სანდროს კალთაში ეჯდა მარიანა და მის ქერა კულულებს აწვალებდა, ძალიან გაბრაზდა როცა ნათია წამოდგა თავზე და მუდარა ნარევი ხმით უთხრა
-სან დროო-აი ეს ხმის ტემბრი, ეს ტონი, უბრალოდ აგიჟებდა რადგან ზუსტად იცოდა რომ მაღაზიაში ჩასვლას და რაღაცის ყიდვას სთხოვდა
-რააა-ახედა უკმაყოფილო სახით
-აუ არ გაბრაზდე გთხოვ-შეეხვეწა ნათია
-არ ჩავალ!
-ძაან მინდა გთხოოოვ-საცოდავი სახით შეხედა ნათიამ
-დილას ორი კილო შოკოლადი არ
მოგიტანე?-გაცეცხლდა სანდრო
-შოკოლადი არ მინდა-თავი დახარა ნათიამ -ზეთის ხილი მინდა
-რაა?-გაეცინა სანდროს -მეკაიფები ხო?
-მართლა ძაან მინდა, მე რა... ამას უნდა-მუცელზე მიუთითა ნათიამ მომღიმარი სახით
-მამიკო ძალიან უცნაური რაღაცეები რატომ გინდება ხოლმე?-სანდრო მის მუცელს მიაჩერდა და ისეთი სერიოზული ტონით იკითხა ნათია აკისკისდა
-გვიყიდი ხო?-თმებში ხელი შეუცურა გაბრაზებულ ქმარს ნათიამ
-აუ მე ზეფირი და წვენი მინდა -კისერზე ხელები შემოხვია მარიანამ მამას და ლოყაზე აკოცა
-კარგი კარგი, სამი ერთზე ხართ და ჩავალ გიყიდით სხვა რა გზაა, მაინც არ მომასვენებთ ვიცი-დანებდა სანდრო
-და კიდევ ორეოც გამოაყოლე გამითავდა-მიაძახა კართან მისულ ქმარს ნათიამ
-გიყიდი ჩემო პუტკუნა, ძალიან ბევრს გიყიდი-გამოხედა სანდრომ ცოლს და მის ალეწილი სახეს რომ ჰკიდა თვალი ირონიულმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე
-აუტანელო-წარბები შეყარა ნათიამ -სულ რაღაც ათი კილო მოვიმატე
-ჰო სულ რაღაც -გაიმეორა სანდრომ სერიოზული ტონით და მომენტალურად სიცილი აუტყდა
-ნაყინიც გამოაყოლე მომინდა რაღაც -მიაყვირა ნათიამ და საძინებელში შევიდა გაბუტული, სანდროს რამდენიმე მაღაზიაში მოუწია შესვლა, იმის გამო რომ ნათიას საყვარელი ნაყინი ეყიდა რომელიც მისდა საუბედუროდ არცერთგან არ იყო, ამიტომ დიდ სავაჭრო ცენტრში მოუწი წასვლა მანქანით და სახლში ისეთი გაბრაზებული დაბრუნდა რომ ნათია გამარჯვება იზეიმა ირონიული ღიმილით რამაც კიდევ უფრო გააბრაზა გაცეცხლებული სანდრო
-ღამის თორმეტ საათზე მაღაზია მაღაზია დვბოდიალობდი შენი მარწყვის ნაყინის გამო-გაუბრაზდა ცოლს -იდიოტივით-დააყოლა ბოლოს
-ვინ გითხრა რომ მარწყვის მინდოდა?-მხები აიჩეჩა გოგონამ და პარკიდან ამოალაგა სასუსნავები
-მარიანას დაეძინა?
-ჰო ვეღარ გაძლო, იმდენხანს დაიკარგე რომ ჩაეძინა ბავშვს შენს ლოდინში
-შენი მარწყვის ნაყინის გამო რომელიც თურმე სულაც არ გინდოდა!-გაცეცხლდა სანდრო და აივნის კარი გამოაღო სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად მოუკიდა
-კაი ნუ მიბრაზდები-გაეცინა ნათიას, ქმარს ნელა მიუახლოვდა და კისერზე შემოაჭდო თბილი ხელები, ხომ იცი რომ ზოგჯერ უბრალოდ გაწვალებ...
