იმის მიუხედავად რომ ამ მომენტისთვის სანდრო ძალიან მშვიდი და ადეკვატური იყო, მისი ყოველი სიტყვა და ქმედება კი მოზომილი, ნათია მაინც დაძაბული იყო და ღელავდა, სანდრომ რა თქმა უნდა იგრძნო ამ მომენტისთვის ნათიას გულში გამეფებული შიში და ცოტა აიჭრა, თუმცა მაქსიმალურად მოთოკა თავი და სცადა დამშვიდებულიყო რომ უარესად არ დაეძაბა ისედაც დამფრთხალი გოგონა, ამიტომ ხელი მოაშორა მის ფეხებს და მესამე ღერს მოუკიდა ნერვიულად, ძალიან ეცადა მაგრამ თავი ვერ შეიკავა, ნათიას მიკაპზე მოჰკიდა ხელი და თავი თავისკენ მიატრიალებინა, რადგან დაბნეული გოგონას მზერა, მაგიდაზე იდაყვდაყრდნობილი სანდროს ხელზე ჰქონდა მიყინული და უცნაური მზერით უყურებდა როგორ აწვალებდა ის თითებშორის მოქცეულ სიგარეტის ანთებულ ღერს
-რაზე ფიქრობ?-ჰკითხა მოულოდნელად დაბნეულ გოგონას რომელიც არეული თვალებით მიაჩერდა ქმარს
-შენზე-უთხრა ნათიამ გულწრფელად და გაეღიმა
-თუ წარსულზე?-ჩაეკითხა სანდრო და იგრძნო როგორ გადაუარა ნათიას შიშის და ზიზღის ტალღამ
-სანდრო მე-დაიწყო ნათიამ და გაჩუმდა როცა ბიჭმა ცივი თითები ტუჩებზე მიადო, გოგონა ძალიან დაძაბა ქმრის დაჟინებულმა მზერამ და მაშინვე გაექცა მის თვალებს
-ფიქრობ რომ მე ისევ მოძალადე ნაბიჭვ.რი ვარ?-ჰკითხა კარგა ხნის სიჩუმის მერე სანდრომ და მზერა ცოლის პროფილს გაუშტერა -თუ ფიქრობ რომ ისევ არკომანი არაკაცი ვარ?
-ასე არ ვფიქრობ-უთხრა ნათიამ და მზერა გაუშტერა მის ჩაწითლებულ თვალებს
-მაგრამ შენ ჩემი ისევ გეშინია ნათია, ამას ვგრძნობ-უთხრა სანდრომ ბრაზნარევი ტონით და სახეზე ჩამოყრილი თმა ძალიან ნელა და ფრთილად ყურსუკან გადაუწია
-უბრალოდ ვნერვიულობ სულ ესაა-გაუღიმა ნათიამ და მისი სახე ხელებში მოიქცია, მიხვდა რომ სანდროზე ძალიან მოქმედებდა მისი ყოველი სიტყვა, ქცევა და ქმედება, მიხვდა რომ რამდენჯერაც შეეშინდებოდა, უკან დაიხევდა და აირეოდა იმდენჯერ ატკენდა სანდროს გულს, იმდენჯერ გაანადგურებდა და თავს ყველაზე საშინელ ადამინად აძნობინებდა, ამიტომ ძალა მოიკრიბა დამშვიდდა და თვალებში თამამად ჩააცქერდა -ადრე მართლა ასე ვფიქრობდი შენზე სანდრო...-უთხრა გულწრფელად ნათიამ რადგან გრძნობდა რომ სანდროს ისევ ტანჯავდა წარსულში დაშვებული საშინელი შეცდომები -უარესებსაც ვფიქრობდი და ძალიან მეშინოდა შენი -უთხრა ჩურჩულით თან ისე რომ მის გაფითრებულ ტუჩებს სულ ოდნავ შეახო თავისი ვნებიანი წითელი ბაგეები, სანდროს მაშინვე სუნთქვა შეეკრა და წელზე შემოაჭდო ათრთოლებული ხელი
-ახლა?-ჰკითხა ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია მისი მწვანე აციმციმებული სფეროებისთვის
-ახლა აქ ვარ, შენთან ვარ და შენი ვარ, იმიტომ რომ ძალიან მიყვარხარ სანდრო-დაუჩურჩულა ნათიამ და თვალები დახუჭა - შენზე უარის თქმა არ შემიძლია სანდრო რადგან ძალიან მიყვარხარ და მჭირდები... გესმის რას გეუბნები?-თვალები გაახილა და სანდროს არეულ ნაცრისფერ ჩამქრალ სფეროებში ჩააცქერდა
-იდესმე მაპატიებ? ოდესმე დაივიწყებ?-ჰკითხა კარგა ხნის სიჩუმის მერე ჩავარდნილი ხმით ბიჭმა
