სანდრო დიდხანს უყურებდა მომღიმარი სახით მიას, რომელიც მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით ებრძოდა და ცდილობდა როგორღაც თავი მოეთოკა
-მია მინდა რომ ამ სახლში შეხვიდე და ქმარს დაელაპარაკო
-მცხეთის სახლში ამიტომ წამომიყვანე?
-ჰო სწორედ ამიტომ-გაუღიმა სანდრომ, ხელი გადახვია დას და საფეთქეელზე აკოცა
-ჯერ კიდევ გაბრაზებული ვარ მასზე
-ვიცი და თავად ლაშამაც კარგად იცის, ისიც იცის რომ შეგეშინდა და საშინლად მოიქცა
-მე არც კი ვიცი რა გავაკეთო, თავს საშინლად ვგრძნობ...
-მია იმ ნაბ.ჭვარი დემეტრეს სიტყვებს ყურადღებას ნუ აქცევ... როგორ გგონია ლაშამ ცოლად მართლა იმ მიზეზით მოგიყვან რომ ასე ცდილობს დანაშაულის გამოსყიდვას?-გაბრაზდა
ბიჭი-მია ეს თემა ერთხელ და სამუდამოდ დახურე! ნუ იტანჯავ თავს და ნუ ტანჯავ
მასაც... -სანდრომ მანქანის მინა ჩასწია და სიგარეტს ნერვიულად მოუკიდა - როგორ შეგიძლია იმ ს.რის სიტყვებზე ფიქრი როცა ლაშას ასე გაგიჟებით უყვარხარ? მისმიმე-მზერა გაუსწორა დას და ცრემლიან თვალებში ჩააცქერდა -ახლა მანქანიდან გადავალთ, სახლში შეხვალ ქმარს დაელაპარაკები და სამუდამოდ დახურავ ამ თემას! თუ ეჭვი შეგეპარება მის სიყვარულში, მე მოვალ სახლში წაგიყვან და საბოლოოდ მიიღებ გადაწყვეტილებას ლაშასთან მიმართებაში! გესმის რას გეუბნები?
-სანდრო-აღმოხდა მია
-შენი მესმის მია, კარგად მესმის, ვიცი როგორ გიჭირს იმის გააზრება რომ შენ ისევ ისეთი ლამაზი სასურეველი და საყვარელი გოგო ხარ მისთვის, მაგრამ უნდა გაიაზრო ბოლოდაბოლოს და წარტილი დაუსვა ამ ამბავს, არ შეიძლებ ყველას ნათქვამს ამხელა მნიშვენლობა მიანიჭო! არ შეიძლება ცხოვრება ვიღაცის ნათქვამი ფიჭი სიტყვების გამო დაინგრიო! ლაშას უყვარხარ, მის თვალეᲑში მეც კი შენ გხედავ და შენ როგორ არ შეგიია ამის დანახვა? ენდე... მის სიყვარულს ენდე მია... მე... მე მენდო ნათია, ჩვენს სიყვარულს ენდო... როგორ შეგიძლია ლაშას არ ენდო?
-კარგი -უთხრა მიამ და როცა სანდრომ მანქანიდან გადაიყვანა ჩაეხუტა
-კარგია რომ მყავხარ, კარგია რომ ჩემი ძმა ხარ, შენ ჩემი ყველაზე დიდი იმედი ხარ ჩემი
-ვარ და პირობას გაძლევ რომ ჩემი სიცოცხლის ბოლო წუთამდე ასე იქნება-თავზე აკოცა და სახლში შეიყვანა სადაც თავდახრილი და მოღუშული სახით დაუხვდათ ლაშა, აღელვებულმა სანდრომ მარტო დატოვა ცოლ-ქმარი და სახლში დაბრუნდა იმ რწმენით რომ ისინი თავიაანთ პრობლემას საბოლოოდ გადაჭრიდნენ.
-მია ვიცი რომ შეგაშინე, ცუდად მოვიქევი... საშინლად... მაგრამ თავი დავკარგე როცა დავინახე რომ გეხებოდა... მერე ის სიტყვები რაც მითხრა... იმიტომ არ გავგიჟდი, რომ ამ სიტყვებით მე მატკინა! იმიტომ შევიშალე მის ნათქვამზე რომ ვიცოდი ამ სიტყვებით შენ გატკენდა! ვიცოდი რომ შენ გაგანადგურებდა და რაც მთავარია ვიცოდი რომ შენ ამას დაიჯერებდი მია... ისევ დაიჯერებდი რომ ემ შენ ვალედბულების გამო მოგიყვანე ცოლად... ისევ დაკარგავთი საკუთარი თავის რწმენას, ისევ შეგერყეოდა ფსიქიკა... ისევ ნაწილებათ დაგშლიდა ეს სიტყვები, რომელიც სისულელე და აბსურდია, მე შენ მიყვარხარ მია, სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ და თუ შენ ოდნავ მაინც გეპარება ეჭვი იმაში რომ შენ, იმიტომ კი არ მოგიყვანე ცოლად რომ სიგიჟემდე მიყვარხარ...არამედ იმიტომ რომ მეცოდები... მაშინ მითხარი შენ თავად რა გინდა ჩემგან... ცხოვრებისგან... საკუთარი თავისგან და გპირდები რომ მე შენს სურვილს დავემორჩილები... იმიტომ რომ არ მინდა დაიტანჯო, გული გეტკინო და მუდამ ეჭვებში იცხოვრო... თუ უჩემოდ თავს უფრო კარგად ივრძნობ მე შენ გაგიგებ... მართლა გაგიგებ... მავრამ იცოდე რომ მე მუდამ შენ მეყვარები და დაგელოდები... სულ დაგელოდები...
-ლაშა-ცრემლები გადმოსცვივდა მიას და მისი სახე ხელებში მოიქცია -მიყვარხარ, გესმის? მიყვარხარ და შენი მჯერა! უშენოდ ცხოვრება არ მინდა.... ერთი წამითაც კი არ მინდა! იმიტომ რომ მე შენ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ...
ის ღამე მცხეთის სახლში გაატარეს, ძალიან ბესნიერები იყვნენ თუმცა დილით მიას ნათქვამმა ორმა სიტყვამ ლაშას ცხოვრება ერთ წამში სამუდამოდ შეცვალა, არია და ყველაფერი თავდაყირა დააყენა.
-ლაშა-დაიწყო მიამ, როცა ახლადგაღვიძებული ბიჭი თმაზე ეფერებოდა
-რა?
-ორსულად ვარ-მიამ თქვა ეს სიტყვები და ლაშას მიაჩერდა, რომელიც ისე დაიბნა და აირია რომ წესიერად ვერც კი გაიაზრა რა უთხრა ცოლმა
-რა... რა?-აღმოხდა თავგზააბნეულ ბიჭს და გახარებულმა მია გულში ჩაიკრა.
