-მარიამ, განქორწინებაზე ფიქრს მოეშვი-დაუჩურჩულა გაღიზიანებული ტონით ბიჭმა
-შენ მაიძულებ რომ გამოდმებით ამაზე ვიფიქრო! არჩევანს არ მიტოვებ ლევან
-რატომ მაგიჟებ?-ავარდა ბიჭი -რატომ-მეთქი? -კედელს ხელები მიაბჯინა და შუაში მოიქცია ცოლი
-დღეს რაც გააკეთე... არ ვიცი ოდესმე შევძლებ თუ არა ამის პატიებას,
გესმის? -ახედა არეული სახით გოგონამ ქმარს
-და რა გავაკეთე?-შეიცხადა ბიჭმა- მას სულ უნდა ახსოვდეს რომ შენ ჩემი ცოლი ხარ და უფლება არ აქვს რომ ასე ახლოს იყოს შენთან...გგონია ვერაფერს ვხვდები?-დაუყვირა მოულოდნელად, მარიამს გააჟრჟოლა და თავი დახარა, უკვე ვეღარ უძლებდა მის არეულ მზერას
-და რას ხვდები ლევან?-ძალა მოიკრიბა და ისევ მზერა გაუსწორა ქმრის ჩაწითლებულ თვალებს
-იმას რომ შენს მიმართ რაღაც ინტერესი აქვს... მოდი ამჯერად მხოლოდ ამ სიტყვას დავჯერდეთ... მაგრამ მე და შენ ორივემ კარგად ვიცით რომ ეს ინტერესზე მეტია -კედელს ხელი დაარტყა -და ეს მე მაგიჟებს!!!
-რას ბოდავ -ცრემლები მოეძალა მარიამს
-არ გაბედო უარყოფა არ გაბედო-ყბებზე უხეშად მოუჭირა თითები ცოლს და თვალებში ჩააცქერდა -სულ შენს გარშემო ტრიალებს ეგ სირ. ნიცას მიზეზით სულ შენს გვერდითაა
-ლევან-ცრემლები გადმოუცურდა გაფითრებულ ღაწვებზე გოგონას და ხმა ჩაუწყდა-თუმცა ძალა მაინც ეყო და მისი თითები მოიშორა სახიდან
-სუუუ-ტუჩებზე მიადო აკანკალებული ხელი ბიჭმა -მარიამ შენ ჩემი ხარ...ჩემი...მხოლოდ ჩემი...იმაზე ფიქრიც კი მაგიჟებს რომ ვიღაც სადღაც შეიძლება შენზე ფიქრობდეს და ოცნებობდეს-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და მის თმას ჩამოაყოლა მთრთოლარე თითები
-ლევან სისულელებზე ფიქრს მოეშვი-დაიჩურჩულა გოგონამ
-მარიამ-უეცრად ისევ წყობრიდან გამოვიდა ბიჭი და უფრო მეტად მიეკრო ცოლის სხეულს-ვიცი... ვხედავ და ვგრძნობ! ასე რომ უკანასკნელად გაფრთხილებ მაგ ნაბიჭვრ.სგან თავი შორს დაიჭირე
-გგონია რომ მე...-უყვირა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ
-შენ არაფერში გადანაშაულებ-წინადადების დამთავრების უფლება არ მისცა ბიჭმა -უბრალოდ გეუბნები, რომ არ მინდა შენს სიახლოვეს იყოს...გესმის რას გეუბნები?
-მესმის-ახედა მარიამმა ცრემლიანი თვალებით
-გეგონა ვერაფერს ვხვდებოდი? -რატომღაც ისევ გაღიზიანდა ლევანი-გეგონა რომ ჩემთვის სულ ერთი გახდი? გეგონა მეკ.და ვისთან ურთიერთობდი და რატომ?
