ნათია აღფრთოვანებული სახით მიაჩერდა პარკებს რომლებიც ხელში ეჭირა გაცეცხლებულ სანდროს
-იცი რამდენ მაღაზიაში მომიწია შესვლა იმის გამო რომ ზუსტად ის შოკოლადები მეყიდა რაც შენ გინდოდა?-უთხრა ბრაზნარევი ტონით ბიჭმა და ხელში შეაჩეჩა მომღიმარ ცოლს პარკები, ნათიამ არაფერი უპასუხა, მაშინვე გამოართვა და მისაღებ ოთახში მაგიდაზე დააწყო სწრფად ამოალაგა და უკმაყოფილო სახით გახედა იქვე მდგომ ქმარს
-ორეო?
-რა ორეო?-ვერ მიხვდა უცბათ სანდრო
-ორეო-მეთქი-დაუკონკრეტა ნათიამ -ხომ მოგაძახე რომ მიდიოდი ორეოც მინდა-მეთქი?-ჰკითხა ნაწყენი ტონით გოგონამ
-ამდენი შოკოლადი მოგიტანე და მაინც უკკმაყოფილო ხარ-გაბრაზდა სანდრო და აივნის კარი გამოხსნა სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად მოუკიდა თან უკმაყოფილო სახით მიაჩერდა ცოლს
-აუ მე ორეო მინდოდა-აბუზღუნდა ნათია და სანდრო ისე გააღიზიანა მისმა ტონმა რომ მაშინვე აირია, ღრმად ჩაისუნთქა ნოემბრის ცივი ჰაერი და თვალები დახუჭა რამდენიმე წამის განმავლობაში რომ მოწოლილ ბრაზს არ აჰყოლოდა და არ ეყვირა, როცა როგორღაც თავს მოერია და ოდნავ დამშვიდდა ცოლს მიანათა Მღვრეული ნაცრისფერი სფეროები
-დილით გიყიდი-უთხრა გაღიზიანებული ტონით
-ძაან მინდა-საცოდავი თვალებით შეხედა ნათიამ ქმარს
-დილით გიყიდი-მეთქი გასაგები?-გაბრაზდა სანდრო
-მინდააა-არ ჩერდებოდა ნათია, რომელსაც ტირილის ნოტები შეეპარა ხმაში -გთხოვ ძაან მინდა
-ამის დედასაც შევე.ციიი-იყვირია სანდრომ, აივნის კარი მიაჯახუნა და ჰოლში გავარდა, ნათიას არ სწყენია მისი უხეშობა, მიჩვეული იყო სანდროს გამოხტომებს, თან იცოდა სანდროს შუაღამისას შოკოლადების ყიდვაზე მეტად ის აღიზიანებდა რომ ნათიას ,,მინდას" ემორჩილებოდა, გაეცინა მის ქცევაზე და თავისთვის ჩაილაპარაკა
-რატომ არ სჯერა მამიკოს რომ ეს ყველაფერი გინდა შენ და არა მე?-მუცელს დააცქერდა ნათია, სანდროს გაეცინა როცა ცოლს გამოხედა რომელიც სულ ოდნავ წამოზრდილ მუცელს ეფერებოდა, აღარაფერი თქვა, კარი გამოაღო და გაბრაზებული კიბეებზე დაეშვა. იმის მიაუხედავად რომ სანდრო ძალიან გაბრაზებული და გაღიზიანებული იყო ღამის ტკბილი ძილი ცოლის შოკოლადებმა და ორეომ რომ დაუფრთხო,ბოლოს მაინც მოვიდა ხასიათზე, რომ უყურებდა რა ბედნიერი და აღფრთოვანებული სახით მიირთმევდა საწოლში მჯდომი ნათია ტკბილეულს
-იცოდე გასუქდები-უთხრა ძლივს შეკავებული სიცილით და მის გვერდით დაწვა
-ტყუილად მელაპარაკები-გაეცინა ნათიას -მაინც არ ვიტყვი უარს ამ ბედნიერებაზე-და ამჯერად თეთრი შოკოლადის ფილა მოიქცია კბილებშორის
