თორნიკე მოღუშული სახით მიაჩერდა კოტეს, რომელიც მისმა გამოხედვამ ძალიან დაძაბა
-მომისმინეთ ბატონო თორნიკე-თავის მართლების რეჟიმზე გადავიდა კაცი-ის რომ მე გავჩუმდი და სიმართლე არ გითხარით ამას არ ნიშნავს რომ ჩემთვის სულ ერთია მკვლელს იპოვით თუ არა... უბრალოდ შემეშინდა... ადამიანურად გამიგეთ და არა როგორც გამომძიებელმა
-მესმს-უთხრა უკმაყოფილო ტონით და ზურგი აქცია გაცეცხლებულმა ბიჭმა დაძაბულ კაცს-დაივიწყეთ ეს დღეც და ეს შეხვედრაც-არ მიუხედია მისკენ ისე უთხრა და საჭეს მიუჯდა, ისე იყო ამ ახალი ამბით აღელვებული და თან გაბრაზებული რომ განყოფილებაში წასვლა გადაიფიქრა უნდოდა ტერიტორია უკეათ შეესწავლა მაგრამ მოსვენება ჰქონდა უმიზეზოდ დაკარგული ამიტომ ტელეფონი ჩართოდა გიგას დაურეკე
-როგორც იქნა-ჩაყვირა გაღიზიანებული ტონით ბიჭმა
-მოხდა რამე?-დაიძაბა თორნიკე
-მოხდა! თან ისეთი რამ მოხდა რომ ვიცი გაგიჟდები
-მაინც?-ჩაეკითხა მეგობარს ინტერესით
-ჩვენს ბარში მოდი ცოტა დავლიოთ და თან ვისაუბროთ-შორიდან მოუარა სათქმელს გიგამ
-ანუ ისეთი ამბავია მაგას მარტო დალება თუ უშველის?-გულიანად გაეცინა თორნიკეს
-რომ გეტყვი აღარ გაგეცინება!-გაუბრაზდა გიგა და გაუთიშა.
თორნიკე ძალიან დააინტერესა ახალმა უსიამოვნო ამბავმა, ამიტომ ტერიტორიის დათ პვალიერება ხვალისთვის გადადო და ბარში წავიდა, მოთმინება დაკარგული ელოდა გიგას მისვლას დანიშნულების ადგილას, ძალიან აინტერესებდა
-მიდი ჰა ამოღერღე-გაბრაზდა როცა გიგა მაგიდასთან მის პირდაპირ დაჯდა და ვისკი დაისხა ჭიქაში და ერთი მოყუდებით დაცალა
-გეტყვი ოღონდ არ გაგიჟდე-შეხედა მეგობარს ჭაობისფერ მღვრეულ თვალებში
-თქვი რა ჯანდაბა ხდება, შენ რომ უარესად მაგიჟებ ვერ ხვდები ეს დედა მოტ.ნული?-გაცეცხლდა თორნიკე და მესამე ჭიქა ვისკი ჩაცალა სულ მოითქმენლად
-დღეს თურმე ანა და ალექსი...-დაიწყო გიგამ და ხმა ჩაუწყდა რადგან მათ ხსენებაზე ისე წაეშალა სახე თორნიკეს რომ ცოტა დაიბნა
-თქვიიი!-გაბრაზდა თორნიკე
-საქორწილო კაბების მაღაზიში ყოფილან-დაასრულა გაწყვეტილი ფრაზა და მაშინვე გაექცა მეგობრის ამღვრეულ თვალებს
-რააა? -თან გაეცინა თან გაბრაზდა თორნიკე -რას ბოდავ თუ ძამა ხარ-ვერ დაიჯერა
-მერე ქორწინების სახლში გადავამოწმე... შაბათსაა ორზე ხელმოწერა დაგეგმილი
-რააა?-ისევ გაეცინა ბიჭს, იმ მომენტში მისმა გონებამ ვერ აღიქვა ეს ახალი თავზარდამცემი ამბავი
-თორნიკე მომისმინე... ვიცი რომ ანა... შეგიყვარ...
