ლევანი გაბრაზებული სახით უყურებდა დედას
-რა?-ჩაეკითხა ქალი-როგორ გგონია იმ ყველაფერის მერე რისი გადატანაც აიძულე მარიამს, მხოლოდ ორსულობის მიზეზით შენთან დაბრუნდება?
-არ მგონია-ჩავარდნილი ხმით თქვა სახე წაშლილმა ბიჭმა
-კარგია რომ არ გგონია-ჩაილაპარაკა უფრო თავისთვის, ვიდრე შვილის მისამართით ქალმა -მასზე უარი რომც თქვას...
-არა-აყვირდა ლევანი -არა ამას არ გააკეთებს, ვერ გააკეთებს...მის ხომ ძალიან პატარაა... პატარა და უსუსური
-ლევან მას უფლება აქვს რომ ეს გადაწყვეტილება მიიღოს
-გეყოფა-აყვირდა გაცეცხლებული ბიჭი
-შენმა უყურადღებობამ და სიცივემ ის გამოიწვია რომ ის არანორმალური ბიჭი თქვენს ცხოვრებაში შემიჭრა... ვერც კი შენიშნე რომ შენს ცოლს ავიწროვებდა... აწუხებდა... ამან საბოლოოდ დაანგრია თქვენი ისედაც შერყეული ურთიერთობა! ახლა უფლება არ გაქვს მარიამისგან რამე მოითხოვო!
-შეწყვიტე-ხელები აუკანკალდა აღელვებულ ბიჭს
-თუ მარიამი ამ გადაწყვეტილებას მიიღებს მე ვერ დავადანაშაულებ ვერაფერში და ვერც შენ! იმიტომ რომ ეს ყველაფერი შენ გამოიწვიე! ახლა უბრალოდ ძალიან გვიანია ყვავილები და საჩუქრები...
-ამას არ გააკეთებს დარწმუნებული ვარ... ვერ შეძლებს... ძალა არ ეყოფა-ჩურჩულებდა თავისთვის ლევანი და მოთმინებით ელოდა გათენებას რომ საგარეჯოში წასულიყო, რადგან იცოდა ახლა რომ წასულიყო ასეთ მდგომარეობაში... უფრო გაართულებდა ყველაფერს და კიდევ უფრო დაძაბავდა მისი და მარიამის ისედაც გაურკვეველ მდგომარეობას
მარიამმა მთელი ღამე ტირიში გაათენა, ჯერ კიდევ ვერ იღებდა გადაწყვეტილებას... ვერ იმეტებდა ვერც ბავშვს და ვერც საკუთარ თავს ამ ჯოჯოხეთისთვის... ძალა არ ჰყოფნიდა საკუთარი შვილის სულ პაწაწინა ნამცეცა გულისცემის შეწყვეტის მიზეზი გამხდარიყო, რომელიც წუთში თითქმის ასორმოცჯერ სცემდა... ამ ყველაფერმა ისე საშინლად იმოქმედა მასზე რომ დილით ძლივს შეძლო საწოლიდან ადგომა და ექიმთან დაგეგმილ ვიზიტზე წასვლა, არადა დრო არ ითმენდა, სულ რამდენიმე დღე ჰქონდა დარჩენილი საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე.
ნიცა ლევანის დანახვამ ძალიან გაახარა, განსაკუთრებით კი საჩუქრებმა
-მარიამი სადაა? -მაშინვე ეს ჰკითხა მართას როცა შვილი მოისიყვარულა უძილობისგან თვალებ ამოღამებულმა ბიჭმა
-ლევან შვილო-დაიწყო ენის ბირძიკით ქალმა
-სამსახურში მივაკითხე და მითხრეს რომ რამდენიმე დღით დაეთხოვა
-ჰო თავს ცუდად გრძნობდა
-მართა ბებო გთხოვ სიმართლე მითხარი...მარიამი ორსულადაა?-ჰკითხა მუდარა ნარევი ხმით
-ლევან-ამ კითხვამ საშინლად დააბნია ქალი
-მისი მოშორება უნდა? მე ამიტომ არ მითხრა არაფერი?-ხმა აუკანკალდა ხელებთან ერთად
-არ ვიცი რა გადაწყვეტილებას მიიღებს-დაიჩურჩულა ქალმა და თავი დახარა
-ახლა კლინიკაშია?
