შეცდომა 4 თავი
გიორგის ხელის შეხებისთანავე მარიამს ისეთი განცდა დაეუფლა თითქოს დენმა დაარტყაო,მაშინვე უცნაურმა, გიჟურმა მუხტმა დაურბინა მთელს სხეულში და საშინლად დაიძაბა, რადგან იგრძნო ბიჭის დაჟინებული მზერა, ამიტომ რამდენიმე წამის განმავლობაში თვალი დაუსწორა მის შავ სფეროებს რომლელშიც განსხვაავებით პირველი შეხვედრისგან ამჯერად ვერაფერი დაინახა, საერთოდ ვერაფერი, მხოლოდ სიცარიელე, საშინელი სიცარიელე, რამდენიმე წამის განმავლობაში გაირინდა და მის თვალებში ჩაიკარგა, გონს ნიცას ხმამ მოიყვანა და მაშინვე ცივად გაუშვა ხელი გიორგის, ინსტიქტურად დაძაბული მზერა ისევ ქმრისკენ გაექცა, რომელიც რაღაც მიზეზით კვლავ იღიმოდა და დაჟინებით უყურებდა მის ფეხებს -მოკლეთ ჩემო ძვირფასო ხალხო მინდა, რომ ამ საღამოს ჩვენთან სახლში დაგპატიჟოთ მთელი ოჯახი-გიამ თვალი მოავლო მათ და ირაკლის მიაჩერდა -ახლა არ დაიწყო იცოდე, ძალიან მეწყინება თუ არ მოხვალთ შენ და თამუნა, იმედია ბავშვებიც მოიცლიან და შემოგვიერთდებიან -მე და თამუნა უეჭველი მოვალთ აი ამათი რა გითხრა-ირაკლიმ მომღიმარი სახით შეხედა ლევანს -არ ვიცი ვნახოთ-მხრები აიჩეჩა მან და ცოლს მიაჩერდა კითხვა ჩამდგარი თვალებით -მოკლეთ ყველას გელით სულით და გულით-თქვა გიამ და შვილს შეხედა რომელიც მარიამს ვერ აშორებდა თვალს, რომ იგრძნო ყველამ მას შეხედა საშინლად დაიძაბა, მაშინვე ნელა ჩააცურა მზერა იატაკისკენ და ღმად ჩაისუნთქა აგვისტოს ცხელი ჰაერი, რომ როგორმე გონს მოსულიყო. გიას წასვლის მერე თამუნა აბუზღუნდა -ამ საღამოსაც დალევ შენ-გახედა ქმარს -ჰო დავლევ, მერე?-გაბრაზდა ირაკლი-ლევან თქვენ არ წამოხვალთ?-შვილს მიაჩერდა -მარიამს თუ სურვილი ექნება კი თუ არადა არა-მისმა პასუხმა ირაკლი ცოტა გააღიზიანა -დიდი ხანია ცოლის ჭკუაზე დადიხარ?-ჰკითხა ვითომ სიცილით -ნიცა პატარაა და ძალიან შეწუხდება იქ-დაარღვია უხერხული სიჩუმე მერიამის ხმამ-თუ წინააღმდეგი არ იქნებით სახლში დავრჩებით , ლევანს როგორც სურს ისე მოიქცეს, ჩემს ჭკუაზე ნადვილათ არასდროს დადის და არც ახლა გაივლის დარწმუნებული ვარ-უთხრა ნაწყნი რონით მამამთილს და კიბეებზე აიარა -მარიამ-ოთხაში შევიდა თუ არა ლევანიც შეჰყვა -გთხოვ ახლა წამლებზე ლაპარაკი არ დამიწყო-შეტრიალად ზურგს უკან მდგომი ქმრისკენ დაღლილი გოგონა -მათ დალევას არ შევწყვეტ -რატომ?-მაშინვე გაბრაზდა ბიჭი, ცოლს ზედმეტად მოუხლოვდა და თვალებში ჩააცქერდა -რატომ მექცევი ასე? რა ხდება?