ანი ძალიან აღფრთოვანებული დაბრუნდა სახლში, იმის მიუხედავად რომ რეზის მიმართ დღემდე განსაკუთრებული გრძნობები არ გასჩენია, მაინც უხაროდა ხოლმე მისი ნახვა
-რა ხდება?-გაუკვირდა მარიამს მულის ასეთ მდგომარეობაში ნახვა-ვაჩე ნახე?
-არა რეზი-უთხრა აციმციმებული თვალებით
-მართლა? -შეიცხადა გოგონამ-ანუ საქართველოში დაბრუნდა-თქვა უცნზური ხმით
-ახლა არ მითხრა, რომ ჩემს გამო დაბრუნდა რა გთხოოვ, ისედაც ცუდად
ვარ-შეხედა დსაცოდავად რძალს
-კარგი არ გეტყვი-მხრები აიჩეჩა გოგონამ-მაგრამ ჩვენ ხომ ორივემ ვიცით რომ ეს ასეა?-შეხედა მომღიმარი სახით მულს,რომელსაც პირველი აღფრთოვანების ტალღამ გადაუარა უკვე და მოიწყნა- ანი რეზი მართლა ძალიან კარგი ბიჭია-დაამატა ბოლოს
-ვიცი, ვიცი რომ ძალიან კარგი ბიჭია... მაგრამ...-ხმა ჩაუწყდა ანის
-მაგრამ შენ მაინც ვაჩე შეგიყვარდა-დაასრულა მულის გაწყვეტილი წინადადება მარიამმა
-ლევანმა იცის მასზე-ატირდა მოულოდნელად ანი
-მართლა?-შეიცხადა მარიამმა-საიდან გაიგო ნეტა?-ჩაილაპარაკა თავისთვის
-მითხრა რომ ცუდი ადამიანია და ჩემი ჩარევის გარეშე დაშორდიო
-როდის? რატომ მე არ მითხარი?
-მამა ჩამოვიდა მეორე დღეს, თან შენც უხასიათოდ იყავი და აღარ გითხარი-სლუკუნებდა ანი
-ასე რატომ გითხრა? შენ ხომ მითხარი რომ კარგად ვიცნობ მასაც და მის სამეგობრო წრესაცა და კარგი ბიჭები არიანო?-ჩაეკითხა ინტერესით მარიამი
-არის რაღაც-ახედა თავზე წამომდგარ რძალს ცრემლიანი თვალებით გოგონამ
-რაღაც დამიმალე?-ეწყინა მას
-მას შვილი ჰყავს...-ამოიტირა ანიმ
-რააა? -ლამის შეკივლა გაოცებისგან მარიამმა -ეს... რატომ დამიმალე?
ანი ?-კითხვა ჩამდბარი თვალებით მიაჩერდა მულს
-ვიცოდი რომ შენც იგივეს მეტყოდი რაც ლევანმა მითხრა
-მომიყევი რა ხდება ერთი შენს თავს-გაბრაზებით უთხრა და მის გვერდით დაჯდა საწოლზე
-არც მე ვიცოდი, ახლახანს გავიგე... ოთხი წლის შვილი ჰყავს... შეყვარებული ჰყოლია ოცი წლისას, ის გოგო დაორსულდა თურმე... ამან კი მიატოვა, მაგრამ ასე ამბობს არ ვიცოდი ორსულად თუ იყოვო... ბავშვს არ ნახულობს...იმ გოგოსთანაც არანაირი ურთიერთობა არ აქვს...მითხრა მას არ უნდა და იმიტომ არ ვურთიერთობო
-ანი რას მეუბნები?-გაბრაზდა მარიამი
-გთხოვ ახლა შენ არ დაიწყო, ისედაც ცუდად ვარ...
-დაშორდი საანამ გვიანი არაა... როგორც ჩანს მისთვის ურთიერთობებზე ღირებული სხვა რამეა
-მარიამ-დაიძაბა ანი
-რა მარიამ?-უარესად გაბრაზდა გოგონა -ბიჭი შვილსაც კი არ ნახულობს, სულ ჰკ.დია ყველა და ყველაფერი... და შენ ის გიყვარს... მის გამო ტირი...ნორმალურია ახლა ეეს?
