ბექა გაოცებული სახით უყურებდა ლილეს
-მართლა აქ ხარ თუ მეჩვენები?-ჰკითხა ჩამწყდარი ხმით და მაშინვე გულში ჩაიკრა ატირებული გოგონა
-რატომ? რატომ?-ამოილუღლუღა ლილემ, მოულოდნელად თავი ასწია და ცრემლიანი თვალებით მიაჩერდა ბიჭს
-არ გინდა გთხოვ...
-რატომ ამბობ უარს ჩვენს სიყვარულზე?
-მააქვს მიზეზი!
-შენი არ მესმის...არ მესმის...-ჩაილაპარაკა დაბნეულმა გოგონამ-და არც მინდა მესმოდეს! უკვე ძალიან დამღალა ამ ყველაფერმა! ტყუილად ჩამოვედი ხომ?-უეცრად მოშორდა ბექას და უკან დაიხია
-ჰო-დაუფიქრებლად უპასუხა მან და გოგონას ცრემლიან თვალებს გაექცა
-აზრი არ აქვს ლაპარაკს ხომ?
-არა!
-არც იმის გამეორებას რომ მიყვარხარ ხომ?
-არა!
-ყველაფერი დამთავრდა?-ამოიტირა ლილემ და სახეზე ხელები აიფარა
-შენ პატარა ხარ... ძალიან პატარა...და სწორედ ამიტომ მინდა რომ გაგიშვა! -ნაბიჯი მისკენ წადგა აღელევებულმა ბიჭმა, მაგრამ ლილემ მომენტალურად უკან დაიხია
--და თუ მე... არ მინდა რომ გამიშვა? თუ მინდა რომ ხელი ძლიერად ჩამკიდო და უბრალოდ არსად გამიშვა?
-ჩაგკიდებ!-ხმა გაიკმაცრა ბიჭმა მაგრამმხოლოდ მაშინ როცა შენს გრძნობებში დარწმუნებული იქნები!
-ჩემს სიყვარულში ეჭვი რატომ გეპარება? რატომ არ მენდობი? რატომ გგონია რომ მე შენგან წასვლა მომინდება? რატომ? რატომ?-აყვირდა წყობრიდან გამოსული გოგონა -როგორ შეგიძლია იყო ასეთი სასტიკი?როგორ შეგიძლია უკვე მეათასეჯერ მკრა ხელი სულელური მიზეზების გამო?
-სულელური?-ბექას სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა და უეცრად სახე მოექუფრა, გიჟივით მივარდა ლილეს მაჯაში ხელი წაავლო და თავისი მანქანისაკენ წაიყვანა
-რას აკეთებ? ხდლი გამიშვი! მტკივა!-ლილე მის მარწუხივით შემოჭდობილ ხელს დაეჯაჯგურა და მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა
-წამოდი!-გაცეცხლებულმა ბიჭმა მანქანის კარი გაუღო და თავით ანიშნა ჩამჯდარიყო
-შეშლილო!-უყვირა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ და კარი ცხვირწინ მიუჯახუნა -არსად წამოსვლას არ ვაპირებ შენთან ერთად! საქართველოში უნდა დავბრუნდე...-ჩაილაპარაკა თავისთვის -შეცდომა დავუშვი არ უნდა ჩამოსვსულიყავი აქ შენთან-მოულოდნელად მზერა გაუსწორა სახე წაშლილ ბიჭს, რამდენიმე წამის განმავლობაში მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეხვდა
-მანქანაში დაჯექი!-ხმა გაიმკაცრა ბიჭმა და კარი ხელახლა გააღო
-არა
-ლილე მანქანაში ჩაჯექი!-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა
-შენთან ერთად არაად წასცლა არ მინდა! მითუმეტეს შენი მოსმენა აღარ მინდა!
-ნუ მაიძულებ რომ...
-რომ რააა-აყვირდა ლილე
-ამი დედაც-აღმოხდა გაცეცხლებულ ბიჭს, მოულოდნელად დაიხარა ხელში აიტაცა დამფრთხალი გოგონა მანქანაში ჩასვა და კარი დაუკეტა
-შენ რა გაგიჟდი?-ავარდა ლილე და ჩაკეტილ კარს დაეჯაჯგურა
-დაწყნარდი!-ბექა საჭეს მიუჯდა მანქანა დაქოქა და გიჟივით გააქანა
-ახლავე გააჩერე! გააჩერე-მეთქი!-ვერ წყნარდებოდა გაგიჟებული გოგონა
-მორჩი ისტრიკას-მისკენ მიიხედა გაბრაზებულმა ბიჭმა და თვალებში ჩააცქერდა რამდენიმე წამის განმავლობაში
-შენთვის სულ ერთია მე რას ვგრძნობ, რა მინდა, ამიტომ ამ ურთიერთობის გაგარძელების აზრს ვერ ვხედავ!-მომენტალურად დაშოშმინდა გოგონა
-შენ პატარა სულელი გოგო ხარ!-ავარდა ბექა- რომელიც ჯერ კიდევ უნდა რომ თავის ოცნებებს გაეკიდოს!
