უსასრულო, უკიდეგანო, უსაზღვრო, დაუოკებელი ზიზღის თვალებით უყურებდნენ ერთმანეთს დამნაშავე და მსხვერპლი
-აუცილებლად გადაგიხდი სამაგიოროს ამ დამცირებისთვის, მხოლოდ იმიტომ ვიცოცხლებ რომ შენი ფასი აი აქ ამ მუჭაში მოქცეულ ფულის ნაგლეჯებამდე დავიყვანო!-უთხრა ხმა აკანკალებულმა გოგონამ და თავისდა უნებურად გადმოდენილი სიმწრის ცრემლები მაჯით მოიწმინდა, ნელა მიტრიალდა და გასასველელისკენ წავიდა
-თათია-გამაყრუებელი სიჩუმე ალექისი ხმამ გაკვეთა რომელიც ისეთი შეუვალი, უხეში და ცინიკური აღარ იყო როგორც წამების წინ -ეს სამართლიანი შურისძიება იყო-გოგონას დაძაბულ სმენას მიწვდა ბიჭის ჩამწყდარი ხმა
-შენ მე უსანამრთლოდ მომექეცი და შენ ეს კარგად იცი-არ მიტრიალებულა მისკენ, თათია ისე უთხრა და რკინის მძიმე კარი გააღო აკანკალებული ხელებით
-ასე არაა! თქვენ ყველამ ეს დაიმსახურეთ
-მეცოდები-ალექსისკენ მიიხედა ზიზღით გოგონამ და დანისლული თაფლისფერი სფეროები გაუშტერა მის ჩაწითლებულ არეულ ჭაობისფერ თვალებს-საცოდავი ხარ, იმდენად საცოდავი რომ შენს მიმართ უკვე სიბრალურის გარდა სხვა გრძნობას უბრალოდ ვეღარ განვიცდი -თათია სახლიდან გავიდა, კარი გამეტებით გაიჯახუნა, მომლოდინე ტაქსიში ჩაჯდა და მოწოლ ცრემლებს უფლება მისცა გადმოდენილიყვნენ გაფითრებულ ღაწვებზე
-სად მიგიყვანოთ?-ჰკითხა შეწუხებული ხმით კაცმა
-საად?-კითხვა შეუბრუნა გოგონამ და უარესი დაემართა როცა გააცნობიერა რომ წასასვლელი არსად ჰქონდა... მისი ცხოვრების გზა უბრალოდ არსაით მიდიოდა... რეალურად ხომ მას არც ოჯახი ჰქონდა, არც სახლი და არც მშობლები ჰყავდა
-თბილისში წაგიყვანოთ?-ჰკითხა ხმადაბალი ტონით კაცმა და სარკიდან გახედა სახე წაშლილ გოგონას
-თბილისში?-შეიცხადა თათიამ და თითქოს ახლახანს მოვიდა გონს -კი მაგრამ ხლა სად ვართ?- იკითხა ინტერესით და თვალი მოავლო უცხო გარემოს
-ყაზბეგში-გაისმა კაცის უცნაურად ჟღერადი ხმა
-ყაზბეგში?-შეიცხადა გოგონამ და ხელახლა გადაუარა სევდის და ტკივილის ძლიერმა ტალღამ
-გამოძახებაში მითითებული იყო თბილისი... და იქ წაგიყვანოთ თუ არა?-ისევ სარკიდან გახედა დაბნეულმა კაცმა, ხელახლა ატირებულ გოგონას
-რა მზრუნველია-ჩაილაპარაკა თავისთვის და სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა სახეზე თათიას-დიახ თბილისში-უთხრა პასუხის მომლოდინე კაცს და თვალები დახუჭა -შეიძლება გკითხოთ რომელი საათია?
