ლევანმა სულ რამდენიმე წამით შეხედა ცოლს და მაშინვე კიბეები აიარა მოღუშული სახით
-დაწექით თქვენც რაღას უყურებთ?-შეეხმიანა თამუნა დაძაბულ შვილს და რძალს
-მე ავალ-დაიჩურჩულა მარიამმა და კიბე წრაფი ნაბიჯით აიარა, ოთხაში შევიდა და უფრო მეტად აღელდა ლევანი იქ რომ არ დახვდა, ბავშვის ოთხაში შეიხედა და რომ დარწმუნდა პატარას მშვიდად და ტკბილად ეძინა, ფრთხილად გამოხურა კარები და რომ მოტრიალდა შიშისგან ლამის შეკივლა რადგან სახე ალეწილ ქმარს დაეჯახა
-მეგონა გარეთ იყავი-დაიჩურჩულა გოგონამ და თვალი აარიდა მის ამღვრეულ წვანე სფეროებს
-მომენატრე-იყო მისი პასუხი და ცოლს ძლიერად შემოაჭდო წელზე ხელები
-ტელეფონზე რომ არ გვპასუხობდი ვინერვიულეთ-უთხრა საყვედურით მარიამმა, თან გაბედა და მზერა გაუსწრა მის არეულ თვალებს
-დედას ხომ დავურეკე-თავი იმართლა
-ათასჯერ რომ დაგირეკა მერე! მე კი საერთოდ დამაიგნორე-უთხრა ბრაზნარევი ტონით და მკერდზე მიაბჯინა ხელები, რატომღაც მასთან ასეთი სიახლოვე, ამ წამს, ამ მომენტში საშინლად არ უნდოდა
-მოდი ამაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან მისი სიახლივით და შეხებით გაბრუებულმა ბიჭმა და სახე კიდევ უფრო მეტად მიაუახლოვა ცოლს
-ლევან-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ გოგონას, როცა ქმარმა ყელზე მიაწება ცხელი ტუჩები და ნელ-ნელა ლავისწის ძვალს გააუყვა, ინსტიქტურად ხელები კიდევ უფრო მეტად მიაბჯინა მკერდზე და უკან დახევა სცდა, მაგრამ ლევანი ისე იყო ცოლის შეხებით არეული და გაბრუებული რომ მისი ეს ქცევა ურალოდ არაფრად მიიჩნია და ამჯერად ტუჩები მხარზე მიაწება, საშინლად დაიძაბა მარიამი როცა თავგზააბნეულმა ბიჭმა ხელები ნელ-ნელა ზემოთ ააცურა და მის კაბის ელვა შესაკრავს მიწვდა, სუნთქვა შეეკრა როცა ბიჭმა ძალიან სწრაფად გახსნა და ამჯერად სულ ოდნავ ათრთოლებული ხელები მის შიშველ ზურგს ამოაყოლა, გოგონა ისე დაიძაბა, ისე დაითრგუნა, ისეა აირია რომ ადგილზე გაიყინა, მისთვის ახლა ამ წამს ეს შეხება საშინლად უტანელი იყო, მაგრამ ვერაფერი თქვა, ვერაფერი გააკეთა, წინააღმდეგებაც ვერ გაბედა რადგან ძალა არ ეყო... იცოდა ლევანი საშინლად გააღიზიანებდა, იცოდა რაც მოყვებოდა ამ ამბავს, არადა ეს ყველაფერი უბრალოდ აუტანელი იყო მისთვის, თუმცა რატომ?!... ამ კითხვაზე თავადაც არ ჰქონდ პასუხი, ქმარსაც იმიტომ არ გაუწია წინააღმდეგობა, რომ იცოდა ლევანი მაშინვე ამ კითხვას დასვამდა, მაშინვე ჰკითხვადა თუ რატომ არ სურდა მას ქმართან ყოფნა, ამაზე პასუხი კი არ ჰქონდა... ისევ არ ჰქონდა... როცა ლევანმა კაბის ბრეტელები მხარებზე გადააცურა და კვლავ მის ყელს მიწვდა აქ საბოლოოდ შეეკრა სუნთქვა და მართლა გაეყინა სისხლი ძარღვებში, საწოლამდე როგორ მიიყვანა და გადააწვინა საერთოდ ვერ გაიაზრა, გონს მხოლოდ მაშინ მოვიდა როცა ლევანმა ყურში ჩასჩურჩულა ბრაზნარევი ტონით
-რატომ ხარ ასეთი უგრძნობი!-და სრულიად მოულოდნელად გაავებული ბიჭი ფეხზე წამოდგა, გარეთ გავარდა და კარი გამეტებით გაიჯახუნა, თავგზააბნეული მარიამი რომელიც ჯერ კიდევ ვერ ახერხებდა გონს მოსვლას კარგა ხანს იწვა გაუნძრევლად და მოწოლილ ცრემლებს ებრძოდა, თუმცა მაინც რომ ვერ მოერია თავს და გაფითრებულ ღაწვებზე გადმოუცურდნენ სიმწრის ცრემლები, მაშინვე საბნის ქვეშ შეწვა და დამშვიდება სცადა, არ უნდოდა ოთხაში დაბრუნებულ ქმარს მისი ცრემლები ენახა და უარესად გაეგიჟებინა რადგან თუ ლევანი ჰკითხავდა რა იყო მისი ცრემლების მიზეზი პასუხი ამჯერადაც არ ექნებოდა.
