ყველაზე მეტად არ უნდოდა დაღამებულიყო. უხერხულობისგან ვერ ისვენებდა. დიმას ოთახში არ უნდოდა... არ უნდოდა სისუსტე დაენახვებინა ბაბლუანისთვის. ერთი რამ, რაც ძალიან ახარებდა ის იყო, რომ ლილე ბედნიერებისგან დაფრინავდა. სუსტად იყო უმცროსი ბაბლუანი, მაგრამ მაინც ახერხებდა თავის გამხიარულებას.
-დედა მეძინება.. კალთაზე დაკიდებულ შვილს გაუღიმა და ფრთხილად აიყვანა ხელში.
-ნუ ხარ უხერხულად. დიმა ელენასთანაა, გვიან დაბრუნდება. შეგიძლია შხაპი მიიღო და დაიძინო.
-კარგი. ქალის სახელის ხსენებაზე დაიძაბა. ეჭვები გულს უღრღნიდა. ასე გვიან რატომ იყო ვიღაც ქალთან. მხოლოდ ერთზე ფიქრობდა და თავიდან ვერ იგდებდა.
-წავიდეთ ლილე. ხელი ჩაჰკიდა და გაბრაზებულმა აიარა საფეხურები.
-რა ჩემი საქმეა? რატომ უნდა გავბრაზდე? ის ჩემი არავინაა... თავს იმშვიდებდა, თუმცა გამწარებული რას როგორ აკეთებდა ვერ აანალიზებდა.
-დედა ფრთხილად მეტკინა. ლილეს საყვედურზე მიხვდა, რომ ზედმეტს ფიქრობდა მათზე და ეცადა ეს ფიქრები გადაეგდო.
-დავწვეთ. თხელი პენუარი მოირგო და დიმას საწოლში, მისი სურნელით გაჟღენთილ თეთრეულში გაეხვა. მალევე წაართვა ძილმა თავი. ლილეს არ ეძინა...
სახლში დაბრუნებულს ოთახში, რომ არ დახვდა ანერვიულდა.
-ოთახში არიან, სძინავთ. გიჟდებოდა საკუთარ დიშვილზე. ტვინის თითოეულ უჯრედში ძვრებოდა ელენა და ზუსტად იცოდა დიმას ფიქრები.
-ავდივარ მეც.
-ნუ შეავიწროებ ადამიანს. ოთახები გვაქვს, ნუ ჩადგები ჯიბრში. ლოყაზე აკოცა და გრძელი დერეფნის ბოლოს გაუჩინარდა.
საფეხურები აიარა... ოთახის კარი ფრთხილად შეაღო და მთვარის შუქზე მძინარე ქალის დანახვაზე ტანში გასცრა. მოშიშვლებული ზურგი უჩანდა თაიას. ძველ ჩვევას არ ღალატობდა, ძილის მანერაც კი იგივე ჰქონდა. მშვიდად სუნთქავდა დიმას სურნელით გაჟღენთილ ჰაერს.
-მამა. ლილეს ხმაზე დაიძაბა და თაიას მოძრაობაზე დაფრთხა.
-შენთნ შემოვედი მამი, მაინტერესებდა როგორ იყავი.
-მოდი. სუსტად ლაპარაკობდა პატარა ბაბლუანი და ჭინკებათამაშებული თვალებით შესციცინებდა მამას.
-დედას გავაღვიძებთ მამ
-მერე რაა? გთხოვ მამა. სახე დაბრიცა ლილემ, კარგად ასრულებდა ელენას დარიგებას.
-მოვდივარ, არ იტირო. ფრთხილად მოძრაობდა. არ იცოდა, რატომ იქცეოდა ასე. რატომ ანაღვლებდა ასე ძალიან ეს ქალი. თაიას სუსტი სუნთქვა ყელთან ეცემოდა და ვერაფერს უხერხებდა ტანში დავლილ ჟრუანტელს.
-მამიკო. მკლავზე მოეხვია ლილე.
-გისმენ. შუბლზე მიაწება ტუჩები.
-სხვა ქალი გიყვარს? შვილის კითხვაზე გაეღიმა და უნებურად ისევ თაიას გადახედა.
-არა. საიდან მოიტანე?
-ელენამ თქვა სოფიასთანააო. დედა გაბრაზდა.
-გაბრაზდა? კიდევ იფრო გახალისდა.
-მამი, ხანდახან მგონია ოთხი წლის კი არა, ოცდაოთხის ხარ.
-ვარ.
-კი როგორ არა. ფრთხილად მოუღიტინა და საკუთარ მკლავებში მოაქცია.