-მერა რა თუ ასეთი ვარ?-ატირდა ლილე-მერე რა თუ მინდა რომ ხელი ჩაგკიდო და მინდა რომ ამ ოცნებებს გავეკიდო?-მიკენ მიიხედა და ბიჭის წაშლილ სახეზე მიეყინა ცივი მზერა
-შენ არაფერი გესმის ლილე-დანანებით ჩაილაპარაკა აღელვებულმა ბიჭმა
-არც მინდა მესმოდეს... მე მარტო შენ მჭირდები...რატომ არ გესმის ეს?
-ვიცი-უცნაური ტონით უთხრა და მისკენ მიიხედა, მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა
-მაგრამ მაინც უკან იხევ! რატომ?
-ამ მიზეზის ასახსნელად მიმყავხარ სწორედ ახლა!
-ბექა რატომ არ გესმის რომ ჩემთვის არაფერს აქვს მნიშვნელობა გარდა ჩვენი სიყვარულისა?
-მესმის...
-არ გესმის...არაფერი არ გესმის შენ! იმიტომ რომ შიშს აძლევ უფლებას ჩვენი სიყვარული დაანგრიოს
-ლილე ნეტავ იცოდე როგორ მოყვარხარ-რაღაცნაირი სევდიანი ხმით თქვა ბიჭმა და მისკენ მიიხედა - ნეტავ იცოდე როგორ მინდა შენთან ყოფნა... მაგრამ... არსებობს სიტყვა მაგრამ
-მაგრამ გეშინია
-ჰო შენი დაკარგვის ძალიან მეშინია, იმიტომ რომ ერთხელ უკვე დავკარგე
-მე არ დამკარგავ
-გადმოდი-ბექამ მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა მანქანა და გადავიდა, დაბნეულინლილეც გადავიდა და უკან მიჰყვა, წინ, სწრაფი ნაბიჯით მიმავალ ბიჭს რომელმაც მისდა გასაკვირად სასაფლაოს მძიმე კარი გააღო შიგნით შევიდა
-აქ რატომ მომიყვანე?-ლილეს უსიამოდ გააჟრჟოლა, გაიქცა და ბექას გვერდზე დაიწყო სიარული
-წაიკითხე აქ რა წერია-ბექა ერთერთი სასაფლაოს წინ გაჩერდა და წარწერაზე მიუთითა, შეშინებულმა გოგონამ მითითებულ მხარეს მიიხედა და ამოიკითხა ,,ანა დვალი"
-ეეს?-მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა და ხმა ჩაუწყდა
-ჰო ეს ჩემი ანააა-ბექამ წარწერიდან მზერა თვალებაწყლიანებულ ლილეზე გადაიტანა-ჩემი ანა... რომელიც ზუსტად ცხრა წლის წინ ჩემს გამო მოკვდა
-მე...-ამოილუღლუღა დაბნეულმა გოგონამ და ცრემლები გადმოსცვივდა
-არ მინდა შენც დაგკარგო...
-გთხოვ
-ჰო მეშინია ლილე... ძალიან მეშინია... შენი დაკარგვის ძალიან მეშინია
-მე... არც კი ვიცი რა გითხრა-მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა გოგონამ
-ანასაც უნდოდა, რომ შენსავით თავის ოცნებებს გაჰკიდებოდა... უნდოდა მე და მას ხელჩაკიდებულებს გვევლო...მაგრამ მე...
-გთხოვ არ გინდა-ლილე სახე მონგრეულ ბიჭს მიუხალოვდა და თლილი თითები ჩამოატარა მის გადაფითრებულ, გაცრეცილ სახეს -არ გინდა
-ლილე ის ჩემს გამო მოკვდა... ჩემს გამო
-არა! ასე არ იქნებოდა!-გოგონას წამით არ შეჰპარვია ეჭვი იმაში რომ ამ ყველაფერში ბექა ყოფილოყო დამნაშავე თუნდაც ირიბად
-მე... მე დანმაშავე ვარ...
-არა!-მტკიცედ უთხრა გოგონამ და არეულ, ცივ, უსიცოცხლო, ცარიელ სფეროებში ჩააცქერდა
-15 იყო რომ გავიცანი... სამოდელო სააგენტოში დადიოდა... როცა 18-ის გახდა ამერიკაში შესთავაზეს გამგზავრება...-ბექამ ლილეს სახიდან მზერა ისევ სასაფლაოს ცივ, უღიმღამო ქვაზე გადიტანა -მე მაშინ 20 ვიყავი... უნივერსიტეტში ვსწავლობდი... მთხოვდა გავყოლოდი... უნდოდა მის ოცნებებს ერთად გავკიდებოდით! მე კი არჩევანის წინაშე დავაყენე! ვაიძულე საკუთარ ლამაზ ოცნებებსა და ჩემს შორის არჩევანი გაეკეთებინა წინააღმდეგ შემთხვევაში ყველაფერი დასრულდებოდა ჩვენს შორის...-აღელვებულ ბიჭს ხმა ჩაუწყდა თავი დახარა და მიწას დააჩერდა- ბოლო ჩხუბის დროს ჩემი სახლიდან ატირებული გაიქცა... მე კი მას არ გავეკედი... მისი შეჩერება არ ვცადე...საჭესთან დაჯდა...ახლაც ჩამესმის ხოლმე იმ საზარელი ავარიიის ხმა ყურში...