-ესე იგი შაბათს ქორწინდებიან-ჩაილაპარაკა თავისთვის გაცეცხლებულმა ბიჭმა და ხელები ძლიერად მომუშტა, მოწოლილი ბრაზის და მრისხანების დასაოკებლად
-შენ ხომ იცი რომ ეს ყველაფერი იძულებით ხდება! ანას უბრალოდ მისი აშინია და...
-ვიცი ! -შეანათა ჭაობისფერი ამღვრეული თვალები მეგობარს-მაგრამ მაინც არ უნდა შეეტოპა ასე ღრმად
-ალბათ სხვა გამოსავალი არ დაუტოვა-ცდილობდა სიტუაციისთვი სხვა მნიშვენელობა მოენიჭებინა
-ჰო რა თქმა უნდა...არ დაუტოვებდა! -გაიმეორა გაღიზიანებული ტონით და ფეხზე წამოვარდა, გიჟივით გავარდა გარეთ და გაცეცხლებულმა ისე გაიჯახუნა კარი რომ შიგნით მყოფნი ადგილზე შეხტნენ მოულოდნელობისგან
-ჯანდაბა თორნიკე-გაეკიდა გიგა მეგობარს -ასე ნუ გიჟდები, ანას დაელაპარაკე გაარკვი რატომ დასთანხმდა...
-რა აზრი აქვს ლაპარაკს? ვემგან გაიქცა სა მასთან წავიდა... არ მენდო, არ დამიჯერა! ჰგონია რომ ვერ დავიცავ და იმ ნაბიჭვ.რთან ერთ ჭერქვეშ ცხოვრობს...თურმე ცდილობს რომ მისგან დაგვიცვას-აყვირდა გაავებული ბიჭი
-შეეშინდა...ხომ იცი ვეკო რომ აცემინა თავის ხალხს? ალბათ ეს გამოიყენა ანას წინააღმდეგ
-და რა ჰგონია რომ ცოლად თუ გაყვება და ჩაუწვება ამით დააშოშმინებს და ყველაფერი მოგვარდება? -იყვირა ისევ
-თორნიკე ასე ნუ გიჟდები! შენ ხომ არ იცი რეალური მიზეზი იმისა თუ რატომ დასთანხმდა ანა ამ ქორწინებას
-ვიცი! ცდილობს ასე დაგვიცვას ალექსანდეს მრისხანებისგან-გაეცინა უცნაურად და მეგობარს ჩააცქერდა თვალებში
-მოდი იცი რა მასაც გაუგე... ბევრი გადაიტანა... საკუთარი გადმოსახედიდან ნუ განსჯი... ჯერ ძმა დაკარგა... მერე ლამის დედაც... სხვა არავინ ჰყავს... საერთოდ არავინ... მერე ვეკო სიკვდილამდე აცემინა ალექსმა თავის ბიჭებს და ალბთ მაგით დააშინა ანა... ჰოდა ეშინია... ჰგონია რომ თუ მასთან იქნება, ალექსი, თქვენ... მისთვის მნიშვნელოვან ადამიანებს არ გავნებთ...