-დაიძინე, დედას გავაღვიძებთ. შვილი ღიმილით დატუქსა და მასთან ჩახუტებულს ჩაეძინა.
ის ღამე იყო მშვიდი და უპრობლემო. მშვიდად ეძინა დიმასაც...
----
დერეფანში გასული, ნაცნობო ოთახის კართან გაჩერდა. რამდენ მოგონებას ინახავდა ეს კარი. რამდენ ბედნიერ მომენტს. უნებურად გაუწია ხელმა და სახელური ჩამოსწია.
ყველაფერი ისევ ისე იყო. ტუმბოზე შემოდებულ ოჯახურ ფოტოს უყურებდა და ცრემლები დაუკითხავათ სდიოდა ღაწვებზე. მომღიმარი დიმა ახლა იშვიათობა იყო, მაშინ არა. ბედნიერება ეძახდა ფოტოდან.
-თუ გაწუხებს ავიღებ. ელენას სევდაშეპარულ ხმაზე ცრემლი შეიმშრალა და ღიმილით გატრიალდა მისკენ.
-არ მაწუხებს. მას თუ უნდა, რომ აქ იყოს, მაშინ იყოს.
-რაც წახვედი, აქ აღარ სძინებია. გვერდით ოთახში წევს.
ტკივილმა გული გაუჩეხა. ვერც თავად პატიობდა საკუთარ თავს ჩადენილს.
-ელ სოფია ვინ არის? თემის გადატანამ და ეჭვების წინ წამოწევამ ბაბლუანიც გაახალისა და ბიცოლას დასმული კითხვა შეიცხადა.
-არ იცი? მაიმუნობდა
-არა. თავი დამნაშავედაც კი იგრძნო, რომ იკითხა.
-დიმას საცოლეა. სახის ნაქვთებს აკვირდებოდა. შეცვლილ მიმიკებს. ცრემლებს, რომლებიც ცოტაც და ჯებირებს გადმოკვეთდნენ.
-გატყუებ. მოეხვია. ძალიან უყვარდა ელის თაია.
-შენ არსებობ მისთვის. ბიძაჩემს ხომ იცნობ თაი? ვირია, მაგრამ უყვარხარ გაგიჟებით.
-არ ეტყობა. მას რომ ვუყვარდე ასე არ მოიქცეოდა. არ გამიშვებდა.
-ძალით რომ გაეჩერებინე კმაყოფილი იქნებოდი? განქორწინება შენი იდეა იყო. მე მჯერა, მე გამართლებ. საქმე შენს ნაწილს ეხებოდა, რომელსაც საფრთხე ემუქრებოდა. ჩემთვის შენი გადაწყვეტილება არ არის ღალატი, მაგრამ გვატკინე ელ. დიმა გვამი გახდა. ურეაქციო, არ ჭამდა, სიბნელეში ჩაკეტილს მხოლოდ სიგარეტი ჰქონდა. წარმოიდგინე რა ცუდად იყო.
-უნდა გეაეგო. შენ ან ნატას რამე რომ დაგმართნოდათ, საფეთხეში რომ ყოფილიყავით, დიმა რას გააკეთებდა? გგონია იგივეს არ? ხო მხოლოდ მაშინ დავაყენე ვიღაც მასზე წინ. ახლაც იგივეს გავაკეთებდი. მთელი ცხოვრება ვერ ვაპატიებდი დიმას, რამე რომ ისე არ ყოფილიყო. გოგა რომ დამეკარგა. ამიტომ ისევ საკუთარი თავის დადანაშაულება სჯობს.-თავს ვერ იკავებდა. მთელი სხეული უთრთოდა.
-ცრემლი შეიმშრალე, დიმა მოდის. ელენას უეცარ გაუჩინარებაზე დაიბნა და შეტრიალებულს დიმა დახვდა კართან.
-აქ რა გინდა? ოთახი მოათვალიერა.
-მეგონა ეს იყო შენი ოთახი. მაპატიე. გვერდის ავლა სცადა, მაგრამ ძლიერად მოკიდულმა ხელმა უკან დაახევინა.
-აღარ გაბედო აქ შემოსვლა.
-არ ვაპირებ. ახლა გამიშვი, ლილესთან უნდა წავიდე. უხეშად მოაშორებინა ხელი და კაცისგან წამოსული ქალის სურნელი კიდევ უფრო ძლიერად შეისუნთქა. გამწარებულმა დატოვა ოთახი. თითქმის სირბილით გავიდა გარეთ და გრილი ჰაერი ბოლომდე შეისუნთქა. შვება იგრძნო. უსუსურობისა და ტკივილისგან დამძიმებული სხეული შეუმსუბუქდა. ამინდი ირეოდა. შავი ღრუბლები მძიმედ გაწოლილიყვნენ და ცუდის მოახლოებას უწინასწარმეტყველებდნენ დედამიწელებს.
