თამუნა ცრემლებად იღვრებოდა, ვერ პატიობდა საკუთარ თავს რომ მის შვილს ამდენის გადატანა მოუწია მხოლოდ იმიტომ რომ თავის დროზე ვერ გაბედა ანიმ მისთვის სიმართლის გამხელა
-ყველაფერი ჩემი ბრალია, მხოლოდ ჩემი
-ასე არაა, შეცდომა მე დავუშვი
-არა მე დავუშვი, მე რომ კარგი დედა ვყოფილიყავი მოხვიდოდი და მეტყოდი რომ რაღაც მოხდა შენს ცხოვრებაში...რაღაც მნიშვნელოვანიმდა საშინელი... გამოსავალს ერთად ვიპოვიდით და ამ საშინელების გადატანა არ მოგიწევდა 18 წლის ასაკში
-ლევანმა იცის?-ჰკითხა ჩურჩულით ანიმ
-ჰო დედა იცის აბა რა, ფული არცერთს არ გვქონდა, მკურნალობის ხარჯები რომ დაგვეფარა საავადმყოფოში და მან გამოართვა მამაშენს...
-მამას ალბათ გული გაუსკდება ეს რომ გაიგოს... ისედაც არ მაპატიებს და ამის მერე საერთოდ შემიზიზღებს
-ვერ გაიგებს, ვარასდროს გაიგებს-გაუღიმა თამუნამ შვილს და გულში ჩაიკრა.
ბევრი ფიქრის მერე ლევანმა ანის პალატაში შესვლა და მისი მონახულება გადაწტვიტა, ძმის დანახვაზე გოგ9ნას უმალმცრემლები მოეძალა და სახეზე ხელები აიფარა, ძალა არ ეყო ძმისთვის თვალი გაესწორებინა
-ანი ჩემს გამო ნუტი ძალიან გთხოვ-თავზე აკოცა და საწილზე ჩამოჯდა
-მაპატიე-უთხრა გოგონამ ჩურჩულით
-საკუთარ თავს აპატიე თუ შეძლებ-გახედა ლევანმა სევდიანი სახით
-არ მგონია რომ ეს შევძლო
-ანი, შენმა ერთმა დაშვებულმა შეცდომამ ხედავ სადამდე მიგიყვანა? ამ ქვეყნად ყველაზე საშინელი რამის გადატანა გაიძულა
-ხანდახან მგონია რომ შევიშლები
-გაივლის... ესეც გაივლის მაგრამ სულ გეტკინება... იცი რატომ? იმიტომ რომ ეს ტკივილი საკუთარ თავს თავად მიაყენე-ლევანი ფეხზე წამოდგა და თვალებში ჩააცქერდა დას -ახლა როცა აქედან გამოგწერენ სახლში დაბრუნდები და ცხოვრებას თავიდან დაიწყებ
-ხომ იცი რომ ირაკლი არასდროს მაპატიებს... ალბათ გულის სიღრმეში ვერც შენ მაპატიებ
-ჰო ვერ გაპატიებ, მაგრამ არა იმიტომ რომ ამით მე მავნე... არა! იმიტომ რომ საკუთარი თავი გაანადგურე ამ ერთღამიანი ურთიერთობით.
