თათიას საშინელი სიცარიელის განცდა დაეუფლა ალექსანდრეს ზედმეტი სიახლოვის და შეხების გამო, ამიტომ მაქსიმალური წინააღმდეგობა გაუწია და ხელიდან გაუსხლტა, ზურგი აქცია მომენტალურად და სიტყვის უთქმელად მიატოვა, იქ ცარიელი ქუჩის კუთხეში. პირველივე გამოჩენილ ტაქს ხელი აუქნია, ჩაჯდა და წვიმის წვრილ წვეთებში ახლართული ცხელი ცრემლები მაჯებით მოიშორა სახიდან.
ალექსანდრემ ბარში ყველაზე მძიმე და ძვირადღირებული ალკოჰოლურო სასმელი შეუკვეთა, სადღაც ბნელ კუთხეში დაჯდა სრულიად მარტო და მოთმინება დაკარგული დაელოდა მიმტანს მისვლას, როგორც კი მიუტანეს შეკვეთილი სასმელი და დაუსხეს, მაშინვე ერთი მოყუდებით დაცალა და გაშტერებულ მიმტანს მოღუშული სახით მიაჩერდა
-წადი-უთხრა მაქსიმალურად მშვიდი ტონით, მეორედ შეივსო ჭიქა აკანკალებული ხელებით და ერთი მოყუდებით ჩაცალა ისიც, კიდევ შეივსო ჭიქა და ისეც ისევე სწრაფად დალია როგორც წინა ორი, რის გამოც მაშინვე მოეკიდა სასმელი და ერთმანეთში აერია გრძნობები და ემოციები, მაგრამ თათიაზე ფიქრს ვერც ამჯერად გაექცა, ვერც მისი სურნელის შეგრძნებას ახლაც იგივე სიმძაფრით რომ ტრიალებდა სასუნთქ სისტემაში, და ვერც პირველი შეხებისას განცდილი ემოციების სიგიჟეთა ნაზავს... თვალები დახუჭა რამდენიმე წამის განმავლობაში და ისევ იმ ღამეში დაბრუნდა, პირველი შეხების, პირველი სინაზის, პირველი სიგიჟის, პირველი თავდავიწყების და ყველაზე სასიამოვნო განცდების ერთობლიობაში, რაღაცნაირად ახლაც იგრძნო თითებში და სხეულში თათიას გლუვი კანის სითბო, სინაზე და სიმხურვალე რომელმაც დაწვა,წარსულიდან უეცრად აწმყოში გადმოინაცვლა მისმა არეულმა გონებამ, აგიჟებდა იმაზე ფიქრი რომ ბოლო შეხვედრის შემდეგ ვარანაირად ვეღარ შეძლო მასთან დაკავშირება არა,თუ მიახლოება, რადგან გოგონა მაქსიმალურად აიგნორებდა, მის ყველა ზარს და შეტყობინებას სიც ქსელში თუ პირად ნომერზე უპასუხოდ ტოვებდა გამუდმებით -ამის დედასაც შევ.ცი-აღმოხდა თავგზააბნეულ ბიჭს და თვალები სუსტად გაახილა, მეოთხედ შევსებული ჭიქა ისევ ბოლომდე ჩაცალა, ფული მაგიდაზე დაყარა და გარეთ გავარდა, საოცხოოდ ცივი ქარი დაეტაკა ივნისის ფონზე სახეზე და უასიმოდ გააჟრჟოლა, მაშინვე მანქანაში ჩაჯდა, დაქოქა და ბევრი ფიქრის გარეშე პირდაპირ ნატალის სახლისკენ გასწია, რამდენიმე გაბმული ზარის შემდეგ, ზედმეტად მოკლე წითელ პენუარში გამოწყობილმა და ფეხშიშველმა გოგონამ გააღო რკინის უკვე ალაგ-ალაგ საღებავ აყრილი კარი და გაოცებული სახით მიაჩერდა უფროს, რომელსაც თვეებია ,ეჩალიჩებოდა"კარის ჩარჩოზე ცალი ხელით მიყრდნობილმა ბიჭმა თავხედურად მზერა ააყოლა გოგონას ფეხებს და თვალი მისი პენუარის კიდეზე მიეყინა, უცნაური განცდა დაეუფლა რადგან თათია გაახსენდა ამ მომენტზე, რადგან მაშინ, სკოლიდან გამოსულს ზუსტად ასე მოექცა განზრახ, მისი რეაქციის გახსენებაზე უცნაურად ჩაეცინა, მერე მოულონელად გაბრაზდა და ვნებით ანთებული თვალები მიანათა ნატალის ჯერ კიდევ მაკიაჟ შემორჩენილ ლამაზ სახეს
