-იოანე შვილო პოლიციელი გკითხულობს.
-მოვდივარ. თქვა და მაგიდაზე მიყრილ-მოყრილი ფურცლები ერთ საქაღალდეში ჩააწყო და ჩქარი ნაბიჯით გაიარა ჰოლში ჩამწკრივებული საძინებლების წინ და ნაცნობ პოლიციელს ხელი ჩამოართვა.
-მობრძანდით, რამე ახალი ინფორმაცია გვაქვს მამაჩემის შესახებ?
-არა ვწუხვარ ვერაფერი მივაკვლიეთ, მკვლელობა არ არის.............
-გამოდის თვითმკვლელობაა?
-ასე გამოდის რომ თვითმკვლელობაა, მაგრამ რატომ ეს ვერ დავასკვენით.
-უცნაურია, რომ ცნობილმა პიროვნებამ როგორც დემეტრე იოსელიანი იყო თვითმკვლელობით დაასრულა ცხოვრება? პოლიციელო ძალიან მეეჭვება, მაგრამ რას ვიზამთ თუ სხვა მტკიცებულებები არ მოიძებნა უნდა შევეგუოთ ამ აზრს, მაგრამ უნდა ვთქვა რომ ამ თვითმკვლელობის მიღმა რაღაც დიდი საიდუმლო დევს და ოდესღაც იმედი მაქვს ყველაფერს გავიგებთ.
-ჩვენ არ შევწყვიტავთ ძიებას, მაგრამ ამ ეტაპზე საქმე დაიხურა.
-გასაგებია. ანზორი კედელს ამოფარებული უსმენდა იოანეს და პოლიციელის საუბარს, რამდენიმე წუთში დატოვა სახლი და კომპანიაში წავიდა, მანქანა დააყენა და რამოდენიმე თანამშრომლის საუბარს უნებურად შეესწრო.
-გიჟი იყო და თუ მართლა თვითმკვლელობაა სინდისის გრძნობა ჰქონია, რადგან თავად გასცა პასუხი თავის დაშვებულ შეცდომებს.
-მე გავიგე რომ ძალიან ხშირად იცვლიდა ქალებს ამ ასაკშიც კი და არც მათ ასაკს უყურებდა, ამბობენ არც შინაურს და არც გარეულს ინდობდაო, თავის კაბინეტში აყავდა ქალები და დილამდე ღრეობდნენ, წავიდა და საიდუმლოც თან წაიღო.
-ძალიან ღრმად შეტოპა ბოლოს.
-ვისზე ამბობ, ვინ არის ის ქალი.
-შეეშვით იმის გაგებას ვინ არის ის ქალი, რადგან იმ ქალმა ძალიან ბევრი რამ გაიარა მის გამო, არავინ იცის სიმართლე ის მოკვდა და ვინ იცის ის ქალი როგორ ხარობს რომ იმ მანიაკისგან განთავისუფლდა. გულზე მიიდო ხელი, რადგან იმ წუთში გულმა შეახსენა თავი და არეული ნაბიჯებით წავიდა, კაბინეტში შესულმა წყალი დალია და დაფიქრებული იჯდა კარის ხმა რომ გაიგონა და თავი ასწია.
-მაპატიეთ ბატონო ანზორ ვერ გავიგე თქვენი მოსვლა, ყავას მოგართმევთ.
-მინერალური წყალი გვაქვს?
-გვაქვს.
-მომიტანე მაკა მინერალური წყალი და ნურავისთან შემაერთებ.
-კარგი, ახლავეს. მდივანმა მინერალური წყალი მიუტანა და ფეხაკრებით გავიდა, ანზორი კი ფიქრობდა და წარსულის მოგონებებს იხსენებდა.
-არა, არა, არა, ეს შეუძლებელია.
-თქვენს პიჯაკზე სისხლის კვალია და ეს სისხლის ლაქები გარდაცვლილს ეკუთნის.
-მე არავინ მომიკლავს, ეს რაღაც შეცდომაა.
-კარგი არ მოგიკლავს და დაგიჯერეთ, მაგრამ როგორ აღმოჩნდა თქვენს პიჯაკზე გარდაცვლილის სისხლი და ამიხსენით რა მოხდა, თქვენ ხვდებით რამდენად სერიოზულად არის თქვენი მდგომარეობა, თქვენ მკვლელობაში გედებათ ბრალი ქალბატონო ილიანა.
-მე არავინ მომიკლავს, გეფიცებით არ მომიკლავს. გაოცებული უყურებდა გამომძიებელს ილიანა და ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა მის გარშემო.
-თქვენ მგონი არც იცით რომ დემეტრე იოსელიანი გარდაიცვალა და თქვენს პიჯაკზე სწორედ დემეტრეს სისხლის ლაქებია, ის ვიღაცამ მოკლა.
-დემეტრე მოკვდა და ის მე მოვკალი? გაოცებულმა შეხედა ილიანამ მის წინ მჯდარ ორ გამომძიებელს, მაგრამ შემდეგ თქვა.
-ის აქამდეც უნდა მომკვდარიყო, მაგრამ მე არ მომიკლავს.
-მითხრეს რომ თქვენ იყავით ბოლოს მის გვერდით და რადგან წარსულის ბოღმა გულში გქონდათ, გამოდის შეგნებულად გააკეთეთ ყველაფერი.
-ბევრჯერ, ძალიან ბევრჯერ მქონდა სურვილი დემეტრე მომეკლა, მაგრამ დამიჯერეთ მე არ მომიკლავს.
-გარდაცვლილის შვილი ბატონი ანზორი იოსელიანი ასე არ ფიქრობს.
-მას არ შეუძლია თქვას ის რაც არ ყოფილა.
-თქვა, თავის თავის გადასარჩენად ის ყველაფერს იტყვის, ამიტომ თქვენ ყველაფერი უნდა თქვათ.
-მე გითხარით სიმართლე რაც ვიცოდი, სხვა სიმართლე არ ვიცი.
-ისევ გაიმეორეთ და ჩვენ ისევ მოგისმენთ.
-მე ჩემს შვილთან ერთად რამდენიმე დღით სოფელში წავედი, რადგან მინდოდა მასთან ერთად დამესვენა და დედა-შვილი მარტო ვყოფილიყავით, დილით რომ ავდექი კარგი ამინდი იყო მსუბუქი საუზმე მოვამზადე და სახლის უკან რამდენიმე მეტრში მდინარე გადის, ჩვენც იქ წავედით. მშვიდად ვსაუბრობდით დემეტრე რომ მოვიდა და რამდენიმე ბოთლი ლუდი მოიტანა. სიმართლე გითხრათ არ გამიხარდა მისი მოსვლა, რადგან ნასვამ მდგომარეობაში იყო და მეც შემომთავაზა ლუდი, მაგრამ უარი უთხარი და გაბრაზდა. ცარიელი ქილა იქვე დააგდო და მეორე გახსნა, ქილის გახსნის დროს ხელი გაიჭრა, ალბად ამ დროს მომეცხო სისხლი სხვა ახსნას ვერ ვიპოვი, ანზორი რომ მოვიდა დემეტრე უკვე კარგი ნასვამი იყო მე და ჩემი შვილი წამოვედით.
-ის ორნი იქ დატოვეთ?
-კი მამა-შვილი იქ დავტოვეთ და ისინი საუბრობდნენ, საუბარი კამათში გადაეზარდათ და ვიფიქრე მამა-შვილია და გამოსწორდებიან მე კი სახლში მივედი და ტელევიზორი ჩავრთე, ცოტა ხანში მაგდა შემოვიდა სახლში სახე შეშლილი და მითხრა.
-დედა ანზორი ძიას ხმა ისმის, წავიდეთ ვნახოთ რა მოხდაო. მეც ავდექი და მაგადასთან ერთად ჩქარი ნაბიჯით მივდიოდით რაც უფრო უახლოვდებოდი იმ ადგილს ანზორის ხმა უფრო მკეთრად მესმოდა, თითქოს ის ტიროდა და ვიღაცას შველას თხოვდა.
-რა მოხდა, რატომ ყვირი შვილო. შეშინებული მივარდი ანზორის და ტირილით მითხრა.
-მამა, ილიანა მამას ფეხი დაუცდა და წყალში გადავარდა. მითხრა ანზორიმ და თვალი ამარიდა.
-ქალბატონო ილიანა თქვენ სულ მცირე ათი წელი ციხეში უნდა გაატაროთ და თუ რამეში ეჭვი გეპარებათ თქვით.
-დავეჭვდი მის ცრემლებში.
-რატომ, არ იყო ის ცრემლები გულწრფელი? ისინი ხომ მამა-შვილი იყვნენ, შესაძლოა იკამათეს, მაგრამ სასიკვდილოდ შვილი მამას არ გაწირავდა.
-ანზორი ყოველთვის ოცნებობდა დემეტრეს ადგილზე ყოფნას, მისი სკამი აინტერესებდა.
-ფიქრობთ დემეტრე შვილმა გადააგდო წყალში?
-არ ვარ დარწმუნებული, მაგრამ არც გამოვრიცხავ ამ ფაქტს.
-გასაგებია. გამომძიებელმა ილიანა მარტო დატოვა და გავიდა, რამდენიმე საათის ლოდინის შემდეგ კი გაანთავისუფლეს.
-მადლობა, მადლობა რომ დამიჯერეთ მე მკვლელი არ ვარ.
-თუ საჭირო გახდება თქვენთან საუბარი დაგიკავშირდებით ახლა კი ნახვამდის, თქვენ თავისუფალი ხართ. ილიანას გარეთ მაგდა ელოდებოდა და ძალიან ნერვიულობდა, დაინახა თუ არა დედა ერთმანეთს მოეხვია ორივე და მაგდამ ჩურჩულით თქვა.
-მადლობა უფალს რომ დაგიჯერეს დედა. განყოფილებას გასცდა თუ არა ორივე  ილიანამ მაგდას შეხედა და უთხრა.
-რა მოხდა მაგდა იმ დღეს, ვერაფერი ვერ გავიგე.
-იმ დღეს რომ წავედით სახლში მე და შენ ხომ გახსოვს.
-მახსოვს.
-მე უკან დავბრუნდი საათი დამრჩათქო გითხარი, ესეც გახსოვს?
-მახსოვს კი და მალე დაბრუნდი.
-ჰო მალე დავბრუნდი, მაგრამ საათის გამო არ დავბრუნდი დედა.
-აბა, აბა რატომ დაბრუნდი უკან მაგდა.
-დემეტრესთან მივედი.
-დემეტრესთან რატომ, მასთან რა გინდოდა შვილო.
-დამემუქრა,  მითხრა თუ არ შემხვდები ცხოვრებას გაგიმწარებო.
-მერე რა უნდოდა, იმედია არაფერი დაგიშავა. გაოცებული უყურებდა ილიანა მაგდას.
-მივედი, ანზორი იქ აღარ იყო და შევხედე დემეტრე ძალიან ნასვამი იყო, ფეხზე ადგა და ჩემსკენ წამოვიდა, სწორედ იმ ადგილზე იდგა სადაც ქვემოთ ღრმა წყალი იყო, მითხრა რომ მისი უნდა გავმხდარიყავი და მე ხელი ვკარი ის გადავარდა და შველას მთხოვდა, მაგრამ მივატოვე და წამოვედი. დემეტრეს ხმა ანზორიმ გაიგონა და გზიდან მობრუნდა, შევხედე როგორ მოეჭიდა დემეტრე ანზორის ხელს, მაგრამ ხელი სველი ჰქონდა და გაუსხლტდა ან ვეღარ ზიდა ანზორიმ დემეტრე და ისიც ჩავარდა წყლის სიღრმეში. პოლიცია რომ მოვიდა შენც იქ იყავი, მაშველებიც მოვიდნენ, მაგრამ ვეღარ გადაარჩინეს. ძალიან ვწუხვარ, გული მეტკინა საოცრად კარგი ადამიანი იყო.
-მაგდა როგორ ლაპარაკობ გარდაცვლილზე.
-რაც დაიმსახურა ის მიიღო, არ მითხრა რომ გული გეტკინა მან შენ ცხოვრება დაგინგრია და შენს თვალზე ცრემლი არ მინდა დავინახო დედა. სახლში მივიდნენ და ილიანა ეზოში გაჩერდა, იქვე დასასვენებელი ადგილი ჰქონდათ და იქ ჩამოჯდა.
-მე  ის დემეტრე დავკარგე ვინც ჩემი ბავშვობის მეგობარი იყო, ჩემი გულის მესაიდუმლე. ერთმანეთის თვალებში ვკითხულობდით რისი თქმა გვინდოდა და როცა გავიზარდეთ ჩემთვის ჩუმად მიყვარდა გულში, მაგრამ ყველაფერი დაამსხვრია, გათელა და ჩემი გული დაიკეტა შვილო, წლებთან ერთად კი დაიფერფლა.......
-დედა...................
-გული თუ გაგიცივდა ადამიანის მიმართ, იქ ყველაფერი მთავრდება შვილო, ურთიერთობა შეიძლება რომ აღადგინო, მაგრამ ძველ გრძნობებს ვეღარ დააბრუნებ. ასეთი უცნაური რამ ემართება გულს თუ ადამიანი უცხოდ მიიჩნია, მას ახლიდან ვეღარ შეიყვარებს.
-დედა, დედიკო არ გინდა წარსულის გახსენება.
-მასთან ძალიან ლამაზი მოგონებები დამრჩა, მაგდა ის მას შემდეგ შეიცვალა რაც ქალაქში ჩამოვიდა და სულ სხვა დემეტრე გახდა.
-ვიცი რომ მასთან ლამაზი წარსული გაკავშირებს, მაგრამ თავად თქვი ქალაქში ჩამოსვლის შემდეგ სულ სხვა ადამიანი გახდა, სწორედ ესაა მტკივნეული მისი შეცვლა და გარდასახვა.

-ცეცხლია, ცეცხლია გვიშველეთ. სუნთქვა მიჭირდა, თვალი გავახილე და შეშინებულმა მოვავლე თვალი სახლს, გარედან კი მკვეთრი შუქი შემოდიოდა მთელი ეზო განათებული იყო, საათს შევხედე და საათის ისრები ღამის 3 სთ-ს მიჩვენებდა, ავდექი და გარეთ გავედი ჩვენი სახლი ცეცხლის ალში იყო გახვეული და ჩემმა კივილმა მთელი სოფელი შეყარა, ჩვენი ეზო ხალხით გაივსო და მე ვიდექი ეზოს შუაგულში ვარდისფერი საღამურით, რომელიც ჩემთან ერთად გადარჩა დაწვას სხვა ყველა და ყველაფწრი იმ სახლთან ერთად დაიწვა და დაიფერფლა ისე როგორც ჩემი ყველა ოცნება, მე დავრჩი ახალშობილი  შიშველი ბავშვივით. ვიდექი და ჩემი თვალით უყურებდი როგორ ჩაიფერფლა და ჩანაცრდა ჩემი სახლი და იმ ღამით ჩამოიშალა ჩემი რწმენის ტაძარიც, მარტის სუსხიანმა ღამემ  იმ ღამით ჩემს სულთან ერთად ჩემი გაყინვაც მოინდომა და თოვლი მოვიდა. არ მახსოვს რომელმა მეზობელმა შემიფარა, დილით ინათა თუ არა ჩემი საღამურით გადავედი ჩემს ეზოში და იმ ადგილზე მივედი სადაც ჩემი კუთხე მქონდა ჩემი მაგიდა და გული ამომიჯდა ტირილით, მხარზე ხელის შეხება ვიგრძენი ავხედე და ჩემს გვერდით დემეტრე იდგა. ჩემი დემეტრე, ჩემი სულის მეგობარი.
-მოხვედი და აქ ხარ ჩემთან ერთად.
-მოვედი და აქ ვარ შენთან ილიანა.
-დაიწვა, ყველაფერი დაიწვა და დაიფერფლა დემე.
-ვერ გეტყვი რომ რამის შეცვლა შეგვიძლია რაც იყო იმას ვერ შევცვლით, მაგრამ გპირდები რომ ამიერიდან ყველაფერი მხოლოდ სიყვარულად მოვა.
-სიყვარულად?
-ჰო სიყვარულად და დღეს შენ ჩემი თოვლისფერი დილა ხარ.
-თოვლისფერი დილა..........................
-ჰო ნუ გიკვირს, შეგცივდება. მითხრა, პიჯაკი გაიხადა შეციებულ და აცახცახებულ მხრებზე მომასხა და თავადაც მომხვია ხელები.
-ვეღარც სიცივეს ვგრძნობ, მე ამ სახლთან ერთად დავიწვი და დავიფერფლე.
-ნუ იხსენებ წარსულს, წარსულს მხოლოდ ტკივილის მოყენება შეუძლია.
-ძალიან დავიღალე, წარსულის ტკივილიანი მოგონებების გახსენება, იმ მოგონებების რომლებმაც წლების წინ დასვა საბოლოო დიაგნოზი ეს მონატრებაა, ბავშვობის მონატრება რომლებიც ჩემს ტკივილთან ერთად ჩემს გულში შევინახე და დღემდე უფრთხილდები.
-შეიცვალა და შენს მიმართ გაცივდა,  მას ქალაქში სულ სხვა მრავალფეროვანი ცხოვრება ჰქონდა და შენ დაავიწყდი დედა, ამოიგდე თავიდან მასზე მოგონებები ის არ იმსახურებს შენს ცრემლებს. მან ვინ იცის რამდენ გოგონას დაუნგრია მომავალი და შენსავით გააუბედურა ისინი, ნუ მისტირი მას გთხოვ.
-მადლობა უფალს რომ შენამდე ვერ მოვიდა და შენც არ გამოსცადე ტკივილი.
-სწორედ მაგის გამო მიიღო ის რაც დაიმსახურა და დღეიდან აღარ გავიხსენებთ მას. ანზორიმ დაადასტურა ილიანას ნათქვამი და საქმე დაიხურა, დემეტრეს დაღუპვა უბედურ შემთხვევას მიაწერეს და ოჯახში სიწყნარემ დაიდო ბინა, მაგრამ ერთ დილით როცა მაგდა ქუჩაში გამოვიდა მას წინ უცნობი მამაკაცი გადაუდგა და კითხა.
-თქვენ მაგდა ხართ ილიანას შვილი, ვცდები?
-არა, არ სცდებით მე ილიანას შვილი ვარ.
-ილიანას ნახვა მინდა, სად შეიძლება ვნახო. მაგდა დაიბნა, მაგრამ მისამართი დაუწერა და მისცა.
-ამ მისამართზე ნახავთ. მამაკაცი მაგდას თვალებში უყურებდა და მაგდამ  სითბო და სიყვარული დაინახა იმ თვალებში, მაგდამ გზა გააგრძელა და მამაკაცმა თვალი გააყოლა ჩურჩულით კი თქვა.
-დაგიბრუნებ შვილო, აუცილებლად დაგიბრუნებ და გვარიც ჩემი გექნება. მისამართს დახედა და ძალიან ახლოს იყო სახლთან, ილიანამ იცნო მამაკაცი და გაოცებული უყურებდა, შემდეგ კი ცრემლნარევვი ხმით უთხრა.
-ლევან, ლევან როდის განთავისუფლდი ან აქ როგორ მომაგენი
-მოვედი შენთან და აქ ვარ, ჩემი ირინი აღარ არის მაგრამ ჩემი შვილი შენ გეძახის დედას.
-მისთვის ასე უკეთესი იყო წარსულის ტკივილით ვერ გააგრძელებდა ცხოვრებას, მოგონებები დატანჯავდა.
-რა წარსულის ტკივილი რა მოგონებები ის ხომ სულ პატარა იყო, ილიანა ის მხოლოდ 3 წლის იყო რა მოგონებები დარჩებოდა.
-ასე გგონია? მას ძალიან დიდი დრო დაჭირდა შეგუებოდა ახალ გარემოს, ხალხს და შემგუებოდა მე.
-გასაგებია, როდის უნდა უთხრათ სიმართლე.
-რა სიმართლე, დედა რა უნდა მითხრა ან ვინ არის ეს უცხო მამაკაცი.
-რატომ დაბრუნდი, ვერ გავიგე შენი მოსვლა შვილო.
-უცნაურად მომეჩვენა, გზაში უცხო მამაკაცი მაჩერებს და მეკითხება ვარ თუ არა ილიანას შვილი და დასტურის შემდეგ მისამართს მთხოვს სად შეიძლება შენი ნახვა. როგორ გგონია, დედა არ დავინტერესდებოდი ვინ გიკითხა და რატომ ან ვინ არის უცხო მამაკაცი ვინც დედას კითხულობს?
-მოდი, უკვე დროა სიმართლე გაიგო შვილო. მაგდამ ილიანას წინ სკამი გამოსწია და თვალებში უყურებდა ქალს ვისაც წლებია იცნობდა, სწორედ ამ ქალისგან უნდა გაიგოს სიმართლე, სიმართლე რომელსაც პირველად მოისმენს.
-3 წლის იყავი როცა სულ მარტო დარჩი და ჩემთან წამოგიყვანე, დედაშენმა სიკვდილის წინ შენი თავი მე ჩამაბარა და მთხოვა შენთვის დედობა გამეწია. ყველაფერი იცი რაც გადავიტანე  და რა მწარე იყო ჩემი ცხოვრება, მხოლოდ შენ მყავდი იმედად და ნუგეშად, სხვას მამაშენი გეტყვის.
-მამაჩემი? მაგდა იქვე მყოფ მამაკაცს მიუბრუნდა და უთხრა.
-თქვენ, თქვენ მამაჩემი ხართ და სად იყავით 23 წელი, ეს წლები შვილი არ გახსოვდა?
-ციხეში იყო შვილო, ის დღეს განთავისუფლდა და აქ მოვიდა.
-ციხეში? რატომ, რისთვის.
-ცხოვრება უსამართლოა და მამაშენიც უსამართლობის მსხვერპლი არის, მას ძალიან მკაცრად მოექცა დედაშენის ოჯახი მამა და ძმები.
-რატომ შეგიძულეს ასე ძალიან.
-ის ჯერ ამუშავეს თავიანთ საწარმოში და შემდეგ დაიჭირეს, რადგან სიძედ არ უნდოდათ.......................
-არ მოვწონდი შენს ბაბუას სიძედ შვილო, დედაშენს წაართვეს ყველაფერი რადგან იფიქრეს კომფორტს მიჩვეული სიღარიბეს გამოექცევაო, მაგრამ დედაშენმა მე ამირჩია და ჩემთან დარჩა მიუხედავად მისი მშობლების და ძმების წინააღმდეგობისა.
-აქ მოდი........................
-აქ მოვედი რადგან შენ აქ იყავი, არც ილიანას დავვიწყებივარ ეს წლები და მისგან ვგებულობდი შენს ამბებს, ციხეში მხოლოდ შენი არსებობით ვარსებობდი. მე არაფერი მაქვს არც სახლი და არც ფული, რაც მქონდა ყველაფერი წამართვეს და წაიღეს. არაფერი მინდა, ამ სიყვარულს რაც გულში მაქვს შენს მიმართ ვერავინ წაიღებს და ვერავინ წამართმევს, ჩემი გული შენი სიყვარულით ცოცხლობს.
-დედა ილიანა გიყვარს?
-ვერ დავფარავ ჩემს სიყვარულს.
-ვერ შეძლებ დაფარო და დამალო ის გრძნობა რომელი გრძნობაც გაცოცხლებს მამა. მაგდა მოეხვია მამას და ლევანი ატირდა სახე დაუკოცნა შვილს და უთხრა.
-მიყვარხარ ჩემო გოგო.
-და გიყვარს დედა ილიანაც.
-ვერ ვიტყვი რომ ტყუილს ამბობ, მიყვარს ილიანა მან გადამატანინა ეს წლები.
-დედა რას იტყვი, ადამიანს უყვარხარ და არაფერს იტყვი?
-ტკივილი რაც ცხოვრებაში ვნახე ლევანიმ დამაძლევია და გადამატანინა, ლევან გვიან მივხვდი, მაგრამ როგორც შენ არ შეგიძლია უარი თქვა სიყვარულზე ვერც მე ვიტყვი უარს, რადგან წლებია მხოლოდ შენზე ვფიქრობ. შენ მაძლევდი ძალას და ენერგიას, მე აქ ვარ ჩემს შვილთან ერთად.
-ჩვენს შვილთან ერთად და ამიერიდან სულ ერთად ვიქნებით.
-ქალაქის გარე უბანში მაქვს პატარა სახლი, მინდა იქ წაგიყვანოთ.
-წავიდეთ, გავერიდოთ ქალაქის სიცხეებს. ილიანამ იოანეს დაელაპარაკა და იოანეს გაუხარდა მისი ბედნიერება და უთხრა.
-მიხარია ბედნიერს რომ გხედავ, იმედია სამუდამოდ არ დამტოვებთ და დაბრუნდებით.
-რამოდენიმე დღე და ისევ აქ მოვალ შვილო, განა წასასვლელი სადმე მაქვს, როცა ყველა და ყველაფერი დაიწვა და დაიფერფლა შენმა ბებიამ და ბაბუამ აქ მომიყვანა, 15 წლიდან ამ სახლში ვარ აქ გავიზარდე და ჩემი ცხოვრება აქ გავატარე, ეს კედლები კი ჩემთვის ძალიან მშობლიური და ძვირფასია.
-მაგდა როგორც ვიცი მანქანის მართვის მოწმობა გაქვს.
-კი მაქვს, მაგრამ მთავარი მაკლია ძია იოანე. იოანეს გაეცინა და მაგიდის უჯრიდან გასაღები ამოიღო, ღიმილით შეხედა მაგდას და უთხრა.
-მაშინ ერთ-ერთი მანქანის გასაღებს მოგცემ და მშვიდად იმგზავრებთ.
-მადლობა, რა მაგარია მანქანა მეყოლება. თქვა მაგდამ და მის ბავშვურ ქცევაზე ყველას გაეცინა.
-იოანე თუ რამე დაგჭირდეს დამირეკე და წამოვალ.
-წადი და დრო დაუთმე შენთვის ბედნიერ წუთებს, დროა შენც იყო ბედნიერი და მიხარია რომ ეს გადაწყვეტილება მიიღე, გილოცავ მთელი გულით. იოანე წავიდა და ილიანამ ბარგი ჩაალაგა, მალე მაგდა თეთრი ნისანით მიჰქროდა და გზას  ყურადღებით აკვირდებოდა. იოანემ მაგდას მისცა შესაძლებლობა დაენახა საკუთარ თავში მისი ძალა თუ რამდენად გაიზარდა და ჩამოყალიბდა  ის ამ წლების მანძილზე, რამდენად ენდობა საკუთარ თავს და აქვს თუ არა სურვილი იბრძოლოს თავისი ოცნებების ასასრულებლად. ძალიან ბევრჯერ დამსხდარან ერთად და უმსჯელიათ ამა თუ იმ საკითხებზე და მათ კამათში ძალიან ბევრჯერ დასთენებიათ თავზე, შეშინებული ილიანა მაგდას საწოლში რომ ვერ პოულობდა შიშით და გულზე ხელ მიდებული ეძებდა და ბოლოს იოანეს წინ დამჯდარს რომ შეხედავდა მშვიდდებოდა, იოანე კი ღიმილით ეტყოდა ილიანას.
-წაიყვანე შენი შვილი, მან უკვე დამღალა დედა ილიანა.
-ამას იმიტომ ამბობ, რომ იცი მართალი ვარ.
-წადი გაიქეცი ცოტა დაიძინე მეც დამასვენე და ტვინი დაასვენე, ხომ ხედავ გათენდა.
როგორ არ გინდა აღიარო, რომ მართალი ვარ და გინდა გაგეცალო. ილიანა თვალებით უხდიდა მადლობას იოანეს და მაგდასთან ერთად წავიდოდა, იოანე კი ღიმილით გააყოლებდა თვალს ორივეს და ბერჯერ უთქვია გულში.
-საუკეთესო ადამიანმა აღგზარდა და შეუძლებელია სხვაგვარი ყოფილიყავი, მაგდა შენ ძალიან წინ წახვალ წარმატებები ჯერ წინ გაქვს ჩემო გოგო და როგორ მინდა შეგხედო როგორ იქნები წარმატებული ქალი. არაჩვეულებრივად გამოიყურებოდა იმ დღეს მაგდა მოკლე კაბა ეცვა შინდისფერი და ამავე ფერის ზედა, სიამაყით გადახედა ლევანიმ ილიანას და შვილის გვერდით ყელმოღერებული იჯდა, მანქანა გარეუბანში ერთ არც ისე პატარა, მაგრამ ძალიან ლამაზ და მწვანეში ჩაფლულ სახლთან გაჩერდა. სახლი გზის კიდეზე იყო და ქუჩაში რამოდენიმე ადამიანი იდგა რომლებიც გაოცებული უყურებდნენ დიდი ხნის წინ დაკეტილ სახლთან გაჩერებულ მანქანას, ლევანი გადმოვიდა და ეზოში შესასვლელი ჭიშკარი გააღო. მაგდამ მანქანა სახლთან მიიყვანა და თავადაც გადმოვიდა მანქანიდან, შემდეგ ბარგი შეზიდეს სახლში და ილიანამ მაგდასთან ერთად ერთ საათში სახლი დაასუფთავეს და მაგდამ სხვენზე აირჩია ერთი მყუდრო ოთახი სადაც მაგიდა დადგა თავისი და კმაყოფილმა თვალი მოავლო ოთახს. სამი დღე მშვიდ გარემოში გაატარა ოჯახმა, მეოთხე დღეს მაგდა მოემზადა და ილიანას უთხრა.
-მე მივდივარ, შესაძლებელია დღეს ვერ დავბრუნდე და დაგირეკავ, არ ინერვიულოთ.
-კარგი შვილო. ილიანამ სიყვარულით სავსე თვალებით გააცილა მაგდა და ლევანის შეხედა, ლევანიმ სანამ არ დაიმალა მანქანა უყურებდა და ილიანას უთხრა.
-მადლობა ასეთი კარგი შვილი რომ გაზარდე ილიანა. უკვე საღამო იყო და ილიანამ ვახშამი მოამზადა და ეზოში მოფუსფუსე ლევანის დაუძახა.
-სადაცაა დაღამდება, ვახშამი მზადაა ლევან გელოდები.
-მოვალ, მაგრამ ჭიშკართან უცხო ადამიანი დგას და გავიგებ ვინ არის, იქნებ ვინმეს რამე უჭირს. ლევანი გზაზე გავიდა და დაინახა ახალგაზრდები მანქანასთან დგას და მანქანა ადგილიდან არ იძვრის თითქოს მათ ჯინზე გაჩერდა და წინ აღარ მიდის.
-რა ხდება, რამე გიჭირთ?
-გვიმტყუნა ძია ჩვენმა რაშმა და გზაში დაგვტოვა.
-უკვე დაბინდდა მანქანა ეზოში შემოაყენეთ და ხვალ მივხედოთ, ეს რკინაა და არ ვიცით სად გვიმტყუნებს, მაგრამ ჩვენ ადამიანები ვართ და ერთმანეთის გაჭირვება უნდა გავიგოთ. ბიჭებმა ერთმანეთს გადახედეს და კეთილ ადამიანს დაუჯერეს, მოშიებულებიც იყვნენ და გაწყობილ სუფრას შემოუსხდნენ, გემრიელად ივახშმეს და ისაუბრეს, უკეთესად გაიცნეს ერთმანეთი ბოლოს კი ილიანას გამზადებულ საწოლებში დაიძინეს.
-ყველა აქ ვერ მოთავსდებით და ერთმა მაღლა ოთახია, იქ დაისვენე.
-იოანე შენ დაისვენე იმ ოთახში, ჩვენ აქ მოვთავსდებით. იოანემ პატარა და მყუდრო ოთახი მოათვალიერა, საწოლის ახლოს მაგიდა იდგა და მაგიდას პატარა სანათიც ჰქონდა ოთახის მფლობელს მაგიდის კუთხეში, მაგიდაზე კი უამრავი ფურცლები ეყარა სხვადასვა ფერის მელნით აჭრელებული და უფრო მეტი წითელი მელნით შენიშვნებმა მიიქცია მისი ყურადღება, ჯერ იფიქრა რა ჩემი საქმეაო, მაგრამ მერე დაუკვირდა რომ ყველა ფურცელი დანომრილი იყო და პირველ ფურცელზე დაწერილმა სათაურმა დააინტერესა და რამოდენიმე ხაზი წაიკითხა, წარბი მაღლა ასწია და დაფიქრებულმა თქვა.
-,, დამალული საიდუმლო''?  რომანს წერს ოჯახის ნებიერა ქალიშვილი, საინტერესო იქნება ახალგაზრდა მწერლის გაცნობა. სანდრომ სკამი გამოსწია და კითხვაში თავზე დაათენდა რადგან ძალიან დააინტერესდა რომანის  დასაწყისი და ჩურჩულით თქვა.
-რა საიდუმლო იმალება ამ რომანში, ან ვინ არის ეს ცხოველი დემეტრე. სადაც რომანი წყდებოდა წითელი პასტით დაუტოვა ავტორს წარწერა.
-,,ეს რომანი მინდა ვიხილო დასრულებული და წიგნად გამოცემული''. გაუხდელად მიწვა და ბალიშის სურნელი შეისუნთქა, გულში რაღაც უჩვეულო და უცნაური რამ იგრძნო, თითქოს ეს უჩვეულო და განსხვავებული სურნელი მისთვის ნაცნობი იყო, მისეული და გული აუძგერდა. ბალიშის ქვემოთ ხელი ამოდო და ასე ჩაეძინა, დილით კი ფრთხილმა კაკუნმა გააღვიძა სასწრაფოდ ფეხზე წამოხტა, მაგრამ გაეცინა როცა ფანჯარასთან რამოდენიმე მტრედი დაინახა როგორ ღუღუნებდნენ და ელოდებოდნენ როდის გაიღებოდა ფანჯარა და საკენკს დაუყრიდა მათ პატრონი. ფანჯარა გამოაღო და იქვე ქილაში მომზადებული ხორბალი დაუყარა უწყინარ მფრინველებს და თავად ღიმილით უცქერდა მათ, ბოლოს კი ფანჯარა დაკეტა და თქვა.
-უცნაური პატრონი გყავთ ვინც თქვენ გაპურებთ, ამ ოთახში უცნაუროებების დიდი სკივრი დებს და ერთ დღეს მე გავხსნი ამ დიდ და მძიმე სკივრს, აუცილებლად დავბრუნდები მწერალო მე შენს გასაცნობად. დილით ლევანიმ შეუკეთა სტუმრებს მანქანა და სტუმრები  დაემშვიდობა კეთილ ოჯახს და დაპირდა რომ აუცილებლად ინახულებდა მათ როცა დრო ექნებოდა, იოანე ჩაფიქრებული იყო და გულში გადაწყვეტილება მიიღო ეს უცნაური გოგონა უნდა გაეცნო. იმ დღის შემდეგ ძალიან ხშირად მიდიოდა იმ სახლთან, მაგრამ ვერც კეთილი მასპინძლები იპოვა და ვერც გოგონა გაიცნო, მას კი დიდი სურვილი ჰქონდა გაეგო როგორ დაასრულა ავტორმა ,,დამალული საიდუმლო'' რომელმაც ასე ძალიან დააინტერესდა.

ღამე, ღამემ ყველაფერი იცის. ეს ის დროა როცა ფიქრობ, ფიქრობ წარსულზე და ფიქრობ რა როგორ გადაგხდა, ფიქრობ რატომ მოხდა ის რაც მოხდა, ფიქრობ და ახსნას ვერ პოულობ წლებია ამ ფიქრებით ცხოვრობ და პასუხს ეძებ. ეძებ, მაგრამ პასუხი არ გაქვს და რა უნდა იყოს, რას უნდა მალავდეს ერთი უბრალო  ქალი, მაგრამ არის რაღაც და ამ  მაგრამ-ით იწყება მთელი ისტორია.
-ისევ ფიქრობ და ისევ არ გძინავს, ხომ იცი შენი ჯამრთელობა ვერ გაუძლებს  დიდ დატვირთვას, რა დროა ამ დროს უკვე საწოლში უნდა იყო ესმა.
-შენ გელოდებოდი.
-მელოდებოდი და რატომ, რა უნდა მითხრა.
-ტარილ შენ ჩემი სულის და გულის ნაწილი ხარ, ჩემი მესაიდუმლე.
-თუ მადლობა გინდა მითხრა.........................
-არა, მადლობასაც გეტყვი, მაგრამ ახლა მინდა ერთი რვეული მოგცე და როცა დრო მოვა ჩემს შვილებს ანდრეას და იოანეს უნდა გააცნო ერთმანეთი, ეს ჩათვალე ჩემი უკანასკნელ თხოვნად რვეულში კი წერია ის თუ რატომ არ ვცხოვრობთ მე და მათი მამა ერთად.
-ესმა.............................
-არ დამისრულებია, ისინი სხვადასხვა გარემოში გაიზარდნენ და მათ სხვა და სხვა ხასიათი
აქვთ, მაგრამ ორივე შენი ნაწილია ძმაო.
-ესმა შენ თავად უნდა უთხრა მათ სიმართლე.
-იოანეს ვეტყვი, მაგრამ ანდრეასთან შეხვედრას ვერ შევძლებ ამის ძალა აღარ მაქვს შენც თავად ხედავ. უნდა იცოდნენ რომ ჩვენ ძალიან გვიყვარდა ერთმანეთი, მაგრამ მოხდა ასე რომ ჩვენ ცხოვრება ერთმანეთის გარეშე დავასრულეთ. ცეცხლი რომელიც ჩემს გულშია და გიზგიზებს, სულ მალე ფერფლად მაქცევს.
-ახლაც გიყვარს, მიუხედავად იმისა რაც მოხდა შენ ახლაც გიყვარს იოანე და შენ იყავი მისთვის ერთადერთი სიყვარული.
-ერთხელ დავიბადე,  ერთხელ დავქორწინდი და მინდა ერთხელ მოვკვდე, ერთხელ შემიყვარდა ცხოვრებაში და ჩემს სიყვარულს მე თან წავიღებ, რომ იქ მასაზრდოოს. კარი გაიღო და სახლში იოანე შემოვიდა, გაოცებულმა შეხედა ბიძას და მერე დედას მიუბრუნდა.
-რატომ არ დაწექი, აქამდე ფეხზე რატომ ხარ დედა.
-მე წავალ და დედა-შვილმა ილაპარაკეთ, ხვალ გნახავ დიშვილო. იოანემ კარებამდე მიყვა ტარიელს და ჩურჩულით უთხრა.
-რა ჭირს, დედას ეს ბოლო დღეებია არ ძინავს და სულ ფიქრობს.
-ნუ შეეკითხები რამეს სანამ ბოლომდე არ მოუსმენ, რასაც გეტყვის კარგად დაიმახსოვრე სხვას კი მე მოგიყვები როცა დრო მოვა.
-კარგი, მეც ვხვდები რომ რაღაცის თქმა უნდა და ვერ ამბობს, იმედი მაქვს დღეს მეტყვის. ტარიელი წავიდა, იოანე ესმას მიუახლოვდა და მის გვერდით დადგა სკამი, როგორც ესმა ისიც უყურებდა როგორ ასველებდა წვიმის წვეთები ფანჯრის მინას.
-წვიმას ძალიან ბევრისთვის ცუდი მოგონენების შეხსენება შეუძლია, ამიტომ არ უყვართ წვიმა, მაგრამ წვიმა ხომ შლის ძველ წარსულის მოგონებებს და გაიძულებს ცხოვრება ახალი ფურცლიდან დაიწყო. წვიმა იყო იმ დღესაც, როცა შენ პირველად აგიყვანე ხელში და წვიმის ხმაზე ატირდი, არ მოგეწონა წვიმა, მე კი იმ დღემ მომცა ცხოვრების გაგრძელების შესაძლებლობა და მეც შენთან ერთად ვისწავლე მარტო ცხოვრება.
-დედა რა გჭირს, რა გემართება.
-დეკემბრის სუსხიან დღეს წვიმაში დაიბადე სიცივეში და ბედნიერება თან მომიტანე შენი ტირილი გალობად მესმოდა, მაგრამ რომ არა ბიძაშენი ჩვენ სიცივისგან დავიხოცებოდით, რადგან გამათბობელიც არ გვქონდა.
-წვიმიან დღეს დავიბადე მაშინ უნდა მიყვარდეს წვიმა, მაგრამ რატომღაც არ მიყვარს წვიმა.
-დაიბადე პატარა და  არ იცოდი რა იყო ტკივილი, რა იყო განშორება, რა იყო სიყვარული და ახლა ჩემს წინ ზრდასრული იურისტი მამაკაცი ზიხარ, იოანე მინდა ვისაუბროთ.
-ამიტომ არ დაწექი და ამიტომ მელოდებოდი?
-დაგაგვიანდა.
-გვიან დავასრულე ჩემი სამუშაო, ისეთი შეგრძნება მაქვს ეს დღეები ცდილობ რაღაც მითხრა და დედა მე მზად ვარ მოგისმინო.
-არაფერს შეჭამ?
-არა, არ მშია.
-იოანე ეს წლებია არასოდეს გიკითხია თუ ვინ არის მამაშენი და რატომ გაიზარდე მის გარეშე.
-ამიტომ მელოდებოდი რომ გეთქვა ვინ არის ის არაკაცი ვინც მუცელში ბავშვით მიგატოვა?
-მიყვარდა და მასაც უყვარდი შვილო.
-მერე სად არის, დედა რატომ ვერ ვხედავ მას.
-იოანე...........................
-დედა ამბობ ვუყვარდიო, რატომ ვართ მარტო თუ უყვარდი და რატომ გავიზარდე მის გარეშე.
-ახლაც უყვარვარ მას.