-ახლა იმაზე ბევრად ტკბილი იქნები ვიდრე ზოგადად ხარ ხოლმე...უეჭველი უდნა დავაგემოვნო შენი ტუჩები-გაეცინა სანდროს, მოულოდნელად წამოჯდა საწოლზე ცოლი მკავებშორის მოიმწყვდია და საწოლზე გადააწვინა
-ჯერ ვჭამ შენთვის არ მცალია-არ დანებდა ნათია და კიდევ ჩაკბიჩა შოკოლადის დიდი ფილა რომელსაც ცოცხალი თავით ხელს არ უშვებდა
-ნათია იცოდე აღარ გიყიდი-დაემუქრა სანდრო და როცა გოგონამ უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები მაშინვე დააცხრა მის ვნებიან, წითელ შოკოლადიან ტუჩებს, ნათიას სუნთქვა შეეკრა და რადგანაც ქმრის ტუჩების შეხებამ უფრო დაატკბო შეელია როგორღაც შოკოლადს, სანდროს კისერზე შემოაჭდო ხელები, თან ისე რომ ის თეთრი შოკოლადის ფილა ისევ ხელში ეჭირა, უფრო მეტად მიიწება საყვარელი მამაკაცის ცხელი ტუჩები და როცა ყელისკენ ჩაუყვა თვალები დახუჭა
-ეს რა არის?-მოულოდნელად თავი ასწია სანდრომ, მაჯებში ჩაავლო ხელი ცოლს, თავს ზემოთ დაუჭირა და შოკოლადის ფილაზე მიანიშნა, რომელიც ისევ ისე ძლიერად ჰქონდა გოგონას ხელში მოქცეული, ნათიას გიჟივით სიცილი აუტყდა ქმრის ალეწილ სახეს რომ ჰკიდა თვალი, რომელმაც მაშინვე წაართვა ხელიდან, უკმაყოფილო სახით მოისროლა და ისევ მის ყელს შეაწება ცხელი ტუჩები.
ვაჩე მოღუშული სახით მიაჩერდა თათიას რომელიც აშკარად ძალიან დაძაბული და გაღიზიანებული ჩაჯდა მის მანქანაში, უცნაური და საზარელი სიჩუმე ჩამოწვა, რომელსაც მათი აჩქარები სუნთქვის ხმა არღვევდა მხოლოდ, თათია მისკენ გახედვას ვერ ბედავდა რადგან გრძნობდა ბიჭის დაძაბულ და დაჟინებულ მზერას რომელიც სწვავად, თუმაც ბოლოს ვეღარ მოითმინა და აწყლიანებული ნაცრისფერი სფეროები მიანათა მის ჭაობისფერ დანისლულ თვალებს, რამდეენიმე წამის განმავლობაში მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა და იმდენად იმოქმედა თათიაზე ამ მზერამ რომ მაშინვე გაექცა მის არეულ თვალებს
-თათია-დაიჩურჩულა საყვარელი გოგონას სახელი სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა და გოგონას რეაქცია რომ არ ჰქონდა მის დაძახებაძე, გაბრაზდა, მაგრამ თავი მოთოკა და ოდნავ ათრთოლებული ცივი თითებით სახეზე ჩამოყრილ თმას ჩამოაყოლა და ყურს უკან ნაზად გადაუწია, თათიაზე ისე იმოქმედა მისმა შეხებამ რომ მაშინვე გააჟრჟოლა და მისკენ
მიიხედა-სიმართლე მითხარი იმ ნაბიჭვარ.ა დაგირეკე?-ჰკითხა ბრაზნარევი ტონით და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თავლებში
-ვაჩე გთხოვ-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ გოგონას და მის მზერა გაექცა
-რას მთხოვ?-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა და საჭეს ძლიერად მოუჭირა ხელები
-ასე ნუ იქცევი...