-არ შემოხვალ?-ფართოდ გააღო გოგონამ კარი და გამომწვევად გაუღიმა, ალექსანდრემ ისე რომ არაფერი უპასუხია ნაბიჯი მისკენ წადგა, კარში მდგარ გოგონას ტუჩებზე დააცხრა და ხელები წელზე შეუცურა, კარი ფეხით მიხურა და ნელ-ნელა ისე რომ მის ტუჩებს წამით არ მოშორებია დიდ, მისაღებ ოთახში შეიყვანა, როცა მაგიდას დაეტაკნენ, ალექსანდრემ ბევრი ფიქრის გარეშე გოგონა მაგიდაზე შემოსვა და ფეხებშორის მოექცა, ხელები წელიდან ქვემოთ ჩაუცურა და უფრო მეტად მიიწება სხეულზე, მაგრამ გრძნობა... არავითარი გრძნობა, არავითარი ვნება, არავითარი სიამოვნება, არავითარი გულისცემის აჩქარება, არავითარი სურვილი, სრული სიცარიელე! სიცარიელე გულში, გონებაში, სულში და სხეულში... მხოლოდ ერთჯერადი სიანოვნების მიღების აკვიტება... სწრაფი მოძრაობით ზემოთ აუცურა პენუარი, საცვალიც მოხერხებულად მოაშორა მისი შეხების სურვილით გაგიჟებულ გოგონას, რომელმაც აკანკალებული ხელებით მასზე ბევრად უფრო სწრაფი მოძრაობით შეუხსნა შარვლის ქამარი და ღილი, ჩასწია ელვა შესაკრავი და მოთმინებით დაელოდა ამჯერად ბიჭის ქმედებას, ალექსანდრეს ირონიულმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე და გადაწყვიტა ბევრი არ აწვალბინა სურვილისგან თავგზააბნეული გოგონა, რომელასც აშკარად გაოცება გამოსახა სახეზე როცა მან პერანგის ჯიბიდან ამოიღო პრე...ტივი. ალექსნდრემ ფიქრის დრო აღარ მისცა გაკვირვებულ გოგონას, წრაფი მოძრაობით დაეუფლა მის სხეულს და როცა ერთდროული სიამოვნების განცდის შემდეგ დაშორდდნენ ართმანეთის ცხელ სხეულებს ნატალიმ უკმაყოფილო სახით შეხედა ალექს, რომელმაც მოწესრიგება დაიწყო
-არ დარჩები?-ჰკითხა ნაწყენი ტონით
-არა-დაუფიქრებლად უთხრა
-ოდესმე მოხვალ კიდევ?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა და მაგიდიდან ჩამოვიდა გაღიზიანებული გოგონა -თუ შენთვის მხოლოდ ერთ ღამიანი გართობა ვიყავი და უკვე ამომწურე?-მის წინ დადგა და ამღვრეული თვალებით ჩააცქერდა დანისლულ ჭაობისფერ სფეროებში,ალექსანდრეს ისეთი განცდა დაეუფლა თითქოს ტვინში სისხლი ჩაექცაო რადგან ,,ერთ ღამიანი" ამ სიტყვათა თანწყობაც კი უბრალოდ აგიჟებდა, არა თუ მათი მნიშვენლობის გააზრება, რომელიც მისთვის ყველანაირ ზღვარგადასულ ურთიერთობებთნ ასეოცირდებოდა
ამიტომ გულს რევის შეგრძნება მოუწამლა სხეული ამიტო თავი საშინლად იგრძნო
-ძალიან ლამაზი ხარ-რაღაცნაირად თავს მოერია დამშვიდდა და უემოციო ტონით
გააგრძელა -ზედმეტად ლამაზი, შეუძლებელია შენ ერთი ღამეში ამოწურვა... უბრალოდ ახლა, მე... აქ შენთან დარჩენა არ შემიძლია-გაუღიმა და ჰოლში გავიდა
-ალექსანდრე-უკან მიჰყვა გოგონა -გთხოვ დარჩი
-სხვალ ოფისში გნახავ-გაუღიმა უცნაურად და ისევე სწრაფად წავიდა და გაუჩინარდა როგორც წეღან არსაიდან მოსული.