-უკვე გაპატიე, მაგრამ არ ვიცი ოდესმე შევძლებ თუ არა დავიწყებას...მაგრამ რაც მთავარია შენი მჯერა, გესმის? მჯერა შენი სიყვარულის და გენდობი-უთხრა გულწრფელად სუნთქვა აჩქარებულმა გოგონამ და მის ტუჩებს მიაწება ცივი ტუჩები, სანდრომ მაშინვე დაკარგა თავი, უფრო მეტად მიიწება საყვარელი გოგონას სხეული გულზე და უფრო მეტი ვნებით და ჟინით აკოცა, როცა მოწოლილი ვნებები ოდნავ დაცხრა და ერთმანეთის ტუჩებს მოწყდნენ სანდრომ სიგარეტის თითქმის ჩამწვარი ღერი ტუჩებს შორის მოიქცია და უცნაური თვალებით მიაჩერდა ცოლს
-ჩემი მართლა გჯერა? თუ გინდა რომ
გჯეროდეს?-ჰკითხა გამომწვევი ტონით და სიგარეტის ჩამწვარი ღერი საფერფლეში ჩააჭყლიტა
-მჯერა-უთხრა ნათიამ დარწმუნებით და სანდროს ტუჩის კუთხეში ღიმილი რომ შეეპარა, ვერ მოითმინა და ყელზე მიაწება ცხელი ტუჩები და გააჟრჟოლა
-სახლში შევიდეთ თორემ გაცივდები-დაუჩირჩულა მომღიმარი სახით ზედ ტუჩებთან და ნათიასთან ერთად ფეხზე წამოდგა, ხელი გადახვია და სახლში შევიდნენ -მარიანამ და ლილემ ესეიგი ბებოსთან დაიძინეს?-ჰკითხა მშვიდი ტონით
-კიი-გაუღიმა ნათიამ და მასთან ერთად აირაა კიბე, როცა საძინებლის კარი გააღო სანდრომ და შიგნით შევიდნენ უცნაური გრძნობა დაეუფლა ნათიას, საშინლად დაიძაბა და აღელდა, უნებურად გააჟრჟოლა, როცა სანდრო ზურგიდან აეკრო და ხელები ძლიერად შემოაჭდო მუცელზე გაეღიმა, თვალები მილულა და თავი უკან გადასწია რადგან მისი ცხელი სუნთქვა იგრძნო ყელზე და სიამოვნებისგან გააჟრჟოლა, ის წამიერი დაბნევა და სიცარიელე რაც წარსულის ცივი და საზიზღარი მოგონებებთან დაჯახებისას განიცადა სანდროს შეხებამ სრულიად გააქრო, თითქოს ამ შეხებამ ერთ წამში მოუშუშა იარები
-რა გჭირს-დაიბნა სანდროს როცა ნათია თავისკენ შეატრიალა და მას ისევ გააჟრჟოლა
-არ ვიცი -უთხრა დაბნეულმა გოგონამ და გაუღიმა
-კანკალებ-დაიძაბა ბიჭი მისი ალეწილი სახის შემხედვარე
-უბრალოდ... აქ ამ სახლში დაბრუნება...-თქვა ნათიამ, მიტრიალდა და საწოლს მიაჩერდა, ერთდროულად ათასი გრძნობა და ემოცია მოაწვა, ისევ ყველაფერი ერთმანეთში აირია, უამრავი კარგი და ცუდი მოგონება ისევ კადრებად აირია მის გონებაში და რომელიც აᲛ სახლთან, ამ ოთახთან, ამ საწოლთან აკავშორებდა, ისევ ისე განიცადა ის ბედნიერი და საშინელი წუთები და წამები როგორც მაშინ , აქედან წასვლამდე
-ნათია-სანდრო მიხვდა რომ გოგონა ისევ აირია და დაიკარგა გრძნობებში ამიტომ თავისკენ მიატრიალა -ხომ იცი რომ ძალიან მიყვარხრა?-ჰკითხა ჩავარდნილი ხმით და თვალებში ჩააცქერდა, გოგონამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და სევდიანად გაუღიმა -მენდე გთხოვ-უთხრა არეული ხმით და მის გაფითრებულ ღაწვს ხელის ზურგი ჩამოაყოლა, მაგრამ ეს შეხება არ ეყო, ამიტომ გულში ჩაიკრა საყვარელი გოგონა და თავზე აკოცა, როცა დაწვნენ დასაძინებლად სანდრო ისევ ზურგიდან აეკრო ცოლს, მუცელზე ძლიერად შემოაჭდო ხელი და თავი მის თმებში ჩამალა.