-მიყვარს და რა გავაკეთო? იქნებ მართლა ის გოგო არ აძლევს უფლებას რომ ბავშვი ნახოს?
-როგორ წარმოგიდგენია ანი, მე რომ ლევანს დავშორდე... და ნიცას ნახვა ავუკრძალო... აი უბრალოდ შეგიძლია იმის დაშვება, რომ მან შვილი არ ნახოს ამ მიზეზით?
-გთხოვ შენ ნუღარ მიმატებ-ატირდა ანი
-მისმინე ჩემო ლამაზო-მის თმებს ხელი ჩამოაყოლა მარიამმა-ვაჩე მართლა არ იმსახურებს შენს სიყვარულს, ერთს თუ ასე მოექცა რანაირი გარანტია არ გაქვს რომ შენც ასე არ მოგექცევა...მითუმეტეს რომ კი არ ნანობს ჩადენილს და ცდილობს რამე გამოასწოროს, პირიქით თავის მართლების რეჟიმზეა გადასული, რაც იმას ნიშნავს რომ დამნაშავეა! თავს ნუ გამოყენებინებ...მის უაზრო სიტყვებს არ ენდო გთხოვ...აშკარაა რო სხვა ინტერესი აქვს შენს მიმართაც და ლევანმა სიმართლე გითხრა, უნდა დაშორდე სანამ გვიანი არააა...
-კარგი კარგი-უთხრა ტირილით ანიმ და ძლიერად ჩაეხუტა რძალს.
შუადღისით უკვე ვაჩე გამოტირებული, დამშვიდებული და დაყნარებული ანი რეზის ზარმა ააფორიაქა და იმდენად დაიბნა რომ სანამ მოახერხებდა და უპასუხებდა გაითიშა
-ვინ გირეკავდა?-იმტერესით ჰკითხა მარიამმა-ასე რომ დაგაბნია? იმედია ვაჩე არა
-რეზი-უთხრა ანიმ მომღიმარი სახით და ისევ რომ აწკრიალდა მისი ტელეფონი საშინლად დაიძაბა
-მიდი უპასუხე, ნუ დატანჯე ბიჭი-აკისკისდა და ოთახიდან გავიდა ნიცასთან ერთად, ანიმ როგორც მოახერხა და მესამე ზარზე უპასუხა
-როგორ ხარ?-გაისმა მისი მხიარული ხმა
-კარგად შენ?-დაიძაბა გოგონა
-ანი რაღაც მინდა რომ გთხოვო... უარი არ მითხრა-დაიწყო უცნაური ტონით ბიჭმა
-რა ხდება?-მისმა ტონმა დააბნია გოგონა
-რამდენიმე წუთით პარკთან მოდი ...-დაიწყო ყოყმანით ბიჭმა-უარი არ მითხრა
რა გთხოოვ ...მხოლოდ რამდენიმე წუთით-შეეხვეწა ძალიან
-რაზი მე-დაიწყო და ხმა ჩაუწყდა
-იცოდე აქ ვარ და გელოდები-უთხრა ღელვებული ხმით და გაუთიშა, ანიმდიდხანს ფიქრობდა წასულიყო თუ არა პარკში ბოლოს სამზარეულოში შევიდა მომღიმარი სახით და რძალს მიაჩერდა
-მარიამ ბავშვი უნდა მათხოვო-დაიწყო სიცილით
-ისევ?-აკისკისდა მარიამიც -იცოდე ამის გამო ნიცას არ გაგატან, დღეიდან რეზის გვულშემატკივრობ ბოლომდე
-ჰოდა სწორედ რეზის გამო უნდა მათხოვი შენი ბავშვი-იცინოდა ანი
-რა ხდება-დასერიოზულდა უცბათ მარიამი
-არ ვიცი ძალიან მთხოვა პარკთან მოდიო-მხრები აიჩეჩა -ისიც არ ვიცი სწორია თუ არა ის,რომ მე ახლა იქ წავიდე-და სანამ კიდევ რამეს იტყოდა რეზისგან მიღებულ შეტყობინებას ჩააცქერდა მომღიმარი სახით
-რეზმ მოგწერა-თან ჰკითხა და თან თავადვე უპასუხა თავის კითხვას
-,,ვბევრი ფიქრის გარეშე უბრალოდ მოდი"-წაუკითხა რეზის შეტობინება, მომღიმარი სახით რძალს
-აუ რა ძაან საყვარელა-აკისკისდა მარიამი-მიდი წადი რაღას ელოდებიი?-და ნიცა ააყენ სკამიდან -დე პარკში წადით შენ და ანი კარგი?- პატარამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია დედას და მამიდას ხელი ჩაკიდა.
