***
წარმოდგენა არ მაქვს, რამდენ ხანს ვიყავი უგონოდ - თუმცა თვალების გახელა, არასოდეს ყოფილა ასეთი რთული. განათებიდან მომავალი სინათლე, პირდაპირ სახეში მცემს და მაიძულებს, თვალი ავარიდო. ხელს, ფრთხილად ვადებ მიწას და მხოლოდ ახლა ვგრძნობ, თმაზე შეხებას. დენდარტყმულივით ვტრიალდები და მაშინვე გიორგის გაყინულ მზერას ვეჩეხები. ნელ-ნელა, ყველაფერი მიმდევრობით მახსენდება და თითქოს, ის ემოციები ისევ თავიდან მივლის სხეულში. წარმოდგენა არ მაქვს, როდის მოვიდა გონს, ან მე როდის აღმოვჩნდი მის მუხლებზე..
სუსტად ახველებს და მხოლოდ ახლა ვამჩნევ, მის თითებსშორის მოქცეულ სიგარეტს.
- გაფრენაზე გიოცნებია? -იმდენად მოულოდნელად მეკითხება, ინსტიქტურად, შინაგანად ვხტები.
- შენ იცი. -ხმადაბლა ვპასუხობ და ნელა ვიწევი.
- იცი, ცისია.. სიახლოვეს, ერთი ცუდი თვისება აქვს -ნელა მიაქვს სიგარეტი მოსაქაჩად და მხოლოდ წამით ეხება. -გადამდებია.. ადამიანს, რომელსაც ეხები, შეიძლება გადაგედოს..
- პირდაპირ. - წარბებს ვკრავ. ეღიმება და ეს, კიდევ სულ სხვა ღიმილია.
ისევ სიგარეტიან ხელს სწევს, ოღონდ, ამჯერად ჩემი მიმართულებით. სახეზე ჩამოშლილ თმას, ყურზე მიწევს და მთლიანად მახვევს მის კვამლში.
- ეწევი? -ახლა, ტუჩებთან მოაქვს სიგარეტი და მეც, მთელი ძალით ვუკრავ ხელს.
- მოაშორე!
ეცინება. ახლა, ცინიკურად. მერე, წამსვე სერიოზულდება და ისევ იმ თვალებით მიყურებს, მე რომ საშინლად მეშინია.
ცივად მაჟრჟოლებს.
ისევ მიახლოვდება და ახლა, კეფაში მიცურებს თავისუფალ ხელს.
- შემომხედე.
ინსტიქტურად ვასრულებ.
- მე, ცუდი ადამიანი ვარ. საშინელი. ჩემთან სიახლოვე, არაფერს მოგიტანს იმის გარდა, რომ გადაგედება. თავი უნდა დამანებო. შენ, შენი ცხოვრება გაქვს. მე, ჩემი. მე შენსაში არ ვერევი და არც შენ უნდა ჩაერიო ჩემსაში. გასაგებად გეუბნები?
- ცუდი არ ხარ და არც ჭაობში არ ხარ. დახმარება შემიძლია. უბრალოდ, შენამდე უნდა მომიშვა.
- არ მინდა. არ მ ი ნ დ ა. -დამარცვლითაც მიმეორებს და უფრო დაჟინებით მაცქერდება თვალებში.
ვგრძნობ, როგორ ეჭიმება ყველა ძარღვი სახეზე და როგორ უხშირდება სუნთქვა.
- ასე ნუ იქცევი..
- შენი საქმე არაა, მე როგორ მოვიქცევი.
- თუ მასეა, არც შენი საქმე არ იყო, მე გადავხტებოდი თუ არა! - უნებურად ვუწევ ტონს.
- სხვადასხვაა.
- არაა! შენც თავს იკლავ ამ წყეული რაღაცით! -ხელებით ვუწყებ ძებნას შპრიცს, თუმცა ვეღარსად ვპოულობ. მაშინვე მაჯაში მავლებს ხელს და ძლიერად მიჭერს.
- გამიშვი, რას აკეთებ?!
- წადი, ჩემი ცხოვრებიდან.
- არა!
- ნუ ყვირი! -თვითონაც უწევს ტონს.
- არ მოგცემ უფლებას, თავი დაიღუპო!
- შენ არავინ გეკითხება! არავინ არ ხარ, გესმის?! არავინ!
- ხელი გამიშვი, მტკივა!
- გეტკინოს!
- გამიშვი, ცხოველივით ნუ იქცევი!
- ასეთი ვარ, ასეთს მიცნობდე!
- არ ხარ!
- ვარ! ვარ, ამის დედაც შევე*ი! -ძლიერად მკრავს ხელს და მაშინვე დგება.
ხელს, გატეხილ მინის ბოთლს ვარტყამ და მაშინვე მწვავე ტკივილი მეწყება. ვგრძნობ, როგორ მომდის კანიდან ბლანტი სითხე, თუმცა შეხედვას ვერაფრით ვახერხებ.
- ჯანდაბა! -მაშინვე ჩემს წინ იმუხლება გიორგი და ხელს მაწევინებს. -რა გამაკეთებინე, ამის დედაც მოვტ*ან!
- ასე იგი, რომ მტკივა, არ გაღელვებს არა? - ვცდილობ, გავიღიმო, თუმცა წარმოდგენა არ მაქვს, რამდენად გამომდის. მხოლოდ წამიერად, ალმაცერად მავლებს თვალს და მერე, წამებში მიყვანს ხელში.
- რაშვები, დამსვი!
- მოკეტე!
- იდიოტო, სიტყვები შეარჩიე!
- ხმა - მეთქი, გოგო!
- შენი გოგო არ ვარ მე!
- გაჩუმდი - მეთქი, აქ დაგაგდებ იცოდე!
- რამდენის უფლებას აძლევ თავს? სად მიგყავარ, ჯანდაბა, გამიშვი!-ისე ვიწყებ ფართხალს, გეგონება რამე შემიძლია. წარმოდგენა არ მაქვს, ასე წამებში როგორ მოახერხა საავადმყოფოს შესასვლელთან გაჩენა, მაგრამ ფაქტი სახეზეა.