აივანზე გასული გაცოფებული ლევანი მოღუშული სახით მიაჩერდა ანის, რომელმაც ვერ შენიშნა ძმის მიახლოება და მომღიმარი, ბედნიერი სახით ჩაჰყურებდა ტელეფონს
-რატომ არ გძინავს?-თავზე წამოადგა დას და ისეთი ტონით ჰკითხა რომ დამფრთხალი გოგონა შიშისგან ადგილზე შეხტა, მაშინვე ჩააქრო ტელეფონის ეკრანა და ქურთუკის ჯიბეში შეინახა
-მე... უბრალოდ...არ მეძინებოდა და აქ ამოვედი-თავი იმართლა და საცოდავი თვალებით ახედა ძმას
-შეყვარებული გყავს?-ჰკითხა მოულოდნელად და ოდნავ დაიხარა, ანის შიშისგან სუნთქვა შეეკრა
-არა-იუარა მაშინვე და თვალები დაახამხამა, ვერ უძლებდა ძმის ასეთ დაჟინებულ მზერას
-იცოდე ჭკვიანად არაფერი შეგეშალოს-უთხრა მკაცრი ტონით და გასწორდა, აივნის მოაჯირს მიეყრდნო ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია დისთვის და სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან ჯერ კიდევ მთრთლლარე თითებით, ნერვიულად მოუკიდა და გააბოლა
-რატომ ვერ იძინებ? -არ ეშვებოდა ანის რომელიც სუნთქვაარეული დამშვიდებას ცდილობდა და მისკენ გახედვასაც ვერ ბედავდა
-არ ვიცი-მხერბი აიჩეჩა, მერე გაბედა და მზერა გაუსწორა ძმის არეულ თვალებს
-ოთხი წლის წინ, მარიამი ზუსტად შენხელა რომ იყო... მეც არ ვაძლევდი მოსვენებას-გაეცინა უცნაურად ლევანს და ღრმა ნაფაზი დაარტყა -ღამეებს ვათენებინებდი, ათას სისულელეს ვწერდი...