-ამის გამო მკაცრად დაისჯები!-უთხრა მომღიმარი სახით სანდრომ ცოლს და წელზე ძლიერად შემოაჭდო ცივი ხელები, ტანზე მჭიდროდ მიიკრო საყვარელი გოგონას სხეული და ამღვრეული ცივი თვალებით ჩააცქერდა ცოლის მწვანე, აციმციმებულ, გაბრწყინებულ სფეროებს, დიდხანს, ძალიან დიდხანს უყურებდა სანდრო საყვარელ გოგონას თვალებში, რომელშიც ჩაიკარგა და ბედნიერებისგან გააჟრჟოლა-მიყვარხარ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან როცა აზრზე მოვიდა და ცხვირის წვერით შეეხო მის შუბლს, მისი შეხებით სუნთქვა აჩქარებული ნათია თითის წვერებზე აიწია და სცადა მის ტუჩებს მიწვდომოდა მაგრამ სანდრომ რომ სიგარეტის ნახევრად ჩამწვარი ღერი მოიქცია ტუჩებს შორის იმედგაცრუელები საშინელმა ტალღამ გადაუარა, გაბრაზდა და მაშინვე ხელები გაუშვა უკმაყოფილო სახით ქმარს, სანდროს ირონიულმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე და სანამ ნათია მოშორდებოდა მის სხეულს ისევ მკავებში მოიმწყვდია ცოლი და მის ტუჩებს დააცრხა, ნათიამ მაშინვე თვალები დახუჭა და თლილი თითები თმებში შეუცურა, როცა მოწოლილი ვნებები ოდნავ დაცხრა და როგირღაც ერთმანეთის ტუჩებს შეელივნენ სანდრო ისევ უცნაური არეული თვალებით ჩააცქერდა ცოლს მწვანე სფეროებს
-ძალიან ბედნიერი ვარ-მოულოდნელად დაუჩურჩულა ნათიამ და თლილი თითები მის სახეს ჩამოაყოლა, სანდროს ისევ გააჟრჟოლა ბედნიერების გიჟური განცდისგან რადგან მხოლოდ ახლა გაიაზრა ცოლის ნათქვამ ამ განსაკუთრებულ სიტყვებს, მნიშვნელობა თავად რომ მიანიჭა რამდენად გააბედნირე ისიც, საკუთარი თავიც, შვილიც და მათ გარს შემო მყოფი ადამიანები
-ძალიან მიყვარხარ-დაუჩურჩულა სანდრომ ცოლს და თითებშორის მოქცეული სიგარეტიანი ხელი მის სახეს ნაზად ჩამოაყოლა
-ამას უხსნი სიყვარსულ თუ მე?-ნათიამ უკმაყოფილო სახით ააცალა უკვე თითქმის ბოლომდე ჩამწვარი ღერი და საფერფლეში ჩადო
-შენ გიხსნია მაგრამ ეგეც მიყვარს-სანდრომ საფერფლეზე მიანიშნა ცოლი და მეორე ღერს მოუკიდა, მომღიმარი სახით
-აუ კარგი რა სანდრო-აბუზღუნდ ნათია და და როცა ქმარმა ხელი გადახვია გულზე მიიკრო და თავზე აკოცა მაშინვე დაშოშმინდა
-იცი ახლა რაზე ვფიქრობ?-ზემოდან დააცქერდა სანდრო ცოლს
-რაზე?-მომღიმარი სახით ახედა ნათიამ ქმარს, თან თლილი თითები პარანგის ქვეშ შეუცურა, ნელა ააყოლა მის პრეს და ეშმაკურად გაეცინა
-დამავიწყდა
-ეტყობა სისულელეებზე ფიქრობდი როგორც ყოველთვის-უთხრა ირონიული ღიმილით
გოგონამ და მის ქამარს მიწვდა -ჯობია ჩემზე იფიქრო
-სულ შენზე რომ ვფიქრობ იმიტომ
გამოვყ.ევდი-უთხრა სერიოზული ტონით ბიჭმა და ნათიას გიჟივით სიცილი რომ აუტყდა მაშინვე ყელზე მიაწება ცივი ტუჩები, ნათიამ თვალები მილულა და მის გახსნილ ქმარს ხელი გაუშვა, თმეში შეუცურა ცივი თითები და უფრო მეტად მიიწება საყვარელი მამაკცაცის ვნებიანი ტუჩები ყელზე, სანდრო ისე რომ ცოლის სხეულს არ მოშორებია სიგარეტი საფერფლეში ჩააჭყლიტა, საძინებელში შეიყვანა და საწოლზე გადააწვინა, ზემოდან მოექცა მაგრამ ისე რომ მის მუცელს არც კი შეხებია
-იმდია არ შევაწუხებთ-დაუჩურჩულა ნათიას ყურში და მუცელზე მოეფერა
-არ შევაწუხებთ-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ გოგონას და კისერზე შემოაჭდო ხელები ქმარს
-ასე რაფერი გამოვა-გაეცინა სანდროს და მუცელზე მიუთითა ცოლს, მაშინვე მოშორდა მის სხეულს, საწოლზე წამოჯდა და უკმაყოფილო სახით მიაჩერდა მონატრებულ ცოლს- სანამ ცუდად იყავი და არ შეიძლებოდა ამასობაში გაიზარდა შენი მუცელი-გაეცინა ბოლოს -ასე რომ არ გამოვა ხო?
