ნიკა მოღუშული სახით მიაჩერდა ძმას და როცა მზერა მის ნაცრისფერ, უსიცოცხლო, ცარიელ სფეროებს გაუშტერა გააცია, უსიამოდ გააჟრჟოლა და მაშინვე გაექცა მის თვალებს
-სინამდვილეში...-მძიმედ დაიწყო სანდრომ - ყველაფერი ჩემი ბრალია...მაშინ...პატარა, ჩემი დაშვებული შეცდომის გამო დავკარგეთ...და არა იმიტომ, რომ ჩემზე გაბრაზებული ნათია ექიმთან არ გამომყვა... -აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ ბიჭს
-სანდრო-დაიწყო ნიკამ და ხმა ჩაუწყდა, რადგან ამ თემაზე საუბარი მასაც ისევე უჭირდა და ისევე სტკიოდა როგორც მის ძმას, ამიტომ ცოტა ხანს გაჩუმდა, უნდოდა სწორი სიტყვები ეპოვა, რომ სანდროს ეს მდგომარობა კიდევ უფრო არ დაემძიმებინა და დანაშაულის შეგრძნება უფრო მეტად არ გაემძაფრებინა მასში -მისმინე, ის რაც მოხდა მოდი ვაღიაროთ რომ ორივეს ბრალია, შენიც და ნათიასიც... შეცდომა ორივემ დაუშვით... ორივე არასწორად მოიქეცით და ამის გამო ყველაზე პატარა და უდანაშაულოს მოუწია პასუხის გება...
-ამაზე ფიქრი მაგიჟებს, გესმის მაგიჟებს-ხელი მანქანის წინა ცხვირს გამეტებით დაარტა სანდრომ
-შენ და ნათია... სინამდვილეში ორივე კარგად აცნობიერებთ თქვენს წილ დანაშაულს... მაგრამ ეს იმდენად მძიმეა ასატანად რომ გაუცნობიერებლად ცდილობთ ერთმნეთს გადააბრალოთ... ცდილობთ რომ გაექცეთ ამ პასუხისმგებლობას და დანაშაულის შეგრძნებას... ეს კი არასწორია! გესმის?!-ნიკა თვალებში ჩააცქერდა ძმას- სინამდვილეში იცი რომ შეცდომა შენ დაუშვი, მაგრამ გულის სიღრმეში გინდა, რომ ამ დანაშაულის მთელი სიმძიმე ნათიამ იტვირთოს იმიტომ, რომ ეს ზედმეტად მძიმე ტვირთია შენთვის და ძალა არ გყოფნის რომ გაინაწილო...-ნიკა გაჩუმდა რადგან სანდროს სახე წაეშალა, გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა, რომელიც ისევ ნიკა ხმამ დაარღვია -ერთმანეთს დაელაპარაკეთ... გულახდილად ისაუბრეთ, გულწრფელად გაუზირათ ერთმანეთს თქვენი ემოციები და ეს საკითხი სამუდამოდ დახურეთ ხოლოდ ამის მერე... შეიგრძენით ერთმანეთის ტკივილი და დამიჯერე ასე უფრო გაგიადვილდებათ წარსულის ტკივილთან გამკლავება... როცა გააცნობიერებთ და გაიზიარეთ თქვენ წილ დანაშაულს და გეყოფათ ძალა იმისთვის რომ პასუხისმგებლობა აიღოთ საკუთარ დაშვებულ შეცდომაზე რამაც ორივეს სამუდამო დაღი დაგასვათ უფრო დამშვიდდებით ორივე...
-გგონია ლაპარაკი რამეს შეცვლის?
-ლაპარაკი არა სანდრო!-უთხრა ნიკამ მკაცრი ტონით- იმის გაცნობირება რომ, რაც მოხდა იმაში ორივე ერთნაირად დამნაშავეები ხართ! ნუ აიძულებთ ერთმანეთს რომ რომელიმემ იტვირთოს დანაშაულის მთელი სიმძიმე და კიდევ...-დაიწყო ნიკამ და გაჩუმდა თუმცა მალევე იპოვა სათქმელი სიტვები და განაგრძო-ნურასდროს გაავლებთ პარალელებს წარსულსა და აწმყოს შორის თორემ ასე ბედნიერები ვერასდროს იქნებით დამიჯერე! ყოველ ჯერზე თუ ერთმანეთს შეახსენებს რომ შეცდომები დაუშვით წარსულში სიმშვიდე არ გეღირსებათ...დაფიქრდი ნათიამ რამდენი რამ გაპატია...ყოველ ჯერზე თუ შეგახსენებს რომ შენ მას გულს ტკენდი, ცუდად ექცეოდი და ყოველი მისი წინააღმდეგობის გაწევის გამო სჯიდი გგონია ოდესმე სიმშვიდე გაღირსებათ? რა თქმა უნდა არა!
-მე უბრალოდ არ მინდოდა, რომ დღეს სამსახურში არ წასულიყო, რადგან თავს ცუდად გრძნობდა, მეტი არაფერი-უთხრა გაბრაზებული ტონით
სანდრომ ძმას -ჩვენ კი აქ ვდგავართ და ყველა იმ საშინელ მომენტს ვიხსენებთ ჩემი ცხოვრებიდან რის ამოშლაც მინდა გონებიდან, რომლის გახსენებაც კი გულს მირევს... და მაინც ყოველ ჯერზე ისევ იქ წარსულში ვბრუნდები... ისევ იგივეს გადატანა მიწევს, დავიღალე... გესმის დავიღე... ძალიან დამღალა ამ ყველაფერმა... აზრი არ აქვს...
