კიბეზე ამავალ გოგონას მკლავზე იხეშად წაავლო ხელი ლევანმა და თავისკენ
შეატრიალა
-უნდა ვილაპარაკოთ- უთხრა მკაცრი ტონით და ამღვრეული მწვანე სფეროებით ჩააცქერდა ამღვრეულ ცისფერ სფეროებში
-რაზე?-უემოციო სახით ჰკითხა გოგონამ და მაშინვე გაექცა ქმრის მრისხანე მზერას
-შენზე-დაუღრინა ბიჭმა და იმ საფეხურზე დადგა რომელზეც მარიმი იდგა, რატოღაც არ ესიამოვნა ზემოდან რომ დაჰყურებდა ცოლი
-ანუ?-ჩაეკითხა მარიამი და მკლავი გაითავისუფლა
-შენ ჩემი ცოლი ხარ-დაუჩურჩულა გაღიზიანებული ტონით ბიჭმა და მის ტუჩებს გაუშტერა ცივი მზერა -არ მინდა რომ სხვა... იყოს შენი ღიმილის მიზეზი-უთხრა ჩურჩულით და ყბებზე უხეშსდ მოუჭირა თითები -არ მინდა სხვის გამო იყო აღფრთოვანებული და ბედნიერი
-რას ბოდავ-მარიამმა მისი ხელი უხეშად მოიშორა სახიდან და მაღლა ასვლა გადაწყვიტა მაგრამ ლევანმა მკავებში მოიმწყვდია ცოლი და მზერა კვლავ მის ტუჩებს გაუსწორა
-შენ ჩემი ხარრრ-უთხრა არეული ხმით და თვალებში ჩააცქერდა -მარტო ჩემი... შენი ღიმილის და ბედნიერების მიზეზი სხვა არ და ვერ იქნება!!!-უთხრა მაკაცრი ტონით და სულ ოოდნავ შეეხო მის ათრთოლებულ ბაგეს
-სხვა არ არსებობს-უთხრა მკაცრი ტონით და სცადა ხელიდან გასხლტომოდა მაგრამ რაც მეტად ფართხალებდა უფრო მეტად უზღუდავდა ლევანი მოძრაობის უფლებას
-რა თქმა უნდა სხვა არ არსებობს-უთხრა ბრაზნარევი ტონით -იმიტომ რომ შენ მარტო ჩემი ხარ და სხვა უბრალოდ ვერ იარსებებს -ამ სიტყვებზე მარიამს გაეცინა და მომღიმარი სახით მიაჩერდა სახე ალეწილ ქმარს
-სასიამოვნოა შენგან ამის მოსმენა, რადგან უკვე დიდი ხანია მგონია რომ შენთვის სულერთი ვარ-უთხრა გულწრფელად აღფრთოვანებულმა გოგონამ და ისევ გაიბრძოლა, რადგან არ სიამოვნებდა ის ფაქტი რომ ახლა ამ წამს სრულიად უმოქმედო იყო, რადგან ქმარს ძლიერად ჰყავდა მკავებში მომწყვდეული
-მარიამ-დააბნია ცოლის სიტყვებმა ბიჭი და სანამ რამეს ეტყოდა, ეზოს რკინის კარის მიხეთქების ხმამ ორივე შეაკრთო და როცა მათ სმენას ირაკლის ღრიალის ხმა მიწვდა მაშინვე კიბეებზე დაეშვნენ აღევლებული ცოლ-ქმარი და გარეთ გავიდნენ
-როგორ გაბედე ჩემი მოტყუება-ირაკლი ცოლს ეცა, მკავზე ხელი ჩაავლო და ბოლო ხმაზე დაუღრიალა, შეშინებული ნიცა რომელიც ქალს ხელში ეკავა ატირდა და ბებოს გულზე მიეკრა შეშინებული -როგორ გაბედე-მეთქი- იღრიალა ისევ და თამუნა უხეშად შეაჯანჯღარა ნანახმა ისე იმოქმედა ლევანზე და მარიამზე, რომ ორივე ადგილზე გაიყინნენ და რამდენიმე წამის განმავლობაში აზროვნების უნარიც კი დაკარგეს -ანიი-იღრიალა კაცმა და ამ დროს ლევანი გონს მოვიდა, მაშინვე ეცა მამას და დედას მკლავი გაათავისუფლა მისი მარწუხივით შემოჭდობილი ხელისგან, ატირებულ ქალს ნიცა გამოართვა და მარიამს მიუყვანა
-მიდი სადმე გაასეირნე-დაუჩურჩულა ცოლს
-ლევან რა ხდება-კითხვა ჩამდგარი თვალებით მიაჩერდა მარიამი ქმარს