-გამოვა-გაეცინა ნათიას და საწოლზე წამოჯდა
-სხვაგვარად შენ არ გევასება და-უთხრა უკმაყოფილო ტონით ბიჭმა და სუნთქვა შეეკრა ნათიას რომ შეხედა, ისე მოუნდა ახლა რომ შეხებოდა, ეგრძნო და დაუფლებოდა რომ ლამის შეიშალა ამაზე ფიქრში, მაგრამ თავს იკავებდა როგორღაც, იცოდა ნათიას სხვაგვრად უბრალოდ არ სურდა ხოლმე მასთან სე.სი. -ძაან ცუდად ვარ, ვკვდები-უთხრა გაღიზიანებული ტონით ბიჭმა და ფეხზე ადგომა დააპირა მაგრამ ნათიამ არ გაუშვა
-სანდრო-გაეცინა გოგონას ,მაშინვე საწოლზე გადააწვინა ქმარი და მის მუცელზე მოკალათდა
-ჰოოო?-ეშმაკირად გაეცინა სანდროს, ნათიამ ტუჩებზე თითი მიადო ქმარს, ნელ-ნელა ჩააყოლა მის ყელს და პერანგის ღილების შეხსნა
დაიწყო -ნათია-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ ბიჭს და კაბის ქვეშ შეუცურა იდნავ ათრთოლებული თითები და მის ფეხებს ნაზად ააყოლა, ნათიამ მშვიდად შუხსნა პერანგის ყველა ღილი, შემდეგ ოდნავ ქვემოთ ჩაცურდა და როცა შარვლის ღილი შეხნა და ელვა შესაკრავს მიწვდა ირონიულმა ღიმილმა გაუპო ბაგე, მისი გამომწვევი ქცევებით და შეხებით გაღიზიანებული ბიჭი ძლის ახერხებდა თავზე კონტროლის შენარჩუნებას და მოთმინებით ელოდა ცოლის შემდეგ ქმედებას, როცა საბოლოოდ მოიშორეს ზედმეტი ტანსაცმელი და ზემოდან მოქვეულ ცოლის სხეულს დაეუფლა საშინელი გიჟურო ბედნიერბის განცდა ჰქონდა, რადგან ძალიან მონატრებული ჰყავდა ცოლი, ზუსტად იგივეს განიცდიდა ნათია, რადგან მასაც მონატრებული ჰყაბდა ქმარი. სანდროს ყოველი შეხება, მოძრაობა და ბიძგი საოცარ გიჟურ ბედნიერებას განაცდევინებდა ნათიას რადგან ყველაფრის მიუხედავად მისი ქცევები ამჯერადაც მოზომილი, თავშეკავებული და ნაზი იყო.
მიას პატარას დაბადებამ ყველას ცხოვრებაში რაღაც განსაკუთრებული სიხარული და ბედნიერება შეიტანა, სანდროს ისეთი გიჟური ბედნიერების განცდა ჰქონდა როცა მისი პაწაწინა ხელში აიყვანა რომ სუნთვა შეეკრა მაშინვე, გულისცემა გაუჩერდა სისხლი გაეყინა ძარღვებში, მიას მის ცხოვრებაში და გულში მუდამ განსაკუთრებულ ადგილს იკავედა და ახლა როცა ის დედა გახდა კიდევ უფრო ძლიერი და სათუთი გახდა სანდროს მიასადმი გრძნიბები...ახლა როცა მისი პაწაწინა ნაწილი ეჭირა ხელში კიდევ შეუყვარდა მია კიდევ უფრო გაიჟღინა მისი გონება მიას ისყვარულით და უკვე ამ სულ, სულ პაწაწინა, უსუსური გოგონას სიყვარულიით...