-როგორ ვიქცევი?-ავარდა ვაჩე -საქართველოში დაბრუნდა ის ნაბიჭვ.რი და გეკითხები შენითან დაკონტაქტება სცადა თუ არა-მეთქი და იმის მაგივრად პასუხი გაგეცა მარტივად კი ან არა, შენ სხვა თემებს მიედმოედე!
-არ მინდა რომ მასთან კიდევ იჩხუბო... ის ჩემთვის არფერს წაემოდაგენს გესმის ეეს თუ არა?
-რა თქმა უნდა არ წარმოედგეს იმიტომ შენ ჩემი ხარ!-დაუღრინა ვაჩემ -მაგრამ იმას არ ესმის ეს და უნდა გავაგებინო
-არ მინახია გესმის? არ მოსულა აქ-მერამდენედ გეუბნები უკვა ამას
-მაგრამ დაგირეკა-აყვირდა ვაჩე და თათია ცოცხალი თავით რომ არ იყურებოდა მისკენ ყბებზე სულ ოდნავ მოუჭირა ცივი თითები და თავი თავისკენ მიატრიალებინა -ხომ დაგირეკა?-ისევ სიჩუმით რომ უოასუხა თათიამ მის კითხვას მოულოდნელად უყვირა -მიპასუხე!
-გთხოვ არ გინდა-ცრემლები მოეძალა გოგონას
-ესე იგი დაგირეკა!-იყვირა გაცოფებულმა ბიჭმა და საჭს ძლიერად დაარტყა ხელი-გადადი
-გთხოვ...-შეეხვეწა თათია-ასე ნუ გიჟდები, დარეკა მაგრამ არ მიპასუხია...-ცრემლები გადმოუცურდა გაფითრებულ ღაწვებზე
-ათასჯერ გკითხე დაგირეკა თუ არა იმ სირ.ა-მეთქი და არცერთხელ არ მიპასუხე! იქამდე არ მითხარი სიმართლე სანამ შენთან არ მოვედი და თვალებში არ ჩაგხედე!-აყვირდა ისევ გაცეცხლებული ბიჭი
-არ მინდა რომ ისევ იჩხუბო მასთან...რატომ არ გესმის ჩემი? მეშინია და ამიტომ არ ვითხარი არაფერი, ვიცოდი გაგიჟდებოდი-ასლუკუნდა
თათია -არ მინდა პრობლემები შეგექმნას მის გამო...
-სახლში წადი თათია-დაუღრინა გაავებულმა ბიჭმა
-მაშინებ
-უბრალოდ მანქნიდან გადადი და სახლში წადი
-გთხოვ ასე ნუ იქცევი...
-გადადი-მეთქი-შეხედა საყვარელ გოგონას ჩაწილთელბული ამღვრეული თვალებით
-ასე რატომ იქცევი?-ატირდა თათია
-ნუღარ მამეორებინებ!-გაბრაზდა ვაჩე, თათია მანქანიდან გადავიდა, კარი გამეტებით მიუჯახუნა და შეკრთა როცა ვაჩემს საბურავების ხრჭიალით მანქანა ადგილს მოწყვიტა.
მთელი ღამე თეთრად გაათენა თათიამ, ძალიან ღელავდა ვაჩეზე მითუმეტეს რომ ცოცხალი თავით არ პასუხობდა ის ტელეფონს, მხოლოდ დილით მეასე ზარზე უპასუხა
-კარგად ხარ? რა ხდება რატომ არ მპასუხობდი? იცი როგორ ვინერვიულე? იმედია მასთან არ იჩხუბე
-კარგად ვარ-უთხრა ვაჩემ ცივად
-მასთან წახვედი არა?