-არ ვიცი რა ჯანდაბა ხედება მაგრამ როგორმე მოვაგვარებ, მოდი წაიყვანე-ნიცაზე მიანიშნა რომელიც ჯერ კიდევ შეშინებული ბოლო ხმაზე ტიროდა, მარიამმა ქმრის სურვილი შეასრულა და პატარასთან ერთად ეოდან გავიდა
-რა მოხდა მამა-შეშინებული და დამთრთხალი ანი გამოვიდა სახლიდან და იქვე შორიახლოს დადგა
-იმ დღეს, სახლში რომელზე დაბრუნდი?-ჰკითხა სახე ალეწილმა კაცმა უკვე აკანკალებულ გოგონას
-უკვე ხომ გითხარი პირველზე-თქო-უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ქალმა ქმარს
-პირველზე არა?!-გაავებული ირაკლიმ მისკენ გაიწია და ლევანი რომ გადაუდგა მაშინვე დაშოშმინდა და მოწოლილი ბრაზი და მრისხანება როგორღაც სხეულში დაიოკა -პირველზე-გაიმეორა და ლევანიდან მზერა მის უკან მდგომ შეშინებულ ცოლზე გადაიტანა რომელიც ცრემლებად დაიღვარა
-ხუთის ნახევარზე მოვედი-თქვა ანიმ და ყველამ მისკენ გაიხედა, ამ დროს თამუნას უარესი დაემართა
-გაჩუმდი-უყვირა სასოწარკვეთილმა ქალმა შვილს, მაგრამ ანი გაჩუმებას არ აპირებდა, რადგან დარწმუნებული იყო რომ ირაკლიმ უკვე ყველაფერი ზედმიწევნით კარგად იცოდა, ახლა მისი გაჩუმება იმას ნიშნავდა რომ ირაკლი მასთან ერთად დედამისსაც გადაუვლიდა, ამიტომ ანიმ სიმართლის თქმა გადაწყვიტა თავისი ნებით თან ისე რომ დედა დაეცვა მამას მრისხანებისგან, რადგან თუ ასე არ მოიქცეოდა თამუნას ყველაზე მეტად დააზარალებდა მისი დაშვებული შეცდომა
-ხუთის ნახევარზე-გაიმეორა ირაკლიმ და მისკენ წადგა ნაბიჯი თუმცა თავი მოთოკა და ადგილზე დარჩა -ნატას ძმას ველაპარაკე მითხრა რომ წვეულება პირველზე დამთავრდა, შენ ბევრად ადრე წახვედი ვიღაცასთან ერთად-თქვა კაცმა და ამ დროს თამუნას და ლევან ორიევეს ისეთი განცდა დაუფლა თითქოს ცივი წყალი გადაასხესო
-რაა?-აღმოხდა ქალს და უარესად ატირდა
-ჰო ასე იყო-თქვა უემოციო სახით ანიმ და ლევანს გახედა რომელსაც სახე მოენგრა -ვაჩესთან ერთად წავედი... მასთან ვიყავი... -თქვა სლუკუნით რადგან იცოდა რომ ირაკლი მაინც გაარკვევდა ამასაც და აღიარება არჩია, ისიც იცოდა მამაისმა იმიტომ იცოდა მისი სახლში დაბრუნების ზუსტი დრო, რომ მეზობლის მაღაზიის კამერების ჩანაწერები ნახა სავარაუდოდ, რადგან ადრეც ასე მოქცეულა ასე -სახლში რომ დავბრუნდი დედას ეძინა და მეორე დღეს მოვატყუე რომ პირველზე მოვედი-თქვა გოგონამ და საცოდავი სახით გახედა დედას თან თვალებით შეეხვეწა არაფერი ეთქვა, თმუნა ისე არია ამ ამბავმა, ისე ცუდად გახდა რომ ვერც ხმის ამოღება მოახერხა და ვერც შვილის დაცვა რომელიც ამ მძიმე მდგომარეობის მოუხედავად აქეთ მას იცავდა, ლევანი თვალს არ აშორებდა დას რომელიც მისკენ გახედვასაც ვეღარ ბედავდა, თუმცა ძმის მერამ რო, დაწვა მისკენ გაიხედა და ლევანის სახეზე აშკარა იმედგაცრუება და ტკივილი რომ ამოიკითხა გული საშინლად ეტკინა და მოთქმით ატირდა