-მასთან არ ვურთიერთობ-ხმა გაიმკაცრა გოგონამ
-არ გადანაშაულებ! უკვე მეორედ გეუბნები ამას-დაუყვირა მოულოდნელად გაცეცხლებულმა ბიჭმა -უბრალოდ გეუბნები რომ მას შენს მიმართ ინტერესი აქვს და მინდა მისგან თავი შორს დაიჭირო-მეთქი
-გგონია ამას შენი გაფრთხილების გარეშე არ გავაკეთებ? გგონია რომ მე ეს მომწონს? რის თქმას ცდილობ პირდაპირ მითხარი-აფეთქდა მარიამი
-სწორედაც რომ არ აკეთებ!დღევანდელ ინციდენტს თუ გავითვალსწინებთ საერთო არ ცდილობ მისგან თავის შორს დაჭერას, მეტიც პირდაპირ მანქანში უხტები თან პირველივე შესაძლებლობისთანავე-უყვირა ბოლო ხმაზე გაავებულმა ბიჭმა
-ანუ მაინც მე მადანაშაულებ... იქნებ ფიქრობ რომ მიზეზი მე მივეცი? -უცნაური გამომეტყველებით შეხედა ქმარს მარიამმა
-ასე რომ ვფიქრობდე ახლა აქ ასე მშვიდად არ ვიდგებოდით მე და შენ გესმის რას გეუბნები? მე შენი მჯერა და ბოლომდე გენდობი, იმიტომ რომ მიყვარხარ...
-ასე რომ იყოს ახსნის უფებას მოგვცემდი... მოგვისმენდი და ამ სისულელებზე ფიქრიც აღარ მოგიწევდა,მაგრამ შენ მე არ მენდობი... გეშინია... გგონია რომ შენზე წინ ნებისმიერ მამაკაცს დავაყენებ, მაგრამ ასე არაა! იმიტომ რომ მეც მიყვარხარ! სადღაც თუ ვიღაც ჩემზე ფიქრობს ან ოცნებობს ამის გამო მე არ უნდა დამსაჯო ლევან... -მზერა გაუსწორა ქმრის ალეწილ სახეს -მე დამნაშავე არ ვარ იმაში თუ ვიღაც რაღაცას გრძნობს ჩემს მიმართ... ძალიან გთხოვ ეს გაიაზრე და ნუ ცდილობ მთელი პასუხისმგებლობა ისევ მე ამკიდო! ამის უფლებას არ მოგცემ!
-მის მანქანაში რატომ ისხედით შენ და ნიცა?-ჰკითხა კარგა ხნის სიჩუმის მერე მშვიდი ტონით და ფანჯარა გამოაღო, სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად მოუკიდა თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშლრებია ცოლის სახისთვის, მარიამმა მოკლეთ მოუყვა მომხდარი და საკუთარი დანაშაულიც გაუმხილა რის გამოც ამდენი რამის გადატანა მოუწია ყველას ერთად-ესე იგი სამსახურზე ფიქრის გამო შვილი დაგავიწყდა და გიორგის წყალობით დაბრუნდით სახლში ცოცხლები და ჯანმრთელები
-და კიდევ ფეხი ვიღრძე, შენ ალბათ ვერ შეამჩნიე, მაგრამ სიარული მიჭირს და სახლში ფიზოკურად ვერ დავბრუნდებოდი-უთხრა მაქსიმალურად მშვიდი ტონით გოგონამ
-გასაგებია... ანუ მადლობა უნდა გადავუხადო და ბოდიშიც უნდა მოვუხადო?-მწარედ გაეცინა
-არ ვიცი... როგორც გინდა ისე მოიქეცი, მაგრამ ერთადერთი დამნაშავე ამ კონკრეტილ სიტუაციაში შენ ხარ და იმედია გეყოფა ადამიანობა რომ ეს გაააცნობიერო და მერე დანაშაულის მთელი სიმძიმე იტვირთო
-მაგრამ ეს იმას არ ცვლის რომ მას შენს მიმართ ინტერესი აქვს-გაბრაზდა ლევანი
-ჰო შეიძლება ასეც იყოს-დაეთანხმა მარიამი- მაგრამ ეს იმას არ ცვლის რომ მე შენ მიყვარხარ! დღემდე სწორედ ამიტომ ვარ აქ ამ სახლში და მქვია შენი ცოლი... და ძალიან გთხოვ სიყვარულსა და მოვალეობებზე ლაპარაკი არ დამიწყო ისევ... მე პატარა აღარ ვარ... გავიზარდე... უკვე დიდი გოგო ვარ მეც
