ყვირილისგან და კივილისგან ხმა ჩამწყდარი გოგონა უხმოდ ტიროდა მანქანაში და ზიზღით უყურებდა გვერდით მჯდომ სახე წაშლილ ბიჭს რომელიც მისკენ გახედვასაც კი ვერ ბედავდა
-მეზიზღები, გესმის? -დაიჩურჩულა გოგონამ და როცა ბიჭმა თავისი მწვანე ამღვრეული სფეროები შეანათა საშინლად დაიძაბა
-ნუ მიწვევ-დაუჩურჩულა ყურთან ახლოს გაცოფებულმა ბიჭმა და კიდევ უფრო ძლიერად მოუჭირა აკანკლაებული თითები გოგონას დაწითლებულ მაჯებს
-ამ ქვეყნად ყველაზე მეტად შენ მძუხარ და ის ვინც ჩემი ძმა მოკლა-დაიჩურჩულა ისევ გოგონამ და მის მარწუხივით შემოჭდობილ ხელებს გაუშტერა მზერა
-გაჩუმდი-იღრიალა მოულოდნელად წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა და გოგონას ყბებზე ძლიერად მოუჭირა თითები - არ გინდა გესმის? არ გინდა! -უთხრა უცნაური მუდარა ნარევი ხმით და უხეშად გაუშვა ხელი მის სახეს
-ბოლოს მაინც ციხეში ამოყოფ თავს, ის სადაც შენი ადგილია-უყვირა ანამ და ცრემლები გადმოსცვივდა სიმწტისგან როცა ისე ძლიერად მოუჭირა ალექსმა მაჯებზე ხელები რომ მგრძნობელობა დაკარგა
-ნუ მაიძულებ ეს კიდევ გავაკეთო-დაუჩურჩულა ყურში და უფრო მეტად მიიწება აკანკალებული გოგონა სხეულზე -ზურა სიჩქარეს მოუმატე-ბრძანება მისცა მძღოლს და ანას თავზე აკოცა, გოგონას ზიზღისგან გააღრჟოლა და საშინელი სიცარიელის განცდა დაეუფლა -რატომ არ გესმის რომ მიყვარხარ-თავს ზემოთ დაუჩურჩულა ალექსმა და როცა ანამ ახედა გაეცინა -ვიცი ახლა რასაც მეტყვი, ვინც უყვართ იმას არ სტკენენო... მაგრამ მე სიყვარული ასე მასწავლეს...-თქვა დანანებით და თვალები დახუჭა რამდენიმე წამის განმაბლობაში. სად მივიდნენ, როდის და როგორ ანა ვერ მიხვდა, ისე იყო შეშინებული და დაბნეული რომ მისი გონება ვერ აღიქვამდა მიმდინარე მოვლენებს, ახლა მხოლოდ ერთ რამეზე შეეძლო ფიქრი, როგორ დაეღწია თავი ამ არანორმალურისგან.
მანქანა ძველი, საღებავ აყრილი, მოჟანგული რკინის კარის წინ გაჩერდა, ალექსი რომ გადავიდა და ანას ხელი გაუწოდა გოგონა ატირდა
-გთხოვ არ გინდა -შეეხვეწა შეშინებული გოგონა
-გადმოდი-დაუღრინა გაცეცხლებულმა ბიჭმა და ძლიერად მოუჭირა თითები მაჯაზე, ანას ტკივილმა აიძულა მორჩილდ გადასულიყო მანქანიდან-ზურა მიდი წადი-კარი გამეტებით მიაჯახუნა და მანქანაც საბურაბევის ხრჭიალით ადგილს მოწყდა
-გამიშვი, გთხოვ, ძალიან გთხოვ-შეეხვეწა ანა როცა ეზოში შეიყვანა ალექსმა და სახლისკენ წაიყვანა -გთხოვ ეს არ გააკეთო, ძალიან მეშინია-აყვირდა როცა სახლის კარს მიადგა ალექსი მასთან ერთად
-დაწყნარდი-წყობრიდან გამოვიდა ბიჭი მისი წინარმედეგობის გაწევის გამო
-მაგ სახლში არ შემოვალ, არ მინდა-აკივლდა ანა ბოლო ხმაზე და მთელი ძალით გაუწია წინააღდეგობა, თუმცა ალექსანდრემ მაინც შეძლო სახლის კარის გაღება და ანას შიგნით შეყვანა, შიგნიდან კარის გასაღებითვე დაკეტვა და გასაღების შარვლის ჯიბეში შენახვა
-რა გინდა ჩემგან? აქ რატომ მომიყვანე? -კანკალებდა ანა-ეს ხომ ის სახლია სადაც შენ და მარიანა გამოიპარეთ? ჩემგან რა გინდა...რა? მე ხო მარიანა არ ვარ...არ ვარ
-ვიცი ვინც ხარ-დაუღრინა გაღიზინებული ტონით ბიჭმა და კარადას ეცა, ღვინის დაბეჭდილი ბოთლი გამოიღო,საცობი შიგნით ჩააგდო რადგან ვერ ამოსწია და მოიყუდა -შენ რა შეშლილი გგონივარ?-არეული სახით მიაჩერდა ტირილისგან თვალებ დასიებულ გოგონას, რომელიც დაძაბული ადევნებდა თვალს მის ყოველ მოძრაობას
-რის მიღწევას ცდილობ? რა გინდა ჩემგან? ხომ იცი რომ არასოდეს შეგიყვარებ? ხომ იცი რომ მძულხარ? ხომ იცი რომ სიკვდილზე მეტად მეშინია შენი?