- უკაცრავად, დამეხმარეთ ერთი წუთით.
***
ხელის გადახვევის პროცესმა, მშვიდად ჩაიარა. ხმაც კი არ ამოუღია არავის. ნელა, აუჩქარებლად აკეთებდა თავის საქმეს მორიგე ექიმი და თითქოს არც კი სუნთქავდა.
მხოლოდ რამდენიმე წუთს დარჩა გიორგი და რომ დარწმუნდა, კარგად ვიყავი, ისე უცებ გაქრა, გააზრებაც ვერ მოვასწარი. სიმართლე რომ ვთქვა, არაფრის და მითუმეტეს გაკიდების და მისი მოძებნის თავი არ მქონდა. არც ახლა მაქვს. ძლივს ვდგები ფეხზე და ცალი ხელით ვცდილობ თმის შეკვრას. უფრო ვცოდვილობ.
ზუსტად იმ წამს შემოდის ექთანი და მხოლოდ წამიერად მავლებს თვალს.
- ხომ არ დაგეხმაროთ? ან, რამე ხომ არ გჭორდებათ?
- არა, მადლობა. კარგად ვარ.
- ბატონი გიორგი ახლახანს წავიდა. ვერც შევაჩერე, ცოტა უცნაურად გამოიყურებოდა.
ოდნავ ვკრავ წარბებს. მე, საერთოდ მეგონა რომ უკვე დიდი ხნის წასული იყო. მიკვირს. მაგრამ ამაზე უფრო ის მიკვირს, ექთანი რომ სახელით მოიხსენიებს.
- გიორგის იცნობთ?- ვბედავ და ვეკითხები. არ ვიცი რატომ, მაგრამ თითქოს პასუხის მოსმენისაც მეშინია.
ოდნავ ეცვლება სახე. ხელთათმანებს გვერდით დებს და ღრმად სუნთქავს.
- დიახ, ვინ არ იცნობს. - ისეთი თვალებით მიყურებს, თითქოს უნდა ვინანო, რომ ვკითხე.
- რას გულისხმობთ? - დარწმუნებული ვარ, სახეზეც მეხატება დაბნეულობა.
- თქვენ რას გულისხმობთ? - კითხვაზე კითხვით მპასუხობს.
- ანუ.. ვერ გავიგე, საიდან იცნობთ და ეს..
- თითქმის, ყველა პაციენტის ახლობელს ვიცნობ, ქალბატონო. განსაკუთრებით, ხშირად ვინც მიდი მოდიან. ბატონი გიორგი კი თითქმის სულ აქაა.. ერთი წუთით არ ტოვებს, ქალბატონ ქეთის. ნამდვილად სამაგალითო ადამიანია. -ოდნავ მიქნევს თავს და კარისკენ, ნელი ნაბიჯებით მიდის.
უარესად ვიბნევი. ქეთი.. ქეთი.. გონება, მხოლოდ ამ სახელს მიმეორებს.
- უკაცრავად. -გასვლამდე, კიდევ ვაწევ სიტყვას. მხოლოდ თავს აბრუნებს.
- ქალბატონი ქეთი, რომელ სართულზეა?
- მეოთხე.
- და პალატა?
- პალატა არა. რეანიმაციაშია. ქეთი ლეჟავა შეგიძლიათ იკითხოთ.
იმ წამს, მართლა ვწყვეტ სუნთქვას. წარმოდგენა არ მაქვს რატომ, მაგრამ ისევ საშინლად მეშინია. გონება, ნელ-ნელა ყველაფრის მიმდევრობით დალაგებას იწყებს. აი თურმე რატომ იყო მთელი დღე აქ..
მართლა ვერ ვხვდები, დაა, ცოლი, დედა თუ ვინ.. მაგრამ იმის გაფიქრებაც კი, რომ მისთვის ძვირფასი ადამიანია, თავისთავად მახსენებს, რატომაც არის თვითონ ამ მდგომარეობაში. ღრმად ვსუნთქავ. ნელა ვაფახულებ თვალებს და ისევ, გაუბედავად მივდივარ კარისკენ..
***
მეოთხე სართულზე, სრული სიჩუმეა. მივდივარ, მაგრამ წარმოდგენა არ მაქვს სად. ჩაბნელებული ფანჯრები და სუსტად განათებული დერეფანი, რაღაც წარმოუდგენელს მმართებს. ხელი მეყინება, მაგრამ სიცივისგან არა. ეს, რაღაც სულ სხვაა.
უკვე, უკან გამობრუნებასაც კი ვფიქრობ, მოულოდნელად რომ გამოდის ერთ-ერთი განყოფილებიდან ექიმი და ვჩერდები. ნელი ნაბიჯებით, აუჩქარებლად მოიწევს წინ და მხოლოდ წამიერად მავლებს თვალს.
- უკაცრავად. -ისევ მე ვაჩერებ.
- დიახ.
- ქეთი ლეჟავა, სად წევს?
სათვალეს იხსნის და თითქოს, უფრო კარგად მაკვირდება.
- თქვენ ვინ ხართ?
- მე..მეგობარი - სხვა, მართლა ვერაფერი მოვიფიქრე.
- მეგობარი? -უკვირს.
- დიახ.. შეიძლება ვნახო?
- მაპატიეთ, შესვლა არ შეიძლება.მითუმეტეს ახლა. -მაჯაზე არსებულ საათზე იყურება.
- ბატონო.. მე.. სიმართლე რომ გითხრათ - ენა მებმის.
- გთხოვთ, ტერიტორია დატოვეთ.
- მაგრამ..
