თათიასთვის იმაზე რთული აღმოჩნდა განქორწინების პროცესი ვიდრე წარმოედგინა თუმცა უკან დახევა წამითაც არ უფიქრია, იმის მიუხედავად რომ ლექსანდრეს ძალიან უჭირდა არესებულ სტუაციასთან შეგუება, სიტყვა შეასრულა და საბოლოო ჯამში ყველაფერმა გართულებების გარეშე ჩაიარა.
თათიამ გადაწყვიტა, რომ თავი სწავლისთვის მიეძღვნა და მსგავსი შეცდომა აღარ დაეშვა, ამიტომ მაქსიმალურად ცდილობდა ალექსთან ურთიერთობა შეეზღუდა და სწავლაზე ყოფილიყო ორიენტირებული, რა თქმა უნდა ამ ყველაფერს აქტიურ წინააღმდეგობას უწევდა ალექსი, მაგრამ საბოლოო ჯამში ყველაფერი ისე წარიმართა როგორც თათიას სურდა.
ლილეს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა ალექსთან ერთად ბექაც ჩავიდა მის სანახავად ამერიკაში, რაღაცნირად გული ეტკინა, თითქოს ისევ წარსულში სააბრუნეს, იმ დროში როცა სიყვარულის მართლა სჯეროდა. იმის მიუხედავად რომ ბექასთან ურთიერთობას გაურბოდა, მაქსიმალურად თავს არიდებდა და ყველანაირად ცდილობდა გრძნობებს ხელახლა არ აჰყოლოდა და რაც შეიძლება ცოტა დრო დაეთმო ბექასთვის.
ცდილობდა მოწოლილი გრძნობების და ემოციები საკუთარ სხეულში შეუმჩნევლად ჩაეხშო და ურეაქციო ყოფილიყო იმ ადამიანის წინაშე, ვინცვარაერთხე ჰკრა ხელი და გული უამრავჯერ ატკინა. ბექა ძალიან ცდილობდა რომ ლილესთან ურთიერთობა ხელხლა აეწყო მაგრამ ამაოდ, ისეთი განცდა ჰქონდა ლილეს კი არა ვიღაც სხვა, სრულიად უცნობ გოგონასთან ცდილობდა ურთიერთობას.
-გიკვირს?-სევდიანად გაეღიმა ლილეს
-უბრალოდ მინდა რომ მაპატიო-მოღუშული სახით მიაჩერდა ბექა საყვარელ გოგონას, რომელსაც თვალები ძველებურად აღარ უბრწყინავდა, უფრო სწორად ძველი ლილესგან საერთო აღარაფერი იყო დარჩენილი, იმდენად ცივი, უგრძნობი და უემოციო იყო ის ყველასა და ყველაფრის მიმართ
-რა საჭიროა?
-ლილე მე შენ ძალიან მიყვარხარ...ყოველთვის მიყვარდი... ახლაც ისევ ისე გაგიჟებით მიყვარხარ...
-ბექა ეს მხოლოდ ცარიელი სიტყვებია გრძნობების გარეშე!-გაუბრაზდა ლილე, უაზრო სიჩუმე ჩამოწვა დახურულ რესტორანში, რომელიც მხოლოდ ამ ორისთვია ფუნქციონირებდა ამ ღამეს. სასმელის ჭიქას მიაჩერდა გოგონა ალეწილი სახით და ბევრი ფიქრის მერე ჭიქა ხელში აიღო, ტუჩებთან მიიტანა თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია საყვარელი მამაკაცის სახისთვის და ერთი მოყუდებით თითქმის ჩაცალა, რომ უკეთ გამკლავებოდა მოწოლილ გრძნობებს და ემოციებს
-გთხოვ მაპატიე-გაისმა ბექას ჩავარდნილი ხმა და თავადაც მოიყუდა წითელი ღვინით, პირამდე სავსე ჭიქა
-აზრის ვერ ვხედავ ვერც პატიების და ვერც ამ ურთიერთობის გაგარძელების-გამომწვევი მზერით მიაჩერდა გოგონა დაბნეულ ბიჭს
-ყველაფერს გავაკეთებ რომ გაგაბედნიერო
-არ ფიქრობ რომ ახლა უკვე ძალიან გვიანია?- უცნაურად გაეღიმა ლილეს და მეორედ შევსებული ჭიქა ტუჩებთან მიიტანა
-ვნანობ... ყოველ დაკარგულ წუთას და წამს ვნანობ...