-მართლა არ მყავს შეყვარებული-თავი იმართლ ისევ ანიმ და უარესად დაიძაბა რადგან ლევანის ეს უცნური სიმშვიდე არ მოსწონდა
-მნიშვნელობა არ აქვს შეყვარეუბულია თუ უბრალოდ თაყვანისმცემელი... მთავარია რომ თავი არ დაკარგო და რემე სისულელე არ ჩაიდინო-უთხრა მკაცრი ტონით -და კიდევ ერთი რამ სულ გახსოვდეს!... მას ვისაც ნამდვილად ეყვარები... არასოდეს გატკენს გულს, არც დაგამცირებს და არც ისეთ რამეს არ გაგაკეთებინებს რაც შენს თავმოყვარეობას და ღისებას ეჭვქვეშ დააყენებს
-ამას რატომ მეუბნები?-ძალიან ააღელვა ძმის სიტყვებმა ანი
-ვიცი ის ნაბიჭვ.რი ვაჩე რომ გადაგეკიდა...-ანის ამ დროს საშინელი სიცარიელის განცდა დაეუფლა -არაფერს გეუბნებოდი აქამდე იმიტომ, რომ მეგონა... ასეთი შტერი არ იყავი და შენთვითონვე მიხვდებოდი რა სირ.ცაა, მაგრამ არა, ვერაფერს ხვდები!-უთხრა აგრესიული ტონით და მაგიდას მიუახლოვდა სიგარეტის ჩამწვარი ღერი საფერფლეში ჩააჭყლიტა და მეორე ღერს მოუკიდა -ეგ ნაბიჭვ.რი თავიდან მოიშორე, ნუ მაიძულბ რომ მე ჩავერიო
-ასე რატომ ამბობ? ვაჩე კარგი ადამიანია, მართლა-ლამის ატირდა ანა
-იმიტომ რომ ვიცი რა ნაბიჭვ.რიცაა-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა-კარგად ვიცი რასაც წარმოადგენს! შენც იცი...მაგრამ თავს იშტერებ, ისე იქცევი თითქოს ვერაფერს ხედავ და ვერაფერს ხვდები! შეგიყვარდა?-ისე მოულოდნელად დაიხარა დისკენ და თვალავებში ჩააცქერდა რომ ანას შიშისგან თუ სიცივისგან გააჟრჟოლა
-მე-ამოილუღლუღა და ცრემლები გადმოსცვივდა
-კაი ნუ ტირი-მოულოდნლად თავზე აკოცა დას და გასწორდა -მე უბრალოდ არ არ მინდა რომ გული გატკინოს... -ნიკაპზე ხელი წაავლო და თავი ააწევინა-იმიტომ რომ თუ გატკენს ძალიან ცუდი რამ მოხდება...გესმის? და დარწმუნებული ვარ რომ გატკენს! იმიტომ რომ არაკაცი ნაბიჭვ.რია-უხეშად გაუშვა ხელი დის ნიკაოს, სიგარეტის ნახევრად ჩამწვარი ღერი საფერფლეში ჩააჭყლიტა და სახლში შევიდა, კარგა ხნის ფიქრის მერე საძინებელში შევიდა და ხმის ამოუღებლად დაწვა საწოლის კიდესთან, ხელები თავქვეშ დაიწყო და ჭერს გაუშტერა თვალი
-ვიცი რომ არ გძინავს-დაიჩურჩულა და ზურგშექცეულ ცოლს გახედა, თვალი მის ბალიშზე დაფენილ ოქროსეფრ თმას გაუშტერა, ახლა ძალიან მოუნდა რომ ისევ შეხებოდა მას, ძალაინ აიტანა შეხების სურვილმა მაგრამ როგორღაც თავს მოერია და თვალები მაგრად დახუჭა სუნთქვა გახშირებულმა და როცა რაღაცნაირად დამშვიდდა, გვერდზე გადაბრუნდა და ცივი მზერა მის თმაზე მოეყინა, ხელი წაიღო რომ შეხებოდა მაგრამ ჰარში გაუშეშდა, ბრაზიგან ძლიერად მომუშტა და უკანწამოიღო თუმცა საბოლოოდ მაინც რომ ვერ შეძლო მის შეხებაზე უარის თქმა და ცოლის ოქროსფერი თმის წვალება დაიწყო
-ლევან-დაიჩურჩულა მარიამმა და უფრო მეტად მიიყუნჭა საწოლოს მეორე ბოლოში
-მარიამ ასე ნუ იქცევი, ნუ მაგიჟებ-აღმოხდა გაცეცხლებულ ბიჭს და მაშინვე საბნის ქვეშ შეწვა, ცოლისკენ მაქსიმალურად მიიწია, ზურგზე აკრო და მოულოდნელად მუცელზე შეოაჭდო მძიმე ხელი, კიდევ უფრო მჭიდროდ მიიკრო ტანზე მისი სიფრიფანა სხეული და თავი მის თმებში ჩარგო, ღრმად შეისუნთქვა ცოლის თმის გამაბრუებელი სურნელი და ინსტიქტურად თვალები დახჭა, მარიამი რომელიც მთელი ეს დრო სუნთქვა შეყვეტილი და გულისგემა გაჩერებული უმოძრაოდ იწვა, საშინლად დაძაბა და შებოჭა ამ დგომაროებამ ამიტომ, როცა ოდნავ დამშვიდდა და ძალა მოიკრიბა დაიჩურჩულა
-ლევან გთხოვ ხელი გამიშვი
-ჩახუტებას ვერ ამიკრძლავ-უთხრა ბრაზნარევი ტონით და უფრო მეტად მიეკრო მის სხეულს -ხომ გრძნობ რა ცუდად ვარ, როგორ მინდა რომ
შეგეხო-დაუჩურჩულა ყურში ისე რომ სულ ოდნვ შეახო მთრთოლარე ტუჩები მის ყელს-მაგრამ შენს უარს ვიღებ და არაფერს ვამბობ-ცხვირის წვერით შეეხო ამჯერად მის ყელს საიდანაც ნელ-ნელა თმებზე გადაინაცვლა, მარიამი ამან უარესად დაძაბა და ლევნმა იგრძნო მისი ეს არეული მდგომარეობა, ამიტომ ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი და მძიმეთ ამოისუნთქვა, თვალენ8 მეტად დახუჭა და დაძინება სცადა იმის მიუხედავად რო ცოლის შეხების სურვილს სიგიჟმდე მიჰყავდა.