-შენი ბრალი არაა
-ის ჩემს გამო მოკვდა!
-არა-ლილემ მისი სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა -ეს უბედური შემთხვევა იყო!
-ჩემს გამო მოხდა...
-არა
-ლილე მინდა რომ წახვიდე-ბექამ უხეშად მოიშორა მისი ხელები სახიდან და უკან დაიხია -მინდა რომ ჩემი ცხოვრებიდან წახვიდე... მანამ სანამ მზად არ იქნები...
-გთხოვ ასე ნუ მომექცევი-სხეულთან ერთად ხმაც აუკანკალდა გოგონას
-წადი!-ბექას ხმა იმდენად შეუვალი იყო რომ ლილე მიხვდა მასთან ლაპარაკს უბრალოდ აზრი არ ჰქონდა ახლა
-მე მაინც დაგელოდები
-ტყუილად დამელოდები-ბექა თვალებში ჩააცქერდა საყვარელ გოგონას
-არ მოხვალ? არასდროს მოხვალ?-აყვირდა ლილე
-მოვალ... მხოლოდ მაშინ როცა შენ და მე საკუთარ თავს ვიპოვით...
- დანაშაულის შეგრძნების გამო მექცევი ასე სატიკად? ეს ხომ უბედური შემთხვევა იყო! რაც მოხდა შენი ბრალი არაა
-ლილე უბრალოდ წადი!-ბექას ხმამ ადგილზე გაყინა გოგონა, მაგრამ როგორც კი ძალა მოიკრიბა ზურგი აქცია და ატირებულმა დატოვა იქაურობა.
თათია მომღიმარი სახით უყურებდა ფურცელს, რომელზეც გაუაზრებლად ხატავდა ალექსანდრეს მოღუშულ სახეს, როგორც კი კარი ხმა გაიგო დაფეთებულმა ფანქარი მაგიდაზე დააგდო და ნახატი ორად დაკეცა, ალექსანდრე უცნაური მზერით მიაჩერდა დამფრთხალ გოგონას რომელიც ძალიან აღელვებული განაგრძობდა ფურცვლის დაკეცვას
-ხატავდი?-ინტერესით ჰკითხა და მისკენ წადგა ნაბიჯი
-ისე უბრალოდ-თათიამ ლეპტოპი დახურა და მაგიდიდან ადგა
-შეიძლება ვნახო? ძალიან მაინტერესებს როგორ ხატავ-ზედმეტად მიუახლოვდა ბიჭი დაბნეულ ცოლს
-არ შეიძლება-თათიამ ხელები ზურგს უკან წაიღო და თავზე წამკმდგარ ქმარს არეული სახით ახედა
-გთხოვ მაჩვენე, ძალიან მაინტერესებს-თავს არ ანებებდა
-ადრე რატომ დაბრუნდი? შვიდზე მოდიხარ ხოლმე სულ... მოხდა რამე?-სიტყვა ბანზე აუგდო და ოდნავ უკან დაიხია
-თათია-ბიჭის ხმაში აშკარა გაოცება გამოიკვეთა- აბა არ მაინტერესებო? -ჰკითხა ინტერესით და მზერა მის ამღვრეულ თაფლისფერ თვალებს გაუშტერა
-ეს შენი ყოველდღიურობაა და თავისთავად შევამჩნიე
-გასაგებია-წარბი აწკიპა ბიჭმა მომღიმარი სახით მიაჩერდა ცოლს
-მე უნდა გავიდე-გოგონამ გვერდის ავლა სცადა მისთვის მაგრამ ალექსი წინ აესვეტა და უფლება არ მისცა რომ კარისკენ წასულიყო
-ძალიან მაინტერესებს რა დახატე
-ეს შენ საერთოდ არ გეხება!-თათიამ თავი ასწია და მოღუშული სახით მიაჩერდა ქმარს
-მგონი კითხვას არასწორად ვსამ ხომ?-ირონიულად გაეღიმა ბიჭს თავი ოდნავ დახარა -რა კი არა, ვინ დახატე-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და აციმციმებული თვალებით ჩააცქერდა, არეულ თაფლისფერ სფეროებში, იმის მიუხედავად რომ თათია მაქსიმალურად ცდილობდა სიმშვიდე შეენარჩუნებინა და მღელვარება დაეფარა მაინც ვერ მოერია თავს და იმავე წამს წყობრიდან გამივიდა
-მორჩი!-მხოლოდ ეს უთხრა და ისევ გვერდის ავლა სცადა მისთვის
-ამჯერად ასე მარტივად ვერ მომიშორებ თავიდან
-ალექსანდრე გეყოფა-გაბრაზდა გოგონა როცა ბიჭი კიდევ უფრო მეტად მიუახლოვდა და ცხვირის წვერით შეეხო სახეზე
-გთხოვ მაჩვენე როგორი დამხატე-არ ეშვებოდა ალექსი ცოლს
-თავს ზედმეტ მნიშვნელობას ანიჭებ-ავარდა თათია და ხელები მკერდზე მიაბჯინა -თუ შეიძლება გამატარე