რეზი მოუთმნელად ელოდა ანის გამოჩენას და როგორც კი თვალი ჰკიდა საყვარელი გოგონას ნაცნობ სილუეტს გულმა გამალებით დაუწყო ცემა და რაც უფრო მცორდებოდს მათ შორის არსებული მანძილი უფროდაუფრო იმატებდა გულის ცემა და ჩქარდებოდა პულსაცია
-რატომ გინდოდა ჩემი ნახვა?-როგორც კი მიუახლოვდა თავგზააბნეულ ბიჭს მაშინვე ეს ჰკითხა დაძაბულმა გოგონამ, თან მის ჭაობისფერ ამღვრეულ სფეროებს გაუსწორა მზერა და მაშინვე სუნთქვა შეეკრა რადგან რეზის ცივი ტუჩები საფეთქელზე მიეწება
-რაღაც მინდა რომ გაჩუქო-გაუღიმა ბიჭმა და ოდნავ უკან დაიხია, ამ დროს კი ნიცამ ხელი გაუშვა მამიდას და სასრიალოსკენ გაქანდა გახარებული
-რეზი ძალიან გთხოვ-დაიბნა გოგონა და ისევ თვალებში ჩააცქერდა ბიჭს
-მინდოდა ეს რომ შეგხვდებოდი მაშინ გადმომეცა, მაგრამ შენ როგორც ყოველთვის უარი მითხარი და...-რეზიმ მოსაცმელის ჯიბიდან მაჯის საათი ამოიღო
-გთხოვ ასე ნუ იქცევი-სულ აირია ანი
-ეს, უბრალოდ მეგობრული საჩუქარია-გაუღიმა ბიჭმა და ანის ხელს შეახო ოდნავ ათრათოლებული თითები
-რეზი გთხოვ-ხელის გაწევა სცადა გოგონამ, მაგრამ ბიჭმა უფლება არ მისცა და სულ ოდნავ მოუჭირა თითები მის ხელს
-გამუდმებით რატომ მეწინააღმდეგები?-სევდიანად გაუღმა ბიჭმა, მისი ხელი ტუჩებთან მიიტანა და ნაზად აკოცა თლილ თითებზე, ანის მაშინვე ჟრუანტელმა დაურბინა მათელს სხეულში და ოდნავ აკანკალდა -გთხოვ საჩუქარზე უარი არ მითხრა -შეეხვეწა ბიჭი და მის მაჯას მოარგო საათი
-ასე არ შეიძლება-დაიბნა ანი
-უბრალოდ საჩუქარია-თავი ოდნავ დახარა და წარბებქვეშიდან გახედა სახე აწითლებულ გოგონას -ნუ იძაბები-ნიკაპზე ხელი აკრა ნაზად
-რეზი ცუდად იქცევი-გაეცინა ანის და საათს დახედს რომელზეც ციფერბლატის ქვეშ ქართულად ეწერა ,, მუდამ გახსოვდეს რომ მიყვარხარ" და მაშინვე უკმაყოფილო სახით გახედა ბიჭს
-რაა?-ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა მაშინვე რეზის
-ამდენი არ უნდა დაგელია-უსაყვედურა ანიმ და საათის მოხსნა დააპირა
-გთხოვ ეს გააკეთო-ნიკაპზე ხელი მოჰკიდა და თავი აწევინა სახე ალეწილ გოგონას -ეს უბრალოდ მეგობრული საჩუქარია, ამის გამო არ ჩავთვლი რომ იმედი უნდა მქონდეს...ამაზე არ იღელვო-უთხრა სევდიანი სახით და მაშინვე ცივად მოაშორა ხელი მის სახეს
-უნდა წავიდე-ისე არია რეზის ქცევამ და შეხებამ რომ მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა და ნიცას გახედა რომელსაც სასრიალოს კიბეზე დასძინებოდა