არაფერს აზრი არ აქვს
-სანდრო-ნიკას ძალიან შეეცოდა ძმა, მისი სახე ხელებში მოიქცი და თვალებში
ჩააცქერდა -მომისმინე ეს ყველაფერი იმიტომ ხდება რომ ნათიაზე გიჟივით ხარ შეყვარებული... გიჭირს გრძნობების კონტროლი და ხშირად კარგავ საკუთარ თავს... ამით კი მასაც სტანჯავ და საკუთარ თავსაც... ცოტა მეტი თავისუფლება მიეცი -გაუღიმა ძამს და უკან დაიხია-უფლება მიეცი გადაწყვეტილებები თავად მიიღოს... როგორ გგონია პატარას ჯანმრთელობას ან სიცოცხლეს საფრთხე თუ დაემუქრება ნათია იმის გამო, რომ შენ წინააღმდეგობა გაგიწიოს მაინც რისკზე წავა? რა თქმა უნდა არა... დარწმუნებული იყავი რომ შვილზე წინ არავის და არაფერს დააყენებს. ვიცი მცხეთის სახლიდან რომ უსიტყოდ გაგექცა და მიგატოვა გგონია რომ ყოველთვის წინ, საკუთარ მეს დააყეებს და არა ოჯახს მაგრამ ცდები... ეს ფარული შიში და ბრაზი მოიშორე გონებიდან რომელიც გწამლავს... რადგან როგორც ჩანს დღემდე ვერ აპატიე რომ ასე უსიტყვიდ მიგატოვეა... მაგრამ ესეც შენ აიძულე... და შენ ეს იცი!-უთხრა მკაცრი ტონით და მზერა აარიდა მის ალეწილ სახეს- ენდე შენს ცოლს... ის ხომ გენდო? შენც ენდე! ნათია არვითარ შემთხვევაში პატარას ჯანმრთობას და სიცოცხლეს საფრთხეს არ შეუქმნის მითუმეტეს იმ უაზრო სამსახურსთვის სადაც მხოლოდ იმიტომ დადის რომ შენი ისევ ეშინია
-ეშინია?-თვალები დააწვრილა სანდრომ და იმდენად დაჟინებით მიაჩერდა ძმას ამღვრეული თვალებით რომ ინსტიქტირად ნიკამაც შეხედა
-ჰო ეშინია-დაეთანხმა ძმას -ქვეცნობიერად ისევ ეშინია შენი და ასე ამიტომ იქცევა
-ასე რატომ ფიქრობ-ჰკითხა ჩავარდნილი ხმით
-ნათია იქ მუშაობს სადაც მუშაობაზე არავინ ოცნებობს... სადაც არავითარი კარიერული წინსვლა და გავითარება არ ექნება...ანაზღაურება დაბალია და საერთოდაც არ სჭირდება ეს ხელფასი რელაურად არაფერში, მაგრამ მაინც მიდის იქ იცი რატომ?იმიტომ, რომ ეშინია ისევ სახლში არ გამოკეტო, ისევ აკრძალვები არ დაუწესო, ისევ არ აიძულო აკეთოს ის რაც შენ გინდა, ისევ ნებართვის აღება არ დასჭირდეს შენგან მაღაზიაში გასასვლელად... ხვდები? წარსულში დაბრუნების ეშინია და ამიტომ გეწინააღმდეგება, ამიტომ ეჩვენება ყველა შენი ქცევა და სიტყვა ბრძანებად... და შესაბამისად აგრესიულად გიწევს წინააღმდეგობას...
-სიმართლე გითხრა მართლა ძლივს ვიკავებ ხოლმე თავს რომ სახლში არ გამოვკეტო როცა ასე მეჯიუტება, მითუმეტეს ახლა როცა ორსულადაა
-ჰოდა სწორედ ამიტომ გიწევს ასეთ აგრესიულ წინააღდეგობას... გაუცნობიერებლად აკეთებს ამას დამიჯერე, სინამდვილეში უბრალოდ ეშინია...
-შენი აზრით ესაა მხოლოდ მისი პრობლემა?
-ჰო შიში, სხვა არაფერი...
-ამის დედასაც შევ.ცი-გაბრაზდა სანდრო -ყველაზე ნაკლებად რაც მინდა ისაა რომ ჩემი ისევ ეშინოდეს
-ჰოდა მაშინ თავს მოერიე, როგორღაც მოთოკე ემოციები და მიეცი მას ის, რაც ასე ძალიან უნდა თავისუფლება!
-გგონია ეს რამეს შეცვლის?
-სცადე-გაუღიმა ნიკამ ძმას და მხარზე ხელი დაარტყა -ნუ გგონია რომ მას ოჯახი შენზე ნაკლებად უყვარს... ის შენთან დაბრუნდა იმიტომ რომ უყვარხარ, იმიტომ რომ სჭირდები, იმიტომ რომ უშენოდა ვერ შეძლო ცხოვრბის გაგრძელება რადგან მისთვის ოჯახი უპირველესია... ენდე... უბრალოდ ენდე მის სიყვარულს...