-აზრი აღარ აქვს-ბრაზნარევი ტონით უთხრა გოგონამ -დააგვიანე
-ამას ნუ მეუბნები ძალიან გთხოვ
-ზოგჯერ თავმოყვარეობა ყველაზე და ყველაფერზე მაღლა უნდა დააყენო რომ ცხოვრების გაგრძელების ძალა იპოვო საკუთარ თავში...
-ჩემი პატიება შენი თავმოყვარეობის ზღვარზე გადის?-აფეთქდა ბექა
-შენს გამო ცხოვრების გამოუსწორებელი შეცდომა დავუშვი! ვანოსთან ერთღამიანი ურთიერთობა მქონდა... ისე მოვიქეცი როგოც ჩვეულებრი ზნე დაცემული ქალი... ვინც პირველივე შემხვედრს უწვება...გგონია ასე მარტივია იმ დაშვებული შეცდომასთან ერთად ცხოვრება?
-ასე იმიტომ მოიქეცი რომ შენ ეს გინდოდა და არა იმიტომ რომ ჩემი დასჯა გინდოდა!-გაბრაზდა ბექა
-რატომ ჩამოხვედი?-უინტერესოდ ჰკითხა გოგონამ და მესამ ჭიქა ჩაცალა
-მინდა რომ დაგიბრუნო
-ჩვენს შორის ყველაფერი იმ ღამეს დამთავრდა როცა შენ მე სასაფლაოდა გამომაგდე
-მე შენ თავისუფლება და არჩევანის უფლება მოგეცი, მაგრამ შენ ვერ გაიგე... ვერაფერს მიხვდი...ახლაც ვერაფერს ხვდები იმიტომ, რომ პატარა სულელი გოგო ხარ ისევ
-ჰოდა მაშინ, ყველაფერი დღეს დავასრულოთ!-აყვირდა ლილე -ახლა ამ წამს ერთხელ და სამუდამოდ, იმიტომ რომ ძალიან დავიღალე ამ ყველაფერით!
-ვიცი რომ ბევრი ტკივილის გადატანა გაიძულე, ჩემი შიშის და შეცდომების გამო! მაგრამ შენზე უარის თქმას არ ვაპირებ...შენზე უარს არადროს ვიტყვი!
-ისევ ცარიელი სიტყვები! მხოლოდ სიტყვები!-აყვირდა ლილე და ადგილზე გაიყინა როცა ბექამ მაგიდაზე მის მხარეს, ამჯერად გახსნილი წითელი კოლოფი გააცურა, რომელიც შარშან გაუწოდა ბოლო შეხვედრისას, მაშინ არც კი დაინტერესდა მასში რა იყო და რატომ, საფიქრალად დროც კი არ დაუხარჯია ამაზე იმდენად განადგურებული იყო
-ცოლად გამომყვები?-მომღიმარი სახით მიაჩერდა აღელვებული ბიჭი დაბნეულ გოგონას, რომელიც გაოგნებული სახით დაჰყურებდა ბრილიანტის თვლებით გაწყობილ ბეჭედს -ლილე -შეხმიანა გამეფებულ უცნაური სიჩუმეში თავგზააბნეული ბიჭი თვალცრემლიან გოგონას რომელმაც სრულიად მოულოდნელად კოლოფი დახურა, მისკენ გააცუდა და ცინიკური ღიმილით უთხრა -უკვე ძალიან გვიანია... აზრი აღარაფერს აქვს...