- ქალბატონო, დაბლა ჩაბრძანდით თუ შეიძლება. -ხელსაც მადებს მკლავზე და ვეღარაფერს ვაკეთებ. იძულებით ვემორჩილები და ლიფტან მივყვები. ზუსტად იმ წამს გამოდის მეორე ექიმიც, რამდენიმე ექთანთან ერთად და ჩემთან ერთად მყოფიც, წამში მშორდება. მათკენ მიდის და რაღაცას ეჩურჩულება. ლიფტი მოდის. ხმაზე, კიდევ ერთხელ მიყურებს და რომ რწმუნდება, რომ შევდივარ ისევ მათ უბრუნდება. შიგნით, კიდევ ერთი ექთანი შემოდის და ზუსტად იმ წამს ვხვდები, რაც უნდა ვქნა.
- უკაცრავად..
- დიახ.
- იცით, ჩემს ახლობელთან ვიყავი და ექიმების საუბარს მოვკარი ყური, ქეთი ლეჟავას მდგომარეობა, მართლა უკეთესობისკენ მიდის? შეკითხვა მომერიდა. არადა, მასზეც ვნერვიულობ. საერთოდ, ყველა აქ მყოფზე.. ხშირად მოსვლა რომ მიწევს, თავისთავად ასე თუ ისე, ვიცნობ პაციენტებს..
რამდენიმე წამს უცნაურად მიყურებს და მერე, სუსტად ეღიმება.
- არ ვიცი, ქალბატონო. მსგავსი არაფერი გამიგია, მაგრამ არამგონია სიმართლე იყოს. კომიდან რომ გამოსულიყო, გავიგებდი.
ვშეშდები. სხეულში, უცნაურად მაკანკალებს და ვგრძნობ, როგორ მაწვება თავში რაღაც. არ ვიცი, ვერ ვიტყვი, რომ აქ ამოსვლის შემდეგ, რაიმე ცუდი არ წარმომედგინა, მაგრამ არც ასეთი..
- არ ინერვიულოთ, ყველაფერი კარგად იქნება. - მხარზე მადებს ხელს და თავის მხრივ მამშვიდებს.
თუმცა, მე ისევ არაფერი მესმის..
კარი იღება და კვლავ სუსტად აღწევს დერეფანში მყოფი სინათლე ჩემამდე.
გონს ვეღარაფერს მოვყავარ
და ისევ.. ყველაზე ხმაურიანი სიჩუმე ისადგურებს გონებაში.

***
არ მახსოვს, როგორ მივედი სახლამდე. როგორ დავიძინე, ან.. მერე როგორ გათენდა. რეალურად, ალბათ არც დამიძინია. არ ვიცი, ყოველ შემთხვევაში გონებიდან წამითაც არ გამქრალა მოსმენილი.
გიორგიზე ვფიქრობდი. ქეთიზეც. ახლაც მათზე ვფიქრობ. იმის მიუხედავად, რომ ვიცი ეს ფიქრი მაინც არავის არაფერში დაეხმარება, თავს ვერ ვანებებ.
თითქოს, რაც უფრო ვუღრმავდები მით უფრო ბევრი კარი იხსნება. მით უფრო მითრევს მათკენ. ეს, უკვე ვალდებულება აღარ არის. თუმცა, არც არასოდეს დავლაპარაკებივარ იმიტომ, რომ ვალდებული ვიყავი. უბრალოდ გულით მინდოდა, რომ დავხმარებოდი და ახლაც მინდა. ზუსტად ისე, როგორც იმ დღეს ის..
***
ნიცას, კლასში ვტოვებ და ნანუკა მასწავლებლის ერთ საათიანი მონოლოგის შემდეგ, რომ მისი ბრალი საერთოდ არ იყო ის, რომ ბავშვებს ყურადღება ვერ მიაქცია და კატასთან თამაში, საშიშად არ ჩათვალა უკვე გაბრუებული ვუსმენ. რეალურად, ალბათ ძველი ელენე ერთი კარგად გალანძღავდა, დირექტორის შემდეგ, სამინისტროში მიიტანდა ამ ამბავს და მგონი ისეთ დღეში ჩაეგდო, კლასში კი არა საპირფარეშოში აღარ დაეტოვებინა ბავშვები მარტო, მაგრამ ახლა.. არაფრის თავი არ მაქვს. საერთოდ, ფეხზე რომ ვდგავარ ეგეც სასწაულია. თანაც ზუსტად ვიცი, ნიცა ერთსა და იმავე შეცდომას ორჯერ არ დაუშვებს და ვენდობი.
მერე ვნახოთ. დამთავრდეს ეს სემესტრი, ისედაც, რაღაც 2 კვირა დარჩა. შეიძლება ისიც არა. დაოთხოვონ და იქნებ, მერე საერთოდაც სხვაგან გადავიყვანო.
ნელი ნაბიჯებით ჩამოვდივარ კიბეებზე და დერეფანში შეგროვილ ბავშვებს შორის, ხელით ვიკვლევ გზას.
ხმაურია. თანაც ისეთი, უპრობლემოდ რომ დაგაყრუებს. ვერც ადრე და ვერც ახლა, ვერ ვიტან სკოლას. იმის მიუხედავად, რომ ალბათ ამაზე ბედნიერი წლები არასდროს მქონია, მაინც. რთულია ღიმილით მოიგონო ის, რომ ოდესღაც ვიღაცაზე შენც გაგიცინია. ვიდეო გადაგიღია, დაგიმცირებია, რვეული ან წიგნი წაგირთმევია. არ მინდა, ჩემი თავი ასეთი მახსოვდეს, მაგრამ მახსოვს. იმის მიუხედავად რომ მაშინ ვიცინოდი, ახლა იმ სიცილის მრცხვენია. წარმოიდგენა არ მაქვს, ახლა.. ქუჩაში რომ შევხვდე მათ, ადრე კლასელებად მოხსენიების ღირსადაც რომ არ ვთვლიდი, საერთოდ შევძლებ თვალებში რომ შევხედო? თუ მაინც შევხედავ, მათ მზერას გავუძლებ?