-დედა, დედა, დედა, ვისაც უყვარს ასე არ ექცევიან საყვარელ ქალს და ნუ გჯერა ზღაპრების.
-ჩვენს შორის სხვა ჩადგა და არ შეეძლო მას ჩვენთან ყოფნა.
-არ მინდა ვიცოდე ვინ არის კაცი ვინც ჩემი მამაა.
-იოანე..........................
-გითხარი არ მინდა გავიგო ვინ არის ის ადამიანი, არ მინდა ვიცოდე დედა.
-მოვა დრო და გაიგებ ის არ არის ცუდი ადამიანი, უნდა მომისმინო რადგან მნიშვნელოვანი რამ მინდა გითხრა.
-ახლა არა დედა, შეიძლება მოგისმინო ერთ დღეს, მაგრამ არა დღეს.
-კარგი, მაგრამ ის დღე როცა მოვა შესაძლებელია მე აღარ ვიყო და ამიტომ უკეთესია თუ მომისმენ ზოგაგად რომ გითხრა მნიშვნელოვანი, სხვას ისედაც გაიგებ როცა მას შეხვდები.
-კარგი, რადგან არ იშლი და გინდა მითხრა მნიშვნელოვანი დეტალები, გისმენ.
-იოანე შენ ძმა გყავს შვილო, მას ანდრეა ჰქვია და ის საზღვარგარეთ სწავლობს.
-ძმა მყავს და ახლა უნდა გავიგო?
-აქამდე არ მოინდომე გცოდნოდა სიმართლე. ესმამ ზოგადად მოუყვა იოანეს მისი ცხოვრების მტკივნეულ წლებზე და თითქოს გული დაიმშვიდა, იოანე გაბრაზდა, მაგრამ ესმასთან სიბრაზე დაიკავა და მშვიდად უთხრა.
-ყველაფერი გასაგებია, დაისვენე დედა. იოანემ ვერ დაიძინა, ვერ მოისვენა და გადაწყვიტა ახლოს ენახა იოანე იოსელიანი.

ადამიანი ცხოვრების მწარე გამოცდებს ყოველ ნაბიჯზე გრძნობს და განიცდის, სტკივა, თუმცაღა ტკივილთან გამკლავებას ნელ-ნელა სწავლობს, ეგუება მის ბედს და ამ ტკივილთან ერთად ცხოვრებას ეჩვევა. ასე იყო იოანეც, ცხოვრებამ დიდი დარტყმა მიაყენა, მაგრამ შეძლო და არ დახარა თავი არც ქედი მოიხარა და გააგრძელა სიცოცხლე. ახლაც ჩაფიქრებული ზის და კარის ხმა გაიგონა თავი ასწია და მაგდა იდგა მის მაგიდასთან.
-კარგად ხარ?
-კარგად ვარ, შეგიძლია საიდუმლო შეინახო?
-სამარეში ჩავიტან იმას რასაც მეტყვი.
-მაგდა შვილო შენ იურისტი ქალი ხარ და მინდა ანდერძი დავწერო, ის ანდერძი კი შენ ჩაგაბარო.
-გინდა პირადად შენი ადვოკატი ვიყო ძია იოანე.
-სწორედ ეს მინდა,არ ვენდობი ჩემს ადვოკატს და მინდა ყველაფერი შენ გააკონტროლო, აქ დევს ჩემი ყველა საბუთები გადახედე და შემდეგ დავილაპარაკოთ. მაგდამ წაიკითხა ყველაფერი რაც იოანეს ეხებოდა და კითხვაში თავზე დაათენდა, იოანე უკვე სამსახურში მიდიოდა მაგდას ხმა რომ გაიგონა.
-შეიძლება რამოდენიმე წუთი დამითმო?
-უკვე?
-დიახ, უკვე და რამოდენიმე კითხვა გამიჩნდა.
-ჩემს კაბინეტში შევიდეთ. იოანემ კაბინეტის კარი გააღო და პირველი მაგდა შეატარა, მაგდამ საქაღალდე გადაშალა და იოანეს შეხედა.
-გისმენ, აბა რას მეტყვი მაგდა.
-გადავხედე და ყველაფერი შევისწავლე, სახლი თბილიში, ბათუმში და სახლი არა სახლები, ასევე ნიუ-ორკში, ასევე მანქანები და მაინტერესებს თუ იცი რამდენი ღირებულების არის  მხოლოდ შენი უძრავი ქონება, მანქანები და ასე შემდეგ.
-ვიცი რა თანხასთანაა საუბარი, მაგრამ შენ რა გაინტერესებს ის მითხარი.
-ყველაფერი რომ დაკვირვებულად წავიკითხე კითხვა გამიჩნდა და მართლა დამაინტერესდა, როგორ შეიძინე ასეთი დიდი ქონება.
-ნუ ნერვიულობ, მე მშვიდად ვარ მაგდა რადგან არავინ გამიძარცვავს, არავინ ამიტირებია შვილო. მე ორი შვილი მყავს ანდრეა და დემეტრე და მათ თავისი წილი უნდა მიიღონ ჩემი ქონებიდან.
-არის კიდევ მეორე კითხვა.
-გისმენ.
-რატომ არ არის ქონება თანაბრად გაყოფილი, რატომ არის უფრო მეტი ქონება უმცროს შვილზე და რატომ უანდერძა თავისი წილი თქვენმა მამამ მხოლოდ დემეტრეს და ანდრეა არ ყავს ნახსენები.
-არ ვიცი ეს მისი გადასაწყვეტი იყო ვისაც უნდოდა მას მისცემდა მის წილ ქონებას, მაგრამ რომელს აქვს მეტი და რომელს ნაკლები მათთვის მაშინ იქნება ხელმისაწვდომი როცა მე აღარ ვიქნები.
-მესამე კითხვა.
-გისმენ მესამე კითხვაზეც.
-ძალიან პირადულია ძია იოანე და სიმართლე უნდა მითხრა.
-გისმენ შვილო.
-არის ვინმე შენს ცხოვრებაში  ვისაც უანდერძებთ თქვენი ქონებიდან რომელიმე სახლს ან რამე ისეთს რასაც მას მიაკუთნებ.
-არის და სწორედ ამ თემაზე მინდოდა საუბარი შენთან.
-გისმენ.
-მაგდა მინდა სახლი ვიყიდო, მაგრამ მე არ უნდა ვჩანდე.
-ეს როგორ გავაკეთოთ, სახელი გვარი იცი იმ პიროვნების?
-ვიცი და დღესვე დავწეროთ, გინდაც ახლავეს ან როგორც უკეთესია ისე გავაკეთოთ.
-ჯერ სახლი ვიყიდოთ, რამდენიმეს ავარჩევ და ვნახოთ.
-იყიდე შენი გემოვნებით და მე მითხარი თანხა რამდენიც იქნება გადასახდელი, მერე მისამართი გამომიგზავნე და ანდერძს დავწერ. ასეც მოიქცა მაგდა რამდენიმე სახლი ნახა და ყველაზე საუკეთესო სახლზე შეაჩერა არჩევანი, თანხაც გადაიხადა და ანდერძიც შედგა. იოანემ ღრმად ამოისუნთქა, თვალზე მომდგარი ცრემლი ცერა თითით მოიწმინდა  და ჩურჩულით თქვა.
-დავაგვიანე საყვარელო, მაგრამ მაინც მოვედი შენამდე და შესაძლოა ერთ დღეს მაპატიო ის რაც მოხდა, რომ მშვიდად წავიდე ამ ქვეყნიდან, იქ დაგელოდები დიდი სიყვარულით.

დროა წარსულს ჩახედო თვალებში და დადგე იმ სიმართლის წინ რომელი სიმართლეც ყველამ იცის, მაგრამ იოანე იოსელიანო არ იცი შენ, მაგრამ მაინც გენატრება და რთულზე რთულია გენატრებოდეს ადამიანი, რომელიც იცი რომ არასდროს დაგიბრუნდება რადგან ის სამუდამოდ წავიდა შენგან. მისი წასვლით კი სათუთად ნაშენები ხიდი სამუდამოდ ჩატყდა ისე რომ ვერასდროს ვერავინ ვერ განაახლებს და ფიქრობ, ფიქრობ, რომ წარსულში რომ დაგაბრუნონ დღევანდელი გადასახედიდან სხვანაირად მოიქცეოდი უფრო მეტად გაუფრთხილდებოდი  დიდ სიყვარულს და სხვისთვის შესაშურ ურთიერთობას. უფრო ძლიერად  ჩაიკრავდი გულში და უფრო მეტად გეყვარებოდა, სიყვარული ერთხელ მოდის მხოლოდ ერთხელ და ამ სიყვარულის დავიწყება უბრალოდ შეუძლებელია. თავის ოთახში იყო იოანე და ოდნავ ბჟუტავ ნათურის შუქზე ძველ ფოტოებს ათვალიერებდა, იმ საღამოს მხოლოდ იოანე და მოსამსახურე იყო სახლში, გული ცუდს უგრძნობდა და ამიტომ არც ტელეფონს პასუხობდა, გარეთ სიბნელეს მოეცვა ყველაფერი და შავი ღრუბლებიდან წვიმა ცრიდა.  ჩქარი ნაბიჯით მიაბიჯებს  სიცივეში, სახლს მიუახლოვდა და მძიმედ ჩაისუნთქა ჩახუთული ჰაერი, ბეჭებზე აწვიმს და მხოლოდ მას ესმის ცის ჩუმი მოთქმა, მის გარშემო ავის-მომასწავებელ სიჩუმეში გაიყინა დროც და გაიყინა წამიც. რა არის  ცხოვრება, რამდენჯერ გვიკითხია და პასუხი ზოგჯერ ვერ გვიპოვია, მაგრამ შემდეგ დაფიქრებული ვამბობთ რომ ცხოვრება რთული ადამიანის სულიერი მდგომარეობის შეცნობაა. კართან მისულმა ჯერ კართან იდგა რამოდენიმე წუთი, შემდეგ კი გაბედულად დააკაკუნა და კარის გაღებას დაელოდა.
-გისმენთ.
-ბატონი იოანეს ნახვა მინდა ეს სასწრაფო და აუცილებელია.
-დამელოდეთ. იოანემ თავი დაუქნია, მაგრამ მისდა გაუცნობიერებლად მოსამსახურე ქალს უკან მიყვა მტკიცე ნაბიჯებით.
-ბატონო იოანე თქვენთან უცხო სტუმარია.
-ნუ მაწუხებთ, არავინის ნახვა არ მინდა და ხვალ მოვიდეს.
-ხვალ ხვალის კითხვები გვექნება ბატონო იოანე და ვფიქრობ უკეთესია თუ დღევანდელ კითხვებს დღეს უპასუხებთ.
-ვინ ხარ ასეთ ამინდში და ასეთ დროს რომ კითხვებმა შეგაწუხა შვილო.
-შვილო, მომწონს ეს სიტყვა, რადგან არასოდეს მომისმენია ეს სიტყვა ჩემთვის ეთქვათ მამის ასაკის ადამიანს, ალბად იკითხავთ რატომო, იმიტომ რომ მამა არ მყავს თუმცა არც მომკვდარა ის მხოლოდ ჩვენთვის მოკვდა, ჩემთვის და დედასთვის.
-ვწუხვარ, ასეც ხდება ცხოვრებაში მათი გაურკვევლობით ურთიერთობა წყდება.
-მაშ ასე ბატონო იოანე თქვენ ორი არჩევანი გაქვთ, პირველი ახლავეს გამაგდეთ თქვენი სახლიდან და მეორე, უნდა მომისმინოთ.
-რა გზა არის არჩევანის წინაშე დამაყენეთ, მობრძანდი და დაბრძანდით.
-მადლობა, აქ მომწონს თქვენს წინ რომ პირდაპირ გიყუროთ.
-ვინ ხარ შვილო.
-ვინ ვარ, მე იოანე აბესაძე ვარ.
-იოანე აბესაძე შენ, შენ, შენ......................... გულზე ხელი მიიდო იოანემ და მის წიმ მყოფს თვალებში უყურებდა, თვალები კი ნელა-ნელა ცრემლით ივსებოდა.
-რატომ მიყურებთ ასე ბატონო იოანე ხომ არ გეცნოთ გვარი ან შეიძლება ფიქრობ ეს უბრალოდ დამთხვევაა, მაგრამ შეიძლება არც არის დამთხვევა, მაშინ?  დაიბნა, იოანემ სიტყვა ვერ იპოვა სათქმელად, ის იდგა  მდუმარედ და გაუმაძღარი,  მონატრებული თვალებით და დიდი სიყვარულით უყურებდა ახალგაზრდა მამაკაცს.
-რამდენი წლის ხარ შვილო.
-იმდენის რამდენი წელიც დედაჩემი მარტო ცხოვრობს.
-ვერ გავიგე, გასაგებად ამიხსენი რის თქმას ცდილობ.
-საიდან ან როგორ უნდა გაიგოთ თქვენ ოჯახი გყავთ, გყავთ შვილები რომლებიც თქვენი ფრთების ქვეშ გაიზარდნენ, მაგრამ ყველას თავის ბედისწერა დაუწერა უფალმა.
-ვინ ხარ, ვინ არის დედაშენი. იოანე ფიქრობდა რომ ყვიროდა, მაგამ თვალებში უყურებდა იოანეს და  ჩურჩულით ლაპარაკობდა.
-მეკითხები თუ ვინ ვარ და უცნაურია, როცა საკუთარი მამა შვილს დაუსვამს კითხვას ,,ვინ ხარ''.
-საკუთარი შვილი? ეს, ეს, ეს, შეუძლებელია. არა, არა ეს არ არის მართალი, ეს დაუჯერებელია.
-ვხედავ შოკირებული ხარ, მაგრამ ეს სიმართლეა. მე არ მოვსულვარ აქ რამე მოგთხოვო ან რამე ამიხსნა, მე ყველაფერი ვიცი დედამ ყველაფერი მიამბო, მითხრა როგორ ეტკინა როცა სხვას დაუჯერეთ, სხვისი სიმართლე დაიჯერე და დედას არ მოუსმინე. როგორც ხედავ მე წყნარ და მშვიდ გარემოში გავიზარდე, შენ კი დღემდე ვერ გაიგე რატომ დაგშორდა საყვარელი ქალი და აქ სწორედ ამიტომ მოვედი, რადგან მინდა სიმართლე მე გითხრა.
-რა სიმართლე, რა ვერ გავიგე წლების წინ შვილო.
-მოგატყუეს, მწარედ მოგატყუეს მამა.
-ვინ, ვინ მომატყუა.
-საკუთარმა მამამ მოგატყუა.
-შეუძლებელია......
-სიმართლეა, კითხეთ და თავად გაგცემთ პასუხს.
-ვკითხო მამას? როგორ ვკითხო ცოცხალი აღარ არის, რამდენიმე კვირის წინ დავასაფლავეთ.
-მაშინ საკუთარ ძმას კითხე მან იცის რატომ ჩადგა თქვენ შორის თქვენი მამა.
-რას ამბობ, მამაჩემი და ანზორი ამას არასოდეს გააკეთებდა, ჩვენს შორის ისინი არ ჩადგებოდა. არა, დაუჯერებელია და ვერც დამაჯერებთ.
-დაიჯერებ როცა უმცროს შვილის ნამდვილი მამის ვინაობას გაიგებ, შენს ძმას კი დღემდე აქვს შენახული დედაჩემის შიშველი პორტრეტი რომლითაც თქვენი ურთიერთობა დაინგრა.
-დედაშენის პორტრეტი და შიშველი, რას ამბობ შვილო, დარწმუნებული ხარ?
-დარწმუნებული ვარ, დღეიდან თავად ეძებე ის დიდი საიდუმლო რომელიც საოცრად ღირსეულმა დემეტრე იოსელიანმა დატოვა ოჯახში. შორს ნუ წახვალ მტერი გვერდით გყავს და კარგად დააკვირდი, რომ მალე იპოვო ან გამოიცნო. თქვენ კი საკუთარ მეს ნუ შეებრძოლები, ნურც რამეს მოსთხოვ საკუთარ თავს, მხოლოდ გაიგე თუნდაც გვიან რატომ ან რისთვის ან სულაც ვის გამო დაშორდი დედას, ვინც ასე ძალიან გიყვარდა და დღემდე გიყვართ ერთმანეთი.
-არ ვიცი რა გიპასუხო, არ ვიცი რა გითხრა, მე იმედგაცრუებული ვარ და ვისგან, საკუთარი ოჯახის წევრებისგან.
-ამიტომ საკუთარ სულს უნდა გაუგო და გულს უნდა დაუჯერო, სხვისი დაჯერებით საკუთარი ცხოვრებაც დაანგრიე და დედაჩემიც გაუბედურდა. არ შეუშინდა ცხოვრებას და მისმა ძლიერმა ნებისყოფამ მეც მომავლინა სამყაროს, ჩემთან ერთად გააგრძელა ცხოვრება, მაგრამ დღემდე მარტოსულია. ალბად ფიქრობ რატომ არ გითხრა  მისი ფეხმძომობის შესახებ, როცა დაშორდით მაშინ გაიგო რომ კიდევ ერთი სიცოცხლე იბრძოდა მის სხეულში ცხოვრებისთვის და სწორედ ეს იყო მისთვის სიცოცხლის გაგრძელების ნიშანი, ის ჩემს გამო ცოცხლობს და არსებობს. თქვენს შესახებ კი რამდენიმე კვირის წინ მითხრა, დედა ცუდად არის ის უკანასკნელ დღეებს ან სულაც წუთებს ითვლის.
-მოხვედი რომ პასუხი მომთხოვო და მართალიც ხარ.................
-არა, მოვედი რომ გითხრა მე ვარსებობ მამა და უშენოდ ვცხოვრობ, იურისტი ვარ და ასევე მაქვს ჩემი ღამის ბარი. არ მიჭირს და არ მინდა იფიქრო იმიტომ მოვედი, რომ რამეს ველოდები, მე არაფერი მინდა მხოლოდ მინდა იცოდე რომ კიდევ ერთი შვილი გყავს. იოანე ადგა და დაუმშვიდობებლად დატოვა  ჯერ კიდევ მისთვის უცნობი მამა, იოანემ კი ცრემლიანი თვალი გააყოლა და კარი დაიკეტა თუ არა გულზე მიიდო ხელი უნდოდა წყალი დაელია, მაგრამ ვერ მიწვდა ჭიქას, რამოდენიმე საათის შემდეგ ნახა ანზორიმ გულწასული და შეშინებულმა სასწრაფოდ გადაიყვანა საავადმყოფოში. მარტო იყო და ნერვიულად გადი-გამოდიოდა საავადმყოფოს ფოიეში, გული კი ცუდის მოლოდინში გამალებით უცემდა.
-როგორ არის ექიმო ჩემი ძმა.
-საბოლოო დიაგნოზის დასმა ჯერ ადრეა.
-მომისმინეთ, მინდა ყველაფერი მითხრათ უნდა ვიცოდე რა დაემართა ჩემს ძმას.
-პირველადი დაკვირვებით შასამჩნევად არის გულზე მისი სერიოზული პრობლემები, მაგრამ არის კიდევ ერთი რაღაც რისი თქმაც ჯერ ადრეა, რადგან  გადაუმოწმებლად ვერაფერს გეტყვით.
-სად ექიმო, სხეულის რომელი ნაწილიშია მოდებული ვფიქრობ რომ თავში, რადგან ამ ბოლო დროს თავის ძლიერი ტკივილები აქვს.
-დიახ, სამწუხაროდ თავში.
-რომელ სტატიაშია სიმსივნე.
-მოითმინეთ და ყველაფერს გეტყვით.
-როდის გვექნება საბოლოო დასკვნა.
-ანალიზების პასუხები როცა ხელთ გვექნება, მაგრამ როგორც ექიმი ყველაფერს შევეცდები გავაკეთო.
-როგორც მისი მეგობარი?
-ძალიან მეშინია.
-რადგან თქვენ შიშმა შეგიპყროთ გამოდის ღრმად გაუდგამს ფესვები ვერაგ დაავადებას.
-უფალთან არავის შეუძლია დადოს სიცოცხლის ხელშეკრულება, ჩვენ უნდა მოვითმინოთ და დაველოდოთ შემდეგ სვლას. რამოდენიმე კვირა იოანე უგრძნობ მდგომარეობაში იყო, მაგრამ მისი დროს ამოწურვამდე ის გონზე მოვიდა და პირველი ანზორისთან ნახვა თხოვა ექიმს, ანზორიც მიუახლოვდა იოანეს საწოლს და თითქმის ტირილით უთხრა.
-არ დამტოვო, შენს მეტი არავინ მყავს იოანე.
-რატომ, რატომ ჩადექი ჩემსა და ესმას შორის.
-ეს, ეს, ეს ვინ გითხრა.
-რატომ დამაშორე ჩემს საყვარელ ქალს, რატ......................
-ეს მე არ ჩამიდენია, ეს.............
-წლებია ამ ცოდვით ცხოვრობ და თვალებში მიყურებ ისე თითქოს არაფერი მომხდარა, მომატყუე და მეც დავბრმავდი ახლა კი მწარედ ვნანობ, როგორ შევცდი და დაგიჯერე, როგორ დამაბრმავა შენმა და მამაჩემის ბოროტებამ, უნდა გრცხვენოდეს. მე უკვე მივდივარ ამ ქვეყნიდან, მაგრამ სუფთა სინდისით შენ ვერ შეძლებ იცხოვრო.
-იოანე.......................
-წადი, ილიანა მინდა ვნახო. ანზორიმ იოანეს ოთახი მხრებში მოხრილმა დატოვა და კართან მდგარ ატირებულ ილიანას შეხედა.
-შენი ნახვა უნდა.
-მართლა? გაუხარდა ილიანას და იოანეს ფრთხილი ნაბიჯებით მიუახლოვდა.
-იოანე როგორ ხარ შვილო.................
-დედა ილიანა მინდა პირობა მომცე.
-მითხარი შვილო ყველაფერს გავაკეთებ რასაც მეტყვი.
-წყალი...................... ილიანამ წყალი თავისი ხელით მიაწოდა და იოანემ ხელზე მოუჭირა ხელი და უთხრა.
-შესაძლებელია ჩვენ საბოლოოდ შევხვდით ერთმანეთს და გთხოვ ესმა ნახე, ნახე და ჩემგან პატიება სთხოვე.
-ესმა? ამდენი წლის შემდეგ ესმა ვიპოვო?
-დედა ჩვენ კიდევ ერთი შვილი გვყავს, ის იმ ღამით ჩემთან მოვიდა და მას იოანე ჰქვია.
-რას ამბობ, ეს ხომ...............
-დაუჯერებელიაო გინდა მითხრა, მაგრამ ეს სიმართლეა მე კიდევ ერთი შვილი მყავს დედა.
-ვიპოვი, აუცილებლად ვიპოვი ესმას, მაგრამ შენ მწარედ შესცდი რომ სხვას დაუჯერე.
-შევცდი და უკვე ვიმკი ჩემს შეცდომას, ჩემს გულში ერთ დიდ ბომბს ვმალავ და გულმა ვერ გაუძლო მის აფეთქებას, მომეცი პირობა რომ ჩემს უკანასკნელ სურვილს შეასრულებ.
-თავად ნახავ და თავად სთხოვ პატიებას, აუხსნი რომ შენც მწარედ მოგატყუეს.
-მაგდა, მაგდას არის ჩემი უკანასკნელი ანდერძი, მას უნდა შევხვდე.
-ავადმყოფს სიმშვიდე სჭირდება, გთხოვთ დატოვოთ მისი ოთახი.
-ექიმო, ვიცი მეტი დრო არ მექნება და გხოვთ ფურცელი და ფანქარი მომეცით. ექიმმა  მისცა რვეულის ფურცელი იოანეს და მან რამდენიმე სიტყვა დაწერა, შეხედა ილიანას და უთხრა.
-დრო არ არის მაგდას ნახვას ვერ შევძლებ, ეს ფურცელი არავის არ აჩვენო და თუ რამე დამემართოს მაგდას გადაეცი, ის ყველაფერს მიხვდება.
-გასაგებია, მივდივარ და ხვალ ისევ მოვალ ჩემო ძვირფასო. აღარ დადგა დღე ხვალინდელი იოანე იმ ღამით დასრულდა და როცა იოანეს უკანასკნელ ამოისუნთქვას ესმას სახელიც ამოყვა სწორედ იმ წუთებში ესმამაც უკანასკნელად იოანეს სახელი თქვა და მათი ცხოვრება ერთ დროულად ერთსადა იმავე საათზე გაჩერდა. ერთ დროს სიყვარულით სავსე ორი გული, ერთ დროულად გაჩერდა. ყველა დაამწუხრა იოანეს გარდაცვალებამ და ტარიელის თვალზეც ცრემლი იყო მათ მეგობრობას უამრავი წლები ითვლიდა, ისინი ერთად იყვნენ ყოველთვის ერთმანეთის მხარდამხარ. ტარიელმა იოანეს ყველა ნაბიჯი, ყველა ჩანაფიქრი იცოდა, ასევე იცოდა მისი შეცდომებიც და ამ შეცდომებზე მისი დიდი სინანულიც. იოანეს დასაფლავებიდან რამოდენიმე დღე იყო გასული ტარიელი სულ დაფიქრებული დადიოდა, ანზორი მიუახლოვდა და უთხრა.
-რა გჭირს, ტარიელ თვალს გადევნებ და ვხედავ რომ რაღაც გაწუხებს.
-ვფიქრობ ანზორ.
-ვხედავ რომ ფიქრობ და დარდობ, მაგრამ რაზე ან ვისზე დარდობ მეგობარო. შეხედა ანზორის და გულში თქვა.
-მალე აფეთქდება ბომბი ყველასთვის რომელიც ყველას შეგეხებათ.
-ბომბი? რაზე ამბობ ვერაფერი გავიგე. ტარიელმა უპასუხოდ დატოვა ანზორი და წავიდა.

ადამიანები ძალიან მალე იცვლებიან, მაგრამ წარსულის შეცდომების გამოსასწორებლად წარსულის დაბრუნება შეუძლებელია, ამიტომ შეცდომებით სავსე ადამიანები ნელი და ფრთხილი ნაბიჯებით მიუყვებიან ცხოვრების გზას. სწორედ ცხოვრებისეული შეცდომები გვასწავლის მარცხთან შეგუებას, იმ მარცხთან რომელიც ყველაზე მძიმეა. ინა გაბრაზებული მივიდა ტარიელთან ოფისში და უთხრა.
-იმ ქალს იცნობ?
-ვინ ქალს, ვის კითხილობ.
-ნუ მიყურებ ისეთი თვალებით თითქოს არ იცი ვისზე გეკითხები.
-მივხვდი ვისზედაც მეკითხბი ინა და მინდა გავიგო რა გაწუხებს, იმ ქალს ჯერ სახელი აქვს და მერე ასე რამ გაგაბრაზა, გინდა გულახდილად ვისაუბროთ?
-თქვი ყველაფერი რაც იცი მასზე.
-შენ რა გინდა მისგან.
-მეკითხები რა მინდა იმ ქალისგან, ტარიელ იმ ქალმა დაარღვია ჩემი ოჯახის სიმშვიდე.
-იმ ქალს შენ და შენმა ოჯახმა დაუნგრია ბედი და წაართვა ოჯახი.
-მან ის მიიღო რაც დაიმსახურა.
-შენ, ინა შენ დამსახურებულად ღებულობ ყველაფერს?
-რას გულისხმობ, პირდაპირ მითხარი სათქმელი. ტარიელი ადგა თავისი კაბინეტის კარი დაკეტა და ინასთან ახლოს დადგა, თვალებში ჩახედა და უთხრა.
-ნუ მიყურებ თვალებში, რადგან ვიცი დიდი ცოდვა გაწევს მაგ მხრებზე.
-ის ქალი გამოჩნდა და ცდილობს მოგვიახლოვდეს, იოანე აღარ არის და რატომ გამოჩნდა ახლა.
-იმ ქალის სახელი კარგად იცი, როცა ის იმ დიდ სახლში ქალბატონი იყო შენ მისი მოსამსახურე იყავი და მისი სახელიც კარგად იცი, მაგრამ ის ქალი სწორედ იმ დღეს დასრულდა და იმ დროს როცა იოანე წავიდა ჩვენგან, მათი გულები ერთმანეთის სიყვარულით ბოლომდე სავსე იყო, მაგრამ ის ქალი აღარ არის სამაგიეროდ არის მისი შვილი.
-ტარიელ რა თამაშს თამაშობ, ვინ ხარ შენ.
-მე ვარ ის ადამიანი ვინც იოანეს გვერდით 25 წლიდან დგას, მაგრამ ვინ ხარ შენ ინა იოანესი.
-იოანეს ცოლი ვარ.
-სახელად, მაგრამ ის მთელი მისი არსებით ესმასთვის ცოცხლობდა.
-ესმა, ესმა სიკვდილის შემდეგაც არ დასრულდა მასზე ლაპარაკი ამ სახლში.
-არც დასრულდება, რადგან აქ მათი შვილი მოვა.
-ვინ მოვა? იოანეს შვილი ანდრეა და დემეტრე არიან და არც არავინ არ მოვა, სხვას არ აქვს უფლება მოვიდეს.
-მოვა რადგან ის ანდრეას ძმა არის და ის იოანე აბესაძეა.
-იოსელიანების მემკვიდრე ანდრეა არის და ასე დარჩება, სხვა მემკვიდრე არ არსებობს.
-არსებობს.
-ვიცი არსებობს და შენც კარგად იცი რომ მეორე მემკვიდრე დემეტრეა. ტარიელმა შედარებით ხმას დაუწია და ინას პირდაპირ უთხრა.
-დემეტრე იოსელიანი იოანეს მემკვიდრე არ არის, ეს შენ ყველაზე კარგად იცი და თემას ნუ გადაუხვევ.
-არა, არა, არა ეს შეუძლებელია, ეს ცილისწამებაა.
-ნუ მიყვირი, მე შენი ბავშვი არ ვარ ინა და უნდა შეეგუო იმ აზრს, რომ შეცდომებისთვის ადრე თუ გვიან მწარედ მოგიწევს გადახდა. შენ ვერც იოანეს წინ ვერ წახვალ და ვერც ანდერძის წინაღმდეგ და თუ შენ გინდა მე ის სახლი დავტოვო დავტოვებ კიდევაც, მაგრამ შენც დატოვებ იმ სახლს შენს შვილთან ერთად, რადგან ის სახლი იოანესია და არა დემეტრესი სადაც დედოფალივით გაცხოვრა დემეტრე იოსელიანმა.
-დემეტრე, დემეტრე რა შუაშია.
-რა შუაშია, არ იცი რა შუაშია დემეტრე, მაგრამ კარგად იცი რომ სწორედ დემეტრეა შუაშიც, თავშიც და ბოლოშიც.
-რა ხდება აქ თქვენი ხმა იცით სად გადის? რა ხდება, რაზე კამათობთ ან რა გაყვირებთ ზრდასრული ადამიანები ხართ.
-არაფერი, გავარკვიეთ ყველაფერი ინა უკვე მიდის საქმეში კარგად ჩახედულია და ვფიქრობ არც შეხსენება დაჭირდება და არც განმეორება. ინამ გაბრაზებულმა შეხედა ტარიელს და  მისი კაბინტი დატოვა, ანზორიმ თვალი გააყოლა ძმის ცოლს და შემდეგ ტარიელს შეხედა.
-რა მოხდა არ მეტყვი?
-ინა ფიქრობს რომ იოანეს ანდერძი აქვს დაწერილი და ანდერძში მე ვარ ნახსენები, ალბად ფიქრობს ქონებაში შევეცილები და მის შვილს რამე დააკლდება.
-ინას შეუყვარდა იოანე მიუხედავად იმისა იცოდა იოანეს სხვა უყვარდა.
-დროა ყველაფერი გაირკვეს, გაიხსნეს ეს ანდერძი და ყველამ ის მიიღოს ვისაც რა ეკუთნის.
-მართალი ხარ, მალე დაწყნარდება ყველა როცა თავის წილს მიიღებენ და რაც შეეხება ინას ნუ უწყენ მას მან ხომ საყვარელი ადამიანი დაკარგა. ინა გაბრაზებული ცეცხლის ენებს ყრიდა თვალებიდან, გულში წლების მიუხდავად ესმას მიმართ დიდი ბოღმა და სიძულვილი იყო წარსულიდან მოყოლებული, უნდოდა მისი სახელიც და მისი არსებობაც გაექრო და  ერთ-ერთ მცველს დაუძახა.
-მამუკა ჩემთან შემოდი, არ მინდა ვინმემ დაგინახოს რამდენიმე წუთში სუსტი მაღალი შავთმიანი მამაკაცი იოანეს კაბინეტში იყო ინასთან ერთად, ინას კი ხელში კონვერტი ეჭირა და უთხრა.
-აქ თანხაც დევს და ქაღალდიც რომელზედაც წერია რა უნდა გააკეთო, მაგრამ დაიმახსოვრე ეს ჩვენი საიდუმლო უნდა იყოს და ამ ადამიანზე ყველაფერი უნდა ვიცოდე სად დადის, ვინ დადის მასთან და ვისთან ერთად ცხოვრობს, მისი ყოველდღიურობაც უნდა ვიცოდე.
-გასაგებია, ყველაფერს გავარკვევ. მამუკა წავიდა და იოანე ადვილად იპოვა, მაგრამ ვერ გაარკვია ვინ იყო იოანე და ვისთან ერთად ცხოვრობდა, ტარიელმა მიხვდა ინას ჩანაფიქრს და იოანეს შეტყობინება გაუგზავნა.
-,,ვერ შეგხვდები დროებით, მითვალთვალებენ''.
-,,გასაგებია, აუცილებლობის შემთხვევაში შეგეხმიანები''.

ადამიანის ცხოვრება ერთი დიდი თეატრია თუმცა ამ თეატრში მთავარ როლს ვინ ასრულებს გაურკვეველია, რადგან თამაშობ ადამიანების თვალის ასახვევად, რომ არ გინდა ვინმეს დაანახო შენი რეალური სამყარო, შენი შინაგანი განცდები არ ამოიკითხოს და გამუდმებით გიწევს როლის შეცვლა რომ გინდა ამოავსო ცხოვრებისგან მოყენებული სიცარიელე. აღარც გულწრფელი სიყვარულის არსებობის აღარ გჯერა, რადგან გული იმდენად დაფლეთილია, რომ ვერაფერს ვეღარ განიცდის. დრო, დრო ყველაფრის მკურნალიაო ამბობენ, მაგრამ  არ არის და ვერც იქნება, როგორ შეიძლება დრომ გიმკურნალოს, უბრალოდ დრო გაჩვევს ტკივილს, გაჩვევს მარტოობას, გაჩვევს გულში სიცარიელეს რათა შენი სული ოდნავ მაინც დამშვიდდეს ასეთია რეალური ცხოვრება. ძალიან მალე გავიდა დრო და იოანეს გარდაცვალებიდან 40 დღის შემდეგ როცა ოჯახის ადვოკატი ესტუმრა ოჯახს და თქვა, რომ იოანეს არანაირი ანდერძი არ დაუტოვია, სწორედ მაშინ ადგა მაგდა და თქვა.
-ანდერძი არის.
-ანდერძი არის და სად არის, მე მისი ადვოკატი ვარ და ჩემთან არ დაუტოვებია.
-ძია იოანემ ძალიან ბევრი გაყალბებული ფაქტები აღმოაჩინა თქვენს მიერ შედგენილ საბუთებში, ამიტომ  მისი პირადი ადვოკატი მე ვარ ბატონო თომა.
-ეს, ეს მე რატომ არ ვიცი.
-არ იყო საჭირო გცოდნოდათ, რადგან შეეცდებოდთ ბევრი რამის გადასწორებას, ასე კი თქვენს რეალურ სახეს ვერ დაინახავდა ოჯახის წევრები.
-მე მაქვს მხოლოდ დემეტრეს ანდერძი, ვინც თავის ოჯახს უანდერძა დიდი ქონება. -დემეტრე იოსელიანის ანდერძი განხილულია უკვე წლებია და ყველამ მიიღო მისგან ის ქონება ვისაც რა დაუტოვა, ჩვენ დღეს იოანე იოსელიანის ანდერძზე ვსაუბრობთ ბატონო თომა. ილიანა უსმენდა მაგდას და სიამაყით ივსებოდა, მაგრამ  შეცდომა დაუშვა რომ არ წაიკითხა იმ ქაღალდზე რა დაწერა იოანემ როცა მაგდას გადასცა.
-მართალია ანდრეა იოსელიანი ვერ ჩამოვიდა მამის დასაფლავებაზე, რადგან ყველამ ვიცით მას გამოცდები აქვს და მის გარეშე უნდა განვიხილოთ ანდერძიც, მაგრამ ვფიქრობ მას დაველოდოთ.
-არა, გაირკვეს ვის რა ეკუთნის. თქვა დემეტრემ და ინას ხელი მოხვია.
-დიახ, აქ კიდევ ერთი პიროვნება უნდა იყოს როცა სრულყოფილად ვიქნებით ანდერძი გაიხსნება. თქვა მაგდამ და ინას პირდაპირ თვალებში შეხედა, ინა დაიბნა და დემეტრეს ძლიერად მოეხვია.
-აქ ყველა ვართ, კიდევ ვინ უნდა მოვიდეს.
-უნდა მოვიდეს იოანე აბესაძე.
-ვინ არის იოანე აბესაძე ძია ანზორ იცი?
-არა, არ ვიცი და ვერ ვხვდები რა საქმე აქვს ვიღაც აბესაძეს ჩემი ძმის ანდერძთან.
-იოანე აბესაძე იოანე იოსელიანის შვილი არის, იოანეს და ესმას შვილი ანდრეა იოსელიანის ბიოლოგიური ძმა.
-ეს შეუძლებელია, ესმა აქედან რომ წავიდა ......................
-აქედან როცა წავიდა აღმოაჩინა რომ ის ფეხმძიმედ იყო და მას იოანე შეეძინა.
-დაუშვებელია, დაუჯერებელია კიდევ ერთი შვილი. იყვირა ინამ და ძვირადღირებულ ლარნაკს ხელი კრა და დაამსხვრია, იქვე მდგარ შეშინებულ ილიანას მიუბრუნდა ინამ და უყვირა.
-ეს მართალია, იოანეს კდევ ერთი შვილი ყავს?
-არ ვიცოდი, მაგრამ თუ ასეა მე ძალიან მიხარია............
-შენ იცოდი, შენ ყველაფერი იცოდი, საიდან გამოჩნდა და ვინ დაამტკიცებს რომ ის იოანეს შვილია, რამდენი წლისაა და რატომ ვიყავი აქამდე სიბნელეში, მაგრამ შენ ყველაფერი იცოდი.
-გითხარი რომ მეც ახლა გავიგე..........
-ნუ ყვირი ხმის და ხმის ტონი გააკონტროლე.
-რომ არ გააკონტროლოს სახლიდან გააგდებ? მაგდამ ვერ აიტანა ილიანას ხმამაღალი ტონით რომ უყვირა ინამ და გაბრაზებულმა უთხრა.
-დედაჩემს ნუ უყვირი, ინა უკეთესია შვილს აუხსნა რატომ არ მოიხსენია ანდერძში ძია იოანემ.
-მე, მე, მე არ ვარ ანდერძში და რატომ, დედა რას ნიშნავს ეს ყველაფერი ამიხსენი.
-მე აგიხსნი დემეტრე იოსელიანო, იოანე იოსელიანმა არ ჩათვალა საჭიროდ ანდერძში შენც ყოფილიყავი.
-მაგრამ რატომ, მინდა გავიგო რატომ.
-მას ორი შვილი ყავდა............
-მე და ანდრეა, მესამე ახლა გამოჩნდა მაგდა.
-არა, იოანე სულ არსებობდა, მაგრამ ძია იოანემ არ იცოდა მისი არსებობის შესახებ და როცა სიმართლე გაიგო ანდერძიც თავის ორ შვილზე დაწერა ანდრეა იოსელიანზე და იოანე აბესაძეზე.
-და მე რატომ დამტოვა...........
-ინა არ არსებობს სიცრუე რომელიც ოდესმე არ გამჟღავნდება და ეს სიმართლე დღეს უნდა ვთქვათ.
-არ გინდა, მე თავად......................
-მაგდა მითხარი, რატომ.
-იმიტომ რომ შენ არ ხარ დემეტრე იოანე იოსელიანის შვილი და ეს ძია იოანემ იცოდა, სწორედ მისი ბოლო სურვილი იყო ეს პირადად მე მეთქვა შენთვის ანდერძის გახსნამდე.
-რა თქვი, მაგდა რას ამბობ.
-ვიცი ძალიან რთულია, მაგრამ ეს სიმართლეა.
-დედა ვინ არის ჩემი მამა, ვისი შვილი ვარ დედა. დემეტრეს ხმა გარეთ დაცვის თანამშრომლებსაც ესმოდათ და გაოცებული უსმენდა მაგდას ანზორი და სალი, ასევე ილიანაც.
-ვინ არის მამაჩემი. დემეტრე გიჟს გავდა, ინას შეეშინდა და ატირდა.
-დემეტრე, დემეტრე იოსელიანი არის შენი ბიოლოგიური მამა.
-ვინ? ადამიანი რომელიც მთელი 23 წელი პაპას ვეძახი ის ჩემი მამაა, დედა ეს სიმართლეა? ინას თვალებში დაუბნელდა და გული შეუწუხდა, ანზორი გაქვავებული იჯდა და ჩურჩულით თქვა.
-დემეტრე ჩემი ძმა არის და არა ძმიშვილი. ანზორის ფერებმა გადაუარა და არც სხვები იყვნენ უკეთეს დღეში. მაგდას ტელეფონზე ანდრეას ზარი დაფიქსირდა და მაგდამ უპასუხა.