დილით სახეზე რაღაც სასიამოვნო და თბილის შეხებამ გააღვიძა ნათია, დამძიმებული ქუთუთოები ძლივს გაახილა და გულით სიხარულით აევსო მომღიმარ მარიანას და სანდროს რომ ჰკიდა თვალი რომლებიც სახეზე ეფერებოდნენ
-დილა მშვიდობისა-უთხრა ჩურჩულით მათ და თვალები დახუჭა, შეეშინდა, ძალიან შეეშინდა ამ ბედნიერების, იფიქრა ხომ არ მეჩვენება და თვალების გახელას ვეღარ ბედავდა
-დედიკო-ჩაემა მარიანას ხმა ყურში და თვალები გაახილა
-დედიკოს სუნთქვა ხარ შენ-უთხრა არეული ხმით და გულში ჩაიკრა შვილი თან სანდროს გახედა რომელიც მათ შუაში ჩაწოლილ მარიანას ქერა კულულებს აწვალებდა-დიდი ხანია გაიღვიძეთ?
-ასე ორი სამი საათის წინ-უთხრა სანდრომ და ფეხზე წამოდგა
-რომელი საათია?-შეიცხადა ნათიამ
-თერთმეტი-გაუღიმა სანდრომ
-რაა?-აღმოხდა ნათიას და მაშინვე საწოლიდან ადგა -ვაიმე რას იფიქრებენ -დაიძაბა და გაწეწილი თმის ხელით სწორებას შეუდგა.
ძალიან შერცხვა ნათიას რადგან მარტოს მოუწია დილის საუზმის მირთმევა
-ვაიმე რა საყვარელი ხარ ნეტა იცოდე-კისკისებდა მია
-ვაიმე კიდევ კარგი ლალი დეიდა სახლში არაა-უთხრა ნათიამ დაძაბული ხმით
-რძალო პირადად ვეტყვი რომ თერთმეტ საათზე გაიღვიძე და დილის საუზმე შუადშის თორმეტზე მიირთვი -სერიოზული ტონით უთხრა ნიკამ და მიას თვალი ჩაუკრა ჩუმად -უნდა იცოდეს რა დღეში ხართ რძლები სახლიდან რომ მიდის
-ნიკაა-აბუზღუნდა ნათია და სანდროს მიაჩერდა რომელმაც მხრები აიჩეჩა მე რა შუაში ვარო და სიცილი რომ აუტყდათ ნათია გაიბუტა -ვიცი მაინც ეტყვით ისე ხუმრობაში და მერე გამიჭედავს
-ვაიმე რა კარგია აქ რომ ხარ ისევ-გაუღიმა მიამ და ხელი ჩაკიდა -რა კარგია ჩემი რძალო რომ გქვია
-მია-გაეღიმა ნათიას და გულში ჩაიკრა
-ნათია მიდი მოემზადე და მაღაზიაში წავიდეთ, ტელეფონი მჭირდება და რამე ავარჩიოთ ჩემთვისაც და თუ გინდა შენთვისაც
-ლიკა აგირჩევს-უთხრ ბრაზნარევი ტონით გოგონამ და სანდროს მიაჩერდა
-კიი, ამირჩევს, ძაან კარგი გემოვნება აქვს, მაგრა მე მინდა, რომ მე და შენ ერთად ავარჩიოთ ჩვენთვის-უთხრა უემოციო სახით და სამზარეულოს კარი გააღო რომ გასულიყო მისაღებ ოთახში
-თურმე კარგი გემოვნება აქვს-ჩაილაპარაკა ნათიამ ბრაზბარევი ტონით და სანდროს მიაჩერდა რომელმაც მომღიმარი სახით გამოხედა
-მიდი ჩაიცვი გელოდები-უთხრა და გარეთ გავიდა
-დილიდან ხასიათი გამიფუჭა-გაბრაზდა ნათია
-ვაიმე ნათია რა საყვარელი ხარ-გაუღიმა მიამ და ყავა მოსვა -შენს ადგილას ისე გავიპრანჭებოდი რომ მარტო ლიკას კიარა სანდროსაც პირს დავაღებინებდი-უთხრა აეშმაკური ღიმილით და თვალი ჩაუკრა