ცუდად ვარ. ისევ ჰაერი არ მყოფნის. ელვის სისწრაფით გავრბივარ გარეთ და პერანგის ღილებს ვიხსნი. არასოდეს არ არის იოლი, იმ მოგონებების წინა პლანზე წამოწევა - გონებაში რომ არიან 'ვითომ' მიჩქმალულები. ღრმად ვსუნთქავ და ზუსტად მაშინ, როცა როგორც იქნა ტერიტორიის დატოვებას ვაპირებ, ეზოში შეგროვილი ბავშვებისკენ გამირბის მზერა და ვჩერდები. ამ ერთი შეხედვით უცნობთ სიახლოვეს, უკვე ნაცნობსაც ვლანდავ. თვალები მიფართოვდება. გიორგია. მართლა ვერ ვხვდები, რას აკეთებს აქ, ამ დროს და გონებაში მარტო ის აზრი მომდის, რომ შეიძლება მე გამომყვა. იმიტომ არა, რატომაც შეიძლება ადამიანმა იფიქროს. უბრალოდ საერთოდ არ მჯერა იმის, რომ ასეთი დამთხვევები არსებობს და ესეც მათ შორისაა.
მხოლოდ წამიერად ვაშორებ მზერას და კისერზე ვისვამ ხელს. ზარი ირეკება. ბუნდოვნად მესმის, მაგრამ შენობისკენ მიმავალი ერთ გუნდად შეგროვილი ბავშვები, დარწმუნებაში კიდევ უფრო მეხმარება.
მართლა არ ვიცი, რა ვქნა. ან სხვა რას იზამდა ჩემს ადგილას. წასვლას ვაპირებ, თუმცა მხოლოდ ერთი ნაბიჯის უკან გადადგმაც საკმარისი აღმოჩნდა იმისთვის, რომ დავრწმუნებულიყავი არ შემიძლია. გულს ვემორჩილები. რომც მინდოდეს, სხვაგვარად არ შემიძლია. მაგრამ რაც უფრო ვუახლოვდები, იმაშიც ვრწმუნდები, რომ სხვაგვარად არც მინდა.
ვერ მამჩნევს. ან, უბრალოდ მაიგნორებს. მწვანეში ჩაფლულ, ამავე ფერის გრძელ სკამზე თითქოს უდარდელად, რიტმულად ათამაშებს თითებს და მომენტებში ისე სწრაფად წყვეტს, თითქოს, არასდროს არაფერი ყოფილა..
პირს მისი სახელის წარმოსათქმელად ვაღებ, თუმცა წამსვე ვჩერდები. ის არ მეძახის ელენეს. იქნებ, უკეთესიც იყოს, არც მე დავუძახო. დაე ვითამაშოთ..
- ირაკლი.. - ხმადაბლა ვამბობ, თუმცა მაშინვე ჩემზე გადმოაქვს მზერა. სასწაული. ადამიანს, თავის ნამდვილ სახელს რომ ეძახი, მაშინაც არ აქვს ასეთი სწრაფი რეაქცია.
რამდენიმე წამს, ასე უაზროდ მიყურებს. მერე, ნელა სწევს მეორე ხელს მაღლა, რომელშიც თურმე კვლავ სიგარეტი აქვს და მე ვერ შევამჩნიე.
- არ დაიღალე? - რეალურად, თვითონ უფრო აქვს დაღლილი მზერა. - ხო, რა იყო, რანაირად მიყურებ?
ოდნავ ვაქნევ თავს და საპასუხოდ, უბრალოდ ვოხრავ. კვლავ ნელი ნაბიჯებით ვფარავ, ჩვენს შორის არსებულ არც თუ ისე დიდ მანძილს და გვერდით ვუჯდები. წამსვე იღებს, სკამის საზურგეზე მყოფ გაშლილ ხელს და მზერას მარიდებს.
- დავიღალე თუ არა ცხოვრებისგან? მაგას მეკითხები?
- არა, ჩემი დევნით როგორ არ დაიღალე - მეთქი. - ისევ სიგარეტი მიაქვს მოსაქაჩად.
ვიბნევი. ანუ, რა გამოდის, ჩვენი შეხვედრა მართლა დამთხვევაა?
წამში მწვდება არასასიამოვნო კვამლი და ხელით ვინიავებ. მაშინვე ჩემს შეხვეულ მაჯაზე გადმოაქვს მზერა და რამდენად გასაკვირიც არ უნდა იყოს, ხელს მკიდებს.
- როგორ გაქვს, 'ძაან' გტკიოდა? - აი შოკი. თვით გიორგი მეკითხება. ადამიანი, რომელიც ჯერ კიდევ გუშინ ამბობდა 'გეტკინოს' არ მაღელვებსო.
- შენს სიტყვებზე ძალიან, არა.
ახლა, ჩემზე გადმოაქვს მზერა და თვალს თვალში მიყრის. სულ სხვაა. ის, ზუსტად იმ მწვანეებით.. რომ არ ვიცნობდე და მხოლოდ თვალები ეჩვენებინათ, ვერ დავიჯერებდი, რომ ერთი და იგივე ადამიანია.
- ამას რატომ აკეთებ..
- მინდა, რომ დაგეხმარო.
- გასაგებად არ გითხარი, რომ ვერ დამეხმარები? - ხმა უმკაცრდება. ოდნავ, თუმცა მაინც ვგრძნობ.
- ახლოსაც კი არ მიშვებ, ასე ძალიან როგორ ხარ დარწმუნებული?
- ვარ და მორჩა. ჩემზე უკეთ, შენ მიცნობ?
- გიცნობ. ყოველ შემთხვევაში იმ ადამიანს ვიცნობ, რომელმაც ერთი წლის წინ სიკვდილს გამომგლიჯა ხელიდან. ადამიანს, რომელიც ძალიან ცდილობს ეს ადამიანი დამიმალოს და იმასაც კი არ აღიარებს, რომ ერთი წლის წინ შევხვედრილვართ.
- კაი, ვაღიარებ. მერე? -ხელს მიშვებს და განგებ, უფრო ინტერესით მაცქერდება თვალებში.
უარესად ვიბნები. ნამდვილად არ წარმომედგინა, რომ ახლა მეტყოდა ვაღიარებო.