-დანებებას მაინც არ ვაპირებ-სახიდან ღიმილს არ იშორებდა ბექა
-მაშინ ასე 5-6 წელი უნდა დამელოდო როცა ლიცენზირებული ექიმი გავხდები მერე გადავწყვეტ მინდა თუ არა საერთოდ გათხოვება თან იმ კაცზე, რომელმაც თავის დროზე ყველაზე დიდი იმედგაცრუება და ტკივილი იყო ჩემს ცხოვრებაში-ფეხზე მშვიდად წამოდგა და სევდიანი სახით მიაჩერდა
-ყველაფერს გავაკეთებ რომ მაპატიო...
-უკვე ძალიან გვიანია... შენ ყველაფერი რაც კი რამ ლამაზი და განსაკუთრებული იყო ჩემში გაანადგურე...
-ყველაფერს გამოვასწორებ... გვიანი არასოდეს არის-მოულოდნელლად ფეხზე წამოდგა აღელვებული ბიჭი, სწრაფად მიუახლოვდა უკვე ატირებულ გოგონას გულში ჩაიკრა და ყურში ჩასჩურჩულა -დაბადების დღეს გილოცავ პატარა- ლილემ თავი ასწია და იმის მიუხედავად რომ მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა მაინც ვერ მოერია თავს და გაუაზრებლად გადმოედინა გაფითრებულ ღაწვებზე, ბექამ მაშინვე ხელებში მოიქცია მისი სახე და ზედ ტუჩებთან დაუჩურჩულა-მაპატიე მაპატიე...რომ ამდენჯერ და ასე ძალიან გატკინე, მხოლოდ იმიტომ რომ შენი დაკარგვისაც შემეშინდა...
-ბექა-ამოილუღლუღა ატირებულმა გოგონამ
-არაფერი თქვა გთხოვ-თავგზააბნეულმა ბიჭმა მაშინვე გულში ჩაიკრა საყვარელი გოგონ და თავზე აკოცა
-უსასრულო მოლოდინი!-დაიჩურჩულა გოგონამ და გაბრაზებული სახით ახედა უცნაური, აციმციმებული თვალებით მომზირალ ბიჭს -აი რას იმსახურებ ჩემგან!
-ჰო ვიმსახურებ!-დაეთანხმა ბექა -მაგრამ ლოდინს არ ვაპირებ პატარავ
-აბა რას აპირებ?-მკერდზე ხელი მიაბჯინა გოგონამ და უკან დაიხია
-ბრძოლას პატიებისთვის... მერე კი სიყვარულისთვის!
-გვიანია
-ცდები
-აუტანელი ხარ-თვალები აატრიალა და გვერდის აქცევა სცადა მისთვის მაგრამ ბექამ უფლება არ მისცა წინ გადაეღობა და მომღიმარი სახით ზემოდან დააცქერდა სახე ალეწილ გოგონას
-ტყუილად ცდილობ! მაინც არ გაპატიებ
-შენზე უარის თქმას და დანებებას არ ვაპირებ მხოლოდ იმიტომ გაბრაზებული ხარ...
-იქნებ გაბრაზებული კია არ ვარ, უბრალოდ აღარ მიყვარხარ? ამაზე გიფიქრია საერთოდ?
-სუუ-ბექამ ტუჩებზე მიადო ცივი თითები-ნუ ცდილობ დამარწმუნო, რომ ის ყველაფერი რაც ჩვენს შორის იყო, ასე მარტივად გაქრა შენი სხეულიდან, გონებიდან და გულიდან, რადგან სიყვარულს დრო და მანძილი ვერ აფერმკრთალებს
-სამაგიეროდ უსასრული მოლოდინი კლავს!