-მასთან წექი არა?-თქვა კაცმა რაღაცნაირი მშვიდი ტონით, ანიმ მამას გახედა და შეეშინდა, მისი ეს მზერა, ეს გამოხედვა კარგად იცოდა რასაც ნიშნავდა, იცოდა რომ მალე ქარიშხალი ამოვარდებოდა, უარყოფა ვერ გაბედა, ძალა არ ეყო, ამიტომ გაჩუმდა და მამას კითხვას ცრემლებით უპასუხა რამაც უარესად გააგიჟა კაცი-პირველივე შესაძლებლობისთანავე ჩაუწექი ლოგინში ვიღაც ს.რს! მოგკლავ, მოგკლავ გესმის?-იღიალა მოულოდნელად რაკლი შვილისკენ გაექანა სახე წაშლილი, ლევანი ისე დაიბნა რომ ვერ მოაწრო მისი შეჩერება და კაცმა სახეში რომ გაარტყა ანის ხელი მხოლოდ მაშინ მოვიდა აზრზე და მათკენ გაქანდა, მაგრამ გაცოფებულმა კაცმა მოიშორა ის- გაეთრიე- უღრიალა ისევ აკანკალებულ გოგონას და მკლავზე ხელი წაავლო
-მამა მე... გთხოვ-შეეხვეწა ანი -მამა გთხოვ -მის ხელს დაებღაუჭა და წინააღმდეგობა გაუწია, მაგრამ კაცმა ეზოს კართან მიათრია და გარეთ გაიყვანა -დღეს შენ მამა მოგიკვდა მე კი შვილი-ზიზღით უთხრა კაცმა და კარი ცხვირწინ მიუჯახუნა
-შენ რა გაგიჟდი? შეიშალე?-უკივლა თამუნამ და კარს ეცა
-არ გაბედო, არ გაბედო-ხელი დაუჭირა კაცმა -იცოდე შენც მისი ბედი გელ8ს ახლა აქედან ზტუ გახვალ-დაუსისინა, გვერდი აუარა და სახლში შევარდა გაცოფებული
-კაი შეეშვი-ლევანმა კარის გაღების უფლება არ მისცა დედას-ნუღარ გააღიზიანებ მამას, ანის მე მივხედავ
-იცოდე მამაშენივით თუ მოექცევი...-ახედა სავოდავად ქალმა შვილს
-დაწყნარდი-თავზე აკოცა დედას და მანქანაში ჩაჯდა, გაიყვანა თუ არა მანქანა ეზოდან გააჩერა და ფანჯარა დასწია, იქვე კართან ზურგით მოყრდნობილ და აკანკალებულ დას გახედა -ჩაჯექი-უთხრა ბრაზნარევი ტონით და სულ ერთი წამით შეხედა
-მე...-ხელახლა ატირდა ანი
-დაჯექი-მეთქი-დაუღრინა ლევანმა და როგორც კი ანი მანქნაში ჩაჯდა საბურავების ხრჭიალით ადგოპილს მოწყვიტა
-მე მართლა არ მინდოდა ასე რომ მომხდარიყო-გახედა საცოდავი სახით ანიმ ძმას
-რაა?-აღმოხდა გაცოფებულ ბიჭს და მანქანა შუა გზაზე მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა, ანის ძალიან შეეშინდა
-მან ეს ძალით გააკეთა?
-არა-აკანკალდა ანი და თავი დახარა
-მაშინ ეს რატომ თქვი-აყვირდა მაშინვე წყობრიდან გამოსული ბიჭი
-უბრალოდ მე...-ასლუკუნდა ანი
-კითხვაზე მიპასუხე -უღრიალა ლევანმა
-არა ძალით არაფერი გაუკეთებია-ატირდა გოგონა
-იმედები გამოცრუე -უთხრა კარგა ხნის სიჩუმის მერე გოგონას ზიზღით და მანქნა ისევგიჟივით გააქანა.
თამუნა ცრემელბად დაიღვარა და როცა ლევანი შინ დაბრუნდა მაშინვე გარეთ გავარდა
-სად წაიყვანე ანი?
-მართა ბებოსთან
-მართასთან?-შეიცხადა ქალმა
-ჰო აბა, მამიდაჩემთან ან შენს ძმასთან რომ წამეყვანა ათას კითხვას დაგვისვამდნე ახლა კი მაგათი თავი არც მე მაქვს და არც შენ, მითუმეტეს ანის, იქ მშვიდად იქნება
-იმედია შენც მამაშენივით მიწასთან არ გაასწორე-ახედა ტირილისგან დასიებული თვალებით ქალმა შვილს
-არაფერი მითქვამს დაწყნარდი-უპასუხა დედას ბრაზნარევი ტონით მარიამი დაბრუნდა?