-გისმენ ანდრეა.
-მალე დავბრუნდები, ანდერძი ჩემს გარეშე არ გახსნათ.
-გასაგებია, თქვა და ტელეფონი გათიშა, შემდეგ კი ხმამაღლა თქვა.
-ანდრეა როცა დაბრუნდება, ანდერძიც მაშინ გაიხსნება.
მწარეა წარულის მტკივნეული მოგონებები, წარსული გტკივა თავს რომ გახენებს. გინდა არ გაიხსენო და თავს აარიდო მაზე ფიქრს, მაგრამ შენ თავთან, მარტო როცა რჩები მაინც გახსენებს თავს მტკივნეული და მწარე მოგონებები, ემორჩილები მათ და წარსულის ზღვაში გადაეშვები, იმ ზღვაში ნაპირზე გამოსვლა რომ გინდა და ვერ გამოდიხარ.  ინა იდგა და ფიქრობდა და  წარსულის მოგონებები ზოგჯერ წამიერად, ზოგჯერ წუთიერად, ზოგჯერ საათობითაც კი იყო ღრმად შესული ფიქრთა ზღვის მორევში მანამ სანამ დემეტრეს ხმამ აწმყოდან შეძახილით არ გამოგაფხიზლა.
-რაზე ფიქრობ დედა, არ გინდა რამე ამიხსნა?
-დემეტრე..... ყველაფერი შეიძლება გაქრეს, მაგრამ ეს საშინელი მოგონებები არ ქრებიან, არააა.
-გინდა გააქრო? თავიდან არ უნდა დაგეშვა ეს უზარმაზარი შეცდომა, მე ვიმსახურებ ცოტა ოდენ სიმართლის მარცვალს მაინც რომ მითხრა და გელოდები.
-გეტყვი, ყველაფერს გეტყვი.
-ყველაფერი მაშინ დაიწყო როცა ანდრეა 6 წლის იყო. ინა დემეტრეს წინ იჯდა და არ შეეძლო შვილისთვის შეეხედა, ის სივრცეში ერთ წერტილს უყურებდა და თითქოს ცრემლი გაშრობოა, არ ჰქონდა ცრემლი. ფანჯარასთან  ახლოს მიიტანა სავარძელი და იფიქრა ასე ზუგ შექცევით უფრო  გაუადვილდებოდა საუბარი.
-ვიცი რომ გიჭირს, წარმოიდგინე რომ აქ არ ვარ და ვიღაც სხვას უყვები.
-მაგდა შემოვიდეს, მას დაველაპარაკები. დემეტრემ მაგდას დაუძახა და ინამ გამომშრალი თვალებით შეხედა მის წინ მდგარ მაგდას და ჩურჩულით უთხრა.
-შევეცდები, მართლა შევეცდები.
-ღამე იყო და გაოცებული უყურებდი ფანჯრიდან როგორ მიდიოდა ამაყად თავაწეული, იოანე კაბინეტში იყო და არ იმჩნევდა, მაგრამ მივხვდი რომ ტიროდა, თავი ასწია და თითქოს თავისთვის თქვა, მაგრამ გავიგონე მისი ნათქვამი.
-წავიდა. მე ხელში ქაღალდის ფურცელი მეჭირა, რომელიც ესმამ წასვლის წინ მომცა და იოანეს დაუდე მაგიდაზე, შემომხედა და მითხრა.
-ეს რა არის, ვინ დაწერა.
-ესმამ მომცა წასვლის წინ. ქაღალდი გამომართვა და წაიკითცხა.
-,, ჩემი თხოვნაა, არ დაავიწყო ჩემი არსებობა ჩემს შვილს და თუ კიდევ შეიყვარებ გთხოვ ბოლომდე გიყვარდეს, ენდე მას და ენდე მისდამი სიყვარულს, უბრალოდ ენდე ყოველგვარი კითხვების გარეშე''. მეც უბრალოდ მენდო იოანემ და არც არასოდეს დაუსვამს ზედმეტად კითხვები. ერთ დილით აღმოვაჩინე რომ ჩემში რაღაც შეიცვალა, შეიცვალა ისე რომ არც ვფიქრობდი იმ წუთამდე თუ ამ დიდი პრობლემის ქვეშ დავდგებოდი და სარკის წინ მდგარი ჩემს თავს ვაკვირდებოდი და გულში ვთქვი.
-ბავშვები არ იზრდებიან მამის გარეშე, ასე რომ არც ეს ბავშვი დაიბადება.
-რას ამბობ ინა ორსულად ხარ?
-რა, რა თქვი? უყურებდი ჩემს წინ მდგარ გაოცებულ ილიანას და მივხვდი, რომ ჩემი ფიქრები გულში არა ხმამაღლა ვთქვი და ილიანამ გაიგონა.
-ორსულად ხარ და ბავშვი მამის გარეშე რომ არ ჩნდება ხომ კარგად იცი, ვინ არის ბავშვის მამა.
-ჩემს შვილს ყავს მამა, მაგრამ...............
-რა მაგრამ ინა ვინ არის ბავშვის მამა.
-იოანე. შედეგებზე არც დავფიქრებულვარ ისე ვთქვი და ილიანამ გაოცებულმა შემხედა.
-ინა დარწმუნებული ხარ?
-დარწმუნებული ვარ და შენ რატომ ნერვიულობ ასე ძალიან, თითქოს შენ იყო ორსულად.
-კარგი, არ მჯერა შენი სიტყვების მაგრამ შენ უკეთ იცი რასაც აკეთებ.
-რა თქმა უნდა, ვიცი რასაც ვაკეთებ. ილიანას გავშორდი თუ არა საგონებელში ჩავარდი, მე შანსი მქონდა იოსელიანების რძალი გავმხდარიყავი და ამიტომ ყველაფერზე ვიყავი წამსვლელი. დაღამებას დაველოდე და კაბინეტის კარი ჩუმად გავაღე, საქმით იყო გართული და ფეხაკრებით მივუახლოვდი და არც დავფიქრდი ისე უთხარი.
-ორსულად ვარ. თავდახრილი ვიდექი, მეშინოდა რადგან ვიცოდი ბავშვი არ უნდოდა, მას შვილის ყოლა არ უხაროდა მის ასაკში.
-ეს ბავშვი არ დაიბადება, თუ გინდა დაიბადოს და დედა გახდე არ უნდა თქვა ვინ არის ბავშვის მამა.
-ტყუილი როგორ ვთქვა, ეს ხომ............................
-მართალი ხარ, ტყუილის თქმა უნამუსობაა, მაგრამ 40 წლით უფროს მამაკაცთან დაწოლა და მასთან სექსი, როგორ ფიქრობ, მისაღებია?
-რას ამბობ, ასე საუბარს როგორ ბედავ ჩემთან თქვენ ჩემზე იძალადეთ......
-ერთხელ ვიძალადე ინა და სხვა დროს თავად მიწვევდი, ჩემს შვილზე დაგაქორწინებ ვიცი რომ იოანე გიყვარს საპასუხოდ მისგან იგივე გრძნობას ვერ მიიღებ, მაგრამ შენ ქმარი გეყოლება და ბავშვს კი მამა.
-მაგრამ ეს......................
-სიმართლე მხოლოდ მე და შენ გვეცოდინება, გპირდები ვერავინ გაიგებს. ვტიროდი, მთელი დღე ვტიროდი ოთახში ჩაკეტილი და რამდენად მეტს ვფიქრობდა იმდენად უფრო მტკიოდა ჩემი შეცდომა. იმ ღამით საშინლად წვიმდა, ანდრეა სიცხიანი იყო და როცა სიცხემ დაუწია მის საწოლთან ჩამეძინა, ძილში ფეხის ხმა შემომესმა და თვალი გავახილე, ოთახში არავინ იყო, მაგრამ იყო მოულოდნელად მხარზე შემეხო ვიღაცა და ადგილზე გავიყინე შიშისგან.
-სიცხე კიდევ აქვს ჩემს შვილიშვილს.
-სიცხემ დაუწია და შედარებით მშვიდი სუნთქვა აქვს.
-კარგია, აქ დაისვენე ნუ მიატოვებ მარტო შესაძლებელია გამოიღვიძოს და არ შეეშინდეს.
-არა ბატონო დემეტრე ანდრეას არ მივატოვებ.
-კარგია, მშვიდი მოსვენება. დემეტრე დამემშვიდობა, მაგრამ ავხორცული მზერით შემათვალიერა და შემეშინდა, დემეტრესი შემეშინდა და ცრემლი მომერია, წასვლაზეც ვიფიქრე, რომ გავქცეოდა ამ სახლის კედლებს, მაგრამ ასე სიცხიანს ვერ დავტოვებდა პატარა ანდრეას, იოანე რამდენიმე დღით ქალაქიდან იყო გასული. დავიღალე, ძილიც მომერია და ანდრია ჩემს გვერდით დავიწვინე, მთელი ღამის უძილოს მალე დამეძინა და თითქოს კარის ხმაც გავიგონე, მაგრამ გადაღლილობის და რამდენიმე ღამის უძილობის გამო თვალი ვერ გავახილე და ძილი გავაგრძელე. თითქოს ბუნდოვნად ვხედავდი მამაკაცის ძლიერმა ხელებმა როგორ აიყვანა პატარა და თავის საწოლში ჩააწვინა, კარი შიგნიდან გადაკეტა და ცოტა ხანში ვიგრძენი ვიღაც მომიწვა გვერდით, თვალი გავახილე და დემეტრე დავინახე შიშველი. იმდებად მოულოდნელი იყო ეს ყველაფერი შიშისგან მინდოდა მეყვირა, მაგრამ დემეტრემ პირზე ამაფარა ხელი და ყურში ჩამჩურჩულა.
-ხმას თუ ამოიღებ ხვალ მკვდარს გნახავს მოსამსახურე ამ საწოლში და სიკვდილის მიზეზი კი იქნება გულის შეტევა.
-არა, არ გააკეთო რაც ჩაიფიქრე, გთხოვ არ გინდა.
-მინდა და მერე როგორ ძალიან მინდა, შენს დანახვაზე თავს ვერ ვიკავებ და მინდა მოგიახლოვდე შეგეხო, გაკოცო, მოგეფერო და ახლა როცა შანსი მაქვს როგორ გგონია ამ შანსს დავკარგავ? ვიბრძოლე, როგორც შემეძლო შევებრძოლე, მაგრამ დემეტრეს ძლიერი მკლავებიდან თავი ვერ დავიხსნი და გვიან აღმოვაჩინა რომ მეც შიშველი ვიწექი   გაშმაგებული და ვნებით აფეთქებული მამაკაცის გვერდით. ინას საოცარი ტანი ჰქონდა, ის ფიტნეს კლუბში დადიოდა და სხეულს უვლიდა, დემეტრეს სწორედ მისი მკერდი აგიჟებდა ახლა რომ ჩაებღუჯა ხელებში ორი დიდი სიმრგვალე ველურივით დაცხრომოდა ზემოდან და ცაში ფრინავდა თავისი ველური ფიქრებით. უნდოდა ამდგარიყო და გაქცეულიყო, მაგრამ ის ერთიანად გაკოჭილი იყო, ბოლოს დანებდა სხვა გზა არც ჰქონდა დაიღალა ბრძოლისგან და თავადაც ვნების ტალღებს მიენდო.
-მიდი, მიდი არ გაჩერდე ჩემი ძუკნა ხარ დღეიდან და სადაც მომინდები იქ უნდა მოხვიდე რომ ვისიამოვნო, რადგან მაგიჟებს შენთან ყოფნა და ჩემს ასაკსაც მავიწყებს. იმ დღიდან ინას ცხოვრება ჯოჯოხეთად იქცა, დემეტრეს სადაც მოუნდებოდა და მოესურვებოდა მისი ერთი ზარის შემდეგ ინა მასთან იყო, ორი თვის შემდეგ გაიგო რომ ორსულად იყო და დემეტრესაც უთხრა. დემეტრე არ გაოცებულა მშვიდად შეხვდა ამ ამბავს, რადგან თავიდანვე იცოდა ინა 27 წლის გოგონა იყო სისხლმჩქეფარე და ამიტომ მშვიდად მიიღო ინასგან უსიამოვნო ინფორმაცია.
-ყველაფი მოგვარდება იოანესთან დაგაქორწინებ, მაგრამ ჩემგან ვერ წახვალ.
-არა, ასე არ შეიძლება ადრე თუ გვიან ვიღაც გაიგებს.....................
-შენ ჩემი იქნები, იოანესთან კი სახელით იქნები დაკავშირებული მას ძალიან ხშირად გავაგზავნი მივლინებაში, შენი ქმარი ერქმევა, მაგრამ სიახლოვე მე მექნება შენთან და ახლა ჩემთან მოდი თორემ ასე შორს რომ დგეხარ სულ მალე გონებას დავკარგავ რადგან ძალიან დამცხა, მინდიხარ ინა და უშენოდ ყოფნა აღარ შემიძლია. კაბა წამოუწია, მაგიდაზე გადააწვინა და საქმეს შეუდგა, ინა კი სულ ერთიანად კანკალებდა, ვერ უტყდებოდა დემეტრეს რომ საშინლად სიამოვნებდა მასთან ყოფნა. რამდენიმე დღეში იოანე დაბრუნდა და ერთ დილით ის ინას საწოლში აღმოჩნდა როგორ მოხდა თავადაც ვერ გარკვეულიყო, გაოცებული უყურებდა ინას და გული ეტკინა, მაგრამ შეცვლით ვერაფერს შეცვლიდა. ერთი თვის შემდეგ იოანეს ორსულობის შესახებ უთხრა და თან ატირდა.
-მე, მე როგორ შევხედო თვალებში შენიანებს.
-დამშვიდდი ყველაფერს მოვაგვარებ. იოანემ დემეტრესთან მივიდა და დარცხვენილმა უთხრა.
-მამა გაქვს დრო რომ მომისმინო?
-გისმენ შვილო, რა მოხდა ანდრეა ხომ კარგად არის.
-შეცდომა დაუშვი მამა და მინდა ჩემი შეცდომა გამოვასწორო.
-რა შეცდომა, მითხარი და მოგეხმარები.
-არა, შენ ვერ დამეხმარები ინასთან ვიწექი და ის ორსულად არის, მასზე დავქორწინდები.
-დარწმუნებული ხარ?
-დარწმუნებული ვარ მამა.
-კარგი შვილო, ასე თუ ისე ინას ყველა ვიცნობთ და მიხარია არჩევანი მასზე რომ შეაჩერე მე წინააღმდეგი არ ვარ შენ თუ ასე გინდა იყოს ასე და ქორწილის თარიღიც დავთქვათ.
-ქორწილი არ იქნება, მხოლოდ ხელს მოვაწერთ. დაქორწინდა ინა და იოანე, მაგრამ მათ არ ჰქონიათ სიყვარულით სავსე ურთიერთობა, რადგან იოანეს ჯერ კიდევ ესმა უყვარდა და ინასთან მის შეცდომას ნანობდა, მაგრამ მათ შორის იყო პატარა უდანაშაულო ბავშვი და დადგა ის დღეს როცა პატარა დაიბადა.
-დაიბადა, დემეტრე დაიბადა გილოცავ მამა.
-დემეტრე დაარქვი პატარას?
-დემეტრე იოსელიანი მამა, შენი მოსახელე და მოგვარე დაიბადა არ გაგიხარდა?
-რას ამბობ შვილო, როგორ არ გამიხარდა. იოანემ პატარას გაუღიმა და ინას შეხედა.
-აიყვანე ხელში, ანდრეა არსოდეს გჭერია ხელში?
-როგორ არა, მაგრამ მას შემდეგ დიდი დრო გავიდა. იოანემ ხელში აიყვანა დემეტრე და ინას უთხარა.
-შავი თმები აქვს ჩვენ კი ორივე ქერა ვართ, მგონი მართლა მოსახელეს დაემსგავსება.
-რისი თქმა გინდა ვერ მიგიხვდი.
-არაფერი, შავი თმები აქვს რამ გაგაბრაზა. წლები მალავდა ინა მის ტყუილს, მაგრამ ტყუილი მუდმივად ჩრდილში ვერ დარჩება და ამ დიდმა ტყუილმაც სინათლეზე გამოსვლა ინება.
-ოჯახის დანგრევით ისარგებლე, არა მარტო ეს სხვისი შვილი მისად გაასაღე და მითხარი რა პასუხს ითხოვ სხვისგან.
-დემეტრე...............
-არ გაბედო და არ მითხრა რომ შეცდი, შენ ყველაფერი გამიზნულად გააკეთე.
-მე რაც გავაკეთე წარსულია, მომავალს უნდა გაუფრთხილდეთ და არ დაუშვებ, რომ იოანეს უკანონო შვილი დავსვათ ჩვენს ქონებაზე.
-შენ არ გაქვს უფლება ხმა ამოიღო და გადაწყვეტილება მიიღო, ყველაფერი ანდრეას სიტყვებზეა დამოკიდებული. ინამ გაბრაზებულმა დატოვა დემეტრე და თავის ოთახში შევიდა, ჭიქაში კონიაკი დაისხა და ფიქრობდა.
-ტარიელმა იცოდა ყველაფერი და წლების მანძილზე ინახავდა ამ საიდუმლოს, ცვლილებები ხდება ყველა ადამიანის ცხოვრებაში, დროც იცვლება და ჩვენც დროს მივყვებით, მაგრამ რატომ, რატომ დაბრუნდა და გამოჩნდა ამდენი წლების შემდეგ ეს ქალი, რატომ მალავდა მის შვილს. ომი გინდა? ვიომოთ, ვიომებ და ვიბრძოლებ, მაგრამ ჩემი ქმრის ქონებიდან ერთ თეთრსაც არ მივცემ შენს ნაბიჭვარს, ვინ იცის იქნებ არც არის იოანესი ამდენი წლის შემდეგ ვინ დაგიჯერებს, რომ ის ნადვილად იოსელიანების სისხლის არის. საათს შეხედა უკვე ძალიან გვიან იყო და ტელეფონი აიღო.
-მამუკა ჩემთან შემოდი. რამდენიმე წუთში კარზე ფრთხილი კაკუნი გაიგონა და კარი გააღო.
-გელოდები დღეს რა გაარკვიე, იპოვე სახლი?
-ვიპოვე სახლი, მაგრამ იქ არავინ ცხოვრობს.
-როგორ ფიქრობ, შეძლებ ამ საქმეს მარტო გაუმკლავდე?
-არ იქნება ადვილი ქალბატონო ინა.
-პირველ რიგში ყველაფერს გაიგებ მასზე, გაიგე ვინ არის მისი მეგობრები, მისი მტრები. გაიგე მისი სუსტი წერტილები, უთვალთვალე 24 სთ-ი და მისი ყველა ნაბიჯი იცოდე. ერთი სიტყვით, ეს ადამიანი შეისწავლე.
-შევეცდები.
-მამუკა მე შენ გეყრდნობი, მე დავფარე ყველა შენი ბინძური საქმე და თუ აქამდე გარეთ ხარ ეს ჩემით ხარ და ჩემს სიტყვას გულისყურით მოეკიდები.
-ყველაფერს გავაკეთებ, რომ იმედები არ გაგიცრუვდეთ ქალბატონო ინა. მამუკა მოშორებით იდგა, ინა მიუახლოვდა და უთხრა.
-ჩემს გამო გააკეთებ ყველაფერს თუ გინდა შენი ის სურვილი აისრულო რომელიც გულში გაქვს. მამუკამ გაოცებულმა შეხედა და ინას თვალებში მან ეშმაკები დაინახა, ინამ მამუკას ხელი აიღო და მკერდზე დაიდო.
-გააკეთე საქმე და უფრო მეტს მიიღებ. მამუკას დასცხა, ფეხები აუკანკალდა და თავი დაკარგა ინას ხელი მოხვია და ჯერ თვალებში ჩახედა, შემდეგ კი ველურივით დააცხრა მის ტუჩებს და სუნთქვის შეკვრამდე კოცნიდა. უნდოდა წასულიყო, მაგრამ ინამ აღარ გაუშვა და ის ღამე მამუკას მკლავებში გაატარა.
-თუ გეგმამ გაამართლა და ჩამოვიშორეთ გზიდან არა სასურველი პიროვნება რომელიც გამოჩნდა ჩვენს ცხოვრებაში, ჩემს წილს ავიღებ და წავიდეთ ქვეყნიდან.
-მეც მაქვს ეს დიდი გზა გასავლელი?
-აუცილებლად, ორივე ამ გზას გავივლით. შენ ფრთხილად იარე და შეეცადე კვალი არ დატოვო, ეს არცერთს არ გვაწყობს. მამუკას გული აუფრიალდა, მაგრამ არ იცოდა ინა რას ფიქრობდა. ტარიელი ჩაფიქრებული იჯდა და მიხვდა გაბრაზებული ინა ყველაფერზე იყო წამსვლელი. გაიხსენა როგორ ამაყად ეჭირა თავი როცა იოანეს ცოლი გახდა და ყოველთვის ცდილობდა ესმას დამცირებას, ტარიელი კი ყოველთვის ესმას მხარეს იყო. ესმა ყველასგან განსხვავებული იყო, ის ყველაფერს რასაც ეხებოდა სიყვარულით აკეთებდა. დიდი იმედი ჰქონდა რომ ერთ დღეს დაამარცხებდა მის ავადმყოფობას და გაიმარჯვებდა, მაგრამ ვერა, ვერ შეძლო. სიძულვილი, ზიზღი, ამპარტავნობა, ქედმაღლობა, მრუშობა, ტყუილი, ბოღმა, ბოროტება ეს თვისებები ინას თვისებებია და ესმას გარშემო სილამაზე, სიყვარული, ერთგულება და მეგობრობა ტრალებდა. ესმა ვერ ხვდებოდა როგორ აცოცხლებდა მის გარშემო ყველაფერს, მაგრამ ბოროტებმა გაანადგურა მისი სიყვარული.

ადამიანებს ძალიან ხშირად გვიწევს ცხოვრებისეული გამოცდის ჩაბარება, თითოეულ მათგანზეა დამოკიდებული თუ როგორ გაივლის ცხოვრების გზას და როგორ ჩააბარებს ამ რთულ გამოცდას, არ გვინდა ფარ-ხმალი დავყაროთ და ვიბრძვით წარმატებების მისაღწევად. იოანემ სამუშაო საათები დაასრულა და თავის ბარში გადაწყვიტა წასვლა, მანქანასთან რამდენიმე ნაბიჯით იყო დაშორებული რომ წინ შავებში ჩაცმული ქალი გადაუდგა და ხელის აწევით შეაჩერა.
-არ ვიცი ვინ ხარ, მაგრამ ვხედავ საშიშროება გელის და გაუფრთხილდი დროს, შესაძლებელია შენს ცხოვრებაში ყველაფერი შეიცვალოს.
-ვერ გავიგე, რა უნდა შეიცვალოს.
-შენი სახელია იოანე და მარტო არასოდეს დარჩე, მუდამ იყავი მეგობრების გვერდით არ აიღო ის რაც შენი არ არის. ღალატი, ბოღმა, ტკივილი, იმედგაცრუება ყველაფერი ერთმანეთში აირია და მიხვდა, რომ ყველა ეს თვისებები იყო ესმას ცხოვრების დიდი ტკივილი. გული ეტკინა და ნამსხვრევებად იქცა, ცრემლი მოაწვა და ასე გონება არეული მივიდა ბარში.
-იოანე დაგაგვიანდა, დღეს ძალიან ბევრი ხალხი იყო ბარში. იოანე დუმდა და ჩაფიქრებული იყო, ლაშამ შეხედა და უთხრა.
-რა მოგივიდა, რთული დღე გქონდა?
-ძალიან რთული დღე იყო ლაშა.
-ეს ბოლო დღეებია ვერ ხარ კარგად, თქვი რა გემართება ჩვენ ხომ მეგობრები ვართ იოანე.
-ყველა მოვიდეს და გეტყვით, დამისხი რამე ძლიერი.
-ძლიერი?
-ძლიერი ხო, ვიხრჩობი ისე ცუდად ვარ.
-კარგი არაფერს გეკითხები და დაგელოდები. ლაშა თვალს ადევნებდა იოანეს და მიხვდა ან რამე შარში იყო მისი მეგობარი გახვეული ან რაღაც სხვა სერიოზული პრობლემა ჰქონდა.

-რა გჭირს, რა გემართება ინა. ინას არ უნდოდა, მაგრამ მისდაუნებურად აკეთებდა ყველას საზიანოდ ყველაფერს და ის უკვე აღარ იყო ის გულუბრყვილო გოგონა რომელიც იოსელიანების სახლში ანდრეას აღსაზრდელად მოვიდა და რამდენიმე თვეში იოანეს ცოლი გახდა. ვერ დაიძინა და დემეტრეს ოთახში შევიდა, არც დემეტრეს ეძინა და სიგარეტს ეწეოდა.
-დემეტრე არ გძინავს?
-არა, არ შემიძლია დავიძინო.
-დაისვენე შვილო.
-გითხარი არ მეძინებამეთქი.
-კარგი დამშვიდდი, როგორ ფიქრობ ის ვინც გამოჩნდა ასე უეცრად ჩვენს ცხოვრებაში აიღებს იმას რაც ანდერძში არის ნათქვამი, ჩვენ ხომ არ ვიცით რა უანდერძა იოანემ.
-ის მისი შვილია და მიიღებს იმას რაც ეკუთნის.
-არა შვილო, არ ვიცი რას იზამ შენ და ანდრეა, მაგრამ მე არ დაუშვებ ის ამ ოჯახში შემოვიდეს და შენი ადგილი დაიკავოს.
-ეს ადგილი შენ დამაკარგინე დედა, თვალი რომ გავახილე და ადამიანების შეცნობა ვისწავლე იმ წუთიდან ვგრძნობდი იმ ადამიანის სითბოს ვინც მთელი ეს წლები მეგონა მამა იყო ჩემი. დიდი სიყვარულით გავიზარდე მის გვერდით და ცხოვრებაც მიხაროდა, მაგრამ გავიზარდე და მინდა ისევ ბავშვი ვიყო, რადგან ცხოვრება არც ისე ადვილი აღმოჩნდა. გავიზარდე და ჩემს გარშემო სიბოროტემ დაიდო ბინა თითქოს ჩემი დასჯა უნდათ ბოროტ ადამიანებს და დედა მე რატომ დავისაჯე, მე რა დავაშავე.
-არ დანებდე სირთულეებს, არ დაეცე. დემეტრე შენ იძულებული ხარ გაიღიმო და შენი ღიმილით მოერევი შენს გარშემო არსებულ სიბოროტესაც და შენს მტრებსაც.
-არასოდეს მიფიქრია, მამას სიკვდილის შემდეგ ასეთი დიდი სიურპრიზი თუ მელოდებოდა.
-დემეტრე შვილო.....
-ეს სიურპრიზი შენ მომიწყვე დედა, შენ ხარ დამნაშავე.
-დაისვენე, წარსულს ვერ შევცვლით.
-მარტო დამტოვე. ინა უხმოდ გავიდა და დილით თვალებჩაწითლებული გადაუდგა ანზორის წინ და უთხრა.
-გინდა ქონება გაუყო შენს ძმიშვილს რომელიც შეიძლება არც არის შენი ძმიშვილი?
-რა ჩაიფიქრე, ინა რა ბინძური სული ყოფილა შენში, როგორ ვერ შეგიცანი მთელი ეს წლები, მაგრამ ვაღიარებ კარგად თამაშობდი და როცა საშიშროება დაინახე ნამდვილი სახე გამოაჩინე. გინდა ის ქონება დაიცვა რომელთანაც არანაირი შეხება არ გაქვს, დამშვიდდი ყველა მის წილს მიხედავს.
-რაც გინდა ის იფიქრე და ის თქვი, მაგრამ ახლა მითხარი, რომ დავიცვათ იოსელიანების ქონება ჩემს გვერდით იქნები?
-არ ვიცი როგორ გენდო, რადგან არ ვიცი რა გეგმები გაქვს.
-თუ დამთანხმდები შემდეგ ვისაუბროთ ჩემს გეგმებზე.
-დაუშვათ თანახმა ვარ, მერე?
-შენს ცოლთან ერთად დაგელაპარაკები.
-ჩემს ცოლს ნუ გარევ შენს ბინძურ საქმეებში.
-იცოდი, შენც იცოდი ყველაფერი და არაფერი თქვი ამიტომ ხარ ასეთი მშვიდი და ხმას არ იღებ.
-არ ვიცოდი, რომ მცოდნოდა მე გადავაფიქრებინებდი? ის მაინც იმას გააკეთებდა რაც მას უნდოდა, მე აზრს ვერ შევაცვლევინებდი. ჩემს ძმას მისი დაწესებული კანონები ჰქონდა და ჩვენც პატივს ვცემდით მის სიტყვას.
-ის უკანონო შვილია იოანესი და არ უნდა შემოვიდეს ჩვენს ოჯახში, ის ვერ მიიღებს იოსელიანების გვარს.
-შენ ვერაფერს გააკეთებ, ჩემს ძმას რაც უნდოდა ის გააკეთა. მისი ქონება მისი ნებასურვილით გადასცა იმას ვისაც შენ უკანონოს ეძახი, ის ჩემი ძმიშვილია და გინდა არ გინდა პატივი უნდა სცე მას. ანზორი ვეღარ აკონტროლებდა ხმას და სიბრაზით სავსე უყურებდა ინას რომელიც მზად იყო იარაღი რომ ქონოდა ყველას დახოცავდა. ინა წავიდა, მაგრამ გაბრაზებული ანზორი ტარიელს მიუბრუნდა და უთხრა.
-იცნობ ვინ არის?
-ვიცნობ, მაგრამ არა ახლოს.
-უნდა ნახო, უნდა იყიდო და მივცეთ ის რასაც მოითხოვს, მაგრამ იოსელიანების გვარი მიიღოს ეს უკვე ვფიქრობ მეტისმეტია.
-მეგონა ძმიშვილს შენ მაინც შეხვდებოდი სიხარულით.
-ტარიელ ჩემს ძმას რომ ეთქვა მისი შვილის შესახებ, შესაძლებელი იყო შევგუებოდი ამ ყველაფერს და ასე რთული არ იქნებოდა, მაგრამ არ არის ადვილი...............
-შენმა ძმამ არ იცოდა კიდევ ერთი შვილი თუ ყავდა, იოანეს შესახებ გარდაცვალებამდე რამდენიმე დღით ადრე გაიგო, იმ დღესვე გაიგო დემეტრეს შესახებ და გულმა ვერ გაუძლო ასეთ მოულოდნელ დარტმას.
-დემეტრეზე მერე ვილაპარაკოთ მე მაგას წლების წინ მივხვდი, ახლა იოანე იპოვე და დაელაპარაკე.

საღამოა, გზა თითქმის ცარიელია და ისიც მთელი სისწრაფით მიჰქრის თავისუფალ გზატკეცილზე, ქარი თმებს უფრიალებს და თავად მხიარულ მელოდიას ღიღინებს, მაგრამ მოულოდნელად სისწრაფეს უკლებს და ისიც აღმოჩნდება თეთრი ჯიპის წინ. ისეთი პატარა ჩანს ამ ჯიპთან თავისი პატარა ნისანი წარმოიდგინა პირი რომ ჰქონდეს გადაყლაპავდა და შეშინებულმა თვალები დახუჭა, რამდენიმე წუთი იყო ასე და გაბრაზებულმა გააღო კარი, მაგრამ ნერვებმა უმტყუნა და ერთიანად ცახცახებდა.
-როგორ მოდიხარ გზაზე, შენი გგონია სამყარო? უთხრა ახალგაზრდა მამაკაცმა და სიბრაზე დაავიწყდა როცა შეშინებულ გოგონას შეხედა.
-ცუდად ხარ, წყალს მოგიტანთ. მანქანიდან ბოთლით წყალი მოიტანა და მიაწოდა, მაგრამ ხელი თავად დაისველა და სახეზე მოუსვა.
-წყალი მოსვი უკეთესია დაგამშვიდებს.
-აქეთ ვცხოვრობ, გზა თავისუფალი იყო და მეც ფრთები გავშალე, მაგრამ გამოჩნდი და უცებ დამანარცხე მიწაზე, ვინ ხარ ოცნება რომ არ დამაცადე იცი როგორ შემაშინე?
-ვიცი რომ შეგაშინე, მაგრამ ჩემი ბრალიც არ არის.
-მაგდა იოსელიანი...........
-იოსელიანი?
-დიახ, რატომ გაგიკვირდათ.
-მეგობარი მყავს იოანე, იოანე იოსელიანი. აღმოჩნდა რომ იოსელიანია აქამდე დედის გვარზე იყო, იცნობ?
-არა, არ ვიცნობ, თუ ის იოანეა ვინც მე ვიცი მას არა, მე მის მამას ვიცნობდი.
-გინდა ახლოს გაიცნო?
-მინდა, მაგრამ................
-კარგი, გაგაცნობ და არ ვეტყვი ვინ ხარ.
-მართლა გამაცნობ და ამას ჩემს გამო გააკეთებ?
-სირთულეს ვერ ვხედავ, გამომყევი და ერთად დაველოდოთ.
-მანქანა აქ დავტოვო?
-გვერძე მიაყენე, დაკეტე და დატოვე მანქანა იქ მოვა სადაც ჩვენ ვიქნებით. მანქანა დაკეტა და ახლად გაცნობილ მამაკაცთან ერთად წავიდა, იმდენად დიდი იყო იოანეს გაცნობის სურვილი არც კი იკითხა ვინ იყო ეს მამაკაცი და რა აკავშირებდა იოანესთან. მამაკაცმა თვალი შეავლო მაგდას და ჩაიღიმა, მაგრამ ჩუმად შეავლო თვალი და შემდეგ უთხრა.
-რა ხდება იოანეს საქმეზე, როგორც ვიცი ოჯახი ვერ შეხვდა კარგად მის გამოჩენას.
-ყველაფერი იცი?
-მეგობრებმა ერმანეთის პრობლემები ვიცით და ერთმანეთის გვერდით ვარ ყოველთვის.
-იოანეს გამოჩენას არავინ ელოდა და ქაოსი შეიქმნა ოჯახში, მე მის მხარეს ვარ თუმცა არ ვიცი როგორ დასრულდება ეს ყველაფერი.
-იოანე უარს არ იტყვის მამის მიერ დატოვებულ ქონებაზე და მეც ასე ვფიქრობ, მან უნდა მიიღოს მამის მიერ მიცემული წილი, მაგრამ თუ სხვები თანახმა არ არის გაუჭირდება.
-სხვადასხვა აზროვნების მასასთან გვიჭირს საერთო ენის გამონახვა, შეურაცმყოფელია მათი დაუფიქრებელი ქცევა იმ გარდაცვლილი ადამიანისათვის ვინც თავისი ნაშრომი მას დაუტოვა ვინც მისი სულის ნაწილია...............
-მაგრამ ის ხომ არ იცნობდა მისი სულის ნაწილს.
-ყველაფერი ანდრეაზეა დამოკიდებული, მის ერთ სიტყვას შეუძლია გააჩუმოს ყველა და გააკეთოს ის რაც ძია იოანეს უნდოდა.
-მოვედით, ეს ბარი არის იოანესი.
-ყველაფერი მოათვალიერა და ბარში შესულმა მამაკაცის ზურგს ამოეფარა.
-რა გჭირს, ნაცნობი დაინახე?
-იქ ძია ტარიელი ზის, ვიღაცას ელოდება.
-მე მელოდება.
-შენ?
-დიახ, მე ვარ იოანე მაგდა.
-შე, შენ ხარ იოანე აბესაძე? თვალებგაფაროებული უცქერდა მაგდა იოანეს და იოანე კი იცინოდა, შემდეგ ხელი მოკიდა და ერთ ოთახში შეიყვანა.
-აქ დამელოდე, მალე მოვალ. იოანე ღიმილით მივიდა ტარიელთან და ბიძას გადაეხვია.
-თითქმის ორი კვირაა არ მინახიხარ, რა ქარმა გადმოგაგდო აქეთ მგონი მიგიხვდი.
-ძალიან ბედნიერი იქნებოდა იოანე უფრო ადრე რომ ცოდნოდა შენს შესახებ, გიყურებ და უფრო და უფრო ვრწმუნდები, რომ მისი ასლი ხარ. ჩემი ბრალია რომ ესმას დაუჯერე და არაფერი გითხარი.
-ნუ იდანაშაულებ თავს უკვე რა აზრი აქვს სინანულს, კარგი იქნებოდა ადრე მცოდნოდა, მაგრამ სიმართლეა რომ არ ვიცოდი ისტორიის შინაარსი და არც მე მოვინდომე მისი გაცნობა უფრო ადრე.
-რას ფიქრობ, რა გადაწყვეტილება მიიღე.
-რას ვფიქრობ მე ეს გინდა იცოდე შენ თუ დაგავალეს გაიგო რას ვფიქრობ და რა გადაწყვეტილების მისაღებად ვარ მზად.
-მე არ მაინტერესებს ისინი ან რას ფიქრობენ და ან რას ამბობენ, შვილო ვნერვიულობ შენზე და მაინტერესებს რის გაკეთებას აპირებ.
-გაინტერესებს რას ვფიქრობ, ძია მინდა ის ქაღალდი ვნახო სადაც მამას ქონებაა აღწერილი. მე არ მაინტერესებს რა ქონებას ფლობს სხვები, მე მაქვს უფლება ვიცოდე რისთვის უნდა ვიბრძოლო, ღირს კი ამ ხალხის გადაკიდება იმ ქონებისთვის რაც მე მეკუთნის წილად.
-გაქვს, ნამდვილად გაქვს უფლება გაიგო რა აქვს იოანეს და რა შემოგთავაზათ ორივე ძმებს.
-რატომ ორივეს, დემეტრე?
-შეეშვი დემეტრეს, ხომ იცი ეს ცალკე ისტორიაა თუმცა იოანეს ის ძალიან უყვარდა.
-ვიცი რომ დემეტრე ცალკე თემაა და ეს ჩემი განსახილველი არ არის, მაგრამ ვფიქრობდი წილს მასაც დაუტოვებდა, როგორც მან გაზარდა თოთოობიდან და ზრუნავდა მასზე, ახლა კი ყველა შოკშია გაგონილით. ყველაზე ადრე იცოდი სიმართლე და როგორც დედას შემთხვევაში აქამდე არ ვიცოდი სიმართლე, აქაც ჩუმად იყავი და არაფერი თქვი.
-არ მქონდა უფლება მეთქვა, ახლა კი ისევ ჩვენს თემას დაუბრუნდეთ და შეხსენება არ გჭირდება, რომ კარგი ადვოკატი გჭირდება იოანე.
-ვიცი რომ შენც რთულ ვითარებაში ხარ ჩემს გამო............
-ეს არც გაიფიქრო, მე შენსკენ ვარ და ჩვენ უნდა მოვიგოთ ინას მიერ დაწყებული ომი.
-რაღაც ვიფიქრე.............
-რას ფიქრობ, მითხარი.
-მინდა ოჯახი გავიცნო და მინდა ჩვენი შეხვედრა შენ დაგეგმო.
-შევეცდები, ვნახოთ რა გამოვა. ტარიელი დაფიქრებული ადგა და უკვე წასასვლელად გაემზადა, რომ მის წინ მაგდა დადგა.
-მაგდა? აქ რა გინდა შვილო, იცი ვის ეკუთნის ეს ბარი?
-არ ვიცი ვის ეკუთნის მეგობარმა მომიყვანა, მაგრამ შენ ხშირად სტუმრობ ამ ბარს?
-არა, მეც პირველად მოვედი დღეს, მაგრამ გპირდები ერთ დღეს ორივე ერთად მოვალთ აქ. იოანემ თვალი ჩაუკრა მაგდას და ტარიელს გაყვა, ინა კი ისევ ძაღლივით ყეფდა და ისევ ილიანას მიადგა.
-ჩემს ცხოვრებაში ისევ გამოჩნდა მისი აჩრდილი და არა მარტო ის, მისი ც კი გამოაჩინა.
-აღარ დაიღალე მთელი ცხოვრება ესმას ლანძღვით?
-არც არასდროს დავიღლები, ვერ მიიღებს რაც უნდა ამას არ დაუშვებ, რომ ის იოსელიანი გახდეს.
-მას რაც უნდოდა მიიღო, რაც არ უნდა იყვირო ის უკვე იოსელიანია შენ გინდა არ გინდა ეს აღარაფერი შეიცვლება შენი თქმით. იოანე არ გიყვარდა და არც არასოდეს გყვარებია, შენ დემეტრე გიყვარდა და მისი ფული. რა გაგიჟებს, ყოველთვის იცოდი რომ იოანეს ცხოვრებაში ერთადერთი ქალი არსებობდა და ეს ესმა იყო, მისი სიყვარულით თან წაიღო იმ ქვეყნად.
-ილიანა..............
-მწარეა სიმართლე ვიცი, მაგრამ რა გააკეთე მძინარე კაცს ჩაუწექი საწოლში და ბოლოს დემეტრეს შვილით შერჩი ხელში. ტყუილზე ააგე შენი ცხოვრება და იოანემაც ცარიელი დაგტოვა, ესაა ჩენი გაგიჟების მიზეზი, ჩემსავით შენ არავინ გიცნობს ინა.
-იოანე ბედნიერი ცხოვრობდა ჩემს გვერდით.
-იოანე ტანჯვაში ცხოვრობდა შენს გვერდით და მონატრებულ სიყვარულში მოკვდა.
-გავაქრობ, გავანადგურებ, ქალი არ ვიყო თუ არ გავანადგურო ისიც და მისი ც.