-ლევან შვილო-ლამის ატირდა აღელვებული მართა
-გთხოვთ მითხარით სადაა, უნდა დაველაპარაკო... ტელეფონი გათიშული აქვს, ვიცი რომ იცით სადაცაა
-მე...
-გთხოვთ მითხარით, ძალიან გთხოვთ...ეს ხომ ჩვენი შვილის სიცოცხლეს ეხება, ახლა ალბათ სასოწარკვეთილია და შეიძლება მასზე უარი თქვას
-კარძო კლინიკაშია-აღმოხდა სახე ალეწილ ქალს და მისამართი ჩააწერინა-წადი იქნებ ჯერ გვიანი არააა-უთხრა ფეხზე წამოვარდნილ ბიჭს, რომელიც გიჟივით გავარდა გარეთ, მანქანას ეცა, აკანკალებული ხელებით ძლივს მოარგო გასაღები, დაქოქა და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა. უსასრულოდ გაიწელა მანძილი თბილისამდე, თითქოს დროც მის საწინააღმდეგოდ იყო მომართული,რატომღაც ყველა შუქნიშანზე წითელი ხვდებოდა, ამიტომ ბოლოს მოთმინებამ უღალატა და რამდენიმეჯერმე ზედიზედ გაირა წითელზე, საპატრულო ეკიპაჟიც ოპერატიულად აედევნა და გააჩერა, ლევანი ისე იყო აღელვებული, დაბნეული , გაღიზიანებული რომ ძლივს აუხსნა მიზეზი მისი ასეთი ქცევის გაბრაზებულ პოლიციელებს რომლებმაც კარგა ხანს სდიეს, მისდა გასაკვირად, გაგებით მოეკიდნენ მის პრობლემას და წასვლის უფლება მისცეს.
მარიამი ექიმის კაბინეტშიც ტიროდა და ფაქტიურად არაფერი ესმოდა რასაც უხსნიდა ქალი
-მოდი სხვა დროისთვის გადავდოთ დაიძაბა ექიმი
-მისი და იყო ჩენთან... მგონი მიხვდა რომ ორსულად ვარ... დარწმუნებული ვარ ლევანს ეტყვის...
-ცუდად გამოიყურები... მარიამ... ას ერ შეიძლება... მოდი სხვა დროს გავაკეთოთ
-არა, ახლა! -ახედა ცრემლიანი თვალებით გოგონამ და ადგილზე შეხტა შიშიგან როცა ლევანის განწირული ხმა მისწვდა მის დაძაბულ სმენას
-მარიააამ-ბოლო ხმაზე ღრიალებდა, სასოწარკვეთილი ბიჭი საყვარელი გოგონას სახელს
-ღმერთო-ხელები აიფარა სახეზე მარიამმა
-თუ გინდათ დაცვას ვეტყვი და გარეთ გაიყვანს
-არა დაველაპარაკები-ძალა მოიკრიბა გოგონამ, ფეხზე წამოდგადა დერეფანში გავიდა მისავათებული, როცა კიბეზე ამომავალ გაგიჟებულ ბიჭს ჰკიდა თვალი,საშინლად დაიძაბა და დაიბნა
-მარიამ-ლევანმა კიბეები სწრაფად აირბინა, ცოლის სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა -მითხარი რომ ეს გაგიკეთებია-უთხრა ჩურჩულით, შუბლი მის შუბლს მიაბჯინა და თვალები დახუჭა, რადგან ძალა არ ეყო მის ჩამქრალ, ცარიელ, ცივ ცისფერ სფეროებს გამკლავებოდა, მარიამის დუმილმა ლამის შეშალა -გთხოვ მითხარი რომ მასზე უარი ვერ თქვი, გთხოოვ-სახეში ჩააცქერდა სასოწარკვეთილი მზერით