-შენს სახლთან ვარ ჩამოდი უნდა დაგელაპარაკო-უთხრა ბრაზნარევი ტონით და გაუთიშა, აღელევბული გოგონა მაშინვე გარეთ გავარდა, მართა გააფრთხილა ვაჩეს სანახავად მივდივარო და ქუჩაში გავიდა, მანქნაში ჩაჯდა და ვაჩეს მონგრეულ სახეს რომ ჰკიდ ათვალი სუნთავ შეეკრა, უარესი დაემართა როცა ბიჭმა მანქნა დაქოქა და გიჟივით გააქანა
-რა ხდება სად მიდიხარ-დაიბნა თათია, მაგრამ გაბრაზებულმა ბიჭმა არაფერი რომ არ უპასუხა აღარ ჩააცივდა და გაჩუმდა, როცა ვაჩემ მანქანა მათავარი გზიდან გადაიყვანა და კარგა ხანს ფაქტიურად გაუკვალავ გზაზე იარა უფრო დაიძაბა, მაგრამ ამჯერადაც არ გაუღია ხმა, როცა ტრიალ მინდორზე გააჩერა თათია მაშინვე გადავიდა, მანქნას შემოუარა და საჭესთან მჯდომ ბიჭს მიაჩერდა, რომელიც გაბრაზებული სახით მიშტერებოდა საქარე მინას
-ეს...-თათიამ ღია კარი უფრო ფართოდ გააღო და ნატკენ ტუჩზე მიადო თლილი თითები, ვაჩეს გაეცინა, მაშინვე დაუჭირა ხელი და ნაზად
აკოცა -მასთან იჩხუბე არა?-ჰკითხა ნაწყენი ტონით
-პირველი მან დაიწყო-თავი იმართლა ვაჩამ და როცა გოგონამ ხელის დახსნა სცადა უფრო ძლიერად მოუჭირა თითები
-გთხოვ ასე ნუ იქცევი-გაუბრაზდა თათია
-გეშინია?-ჰკითხა მომღიმარი სახით ბიჭმა
-ჰო მეშინია-დაეთანხმა თათია და თავი დახარა
-რატომ?-ჰკითხა არეული ხმით ბიჭმა და არაფერი რომ არ უპასუხა გოგონამ, მისკენ შეტრიალად, მანქანიდან ფეხები გადააწყო და ისე მოხდა რომ დაძაბული გოგონა ფეხებშორის მოიქცია-თათია-დაიჩურჩულა მისი სახელი სუნთავა აჩქარებულმა ბიჭმა, ნიკაპზე შეახო ცივი თითები და თავი ოდნავ ააწევინა- გამებუტე?-ჰკითხა მომღიმარი სახით
-ასე რატომ იქცევი-გაბრაზდა თათია და კიდევ ერთხელ სცადა ხელის დახსნა რადგან ეს სიახლოვე საშინლად ძაბავდა და აბნევდა
-თუ კიდევ დაგირეკავს... მოგწერს ან უარესი შენს ნახვას ეცდება... იცოდე არ გაბედო და არ დამიმალო გუშინდელივით! -დაუღრინა მოულოდნელად გაავებულმა ბიჭმა-გესმის რას გეუბნები? - მაშინვე წელზე შეუცურა ორივე ხელი, თავისკენ ზედმეტად მიიზიდა სუნთქვა შემწყდარი გოგონა რომელიც გრძნობდა ნელ-ნელა როგორ ეყინებოდა სისხლი ძარღვებში რა როგორ კარგავდა მგრძნობელობას მთელს სხეულში-შენ ჩემი ხარ, მარტო ჩემი, მხოლოდ ჩემი-უთხრა უცნაური ტონით და კიდევ უფრო რომ მიიახლოვა თავგზააბნეული გოგონა აქ უკვე საბოლოოდ დაკარგა აზროვნების უნარი თათიამ, როცა მოულოდნელად ვაჩე ფეხზე წამოდგა საერთოდ აირია და დაიკარგა -შენ ჩემი გოგო ხარ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და