ანიმ მთელი ღამე თეთრად გაათენა, ძმის სიტყვებმა გული ძალიან ატკინა...მაგრამ არა, სიტყვებმა კი არა, იმ სიმართლემ რომელსაც გამუდმებით თავს არიდებდა.
ლევანმა თვალები გაახილა თუ არა მაშინვე საწოლიდან წამოდგა და ცოლის ძებნა დაიწყო, იმის გამო რომ ნიცაც არ დახვდა ოთახში ძალიან გაღიზიანდა და დაბლა ჩავიდა
-როგორც იქნა -უთხრა თამუნამ ბრაზნარევი ტონით შვილს და ტელეფონი მიუტანა ცხვირთან ახლოს -გუშინ ათასჯერ დაგირეკე! შენ კი მხოლოდ ერთხელ იკადრე დარეკვა
-აუ ახლა მართლა არ მაქვს შენთან ჩხუბის თავი-უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტჩები ლევანმა და სამზარეულოსკენ წავდა, მოულოდნელად გა ერდა და დედიკენ შეტრიალდა-ანი და ნიცა სასეირნოდ წავიდნენ?
-ჰო დილა ადრიან წავიდნენ, ამდგატიც კი არ ვიყავი მე და ჯერ არ გამოჩენილან
-კარგი-უთხრა უკმაყოფილო ტონით და სამზარეულოში შევიდა, გაზქურასთან დგომ ცოლს მიუახლოვდა და მოულოდნელად ზურგიდან აეკრო
-ლევან შემაშინე-უთხრა ფიქრებიდან ძლივს გამორკვეულმა გოგონამ და ტაფას თავი ახადა, ნელა შემოურია და ისევ დააფარა
-ისევ შეწმვარი კარტოფილი?-დაუჩურვულა ცოლს ნაწყენი ტონით და მუცელზე შემოაჭდო ხელები -ზომოთ წამოდი-უთხრა გამომწვევი ტონით და მხარზე აკოცა
-ხომ მხედავ საჭმელს ვაკეთებ
-მაგას თამუნა მიხედავს, შენ მე მომხედე-უთხრა მომღიმარი სახით და თავისკენ შეატრიალა ცოლი-წამოდი-ხელი მაჯაში ჩაავლო და ფაქტიურად ძალით გაიყვანა სამზარეულოდან -დედა კარტოფილს მიხედე -გასძახა საძინებელში მყოფ ქალს და ცოლი კიბეებზე აიყვანა, თავიაანთ ოთახში შეიყვანა და მეორე მაჯაც დაუჭირა რადგან მარიამი წინააღმდეგობას უწევდა და ცდილობდა ხელიდან გასხლტომოდა-ასე რატომ მექცევი?-ჰკითხა ბიჭმა დაძაბული ტონით და ამღვრეული მწვანე სფეროებით ჩააცქერდა ცოლს, აწყლიანებულ ცისფერ თვალებში
-როგორვ გექცევი?-დაიბნა მარიამი
-გამუდმებით თავს მარიდებ! ახლაც ცდილობ გამექცე-ავარდა მაშინვე მისი წინაააღმდეგობის გაწევით გაღიზიანებული ბიჭი
-მტკივა-მარიამმა ისევ გაიბრძოლა და გაავებულმა ბიჭმა უფრო მეტად რომ მოუჭირა ხელები საშინლად გაბრაზდა -შენ რა გაგიჟდი? ხელი გამიშვი მტკივა-ლამის უყვირა ტკივილისგან შეწუხებულმა
-ამის დედაც შევ.ცი-იყვირა მოულოდნელად ლევანმა და ხელი ცივად გაუშვა
-არანორმალური-უყვირა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ და ოთახიდან გასვლა გადაწყვიტა, მაგრამ ლევანმა გზა გადაუღობა და გასვლის უფლება არ მისცა
