უკვე ოცი წუთი იყო გასული მას შემდეგ,რაც თეთრი უზარმაზარი შენობის წინ იდგნენ ლილე და სანდრო.ცრემლიანი თვალებით უყურებდა შენობას და თან სანდროს ხელს არ უშვებდა.იმაზე მეტად უჭირდა რეალობის შეგრძნება,ვიდრე მას წარმოედგინა.გულში საოცარი აფეთქებები ხდებოდა.ერთის მხრივ უხაროდა,რომ სანდრო მათთვის ბრძოლას აპირებდა,მაგრამ მეორე მხრივ ვერაფრით ეგუებოდა მის გარეშე ყოფნას.ყველაზე მეტად მტკივნეული განუსაზღვრელი დრო იყო.არ იცოდა რამდენ ხანში დამთავრდებოდა ეს ტანჯვა და სწორედ ამიტომ განიცდიდა ამ ამბავს ასე.ყველაზე ბედნიერი იქნება სანდრო რამდენიმე თვეში,რომ ნახოს მაგრამ ეს უბრალოდ ფანტაზიის ნაწილია,რომელსაც ახდენა არ უწერია.არც ის იცის სანდრო თუ გაიგებს მათი შვილის პირველ ტირილს.ამ ყველაფრის წარმოდგენამ უფრო მეტად დაუმძიმა გული,საშინელი მწვავე ტკივილი იგრძნო მარცხენა მხარეს და ინსტიქტურად სანდროს ხელს ჩაებღაუჯა.
სანდრო ამ ხნის განმავლობაში შეეცადა ლილესათვის არ ეგრძნობინებინა მდგომარეობის სიმწვავე.იმაზე მეტად განიცდიდა ამ ყველაფერს,ვიდრე გარეგნულად ჩანდა.ყოველი ის წამი გულს უღრღნიდა,რაც მათ გარეშე უნდა გაეტერებინა.იმის წარმოდგენა,რომ რამდენიმე კვირაში მათი შვილის გულის ცემას გაიგებდა ლილე,სიმწრისგან გააკანკალა.ბავშვური ეგოიზმით აევსო გული და ძლივს შეკავებული ცრემლით ლილეს მოეხვია.ასეთ მძიმე სიტუაციაშიც კი შეეცადა არ ეგრძნობინებინა ლილესთვის მისი მდგომარეობა.მიუხედავად იმისა,რომ ყველაზე მეტად უჭირდა ამ ყველაფრის ატანა,მაინც ფიქრობდა ლილეზე და ბავშვზე.პატარას გახსნებამ ღიმილი მოჰგვარა,გაუაზრებლად დასვა ლილე კლინიკის ეზოში მდგომ სკამზე.
-ლილეკო.-გაგუდული ხმით ამოიჩურჩულა სანდრომ.-ჩემი პატარა ლილეკო...ყველაზე ძლიერი ლილეკო...
-არ ვარ სანდრო ძლიერი.ძლიერი,რომ ვიყო ახალა ასეთ მდგომარეობაში არ ვიქნებოდი.-კანკალით ძლივს მოაბა ორ სიტყვას თავი.
-დაწყნარდი გთხოვ.ჩვენს პატარაზე იფიქრე,ხო იცი ახლა ყველაზე მნიშვნელოვანი თქვენი მდგომარეობაა.მე კარგად ვიქნები.გპირდები.-გაბზარული ხმით უთხრა სანდრომ და მფეთქავ არტერიაზე ცხელი ტუჩები შეახო.
-გპირდები,რომ ყველაფერს გავაკეთებ ჩვენი ბედნიერებისთვის!სანდრო იცოდე,რომ აქ მე და შენი შვილი გელოდებით.
-აქ არ მოხვიდე ლილე.
-ხო იცი,რომ მოვალ?!
-გთხოვ.-გაგუდული ხმით ჩაილაპარაკა სანდრომ და სკამიდან წამოდგა.-გამიჭირდება ლილეკო.როგორ გგონია შენი ნახვა ხელს არ შემიშლის?გაბერილი მუცლით შენი ნახვა იმაზე მეტად დამამძიმებს ვიდრე შერ წარმოგიდგენია.შენი დანახვა და ჩემი აქედან გამოქცევა ერთი და იგივე იქნება ლილე.-ანერვიულებული გაუაზრებლად იქნევდა ხელებს.