- ხო, ვაღიარებ რომ ერთი წლის წინ, ბორჯომში, 10 სექტემბერს, დილის 5 საათზე შენს სიკვდილთან შეხვედრის მცდელობას, ხელი მე შევუშალე. ხო, მე გიორგი ლეჟავამ. უცნობმა ნაცნობმა. ამის გაგონება გინდოდა?
ძლივს ვსუნთქავ. ასე მგონია, თვალებში მიორდება მაგრამ ახლა რომ ავარიდო მზერა, ზუსტად ვიცი ეს უარესი იქნება.
- ეს ისედაც ვიცოდი.. -ხმადაბლა ვჩურჩულებ - მაგრამ შენ რატომ მალავდი ამას. ვერ გავიგე მე..
- შენ შეიცვალე. - სიტყვის დასრულებას არ მაცდის, ისე მეჭრება.
- თავად ვერ ატყობ, რომ ის გოგო აღარ ხარ? აღარ არის შენი ცარიელი, ბნელი, არაფრისმთქმელი თვალები, რომელშიც იმხელა ნისლი იყო, მგონი თვითონაც ვეღარ ხედავდი ვერაფერს. შენში არაფერი აღარ იყო. ვერც კი ლაპარაკობდი იმ დღეს.. შენი აზრით, ის გოგო და ეს გოგო, ერთია? ჩემთვის არა. იმ დღეს, პალატაში რომ შემოხვედი.. შენში სიცოცხლე იყო.. სინათლე იყო.. არის და სულ იქნება. მე არ მაქვს უფლება ეს მოვკლა გესმის? იმას ვერ გავანადგურებ, რაც გადავარჩინე. მაშინ რატომ გადავრჩინე? არ მინდა იქ დაბრუნდე. იქ სიბნელეა, ელენე. ძალიან დიდი სიბნელეა..
ძალა ეცლება. მეც. მას ლაპარაკის, მე მოსმენის. ყელში მაწვება. მის მიერ დაძახებული 'ელენე' ცუდად მხდის. არ ვიცი რატომ. წესით, ეს ასე არ უნდა მომხდარიყო, მაგრამ მის თითოეულ სიტყვაში დამშვიდობებას ვგრძნობ. ვხედავ, რომ ბრძოლის ძალა არ აქვს.. აღარ აქვს და მეშინია. საშინლად მეშინია იმის, რაც მინდა არ მინდა რეალობაა. ადამიანი, სიკვდილის წინ ყველაფერს ბედავსო. მაშინ, როცა დასაკარგი აღარაფერი გაქვს, აღარ ფიქრობ იმაზე, რომ გაკეთო, მერე რა იქნება. იმიტომ რომ არ იქნება..
იქნებ, ზუსტად ამიტომაც დამიძახა 'ელენე'.. თვალებს ვხრი და ვგრძნობ, როგორ თავისუფლად მიიკვლევს გზას ჩემი ცრემლები.
- ტირილი არ გაბედო! - ისიც მარიდებს მზერას და მივიწყებულ სიგარეტს უბრუნდება. - როგორც არ უნდა გაგიჭირდეს, იქ არ დაბრუნდე, საიდან ამოსასვლელადაც ამხელა ტანჯვა გაიარე!
- გიორგი.. -ძლივს ვამბობ.
- ირაკლი - მისწორებს. - მე ის გითხარი, რისი მოსმენაც გინდოდა. დაივიწყე. გიორგი არ არსებობს და არც ელენე არ არსებობს. ჩვენი რეალობა არარეალობაა, არარეალობა კი რეალობა.
ნელა ვხუჭავ თვალებს. ვცდილობ, ბოლომდე გავიაზრო მის მიერ წარმოთქმული ბოლო სიტყვები. 'რეალობა არარეალობაა, არარეალობა კი რეალობა' ჰო, მართლა ასეა. თუმცა როდის გახდა არ ვიცი. ამაზე, არც არასოდეს დავფიქრებულვარ.
იქნებ ახლა დავფიქრებულიყავი, მაგრამ მოულოდნელად დგება გიორგი და ისევ მერევა აზრები.
- სად მიდიხარ? - მართლა ინსტიქტურად ვეკითხები.
- ჯოჯოხეთში. -არც მიყურებს, არც ჩერდება, ისე მპასუხობს.
ვერ მივყვები. იმის მიუხედავად, რომ მინდა მაინც. იქნებ, ასე უკეთესიც იყოს. იქნებ, ორივეს გვჭირდება ახლა მარტო ყოფნა. იქნებ, დაგვეხმაროს ეს დრო თუნდაც იმისთვის, რომ რეალობა, სამუდამოდ არ დავკარგოთ..

***
'გადასაღებ მოედანზე' მაგვიანდება. იქიდან გამომდინარე, რომ მსგავსი ადრე არასოდეს დამმართნია, ზურასთან ერთად, ნატოც გაოცებული მიყურებს. არაფრის თავი არ მაქვს. მითუმეტეს, ზურას გაუთავებელი შეკითხვების - სად ვიყავი და ა.შ ; ამიტომ ყველა შეკითხვაზე მექანიკურად ვუქნევ თავს. რამდენად გასაკვირიც არ უნდა იყოს, მალევე ჩერდება. თუმცა, იქიდან გამომდინარე როგორ უნდა ამ სერიალის გადაღება, გასაკვირი არცაა.
თავს მარტო ვგრძნობ. მიუხედავად იმისა, რომ გარშემო უამრავი ადამიანია, გიორგი მაკლია.
სცენარის მიხედვით, დღეს ერთიანი სცენები არ გვაქვს. ცისიას, ავარიის შემდგომ მეხსიერება აქვს დაკარგული და ბოლო ერთი წელი არ ახსოვს. ირაკლი კი, სწორედ ამ ერთ წელშია. ამბობენ, სიყვარულის დავიწყება შეუძლებელიაო.. არ ვიცი, მე რომ დამმართნოდა იგივე, დამავიწყდებოდა? ან რომ დამვიწყებოდა, შეეცდებოდნენ რომ გაეხსენებინათ?