-სახეზე ხელი ჩამოაყოლა და ცხვირის წვერით შეეხო მის საფეთქელს, თვალები ოდნავ დახუჭა და ღრმად შეისუნთქა მისი კანის სურნელი -მე შენ ისევ ისე გაგიჟებით მიყვარხარ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და იმის მიუხედავად რომ სცადა თავი მოეთოკა და რა შეხებოდა, მაინც ვერ მოერია მოწოლილ ემოციებს, ცოლს ნაზად მოჰკიდა ხელი ნიკაპზე, თავი ააწევინა და მის ვნებიან წითელ ტუჩებს მიწვდა, თუმცა მალევე მოშორდა რადგან მარიამის უემოციობამ და სიცივემ ძალიან იმოქმედა მასზე -შენ? შენ გიყვარვარ მარიამ?-ჰკითხა ჩურჩულით და თვალებში ჩააცქერდა, გოგონას მაშინვე ცხვირი აეწვა და ცრემელბი მოეძალა, ეს იყო ის კითხვა, რომელიც დიდი ხანია აშინებდა მას და საკუთარ თავსაც კი ვერ უბედავდა მის დასმას -ლევან მე-დაიწყო და ხმა ჩაუწყდა ძალა არ ეყო, რომ რამე ეთქვა და ამიტომ თავი დახარა, უნდოდა გაჰქცეოდა ქმრის თვალებს -მარიამ-ლევანმა მისი სახე ხელებში მოიქცია და თავი ააწევინა, ამ დროს ოთახის კარი გაიღო და ნიცა შევარდა, მარიამმა შვებით ამოისუნთქა და მადლიერი თვალებით გახედა შვილსნ, რომელიც მაშინვე ხელში აიტაცა ლევანმა და კოცნა დაუწყო აწითლებულ ლოყებზე -მამიკო დღეს ნაყინს ხომ მიყიდი? -ჰკითხა ღიმილით თან სახეზე მოეფერა -ყველაფერს გიყიდის მამიკო რაც შენ მოგინდება -უთხრა სიცილით და დაბლა ჩაიყვანა, რადგან მიხვდა რომ მარიამი ძალიან აღელევებული და დაძაბული იყო, იცოდა ოთახში რომ დარჩენილიყო ის ძლივს შენარჩუნებული მოთმინების ზაგი გაუწყდებოდა და იჩხუბებდნენ, ამიტომ ამჯერად დათმობაზე წასვლა არჩია. -აუ დღეს ნატალის დაბადების დღეა და წავალ რა -აბუზღუნდა საუზმის დროს ანი -როდის აქეთა დადაქალდით შენ და ნატალი?-გაბრაზებით ჰკითხა თამუნამ შვილს -ახლახანს-გახედა დედას მოღუშული სახით გოგონამ-აუ წავალ რა -მე არ ვიცი მამაშენს ჰითხე-ქმარს გახედა დაძაბულმა ქალმა -როდის და სად იმართება წვეულება?-იკითხა ინტერესით ირაკლიმ -წყნეთში, მის აგარაკზე, საღამოს რვაზე, აუ გთხოვ წავალ, თიკაც იქნება იქ... ორივე დაგვპატიჟა... გთხოვ რა მა, გპირდები თორმეტამდე მოვალ-შეეხვეწა ანი -კარგი -უთხრა კარგა ხნის ფიქრის მერე კაცმა -მაგრამ თორმეტამდე სახლში და არავითარი ალკოჰოლი-გამაფრთხილებელი ტონით უთხრა და ანი რომ წამიხტა ფეხზე, ზურგიდან ჩაეხუტა და თავზე აკოცა სიცილი აუტყდა -ყველაზე კარგი ხარ-უთხრა აღფრთოვანებულმა გოგონამ და დედას გაცედა გამარჯვებულის იერით, რომელიც აშკარად უკმაყოფილო დარჩა ქმრის ამ გადაწყვეტილებით, მაგრამ ხმის ამოღება ვერ გაბედა რადგან იცოდა აზრი არ ჰქონდა შეწინაათმდეგებას და ტყუილად კინფლიქტს გამოიწვევდა, ანისაც აწყენინებდა -დე იცოდე ჭკვიანად, უკვე ძალიან ვნერვიულობ-სევდიანად გაუღიმა შვილს -ჭკვიანად ვიქნები-აღმოხდა აღფრთოვანებჯლ გოგონას და ძმას გახედა რომელიც მკვლელი მზერით უყურებდა მას -ბავშვები თქვენ რა გადაწყვიტეთ მოდიხართ?