-კარგი.-ყოყმანის შემდეგ ძლივს უთხრა ლილემ.-ახლა კი ჩამეხუტე...ისე,რომ ეს ჩახუტება დიდი ხანი მეყოს.-ცრემლმორეულმა ძლივს მოაბა სიტყვებს თავი.
იმაზე მეტად აუჩუყა ორივეს გული ნაცნობმა სურნელმა,რომ ნერვიულობისაგან ორივე სინქრონიულად აკანკალდა.შუა ეზოში,სადაც უამრავი ხალხი მოძრაობდა მხოლოდ და მხოლოდ ორი ადამიანი იდგა...ერთმანეთზე მიკრულები...აკანკალებული სხეულებით და ბევრი ცრემლით...
-მიყვარხარ.-ამდენი ხნიანი ურთიერთობისას პირველად გაიგო ლილეს ეს სიტყვები.საოცარმა ჟრუანტელმა დაუარა სანდროს.ცოტაც და ეგონა კანიდან ამოხტებოდა ამხელა ბედნიერებისაგან.
-მე თქვენ!-ძლივს ამოილუღლუღა და ლილეს მუცელს ნაზად შეეხო ჩურჩულით თქვა : ''მამას პატარა'' და საბოლოო კოცნა დაუტოვა ლილეს ცხელ ტუჩებზე.
მიმავალი სანდრო იმაზე მტკივნეული აღმოჩნდა ლილე,რომ ცოტაც და სიმწრისგან იკივლებდა.წაშლილი სახით იდგა ეზოს ცენტრში და მიმავალ სანდროს უყურებდა.დაბინდული თვალებით შეჰყურებდა მის სილუეტს,რომელიც ნელ-ნელა ქრებოდა.განწირული ხმით დაიკივლა მისი სახელი,მაგრამ მხოლოდ და მხოლოდ გამვლელთა სიბრალულით სავსე მზერა დაინახა.
ვერც კი გაიაზრა ისე ჩაიკეცა და მიწაზე დაეცა.ვერც ფიზიკური ტკივილი იგრძნო და ვერც ხალხის გაოცებული მზერა.მიწაზე პირქვე დაემხო და დაუძლურებულმა თვალები დახუჭა.ყველა ის ემოცია ერთიანად ამოხეთქა რასაც ამდენი ხანი იკავებდა.საოცარი შვება იგრძნო,რაღაც გაუაზრებელი.მზის სხივების მიეფინა სახეზე და გაუაზრებლად გაეღიმა.ალბათ კიდევ დიდხანს იქნებოდა აფექტურ მდგომარეობაში,რომ არა მოხუცი ქალი,რომელიც ლილეკოს გაოცებული წამოსდგომოდა თავს.
-ადექით გოგონა!ძირს რატომ წევხართ?-გაოცებულმა იკითხა მოხუცმა.ჩაწითლებული თვალებით შეხედა ლილემ მოხუცს და ხმაჩახლეჩილმა უთხრა.
-ველოდები.
-აქ?-გაოცებას ვერ იაკვებდა მოხუცი.
-კი.მალე მოვა.-ღიმილით უთხრა ლილემ.
-რას ამბობ შვილო?როგორ შეიძლება მიწაზე წოლა.გაცივდები შვილო...-აწყლიანებული თვალებით შეხედა მოხუცმა და დამჭკნარი ხელები ლილეს ნაზ და გლუვ კანს ჩამოუსვა.ვერც კი მიხვდა მოხუცი ისე ჩაიკეცა ლილეს წინ.
-აქ რომ არ დავხვდე გაბრაზდება!-ძლივს ამოილუღლუღა ლილემ.გაოცებული მოხუცი ლილეს ჩაწითლებულ თვალებს უყურებდა და ხვდებოდა,რომ რაღაც უჭირდა.
-სკამზე დაჯექი შვილო.-გოგონას ნატანჯმა სახემ უფრო დაამძიმა მოხუცი და ძლივს უთხრა ლილეს.
-ღმერთო...-ხმამაღალი ტირილი წასკდა ლილეს და თვალებზე ხელები აიფარა.-დამიბრუნე ღმერთო!-მთელი ხმით გაჰკიოდა ლილე.გაოგნებული მოხუცი აქეთ-იქით აცეცებდა თვალებს და აღარ იცოდა რა ექნა.
-კარგი დაველოდოთ!-უთხრა ღიმილით მოხუცმა და მიწაზე ლილეს გვერდი დაიკავა.
და მაინც რამხელა მნიშვნელობა აქვს რწმენას...
რომ მოვა...


***