-შვიდი არაა ჯერ
-დილაა თუ საღამო?-ისეთი დაბნეული იყო გადატანილი ამბების გამო თათია რომ გრძნობების და ემოციების გარდა დროშიც დაიკარგა
-დილაა, იმიტომაა ასეთი სუსხი
-გასაგებია მადლობა-მშვიდად უთხრა გოგონამ და თვალები დახუჭა, მთელი გზა მხოლოდ იმას ფიქრობდა სად წასულიყო, ვისთან მისულიყო, რა გაეკეთებინა, როგორ გაეგრძელებინა ცხოვრება მარტოს, რადგან ზუსტად იცოდა რომ ლიკა და ზაზა ამ თავხედობას არასოდეს აპატიებდნენ და მეტიც სრულიად გულგრილად მიუხურავდნენ სახლის კარს ცხვირწინ... ირინასთან თავად არ წავიდოდა რადგან იცოდა ისიც კი ვერ გაუგებდა... და რომც გაეგო თავად არ ეყოფოდა ძალა თვალებში ჩაეხედა მისთვის მაშინ როცა ათასჯერ გააფრთხილა მამაშენის მოსისხლე მტერს არ ენდოვო! ბაჩო? ის თავად მამის შესანახი იყო ორსული ცოლით, მას რა შეეძლო? არც არაფერი... თან მას შემდეგ რაც გააკეთა საეჭვო იყო მშვიდად და გულგრილად შეხვედროდა ის მისი დის ასეთ თავხედობას! ისევ ცრემლები მოეძალა თათიას, ისევ ატირდა, ისევ სასოწარკვეთილებამ მოიცვა მისი დახშული გონება, რადგან ზუსტად იცოდა რომ ვერავინ შეძლებდა მის გაგებას... ან უბრალოდ არ გაუგებდა! მან ხომ გააზრებულად დაუშვა ეს ცხოვრებისეული ყველაზე მწარე და ტკბილი შეცდომა.
ალექსანდრე დიდხანს, ძალიან დიდხანს იდგა ერთ ადგილზე მიყინულივით და თვალს არ აშორებდა საძინებლის ღია კარიდან გამოჩენილი, არეულ საწოლს კიდეს, რომელზეც რამდენიმე წუთის წინ თათიას სხეულს დაეუფლა, რის შემგეცა მიისაკუთრა მისი ღირსებაც და ღირებულებებიც რომლებიც მერე დაუნდობლად ფეხქვეშ გათელა... შეეზიზღა საკუთარი თავი ალექს, საშინლად შეეზიზღა , რადაგან ყველაზე კარგად სწორედ მან იცოდა რამდენად მართალი და უდანაშაულო იყო თათია წარსულის ცოდვებში, ვეღარ გაუძლო საკუთარი თავის სიძულვილს, ამიტომ გიჟივით გავარდა სამზარეულოში კარადა გამოაღო წითელი ღვინის ბოთლი გამოიღო, წვალებით გახსნა აკანაკალებული ხელებით და მაშინვე მოიყიდა, იქამდე სვამდა სანამ გონება არ დაებინდა, მაგრამ დალევამაც ვერ უშველა, ვერ გაუნელა დანაშაულის მძაფრი შეგრძნება, მითუმეტეს ვერ დაავიწყა, ამიტომ დანაშაულის ადგილას დაბრუნდა, ღვინს ახალი გაუხსნელი ბოთლით ხელში იქვე კედელთან ჩაიკეცა და უცნაური მზერით მიაჩერდა ზეწარზე შერჩენილ წითელ ლაქას, უნდოდა, ძალიან უნდოდა რომ ფეხზე ამდგარიყო და გაქცეულიყო აქედან, ამ სახლიდან, ამ ქალაქიდან, ქვეყნიდან, დაევიწყებინა ყველა და ყველაფერი განსაკუთრებით კი თათია მაგრამ იცოდა, იცოდა რომ საკუთარ თავს, დანაშაულის მძიმე შეგრძნებას და სინანულს ვერსადროს ვერსად ვერ გაექცეოდა და ვერ დაემალებოდა! ამიტომ ბოთლი გახსნა და მოიყიდა ნახევრამდე ჩაცალა და ასე სცადა იმ ტვირთისგან დროებით გათავისუფლება რომელიც საკუთარ თავს აჰკიდა შურისძიების უაზრო დაუოკებელი სურვილისთვის. კარგა ხანს დაჰყურებდა იატაკს არეული თვალებით და ბოლოს მზერა ისევ საწოლისაკენ გაეცქა... თათია გაახსენდა, მოცახცახე, შეშინებული