მისბტუჩებს მიწვდა, თათია იმდენად გააბრუეა, მისმა ქცევამ, ლაპარაკმა და სურნელმა რომ მის ვნებიან კოცნას კოცნით უოასუხა და სრულიად გაუაზრებლად თმებში შეუცურა ხელი, ვაჩე რომელიც ძალიან ცდილობდა თავი არ დაეკარგა მაინც დაიკარგა გრძნობებში, მოწოლილ ემოციებში და ინსტიქტურად ტუჩებიდან ყელზე გადაინაცვლა მისმა ცხელმა და ვნებიანამ ტუჩებმა, თათიას სიამოვნებისგან ჟურუანტელმა დაურბინა მთელს სხეულში და გონს იქამდე ვერ მოვიდა სანამ ვაჩემ სრულიად გაუაზრებდად და გრძნობებს აყოლილმა მის კაბის კიდესთან არ ჩააცურა ხელი და ზემოთ არ ამოყოლა კაბასთან ერთად
-გაჩერდი-სუნთავა აჩქარებული გოგონა ცივად მოწყდა მის სხეულს და უკან დაიხია თავდახრილმა
-ამის დედასაც შევ.ცი-აღმოხდა გაბრაზებულ ბიჭს და დაჟინებით მიაჩერდა საყვარელი გოგონას აწითლებულ სახეს -გაუაზრებლად გავაკეთე ეს...
-წავიდეთ აქ ყოფნა აღარ მინდა -დაიჩურჩულა თათიამ და ნაბიჯი წადგა გვერდზე მაგრამ ვაჩემ უფლება არ მისცა, მაშინვე მკლავებშორის მოიმწყვდია თავგზააბნეული გოგონა
-თათია მინდა რომ თვალებში შემომხედო-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან, გოგონამ როგორღაც მოახერხა თავი ასწია და მზერა გაუსწორა, მის ამღვრეულ ჭაობისფერ სფეროებს -მიყვარხარ-უთხრა მომღიმარ სახით და საფეთქელზე მიაწება ცხელი ტიჩები
-გთხოვ სახლში წასვლა მინდა -ისევ გაექცა თათია მის თვალებს და თავი დახარა რადგან ვერ უძლებდა მის მწველ მზერა დს მისი სხეულიდან წამოსულ სითბოს რომელიც საშინლად აბრუებდა და აბნევდა
-თათია-გაეცინა ვაჩეს და მისი სახე ხელებში მოიქცია -ვიცი ზოგჯერ ზედმეტი მომდის...ხანდახან უბრალოდ თავს ვკარგავ ხოლმე...მაგრამ
-გთხოვ ამაზე ლაპარაკი არ მინდა -დაიჩურჩულა სუნთავქა აჩქარებულმა გოგონამ
-მაგრამ ეს აღარ განმეორდება... გპირდები...-უთხრა მომღიმარი სახით
-სახლში წასვლა მინდა
-კარგი კარგი-ხელი გაუშვა ვაჩემ და მანქნაში ჩასხდნენ,თათიას სახლამდე ისე მივიდნენ რომ ფაქტიურად ხმა არცერთს არ ამოუღია, როცა მწვანე საღებავაყრილ კართან გააჩერა მანქანა ვაჩემ თათიასკენ მიიხედა და ბრაზნარევი ტონით უთხრა -იცოდე ის სი.ი თუ ეცდება შენთან მოახლოებას არ დამიმალო... არ გაბედო და არ დამიმალო! გესმის? ეს არ გააკეთო თათია არც კი გაბედო... იცოდე ძალიან ცუდი რამ მოხდება
-ვაჩე გაყოფა დავიღალე ანდრიაზე ლაპარაკით
-ეს როგორ გავიგო?-ავარდა ვაჩე
-ის ჩემთვის არაფერს არ ნიშნვს და მინდა რომ ეს გაიგო...
