ანი ახალმა ამბავმა შოკში ჩააგდო, იმის მისუხედავად რომ ექიმი არწმუმენდა ნამდვილად ორსულად იყო მაინც ვერ იჯერებდა
-კი მაგრამ მე ტესტი გავიკეთე-ახედა აწყლიანებული თვალებით ექიმს
-როდის გაიკეთე?
-იმ ღამიდან, სადღაც ერთ კვირაში და პასუხი უარყიფითი იყო-ცრემლები გადმოსცვივდა სიმწრისგან
-ანუ? -ვერაფერი გაიგო ქალმა -ეს ბიჭი შენი მეუღლე არაა? და მასთან მხოლოდ ერთღამიანი ურთიერთობა გქონდა?
-არა, არა, ის უბრალოდ მეგობარია-ატირდა ანი-სხვა ადამიანი...
-გასაგებია... ერთი ღამე...ტესტი ერთ კვირაში გაიკეთე შეშინებულმა... უარყოფითი იქნებოდა აბა რა... გარკვეული დრო უნდა გავიდეს რომ ტესტმა ორსულობის დადგენა სწორად შეძლოს... წინააღმდეგ შემთხვევაში უარყოფით პასუხს აჩვენებდა ყველა შემთხვევაში... შვილო რა ხდება შენს თავს?-შეწუხდა ექიმი ანის ასეთ მდგომარეობაში ყურებით, თან რეზისაც ზუსტად იგივე რეაქცია რომ ჰქონდა სულ დაიბნა, არადა მამა ეგონა და სუხარულით ახარა დედა და ბავშვი კარგად არიანო -ის ბიჭი გარეთ რომ გიცდით...
-გთხოვთ მას არაფერი უთხრათ-შეეხვეწა ანი-ოღონდ მას არა
-მომისმინე შვილო-დაიძაბა ქალი -მოდი ახლა ანალიზები ჩააბარე, ეხოც გადავიღოთ და მერე მე და შენ მშვიდად დავილაპარაკოთ-ანი მორჩილად გაჰყვა პალატიდან და ექიმის მიერ მოთხოვნილი ყველა საჭირო პირველადი კვლევა ჩაიტარა
-მოკლეთ შვიდი კვირის ხარ ჯერ... თუ გადაწყვეტ... შეგიძლია რომ მოიშორო...მაგრამ ჯერ მოდი კარგად დაფიქრდი. ყველაფერი გაიაზრე დრო გაქვს... როგორც ვხვდები შენი ახლობლები ამ ამბავს სიხარულით არ შეხვდებიან...ასე რომ კარგად დაფიქრდი და გადაწყვეტილება ისე მიიღე
-ღმერთო არ მჯერა რომ ეს მართლა ხდება -ანიმ სახეზე ხელები აიფარა და ატირდა
-იქნებ ვინმე ახლობელს დაურეკოთ? დაელაპარაკოთ... ბავშვის მამასაც დაელაპარაკეთ, უფლება აქვს იცოდეს...
-ის... ღმერთო... მე უნდა წავიდე-ფეხზე წამოვარდა ანი და გიჟივით გავარდა ექიმის კაბინეტიდან, კიბეები კისრისტეხვით ჩაირბინა და ქუჩაში გავარდა, მოხდა ისე რომ მოსახვევიდან გამოსულ რეზის შეასკდა მთელი ძალით და წონასწორობა დაკარგული მკლავებში ჩაუვარდა
-კარგად ხარ?-რეზიმ ძლიერა დშემოაჭდო ხელები წელზე და ზემოდან დააცქერდა სახე წაშლილ გოგონას
-არა კარგად არ ვარ-ამოილიღლუღა ანიმ და ცრემლები მოეძალა
-წავიდეთ-რეზიმ მანქანისკენ წაიყვანა უკვე ატირებული გოგონა, არაფერი უკითხავს, არაფერი უთქვამს მთელი გზა, ჩუმად უხმოდ იმგზავრეს საგარეჯომდე, მხოლოდ დროდადრო გააპარებდა ხოლმე ფერდაკარგული თვალცრემლიანი გოგონასკენ სახეს რომელიც ერთ ადგილზე მიყინულივით იჯდა და მძიმედ სუნთქვდა
-ანი მოვედით-შეეხმიანა ფიქრებში წასულ გოგონას რომელიც ჯერ კიდევ ვერ მოსულიყო გონს
-მოვედით?-დაბნეულმა შეხედა ბიჭს და მანქანიდან გადასვლა დააპირა, მაგრამ რეზიმ ხელი დაუჭირა