-კარგი კარგი, ვეცდები აზრზე მოვიდე-უთხრა აღელვებული ხმით და ტელეფინზე შეტყობინება რომ მიუვიდა აღელდა
-მისმინე ეს თუ ანაა-თ ავალებში ჩააცქერდა გიგა მეგობარს-თავი მოთოკე და წესიერად დაელაპარაკე... რამე სისულელე არ უთხრა....გესმის რას გაუბნები? არ აწყენინო
-გავიგე-გაღიზიანდა ისევ ბიჭი და ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან, შეტყობინება გახსნა სადაც ანას ნომერი ეწერა და წარწერით ,,ხაზზე ვარ"
-ისაა? -თორნიკეს რეაქციით მაშინვე მიხვდა გიგა რომ ანას ეხებოდა ეს შეტყობინება
-ჰო ტელეფონი ჩართო-შეანათა ჩაწუ
ითლებული არეული თვალენჯ გიგას
-იცოდე ჭკვიანად-გამაფრთხილებელი ტონით უთხრა მეგობარს და გაეცინა როცა თორნიკემ მკვლელი მზერა ესროლა
-კარგი კარგი-ხელები ასწია -ჩუმად ვარ შიგნით შევალ... რომ მორჩები საქმეების გარჩვა ანასთან შენც შემოდი, ჯერ სახლში წასვლ არ მინდა. გიგა შევიდა თუ არა ბარში, თორნიკე მანქანაში ჩაჯდა და ანას მიწერა
,,დამირეკე"
,, არ შემიძლია"-იყო პასუხი
,,უნდა ვილაპარაკოთ"
,, მომწერე თუ რამე მნიშვნელოვანია"-მიწერა სასწრაფოდ ანამ
,,ძალიან მნიშვნელოვანია და აუცილებლად უნდა რომ დაგელაპარაკო" იყო თორნიკეს პასუხი, ანამ ბევრი ფიქრის მერე ქეთის ოთახში შესვლა გადაწყვიტა
-დე ჩემს აბაზანაში ცხელი წყლი არ მოდის და შეიძლება შენით ვისარგებლო?
-ჰო რა თქმა უნდა დედა-გაუღიმა ქეთიმ შვილს
-შენ დაიძინე, მე გადავივლებ წყალს და გავალ
-კარგი დე-მხრები აიჩეჩა ქალმა და საწოლში დაწვა.
ანა სააბაზანოში შეიკატა თუ არა თრნიკეს დაურეკა
-ანა -აღმოხდა აღელვებულ ბიჭს, როგორც კი მის სმენას მიწვდა ანას აჩქარებული სუნთქვის ხმა
-სწრაფად მითხარი... მალე უნდა გავთიშო-დაიჩურჩულა გოგონამ
-რაც გავიგე მართალია?-ცდილობდა მშვიდად ელაპარაკა
-მაინც რა გაიგე-დაიბნა ანა
-რომ შაბათს ქორწილი გაქვს!-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა
-იძულებული ვარ ასე მოვიქცე-გაბრაზდა ანა თორნიკეს ტონზე
-ხვდები რა სისულელეს აკეთებ? ხვდები რომ ცხოვრებას ინგრევ? ხვდები რომ ამ ნაბიჯის გადადგმით საბოლოოდ ინადგურებ თავს?... ან იქნებ... გულის სიღრმეში გინდა მისი ცოლობა?-აყვირდა მოულოდნელად წყობრიდან გამოსული ბიჭი
-შენ რა გაგიჟდი?-გაცეცხლდა ანა -გგონია რომ მე ჩემი სურვილით მივყვები? გგონია რომ მე ეს მინდა?
-მაშინ რატომ დგავ ამ ნაბიჯს? რატომ? რატომ?! მიპასუხე... ანა მე ეს უნდა ვიცოდე -საჭეს ხელი დაარტყა გაავებუმა ბიჭმა
-იმიტომ რომ მეშინია გესმის? მეშინია რომ ის ჩემს გამო ვინმეს რამეს დაუშავებს-გულწრფელად უთხრა ხმ ა აკანკალებულმა გოგონამ
-რადგან ვეკო აცემინა თავის ბიჭებს გგონია რომ ყველას ესე გაუსწორდება შენ თუ მის გვერდზე არ იქნები?-ჰკითხა უცნაური, ირონიული ტონით- გგონია რომ ის შენს გამო შეიცვლება და აღარავის არაფერს დაუშავებს
-ვიცი რომ არ შეიცვლება...ვიცი რა არანორმალურიცა...მე... უბრალოდ არ მინდა ვინმეს რამე დაგიშავოთ ჩემს გამო...-ატირდა მოულოდნელად ანა
-ჩემგანაც მაგიტომ გაიქეცი მასთან? იფიქრე რომ მე ვერ დაგიცავდით და შენ უნდა დაგეცავით, ყველა ჩვენგანი მისგან?