-ყველაფერს გამოვასწორებ
-არ გინდა გთხოვ
-მიყვარხარ ძალიან მიყვარხარ და ვიცი რომ შენც საპირისპიროს დამტკიცებას ნუ ეცდები რადგან მე შენ გრგძნობ ლილე
-სწავლას და ექიმობას ვაპირებ... ჩემს გეგმებას არც შენი და არც ვინმე სხვის გამო არ შევცვლი ასე რომ როგორც გინდა ისე მოიქცე-გვერდი ამაყად აუცქია და გასასვლელისკენ წავიდა
-შენზე უარს მაინც არ ვიყტვი, ამჯერად დანებებას არ ვაპირებ მითუმეტეს უსასრულო მოლოდინს- მიაძახა ბექამ, ლილეს ბედნიერების ღიმილმა გაუპო ბაგე, თუმცა მაინც არ გაჩერდა, მხოლოდ ერთხელ მიიხედა მისკენ, მათი ამღვრეული თვალები წამიერად შეხვდა ერთმანეთს... იგრძნეს... ერთმანეთი მთელი გულით, სული და სხეულით იგრძნეს... უცნური ბედნიერბის გიჟურმა განცდამ ორივეს აუმღვრია სისხლი ძარღვებში...თუმცა ლილე არ დანებდა გულის ხმას და ჩქარი ნაბიჯით დატოვა შენობა.
თათიამ ბევრი ფიქრის მერე სამხატვრო აკადემიის გამოვდაზე გასვლა გადაწყვიტა, ლიკა ძალიან გაახარა მისმა გადაწყვეტილებამ
-მთელი ეს დრო თავს საშინლად ვგრძნობდი-გულწრფელად უთხარა ქალმა -საშინლად მოგექეცითმე და ზაზა, როცა შენს ოცნებაზე უარის თქმა გაიძულეთ მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩვენი ოცნება აგესრულებინა
-არაუშავს მთავარი რომ ახლა მაინც მიდგახართ გვერდში და მხარს მიჭერთ
-მგონი უკვე ძალიან გვიანია-ასლუკუნდა ლიკა - უკვე იმდენის გადატანა მოგიწია ჩვენი შეცდომის გამო
-ჩვენი არა... ჩემი-მისაღებში მოღუშული სახით შევიდა ზაზა
-არა! ეს ორივეს ბრალია! მე ცუდი დედა ვიყავი... შენ კი ცუდი მამა და ამ ფაქტს ვერსად გავექცევით, ამ ყველაფერის გამო ჩვენ ორივე შვილს ცხოვრება აერია, ყველაზე მეტად კი თათი დაზარალდა
-ძალიან მინდა რომ პატიება გთხოვო-შვილის გვერდზე დაჯდა ზაზა -მაგრამ ძალა არ მყოფნის, რადგან ეს არაფერს ცვლის შენს წარსულში
-მამა ძალიან მიყვარხარ -თათია პირველად ჩაეხუტა მამას და მის მკლავებში ატირდა, ახლა ამ წამს თავი ყველაზე სუსტ, დაუცველ, პატარა და მშიშარა გოგონად იგრძნო, მაგრამ იმხელა ძალას გრნობდა მამისგან რომ არავისი და არაფერის ეშინოდა
-მამიკოს მტირალა გოგო-თავზე აკოცა ზაზამ და თვალცრემლიან ცოლს გახედა, რომელასც მუდამ გული უჩუყდებოდა მსგავს სიტუაციებზე-ნუ ნერვიულობ -ფეხზე წამოდგა და მუცელზე მოეფერა- მშვიდად იყავი-იქნებ ეს ბავშვი მაინც იყოს ნორმალური ჩვენგან, ყველასგან განსხვავაებით- მის ამ სიტყვებზე თათია აკისკისდა
-მგონი გაუმართლა ჩემს დაიკოს -ჯერ არ დაბადებულა და მასზე ყველა განსაკუთრებულად ზრუნავს
-ეჭვიანობ მამიკო?-ინტერესით ჰკითხა ზაზამ და მისკენ მიიხედა
-არააა-უდარდელად უთხრა თათიამ -თუმცა ჰო... ცოტათი-აღიარა და მშობლების სიცილზე თავადაც გაეცინა