-სად მიდიხარ -დაუღრინა და კიდევ უფრო მეტად მიუახლოვდა დაძაბულ ცოლს, არეული თვალები ინსტიქტურად მისი ცისფერი სფეროებიდან მის წითელ ვნებიან ტუჩებზე გადაიტანა
-ახლა ლაპარაკი არ მინდა-მაქსიმალურად მშვიდი ტონით უთხრა გოგონამ და უკან დაიხია რადგან ქმრის მეტისმეტი სიახლოვე ძალიან ძაბავდა
-როდემედე აპირებ ჩემს დასჯას იმის გამო, რომ იმ ნაბიჭვ.რის ოფისში გასაუბრებაზე არ გაგიშვი ჰა?-თავი დახარა და წარბებ ქვეშიდან გახედა ცოლს,
-შენ არაფერი გესმის-გაბრაზდა მარიამი
-რა არ მესმის? -ავარდა ისევ ლევანი და მათ შორის მანძილი წამებში დაფარა, მარიამს სუნთქვა შეეკრა როცა ქმარი წინ აესვეტა-ჰო შენი სიჩუმე არ მესმის! დამელაპარაკე ამიხსენი იქნებ მერე მაინც გავიგო რამე! -უყვირა და უხეშად წაავლო ყბებზე ხელი, თითები მოუჭირა და თვალებში ჩააცქერდა -ეს ყველაფერი არ მესმის და მინდა გავიგო რა პრობლემა გაქვს-დაუღრინა და მარიამმა მისი ხელი უხეშად რომ მოიშორა, თავისდაუნებურად კბილები სულ ოდდნავ გაახრჭიალა -ამიხსენი!-დაუღრიალა მოულოდნელად და შიშისგან ადგილზე რომ შეხტა მარიამი გაცეცხლებული რამდენიმე წამის განმავლობაში შეტრიალად და ზურგი აქცია
-გოგა საერთოდ არაფერ შუაშია-დაიწყო ჩურჩულით მარიამმა და ლევანი მისკენ რომ შეტრიალდა ხმა ჩაუწყდა
-აბა ვინაა შუაში?-თავზე წამოდგა და ზემოდან დახედა
-შეეეენ-ახედა საცოდავად მარიამმა და უნებურად ცრემლები გადმოსცვდა
-მეეე?-სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა სახეზე ბიჭს, ისე გააღიზიანა ცოლის სიტყვებმა რომ რამდენიმე წამის განმავლობაში აზროვნების უნარიც კი დაკარგა, ბოლოს როცა დაფანტულ აზრებს თავი მოუყარა და იმდენად აიტანა ბრაზმა და მრისხანებამ რომ ლამის შეიშლა, სახე დაებრიცა და ხელები ძლიერად მომუშტა რომ როგორმე დაეოკებინა მოწოლილი მძაფრი ემოციები საკუთარ სხეულში
-ლევან... მე...-ამოილუღლუღა მარიამმა ტირილით და თავი დახარა
-მითხარი ასე რატომ მექცევი, ამიხსენი-დაუღრინა ძლივს შეკავებული ბრაზით ბიჭმა და ოდნავ უკან დაიხია, რომ უკეთ დაენახა ცოლოს სახე
-მე გითხარი... სკოლა რომ დავამთავრე და ცოლად მოგყვებოდი რომ უნივერსიტეტში სწავლის გაგრძელება მინდა-მეთქი... გახსოვს?
-მერე?-დაუღრიალა გაცოფებულმა ბიჭმა - გამოცდები ჩაბარებული გქონდა და ხომ მოგეცი უნივერსიტეტში სწავლის გაგრძელების უფლება?