დივანზე ჩაძინებული თამუნა სახლის კარის მიხეთქების ხმამ გამოაღვიძა, დაფეთებული წამოდგა და ქმარს მიაჩერდა, რომელიც სასმლისგან ჩაწითლებული და ამღვრეული თვალებით მიაჩერდა მას, ქალს ეს მზერა და გამოხედვა ამ ქვეყნად ყველაზე მეტად სძულდა, იმის გამო რომ ამ მდგომარეობაში მყოფი ირაკლი გამუდმენპბით ჩხუბის მიზეზს ეძებდა და ახლა მასთან ჩხუბის არც თავი ჰქონდა თამუნას და არც ნერვები, მითუმეტეს რომ იცოდამმაინც ვერ გააგებინებდა ვერაფერს, ანის ოთახისკენ წავიდა მაგრამ ირაკლიმ გზა გადაუჭრა
-მე მელოდებოდი?-მაჯაში ხელი ჩაავლო და უცნაური მომღიმარი სახით ჩააცქერდა ცოლს თვალებში
-ხელი გამიშვი-გაბრაზდა თამუნა და ხელის დახსნა სცადა უხეშად, იმის მიუხედავად რომ ქმრის მოჭერი ცივი თითები ტკივილს არ აყენებდა
-არ გაგიშვებ-გაბრაზდა ირაკლი და მეორე ხელიც დაუჭირა
-სულ გაგიჟდი-თავი გააქნია თამუნამ და დაშოშმინდა
-ჩვენს ოთახში დაბრუნდი-თვალებში ჩააცქერდა ირაკლი ცოლს
-არა-მზერა ჯიუტად გაუსწორა ქალმა ქმარს
-ძალიან რომ გთხოვო?-კაცის ტონმა და მზერამ, ქალი ისე გააოცა ლამის პირი დააღო, მისი ცხელი სუნთქვა სახეზე რომ მიეფრქვია სუნთქვა შეეკრა მაშინვე
-ირაკლი გეყოფა-თამუნამ ისევ გაიბრძოლა
-მინდა რომ ჩვენს ოთახში დაბრუნდე
-სანამ ანი ამ სახლში არ დაბრუნდება მე შენს ოთახში არ დავბრუნდები!გასაგებია?-ახედა არეული თვალებით ქმარს
-ის კახპ...
-არ გაბედო-უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ქალმა და ამჯერად ძალიან ბანრაზებულმა დაიწყო ხელების დახსნის მცდელობა, რასაც მოჰყვა ის რომ ირაკლიმ კედელთან მიიმწყვდია ცოლი
-მან დამსახურებული სასჯელი მიიღო
-სასჯელი?-გაბრაზდა თამუნა -რომელი დანაშაულისთვის? რა დააშავა ჩემმა შვილმა? -ირაკლის დუმილმა ძალიან გააღიზიანა-მიპასუხე!
-მე ის გავაფრთხილე... მე მას ვენდე... მე ის გავუშვი იქ, რომ ბედნიერი ყოფილიყო! მან კი ერთ ღამეში მოასწრო და თავი გაინადგურა! -უყვირა წყობრიდან გამოსულმა კაცმა-გგონია მე არ მაღელვებს მისი ბედი? გგონია რომ მე ანი მკიდ.ა? არა! გესმის არა?! ასე არაა!!! მაგრამ მან ჩემგან ასე მოქცევა დაიმსახურა! რაც მან გააკეთა არასდროს ვაპატიებ იმიტომ რომ ამ საქციელით მეც გამანადგირა და საკუთარი თავიც! გგონია არ ვიცი ლევანმა ფული რის გამო გამომართვა?
-რაა?-აღმოხდა სასოწარკვეთილ ქალს და ცრემლები მოეძალა
-ვიცი რომ ბავშვი მოიშორა გარკვეული მიზეზების გამო... გგონია ჩემთვის ადვილია?
-ისე იქცევი, მგონია რომ არავინ არ გიყვარს და არც არაფერს განიცდი, იმდენად ცარიელი და ცივი ხარ-გაუბრაზდა თამუნა და ისევ მაჯების დახსნა სცადა რომელთაც ცოცხალი თავით არ უშვებდა ირაკლი ხელს
-ჰო ვარ... ასეთი ვარ... მაგრამ ეს იმას რა ნიშნავს რომ მე ჩვენი შვილები არ მიყვარს... რომ მე... სულ მკ.დია მათი ბედი და მომავალი
-მაშინ ასე რატომ მოექეცი ანის? მას ხომ ყველაზე მეტად ახლა უჭირდა? აზლა სჭირდებოდა ჩვენი გვერდში დგომა
-არ შემეძლო, არ შემეძლო ამის ატანა... გესმის? არ შემეძლო მისი განადგურებული სახის ყურება... იცი ახლა საიდან მოვდივარ? საავადმყოფოდან... მე ის ვნახე... ეძინა...