-არა ჯერ არ მოსულან-უთხრა ქალმა და სახლში შევიდა, ლევანმა მაშინვე ცოლს დაურეკა
-სად ხართ? -ჰკითხა აღელვებული ხმით
-პარკში არ ვართ შეგიძლია მშვიდად იყო და ამაზე არ ინერვიულო-ძალით გააღიზიანა გოგონამ ისედაც ტვინარეული ბიჭი
-მარიამ ასე განზრახ იქცევი? ჩემი გაგიჟება გინდა?-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა
-უბრალოდ ავღნოშნე რომ აღელვების მიზეზი არ გქონდა-უთხრა გამომწვევი ტონით გოგონამ
-გელოდებით და დროზე მოდით -უყვირა ბიჭმა და გაუთიშა, როგორც კი სახლში დაბრუნდნენ ნიცა და მარიამი ლევანმა მაშინვე მკლავზე წაავლო ხელი ცოლს, დედას ნიცას მიხედვა სთხოვა და ოთხაში აიყვანა
-შენი სიტყვები როგორ გავიგო?-თვალებში ჩააცქერდა გაბრაზებული ბიჭი ცოლს
-როგორც გაიგე ზუსტად ისე-უცნაური ღიმილი გაკრთა გოგონას სახეზე რაც ლევანს არ გამოჰპარვია
-ვერ ვიგებ და ამიხსენი-წელზე ძლიერად შემოაჭდო ხელები და სხეულზე მჭიდროს მიიკრო საყვარელი გოგონას სიფრიფანა სხეული
-არაფერი რომ არ გესმის სწორედ ეგაა ჩვენი პრობლემა ლევან-უთხრა ნაყენი ტონით გოგონამ
-არაფერს ამბობ და შენი სიჩუმე მართლა არ მესმის-თავი იმართლა ბიჭმა
-ცოტა მეტი სითბო და ყურადღება საკმარისია ჩემთვის შენგან, რომ მე ძალიან ბედნიერი ვიყო შენი მიზეზით-უთხრა გოგონამ ცრემლიანი თვალებით-დღეს ათასჯერ დაგირეკე, მაინტერესებდა რა ხდებოდა სახლში, მაგრამ შენ როგორც ყ9ველთვის დამაიგნორე და საჭიროდ არ ჩათვალე ჩემთვის რამე აგეხსნა მე კი გული მეტკინა
-ჩემი სულელი გოგო-გაეცინა ლევანს და ტუჩებში აკოცა -აქ ისეთები ხდებოდა მართლა არ მქონდა ლაპარაკის დრო და ნერვი-უთხრა არეული ხმით და ისევ ცოლის ვნებიან წითელ ტუჩებს დააცხრა, ჰკოცნიდა მთელი ემოციით და გრძნობით, ამჯერად მარიამმაც ვეღარ გაუწია წინააღმდეგობა მოწოლილ სასიამოვნო ემოციათა ზღვას და ქმრის კოცნას იგივე სიგიჟით რომ უპასუხა ლევანმა მაშინვე დაკარგა თავი, ცოლი უფრო მეტად მიიკრო სხეულზე და საწოლისკენ წაიყვანა
-ლევან შეწყვიტე-აღმოხდა სუნთვააჩქარებულ გოგონას როცა ბიჭმა საწოლზე გადააწვინა-ნიცა დედაშენს ჰყავს... შეიძლება ამოვიდეს ხომ იცი
-ამის დედაც-აღმოხდა ბიჭს და ფეხზე წამოდგა
-მამაშენი რამ გააგიჟა მაინც არ მეტყვი?-გახედა სახე არეულ ქმარს მომღიმარი სახით გოგონამ
-ახლა მამაჩემზე ფიქრის თავი არ მაქვს-უთხრა ნაწყენი ტონით ბიჭმა და აივანზე გავიდა სიგარეტის მოსაწევად
-მითხარი რა ხდება რა-არ მოეშვა მარიამი ქმარს
-ანი ვაჩესთან ყოფილა იმ ღამეს და მაგაზე გაგიჟდა
-რაა?-ვერ მიხვდა მარიამი
-სახლიდან გააგდო და მართასთან წავიყვანე... გთხოვ ამაზე ნუღარ მელაპარაკები ისედაც ლამისაა გავგიჟე ფიქრისგან