-უფლება?-აყვირდა მარიამი-უფლება...-გაიმეორა ისევ, მაგრამ ამჯერად ჩურჩულით
-ჰო უფლება!-დაეთანხმა ლევანი-რადგან შენ ჩემი ცოლი გახდი და მე ვწყვეტდი ისწავლიდი თუ არა უნივერსიტეტში
-ახლა გესმის რა პრობლემა მაქვს შენთან?-შეხედა ცრემლიანი თვლებით გოგონამ
-არა არ მესმის-მიუახლოვდა და დაუყვირა
-თავი ვინ გგონია უფლებებზე რომ მელაპარაკები-წყობრიდან გამოვიდა გოგონა
-ვინ და შენი ქმარი-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან
-ჰო ქმარი სწორად აღნიშნე და არა მბრძანებელი! რომლისგანაც მე სწავლის და მუშაობის უფლება უნდა ავიღო-უთხრა მისი სიახლოვით სუნთქვა აჩქარებულმა გოგონამ
-შენ ჩემი ცოლი ხარ... ჩემი საკუთრება... ასე რომ მოგიწევს ის გააკეთო რაც მე მინდა-დაუჩურჩულა ისევ ტუჩებთან და მოულოდნელად მკლავებში მოიმწყვდია- წინაღმდეგობას ნუ მიწევ მარიამ, ნუ მიწვევ, ძალით ნუ მაგიჟებ...ხომ იცი რომ მუშაობის უფლებას მაინც არ მოგცემ! გახსოვს ივლისში, ორი კვირის უკან, უნივერსიტეტში სწავლა საბოლოოდ რომ დაამთავრე რა გითხარი?
-ლევან ხელი გამიშვი-მისი სიახლოვე და შეხება, ახლა ამ წამს, საშინლად აღიზიანებდა მარიამს
-გახსოვს-მეთქი?-დაუღრინა გაბრაზებულმა ბიჭმა და ცხვირის წვერით შეეხო ცოლის შუბლას
-გეყოფა-თავი უკან გასწია გოგონამ
-გითხარი, რომ იმის მიუხედავად უნივერსიტეტი წარმატებით დაამთავრე არ მინდა რომ იმუშაო და შესაბამისად არ იმუშავებ-მეთქი
-მე გითხარი რომ შენს მინდას არ დავემორჩილები-მეთქი-აყვირდა გაბრაზებული გოგონა
-მარიამ არ გინდა არ გინდა-უთხრა მშვიდი ტონით ლევანმა და მეტად მიიკრო სხეულზე გაბრაზებული ცოლი, ორივე შეკრთა როცა კარზე კაკუნის ხმა გაისმა, თამუნამ ოდნავ შეაღო ისე რომ არ შეუხედია და ბრაზნარევი ტონით უთხრა
-ანი და ნიცა დაბრუნდნენ... თუ შეიძლება ჩხუბი სხვა დროსითვის გადადეთ-გაიჯახუნა კარი და გაბრუნდა
-უნდა წავიდე-მარიამმა სცადა ქმარს ხელიდან გასხლტომოდა, ლევანმა გაუშვა რადგან თავადაც ძალიან დაძაბა ამ მდგომარეობამ, მაგრამ მიმავალს მაინც მკლავზე ხელი წაავლო და მის პროფილს მიაჩერდა
-ეს თემა მინდა რომ აქ დავხუროთ-უთხრა ბრაზნარევი ტონით
-ეს თემა მაშინ დაიხურება როცა ამ საკითხზე გადაწყვტილებას მე მივიღებ-არ შეუხედია ქმრისთვის ისე უთხრა დაძაბულმა გოგონამ
-ამ საკითხზე გადაწყვეტილების მიღების უფლებას შენ რასდროს მოგცემ-დაუღინა ლევანმა და პირველი გავარდა ოთახიდან.