-მე მესმის მაგრამ მას არ ესმის! არ ესმის გესმის? თავს არ დაგანებებს, ასე მითხრა და ვიცი რომ ასეც იქნება ... რაც არ უნდა გავაკეთო მაინც არ მოგეშვება, იმიტომ რომ გიჟივითაა შენზე შეყვარებული... ასე მარტივად დანებებას არ აპირებს... არც მე დავნებდებოდი მის ადგილას... ასე რომ...
-ძალიან გთხოვ შეწყვიტე მასზე ლაპარაკი და ფიქრი, რას გააკეთებს? რა შეუძლია? რას დამიშავებს? მე არ მიყვარს და მორჩა, ოდესმე შეიგნებს ამას...იმედია შენც გაიაზრებ ამას და დაშოშმინდები...
-გგონია ასე მარტივია?
-ვაჩე ძალიან გთხოვ-გაბრაზდა თათია -შეეშვი... მას არ ესმის არც ლაპარაკი და არც ჩხუბის ენა... შენთვითონ ამბობ რომ ვერაფერი გააგებინე... დრო გავა და მიხვდება რომ უნდა შემეშვას...
-ანუ არ მეტყვი როცა შეგხვდება და დაგირეკავს ხოლმე?
-ღმერთო რა შეხვედრა? შენ რა გაგიჟდი? გგონია შევხვდები? გგონია დაველაპარაკები?
-მიდი გადადი, სახლში წადი სანამ საბოლოოდ შემშლი შენი უაზრო ლაპარაკით და იმაში დარწმუნებით რომ არაფერი არ ხდება განსაკუთრებული!
-არანორმალურო-დაუყვირა თათია და მანქანიდან გადავიდა, კარი მიჯახუნა და გაბრაზებული შევიდა ეზოში.
სანდრო მთელი საღამო უხასითოდ იყო, რაღაცნაირად აფორიაქებული და დაძაბული იყო, იმის გაგებამ რომ ანდრია საქართველოში დაბრუნდა და ვაჩემ მასთან კიდევ ერთხელ იჩხუბა ძალიან ააღელვა, ძალიან აღიზიანებდა ის ფაქტი რომ თათიას ამ მდგომარეობას ბოროტად იყენებდა ანდრია, სახლის წინ ხვდებოდა, ურეკავდა, აწუხებდა და აშინებდა პატარა გოგონას რომელიც ბებოსთან ერთად მარტო ცხოვრობდა და შესაბამისად ის ამ ფაქტით სარგებლობდა, იმის მიუხედაბად რომ ვაჩე გამოჩნდა თათია სცხოვრებაში არაფერი შეცვლილა ანდრიას ცნობიერებაში, პირიქით ახლა უფრო ჯიუტად და აგრესიულად ეცდებოდა საყვარელი გოგონას ცხოვრებაში შეჭრას და მისთვის ცხოვრების გართულებას, რადგან გრძნობდა რომ თათიას კარგავდა, ამ დროს კი ყველაზე საშიშია შეყვარენული ადამიანი, ის ყველაფერზე წავა ეცდება გული ატკინოს მისთვის სასურველს გოგონას, რადგან მას უბრალოდ სძულს ის...ეს თავადაც გაიარა და ხვდებიდა რამდენად ღრმად იქნებოდა ჩაფლული ანდრია თათიასადმი ზიზრსა და სიძულვილში
-სანდრო მოხდა რამე? რატომ ხარ უხასიათოდ?-ჰკითხა ნათიამ დაძაბულ ბიჭს
-განსაკუთრები არფერი-გაუღიმა სანდრომ ცოლს და მომღიმარი სახით მიაჩერდა
-რატომ იცინი?