-შემეშინდა...მე უბრალოდ შემეშინდა... მეგონა რომ შენც რამეს დაგიშავებდა...ჩემს გამო... ვიცი რა თავზე ხელაღებულიცაა... ის შენც გაგიმეტებდა... ამას კი ვერ ვაპატიებდი საკუთარ თავს, ამიტომაც წავედი მასთან...გთხოვ გამიგე...
-არა! არ შემიძლია შენი გაგება! არ შემიაძლია !მაგიჟებს იმაზე ფიქრი რომ შენ მასთან ერათად ერთ ჭერქვეშ ცხოვრობ...გესმის? მაგიჟებს... დღესვე ხელს მიგკიდებდი და ძალით წამოგიყვანდი მისგან! მაგრამ ამას არ ვაკეთებ და იცი რატომ? იმიტომ, რომ ვიცი, ისევ მასთან გაიქცევი! ისევ არ მენდობი! ისევ შიშს მისცემ უფლებას რომ აჯობოს შენს თავმოყვარეობას
-შენ რა მადანაშაულებ?-გაცეცხლდა ანა -გგონია ჩემთვის იოლია აქ ამ სახლში ცხოვრება და ყოველდღე მისი დანახვა? გგონია რომ მე ასე ცხოვრება მომწონს? გგონია რომ მე აქ მშვიდად ვარ? გგონია მჯერა იმის რომ მე თუ აქ ვიქნები, ამ სახლში მის გ ვერდით, ის არავის არაფერს გავნებთ?
-თუ არ გჯერა, მაშინ მანდ რატომ ხარ? რატომ ცხოვრობ მის სახლში და რატომ აძლევ უფლებას რომ...-აქ ხმა ჩაუწყდა თორნიკეს და ბოლოს მაინც ჰკითხა არეული ხმით- შეგეხოს!-დაასრულა გაწყვეტილი წინადადება და ანას პასუხს დაელოდა მოთმინება დაკარგული
-სხვა გზა არ მაქვს და ამიტომ, იძულებული ვარ მის სიტყვებს ვენდო, რომ
ის ჩემი მიზეზით არავის არაფერს დაგიშავებთ-უთხრა კარგა ხნის ფიქრის მერე გოგონამ -ახლა უნდა გავთიშო
-ანა-აღმოხდს სუნთქვა აჩქარებულ ბიჭს -მე... შენი წყენინება არ მინდოდა...უბრალოდ...
-მაგრამ ყოველ ჯერზე ახერხებ რომ გული მატკინო-უსაყვედურა გოგონამ
-ყველაზე ნაკელბად ის მინდა რომ მე შენ გატკინო-დაიჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა და ხმა ჩაუწყდა
-თორნიკე მე შენ გულწრფელად გელაპარაკები, გისხნი რას და რატომ ვაკეთებ... ვცდილობ რომ რამე არასწორად არ გაიგო... დაფიქრდი... რეალურად ვინ ვართ ერთმანეთის? არავინ საერთოდ არავინ! მე ვალდებული არ ვარ რამე აგიხსნა... მაგრამ მაინც გიხსნი... ამაზე რატომ არასდროს არ დაფიქრებულხარ?
-ანა მე...-სათქმელი სიტყვები დაეფანტა თორნიკეს ანას გულწრფელი ლაპარაკის მერე -მე უბრალოდ მაგიჟებს იმაზე ფიქრი რომ შენ მის გვედზე ხარ, მის სახლში ცხოვრობ, რომ მას უფლება აქვს შეგეხოს... იმიტომ რომ შენ ჩემთვს იმაზე ძვირფასი და მნიშვნელოვანი გხდი ვიდრე წარმოგიდგენია
-თორნიკე შენ მე მადანაშაულებ! გგონია ჩემთვის მარტივია აქ ამ სახლში ცხოვრება? ასე არაა გესმის? ასე არაა და მინდა ეს გაიგო, მინდა ჩემი გჯეროდეს...მინდა რომ მენდო... როგორ გგონია ჩემთვის მნიშვნელოვანი ადამიანი რომ არ იყო რამეს აგიხსნიდი?