-რაა?-თამუნას ამ წამებში სისხლი გაეყინა ძარღვებში
-ჰო ვნახე...მისი მატანჯი სახე ახლაც თვალწი მიდგას.. მაგრამ მე მას მაინც არასდროს ვაპატიებ იმას რაც ჩაიდინა და არც სახლში დაბრუნების უფლებას მიცვცემ, შენ კი წასვლის! ამას არასდროს დავუშვებ
-გიჟი ხარ-გაიბრძოლა თამუნამ რის გამოც უფრო მეტად მიეკრო ირაკლი ცოლს-არანორმალური, შეშლილი, უგულო, მეზიზღები გესმის? ასე როცა იქცევი უბრალოდ მეზიზღები
-ჰო ვარ, გიჟი, შეშლილი, უგულო, არანორმალური, ავადმყოფი, ცივი, უხეში, მაგრამ შენ მაინც გიყვარვარ!ძალიან გიყვარვარ და სწორედ ამიტომ ხარ აქ ამ სახლში და დღემედე ჩემი ცოლი გქვია-დაუჩირჩულა ირაკლიმ ზედ ტუჩებთან და ცხვირი მის თმებში ჩარგო -ჰო გეზიზღები, ხანდახან გეზიზღები კიდეც იმიტომ რო მე ამას ვიმსახურებ მაგრამ შენც ისევე სიგიჟემდე გიყვარვარ დღემდე როგორც მე შენ-უთხრა არეული ხმით და სულ ოდნავ შეეხო ცოლის ტუჩებს
-იმიტომ მიღალატე?-მიახალა თამუნამ ქმარს და თავი გვერდზე გასწია, ქმრის ეს სიახლოვე და შეხება საშინლად მოქმედებდა მასზე
-არ მიღალატია-დაუჩურჩულა ირაკლიმ ცოლს და ხელები გაუშვა
-არ გიღალატია?-მწარედ გაეცინა თამუნას და ქმარს მიაჩერდა მომღიმარი სახით
-ჰო არ მიღალატია, მე ხმოლოდ შენ მიყვარდი და ახლაც შენ მიყვარხარ... მხოლოდ რამდენჯერმე გვქონდა სექ.ი მე და თამთას... სულ ეს იყო-თავი ისე უტიფრად იმართლა რომ თამუნამ თავი ვეღარ მოთოკა და სახეში მთელი ძალით გაარტყა ხელი, სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა ოთახში რომელსაც მხოლოდ მათი გამალებული გულისცემის ხმა და აჩქარებული სუნთქვის ხმები არღვევდა, ერთმანეთს ამღვრეულ თვალებში ჩააცქერდნენ
-არასდროს-დაუსისინა ირაკლიმ და მაჯაში ხელი უხეშად წაავლო-არასდროს გაბედო მსგავსი რამ კიდევ-უთხრა ხმა აკანკალებულმა და ხელი უხეშად გაუშვა ცოლის ხელს-თორემ...
-თორემ რას იზავ? შენც დამარტყავ?-თვალები დააწვრილა ქალმა
-თამუნა ნუ მაგიჟებ-გაავებული ირაკლი ცოლს მივარდა და მკლავებში მოიმწყვდია -ნუ მაგიჟებ-გაუმეორე და მზერა მის ტუჩებს გაუშტერა
-ხელი გამიშვი! -უთხრა ქალმა მკაცრად
-გული ისე ძალიან გეტკინა რომ დღემედე ვერ მაპატიე?-გაეცინა ირაკლის და თავზე აკოცა ცოლს -იცი ეს რას ნიშნავს რომ ძალიან გიყვარვარ
-არ უნდა დავბრუნებულიყვი შენთან-ახედა გაბრაზებული სახით თამუნამ ქმარს
-გგონია რომ სხვა არჩევანი გქონდა, გარდა ჩემთან დაბრუნების?-შეიცხადა კაცმა და გაეცინა
-ფიქრობ რომ ახლაც არ მაქვს?-თვალებში ჩააცქერდა თამუნა ქმარს-ხვალ მე და ანი ერთად დავბრუნდებით სახლში, თუ მასზე უარს იტყვი მეც მასთან ერთად წავალ ამ სახლიდანაც და შენი ცხოვრებიდანაც!!!