თათიას აგიჟებდა იმაზე ფიქრი რომ ალექსანდრეს კიდევ ჰყოფნიდა თავხედობა და გარდა იმისა რომ მოსვენება დაუკარგა სოც ქსელებში, მის პირად ნიმერზეც აქტიურად რეკავდა და აგზავნიდა შეტყობინებებს სხვადასხვა ნომრიდან და დაუსრულებლად სთოხვდა მხოლოდ ერთს კიდევ ერთხელ შეხვედრას და პატიებას.
იმის შიშით რომ ძლივს მოპოვებული თავისუფლება ისევ არ დაეკარგა და ზაზას უნდობლობა არ გამოეწვია ისევ, სახლიდან ფაქტიურად არ გადიოდა, თუ სადმე მიდიოდა თან იყოლებდა დედას ან ძმას, რაც ალექსანდრეს ყოველთვის ხელს უშლიდა მასთან მიახლოებაში.
-რამე მომაფიქრებინე, უნდა ვნახო და დაველაპარაკო-ბექას მიაჩერდა მოღუშული სახით
-ალექს მისგან რას ელოდები? გგონია შენი ლაპარაკი რამეს შეცვლის? უკვე მეათიათასეჯერ გეუბნები რომ აზრი არ აქვს არაფერს
-მასზე უარის თქმას არ ვაპირებ
-ჰოდა იყავი და იოცნებე-მხრები აიჩეჩა ბიჭმა -ამ შემთხვევაში მე ვერაფრით დაგეხმარები
-მასზე ფიქრისგან მალე ჭკუიდან გადავალ
-და ნატალი
-რა ნატალი?-დაიბნა ალექსი
-მაგ გოგოსთან რა გაკავშორებს?
-განსაკუთრებული არაფერი და.კიდე-ცინიკურად გაუღიმა მეგობარს და აივნის მოაჯირს ჩამოეყრდნო
-ცუდად იქცევი-დაუბღვირა ბექამ
-სერიოზული არაფერია-მისკენ მიიხედა ალექსმა მომღიმარი სახით და მაგიდაზე უწერისგოდ დაგდებულ სიგარეტის კოლოფსა და სანთებელას მიწვდა -მართლა-დასერიოზულდა ბექა ისევ რომ ბურღავდა თვალებით
-კარგი-უკმაყოფილო სახით დაშოშმინდა ბიჭი
-შეგიძლია რომელიმე არც ისე ცნობილი მხატვარი მაყუთზე დაკერო?-მოულოდნელად თავზე წამოადგა სკამზე მჯდომ მეგობარს ალექსი და თვალებში ჩააცქერდა ირონიული ღიმილით
-რა ჩაიფიქრე?-დაინტიგდა ბექა და თვალები დააწვრილა
-სანამ უნივერსიტეტის გზა გამეხსნება მანამდე ასე უმოქმედოდ ვერ ვიჯდები-დადღაც სივრცეში გაიხედა ალექსმა უმიზნოდ
-ანუ ისევ თათიას თემაა-უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები ბექამ
-თათიას თემა სულ იქნება-გაეცინა ალექს და მისკენ მიიხედა ცინიკური ღიმილით
-სანამ?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა ბიჭმა
-სანამ?-მისი ტონით გაიმორა ალექსმა -რა სანამ?