-შენი უჟმური ძმის გადამკიდე წესიერი ტანსაცმელი არ მაქვს აქ-უთხრა ნათიამ სიცილით-ხომ იცი აქედან, რომ წავედი ფაქტიურად არაფერი წამიღია თან, მაგრამ ნორმალური მაინც არაფერი მქომდა...რაც წესიერი ვიყიდე, მერე ვიყიდე და ბათუმშიდა... დედა რომ ჩამოვა კი ჩამომიტანს მაგრამ
-მაგრამ საეჭვოა სანდროს ხელში რომ ჩაიცვა არა?-აკისკისდა მია
-ძაან აუტანელია-დაუჩურჩულა ნათიამ და თავადაც გაეცინა
-იცი რაა? -დაფიქრდა მია-ჩემიდან აარჩიე რამე, ხომ იცი ჩემი ქმარი შენი ქმარივით არ ჭედავს ეგეთ სისულელეებზე -თქვა და ისევ აკისკისდა.
სანდრო დანარჩენებთან ერთად მისაღებში ოთახში მაგიდასთან იჯდა და მოთმინება დაკარგული ელოდა ნათიას გამოჩენას
-აუ იცით რა ლამაზია?-თქვა აღფრთოვანებულმა ანიმ და კიბეები ჩამოირბინა, ყველამ სანდროს შეხედა რომელმაც უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები და ნერვიულად აათამაშა თითები მაგიდაზე, მოულოდნელად, გაბრაზებულმა თვალები დახუჭა რამდენიმე წამის განმავლობაში როცა ქუსლიანი ფეხსაცმლი ფეხსაცმლის კაკუნის ხმა ჩაესმა მის დაძაბულ სმენას, ხელები ნერვიულად მომუშტა და ნელ-ნელა აიხედა კიბისკენ საიდანაც ქვემოთ ჩამომავალი ნათიას ფეხსაცმლის კაკუნის ხმა უფრო და უფრო ძლიერდებოდა, როცა თვალი ჰკიდა მის შავ ფეხდაცმელს უარესად დაიძაბა ბიჭი და ნელ-ნელა ააყოლა თვალი მის ფეხებს, უნებურად კაბის კიდეზე შეაჩერა მზერა და ვეღარ მოწყვიტა თვალი, როცა ნათია დაბლა ჩამოვიდა მომღიმარი სახით მიაჩერდა ქმრის ალეწილ სახეს რომელზეც აშკარად საშინლად იმოქმედა მისმა ქცევამ და კაბის სიგრძემ, სანდრომ იგრძნო ცოლის მზერა და უარესად გაღიზიანდა და როცა როგორც იქნა შეელია მის ფეხებს, გამომწვევი თავზედური მზერა ააყოლა მის სხეულს და თვალებში ჩააცქერდა ცოლს
-ძაან გიხდება-უთხრა მიამ
-დედიკო-მარიანა აღფრთოვანებული გაიქცა მისკენ და ჩაეხუტა, სანდრო ფეხზე წამოდგა და ისე მიუახლოვდა ცოლს რომ წამით თვალი არ მოუშორებია მისი სახისთვის
-ჩემი გაგიჟება თუ გინდა კარგად გამოგდის-უთხრა ბრაზნარევი ტონით ბიჭმა და წელზე შემოაჭდო ხელები
-უკაცრავად ჩვენც აქ ვართ-შეეხმიანა ნიკა მათ და გაეცინა
-წავიდეთ? -უთხრა გამომწვევი ტონით გოგონამ მისი სილამაზით და სიახლოვით თავგზააბნეულ ბიჭს და გამომწვევად გაუღიმა
-ნათია-დაუღრინა სანდრომ და უფრო მჭიდროდ მიიკრო სხეულზე ცოლი-იცოდე ცეცხლს ეთამაშები
-ვიცი-უთხრა ნათიამ მშვიდი ტონით და სანდროს ამღვრეულ ნაცრისფერ სფეროებს გაექცა.