-ვერ წახვალ გესმის? ვერ წახვალ! უფელაბას არ მოგცემ რომ ისევ წახვიდე... რომ ისევ მიმატოვო... ამას არ დავუშვებ არავითარ შემთხვევაში
-წავალ...მაშინ თუ წავედი ახლაც წავალ და თან სამუდამოდ! ხომ იცი რომ ამას გავაკეთებ?
-გგონია გაგიშვებ?-ჩაეკითხა ირაკლი
-ხვალ შენ გადაწყვეტ ჩვენს ბედს!
-რატომ მაგიჟებ?
-ხვალ გესმის? ხვალ ყველაფერს საბოლოოდ დავუსვამთ წერტილს!
-თამუნა ნუ მაგიჟებ-მეთქი-აფეთქდა ირაკლი
-რა ხდება?-ბევრი ფიქრის მერე დაბლა ჩავიდა ლევანი
-დედაშენს წასვლა უნდა
-არ მინდა, შენ მაიძულებ ამას
-მაშინ როცა სახლიდან უთქმელად უსიტყვოდ წახვედი... გვეგონა რაღაც დაგემართა, გვეგონა რომ რაღაც შეგემთხვა, ორი დღე მე და შენი შვილი... 14 წლის ლევანი საავადმყოფოებში გეძებდით...იცი რისი გადატანა მოგვიწია?
გვეგონა მოკვდი-უღრიალა ირაკლიმ
-იმიტომ წავედი რომ გული მომიკალი შენი ღალატით შევიშალე... ჩემს მეგობართან იწექი... ბავშვობის მეგობართან თან თურმე სულ რამდენჯერმე...განა ბევრჯერ-გაეცინა გიჟივით ქალს
-მორჩით წარსულის ქექვას და ერთმანეთისთვის ტკივილის მიყენებას, რის მიღწევას ცდილობთ?-გაბრაზდა ლევანი
-ვერ წახვალ, ვერასდაც ვერ წახვალ-ირაკლიმ თავისო საძინებლისკენ აიღო გეზი
-ნახავ თუ არ წავალ!-მიაყვირა თამუნამ და ანის ოთახში შეიკეტა.
რა თქმა უნდა თამუნას სახლიდან წასვლას და მის დაკარგვას ირაკლის სიკვდილი ერჩია,ეს კარგად იცოდა თამუნამაც შესაბამისად, როცა დრო გავიდა, ირაკლიც დამშვიდდა, ანიც აზრზე მოვიდა და ასე თუ ისე ყველა შეეგუა ამ მძიმე ამბავს, შვილის სახლში დააბრუნება გადაწყვიტა ქალმა, იმის შიშით მართლა არ წასულიყო თამუნა სახლიდან, როგორღაც გადააბიჯა თავის უაზრო თავმოყვარეობას ირაკლიმ და ანის სახლში დაბრუნებას უემოციოთ, მშვიდად და სიგიჟეების გარეშე შეხვდა.
ყველაფერი დალაგდა თითქოს... რაღაც ერთ წერტილში გაიყინა, უცნაური ის იყო რომ ეს სიმშვიდე ყველას აფრთხობდა განსაკუთრებით მარიამს, რომელიც კარგად, უფრო სწორად ზედმეტად კარგად აცნობიერებდა თუ რატომ იჩენდა გიორგი მის და ნიცას მიმართ ყურადღებას, ინტერეს და რატომ ზრუნვდა მათზე ზედმეტად,მროცა ვითომ სრულიად შემთხვევით გადაეყრებოდა ქუჩაში, მაღაზიაში ან პარკში, ამიტომ მარიამი გარეთ გასვლას თავს არიდებდა უკვე, თუმცა ნიცას ცრემლების ღვრის და ისტერიკების გამო მაინც ხშირად უწევდა გარეთ გასვლა შესაბამისად გიორგის ნახვა რომელიც უკვე იმდენად არია მარიამის მიმართ მოწოლილმა გრძნობებმა და ემოციებმა რომ,უკვე ძალიამ უჭირდა თავის კონტროლი და გრძნობების მართვა.
ლევანსაც სულ ეჭვები ღრღნიდა, რადგან საგარეჯოში ლაპარაკის მერე მაინც არაფერო შეცვლილა მის და მარიამის ურთიერთობაში, მაინც სულ თან სდევდა მათ ურთიერთობას ეჭვი, დაძაბულობა, შიში, გაუცხოება, დასჯა და გაბუტება... ამ ყველაფერით თავადაც ძალიან დაიღალა, მარიამიც დაღალა და ოჯახის წევრებიც...