-სანამ ისევ შენი არ გახდება? ამ ამბით მგონი ზედმეტად გაერთე
-ჩემს საბოლოო მიზანს გულისხმობ?-თვალებში უცნაურად აუხტნენ გრძნობები
-ჰო სწორედ ამას ვგულისხმობ, მაინც ვერ გავიგე საბოლოოდ მისგან რა გინდა...-გაბრაზდა ბექა
-ეს მხოლოდ მე და მას გვეხება-მოუჭრა ალექსმა
-იცოდე თუ კიდევ ატკენ ჩვენს მეგობრობას სამუდამოდ გადავუსმევ ხაზს ალექს-ფეხზე წამოდგა ბექა, მის წინ დადგა და მზერა გაუსწორა-შენ როცა გაიგე რომ ზაზას და დედაშენს ერთი ღამე აკავშირებდათ სწორედ იმ დღიდან შურისძიების გეგმა თათიაზე დასახე, ხომ ასეა? უარყოფა არ გაბედო, პირველივე შეხვედრიდან მივხვდი რომ მის მიმართ განსაკუთრებული ინტერესი გქონდა... მეც კი არ გამიმხილე შენი შურისძიების ყველაზე დაუნდობელი გეგმის ნაწილზე, რადგან იცოდი რომ ამაში ხელს არ შეგიწყობდი... შენსას მიაღწიე... თათია შენი გახდა... დაამცირე... სახლიდან გააგდე... მაგრამ არ სრულდება... ეს ყველაფერი არ სრულდება ისევ აწვალებ მასაც და საკუთარ თავსაც, ჩემგან მოშორებით ისევ რაღაცას ხლართავ... ამჯერად შენს გვერდზე არ დავდგები თუ მეცოდინება რომ შენი მიზანი ისევ იგივეა
-თათია მიყვარს-მოუჭრა ალექსმა -შემიყვარდა... არ ვიცი როდის როგორ და რატომ... არცერთ ამ კითხვაზე პასუხი არ მაქვს... მაგრამ შემიყვარდა, ჩემი მიზანი ამჯერად მისთვია გულის ტკენა არაა
-ალექს, მე ლილე მიყვარს-გაბედა და უთხრა წლების განმავლობაში დამალული, სადღაც გულის სიღრმეში შენახული ბობოქარი გრნობების შესახებ
-ჰო მერე ეგ რა შუაშია-თავიდან ვერ მიხვდა რა მიზნით უთხრა ბექამ ეს სიტყვები და როცა გააცნობიერა რა და რატომ უთხრა ადგილზე გაიყინა -რაა?-მარტო ამ კითხვის დასმა მოახრეხა და ანა ჩაუვარდა გაოცებისგან
-ბელგიაში რომ ვიყავი მის ბოლო ზარზე მაშინ გამოვუტყდი ლილეს, ახლა შენც გეუბნები
-ჯანდაბა, ამის დედაც, ამის დედაც -გაბრაზდა ალექსი -როგორ ვერ მივხვდი... როგორ ვერაფერს მინხვდი
-არაფერი ხდება... სააერთოდ არაფერი... არც მოხდება... და ეს მარტო შენს ,,პონტში" არა... ხომ იცი ჩემი წარსული...ხომ იცი რისი გადატანაც მომიწია წლების წინ...
-და ახლა? ახლა რა იქნება? მას თავად რა რეაქცია ჰქონდა სიყვარული რომ აუხსენი?-დაიბნა ალექსი
-ვუთხარი რომ ჩემი სიტყვები დაევიწყებინა და ტირა-სულელივით გაეღიმა ბექას ლილეს გახსენებაზე
-რა თქმა უნდა არ აუხსენი რა და რატომ-დაუბღვირა ალექსმა მეგობარს
-ნაწილობრივ მაგრამ... ის ისეთი პატარა და სულელი გოგოა, არ ღირს, იცი ამ ყველაფერს რატომ გეუბნები? მე ლილე მართლა მთელი გულით მიყვარს და არ მინდა არანაირად ტკივილი რომ მივაყენო, მითუმეტეს ზიანი... აი შენ კი შენი თათიას გამუდმებით პრობლემებს უქმნი, ცხოვრებას ირთულებ და ტკივილსაც აყენებ და ზიანსაც მინდა გავიგო ეს ყველაფერი რას ნიშნავს...