-ლევან გთხოვ წადი-გოგონას ამ სტყვებმა უფრო დააბნია ბიჭი,ვერ მიხვდა რა ხდებოდა მარიამის თავს
-მარიამ თუ ეს არ გაგიკეთებია... თუ ის ჯერ კიდევ შენშია-მუცელზე ხელი მიადო-გთხოვ მასზე უარი არ თქვა
-უფლება არ გაქვს რომ ეს მთხოვო-გაბრაზდა გოგონა და უკან დაიხია
-მარიამ გთხოვ ეს არ გააკეთო, მასზე უარი არ თქვა-პირველად ესმოდა ლევანისგან მუდარა ნარევი ხმა გოგონას და საშინლად დაიძაბა მის ამ ტონალობაზე
-გთხოვ წადი, წადი-ატირდა გოგონა და ლევანს ორი შეიარაღებული ბიჭი რომ ეცა სრულიად მოულოდნელად და მისი სიბეებზე ჩაყვანა სცადეს საერთოდ შეიშლა ბიჭი ამაზე, მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა ურეაქციო ბიჭებს
-მარიამს ის ხომ ძალიან პატარაა, ის ხომ უდანაშაულოა, გთხოვ ჩემს გამო მას ნუ დასჯი, ამას ნუ გააკეთებ-ყვიროდა გაცოფებული ბიჭი და არ წყვეტდა წინააღმდეგობის გაწევას დაცბპვის ისახური ბიჭებისთვის.
მარიამი იქვე კედელთან ჩაიკეცა და მოთქმით ატირდა. ამ გადაწყვეტილების მიღება ისედაც უჭირდა და ახლა როცა ლევანმაც გაიგო და ასე გაგიჟდა უფრო გაუჭირდა სწორი გადაწყვეტილების მიღება.
რამდენიმე საათი იდგა წვიმაში ლევანი საავადმყოფოს შესასვლელთან, სრულიად ურეაქციო და ცარიელი...ეგონა რომ მარიამი გამოვიდოდა,მეგონა ჩაეხუტებოდა ეტყოდა რომ ვერ შეძლო, მაგრამ არა... მარიამი არ ჩანდა...
სახლში განადგურებული დაბრუნდა ლევანი,მიმდენად ცუდად იყო, იმდენად არეული იყო, იმდენად გაღიზიანებული, იმდენად გაგიჟებული რომ კითხვის დასმაც ვერ გაბედეს მისთვის თამუნამ და ანიმ, არ გაჰკვირვებიათ პირველი შოკის მერე გონს მოსულმა სახლში რომ ყველაფერი დალეწა... მაგრამ ამანაც რომ ვერ დაამშვიდა, ვერ დააშოშმინა, ვერ დააწყნარა, ვერ მოუშუშა მარიამისგან მიყენებული ჭრილობები, კარადას ეცა, ვისკის ბოთლი გამოიღო გახსნა და ერთი მოყუდებით დაცალა ფაქტიურად, მაგრამ გულის ტკივილი ამანაც ვერ გაანელა,სულ ოდნავადაც ვერ გაანელა, ამიტომ საძინებელში ავიდა ნელა შეაღო ოთახის კარი და იგრძნო წამის მეასედში როგორ გაეყინა სისხლი ძარღვებში იმისნგააზრებაზე რომ ახლა მართლა სამუდამოდ დაკარგა მარიამი,მეტკინა საშინლად ეტკინა გული, კედლს მიეყრდნო ძალა წართმელი და იატაკისკენ დაცურდა ისე როგორც ეს მარიამმა იცოდა... თითქოს ახლა, მხოლოდ ახლა ესმოდა მისი... თითქოს ახლა სტკიოდა ის ტკივილი რაც მარიამს სტკიოდა ხოლმე ასეთი ქცევის დროს.