-თაია... გოგას ღრიალმა შეძრა. გული ამოუვარდა. ადგილზე გაქვავებულმა ვერაფერი მოიფიქრა. კანკალი აუვარდა.
-თაია. გამეორებულ ხმაზე ფრთხილად ჩაირბინა დაღმართი და ჭიშკართან შეკავებულ ძმას ჩაეხუტა.
-გაუშვით. დაცვის წევს ხელზე დაეჯაჯგურა
-გამოიხედე დიმა ბაბლუანო. მამის ღრიალმა დაარწმუნა, რომ რაღაც საშინელება ნამდვილად ხდებოდა. უკნიდან მომავალ მშვიდ დიმას გახედა, რომელსაც სახეზე ზიზღი დასთამაშებდა.
-შეკრებაა? სიგარეტის ნახევრად ჩამწვარი ღერი ურნაში მოისროლა და მათკენ მდგარი თაია უკან დასწია.
-როგორ გაბედე? როგორ გაბედე, რომ...
-ცუდი სიზმარი ნახე მოხუცო? სახლში მივარდები, სიმყუდროვეს მირღვევ. ხელს უჭერდა მთრთოლვარე ქალს.
-შენ ჩვენი სახლი დაწვი დიმა. გოგას ნათქვამმა გააგიჟა.
-მე არაფერი გამიკეთებია. ყველაფერი ჩადენილის მიხედვით ხდება. მე გაგაფრთხილეთ, ჩემს ოჯახს არ გაეკაროთ თორემ განანებთთქო. გასაგებად აგიხსენით, რომ თქვენთან არანაირი კავშირის დამყარება არ მსურდა.
-ეგ მაშინ გეფიქრა, როდესაც ჩვენი შვილი მოგყავდა ცოლად.
-თაიას ნუ ეხები. შეგვეძლო მშვიდად გვესაუბრა, მაგრამ თქვენი დამპალი წესი, თქვენი შური და ბოღმა მეტის გასაქანს არ გაძლევთ. მამაჩემის მკვლელები ხართ. მე თვალი დავხუჭე. ჩემი შვილის გამო, ჩემი საყვარელი ქალის გამო დავხუჭე თვალი. ასე მასწავლა მან, რომ თუ შემიყვარდა ცეცხლმოკიდებილ წრეშიც კი უნდა შევვარდე. მე დაგითმეთ. დაგეხმარეთ და თქვენ რა გააკეთეთ? ლილე ჩემი მზეა, ვინც შეეცდება რამე დაუშავოს ცას დავუბნელებ. არ მაინტერესებს ვინ იქნება. ჩემი ცოლის ძმა თუ გარე ბიძაშვილი.
-ამას ინანებ... ქართლოსი ცუდად იყო.
-ჩვენი ისტორია გაანადგურე. ამას ინანებ. გაბრუნდნენ. წავიდნენ, მაგრამ ქარიშხალი კვლავ ბაბლუანებთან დატოვეს. სახლში შესვლას აპირებდა თაიამ, რომ გიჟივით გამოსტაცა საკუთარი მკლავი და გაარტყა. დაგროვილო ბოღმა, ტკივილი, უსუსურობა ამ გარტყმაში ჩაატია. ცრემლებიც კი აღარ სდიოდა.
-შენ ჩემი სახლი დაწვი. შესაძლოა იქ ვინმე ყოფილიყო. გგონია ამით რამე შეამსუბუქე? მიპასუხე. გგონია ამით დაიცავი შენი შვილი?
-თაია... გაცოფებულმა კბილი კბილს დააჭირა.
-რატომ გააკეთე? რატომ არ ანებებ ამ ყველაფერს თავს?
-შენ დაგკარგე. ამოხეთქა გრძნობებმა...
-შენ დაგკარგე მათ გამო ჩემი ცოლი, ჩემი ქალი, ჩემი ყველაფერი დავკარგე მათ გამო ხვდები? მთხოვ, თავი დავანებო? არასდროს.
-შენ მე არ გყვარებივარ.