-რა საყვარელია-გაეცინა რეზის მის დანახვაზე და მაშინვე მისკენ გაემართა ხელში აიყვანა და როცა პატარამ თავისი თბილი ხელები ინსტიქტურად კისერზე შემოხვია, თავი მხარზე დაადო და ძილი მშვიდად განაგრძო ხვირის წვერით მის თმებს შეეხო -რა კარგი სურნელი აქვს-ანის შეხედა და გაუცინა
-მე წავიყვან-ნიცას გამორთმევა სცადა
-არა სახლამდე მე წამოვიყვან, დიდი გზაა და დაიღლები
-არ დავიღლები, შეეწინააღმდეგა დაბნეული გოგონა
-ანი გამუდმებით წინააღმდეგობას ნუ მიწევ-გაბრაზდა რეზი-უბრალოდ სახლამედე მიგაცილებთ-ზურგი აქცია და პირველი წავიდა გზისკენ
-უბრალოდ არ მინდა შეგაწუხო-ჩაიდუდუნა გოგონამ და უკან მიჰყვა
-არ ვწუხდები და შენ ეს კარგად იცი-მისკენ მიტრიალდ აგაბრაზებული ბიჭი
-კარგი კარგი-დაზავების ნიშნად გაუღიმა ანიმ და ახლა თა ად წავიდა პირველი სახლისკენ.
საღამოს ანიმ კანაზე დაიწყო წუწუნი
-აუ ახლა გამახსენდა, ის შავი კაბა... ერთი კვირის უკან რომ ვიყიდე... ვერ მოვითმინე და ინსტაზე ფოტიები დავდე მასში გადაღებული, ანუ ყველას ნანახი აქვს რა-საცოდავად შეხედა რძალს
-კარგი კარგი, ნუ წუწუნებ, მიდი და ჩემიდან აარჩიე რამე
-აუ ყველაზე კარგი რძალი ხარ -გაუხარდა ანის და რამდენიმე კაბა აარჩია მისი კარადიდან, დაბლა ჩაიტანა და ოთახში შეიკეტა, ჩაიცვა და შესაფასებლად მისაღებში გავიდა, ორი დაუწუნა მარიამმა და მესამე კაბა რომ ჩაიცვა და მისაღებში გავიდა შესაფასებლად, სწორედ ამ დროს შევიდა ლევანი სახლში და უკმაყოფილო სახით შეათვალიერა და, ზედმეტად მოკლე და თითქმის მთელ ზურგზე ამოჭრილ კაბაში
-ამ კაბით სადმე წასვლაზე არც იფიქრო-უთხრა დას ბრაზნარევი ტონით
-არ ვფიქრობ-გაბრაზდა ანი -ისე რომ იცოდე ეს შენი ცოლის კაბაა-აკისკისდა მაშინვე
-მართლა?-აშკარად გაოცდა და ცოლს მიუახლოვდა-საყვარელო შენ ოდესმე ამ კაბით სადმე წასვლას აპირებ?-ჰკითხა გამომწვევი ტონით და წელზე ძლიერად შემოაჭდო ხელები
-ლევან-დაიძაბა მარიამი და მულს გახედა რომელიც მაშინვე ოთახში შეიკეტა აკისკისებული ნიცასთან ერთად
-მაგ კაბაში მაქსიმუმ ხუთი წუთი შევძლო შენი ყურება, მერე აუცილებლად მომინდება მისი გახდა
-ნუ სულელობ-გაეცინა მარიამს და თავი დახარა, ვერ გაუძლო ქმრის გამომწვევ და დაჟინებულ მზერას