დილით ადრე ადგა ნათია, მარიანა მოამზადა სკოლისთვის და თავადაც მოემზადა, რადგან სამსახურში პირველი დღე ჰქონდა, სანდროს გაღვიძებას არ აპირდებდა რადგან ჯერ კიდევ განრაზებული იყო ის ამ ამბის გამო... როცა ფაქტიურად დაასრულა მზადება და საძინებლიდან გასვლა გადაწყვიტა შეკრთა რადგან სანდროს ცხელი სუნთქვა იგრძნო კისერზე, რომელიც ისე ჩუმად და შეუმჩნევლად მიუახლოვდა ზურგიდან რომ აზრზე ვერ მოვიდა ნათია
-მაინც მიდიხარ-დაუჩურჩულა ყურში ბრაზნარევი ტონით
-ჰო მივდივარ
-რომელზე ამთავრებ მუშაობას?-ჰკითახა და თან ხელები მის მკლავებს ააყოლა
-ექვსზე -უთხრ მშვიდი ტონით და კარის სახელური დაქაჩა ოდნავ გამოაღო და შეკრთა როცა სანდრომ უხეშად მიაბჯინა ხელი და ხმაურით მიკეტა -რას აკეთებ?-დაიძაბა ნათია
-ისეთს არაფერს-უთხრა ბრაზნარევი ტონით და თავისკენ შეატრიალა ოდნავ დამფრთხალი გოგონა, კარებს .ეორე ხელიც მიანჯინა და ხელებშორის მოიმწყვდია ცოლი
-ასე მიდიხარ სამსახურში?-ჰკითხა არეული ხმით და ცხვირის წვერით შეეხო მისი პერანგის ბოლო შეკრულს ღილს დ ნელ-ნელა ამოაყოლა მის კანს, ნათია საშინლად დაძაბა მისმა ქცევამ, თუმცა არ შეიმჩნია და მშვიდად დაელოდა მოვლების განვითარებას, რომელიც ეგონა რომ ნელ-ნელ დაიძაბებოდა
-რამე არ მოგწონს?-ჰკითხა კარგა ხნის სიჩუმის მერე გაბედულად ქმარს
-ძალიან ლამაზი ხარ-დაუჩურჩულა ყურთᲜა ახლოს სუნთქვაარეულმა ბიჭმა და ცხელი ტუჩები ყელზე მიაწება
-სან დრო-აღმოხდა მისი სიახლოვით გაბრუებულ გოგონას და სუნთქვა შეუწყდა როცა ქმარმა წელზე ხელი შეუცურა და მჭიდროდ მიიკრო ტანზე მისი სიფროფანა სხეული
-სიამოვნებით გაგდიდი ახლა ამ ტამსაცმელს-უთხრა მომღიმარი სახით ბიჭმა და სწრაფად მოშორდა ცოლს რომ როგორღაც თავი მოეთოკა, ნათია კი გულისცემა აუჩქარდა და სუნთქვა გაუხშირდა
-უნდა წავიდე, თორემ დაგვაგვიანდება მე და მარიანას-თქვა როცა აზრზე მოსვლა შეძლო და არეული თვალებით მიაჩერდა ქმრის ნაცრისფერ ჩამქალ სფეროებს
-მე წაგიყვანთ-უთხრა სანდრომ ჩავარდნილი ხმით და ჩამა დაიწყო, ნათია ისე გაახარა მისმა სიტყვებმა რომ თავი ვერ მოთოკა, გახარებული მივარდა და ჩაეხუტა
-ხო იცი შენი სიახლოვე ცუდად მოქმედებს ჩემს ნერვულ სისტემაზე? რომელიც დიდი ხანი, ისედაც წყობრიდაან გამოსული -უთხრა გამომწვევი ტონით ცოლს და წელზე შემოაჭდო ხელები, სხეულზე მჭიდროდ მიიკრო და მზერა მისი მწვანე დანისლული სფეროებიდან წითელ ტუჩებზე გადაიტანა -გრძნოობ?-ჰკითხა როცა კიდევ უფორო მეტად მიიკრო მისი სხეული ტანზე და გაეცინა როცა ნათიამ გაბრაზებული სახით შეხედა
-დაგვაგვიანდება-თქვა და სანამ კიდევ რამეს ეტყოდა სამდრო ტუჩებზე დააცხრა, ნათია ვეღარ შეეწინააღმდეგა მოწოლილ ვნებევს და უარესი სიგიჟით უპასუხა ქმარის გამოწვევას, კარზე მოულოდნელმა ბრახუნის ხმამ ორივე დააფრთხო და დაფეთებულები მოწყდნენ ერთმანეთის ტუჩებეს
-ამია დედასაც შევ.ცი-დაიღრინა სანდრომ და კარს გიჟივით ეცა, გასაღები გადაატრიალა და გაავებულმა გამოაღო, ლალის რომ ჰკიდა თვალი უარესად გაბრაზდა
-რა ხდება?