-წავიდეთ-უთხრა მოულოდნელად სანდრომ და გარეთ გავარდა, მანქანაში გაბრაზებული ჩაჯდა და მისკენ მომავალ ცოლს მიაჩერდა ამღვრეული ნაცრისფერი სფეროებით, როცა ნათიაც ჩაჯდა მანქანაში მაშინვე დაქოქა უკუ სვლით გაიყვანა ეზოდან და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა.
მანქანიდან როგორც კი გადმოვიდნენ, სანდრომ ნათიას თითებში ახლართა თითები და ისე შეიყვანა მაღაზიაში, მათი დანახვისთანავე ლიკას ხასიათი გაუფუჭდა თუმცა არ შეიმჩნია და ყალბი ღიმილით მიუახლობდა მათ და განზრახ ჯიუტად გაუშტარა მზერა სანდროს ნაცრისფერ თვალებს, ნათია ძალიან გააღიზიანა მისმა თავხედურმა ქცევამ თუმცა არ შეიმჩნია, როცა მაღაზიის საქმეზე დაიწყეს ლაპარაკი მან და სანდრომ, ლიკა განზრახ აიგნორებდა გოგონას და ზედ არ უყურებდა, ისე იქცეოდა თითქოს არც არსებობდა ნათია, თითქოს იქ იმხელა მაღაზიაში მისი და სანდროს გარდა არავინ იყო, აქ უკვე ვეღარ აიტანა მისი თავხედობა ნათიამ და მასზე გაბრაზებულმა სანდეროს ხელი გააშვებინა, თუმცა მან ძალიან მშვიდად და აუღელვებლად წელზე შეუცურა ხელი აღელვებულ ცოლს და სხეულზე მიიმკრო, მეორეც შემოაჭდო და მომღიმარი სახით მიაჩერდა მის ალეწილ სახეს, როცა მათი თვალები ერთმანეთს შეეფეთა ნათიასაც გაეღიმა სანდროს ღიმილზე და ხასიათზე მოვიდა
-მგონი ძალიან დაგღალეთ ამ უაზრო ლაპარაკით-უთხრა ცოლს და ცხვირზე აკოცა -ჯობია ჩვენს საქმეს მივხედოთ-უთხრა და ისე, რომ მისი წელისთვის ხელი არ მოუშორებია მაგიდასთან მიიყავანა სადაც ახალი ტელეფონის მოდელები ეწყო, როცა ლიკამ მათი მაღაზიაში სტუმრობის მიზეზი გაიგო სანდროს უთხრა გამომწვევი ტონით
-მე აგარჩევინებთ
-მადლობა დახმარებისთვის მაგრამ ჩემი ცოლის გემოვნებას ვენდობი -ამ სიტყვებზე ლიკამ უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები და გაეცალა მათ.
სანდროს და ნათიას ურთიერთობა ნელ-ნელა ჩვეულ როტმს დაუბრუნდა, შესაბამისად ყველა მშვიდად იყო მათ გარშემო, თუმცა საბოლოოდ მაშინ მოგვარდა ყველა პრობლემა როცა სანდროს თხოვნით ნანა თბილისში, საკუთარ სახლში დაბრუნდა
-მიხარია რომ დაბრუნდით-უთხრა სანდრომ როცა პირველად შევიდნენ თითქმის ორი წლის წინ დაკეტილ სახლში -ეს თქვენი სახლია, თქვენი საკუთრებაა, მე მაშინ შეცდომა დავუშვი...