-რა კარგია რომ მყავხარ-უთხრა არეული ხმით სანდრომ და ძლიერად ჩაეხუტა ძმას
-სამწუხარია რომ იგივეს თქმა მე არ შემიძლია-უთხრა სერიოზული ტონით და სანდროს ალეწილ სახეს რომ ჰკიდა თვალი სიცილი აუტყდა
-კარგი ნუ ბრაზდები-მხარზე ხელი დაარტყა-მიდი წადი შენს ცოლთან მშვიდად დაელაპარაკე, მარიანას ჩვენთან დავტოვეთ და სკოლაშიც მე წავიყვან ხვალ არ ინერვიულო მასზე... და კიდე... მეორედ მარტო აღარ დატოვო ნათია როცა ცუდად იქნება
-ნათია-ჩაილაპარაკა სანდრომ საყვარელი გოგონას სახელი და ისე გამეტებით დაარტა მანქანის სახურავს ხელი რომ ნიკა ადგილზე შეხტა მოულოდნელობისგან -ჯანდაბა მარტო არ უნდა დამეტოვებინა-გიჟივით ჩაჯდა მანქანაში და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა, Იმდენად იყო ნერვებს აყოლილი რომ ძლივს ახერხებდა მობილიზებას, როგორღაც კორპოუსამდე მიაღწია, მანქნა გააჩერა, გიჟივით გადმოვიდა და კიბეებზე ავარდა, სახლის კარი რომ შეაღო ადგილზე გაშეშდა, რადგან სწორედ ამ დროს საპირფარეშოდან გამოსულ ცოლს ჰკიდა თვალი რომელიც სახე გაფითრებული და ოდნავ აკანაებული ძლივს ახერხებდა ფეხზე დგომას, ტირილისგან თვალებდასიებულმა ნათიამ სულ ერთი წამით შეხედა ქმარს და ეს მზერა საკმარისი აღმოჩნდა სანდროსთვის რომ ნაწილებად დაშლილიყო, იმდენად იმოქმედა მასზე ამ ყველაფერმა რომ ადგილზე გაშეშდა და კარგა ხანს აზრზე მოსვლა ვერ შეძლო
-ამის დედასაც შევ.ცი-აღმოხდა მოულოდნელად როცა ნათიას ცრემლები გადმოსცვივდა, მაშინვე დაფარა მათშორის არსებული მანძილი და ატირებული ცოლი გულში ჩაიკრა, ნათიას უარესად აუჩუყდა გული და უარესად ატირდა -მარტო არ უნდა დამეტოვებინე-დაუჩურჩულა სანდრომ ცოლს და თავზე აკოცა, გოგონამ ვეღარ გაუძლო მისი სხეულიდან წამოსულ სითბოს და თავადაც ძლიერად მოხვია ხელები , მისმა სიახლოვემ, სურნელმა და სითბომ იმდენად გააბრუა ნათია რომ მაშინვე დამშვიდდა, და თვალები დახუჭა, სანდრომ ნიკაპზე მიადო ხელი და თავი
ააწევინა -მიყვარხარ-დაუჩირჩულა ზედ ტუჩებთან და ცხვირზე აკოცა, ნათიამ მაშინვე თმებში შეუცურა აკანკალებული ხელი, თავი ოდნავ დააწევინა ქმარს და მის ტუჩებს მიწვდა, სუნთქვა აჩქარებულმა და თავგზააბნეულმა ბიჭმა მაწინვე დაკარგა თავი, საყვარელი გოგონას სახეში ხელებშორის მოიქცია და უფრო მეტად მიეწება მის გაცრეცილ ტუჩებს, როცა მოწოლილი ვნებები ოდნავ დაცხრა და შეელივნენ ერთმანეთის ტუჩება სანდრო ამღვრეული თვალებით ჩააცქერდა ცოლს თვალებში -ასე ნუ იქცევი-უთხრა მომღიმარი
სახით-ხომ იცი რომ შენი კოცნა და შეხება რა საშინლად მოქმედებს ჩემზე?
-ვიცი-დაეთანხმა ნათია და ისევ ქმრის ტუჩებს მიწვდა, უნდოდა ეგრძნო მისი სიახლოვე მისი ძალა მისი შეხება, თითქოს უნდოდა დარწმუნებულიყო რომ ის ნამდვილად აქ იყო, მასთან, მის გვერდით და ისევ მას ეკუთნოდა -ძალიან მიყვარხარ-დაუჩურჩულა მოულოდნელად და ისევ მიეწება ქმრის ვნებიან ტუჩებს თავისიბ თრთოლარე ტუჩებით
-ამის დედაც-აღმოხდა სანდროს როცა ნათიამ პერანგის ქვეშ შეუცურა ხელი და შარვლის კიდეს ნაზად გააყოლა თლილი თითები -ნათია ნუ მაგიჟებ-უთხრა ბრაზნარევი ტონით და ოდნავ უკან
დაიხია, მაგრამ გოგონას ირონიულმა ღიმილმა რომ გადაურბინა სახეზე ძალიან გაბრაზდა მაშინვე მკავებშორის მოიმწყვდია ცოლი და ტუჩებზე დააცხრა, ამ დროს საბოლოოდ დაკარგა თავი და აზროვნების უნარი, თუმცა ბოლოს მაინც შეელია ცოლს ტუჩეს, თავი მაღლა ასწია -ხომ იცი რომ ახლა ძალიან ცუდად ვარ და ძალიან მინდა
რომ შეგეხო?-ზემოდან დააცქერდა ცოლს ამღვრეული თვალებით და ნათიას ღიმილმა ბაგე რომ გაუპო უარესად გაბრაზდა -და ისიც იცი რომ ახლა უბრალოდ ეს არ შეიძლება და შესაბამისად არ შეგეხები
-ვიცი-დაეთანხმა ნათია და კისერზე შემოაჭდო ხელები
-მაგრამ მაინც მაგიჟებ-თვალები დააწვრილა სანდრომ -მოგწონს აიმის აღქმა რომ უბრალოდ ჭკუიდან გადაგყავარ! ასეა?-ბოლოს მაინც გაეცინა ნათიას სიცილზე -ვერ ვხვდები მე უფრო გიჟი ვარ თუ შენ
-რა თქმა უნდა შენ-შეიცხადა ნათიამ
-ვითომ?-დაეჭვებით ჰკითხა მომღიმარმა სანდრომ ცოლს
-სახლში დაბრუნდი, ძალიან გამიხარდა რომ მოხვედი და უბრალოდ გაკოცე შენ კი...-აღარ გააგრძელა ნათიამ და მზერა სანდროს ტუჩებიდან მის ნაცრისფერ ამღვრეულ სფეროებსზე გადაიტანა
-ნათია ასე განზრახ იქცევი არა?-წელზე ძლიერად შემოაჭდო ხელები ცოლს და სხეულზე მჭიდროდ
მიიკრო-გრძნოობ?-ჰკითხა მომღიმარი სახით-შენი ერთი უბრალო კოცნა როგორ მოქმედებს ჩემს სხეულზე? ჩემს ფსიქიკაზე და შესაძლებლობებზე?