-ჯერ მაჩვენე-ეცინებოდა ბიჭს ცოლის ალეწილ სახეზე
-არა
-თათია-ამ საუბარში მოხდა ისე რომ გოგონა საწოლის კიდესა და ზედმეტად ახლოს მდგომ ქმარს შორის მოექცა და როცა ბიჭმა ხელი წაატანა მის მკერდზე მიბჯენილი ცოლის ხელს რომელშიც თათიას ნახატი ეჭირა წონასოწრობა დაკარგეს ორივემ და საწოლზე გადაეშვნენ, გოგონას უმალ სუნთქვა შეეკრა და გულისცემა შეუწყდა, როცა გააცნობიერა რომ ალექსანდრე ზემოდან ჰყავდა მოქცეული
-ახლავე მომშორდი-უთხრა ჩავარდნილი ხმით და ამღვრეული, თაფლისფერი სფეროები მიანათა, ქმრის აციმციმებულ, მწვანე, არეულ თვალებს
-რა საშინლად ლამაზი ხარ-პასუხად მხოლოდ ეს უთხრა მისი სურნელით, შეხებით და სიახლოვით გაბრუებულმა ბიჭმა, მომენტალურად საწოლზე დააბჯინა ხელები და თავი ოდნავ ასწია
-გეყოფა-თათიას საშინლად აღიზიანებდა მასთან ამგვარი სიახლოვე, ამიტომ მკერდზე მიაბჯინა ხელები კვლავ და მისი მოშორება სცადა
- თათია-აღმოხდა სახე ალეწილ ბიჭს და ცხვირის წვერით შეეხო მის გაყინულ შუბლს, თვალები დახუჭა და ნელა ჩაჰყვა მის სახეს
-მორჩი-გოგონას ნელ-ნელა უჩქარდებოდა პულსაცია, სუნთქვა და გულისცემა რაც შეუმჩნეველი არ რჩებოდა ალექსანდრეს, რომელსაც სახეზეც ირონიული ღიმილი კრთებოდა დროდადრო
-გთხოვ არფერი თქვა-შეეხვეწა ბიჭი და ამჯერად ცხვირი მის ყელში ჩარგო, ღრმად შეისუნთქა საყვარელი გოგონას გრილი, ნაზი და სასიამოვნო სურნელი და უფრო მეტად გაბრუვდა
-გთხოვ თავი დამანებე-არ ნებდებოდა თათია მოწოლილ გიჟურ გრძნობებს და ემოციებს
-ნეტავ იცოდე როგორ არ მინდა შენი გაშვება- თავი ასწია ბიჭმა და თვალებში ჩააცქერდა სუნთქვა აჩქარებულ ცოლს, მოულოდნელად თავი დასწია და ყელზე მოაწება ვნებიანი, ცხელი ტუჩები, თათიას მაშინვე უცნაურმა, გიჟურმა ბედნიერების გრძნობამ დაურბინა მთელს სხეულში და გააჟრჟოლა, ძალიან უნდოდა ახლა, ამ წამს, ძალა ეპოვა საკუთარ თავში და შეწინააღმდეგებოდა ალექსანრეს ამ თავხედობას, მაგრამ თითქოს ხმა ჩაუწყდა, თითქოს მგრძნობელობა დაკარგა მთელს სხეულშიო ადგილზე გაიყინა და გაირინდა, ერთადერთი რასაც ზუსტად და გააზრებულად აღიქვამდა იყო შეხების ადგილას მწველი ტკივილი რომელიც მთელს სხეულში წამიერად გავრცელდა, ალექსანდრე გრძნობდა რა საშინლად მოქმედებდა მისი შეხება, სიახლოვე კოცნა და სურნელი თათიაზე, ამიტომ ტუჩები არ მოუშორებია მისი ნაზი კანისთვის ისე ჩააცურდა ლავიწის ძვალთან და ნელ-ნელა გააყოლა, ამასობაში კი იგრძნო როგორც აემღვრა ცხელი სისხლი ძარღვებში და იწყო გიჟური დენა ძარღვებში
-გთხოვ შეწყვიტე-როგორღაც მოახერხა აღელვებულმა გოგონამ ხმის დამორჩილება და თვალის გასწორება ქმრის ამღვრეული სფეროებისთვის
-მე -დაიწყო დაბნეულმა ბიჭმა და მაშინვე მოშორდა საყვარელი გოგონას სხეულს, საწოლიდან ნელა ადგა, თან ისე რომ ხელიდან ააცალა ნახატი,ამ ყველაფერის გამო ისე იყო არეული და აღელვებული თათია რომ ძლივს მოვიდა აზრზე და გააცნობიერა ალექსანდრემ რაც გააკეთა
-გთხოვ არ ნახო-მაშინვე ფეხზე წამოდგა და ფურცელზე წაეტანა
-შენთვის ასეთი მნიშვნელოვანია ის, რომ ეს ნახატი უშუალოდ მე არ ვნახო?-მომღიმარი სახით მიაჩერდა ბიჭი თავგზააბნსულ ცოლს