-უკვე ერთი საათია პირი არ გაგიჩერებია და სულ რაღაცას ჭამ, თან სრულიად არაადეკვატურ რაღაცეებს ანაცვლებ ერთმანეთს
-აი შენ! ადეკვატურობაზე ესაერთოდ ხმას ნუ
იღებ-გაუბრაზდა ნათია, კიტრის მჟავე თეფშზე დადო და ტორტის მოზრდილი ნაჭრის ჭამა განაგრძო
-ნათია გარეთ მინდა გასვლა... რამე გინდა წამოგიღო რომ დავბრუნდები?-ჰკითხა მოულოდნელად
-რა თქმა უნდა მინდა-თვალები გაუბრწყინდა გოგონას და მუცელს დააცქერდა -ესე იგი ჩევნ გვინდა... მოიცა-თვალები დააწვრილა და ქმარს მიაჩერდა -ასე გვიან სად გინდა გასვლა და რატომ?
-ისე უბრალოდ მინდა გასვლა... მალე მოვალ არ ინერვიულო
-სანდრო-აბუზღუნდა ნათია
-გინდა რამე მოგიტანო თუ არა ხომ იცი რომ მერე აღარ წავალ!-გაბრაზდა სანდრო და მანქანის გასაღებს წამოავლო ხელი
-არ მინდა -გაებუტა ნათია
-კაი ახლა არ დაიწყო, უბრალოდ გავლა მინდა მალე მოვალ-თქო რომ გეუბენი ესე იგი მალე მოვალ, ტელეფონიც მიმაქვს თან ასე რომ არ ინერვიულო
-იმედია არ დალევ
-ნათია-გაღიზიანდა სანდრო-მალე მოვალ-კარი გაიჯახუნა და წავიდა, ძალიან გაბრაზდა ნათია მის ქცევაზე, გაღიზიანებული მარიანას ოთახში შევიდა მის გვერდზე დაწვა და მძინარე შვილს ჩაეხუტა.
სანდრო დიდხანს დაბოდიალობდა ქუჩაში, მანქანით უაზროთ და უმიზნოთ, ვერ ხვდებოდა ასე ძალიან რატომ იყო აფორიაქებული და გაღიზიანებული, ვისგამო და რის გამო ვერ მშვიდდებოდა თუმცა სინამდვილეში იცოდა...იცოდა... ზუსტად იცოდა ვის გამო იყო ასე, სახლში წასვლა უნდოდა თან დაბრუნებაც არ უნდოდა ჯერ, რაღაც სვენებას უკარგავადა მის გულს, რაღაც უსიამო შეგრძნება არ ტოვებდა მის სხეულს, ბოლოს ძალიან გაბრაზებულმა მანქნა მოატრიალა და გეზი თათიას სახლისაკენ აიღო გეზი, რომელიც აფთიაქიდან ბრუნდებოდა სახლში და გრძნობდა როგორ მიჰყვებოდა უკან მისთვის უცნობი მანქანა... იმის გამო რომ ზუსტად იცოდა ვინ იქცეოდა ასე ფეხს აუჩქარა, სწრაფად გადაკვეთა ქუჩა და სახლისკენ წავიდა თუმცა ადგილზე გაიყინა როცა მანქანაი გზა გადაუჭრა და იქიდან სახე წაშლილი ანდრია გადმოვიდა, თათია სსუნთავა შეეკრა შიშისგან, თუმცა არ შეიმჩნია და მისთვის გვერდის აქცევა სცადა
-უნდა ვილაპარაკოთ-წინ აესვეტა სასმლისგან თვალებჩაწითლებული ბიჭი
-მე და შენ სალაპარაკო არაფერი აღარ გვაქვს-უთხრაბ თავდახრილმა გოგონამ და ინსტიქტურად უკან წადგა ნაბიჯი, რადგან ანდრიას სიახლოვე და მისი საზიზღარი სურნელი საშინლად აღიზიანებდა
-ცდები-დაუღრინა ბიჭმა და მისკენ წადგა ნაბიჯი
-თავი დამანებე წადი ჩემი ცხოვრებიდან, გთხოვ
-ჩემზე უარს იმ ნაბიჭვ.რის გამო ამბობ?-ავარდა ბიჭი
-ძალიან გთხოვ თავი დამანებე, რატომ არ გესმის რომ არ მიყვარხარ? და რომ არ მინდა შენთან ყოფნა? -ცრემლები მოეძალა შეშინებულ გოგონას
-შენზე უარის თქმას არ ვაპირებ, მითუმეტეს ახლა!