-სანდრო ნუ სულელობ-გაეცინა ნათიას და თლილი თითები მის ყელს ნაზად ჩამოატარა
-ამის დედასაც შევ.ცი-აღმოხდა სუთქვა აჩაქრებულ ბიჭს და ხელი გაუშვა, ნათიას გაეცინა და მისაღებში შევიდა ქმართან ერთად, თუმცა თავს ძალიან სუსტად გრძნობდა ამიტომ მაშივე დივანზე წამოწვა
-გინდა დაგაფარო რამე?-თავზე წამოადგა სანდრო
-სად იყავი? რომ გირეკავდი რატომ არ
მპასუხობდი? ძალიან ვინერვიულე და
შემეშინდა -უთხრა ნათიამ ნაწყენი ტონით და მზერა გაუსწორა ქმრის ჩაწითლებულ თვალებს
-ნიკა ვნახე და ცოტა ვილაპარაკეთ-უთხრა ბრაზნარევი ტონით და დივანზე ჩამოჯდა
-ჩემზე ისევ ძალიან გაბრაზებული ხარ?-ჰკითხა ნათიამ ჩამწყდარი ხმით და ცრემლები მოეძალა
-ვაარ-უთხრა სანდრომ ბრაზნარევი ტონით-მაგრამ ხვალ ისე მოიქეცი როგორც შენ ჩათვლი საჭიროდ
-სამსახურში არ წავალ-უთხრა ჩამწყდარი ხმით გოგონამ და მზერა გაუსწორა ქმრის ამღვრეულ თვალებს
-როგორც შენ გინდა ისე მოიქეცი-უთხრა ძალდატანებული სიმშვიდით ბიჭმა, თუმცა ნათია გრძნობდა ამ სიტყვების უკან რეალურად რა ქარიშხალიც ბობოქრობდა ახლა სანდროს გულში და გონებაში
-გგონია რომ მე არ ვღალავ ჩვენს პატარაზე?-ეწყინა ნათიას სანდროს ტონი და მზერა
-მოდი ამ თემას ნუღარ შევეხებით-გაბრაზდა სანდროს-რადგან მე და შენ ერთანეთის არ გვესმის
-სანდრო შენ მე წარსული შემახსენე, მე დამადანაშაულე იმაში რაც მაშინ მოხდა,ისე თითქოს ყველაფერი მხოლოდ ჩემი ბრალი იყო... ჩემს სიჯიუტეს დააბრალე ყველაფერი და ახლანდელი მდგომარეობა წარსულის შეცდომას გაუთანაბრე და მე ამან ძალიან მატკინა გული! გესმის? გესმის თუ არა ეს? მე არ ვიცოდი არ ვიცოდი ორსულად რომ ვიყავი, რომ მცოდნოდა ექიმთან გამოგყვებოდი... გგონია ჩემს ბრაზს და სიჯიუტეს შევწირავდი ჩვენს პატარას ეს რომ მცოდნოდა? გგონია რომ მე ისეთი ადამინაი ვარ ვინც შვილზე წინ საკუთარ თავს და პრინციპებს დააყენებს? მითუმეტეს სიჯიუტეს და ბრაზს? მაგრამ შენ მთელი პასუხისმგებლობა მაინც მე ამკიდე და მე ეს მეწყინა... მე არ ვთვლი რომ რაც მოხდა იმაში მარტო შენ ხარ დამნაშავე...მე ეს არც არასოდეს მითქვამს შენთვის, თუმცა შენ გამოიწვიე ის რაც მოხდა... მაგრამ მოხდა ისე რომ ორივემ გაუცნობიერბლადა დავუშვით მაშინ შეცდომა! ახლა მინდა რომ ეს გაიაზრო და შენი წილი შეცდომაზე პასუხისმგებლობა აიღო... ისევე როგორც მე ვცდილობ ამას
-ანუ იმ ყველაფერში მე არ მადანაშაულებ?
-არა! იმიტომ რომ არცერთმა არ ვიცოდით არაფერი ჩემს ორსულობაზე და ის რაც მოხდა მოხდა გაუცნობიერებლად
-ნიკამაც სწორედ ეს მითხრა -უთხრა ჩავარდნილი ხმით სანდრომ -მაგრამ მაინც ძალიან მიჭირს ამ ყველაფრის ატანა
-გგონია მე არ მიჭირს? გგონია ჩემთვის ადვილია?