-ალექსანდრე ცუდად იქცევი-გაბრაზდა გოგონა და ისევ წაეტანა მის ხელს რომ ფურცელი დაებრუნებინა
-მხოლოდ ერთიი პირობით დაგიბრუნებს ისე რომ არ ვნახავ-წარბი აწკიპა და მოლაპარაკებებზე გადავიდა
-იმედია რამე სისულელეს არ მოიფიქრებ-თვალები დააწვრილა გოგონამ და გაბრაზებული სახით მიაჩერდა ქმარს
-ამ საღამოს...რესტორანში წამომყევი სავახშმოდ
-არა-დაუფიქრებლად უთხრა თათიამ და მკვლელი მზერა ესროლა
-მხოლოდ ამ საღამოს
-არა
-მხოლოდ ამ ერთხელ
-არა
-მაშინ ვნახავ როგორი დამხატე-ფურცლის გაშლა გადაწყვიტა
-არ გაბედო-თათიამ უფლება არ მისცა -სად და როდის-მაშინვე ეს კითხა და ზედმეტად მიუახლობდა ქმარს რომ ნახატი არ ენახა
-რვაზე, მე მოგაკითხავ და წაგიყვან, მომზადებას ალბათ მოაწრებ -საათს დახედა -საათნახევარში
-შენს გამო არ ვაპირებ განსაკუთრებულად მომზადებას -დაუბღვირა თათიამ და გაწვდილი ნახატი უხეშად გამოართვა
-არც გჭირდება ისედაც ლამაზი ხარ... ძალიან ლამაზი-მომღიმარი სახით ნიკაპზე ხელი აკრა გაბრაზებულ ცოლს და სანამ რამეს ეტყოდა გაცეცხლებული გოგონა ოთახიდან გავარდა.
მართა გაბრაზებული სახით უყურებდა ლილეს
-როდემდე აპირებ უნივერსიტეტის გაცდენას და დაკარგული სიყვარულის გლოვას?
-გთხოვ ხელახლა არ დაიწყო რა
-ის ბიჭი შენი ცრემლების ღირსი არაა და მინდა რომ ეს გააცნობიერო
-გთხოვ შეწყვიტე
-გული გეტკინება ლილე, ძალიან გეტკინება, თუ ამ გრძნობას უფლებას მისცემ რომ შენს თავმოყვარეობაზე და ღირსებაზე მაღლა დადგეს
-ამას საკუთარი გამოცდილებიდან ეუბნები?-თავზე წამოადგა ალექსი გარინდებულ დედა-შვილს
-სწორედ რომ ასეა-ფეხზე წამოვარდა მართა -და ამის აღიარების არ მეშინია
-მორჩით-გაბრაზდა ლილე და გაოცებული სახით მიაჩერდა კიბეზე ჩამომავალ რძალს -თათია?-აშკარა გაოცება გამოეხატა სახეზე
-სადმე მიბრძანდებით?-მართამ ალექსანდრეს შეხედა სულ ერთი წამით და მის სახეზე აშკარა გაოცება და აღფრთოვანება რომ დაინახა ზიზღით გახედა რძალს, გოგონამ დააიგნორა დედამთილი, მისი აგრესია, მისი უხეშობა და ქმარს მიაჩერდა გამომწვევი მზერით
-როგორც ყოველთვის საშინლად ლამაზი ხარ-ალექსი სწრაფად მიუახლოვდა ცოლს თვალებში ჩააცქერდა და მომღიმარი სახით განაგრძო - წავიდეთ?-თათიამ მხერბი აიჩეჩა და ლილეს გახედა რომელიც თვალს არ აშორებდა მას
-აუ თმა აღარ შეიღებო რა, ძალიან გიხდება შენი ბუნებრივი ფერი... ალექსი ხომ საერთოდ ჭკუას კარგავს შენს ოქროსფერ თმაზე
-კარგი-გაეცინა გოგონას და უნებურად მზერა ისევ დედამთილისკენ გაექცა რომელიც ზიზღს არ იშურებდა მისთვის
-ჩემო საყვარელო-მართამ ლილეს გაუღიმა- ზოგს საერთოდ არ აქვს გემოვნება... ცდილობენ რაღაც შეცვალონ საკუთარ გარეგნობაში, მაგრამ იმას ვერ ხვდებიან, რომ რაც არ უნდა გააკეთონ ისევ ისეთი უგემოვნოები, დარჩებიან რაც იყვნენ
-ამას ჩემზე ამბობთ ქალბატონო მართა?-ცინიკურად ჰკითხა თათიამ დედამთილს
-შენს თავზე რატომ მიიღე?-არ დააკლო ცინიზმი მართამ -ფიქრობ რომ უგემოვნო ხარ?
-ვფიქრობ რომ თქვენი ირონია ჩემსკენაა მომართული გამიზნულად... თქვენ და თქვენი ვაჟი ხომ ყველაფერს გამიზნულად აკეთებთ და ლაპარაკობთ?!-უცნაური ტონით უთხრა გოგონამ და დედამთილის ალეწილი სახიდან მზერა ქმარზე გადაიტანა.