-ნათიას ტელეფონი დაბლა დარჩა და გაუჩერებლად რეკავს, შევწუხდი და ამოვიტანე-შეაჩეჩა ხელებში და გაბრაზებული გატრიალდა
-სანდრო მიდი მოემზადე-გაუღიმა ნათიამ ქმარს და ტელეფონი გამოართვა -მე დაბლა ჩავალ და მარიანასთან ერთად დაგელოდები
-საღამოს მაინც ჩემი იქნები-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან კარში მდგომ ცოლს და უკმაყოფილო სახით შეტრიალდა ოთახში.
მარიანა ძალიან ბედნიერი და აღფრთოვანებული იყო იმით რომ სკოლაში დედიკოს და მამიკოს მიჰყავდათ, მთელი გზა ცქმუტავდა და ერთი სული ჰქონდა სკოლაში მისულიყო.
უცნაური სიჩუმე ჩამოწვა როცა მარიანას სკოლაში დატოვების მერე მანქანაში ჩასხდნენ სანდრო და ნათია
-მარიანა რომელზე გამოვა?
-პირველზე-უთხრა მშვიდი ტონით ნათიამ
-მე გამოვიყვან-შეხედა სანდრომ ცოლს და მანქანა და დაქოქა
-მართლა?-გაუხარდა გოგონას
-ჰო მართლა-უთხრა ბრაზნარევი ტონით ბიჭმა რომელიც დღემდე ვერ ეგუებოდა იმ აზრს რომ ნათიას უნდა ემუშავა
-სანდრო გთხოვ ნუ მიბრაზდები
-მოდი ამ საკითხს ნუღარ შევეხებით-შეხედა სანდრომ ცოლს არეული თვალებით და სიჩქარეს მოუმატა
-ისევ რატომ ხარ წინაადეგი ვერ ვხვდები
-ვერც მიხვდები!-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა
-ამაზე ხომ უკვე ვილაპარაკეთ?-დაიძაბა ნათია
-არა არ გვილაპარაკია!-უარესად გაბრაზდა სანდრო-შენ მხოლოდ შენი სათქმელი თქვი და მე უფლება არ მომეცი რამე მეთქვა! რადგან შენ მაშინ მითხარი რომ ჩემგან წახვიდოდი თუ შეგეწინააღმდეგებოდი!
-ასე არ მითქვამს-უარესად დაიძაბა გოგონა
-მაგრამ იგულისხმე-შეხედა სანდრომ ცოლს და გაბრაზებულმა ძლიერად მოუჭირა საჭეს ხელები
-ასე რატომ იქცევი? -ეწყინა ნათიას -ჩემი მუშაობა რატომაა შენთვის ასეთი დიდი პრობლემა? ბათუმში ხან ორ ადგილს მიწევდა მუშაობა რომ ბინის ქირა გადაგვეხადა როგორმე მე და დედას...
-მაშინ ყველაფერი სხვაგვარად იყო... იძულებული გაგხადე... ახლა აზრს ვერ ვხედავ შენი მუშაობის და ამიტომ მაღიზინებს ეს თემა...
-სანდრო შენ უბრალოდ გინდა რომ ყველაფერი ისევ ისე იყოს, როგორც შენ გინდა, როგორც შენ გსურს, როგორც შენ თვლი სწორად და როგორც შენ მოგწონს! სულ ესაა მიზეზი რატომაც მეწინააღმდეგები დღემდე ამ საკითხზე-გაბრაზდა ნათია
-ექვსასი ლარი-თქვა სანდრომ ბრაზნარევი ტონით და თვალი გაუშტერა ცოლის ალეწილ სახეს -ამ ფულის გამო მთელი თვე უნდა უმუშაო, მარიანა უნდა ვაწოწიალოთ მე და დედაშენმა წინ და უკან... მაშინ როცა საერთოდ არაფერში გვჭირდება შენი უაზრო ექვსას ლარიანი ხელფასი, რომელიც მე ბენზისნის ფულად არ მყოფნის ერთი კვირა!