მითუმეტეს მაშინ როცა შენ პარალელი გაავლე ამ ორ სულ სხვადასვა ამბავს შორის და ბრალი დამდე
-ასე არაა, არასწორად გაიგე... მე სახვა რამ ვიგულისხმე... მაგრამ შენ არ მომისმინე... აყვირდი და გაბრაზდი... მე ვიგულისხლე რომ მაშინაც გაჯიუტდი და ამ სიჯიუტეს და წყენას სავალალო შედები მოჰყვა
-ანუ მაინც მე მადანაშაულებ-გაბრაზდა ნათია
-არა! არა და არა!-აყვირა სანდრო - უბრალოდ ავღნიშნე რომ მაშინ რომ არ დამიჯერე საშინელი შედეგი მივიღეთ და ახლაც იგივე არ მინდა განმეორდეს-მეთქი, მაგრამ შენ ყველაფეირ ისე გაიგე როგორც გინდოდა
-მართალი ხარ მე და შენ ართმანეთის უბრალოდ არ გვესმის -გაბრაზდა ნათია და მზერა აარიდა მის ჩაწითლებულ თვალებს
-ამის დედაც -ფეხზე წამოვარდა სანდრო -კარგი მაშინ ვაღიაროთ რომ ერთადერთი რაზეც ვთანხმდებით ისაა რომ ვერაფერზე ვთანხმდებით
-სანდრო წარსულში დაბრუნება აღარ მინდა, გესმის? არც სიტყვით და არც ქმედებით, უბრალოდ არ მინდა იქიდან არაფრის გახსენება , არც კარგი დღეების და არც ცუდის, რადგან ეს მე ტკივილს მაყენებს! შეგიძლია რომ ეს გაიგო?
-მესმის-უთხრა ბრაზნარევი ტონით და აივანზე გავიდა გაბრაზებული რადგან ჯერ კიდევ ვერ მშვიდდებოდა.
მთელი კვირა ვერ შეძლო სამსახირში წასვლა ნათიამ რადგან თავს ძალიან სუსტად გრძნობდა და გამუდმებით გული ერეოდა, სანდროც ფაქტიურად ვერ გადიოდა სახლიდან რადგან მარტოს ვერ ტოვებდა ცოლს, როცა ნანას ეცალა ის ზრუნავდა შვილზე და სიძეს საშუალებას აძლევდა რომ მაღაზიის საქმეებისთვის მიეხედა დროდადრო, თუმცა ეს იშვიათად ხდებოდა რადგან ძალიან სიმოვნებდა სანდროს სახლში ყოფნა და ნათიაზე ზრუნვა, მაგრამ ყველაფერი ისევ იარია როცა კვირას გამოუცხადა ნათიამ ქმარს რომ მეორე დღეს სამსახურში უნდა წასულიყო
-ნათია ჩემი გაგიჟება გინდა თუ რა ჯანდაბაა?-აყვირდა სანდრო
-ხომ ხედავ უკეთ ვარ
-ვხედავ -დაუღრინა ცოლს -მაგრამ იმასც ვხედავ რომ ისევ სუსტად ხარ
-ხვალ მივდივარ-გამოუცხადა ნათიამ და ისე გაბრაზდა სანდრომ რომ მთელი ღამე მისაღებში დივანზე გაათენა, რადგან არ უნდოდა კიდევ ეჩხუბა ცოლთან და რამის გაკეთება დაიძალებინა. მეორე დღეს სამსახურში მაინც წაიყვანა მანქანით, მაგრამ ისე რომ ხმა არ გაუცია მისთვის, რადგან იცოდა ნათიას ერთი სიტყვაც საკმარისი იქნებოდა იმისთვია რომ გაგიჟებულიყო და თავი იმ დონემდე დაეკარგა რომ რამე სისიულელე გაეკეთებინა. ამ ამბავმა ისე არია და გააღიზიანა რომ სახლში დაბრუნდა როცა ნათია ბანკში დატოვა, რადგან ხვდებოდა რომ სამსახურში წასვლა ცევხლზე ნავთის დასხმა იქნებოდა ახლა, რადგან დიდი ალბათობით ნათიას ჯავრს რომელიმე თვალში არ მოსულ თანამშრომელზე იყრიდა. მისაღებში მაგიდასთან იჯდა გაბრაზებული სანდრო და ნანას გაკეთებულ წვნიანს მიირთმევდა რომ კარის ხმა გაიგო, გაოცებული წამოდგა და ჰოლში გაიხედა
-ნათია მოხდა რამე? კარგად ხარ?-ცოლი რომ დაინახა გაუკვირდა რადგან ჯერ თორმეტიც არ იყო ის კი ექვსზე ამთავრებდა მუაშაობას
-არაფერი კარგად ვარ-უთხრა ნათიამ უემოციო ტონით, სანდრომ ეჭვის თავლით შეათვალიერა ცოლი და რომ დარწმუნდა კარგად იყო მაგიდას დაუბრუნდა , ნათია მისი სახლში ყოფნა არ გაუკვირდა რადგან ისეთი ალეწილი სახე ჰქონდა და ისე იყო გაბრაზებული მასზე სანდრო რომ სამსახურში მისი წასვლა საშინელებას ნიშნავდა, ამიტომ გაუხარდა კიდეც რომ არსად არ წავიდა
-ადრე რატო მოხვედი-ვერ მოითმინა და მაინც ჰკითხა როცა ნათია მისაღებში შევიდა,
-არის რაღაც მიზეზი...-უთხრა გოგონამ და ნელ-ნელა მიუახლოვდა ზურგით მჯდომ ქმარს კისერზე ხელები შემოხვია და თავზე აკოცა -სამსახუროდან წამოვედი-ჩასჩურჩულა ყურში და ბიჭს რეაქცია რომ არ ჰქონდა ამაზე გაბრაზდა, გასწირდა და მის გვერდით დადგა -სანდროო-უთხრა ნაწყენი ტონით და მზერა მის პროფილზე მიეყინა, იცნაური სიჩუმე ჩამოწვა ოთახში