-ნეტა ვოდე ვის აშინებ შენი მუქარებით ან ვისი იმედით გაქვს ამხელა გული, იოანეს ანდერძით ერგო ის რაც მამამისმა დაუტოვა და არც იტყვის უარს მის კუთვნილ წილზე, ყველაფერს მიიღებს.
-შენც გაგაქრობ ამ სახლიდან, დამაცადეთ გაჩვენებ სულ მალე ვინ არის ამ სახლში უფროსი, გაჩვენებთ ჩემს ნამდვილ სახეს ყველას.
-წლების წინ ვნახე შენი ნამდვილი სახე უნიღბოდ და ამიტომ არ მჯერა შენი არასდროს, ვიცი შენი უფერული და უსახო სახე რა აუტანლად შემზარავი შესახედია.ინა გულზე სკდებოდა და უნდოდა ილიანა სახლიდან გაეგდო, მაგრამ ვერ ბედავდა, არ ჰქონდა ამდენი უფლება ოჯახის წევრს შეხებოდა, ილიანა ხომ როგორც ოჯახის წევრი ისე ცხოვრობდა დიდ სახლში.

-როგორ ოსტატურად მოვტყუვდი, თქვენ...........
-მაგდა მოდი თავისუფლად ვილაპარაკოთ.
-ვილაპარაკოთ, ვიცი ბევრი კითხვები გაქვს და მკითხე რაც გაინტერესებს.
-მინდა რამე მითხრათ...............
-მამაზე? ძია იოანე გამორჩეული იყო ყველასგან, ბავშვობიდან ვიცნობ მან ამღზარდა და დიდი სახლის პრინცესას მეძახდა, მან დამიფინანსა სწავლა და ყოველთვის მადლიერი ვიყავი და ვიქნები მისი.
-როგორი იყო როგორც ადამიანი.
-თავში ვთქვი რომ გამორჩეული ადამიანი იყო, იშვიათი პიროვნება მათ შორის ვისაც ვიცნობ. იყო წყნარი და მშვიდი, ხმას არასდროს არ აუწევდა და ისეთი მშვიდი იყო საუბრის დროს მისი სიმშვიდე მაფორიაქებდა ზოგჯერ, მაგრამ იყო ჩაკეტილი თავის თავში. ძალიან უვარდა ჩემთან საუბარი, როცა უკანასკნელ წუთებს ითვლიდა დედა ითხოვა და მას დააბარა სასწრაფოდ მივსულიყავი მასთან რადგან დიდი დრო არ ჰქონდა, შეშინებული მივედი და მან თავისი დიდი საიდუმლო გამიმხილა, იმ დღეს მითხრა რომ იცოდა დემეტრეს შესახებ, რომ ჰყავდა თურმე კიდევ ერთი შვილი და ანდერძის შეცვლა მთხოვა. მან ცარიელ ფურცელზე ხელი მოაწერა და სხვა მე შევადგინე ისე როგორც მან მთხოვა.
-გასაგებია, ანდრეა როგორი ადამიანია ან დემეტრე.
-დემეტრე...............
-ვიცი დემეტრეზე, მაგრამ მე მაინტერესებს მისი ადამიანური მხარე.
-დემეტრე ამაყია, ამბობენ ბაბუას ჰგავსო, რადგან ის იყო ძალიან ამაყი და ძალიან უხეში. რაც შეეხება ანდრეას, ის ინამ აღზარდა და მისი მხარე ჰქონდა ყოველთვის არც გავამტყუნებ, ის ინას თვლიდა ყოველთვის დედად რადგან მან დაიჯერა ინას შეთხზული ისტორია მის ნამდვილ დედაზე. რას აპირებ იოანე.
-შენ მითხარი, შენ ხარ იურისტი მაგდა.
-როგორც მითხარი თავადაც იურისტი ხარ, მაგრამ მჯერა რომ კანონის ფარგლებში გავაკეთებ ყველაფერს.
-რა თქმა უნდა.
-მე ყველაფერს გავაკეთებ რაც ანდერძით შენს სახელზეა ის აიღო და მამის სახსოვრად გქონდეს.
-რთული იქნება იურისტო.
-რთული იქნება, მაგრამ ბრძოლას ყოველთვის აქვს შედეგი თუ დავიცავთ წესებს, მაგრამ მე ერთი რამ მაინტერესებს, რატომ არ იცოდა ძია იოანემ შენს შესახებ.
-არ ვიცი, დედას არ უნდოდა გაეგო რომ ვარსებობდი, ალბად იმიტომ რომ ჩემი არსებობა მამადან წამოსვლის შემდეგ აღმოაჩინა და შეეშინდა არ დამიჯერებსო, მერე დროც გავიდა და აღარ ჩათვალა თქმად.
-მართალი ხარ, ახლაც ეს თქვა ყველამ თუ რატომ არ გაამხილა დედაშენმა და შესაძლებელია დნმ-ის ანალიზიც მოითხოვონ.
-დნმ-ის ანალიზს არ გავიკეთებ, მაგდა დედას ვერ მივაყენებ ამ შეურაცყოფას ვისაც უნდა დაიჯერებს, ვისაც არა არც მაინტერესებს. მაგდა....................
-გისმენ, გინდათ მე ვიყო თქვენი ადვოკატი?
-იცნობ ოჯახს და იცი ისინი, დრო და დრო მეც გამიცნობ და მინდა ბოლომდე დავიხარჯოთ ამ საქმეში და ბოლომდე ჩავიძიროთ, ფსკერამდე ჩავყვეთ საქმეს და გამარჯვება მოვიპოვოთ. ამის გაკეთება კი შენ შეგიძლია, მეც დაგეხმარები და ორივემ დავაჩოქოთ ის ალქაჯი.
-თანახმა ვარ, ფრთხილად იყავი მხოლოდ ამას გეტყვი ჯერ ჯერობით.
-გავიცნოთ ერთმანეთი? მაგიდას ახალგაზრდა მამაკაცი მიუახლოვდა და მაგდას ღიმილით გაუწოდა ხელი, მაგდამ მიხვდა რომ იოანეს მეგობარი იყო და მასაც გაეღიმა.
-ალექსანდრე..................
-იოანე არაფერს ვიტყვი შენზე და ხასიათს არ გაუფუჭებ ადამიანს, უბრალოდ გავიცნობ. მაგდა დაიძაბა და იოანეს შეხედა.
-დაიჯერა იდიოტო, როდის უნდა დასერიოზულდე.
-მე ექიმი ვარ, იოანეს პირადი ექიმი ალექსანდრე ქათამაძე.
-მართლა ქათამი ხარ...................... სამივეს გაეცინა იოანეს პასუხზე და ალექსანდრემ მაგდას ყურში ჩასჩურჩულა.
-ტვინის უჯრედები აქვს ცოტა შებრუნებული და მის ტვინის გამოკვლევაზე ვმუშაობ, იოანე სხვა მხრივ რომ მისი ტვინის ტკივილი არ ჩავთვალოთ, მაგარი კაცია. იოანეს ტელეფონზე უცხო ნომერი დაფიქსირდა და ორივეს თითით ანიშნა გაჩუმდითო და ზარს უპასუხა.
-გისმენთ.
-შეგიძლია ხვალ შეხვდე ოჯახს მათ გასაცნობად.
-რომელ საათზეა შეხვედრა დანიშნული.
-თქვენ რომელი საათი გაწყობთ.
-ხვალ შუადღის 2 სთ-ზე ადგილზე ვარ.
-გელოდებით შუადღის სადილზე.
-დროებით, შეხვედრამდე. ტელეფონი გათიშა და მაგდას შეხედა.
-ხვალ დიდი დღე არის, იოსელიანების ოჯახი უნდა გავიცნო მთელი შემადგენლობით.
-როგორც ჩანს ანდრეასაც დაეკითხეს და მან ასე გადაწყვიტა.
-ანდრეა როდის ჩამოდის.
-არ ვიცი მას რთული და დაძაბული პერიოდი აქვს, მაგრამ ინას როგორც აწყობს ისე ეტყვის ამ საქმის შესახებ.
-გაგიყვანო სახლამდე, მე უნდა წავიდე რადგან მნიშვნელოვანი შეხვედრა მაქვს.
-ჩემი მანქანა თუ...........
-აქ არის, უკვე მოიყვანეს.
-მაშინ მეც წავალ, კარგი საღამო გამოვიდა იოანე........
-უცნაური იყო ჩვენი გაცნობა, მაგრამ ვფიქრობ უფრო საინტერესო საღამო იყო.
-ხვალამდე იოანე.
-ხვალამდე, მაგრამ ერთი კითხვა მაქვს.
-მკითხე.
-იოსელიანი ხარ, რა ნათესაური კავშირი გვაქვს.
-არანაირი, მე ძალიან პატარა ვიყავი დედა რომ გარდამეცვალა, მამა ციხეში იყო და ძია იოანემ მომცა გვარი, მალე გადავალ მამის გვარზე და ვიქნები მაგდა ყანჩელი. მაგდა წავიდა, იოანე რამდენიმე წუთი ტელეფონზე საუბრობდა, შემდეგ კი დიდი სისწრაფით წავიდა და მეგობარს შეხვდა.
-გამარჯობა ძია შალვა.
-გამარჯობა იოანე შვილო, რა ქარმა გადმოგისროლა ჩემამდე რაღაც სერიოზული და საკმაოდ დიდი ცვლილებაა შენს ცხოვრებაში.
-ასეა და დახმარება მჭირდება.
-მეწყინა შვილო ესმას გარდაცვალება, თითქოს ჩემი გული თან წაიღო წასვლისას.
-ვიცი, თქვენ განსხვავებული და ძალიან კარგი ურთიერთობა გქონდათ, ვფიქრობ ასეთი მეგობრობა დღეს იშვიათია.
-გისმენ, იოანე რა გინდა რომ მთხოვო თუ შემიძლია თავს არ დავზოგავ.
-იოსელიანები იცი.........
-დემეტრე იოსელიანზე გინდა რამე გაიგო? ის ძაღლი ადამიანი იყო იოანე, უფრო სწორად არა ადამიანი იყო.
-მასზე და მის ოჯახზე მინდა გკითხო.
-ვიცნობდი დემეტრეს და მის შვილებს, იოანე არ გავდა მამას და მეორე შვილი ბოლო დროს გამოსწორდა რაც ასაკში შევიდა. იოანე და ესმა იმ ძაღლმა დააშორა ერთმანეთს, ის მიწის ღირსიც არ უნდა ყოფილიყო.
-რას ვიზამთ, არსებობენ ასეთი არა ადამიანებიც. ძია შალვა რა იცი მათ შესახებ ისეთი რაც მე გამომადგება.
-ვიცი შენ რასაც ეძებ, ის დაკავებული იყო უკანონო საქმეებით, მაგრამ ყოველთვის მშრალად გამოდიოდა საქმიდან და დანაშაულს ირიდებდა. მის გამო ხშირად ჰქონდა იოანეს კამათი, რაც ის გარდაიცვალა იოანე სუფთად მუშაობდა ის არაფლით არ ჰგავდა მამას, მაგრამ არ შემიძლია კარგი ვთქვა მის ძმაზე.
-შეიძლება მასზე რამე მოიძებნოს?
-შეუძლებელი არაფერია, მაგრამ დრო უნდა.
-მაგ საქმისთვის მჭირდები, მიხედე მაგ საქმეს.
-კარგი შვილო, მაგრამ პირობა მომეცი რომ ფრთხილად იქნები.
-გპირდები, ფრთხილად ვიქნები. იოანემ ღიმილით დაემშვიდობა შალვას და წავიდა, იოსელიანების ოჯახს კი მოულოდნელი სიუპრიზი გაუკეთა ანდრიამ და ის პირველად ილიანას ჩაეხვია.
-დედა ილიანა როგორ ხარ, როგორც ვიცი მაგდა აქეთ არის.
-აქ არის შვილო, ისიც მალე დაბრუნდება. ვერ მოვდივარო რომ თქვი?
-არ ვიცოდი ზუსტი დრო როდის წამოვიდოდი, ამიტომ ვერ გითხარით, მაგრამ აქ ვარ და მაგდასაც ვნახავ, როგორც იქნა ახლოს გავიცნობთ ერთმანეთს.
-ჩემი შვილი დამიბრუნდა, როგორ ძალიან მოენატრე დედას ანდრეა ჩემო ვაჟკაცო. ინამ გულში ჩაიკრა ანდრეა და სახე დაუკოცნა, ყურში კი უჩურჩულა.
-შენს ოთახში ადი, სალაპარაკო გვაქვს. მხოლოდ ილიანამ იცოდა ინას შესაძლებლობები თუ როგორ შეეძლო მსახიობობა, ცდილობდა დაემალა მისი ნამდვილი სახე, მაგრამ ილიანასთან ეს შეუძლებელი იყო, რადგან მან იცოდა რამდენად უნიჭო მსახიობი იყო ინა და რამდენად სასაცილო იყო როცა ცდილობდა თითქოს სიმართლის დამტკიცებას. ანდრეა ოთახში ავიდა და რამდენიმე წუთში მისი ხმა ექოდ მოესმა დიდი სახლის მყარ კედლებს და ილიანამ თქვა.
-სახლში მოსვლა არ დააცადა ბიჭს უკვე მისი სიმართლით მოწამლა, ვინ იცის შხამი რა დოზით ჩააწვეთა მის სიმართლეს.
-არა, არ დაუშვებ მან თუნდაც ერთი თეთრი მიიღოს ამ ოჯახიდან და გვარი იოსელიანის სხვაზე მიცემა ადვილი არ ეგონოს ამ ოჯახის არცერთ წევრს. მაგდამ გაოცებულმა შეხედა სათითაოდ ყველას და შემდეგ კითხვა დასვა.
-რა ხდება, ვინ ღრიალებს მისი ხმა ქუჩაში გავიგონე.
-ანდრეა ჩამოვიდა.
-გაიგო რა ხდება და იმიტომ გაბრაზდა ასე ძალიან თუ ჯერ გარკვეულიყო რა მოხდა წლების წინ. ანდრეა კიბეზე დაეშვა და ანზორის შეხედა.
-ეს სიმართლეა და შენც იცოდი?
-სიმართლეა, შენ ძმა გყავს იოანე იოსელიანი, მაგრამ მეც ახლა გავიგე მისი არსებობა.
-არა, როგორ ამბობ რომ ის იოსელიანია, არ არის ის ჩვენი გვარის და არც არასოდეს არ გახდება.
-მაგდამ შეხედა ინას ბედნიერ სახეს და ანდრეას მიუბრუნდა.
-მე შენს ადგილზე ძმის გამოჩენას არ გავაპროტესტებდი, ისტორიას ჩაუღრმავდებოდი რატომ, რისთვის და ვის გამო გაიზარდეთ ძმები ცალ ცალჯე სამყაროში. ინას ფერებმა გადაუარა სახეზე და მაგდას გაბრაზებულმა შეხედა.
-რას გულისხმობ ან საერთოდ არ მაინტერესებს თუ ვინ და რატომ ჩადგა მამასა და იმ ქალის შორის, რადგან დედა აქ არის ვინც მე გამზარდა.
-ანდრეა რეალობა ისაა რომ შენ და იოანეს ერთი დედა და ერთი მამა გყავთ და ისინი იოანე და ესმა არის.
-რას ამბობს ეს გოგო, ამიხსენით რა ხდება ამ სახლში.
-ინა შენი ლაპარაკის დრო დადგა, იქ ოთახში შენი სიმართლე უთხარი ანდრეა და აქ ჩვენთან ერთად კი ის უნდა უთხრა რაც სინამდვილეში მოხდა, ანდრეა პატარა იყო და შენ მისი ასაკით რომ ისარგებლე ამის თქმაც არ დაგავიწყდეს მისთვის. უთხრა ილიანამ ინას და მშვიდად მოსვა ყავა. მაგდამ შეძლებისდაგვარად მშვიდად და წყნარად აუხსნა ისტორიის შინაარსი და ანდრეამაც მშვიდად თქვა.
-იოანეს ხვალ შევხვდებით, ის აქ მოვა.
-უკვე? შესანიშნავია, დავხდეთ ხელებგაშლილი და მივიღოთ სიხარულით.
-შეგიძლია დამშვიდდე?
-არა, არ შემიძლია შევხვდე მშვიდად იმ ფაქტს, რომ ხვალ იმ ადამიანს უნდა შევხვდეთ ვინც საერთოდ არც ვიცით ვინ არის.
-იოანე არ არის დამნაშავე რაც მოხდა, ყველამ თავის გულში ჩაიხედოს ვინც დააშავა იოანეს წინაშე და ყველაზე დიდი დამნაშავე აქ ბაბუაშენი დემეტრეა. თქვა მკაცრად ილიანამ და ჯერ ინას, შემდეგ კი ანდრეას ჩახედა თვალებში.
-მთელი ცხოვრება ტყუილში მიცხოვრია, სპექტაკლი იყო მთელი ჩემი 28 წელი. სპექტაკლი რომელიც იმდენად უნიჭოდ არის დაწერილი აპლოდისმენტებსაც არ იმსახურებს, რადგან უნიჭო და უცოდინარი რეჟისორი ყავდა ამ ყველაფერს, მაგრამ მაყურებელი მაინც საკმაოდ გვყავს. მთელი ღამე ფიქრებში გაათენა ანდრეამ და გამოუძინებელი შეშუპებული თვალებით შეხვდა დილას, ილიანა დილიდან შეუდგა მზადებას მზარეულთან ერთად და შუადღს პირველ საათზე ყველაფერი მზად იყო, მოსამსახურეებს მაგიდის გაშლა უბრძანა და საუკეთესო სერვიზით გააწყო მაგიდა. გული უფრიალებდა სიხარულისგან, რომ იოანეს ნაწილს გულში ჩაიკრავდა.
-იოანე, იოანე ჩემო მეგობარო და ჩემო ძმაო ტკივილით გალიე შენი ცხოვრების წლები, ხელიდან გამოგგლიჯეს შენი წილი ბედნიერება, შენი სიყვარული და უსიყვარულოდ ესმაზე ფიქრში წადი ამ ქვეყნიდან. მიხარია რომ ანდრეასთან ერთად იოანე გყავს, დიდი იმედი მაქვს რომ შენ გემგვანება შენი თვისებებით და შენი ღიმილით. მაგიდის გაშლა დასრულდა და თავიც მოიწესრიგა, თავის ოთახში იყო რომ გაიგონა.
-მოვიდა. ოთახიდან გასვლა დააჩქარა, იოანე სახლის შუა ეზოში იდგა და მას წინ რამდენიმე იარაღიანი დაცვა აღუდგა.
-ბატონო იოანე მხოლოდ თქვენ შეხვალთ სახლში, თქვენი მეგობრები გარეთ დაგელოდებიან.
-ასეთი წესია აქ სტუმრებს ნახევარს კარებს მიღმა ტოვებთ და ნახევარს სახლში ეპატიჟებით? კითხა ერთ-ერთ დაცვის წევრს იოანემ და მან თავი დახარა.
-ჩვენ რაც გვიბრძანეს იმას ვაკეთებთ. იოანემ ჩაიცინა და რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია, მაგრამ ანზორის ხმამ შეაჩერა ის.
-რას აკეთებთ, ეს ახალი კანონი დააწესეთ ამ სახლში თუ რა დღეში ხართ.
-ქალბატონმა გვიბრძანა ბატონო ანზორი.
-დაიშალეთ ახლავეს. იყვირა ანზორიმ და მაღლა სართლზე აიხედა საიდანაც ინა იხედებოდა, მაგრამ იოანეს მიუბრუნდა და უთხრა.
-ბოდიშს გიხდით, პირველი შემთხვევაა ეს რაც მოხდა ჩვენი სახლის კართან.
-მივხვდი რომ თქვენ არ ხართ დამნაშავე და არც ბოდიში უნდა მოიხადოთ.
-შემობრძანდით სახლში. თავად შეუძღვა სტუმრებს ანზორი და სათითაოდ გააცნო ოჯახის წევრები, მაგრამ ანდრეა არსად ჩანდა.
-იოანე? შვილო იოანე შენ ხარ ჩემი იოანეს შვილი? გაოცებული უყურებდა ყველა ილიანას და იოანეს და იოანემ ილიანას შეხედა თუ არა მისკენ წავიდა და თავადაც გაშლილი ხელები შეაგება ილიანას გაშლილ ხელებს.
-დედა ილიანა როგორ ხართ, იცით რამდენჯერ მოვედი თქვენს სახლთან.
-მეძებდი შვილო?
-გეძებდით, როცა განტვირთვა მინდოდა იმ სახლთან მოვდუოდი, მაგრამ ვერსად ვერ გიპოვეთ.
-აქ ვარ შვილო, იმ საღამოს რომ მცოდნოდა შენ, შენ, შენ....... ვეღარ დაასრულა ილიანამ სიტყვა ცრემლი მოერია და იოანე გულში ჩაიკრა.
-დამშვიდდი ყველაფერი კარგად იქნება. მაგდა გაოცებული უყურებდა დედას და იოანეს და ვერ მიხვდა საიდან იცნობდნენ ერთმანეთს, უნდოდა კიდეც ეკითხა, მაგრამ ანდრიას ხმამ შეაჩერა.
-გაიგე რომ მდიდარი მამა გყავდა და გინდა აიღო ის რაც შენი არ არის? იოანე შებრუნდა და მის წინ ერთი თავით მაღალი ანდრეა იდგა, როგორ უნდოდა მოხვეოდა და გულში ჩაეკრა მისი გულის ნაწილი, მაგრამ ანდრეასგან სიცივე მოდიოდა, ის ყინულივით ცივი იყო და არაფლისმთქმელი თვალებით უყურებდა იოანეს.
-მე ამ სახლში დღეს არ მოვსულვარ იმისთვის, რომ თქვენი ეკონომიური მდგომარეობა გამერკვია.
-მაგრამ მაინც ეს გაინტერესებს, შენ მიაღწიე იმას რასაც სხვა ვერასოდეს მიაღწევდა ასეთ უმოკლეს დროში, უზრუნველად იცხოვრებ იოანე იოსელიანის ქონებაზე, მაგრამ ამას მე არ დაუშვებ.
-რაც გინდა ის იფიქრე, მაგრამ რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს აქ მხოლოდ შენს გასაცნობად მოვედი, შეგხედე და უკვე გაგიცანი.
-გამიცანი? როგორ, ასე ერთი შეხედვით იცი ადამიანების შეცნობა.
-ერთხელ შეხედვა საკმარისია შეიცნო ადამიანის შინაგანი სამყარო, შენ დაგაბრმავეს ძმაო ან თავად დაბრმავდი და ეს სიმდიდრე აგივარდა თავში.
-მამამ წერილი დატოვა და იმ წრილში შენ გეუბნება რომ ძალიან უყვარხარ, შენ რომელიც არასოდეს არ უნახიხარ და შენი არსებობაც სიკვდილის წინ გაიგო.
-დაუჯერებელია, მე მეუბნება მიყვარხარო როცა რომ არასოდეს უნახივარ?
-გამოდის ის ყოველთვის შენზე ფიქრობდა, მე მიყვარდა მამა, მაგრამ ის ყოველთვის სხვაგან იყო მისი ფიქრებით.
-მამა გიყვარდა თუ მისი ქონება, ვერც კი ხვდები როგორ ხარ დაბრმავებული ბოღმით სადაცაა გასკდები.
-როგორ ესაუბრებით ერთმანეთს, თქვენ ძმები ხართ
-შევხვდებით ერთმანეთს ადვოკატთან ერთად, სხვაგვარად შეუძლებელია შენთან საქმის განხილვა. იოანემ მეგობრებთან ერთად დატოვა დიდი სახლი სადაც მაგიდა ხელუხლებელი დარჩა, იოანეს ბარი კი იმ წუთებში ცეცხლში იყო გახვეული.
-იოანე, იოანე ბარი იწვის შეუძლებელია ჩაქრობა. იოანემ ტელეფონი გათიშა და ანდრეას შეხედა გაბრაზებულმა, მიხვდა ანდრეამ რაღაც მოხდა და თითქოს გულზე მოხვდა, მაგრამ არ შეიმჩნია და მიმავალ იოანეს თვალი გააყოლა, რამდენიმე წუთში იოანე იდგა თვისი ბარის წინ და უყურებდა როგორ იწვოდა ის ადგილი, რომელიც ესმამ მისი ხელებით გააკეთა.
-რამე ვიღონოთ ბიჭებო.
-შეეშვით უკვე დაგვიანებულია და გპირდებით მწარედ ინანებს ის ვინც ეს ჩაიდინა. იმ ღამით მთელი ღამე ვარჯიშში ჩაახშო მისი სიბრაზე, მეორე დღეს კი ანდრეას ესტუმრა.
-ვერ შეგიშვებთ, ბრძანება არ მიგვიღია.
-სტუმრის მიღება თქვენს ბრძანებაზეა?
-ბატონი ანდრეა დაკავებულია, სტუმარი ჰყავს. იოანემ ხელით მისწია დაცვის წევრი და სახლში შევიდა სადაც ანზორი გადაუდგა წინ და უთხრა.
-არ გინდა, ნუ შეხვალ მასთან.
-როგორც ვხედავ მისი გეშინია, მაგრამ მე არ მეშინია. იცოდა კაბინეტი სადაც იყო და დაუკაკუნებლად შეაღო კაბინეტის კარი ანდრეამ გაოცებულმა შეხედა იოანეს და მიხვდა რომ ინამ რაღაც ჩაიდინა, ამიტომ ფეხზე წამოდგა და უთხრა.
-ხომ გითხრეს რომ არ მცალია სტუმრის მისაღებად.
-გგონია ჩემი ბარის დაწვით საქმე გააკეთე? თუ ხვდები რამდენი ადამიანი დატოვე სამუშაოს გარეშე და რამდენ ოჯახს წაართვი საარსებო წყარო, მაგრამ შენ ხომ ყოველთვის ყველაფერი გაქვს რატომ უნდა იფიქრო სხვაზე და ამიტომაც ვერ მიხვდები იმ ადამიანების ტკივილს. ანდრეამ კართან მდგარ ინას შეხედა და შემდეგ ანდრეას მშვიდად უთხრა.
-აგინაზღაურებთ, ახლა კი დატოვე ჩემი სახლი მნიშვნელოვანი ვიდეო ზარს ველოდები. იოანემ ყველაფერი გადაუყარა მაგიდიდან ანდრეას და გაბრაზებულმა უთხრა.
-ყველა საქმეს მიდევ გვერძე და ჩემს ბარს, დედაჩემის ხელებით გაკეთებულ ბარს ისევ დაუბრუნებ პირვალდელ სახეს.
-გითხარი აგინაზღაურებთქო და დამტოვე ახლავეს.
-რადგან ვერ ხვდები რომ მშვიდად მინდა ყველაფერი მოგვარდეს, ანდერძის გახსნამდე ერთ თეთრსაც ვერ შეეხები, შენი ჯიბიდან გადაიხადე და ისე გააკეთე ბარი.
-ომი გინდა იოანე.
-მე არა, მე არ გეომები შენ და შენმა დედიკომ დაიწყეთ ომი და მე მოგყვებით, მაგრამ ჩემი რჩევაა ნუ გამომიწვევ, რადგან შენ დამარცხდები. სახლიდან გამოვიდა თუ არა მაგდას დაურეკა და უთხრა.
-როგორც ჩემი პირადი ადვოკატი მოითხოვე ახლავეს და შეაჩერე ყველა ეკონომიური მხარე იოსელიანებისთვის.
-ეს უკვე გავაკეთე და მათი კარტები დღეს დილით დაიბლოკა, ვერცერთი ოჯახის წევრი ვერ შეძლებს თანხის მოხსნას. შენი ნახვა მინდოდა, უნდა შეგხვდე.
-რა მოხდა, სად ხარ მითხარი და მოვალ.
-მოვდივარ, მალე მოვალ ბარში და გნახავ.
-ბარი აღარ არსებობს მაგდა.
-რატომ?
-კითხე ინას და ანდრეას და გეტყვის.
-ანდრეა ამას არ გააკეთებდა, ეს ინას გაკეთებულია. იოანე გაბრაზებული ჩაფრენოდა საჭეს დაიქ მისულმა შეხედა მაგდა ცრემლიანი თვალებით უყურებდა ბარს, უფრო სწორად იმ ადგილს სადაც ჯერ კიდევ გუშინ ღამით ულამაზესი ბარი იდგა. იოანე მაგდას მიუახლოვდა და მაგდამ ჩანთა გახსნა, ჩანთიდან კონვერტი ამოიღო და იოანეს გაუწოდა.
-ეს რა არის ან ვისგან არის, ახალი თავის ტკივილია?
-არ მგონია თავის ტკივილი იყოს, ძია იოანეს სამუშაო მაგიდაზე ვიპოვე და საჭიროდ ჩავტვალე შენთვის მომეტანა, რადგან შენ გეკუთნის.
-მაგდა მადლობა, მაგრამ რატომ მეხმარები შენ ხომ ჩემზე უფრო ანდრეას იცნობ.
-მე სიმართლის მხარეს ვარ, იოანე ასეც რომ არ იყოს ძია იოანეს თხოვნას ვერ უარვყოფ, შენ მიიღებ რაც გეკუთნის.
-იოანე............. მოესმა იოანეს მისი სახელი და შეხედა რამდენიმე ნაბიჯში მდგარ გაოცებულ შალვას.
-ეს რა არის შვილო, ვინ ჩაიდინა ასეთი სისაძაგლე.
-მან ვისაც ჩემი გამოჩენა არ მოეწონა, შენ..........
-მერე, მერე ახლა მითხარი რას აპირებ.
-გააკეთებს, დაწვა ძალიან ადვილი იყო, ნახოს აშენება თუ გაუადვილდება ასე როგორც დაწვა.
-ეს ადგილი ესმას ძალიან უყვარდა, აქ ბარის გაკეთება ესმას მოფიქრებულია და ჩვენ გავაკეთეთ, იცი რამდენი დრო დავხარჯეთ ბოლომდე ისეთი რომ ყოფილიყო როგორიც ესმას უნდოდა?
-მე წავალ იოანე და საჭირო შემთხვევაში დაგირეკავ. მაგდა წავიდა, შალვამ თვალი გააყოლა მაგდას და როცა თვალს მიეფარა მაგდა იოანეს მიუბრუნდა.
-იოანე შენ მითხარი იოსელიანებზე მომეძია რამე ისეთი რასაც ისინი მალავს, რამე ისეთი რაც შენ გამოგადგებოდა და არ დაიჯერებ, მაგრამ ვიპოვე.
-რა იპოვე, რა არის ისეთი რაც მათ წელში გატეხავს.
-როგორც გავიგე ინა იოსელიანი მამაშენის ანუ იოანე იოსელიანის მეუღლეა.
-კი, ასეა მამას მეუღლეა.
-ქალი რომელსაც ქმარი არასოდეს ყვარებია, მას დედა ყავს ციხეში და სამ თვეში თავისუფლდება.
-რას ამბობ, რატომ იხდის სასჯელს ისიც გაიგე?
-ამბობენ ქმარი მოკლაო. მაგრამ ის არ არის მკვლელი.
-ვინ არის მკვლელი, ნუთუუუუუ................
-მეც ასე ვფიქრპბ, დედამ შვილის დანაშაული თავის თავზე აიღო და შვილს შესწირა თავისი თავი.
-კარგია, ეს ძალიან კარგი ამბავია ძია შალვა. შალვა წავიდა, იოანე იდგა კმაყოფილი სახით და კვამლისგან გაშავებულ კედლებს უყურებდა, ეს ადგილი იყო სადაც ესმამ მისი ახალგაზრდობა დაასრულა და სწორედ ამ ბარში მუშაობის დროს შეამჩნია თმებში შეპარული ჭაღარა. იდგა იოანე და რამდენ რამეზე ფიქრობდა, წინ კიდევ რამდენი რამ ჰქონდა გასაკეთებელი და რამდენ უსიამოვნებას უნდა შებრძოლებოდა, რამდენი რამ უნდა მოეთმინა და ჩაეყლაპა, რომ მიზნისთვის მიეღწია. ფიქრები ტელეფონის ხმამ შეაწყვეტინა და უცხო ნომერს უპასუხა.
-გისმენთ.
-უნდა შევხვდეთ.
-შეგხვდებით რომ ვიცოდე ვის უნდა ჩემთან შეხვედრა.
-ინა იოსელიანს.
-რატომ გინდათ შეგხვდეთ, ჩვენ სათქმელი ვთქვით.
-ბოლომდე არ თქმულა ის რაც უნდა გვეთქვა.
-გასაგებია, კიდევ დგრჩათ სიტყვები სათქმელი და ეს რა თქმა უნდა არაა სიტყვები შექების.
-ველოდები შენს გადაწყვეტილებას.
-სად და როდის.
-სადაც გინდა, მისამართს ველოდები. იოანეს ჩაეცინა და ინას მისამართი გაუგზავნა, თავადაც იქ წავიდა, ისინი ერთ-ერთ მყუდრო კაფეში შეხვდნენ ერთმანეთს.
-მაპატიეთ აქ რომ მოგიყვანეთ, ჩემი ბარის რესტავრაცია ჯერ არც კი დაუწყიათ.
-არაა საჭირო ასეთი გესლის გარევა სიტყვებში, ორივემ ვიცით როგორ ძალიან გვიყვარს ერთმანეთი და ისიც ვიცი ჩემს ზარს რომ არ ელოდი და არც შეხვედრას.
-საქმეზე გადადით ქალბატონო ინა.
-ძალიან ჰგავხარ მამას, მაგრამ შენ უფრო გაბედული ხარ.
-რადგან ნაბიჭვატი აღარ ვარ ეს კარგია და მამას რით ვგავარ?
-ყველაფრით გავხარ, მისი სიარული გაქვს და მისი ხმა, საუბარი, ლოგიკა, სწორი და დაკვირვებული ხედვა გაქვს.
-დარწმუნებული ვარ ამ სიტყვების სათქმელად არ მოსულხარ.
-მომავალ კვირაში გაიხსნება ანდერძი და ნუ დაუპირისპირდები ოჯახს და მიიღე ის რასაც გთავაზობენ, ეს ყველასთვის კარგი იქნება.
-სხვა?
-მეტი არაფერი, ეს იყო სულ რაც მინდოდა მეთქვა.
-ოჯახს უფრთხილდები............
-დიახ, მე ოჯახს უფრთხილდები და შენ არ იცი რას ნიშნავს სიტყვა ოჯახი.
-შენ იცი რას ნიშნავს ეს სიტყვა და რამხელა ღირსების მატარებელია ეს სახელი? რატომ გგონია მე არ ვიცი ამ სიტყვის მნიშვნელობა, იმიტომ რომ მშობლებთან ერთად არ გავიზარდე და ნეტავ რატომ, შენ ხომ არ წამართვი მამა ქალბატონო ინა.
-არ გინდა იოანე...............
-ოჯახს იცავ, ამიტომაც მალავ ყველასგან საკუთარ დედას?
-რა, რა, ვის ვმალავ? იოანე ადგა და წავიდა, ინა კი რამდენიმე წუთი გაშეშებული იჯდა და ბოლოს არეული ნაბიჯებით დატოვა მყუდრო ბარი. ყველას უკვირდა ინას სიმშვიდე, მაგრამ ინა მიხვდა რომ იოანესთან ომი არ აწყობდა, რადგან მან მის დიდ საიდუმლოს მიაგნო და ეშინოდა, ამიტომ მშვიდად დაელოდა დიდ და მნიშვნელოვან დღეს და ეს დღეც დადგა, იოანე კლასიკურ ფორმაში გამოწყობილი წარსდგა იოსელიანების წინაშე მაგდასთან ერთად.
-მაგდა? შენ რატომ ხარ მის გვერდით.
-მე იოანეს ადვოკატი ვარ ქალბატონო ინა.
-დაუჯერებელია, შენ................
-ვიცი რომ არ გესიამოვნა, მაგრამ ეს ძია იოანეს უკანასკნელი სურვილი იყო.
-შეხვედრა იწყება, თქვენი ადგილები დაიკავეთ. ინა იოანეს თვალს არ აშორებდა, ანდრეას გვერდით იჯდა და იმის მოსმენა ბოლო წუთებში მოასწრო იოანემ შვილად ეცნო მამას და გვარიც მიეცა ახლად გაცნობილ შვილისთვის, ქონების ნაწილი 50-50-ზე გაეყო ორივე ძმისთვის ინა ადგილზე გაიყინა, იოანემ კი გამარჯვებული სახით დატოვა შეხვედრის ადგილი. ყველა წამოიშალა და იოანე უკვე მთავარ გასასვლელში გადიოდა რომ ანდრეას ხმამ შეაჩერა და მისკენ შებრუნდა.
-ყველაფერი მამაჩემმა შექმნა, გგონია ასე ადვილად შემოხვალ იოსელიანების ოჯახში და ასე ადვილია ჩვენი გვარის მიღება?
-მე არ ვთვლი თავს დამნაშავედ, კარგად იცი ვინც არის დამნაშავე ამ შექმნილი ისტორიის.
-არც მამაა დამნაშავე ამ ყველაფერში, დედაშენმა აურის თავგზა და ისაა დამნაშავე.
-სიტყვებს დაუკვირდი ანდრია და გაიგე რომ დედაჩემი შენი ბიოლოგიური დედა არის.
-მე არ ვთვლი მას დედად, თუ ჩემი დედა არის სად არის და რატომ გამზარდა სხვა ქალმა და რატომ დაუშვა მე სხვა ქალისთვის დამეძახა დედა. ის გაიქცა, მამასგან გაიქცა, რადგან ის ჩვეულებრივი ქუჩის ა და შენც სხვა კაცისგან გაგაჩინა. არავინ ელოდა ანდრასგან ამ სიტყვებს და ყველა გაოცებული უცქეროდა რამდენიმე ნაბიჯით დაშორებულ ძმებს, იოანეს თვალები ჩაუსისხლიანდა, ვერც კი გააცნობიერა როდის გაჩნდა ანდრეას წინ და როდის მოიქნია ხელი, მაგრამ ფაქტი იყო რომ ანდრია ძირს ეგდო წარბიდან სისხლი სდიოდა და იოანე ზემოდან დასცქეროდა.
-სიტყვები შეარჩიე როცა საკუთარ დედას ბოზს უწოდებ, გაიგე და შეიგნე ვინ დაანგრია ჩვენი ოჯახი და ვისი ბრალია ჩვენი ამ მდგომარეობაში ყოფნა. იოანემ ინას მიუბრუნდა და უთხრა.
-შენი ბრალია ეს ყველაფერი, შენს გამო ავწიე ჩემს საკუთარ ძმაზე ხელი, მაგრამ დაიმახსოვრე ისეთ დროს მოგაყენებ დარტყმას რომ ინანებ ჩემთან დაპირისპირებას. ანდრეა ანზორის დახმარებით წამოდგა და იოანეს უთხრა.
-ინანებ ჩემზე ხელის აწევას.
-მე მაშინ ვნანობ როცა არასწორად ვაკეთებ საქმეს, ამ წუთებში სანანებელი არაფერია რაც დაიმსახურე ის მიიღე.
-წადი, წადი იოანე და მანამ დატკბი, სანამ იცი რომ ბედნიერი ხარ. არ მინდა გისურვო და იგრძნო გული ტკივილისგან როგორ ჩაიფერფლება, შენ ხომ საუკეთესო დედამ გაგზარდა ამიტომ უფრთხულდები მის სახელს ასე ძალიან. უთხრა ინამ მაგდას მკვლელის თვალებით შეხედა, იოანე წავიდა და მშვიდად ყოფნამ მხოლოდ რამდენიმე დღეს გასტანა და ერთ საღამოს მეგობრები ერთად იყვნენ, იოანეს მეგობარმა მოტოციკლით გასეირნება სთხოვა.
-შოთიკო მე დაღლილი ვარ, გასაღები იცი სადაც დევს წაიყვანე და ფრთხილად იარე, მხოლოდ კასკა დაიფარე.
-კარგი დავიფარებ, ერთ კრუგს დავარტყამ ქალაქს და ორ საათში მოვალ.
-ჩვენ აქ დაგელოდებით. შოთიკო წავიდა, ორი საათიც გავიდა იოანეს ნერვიულობა დაეწყო, მთელი ღამე ეძებდნენ მეგობრები შოთიკოს, მაგრამ მისი კვალი ვერსად ვერ მიაგნეს, გამთენიის რიჟრაჟზე თავის ბართან ახლოს იპოვა იოანემ გულაღმა დაცემული უგრძნობ მდგომარეობაში ის დაჭრილი იყო ცეცხლსასროლი იარაღით და მიტოვებული ბედის ანაბარად ღია ცის ქვეშ. არ დაიბნა, ხელში აიყვანა და საავადმყოფოში მიიყვანა, ყველა იქ მივიდა და შუადღემდე ექიმის გამოსვლას ელოდა შემდეგ გაბრაზებულმა იოსელიანების სახლს ესტუმრა.
-ანდრეა იოსელიანო ხომ თვლი თავს ვაჟკაცად, გამოდი და დამელაპარაკე. იოანეს ხმაზე მიხვდნენ რომ ანდრეამ ან ინამ რაღაც საშინელება ჩაიდინა.
-იოანე რა მოხდა შვილო. ილიანამ იმ წუთებში გაბრაზებული იოანე დაინახა იდგა მის წინ და თვალებიდან ცეცხლს აფრქვევდა.
-რა ადამიანი ხარ, რა დედამ გაგზარდა რომ ფულის გამო მკვლელობაზეც კი წადი და ესროლე იმას ვინც არ არის დამნაშავე შენს წინაშე.
-შენი ქუჩის მაწანწალა მეგობრებს ესროლეს და გინდა ხელი მე შემახოცო?