-ეს იმას ნიშნავს რომ ის ზაზა ასათიანი, კაცოს რომელიც ამ ქვეყნად ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მეზიზღება, თათია ასათიანი კი მისი შვილია რომელიც გაუაზრებლად შემიყვარდა მე ...ადამაინს რომელიც მათი ოჯახის სიძულვილში გავიზარდე
-ჰო მაგრამ ახლა უკვე დიდი ბიჭი ხარ და დროა აზრზე მოხვიდე...
-თათიას გამო შემიძლია ყველაფერზე უარი ვთქვა...
-ამ შურისძიებაზეც?-გაოგნდა ბექა
-ყველაფერზე... საერთოდ ყველაფერზე, მაგრამ შენც კი არ გჯერა ჩემი და მას როგორ დავაჯერებ არ ვიცი-გაბრაზდა ალექსი და მეორე ღერს მოუკიდა ზედმეტად აკანკალებული თითებით
-გაგიჭირდება მისი დარწმუნება შენს გულწრფელობაში
-შენ... ადამიანს რომელსაც ხუთი წელია გიცნობ... რომელმაც სიცოცხლე მაჩუქე...შენ არ გჯერა ჩემი და თათიაზე რა უნდა ვთქვა? მაგრამ ყველას დაგარწმუნებთ ჩემს გულწრფელ და ნამდვილ გრძნობებში
-კარგი დაგეხმარები-გაბრაზდა ბექა-ამჯერადაც დაგეხმარები , ვიპოვი ვინმე მხატვარს და მაყუთზე დახარბებულს და მერე ამ საქმიდან გავდივარ იცოდე... არ მომწონს რასაც გეგმავ... მგონია რომ ამით უარესად დაძაბავ ურთიერთობას შენსა და თათიას შორის...
ლიკა ძალიან გააოცა ხატიას სტუმრობამ, როგორც წესი ის არასდროს მოდიოდა მათთან ოჯახში, რადგან იცოდა რა ჩაკეტილები იყვენენ და თათიასთანაც კონტაქტს მხოლოდ სკოლის შიდა ტერიტორიაზე ახერხებდა, რადგან თათია არასდროს მიდიოდა ხოლმე კლასთან ერთად არსად, ამის გამო მას მეგობრები თითქმის არ უყავდა, უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვით რომ საერთოდ არ ჰყავდა, ხატიაც თავად იყო აქტიური კომუნიკაბელური და მხიარული გოგონა შესაბამისად მისგან მოდიოდა ყოველთვის მეგობრობის ინიციატივა რაც თათიასთვის დიდ ბედნიერებასთან ასოცირდებოდა ყოველთვის.
ლიკას დიდად არ ესიამოვნა როცა ხატია აღფრთოვანებული ყვებოდა მათი ასაკის მხატვრის გამოფენაზე, რომელზეც ძალიან უნდოდა წასვლა თათიასთან ერთად რადგან იცოდა რომ თათიაც არაცვეულებრივად ხატავდა, ლიკამ ცოტა იყოყმანა მაგრამ რომ შეატყო თათიას წასვლა უნდოდა წინააღმდეგობა ვერ გაუწია შვილის სურვილს , თან სულ რომ სახლში იყო ეცოდებოდა კიდეც ამის გამო, თან არ უნდოდა მის გატიტუცებულ კლასელს ეფიქრა რომ 18 წლია გოგონას სახლიდან ნებართვის გარეშე არ უშვებდნენ, ჰოდა ასე მარტივად დაიყოლიეს ლიკუნა გოგონებმა
-ჩემი ძმა მიგვიყვანს და მოგვიყვანს არ ინერვიულოთ ლიკა დეიდა-ყალბი ღიმილით უღიმოდა ხატია ქალს
-კარგი არაა პრობლემა-მანაც არ დააკლო სიყალბე და უკმაყოფილო სახით წავიდა ზაზასთან მოსალაპარაკებლად.