-ანი ხომ იცი რომ მიყვარხარ?-ჰკითხა ჩამწყდარი ხმით და თვალებში ჩააცქერდა
-რეზი გთხოვ არ დაიწყო თავიდან, მე და შენ ერთად ვერადროს ვერ ვიქნებით, ეს არ შეიძლება გესმის? არ შეიძლება
-რაც არ უნდა მოხდეს და რაც არუნდა ხდებოდეს ახლა შენს თავს მე შენზე უარს მაინც არ ვიტყვი-უთხრა ბიჭმა მომღიმარი სახით მისკენ გადაიწია, ტუჩის კუთხეში აკოცა თავდახრილ გოგონას და ხელი გაუშვა -საღამოს დაგირეკავ და გთხოვ მიპასუხე, აქ ნუ მარბენინებ ყოველ დღე
-გთხოვ ასე ნუ იქცევი-გაბედა და მზერა გაუსწორა ანიმ -მე და შენ არ არსებობს
-შენ თუ მოისურვებ იარსებებს-გაუღიმა ბიჭმა და ლოყაზე ხელი ჩამოუსვა-ოდესმე ირიბათაც კი რომ წამოგცდეს რამე ისეთი სიტყვა რაც მე სულ, სულ პატარა იმედს მომცემს იცოდე რომ შენზე აუვილებლად ჩემი გახდები!-უთხრა მკაცრი ტონით და ხელი გადახვია, თავისკენ მიიზიდა და თავზე აკოცა-არაფერის შეგეშინდეს მე აქ ვარ-უთხრა ჩურჩულით
-მაგრამ, ზოგჯერ მხოლოდ შენ მაშინებ-უთხრა ნაწყენი ტონით ანიმ და გვერდზე გაიწია
-ასე რატომ ამბობ?-დაიბნა რეზი
-შენი სიტყვები ზოგჯერ მაშინებს-გულწრფელად უთხრა გოგონამ -რეზი მე და შენ ართად ვერასდროს ვერ ვიქნებით და მინდა ამ აზრს შეეგუო! არ მინდა რომ გული გატკინო... არ მინდა ჩემთან სიახლოვემ შეცდომაში შეგიყვანოს და იმედი ჩაგესახოს გულში
-ანი იმის მიუხედავად რომ მე შენ გაგიჟებით მიყვარხარ... არასდროს არაფერს გავაკეთებ ისეთს რაც შენ გულს გატკენს... გესმის?-უთხრა გაღიზიანებული ტონით და მისი სახე ხელებში მოიქცია -ეს სიყვარული მე მანადგურებს მაგრამ არასდროს, გესმის არასდროს არ მოხდება ისე რომ მე ამ სიყვარულით შენ ტკივილი მოგაყენო-სათეთქელზე აკოცა და ხელები გაუშვა, ანი უსიტყვოდ გადავიდა მანქანიდან და სახლში ძალაი არეული და დაბნეული შევიდა და ბევრი ფიქრის მერე ლევანს დაურეკა
-ანი როგორ ხარ?-აღელვებულმა უპასუხა დას
-შეგიძლია რომ მარიამი და ნიცა რამდენიმე დღით ჩამოიყვანო?-სლუკუნით ჰკითხა
-მოხდა რამე?-დაიძაბა ბიჭი -ხომ მითხრი არავის ნახვა არ მინდაო და არ ჩამოხვიდეთო?
-არაფერი უბრალოდ ჩამოიყვანე რა-შეეხვეწა ძმას
-კარგი ჩამოვალთ.
თამუნა ძალიან აღელდა რომ გაიოგო ანიმ ჩასვლა სთხოვა მათ
-მეც წამოვალ რა-შეეხვეწა შვილს
-აქ დარჩი რა მამასთან... ანის მე მივხედავ არ ინერვიულო, ირაკლის ნუღარ გააგიჟებ, ისედაც სულ იმის შიშია ისევ არ წახვიდე
-კარგი კარგი-გაეცინა თამუნას და ნიცა ჩაკოცნა.
ანი ისე ძალიან გააბედნიერა მათმა დანახვამ რომ ცოტახნით საეროდ დაავიწყდა თავისი პრობლემები, მართას განწყობა გადაედო და ღფრთოვანებული ფუსფუსებდა მასთან ერთად სამზარეულოში, ისეთი კარგი განწყობა ჰქონდათყველას რომ ანიმ მარიამთან ლაპარაკი მეორე დღეს გადაწყვიტა, რადგან ემოციურად იქ იმ მძიმე წუთებში დაბრუნება ფიზიკურად ვეღარ შეძლო, უნდოდა რამდენიმე საათი მშვიდად გაეტარებინა.