-რა გინდა? რა გინდა ჩემგან?-გაბრაზდა თათია
-ვერ ხვდები? შენ მინდიხარ შენ მჭირდები-უთხრა ირონიული ტონით ბიჭმა და მოულოდნელად მაჯებში წაავლო ხელი გოგონას თავისკენ მოქაჩა და თვალებში ჩააცქერდა
-ხელი გამიშვი-გაიბრძოლა თათიამ
-მინდა რომ ჩემთან ერთად წამოხვიდე და მშვიდად დავილაპარაკოთ სადმე-დაუჩურჩულა ბიჭმა და თათიასთან ერთად მანქანისკენ წავიდა
-რას აკეთებ ხელი გამიშვი-მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა გოგონამ
-მხოლოდ რამდენიმე საათით-სხეუზე ძლიერად მიიკრო აკანკალებული გოგონა რომლიც იმ დონემდე უწევდა წინაააღმდეგობას რომ უკვე უჭირდა მისი დაჭერა ამიტომ ერთი ხელი მომენტალურად მუცელზე შემოაჭდო მეორე პირზე ააფრაა რომ არ ეკივლა და მანქნისკენ წაიყვანა, თათიას ცრემლები გადმოსცვივდა და ორივე ხელით ბიჭის პირზე აფარებულ ხელს დაუბღაუჭა რომ როგორმე ეყვირა თუმცა ვერაფერს ვერ გახდა, ამასობაში პარკი გაუვარდა ხელიდან რომელშიც მართა ბებოსთვის ნაყიდი წამლები ელაგა შიგ და ქუჩაში რომ მიმოიფანტა გული საშინლად ეტკინა თათიას, ამ დროს კიდევ უფრო მეტად გააცნობიერა რადენად მარტოები, სუსტები და დაუცველები იყვენენ ის და მართა ბებო, ისე აირია, ისე დაიბნა, ისე შეეშინდა, რომ საერთოდ დაკარგა მგრძნობელობა სხეულში, თავისდაუნებურად გაიყინა, გაირინდა და როცა ანდრიამ მანქანის უკანა კარი გააღო უღონოდ გაიხედა ცარიელ ქუჩაში შორიდან მომავალი მანქანისაკენ რომელიც ისე შორს იყო მისგან რომ მისგან დახმარების უკანასკნელ იმედიც გადაეწურა, რადგან ის ვერ შეამჩნევდა რა ხდებოდა მისგან ასე შორს...ცრემლები გადმოსცვივდა ისევ და ფაქტიურად მანქნააში წინაადეგობის გაწევის გარეშე ჩასვა ანდრიამ ის, მძღოლმა მაშინვე მოატრიალა მანქანა და გაზს ბოლომდე მიაჭირა, ისე მოხდა რომ იმ მათეკენ მომავალ მანქნას გიჟივით ჩაუქროლეს და როცა მან მკვეთრი დამუხრუჭებით შუა გზაში გააჩერა, ადგილზე მოტრიალდა და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყდა უნებურად სამივემ უკან მიიხედეს
-გაგა გაზს მიაჭირე-დაუყვირა ანდრიმ მძღოლს რომელსაც ვაჩე ეგონა ის არანორმალური, რომელიც გიჟივით მოემართებოდა მათი მანქანისაკენ, კარგა ხანს სდია უცნობმა მანქნამ მათ, რომელსაც რამდენჯერმე დაეკარგა კიდევაც თვალიდან მათი მანქანა, თათია ისე იყო გაბრუებული და შეშინებული აზრზე მოსვლას ვერ ახერხებდა არა თუ რამის გაკეთებას