-წავიდეთ-მარტო ამის თქმა მოახერხა დაძაბულმა ბიჭმა და პირველი გავარდა სახლიდან.
-თათია ალექსის ცოლი რა მიზეზით გახდა?-გაავებული ლილე ფეხზე წამივარდა და დედას მოუახლოვდა -არ გაბედო და სიყვარულზე ლაპარაკი არ დაიწყო ისევ...
-წადი და ეს კითხვა შენს ძმას დაუსვი
-დარწმუნებული ვარ რომ ამ საქმეში შენი ხელიც ურევია
-ბავშვებს ერთმანეთი შეუყვარდათ და დაქორწ...
-შეუყვარდათ?-გაეცინა ლილეს -რომელ სიყვარულზე მელაპარაკები მაშინ როცა ზიზღით და სიძულვილით სავსე მზერით უყურებს თათია ალექსს... არ ჰგავს ეს ქორწინება ჩვეულებრივ, ნებაყოფლობით და საკუთარი სურვილით წინ გადადგმულ ნაბიჯს
-გეყოფა სისულელეების ლაპარაკი, მათზე ფიქრს ჯობია საკუთარ თავზე იფიქრო! შეხედე რას დაემსგავსე რაც ბელგიიდან დაბრუნდი, მერამდენედ უნდა დაგელაპარაკო ამ საკითხზე უმიზნოდ? უკვე დავიღალე...
-ჰოდა ნუ მელაპარაკები-გაბრაზდა ლილე და ოთახიდან გავარდა.
ალექსანდრეს ხასიათი რესტორანში შესვლის მერე ძლივს გამოუკეთდა, თათია კი ისევ ისეთი ურეაქციო იყო როგორც თავიდან
-მიგწონს?-ინტერესით ჰკითხა დაძაბულმა ბიჭმა ცოლს როცა ცალკე, მათთვის განსაკუთრებულად მოწყობილ ოთახში შევიდნენ და ორ პერსონაზე გაწყობილ მაგიდას მიუსხდნენ
-ჰო-უღიმღამოდ უპასუხა გოგონამ და უკვე დასხმული შავი ღვინო მოსვა
-მიხარია ხატვის სურვილი რომ დაგიბრუნდა-დაიწყო კარგა ხნის სიჩუმის მერე ბიჭმა
-უბრალოდ რაღაც დავჯღაბნე ფურცელზე, სულ ესაა, როგორც უკვე გითხარო ხატვას აღარ ვაპირებ
-ასე მარტივად უარს ვერ იტყვი საკუთარ სურვილებზე და ოცნებებზე
-როცა ვიღაც სხვა ისაკუთრებს მათ, მარტივია მაშინ ყველაფერზე უარის თქმა
-თათია გთხოვ ხატვაზე უარს ნუ იტყვი ჩემს გამო
-შენს გამო არა!-გაბრაზდა გოგონა და კიდევ მოსვა სასმელი უკვე ნახევრად დაცლილი ჭიქიდან
-მაშინ რა არის მიზეზი იმისა რომ საკუთარ თავს ასეთ ტკივილს აყენებ?-აღელდა ალექსი და თავადაც წამოავლო სასმლის ჭიქას ხელი
-იმედგაცრუება-მიახალა გოგონამ და ბოლომდე ჩაცალა ღვინო
-ვიცი ...ვიცი რომ გატკინე... ძალიან გატკინე... მაგრამ...
-მოდი ამ თემას ნუღარ შევეხებით... ამ საუბრით მაინც არაფერი იცვლება...შენ მე, წარსულის ჭრილობებს ვერასდროს მომიშუშებ და შესაბამისად...
-შესაბამისად არც არასოდეს მაპატიებ-წინადადება გააწყვეტინა ალექსმა ცოლს
-ჰო სწორედ ასეა-დაუნდობლად დაეთანხმა თათია ქმარს და მეორედ შევსებული ჭიქა ტუჩებთან მიიტანა
-მიყვარხარ-უცნაური სიჩუმე ბიჭის დაძაბულმა ხმამ გაკვეთა, თათიამ სასმელი მოსვა თან ისე, რომ წამით თვალი არ მოუშორებია ქმრის ალეწილი სახისთვის და ჭიქა ნაზად დადო მაგიდაზე
-მაგრამ ეს იმას არ ცვლის რომ შენ მე დამაცირე
-ვნანობ, ძალიან ვნანობ
-მაინც არაფერი იცვლება წარსულში
-ჰო მაგრამ... ხომ შეიძლება აწმყო შევცვალოთ?
-გგონია ასე მარტივია დაივიწყო ის რაც ყველაზე ლამაზ და მტკივნეულ მოგონება დაგიტოვა სხვამ?