-შეცდომა ჩემმა ქმარმა დაუშვა-უთხრა ნანამ სევდიანი ღიმილით და აწყლიანებული თვალები მოატარა სახლს
-მან მე დახმარება მთხოვა... მე კი იმის მაგივრად ფული მიმეცა და უანგაროდ დავხმარებოდი ვალებში ჩაცარდნილ კაცს, სახლი წავართვი...-თქვა სანდრომ ზიზღით და მზერა ნანადან ნათიაზე გადაიტანა -მის გამო... ჩავიდინე ეს საშინელება...ვიცოდი, ვგრძნობდი რომ მიმატოვებდა
-სანდრო გთხოვ არ გინდა -შეეხვეწა
ნათია -წარსულში ნუღარ დავბრუნდებით
-ჰო შეცდომა დაუშვი -დაეთანხმა ნანა და მტვრიან დივანზე ჩამოჯდა -მაგრამ ჩემმა ქმარმაც დაუშვა თან ყველაზე დიდიდ და გამოუსწორებელი შეცდომა და ჩვენც... ამიტომ ვფიქრობ რომ აღარ ღირს წარსულზე ფიქრი, შენი ყველა დაშვებული შეცდომა კი ნათიას დაკარგვით გამოწვეულ შიშს დავაბრალოთ ....-თქვა ნანამ არეული ხმით და ცრემელბი მოაწვა -მთავარია რომ ახლა აღარ დაᲣსვათ შეცდომები
-რადგან თქვენ ამ სახლში დაბრუნდით ახლა შემიძლია რომ მშვიდად ვიყო-უთხრა გულწრფელად სანდრომ -ვეცდები რომ ყველაფერი რაც დავანგრიე აღვადგინო
-თათიასთვის რატომ არ შეგიძლია რომ იგივე გააკეთო?-ჰკითხა ნათიამ და დაძაბული მიაჩერდა ქმარს
-მე ხომ გითხარი რომ ეს თემა ჩემთვის სამუდამოდ დაიხურა-მეთქი? -გაბრაზდა სანდრო და გიჟივით გავარდა სახლიდან.
თათიას სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა როცა მარიანა გაიცნო, თუმცა თავიდან იუცხოვა მარიანამ ის და დედას არ შორდებოდა, მაგრამ მალევე გამონახა თათიამ საერთო ენა მასთან და დაიმეგობრა, ბოლოს ისიც მოახერხა რომ თავის სურვილით ჩაუჯდა კალთაში მამიდას და თმებზე დაუწყო თამაში
-ნათია რა საყვარელია-გაუღიმა რძალს აღელვებულმა გოგონამ და გულში ჩაიკრა
მარიანა-რა კარგი სურნელი აქვს... რა ლამაზია... რა თბილია... რა ტკბილია -თან ლოყებს უკოცნიდა
-შენც ძალიან ლამაზი ხარ-უთხრა მარიანამ, ლოყაზე აკოცა და სახეზე ხელი ჩამოუსვა
-ვაიმე ახლა გავგიჟდები-თათიამ ხელები დაუკოცნა და გულში ჩაიკრა, რომ მოისიყვარულა ძმის შვილი სევდიანინსახით მიაჩერდა რძალს -სანდრო ხომ არ გაგიბრაზდება მარიანა რომ გამაცანი?-ჰკითხა დაძაბული ტონით
-ამაზე ხომ უკვე ვილაპარაკეთ?-გაუღიმა სევდიანი სახით ნათიამ
-ჰო მაგრამ... სანდროს ვძულვარ...მეშინია... არ მინდა ჩემს გამო იჩხუბოთ
-ეს მას არ ეხება-უთხრა გოგონამ მშვიდი ტონით
-ნათია დარწმუნებული ვარ, რომ ის, მე არასდროს მომცემს იმის უფლებას რომ მის ცხოვრებაში გამოვჩნდე... და შესაბამისად არც იმას მოინდომებს რომ თქვენს ცხოვრებაში ვიყო... ამიტომ მირჩევნია რომ ეს ჩვენი ბოლო შეხვედრა იყოს... რაც მეტად დაგიახლოვდებით მით მეტად გამიჭირდება თქვენზე უარის თქმა... მით მეტად რთული იქნება ამ საოცრებაზე უარის თქმა-მარიანაზე მიანიშნა-მადლობა იმისთვის რომ გამაცანი, მადლობა რომ უფლება მომეცი მეგრძნო რა ბედნიერებაა მისი შეხება...მაგრამ ვიცი რომ სანდროს ეს ამბავი არ მოეწონება, ისიც ვიცი რომ გაგიბრაზდება ჩვენი შეხვედრის შესახებ რომ გაიგოს... არ მინდა ჩემს გამო აირიოთ... ვიცი რა უჟმურიცაა... მამას გავს...