-სიტყვებს დაუკვირდი, ანდრია საკუთარი ძმა ხარ და უნდა ხვდებოდე რა დონეზე ვარ რომ თავს ვიკავებ, მაგრამ ერთ დღესაც მიიღებ იმას რასაც იმსახურებ, ახლა კი ილოცე ის ბიჭი არ მოკვდეს.
-მოკვდება და მერე მე რა.
-ასეთი დიდი ზიზღი ვარ შენში ტყვიაც კი გაისროლე ჩემს მოსაკლავად? ასე ბევრს ნიშნავს შენთვის ფული და ქონება? არა, შენ არ ხარ ჩემი ძმა, ჩემი ძმა არ იქნება ასეთი ზნედაცემული ადამიანი, ასეთი უსისხლო და ცივი.
-წადი, დატოვე ჩემი სახლი.
-წავალ, მაგრამ თუ კიდევ მოგიარს სურვილი ჩემი მოკვლის ნუ გადაიხდი შენს ძვირფას ფულს ჩემს მოკვლაში, შენ თავად მოდი და მესროლე.
-გავითვალისწინებ შემდეგში. იოანე წავიდა, ანზორი მიუბრუნდა ანდრეას და უთხრა.
-არ გაგიკეთებია შენ ეს, ხომ ასეა ანდრეა.
-მე არაფერი გამიკეთებია, გგონია მართლა ასეთი სასტიკი ვარ საკუთარ ძმას ვესროდი? სალი ხმას არ იღებდა და როცა ყველა თავის ოთახში შევიდა ტარიელს მიუახლოვდა.
-დაგღალა ამ რულმა დღეებმა ტარიელ.
-მართალი ხარ, ძალიან გართულდა ყველაფერი და არავინ იცის როდემდე გაგრძელდება მათი ასეთი სისატიკე.
-იცნობდი ესმას?
-ვიცნობდი. ღიმილი შეეპარა ხმაში ტარიელს.
-საოცარი ქალი იყო, განუმეორებელი და იშვიათი.
-ესმა იმ ქალთა კატეგორიას ეკუთნოდა სალი ერთხელ რომ უყვარდებათ და იმ სიყვარულით აგრძელებენ სიცოცხლეს და იმ სიყვარულთან ერთად კვდებიან. ბაბუაწვერასავით იყო ესმასთვის მისი სიყვარული, რომელმაც მხოლოდ რამდენიმე წელი აჩუქა ბედნიერება და შემდეგ სულის შებერვით გაქრა და დაიკარგა, მაგრამ ვერ შეძლო და ვერ დაივიწყა იოანე. ისინი ერთად არ იყვნენ, მაგრამ ერთად ცხოვრობდნენ. თითქოს იოანე ზურგზე ჰყავდა მოჭიდებული და ყველგან თან დაჰყავდა, როცა ფიქრობდა იოანეზე ფიქრობდა და ხშირად გამიგონია როგორ საყვედურობდა ან როგორ ეფერებოდა, ხშირად კი რჩევებს ეკითხებოდა.
-მათ ძალიან ძლიერ უყვარდათ ერთმანეთი, იოანემ დააშავა სხვას რომ დაუჯერა.
-ეს არ იყო ესმამ ბრალი, სხვები ჩაერივნენ ცუდად მათ ცხოვრებაში და საბოლოოდ მიიღეს ის შედეგი როგორიც მათ უნდოდათ.
-ესმა ქალბატონი იყო ამ სახლის, უფროსი ქალბატონი.
-გეთანხმები, ესმას ყველა ქალბატონოთი მოიხსენიებდა, მაგრამ ამ სახლში ის ქალბატონი არსდროს არ ყოფილა.
-შენი აზრით რომელი შვილი ჰგავს ესმას.
-ანდრეა ესმას ჰგავს ფიზიკურად, მაგრამ მას სული აქვს მოწამლული. იოანე კი მამას ჰგავს, როცა ვხედავ მას მგონია ჩემს წინ ჩემი მეგობარი დგას როცა 25-27 წლის ასაკში ვიყავით
-ძალიან დიდი და იშვიათი სიყვარულია, მაგრამ არ უნდა დასრულებულიყო ეს სიყვარული ტანჯვით.
-ისინი ერთად წავიდნენ, სალი მათ ერთ დღეს დატოვეს ჩვენი სამყარო.
-რას ამბობ, დაუჯერებელია. გაოცებული უცქერდა სალი ტარიელს.
-დაუჯერებელია, მაგრამ ასეა ისინი ახლა ერთად არიან და ძალიან ტკივათ ორი ძმის ასეთი ურთიერთობა. ინა იმ დღის კმაყოფილებას ვერ ფარავდა და ღიღინით შევიდა სამზარეულოში და ილიანა გაბრაზებული მიუბრუნდა.
-მეგონა მართა გქონდა გრძნობა იოანეს მიმართ, მაგრამ სიყვარული შენგან ძალიან შორსაა.
-რას ბოდავ, წუხელ ცუდად გეძინა?
-იოანეს ცხოვრება დაშალე და დაფერფლე და ახლა გინდა ანდრეას მოუშხამო ცხოვრება და თავად ბიჭიც მოშხამე შენი სისულელეებით.
-უნდა გაიგოს ყველამ რომ იოანეს მხოლოდ ერთი შვილი ყავს და ეს ანდრეა არის, დემეტრე ყველამ იცის ვისი შვილიცაა.
-არც კი გრცხვენია რომ ამბობ?
-არა, წარსულია და ვერ შევცვლით.
-იოანეც კანონიერი შვილია იოანესი როგრც ანდრეა.
-არა, მხოლოდ ანდრია არის კანონიერი შვილი და სხვა არავინ.
-იოანეს მოკვლისთვის თანხა გადაიხადე, მაგრამ სხვას ესროლეს და ამის გამო ვინ აგებს პასუხს მე თუ ლევანი თუ ტარიელი ან ანზორი გყავს იქნებ გეგმაში. ბრძანება ამ ოჯახიდან არის გაცემული, აზრს ატან რასაც აკეთებ, სული აღარ შეგრჩა ადამიანის?
-ინა რასაც ილიანა ამბობს ეს სიმართლეა?
-შემეშვით. გვერდი აუარა ტარიელს და წავიდა.
-ვის გადაუხადე იოანეს მოკვლაში ფული დედა. ტარიელიდან დაიხსნა თავი, მაგრამ მის წინ ანდრია იდგა და მის მიერ დასმულ კითხვაზე პასუხს ელოდა.
-არავის, უნდათ ჩვენ დაგვაბრალონ მათი დანაშაული შვილო, არავის დაუჯერო.
-ვეღარ გცნობ, შენ არ ხარ ის ქალი ვინც მე მიყვარდა და ვის გამო ყველაფერზე ვიყავი წამსვლელი. ტარიელმა თავზე ხელი მოკიდა და თვალებიდან ცრემლები წამოუვიდა, მას ესმას სიტყვები გაახსენდა.
-,,გთხოვ გაუფრთხილდი ჩემს შვილებს და ძმებს შეაყვარე ერთმანეთი''.
-,,გპირდები ორივეს გაუფრთხილდები დაო''. ტარიელის ტელეფონზე იოანეს ზარი დაფიქსირდა და არც უცდია დაეფარა ზარის ვინაობა.
-გისმენ იოანე შვილო.
-შოთკომ კრიზისი გადაიტანა, მაგრამ აქ არ დასრულებულა ეს საკითხი. მითხრა რომ ქალმა ესროლა და ვიცი ეს ქალი ვინც არის, შეაჩერე სანამ მე შევაჩერებ. ტარიელმა ინას შეხედა და ტელეფონი გათიშა.
-კიდევ ასეთი დაუფიქრებელი ნაბიჯი და ყველაფერი მზის სინათლეზე გამოაშკარავდება, ვფიქრობ გაითვალისწინებ იოანე რასაც გულისხმობს.
-ვეღარ გიტანთ, თქვენი ატანა აღარ მაქვს გული მერევა თქვენზე. ყველა რაღაცას მალავთ, ყველას თქვენი საიდუმლო გაქვთ და ვფიქრობ მეც დავიწყო ყველა თქვენთაგანის წარსულის ქექვა, იქნებ ისინი ყველა მართლები არიან და შენ ხარ ყველაფერში დამნაშავე.
-რას ამბობ იოანე არ მიცნობ?
-რომ გიცნობ სწორედ ამიტომ ვამბობ იმასაც რასაც ვფიქრობ, მადლობელი რომ ჩემზე ზრუნავდი ძნელია ეს დავივიწყო, მაგრამ რაც დავბრუნდი რამდენიმე დღეა და იმდენი რამ მოვისმინე დაუჯერებელია ჩემთვის რაც ჩემს გარშემო ხდება. მინდოდა ჩემდამი ამაგი რაც გქონდა ასმაგად დამებრუნებინა უკან შენთვის, მაგრამ უკვე ვხვდები უამრავი რამ მითხარი მხოლოდ შენს სასარგებლოდ, დამახინჯებულად და შებრუნებულად. ცნობისმოყვარეობა მკლავს გავიგო რას მალავ, გუშინ მითხარი რომ დედამ თავად მიატოვა მამა და წავიდა, მაგრამ რატომ არ ვიცი და ნუ შემეკითხებიო.......
-არ დაიჯერო მისი ნათქვამი არცერთი სიტყვა, მან იცის სიმართლე და შენ თვალს გიხვევს და გონებას გიბინდავს, მაგრამ მინდა ერთხელ და სამუდამოდ გაიგო სიმართლე ეს მართალია ესმა რომ წავიდა პირველი ამ სახლიდან და იოანე არც დაედევნა, მან იმის გაგებაც არ მოინდომა თუ რატომ წავიდა ასე უხმაუროდ მისი საყვარელი ქალი, ამიტომ ისიც ისე ჩქარა მიიწევდა წინ და გამიზნულად გადაიარა ის ხიდი რომ უკან არასოდეს დაბრუნდებოდა. მინდა იცოდე ანდრეა საუკეთესოები მიდიან პირველები, ისინი მხოლოდ ერთხელ ჩნდებიან მამაკაცის ცხოვრებაში და შემდეგ მიდიან, მიდიან და ესმაც ასე წავიდა იოანეს გული კი ამოუვსებელი სიყვარულით დარჩა დაცარიელებული რომელიც სიცარიელის მიუხედავად ძალიან მძიმე გახდა სატარებლად. საკმაოდ გაიზარდე და საკმაო ასაკი გაქვს თავად განსაჯო ადამიანი და დაადანაშაულო ან გაჩუმდე, მე გითხარი რაც მინდოდა მეთქვა. ილიანამ ინას გახედა ბრაზით სავსემ, ანდრია კი ტარიელს მიუბრუნდა და უთხრა.
-გუშინ უდანაშულო ბიჭი დაჭრეს ეს კი ამ სახლიდან მოხდა, უნდა იპოვო ვინ გასცა იოანეს მოკვლის ბრძანება და ვინ არის შემსრულებელი.
-გასაგებია, შევეცდები ვიპოვო.
-არ შეეცდები, იპოვი და ჩემთან მოიყვან.
-უმადური შვილი ხარ ანდრეა. ანდრეა შეჩერდა და გაოცებულმა შეხედა ინას და უემოციოდ, ცივად შეეკითხა.
-რატომ?
-მე რა გავაკეთე შენთვის, შენ კი................ ანდრიამ ვეღარ გააკონტროლა ხმა და ინას დაუყვირა.
-მე არ მითხოვია შენთვის მკვლელი გახდითქო, ფიქრობ ყველაფრის უფლებას გაძლევს გვარი იოსელიანების? ვხედავ ზედმეტად დაბნელდა ჩემს გარშემო და სანამ გვიან არ არის შეყრილი ღრუბლები უნდა გავყარო, რომ სინათლე დავინახო.
-ასე ადვილად შეეგუები იმ ნავიჭვარის შემოსვლას ამ სახლში?
-არ გაბედო, ინა არ გაბედო და იოანეს აღარ დაუძახო. ილიანა დანით ხელში გაჩნდა ინას წინ და ინა შეშინებული უყურებდა ილიანას ხელში დანას შემდეგ კი ანდრიას შეხედა.
-არაფერს იღონებ, არაფერს ეტყვი ხომ თავადაც ხედავ რას აკეთებს, მას ჩემი მოკვლა უნდა შვილო.
-კარგია რომ სუნთქვა უშენოდ ვისწავლე და შემდეგ 12 წლიდან ცხოვრებასაც მივეჩვიე დამოუკიდებლად. ანდრია წავიდა და ამ ყველაფრის შემდეგ მიიღო გადაწყვეტილება და იოანეს დაურეკა.
-გისმენთ.
-იოანე სალი ვარ, საღამოს ვახშამზე გეპატიჟება იოსელიანების ოჯახი.
-ვისი გადაწყვეტილებაა.
-ჩემი და ჩემი ქმრის, ვისაც არ უნდა შეგხვდეს დატოვოს სახლი და სახლიდან წავიდეს ან ოთახიდან ნუ გამოვა.
-გეთანხმები, რომელ საათზე მოვიდე?
-8-ზე მაგიდა მზად იქნება.
-შეხვედრამდე სალი.
-შეხვედარამდე იოანე. სალიმ ტელეფონი გათიშა და ანზორისთან შევიდა კაბინეტში და ღიმილით უთხრა.
-ვიცი რომ წარსულში დაშვებულ შეცდომას ნანობ და ვფიქრობ ჯერ კიდევ შესაძლებელია გამოასწორო შენი შეცდომა.
-შეუძლებელია ჩემი შეცდომის გამოსწორება სალი.
-შეიძლება, შანსი გამოიყენე ანზორი.
-როგორ, როგორ შეიძლება გამოვასწორო დაშვებული და უპატიებელი შეცდომა.
-ადამიანს ღუპავს არა დიდება, არა ცოდვათა სიუხვე, არამედ მოუნანიებლობა და გასასტიკებული გული. არ შეგითანხმდი და იოანე დღეს საღამოს ვახშამზე დავპატიჟე, ჩემი აზრით დროა შეეგუო სიმართლეს და დაელაპარაკო, მიიღო როგორც ძმიშვილი.
-რას ამბობ, ანდრეა? სალი ანდრეა რას იტვის, ხომ ხედავ მისი ხსენებაც არ უნდა ისე გადაუბრუნა ტვინი ინამ.
-თუ რამე არ მოეწონება ნუ ივახშმებს ჩვენთან ერთად, ის შენი ძმის ნაწილია, შენი ძმის შვილია და უნდა მიიღო.
-უნდა მივიღოთ, ეს სახლი იოანეს ნაყიდია და მისი სტუმარი ჩვენი სტუმარიც არის. ილიანამ იცის?
-არა, ახლა ვეტყვი რომ მოვემზადოთ.
-ჩემგან გინდათ რამე?
-არა, ყველაფერს მოვაგვარებ. სალი გავიდა და ანზორი დაფიქრდა, უყვარდა ჯერ კიდევ სალი და ზოგჯერ სურვილი ჰქონდა მასთან ყოფნის, მაგრამ თავმოყვარეობას წინ ვერ უსწრებდა. ილიანამ სიხარულით მიიღო სალის და ანზორის გადაწყვეტილება და მზარეულთან ერთად სიხარულით შეუდგა მენიუს შედგენას, რაც არ ჰქონდა ლევანი გაუშვა ბაზარში და სრულ 8 სთ-ზე იოანე თაიგულით ხელში კართან იდგა, ზარის ხმა გაიგონა თუ არა სალიმ კარი გააღო და იოანეს ღიმილით შეხვდა.
-მოვედი, მადლობა მოპატიჟებისთვის და ეს თაიგული თქვენ.
-მადლობა ძალიან ლამაზია, ეს მეორე ინას მოუტანე?
-მხოლოდ მაგაზე ვფიქრობდი მთელი ღამე როგორი თაიგული შემერჩია მისთვის, მაგრამ მისი სული იმდენად განსხვავდება ჩვენგან ვერცერთი ყვავილი ვერ შეუხამე, ვერც ყვავილები გავიმეტე მისთვის და ამიტომ სხვას ეკუთნის ეს თაიგული..................
-აბა ვისთვის არის შვილო?
-თქვენთვის დედა ილიანა.
-მადლობა ჩემო ტკბილო. იოანეს ანზორი მიუახლოვდა და ხელი ჩამოართვა და უთხრა.
-კეთილი იყოს შენი მობრძანება ძმიშვილო ჩვენს ოჯახში.
-მე კეთილად მოვედი, მაგრამ თქვენც იცით, რომ ანდრიასთვის არ ვიქნები სასურველი სტუმარი.
-შენ სტუმარი არ ხარ ამ სახლში, ეს სახლი მამაშენის არის შვილო და დროა ამას ანდრეაც შეეგუოს. ომი უნდა დასრულდეს ან დღეს ან არასოდეს და ვის ეომებით, საკუთარ გულებს?
-იოანე? არ ვიცოდი დღეს აქ თუ გნახავდი, მიხარია შენი ნახვა.
-მაგდა მეც მიხარია შენი ნახვა ადვოკატო, მაგრამ მეჩვენება თუ შეცვლილი ხარ.
-გადაღლილი ვარ, სულ ესაა. ანზორის ჩაეცინა, ხელი მოხვია მაგდას და ყურში უჩურჩულა.
-ვცდები თუ შეყვარებულია ჩვენი სახლის პრინცესა. მაგდამ შეხედა ჯერ გაოცებულმა და შემდეგ მოწყენილმა უთხრა.
-ძალიან მეტყობა?
-ძალიან გეტყობა, მაგრამ გეტყვი რომ მაგრად უნდა ჩაეჭიდო შენს სიყვარულს. შენს წინ ახალი გზა იხსნება და უშიშრად უნდა გაიარო ამ გზაზე, რადგან როცა ძლიერი საყრდენი გაქვს ვერ შეძლებს ვერავინ გზიდან გადაგაგდოს. დაიმახსოვრე, რომ სიყვარულს სწავლა და შემდეგ მოვლა სჭირდება. მაგდამ ღიმილით შეხედა ანზორის და იოანემაც თვალი ჩაუკრა. საღამომ მშვიდ და წყნარ გარემოში ჩაიარა იოანე გაოცებულიც კი იყო, მაგრამ გული დაწყდა, რომ ანდრეა არ იყო მათ გვერდით.
-იოანე შვილო, აქ ხომ არ დარჩებოდი ამ ღამით. ილიანას მოულოდნელმა შემოთავაზებამ დააბნია იოანე.
-ხომ არ ჩქარობ ილიანა იქნებ დაგავიწყდა რა სტატუსით ცხოვრობ ამ სახლში.
-შემახსენე ინა ჩემი სტატუსი, რადგან ასაკში ვარ და შესაძლებელია დამავიწყდა, მაგრამ............
-ამ სახლში ვინც ზედმეტია ეს შენ ხარ. ანდრიას მოულოდნელმა ნათქვამმა ყველა გააოცა და უფრო ინა.
-ანდრეა?
-დიახ შენ და გისმენ, იქნებ რამე გაქვს სათქმელი ჩემთვის.
-არა, არაფერი............
-მაშინ ანდრეა რომ ვარ ეს უკვე ვიცი 28 წელია და აქამდე თუ ჩუმად ვიყავი ყველაფრის გარკვევას ვცდილობდი, როგორც მიხვდი სიმართლე უშენოდ გავარკვიე და ძალიან განსხვავდება ჩემი გარკვეული სიმართლე შენს ნათქვამ სიმართლისგან. იოანე ჩემი ძმაა, საკუთარი ძმა და ესმა ჩემი ბიოლოგიური დედა.
-ეს აქამდეც იცოდი, რა განსხვავება იპოვე ჩემს ნათქვამში.
-განსხვავება ისაა, რომ დედა კი არ გაიქცა იმ წნეხს გაექცა რა წნეხის ქვეშაც მოექცა ამ სახლში, დედას წასვლამ შენს წისქვილზე დაასხა წყალი და შენც ამ შემთხვევით ისარგებლე და დიდი სახლის დედოფალიც გახდი. იოანე ანდრიას გვერდით დადგა და ინას გაუკვირდა ანდრიას სიმშვიდე, გაოცებული უყურებდა ძმებს და ენის ბორძიკით თქვა.
-შენ, შენ არც კი გაგკვირებია ანდრეას სიტყვები.
-არა, არ გამკვირებია, რადგან ჩვენ თავიდანვე კარგად გაუგეთ ერთმანეთს.
-როგორ დაიჯერე რომ ჩემს საკუთარ ძმას შენს სიტყვებით უარვყოფდი, ჩვენ გვაინტერესებდა შენ რას მალავდი და აღმოვაჩინეთ ბინძურ სულში ბინძურ საქმეს მალავ.
-რას ამბობ შვილო.................
-არ გაბედო, არასოდეს არ გაბედო და შვილო აღარ დამიძახო.
-მე შენ ძალიან მიყვარხარ ანდრეა.
-ქალს ვისაც საკუთარი დედა არ უყვარს, ის ქალი ვერავის შეიყვარებს.
-დედა? ინას დედა დაეღუპა უბედური შემთხვევით როცა ის ძალიან პატარა იყო, მას დედა არც ახსოვს.
-ეს თავად თქვა და არა მარტო ეს დედა ილიანა ამ სახლის ქალბატონი როცა გახდა კარგად მახსოვს როგორ მჩქმეტდა და მატირებდა, ეს თავად უნდოდა და თავის მოსყიდულ ექიმებთან შეთანხმებით როგორც ნერვებით დაავადებული ბავშვი უნდოდა კლინიკაში დავეწვინე, ფსიხიატრიულ კლინიკაში, მაგრამ საქმე ბოლომდე ვერ მიიყვანა თუმცა ძალიან დიდი თანხა გადაიხადა სიჩუმისთვის.
-რას ამბობ ანდრეა შვილო, ვერ ვიჯერებ რომ ინა ასეთი ცივსისხლიანია.
-არის ძია ანზორი მან საკუთარი მამა მოკლა როცა ნასვამ მდგომარეობაში იყო და რატომ? იმიტომ რომ მამამ ის მეგობართან ერთად დაინახა ძალიან ცუდ მდგომარეობაში, ღამით მამას ყელი გამოჭრა და ამ ყველაფრის შემდეგ მშვიდად დაიძინა.
-ღმერთო ეს რა მესმის. თქვა ანზორიმ და თავი ხელებში ჩარგო, სალი კი გაოგნებული იჯდა როგორც სხვები.
-როგორ გაიგე ეს ყველაფერი, ჩვენ ყველა ვფიქრობდით, რომ იოანეს ვერ იტანდი. ორივეს გაეცინა და იოანემ თქვა.
-საიდუმლოს გაცემა არ შეიძლება, მაგრამ მადლობა მაგდას, რომ არა მისი თავდაუზოგავი შრომა ამ ინფორმაციების მოძიება გაგვიჭირდებოდა.
-შენ, შენ რომ არ ყოფილიყავი ყველაფერი თავის ადგილზე დარჩებოდა, შენმა გამოჩენამ დაანგრია და დაშალა ჩვენი ოჯახი. ინამ ჭიქა აიღო და იოანეს ესროლა, იოანემ თავი დახარა და ჭიქა დემეტრეს მოხვდა თავში, დემეტრეს გახეთქილი შუბლიდან სისხლმა იფეთქა, მაგრამ ის არ შეშინებულა სისხლი მშვიდად მოიწმინდა და ინას შეხედა.
-ყველა ადამიანი იმსახურებს მეორე შანსს, მაგრამ შენს შემთხვევაში ეს შეუძლებელია, ამიტომ სწორედ იმას გავაკეთებ რაც წლების წინ უნდა გაკეთებულიყო.
-არ გირჩევ ჩემთან ომს, დემეტრე წინ არ გადამიდგე და ჩემს წინააღმდეგ არ წახვიდე.
-მე შვილი ვარ შენი, რა მეც მომკლავ?
-დემეტრე დიდი ჭრილობა გაქვს, ექიმია საჭირო. დემეტრე მხოლოდ ინას უყურებდა და დრო და დრო შუბლიდან სისხლს იწმენდდა
-ყველას უნგრევ ცხოვრებას ვის ახლოსაც დადექი და სანამ შენს ადგილს არ მიისაკუთრებ ვერ გაიგებ რამხელა ტკივილი მოუტანე სხვებს.
-იოანე დაურეკე ალექსანდრეს ექიმი გვჭირდება. იოანემ ალექსანდრეს დაურეკა და როცა კარზე ზარი გაისმა ინამ შეშინებულმა მიაჩერდა კარს, მაგრამ იოანემ გააღო კარი და ალექსანდრემ უჩურჩულა.
-მე თაიგული უნდა მომეტანა, ვიფიქრე გაბედა და გოგოს ხელი ითხოვათქო და აქ ხელჩართული ბრძოლა ყოფილა გამართული, დანა ჩანგალი აიღეთ მაგიდიდან?
-ფრთხილად იყავი შენც არ მოგხვდეს თავში რამე ბლაგვი საგანი. ალექსანდრეს ჩაეცინა, მაგრამ სერიოზული სახე მიიღო როცა დემეტრეს შუბლზე ჭრილობას შეხედა, ჭრილობა დაუმუშავა, ყველას ყურადღება დემეტრესკენ იყო და როცა ალექსანდრემ სახვევი დაადო მხოლოდ მაშინ შეავლო იქ მყოფთ თვალი და მაგდას გვერდით მდგარ ილიანას დანახვამ ძალიან გაახარა, მაგრამ ღიმილი სახიდან გაუქრა როცა მაგდასთან რამდენიმე მეტრში მდგარი იარაღით ხელში ინა დაინახა.
-აბა რომელს უფრო გიყვართ ერთმანეთი ახლა გამოჩნდება თქვენი სიყვარული, გამოდით ვის გესროლოთ პირველს.
-რას აკეთებ, ინა ცეცხლზე ნავთს ასხამ და შენს მდგომარეობას უფრო ართულებ. უთხრა ანზორიმ და სალი მის ზურგს უკან დაიყენა, იოანე მაგდას და ილიანას წინ დადგა და ალექსანდრე და ანდრია დემეტრესთან ერთად იყო.
-შენს შეცდომებს კიდევ შეცდომას ნუ დაუმატებ....................
-გაჩუმდი, გაჩუმდი, გაჩუმდიიი. ყოველთვის არა სასურველი შვილი იყავი უსიყვარულოდ გაჩენილი და ამიტომ.................
-არ ისროლო, დედა არ გაბედო და არ ის................... დემეტრემ სიტყვა ვეღარ დაასრულა ინამ ისროლა და დემეტრეც ნელა-ნელა ჩაიკეცა, ჯერ მუხლზე დაეცა ანდრია იქვე იდგა და დაიბნა, დემეტრესთან იოანე მივიდა და ხელი შეაშველა ალექსანდრეს დახმარებით დივანზე დააწვინა, ანდრია კი ინასკენ წავიდა, მაგრამ ინამ უთხრა.
-არ მომეკარო, არც დავფიქრდები ისე გესვრი.
-მესროლე, ვერც კი ხვდები როგორ მოაბეზრე ყველას თავი, რაო ვერ შეეგუე დიდი სახლის დედოფლობა რომ ჩამოგერთვა?
-არ მომეკარო. ინას ტარიელმა უკნიდან მიეპარა და იარაღი ხელიდან გააგდებინა, მხოლოდ ამის შემდეგ მიუბრუნდა ანდრეა დემეტრეს და იოანეს უთხრა.
-იოანე აქ ვერ გავაჩერებთ დემეტრეს უნდა გადავიყვანოთ, სისხლს კარგავს.
-დემეტრე გთხოვ გონება არ დაკარგო ილაპარაკე, რამე თქვი მეგობარო. ალექსანდრე და იოანე ერთმანეთს უყურებდნენ და თვალებით ელაპარაკებოდნენ ერთმანეთს, იოანემ ბოლოს ხმით იყვირა.
-გონს მოდით, სასწრაფოს დაურეკეთ.
-უკვე მოვიდა აქ არის შვილო სასწრაფო. თქვა ილიანამ და დემეტრეს ცრემლიანი თვალებით შეხედა, დემეტრე საავადმყოფოში გადაიყვანეს და ინა განყოფილებაში ვინ დარეკა პოლიციაში და სასწრაფოში არავინ არ იცოდა, რადგან ყველა დაიბნა. პოლიციას ლევანიმ დაურეკა, ინა სწორედ იმ დღეს დააკავეს და განყოფილებაში მიიყვანეს როცა მრავალწლიანი პატიმრობის შემდეგ განთავისუფლდა ინას დედა. არ ელოდა შვილს ციხის კართან მომლოდინეს, მაგრამ გული ეტკინა და ნელი ნაბიჯით გაუყვა გზას. არ იცოდა სად წასულიყო, რომ მას უცნობი მამაკაცი მიუახლოვდა.
-გამარჯობა ქალბატონო ნინო.
-გამარჯობათ, მაგრამ..................
-ვერ მიცნობთ, მე თქვენს წასაყვანად გამომაგზავნეს.
-ჩემმა შვილმა? თვალები გაუნათდა ნინოს და გული სიხარულით აუფრიალდა.
-მე ლევანი ვარ და ვიცი როგორ ძალიან გინდათ გაიგოთ სად მივდივართ ან ვინ ვარ, გთხოვთ მოითმინეთ და ყველაფერს მალე გაიგებთ.
-მითხარით, ჩემთან ჩემმა ქალიშვილმა გამოგაგზავნათ?
-ნუ დამისვამთ ქალბატონო ნინო კითხვებს მე უბრალოდ მძღოლი ვარ და უნდა მიგიყვანოთ იქ სადაც მითხრეს თქვენი მიყვანა, არ მაქვს უფლება სხვა რამ გითხრათ. ლევანიმ ნინო დიდ სახლში მიიყვანა და ილიანას დაუძახა.
-ილიანა სად ხარ, ჩვენ მოვედით.
-ჯერ არ გელოდი, კარგია რომ მალე დასრულდა ყველაფერი, მობრძანდით ქალბატონო ნინო.
-მე ვერ გავიგე სად ვარ და ვისთან ვარ, მითხარით სად არის ჩემი ქალიშვილი.
-ჩვენთან ერთად ხარ ბებო, მე ანდრია ვარ და მაპატიე რომ აქამდე არ ვიცოდი თქვენს შესახებ, მაპატიე ბებო. ნინო გაოცებული უცქერდა ანდრიას და ატირებულმა ჩაიკრა გულში, შემდეგ კი აკანკალებული ხმით იკითხა.
-ჩემი შვილი სად არის, ჩემი ინა სად არის ბებო.
-ინა აღარ არის ის გუშინ მოკვდა ყველა ჩვენთაგანისთვის, მაგრამ გყავს შვილიშვილი დემეტრე რომელიც ამ წუთებში რეამინაციაში წევს და სიკვდილს ებრძვის.
-როგორ, ეს როგორ გავიგო ამიხსენით რა მოხდა. ანდრიამ თავად მოუყვა ნინოს ყველაფერი, ის თვალებში ვერ უყურებდა მის წინ ქვად ქცეულ ნინოს რომელმაც თავისი ცხოვრება შვილს მიუძღვნა, შვილმა კი ერთხელაც არ ინახულა დედა მიუხედავად იმისა შვილის დანაშაული დაიბრალა.
-რატომ დუმხარ ნინო ბებო, ახლა უნდა ყვიროდე და ხმით უნდა ტიროდე, უნდა ამბობდე რომ შენი შვილი ამ სისასტიკეს არ ჩაიდენდა, მაგრამ ჩაიდინა და საკუთარ შვილს ესროლა. ბებო მან ვერც შენს მაგალითზე ისწავლა სწორად ცხოვრება, შენ გაჩუმდი მაშინ როცა ხმა უნდა ამოგეღო, როცა სიმართლე არ უნდა დაგემალა და ყველაფერი გეთქვა, მაგრამ არ გააკეთე ეს და შენ შენი თავი დასაჯე, არ ჩადენილი დანაშაულისთვის 20 წელი ცივ და ნესტიან კედლებში გაატარე.
-ახლა რა იქნება, მე აქ რა მინდა მანახეთ ჩემი შვილიშვილი ან ჩემს სახლში წავალ.
-წახვალ და ისევ შენს შვილზე იზრუნებ? არა ბებო, აქ იცხოვრებ ჩვენთან და შენს შვილიშვილთან ერთად უფლის ნებით დემეტრე გამოჯამრთელდება და ყველაფერი გექნება, მიიღებ იმ სიყვარულს რაც აქამდე გაკლდა, ჩვენ ვიზრუნებთ შენზე.
-აქ რა გავაკეთო, ეს სახლი ძალიან დიდია და.....
-დიახ, ჩვენ დიდი ოჯახი ვართ და ამიტომ ვცხოვრობთ ყველა ერთად თუმცა შენს შვილს ეს არ მოსწონდა და ყველას თავიდან მოშორება უნდოდა, მაგრამ ვეღარ შეძლო თავისი ნამდვილი სახის დამალვა ნიღაბი ჩამოვგლიჯეთ.
-ქალბატონო ნინო გთხოვთ თავისუფლად იყოთ, მე თქვენი დახმარება მჭირდება.
-როგორ, მე თქვენ როგორ უნდა დაგეხმაროთ.
-ჩვენ მზარეული გვყავს, გვჭირდება მეორეც და იმედი მაქვს უარს არ გვეტყვი ანაზღაურებაც გექნებათ. გაოგნებული უყურებდა ანდრიას და ილიანამ ღიმილით დაადო მხარზე ხელი და უთხრა.
-ვერაფერს შეცვლი ჩემო კარგო, თქვენ შეეცადეთ მისი ცხოვრების გზა არ გამრუდებულიყო, მაგრამ ვერ გაიგო და ვერც დაინახა დედის თავგანწირვა.
-ვნანობ, ძალიან ვნანობ, რომ ხელი დავაფარე.
-სინანულიც გვიან არის, მაგრამ თუ თქვენს მაგალითზე ვერ ისწავლა, ახლა მიხვდება როგორ ცხოვრობდი ეს წლები და ვინ იცის იქნებ ახლა მაინც გამოხატოს სინანული. ნინომ დემეტრესთან წასვლა სთხოვა ანდრეას და მანაც შეუსრულა თხოვნა, იდგა ნინო და თვალცრემლიანი უყურებდა უგონოდ მწოლიარე დემეტრეს და ლოცულობდა, დემეტრეს თვალის გახელამდე ნინოს ლოცვა არ შეუწყვეტია რეამინაციის კართან მდგარს და მესამე დღეს ექიმმა სასიხარულო ამბავი აცნობა იოანეს.
-გილოცავთ, დემეტრე გონს მოვიდა და თვალიც გაახილა. სიხარულით შეხვდა დემეტრე ნინოს და სანამ ფეხზე არ წამოდგა ნინო მისი ხელით აჭმევდა დემეტრეს და თან ჩურჩულებდა.
-რა ტკბილი მყავხარ, ჩემი სიცოცხლე დაგენაცვლოს ბებოს გულის ფეთქვა. ნინო და დემეტრე მხოლოდ ინას სასამართლოზე მივიდნენ, ნინო ახლოს მივიდა შვილთან და არც კი გადაეხვია წლების უნახავ შვილს იმდენად დიდი იყო მასში სიბრაზე.
-დედა, დედიკო.............
-შენ ყველასთვის მკვდარი ხარ, ბებოს არსებობა დამიმალე გრცხვენოდა მის გამო ნეტავ რა გქონდა სამარცხვინო შენს შენს დანაშაულზე მოიხადა სასჯელი, მაგრამ უმადური შვილი ანდრიას უწოდე და თავად ხარ უმადური შვილი, რადგან ვერ დააფასე დედის თავგანწირვა. ახლა მას კითხე როგორ რცხვენია შენნაირი დაუნახავი და ხარბი შვილი რომ ჰყავს, ხარ კიდევაც სამარცხვინო, მაგრამ არა მარტო ბებიასი შენ ჩვენი ყველასი სირცხვილის დიდი ლაქა ხარ. აკი უფრთხილდები იოსელიანების გვარსო და ტალახში ამოგვსვარე ყველა, ღირსი ხარ იმ სასჯელის რაც მოგისაჯეს. დემეტრემ ხელი მოკიდა ბებოს და ორივემ დატოვა სასამართლო დარბაზი ისინი განაჩენის გამოცხადებსაც არ დალოდებია, სასამართლომ კი 25 წელი მიუსაჯა ინას განზრახ მკვლელობისთვის და ბევრი სხვა დანაშაულისათვის. დემეტრე ხშირად ჩაფიქრებული იჯდა განმარტოვებით და ამას ანდრია თვალს ადევნებდა, ჯერ იფიქრა არ შევაწუხებო, მაგრამ შეხედა რომ დემეტრე ძალიან გახდა ნერვიულობით და მომხდარში თავის თავს ადანაშაულებდა. ანდრია მიუახლოვდა და მის გვერდით დაჯდა, დემეტრემ შეხედა და უთხრა.
-ხშირად მესმოდა მსგავსი ისტორიები და არასოდეს ვაქცევდი ყურადღებას, რადგან ვფიქრობდი ეს ყველაფერი ზღაპარი იყო, მაგრამ თურმე დაიცადე დემეტრე შენი ცხოვრებაც იგივენაირი ისტორიაა და იცი რას ვფიქრობ? ძალიან უაზროა ჩემი ცხოვრება, თუმცა ვიცი რომ უნდა ვიბრძოლო რომ ბედნიერი ვიყო, მაგრამ როგორ.
-თუ გადაწყვეტ საკუთარი თავი დასაჯო მომხდარში, მაშინ იჯექი და იფიქრე შენი თავის დასჯაზე, მაგრამ ასე ვერაფერს ვერ მიაღწევ. შენ სწორედ ახლა უნდა იყო ძლიერი, რომ შენი საკუთრი თავი ხელში აიყვანო და შენი მე არ მიატოვო, მოდო შენ თავად უჩვენე ყველას თუ როგორი ძლიერი ხარ და არც არანაირი შიში არ გაქვს ცხოვრების გასაგრძელებლად. ადექი ახლავეს ამ სხეულში ურჩხულს ნუ ჩაასახლებ, ადექი შენში კოშმარმაც არ დაიდოს ბინა თორემ შენც დაუნდობელი და სასტიკი გახდები. დემეტრემ ანდრიას შეხედა და უთხრა.
-როდის გაიგე სიმართლე.
-მამას გარდაცვალებამდე ანონიმური ზარი დაფიქსირდა ჩემს ტელეფონზე.
-ვინ დაგირეკა, ვინ დაგელაპარაკა.
-მამაკაცი იყო, მითხრა რომ ძალიან ბევრი რამ ჰქონდა ჩემთვის მოსაყოლი და არ დაუჯერე, ვიფიქრე აფიორას ჰქონდა ადგილი.
-რა გააკეთე, რომ დარწმუნებულიყავი სიმართლეში.
-მამას დაურეკე და მითხრა, რომ ყველა და ყველაფერი კარგად იყო, ამიტომ იმ ზარისთვის ყურადღება აღარ მიმიქცევია და დავივიწყე, მაგრამ ზარი ​განმეორდა და მაშინ უკვე დავფიქრდი.
-გისმენთ, ვინხართ და რის თქმას ცდილობთ.
-სალაპარაკო გვაქვს დიშვილო.........
-დიშვილო? გაოცებული დავაჩერდი ტელეფონს და დაველოდე რას მეტყოდა სხვას, რადგან დავინტერესდი.
-უნდა შევხვდეთ და სიმართლე უნდა იცოდე შვილო.
-სად შეგხვდეთ, მომწერეთ მისამართი.
-საქართველოში, ჩვენ მხოლოდ საქართველოში შევხვდებით ერთმანეთს.
-მაგრამ მე..............
-ვიცი რომ ეს დღეს და ხვალ შეუძლებელია, მაგრამ ჩაიწერე ეს ნომერი და როცა დაბრუნდები დამირეკე, ჩვენ უნდა შევხვდეთ ერთმანეთს, მხოლოდ პირობა მომეცი რომ სიტყვას შეასრულებ.
-გპირდებით, შეხვედრა შედგება. ამ სატელეფონო ზარიდან ორ თვეში გარდაიცვალა მამა და ვერ ჩამოვედი ძალიან დაძაბული პერიოდი მქონდა, ყველაფრის მიტოვებას არც მამა მაპატიებდა და არც ისურვებდა, მაგრამ მე იმაზე ადრე დავბრუნდი საქართველოში როგორც სახლში მელოდნენ. აეროპორტში დავფრინდი თუ არა იმ ნომერზე დავრეკე და რამდენიმე წუთში ჩემს წინ იდგა მამაკაცი ვისაც მთელი ბავშვობა ვიცნობდი
-ვინ არის, მეც ვიცნობ?
-იცნობ, ის ჩვენთვის ყველასათვის საყვარელი ძია ტარიელი არის.
-ძია ტარიელი?
-გაოცებული მიყურებ, დემეტრე მეც ასეთი გაოცებული დავრჩი როცა მითხრა რომ ის ელოდა ჩემს ზარს მთელი ეს დრო და არ დაუჯერე, მაშინ კი მამას ერთ ერთი წერილი მაჩვენა რომელმაც დედას გაუგზავნა, წავიკითხე და დღემდე ჯიბით დავატარებ. ანდრეამ ოთხად გაკეცილი ქაღალდი ამოიღო და გაშალა, ქაღალდი სიძველისგან იყო გაყვითლებული და ნაკეცებში გაცრეცილი, ვინ იცის ესმას რამდენჯერ ჰქონდა ეს წერილი გადაკითხული და არც გამოვრიცხავთ ყველა სიტყვა, ყველა აბზაცი ზეპირადაც კი იცოდა.