-ანა შენ...-დაიბნა თორნიკე
-უნდა გავთიშო-ანერვიულდა ანა და იმავე წამს გათიშა ტლეფონი. სააბაზნო ოთახიდან გავიდა, მისდა საბედნიეროდ ქეთის მშვიდად ეძინა და ფეხაკრეფით გავიდა მისაღებში სადაც გაცოფებული ალექსანდრე ტელეფონში ვიღაცას უყვიროდა, ისე დაიძაბა რომ ადგილზე გაიყინა და როცა მოულოდნელად მისკენ შემოტრიალად გაავებული ბიჭი და მათი მაღვრეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა, ანას შიშისგან უსიამოდ გააჟრჟოლა და ძლივს მოახერხა ტელეფონის დამალვა ხელში, როცა როგორღაც დამშვიდდა და აზრზე მოსვლა შეძლო სწრაფად მიტრიალდა და ოთახში შევიდა, მაშინვე ტელეფონის დამალვა სცადა მაგრამ ფეხდაფეხ შეჰყვა გაავებული ალექსანდრე, რომელსაც უცნაურად მოეჩვენა ანას ეს ქცევა, გოგონა ადგილზე გაშეშდა როცა კარის ხმა გაიგო და ხელში მოქცეული ტელეფონს ძლიერად მოუჭირა ანკალებული თითები
-ანა-მოესმა ბიჭის არეული ხმა ზურგს უკნიდან, რომელმაც ვიღაცასზტან საძაბული ლაპარაკი მოულოდნელად დაასრულა, ტელეფონი გათიშა და ჯიბეში შეინახა
-გთხოვ გადი-ხმა აუკანკალდა გოგონას და მეორე ხელიც დააფარ ტელეფონს
-უნდა დაგელაპარაკო
-ხვალ ვილაპარაკოთ-ანა მისკენ შეტრიალდა თან ისე რომ ხელები უკან მოიქცია
-მე ახლა მინდა-დაუღრინა ალექსანდრემ და მისკენ გადადგა ნაბიჯი, ინსტიქტურად ანამ უკან დაიხია და კიდე მისკენ რომ წადგა ნაბიჯი ეჭვებში ჩავარდნილმა ბიჭმა დამფრთხალმა გოგონამ ისევ უკან დაიხია-რამეს მიმალავ?-თვალებში ჩააცქერდა ბიჭი და ანამ კიდევ უკან რომ წადგა ნაბიჯი და კედელს დააეჯახა საშინლად გაბრაზდა მიხვდა ,რომ რაღაცას მალავდა ანა ხელებში, ამიტომ მათ შორის არსებული მანძილი წამებში დაფარა, კედელს ხელები მიაბჯია და ხელაბშორის მოიმწყდია დაფეთებული გოგონა, ანამ შეშინებული თვლებით შეხედა სახე ალეწილ ბიჭს და აკანკალებული ხელები კიდევ უფრო ძლიერად მოუჭირა სტელეფონს, რომელსაც ჯერ კიდევ მალავდა ზურგს უკან
-მგონი რაღაცას მიმალავ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან გაავებულმა ბიჭმა და მოულოდმელად ჩააყოლა ხელები გოგონას აცახცახებულ მხრებს, მაჯებში უხეშად წაავლო ხელი და თავს ზემოთ დაუჭირა, მის აკანკალებულ ხელში მოქცეულ ტელეფონს რომ ჰკიდა თვალი საშინლად გაბრაზდა -ანა-დაუღრინა გაცოფებულმა ბიჭმა ხელები ჩამოაწევინა და მაშინვე წართმევა სცადა, თავისდა უნებურად ანამ წინააღმდეგობა გაუწია, ამ ჯაჯგურში გოგონა საწოლის კიდესთან მოემწყვდია და ალექსთან ერთად წინაწორობა დაკარგული მასზე გადაეშვა, ბიჭი მაშინვე ზემოდან მოქცა შეშინებულ, აფართხალებულ გოგონას და ხელები თავს ზემოთ დაუჭირა
-ასე განზრახ იქცევი?-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან მომღიმარი სახით და თვალებში ჩააცქერდა