-მეც ვეჭვიანობ-ბაჩოც შევიდა მისაღებში და დედას წამოზრდილ მუცელზე მოეფერა -თუმცა უკვე ძალიან მიყვარს
-გგონი მე არ მიყვარს?-დაუბღვირა თათიამ ძმას
-მე ეგ არ მიგულისხმია!-გაუბრაზდა ბაჩო
-აბა რა იგულისხმე?-თვალები დააწვრილა გოგონამ
-ვიღაცას მოხვდება!-მუქარით თქვა ბიჭმა და მისკენ წავიდა
-ვერ გიტან-გულწრფელად უთხრა ასლუკუნებულმა თათიამ, როცა ბაჩომ თმები აუწეწა
-ისევ პატარა ბავშვებივით რატომ იქცევით?-გაუბრაზდა ლიკა მათ და ბოლოს მაიც ვერ შეიკავა სიცილი თათიას გამოხედვაზე და დაულაგებელ თმაზე
-აუ რააა-გაიბუტა თათია და ოთახში შეიკეტა
-იცი რააა?-მოღუშული სახით მიაჩერდა ზაზა ცოლს- ძალიან მეეჭვება, რომ ეს, ნორმალური ბავშვი გამოგვსლოდა -მუცელზე მიუთითა-ესეც მათნაირი გიჟი და გადარეული იქნება დარწმუნებული ვარ
-ეჭვიც არ მეპარება მაგაში -აკისკისდა ლიკა
-მამიკო-ზაზამ მაისურის ქვეშ შეუცურა ცოლს ხელი და მუცელზე დაადო-ერთი სული მაქვს რომ დაიბადო-უცნაური ტონით თქვა და დაბნეულ ცოლს ტუჩებში აკოცა
-არა რა, აქ აშკარად ზედმეტი ვარ-თვალები აატრიალა ბაჩომ და ოთახიდან გავიდა
-ზაზა ნუ სულელობ-უკან დასწია ქმარი აღელვებულმა ქალმა-ბავშვები არიან სახლში ხომ იცი არა
-მიყვარხარ-ჩურჩულით უთხრა კაცმა და გამომწვევი მზერით მიაჩერდა გაბუტულ ცოლს რომელსაც ქმრის ამ სიტყვებზე, მაინც შეეპარა ტუჩის კუთხეში ღიმილი.
ალექსანდრეს ძალიან აღელვებდა ის ფაქტი, რომ განქორწინების მერე მისი და თათიას ურთიერთობა უფრო მეტად დაიძაბა ვიდრე გამოსწორდა, რადგან გოგონა გამუდმებით თავს არიდებდა მასთან შეხვედრას და ლაპარაკს, ამ ყველაფერს იმით ხსნიდა რომ უბრალოდ თავისუფლება, საკუთარ თავში და გრძნობებში გარკვევა სჭირდებოდა, მაგრამ ეს საკმარისი მიზეზი არ იყო ალექსანდრსთვის და გამუდმებით პასუხებს სთხოვდა თათიას ყველა ქმედებაზე. ამ ყველაფერმა უარყოფითი შედეგი გამოიღო მათ ისედაც ძლივს შენარჩუნებულ სტაბილურ ურთიერთობაზე და მოხდა ისე, რომ დაახლოების ნაცვლად უფრო დაშორდნენ ერთმანეთს, ამ ყველაფერს ემატებოდა ალექსანდრეს გაუთავებელი მივლინებები საზღვრებს გარეთ რაც კიდევ უფრო უარყოფითად აისახებოდა ორივეზე, ბოლოს უკვე იმდენად გაუცხოვდნენ, რომ შეხვედრისას ლოყაზე გადაკიცნაც კი ეხამუშებოდათ თითქოს. განსაკუთრებით მაშინ არიათ ყველაფერი, როცა თათიას დაბადებისდღეზე ალექსი გერმანიშაი აღმოჩნდა მივლინებით ჩარჩენილი, რადგან უამინდობის გამო ფერნები არ იყო და ვერაფრით ვერ შეძლო ქვეყანაში დაბრუნება იმ დღეს... ძალიან განიცადა თათიამ ეს ყველაფერი, გაებუტა და რამდენიმე დღე ხმასაც კი არ სცემდა, ბოლოს კი შემორიგა როგორღაც ალექსმა, თუმცა ბზარ გაჩენილ ურთიერთობაში ეს დიდი არაფერი ცვლილება იყო.