დაბნეული და სურვილით თვალებ ათებული პატარა სულელი გოგონა რომელიც მის ყოველ შეხებაზე, კოცნაზე და ბიძგზე შეშინებული კრთებოდა, სუნთქვა შეეკრა ალექსანდრეს იმ წუთების გახსენებისას და მწველმა ტკივილმა სასიამოვნოდ დაურბინა მთელს სხეულში, იმის მიუხედავად რომ თათია გაანდაგურა, მასთან ერთად თავიც გაინადგურა, ყველაფერი დაანგრია გარს შემო მაინც უცნაური ბედნიერები განცდა ჰქონდა, სადღაც გულის სიღრმეში სულ უნდოდა რომ ეს მომხდარიყო, სულ უნდოდა რომ ზედმეტად შეხებოდა, დაუფლებოდა მის სხეულის ყველ ნაწილს, შეეგრძნო მის ნაზი კანის სურნელი და სიტკბოება, სულ უნდოდა თავი დაეკარგა მის სხეულზე მოთარეშე ტუჩებით, თითები დაეტარებინა მის გლუვ და სრიალა კანზე, თათიაზე ფიქრმა ლამის შეშალა, იმდენად აირია, იმდენად დაიბნა და გაბრუვდა მასზე ფიქრით რომ თავადაც ვერ მიხვდა რატომ გამოვიდა წყობრიდან, რატომ დაკარგა თავზე და გრძნობებზე ერთდროული კონტროლი, რატომ გრძნობდა ახლაც ამ წამს მის გრილ, ცივ და ნაზ სურნელს ცხვირში
-ვიცოდი რომ აქ იქნებოდი-ჩაესმა ბექას ხმა სადღაც შორიდან, მისკენ არ მიუხედია ისე მოიყიდა სასმლის ბოთლი და ლამის ბოლომდე ჩაცალა
-ცუდად ვარ-ახედა თავზე წამომდგარ ბიჭს სასმლისგან ჩაწითლებული თვალებით და კიდევ მოიყუდა ბოთლი
-მე შენ გააგფრთხილე სურვილი გრძნობებად არ გექცეს-მეთქი გახსოვს?-მასთან ახლოს ჩაიმუხლა სევდიანი სახით ბექა და მზერა გაუსწორა სახე მონგრეულ მეგობარს
-გგონია რომ შემიყვარდა?-ცინიკურად ჰკითხა ალექსმა და საბოლოოდ გამოსცალა ბოთლი
-თუ ასეა რაა მაშინ რატომ ხარ ასეთ მდგომარეობაში შეგიძლია ამიხსნა?-გაბრაზდა ბექა მის ცინიზმზე
-არ ვიცი-მხერები აიჩეჩა ბიჭმა და საწოლს გახედა
-იცი მაგრამ გეშინია საკუთარ თავს რომ გამოუტყდე გრძნობებში-გაუბრაზდა ბექა
-ის ზაზას შვილია, ზაზა ასათიანის! იმ კაცის შვილია რომელმაც ცხოვრება გაგვინადგურა მეც და ჩემს ოჯახსაც, მე მის შვილს არასდროს შევიყვარებ
-მაგრამ მაინც გტკივა თათია-შეეწინააღმდეგა ბექა
-ჰო მტკივა, ძალიან მტკივა, მაგრამ არ მიყვარს, ვერ მეყვარება, არ უნდა მიყვარდეს-უცნაური ტონით წარმოსთქვა ბიჭმა, თითქოს საკუთარ თავს არწმუნებდა გრძნობების არარსებობაში
-წამო დავლიოთ-ბექა ფეხზე წამოდგა და ალექსიც ააყენა, ისე გავიდა ოთხიდან რომ საწოლისთვის არცერთხელ შეუხედავს, რაღაცნაირად მასაც ეტკინა თათია, რადგან მასზე პატარა და ჰყავდა ბელგიაში და ლილე... მისთვის ამ ქვეყნად ყველაზე საყვარელი, სასურველი და საოცნებო გოგონა ხომ ზუსტად თათიას ტოლი იყო, მასავით იმედებით და ოცნენებით სავსე, ჰოდა ვერ წარმოედგინა რომ რომ შეიძლებოდა ოდესმე მას, ან ვინმე სხვას ასე ეტკინა მისთვის, ასე გაემეტებინა ასე დაემცირებინა, ასე გაენადგურებინა... ცდილობდა გაეგო ალექსისთვის მაგრამ უჭირდა ძალიან უჭირდა ახლა ამ კონკრეტულ მომენტში მხარში დასდგომოდა მეგობარს, თუმცა გვერდზე გაწია თავისი შეხედულებები და მეგობრობის ხათრით მასთან ერთად გონების დაკარგვამდე დალია.