-ესე იგი წამოხვედი-გამარჯვების იერით ახედა სანდრომ ცოლს, მოულოდნელად მისკენ მიტრილადა და მაჯაში ხელი ჩაავლო და თავისკენ მოქაჩა, ნათია წინააღმდეგონის გაწევის გარშე კალთაში ჩაუჯდა ქმარს და ხელები შემოხვია ყელზე
-წამოვედი, მაგრამ არა, იმიტომ, რომ შენ გინდოდა ასე-უთხრა ბრაზნარევი ტონით რადგან სანდროს სახეზე ირონიული ღიმილი კრთებოდა-მხოლოდ იმიტომ რომ უბრალოდ აღარ შემეძლო მუშაობა
-ნათია-გაეცინა სანდროს -ფულის დათვალა ასე რამ შეგაყვარა
-რა აუტანელი ხარ-უთხრა ნათიამ გაღიზიანებული ტონით ყელზე მიაწება ვნებიანი წითელი ტუჩები და მოულოდნელად უკბინ
-ნუ ხარ გიჟი-დაუჩურჩულა სანდრომ ყურში ცოლს და მის ტუჩებს დააცხრა, ნათიამ მისი ყელიდან თითები ქვემოთ ჩააცურა და პერანგის ღილების შეხსნა დაიწყო, ამან საერთოდ გამოყვანა წყობრიდან ბიჭი რომელმაც მაშინვე კაბის ქვეშ შეუცურა ხელი და ნელ-ნელა ზემოთ ააყოლა, თან ისე რომ კაბაც აიყოლა
-მიყვარხარ-დაუჩირჩულა ნათიამ როცა სულ რამდენიმე წამით მოწყდნენ ერთმანეთის ვნებიან ტუჩებს, სანდრომ არაფერი უპასუხა, ყბებზე ოდნავ Მოიჭირა თითები და მის ტუჩებს მიწვდა ისევ, მეორე ხელი კი თმებში შეუცირა და მეტად მიიწება მისი ტუჩები თუმცა მოულოდნელად ნათიამ მკერდზე მიანჯინა ხელები და თავი უკან დასწია, მათი მაღვრეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა, იმის მიუხედავად რომ სანდრო ახლა ფაქტიურად გონება დახშული აზრზე არ იყო არაფერის, მაინც დაიძაბაა დაიზაფრა და როგორღაც აზრზე მოვიდა, მას ეგონა ნათია ცუდად იყო, ვერ მიხვდა ასე უცნაური მზერით რის თქმა ცდილობა ის მისთვის
-ცუდად ხარ?-ჰკითხა სუნთქვა აჩქარებულმა
-არა-გაუღიმა ნათიამ
-მართლა კარგად ხარ?-ჩაეკითხა ისევ
-კი-გაუღიმა გოგონამ მისი სახე ხელებში მოიქცია და თავი ოდნავ უკან გადასწია, ქმრის ვნებიანი ცხელი ტუჩები ყელზე მიიწება და თვალები ოდნავ მილულა, სანდროს უცნაურმა ღიმილმა გაუპო ბაგე და ნელ-ნელა ქვემოთ ჩაუყვა თან ისე რომ სველი კოცნის კვალი დაუტოვა კანზე, კაბის ელვა შესაკრავი გაუხსნა ზურგზე და მაქსიმალურად ქვემოთ ჩააცურა საყელო მხრებზე , მოულოდნელად ფეხზე წამოდგა თან ისე რომ ცოლის სხეულს არ მოშორებია არც მისი ტუჩები და არც ხელები, მაგიდაზე გრთხილად დასვა და მის ფეხებშორის მოექცა, კაბა ზემოთ ააცურა საცვალ კი ნელი მოძრაობით გახადა,როცა ქამარი გაისხნა და თავად Ნათიამ გაუხსნა შარვლის ელვა შესაკრავი და ღილი უცნაურად გაეცინა, რამდენიმე წამის გამნავლობაში თვალებში ჩააცქერდა ცოლს და მოულოდნელად მის ტუჩებს დააცრხრა, ნათიას სიამოვნებისგან გააჟრჟოლა როცა სანდრომ მაქსიმალურად მიიწება სხეულზე მისი სიფრიფანა და ათრთოლებული ხსეული, უარესი დაემართა როცა ერთი ძლიერი ბიძგით დაეუფლა სანდრო მის სხეულს და ხმა აღმოხდა რომელიც ისევ ბიჭის აგრესიულმა კოცნამ დაახშო, ნათია ისე აიარია, ისე დაიკარგა რომ აზროვნების უნარი სართოდ დაკარგა, ერთადერთი რასაც ახლა გრძნობდა და დააღიქვამდა იყო ის რომ მისი საყვარელი მამაკაცი ეუფლებოდა მის სხეულს და ამით ის მას საოცარ გიჟურ ბედნიერება განაცდევინებდა, სანდრო ცდილობდა თავი მოეთოკა და მონატრებული ცოლის სხეულს მშვიდი, თავშეკავებული ქცევით დაუფლებოდა მაგრამ მოწოლილ გიჟურ ვნები თავს აკარგვინებდა და დროდადრო იკარგებოდა ხოლმე, მაგრამ მაინც როგორღაც ახერხებდა ისევ აზრზე მოსვლას და ქცევების კონტროლს, მისთვის მთავარი იყო ნათიასაც იგივე ბედნიერება და სიამოვნება განევმცადა რასაც თავად განიცდიდა, ამიტომ როგორღაც ახერხებდა და ამ გიჟურ მომენტში მართავდა საკუთარ თავს და ქცევებს.