-მია ძალიან მიყვარხარ-დაუჩურჩულა დას და თავზე აკოცა თან ისე რომ მის პატარას ხელიდან არ უშვებდა -შენი სურნელი აქვს-უთხრა მომღიმარი სახით და პატარას ყელში ცხვირი ჩარგო-დედობა კიდევ უფრო გაგაძლიერებს მია-უთხრა უცნაური ხმით და მის აწყლიანებულ თვალებს რომ ჰკიდა თვალი გული მტკივნეულად შეეკუმშა
-მეშინია, მაინც მეშინია-დაუჩირჩულა მიამ ძმას
-ნუ გეშინია ჩვენ ყველანი შენს გვერდით ვართ-საწოლზე ჩამოჯდა სანდრო და დას
გაუღიმა-შეხედე-პატარა ანასტასიაზე მიანიშნა -მე ახლა ხელში შენი პატარა სააწაული მიჭირავს, როგორ შეილძება გეშინოდეს? ან მე მეშინოდეს?
-უბრალოდ მინდა რომ კარგი დედა ვიყო... მინდა ბედნიერი იყოს...-გაუღიმა მიამ ძმას და პატარა ანასტასიას ხელი ხელში მოიქცია
-იქნები, შენ ყველაზე ლამაზი და კარგი დედიკო იქნები, შენ ყველაზე ძლიერი და მებრძოლი დედიკო იქმები და ცოტა... ქაჯიც
-სანდრო-ბოლო სიტყვებზე აკისკისდა მია
-მამიკოს პატარა-ლაშა შევიდა თუბარა პალატაში მაშინვე ბაბშვის ხელში აყვანა სცადა
-სულ შენი არ იქნება?-უთხრა სანდრომ სიცილით- ცოტა ხანს მე მეყოლება, ბიძას გოგო იქნება ეს
-მამიკოს გოგო იქნება!-გამოაცხადა ლაშამ ამაყად
-ჰო მამიკოსი ჯობია-დაეთანხმა მია ქმარს და სანდრო ალეწილ სახეს რომ ჰკიდა თვალი სიცილი აუტყდა -აბა ორივე ბიძა გიჟი გადარეული ჰყევხართ და... -თავი იმართლა
-აი პროსტა სანდროსთან რომ მაიგივებ როგორ არ გაგიჭედო მია?-პალატის კნახევრად ღია კარი ხმაურით შეაღო ნიკამ და პატარა ანასტასიას რომ ჰკიდა თვალი გულინსიხარულით აევსო.
ლაშა დაძაბული მზერით მიაჩერდა სანდროს, რომელიც სიგარეტს ნერვიულად ეწეოდა მანქანის წინა ცხვირზე მიყრდნობილი
-როგორ გგონია ახლა რომ ვუთხრა...
-ახლა არა, ისედაც დაბნეულია... შეშინებული...დაძაბული... -იუარა სანდრომ
-ვეღარ ვითმენ ერთი სული მაქვს ვუთხრა
-ჰო მაგრამ ჯერ ადრეა, აცადე ცოტა აზრზე მოვიდეს, დედობა გაითავისოს... დამშვიდდეს... მგონია რომ ეს ახალი ამბავი არც ისე გაახარებს-უთხრა არეული ხმით სანდრომ
-ჰო მაგრამ -დაიბნა ლაშა
-ხომ გაიგე ექიმმა რაც თქვა, შანსი არსებობს რომ ისევ გაიაროს მაგრამ მინიმალურიო, ათი პროცენტიც არაა იმის გარანტი რომ ოპერაცია წარმატებით ჩაივლისო-ითხრა სევდიანი სახით სანდრომ
-ჰო მაგრამ შანსი ხომ მაინც არსებიბს? პატარა...მაგრამ მაინც?
-ზუსტად ამაში მოგვიწევს მიას დარწმუნება... და თან ვიცი რომ გული ეტკინება...
-ვიცი რომ ეტკინება... ვიცი რომ დაიტანჯება... ვიცი... მაგრამ ცდად ღირს
-ვიცი მაგარამ... წარმოიდგინე მისთვის რა რთული იქნება ოპერაციაზე შევლა, ამ დროს მისი გული და გონება ოცნებებით იქნება სავსე... რომ ისევ გაივლის... და იქიდან გამოსულს რომ უთხრან.. რომ ...