-ისე ამ კაბის გახდაზეც არ ვიტყოდი უარს-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და ხელი ჩააყოლა კაბის კიდემდე
-გეყოფა-მარიამმა მკერდზე მიაბჯინა ხელები და თავი ოდნავ უკან გასწია-გამოვლენ
-კარგი-გაუღიმა ბიჭმა და ყელზე მიაწება ვნებიანი ტუჩები
-ლევან გეყოფა-გაეცინა გოგონას და როცა ანიმ კარს მიაღმა იყვორა გამოვდივარო ცივად მოშორდნენ ერთმანეთს
-მაღლა ავალ მე თორემ ხომ იცი როგორ ცუდად მოქმედებს ჩემს ნერვულ სისტემაზე შენი შეხება და ეს მოკლე კაბები-დაუჩურჩულა ყურში და მაღლა ავიდა
-აუ რა -აბუზღუნდა ანი -როგორ გაგიმართლა ქმარში რა-შეხედა რძალს სიცილით
-რატო?-აკისკისდა მარიამი
-რასაც გინდა იყიდი და ჩაიცვამ, დიდად არ ინტერესდება შენი ქმარი კაბის სიგრძით და ტანზე დგომით, აი მე კი თამუმას და ირაკლის სტანდარტებს თუ არ დავაკმაყოფილებ მაგრად დამერხევა რაც შენი კაბების ნახვის მერე მეეჭვება შევძლო-აბუზღუნდა ისევ
-კაი ხო ჩაიცვი რაც გინდა -ჩამოსძახა ლევანმა-ნუ წუწუნებ- მშიბლებს მე მივხედავ ოღონდ ის კაბა არა წეღან მე რომ ვნახე
-მადლობა ძმაო, მიყვარხარ-იყვირა გახარებულმა ანი-ისე მაგა კაბას ჩაცმას ისედაც არ ვაპირებდი ,შენც კი ვერ მიხსნიდი ირაკლის რისხვისგან, ეგ რომ ჩავიცვა-გაეცინა ანის
-განა რამე მარა, მარტო რომ მიდიხარ მაგ პონტში გეუბნები-თქვა ლევანმა დ ათან დაბლა ჩამოვიდა ისევ
-მიყვარხარ, საუკეთესო მყავხარ
-ის ს.რი ხომ არ იქნება იქ რაც მთავარია?-ეჭვნწულად ჰკითხა
-არა-მეთქი ხომ გითხარი-იცრუა ანიმ და ოთხში შეიკეტა.
ზუსტად რვაზე თიკამ მიაკითხა თავისი მანქანით ანის რომელიც როგორღაც არჩეული მარიამის კაბით წავიდა წვეულებაზე.
-როგორც იქნა მარტო დავრჩით -გაეცინა ლევანს
-შენები უკვე მივიდნენ გიასთან?-ჰკითხა მარიამმა ღიმილით და მის კალთაში დაძინებულ ნიცას თავზე აკოცა
-ჰო როგორც იქნა აურჩევით საჩუქარი, თამუნაც გამოპრანჭულა სალონში და მისულან
-მიკვირს მამაშენმა არ გაუჭედა
-ჰო ეგ მეც გამიკვირდა-გაეცინა ბიჭს
-ავიყვან დავაწვენ და ჩამოვალ-ნიცაზე მიანიშნა მარიამმა და ფეხზე წამოდგა, პატარა დააწვინა თუ არა საწოლში მაშინვე ტკბილად განაგრძო მან ძილი, ამიტომ მარიამი გამვოდა თუ არა მისი ოთახიდან კარადას ეცა, წამლის კოლოფი გამოიღო და ერთი ფირფიტა ამოიღო იქიდან
-რას აკეთებ-მოულოდნელად თავზე წამომდგარმა ლევანმა მაჯაში ხელი უხეშად წაავლო და თავისკენ მოქაჩა დამფრთხალი გოგონა