თბილისში დაბრუნებამ იმაზე მეტად ატკინა თათიას ვიდრე წარმოედგინა, ახლა უფრო მძაფრად განიცდიდა დანაშაულის სიმძინეს და დაშვებული შეცდომის აღმატებულ ხარისხებს.
-სად მიგიყვანოთ?-გაისმა მისი ტანჯვის ყურებით შეწუხებული კაცის ხმა
-არ ვიცი-ატირდა გოგონა
-თუ გინდათ ტელეფონს გათხოვებთ და ვინმეს დაურეკეთ
-დიახ თუ შეიძლება-ბევრი ფიქრის მერე თათიამ გაბედა და ბაჩოს დაურეკა
-დიახ? -გაისმა ბიჭის დაძაბული ხმა
-მე ვარ-ამოილუღლუღა გოგონამ და მოწოლილ ვრემლებს მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა
-სად ჯანდაბაში ხარ-ჩაყვირა ბაჩომ
-ირინას კორპუსთან ვარ ტაქსით
-დამელოდე მალე მოვალ-დაუღრინა ბიჭმა და ისე რომ არაფერი უთქვამს გააფთრებული მშობლებისთვის სახლიდან წამოვიდა, გზიდან დაურეკა მამას და უთხრა თათია დაბრუნდა
-თვალით არ დამენახოს თორემ მოვკლავ, ჩემი ხელით დავახრჩობ-იმხელა ხმაზე დაიღრიალა კაცმა რომ ბაჩომ უმალ გაუთიშა და საერთოდ გამორთო ტელეფონი, როცა როგორც იქნა მიაღწია ირინას კორპუსამდე, აღელვებული გადავიდა მანქანიდან ტაქსის ფული გადაუხადა სახე წაშლილ გოგონას და გაბრაზებული სახით მიაჩერდა -კარგათ გაერთეთ შენ და ალექსი?
-გთხოვ-თავი დახარა თათიამ და გადმოდენილი ცრემლები მაჯით მოიწმინდა
-ის მიიღე რაც გინდოდა, დღეიდან ირინასთან იცხოვრებ, ზაზას შენი დანახვაც კი არ უნდა
-ალბათ შენც გეზიზღები-უცნაური მზერით ახედა ძმას
-უფრო სწორი სიტყვაა შეცოდება,მეცოდები იმიტომ რომ იმ ნაბ.ჭვარს თავი გამოაყენებინე გაასულელებინე და დაამცირებინე! -თათიას მის სიტყვებზე სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა სახეზე რადგან წამოსვლის წინ ალექსაც ზუსტად იგივე უთხრა -წამოდი რად დგეხარ-სადარბაზოსკენ წავიდა გაღიზიანებული ბიჭი
-არასდროს მაპატიებთ ხომ ასეა?
-შენ თუ აპატიებ ამხელა ტკივილს, ამხელა დამცირება და შეურაცხყოფას საკუთარ თავს, მე პირადად უპრობლემოდ გაპატიებ რადგან ჩემთვის არაფერი დაგიშავებია ამ უაზრო სიჯიუტით, მხოლოდ შენს თავს დაუშავე...მხოლოდ შენი ფსიქიკა შეარყიე და მხოლოდ შენი მომავალი გაინადგურე
-ირინა?
-ირინა? ირინა ეცდება გაგიგოს, მისი ნუ გეშინია
-არ მეშინია უბრალოდ... გამიჭირდება მისთვის თვალის გასწორება
-შენ გააზრებულად დაუშვი საბედისწრო შეცდომა ! ასე რომ შესაძლო მძიმე შედეგებისთვის მზას უნდა იყო-მიახალა ბიჭმა და სახლში ავიდა.