ლევანის სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა მონატრებულ მამიდასთან რომ დაიძინა ნიცამ, როგროც იქნა მოახერხა და ცოლთან განმარტოვდა ერთ ოთხაში
-მარიამ-ზურგიდან აეკრო ფანჯარასთან მდგომ ფიქრებში წასულ ცოლს და კისერში აკოცა -საშინლად მომენატრე-დაუჩურჩულა, ნელ-ნელა კაბის ელვა შესაკრავისკენ წაიღო ხელები და ქვემოთ დაქაჩა
-ლევან წამლების წამოღება დამავიწყდა-უთხრა მოღუშული სახით გოგონამ და მისკენ შეტრიალდა უკმაყოფილო სახით
-ჰოდა ძალიან კარგი-სახეზე კმაყოფილების ღიმილმა გადაურბი ბიჭს სახეზე და კაბის საყელო გოგონას მხრებზე ნაზად გადააცურა
-ლევან ხომ იცი რომ ჯერ არ მინდა, რომ დავორსულ...-დაუჩურჩულა გოგონამ და ბიჭის ტუჩების შეხებამ ხმა დაუხშო, იმდენად ვნებიანი, თავშეკავებული და ნაზი იყო ეს კოცნა რომ მარიამმა წინააღმდეგობა ვერ გაუწია და კოცნით უპასუხა, თუმცა მალევე ცივად მოწყდა მის ტუჩებს და თვალებში ჩააცქერდა-ლევან გთხოვ
-მარიამ ისევ უარი არ მითხრა-დაუჩურჩულა სუთქვა აჩქარებულმ ბიჭმა ზედ ტუჩებთან და კაბა კიდევ უფრო ჭვემოთ ჩააცურა
-ლევან-თვალები დახუჭა მარიამმა როცა ბიჭის ვნებიანი ტუჩები მის ყელს მიეწება და ძალიან ნელი მოძრაობით ქვემოთ ჩაცურდა
-სუუ-ტუჩებზე თითი მიადო მომღიმარი სახით ბიჭმა და კაბის საყელო მაჯებამდე ჩაუცურა
-ჯანდაბა ლევან ასე ნუ იქცევი-აღმოხდა ხმა ჩამწყდარ გოგონას როცა ბიჭმა ლავიწის ძვალს შეახო ტუჩები და ნელა გაუყვა ყელისკენ, თან ძლიერად შემოაჭდო ხელები წელზე და საწოლზე გადააწვინა-ლევან გაჩერდი-ჩურჩულებდა სუნთქვა აჩქარებული გოგონა-გთხოვ
-სუუ-ლევანმა ისევ ტუჩებზე მიადო თითი და მისმა ტუჩებმა ამჯერად მუცელზე გადაინაცვლა, მარიამს მიმენტალურად შეეკვრა სუნთავა და შეზნიქა მუცელი, ლევანს გაეღიმა და ისე რომ ცოლის სხეულს არ მოშორებია მისი ტუჩები კაბა და საცვალი გახადა
-ლევან ასე ნუ იქცევი-ხელები აუკანკალდა გოგონას როცა ბიჭმა ტუჩები ისევ მუცელზე მიაწება და ზემოთ აუყვა, უნებურად თლილი თითები მის თმებში ახლართა და იმის ნაცვლად რომ მოეშორებინა ქმარი, უფრო მეტად მიიწება ათრათოლებულ სხეულზე მისი ვნებიანი ბაგეები -ჯანდაბა ლევან-აღმოხდა როცა ბიჭმა მკერდი გაუშიშვლა და მაწინვე შეაწება ათრთოლებული ტუჩები ზედ, მეორე კი ხელით დაუსრისა -ლევააან-აღმოხდა მისი შეხებით თავგზააბნეულ გოგონას და თვალები მიელულა
-მარიამ ახლა შენზე უარის თქმა უბრალოდ არ შემიძლია-დაუჩურჩულა ყურთან და შარვლის ქამარი შეიხსნა
-ცუდად იქცევი-უცნაური ტონით უთხრა გოგონამ და თვალი მის ოდნავ ათრთოლებულ ხელებს გაუშტერა რომლითაც ღილიც გახსნა-იცოდე ხვალ აფთიაქში წამიყვან-უთხრა ბრაზნარევი ტონით და პერანგის ღილების შეხსნაში დაემარა, რითიც ძალიან გააოცა ქმარი