-გინდოდა გეთქვა ,,გგონია მარტივია დაივიწყო ის რაც ყველაზე ლამაზ და მტკივნეულ მოგონებად დაგიტოვა"მან ვინც გიყვარდა?-ჩაეკითხა ალექსი და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ცოლს ამღვრეულ თვალებში
-თუნდაც-არ უარყო მისი ნათქვამი გოგონამ და მეორე ჭიქა ჩაცალა
-ასე ძალიან, იმიტომ გტკივა დღემდე, რომ ისევ ისე ძალიან გიყვარვარ?-არ ეშვებოდა ბიჭი
-რის მიღწევას ცდილობ?-თვალები დააწვრილა გოგონამ და ირონიული ღიმილით მიაჩერდა ქმარს
-მგონი ხვდები
-ტყუილად ცდილობ, ჩვენს შორის ყველაფერი იმ ღამეს დასრულდა
-ნუ ცდილობ ჩემს დარწმუნებას
-შეგიძლია კიდევ დამისხა?-თათიამ ჭიქას წამოავლო ხელი და გაოცებულ ქმარს გაუწოდა, ალექსმა მისი სურვილი შეასრულა და უკმაყოფილო სახით მიაჩერდა როცა გოგონამ მესამე ჭიქაც დალია
-დათვრები
-მერე რა?-მხრები აიჩეჩა გოგონამ
-არაფერი უბრალოდ აღვნიშნე-გაეცინა ბიჭს, გოგონას ალეწილ სახეს რომ ჰკიდა თვალი
-გგონია რომ ასე განზრახ ვიქცევი?
-მგონია, რომ ასე ჩემს დასავიწყებლად იქცევი-შეუსწორა წინადადება ბიჭმა
-თავს ზედმეტ მნიშვნელობას ნუ მიანიჭებ ჯიშკარიანო, მერე გული რომ არ გეტკინოს!-ცინიკურად უთხრა გოგონამ და ისევ გაუწოდა ჭიქა- მინდა რომ დამისხა
-ატყობ რომ უკვე დათვერი?-გაეცინა ალექს და ისევ შეუვსო ჭიქა, თავადაც დაისხა და ერთი მოყუდებით ჩაცალა
-მეც სწორედ ეგ მინდა-ირონიულად გაუღიმა თათიამ ქმარს და მეოთხე ჭიქა უფრო ნელ-ნელა დალია
-მეცეკვები?-მოულოდნელად ჰკითხა დაძაბულმა ბიჭმა ცოლს და მზერა გაუშტერა მის დანისლულ თაფლისფერ სფეროებს
-თუ დამპირდები რომ ეს ჩვენი უკანაკნელი ვახშამი და ცეკვა იქნება კი-ბრაზნარევი ტონით უთხრა და ხმაურით დადო დაცლილი ჭიქა მაგიდაზე
-გამუდმებით რატომ გამირბიხარ? ან იქნებ... საკუთარ გრძნობებს გაურბიხარ და ამის აღიარება არ გინდა?
-მთავარია რომ მე შენთან არ მინდა! მაგრამ შენ ეს არ გესმის! მიზეზების ძებნას ტყუილად ნუ დაიწყებ... აზრი აღარ აქვს არაფერს, რადგან ჩემგან გულწრფელობას ვერ ეღირსები
-ასეთი დარწმუნებული თუ ხარ საკუთარ თავში მაშინ უფლება მომეცი რომ შენთან ახლოს ვიყო
-შენი სიახლოვით ტკივილს მაყენებ-დაუფიქრებლად უთხრა გოგონამ და მაშინვე ინანა ნათქვამი სიტყვები, მაგრამ ალექსი აღარ ჩაეძია, აღარა გააწვალა, მშვიდად შეავსო სასმლით ჭიქები და როცა ორივემ დაცალეს ფეხზე წამოდგა
-ვიცეკვოთ- თავზე წამოადგა დაბნეულ ცოლს და ხელი გაუწოდა, თათია მის ხელს უცნაური სევდიანი თვალებით მიაჩერდა, რადგან ერთ დროს ეს ხელი ყველაზე ძლიერი ეგონა და მთელი არსებით მიენდო მას, ახლა კი მისი შეხება, უბრალო შეხებაც კი გულს ტკენდა -თათია-შეეხმიანა ბიჭი ფიქრებში წასულ ცოლს, გოგონამ თავი ასწია და ქმარს მიაჩერდა ამღვრეულ, ჩამუქებულ ჭაობისფერ სფეროებში, გამოწვდილ ხელს ნაზად შეახო თლილი თითები და ფეხზე წამოდგა
-ჯერ პირობა მომეცი რომ მსგავსი რამ აღარ განმეორდება
-არა
-ალექსანდრე!