-იგივე შემიძლია გითხრა. სიყვარული ნაკაშიძეებს სხვანაირად გესმით. მთელ გულს გიჩვენებენ და მათით სარგებლობთ. გულს უსერავთ და მომაკვდას ინეტებთ სისხლისგან დაიცალოს. ჩვენ სხვანაირი სიყვარული ვიცით. მამაჩემმა დედაჩემი ქორწილის დღეს მოიტაცა. მე მტრის ოჯახიდან წამოგიყვანე. მამაჩემის მკვლელებისგან წამოგიყვანე. მაშინ შენს დანახვაზე ვხედავდი ჩემს მთელ სამყაროს, ახლა შენც მათნაირი მკვლელი ხარ. -კაცის სიტყვები ეკალივით ესობოდნენ გულში და არაამქვეყნიურ ტკივილს გრძნობდა. თითოეული სიტყვის შემდეგ ახლიდან კვდებოდა ნაკაშიძე.
-არ უნდა გაგეკთებინა, არ უნდა გაგეკეთებინა. ისტერიულად ყვიროდა და აკანკალებულ სხეულს ვერ იმორჩილებდა.
-დამშვიდდი, ბავშვი გიყურებს. ცრემლიანი ლილეს დანახვის მიუხედავად, ვერ იმორჩილებდა თავს.
-თაია, დამშვიდდი. დიმას ღრიალზე კიდევ უფრო დაიწყო ტირილი.
-ელენე, ნიშადური. ფერწასული მკლავებში მოიქცია და მაშინვე ოთახისკენ წაიყვანა.
-რა ხდება დიმა? უკან მიდევნებულ ეკატერინეს არაფერი უპასუხა. საწოლზე დააწვინა და მაშინვე ნიშადური მიუტანა ცხვირთან.
-გასწიე. სუსტად იყო.
-ექიმთან წავიდეთ? კიდევ უფრო მიიხუტა ქალი.
-არ მჭირდება არაფერი. დავიძინებ. ლილე მოვიდეს, მე და ლილე დავიძინებთ. სიზმარია, ყველაფერი სიზმარია.
ატირებული შვილის დანახვაზე თვალები გაახილა.
-მოდი დე. საწოლზე დაარტყა მსუბუქად ხელი.
-მამიკოც.
-აქ ვარ, მიდი დედასთან და დაისვენეთ.
-მე გაბუტული ვარ მამა. თაიას ეხუტებოდა და ცრემლები სდიოდა.
-მამი, პატარა ხარ ჯერ. ვერ გიხსნი რატომ ვყვირი, ვხხუბობ ან ვიღიმი.
-არ ვარ პატარა. დედას ნუ უყვირი. მერე შენს ფოტოს აღარ ჩაეხუტება. ცხელმა ტალღამ დაუარა სხეულში. იმის გაანალიზებამ, რომ ქალი ისევ ფიქრობდა მასზე გამოაცოცხლა. აქამდე თითქოს უგრძნობს, უამრავი გრძნობა ერთდროულად დაუბრუნა.
-სულ ეხუტებოდა? ჩუმად საუბრობდა, არ უნდოდა თაიას გაეგო.
-სულ. საწოლის თავთან უდევს ჩვენი ფოტო. მასეთი შენც გაქვს. გაუხარდა. ბედნიერებას ვეღარ მალავდა. გაივსო ამ გრძნობით და ვერ იტევდა.
-ძამიკო მართლა არ მეყოლება? თვალები მოხუჭა საყვარლად და ჭინკაათამაშებული მზერით შეხედა დიმას.
-ვნახოთ...
აქამდე თუ ამ თემაზე არ საუბრობდა ახლა რაღაც შეიცვალა. არც უფიქრია მეორე შვილზე. დახურული იყო ეს თემა. მეორედ ქორწინების თემაც ასევე. ყველაფერი იცვლებოდა... ბაბლუანის გონებაში გაყინული ფიქრები ისევ ლღვებოდნენ. აგიჟებდა თაიას სურნელი, ხმა, მზერა... მის ცხოვრებაში სიმშვიდე და ქარიშხალი ერთდროულად მოჰქონდა ნაკაშიძეს. მუდმივად ბრძოლა უწევდა საკუთარ გრძნობებთან. როგორ უნდოდა შესძლებოდა სუსტი ყოფილიყო, რომელიც მივიდოდა და მოეხვეოდა საყვარელ ქალს. არ შეეძლო...
არის რაღაცები, რომლებსაც ვერ ვპატიობთ საყვარელ ადამიანებს. შესაძლოა იმსახურებს პატიებას, შესაძლოა არც დამნაშავეა, მაგრამ საკუთარ თავში გაღვიძებულ ეჭვს, რომ მან გვიღალატა ვეღარ ვაძინებთ.
დიმა ბაბლუანის გულში თავიდან იბადებოდა სიყვარული. უძირო, უსაზღვრო და სპეტაკი გრძნობა, რომლის წინაშეც უძლური იყო...

----
ბოდიშით, რომ პატარაა. მეტს ვერ ვახერხებ. ბედნიერი უქმეები.