ირაკლი, ამ მხრივ გიორგისგან განსხვავდება. ფაქტობრივად არარსებულ ძალას პოულობს და ცდილობს, ცისიას ხელი არ გაუშვას. არ დაკრგოს. მიუხედავად იმისა, რომ არ იცის როდის გაახსენდება. ან, საერთოდ თუ გაახსენდება - იმედს, მაინც არ კარგავს. მაგრამ გიორგიმ, კარგა ხნის წინ დაკარგა ყველაფრის იმედი.. აი, ზუსტად ამიტომ ჰგავნან ირაკლი და ელენე ერთმანეთს და ზუსტად ამიტომ ვართ არარეალური რეალობა..

***
საავადმყოფოდან სახლში გაწერის სცენა გადავიღეთ. მშობლები და ჩემი და, მარტო არ მტოვებენ. რამდენიმე დიალოგია, თუ როგორ ცდილობს 'დედა' ყველაფერი გამახსენოს. შემდგომ, 'მამა' მიყვება ჩემი და ირაკლის ნიშნობის ამბავს. მეტი ეფექტისთვის, ფოტოებსაც აშველებს თან - რაც ცისიას ისტერიკაში აგდებს. ყველაფრის დალეწვის სურვილი იპყრობს, რაც ოთახში მარტო დარჩენის შემდეგ, სისრულეშიც მოჰყავს. ვერ ეგუება. ვერც მე შევეგუებოდი მის ადგილას. ადვილი არაა, გიყვარდეს და არ გახსოვდეს. უყურებდე ფოტოებში იმას, როგორ თვალებით უყურებ მაშინ და ხვდებოდე, რომ ახლა იგივე აღარ შეგიძლია.. გინდა გაიხსენო, მაგრამ არ გამომგდის და ჭკუიდან გშლის ის ფაქტი, რომ იცი, შეიძლება საერთოდ არ გამოგივიდეს. იმედს კარგავ.. იმის მიუხედავად, რომ არ შეგიძლია ესეც უნდა გადაიტანო და ზუსტად ამ დროს, ცისიასა და გიორგის შორისაც ჩნდება პარალელი. რეალური არარეალობა..

***
სახლში, სრულიად ძალაგამოცლილი ვბრუნდები. ძილის მეტი, მართლა არაფერი მინდა, მაგრამ როდის იყო იმის შესაძლებლობა მქონოდა, რაც მინდოდა ის გამეკეთებინა.
ჩანთას მისაღებში ვტოვებ და პირდაპირ სამზარეულოს მიმართულებით ვიღებ გეზს.
- თმას ხომ გამიკეთებ, თიკო დეიდა? -რაც უფრო ვუახლოვდები, მით უფრო მკაფიოდ მესმის ნიცას ხმა.
- გაგიკეთებ, ნიც. მაგრამ ჯერ, რძე უნდა დალიო. იცოდე, დედაშენი გაგიბრაზდება.
- არ უთხრა და ვერ გაიგებს.
- რას ვერ გავიგებ? - ისე მოულოდნელად ვადგები თავზე, ორივე ხტება.
- დედიკო მოვიდაა - მაშინვე სკამიდან ხტება ნიცა და ელვის სისწრაფით მორბის ჩემსკენ. მაშინვე ვიხრები და ვეხუტები. მერე, ხელში ამყავს.
- დასვი, ელენე. წელში არ გადატყდე.
- არ გადავტყდები, ნუ გეშინია - თავისუფალი ხელით ვწევ სკამს და ვჯდები. მაშინვე კომფორტულად თავსდება ჩემს მუხლებზე ნიცა და ხელებს მხვევს. ასე რომ იქცევა, ყოველთვის მეტირება - ხოლმე. ვგრძნობ, რომ თავის მონატრებას გამოხატავს. არ აღიარებს, მაგრამ მე ხომ ვიცი, როგორ უჭირს მთელი დღე ჩემი ლოდინი და ზოგჯერ, ისიც ტყუილად. ყველანაირად ვცდილობ არ დავაგვიანო, მაგრამ უპრეცედენტო შემთხვევები, წესად მექცა.
- ელენე ყავა? - ჭიქით მანიშნებს თიკო და ფიქრებიდან გამოვდივარ.
- ხო, დავლევ.
- იმედია, ქალბატონი ნიცაც დალევს რძეს.
- აუ, დედაა - ისეთი თვალებით მიყურებს, უარის თქმა რომ შეუძლებელია.
- კარგი, არ გინდა. არ დალიო - ჭიქას გვერდით ვწევ და გაოცებული თიკოს მზერასაც ვეჩეხები.
- ელენე, რას აკეთებ?
- აუცილებელი არაა, ყოველდღე დალიოს. არაუშავს.
საპასუხოდ, ღრმად ოხრავს.
- დე, ხვალ ხომ მოხვალ?
- სად.. - ვიბნევი.
- სკოლაში.. დაგავიწყდა?
- არ დაავიწყდა, უბრალოდ გაითიშა - სწრაფად გვიახლოვდება თიკო და ჭიქას მიდებს წინ. მერე, თვითონაც სწევს სკამს და ჩვენს წინ იკავებს ადგილს. - ხვალ ჩვენი გოგო, პირველ კლასს ამთავრებს, როგორ შეიძლება ეს დაგვავიწყდეს, ასე არაა ელენე?
ამით მახსენებს. ვხვდები. დანაშაულის გრძნობა მაწვება და ძლივს ვახერხებ ნიცასთვის გაღიმებას.
- რა თქმა უნდა. მახსოვს, ნიცა. მოვალ დედიკო. ან, ისედაც ხომ ერთად მივდივართ დილით..
- არა, გაკვეთილები მაქვს. ბოლო ზარი აქვთ, დიდ ბავშვებს და ჩვენც მაგ დროს ვამბობთ ლექსებს.
- მართლა? - უკვე კარგად შესამჩნევი დაბნეულობა მეხატება სახეზე.