სახლში აშკარა დაძაბულობა იგრძნობოდა ყველაფერი ირაკლის შინ დაბრუნებამ გამოასწორა რომელმაც იმდენი საჩუქრები ჩამოუტანა ნიცას თურქეთიდან რო მისი სიხარული, ხალისი და განწყობა ყველას გადაედო
-რა ხდება რა სახეები ჩამოგტირით?-ჰკითხა სუფრის თავში მჯდომმა კაცმა ოჯახის დაღვრემილ წევრებს
-მარიამმა და ლევანმა სამსახურზე იკამათეს და -აუხსნა თამუნამ
-გასაგებია-გაეცინა კაცს-იმედია მოგვარდებით ბავშვებო, ეს ხომ წვრილმანია
-რა მოხდება რომ მარიამმა იმუშაოს? -აბუზღუნდა ანი გუშინდელის ლაპარაკის გამო ლევანზე ჯერ კიდევ გაბრაზებული
-და რა მოხდება რომ არ იმუშაოს?-მხრები აიჩეჩა ირაკლიმ -თამუნა არ მუშაბს და რც არფერი დაშავებულა ამით
-ამ თემაზე ლაპარაკი არ მინდა -აღელდა მარიამი და ნაწყენი სახით მიაჩერდა მამამთილს
-კარგი შვილო-გაუცინა ირაკლიმ-უბრალოდ არ ღირს ამ სულელური თემის გამო ღელვა ეს ვიგულისხმე... თუ იმუშავებ არც არაფეეი დაშავდება, მაგრამ ვფიქრობ ამის გამო არ ღირს ურთიერთობის არევა ქმართან, მითუმეტეს რომ არაფერში გვჭირდება შენი მუშაობა და დაღლა
-თუ ვიშოვი ჩემი პროფესიით სამსახურს აუცილებლად წავალ და ვიმუშავებ, საერთოდ არ აქვს მნიშვნელობა ჩემთვის იმას ლევანის სურს თუ არა ეს
-ჩანს ვიღაცის სახლში ამოკეტვა მომიწევს ისევ-თქვა სიცილით და ცოლსაც იუმორში გაუტარა ჯიბრიანი ლაპარაკი ლევანმა
-ნუ სულელობ-გაუბრაზდა თამუნა შვილს -თავს ბევრის უფლებას აძლევ
-მაშინ უთხარი შენს რძალს რომ ნუ მიწვევს და ნუ მაღიზანებს-ისევ სიცილით თქვა და სახე ალეწილ ცოლს მიაჩერდა
-ჯობია თქვენთვითონ მოგვარდეთ-მკაცრი სახით შეხედა ირაკლიმ შვილს და ცოლს გახედა -ჰო მართლა თამუ გიამ დაგვპატიჟა მე და ლევანი საღამოს რესტორანში
-ბიჭი რომ ჩამოუვიდა გერმანიიდან მაგის აღსანიშნავად?-უკმყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები თამუნა
-ჰო, მე მელოდა, რომ ჩამოვსულიყავი თურქეთიდან და აღგვენიშნა, ორი თუ სამი თვის მერე კი ისევ მიდის ისევ გერმანიაში, მაგრამ მაინც უნდა გიას რომ გაგვაცნოს
-მოკლეთ რაც გია და ლია აქ, ტაბახმელაში გადმოვიდნენ საცხოვრებლად ჩვენს მეზობლად და ჩვენ გაგვიცნეს მას მერე უშენოდ სუფრას არ შლის ეგ კაცი რა მამა, მგონი შეუყვარდი-აკისკისდა ანი -მოიცა მაგის ბიჭი ის რაა შავი ბეემვეთი რომ დადის წინდაუკან?
-რავიცი მე შვილო, მე ახლა ჩამოვედი და... საღამოს უნდა გავიცნო ეგ ბიჭი-მხრები აიჩეჩა ირაკლიმ
-ჰო ეგაა გიას ბიჭი-გაეცინა ლევანს -შავი ახალი ბეემვეთი რომ იჩითება ხოლმე, შავგვრემანი ტიპია- და ცოლს გახედა რადგან მარიამს ინსტიქტურად მღელვარებისგან ჭიქა წაექცა მაგიდაზე დადებისას
-ჰო ვიცი...-აკისკისდა ისევ ანი-აუ ისე რა ძაან მაგარი მანქანა ჰყავს, ძაან მომწონს
-შენ მანქანა მოგწონს თუ მძღოლი? მგონი გიორგი ჰქვია არა?-გაეცინა ლევანსაც და ცოლის ეს დაბნეულობა არაფრად მიიჩნია
-სიმართლე გითხარა ორივე-იცინოდა ანი
-მგონი ბევრს ლაპარაკობ-წარბები შეჰყარა ირაკლიმ თვალები დაუბრიალა შვილს