,,წვიმს, ვიცი რომ წვიმის და ქუხილის გეშინია და ახლა შეშინებული საწოლის კუთხეში ზიხარ პლედ მოფარებული. ელვამ და გრუხუნმა გულის ცემა სამჯერ შემიჩერა და წვიმის უეცარმა შეწყვეტამ სიჩუმე მოიტანა, ესმა სიჩუმის შემეშინდა. ღვინის ბოთლს ხელი დავავლე და მეც დარდიანმა ჩემს გულში დარდების გუდას თავი მოვხსენი. მთელი ღამე ვსვამდი და ანთებულ სიგარეტთან ერთად ვიარე ოთახში შენზე ფიქრებში, ვიფიქრე ესმა და მივხვდი რომ ძალა აღარ მაქვს და ვეღარც ვუძლებ სულის წივილს. ნუ მეტყვი რომ უნდა გადაგიყვარო, ძნელია სიყვარულის გადაყვარება. ძნელია დავივიწყო სიტყვა რომელიც გულის სიღმეში შევინახე წლების წინ, შენ წადი, წადი ისე ამაყად და თავაწეულად ჩემზე არც იფიქრე, არც უკან მოიხედე მე კი უშენობას ვერ შევეგუე ამიტომ სიგარეტს და ღვინოს დაუმეგობრდი. ვსუნთქავ, მაგრამ უშენობით სუნთქვაც ძნელია, რადგან ყველა ნერვი მტკივა. დახმარების ხელი გამოგიწოდე და შენ ითაკილე, ჩემგან დახმარება არ მიიღე და უკან დამიბრუნე, შემდეგ მარტო უჩემოდ შეებრძოლე ცხოვრებას, რადგან გინდოდა შენით დამდგარიყავი ფეხზე, მაგრამ მე შენს გვერდით ვარ უხილავად არასოდეს დაგტოვებ და მეც შენთან ერთად შევებრძოლები ცხოვრებას, ასე უფრო გამიადვილდება უშენოდ ვისუნთქო''.
,,შენი იოანე''.
-გაგიმართლათ ორივე ძმებს რომ ასეთი დიდი და ძლიერი სიყვარული ჰქონდათ თქვენს მშობლებს, მე...............
-არ ინერვიულო, დემეტრე ყველა დედას უყვარს მისი შვილი, მას უვარხარ მართალია მისებურად, მაგრამ დარწმუნებული ვარ უყვარხარ.
-ჩემთვის ყველაფერი უარესობისაკენ შეიცვალა, თითქოს ცაზე მეხი გავარდა.
-ყველას ცხოვრებაში დგება მსგავსი მომენტი, ზოგი აგვარებს მის პრობლემებს და მათთვის ცაც მოწმენდილია, ზოგი დიდი ტკივილის შემდეგ ცხოვრებას სულ ახალი ცარიელი ფურცლიდან იწყებს, ზოგი კი პირიქითაა პრობლემების მსხვერპლი ხდება.
-შეიძლება შემოგიერთდეთ, მიმიღებთ? ანდრეამ და დემეტრემ ღიმილით შეხედეს ღია კარში მდგარ იოანეს და დემეტრემ უთხრა.
-მოდი, საინტერესო თემაზე ვსაუბრობთ და კარგ დროს მოდი.
-აბა, გააგრძელეთ მეც მოგისმენთ. ანდრეამ ორივეს გადახედა და თქვა.
-არაფერი ისეთი, ახლა მხოლოდ ერთი რამ მინდა და იმედია თქვენც იგივეს ფიქრობთ.
-რა გინდა ჯერ თქვი და თუ ვფიქრობ იგივეს დაგეთანხმები. უთხრა იოანემ და დემეტრეს თვალი ჩაუკრა.
-მინდა სულ ერთად ვიყოთ და ჩვენ არავინ არ გაგვყოს.
-ერთად ვიქნებით, თუ არავის მივცემთ უფლებას ჩვენი სიმშვიდე დაარღვიოს.
-ანდრეა გააგრძელე, საინტერესო ადგილზე გაჩერდი.
-კარგი გავაგრძელებ და ძია ტარიელის დანახვა გამეხარდა, დიდი დრო იყო გასული მას შემდეგ ბოლოს რომ ვნახე და ჩემი სიხარული არ დამიფარავს.
-მიხარია რომ დამხვდი ძია ტარიელ, მაგრამ არავინ იცის რომ ჩამოვედი და შენ როგორ გაიგე.
-მეც მიხარია შენი ნახვა ჩემო ვაჟკაცო, ახლა კი წავიდეთ.
-სად, მე სხვას ველოდები.
-წამოდი და ყველაფერს მიხვდები.
-ვერაფერი ვერ გავიგე, რა ხდება..............
-მამაშენის უკანასკნელი თხოვნა უნდა გადმოგცე, ის რისი თქმაც მან ვერ შეძლო შენთვის.
-ძია ანზორი იქ დამხვდება?
-არა, იქ მხოლოდ მე, შენ და კიდევ ერთი პიროვნება იქნება ვისაც დღეს პირველად ნახავ.
-მაინც ვერაფერი გავიგე, ძია ანზორი მამას აფასებდა და უყვარდა რატომ არ უნდა იცოდეს ამ შეხვედრის შესახებ.
-ან დღეს გაიგებ სიმართლეს და თვალები აგეხილება, ან იცხოვრებ გაურკვევლობაში და სიმართლეს ვერასოდეს ვერ გაიგებ. დღეს სწორედ ის სიმართლე უნდა გითხრა, რომელსაც წლებია ტაბუ აქვს დადებული და ყველა მის სახეს მალავს.
-კარგი, მაგრამ მინდა ცოტა გავიარო.
-გინდა ვინმე გამოგყვეს?
-არა, მარტო მინდა ყოფნა ძალიან მომენატრა ჩემი ქალაქი, მხოლოდ აქ ვარ მშვიდად და უშიშრად.
-ფრთხილად იყავი და ლოკაციას ჩაგიგდებ, იმ მისამართზე მოდი.
-წავიდა ძია ტარიელი და მე ფეხით გავიარე, შემდეგ ტაქსი ავიყვანე და ნაცნობი ადგილები შემოვიარე, ბოლოს კი იმ მისამართზე მივედი ჩემს წინ უზარმაზარი სახლი იდგა ძველისძველი მოჩუქურთმებული უზარმაზარი კარით, სახლის კედლები თლილი ქვით იყო ნაგები და აივნები ლამაზი მოაჯირებით იყო დამშვენებული. არქიტექტორი ვარ და ასეთი შენობები ძველი და მყარი ნაგებობებია. კარი ღია დამხვდა და მეც ნელი ნაბიჯით აუყევი ხის კიბეს, კიბის ბოლო საფეხურიდან კი დიდ უზარმაზარ ოთახში აღმოვჩნდი. გაოცებული ვიყავი და ოთახის შუა გულში მდგარ ძია ტარიელს შევხედე, მის გვერდით კი ახალგაზრდა მამაკაცი იდგა რომელსაც სახე უღიმოდა და ეს ღიმილი ჩემთვის ძალიან ნაცნობი იყო. ვერაფერი ვთქვი, მამაკაცი ჩემსკენ წამოვიდა და მომეხვია, მეც მოვხვიე ხელები, მაგრამ არ ვიცოდი ვის ვეხვეოდი თუმცა ვგრძნობდი გული ორივეს ძლიერად გვიცემდა. ტარიელი იდგა და გვიყურებდა, შემდეგ სახლის კედლებს მოავლო თვალი სადაც ძველი რემონტი უკვე ჩამოყრას იწყებდა და თითქოს იმ ნაფლეთებთან ერთად ის სქელი კედლები ძველ ტკივილებს იცილებდა სხეულიდან.
-სად ვართ, ვისია ეს უზარმაზარი სახლი.
-ჯერ ის გავიაზროთ რამდენი წლისაა ეს სახლი, რამდენი რამ უნახავს და რამდენი რამ გაუგონია მის სქელ კედლებს შვილებო, მაგრამ გავიდა წლები და როგორც იქნა ორივე შეხვდით ერთმანეთს და აქ ხართ, მე კი მეშინოდა, რომ ვერასოდეს შედგებოდა ეს შეხვედრა.
-რაღაც გაქვს სათქმელი, რაღაც მნიშვნელოვანი.
-რაც მე უნდა გითხრა მართლაც რომ მნიშვნელოვანია, მაგრამ რასაც აქ ხედავთ თქვენია ეს ყველაფერი. ამ სახლში დაიბადე ანდრია შვილო და სხვა სახლში გაიზარდე, მაგრამ აქ სუნთქავდი ყოველთვის დედასთან და იოანესთან ერთად.
-დედა? დედამ ხო...................
-სწორედ ამიტომ მოგიყვანე აქ რომ სიმართლე მოგიყვე, შენ ვისაც დედას უწოდებ ის შენი ძიძა იყო და 4 წლიდან გზრდიდა, მაგრამ მოხდა რომ იოანეზე დაქორწინდა თუ დაფიქრდები და დაძაბავ გონებას გაიხსენებ როგორ გატირებდა და გეჩხუბებოდა, მას შენი თავიდან მოშორება თავიდანვე მიზნად დაისახა.
-მახსოვს ბუნდოვნად, მაგრამ გამახსენდება. მინდა ყველაფერი მომიყვე და ვიცოდე რა მოხდა წარსულში, ვიცი ამას სახლში არავინ მომიყვება და მინდა მოგისმინო.
-სწორედ ამიტომ მინდოდა პირველი მე მენახე, რომ აქ მომეყვანე და ორივე მომისმენთ.
-თქვენ ის ადამიანი ხართ ვისაც ვენდობი და ვინც მამას ყველაზე კარგად იცნობდა, იცოდა მისი ყველა ნაბიჯი და საიდუმლო. გთხოვ, არაფერი დამიმალო პირველი დღიდან მისი ბოლო დღემდე მომიყვები ყველაფერს.
-მომისმინე, ანდრია ისტორიის თხრობა რომ დავიწყო ეს ადამიანი უნდა გაგაცნო და მინდა მშვიდად იყო, რადგან არ მინდა ვინანო თქვენი პირველი შეხვედრა. მამაკაცს გავხედე და თითქოს ჩემს წინ გაახალგაზრდავებული მამა იდგა, გული ამიფორიაქდა და მისკენ გადავდგი ნაბიჯი ისიც წამოვიდა და მითხრა.
-მე შენი ძმა ვარ, იოანე. გავშეშდი, გავქვავდი და დავიბენი, მაგრამ გამიხარდა ის ხომ ჩემი ნაწილია და ჩვენ მეორედ უფრო მაგრად მოვეხვიეთ ერთმანეთს.
-ამიხსენით რა ხდება ჩემს თავს.
-ჩვენ ძმები ვართ ანდრია, ძია ტარიელი კი ჩვენი ბიძაა დედის მხრიდან, დედის ძმა არის.
-ეს როგორ, რატომ არავინ იცის ეს ამბავი.
-მართალი ხარ არავინ იცის თუ მე ესმას ძმა ვარ, ეს არც იოანემ იცოდა, რადგან ესმას ასე უნდოდა.
-მამამ რატომ არ იცოდა შენს შესახებ, შენ ხომ ის ყველაფერში გენდობოდა.
-როცა იოანე და ესმა დაქორწინდნენ მე 20 წლის სტუდენტი ვიყავი, მაგრამ საქართველოში არ ვიყავი და ამიტომ შემორჩა საიდუმლოდ ეს ამბავიც. მე და ესმა მხოლოდ დედით ვართ ერთი, მამები გვყავდა სხვადასხვა და ამიტომ გვარიც არ გვაქვს ერთი. იოანეს გვერდით ესმას თხოვნით მოვხვდი, რომ შენთან ვყოფილიყავი ახლოს, არავინ იცოდა ჩემი და ესმას შესახებ ამიტომ დიდი დემეტრე თავის ამაზრზენ გეგმებზე თავისუფლად საუბრობდა.
-ეს, ეს, ეს ვისი სახლია.
-ამ სახლში დაიბადე და შემდეგ გადავიდნენ იმ დიდ სახლში, რადგან ესმას არ უნდოდა ამ სახლის მოგონებებით ეცხოვრა, დედაშენისთვის კი ძალიან მნიშვნელოვანი იყო ეს სახლი და როცა დემეტრემ ამ სახლის გაყიდვა გადაწყვიტა მე ვიყიდე მაკლერის დახმარებით და სიცოცხლის ბოლო ამოსუნთქვამდე დედა აქ ცხოვრობდა. რამდენჯერ დავაპირეთ მე და შენმა ძმამ ამ სახლის შეკეთება, მაგრამ ესმამ არ დაგვანება, ყოველთვის უარზე იყო რადგან ფიქრობდა ამ სახლს თუ ძველ სარჩულს ჩამოაცილებდა და სიძველის სახეს დაუკარგავდა ამით შენ სამუდამოდ გკარგავდა, ამიტომ ახლა შეგიძლიათ გაახლოთ სახლის კედლები.
-ისე გავაკეთებ როგორც დედას უნდოდა იგივე ფერებში, აქ არაფერი არ შეიცვლება.
-გასაგებია აქამდე, მაგრამ რა მოხდა და რატომ გაიყარა მათი გზები თუ ასე ძალიან უყვარდათ ერთმანეთი.
-საიდან დავიწყო შვილო, იმ ოჯახის წევრის რომელი ისტორია მოგიყვეთ.
-დაიწყე და თანმიმდევრულად მიყევი. ტარიელმა ფანჯრები დააღო და ძმებს სავარძლებისკენ ხელით აჩვენა, დასხედითო.
-დავსხდეთ, ამ ისტორიას ასე ფეხზე დგომით ვერც მოისმენთ და ვერც მე შევძლებ საათობით ფეხზე დგომას.
-გისმენ, ვფიქრობ შენ უკვე ყველაფერი იცი. შეეკითხა ანდრეა იოანეს.
-არა, გარდა იმისა რომ ჩვენ ძმები ვართ სხვა არაფერი არ ვიცი, მეც დღეს პირველად მოვისმენ ჩვენს მშობლებზე მათ ისტორიას როგორც შენ თუ არ ჩავთვლით იმას რომ მამას შესახებ გავიგე მის სიკდილამდე რამდენიმე დღით ადრე.
-ესმას თხოვნით გიყვებით ყველაფერს და გთხოვთ, ყველა დეტალი და ყველა მომენტი კარგად გაითავისოთ. ბიძათქვენი ანზორი მხატვარი იყო, მაგრამ სანამ ის მხატვრად ჩამოყალიბდებოდა ის ერთი თავში ავარდნილი მდიდარი მამიკოს ფულებით განებივრებული შვილი იყო, რასაც ვერ ვიტყვით იოანეზე და მარტო ეს არა, ის თითქმის ქუჩაში ცხოვრობდა და ქუჩური ცხოვრებით ცხოვრობდა. მის მეგობრებთან ერთად ყველაფერზე იყო წამსვლელი, უამრავი დანაშაული აქვს ჩადენილი, მაგრამ მას ვერავინ ეხებოდა.
-როგორც.....................
-როგორც ხდება ყოველთვის მდიდარ ბიჭებში გოგოების მოტყუება და მათი მიტოვება, ასევე მანქანების გატაცებაზეც არ ამბობდა უარს. ძალიან ბევრ უმსგავსოებს სჩადიოდა რაც მათ ოჯახს და გვარს არ ეკადრებოდა, მაგრამ დემეტრე თავიანთი სახელის გადასარჩენად ყველაფერს აკეთებდა, ანზორი ყოველთვის მართლდებოდა და სხვები სასჯელს იხდიდა.
-ეს როგორ, ანზორი მეგობრებს ყიდდა?
-ეს მისი სტილი იყო, მას ერთგული მეგობარი არც არასდროს ჰყოლია ისინი ხომ ფულით ყიდულობდნენ მეგობრებსაც, ვისაც თავმოყვარეობა ჰქონდა და დემეტრეს შეთავაზებულ თანხაზე უარს იტყოდა ისინი ქრებოდნენ ზოგი დროებით და ზოგიც გაურკვეველი ვადით.
-მამა?
-მათ ვერ შევადარებ ერთმანეთს, იოანე ძალიან განსხვავდებოდა ანზორისგან. არასოდეს არ უნდოდა დაეჯერებინა იოანეს რომ ანზორის ცუდი მეგობრები ჰყავდა, რომ მას ცუდის გაკეთება შეეძლო. ანზორის შეეძლო ისეთი ტყუილი ეთქვა, რომ ამ ტყუილით გამოუსწორებელი შეცდომაც დაეშვა ვინმეს, მაგრამ ბოლოს ყველამ მიხვდა რომ ის ერთი ეგოისტი ახალგაზრდა ბიჭი იყო ვისაც არ უმართლებდა სიყვარულში.
-აქამდე ჰყავს ვინმე ძველი სამეგობროდან?
-ჰყავს, ჰყავს ისეთები ვინც არიან ნარკოდილერები და ტვირთის გადაზიდვის დროს ღმერთმა იცის რა გადააქვთ და რა შემოაქვთ.
-ასე საქმიანობს მამას კომპანიით? რამდენიმე დღის წინ დამირეკა და უთხარი რომ მალე დავბრუნდებოდი და ჩემს დაბრუნებამდე ყველაფერი გაეკონტროლებინა, ყველაზე დიდი ყურადღება დაეთმო შემოსავალ და გასავალ ხარჯებისთვის.
-შენ გჯერა მისი?
-მე 12 წლის ვიყავი აქადან რომ წავედი, სამ წელიწადში ერთხელ ჩამოვდიოდი ხშირად მამა მოდიოდა ჩემთან და კარგად ვიცნობ ძია ანზორისქო ვერ გეტყვი. მამა მეუბნებოდა ტარიელის მეტს არავის ენდოო და ამიტომ არ ვარ დარწმუნებული მის გულწრფელობაში.
-მომისმინე, მიანდე მას რაც უთხარი, მაგრამ შენც გააკონტროლე და მერე ის ჩანაწერები შეადარე შენს გადამოწმებულს და თავად მიხვდები ენდო თუ არ ენდო.
-კარგი, გააგრძელე თხრობა.
-რა აზრი აქვს იმ კაცის ცემას ვისაც შუბლის ძარღვი არ გააჩნია და გაწყვეტილი აქვს, ასეთი პიროვნება არის ანზორი. მას შეყვარებული ჰყავდა, უფრო სწორად გოგონა ფიქრობდა რომ შეყვარებულები იყვნენ და ერთ დღეს ისიც დარწმუნდა რომ ანზორის გვერდით დროს კარგავდა და თავის გზაზე წავიდა.
-ვააა, გოგომ მიატოვა თან მეგობრებთან ყოფნის დროს?
-სწორად მიხვდი, ტიპებს მანქანა ჰყავდათ შერჩეული ასაგდებად და გოგონა მოულოდნელად მათთან გაჩნდა და მეგობრებმა სიცილი დააყარეს რამაც ანზორი გააბრაზა და ლამის ცემა გოგონა ქუჩაში, შემდეგ კი მოულოდნელად უკან დაედევნა და სთხოვა მანქანით გავისეირნოთო.
-გინდა შევრიგდეთ და მანქანით გასეირნებას მთავაზობ?
-ხო მაგდაგვარი, მიმიხვდი.
-მანქანა სად დგას.
-ჩემი არ წამომიყვანია, ვიშოვით.
-ანზორ ნახე რა მაგარი მანქანა დგას, ქალაქს დავარტყათ კრუგი და ისევ დაბრუნდეთ.
-თქვენ რა სულ გააფრინეთ?
-იცი რა მაგარი შეგრძნებაა როცა გზა გიშვებს და მთელი სისწრაფით გარბიხარ?
-რას ამბობ, გინდა მითხრა რომ მანქანა უნდა მოიპაროთ? არა, შენ ავად ხარ მე აღარ შეგხვდები და არც დამირეკო.
-ნატა, გეხუმრე ნატა დაბრუნდი. რამდენიმე ნაბიჯით გაედევნა, მაგრამ მეგობრებს მიუბრუნდა და გაბრაზებულ გულზე იქვე მდგარი მერსედესის კარი გააღო და მეგობრებს დაუსტვინა, სეირნობდნენ მეგობრები როცა პატრულმა გააჩერა და საბუთები მოსთხოვეს ანზორის, მაგრამ სულ მალე განყოფილებაში გადაიყვანეს სხვებთან ერთად.
-მე ანზორი ვარ იოსელიანი და დილით სახლში ვიქნები, არ აქვს მნიშვნელობა ჩემს წაყვანას. მართლაც დემეტრემ ყვრლაფერი მოაგვარა და ანზორი დილით სახლში იყო, სხვებს კი თანხა გადაუხადეს სიჩუმისთვის. იმ ღამით პირველად და სერიოზულად იჩხუბა ძმებმა, იოანე ისე იყო გაბრაზებული ხელის კი ასწია ძმაზე და ამის გამო ანზორი გაბრაზდა, თუმცა არაფერი თქვა, რადგან მათ შორის დემეტრე ჩადგა წყენა გულში ჩაიდო და მომენტს დაელოდა სამაგიერო როდის და რით გადაეხადა. მომენტიც დაიჭირა, მან იოანე დაინახა ესმასთან ერთად და სიხარულით აღფრთოვანებულმა თვალთვალი დაუწყო ბედნიერ წყვილს. ბოღმა გულში იმდენად დიდი იყო, იოანეს და ესმას რამოდენიმეჯერ შეხვედრის შემდეგ მიხვდა რომ შეყვარებული წყვილი ბედნიერები იყვნენ და ფიქრობდა როგორ მოესპო ეს ბედნიერება. ეს ნატვრაც აუხდა თქვენს ბიძას, ერთ დილით იმ გზაზე მიაბიჯებდა, რომელ გზასაც ესმა გადიოდა ყოველ დილით და თითქოს მოულოდნელად ფეხი გადაუბრუნდა და ესმას დაეტაკა, ესმას შეეშინდა და ჩანთა გაუვარდა ხელიდან.
-უკაცრავად, ძალიან დიდი ბოდიში. ანზორი წელში მოიხარა და ბოდიშიც მოუხადა ესმას და მის შიშისაგან გაფართოებულ თვალებშიც ჩაიხედა.
-არა უშავს, კარგად ხართ?
-კი, კი კარგად ვარ, უეცრად მუხლმა მიმტყუნა ხშირად მემართება.
-წყალი ხომ არ გინდათ. შეეცადა ესმა დახმარებოდა მისთვის უცნობ მამაკაცს, მაგრამ რადგან კარგად იყო ანზორი წასასვლელად შებრუნდა, მაგრამ ანზორის ხმამ შეაჩერა.
-მე თქვენ გიცნობთ.
-უკაცრავად, მე მიცნობთ?
-დიახ, თქვენ გიცნობთ.
-შეუძლებელია, ნამდვილად ვიღაცაში აგერიეთ და არა უშავს, ასეც ხდება ხოლმე.
-არა, არ მეშლება ერთხელ დანახულ სახეს კარგად ვიმახსოვრებ და მე თქვენ იოანესთან ერთად დაგინახეთ რამდენჯერმე.
-გასაგებია, მაგრამ მე არ გიცნობთ და რადგან მაგვინდება უნდა წავიდე.
-ნუ ჩქარობთ წასვლას, შემოთავაზება მაქვს თქვენთან.
-შემოთავაზება ჩემთან? მე ხომ თქვენ საერთოდ არ გიცნობთ და არ მიცნობთ..........
-მხატვარი ვარ, მინდა რომ დაგხატოთ.
-დამხატოთ?
-დიახ, მინდა დაგხატოთ, მაგრამ შიშველი.
-გინდათ დამხატოთ და თან შიშველი? ესმა გაოცებული უყურებდა ანზორის და მის თვალებში ცრემლიც კი გაჩნდა, სიტყვა ვერ თქვა ყელში ახრჩობდა ტკივილი და უხმოდ შებრუნდა, მიდიოდა ფეხარეული და არეული გონებით, რომ ანზორის ხმა გაიგონა ზურგს უკან.
-მე მაინც დაგხატავ ესმა შიშველს და ეს პორტრეტი იქნება ჩემს შემოქმედებაში საუკეთესო ნამუშევარი.
-დამხატე ჩემი ნებართვის გარეშე და მერე შენს წინ მიხილავ, გგონია ქალი ვარ უსუსური და ვერ გიპასუხებ დარტყმაზე დარტყმით?
-მე ვერაფერს ვერ მიზამ.
-ჩემს ძალას შემდეგ გაჩვენებ. შიში გაუქრა ესმას და მის თვალებში მრისხანებამ დაიდო ბინა.
-დახატა?
-დახატა, მაგრამ მწარედაც გადაიხადა იმ პორტრეტის საფასური, მაგრამ მანამდე შეურაცყოფა არ აპატია ყოფილ შეყვარებულს და გოგონა სასტიკად დაისაჯა.
-როგორ.
-არ აპატია ანზორიმ მიტოვება და ღამით სახლთან დაახვედრა ბიჭები და გოგონა სასტიკად სცემეს, გოგონამ დიდხანს ვერ იცოცხლა ცემის შემდეგ და გარდაიცვალა.
-როგორ გადაიხადა, სასჯელის გარეშე დარჩა როგორ მოკლა გოგონა ამ დონეზე როგორ დაეშვა ან ისევ დედა არის დამარცხებული ძიძა რომელიც მე მივლიდა დედის ადგილი დაიკავა და ოჯახი დამინგრია, ძმები სხვა და სხვა მხარეს დავიზარდეთ, დედა აღარ არის და.............
-ესმასთან საუბრის შემდეგ ანზორი ჩაიკეტა, რამდენიმე თვე იყო ოთახში და არავისთან კონტაქტობდა დემეტრეც კი აანერვიულა მისმა ჩაკეტილობამ და მისი ოთახის კართან იყო ხშირად, მაგრამ ერთ დღეს ანზორი ადგა და სახლიდან წავიდა დემეტრე გაოცებული იყო და მაშინ დამშვიდდა როცა გამოფენაზე მოსაწვევი ბარათი მიიღო ოჯახმა. ყველა წავიდა გამოფენაზე, იოანეს რექცია როცა ესმა ფორტრეტი ნახა კიდევ დიდი ხნის მანძილზე ახსოვდა ანზორის და დასცინოდა მას. რაც შეეხება გამოფენას ანზორიმ დიდი წარმატებით დახურა ის საღამო და ეს ესმას შიშველი პორტრეტის დამსახურება იყო, მაგრამ ესმასთან შეუთანხმებლად დახატულმა პორტრეტმა ანზორი 5 წლით ჩასვა. იმ გამოფენის გამო სერიოზული კამათი ჰქონდა იოანეს ესმასთან და ერთი წელი დაჭირდა იმისთვის რომ საყვარელი ქალისთვის დაეჯერებინა, ესმა ისე გააბრაზა იოანეს უნდობლობამ და მასთან კამათმა ოჯახში ბოდიშის მოსახდელად მისულ ანზორის ზედაც არ შეხედა და სახლიდანაც მიაბრძანა.
-აქ რატომ მოდი, კიდევ რა გინდა ჩემგან.
-ბო, ბო, ბოდიშის მოსახდელად მოვედი.
-არ მჭირდება შენგან ბოდიშები, არც არასდოს მინდა შეგხვდე და გაეთრიე ჩემი სახლიდან. ანზორი გააბრაზა ესმასთან წარუმატებელმა შეხვედრამ და მუქარით სავსე თვალებით შეხედა, ესმას სახლიდან წასულმა ბარში შევიდა და გონების დაკარგვამდე დალია, მთვრალმა კი მანქანით წავიდა და უდანაშაულო გოგონას დაეტაკა შემდეგ კი კვალის დაფარვას შეეცადა.
-მოკვდა გოგონა?
-პოლიციელს მკვდარი ეგონა, მაგრამ სასწრაფოს გამოძახების შემდეგ აღმოაჩინეს რომ პულსი ძალიან სუსტი ჰქონდა და ცოცხალი იყო, ის საავადმყოფოში გადაიყვანეს. ანზორიმ მამას დაურეკა და მან როგორც ყოველთვის მუქარით შეაშინა გოგონას ოჯახი და მისი ადვოკატი დიდი თანხით ჩამოაშორა ოჯახს. თბილისი პატარაა და არაფერი რჩება დამალულად, ესმას ყურამდეც მივიდა ეს ინფორმაცია და ესმას მამა უანგაროდ დადგა გოგონას ადვოკატად, დემეტრემ ვერანაირად შეძლო მისი მოსყიდვა და დათმობაზე წავიდა შვილი 5 წლით ციხეში ჩასვა. იოანემ მიხვდა მის დანაშაულს და ესმა დაიბრუნა, ისინი დაქორწინდნენ და როცა ანზორი ციხიდან გამოვიდა შენ 3 წლის იყავი და იმდენად გაუსაძლისი გახდა ესმასთვის იმ ოჯახში ყოფნა ის ძალიან ხშირად მამასთან იყო, როცა იოანე სახლში არ იყო ესმა ძალიან დიდ დამცირებას და შეურაცყოფას ღებულობდა დემეტრესგან და ანზორისგან, მაგრამ იოანეს სიმართლე არ უთხრა თუმცა იოანე მიხვდა ოჯახში დაძაბულობის მიზეზი რაც და ვინც იყო და ძალიან მალე ცალკე სახლი იყიდა, ცოლთან და შვილთან ერთად იქ გადავიდა საცხოვრებლად ეს ესმასთვისაც მოულოდნელი იყო, მაგრამ მათი ბედნიერება ხანმოკლე აღმოჩნდა და მხოლოდ რამდენიმე თვე იყო ესმა ბედნიერი. ერთ საღამოს დემეტრე ესტუმრათ და მათთან ცხოვრების სურვილი გამოთქვა, არა სურვილი არა ეს იყო მოთხოვნა რაზედაც იკამათეს კიდეც, მაგრამ დემეტრეს წინ ვერავინ ბედავდა წასვლას და მეორე დღეს იმ სახლში გადმოსახლდა ყველა.
-ეს როგორ, დედამ არ უთხრა მამას რაც ხდებოდა მის თავს?
-გულში მალავდა ყველაფერს დედაშენი ანდრია და მისმა მოთმინებით ყოფნამ და უთქმელობამ დაუნგრია ოჯახი, ის ძალიან დიდ საიდუმლოს მალავდა და ეს საიდუმლო სიკვდილის წინ მითხრა.
-რა საიდუმლო ჰქონდა, რომ ვერ ამხელდა ან რატომ გადაწყვიტე ახლა ამ ყველაფრის თქმა.
-ცხოვრებაში თუმდაც ერთხელ უნდა თქვა სიმართლე, როგორი მწარე და ტკივილით სავსე უნდა იყოს ის სიმართლე, მაგრამ დაიმახსოვრე თქმასაც და უთქმელობასაც უფალი წყვიტავს.
-სიკვდილამდე ორი დღით ადრე დამირეკა და მითხრა, რომ დაბრუნდები მნიშვნელოვან თემაზე უნდა ვილაპარაკოთ, მაგრამ აქედანვე იცოდე რასაც გეტყვი და გაიგონებ მთელ შენს ცხოვრებას შეცვლის და მინდა მზად იყო ყველაფრისვის.
-ახლა მითხარი მამა.
-არა, ახლა ვერ გეტყვი და გთხოვ მაპატიე თუ გულს გატკენ, მაგრამ თუ ვერ ვიცოცხლე...................
-რას ამბობ მამა, დღესვე ავიღებ ბილეთს და წამოვალ შენ ჩემი ცხოვრების კაშკაშა თილისმა ხარ.
-არა, რომც მოვკვდე პირობა მომეცი რომ არ მიატოვებ სწავლას და შენ ყველაფერს ისე გააკეთებ როგორც გამიზნული გაქვს, იცოდე ჩემი კაბინეტი და ჩემი სკამი შენ გელოდება, შენ და კიდევ ერთ ადამიანს და ანდრია მომეცი პირობა მე თუ არა ძია ტარიელს ბოლომდე მოუსმენ. ალბად ამ ყველაფრის თქმა უნდოდა მამას, ძია ტარიელ არის კიდევ სხვა რამე?
-მეც ასე ვფიქრობ, მამას უნდოდა დედაზე ყველაფერი მოეყოლა უკვე ზრდასრული მამაკაცი არის და გამიგებსო. მის საწოლთან ვიჯექი და მისი ხელი ხელში მეჭირა, საბოლოოდ გადმომხედა და მისი ბოლო სიტყვებია, გთხოვ ესმა იპოვე და პატიება ჩემგან სთხოვეო. იოანემ დამირეკა და მისვლა მთხოვა, ექიმმა დამითხოვა თუ არა მამათქვენის პალატიდან ესმასთან გავიქეცი, მივედი და ესმამ საბოლოოდ გამიღიმა, ხელზე ხელი მომკიდა და მითხრა.
-ჩემს შვილებს შენ გაბარებ ძმაო. გაღიმებული წავიდა, ალბად ერთმანეთს ხელი ჩაკიდეს და ორივე ერთად წავიდა, რადგან ანზორიმ დამირეკა და მითხრა სწორედ იმ წუთებში იოანემაც საბოლოოდ ამოისუნთქა და ისიც დასრულდა. მისი მაგიდა დღემდე ხელუხლებელია, ნახეთ იქნებ ნახოთ რამე ისეთი რაც საბოლოოდ დაამტკიცებს ჩემს მონაყოლს. ესმა და იოანე ერთმანეთს დაშორდნენ, მაგრამ სიყვარული ორივემ თავიანთ გულში დამარხეს და არ მოკლეს, ორივე მათი ბედნიერი წუთებით ცხოვრობდა და ცოცხლობდა. ანდრეა ადგა და დედის ოთახში შევიდა, ხელით შეეხო მაგიდაზე ლამაზად დაწყობილ ნივთებს, იმ ნივთებს ხომ ესმა ყოველ დღიურად ეხებოდა და ცრემლი მოერია.
-მახსოვხარ დედა, მაგრამ ბუნდოვნად მახსოვს შენი ღიმილი. რატომ არ მომძებნე როცა გავიზარდე, რატომ არ მნახე და რატომ არ მითხარი შენი ტკივილი დედა.
-ამბობენ სიყვარული შადრევანს ჰგავსო, ერთი ადამიანიდან მეორეში გადადის და ეს გრძნობა ბინას იდებს ორი ადამიანის გულში, ამიტომ აქვს ყოველთვის ამ გრძნობას დიდი განსაცდელი. ჩემო ბიჭებო, დაიმახსოვრეთ და ისწავლეთ თქვენი მშობლების განვლილ ტკივილიან ისტორიაზე, რომ თუ ოდესმე ეს გრძნობა გეწვევათ და გულს გაუხსნით თქვენს რჩეულს, დაიცავით ის და არ მოყვეთ ბოროტი ადამიანების მიერ დაგებულ ხაფანგში. ნდობა თუ ერთხელ დაკარგეთ ერთმანეთის მიმართ, ძალიან ძნელია ამ ნდობის მეორედ მოპოვება. ანდრეამ ძველი რვეული ნახა, მისდაუნებურად გადაშალა და ლამაზად დაწყობილ სიტყვათა კონას ცრემლიც აჩნდა, რადგან გადაშლილი იყო ზოგან ნაწერი.
ჩვენი ბოლო ღამე

,,-ჩვენი ბოლო ღამე დღემდე მახსოვს, ეს იყო ღამე, როცა ქურდივით შემოიპარე სახლში და არა ისე ხმაურით როგორც იცოდი სახლში შემოსვლის დროს.
-მოვედი, სად არის ჩემი ტკბილი ოჯახი. ამჯერად არაფერი თქვი,თუმცა შენი მძიმე სუნთქვა გავიგონე. არც კი შემომხედე, სააბაზანოში შედი და მალე გამოხვედი უკან, ალბად შენი არეული სახე დაამშვიდე სარკეში. დიდი იყო ჩვენი სახლი, მაგრამ იმ ღამეს იმ დიდ სახლში მე შენთვის არ ვარსებობდი, მე შენს წინ ვიდექი და ვერც კი მიმჩნევდი, რადგან შენ მე გამირბოდი. გვერდი ამიარე და სამზარეულოში შედი, შენი საყვარელი კერძი მოვამზადე იმ დღეს, მაგრამ ქვაბში არც ჩაგიხედავს, შენ სიგარეტს უთვლიდი წუთებს და სიგარეტის კვამლში გახვეული გაყინულ გრძნობას ებრძოდი. ვიცი, ვიცოდი რომ სახლში შექმნილი აურა და სიჩუმე გტკიოდა. მეც გტკიოდი, იქვე ვიყავი შენს გვერდით, მაგრამ გტკიოდი და გაგეცალე, ხელებჩამოყრილი და ბედს დამორჩილებული გაგეცალე, ჩვენს ოთახში შევედი. თითქოს მიხვდი შენი სიჩუმით სათქმელს რომ მიგიხვდი, სათქმელს რომლის თქმაც ასე ძალიან გიჭირდა, ჩვენ ხომ უთქმელად ვგრძნობდით ერთმანეთს. წამებს ვითვლიდი და გელოდებოდი ან პირიქით, მეც გაგირბოდი. გულმა არ მოგითმინა და ოთახში შემოდი, ეს იყო ღამე, როცა არ გამიღიმე და არც მომეხვიე, როცა თვალებში არ ჩამხედე და არც მომესალმე. ეს იყო ღამე, როცა ჩემში ყველა გრძნობა გაიყინა წამით, მხოლოდ ერთხელ შემომხედე და თავი დამადე მხარზე მე კი შენს მძიმე სუთქვას ვგრძნობდი და ჩემს გარშემო აუტანელი სისასტიკე მტკიოდა. ეს იყო ღამე, როცა შენ არ იყავი ჩემი და მე არ ვიყავი შენი. ეს იყო ღამე როცა შენს გვერდით ვიყავი, მაგრამ მეშინოდა, ჩვენს გარშემო დამდგარი სიჩუმის მეშინოდა. რა უნდა მეთქვა, რა კითხვა უნდა დამესვა შენთვის ყველაფერი ნათელი იყო სიჩუმემ გაანადგურა გრძნობა, სიტყვებს ვერ მოუყარე თავი, მხოლოდ ავდექი და ასე უთქმელად ავიღე პალტო ხელში, მიყურებდი და არც შემაჩერე, იქნებ რამე გინდოდა გეთქვა, მაგრამ შენ დუმდი მე კი ჩანთა დავიჭირე ხელში და წუთით შევყოვნდი ბოლო იმედს ჩავებღაუჭე და შემოგხედე, ისევ დუმილი შემდეგ ანდრეასკენ გავიწიე და მხოლოდ მაშინ თქვი.
-ანდრეა აქ დარჩება, კამათს აზრი არ აქვს ესმა.
-ეს იყო ღამე, როცა ყველაფერმა დაკარგა აზრი და კარი გამოვაღე, შენს თვალებში გაჩენილი ცრემლი იყო ყველაფრის მთქმელი, კარი დაიკეტა და კარს მიღმა დავტოვე ჩემი გული, სული და წამოვიღე ყველა ის გრძნობა და მოგონება რაც მე მაცოცხლებს დღემდე უთქვენოდ. ეს იყო ღამე, როცა შენ დარჩი გრძნობებთან მარტო და ეს იყო ღამე, როცა არ იკითხე თუ რატომ მივედით ამ წერტილამდე ან ამ გზის გასაყართან ვინ მიგვიყვანა. გეტყოდი, რომ შემკითხოდი ყველაფერს გეტყოდი, მაგრამ შენ არ დამიჯერებდი და ამიტომ აზრი არ ჰქონდა არაფლის თქმას. მჯერა ერთ დღეს დადგება დღე, რომ ყველაფერს გაიგებ, მაგრამ ვინ იცის ეს დღე როდის დადგება, ალბად ძალიან გვიან იქნება როცა ჩემს სიმართლეს გაიგებ. ეს იყო ღამე, როცა წვიმაში და სიცივეში დავრჩი მარტო, სულ მარტო ჩემს ტკივილთან ერთად და მაინც შენზე ფიქრებში გაილია ის დიდი და ტკივილიანი ღამე. ეს იყო ღამე, როცა მე დავტოვე ამაყად და თავაწეულად დიდი სახლი დიდ საიდუმლოებებთან ერთად და არცერთი წუთი არ მინანია იმ სახლიდან წამოსვლა, არ მინანია, მაგრამ მტკიოდა და მტკივა დღემდე უთქვენოდ გატარებული ყოველი წუთი, ყოველი საათი, ყოველი დღე და ყოველი წელი. ოდესმე შევხვდებით ერთმანეთს იოანე და ჩვენ მშვიდ გარემოში ერთად ვიცხოვრებთ. შენი ესმა.''
-დედა, კიდევ რა საიდუმლო დაგრჩა უთქმელი თან რომ წაიღე ტკივილად. გაოცებული იდგა ანდრეა და ცრემლიანი თვალებით უყურებდა ტარიელს, იოანე ძმას მიუახლოვდა და დედის წერილი წაიკითხა და დაფირებულმა უთხრა ანდრეას.
-გვიან ღამემდე იჯდა დედა და წერდა, არასოდეს დავინტერესებულვარ რას წერდა, ერთხელ ვკითხე და ღიმილით მითხრა.
-დროს დაელოდე, დრო თავად გაჩვენებს რასაც ვწერ და ვისზე ვწერ. იოანემ ტარიელს შეხედა და უთხრა.
-დაასრულე სათქმელი და თქვი ბოლოს და ბოლოს ეს დამალული საიდუმლო, ფარდა ახადე ბოლომდე დამალულ საიდუმლოს რაც იმ დიდ სახლში დღემდე იმალება, არ გაქვს უფლება ასე გაურკვევლობაში დაგვტოვო ძია.
-არ გამიშვებთ?
-არა.
-არც მოგშივდათ?
-არა, სათქმელი უნდა ითქვას ბოლომდე.
-დაასრულებ თხრობას და ერთად გავალთ ამ სახლიდან სამივე. ტარიელს ჩაეცინა და ღიმილით თქვა.