ვაჩე სკოლის წინ დიდხანს ელოდებოდა მანქანით თათიას და როგორც დაინახა ეზოდა გამოსული გოგონა მაშინვე გადავიდა და სწრაფად მიუახლოვდა
-თათია შეიძლება ვილაპარაკო?-ჰკითხა ბრაზნარევი ტონით
-თავი დამანებე -უთხრა ბრაზნარევი ტონით გოგონამ და მისთვის გვერდის აქცევა სცადა
-თათია-დაუღრინა ვაჩემ და გზა გადაუჭრა -უნდა ვილაპარაკოთ
-უკვე გითხარი ჩემი სათქმელი-თავი ასწია გოგონამ და თვალებში ჩააცქერდა სახე ალეწილ ბიჭს
-ყველაფერი არასწორად გაიგე
-მაინც რა გავიგე არასწორად?-ახედა თათიამ გაცეცხლებულ ბიჭს
-წამოდი-ვაჩემ მკავში ჩაავლო ხელი გოგონას და თავისი მაქანისკენ წაიყვანა
-რას აკეთებ არანორმალური ხელი გამიშვი იცოდე ვიყვირებ-დაემუქრა თათია და წინააღმდეგობა გაუწია, თუმცა ვაჩემ მაინც მიიყვანა თავის მანქნასთან და კარი გააღო
-ახლავე ჩაჯექი-ზომოდან დააცქერდა
-არ ჩავჯდები
-უნდა ვილაპარაკოთ
-ხელი გამიშვი
-ჩაჯექი-მეთქი-დაუღრინა და სანამ თათია აზრზე მოვიდოდა, მოულოდნელად და ძალდატანებით ჩასვა მანქანაში და კარი გამეტებით მიუჯახუნა და პულტით დაუკეტა, ეს ყველაფერი ისე სწრაფად გააკეთა რომ ამოღებაც ვერ მოაწრო დაბნეულმა გოგონამ, მაგრამ როგორც კი გაავებული ვაჩე საჭეს მიუჯდა და გოგონას გახედა ამღვრეული თვალებით თათია გაგიჟდა
-რა ჯანდაბას აკეთებ-უყვირა გაავებულმა
-გითხარი სალაპარაკო გვაქვს მეთქი-დაუღრინა ბიჭმა, მანქანა დაქოქა და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა
-ახლავე გააჩერე, გააჩერე-მეთქი-აყვირდა ისევ თათია, როცა გაღიზიანებულმა ბიჭმა სიჩქარეს მოუმატა -შენ რა გაგიჟდი? თავი ვინ გგონია, ასე რა უფლებით მექცევი -გაბრაზდა თათია და კარს დაეჯაჯგურა
-გეყოფა სიტერიკა-დაუღრინა ვაჩემ და სიჩქარეს კიდევ უფრო მოუმატა, თათია გაჩუმდა და საქარე მინას გაუშტერა თვალი -თათია მომისმინე ყველაფერი არასწორად გაიგე
-შენ მე მომატყუე
-არ მომიტყუებიხარ, გესმის? არ მომიტყუებიხარ! ჩემსა და ანას შორის აღარაფერია საერთოდ აღარაფერი
-მაგრამ იყო-უთხრა თვალებაწყლიანებულმა გოგონამ
-ჰო იყო... ოდესღაც ვიღაცეებთან რაღაც იყო... და შენ წარმოიდგინე... სექს.ც მქონდა იმ ვიღაცეებთან მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ ისინი ჩემთვის მნიშვნელოვა ან საინტერესო ადამინები იყვნენ-მიანათა უცნაურად აციმციმებული თვალები სახე წაშლილ გოგონას, რომელიც მისმა სიტყვებმა ძალიან გააღიზიანა და მაშინვე მისკენ მიიხედა
-თავხედი ხარ-მხოლოდ ეს უთხრა და მაშინვე გაექცა მის დაჟინებულ მზერას
-თათია ის რომ მე ერთი წლის წინ დანუშნული ვიყავი ვერ ვხდები დღეს ეს შენთვის საინტერესო და პრობლემური რატომაა
-იმიტომ რომ დამიმალე და არაფერი არ მითხარი ამ ურთიერთობაზე?! რატომ? სულელივით ვიდექი და ვისმენდი შენი მეგობრების მონაყოლს შენს ნიშნობაზე მითუმეტეს რომ ანნნაც იქ იყო
-ჩემი მეგობრები არ არიან გასაგებია? ის რომ შემთხვევით შეგვხვდენ ქუჩაში და გაიხსენეს ჩემი ცხოვრების ყველაზე უმნიშვნელო ეპიზოდი ესეც არაფერს ნიშნავს! ანას იქ ყოფნა არ ყოფნა კიდევ უფრო უმნიშვნელო იყო ჩემთვის რადგან იქ შენ იყავი
-მას ისევ უყვარხარ.. ისეთიბთავებით გიყურებდა...
-მკიდ.ა მან შეცდომა დაუშვა და ჩემი ცხოვრებიდან ამოვშალე! თან ძალიან დიდი ხნის წინ!