თათიას გადაწყვეტილებამ რომ სამხატვრო აკადემიის გამოცდაზე გასულიყო და ჩაებარებინა ძალიან გაახარა ალექსი ერთადრთი კარგი ამბავი დაშორებიდან ექვსი თვის მერე მხოლოდ ეს იყო მათ ურთიერთობაში, თუმცა ბევრად გადაწონა იმ სირთულეებს რაც ამ განქორწინებამ მოიტანა მათ ცხოვრებაში. თათიას თხოვნით ოჯახიდან არავინ არ გაყვა გამიცდაზე, ასე ერჩია, მარტო წასულიყო ცხოვრების ახალ გზაზე და დაპირისპირებოდა საკუთარ ოცნებას რომელსაც უკეთესი მომავლისკენ მიჰყავდა ის.
გამოცდინა გამოსული დაძაბული, აღელვებულ და დაბნეული გოგონა ალექსანდრეს ნახვამ კიდევ უფრო არია
-შეიძლება ვილაპარაკოთ?-მოღუშული სახით ჰკითხა ყოფილ ცოლს გაბრაზებულმა ბიჭმა
-ახლა არა
-სწორედ ახლა!
-ალექსანდრე თავს ცუდად ვგრძნობ... ძალიან ვინერვიულე ამ გამოცდაზე ხომ იცი
-სულ რამდენიმე წუთით-ტონი შეცვალა ბიჭმა
-რაზე გინდა საუბარი?-მოლაპარაკებებზე გადავიდა გოგონა
-მანქანაში ჩაჯექი!-რაღაცნაირი მბრძანებლური ტონით უთხრა ბიჭმა, კარი გამოაღო და საჭეს მოუჯდა, გაბრაზებული თათიაც ჩაჯდა და კარი მიაჯახუნა, ალექსმა მანქანა დაქოქა და ცარიელ გზატკეცილზე გიჟივით გააქანა.
თათიას ძალიან გაუკვირდა წყნეთის სახლში რომ მიიყვანა ყოფილმა ქმარმა, თუმცა ზედმეტი კითხვების დასმის გარეშე გადავიდა მანქანიდან და მორჩილად შეჰყვა შინ
-მინდა გულწრფელად ვილაპარაკოთ...ვერ ვხვდები როდის და როგორ მივედით აქამდე-ინტერესით ჰკითხა ბიჭმა და მოღუშული სახით დაჯდა დივანზე
-არ ვიცი-მხრები აიჩეჩა გოგონამ და სავარძელზე დაჯდა
-აღარ გიყვარვარ?-დაძაბული ტონით ჰკითხა და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ამღვრეულ თვალებში
-მიყვარხარ, მაგრამ ეს იმას არ ცვლის რომ საკუთარი თავი პოვნა და თავისუფლება მინდა
-ჩემთან ურთიერთობა შენთვის იმას ნიშნავს რომ დაკარგო საკუთარი თავი და თავისუფლება?-გაბრაზდა ალექსი
-გიკვირს?-ირონიულმა ღიმილმა გადაურბინა გოგონას სახეზე
-ამის დედასაც შევ.ციი-იყვირა მოულოდნელად გაცოფებულმა ბიჭმა და ფეხზე წამოვარდა -ისევ რატომ გგონია რომ მე შენ გატკენ?