-ნუ იძაბები-გაეცინა ბიჭს, წელზე შეუცირა ხელი და დარბაზის ცენტრში გაიყვანა, თავისკენ შეატრიალა ჯერ კიდევ დაბნეული ცოლი, მეორე ხელიც შეუცირა წელზე და ნაზ, სასიამოვნო მუსიკას აჰყვა მასთან ერთად
-არ მჯერა რომ აქ ჩემი ნებით გამოგყევი და გეცეკვები-მომღიმარი სახით ახედა თათიამ ქმარს, კისერზე სწრაფად შემოაჭდო ცივი თითები და მის თვალებში ჩაიკარგა
-მოდი ეს საღამო მარტო ჩემი და შენი იყოს, წარსულისა და აწმყოს გარეშე-ზემოდან დააცქერდა ბიჭი თავგზააბნეულ ცოლს
-მარტო ჩემი და შენი, მხოლოდ ტკივილი შეიძლება იყოს
-რა სასიამოვნო სურნელი გაქვს-ცხვირის წვერი საფეთქელზე შეახო ალექმა ცოლს და თვალები დახუჭა
-ისევ საწყის წერტილს ვუბრუნდებით-გაუბრაზდა თათია და ბიჭის სხეულიდან მომავალი სითბო, სინაზე, ვნება და სურვილი მაქსიმალურად დააიგნორა
-რატომ არ ნებდები გრძნობებს?-უცნაური მზერით შეხედა ალექსმა ცოლს
-ალბათ იმიტომ, რომ ისევ არ მეტკინოს-გულწრფელად უთხრა გოგონამ, თავი ოდნავ დახარა და მის ყელში ჩარგო, რატომღაც ახლა ამ წამს ძალიან უნდოდა მისი მონატრებული სურნელი და ძალა ეგრძნო
-არ გეტკინება! აღარ გეტკინება-დაიჩურჩულა მისი შეხებით თავზგააბნეულმა ბიჭმა და თავზე აკოცა
-და წარსული?
-დაგავიწყებ-ხმა დაბლა უთხრა და ისევ თავზე აკოცა
-გგონია ამას შეძლებ?-გოგონამ უცნაური მზერით ახედა ქმარს
-უფლებას თუ მომცემ მე შენ ყველა ტკივილს დაგავიწყებ-დარწმუნებით უთხრა, გაუღიმა და ცხვირზე აკოცა
-არა! მე სულ უნდა მახსოვდეს როგორ მატკინე რომ ისევ იგივე შეცდომა არ დავუშვა
-არ დაუშვებ! იმიტომ რომ მე შენ ძალიან მიყვარხარ!
-სიყვარულის სახელით პატიებას მთხოვ?
-რატომ ეწინააღმდეგები საკუთარ თავს?
-გთხოვ არ გინდა-თათიამ თავი დახარა, ზედმეტად მიეკრო ქმარს მკერდზე და მისი გამალებული გულისცემის ხმას ყური მიუგდო, რატომღაც ეს ხმა ახლა ყველაზე სასიამოვნოდ ჩაესმოდა.
გვიან ღამით დაბრუნდნენ ტაქსით შინ, თათიას სიარული ძალიან უჭირდა, ამიტომ ალექსანდრემ ხელი წელზე მოხვია და ისე აიყვანა საძინებლამდე, როცა ოთახში შევიდნენ, თათიას ფეხი გადაუბრუნდა და ინტიქტურად ორივე ხელი კისერზე შემოხვია ქმარს რომ არ დაცემულიყო, წამიერად მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდა
-შენ ყველაზე საშინელი...უგულო...დაუნდობელი და ეგოისტი...ადამიანი ხარ- ნაწყვეტ-ნაწყვეტ უთხრა გოგონამ ქმარს და სახე კიდევ უფრო მეტად მიუახლოვა -მინდა რომ გეტკინოს... ძალიან გეტკინოს... ისე გეტკინოს როგორც მე, იმ ღამეს... მინდა რომ იმ ღამის თათია იგრძნო! ...მინდა მთელი სიმძაფრით შეიგრძნო ის ღამე სწორედ ისე როგორც მე მაშინ...-თათიამ მოულოდნელად, ცივად გაუშვა ხელები ქმარს და უკან დაიხია -მაგრამ არა! შენ ისე ვერ გეტკინება ვერასდროს როგორც მე, რადგან ძალა არ მეყოფა რომ ისევე გატკინო როგორც შენ მე... ვიცი...-ოდნავ შექანდა და ალექსმა მაშინვე წლეზე შემოაჭდო ხელები და სხეულზე ძლიერად მიიკრო, წამიერად მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდა
-მეტკინა უკვე ათასჯერ მეტკინა ის ღამე თათია
-მე... ძალიან ცუდად ვარ-ცრემლები მოეძალა გოგონას და თავი დახარა, ალექსმა მაშინვე ხელში აიტაცა უკვე თითქმის ატირებული ცოლი და საწოლზე დააწვინა -არ წახვიდე-უთხრა ჩამწყდარი ხმით გოგონამ, როცა ბიჭი თვალებში ჩააცქერდა და ხელები გააცურა მისი წელიდან და ფეხებიდან, თათია მაშინვე გადატრიალდა, ფეხები მოკეცა და ცრემლებს უფლება მისცა გადმოდენილიყვნენ გაფითრებულ ღაწვებზე, ალექსანდრე დიდხანს, ძალიან დიდხანს იდგა ერთ ადგილზე მიყინულივით და ვეღარ იღებდა გადაწყვეტილებას, ვერ ხვდებოდა როგორ მოქცეულიყო,
თათიას ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა როცა საყვარელი მამაკაცის შეხება იგრძნო ზურგს უკნიდან რომწლმაც ერთი ხელი მუცელზე შემოაჭდო, მეორე თავქვეშ შეუცურა და თავზე აკოცა