-ჰო დიდი გოგო ხარ უკვე -დაეთანხმა ლევანი და ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა -მაგრამ შენ ჩემთვის მაინც სულ პატარა გოგო იქნები
-ნუ სულელობ-გაეცინა მარიამსაც და კიბისკენ წავიდა
-მარიამ მე რატომ არ დამირეკე? მის მანქანაში რატომ ჩაჯექი?-მაინც ვერ ეგუებოდა ამ ფაქტს ლევანი და ვერ ანებებდა ამაზე ფიქრს თავს
-თუ გახსოვს ტელეფონი გამიტყდა-მარიამმა კიბეზე ფეხი ადგა და მისკენ მიტრიალდა
-დაამტვრიე-შეუსწორა ლევანმა
-ამას არსებითი მნიშვნელობა არ აქვს ახლა-გაბრაზდა მარიამი -და რომ მქონოდა და დამერეკა მიპასუხებდი? გეკითხები მიპასუხებდი? რა თქმა უნდა არა! დარწმუნებული ვარ ახლაც არ იცი კონკრეტულად სად გაქვს ტელეფონი და სადღაც მანქანაში გიგდია-მარიამი მიტრიალდ ადა კიბე გაჭირვებით აიარა, გაბრაზებული ლევანი გარეთ გავარდა და დედამის მიაჩერდა რომელსაც ხელში ჩაძინებული ნიცა ეჭირა
-ყველაფერს წარმატებით აკეთე იმისთვის რომ ოჯახი დაგენგრეს! გინდა რაღაც გითხრა? მარიამი მე არ მგავს! არ იფიქრო, რომ ის თუ წავა ოდესმე უკან დაბრუნდება ჩემსავით! არ გეგონოს რომ ის ჩემსავით თავს დახრის და მორჩილი ცოლი იქნება! ასე არ იქნება იმიტომ რომ მან ძალიან ბევრი გადაიტანა ცხოვრებაში და უფლებას არ მოგცემს რომ დარჩენილი ცხოვრება ტირილში, შიში, ეჭვებში და სასოწარკვეთაში გაატარებინო... ერთხელ უბრალოდ გაბედავს ადგება და წავა! და აი აქ დამთავრდება შენი ცხოვრება! მისი კი თავიდან დაიწყება ლევან! არც ის იფიქრო რომ, როგორც მე დამდევდა ირაკლი მთელი წელი...შენც თუ უკან დევნას დაუწყებ მარიამს ეს რამეს შეცვლოს და ხელახლა მოგენდობა, ისევე როგორც მე მამაშენს! ამას არ იზავს და იცი რატომ? იმიტომ რომ მან კარგად იცის რომ ქმრისთვის თავის დახრა და მუდმივი მორჩილება საბოლოოდ იმ შედეგს მოგიტანს ადამიანს რომ დაკარგავ საკუთარ თავს, საკუთარ მეს, მოგიწევს უარი თქმა ოცნებებზე... და საბოლოოდ ეს გაგანადგურებს როგორც პიროვნებას
-დედა...შენ ნანობ რომ უკან დაბრუნდი? ფიქრობ რომ მამას და მე შემოგვწირე შენი პიროვნება და ოცნებები?-თავზე წამოადგა დაძაბულ ქალს გაბრაზებული ბიჭი
-ჰო ასე ვფიქრობ მაგრამ რა თქმა უნდა არ ვნანობ, რადგან მე შენ ძალიან მიყვარხარ ლევან, მიყვარს ანი რომელიც ამ შერიგების მერე დაიბადა და რაც მთავარია და სამწუხარო დღემდე ისე ძლიერ მიყვარს მამაშენი
-მაგრამ მაინც ფიქრობ რომ დაიკარგე
-ჰო დავიკარგე ლევან... მე ვარ დედა, ცოლი, დიასახლისი, ბებია, მაგრამ მე მაინც არ შემდგარი ქალი ვარ, მორჩილი ცოლი ვარ რომელსაც ქმრის იქით არ გაუხედია და ვერც წარმოუდგენი სამყარო თუ ბრუნავს მის გარეშე და ეს საშინელებაა...