-ჰკითხა ირაკლიმ რძალს და შვილს -აუ რა, მაგრად მეზარება, მირჩევნია სახლში დავრჩე ჩემს ცილ-შვილთან და დავიძინო -კარგი როგორც თქვენ გინდათ-თქვა უკმაყოფილო ტონით ირაკლიმ და საუზმობას შეუდგა -ჰო მართლა მარიამ , კინაღამ დამავიწყდა მართამ დამირეკა, როგორ არიანო ბავშვებიო მკითხა -ბებომ დარეკა?-გაიოცა მარიამმა-ჩემთან არ დარეკა ნეტა?-შეიცხადა და ნიცას ტელეფონი ამოართვა -ვაიმე სამჯერ დაურეკია და ამ ქალბატონს ხმა გაუთიშია თურმე-გაუბრაზდა ნიცას -გავალ გადავურეკავ -ფეხზე ადგომა დააპირა -ჯერ ისაუზმე და მერე დაურეკე-გაუღიმა ლევანმა ცოლს -არ მშია-გაბრაზებული სახით შეხედა გოგონამ ქმარს -ნუ მიბრაზდები ჩემო პატარა-გაუღიმა ბიჭმა ცოლს და ნიკაპზე ხელი აკრა -ლევან-უარესად გააღიზიანა მისმა ქცევამ მარიამი რადგან ყველას სიცილი აუტყდა -მარიამ რა საყვარელი ხარ-კისკისებდა ანი -კი უარყოფ და ჩხუბობ გავიზარდეო, უკვე დიდი გოგო ვარო, მაგრამ ლევანისთვის მაინც სულ პატარა იქნები -ანი მაბრაზებ-ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში მარიამსაც -ანი მართალია -იღიმოდა ლევანი-არა, კი დიდი გოგო ხარ უკვე, ოცდაერთის წლის გახდი, მაგრამ ჩემთვის მაინც სულ პატარა იქნები-და ლოყაზე ნაზად უჩქმიტა -ლევან ნუ სულელობ-გაეცინა მარიამს და ქმარს შეხედა არეული თვალებით -მიკლეთ შენ და ნიცას ერთად გზრდით რა -კისკისებდა ისევ ანი-ისე ოცდათორმეტი წლის კვაობაზე ახალგაზრდულად გამოიყურები ძმაო, სართოდ არ გეტყობა ასაკი-გაამხნევა ლევანი რომელსაც მაშინვე ხასიათი გაუფუჭა დის სიტყვებმა -შენ მგონი ბევრს ლაპარაკობ და წვეულებაზე ვეღარ წახვალ-დაემუქრა ლევანი -ბავშვებო ოღონდაც ახლა არ იჩხუბოთ -ჩაერია თამიპუნა და სიტუაცია განმუხტა. საუზმის მერე მარიამმა მართა ბებოსთან დარეკა -როგორ ხარ ბებოს სიხარულო? -გაისმა ქალის ტკბილი და თბილი ხმა, გოგონას მაშინვე ცრემლები მოეძალა -კარგად ვართ ბე არ ინერვულო-უთხრა კარგა ხნის სიჩუმის მერე და მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით შეეწინააღმდეგა -მართლა კარგად ხარ ბებოს სუნთქვა? ძალიან ვნერვიულობ შენზე -რატომ ბე-შეიცხადა გოგონამ -იმ დღეს ისეთი გახარებული მელაპარაკე მუშაობას ვიწყებო და მერე ამ თემაზე ლაპარაკს თავი აარიდე და მითხარი გადავიფიქრეო... მეც აღარ ჩაგაცივდი, მივხვდი რომ განერვიულებული იყავი... ლევანმა არ მოგცა მუშაობის დაწყების უფლება ხომ? -ბებო ამაზე არ ინერვიულო რა გთხოვ-შეეხვეწა მარიამი -მაინც დავიწყებ მუშაობას და ამ აზრთან მაინც მოუწევს შეეგუება ლევანს -მარიამ ძალიან ღელავ შენზე... -კარგად ვარ, მართლა კარგად ვარ -როგორ დამეჩაგრე ბებო მოგიკვდეს შენ-ცრემლები მოეძალა ქალს -გთხოვ არ იტირო, ძალიან გთხოვ-აღელდა მარიამი -მე და ლევანი უკვე შევრიგდით... ყველაფერი რიგზეა მართლა -მარიამ ბებოს ერთადერთო გთხოვ სიმართლე არ დამიმალო და მითხარი შენ და ლევანს მართლა ყველაფერი რიგზე გაქვთ? ხომ იცი ძალიან ვნერვიულობ თვენზე -მართლ ყველაფერი რიგზეა, ნუ გეშინია ბე, თუ მოვახერხეთ ამ კვირაში ჩამოვალთ და გნახავთ, დედას საფლავზეც მინდა გასვლა -ბებოს ერთადერთო ხომ იცი რომ მე ყოველთბის მოუთმენლად გელით... მანანას სასაფლაოზე გუშინ ვიყავი...ყვავილებს წყალი დავუსხი, ჩემი მანანა -მარტო აღარ წახვიდე რა ბებო-აღელდა მარიამი- რომ ჩამოვალთ ერთად წავიდეთ -მარტო არ ვყოფილვა...მარიამ რაღაც მინდა რომ გითხრა და არ მინდა ინერვიულო...-დაიწყო მართამ და ხმა ჩაუწყდა -სასაფლაოზე მამაჩემთან ერთად იყავი?-ჰკითხა ჩამწყდარი ხმით გოგონამ -ჰო... ძალიან შემეხვეწა წამეყვანა... შენი ნახვაც ძალიან უნდა, ტელეფონის ნომერი და მისამართი მთხოვა ისევ...იქნებ დაელაპარაკო? -მამაჩემი ცხრა წლის წინ მოკვდა, იმ დღეს მიკვდა როცა მისი სახლიდან წასვლის მერე, ზუსტად ორი წელი გავიდა, მე და დედამ მისი ორწლინი ლოდინის მერე, ბარგი ჩავალაგეთ და მისი მშობლების სახლიდან წამოვედით შენთან, სწორედ იმ დღეს მოკვდა მამაჩემი... გესმის? იმ დღეს ათ მარტს მე მამა მომიკვდა, ზუსტად სამ წელში კი დედა ისიც ათ მარტს -მარიამ შვილო გთხოვ ასე ნუ ამბობ-შეეხვეწა მართა-გთხოვ ძალიან გთხოვ თავს ნუ იტანჯავ -ყოველდღე მაინც სულ მქონდა იმედი რომ მოვიდოდა... მაინც ველოდებოდი...ის კი არ მოვიდა ბებია არ მოვიდა, როცა დედა მოკვდა მე მამა მასთან ერთად დავმარხე... ახლა უფლება არ აქვს რომ ჩემთან მოვიდეს და პატიება ითხოვოს იმისთვის რომ მშვიდად მოკვდეს -მარიამ ბებოს სიხარულო, ძალიან გთხოვ ასე ნუ განიცდი... ასე ნუ ნერვიულობ, მართლა არ ღირს ვახო ამად -უთხარი თუ კიდევ მოვა რომ მისი მახვა არ მინდა და არც არასდოეს ვაპატიებ იმას რაც გააკეთა -კარგი ვეტყვი ბებოს გულო ვეტყვი...-ატირდა მართა , კარგა ხნის ლაპარაკის მერე როცა ორივე დამშვიდდა და გათიშეს ტელეფონი,აღელვებული ლევანი ოთახის ღია კარში შეუმჩნევლად შევიდა, ატირებული ცოლის გვერდით დაჯდა საწოლზე და გულში ჩაიკრა ზედმეტი კითხვების დასმის გარეშე, ეს ერთადერთი საკითხი იყო რაშიც ბოლომდე ესმოდა მისი და სრულად იზიარებდა ცოლის პოზიციას, მარიამს უარესად აუჩუყდა გული ქმრის ამგვარ ქცევაზე სახეზე ხელები აიფარა და კიდევ უფრო მეტად ატირდა. ანი, პარკში ნიცასთან ერთად ქანაობდა