-არა სანდრო, არა, არა და არა... მოდინამაზე ნუ ვიფიქრებთ... ჩავთვალოთ რომ ეს უბრალოდ საჭირო ოპერაციაა... გარდაუვალი და სულ ესაა....
ვიცი რომ რთული იქნება მისთვის... ვიცი რომ გაუჭირდება ამ ნაბიჯის გადადგმა მაგრამ... უნდა დავარწმუნოთ... გთხოვ... სულ პაწაწინა შანსი ხომ არსებობს იმის რომ ის სევ გაივლის? ჰოდა ვცადოთ, იმაზე ნუ ვიფიქრებთ ოპერაცია წარუმატებლად თუ ჩაივლის მერე როგორ უნდა გადავატანინოთ მიას ეს ჯოჯოხეთი, მხოლოდ იმაზე ვიფიქროთ რომ ის საჭირო ოპერაციაა და სულ ესაა, რომ ასაც არ ვატკინოთ და ჩვენც არ გვეტკინოს.
ორმა თვემ ისე განვლო რომ ვერცერთმა ვერ გაბედა მიასთვის ეთქვა რომ იპოვეს ავსტიელი ქიმი რომელიც მზად იყო მიასთვის გაეკეთებინა ოპერაცია და შანსი მიეცა მისთვის რომ ისევ გაევლო, პატარა, სულ პატარა შანსი მაგრამ მაინც, თუმცა დედობამ ისე შეცვლა მია, ისეთი მებრძოლი გახდა ისეთი ძლიერი, ისეთი ამტანი, რომ ბოლოს გადაწყვიტეს რომ ეთქვათ მისთვის ოპერაციის შესახებ, იფიქრეს რომ ის ამისთვის მზად იყო, სანდრომ მოუყვა ყველაფერი ავსტრიელი ექიმის შესახებ... მის საქმიანობაზე , ის თუ როგორ იპოვეს ის კაცი მან ლაშამ და ნიკამ, როგორ გაიარეს მიას ამბავზე კონსულტაცის და მთავარზე მერე გადავიდა
-მია-დაიწყო სანდრომ და ხმა ჩაუწყდა -მან ყველაფერი ზედმიეწევნით კარგად იცის შენი მდომარეობის შეასხებ და მზადაა რომ ოპერაცია გაგიკეთოს... ძალიან პატარა შანსია რომ ... ოპერაციამ კარგად ჩაიაროს და მივიღოთ ის შედეგი რაც ჩვენ ყველას ძალია გვინდა ... მაგრამ...-ძმა ჩაუწყდა სანდროს მიას ცრემლები რომ გადმოუცირდა გაფითრებულ ღაწვებზე
-მია გთხოვ უბრალოდ ვცადოთ... Ნუ იფიქრებ გაივლი თუ არა... რა მოხდება... იფიქრე რომ ეს უბრალოდ საჭირო ოპერაციაა-გაუღიმა ლაშამ ცოლს და თვალებში ჩააცქერდა -ვიცი ახლა რასაც მეტყვი, იტყვი რომ არ გინდა იმედებით აგევსოს გული და ოპერაციი წარუმატებლობის გამო კიდევ ერთხელ განადგურდე მაგრამ ... ჩვენს ყველას გამო, გთხოვ რომ ამ ოპერაციას დათანხმდე... ვცადოთ...