-მე უბრალოდ მინდა რომ მქონდეს სამსახური... მინდა რომ დამოუკიდებელი ვიყო, მინდა რომ ადამინებთან ვიურთიერთო... უფლება მაქვს რომ გადაწყვეტილება თავად მივიღო ამ საკითხზე
-რა თქმა უნდა გააქვს!-უყვირა სანდრომ-იმიტომ რომ ჩემს წინაადეგ საუკეთესო იარაღი გქავს საკუთარი თავი და მე იძულებული ვარ რომ უფლება მოგცე რაც გინდა ის აკეთო!-მანქანა მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერდა, მინა ჩასწია, სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან აკანკალებული ხელებით და ნერვიულად მოუკიდა
-უფლება?-აფეთქდა ნათია-თავი ვინ გგონია?
-შენი ქმარი-უთხრა სანდრომ ბრაზნარევი ტონით და მისკენ მიიხედა
-სწორი შენიშვნაა ქმარი და არა მბრძანებელი! შენი ნებართვა არ მჭირდება იმისთვის რომ რაღაც გადაწყვეტილება მივიღო!-უთხრა არეული ხმით გოგონამ მანქანიდან გადავიდა და კარი გამეტებით მიაჯახუნა, კიბეები ჩქარი ნაბიჯით აიარა და შენობაში შევიდა
-ამის დედასაც შევ.ცი-დაიყვირა სანდრომ საჭეს გამეტებით დაარტყა ხელი და მანქანა დაქოქა, გაზს ბოლომდე მიაჭირა და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა.
ნათია სახლში უხასიათოდ დაბრუნდა, ისეთი სახე ჰქონდა რომ ანიმ ვერაფერი ჰკითხა, ნიკამაც გაჩუმება არჩია, მხოლოდ მარიანა იყო სკოლიდან გამოყოლილი ემოციების გამო ჯერ კიდევ აღფრთოვანებული და იმდენი მოახერხა რომ დედიკოც გაახალისა თუმცა მის სახეზე აშკარად გამოხატული იყო ძალდატანებული ღიმილი.
-როგორც ვატყობ დღემ არც ისე კარგად ჩაიარა?-ენა ვერ გააჩუმა ლალიმ და უცნაური მზერით მიაჩერდა რძალს
-დიახ ვერ ჩაიარა, იმედია არ გიხარიათ-მიახალა ნათიამ და მის რეაქციას დაელოდა
-რაც ამ სახლში მეორედ შემოხვედი ყველაფერი არიე -უთხრა ლალიმ გაღიზიანებული ტონით-შენს გამო სანდრო თითქმის ყოველდე სვამს
-დედა ზედმეტი მოგდის-თვალები დაუბრიალა გაცეცხლებულ ქალს ნიკამ
-ზედმეტი მას მოსდის!-ლალიმ დივანზე მჯდომ ნათიაზე მიუთითა მაგიდასთან მჯდომ ნიკას -იმას აკეთებს რაც უნდა... სანდროს აგიჟებს... წასვლით ემუქრება და აიძულებს ჩემს შვილს რომ მან მისი ყველა ახირება შეასრულოს!
-დედა შენ ნუ ერევი მათ საქმეში-უყვირა ნიკამ
-სადაა შენი ძმა?-ჰკითხა ლალიმ და თავზე წამოადგა შვილს-მიპასუხე, რა თქვა მარიანა სახლში რომ მოიყვანა?
-გეყოფა-მეთქი-ფეხზე წამოვარდა ნიკა და დედას თვალებში ჩააცქერდა -ნათია ვალდებული არაა ის აკეთოს რაც სანდროს უნდა და მითუმეტეს შენ! თუ დაგავიწყდა შეგახსენებ რომ შენ სამ შვილს გვტოვებდი სამსახურში გარბოდი!
-არ მაინტერესებს რას ფიქრობთ
პირადად თქვენ ჩემზე! გასაგებია? თქვენი აზრები თქვენთვის შეინახეთ! -ფეხზე წამოდგა ნათია, მარიანას ხელი ჩაკიდა და ისიც ააყენა -ეს ჩემი ცხოვრებაა და როგორც მე მინდა ისე მოვიქცევი!