-ნუ გეშინია მე შენ არაფერს დაგიშავებ-უთხრა ჩამწყდარი ხმით და დივანზე დაჯდა -არც მარიანასთვის დამიშავებია რამე... როგორ შემეძლო რამე დამეშავებინა მისთვის, მაშინ, როცა მე ის სიგიჟემდე მიყვარდა-თქვა უცნაური ტონით და ბოთლი ჩაცალა
-მაშინ თავი რატომ მოიკლა? რატომ ? ასე რატომ მოიქცა?
-იმიტომ რომ ის ავად იყო...ვეკოს არ სჯეროდა... ახლაც არ სჯერა... ჰგონია რომ ექიმის დასკვენები გავაყალბე....მაგრამ ასე არაა, ასე არაა გესმის? ყოველთვის ასე იყო ჩემი არასდროს არავის სჯეროდა... არც მამას არც დედას...არც ძმას... თუმცა... რა გასაკვირია მე ხომ მათი ნამდვილი შვილი არ ვიყავი... მე ხომ აყვანილი... ქუჩაში ლეკვივით მიტოვებული ბავშვი ვიყავი...
-რა? რას ამბობ-ენა აერია ანას
-მიტოვებული, უსარგებლო, ყველასთვის ზედმეტი და უნიათო ბავშვი ვიყავი რომელიც საკუთარმა დედამ დღეების ჩვილი ქუჩაში, ბედის ინაბარა
დატოვა... -გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა ოთხაში რომელსაც ალქსანდრეს გახშირებული სუნთქვის ხმა არღვევდა მხოლოდ რადგან ანას უბრალოდ გულისცემა ჰქონდა შეწყვეტილი -რთულია ჩემი გაგება მაშინ, როცა შენ და სხვა ნორმალური ბავშვები დედას და მამას საყვარელი შვილები ხართ... მე... მე ჩვეულებრივი ნაბიჭვ.რი ვარ რომელიც არ დედას უნოდა არც მამას, ჰოდა ასე სამადლოდ მიშვილეს შერვაშიძეებმა... შვილი არ ჰყავდათ წლების განმავლობაში და მე აღმოვჩნდი ის უიღბლო რომელიც მათ იშვილეს...მერე საკუთარი შვილი ეყოლათ რეზი... მაგრამ ისიც ვერ შეიყვარეს იმიტომ რომ მათ მხოლოდ ფული და სე.სი უყვარდათ-ანას ზიზღისგან გააჟრჟოლა და კედლეს მიეყრდნო ზურგით რომ წონაწორობა შეენარჩუნებინა
-გეყოფა გთხოვ გაჩერდი-უთხრა როცა ალექსი ფეხზე წამოდგა და მეორე ბოთლი გახსნა
-უბედურება იცი რა არის რომ ესეც ვერ მავიწყებს იმ საშინელებებს...-გასახსნელ ბოთლზე მოუთითა მოცახცახე გოგონას და ისევ დივანზე
დაჯდა -მშობლების ეს.სი გინახია?-ჰკითხა უცნაური ტონით და სასმლისგან ჩაწითლებული თვალებით შეხედა სახე წაშლილ გოგონას -მაშინ ცხრა წლის ვიყავი, სკოლოდან ადრე დავბრუნდი სახლში... კარის დაკეტვა დავიწყნოდათ... გულის ამრევები იყვნენ ორივე... იმ დღიდან შემზიზღდა დედაც და მამაც... უფრო საკუთარი თავი, ვერ ვიშორებდი ნანახს თვალებიდან... არ ვიცი ასე რატომ შემზიზღდა ორივე... მერე გავიგე რომ აყვნილი ვიყავი... ეს უფრო მარტივი გადასატანი იყო ვიდრე მათი გულისამრევი ხმა, რომელიც ახლაც ყურში ჩამესმის ხოლმე
-გთხოვ აღარაფერი მომიყვე-შეეხვეწა ანა
-შენ პირველი და ბოლო ადამიანი ხარ ვისაც მე ამას ვუყვები...