-ესმას ჰგავხარ ანდრეა სიჯიუტით, ისიც ასეთი ჯიუტი იყო.
-კარგია, მიხარია დედას რომ ვგავარ.
-ტარეილმა სავარძელს შეხედა და ბიჭებს გადახედა, სამივე თავიანთ ადგილებს დაუბრუნდა ეს კი ნიშანი იყო რომ თქვენს ადგილს დაუბრუნდითო.
-როგორც გითხარით იოანეს და ესმას არ დასცალდა ბედნიერი ცხოვრება და დიდ სახლში ყველა ერთად ცხოვრობდა, მალე ანზორი სალიზე დაქორწინდა, მაგრამ ვერ გეტყვით რომ გიჟდებოდა სალის სიყვარულით, თუმცა ქორწილიდან რამოდენიმე თვეში სალიმ დიდი სიხარული შემოიტანა ოჯახში და ყველა გაახარა ოჯახის კიდევ ერთი იოსელიანის შემომატებით, მაგრამ ესმა ჩვეულებრივად შეხვდა ამ სასიხარულო ამბავს რაც დემეტრეს არ გამოპარვია და ესმა კიდევ უფრო შეიძულა. იმ ღამით დიდი წვეულება მოაწყო ანზორიმ და თავადაც კარგად მოილხინა, წვეულების დასრულების შემდეგ იოანემ და დემეტრემ გაიყვანა ანზორი თავის საძინებელში.
-სიხარულისგან უგონოდ დალია და გაითიშა კიდევაც. სიცილით თქვა დემეტრემ და იოანეს შეხედა.
-ასეა, როცა მამა ხდები და შვილის მოლოდინში ხარ სიხარული გაკარგვინებს ჭკუას, ჩვენზე ადრე გამოსცადე ეს გრძნობა მამა.
-დაიზარდეთ, თავად მამები ხართ და მე კიდევ ვერ გავაცნობიერე რომ ბაბუა უკვე მეორედ ვხდები.
-ძინავს, მარტო დავტოვოთ ეს დილამდე არ გაიღვიძებს. ანზორი მარტო დატოვა მამა-შვილმა, მალე სალიც შევიდა თავიანთ საძინებელში, მაგრამ სასმელის სუნათ ყარდა ოთახი და სასტუმრო ოთახში გავიდა. ძინავდა სალის ძილში კოცნა რომ იგრძნო და შეიშმუშნა, ნელა-ნელა თვალიც გაახილა და მის გვერდით დემეტრე იწვა.
-რას აკეთებ, ყველა სახლშია და ვიღაცა დაგვინახავს.
-შენი ჩვარი ქმარი წევს და უგონოდ ძინავს, სხვა თუ დამინახავს სამუდამოდ დავადუმებ ყველას. შენ რა გინდა აქ უჩემოდ დაიძინო?
-წადი, გთხოვ წადი და მარტო დამტოვე.
-არასოდეს გითხოვია შენგან წავსულიყავი, არასოდეს გითქვამს რასაც ვაკეთებთ ეს არ შეიძლებაო, პირით სიხარულით და თვალებ გაბრწყინებული უყურებდი ჩემგან ამოწერილ ქვითარს და თუ შენს ოჯახს ეხმარებოდი ან მაღაზიებში ხარჯავდი დაუთვლელად. რა ხდება, სალი ახლა მეუბნები წავიდე? როგორ წავიდე, როცა ვიცი აქ ჩემი შვილი არის და რამდენიმე თვეში დაიბადება.
-არა, ეს ჩემი და ანზორის შვილია, შენი შვილი არ არის.
-დარწმუნებული ხარ რომ ჩემი შვილი არ არის?
-დარწმუნებული ვარ, ეს ჩემი და ანზორის შვილია.
-კარგი, მაშინ ვეტყვი ანზორის მამობის დამამტკიცებელი ტესტი გაიკეთოს და დავრწმუნდებით.
-არა, ამას არ გააკეთებ.
-გავაკეთებ სალი.
-არ გააკეთებ, უფრო სწორად ვერ გააკეთებ.
-მაშინ მიფრთხილდი და ჩუმად იყავი ისე როგორც აქამდე.
-რომ არ გავჩუმდე რას მიზამ, მომკლავ?
-არა, არ მოგკლავ, ამას ვერ ვიზამ რადგან არ შემიძლია შენი მოკვლა.
-რატომ, გააკეთე ეს და გამანთავისუფლე ამ ტვირთისგან.
-მიყვარხარ, შემიყვარდი სალი და მოდი გავიქცეთ აქედან.
-გავიქცეთ? სად გავიქცეთ დემეტრე ან რატომ გავიქცეთ, აქ დავასრულოთ ყველაფერი და მოდი ჩვენ ჩვენი გზით წავიდეთ.
-არა, არაფერს დავასრულებთ, ჩვენ გავიქცევით და სამუდამოდ ერთად ვიქნებით, ასე ჩუმად და საიდუმლოდ როდემდე უნდა ვხვდებოდეთ ერთმანეთს. სალი ტიროდა, ხვდებოდა როგორ ღრმად შევიდა სიბინძურეში და ლამობდა იქედან გამოსვლას, მაგრამ დემეტრეს შიშით ვერ ახერხებდა. მთელი ღამე ტიროდა და ტირილში ჩაეძინა, მხარზე ხელის შეხებამ გააღვიძა და შეშინებული წამოხტა ფეხზე, მის წინ კი ანზორი იდგა დარცხვენილი და გულზე ხელი მიიდო.
-შემაშინე.
-ბოდიში საყვარელო, გუშინ ზედმეტი მომივიდა და ძილის საშუალებაც არ მოგეცი.
-არა უშავს, ახლა უფრო შემეშინდა ლამის გული გამისკდა შიშისგან.
-რამ შეგაშინა სალი ამ ოთახში ან ამ სახლში უცხო არავინ შემოვა, ძალიან კარგი დაცვა გვყავს. უთხრა ესმამ სალის და შეამჩნია როგორ დაიბნა სალი და როგორ გადაუარა სახეზე ფერებმა. კომოდზე დადებული წყლით სავსე ჭიქა აიღო და სულმოუთქმელად დაცალა ბოლომდე.
-მეჩვენება რომ ჩემი ცოლი შეიცვალა, თუ ეს ორსულობის ბრალია ესმა.
-იქნებ ორსულობის ბრალია, იქნებ ვინმემ შეაშინა და ძილი არ დააცადა ან იქნებ პანიკაშია, ვერაფერს გეტყვი, მაგრამ ოხ ეს ჰორმონები............. სალიმ იცოდა საით უმიზნებდა ესმა და ვის გულისხმობდა, მაგრამ ბოლომდე არ თქვა სათქმელი.
-არ შევცვლილვარ, რატომ უნდა შევიცვალო. გაოცებული უყურებდა ანზორის და დაბნეული პასუხობდა.
-პატარამ შეგაშინა?
-მე, მე, მე, არ ვიცი რა მემართება.
-დამშვიდდი, დღეს სახლში დარჩი და კარგად დაისვენე. ანზორი წავიდა და სალი საგონებელში იყო, ფიქრობდა როგორ გაეგრძელებინა ცხოვრება იმ სახლში სადაც ერთ მამაკაცზე დაქორწინებული იყო და კანონიერი ცოლ-ქმრობა ჰქონდა და მეორე მამაკაცი უყვარდა და ეს მამაკაცი მისი ქმრის მამაა.
-რას ამბობ ძია, სალი ბაბუასთან?
-დაუჯერებელია, ეს კაცი ასეთი ავხორცი როგორ იყო და ასეთი ბინძური.
-ასეთი იყო დემეტრე იოსელიანი და ვინც რამეს იტყოდა ისინი ქრებოდნენ უგზო-უკვლოდ.
-ეს ყველაფერი ანზორი ძიამ გაიგო?
-ერთ დღესაც ესმა დაუჯდა სალის და მხოლოდ ერთი კითხვა დაუსვა.
-რატომ. სალიმ შეხედა და ატირდა, მიხვდა რომ ესმამ ყველაფერი იცოდა.
-არ ვიცი რატომ გავაკეთე, მაგრამ გეფიცები თავად დაიწყო.
-რა მნიშვნელობაა მას რა უნდოდა და რა გითხრა, შენ რატომ აყევი მის გადადგმულ ნაბიჯს და მასთან ერთად ეს ბინძური გზა რატომ გაიარე სალი ქმარი საერთოდ არ გიყვრს? მაშინ წადი მისგან და რაც გინდა ის გააკეთე, გაქვს წარმოდგენა რა მოხდება ეს რომ ანზორიმ გაიგოს ან იოანემ?
-შენ, შენ..................
-ჩემგან არ გელოდება საშიშროება, მაგრამ შენი ქმარი არც შტერია და არც დებილი მიხედავად იმისა მას მამამისი ჩვარს ეძახის.
-შენ, შენ იმ ღამით...........
-ყველაფერი გავიგონე, ანდრეას წყალი უნდოდა და სწორედ ამ დროს გამოვედი ოთახიდან, მე გირჩევ დროზე დაასრულო მასთან ყველაფერი.
-არ მაცოცხლებს ან ოჯახს დამინგრევს.
-მაშინ გაბედე და ქმარს უთხარი.
-ვერ ვეტყვი, ვერ შევძლებ.
-მაშინ დაელოდე მოვლენებს და სულ სტრესში იქნები, ეს კი ბავშვსაც ავნებს. სალი დარწმუნდა, რომ ესმა მართალი იყო, რადგან ანზორი დღითი დღე იცვლებოდა, სალის მშობიარობის დღეც ახლოვდებოდა და ის სულ ჩაფიქრებული, დაბნეული და გაოგნებული სახით დადიოდა. ესმა უკვე წამოსული იყო იმ სახლიდან, როცა პატარა დაიბადა და გარკვევით მითხრა ერთ დღეს.
-დაიმახსოვრე, სულ მალე დიდ სახლში ბომბი გასკდება. ვერ გავიგე რას გულისხმობდა, მე უკვე იმ სახლში ვიყავი და იოანეს მარჯვენა ხელი ვიყავი, ვხედავდი სალი როგორი კარგი დედა გახდა, ის ითმენდა ანზორისგან სიჩუმეს და ერთ დღესაც ნერვები ვერ დაიმორჩილა და ანზორის ეკამათა.
-რა გჭირს, რა გემართება ზომბივით დადიხარ და ვეღარ გცნობ.
-რა უნდა მჭირდეს, პრობლემები მაქვს და მის მოგვარებას ვცდილობ.
-სამსახურის პრობლემები კეთილი ინებე და იქ დატოვე, აქ კი როგორც ოჯახის მამაკაცს შეეფერება ისე მოიქეცი.
-ვერ გავიგე, რამე პრეტენზია გაქვს ჩემთან? სალიმ ბავშვის ტირილის ხმა გაიგომნა და გაბრაზებულმა თქვა.
-ბავშვიც გააღვიძე იმხელაზე ყვირიხარ. ანზორიმ ისეთი თვალებით შეხედა, სალის შეეშინდა მის თვალებში დანახული სიბრაზის და უხმოდ გაეცალა, შეშინებულმა პატარა აიყვანა ხელში და თავისით ჩურჩულებდა.
-მიხვდა, იცის, გაიგო ყველაფერი. ღმერთო დამიფარე, არ უნდა გაიგოს სიმართლე, ეს არ უნდა მოხდეს. ანზორი გვიან გავიდა სახლიდან და იმ ღამით არ დაბრუნებულა და ასე გრძელდებოდა იქამდე სანამ პატარა საავადმყოფოში არ მოხვდა, მივიდა საავადმყოფოში და სალის გვერდით იყო, მაგრამ როგორც სალი ისე ის არ ნერვიულობდა. შევხედე ანზორის და მკლავში ხელი მოვკიდე და უთხარი.
-დაღლილი სახე გაქვს, გინდა გავიაროთ და ვისაუბროთ?
-ვისაუბროთ? რაზე უნდა ვისაუბროთ ტარიელ მე და შენ.
-წამოდი, წამოდი ანზორ და ყავა მივირთვათ ერთად იქნებ საუბარიც ავაწყოთ, ვიცი რომ რაღაც გაწუხებს. არ გაუპროტესტებია და წავედით, რამდენიმე წუთი ორივე ჩუმად ვისხედით თითქოს გულში ალაგებდა სათქმელს და შემდეგ ჩაწითლებული თვალებით შემომხედა.
-დავინახე, რამდენიმე დღის უკან დავინახე.
-ვინ, ვინ დაინახე ვისზე ამბობ.
-ესმა გახსოვს?
-მახსოვს, ასეთი ქალებს ადვილად ვერ ივიწყებენ, შეუძლებელია.
-მეც მასე ვფიქრობ და სულ ჩემს წინ დგას მისი პორტრეტი, მინდა ის პორტრეტი ჩემი გონებიდან და ჩემი მეხსიერებიდან წავშალო, გავანადურო. მეშინია, ტარიელ ძალიან მეშინია და შიშით ვერ ვამხელ თუ როგორ ძალიან მიყვარს ეს ქალი პირველი დანახვიდან.
-ანზორ მართალია ისინი დაშორდნენ, მაგრამ ის შენი ძმის ცოლია და არავისთან არ თქვა შენი გრძნობების შესახებ, რადგან სხვა ვერ გაგიგებს მე კი ჩუმად ვარ.
-დრო გავიდა, მაგრამ შიში ჩემში ფეხს არ იცვლის და ვცდილობ როცა სალისთან ვარ ესმას სახელი არ წამომცდეს, არ ვიცი როდემდე გაგრძელდება ასე.
-სანამ შენ თავად არ შეწყვიტავ მასზე ფიქრს მის დავიწყებას ვერ შეძლებ.
-გულში ცეცხლია და ამ ცეცხლის გაკონტროლება ძალიან რთულია. ტარიელ წონასწორობა დავკარგე, საკუთარი თავი დავკარგე.
-სიყვარული არავის ვნებს თუ ეს გრძნობა სწორ ადგილას და სწორ გულში მოხვდება, შენს გულში არ იყო ესმას ადგილი მეგობარო. ანზორი შენ შვილი გყავს და შენი პატარა ბუდე გაქვს. იოანე და ესმა დაშორდა ერთმანეთს, მაგრამ შენ ამაზე ნუ ფიქრობ რადგან არანაირი შანსი არ გაქვს, ამიტომ შენს ოჯახს გაუფრთხილდი და მიუწვდომელისთვის ნუ დაანგრევ მას. ნუ შეხვალ შუაგულ ცეცხლში, როცა ცეცხლი ძლიერდება ძნელია მისი ჩაქრობა და შეეცადე არ დაიწვა და არ დაიფერფლო იმ დიდ ცეცხლთან ერთად.
-რა ოჯახი, რის ოჯახი, გულით უზარმაზარ ტკივილს დავატარებ ტარიელ.
-მომიყევი ყველაფერი და განთავისუფლდი იმ ტკივილისგან რასაც გულით დაატარებ და ვერ ამბობ ვერავისთან.
-ვერ მივიღებ, ვერ ვაღიარებ არ შემიძლია.
-ანზორი ვერ გავიგე რას გულისხმობ, ვერ აღიარებაში.
-იოანეს შვილი ჩემი რა არის ტარიელ.
-ძმიშვილი, ანდრეა შენი ძმიშვილია.
-სალის შვილი რა არის ანდრეასი.
-სალის შვილი, ესე იგი ქვენი შვილი და ისინი ბიძაშვილები არიან, ასე არეულად რატომ მელაპარაკები მეგობარო.
-არა, აქ შეცდომაა ტარიელ.
-რა შეცდომა, ანზორი ვერაფერი ვერ გავიგე.
-ბიძაშვილები არ არიან, ისინი ბიძა-ძმიშვილია ტარიელ.
-რას ამბობ, რამე დალიე ამ დილით?
-სიმართლეა, ეს ტკივილი მკლავს და მანადგურებს. ტარიელ მეგონა ყველაფერი მქონდა და ყველაფერთან ერთად დიდი სიყვარულიც მქონდა ისეთი როგორც ესმას და იოანეს ჰქონდათ, მაგრამ ნამდვილი სიყვარულით მხოლოდ მათ უყვარდათ ერთმანეთი, მაგრამ სისხლი გამეყინა ძარღვებში და გულიც გამიჩერდა მეგონა როცა სიმართლეს ჩავხედე თვალებში. ვდნები, ვდნები მეგობარო უთქმელობით და ვიხრჩობი, გესმის ტარიელ ვიხრჩობი.
-ხმას დაუწიე და არ გაბედო შენი ეჭვების ასე ხმამაღლა თქმა, ეს თქვენი ღირსების, გვარის და სახელის შელახვაა, ეს დიდი სირცხვილია და დატოვე ისე როგორც არის. შენ სიმართლეში დარწმუნებული ხარ? ანზორიმ ქაღალდი გაუწოდა ტარიელს და მარჯვენა ხელის მუშტი შეკრა სიბრაზისგან, მაგრამ ანზორის მიუბრუნდა.
-დამიჯერე ამ სკანდალს არ თქმა სჯობს, შენ სიმართლე იცი დაე სხვამ ისე იცოდეს როგორც სხვის თვალში ჩანს, მაგრამ რა ბედი აქვს სალის შენს სახლში და შენს გვერდით.
-პატარამ არ უნდა გადაიხადოს იმ ბებერის შეცდომაზე, მინდა გამოჯამრთელდეს და გაიზარდოს, მაგრამ სალის დავსჯი.
-როგორ, როგორ დასჯი.
-სალი იცხოვრებს ჩემს სახლში, ჩემს გვერდით იგივე სტატუსით, მაგრამ ჩემთვის აღარ იარსებებს.
-მაშინ.....................
-მაშინ უნდა აუხსნა რატომ გაცივდა ჩვენი ურთიერთობა და სად წავიდა ან რატომ გაქრა ჩვენი სიყვარული.
-დიახ, სად გაქრა ის სიყვარული და ის გრძნობა რაც თქვენს შორის იყო.
-თავად უფრო მეტი აქვს ასახსნელი და ჯერ არ მინდა მისი ხმის გაგონებაც. ვიხრჩობი, ტარიელ ვიხრჩობი და აზვირთებულ ტალღებს ვებრძვი და ნაპირს ჯერ ვერ ვხედავ. უფრო ღრმად შევდივარ ტალღებში და ფკერამდე ვეშვებით. შეიცვალა, ძალიან შეიცვალა და თითქოს მისი სულის სიცივე ბავშმაც კი იგრძნო დღითი დღე ჭირვეულობს თითქოს აპროტესტებს მის დაბადებას რადგან დიდი ცოდვის შვილია.
-დამშვიდდი, იოანე მოდის ჩვენსკენ. ტარიელი ფეხზე წამოდგა და იოანე მათთან მივიდა.
-რა ხდება, არის რამე ახალი ინფორმაცია?
-მაღალი სიცხეები დაეწყო პატარას, ექიმმა ყველაფრისთვის მზად იყავითო. ანზორის შეხედა რომელსაც ორივე ხელებში ჩაერგო თავი და ტიროდა, ანზორი ეს უხეში და ცინიზმით სავსე ადამიანი იმ წუთებში ტიროდა.
-ვწუხვარ ძმაო, სანუგეშოდ სიტყვებსაც ვერ ვპოულობთ ამ დროს. ანზორიმ იოანეს ხელზე ხელი მოუჭირა და აგრძნობინა რომ ძალიან ტკიოდა ის წუთები, იმ ღამით პატარამ ყველა დატოვა ჩვენს სამყაროსთან ერთად. სალი ხმით ტიროდა და დემეტრეს შეხედვაც არ უნდოდა, ყველასთან გაწყვიტა კონტაქტი და იმ ოთახში ჩაიკეტა სადაც პატარას საწოლი იდგა.
-წავიდა, წავიდა და გაფრინდა ისე რომ მისით შევსებაც ვერ მოვასწარი. იმ ოთახის კარი სამუდამოდ დაიკეტა და დიდი ტკივილი კარს შიგნით დარჩა. თითქოს ტკივილი ჩაცხრა, ერთ დილით სალი ანზორის საძინებელში შევიდა
-შეგიძლია მშვიდად ვილაპარაკოთ?
-რაზე უნდა ვილაპარაკოთ სალი.
-არ ფიქრობ, რომ სალაპარაკო გვაქვს და ეს ერთი ტკივილია ორივესთვის?
-ერთი ტკივილია, ძმა გარდაიცვალა ჩემი და ეს ოჯახის ტკივილია მე უერთდები ამ დიდ ტკივილს სალი.
-ანზორი................
-რა უნდა მითხრა, იქნებ ბოლოს და ბოლოს გადაწყვიტე მითხრა რომ ის ჩმი შვილი არ იყო.
-რას ამბობ, ხვდები რას ამბობ?
-ნუ ყვირიხარ და ნუ მოგაქვს თავი ისე თითქოს ვერ ხვდები რას ვამბობ, მიკვირს რომ ახსნას ჩემგან ითხოვ თუ დაფიქრდები მე ველოდები შენგან ახსნას და მითხრა რატომ გაჩნდა ჩვენს შორის ბზარი, ვინ არის ამ ბზარის მიზეზი.
-მე, მე, მე, ცუდად ვარ, ხომ ხედავ რომ როგორ ცუდად ვარ და როგორ მიჭირს თავს მარტოსულად ვგრძნობ.
-რატომ? არ დაგიამა ტკივილები საყვარელმა კაცმა?
-მომისმინე................
-რატომ, რატომ სალი. რატომ გაცივდა გრძნობები, როცა ჩვენ ორს უერთმანეთოდ ყოფნა გვიჭირდა. სალი ჩუმად იდგა და არ შეეძლო თვალებში შეეხედა იმ ადამიანისათვის ვინც ყველაზე მეტად უყვარდა, მხოლოდ იდგა თავდახრილი და ტიროდა.
-რატომ ხარ ჩუმად, გგონია სათქმელი არაფერი გაქვს და სიჩუმე შენთვის გამოსავალია? სალი უხმოდ გაშორდა ანზორის და იმ საღამოს დიდი სახლი დატოვა, ის მშობლების სახლში დაბრუნდა. სალის მშობლიურ სახლში დაბრუნებამ დიდი მითქმა-მოთქმა გამოიწვია, მაგრამ არავის არ აქცევდა ყურადღებას ბოლოს კი გაყიდა ის სახლი და სხვაგან იყიდა შედარებით პატარა და კოხტა სახლი, საუბედუროდ სალიმ სმა დაიწყო, ანზორი კი სალის წასვლის შემდეგ საერთოდ აღარ მოდიოდა სახლში და მისი ცხოვრება აირია, მიხვდა რომ სალი ძალიან უყვარდა ალბად ეს განშორება საჭირო იყო მიმხვდარიყო თუ როგორ უყვარდა და მიხვდა სალის გარეშე ცხოვრება გაუჭირდებოდა. ერთ საღამოს მორიგო გართობის დროს ტელეფონზე დაურეკეს და შეშინებული წამოდგა ფეხზე და მხოლოდ ერთი სიტყვა თქვა.
-ცოცხალია? ზარი საავადმყოფოდან იყო, სალიმ თვითმკვლელობა სცადა მანქანით ხეს შეასკდა და ეს არ ყოფილა უბედური შემთხვევა, მას უნდოდა თავი მოეკლა, მაგრამ გადაარჩინეს. გადაარჩინეს, მაგრამ ის დედა ვერასოდეს გახდება, მან სხეულის დაზიანებები მიიღო. სალი სახლში მიიყვანა ანზორიმ და მას შემდეგ დიდ სახლში ცხოვრობდნენ ერთად, მხოლოდ მათ აღარ ჰქონდათ ცოლ-ქმური ურთიერთობები და ორივე იტანჯება. სალი მიხვდა მის შეცდომას, მაგრამ გვიან.
-ძია ანზორი შეცვლილია, მის თვალებში მხოლოდ დარდია, აღარ არის ის სინათლე ადრე რომ იყო.
-რამდენიმე დღის წინ ნასვამ მდგომარეობაში დაბრუნდა სახლში, სალი შეხვდა კარებში და სახეზე მოეფერა ხელით, თვალებში უყურებდა სალის და ვიფიქრე გალღვა ყინულითქო, მაგრამ შემდეგ კედელზე დაკიდებულ დემეტრეს პორტრეტს შეხედა და თავის ხელით ჩამოხსნა.
-აქ რომ იყო ყველას დასანახად უნდა დაიმსახურო ბატონო დემეტრე ამიტომ შენი ადგილი აქ არ არის. თქვა და იოანეს ფოტო დაკიდა იმ ადგილზე, შემდეგ ისევ სალის მიუხედა და სახლიდან გავიდა. სალიმ შემომხედა და მივხვდი რისი თქმაც უნდოდა მეც უკან გავყევი ანზორის და იცით სად მივიდა?
-სად, სად მივიდა. იკითხა ანდრიამ, მაგრამ იოანემ თქვა.
-დემეტრეს საფლავზე მივიდოდა.
-მართალი ხარ იოანე, დემეტრეს საფლავზე მივიდა მუჭით მიწა აიღო და ხმით ტიროდა.
-მშურს შენი, მშურს აქ რომ წევხარ და ყველა ვალდებულება, ყველა პრობლემა მოგეხსნა. წადი, ასეც უნდა მომხდარიყო, მაგრამ აქ დამიტოვე პრობლემა დიდი და უზარმაზარი ტკივილი. შენ, შენ რა მამა ხარ, შენი საკუთარი შვილების ცოლები გყავდა საყვარლად და ვითომ არაფერი ხდებოდა, შენი საკუთარი შვილი შვილიშვილად აღიარე. რატომ ადრე არ მოკვდი, რატომ ადრე არ გამოჩნდა ჩვენს ცხოვრებაში მაგდა ვისაც უნდა უმადლოდე შენს სიკვდილს. გაგიკვირდა? დავინახე, მე მაგდა დავინახე და ისიც დავინახე რა გინდოდა მისგან ამიტომ ის მიიღე რაც დაიმსახურე. როგორ არ შეგრცხვა გოგონას დამშეული მგელივით რომ უყურებდი, სწორედ ამიტომ ის იარაღი გამოიყენა როგორც შეძლებდა შენს დამარცხებას ხელი გკრა და წყალში გადაგაგდო. დიახ ასე იყო და არ ვამხილე პოლიციასთან, არ დაუნგრიე გოგონას ცხოვრება და მომავალი, შენ იმსახურებდი სიკვდილს, რადგან შენ გაანადგურე იოანეს ცხოვრება. შენ აიძულე ესმას წასულიყო სახლიდან, შენ შეიძულე ის და ახლა ვხვდები რატომ გქონდა ესმას მიმართ ზიზღი და სიძულვილი, არც გიყვარდა ესმა რადგან სალის არ ჰგავდა, ისე როგორც არ ჰგავდა ინას. არ იყო ესმა სუსტი და მიმამიტი როგორც ეს ორი ქალი, ესმა მტკიცე ხასიათის ქალი დარჩა ბოლომდე და თავისი ღირსების შესანარჩუნებლად საყვარელი მამაკაციც კი დატოვა, მხოლოდ შენგან დაეხსნა თავი. ამიტომ წავიდა მტკიცე და გამართული ნაბიჯებით, თავაწეული და წელში გამართული ჩვენი სახლიდან. რატომ, რატომ იყავი ასეთი ბინძური სულის. ოჯახი დაუნგრიე შვილს და დააშორე საყვარელ ქალს და მერე, როცა იოანე ინაზე დაქორწინდა ისიც საყვარლად გაიხადე. შენ რა ადამიანი ხარ, შენ რა მამა ხარ, მიწის ღირსიც არ იყავი არააა. ნუთუ არასოდეს გიგრძვნია სირცხვილის გრძნობა შენს შვილებს როცა გვიყურებდი თვალებში, მაგრამ დემეტრე იოსელიანს სირცხვილის გრძნობა არასოდეს არ ჰქონია, არა მარტო შვილების წინაშე, არავის წინაშე. მეზიზღები, უფრო მეტიც მე მრცხვენია, შენი შვილობის მრცხვენია, მაგრამ ცხოვრება მკაცრად შემოგიბრუნდა და ყველა პასუხ გაუცემელ კითხვას შენი სიცოცხლით გაეცი პასუხი. შენი დაუნდობელი მოწინააღმდეგე თვით შენი ცხოვრება ყოფილა, რომელმაც არ დაგინდო. სულ გაგიჟდა და მთელი ხმით ღრიალებდა და ბოლოს დემეტრეს საფლავზე მდგარი ქვაც კი დაამსხვრია
-ახლოს არ მიდი ამ დროს?
-მივედი, დავამშვიდე და იცით რას მივხვდი? მთელი ჩვენი ცხოვრება სცენაა, ერთი დიდი სცენა და ყველა ადამიანი ამ დიდ სცენაზე სათითაოდ თავის როლშია. ტარიელმა ღრმად ამოისუნთქა და შეხედა დიშვილებს, ამით მათ ანიშნა რომ ისტორიის თხრობა დასრულდა. ანდრიამ ძმას და ძიას გადაეხვია და იოანეს უთხრა.
-ამიერიდან ჩვენ ვერავინ დაგვაშორებს ერთმანეთს.
-ჩვენ თუ კარგი ურთიერთობა გვექნება, მტერი ვერ მოგვერევა ვერც შიდა მტერი და ვერც გარე მტერი.
-ამის შემდეგ მოვილაპარაკეთ, რომ მე იოანეს ატანა არ მექნებოდა და ამიტომ ჩვენი ყველა შეხვედრა კამათით სრულდებოდა, სანამ არ ვიპოვეთ ის რასაც ვეძებდით, ახლა კი აქ ვართ და უკვე ვახშმობის დროა, მე მომშივდა.
-მოვასწრებთ დაბლა ჩასვლას, მე ერთი რამ მიკვირს და ვფიქრობ თქვენც დამეთანხმებით.
-გისმენთ. ანდრეამ და იოანემ დემეტრეს პირისპირ დადგნენ და მას გაოცებული უსმენდა ორივე.
-რატომ არავინ არაფერს ამბობს ბებოზე, დემეტრეს ცოლზე.
-როგორც მახსოვს დედა ილიანას აქვს ნათქვამი, რომ ბებომ ძალიან ახალგაზრდამ დაგვტოვა დემეტრე, მაგრამ..............
-მაგრამ ეჭვებში ხარ და არ გჯერა, არც მე მჯერა.
-მოდი ჩვენ ვიპოვოთ, შეუძლებელია რამე კვალს არ მივაგნოთ.
-შეუდექი იოანე ამ საქმეს მაგდასთან ერთად, ჯერ-ჯერობით ნუ ვიტყვით საქმის დეტალებზე, ეს მხოლოდ ჩვენ ვიცოდეთ. მახსოვს ილიანამ თქვა ერთხელ, რომ ძალიან საცოდავი იყო ბებო, როცა პარკში გაყავდა შვილები ილიანაც მათთან იზრდებოდა და
ხელებს მალავდა სიცხეშიდაც მკლავიანი კაბა ეცვა რომ მისი სილურჯეები არავის დაენახა, ერთ დღეს კი საერთოდ გაქრა და დაიკარგა უგზო-უკვლოდ. კითხვა არასოდეს დამისვამს დედა ილიანასთვის თუმცა ყოველთვის მინდოდა ბებოზე მეკითხა, მაგრამ რატომღაც მეშინოდა რატომ არ ვიცი. იოანე ჩაფიქრდა, დემეტრეს შეხედა და თვალი ჩაუკრეს ერთმანეთს, ეს კი ნიშანი იყო იმისა რომ შენს გვერდით ვარ მეცო. კარი გაიღო და ბიჭებს მაგდა დაადგათ თავზე და გაბრაზებულმა შეხედა სამივეს.
-რამდენიმე საათია აქ ხართ ჩაკეტილები და მე არც კი დამიძახეთ, რა გეგმებს ადგენთ ჩემთან რომ არ ითქმება.
-მე და შენ სწორედ ამ გეგმაზე რაც ახლა შევიმუშავეთ ცალკე ვისაუბრებთ და დარწმუნებული ვარ დამთანხმდები და საქმესაც გულიანად მიუდგები, რადგან კიდევ ერთი საიდუმლო უნდა გავხსნათ ამ ოჯახში და გავანთავისუფლოთ საიდუმლოებებისგან ძველი დიდი სკივრი.
-კარგი, მოგისმენ და პასუხს მერე გეტყვი ახლა კი ყველა სავახშმოდ ჩავიდეთ, გველოდებიან. ოთხივე სიცილით და ხმამაღალი ხუმრობით ეწვია ოჯახის დანარჩენ წევრებს და როცა ანზორის შეხედა ანდრეამ სიბრაზემ დაუარა სხეულში, მაგრამ მის უკან იოანე იდგა და მკლავზე ხელი მოუჭირა, ეს ნიშანი იყო აღარ ღირს წარსულზე საუბარიო და აზრი შეიცვალა, ორივე ხელები ერთმანეთს შემოკრა და თქვა.
-ძალიან ბევრი რამ გადაიტანა ჩვენმა ოჯახმა ამ წლების მანძილზე, იყო ღალატი, იყო შური, იყო ერთმანეთის არ მოსმენა, მაგრამ მაინც მყარად დგას ფეხზე ჩვენი დიდი სახლის დიდი ოჯახი.
-თუ ასე ვიქნებით ერთმანეთის გვერდით ჩვენ ვერავინ მოგვერევა, ძმიშვილებო ხომ მართალს ვამბობ.
-მართალი ხარ ძია მამა აღარ არის, შენ ისევ შენს საქმეს გააგრძელებ და ეკონომიურ საკითხს მიხედავ და ხვალიდან მეც თქვენთან ერთად დავიწყებ მუშაობას, მხოლოდ მინდა გადავხედო კომპანიის ანგარიშების ბოლო 8 თვის შედეგებს, ეს ძალიან მნიშვნელოვანია.
-საქმეზე საუბრობ, გამოდის რჩები სამუდამოდ.
-ვრჩები, ჩემი ადგილი ჩემი ოჯახის გვერდით არის და ვფიქრობ როგორც აქამდე ახლაც ყველაფერს გაუმკლავდებით თუ შიგნით მოღალატე არ გვყავს.
-მიხარია შენი გადაწყვეტილება, იოანე შენ რას იზამ გადმოხვალ ჩვენთან? იოანემ ყველას გადაავლო თვალი და თქვა.
-ძნელია იცხოვრო გახლეჩილ სამყაროში, სადაც ერთი დიდი და მყარი კედლის მიღმა დიდ ტყუილში ცხოვრობს ყველა, რადგან ყველა რაღაცას მალავს მისებურად. მე კი გავიზარდე იქ სადაც სიყვარული და სიმშვიდე სუფევდა, სადაც მეგონა არანაირი ტყუილი არ იყო, მაგრამ წლების შემდეგ სიმართლეც გავიგე და ტყუილიდან რეალობას პირისპირ შევეჩეხე, სწორედ ეს რეალობა მექცა დღემდე ტანჯვად და ტკივილად. ამ რეალურ და ტკივილიან სამყროში კი დადებითიც აღმოვაჩინე, ჩემი სხეულის დაკარგული ნაწილი. დიახ, მე ჩემი დაკარგული ნაწილი ვიპოვე, ჩემი გული ვიპოვე, გული რომელიც მარტო იყო მთელი ცხოვრება უკვე გამთლიანდა და ჩვენ ერთი მთლიანი გავხდით, იმედი მაქვს ამიერიდან სულ ერთად ვიქნებით.
-ეს ღამეც დასრულდა, როგორც იქნა მშვიდად ვივახშმეთ და როგორი სასიხარულოა როცა ოჯახი სავსეა, როცა ყველა ზის მაგიდასთან სწორედ ამ დროს არის გემრიელი ყველა კერძი თუნდაც ცივი პურის ნატეხი გვქონდეს და ყველა გავიყოფთ, მხოლოდ ასეთი სითბო იყოს ერთმანეთში.
-მართალი ხარ ჩემო ძვირფასო, დამღლელი დღე იყო.
-გეთანხმები, ქალბატონო ნინო დაისვენეთ ყველაფერი მივალაგეთ და უკვე დროა ჩვენც დავისვენოთ.
-დედააააა.
-არ დაწოლილხარ, რა ბედნიერი სახე გაქვს დედას სიხარულო.
-შენც ბედნიერს გხედავ დედა, ძმები ერთად ერთ მაგიდასთან დამსხდარი რომ დაინახე სახე ბედნიერებისგან გაგებადრა დე.
-მართალი ხარ შვილო, იოანეს რომ შევხედავ მგონია ჩვენი იოანე დგას ჩემს წინ მამის მსგავსება იმდენად დიდია მასში. წადი, დაივენე ხვალ ხომ მუშაობ.
-არ მეძინება, დედიკო ვიცი დაღლილი ხარ, მაგრამ მე და იოანეს რაღაც გვინდა შეგეკითხოთ.
-იოანეს? როდის გაიცანი შენ ასე ახლოს იოანე თუ ადრეც იცნობდი მას.
-შენ და მამამ როდის გაიცანით ის და მისი მეგობარი, როგორი თბილი შეხვედრა გქონდათ ერთმანეთი რომ ნახეთ.
-მტრედები როგორ გყავს. გაიგონა მაგდამ იოანეს ხმა და გაოცებულმა შეხედა იოანეს რომელმაც ღიმილით გამოსწია სკამი და მაგდას გვერდით მოკალათდა.
-მტრედები იკითხე, ჩემი მტრედები მკითხე როგორ არიან?
-შენი მტრედები, დილით თავიანთი ჟღურტულით და პატარა ნისკარტებით რომ აკაკუნებენ ფანჯრის მინაზე და გელოდებიან როდის დააპურებ. რას გეჟღურტულებიან არასროს არ დაინტერესებულხარ?
-მტრედების ენას როცა ვისწავლი გავიგებ და გეტყვი. მოიცა, შენ საიდან იცი ჩემი მტრედების შესახებ.
-მე იმ რომანის შესახებაც ვიცი შენ რომ წერ, მოიცა გავიხსენო რა ჰქვია შენს რომანს ,,დამალული საიდუმლო'' და ძალიან მაინტერესებს მისი დასასრული.
-შენ, შენ ჩემი რომანიც წაიკითხე, როგორ და როდის თუ დედამ გითხრა ჩემზე ყველაფერი, დედაააააა.
-არა, არა, ნუ გადაირიე, როცა შენს ოთახში ავედი ჯერ რომანი წავიკითხე დამაინტერესდა მაგიდაზე მიყრილ-მოყრილი ფურცლებით და საინტერესო დასაწყისი გაქვს, გაგრძელებას ველოდები და ასევე დასასრულს. დილით კი მტრედებმა გამაღვიძა და იქვე ქილაში მათი საჭმელი გქონდა, ამიტომ მეც დავაპურე ისინი.
-იოანე ეს ყველაფერი მართლა მოხდა?
-ძალიან საყვარლები არიან და..........
-იოანე...
-მაგდა... თვალებში უყურებდა ორივე ერთმანეთს ილიანა რომ მიუბრუნდა მათ და უთხრა.
-რაზე ჩურჩულებთ, საიდუმლოა ჩუმად რომ ჩურჩულებთ?
-ამ საკითხს მე და შენ ისევ დაუბრუნდებით, ახლა კი საქმეს მივხედოთ. მაგდა დედას მიუბრუნდა, იოანეს ჩეცინა და ილიანას რომ არ შეემჩნია მისი ჩაცინება თავი გვერძე მიაბრუნა თან მაგდას გასაგონად თქვა.
-ველოდები საუბრის გაგრძელებას...
-დედა საიდუმლო არსებობს და მხოლოდ შენ შეგიძლია ამ საიდუმლოს ამოხსნა.
-რას ამბობთ ბავშვებო, კიდევ არსებობს ამ სახლში საიდუმლო?
-არსებობს დედა, რომ საბოლოოდ გაიწმინდოს ეს სახლი ცუდი აურასგან უნდა გავიგოთ სად არის დემეტრეს ცოლი, იოანეს და ანზორის დედა. ილიანას ფერი ეცვალა, მაგიდას ორივე ხელებით დაეყრდნო და ლევანიმ შეაშველა ხელი, სკამი გამოუწია და ნელა-ნელა დასვა, მაგდამ კი წყალი მიაწოდა დედას.
-თებრო, საოცარი სილამაზის ქალი იყო თებრო. მაღალი, ტანადი, სავსე გულ-მკერდით და როცა დემეტრემ ხელი ხელ ჩაკიდებული შემოიყვანა სახლში ყველა გაოცებული უყურებდა თმა აწეწილს და ტირილისაგან თვალებჩაწითლებულს. ამაყი იყო, ძალიან ამაყი ქალი იყო, მაგრამ დემეტრემ მოდრიკა მისი სიამაყე. ვნანობ, ძალიან ვნანობ რომ თებროს გაუჩინარებაში მეტი ყურადღება არ გამოვიჩინე. მხრებზე ტვირთად მაწევს ეს სინანული და რამდენჯერმე ვიფიქრე კერძო დეტექტივი ამეყვანა და საქმე ჩუმად გამომეძია, მაგრამ დემეტრემ................ ილიანას ჯერ ხმა აუკანკალდა და შემდეგ პირზე ხელი მიიფარა და თავის ხელის გულებში ჩაახშო მისი ტკივილი, საუბარი ვეღარ გააგრძელა.
-დედა, დამშვიდდი გთხოვ.
-ბოდიშს გიხდით, ჩვენ არ გვიფიქრია თუ რამე ტკივილს გაგახსენებდით წარსულიდან. რამდენიმე წუთი დაელოდა იოანე ილიანას დამშვიდებას, შემდეგ კი მაგდას მიუბრუნდა.
-მაგდა უკეთესია თუ სხვა დროს ვისაუბრებთ, დედამ უნდა დაისვენოს.