-ჰო მია უბრალოდ ვცადოთ-გაუღიმა ნიკამ და თავზე აკოცა -ჩვენს გამო გააკეთე ეს, თუ არაფერი გამოვა არ იღელვო... ისევ იგივე ტემპით გავაგრძელებთ ცხოვრებას ჩვენ ისევ გვეყვარები შენ, ისევ ისე გვერდში დაგიდგებით, ყველა სირთულეს გადაგატანინებთ....და შენ ისევ იბრძოლებ ცხოვრებისთვის... მაგრამ ერთი შანსი მოგვეცი ჩვენ ყველას
-ჩათვალე რომ ამას ჩვენს გამო აკეთებ... ნუ იფიქრებ გაივლი თუ არა... უბრალოდ იფიქრე რომ ჩვენს გამო გამო რაღაც ძალიან კარგს აკეთებ...კარგი?-ჩაეკითხა სანდრო და საფეთქელზე მიაწება ცივი ტუჩები, მიას ძალიან გაუჭირდა გადაწყვეტილების მიღება, ეშინოდა ძალიან ეშინოდა გული საიხარულით და იმედებით არ ავსებოდა და მერე ოპერაციიდან გამოსულს ხელახლა რა ჩამონგრეოდა სამყარო, ხელახა არ გადაეტანა ის ჯოჯოხეთი რასაც დღემდე ვერ გუობდა მაგრამ ლაშას ვერ შეეწინააღდეგა... მას ისე სურდა ,ისე უნდოდა რომ ეცადად და გადაედგათ ეს ნაბიჯი რომ უარი ვერ თქვა... გამოყენებული შანსით მოყენებული ტკივილის ატანა არჩია ვიდრე არგამოყენებული, დაკარგული შანსით მოყენებული ტკივილის
-მია უზომოდ ბედნიერი ვარ, უზომოდ-აღფრთოვანებულმა ლაშამ ხელში აიტაცა ცოლი და დაატრიალა
-არაფერს აქვს მნიშვნელობა, საერთოდ არაფერს... გაივლი თუ არ გაივლი ამას ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს და არც არასოდეს ექნება, უბრალოდ არსებობს შანსი და მინდა ვცადოთ სულ ესაა, შენც ასე იფიქრე... მარტო ამაზე იფიქრე და არა იმაზე რომ ვერ გაიარო რა მოხდება... არაფერი მოხდება... მე ისევ მეყვარები, შენ ისევ გეყვარები და ჩვენს პატარას ერთად ბედნიერად გაბზრდით... უბრალოდ გვაქვს სულ პაწაწინა შანსი და მას ვიყენებთ რაღაცის შესაცვლელად... გესმის? -აწყლიანებულ თვალებში ჩააცქერდა ლაშა ცოლს
-ახლა მხოლოდ იმაზე შემიძლია ფიქრი რომ შენ და ანასტასია ღმერთისგან გამომეტებული განსაკუთრებული და ძალიან ძვირფასი საჩუქრები ხართ... ჩემი სასწაულები ხართ და თუ ვერ გავივლი ეს არ შეცვლის იმას რომ მე თქვენ მიყვარხარ და თქვენით ბედნიერი ვარ
-მიყვარხარ -დაუჩურჩულა ლაშამ ცოლს და მის ტუჩება მიაწება ცხელი ვნებიანი ტუჩები, უფრო მეტად მიიკრო საყვარელი გოგონას სიფრიფანა სხეული და ტანზე და საძინებლისკენ წაიყვანა.
ნათია მოწყენილი სახით იჯდა დივანზე ცრემლებად იღვრებოდა
-მინდა რომ გაიროს-გახედა სანდროს რომელიც ნერვიულად გადი-გამოდიოდა მისაღებ ოთახში
-გთხოვ ნათია -შეხედა ცოლს არეული სახით -მიდი დაწექი დაისვენე უკვე ოთხი ხდება, მიაზე ნერვიულობა არ მეყოფა რომ შენ მიმატებ?
-როგორ დავწვე და დავიძინო როცა ვიცი რომ წუთი წუთზე მიას ოპერაციას დაასრულებენ გერმანიაში?