-ანუ ოჯახზე წინ საკუთარი თავი სურვილები რომ არ დააყენე მაინც ნანობ?-გაბრაზდა ლევანი
-ვნანობ და მარიამს მხარს ვუჭერ რომ ცდილობს მორჩილი ცოლი არ იყოს და მუშაობა დაიწყოს რომ კარიერაც აიწყოს! რათა თავი შემდგარ ქალად იგრძნოს!
ანისაც ამიტომ ვუწყობ ხელს ასე ძალიან სწავლაში.
-მაგარია-უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები ლევანმა
-რატომ უშლი ხელს მუშაობის დაწყებაში? ეს რა საქციელია? არ ენდობი შენს ცოლს? თუ რა პრობლემა გაქვს?-ახედა თამუნამ
-უბრალოდ არ მინდა და მორჩა! რაიმე კონკრეტული მიზეზები არ მაქვს!
-შეცდომას უშვებ!
-არ მაინტერესებს! მარიამი ჩემი ცოლია და იმას გააკეთებს რაც მე მინდა!
-ინანებ ძალიან ინანებ ასე მოქცევას!
-მამაჩემმა ხომ არ ინანა? შენ დღემედე მისი ცოლი ხარ
-ვარ მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ მარიამისც ჩემსავით მომთმენი და ჩუმი უნდა იყოს! აიტანოს ყველაფერი და შენთან დაბერდეს საკუთარი თავის ძიებაში! გთხოვ ეს შეიგნე რა ლევან
-უნდა წავიდე
-სად მიდიხარ? უნდა დაამატო? არ გეყო რაც დალიე?
-შემეშვი-ზურგი აქცია დედას და ეზოს კარი გაიჯახუნა.
შუაღამისას სახლშო დაბრუნებულ ლევანს არ გაჰკვირვებია საწოლი ხელუხლებელი რომ დახვდა...უკვე მიეჩვია მარიამის ამ გამოხტომას, ამიტომ პროტესტის გრძნობაც აღარ გასჩენია, საწოლზე პირქვე დაემხო და გაითიშა. რამდენიმე დღემ ისე გაიარა რომ მარიამი სრულიად აიგნორებდა, არც ლევანი იწუხებდა თავს ბოდიშებით და შერიგების მცდელობით, შესაბამისად, ამ მომენტში მათი ურთიერთობა ერთ კონკრეტულ გრძნობაში... გულგრილობაში გაიყინა!
მარიამს ყველაზე მეტად სძულდა მათი ეს მდგომარეობა, ამ დროს სრულიად ზედმეტად და უსარგებლო ქალად გრძნობდა თავს ლევანის ცხოვრებაშ, ამ დროს ეჭვი ეპარებოდა ქმრის სიყვარეულშიც და საკუთარ გრძნობებშც. ძალიან უჭირდა მაგრამ უკან არ იხევდა და ქმარს ისევე აიგნორებდა როგორც ის მას.
ამ დროს რას განიცდიდა ლევანი? ზუსტად იგივეს, მაგრამ რა თქმა უმდა არ იმჩნევდა, გულგრილად და მშბიდად იღებდა ცოლის იგნორს.
ყველაფერი მაშინ აირია როცა მარიამს წამლები გაუთვდა... თამუნას ტელეფონი გამოართვა და სამსახურში მყოფ ქმარს დაურეკა
-ლევან წამლები გამითავდა და თბილისში უნდა წავიდე
-მართლა?-შეიცხადა ბიჭმა -წამლები რისთვის გჭირდება ვერ ვხვდები
-გეყოფა ირონია
-უკვე კვირაზე მეტია გიორგის გამო მსჯი და შეხების უფლებას არ მაძლევ
-სისულელებს ნუ ლაპარაკობ მადლობა თქვი რომ საერთოდ ჩვენს ოთახში ვიძინებ
-მადლიბა ცოლო რომ ჩვენს ოთახში საწოლის ბოლოში იძინებ, უკვე ორი დღეა
-გეყოფა-გაბრაზდა მარიამი და გაუთიშა.