-შენ...ფსიქიატრის დახმარება გჭირდება, ფსიქიკა შეგირყიეს მშობლებმა გაუაზრებელი და დაუკვირვებელი ქცევებით, თორემ დარწმუნებული ვარ მათ შენ უყვარდი
-ანუ მაინც გიჟის იარლიყი მომაწებე შენც, ისევე როგორც ყველა სხვამ-გაბრაზებული ბიჭი ფეხზე წამოვარდა -ვერასდროს გაიგებ, ვერასდროს მიხვდები რას განიცდის ის, სხვა ადამიანი, იმიტომ რომ შენ შენი ცხოვრებიდან და გადმოსახედიდან, მარტივი გეჩვენება სხვისი პრობლემები და ფიქრობ რომ მის ადგილას სხვანაირად მოიქცეოდი!!! ასე მარტვი არაა! არააა გესმის? -თავზე წამოადგა დამთრთხალ გოგონას ჯერ კიდევ გაუხსნელი ღვინის ბოთლით ხელში-შენ ჩემი არ გესმის... მარიანასაც არ ესმოდა... მე ის დავკარგე...შენც ვერ დაგკარგავ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და საფეთქელზე მიაწება ცხელი ტუჩები, გოგოანს ლამის თვალთ დაუბნელდა მისი შეხება რომ იგრძნო კანზე
-მომშორდი-ამოილუღლიშა სინთქვა აჩქარებუმა გოგონამ და როცა ალექსანდრე ზედმეტად აეკრო სხეულზე უსიამოდ გააჟრჟოლა -გთხოვ არ გინდა -დაიჩურჩულა როცა ბიჭი ცხვირის წვერით შეეხო მის გაფითრებულ ღაწვს
-მე არ მინდოდა ასეთი არარაობად ვქცეულიყავი... მათ მაქციეს ასეთად... არჩევანი არ მქონდა, მე მათ ფულის და ძალაუფლების სიყვარული მასწავლეს მხოლოდ! ჩემს მშობლებს უყვარდათ მდიდრული ცხოვრება,ფუფუნება, ძალაუფლება, მეც შემაყვარეს...ჰოდა ახლა როცა ყველაფერი ერთად დავკარგე და დავრჩი საკუთარ თა თან მარტო ვხვდები რომ ის მე არ ვიყავი... მე ეს ვარ... ეს ჩვეულებრივი ადამიანი, ჩვეჯლებრივი გრძნობებით....
-არა შენ არ ხარ ჩვეულებრივი ადამიანი...შენ ძალიან სასტიკი და დაუნდობელი ადამიანჯ ხარ
-გგონია რომ შენ ჩემზე უკეთესი ხარ? გგონია რომ შენ კარგი ადამიანი ხარ? მე კი ცუდი? -დაუყვირა მოულოდნელად და თვალებში ჩააცქერდა სახე წაშლილ გოგონას -არა! ასე არაა! შენ უბრალოდ გაგიმართლა რომ ალექსა დრედ არ დაიბადე...მე კი არ გამიმართლა... სულ ესაა... გესმის? მე არჩევანი არ მქონდა...
-მაგრამ ახლა ხომ გაქვს არჩევანის უფლება-ატირდა ანა და თავი დახარა, ვერ გაუძლო მის დაჟინებულ მზერას
-უკვე ძალიან გვიანია...