ირინასვის ეს ყველაფერი იმაზე მძიმე გადასატანი აღმოჩნდა ვიდრე თავად მას წარმოედგინა, თუმცა შვილიშვილთან არ იმჩნევდა და გულგრილი დამოკიდებულებით ცდილობდა თავი აერიდებინა იმ პრობლემების სიღრმეებისთვის რასაც უეჭველად იცოდა რომ თათიას და ალექსის ეს ერთღამიანი ურთიერთობა თავისთავად მოიტანდა მათ ცხოვრებაში და მართალიც აღმოჩნდა.
ყველაზე უცნაური და თვალში საცემი რაც იყო იმ ღამის მერე გახლდათ ის, რომ ყოველ დილით სახლის კართან ხვდებოდათ ყვავილები ქალებს, მართალია ირინამაც და თათიამაც კარგად იცოდენენ ამას ვინ და რატომ აკეთებდა მაგრამ არცერთი არ იმჩნევდა, თუმცა ამ პროცესმა სისტემატიური ხასითი რომ მიიღო ირინა აღელდა
-უნდა წავიდე და დაველაპარაკო იმ თავხედ ბიჭს
-გთხოვ არ გინდა-შეეხვეწა თათია -ასე განზრახ იქცევა
-რა უფლებით გიგზავნის ყვავილებს მას მერე რაც ჩაიდინა?-აფეთქდა ირინა
-ალბათ უნდა რომ თავი უფრო საშინელ ადამიანად მაგრძნობინოს
-საკმარისია-ირინამ ხელი წამოავლო ახალ თაიგულს ძველ თაიგუბთან ერთად და პარკში ჩაყარა და იყვირა -უნდა წავიღო და თავზე დავაყარო
-გთხოვ არ გინდა-უკან მიჰყვა თათია გაავებულ ქალს რომელმაც არაფრის დიდებით არ მოუსმინა შვილიშვილს და ალექსანდრეს პირდაპირ ოფისში მიაკითხა ტაქსით, დაუკაკუნებლად შევარდა მის კაბინეტში და ფაქტიურად თავზე დააყარა შვიდი თაიგული
-რამდენს ბედავ!-უყვირა ბოლო ხმაზე და მომღიმარი ბექას სახე დააიგნორა -თავი ვინ გგონია ყვავილებს რომ უგზავნი თათიას!
-მე არაფერს...-დაიწყო ბიჭმა უცნაური ხმით
-აღარ გაბედო ყვავილების კიდევ ერთხელ გამოგზავნა! -მკაცრად უთხრა
-ქალბატონო ირინა-დაიწყო ალექსმა მშვიდი ტონით და მაგიდაზე დაყრილი თაიგულები მშვიდად გასწია გვერდზე -მე არ ვიგზავნი თათიას თაიგულებს ასე რომ მისამართი შეგეშალათ, ვიცი რომ ყვევილებზე ალერგია აქვს
-რაა?-აღმოხდა გაოგნებულ ქალს და ძალიან ეუხერხულა მოწყობილი სკანდალი სულელური ყვავილების გამო
-აშკარად თქვენ გიგზავნიან-დაამატა ალექსმა ირინიული ღიმილით -რადგან სულ თეთრი ვარდებია და როგორც მახსოვს თათიასგან თქვენ ძალიან გიყვართ თეთრი ვარდები-მის ამ სიტყვებზე ქალმა გაოცებისგან პირი დააღო და საჩხუბრად გამზადებული ისე დაიბნა რომ სათქმელი სიტყვებიც კი დაეფანტა
-ახლა გავგიჟდები-მარტო ამის თქმა მოახერხა ქალმა და გიჟივით გავარდა კაბინეტიდან, ალექსმა და ბექამ კი ისტერიული სიცილი დაიწყეს
-შეშლილების ოჯახი-ძლივს ამოთქვა ალექსმა
-მადლობა თქვი იმ ღამის მერე , რომ მოგვივარდა გაცოფებული ირინა სახლში და არ აგვკუწა
-ჰო ეს ლიკაზე უარესია-დაეთანხამ ალექსი და ცინიკურად გაეცინა