-ამაზე ნუ ნერვიულობ... სრული უფლება გაქვს რომ მარიანა ნახო
-არა არ მაქვს...
-თათია სანდროს ოდესმე შეეგუება შენს არსებობას და შეეგუება იმას რომ მისი ცხოვრების ნაწილი ხარ, უბრალოდ ამას დრო დაჭირდება, მაგრამ იმის გამო რომ მას შენთან ურთიერთობა არ სურს მე შენზე უარის თქმას არ ვაპირებ
-გთხოვ არ გინდა, ნუ შეეწინაადეგები ჩემს გამო... ისედაც ბევრი გადაიტანეთ... ეს ერთი შეხვედრაც მეყოფა მე ბედნიერებისთვის...
-როცა მოვახერხებ კიდევ გნახავთ
-არა... უფლებას არ მოგცემ რომ ჩემს გამო ცხოვრება გაირთულო... ესეც საკმარისია ჩემთვის
-თათია ნეტა იცოდე რა საყვარელი გოგო ხარ-გაუღიმა ნათიამ და მის თმას ხელი ჩამოაყოლა
-უფლება აქვს ვძულდე... უფლება აქვს რომ ჩემზე უარი თქვას... უფლება აქვს ეომ ხელი მკრას... რადგან მე ჩემი გამოჩენით მის ცხოვრებაში ძველ ჭრილობებს ხელახლა ვუხსნი და ტკივილს ვაყენებს.... ვიცი ეს
-ჰო ასეა მაგრამ შენ არაფერი დაგიშავებია, შენ არაფერში ხარ დამნაშავე და შენ არ უნდა მოგთხოვოს პასუხი წარსულის შეცდომებისთვის რომელიც მისმა მშობლებმა დაუშვეს
-ვიცი მაგრამ მისიც მესმის...
-მეც მესმის და სწორედ ამიტომ არ ვატან ძალას და არ ვაჩქარებ შენთან ურთიერთობას, მაგრამ გპირდები რომ ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის რომ მისი ჭრილობები მოვაშუშო და შენ მისი ცხოვრების ნაწილი გახდე
-დედიკო წყალი მინდა -აბუზღუნდა მარიანა როცა სიჩუმე ჩამოწვა
-ახლავე მოგიტან დედას სიყვარულო-უთხრა ნათიამ და ფეხზე წამოდგა -შენ თათია მამიდასთან დარჩი, შევალ უცბათ მაღაზიაში და გიყიდი კარგი?-გაუღიმა სწრაფად გაიარა პარკი და ჩქარი ნაბიჯით გადავიდა ქუჩის მეორე მხარეს სადაც მაღაზია იყო.
თათია და მარიანა ერთმანეთზე ჩახუტებულები და გარინდებულები ისხდნენ რომ მანქანის მკვეთრი დამუხრუჭების ხმამ ორივე შეაკრთო და ინსტიქტურად იქით გაიხედეს საითაც მანქანა გაჩერდა
-ვაჩე ბიძია-აღმოხდა გახარებულ მარიანას როცა მანქანიდან ვაჩე გადმოვიდა გიჟივით გაქანდა ქუჩის მხარეს
-მარიანა-დაფეთებული თათიაც ფეხზე წამოვარდა და უკან გაეკიდა
-მარიანა?-აღმოხდა გაოცებულ ბიჭს როცა მის სმენას მარიანას ხმა მიწვდა და პარკისკენ მიიხედა საიდანაც მისკენ მორბოდა გახარები გოგონა,ვაჩეს გაეცინა მის დანახვაზე და პარკისკენ წამოვიდა და დაიხარა როცა მარიანა მიუახლივდა ხელში აიტაცა და დაატრიალა
-აქ რას აკეთბ გადარეულო?-ჰკითხა სიცილით და ოქროსფერი აწეწილი კულულები უფრო აუჩეჩა და როცა აკისკისებული გოგონა ჩაეხუტა მხოლოდ მაშინ შენიშნა მის წინ მდგომი ცისფერთვალება დაბნეული და დამფრთხი გოგონა რომელიც თვალს ვერ უსწორებდა მის სახეს