავ დაცხრა ართმანეთის ტუჩებს მოწყდნენ
-Ნათია მაგიჟებ-უთხრა გამომწვევი ტონით ბიჭმა და ხელი მის მიწებებულ მუხლებშორის შეაცურა და ნელ-ნელა ზემოთ ააყოლა იმ დონემდე რომ კაბის კიდეც აჰყვა მის ხელს