საქანელაზე და შეკრთა როცა მანქანის მკვეთრი დამუხრუჭების ხმა მისწვდა მის დაძაბულ სმენას, მაშინვე იქით გაიხედა და მანქანიდან გადმოსულ ნაცნობ სილუეტს რომ ჰკიდა თვალი უარესი დაემართა, მაშინვე გაჩერდა და ფეხზე წამოდგა, რაღაცნაირად გაუტყდა თავად საქანელაზე რომ ქანაობდა, თავისი კლასელი კი რომელსაც ბავშვობიდან უყვარდა შავი აუდიდან გადმივიდა გრაციოზულად და მისი მიმართულებით წამოვიდა მომღიმარი სახით -როგორ ხარ ?-ლოყაზე ნაზად აკოცა მისი ნახვით აღფრთოვანებულმა ბიჭმა და ისე ახლოს დადგა დაბნელი გოგონას წინ რომ ცხელი სუნთქვა შეაფრქვია სახეზე -კარგად შენ?-ცოტა გააბრუა ანი მისი სუნამოს ნაცნობმა სურნელმა და არელი თვალებით ახედა თითქმის მთელი თავით მაღალ ბიჭს, რომელმაც სათვალე მოიხსნა თვალებიდან და თავზე მოირგო, ანი უარესად დაიძაბა აირია როცა რეზიმ ჭაობისფერი ამღვრეილი სფეროები გაუშტერა მის თაფლისფერ სფეროებს -მომენატრე-უთხრა რაღაცნაირად სევდისნი ხმით ბიჭმა და ინსტიქტურად ხელი მისი თმებისკენ წაიღო, ნელ-ნელა ჩამოაყოლა მის კულულებს თან ისე რომ ოდნავ, სულ ოდნავ შეახო ათრთოლებული თითები მის სახეს, ანის უნებურად გააჟრჟოლა ამ შეხებაზე და მაშინვე გაექცა ბიჭის დაჟინებულ მზერად რომელიც ძალიან სწვავდა -ანი-აღმოხდა მისი სიახოვით გაბრიებულ ბიჭს და საყვარელი გოგონას თმის წვალება განაგრძო -შეიძლება სადმე რომ დაგპატიჟო?-ჰკიხა კარგა ხნის სიჩუმის მერე და იმის მიუხედავად რომ არ ეთმობოდა მისი თმები ხელი გაუშვა -რეზი მე...-დაიწყო ანიმ და მზერა გაუსწორა მის ჭაობისფერ ამღვრეულ თვალებს -გთხოვ უარი არ მიხრა-შეეხვეწა ბიჭი -სულ რამდენიმე წუთი...ძალიან მომენატრე... უბრალოდ ვილაპარაკოთ... თუ გინდა ამინდის პროგნოზზე, ოღონდ დამთანხმდი-მის ბოლო სიტყვებზე ანის რომ გაეცინა ამჯერადაც დაკარგა თავზე კონტროლი ნიჭმა და ინსტიქტურად ცივი თითები მის სახეს შეახო-ანი მხოლოდ რამდენიმე წუთი... -არ გინდა...ძალიან გთხოვ-აღმოხდა სუნთქვა არეულ გოგონას და ისევ გაექცა მის თვალებს -ანი ხომ იცი მიყვარხარ, ძალიან მიყვარხარ-რეზიმ ცივად მოაშორა ხელი მის სახეს და ძლიერად მომუშტა -იმ ნაბ.ჭვრის გამო მეუბნები ამჯერად უარს? -არ გინდა გთხოვ-დაიძაბა გოგონა -მას შენ არ უყვარხარ, გულს გატკენს... ვიცი რომ გატკენს...ძალიან გატკენს იმიტომ რომ შენ მისთვის რიგითი გოგო ხარ... ჩემთვის კი სამყაროს ცენტრი...მაგრამ შენ არ გესმის... არ არაფერი გესმის, არასდროს გესმოდა... ნეტა იცოდე როგორ მიყვარხარ-აღმოხდა სახე წაშლილ ბიჭს და ანის კიდევ უფრო მოუახლოვდა თავზე აკოცა მაშინვე მიტრიალდა |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.