-უბრალოდ მინდა რომ ყველაფერი ისე დარჩეს როგორც არის-გაბრაზებული სახით ახედა გოგონამ თვაზე წამომდგარ ყოფილ ქმარს და მაშინვე აარიდა მზერა მის ალეწილ სახეს
-მე არ მინდა!-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ბიჭმა-ნიკაპზე ხელი მოჰკიდა, თავი ნაზად ააწევინა, ამღვრეული ჭაობისფერო სფერებით ჩააცქერდა თაფლისფერ დანისლულ სფეროებში -უშენობა არ შემიძლია, იმიტომ, რომ დღემდე გაგიჟებით მიყვარხარ
-მე.. უბრალოდ დრო მჭირდება
-რისთვის?-ალექსი დაიხარა და ცხელი სუნთქვა მიაფრქვია სახეზე -ჩემს სიყვარულში დასარწმუნებლად თუ საკუთარ არეულ გრძნობებში გასარკვევად?
-გეშინია?-ირონიულმა ღიმილმა გადაურბინა გოგონას სახეზე, იმის გააზრებაზე რომ ალექსანდრეს დღემდე სიგიჟემდე უყვარდა და მისი დაკარგვის, სიკვდილზე მეტად ეშინოდა რაღაც უცნაური და სასიამოვნო განცდა განაცდევინა
-ჰო მეშინია, ძალიან მეშინია არ გადამეჩვიო!
-მე მხოლოდ დროს ვითხოვ შენგან
-რატომ არ გინდა რომ ისევ ერთად ვიყოთ?-ალექსი გასწორდა და ზემოდან დააცქერდა გაბაზებული სახით
-სწავლა მინდა...
-ეს უბრალოდ მოზეზია...-აფეთქდა ბიჭი
-ჩემგან რას ითხოვ ვერ ვხვდები-ფეხზე წამოვარდა გაცეცხლებული გოგონა, ზედმეტად მიაუხლოვდა თავგზააბნეულ ბიჭს და თვალებში ჩააცქერდა
-სიყვარულს, დროს და ურთიერთობას!-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ბიჭმა და გამომწვევი მზერა მის ტუჩებს გაუშტერა
-შენი მესმის, მაგრამ შენც უნდა გესმოდეს ჩემი... იმ ყველაფერის დავიწყება... რისი გადატანაც შენ მაიძულე მარტივი არა...
-ისევ საწყის წერტილს ვუბრუნდებით?-ავარდა ალექსი
-არა, უბრალოდ ვცდილობ აგიხსნა რომ დრო მეც მჭირდება...
-ვერსდროს დაივიწყებ ,,ხო"? ვერასდროს მაპატიებ! იმიტომ რომ მე შენ, ჩვენს პირველ ღამეს გაგანადგურე! იმდენად გატკინე რომ დღემდე იმ ღრმა ჭრილობის მოაუშებას ცდილობ, მაგრამ როგორც ჩანს ამაოდ! შური იძიე... მეორე ღამეს წახვედი და დამტოვე... მაგრამ ძალა არ გეყო ისევე გაგეწირე, როგორც მე შენ და უკან, ჩემს ცხოვრებაში დაბრუნდი... თუმცა საბოლოოდ იმ ყველაფერის დავიწყება და პატიება მაინც ვერ შეძელი ჩემთვის...
-შეიძლება ასეცაა, მაგრამ მე იმ ყველაფრის გამო რაც მოხდა, შენს დასჯას სამუდამოდ არ ვაპირებ ალექსანდრე და მინდა ეს გაიგო!
-მაშინ თუ ასეა გამუდმებით რატომ გამირბიხარ? თავს რატომ მარიდებ? რა არის რეალური მიზეზი ამ სიშორის?
-უკვე აგიხსენი! სწავლა და საკუთარ თავში, გრძნობებში გარკვევა მჭირდება... უბრალოდ ახალი ცხოვრების დასაწყებად მინდა რომ ძალა ვიპოვო საკუთარ თავში, მინდა დამოუკიდებელი ვიყო, ისევე როგორც შენ ახლა
-გგონია მე ხელს შეგიშლი სწავლაში? გგონია რომ დამოუკიდებლობას წაგართმევ კვლავ? გგონია რომ...