განქორწინების საბუთების მისვლის მერე კიდევ უფრო გაგიჟდა ლევანი, სახლში თუ რამ მთელი ჰქონდათ დარჩენილი ისიც დალეწა გამწარებულმა
-ლევან გთხოოვ-ატირდა თამუნა-ძალიან გთხოოვ ასე ნუ იქცევი
-თავი დაანებე გაგიჟდეს-ასე უფრო მოახერხებს დამშვიდებას-სევდიანი თვალებით გახედა ირაკლიმ შვილს
-ხომ ამბობდა ბავში რომ მოიშორა მარიამმა მისი დანახვაც აღარ მინდაო? ასე რატომ გაგიჟდა ახლა?-ახედა ატირებულმა ქალმა ქმარს
-დრო სჭირდება რომ ამ ყველაფერს შეეგუოს... ყველაფერი დაკარგა... თავზე ჩამოენგრა სამყარო...ასე მარტივი ხომ არაა რეალობას რომ თვალი გაუსწოროს? და მერე შეეგუოს
-მგონია რომ ამდენი სმისგან ჭკუიდან გადავა ეს არანორმალური
-თავი დაანებე-მეთქი სხვანაირად უბრალოდ შეიშლება მართლა
-გული მიკვდება ასეთ მდგომარეობაში რომ ვხედავ
-მეც... მაგრამ ეს ყველაფერი თავად გამოიწვია და მან ეს კარგად იცის-გახედა სახე მონგრეულ შვილს რომელიც ვისკის ბოთლს ცლიდა
-რატომღაც მეგონა რომ შერიგდებოდნენ... ბოლოს ისე დალაგდა მათი ურთიერთობა -მაინც ვერ იკავებდა ცრემლებს თამუნა
-მარიამს ეშინოდა ალბათ
-ჰო ეშინოდა, ძალიან ეშინოდა ისევ იგივე მდგომარეობაში არ აღმოჩენილიყვნენ... მაგრამ ბავშვი ღმერთო... ის ხომ ყველაზე უდანაშაულო იყო... ვერ ვადანაშაულებ მარიამს ამ კონკრეტულ სიტუაციაში, მაგრამ სული მტკივა მის გამოც და ლევანის გამოც...
-საგარეჯოში უკვე გაყიდეს სახლი?
-ჰო...მართამ მითხრა რომ გაყიდეს...
-რატომ მოიქცა ასე მარიამი?-ჩაფიქრდა ირაკლი-იმ ამბების მერე ლევანს ისედაც არ უნდოდა მისი ნახვადა საგარეჯოსკენ არც კი გაუხედია
-ალბათ მაინც ეშინოდა, ოდესმე გაგიჟებული ლევანი თავზე არ დასდგომოდა... არ ვიცი-მხრები აიჩეჩა ქალმა და დივანზე უკვე უგონოდ მთვრალ ბიჭს პლედი დააფარა
-მარიამმა კარგად იცის ლევანის ხასიათი... კარგად იცოდა რომ ასეთ რამეს არ იზავდა თამუ-რაღაც ეჭვები ღრღნიდა კაცს -იცის რომ შეშლილი მანიაკი არაა და სახლში მივარდნას არ დაუწყებდათ ლევანი, მითუმეტეს ნიცას თვალწინ...
-მართამ მითხრა რომ მარიამი ასე ლევანის გამო მოიქცა, თქვა ღელავსო... არ უნდა რომ რამე მოხდეს მათ შორისო
-რაღა უნდა მოხდეს? ბავშვზე უარი თქვა, განქორწინების საბუთები გამოგზავნა, სახლი გაყიდა და გადაიხვეწა...
-ნეტავ პატარა გაეჩინა, ლევანი სიხარულისგან ალბათ შეიშლებოდა-დანანებით თქვა ქალმა, შვილს თავზე აკოცა და მოსაღებში შუქი ჩააქრო.
ერთმანეთს მიჰყვებოდა უსახური წამები წუთები სათები და დღეები... არაფერი იცვლებოდა... ლევანი ერთ მდგომარეოაში იყო გაჩხირული... სვამდა იძინებდა, იღვიძებდა ისევ სვამდა და ასე დაუსრულებლად. ყოფილი ცოლის ძებნა არც კი უცდია, მისთვის იმ საავადმყოფოს კართან დასრულდა მისი და მარიამის ოთხ წლიანი უაზრო სიყვარულის ისტორია... რომელმაც ორივეს მხოლოდ ტკივილი მიაყენა და სიცარიელე დაუტოვა გულში.