გაჩერებაზე მდგომი მარიამი თავს უცნაურად გრძნობდა, რაღაც უსიამოდ უცემდა გული, სახლში წასვლაც დააპირა მაგრამ ისევ გადაიფიქრა რადგან თითქმის ნახევარი საათიანი ლოდინის მერე ტაბლოზე დაეწერა რომ ავტობუსი ათ წუთში მოვიდოდა, ძალიან არ ესიამოვნა როცა გიორგიმ გიჟივით ჩაუქოლა და უცნაური მზერით გამოხედა ბოლომდე ჩაწეული ფანჯრიდან იმის მიუსხედავად რომ ოქტომბრის ცივი ქარი უბერავდა.
უარასი დაემართა მარიამს, როცა მოულოდნელად მის წინ ნაცნობი მანქანა გაჩერდა, უცბათ ვერ აღიქვა ვინ იყო და ყურადღება არ მიაქცია, როცა მინა ჩასწია მძღოლმა და გამოხედა უსიამოდ გაკენწლა გულში
-მარიამ დაჯექი თბილისში მივდივარ და გაგიყოლებ-კარი გაუღო მძღოლმა მაშინვე, გოგონამ ცოტა იყოყმანა მაგრამ უარი ვერ თქვა და მანქანში აღელვებული დაჯდა-როგორ ხარ?-გაუღიმა სოფომ
-კარგად შენ?-დაიძაბა მარიამი, გიორგის დასთან არ მეგობრობდა, მშობლენთან კი ხშირად ამოდიოდა ხოლმე სოფო და ასე თუ ისე გაიცნო ხალხი ტაბახმელაში, მაგრამ ახლო ურთიერთობაში არავისთან იყო მითუმეტეს მარიამთან, რომელიც ქუჩაში სულ რამდენჯერმე დედამისთან ერთად
-ძალიან კარგად-გაუღიმა გოგონამ და გაზს ბოლომდე მიაჭირა, უხერხული სიჩუმე სოფოს ტელეგონის ხმა დაარღვია მან მაშინვე უპასუხა -ჰო გიო, კი წავედი, კი კაი მიდი-სულ ეს იყო, მაგრამ მარიამს მაინც არ მოწეონა გოგონას ხმა, ტონი და მზერა, თუმცა არაფერი უთქვამს, მარიამისთვის სრული მოულოდნელობა იყო როცა მთავარი გზიდან გადაუხვია სოფომ -უბრალოდ აქ ჩემი მეგობარი ცხოვრობს და მისი წამოყვანაც მინდს თბილისში, ხომ იცი სულ პრობლემაა ტრანსპორტის-აუხსნა დაძაბულ გოგონას და ჩოხში რომ შევიდა მანქანა მოულოდნელად გააჩერა -იქით ცუდი გზაა, აქ დაველოდოთ მალე
მოვა, გადავალ მოვწევ-უთხრა მშვიდი ტონით და გადავიდა, მარიამმა დაიჯერა მისი ნათქვამი და როცა საჭეს მიუჯდა ვიღაც იფიქრა, რომ სოფო იყო და მშვიდად მიიხედა მისკენ ადგილზე გაშეშდა გიორგის რომ ჰკიდა თვალი რომელმაც მომენტალურად დაბლოკა კარი და მანქანა დაქოქა
-რას აკეთებ-ძლივს მოვიდა აზრზე გოგონა და მაშინვე კარს დაეჯაჯგურა, გიორგიმ არაფერი უპასუხა და გაზს ბოლომდე მიაჭირა-შენ რა გაგიჟდი? რას აკეთებ ახლავე გააჩერე ეს წყეული მანქანა !რანორმალურო თავს რამდენის უფლებას აძლევ-ყვიროდა გაავებული გოგონა და კარის წვალებას აგრძელებდა
-დამშვიდდი მარიამ-უთხრა მომღიმარი სახით გიორგიმ როცა პირველი სიგიჟის ტალღამ გადაუარა გოგონას -უბრალოდ შენთან ლაპარაკი მინდა
-მე და შენ სალაპარაკო არაფერი არ გვაქვს!-უყვირა გაავებულმა გოგონამ
-გვააქვს და ვილაპარაკებთ -ხმა გაიმკაცრა გიორგიმ -რადგან შენი ქმარი ასე გაგიჟდა ჩემს მანქანაში რომ დაგინახა... ესე იგი...