-თავხედი ხარ-მიაყვირა ლალიმ კიბეზე ამავალ გოგონას-იცი რომ სანდროს შენი ხელახლა დაკარგვის ეშინია და ამიტომ იქცევი ასე თავხედურად!
-ასე იმიტომ ვიქცევი რომ ეს ჩემი ცხოვრებაა და უფლება მაქვს გადაწყვეტილებები თავად
მივიღო!-კიბეზე გაჩერდა ნათია და ლალის გამოხედა- სანდრო კი ასე იმიტომ იქცევა რომ თქვენ აღზარდეთ არასწორად!
-რას ბოდავ
-რაც გესმით! -მიაყვირა გოგონამ და კიბეები გიჟივით აირბინა ბავშვთან ერთად, ოთახის კარი დაკეტა და ძლივს მოთოკა თავი რომ არ ეტირა მარიანას თვალწინ.
თათიამ ბებოს გაუღიმა და თავზე აკოცა
-ნუ ნერვიულობ რა ბე-უთხრა მომღიმარი სახით
-როგორ არ ვინერვიულო?-გაბრაზდა მართა
-შორს ხომ არ ცხოვრობს?
-რა არის ეს შუაღამის რვაზე სამეცადინოდ დაბარება?
-ვაიმე -აკისკისდა თათია და ლოყებზე მოეფერა ბებოს -შუაღამის რვა საათი კარგი იყო
-იცინე და საათნახევარი უნდა იმეცადინო... მერე კიდე ათის ნახევარზე წამოხვიდე იქედან!
-რა ვქნა ბე? სხვაგვარად არ უხერხდება, რომ გავაცდინო კიდე არ მინდა... მერე მთელი კვირა ვეღარ მოახერხებს რომ მამეცადინოს... თან მალე საკონტროლო დამაწერინებენ ინგლისურში და ხომ იცი როგორ ვნერვიულობ
-კარგი კარგი-გაიბუტა მართა
-ჩემი ბუზღუნა გოგო-თათიამ ისევ თავზე აკოცა და მომზადება დაიწყო, ძალიან გაუხარდა როცა ვიდეო ზარით დაურეკა დედამ
-როგორ ხარ დედას სიცოცხლე?-კჰითხა ქალმა მომღიმარი სახით
-მართამ უკვე მოგახსენა რომ დეაკომ რვაზე დამიბარა სამეცადინოდ?
-ჰო -გაეცინა მაკას-ხომ იცი საღამოს სახლიდან რომ გადიხარ როგორ ნერვიულობს დედას სიყვარულო
-უფლება რომ მივცე ყველგან გამოყვება და ხელჩაკიდულიც მატარებს-აკისკისდა თათია
-რა ქნას დედა? ნერვიულობს-უთხრა მაკამ მოწყენილი ხმით-თან ის ბიჭი რომ არ განებებს თავს...
-ანდია?-შეიცხადა თათიამ -მაგის შიშით არ ვაპირებ რომ სახლში გამოვიკეტო
-ჰო მაგრამ ის ბიჭი არანორმალურია, მეც ძალიან ვღლავ მის გამო
-ნუ ღელავ გთხოვ, როგორმე გავუმკავდები მის სიგიჟეებს-თათიამ დედა დაამშვიდა, ბებოც და Მშვიდად წავიდა რეპეტიტორთან. დეაკოს სახლიდან რომ გამოვიდა იგრძნო რომ იგრძნო როგორ აეკიდა უცხო მანქანა, მაშინვე ფეხს აუჩქარა მაგრამ სახლამდე კიდევ დიდი მანძილი იყო და ზუსტად იცოდა რომ დიდი გაუგებრობა ალეოდა წინ, მისი მოლოდინი გამართლდა, მანქანამ გარკვეული პერიოდი უკან სდია მერე კი გზა ისე მოუჭრა რომ თათსი წინ წასვლის საშუალება აღარ ჰქონდა