-ცუდად ვარ-უთხრა სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა ცოლს და მის გვერდით დაჯდა
-კანკალებ-აღმოხდა გაოცებულ ნათიას როცა სანდროს ხელებს შეახო თავისი თლილი თითები
-მინდა რომ ბედნიერი იყოს...-უთხრა სევდიანი სახით სანდრომ ცოლს და თავი მის მუხლებზე დადო, მის მუცელს მიაჩერდა და ნაზად მოეფერა-მინდა რომ ჩვენი პატარა როცა დაიბადება მამიდა თავის ფეხით მოვიდეს მის სანახავად-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ ბიჭს და ფეხზე წამოდგა-გავალ მოვწევ თორემ ცუდად ვხდები უკვე... ცუდად ვარ-უთხრა ცოლს და აივანზე გავიდა აფორიაქებული, აი ის ცრემლები ზედმეტი ემოციებისგან რომ აწვებოდა და აწვალებდა მაინც უკან გააბრუნა და აკანკალებული ხელებით სიგარეტს ნერვიულად მოუკიდა, ნათია შეკრთა როცა სანდროს ტელეფონი აწკრიალდა, ქმარს გასძახა მაგრამ ვერ გააგონა და თავად უპასუხა
-ნიკა... გთხოვ კარგი ამბავი მითხარი -უთხრა მაზლს და თვალები დახუჭა ახალი ამბის მოლოდინში
-წარმატებით ჩაიარა ოპერაციამ, მიას შანსი აქვს რომ გაიაროს -აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ ბიჭს და ხმა ჩაუწყდა, ნათიას მომენტალურად ცრემლები გადმოსცვივდა გაფითრებულ ღაწვებზე
-ყველაზე კარგი მაზლი ხარ მიყვარხარ-უთხრა ატირებულმა გოგონამ და ფეხზე წამოდგა რომ სანდრო გაეხარებინა მაგრამ მაშინვე ხმა აღმოხდა ტკივილისგან და ლამის ჩაიკეცა
-ნათია მოხდა რამე? ნათია -აღლდა ნიკა
-ბიძა გახდები მალე -უთხრა ნათიამ სიცილით როცა ტკივილმა გადაუარა, ტელეფინი დივანზე დადო და აივნამდე გაჭირვებით მიაღწია
-ნათია რა დაგემართა-დაფეთებული სანდრო ცოლს მივარდა
-მტკივა-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ გოგონას და მის გამოწვდილ ხელს ძლიერად ჩაავლო თითები და როცა ტკივილმა წამოურია, ისე ძლიერად მოუჭორა თითები რომ სანდრო ძალიან შეშინდა მაშინვე ხელში აიტაცა ცოლი და გაოცებული მიაეჩერდა სიცილი რომ დაიწყო ნათიამ
-მია გაივლის -უთხრა ბედნიერი სახით -ნიკამ დარეკა -და ისევ რომ წამოუარა ტკივილმა სახე აერია -ღმერთო ძალიან მტკივა -უთხრა ჩურჩულით და მუცელზე ხელი დაიდო -წამიყვან საავადმყოფოში თუ აქ გინდა გამჩენინო? -ჰკითხა სანდროს რომელიც ისე გააშტერა მისმა ლაპარაკმა და ქცევებმა რომ ვეღარ აღიქვმდა რა ხდებოდა მის თავს, ერთ ადგილზე მიყინულივით იდგა, აზრებ დაფანტული და უაზრო თვალებით უყურებდა
ცოლს -სანდრო აზრზე მოდი, მტკივა-აყვირდა ნათია და მხოლოდ ამის მერე მოვიდა დაფეთებული ბიჭი გონს, მაშინვე კისრის ტეხვით ჩაიყვანა კიბეებზე, მანქნაში ჩასვა და საჭეს მიუჯდა -ჩემი ნივთები?
-მერე მოგიტან-უთხრა არეული ხმით ბიჭმა და მანქანა დაქოქა.
ნათიამ იცოდა გულწასული სანდრო რომ გახდებოდა მისი ექიმების მისახედი ამიტომ არც უფიქრია რომ მშობიარობას დასწრებოდა ის.
სანდრო ძალიან მარტოდ გრძნობდა თავს როცა ნათია სამშობიარო ბლოკში შეიყვანეს თავად ის კი ეზოში გაიყვანეს და იქ დაცდა სთხოვეს, გული სიხარულით აევსო როცა მარიანა და ნანა მივიდნენ პირველები, ხეᲚსი აიტაცა მონატრებული შვილი და გულში ჩაიკრა
-მამიკო ჩემი დაიკო დაიბადება?
-ჰო მამიკო შენი პატარა დაიკო დაიბადება მალე-გაუღიმა სამდეომ შვილს და ცხვირი მის ყელში ჩარგო
-ყველაფერი რიგზეა?-ღელავდა ნანა
-ჰო კარგადაა ნათია არ შეგეშინდეთ-გაუღიმა სანდრომ და ლალი რომ დაინახა ლილეთი ხელში გული უცნაური ბედნიერებით აევსო, მის უკან მომავალ ანის რომ ჰკიდა თვალი გიორგით ხელში კიდევ უფრო გაუთბა გული, თათია რა თქმა უნდა ვაჩესთან ერთად მივიდა და სანდროს გაეცინა მათ დანახვაზე, ვითომ ძაან რომ ერიდებოდათ მისი და შორი-შორს რომ დგებოდნენე ერთმანეთისგან.