ერთ საღამოს მაშინ როცა ისევ ნაჩხუბარი ცოლ-ქმარი დაიშალნენ, ლევანი დასალევათ წავიდა ზაზასთან ერთად, მარიამი კი პარკში ნიცასთან ერათად რომ როგორმე გული გადაეყოლებინა და აღარ ეფიქრა ლევანის გამოხტომებზე, რომელმაც უკვე მეორედ აიძულა უარი ეთქვა მუშაობის დაწყებაზე და ცრემლიანი თვალებით ერთ წერტილს მიშტერებული ფიქრებისგან თავ ატკიებული, გაბრუებული და დაბნეული საერთოდ მოწყდა რეალობას გონს ვიღაცის კივილის ხმამ მოიყვანა, მაშინვე აზრზე მოვიდა და ნიცას ძებნა დაიწყო თვალებით
-მარიამ გზისკენ გარბის-დაყუვირა ვიღაცამ ძალიან შორიდან, დამფრთხალი გოგონა ფეხზე წამოვარდა და რომ დაინახა როგორ გადაკვეთა ბურთს გადევნებულმა ნიცამ გზატკეცილი, გული მტკივნეულად შეეკუმშა და ისე შეეშინდა რომ, ნაბიჯის წინ წადგმაც კი ვერ შეძლო წინ, თუმცა მალევე გადალახა ეს წამიერი სასოწარკვეთა და გიჟივით გაქანდა ნიცას მიმართულებით, რომელიც მოსახვედან გამოსულმა მანქანის მძღოლმა გვიან შენიშნა და საბედნიეროდა მან წამებში გაააცნობიერა რომ მკვეთრი დამუხრუჭებით უბრალოდ მანძილი არ ეყოფოდა ბავშვამდე და დაეჯახებოდა ამიტომ საჭე გვერზე მომართა, მკვეთარად დაამუხრუჭა და განათების ბოძს შეასკდა, მარიამმა შიშსგან შეკივლა და გიჟივით გაქანდა იმ მხარეს, საბედნიეროდ მძღოლი უვნებელი გადმოვიდა და შეშინებული ნიცა ხელში აიყვანა, რომელიც ერთ ადგილზე გაშეშებული იდგა და ბოლო ხმაზე ტიროდა, გიორგიმ მარიამისკენ გაიხედა რომელიც გიორგის დანახვამ საშინლად არია, მოულოდნელად ტკივილმა დაურბინა მთელს სხეულში და ნაბიჯის წადგმა ვერ შეძლო წინ, ძლივს მოვიდა აზრზე და გააცნობიერა რომ ფეხი იღრძო მონგრეულ ბიპორდიულზე და იმიტომ ვეღარა ადგავდა ნაბიჯს წინ
-დაგეხმარები-მისკენ წავიდა გიორგი-თუ რა თქმა უნდა ნებას მომცემ შეგეხო
-არ მომეკარო-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ და ნიცას გახედა -ბავშვს ხელი გაუშვი
-ასეთ მდგომარეობაში სახლში ვერ წახვალ, მითუმეტეს ნიცას ვერ წაიყვან-დაიძაბა გიორგი
-როგორმე მოვახერხებ სახლამდე მივაღწიო-რატომღაც აკანკლადა მარიამი და ტკივილისგან გაწამებული ბორდიულზე დაჯდა
-მანქანას მოვიყვან-უთხრა ბიჭმა და ნიცათი ხელში განათების ბოძზე შემოხვეულ მანქანს მიუახლოვდა
-რას აკეთებ?-მიაყვირა მარიამმა
-გიორგიმ მშვიდად მოიშპრა ქუჩაში გამოსული ცნობის მოყვარეები და მანქანაში ჩაჯდა, ნიცა კალთაში ჩაისვა და მანქანა დაქოქა, მისდა საბედნიეროდ დაიქოქა, მან სწრაფად მოატრიალა მანქანა და მარიმთან მიაყენა, ფანჯარა ჩასწია და მომღიმარი სახით გახედა სახე ალეწილ გოგონას
-დაჯექი
-არ მჭირდება შენი დახმარება-გვერდზე გაიხედა გოგონამ რადგან ბიჭის დაჟინებულ და გამომწვევ მზერას ვერ გაუძლო
-მარიამ შენს მოტაცებას არ ვაპირებ მითუმეტეს ნიცასთან ერთად-უთხრა სიცილით, ნიცა გვერდზე გადასვა და მანქანიდან გადავიდა-არც თქვენს შეჭმას
-გეყოფა-ახედა თავზე წამომდგარ ბიჭს