მარიამისათვის რთული გადასაწყვეტი არ აღმოჩნდა მომაკვდავ მამასთან მისვლა საავადმყოფოს საზიზღრად თეთრ, წამლების სუნით გაჟღენთილ პალატაში, რომელშიც მწოლიარე კაცი ყოველ დღე შეიგრძნობდა მარტოობის სიმწარეს
-შენ... მოხვედი-დაუჩურჩულა მისავათებულმა კაცმა, რომელსაც ერთნაირად უჭორდა უკვე მეტყველება, აზროვნება და მხედველობა, აკანკალებული გოგონა ადგილზე გაიყინა და ნაბიჯის წადგმაც კი ვერ შეძლო წინ ისე იმოქმედა მასზე ნანახმა - მე შენ გელოდი...ყოველ დღე გელოდი მარიამ-უთხრა გამშრალი პირით და ხმა ჩაჯწყდა როცა ძალა მოიკრიბა განაგრძო-შენგან განსხვაბაებით მე ვიცოდი, რომ მოხვიდოდი და მოუთმენლად ველოდი ჩვენს შეხვედრას შვილო-მარიამმა არაფერი უპასუხა თუმცა მისგან დაძახებულმა შვილომ გული კიდევ უფრო ატკინა -ვიცი რომ ძალიან გვიანია... ვიცი რომ გატკინე... იმედები გაგიცრუე... ბავშვობა მოგპარე... წაგართვი იმედი... მაგრამ მაინც მინდა რომ მაპატიო...
-გპატიობ-დაიჩურჩულა კარგა ხნის სიჩუმის მერე გოგონამ
-მადლობა... მადლობა...-აღმოხდა კაცს -იმიტომ რომ მე...-რაღაცის თქმა უნდოდა კაცს მაგრამ სიკვდილა უფლება არ მისცა... აქ კიდევ ერთხელ განადგურდა მარიამი... აქ კიდევ ერთხელ დაიშალა ნაწილებად....
სასამართლოს მიერ დადგენილი წესებით , ნიცა შაბათ-კვირას მამასთან ატარებდა, თამუნა ძალიან ბედნიერი იყო ამ დღეებში, რადგან ლევანი წვეთს არ სვამდა და მთელს დღეებს ნიცასთა ერთად ატარებდა...ბავშვი ირაკლის მოჰყავდა ხოლმე მართასგან, ქალი ყოველთვის თბილისში ხვდებოდა კაცს ვაკის პარკთან... ირაკლის რა თქმა უნდა თავისუფლად შეეძლო გაერკვია სად ცხოვრობდნენ, მაგრამ თავს არ იწუხებდა ყოფილი დაუნახავი რძლის გამო... ლევანს მარიამზე ფიქრი სულ ტანჯავდა, არაერთხელ იფიქრა მოეძებნა და ენახა, მაგრამ ძალა არ ჰყოფნიდა.. რადგან ვერ ხვდებოდა ახლა იმ ყვეაფრის მერე რაც ერთმანეთს გადაატანინე, უფრო უყვარდა თუ სძულდა თუმცა ერთ დღეს, სრულაიდ მოულოდნელად ნიცას ნათქვამმა რამდენიმე სიტყვამ ლევანის ცხოვრები თავდაყირა დააყენა
-მამიკო იცი დედიკო სულ შოკოლადებს ჭამს, აი ამხელა მუცელი აქვს-ხელით აჩვენა სიცილით, ლევანმა ჯერ ყურადღება არ მიაქცია, შოკოლადის კარაქით პირ მოთხუპნულ ნიცას სიტყვებს და მერე რომ გააცნობიერა რა თქვა პატარამ ბედნიერების გიჟურიტალღა მათელი ძალით შეასკდა მის დაბნეულ გონებას
-რა თქვიი მამიკო