-არ მჯერა-გაბრაზდა თათია -ისეთიბთვალებით უყურებდით ერთმანეთს რომ ფაქტია რაღაც განსაკუთრებული გაკავშირებდათ
-თუ ეს დაგამშვიდებს გეტყვი რომ მე და ანას სექ.ი არ გვქონია
-ახლავე გააჩერე ეს წყეული მანქანა, შენი მოსმენა უკვე გულს მირევს -უყვირა მოულოდნელად წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ
-ამის დედასაც შევეც. -იყვირა ვაჩემ და მანქანა მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა,რადგან ჰრძნობდა რომ საკუთარ თავზე და მანქანაზე კონტროლს ერთდროულად კარგავდ, თათია მაშინვე გადავიდა და ჩქარი ნაბიჯით წინ წავიდა, ვაჩეც გადავიდა და უკან მიჰყვა -ნეტა თუ იცი სად მიდიხარ ერთი... ძალიან მაინტერესებს-ჰკითხა სიცილით
-მნიშვნელობა არ აქვს მთავარია რომ შენგან შორს ვიყო არანორმალურო-გამოსძახა თათიამ და უფრო აუჩქარა ფეხს, მაგრამ ვაჩე მალევე დაეწია, მაჯაში ხელი ჩაავლო და თავისკენ მიატრიალა, მაშინვე მეორე ხელიც დაუჭირა და თვალებში ჩააცქერდა
-მაშინ როცა არსებობ შენ... სხვა ყველა და ყველაფერი უმნიშვნელოა -დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და მზერა მისი ამღვრეული თვალებიდან მის წითელ ვნებიან ტუჩებზე გადაიტანა, თათიას სუნთქვა შეეკრა და სგულისცემა შეუწყდა
-გამიშვი-უთხრა როცა ვაჩემ ზედმეტად მიუახლოვა სახე და ცხელი სუნთქვა შეაფრქვია
-ასე რატომ გაბრაზდი... ეჭვიანობ? -ჰკითხა გამომწვევი ტონით და მზერა გაუსწორა გოგონას ამღვრეულ თვალებს
-სისულელებს ნუ ბოდავ-ავარდა თათია
-მაშინ შენი ეს ქცევა როგორ გავიგო?-არ ეშვებოდა ვაჩე
-ხელი გამიშვი მტკივა-აფართხალდა თათია რადგან მისი სიახლოვე და სურნელი ნელ-ნელა აბრუებდა და არ უნდოდა რომ თავი დაეკარგა
-გიჭირს ჩემთან ახლოს ყოფნა და თავის მოთოკვა ხომ ასე?-გაეცინა ვაჩეს და უფრო მეტად მიიწება აფართხალებული გოგონას სიფროფანა სხეული, თან ისე რომ მოძრაობის საშუალება მთლიანად შეუზღუდა
-გეყოფა-აღმოხდა სუთქვა აჩქარებულ გოგონას როცა ვაჩემ სახე ისე ახლოს მოუტანა რომ მისი ცივი ტუჩები სულ ოდნავ შეეხო მის ათრთოლებულ ბაგეებს რის გამო თავი ოდნავ უკან გადასწია თათიამ რომ როგორღაც აზროვნების უნარი არ დაეკარგა
-მიყვარხარ-დაუჩურჩულა სუნთავაჩქარებულმა ბიჭმა და ტუჩის კუთხეში აკოცა
-ვაჩე ხელი გა მი შვი-აღმოხდა თავგააბნელ გოგონას
-ძალიან მიყავრხარ-არ ჩერდებოდა ვაჩე და ცხვირის წვერიათ მის გაფითრებულ სახეს სულ ოდნავ ეხებოდა
-გთხოვ შეწყვიტე-აღმოხდა მისი სიახლოვით და შეხებით გაბრუებულ გოგონას და როცა ბიჭმა ისევ მის ტუჩებს მიაწება ცხელი ტუჩები ვეღარ შეეწინააღმდეგა მოწოლილ ვნებებს და მის კოცნას კოცნით უპასუხა, ამის გამო ვაჩემ ხელები გაუთავისუფლა და წელზე შემოაჭდო, თათიამ კი ინსტიქტურად თმებში შეუცირა თლილი თითები, როცა მოწოლილი ვნებები ოდნავ დაცხრა და სუნთქვა აჩქარებულები ერთმანეთის ტუჩებს მოწყდნენ გაღიმებული ვაჩე აციმციმებული თვალებით ჩააცქერდა გოგონას ამღვრეულ ნაცრისფერ სფეროებში
-მიყვარხარ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და ცხვირზე აკოცა, დაბნეული და აღელვებული თათია მაშინვე მიტრიალდა, უნდოდა გაჰქცეოდა მის დაჟიმებულ და გამომწვევ მზერას, მაგრამ ვაჩემ მაშინვე მაჯაში წაავლო ხელი და თავისკენ მიატრიალა სახე აწითლებული გოგონა, რომელიც თვალს ვერ სწორებდა მას -მე შენ მიყვარხა-დაუჩირჩულა და ნიკაპზე ნაზად შეახო ხელი თავი ააწევინა და თვალებში ჩააცქერდა -მე მხოლოდ შენ მჭირდები , იმიტომ რომ მხოლოდ შენ მაბედნიერებ, იმიტომ რომ მხოლოდ შენ მიყვარხარ! გესმის რას გეუბნები? მიყვარხარ სიგიჟემდე და თავდავიწყებით!!!-გაუღიმა და მზერა მისი აწყლიანებული თვალებიდან მის ტუჩებზე გადაიტანა, თათიამ თავი დახარა და დაიჩირჩულა
-მეც მიყვარხარ