-წამოდი ნუ ჯიუტობ-ხელი გაუწოდა, მარიამს გაახსენდა ის წამი როცა ამ ხელს შეეხო პირველად, გაახსენდა ყველა ის ემოცია რაც ამ შეხებისას იგრძნო, ამიტომ თავისით ადგა წვალებით
-მიყვარს დამჯერი გოგოები-დაუჩურჩულა ყურთან ახლოს და მარიამმა მკვლელი მზერით რომ ახედა ოდნავ უკან დაიწოა და ხელები დანებების ნიშნად ასწია -ნუ ღელავ არ მავიწყდება რომ შენ ლევანის გოგო ხარ
-ნე მეთამაშები-დაუღრინა გოგონამ -და კიდევ, ეს ჩვენი პირველი და უკანაკნელი გადაკვეთაა დაიმახსოვრე!-მანქანის კარი გააღო,უკანა სავარძელზე დაჯდა და მთელი ძალით მიიჯახუნა კარი, გიორგი საჭეს მიუჯდა სარკე ისე გაასწორა რომ მარიამის დანახვა შესლებოდა და მანქანა დაქოქა
-მადლობა რომ ჩემი შვილის გამო მანქანა გაწირე-უთხრა კარგა ხნის სიჩუმის მერე გოგონამ და ინსტიქტურად მზერა სარკისკენ გაეცქა, გიორგიმ იგრძნო მისი მზერა და შავი აციმციმებული სფეროები თავადაც სარკეს მიაყინა.
-გინდოდა გეთქვა სიცოცხლეო?-ჩაეკითხა ინტერესით
-ჰო ალბათ ეს მინდოდა რომ მეთქვა...-გამოუტყდა გოგონა და ლამის ატირდა-ახლაც ვერ ვიაზრებ რა შეილძება მომხდარიყო რომ დაბნეულიყავი, ღმერთო ჩემს უყურადღებობას ლამის შვილი შევწირე-მაინც ატირდა
-გთხოვ თავს ნუ დაიტანჯავ იმაზე ფიქრით რა შეიძლება მომხდარიყო... მთავარია რომ ნიცა კარგადაა
-მართლია მაგრამ... შენ რომ არა... სხვა რომ ყოფილიყო... დაბნეულიყო...კიდევ ერთხელ მადლობას გიხდი იმისთვის რომ შვილი გადამირჩინე...-გახედა ისევ სარკეს
-შენი ცრემლიანი თვალებიც კი ძალიან ლამაზია, მაგრამ არ მინდა ამ თვალებში ტკივილს და დანაშაულის შეგრძნებას ვხედავდე-უთხრა გიორგიმ მშვიდი ტონით-ასე რომ გთხოვ აღარ იტირო
ლევანი მოსახვევში გიჟივით შევარდა თუმცა მალევე დააგდო სიჩქარე რადგან საჭის დამორჩილება გაუჭირდა, როცა სახლს მიუახლოვდა და გიორგის მანქანა შენიშნა უსიამოდ გაკწენლა გულში რაღაცამ და უარესი დაემართა როცა მათი ეზოს ჭიშკრის წინ გააჩერა გიორგიმ თავისი დამტვრეული ბეემვე, სიჩქარე კიდევ დააგდო, ნელა მიუხალოვდა და იქ მსხდომი ნიცა და მარიამი რომ დაინახა აი აქ უბრალოდ გადაეკეტა, მომენტალურად ტვინში სისხლმა აასხა და აზროვნების, მეტყველების და მხედველობის უნარი დაკარგა რამდენიმე წამის განმავლობაში, როცა აზრზე მოვიდა გაგიმებულმა მანქანა ისე მიაყენა გიორგის მანქანაზე რომ ოდნავ დაეჯახა, გიჟივით გადმოვიდა და უკვე გადმოსულ გიორგის გააფთრებული ეცა, საყელოში წაავლომხელი დს მანქანოს წინა ცხვირზე გადააწვინა
-შე ნაბიჭ.არო იცოდე მოგკლავ-უღრიალა ბოლო ხმაზე და სახეში მუშტი გამეტებით დაარტყა, მარიამი რომელიც წვალებით გადავიდა მანქანიდან აკივლდა და მათკენ წავიდა, ლევანის მოულოდნელი თვადასხმის გამო გიორგიც მომენტალურა ავარდა და მის უხეშობას იგივე აგრესიით უპასუხა, გაავებული ბიჭი როგორღაც მოიშორა და თავადაც დაარტყა სახეში, ამ დროს თამუნა გავარდა ქუჩაში და ბიჭებ შორის ჩადგა
-თქვენ რა გაგიჟდით? შეიშალეთ?