-ჩანს ჩემი სიკვდილი ჯერ არ გინდა-გაეცინა ბიჭს და სწრაფად გადაიძრო პარანგი და მაისური, მალე საერთოდ განთავისუფლდა ტანსაცმლისგან
-არა არ მინდა-გაუღიმა გოგონამ, ოდნავ წამოიწია საწოლიდან და კისერზე შეოაჭდო ცივი თითები
-მარიამ მაგიჟებ, -უთხრა ლავანმა არეული ხმით -მართლა ჭკუიდა გადაგყავარ და მგონი საბოლოოდ შემშლის მე შენი სიყვარული-უთხრა სწრაფად და ფეხებშორის მოექცა, თან ისე რომ წამით თვალი არ მიუშორების მისი სახისთვის
-მიყვარხარ-დაუჩურჩულა მარიამმა და ხმა აღმოხდა როცა ლევანი ერთი ძლიერი ბიძგით დაეუფლა მის სხსულს
-სუუუ-დაუჩურჩულა სუნთქვა აჩქრებულმა ბიჭმა და მარიამი მაინც რომ ვერ მოერია მოწოლილ ვნებეს და ხმა ისევ აღმოხდა კოცნით დაუხშო
-ლე ვანნ-ჩურჩულებდა მარიამი როცა ქმრის ვნებიანი ტუჩები ხან ყელს ეხებოდა ხან მის სახეს
-ნუ ლაპარაკობ-უთხრა მის მონატრებული სხეულის შეხებით თავგზააბნეულმა
ბიჭმა და ტუჩებზე დააცხრა, როცა საბოლოოდ შეიგრძნეს ერთმანეთი და განიცადეს ყველაზე გიჟური სიამოვნების რამდენიმე წამი, სუნთქვა აჩქარებულები ერთმანეთს თვალებში ჩააცქერდნენ
-მიყვარხარ-უთხრა ლევანმა და თავი მის ყელში ჩარგო, ღრმად შეისუნთქვა მისი კანის გამაბრუებელი სურნელი და თვალები დახუჭა -მოგეწონა?-ჰკითხა
კარგა ხნის სიჩუმის მერე, თავი ასწია და თვალებში ჩააცქერდა ირონიული ღიმილით სახე აწითლებულ ცოლს
-ლევან ხომ იცი რომ არ მიყვარს ამ თემაზე ლაპარაკი-გაუბრაზდა მარიამი
-ვიცი და მაგიტომ გელაპარაკები-გაეცინა ბიჭს-მიყვარს ასე რომ წითლდები... ისეთი რაქცია გაქვს ყოველ ჯერზე თითქოს პირველად შეგეხე
-ლევან მაბრაზებ-თვალი აარიდა ქმრის მღვეულ მწვანე სფეროებს და თავადაც გაეცინა
-უკვე იმდენი ხანია არ შეგხებივარ ლამის დამავიწყდეს როგორ უნდა მოვიქცე სექ..ს დროს-უთხრა გამომწვევი ტონით ბიჭმა და ცხვირზე აკოცა
-ლავან მომშორდი-აფართხალდა მარიამი, უნდოდა გაჰქცეოდა მის მზერას და თვალებს
-მარიამ მართლა ძალიან მენატრებოდა შენი შეხება
-ნუ წუწუნებ-გაეცინა გოგონას
-ჯერ გასაუბრების გამო, მერე წამლების, მერე ნატკენი, მერე ციკლის, მთელი თვეა მსჯი ...-უთხრა ნაწყენი ტონით ბიჭმა
-გეყოფა მომშორდი-გაუბრაზდა გოგონა და გაიბრძოლა, მაგრამ ლევანს არ ეთმობოდა მისი სხსული და არ შორდებოდა
-კიდევ როდის შეგეხები არავინ იცის-უთხრა სიცილით -ამიტომ არ მეთმობი
-ნუ სულელობ-გაეცინა გოგონას
-მარიამ იცოდე თუ კიდევ დიდხსნს მაწვალებ ასე, უკეთეს შემთხვევაში პირდაპირ ფსიქიატრიულში მოვხვდები
-უარესი რაღაა?-დაინტერესდა მარიამი
-სიკვდილი...ასე თუ მაწვალებ და თავს მომანატრებ იცოდე მართლა მოვკვდები-თვალებში ჩააცქერდა და ისევ ცხვირზე აკოცა
-თუ ჭკვიანად იქნები არ მოგენატრები ხოლმე -აკისკისდა გოგონა
-მემუქრები?-გაბრაზდა ლევანი და წარბი აწკიპა
-ზუსტად!