- მართლა, ელენე. რა გემართება, ოდნავ მოგვიანებით ერთად წავიდეთ.
- ვაშა - მაშინვე ტაშს უკრავს ნიცა და ჩემი მუხლებიდან ხტება - მაშინ წავალ და დაგხატავთ..
ამაზე, სამივეს გვეცინება.
- გეფიცები, მხატვარი გამოვა - ოთახისკენ მიმავალს თვალს აყოლებს და მერე, ისევ მე მიბრუნდება.
- შენ რა ქენი დღეს?
- რა ვიცი, რა უნდა მექნა - ოდნავ ვიჩეჩავ მხრებს.
- ნახე?
- ვინ?
- ელენე, თავს ნუ იკატუნებ - ხოლმე.
ღრმად ვსუნთქავ. ადვილი ნამდვილად არაა, იმ რაღაც უცნაური გრძნობის გარეშე მისი გახსენება.
- საერთო სცენები არ გვქონია, მაგრამ დღეს დილას, ნიცა რომ მივიყვანე, სკოლაში ვნახე.
- და იქ რა უნდოდა?
- არ ვიცი.. თავიდან ვიფიქრე, რომ მე გამომყვა. მაგრამ მისი საუბრიდან გამომდინარე, თურმე მას პირიქით ეგონა.
- და დაუჯერე?
- იმ მდგომარეობაში არაა, რომ მე მსდიოს. ან რატომ უნდა მსდიოს, ამაში ვერანაირ ლოგიკას ვერ ვხედავ.
ჩაფიქრებული უსწორებს მზერას ერთ წერტილს და რიტმულად ათამაშებს თითებს მაგიდაზე.
- აბა იქ რა უნდოდა? ანუ ასეთი დამთხვევები, მართლა არსებობს?
- არ ვიცი, აღარ მინდა ამაზე ლაპარაკი
- მე მაინც მგონია, რომ შენ გამოგყვა.
- თაზოზე რა ხდება? - თემას ვცვლი. მიუხედავად იმისა, რომ გარკვეული წარმოდგენა მაქვს იმ პასუხზე, რაც უნდა მოვისმინო, ახლა მთავარია ცოტა ხანს მაინც ვიფიქრო სხვა რამეზე.
- არაფერი, შენ რომ დაურიცხე ფული, იმის მერე აღარ გამოჩენილა. შენ არ მითხარი, მომწერა მივიღეო?
- ჰო.
- აბა რას მეკითხებოდი?
- კარგი, თიკო. დავიღალე.. ოთახში წავალ - სწრაფად ვდგები ფეხზე - მაგრამ არა, ჯერ ნიცას შევხედავ.
- წამოვიდე?
- რავიცი, წამოდი
***
ბუნდოვნად მახსოვს, ბავშვობის წლები. ბუნდოვნად მახსოვს ბებიაც. მეუბნებოდა, ყოველი შენი 'არასოდეს' გამოვლა მოგიწევს ცხოვრებაშიო..
ადრე, არ მჯეროდა. ახლა, მჯერა.
ჩემს წინ, თეთრ ატლასის კაბაში მოციმციმე პატარა ფერიას ვუყურებ და კიდევ ერთხელ ვრწმუნდები, გოგო, რომელიც ამბობდა მე, ბავშვს არასოდეს გავაჩენო - უკვალოდ გამქრალა.
ნიცა, პატარა პრინცესაა. როცა მის თვალებს, ღიმილს ვუყურებ, ვხვდები, რა მაძლევს სუნთქვის ძალას.
მისი პატარა თითები, დრო და დრო რომ ახებს წელამდე გაშლილ წაბლისფერ თმას..
ასე მგონია, სამოთხეში ვარ. ის კი, ჩემი ანგელოზია, რომელიც არ მტოვებს. როცა მასთან ვარ, გარშემო ყველა და ყველაფერი მავიწყდება. ვუღიმი და ეს ღიმილი, ყველაზე თავისუფალია ამ ქვეყნად.. ისიც მიღიმის. სწრაფად მიიკვლევს გზას, ბავშვებს შორის და სცენაზე ადის. ოვაციებით ხვდებიან მეთორმეტე კლასელები.. მთელი გულისყურით უსმენენ, მის მიერ წაემოთქმულ ასოთა თანმიმდევრობას, რომელიც საბოლოოდ ლექსის სახეს იღებს და ასევე მხურვალე ტაშით აცილებენ ქვემოთ.
არ ვიცი, როგორ შეიძლება ადამიანმა ამას ცრემლის გარეშე უყუროს..
ვუყურებ და არ მჯერა, რომ უკვე ამხელაა. ნუთუ ამდენი დრო გავიდა. მართლა ვერ ვხვდებდი, როდის მოასწრო ასე გაზრდა..
- ელენე, კარგი რა. პირველ კლასელების მშობლებიც კი არ ტირიან. ნიცა კი, უკვე მეორეში გადავიდა. ელენე! - მკლავში მავლებს ხელს თიკო.
ოდნავ ვაბრუნებ თავს მისკენ და ცრემლებს ვიწმენდ.
- მასწავლებლების ბრალია. ვის გაუგია, მეთორმეტე კლასელების ბოლო ზარზე, პირველთან ერთად, მეორე კლასმაც თქვას ლექსები.
- მიზეზებზე ნუ ხარ. თავი დაიწყნარე.
ბავშვებს ითხოვენ და ამიტომ..
ღრმად ვსუნთქავ. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ისევ ტირილი მინდება. თითქოს, ახლა მომხდარისაგან გამოწვეულ ემოციებს, ყველა ადრე მომხდარის გამოუთქმელი დაემატა და ერთმანეთს შეერწყა.
- საპირფარეშოში გავალ, ნიცას მიაქციე რა ყურადღება.
საპასუხოდ, მხოლოდ თავს მიქნევს.