-ჩემი ცოლის სიახლოვეს აღარ დაგინახო-გამაფრთხილებლად უთხრა ლევანმა
-რაღაც არასწორად გაიგე-გაბრაზდა გიორგი
-რა გავიგე არასწორად შე ნაბიჭ.არო-ლევანი ისევ მისკენ გაქანდა თუმცა თამუნამ დააშოშმინა, გიორგის კი წასვლა აიძულა, შეშინებული და დამფრთხალი მარიამი ცრემლიანი თვალებით მიაჩერდა ქმარს და მთელი სხეულით აკანკალდა, თავი ამ ქვეყნად ყველაზე დამცირებულ ქალად იგრძნო, ეზოში წვალებით შევიდა და სახლისკენ გაჭირვებით წავიდა
-მარიამ-უკან მიჰყვა ლევანი გაგიჟებულ ცოლს-მკლავზე ხელიმწააავლო და თავისკენ შეატრიალა
-ამას არასოდეს გაპატიებ-უყვირა გოგონამ და ხელი უხეშად გამოსტაცა ლევანმა სასმლისგან ჩაწითლებული და ამღვრეული მწვანე სფეროები ცოლის ცრემლიან თვალებს გაუშტერა
-მე შენ გაგაფრთხილე!-დაუღრინა ცოლს-რომ მაგ სირ. ახლოს არ გაეკარო მეთქი! შენ კი პირველივე შესაძლებლობისთანავე მანქანაშ ჩაუხტი-უღრიალა ბოლო ხმაზე
-ჰო ჩავუხტი-დაეთანხმა მარიამი -მაგრამ ამას თავისი მიზეზი ჰქონდა
-მიზეზი? -გაეცინა ლევანს
-ჰო მიზეზი... მაგრამ შენ ეს არ გაინტერესებს ხომ ასეა? არაფერი გაინტერესებს... საერთოდ არაფერი...-მარიამმა ზურგი აქცია და სახლში შევიდა
-რა მიზეზიც არ უნდა იყოს იმ კაცს მანქანაში არ უნდა ჩასჯდომოდი ვისზეც გაგაფრთხილე რომ ახლოს არ გაეკარო-მეთქი
-ასე რისი გეშინია?-გაეცინა მარიამს
-შენი დაკარგვის-გულწრფელად უთხრა ბიჭმა
-თუ ღალატის?-უყვირა წყობრიდან ბამოსულმა გოგონამ-ფოქრობ რომ პირველივე შესაძლებლობისთანავე შემიძლია რომ ვინმე სხვას ჩავუწვე?
-გაჩუმდი, გაჩუმდო-ლევამა ყბებზე უხეშად მოუჭორა ხელი და კედელთან მიიმწყვდია ცოლი
-ლევან ნუ მაიძულებ განქორწინებაზე ვიფიქრო-უთხრა ჩურჩულით გოგონამ და მისი ხელი უხეშად მოიშორა -იმიტომ რომ თუ წასვლას მაიძულებ იცოდე შენთან აღარასოდეს დავბრუნდები