-ჩემათან თამაშს არ გირჩევ პატარავ-ლევანმა მაშინვე მაჯებში ხელი ჩაავლო და თავს ზემოთ დაუჭირა-იცოდე დაისჯები
-ხომ იცი,რომ ვერ ვიტნ პატარას რომ მეძახი-წყობრიდან გამოვიდა გოგონა
-ვიცი და ზუსტად მაგიტომ გეძახი პატარას-ზემოდან დააცქერდა ცოლს
-აუტანელი ხარ-გაებუტა მარიამი
-შენ კი ჩემი პატარა-თავზე აკოცა და ფეხზე წამოდგა ლევანი.
დილით სააბაზანოდან გამოსულ ცოლს თვალი ჰკიდა თუ არა ახლად გაღვიძებულმა ლევანმა, მაშინვე ფეხზე წამოდგა და წინ აესვეტა
-არა-ახედა მომღიმარი სახით გოგონამ
-მარიამ გუშინ ხომ მოგეწონა?-ჰკიათხა ირონია ნარევი ხმით და ისე უცბათ მოიმწყვდია მაკავებში და საწოლზე გადააწვიანა რომ მარიამმა აზრზე მოსვლა ვერ მოასწრო
-ლევან, აფთიაქში უნდა წავიდეთ-გაბრაზდა მარიამი
-რა დროს აფთიაქია-გაეცინა ბიჭს და პირსახოცის ქვეშ შეუცურა ხელი
-ლავან
-ჯერ ძალიან ადრეა-ჩურჩულებდა სუნთქვა აჩქარებული ბიჭი მის სახესთან და ხელი მუცელთან აუცურა -ვინ იცის იქნებ ჩვენი პატარა ჩაისახა გუშინ... მოდი შეეშვი რა ამ წამლებს-ზემოდან დააცქერდა
-ტყუილად ცდილობ ჩემს შებმას
-პატარა გოგონა ან ბიჭი, სულ ციცქნა-მარიამის მუცელზე, პრსახოცის ქვეშ დაატოტიალებდა ცივ თითებს მომღიმარი სახით ლევანი
-მოდი ამაზე ნუ ვიჩხუბებთ-წამოდგომა სცადა მარიამმა
-რატომ არ გინდა?-გაბრაზდა ლევანი -პატარა და ციცქნა -თვალებში ჩააცქერდა
-გეყოფა ადექი მივდივართ!
ლევანმა უკმაყოფილო სახით გააჩერა მანქანა აფთიაქის წინ, მარიამი გადავიდა და მაშინვე იყიდა წამალი, რომელიც ექიმმა ურჩია დაუცველი სექ..ს დროს, სხვა წამლები ვერ იყიდა რეცეპტი მოსთხოვეს რომელიც წამლებთამ ერთად დარჩა სახლში, ამიტომ მანქანაში ჩაჯდა თუ არა მაშინვე დალია, ლავანმა გაბრაზებული სახით შეხედა, მანქანა დაქოქა და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა.
მარიამმა იგივე შეკი მიიღო ანას ორსულობაზე რომ გაიგო როგორც ატავად ანიმ და თუნდაც რეზიმ
-მეტა იმ დღესვე გეთქვა ჩემთვის-დანანებით უთხრა -წამალს მოგცემდი და ყველაფერი მოგვარდებოდა
-ისე ცუდად ვიყავი... თან ისე მრცხვენოდა შენიც... ასეთი სისულელე რომ გავაკეთე... თან წამლებზეც არაფერი ვიცოდი
-მესმის შენი-გაუღიმა სევდიანად გოგონამ მულს -მეც არ ვიყავი დიდად გათვითცნობიერებული ამ საკითხში, გათხოვებამდე მართამ მითხრა ყველაფერი...
-მე დედა არაფერს მეუბნებოდა... ამ თემაზე საუბარი არც არ მინდოდა ხოლმე, არ ვინტერესდებოდი ... ნეტავ მცოდნოდა
-ესეიგი შვიდი კვიროს ხარ?
-ჰო და მითხრეს შეგიძლია მოიშოროვო
-მერე შენ რას ფიქრობ? შეძლებ მასზე უარის თქმას -მუცელზე მიუთითა
-არ ვიცი, არ ვიცი, ვერც აღვიქვამ რომ ის აქ ჩემს სხეულშო და ჩემი ნაწილია
-ანი შენ უნდა მიიღო გადაწყვეტილება მაგრამ იცოდე თუ გული ძალიან გეტკინება იმის გამო რომ შენ...მისი გულის ცემის შეწყვეტის მიზეზი გახდები, თუ თავს დამნაშავედ იგრძნობ ამ უსუსური და უდანაშაულო პაწაწინას მოშორების გამო უარი არ თქვა მასზე...