გამოფენის დღე
ორ სართულიანი შენობა, შიდა კიბით, ახლად გარემონტებული, აშკარად ნაჩქარევად მოწყობილი, რადგან ჯერ კიდევ იგრძნობოდა საღებავების და სხვა სარემონტო სამუშაობის ჩატარებული სუნი, გაურკევევლი წარმომავლობის ასაკის, სქესის, ეროვნების მხატვრის, ან მხატვრების, აზრიანი და უაზრო ნახატების ერთობლიობა... ეფექტური განათები ფონზე მაინც რომ ღირებული ჩანდა... ცარიელი სულ მთლად ცარიელი შენობა დიდი მინის შუშებით... მდიდრული და გრაციოზული, მაგრამ მაინც ცარიელი...
ხატია და თათია გაოცებულები გადადიან მანქანიდან
-მგონი ზედმეტად ადრე მოვედით-გაოცებული ხატია მხრებს იჩეჩავს და გარემოს ინტერესით თვალიერებს, მისი ძმა კი წამში ქრება თავის კაბრიოლეტით
-გარეთ რომ დაველოდოთ?-რატომღაც უსიამო შეგრძნება უვლიდა თათიას სხეულში, არ მოწონს ქალაქიდან და ცენტრალური გზიდან ასე შორს რომ იყვნენ
-რა იდიოტია-აყვირდა ხატია-მითხრა ქალაქთან ახლოსააო, ვიცი ეგ ადგილიო, იდიოტი... ესაა ახლოს? თან ნახე გარშემო არაფერია საერთოდ, ან საიდან მოათრია ეს ვიღაც მხატვარი ნიტა დვალი
-აბა მე აღმოვაჩინე საიტზეო? -გაბრაზდა თათია
-ავთომ ჩამიგდო ლინკი... მერე მე დავათვალიერე...და-ამ საუბარში იყვენენ გოგონები რომ შავი პარადო მაღალი სიჩქარით გამოვარდა მოსახვევიდან, მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა გოგონებისგან რამდენიმე სანტიმეტრით მოშორებით და აამტვერა უსწორმასწორო გზა, თათიამ შორიდანვე იცნო მანქანა და გული უსიამოდ შეეკუმშა, თუმცა ბოლო წამამდე ჰქონდა იმედი რომ ეს ალექსანდრე ჯიშკარიანი არ იქნებოდა... მაგრამ სულ ტყუილად, მანქანიდან ზედმეტად გრაციოზულად, თავდაჯერებულად, მოხდენილად და გაზმანულად სწორედ ის გადმოვიდა და ამღვრეული ჭაობისფერი სფეროები მიანათა დაძაბულ გოგონას, რომელიც ყველაფრისდა მიუხედავად მშვიდად იგდა ერთ ადგილზე მიყინული და ცდილობდა მღელვარების ნასახი არ დატყობოდა სხეულსა და სახეზე
-ეს ყველაფერი შენ მოაწყე-მაინც ვერ მოითმინა და ბრაზნარევი ტონით უთხრა გოგონამ
-მეც აღფრთოვანებული ვარ ჩემი ფანტაზიის უნარით-მაყოფილების და ირონიულმა ღიმილმა გერთდროულად გადაურბინა ბიჭს სახეზე
-არ დაგიმალავ და მეც...-უემოციო ტონით უთხრა თათიამ-ის უფრო მაოცებს რომ უკვე დიდი ხანია საზღვრებს სცდება შენი ფანტაზიის უნარი და სიგიჟეში გადადის-თვალები აატრიალა გოგონამ და ჩანთიდან ტელეფონი ამოიღო
-არსად დარეკო-მბრძანებლური ტონით უთხრა ალექსმა და მათი დიალოგით გაოცებულ ხატიას მიაჩერდა -შენ ახლა შენი ძმა მოგაკითხავს და მას გაჰყვები, პრობლემების შექმნის გარეშე
-თათია ვინაა ეს არანორმალური?-თვალი არ მოუშორებია ლექსის ალეწილი სახისთვის ისე იკითხა ხატიამ ბიჭის ვინაობა