-ასე არაა
-მე შენ მართლა შემიყვარდი ანა და ეს გრძნობა იმდენად სასიამოვნოა იმდენად ამაღელვებელი და მტკივნეული რომ...-აქ ხმა ჩაუწყდა
-მაშინ გამიშვი, გთოხვ გამიშვი და დაასრულე ჩემი წამება
-ნეტავ იცოდე ახლა როგორ მი და რომ შეგეხო, როგორ მინდა რომ გიგრძნო-დაუსისინა ყურთან ახლოს და ყელზე მიაწება ცხელი ტუჩები
-არ გაბედო, არ გაბედო და არ შემეხო-მკერდზე მიაბჯინა ხელები აკანკალებულმ გოგონამ
-ყველაფერი ისედაც დასრულდა ხომ ასეა? და რატომ არ უნდა შეგეხო უკანასკნელად?-დაუჩურჩულა და უფრო მეტად მიეკრო აკანკალებულ გოგონას სხეულს, თან ბოთლი მოისროლა და ისევ მის ყელს მიწვდა
-შეწყვიტე-აყვირდა ანა და მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა
-მე ყველანაირი დანაშაული მაქვს ჩადენილი-დაუჩურჩულა ყურში და თვალებში ჩააცქერდა
-ჩემი ძმა შენ მოკალი ხომ ასეა?-ანზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ანა, ამღვრეულ თვალებში
-წადი-დაუჩურჩულ აკანკალებულ გოგონას და გასაღები მიჩეჩა ხელებში, ანა ისე დაიბნა, ისე შეეშინდა და იაირი რომ გვერდზე ნაბიჯის წადგმაც ვერ შეძლო -წადი-მეთქი-უღრიალა ბოლო ხმაზე და სახე ზედმეტად
მიუახლოვა -წადი სანამ გადავუფიქრე-დაფეთებული ანა კარს ეცა და ძლისვ მოარგო ბასაღები გადატრილა და გიჟივით გავარდა ეზოში სადაც ვეკო და თორნიკე დაინახა, გიჟივით გაექანა მათკენ და თორნიკეს ჩაეხუტა, დაბნეულმა ბიჭმა წელზე შემოხვია ხელები ატირებულ გოგონას და თავზე აკოცა
-ნუ გეშინია მე აქ ვარ შენთან-დაუჩურჩულა და ამჯარად საფეთქელზე მიაწება ცხელი ტუჩები.
ქეთი მომღიმარი სახით მიაჩერდა ანას რომელიც უკვე წამოზრდილ მუცელს ეფერებოდა
-რა სასიმოვნო შეგრძნებაა როცა შენში ახალი სიცოცხლე ისახება და ვითარდება, დღითიდღე რომ უფროდაუფრო განსაკუთრებულ მნიშვნელობას იძენს და ამყაროს ცენტრი რომ ხდება
-ვატყობ ვიღაც პატარა, სულ ციცქნა ვაჟბატონი დედიკოს სიყვარულში მეცილება უკვე-სიცილით შევიდა თორნიკე ოთხაში და ცოლს შუბლზე აკოცა
-ჯერ სად ხარ-თავზე წამოადგა ლალი-რომ დაიბადება ბებოს ვაჟკაცი, მერე ნახე აღარც ცოლს გაახსენდები და აღარც დედას
-მომისმინე ვაჟბატინო-მუცელს დააცქერდა თორნიკე -მოდი ახლავე გავარკვიოთ ურთიერთობა აქედანვე იცოდე დედა ჩემია, ბებოები შენი
-ნუ სულელობ-აკისკისდა ანა და როცა თორნიკემ მუცელზე აკოცა თმებში შეუცურა ხელი
-საყვარელო საღამომდე ვერ მოიცდი? ახლა უხერხულია-უთხრა ირონიული ღიმილით ცოლს და ანას რომ სახე წაეშალა სამივეს ერთად გაეცინათ
-კარგი დედიკო ნუ ბრაზდები-სახეზე მოეფერა ქეთი გაბუტულ შვილს
-სულ ასე მიშლის ნერვებს-აბუზღუნდა ანა
-რა ქნას დედიკო-გაუღიმა ლალიმ რძალს -ამასაც უქრიან ჯერ.
თორნიკე გიგას სტუმრობამ ძალიან გაახარა, განსაკუთრებით იმიტომ რომ ახალი ამბავი აინტერესებდა ალექსანდრეზე... რაც შვებულებაში გავიდა აზრზე არ იყო რა ხდებოდა მის საქმეზე
-მოკლეთ ის ნაბიჭვ.რი ხომ გაგექცათ შენ და ვეკოს...ჰოდა საბოლოოდ ჩვენც გაგვექცა-თითქოს თავი იმართლა -გიგამ
-მაინც გადკვეთა არა საზღვარი?
-ჰო მაგრამ მაინც დავიჭერთ... საერთაშორისო ძაბნაა მასზე... საქართველოში ხომ საერთოდ ვერ ჩამოადგამ ფეხს
-მაგარია ძაან, ოთხი თვე ჩვენს ქვეყანაში იბორიალა და მერე ისე მოტყდა ვითომც არაფერი
-მაინც დავიჭერთ... ლაშა ჩვენს ხელშია ასე რომ...-აღარ დაამთვრა სათქმელი რადგან აივანზე გავიდა ანა, ქმრის გვერდით დადგა და თავი მხარზე დაადო