საოცარი განცდა დაეუფლა როცა ამდენ ნაცნობ და საყვარელ ადამინიას უყურებდა რომელიც მიას ბედნიერებას მასთან ერთად იზიარებდნენ და მიუთმენლად ელოდნენ მასავით პატარა ნატალიას დაბადებას, ბედნიერი იყო ახლა, ძალიან ბედნიერი რადგან ყველა მისი საყვარელი და მცხოვრების მნიშვნელოვანი ადამიანი აქ იყო მის გვერდზე. ნაწილი კი იქ... გერმანიაში და მიას წილ ბედნიერებას იზიარებდნენ.
სანდროს მალე შიში შეეპარა გულში... სასიამოვნო მოლოდინის რეჟიმში კი იყო მისი გონება მაგრამ რომ იცოდა რისი გადატანა უწევდა მის ცოლს პატარა ნატალიას დაბადების გამო გული მტკივნეულად ეკუმშებოდა... კი მეორეთ ხდებოდა მამა, ეს ყველაფერი უკვე გამოვლილი და განცდილი ჰქონდა მაგრამ მაინც ისევ ისე ძალიან ღელავდა ცოლზეც და შვილზეც როგორც პირველად...სუნთქავა შეეკრა როცა ახარეს რომ პატარა დაიბადა, ნათია შესანიშნავად გრძნობდა თავს... აი აქ , ბედნიერების ისეთი გიჟური ტალღა დაეჯახარ რომ მართლა ლამის შეიშლა, საერთოდ აირია, დაიკარგა.... მაგრამ როცა სულ პაწაწინა და ციცქნა ნატალია პირველად დააწვინეს მის გულზე, აი აქ კი იგრძნო მართლა არაამქვეყნიური ბედნიერება, რომელიც ნამდვილად არასოდეს ჰქონდა განცდილი, ეს სულ სხვა შეგრძნები, სხვა კავშირები და განცდები იყო, ისეთი რომელაც არ იცნობდა და არ იცოდა რა იყო, რადგან მარიანა დედას გულზე დააწვინეს და თავად მხოლოდ რამდენიმე საათის მერე ნახა შვილი პირველად, უკვე მოწერიგებული და დამშვიდებული, აი ეს მომენტი კი... ეს ორი საათი მის გონებაში ენით აღუწერლ ბედნიერებად აღიბეჭდა.
პატარა ნატალიამ თავისი არსებობით კიდევ უფრო გააფერადა და გაალამაზა მათი ცხოვრება, მითუმეტეს რომ სწორედ იმ ღამეს დაიბადა როცა მიაც ფაქტიურად მეორედ ხა ხელახლა დაიბადა, რაღაც უცნაური ემოციური კავშირი ჰქონდათ მამაიდას და ძმის შვილს, მიას ხელში ყოველთვის ჩუნდებოდა ჭირვეული ქალბატონი და ინაბებოდა
-მია სახშლი აღარ გაგიშვებ-უთხრა სანდრომ სიცილით -მთელი ღამე გაგვათენებინა შსნ კიდევ ერთ წუთში დაამშვიდე
-მამიდას გოგოა ეს -გაეცინა მიას და ცხვირზე აკოცა.
თათია სევდიანი სახით უყურებდა მათ და გული სიხარულით ევსებოდა სანდროს თვალებში მხოლოდ ბედნიერებას რომ ხედავდა, თითქოს წარსულის ყველა ტკივილი, ყველა ჭრილობა და იარა ერთ წამში გაქრა მათი ცხოვრებიდან, თითქოს წარსულის ჭუჭყიანი ფურცლები ამოხიეს მათი ლამაზი რვეულიდან და ახალი ცხოვრების წერა ახალი სუფთა ფურცლიდან დაიწყეს ცრემელბის ტკივილის და სევდის გარეშე.
-ელის ეტლი, სახლში რომ დავტოვეთ მინდა რომ აღარასოდეს დავინახო-თქვა მიამ მომღიმარი სახით და ჯერ ქმარს მიაჩერდა, მერე ძმებს, მერე ვაჩეს
-წავედით-მაშინევ გაცვივდნენ ბიჭები სახლიდან, ლაშასთან წავიდნენ და მანქანის საბარგულში სიხარულით ჩადეს და სამივემ ერთად მოაშორეს სახლს. მათ წასვლაზე გოგონები აკისკისდენენ
-ღმერთო რა გიჟები არიან -აღმოხდა თათიას
-ჯერ სადაა-გაუღიმა მიამ და ხელი ჩაკიდა მას-ჯერ კიდევ არ იცი შენ ეგენი რა გადარეულები და არანორმალურები არიან


-