-არა! ასე არაა... შენ ჩემი არ გესმის
-არ მესმის და არც მინდა გავიგო-უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა
-მაშინ დავშორდეთ გარკვეული დროით! დავასრულოთ ერთმანეთის წვალება!-ტონს აუწია გაცეცხლებულმა გოგონამ
-ჩემი გაგაიჟება გინდა?-უღრიალა გაავებულმა ბიჭმა ბოლო ხმაზე,მოულოდნელობისგან შეშინებული თათია ადგილზე შეხტა
-ნუ მიყვირი!-უთხრა ცრემლიანი თვალებით
-ჩემგან წასვლა გინდა... საბოლოოდ გინდა რომ ყველაფერი დაასრულო... გინდა რომ კიდევ დამსაჯო
-სისულელებს ნუ ბოდავ!
-მიყვარხარ რატომ არ გესმის ეეს? რატომ არ გინდა გაიგო რომ მჭირდები? რომ უშენობა არ შემიძლია? რომ შენთან ყოფნა მინდა?
-მე მხოლოდ დროს ვითხოვ შენგან
-თათია შენ უბრალოდ ჩემგან წასვლა გინდა...
-ასე არაა
-მიზეზებს ეძებ
-ალექსანდრე
-თუ წასვლა გინდა წადი მაგრამ იცოდე რომ თუ ამას გააკეთებ მე შენს ცხოვრებაში აღარასოდეს არ დავბრუნდები!-უყვირა გაავებულმა ბიჭმა
-წასვლა არ მინდა და არც შენი გაშვება
-მაშინ რა გინდა? რა გინდა-მოღუშული სახით მიუახლოვდა გაბრაზებული ბიჭი მისი სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა
-დრო!
-რამდენი?
-არ ვიცი-ატირდა თათია
-წადი-ხელები ჩამოუშვა ბიჭმა და კარისკენ მიუთითა
-ალექსანდრე
-წადი-მეთქი!-დაუყვირა ისევ
-მიყვარხარ, მაგრამ ახლა... აქ დარჩენა მართლა არ შემიძლია და უნდა წავიდე-ცრემლები გადმოსცვივდა გოგონას
-თათია-მოულოდნელად მაჯაში წაავლო ხელი გაავებულმა ბიჭმა ყოფილ ცოლს თავისკენ შეატრიალა და მოულოდნელად ტუჩებზე დააცრა, თათიამ მაშინვე მკერდზე მიაბჯინა ხელები უკან დახია და თვალებში ჩააცქერდა -ეს ალბათ უკანასკნელი კოცნაა-უცნაური ტონით უთხრა ბიჭმა, ისევ მიუახლოვდა, მკლავებში მოიმწყვდია და ძალით აკოცა, როცა ერთმანეთა მოშორდნენ თათიამ მთელი ძალით გაარტყა სახეში ხელი და სახლიდან ატირებული გავარდა, ალექსი კარადას ეცა ვისკის ბოთლი მგამოიღო გახსნა და მოიყიდა, იქამდე სვამდა სანამ გონება არ დაკარგა.
თათიამ გამოცდები წარმატებით ჩააბარა და სამხატვრო აკადემიაში დაიწყო სწავლა.
ალექსანდრე ბიჭბში ჩხუბში მოჰყვა, შემთხვევით ერთერთი მსუბუქად დაჭრა დანით რის გამოც დააპატიმრეს, თუმცა გირაოს სანაცვლოდ გამოუშვეს, მაგრამ ქვეყნიდან გასვლა აუკრძალეს და როცა გაიგო რომ თათია სრულიად მოულოდნედ მისი სასამართლო პროცესის მერე გაცვლითი პროგრამით საფრანგეთში წავიდა ლამის შეიშალა