-ერთი არანორმალური
-ჩემს ძმასთან რა გაკავშირებს? ამ ამბის მოწყობაში ის იდიოტი დაგეხმარა? -აყვირდა ხატია, რომელიც ძალიან მალე ავთომ ჩხუბით და დავიდარაბით წაიყვანა გამოფენიდან. მთელი ეს დროს თათიას ხელში ეჭირა ტელეფონი მაგრამ დარეკვას ვერ ბედავდა, რადგან ალექსანდრე მასთან ძალიან ახლოს იყო და არ უნდოდა ზედმეტად შეხებოდა ის ტელეფონის წართმევის მიზეზით
-წამოდი-ხელით შენობისაკენ მიუთითა დაძაბულმა ბიჭმა აღელვებულ გოგონას
-თუ რამე სათქმელი გაქვს აქ მითხარი-არ შეუხედია ისე უთხრა გოგონამ ჩავარდნილი ხმით
-არა მე და შენი იქ ვილაპარაკებთ-შენობაზე მიუთითა-ძალიან დიდხანს ვილაპარაკებთ, ყველაფერზე ვილაპარაკებთ ... ჩემზე, შენზე, ჩვენზე, ზაზაზე მართაზე წარსულზე აწმყოზე... ჯერ შენ მომისმენ... ბოლომდე მომისმენ... მერე შენ მოგისმენ... ყველანსენს კითხვას გავცემ პასუხს...
-და რა? ამით რა შეიცვლება?-აყვირდა წყობრიდან გამოსული გოგონა-ის შეიცვლება რომ შენ მე გამომიყენე? რომ მომატყუე? რომ დამაცირე? რომ გამიზნულად დაწექი ჩემთან და მერე სახლიდან ასი ლარით ხელში გამომაგდე იმისთვის რომ ჩემთვის ტკივილი მოგეყენებინა? აუტანელი გაუსაზლისი ტკივივილი სხეულზეც და გულშიც?
-ნეტავ-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ალექსმა -ნეტავ დროსი უკან დაბრუნება შემეძლოს ამ ტკივილისთვის არასდროს, არადროს გაგიმეტებდი, რაც არუნდა განადგურებული ვყოფილიყავი მამაშენის გამო...
-და ახლა... ახლა რა შეიცვალა? -გაუაზრებელი ინტერესით ჰკითხა გოგონამ და ზიზღიანი მზერა მოაპყრო მის ჩაწითლებულ თვალებს
-შემიყვარდი-უთხრა ჩავარდნილი ხმით ბიჭმა და მის რეაქციას დაელოდა, თათიას სახეზე აღბეჭდილმა ირონიამ ისე გააღიზიანა ისე გააგიჟა რომ ხელები აუკანკალდა ბრაზისა და მრისხანებისგან
-შენს ნათქვა არცერთ სიტყვას არ დავიჯერებ!არასდროს დაგიჯერებ! -უთხრა მაკაცრი ტონით გოგონამ და ტელეფონი მომართა
-არსად დარეკო-დაუღრინა გაავებულმა ბიჭმა და მაინც რომ არ გაჩერდა თათია მაჯებში წაავლო ხელი და თავისკენ მოქაჩა -მე გაგაფრთხილე, თან ორჯერ-თვალებში ჩააცქერდა და უხეშად წაგლიჯა ტელეფონი ხელიდან, მისი ზედმეტი სიახლოვით თავგზააბნეულ გოგონას -ახლა გეკითხები წამოხვალ შენი ნებით ჩემთან სალაპარაკოდ იქ- ხელი შენობისკენ გაიშვირა -თუ ძალით წაგიყვანო?
-გამიშვი-გოგონამ ხელი გააშვებინა და პირველი წავიდა შენობისკენ, მშვიდად შევიდა შიგნით და ორ პერსონაზე მოწყობილ მაგიდასთან დაჯდა უემოციო სახით
-გთხოვ ასე ნუ მიყურებ-მის წინ დაჯდა ალექსი და უკმაყოფილო სახით მიაჩერდა დაძაბულ გოგონას
-თქვი რისი თქმაც გინდოდა მთელი ეს დრო... რის გამოც მოსვენებას არ მაძლევდი და ეს სპექტაკლი მამიდგი რომ შენთან მარტო დავრჩენილიყავი