-ესე იგი რა?-აყვირდა ისევ მარიამი-რა? მიზეზი არსებობს რომ იეჭვიანოს?
-ასე ნუ გიჟდები... იმას არ ვგულისხმობდი რომ შენი მხრიდან აქვს ეჭვიანობის მიზეზი...-გახედს სახე ალეწილ გოგონას -ვიგულისხმე რომ, რადგან ასე გაგიჟდა ესე იგი ეშინია შენი დაკარგვის... და ამის მიზეზი მხოლოდ მე ვარ
-რას ბოდავ? ხვდები საერთოდ რას ლაპარაკობ? თავს რის უფლებას აძლევ საერთოდ! ახლავე გააჩერე, გააჩერე-მეთქი! შენთან ლაპარაკი არ მინდა! არც შენი მოსმენა, არანორმალური ხარ, შეშლილი! გიჟი!-უყვირა და კარს დაეჯაჯგურა ისევ -გააჩერე გააჩერე-მეთქი-მარიამის გასაკვირად გიორგიმ სრულიად მოულოდნელად გააჩერა-გააღე-კარზე მიუთითა
-ნწ, ჯერ უნდა ვილაპარაკოთ-გაუღიმა და მის ოქროსფერ თმას ჩამოაყოლა ცივი თითები
-რას აკეთებ-მარიამმა თავი გასწია -შენ რა მართლა გიჟი ხარ?-უყვირა გაავებულმა
-ჰო მარიამ ვარ, შენზე ფიქრმა გამაგიჟა, შემშალა... ჭკუიდან გადამიყვანა...იმ დღეს როცა პირველად დაგინახე და გიგრძენი შენზე ფიქრი თავიდან ვეღარ მოვიშორე, გულიდან და გონებიდან ვეღარ ამოგშალე... ვიცი რომ შენც შემამჩნიე იმ დღეს!...-მარიამს რაღაც უნდა ეთქვა მაგრამ გაბრაზებულმა ბიჭმა უფლება არ მისცა- არ გაბედო უარყოფა! შენი თვალები...შენი მზერა...შენი გამოხედვა... მარიამ ეს ჩვეულებრი მზერა არ იყო, იმ დღეს შენც შემამჩნიე...მისევ როგორც მე შენ
-ღმერთო რას ბოდავ-აღმოხდა გაოგმებულ გოგონას
-დანახვის წამიდან შემიყვარდი-უთხრა მოულოდნელად ბიჭმა და იმის მიუხედავად რომ მანქანაში პატარა სივრცე იყო მარიამმა მაინც მოახერხა და სახეში მთელი ძალით გაარტყა ხელი, ამ მოულედნელობამ გიორგი მაინც არ დააბნია
-გააღე-დაიჩირჩულა მარიამმა და გიორგიმ კარი რომ გააღო გიჟივით გადავიდა და გაურკვეველი მიმართულებით წავიდა ძალიან დაბნეული და არეული, გიორგი უკან გაეკიდა, ამლევე დაეწია და მკლავებში მოიმწყვდია
-ვიცი, ვიცი რომ ეს არასწორია,მაგრამ თავს ვერაფერს ვუხერხებ მარიამ იმიტომ რომ შემიყვარდი
-გეყოფა გაჩუმდი-ატირდა მარიამი და თავის დახსნა სცადა მისი მკავებიდან-არ გაბედი, არ გაბედო ამაზე ლაპარაკი არა თუ ფიქრი -და იმდენი იბრძოლა მაინც გაუსხლტა ხელიდან
-მარიამ შენს სიყვარულს ვერ ამიკრძალავ-გაბრაზდა გიორგი და მისკენ წადგა ნაბიჯი
-არ გაბედო და არ მომეკარო-უყვირა გაცეცხლებულმა გოგონამ
-კარგი მაპატიე-ხელები ასწია და უკან დაიხია -შენი შეშინება არ მნდოდა... უბრალოდ თავი ვერ შვიკავე და იმიტომ შეგეხე