მის თვალებში ვხედავ, უნდა რომ გამომყვეს, მაგრამ მერე ნიცაზე გადააქვს მზერა და ყველაფერი ისედაც გასაგებია. ნელი ნაბიჯებით ვტოვებ, ხალხმრავალ ტერიტორიას და შენობისკენ მივდივარ. რეალურად, შესვლას არც ისე ვაპირებდი. უბრალოდ, ახლა მარტო დარჩენა ძალიან მჭირდება.
თითქმის სრულ სიჩუმეში, კედელს ვეყრდნობი და ზუსტად იმ წამს, როცა თვალების დახუჭვას ვაპირებ, შენობიდან გამომავალ მეთორმეტე კლასელებისკენ გამირბის თვალი. უცნაურია. რომ არა, მათი
ფერადი წარწერებისაგან გაფორმებული თეთრი მაისურები, ალბათ მართლა ძალიან გამიჭირდებოდა იმის დაჯერება, რომ მათი ბოლო ზარია. სახეები ჩამოსტირით, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით. თითქოს, პანაშვიდზე იყვნონ.
მალევე, მასწავლებლებიც იწყებენ შენობიდან გამოსვლას და ეზოში შეგროვილი ხალხიც, ამ მიმართულებით იღებს გეზს. მართლა ვერ ვხვდები, რა ხდება. იქიდან გამომდინარე, რომ ზარი უკვე ყველა პარალელურმა დარეკა, არამგონია იგივე გაიმეორონ. თუმცა ამის დაჯერებასაც ვერ ვასწრებ, მოულოდნელად იღება სამასწავლებლოს ფანჯარა და იქიდან, ზარზე შებმული ახალ ლენტს ისვრიან.
მალევე მოდის დირექტორიც. 'ახალი' პირველკლასელებიც, მეორეებიც და ნიცა და თიკოც, რა თქმა უნდა.
პირდაპირ ლენტის მიმართულებით მიდის დირექტორი. თავისუფალი ხელით იღებს და მეორეში არსებული მიკროფონი სახესთან მიაქვს.
- დამსწრე საზოგადოება, კიდევ ერთხელ მადლობა ყურადღებისთვის. მადლობა მოსვლისთვის და ჩვენი ბავშვების დღის გალამაზებისთვის..
დღეს, ჩვენი სკოლის კიდევ ერთმა გოგონამ დაამთავრა სკოლა! გოგონამ, რომელმაც თავისი თბილი გულით, ყველას შეაყვარა თავი. კლასის მარგალიტმა. ჩვენი მეთორმეტე ბ, - ს ერთადერთმა წარჩინებულმა მოსწავლემ! სამწუხაროდ.. დღეს, ის ჩვენთან არაა. ყველას გვჯეროდა, ყველა ველოდით.. მაგრამ, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ იმედს ვკარგავთ! მე მჯერა, მას ესმის ჩვენი. ის ჩვენს გვერდითაა. ის, ჩვენს გულებშია. მინდა, თანაკლესელებს უფლება მივცე მისთვის დარეკონ 'ბოლო ზარი' , მისი ბოლო ზარი გააცოცხლონ. ბავშვებო, გთხოვთ,
ქეთი ლეჟავასთვის! - ბოლო სიტყვებს, კიდევ უფრო ხმამაღლა ამბობს და მიკროფონს, დაბლა სწევს. თვალზე მომდგარ ცრემლს, შეუმჩნევლად იწმენდს და მოახლოებულ ბიჭებს, ლენტს აბარებს.
ზარი ირეკება..
ვხვდები, მისი მოსმენა არასოდეს ყოფილა ასეთი რთული.
თითქოს, სამყაროს გამოვეთიშე. ბუნდოვნად ვხედავ ჩემს გვერდით მყოფთ. სწრაფად ენაცვლებიან, ზარზე ერთმანეთს ბავშვები. ყველა ტირის.. ყველას გულებში ერთი ტკივილია, თუმცა ყველა განსხვავებულად გამოხატავს.
აღარ შემიძლია.. ზარი არ ჩერდება და ყოველი დარეკვისას, გიორგი მიდგება თვალწინ. 'იქ სიბნელეა, ელენე.. ძალიან დიდი სიბნელეა'
ტირილი მივარდება. ამდენი ხნის შეკავებული, ყველა ცრემლი ერთად მაწვება და თავს ვეღარაფერს ვუხერხებ. სწრაფად გავრბივარ ხალხს შორის და მთელი ძალით ვიჭერ ყურებზე ხელს.
არ მინდა, რომ გავიგონო..
ვერ ვუძლებ..
ვიცი, ვერ ის უძლებს..
ისიც ვიცი, რომ აქაა..
სადღაც აქაა..
ბედს ვენდობი და მივრბივარ. არ ვიცი რატომ, მაგრამ გული მკარნახობს, რომ იქ არის. სკოლას, მეორე მხრიდან ვუვლი და უკანა ეზოდან, გარეთ გავრბივარ. გამორიცხულია, ზუსტად ვიცი, აქ, თუნდაც სკოლის ეზოში, შორიდან ყურებასაც ვერ გაუძლებდა..
ისევ გაუჩერებლად მომდის ცრემლები. ისევ მეცლება ძალა..
ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს მისასაც მე განვიცდი..
გულზე ვიდებ ხელს და ამჯერად, ნელი ნაბიჯებით ვაგრძელებ გზას.
სკვერს ვუახლოვდები და არსაიდან ვიცი, რომ იქაა..
ქარი უბერავს და თითქოს, მისი სურნელიც მოაქვს. მისი, ცივი სექტემბრის..
მიუხედავად იმისა, რომ მაისია მე მაინც შემოდგომის სუნს ვგრძნობ. მრავალმხრივ გაჯერებულს..
კიდევ რამდენიმე ნაბიჯს ვდგამ და ისევ, მიზნის მიღწევისთანავე ვეცემი..
__________________________________________
კვლავ თქვენი მოლოდინები მაინტერესებს, რამდენად გამართლდა ის, რასაც ფიქრობდით?
რა იქნება მომავალში?
სიყვარულით
ელა'ტრისი