საბედისწერო დღეს იმიტომ ვეძახი,რომ ძალიან მძულს ეს დღე.
მამას აშენებული სახლი ჩამოინგრა,მართალია არავინ დაშავებულა,მაგრამ მაინც უჩივლეს დაიწყო ადვოკატები და სასამართლოები. მამა გაამართლეს რადგან ნახაზი ბოლოს სხვას შეუსწორებია,თუმცა აღარავის უნდოდა მასთან მუშაობა. მამა სამსახურის გარეშე დარჩა,ჩვენ კი აღარ გვქონდა ერთადერთი შემოსავალი.
სწორედ ამან მიბიძგა,რომ სამსახური დამეწყო.
მეგობრის თხოვნით ერთ მარკეტში გასაუბრებაზე მივედი, პრაქტიკები გავიარე და სამსახურშიც მიმიღეს.
სწორედ ჩემს სამსახურში, ჩემს სმენაში აღმოჩნდა ის ერთადერთი სიყვარული.
მე: -გამარჯობა, მე ელეონორა ვარ, შეგიძლიათ ელე დამიძახოთ.
ის: - გამარჯობა მე ერეკლე ვარ და შეგიძლიათ ეკე დამიძახოთ :დ
მე: - შენ უკვე აქედანვე ხუმრობ როგორც გატყობ.
ის: - არაფერიი შენც ისწავლი ნელ-ნელა.
ერეკლე ყველაფერს მიხსნიდა და მასწავლიდა, ერთ კვირაში ყველაფერი ვიცოდი უკვე.
ერთ საღამოს როდესაც სამსახური დავამთავრეთ, მითხრა ,, გარეთ დამელოდე 2წუთში გამოვალ".
ვიგრძენი როგორ დამცა იმ სიცივეში, ბიჭი რომელიც ასე ლამაზი იყო. მწვანე დიდრონი თვალებით,ქერა თმებით და ლამაზი ღიმილით მე მინიშნავდა პაემანს. იყო კი ეს პაემანი? თუ უბრალოდ რამე საქმე ჰქონდა. დრო გაიწელა ცოტა შემცივდა, უკვე ძლიერად თოვდა.
ის: - ელეეე, ელეე, სადხარ?
მე: - აქვარ,წამოვდექი მანქანას მიყრდნობილი.
ის: - მოკლედ ამდენ მანქანაში, მაინც და მაინც ჩემი უნდა გააფუჭო.
მე : - უი არვიცოდიი ბოდიში.
ის : - კაი ვხუმრობ წავიდეთ. სახლში მიგიყვან.
რა დებილი ვარ,როგორ ვიფიქრე რომ ეს პაემანი იყო, თურმე უნდა რომ მიმაცილოს.
მანქანა დაიძრა,მე ვერ ვისვენებდი, თითქოს გული დახტოდა და პეპლები თამაშობდნენ მუცელში.
სახლისკენ მიმავალ გზას გადაუხვია, ცოტა გავისეირნოთო თქვა და გზაა გააგრძელა. მანქანიდან ვერ გადავრდით ციოდა, მან გათბობაც გათიშა. როცა შემცივდა ვთხოვე ჩაერთო გათბობა,მან კი ხელები გაშალა და ძლიერად ჩამიხუტა. სუნთქვა შემეკრა, თითქოს ფეხები მომეკვეთა, ნაზად დასწვდა ჩემს ბაგეს და მაკოცა. ვერც ვიშორებდი, თითქოს რაღაც ახალი გრძნობა მოსულიყო ჩემთან. მომინდა რომ კოცნა გაგრძელებულიყო, ამიტომ აქტიურობა მე გავაგრძელე, ქურთუკი რომ გადასწია მანდ გავაჩერე.
მე: - არღირს სიჩქარე,მოდი სახლში წავიდეთ.
ის: - როგორც იტყვი ლამაზო.
კი ეს პაემანი იყო, არ ვცდებოდი.
სახლში მივედი ისეთი აკიაფებული თვალებით, ნუცა დამხვდა ყველაფერი მოვუყევი და დავიძინე. მეორე დღეს მივრბოდი სამსახურში, რომ მენახა,მაგრამ იქ არ დამხვდა. ვურეკავდი გათიშული ჰქონდა. ცუდად ვიყავი უფროსს გავეთავისუფლე და წამოვედი, ტირილით მივედი სახლში. ნუცა მაწყნარებდა:
ნუცა: - ხო ხედავ ს...ა ეგონა ბ..ი იყავი და რომ არაფერი გამოუვიდა დაგიკიდა.
მე: - არა ის სხვას არ ჰგავს, ასე არ მოიქცეოდა, არ დამტოვებდა.
ასე დღეები გადიოდა, მე ყოველდღე ვურეკავდი,ის კი არჩანდა. სამსახურიდანაც წასულა,უფროსმა თქვა,მეგობრებსაც არვიცნობდი არავის და ვერაფერი გავარკვიე.
მე ის ვიპოვე და სწორედ მაშინ დავკარგე.
ჩემებთან წავედი დეპრესიის შესამცირებლად,იქ დავრჩი რამდენიმე დღე,რომ დავბრუნდი მციოდა ჩავწექი და ძილს რომ ვაპირებდი კარებზე ზარის ხმა გაისმა..
P.s მთავარი რაც მინდა რომ იცოდეთ,ეს არ არის ჩემი მწერლობის დასტური, ეს ჩემი ისტორია სრულიან ნამდვილი. თუ არ მოგეწონათ არაა პრობლემა, მე არაფერს ვიგონებ ხოლო თუ მოგეწონათ გავაგრძელებ