-კარგი, მეც ვიფიქრე, რომ უკეთესია თუ სხვა დროს გადავდებთ ამ საკითხზე საუ.....
-მითხარით რაში გჭირდებათ ჩემი დახმარება.
-გვაინტერესებს, როგორ გაიცნო დმეტრემ თებრო, უნდა გაიხსენოთ მათზე რაც იცი, როგორი იყო დემეტრე თებროსთან მიმართებაში ეს ძალიან მნიშვნელოვანია.
-თებრო სტუდენტი გოგონა იყო შეძლებული ოჯახიდან, იმ დროს იოსელიანების ოჯახი არ იყო ასეთი სახელგანთქმული, დემეტრეს მშობლებს უბრალო და შეძლებული გლეხის სახელი ჰქონდათ, მაგრამ ყველას უყვარდა ისინი. თებრო ძალიან თავდაჯერებული გოგონა იყო და ერთ დღეს საერთო მეგობრის დაბადების დღეზე ნახა, იმ დღიდან დაკარგა მოსვენება დემეტრემ და ჯერ შორიდან უთვალთვალებდა, ჩუმად და შეუმჩნევლად ჩამოაშორა აბეზარი თაყვანისმცემლები, შემდეგ კი ახლოს გაიცნო და მოსვენებას არ აძლევდა გოგონას. ერთ დღეს ტუალეტში ჩაკეტა, ვითომ შემთხვევით ჩაიკეტა კარი და თებროს ჩაკეტილი სივრცის ეშინოდა ამიტომ გული წაუვიდა, დემეტრემ ხმა რომ ვერ გაიგონა კარი შეამტვრია ხელში აყვანილი გამოიყვანა თებრო გულშწუხებული და საავადმყოფოში წაიყვანა.
-ექიმი, ექიმი გჭირდება გოგონა ცუდად არის. ყვიროდა დემეტრე და მთელი საავადმყოფოს მედ-პერსონალის ყურადღება მიიპყრო. თებრომ ჩვეულებრივად მიიღო ეს ამბავი და დემეტრეს მადლობა მოუხადა ყურადღებისათვის, მაგრამ არ დაუხვევია მისთვის თავბრუ მის გარეგნობას. თებრო რამდენიმე დღე აღარ გამოჩენილა, დემეტრემ მთელი სამყარო გადაატრიალა მისამართი მოიძია და სახლში მიაკითხა.
-თებრო? რა გააკეთა მან დემეტრეს ამ საქციელით.
-არ მოსულა აღფრთოვანებაში და ტაში არ დაუკრია დემეტრესთვის, რადგან მას სულ სხვა მიზნები და ოცნებები ჰქონდა, უნდოდა კარიერა აეწყო და მზად იყო საზღვარგარეთ გაეგრძელებინა სწავლა. ყინულივით იყო თებრო და მასში არანაირი ემოცია არ იდო, დემეტრე კი ასე უყურადღებოდ არცერთ გოგოს დაუტოვებია და სწორედ თებროს გულგრილობამ და სიცივემ გააგიჟა, უფრო მეტიც, დარწმუნდა რომ მხოლოდ თებრო იყო მისი ცხოვრების ქალი, მაგრამ წლები მოუნდა თებროსთვის რომ შესამჩნევი მამაკაცი გამხდარიყო. ერთ დღეს დემეტრემ დახმარება მთხოვა, უნდოდა თებროს შევხვედროდი და დავლაპარაკებოდი, მეც წავედი და შევხვდი. საინტერესო გოგო იყო, ვილაპარაკეთ და მე მის თვალებში სიყვარული დავინახე, მაგრამ სიყვარულზე მეტად შიში ჰქონდა, მას დემეტრესი ეშინოდა ამიტომ პირდაპირ ვკითხე.
-შენს თვალებში შიშს ვხედავ, თებრო რატომ გეშინია.
-მართალი ხარ, მეშინია და ამ შიშს ვერ დავფარავ. მეშინია რომ ერთ დღეს საყრდენი გამომეცლება და ჩემს ტკივილში მარტო ჩავიხრჩობი. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ჩემში შიში ბატონობს, რადგან არ ვიცი რა მელოდება უცხო სახლის კედლებს მიღმა. უფრო დემეტრე მაფიქრებს, რადგან მისი თვალები ზოგჯერ მგონია რომ შუშის არის და მას არანაირი სითბო, სიყვარული არავის მიმართ არ აქვს. შესაძლებელია თავისებურად იცის სიყვარულის გადმოცემა, მაგრამ შემაშინა მისმა გამოხედვამ და გაყინულმა სახემ. მე ვერ გავამტყუნე, მან ზუსტად ამოიცნო დემეტრე როგორიც იყო. ის იყო მოძალადე, უხეში, სასტიკი, დაუნდობელი, ყველაფერზე წამსვლელი, შეუბრალებელი, მას არავინ არ უყვარდა ის მხოლოდ თავის თავზე შეყვარებული ადამიანი იყო. მას მხოლოდ მისი ოცნებები და მიზნები აწუხებდა, თავის სურვილების ასრულებითვის შეეძლო ადამიანი მოეკლა.
-ბოლოს რა მოხდა.
-არც ოჯახს მოეწონა დემეტრე და უარი უთხრეს, გოგო არ მიათხოვეს, დემეტრემ თითქოს განიცადა ეს ამბაცი და თებროს შეეშვა, მაგრამ არავინ იცოდა თუ რას ფიქრობდა უარყოფილი სასიძო. თვეები გავიდა, ჯერ დემეტრეს დედა გარდაიცვალა მას დიაბეტი ჰქონდა და ძალიან მალე მამაც მის საყვარელ ცოლს თან გაყვა. აღარ ახსენებდა თებროს და ვიფიქრე, რადგან უარი უთხრა ოჯახმა დაივიწყათქო, მაგრამ ერთ დღეს სახლში მოიყვანა თმა-გაწეწილი, კაბა მკლავზე ჩამოხეული და ტირილისაგან თვალებ- ჩაწითლებული. ისე იყო დასუსტებული სიარულიც კი უჭირდა და გული შეუღონდა. ცხოველი იყო დაუნდობელითქო გითხარით, იძალადა თებროზე რამდენიმე დღე სადღაც ჰყავდა ჩაკეტილი და შემდეგ მოიყვანა სახლში. ვერაფერი გავაკეთე, ვერ ვუშველე თებროს და მასთან ერთად მეც ვტიროდი დილით მის ნაწამებ სხეულს რომ ვხედავდი, მისი ტკივილი მტკიოდა. ვერ შეიყვარა, ვერ შეეგუა და ვერც შეეჩვია მასთან ცხოვრებას თუმცა უნდა ვაღიარო, რომ დემეტრე პირველად ვნახე შეყვარებულის როლში. იმდენად ძლიერი იყო თებროს მიმართ მისი გეძნობა, ყოველ ღამით სახლში იყო, სამსახურიდან ხელდამშვენებული მოდიოდა და უნდოდა თებრო გაენებივრებინა თებრო კი ჩაიკეტა და ოთახიდან აღარ გამოდიოდა, დემეტრე კი ძალიან ნერვიულობდა მასზე. რამდენიმე თვე მხოლოდ რამდენიმე სიტყვით შემოიფარგლებოდნენ ერთმანეთში, სწავლის გაგრძელების ნება დართო თავად მიჰყავდა უნივერსიტეტში და უკანაც თავად მოჰყავდა, ბოლოს თებრომ მიხვდა რომ ბრძოლით დაიღალა და დემეტრესთან ბრძოლა წააგო, ფრთები დაემსხრა და სიამაყეც მოდრიკა, როცა მის სხეულში ახალი სიცოცხლის არსებობა გაიგო. ბედს შეურიგდა, ნელა-ნელა ოჯახს მიეჩვია და უკვე დემეტრეს მიმართაც გაუჩნდა გრძნობა, ბოლოს კი შეუყვარდა ეს მოძალადე და დაუნდობელი კაცი. როცა ანზორი დაიბადა დემეტრე უბედნიერესი მამა იყო და ოჯახს არაფერს აკლებდა, მაგრამ თებროს მშობლების გული ვერა და ვერ მოიგო. 2-3 წლის იყვნენ ბავშვები, ძალიან პატარები რომ ერთ დილით დემეტრეს საშინელმა ღრიალმა ყველა წამოგვყარა ფეხზე, დემეტრემ დილით როცა გაიღვიძა თებრო საწოლთან სისხლის გუბეში იწვა უგონო მდგომარეობაში.
-რა მოუვიდა, სახლში ქურდი შეიპარა და თებრო დაჭრა?
-არა, თებრო მესამე ბავშვზე ყოფილა ორსულად, მაგრამ მას მოულოდნელად სისხლისდენა დაეწყო, შიშისაგან დემეტრემ გააღვიძა და მასაც ძალიან შეეშინდა სასწრაფო გამოვიძახეთ და თებრო გადაიყვანეს მას იმ ღამით გაუკეთდა ოპერაცია, ბავშვი დაკარგა და რაც კი ქალური ჰქონდა ამოუღეს. განიცადა დემეტრემ თებროს მდგომარეობა, საავადმყოფოში ათენებდა და აღამებდა, მაგრამ სახლში გამოვიყვანეთ თებრო და დემეტრე რამდენიმე თვეში შეიცვალა საღამოს დაგვიანება დაიწყო, ზოგჯერ სულ არ მოდიოდა. თებროს ცხოვრება ჯოჯოხეთად გადაიქცა როცა მოულოდნელად მისი ოჯახი ავტო საგზაო შედეგად დაიღუპა.
-როგორ, ნუთუ............
-ეს საქმე ძალიან მალე ჩაჩუმდა, თუმცა თებროს თვეები დაჭირდა გონს მოსულიყო. დემეტრესა და თებროს შორის ბზარი გაჩნდა და ეს ბზარი დღითი დღე იზრდებოდა, თებრო მხოლოდ შვილებისთვის ცხოვრობდა.
-რატომ არ მუშაობდა, თებრომ ხომ დაასრულა უნივერსიტეტი.
-სწავლა დაასრულა, მაგრამ დემეტრემ არ ჩათვალა საჭიროდ ემუშავა მის ცოლს მას ხომ ყველაფერი ჰქონდა. მშობლების გარდაცვალების შემდეგ მას დარჩა მამის ბიზნესი და მათი ქონება, მაგრამ დემეტრემ ჩაუდგა ყველაფერს სათავეში და ნელა ნელა მწვერვალზეც ავიდა, მის გარშემო ბრუნავდა სამყარო. მანქანაში ყოველთვის ჰქონდა იარაღი, 5 წლის იყო იოანე სერიოზულად რომ იკამათა მშობლებმა და ძალიან განიცადა, მას ძალიან უყვარდა დედა მათი სიყვარული განსხვავებული იყო. ანზორი კი დემეტრეს ჰგავდა, რომ გაიზარდა მასავით უხეში და დაუნდობელი იყო ასაკში შესვლის შემდეგ დათმო მისი პოზიციები რადგან იოანესთან არ გასდიოდა მას რაც უნდოდა, თუმცა მაინც ახერხებდა მის ჩუმადაც კანონს გარეშე საქმეების კეთებას.
-კამათი რატომ დაიწყეს, ეჭვიანობის გამო?
-პირველად იარაღის გამო იკამათეს, რადგან ანზორის ხელში ნახა თებრომ იარაღი იოანეს უმიზნებდა, შემდეგ გვიან ღამით მოსული ან სასმლის სუნათ ყარდა ან სუნამოს სუნათ. ერთ დღეს იოანე ავად გახდა და დემეტრე ვერ ვიპოვეთ, ის რამდენიმე დღე იყო გაუჩინარებული, არ ვიცი ვინ დაურეკა, ვინ იცოდა მისი ადგილი სად იყო და საავადმყოფოში მოვიდა ამაყად და თავაწეულად. ანზორი თებრომ მის მეგობართან დატოვა, იოანეს ნათლიაც იყო ის მეგობარი. ექიმთან ორივე შევიდა და თებროს არ უტირია, მაგრამ მივხვდი რომ იოანეს სერიოზული პრობლემა ჰქონდა, მაშინ პირველად აუწია თებრომ ხმას და დემეტრეს თვალებში შეხედა, თითქოს მოდრიკა დემეტრე თებროს გამოხედვამ, მაგრამ იქ მყოფ ხალხს გადახედა და თებროს უთხრა.
-სახლში ვილაპარაკებთ.
-არა, აქ ვილაპარაკებთ და ახლავეს. სად დადიხარ, სად ხარ, როცა საჭიროა სად უნდა გეძებო როცა სამსახურში არ ხარ.
-ქალაქიდან ვიყავი საქმეზე გასული.
-ხომ შეგეძლო დაგერეკა და გეთქვა.
-არ ვფიქრობდი ამდენ დროს თუ წაიღებდა ერთი შეხედვით უმნიშვნელ საქმე ჩანდა, მაგრამ...............
-დემეტრე არის ვინმე შენს ცხოვრებაში?
-არა, არავინ არის და აქ არ არის ამ თემაზე სალაპარაკო ადგილი, გამატარე ბავშვი უნდა ვნახო.
-არა, არსად არ წახვალ და აქ ვიტყვით სათქმელს.
-გაიგე რომ მხოლოდ შენ ხარ ჩემს ცხოვრებაში.
-მაშინ რა გემართება, რატომ იკარგები და უჩინარდები. დემეტრემ არ აპატიე თებროს ასეთი მკაცრი ტონი მის მიმართ და იმ ღამეს თებრო დაუნდობლად სცემა, ამას კი არაინ ველოდით. იოანე კარგად გახდა, რამდენიმე კვირის მკურნალობა დასჭირდა და სახლში გავიყვანეთ, ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა და თებროსთვის კი უფრო და უფრო უინტერესო გახდა ყველაფერი. ტკიოდა, ითმენდა და აღარც საუბრობდა, 10 წლის იყო იოანე რომ დაიკარგა რამდენიმე დღე და როცა იპოვეს ძალიან დასუსტებული იყო უჭმელობისგან, ძალიან ჭუჭუიანი და თებრო გიჟს ჰგავდა, უკვე აღარც შიში ჰქონდა არც დემეტრესი და რაც იყო ერთადერთი მისი შიში იოანეს დაკარვის ეშინოდა. ერთ დღეს წამლებზე წასული თებრო სახლში უკან აღარ დაბრუნებულა და მის შემდეგ არაფერი ვიცით მასზე.
-დემეტრემ რა სთქვა თებრო რომ არ დახვდა სახლში.
-იყვირა, დაამსხვრია ყველაფერი, პოლიციაშიც მივიდა, მაგრამ საქმე მალე დაიხურა.
-თებროს მეგობარს რა ერქვა ან როგორ უნდა ვიპოვოთ.
-მე მაქვს მასთან კონტაქტი ის ცოცხალია, მაგრამ ფეხზე ვეღარ დაიარება ის ინვალიდის ეტლში ზის და უკვე მოხუცია.
-აზროვნება როგორი აქვს ან მახსოვრობა აქვს?
-კი, კარგად არის დაელაპარაკეთ და რაც იცის მოგიყვებათ, მე დაურეკავ ხვალ და ვეტყვი რომ მისი ნახვა გინდათ, ძალიან გაუხარდება მას თქვენი ნახვა.
-მაშინ ჯერ დაურეკე დედა, დაელაპარაკე და მერე მივალთ ჩვენ.
-უნდა უთხრა რატომ გინდათ მისი ნახვა თუ...
-უთხარით, უნდა ვიპოვოთ თებრო ან ცოცხალი ან მისი საფლავი, ძალიან ბურუსითაა მოცული და ვგრძნობ დემეტრეს ხელი ურევია თებროს დაკარგვაში. ახლა დაგტოვებთ და ყველამ დავისვენოთ, მაგდა ხვალ მნიშვნელოვანი შეხვედრა მაქვს შენს ზარს დაველოდები, შუადღის შემდეგ მექნება დრო და ერთად წავიდეთ. ბევრი რამ გაარკვიეს თებროზე და კმაყოფილები დაიშალნენ, იოანემ ვერ დაიძინა ის ისევ თებროზე ფიქრობდა ქალი ვისაც ორი პატარა შვილი მოწყვიტა მკერდიდან საკუთარმა ქმარმა და მისი საფლავიც არ აქვს შვილებს, დაიკარგა უგზო-უკვლოდ.
-უნდა ვიპოვო, რადაც არ უნდა დამიჯდეს ბებო უნდა ვიპოვო. იქნებ ცოცხალია, იქნებ სადმე არის სულ ახლოში, მაგრამ რატომ არ გამოჩნდა დემეტრეს სიკვდილის შემდეგ. დილით ათ საათზე იაპონელ იურისტთან ჰქონდა შეხვედრა, დროზე ადრე მივიდა შეხვედრის ადგილზე მისი პუნქტუალობა მოეწონა უცხოელს და მოლაპარაკებამაც კარგად ჩაიარა, შეხვედრა დასრულდა თუ არა მაგდას დაურეკა.
-როგორ ხარ, როგორაა საქმე გვაქვს ახალი ინფორმაცია?
-კი, მე უკვე გამოვდივარ სახლიდან, სად ხარ.
-იყავი, მოვალ და ერთად წავიდეთ. იოანემ სხვა ყველა შეხვედრა გააუქმა და მაგდასთან შესახვედრად წავიდა, სათვალე მოიხსნა როცა მაგდა სახლიდან გამოვიდა და შორიდან უყურებდა როგორ მონარნარობდა მაგდა.
-მეგონა გადმოხვიდოდი და კარს გამიღებდი.
-რატომ, ხელი გტკივა?
-უტაქტო ხარ.
-სულაც არა. უთხრა იოანემ და თვალი ჩაუკრა. ნუ მიყურებ, მითხარი სად მივდივართ თუ ასე უმისამართოდ ვიაროთ დღეს.
-ვარძიაში.
-სად? იკითხა იოანემ და მანქანა მოწყვეტით გააჩერა, მაგდამ კი გულიანად გაიცინა და ქაღალდზე დაწერილი მისამართი მიაწოდა იოანეს.
-ვიმახსოვრებ მაგდა. მისამართს დახედა და თქვა.
-ეს დედას ქუჩა არის, ჩვენს სახლთან არის ახლოს.
-კარგია, ადვილად ვიპოვით არ გაგვიჭირდება. იოანესთვის ნაცნობი ადგილი იყო სადაც მიდიოდდა მაგდასთან ერთად, მაგრამ ყურადღებით ათვალიერებდა ნაცნობ გარემოს და ნაცნობ სახლთან გააჩერა.
-აქ კერძო დასახლებაა, რამდენჯერ გამივლია ამ სახლთან მაგდა.
-მართლა, მოვედით და უნდა გადავიდეთ?
-მოვედით, ეს სახლია და ვიღაც გვიყურებს ალბად გველოდება უკვე. ორივე ერთად გადავიდა და ორივემ ვერანდაზე სავარძელში მყოფ მომლოდინე ქალბატონისკენ მიაპყრო მზერა, ქალმა ხელი დაუქნია მაგდას და ისინიც წავიდნენ.
-გელოდებოდით მობრძანდით, ილიანამ მითხრა რომ ჩემი იოანეს შვილი ხარ, მაგრამ შეგხედე და მისი ნათქვამიც გამართლდა ჩემი იოანეს ასლი ხარ შვილო, მოდი ჩაგეხუტო. იოანე მიახლოვდა მოხუცს და მის დანაოჭებულ თვალებში ცრემლი დაინახა.
-ჩემი იოს სუნი მომიტანე, საოცარი მამა გყავდა და დიდი იმედი მაქვს მასავით კარგი და სამართლიანი იქნები, გაგიბრაზდები თუ იმ სასტიკ ბაბუაშენს დაემსგავსები, მისი თვისებები ახლოს არ მოუშვა შენამდე იცოდე მამაშენის სულს შეურაცყოფ.
-არა, ყველა მეუბნება მამას გავხარო და მინდა ასე დავრჩე ბოლომდე.
-იოანე დედას ჰგავდა, თებროსავით მაღალი იყო და ამაყი ნაბიჯების გადადგმა იცოდა. ძალიან, ძალიან გამახარეთ. შემდეგ მაგდას გადახედა და გაუღიმა.
-ჩემი ტკბილი გოგო, როგორ ხარ საყვარელო რამხელა გაიზარდე და მიხარია რომ დაბრუნდი. დასხედით და მითხარით რით დაგეხმაროთ, მინიშნება მომეცით.
-ჩვენ ყველაფერი გვაინტერესებს ბებოზე, ვისთან მეგობრობდა, ვინ იყო კიდევ მისი ახლო მეგობარი თუ ჰყავდა მტერი და საერთოდ რა ხდებოდა მის ცხოვრებაში დემეტრესთან ცხოვრების წლებში.
-როგორ გაიცნეს ერთმანეთი ილიანამ გითხრათ, მე სწორედ იქედან გავაგრძელებ. მე და თებრო ძალიან კარგი მეგობრები ვიყავით და ბოლოს იოანეც კი მოვნათლე, ის იყო ჩემი სული და გული, როცა მშობლებმა კამათი დაიწყეს 5 წლის იყო, მაგრამ ყველაფერს ხვდებოდა და ძალიან განიცდიდა. ხშირად მომყავდა ჩემთან და აქ ავიწყდებოდა ის ტკივილი რაც სახლში აწუხებდა, ერთ დღეს თებრო დალურჯებები შევნიშნე მის მკლავებზე და სილურჯეებს მკლავიანი კაბით ცდილობდა დაფარვას. გავბრაზდი, ძალიან გავბრაზდი და როცა იოანე წაიყვანა მეც გავედი სახლიდან ძალიან გაბრაზებული. წავედი, წავედი და დემეტრეს პირდაპირ ოფისში მივადექი, გაოცებულმა შემომხედა და მიხვდა ჩემი მისვლის მიზეზი რა იყო.
-ცხოველი ხარ თუ ადამიანი ხარ, როგორ შეგიძლია იმ ქალზე ასწიო ხელი ვინც ორ ვაჟკაცს გიზრდის, საღამოს სახლში მიხვალ და საწოლში დაუწვები, როგორ უნდა შეეხო იმ ადგილს სადაც შენგან მიყენებული ტკივილი სილურჯებად დააჩინე, დემეტრე როდის მერე გახდი ასეთი სასტიკი თებროს მიმართ.
-შენთან დაიჩივლა?
-რატომ შეიცვალე, ვინ აგირია თავში ტვინი სად გააქრე ის სიყვარული რასაც განიცდიდი თებროს მიმართ.
-თავი დამანებე და ნუ ჩაერევი ჩვენს ურთიერთობაში.
-მე თუ ჩავერევი ცუდად არ ჩავერევი ტვინს არ აგირევ დემეტრე მე ჩემი საუკეთესო მეგობრის ბედი მადარდებს, მტკივა მისი თითოეული ცრემლი რომელსაც შენი დაკარგვის შიშით ღვრის. ცემე, მაგრამ მას უყვარხარ თუმცა შენ არ ხარ მისი სიყვარულის ღირსი.
-მარინა...............
-თებრო რომ არა ამ სკამზე ვერასოდეს დაიკავებდი ადგილს, თებრო რომ არა ეს ბიზნესი შენი არ იქნებოდა და დააფასე ის და დააფასე რაც მისი მშობლების დატოვებული ბიზნესით გაქვს. არ მინდოდა ამის თქმა, მაგრამ შენ მაიძულე შეგახსენო ვინ იყავი და ვინ ხარ დღეს. ჩაწყნარდნენ, თითქოს დემეტრე შეუბრუნდა თებროს და წლები ძალიან ჩქარა გარბოდა, დროს ვერავინ ვერ შევაჩერებთ, სიწყნარე და სიჩუმე ისევ აირია 10 წლის იყო იოანე მათი სიმშვიდე ისევ რომ დაირღვა. ძალიან ხშირად ვრეკავდი ტელეფონზე და თებროს თუ ვერა ილიანას ველაპარაკებოდი, ერთ დღეს რამდენიმეჯერ დავრეკე და მხოლოდ ილიანა მპასუხობდა, ხმაზე შევატყვე რომ რაღაც ხდებოდა და მათთან წავედი, ბავშვები ვნახე და თებრო ვერ დავინახე დემეტრე სახლში იყო და ვკითხე.
-თებრო სად წავიდა დემეტრე.
-იოანეს წამალი გაუთავდა და საყიდლად გავიდა, მაგრამ დააგვიანდა აქამდე უნდა მოსულიყო. ველოდი დემეტრესთან ერთად თებროს, მაგრამ ის არ დაბრუნდა და შემეშინდა, იოანემ ტირილით მითხრა დედა სად არისო, ვერაფერი ვუპასუხე რადგან არაფერი ვიცოდი და ბავშვი იმ ღამით მე წავიყვანე დასაძინებლად. რამდენიმე დღე გავიდა და თებროზე ვერაფერი გავიგეთ, ბოლოს კი დემეტრე მომიბრუნდა და მითხრა
-აქ არ მოხვიდე, იოანე ნერვიულობს და შენი აქ მოსვლით ის უარეს მდგომარეობაში ჩავარდება.
-ჩემი თავიდან მოშორება გინდა, დემეტრე შენ იცი სად არის თებრო.
-რას ბოდავ, რომ ვიცოდე არ მოვიყვანდი?
-არა, შენ წაიყვანე და შენ გყავს ისეთ ადგილზე რომ ის ვერ დაბრუნდება, ამას დავამტკიცებ.
-რას იზამ, დაამტკიცებ?
-დავამტკიცებ, ვიცი რომ საყვარელი გყავს და თებრო შეიძულე, ნუ მოექცევი მას ასე სასტიკად შენი ცხოვრება როგორც გინდა ისე გააგრძელე, ის გაუშვი და იცხოვროს შვილებთან ერთად. რა გინდა მასთან, რას ერჩი, რატომ გაუმწარე სიცოცხლე.
-მაგ სიტყვებს მწარედ განანებ, ახლა კი წადი ჩემი სახლიდან.
-წამოვედი და პოლიციაში მივედი, თუმცა ვიცოდი რომ უძლური ვიყავი დემეტრე იოსელიანის პირისპირ, მე არანაირი სამხილი არ მქონდა ხელთ, მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი თებრო მას ჰყავდა. რამდენიმე დღის შემდეგ მოვიდა ჩემთან თავდახრილი.
-რატომ მოხვედი, იპოვე თებრო?
-არ ვიცი სად წავიდა, დამიჯერე არაფერი ვიცი სად არის.
-წავიდა, თებრო ადგა და წავიდა დატოვა ორი პატარა შვილი და წავიდა, მასულელებ დემეტრე?
-სიმართლეს გეუბნები, თებრო მისი სურვილით წავიდა.
-ვერ დამაჯერებ, თებრო შვილების გარეშე არსად არ წავიდოდა.
-როგორც ხედავ პოლიციამაც ვერ იპოვა კვალი, ძებნა უნდა შეჩერდეს და გამოცხადდეს დაკარგულად.
-ეს პოლიციამ გადაწყვიტა თუ შენ მიიღე ასეთი გადაწყვეტილება, შენ როგორც გინდა ისე იქნება, თებრო შენ გყავს და რომ გამოაჩინო ახლა დაულაპარაკებლად განქორწინებას მოგთხოვს, შენ კი არ გინდა დაუბრუნო ის რაც მის მშობლებს ეკუთნის იმდენად ხარ შენი ბიზნესიანად სიბინძურეში ჩაფლული.
-მე მოვედი და გითხარი რაც ხდება, თებრო ახლა რომ გამოჩნდეს და მოვიდეს, მისი ადგილი ჩვენს გვერდით აღარ არის.
-ინავარდე დემეტრე იოსელიანო ადრე თუ გვიან სიმართლე გაირკვევა და თუ ცოცხალი იქნები პასუხი მოგეთხოვება თუ მკვდარი იქნები ჯოჯოხეთში იქნები ამაში ისე ვარ დარწმუნებული როგორც იმაში რომ თებრო შენ გყავს გადამალული.
-დაუკვირდი რას ამბობ, გაბრაზებული ხარ და ხომ ხედავ არ ვბრაზდები შენს სიტყვებზე, მაგრამ ცოდვას ამბობ და ერთ დღეს მოგეკითხება.
-თუ რამე დამემართა შემთხვევითი არაფერი არ მოხდება, შენ გამისწორდები შენი ველური და სასტიკი კანონით, მე არ მეშინია შენი. ამ ქვეყნად არაფერია შენი დაუძლეველი, შენ ხომ ყველაფერს ფულით აგვარებ, მაგრამ ერთ დღეს შენი ფული ამყრალდება და შენი ყველა სიბინძურე სააშკარაოზე გამოვა.
-წავიდა, ისე წავიდა არაფერი მითხრა და მას შემდეგ უამრავი წლები გავიდა, მეც ასაკში შევედი და დავბერდი, თმაც გამითეთრდა, მაგრამ დღემდე არ მჯერა რომ თებრო წავიდა და მან შვილები მიატოვა.
-პოლიციაში ვერაფერი შედეგი ვერ მიიღეთ?
-ვერა, ვერაფერ გავარკვიე დემეტრე იოსელიანის ძალას ყველგან ვგრძნობდი, რომ არ გავჩერდი ერთ საღამოს სასტიკად გამისწორდა მისგან გამოგზავნილი ხალხი, ქმარი მომიკლეს და მე ინვალიდად დავრჩი, იოანე იყო ჩემი პატრონი ახლა კი სულ მარტო ვარ.
-ჩვენ ვართ შენს გვერდით, ჩათვალე რომ ისევ მამა მოდის შენთან. მაინტერესებს რას ფიქრობთ, რამდენჯერმე თქვით რომ დემეტრემ იცოდა სად იყო თებრო, როგორ გგონიათ რამე დაუშავა მას?
-გამორიცხული არაფერია შვილო, დემეტრე ძალიან უკანონო, სასტიკი და გაუწონასწორებელი ადამიანი იყო, მე ვფიქრობ ან შემოაკვდა და ან სადმე ჩაკეტა.
-ფიქრობ რომ ბებო ცოცხალია?
-შესაძლებელია გადაურჩა დემეტრეს რისხვას, როგორმე თავი გადაირჩინა და წლების შემდეგ აღარ გამოჩნდა.
-ახლოს არის ლოგიკასთან, მაგრამ დემეტრე რომ გარდაიცვალა ხომ შეეძლო გამოჩენილიყო.
-ვინ იცის რა მდგომარეობაშია, იქნებ ჩემსავით არის უძლურია და ჩვენამდე ვერ მოვიდა.
-რამე გზას გამონახავდა და გიპოვიდათ, მაგრამ უნდა ვიპოვოთ, მასზე რამე ინფორმაცია უნდა გავიგოთ და ეს იქნება იმ სახლში ბოლო საიდუმლო რომელსაც ფარდა აეხდება.
-ვიპოვით, სიმშვიდე გვმართებს და ვიპოვით.
-საიდან დავიწყოთ, რგორ ავღძრათ საქმე მაგდა.
-ალექსანდრე, ის უნდა დავიხმაროთ, ის ექიმია და თავისუფლად შეუძლია შევიდეს ყველა აკრალულ დაწესებულებებში.
-მე ხომ არ დაგავიწყდებით, ხომ მოხვალთ ჩემთან.
-მოვალთ, აუცილებლად მოვალთ და ამბავსაც მოგიტანთ ძიება რა ეტაპზე იქნება.
-მარინა დეიდა, მადლობა გულახდილი საუბრისთვის.
-მოიცადეთ არ წახვიდეთ, რაღაც გამახსენდა ვფიქრობ ეს გამოგადგებათ მნიშვნელოვანია თქვენთვის. მე და თებრომ დავადგინეთ, რომ დემეტრეს სქესი ჰქონდა მასზე ბევრად პატარა ასაკის სტუდენტ გოგონასთან, მას ვიკა ჰქვიოდა, ვიკა ხელაძე და ფსიხიატრიულზე სწავლობდა. ის, ის, უნდა იპოვოთ.
-იცოდა დაქორწინებული რომ იყო?
-იცოდა, რამდენჯერმე მე შევხვდი თხოვნით, მაგრამ ყოველთვის აგდებულად მპასუხობდა, დაცინვა და ირონია უყვარდა. ერთხელ თებროც შეხვდა და დაელაპარაკა, მაგრამ დემეტრეს უთხრა და განრისხებულმა დემეტრემ მრისხანება თებროზე გადმოიტანა და სასტიკად სცემა.
-უხეშად ესაუბრა თებრო იმ გოგონას.
-არა, მისამართი მე გავიგე და სახლში მივაკითხეთ.
-რა სიურპრიზია, მობრძანდით და დაბრძანდით. კომფორტულად იყო მოწყობილი სტუდენტობის პირობაზე, თებრომ მიუბრუნდა და უთხრა.
-ბავშვი ხარ, წინ ლამაზი ცხოვრება გელოდება შენი ასაკის მამაკაცთან, მოვედი რომ ჩემი ქმარი აიძულო შენგან წავიდეს და ნუ დატოვებ ჩემს შვილებს მამის გარეშე.
-მე არაფერი გამიკეთებია ისეთი შენს წინაშე თავი დამნაშავედ ვიგრძნო, დემეტრემ ჩემთან ნახა სიყვარული და სითბო რაც შენთან ვერ ნახა.
-ალბად ეს დაგეგმილი გქონდა, სადაც ვყავით მე და დემეტრე იქ ჩნდებოდი მისი ყურადღება რომ მიგექცია და მიზანს მიაღწიე, ჩემი ოჯახი დანგრევის პირას მიიყვანე. გგონია დემეტრე მთელი ცხოვრება შენს გვერდით იქნება? მოწყინდები და მიგაგდებს, როცა მიხვდები შესაძლებელია გვიან იყოს.
-მე ვიცი როდის უნდა გავჩერდე, მაგრამ ახლა სიყვარული ორ მხრივია ქალბატონო თებრო, ამას ვერ შეცვლი ვერც შენ და ვერც სხვა და ვინ იცის, იქნებ მე მომბეზრდეს შენი ქმარი და ოდესღაც დაგიბრუნო, მაგრამ შენ ივარგებ შები ქმრისთვის იმ დროს?
-უსირცხვილო ხარ, როგორ მელაპარაკები ჩემი საკუთარი ქმარი გინდა ჩემგან წაიყვანო.
-მე არაფერს გავაკეთებ, დემეტრე თავად მიიღებს გადაწყვეტილებას თავისი მომავალი ვისთან გააგრძელოს, მას წინ ვერავინ დაუდგება.
-ვერც შვილები ვიკა.
-ვერც შვილები.
-ასეთი უსირცხვილო როგორ ხარ, შენ არ გიყვარს დემეტრე შენ მისი სახელის გამოყენება გინდა და ამიტომ გინდა ჩემგან წაიყვანო რომ უკეთესად მართო. მეზიზღები ვიკა და საცოდავი ხარ........
-სწორედ ასეთი შეუყვარდი დემეტრეს და მადლობა ჩემს თავს, რომ შენისთანა საცოდავი არ ვარ შემიძლია თავის გატანა.
-კი ეს ნამდვილად შეგიძლია, მდიდარ მამაკაცებს ეძებ რომ თავი მათი ფულებით გაიტანო. ვიკა მომისმინე, ყველაფერს აქვს ალტერნატივა და შეუცვლელი არაფერია. შენ ძალიან ახალგაზრდა ხარ, მომავალი წინ გაქვს და თუ ფიქრობ შენი მომავალი და მთელი შენი ცხოვრება დემეტრეს გვერდით არის სცდები. შეიცვალე შენი ცხოვრების სტილი და გადაუხვიე იმ გზიდან რომელი გზითაც ახლა მიდიხარ, ნუ დაანგრევ ოჯახს და ორ პატარა ბავშვს ნუ წაართმევ მამას. შენ უკეთესი მამაკაცი შეგიძლია შეიყვარო და მასთან შექმნა შენი მომავალი, მაგრამ დამიჯერე, დემეტრესთან არ არის შენი მომავალი უფლისგან დაწერილი.
-მასწავლებელი არ მჭირდება იმისთვის ჩემი მომავალი როგორ გავაგრძელო.
-წავიდა, კარი მოგვიხურა და ასე დაგვტოვა კართან. გულდამძიმებული და მხრებ ჩამოყრილი დავშორდით ერთმანეთს მე და თებრო და სწორედ იმ დღის შემდეგ აღარ მინახავს, ასე უგზო-უკვლოდ დავკარგე მეგობარი.
-ვიკას ნახულობდი, მას ხვდებოდი?
-ვიკა ექიმი გახდა, მის სტუდენტ მეგობრებში ყველაზე პირველმა ჩაიცვა თეთრი ხალათი, ის სწავლის დამთავრებამდე გახდა ერთ-ერთი ფსიხიატრიული კლინიკის ექიმი და ის კლინიკაც მისი საკუთარი კლინიკა იყო.
-ეს ყველაფერი ფიქრობ რომ.................
-ეს ყველაფერი ვფიქრობ რომ დემეტრემ თუ გააკეთა? არ ვფიქრობ შვილო, დარწმუნებული ვარ მან დემეტრეს სახელით და მისი ნაცნობობით მიაღწია ამდენს, სწორედ ამიტომ უნდოდა მას დემეტრესთან ყოფნა. ვიკამ რამდენიმე წელი დაითვალა მხოლოდ დემეტრესთან ერთად და მიიღო რაც უნდოდა, დემეტრეს ოჯახი დაიშალა, თებრო უგზო-უკვლოდ დაიკარგა და მას უკვე აღარავინ ეძებდა.
-სხვა არავინ და არაფერი გახსენდება?
-არა, ჩვენ წლების შემდეგ დავიკარგეთ ერთმანეთისგან, მე უბედური შემთხვევა შემემთხვა თუ რაც იყო ის რაც მოხდა და ასე დამტოვა. საერთოდ გავწყვიტე მასთან ურთიერთობა, არ მაინტერესებდა არც მისი წარმატებები და არც მისი მიწაზე დანარცხება, მის ამბებს მხოლოდ ტელევიზიით ვგებულობდი.
-რას ნიშნავს მიწაზე დანარცხება.
-დემეტრესთან დაშორების შემდეგ გავიგე, რომ ნერვებმა უმტყუნა ეს იმიტომ რომ დემეტრე წავიდა მისგან პირველი, როგორც გავიგე მას უნდოდა პირველს დაეტოვა დემეტრე, რადგან ხშირად იმეორებდა დემეტრეს წაართვა ის ვინც ყველაზე ძვირფასი და ფასდაუდებელი იყო მისთვის და ამითაც კმაყოფილებას გამოხატავდა. მარინას სახლი იოანემ და მაგდამ დაფიქრებულებმა დატოვეს და მარინასთან საუბრის შემდეგ ერთ მყუდრო ბარში შევიდნენ, ორივე ჩუმად იყო და ორივე თებროზე ფიქრობდა.
-რას ფიქრობ, იოანე მივალთ ამ ისტორიის დასასრულს?
-გაგვიძნელდება, მაგრამ მივალთ.
-ვფიქრობ, ვიკა უნდა ვიპოვოთ, მხოლოდ ვიკა გვეტყვის რა მოხდა დემეტრესა და თებროს შორის.
-მაგდა ცხოვრება რომ უცნაურია მეთანხმები?
-გეთანხმები, არ ვიცი როგორ გავაგრძელებთ ხვალიდან, მაგრამ ვიცი რომ დასასრული ამ ისტორიის ის იქნება რაც ჩვენ გვინდა, ჩვენ თებროს ვიპოვით.
-წავიდეთ, ალექსანდრე უნდა ვნახო და დაველაპარაკო.
-რა ჩაიფიქრე, რამე იდეა გაქვს? მეც მაქვს იდეა იოანე. იოანემ მაგდას შეხედა და უთხრა.
-იდეა მაქვს, მითხარი შენი ვერსია მაგდა.
-უნდა გავიგოთ ვინ მუშაობდა იმ წლებში კლინიკაში, ვინ იყო დირექტორი და მათგან ვინ არის დღეს ცოცხალი, იქ მომუშავე მედ-პერსონალები უნდა ვიპოვოთ და შეუძლებელია არ იცოდნენ თებროს შესახებ, ჩვენთვის მცირე ინფორმაციაც საკმარისია რომ გავიგოთ რა დაემართა მას.
-მეც მაგ აზრზე ვარ და წავიდეთ. იოანემ ალექსანდრეს დაურეკა გზიდან და გაიგო სად იყო, შემდეგ ლაშას დაურეკა და ოთხივე ერთმანეთს შეხვდნენ.
-რა ქარმა გადმოგისროლათ და ვხედავ ორივეს უცნაური სახე გაქვთ, მაგდა რა ხდება.
-იოანეც მოვა და ყველაფერზე დავილაპარაკებთ. უთხრა მაგდამ და ლაშას მიესალმა.
-ააააა, ლაშიტო გაიცანი მაგდა ჩვენი სარძლოა.
-ვერ დავიჯერებ იმ ლოდის გული ვინმემ გაალღო, მაგრამ რადგან აქ ხარ გეტყვი რომ მაგარი გოგო ხარ.
-რას ჭორიკნობთ თქვენ. მიუახლოვდა მათ იოანე და ორივეს თვალები დაუბრიალა, შემდეგ მაგდას შეხედა და თავადაც გაეცინა.
-რა მოხდა, იოანე რატომ დაგვიბარე აქ ორივე.
-საქმე ძალიან რთულია ალექსანდრე და თქვენი დახმარება გვჭირდება.
-გისმენთ, თქვი რაში გჭირდებით მე და ლაშა.
-ფსიხიატრიულ კლინიკას ეხება ეს საქმე, სადაც დემეტრემ მიიყვანა ბებია თებრო და იქ დატოვა, მინდა გავიგოთ ვინ მუშაობდა იმ წლებში კლინიკაში და იქნებ ვინმემ იცის ამ ისტორიის შესახებ რამე.
-ალექსანდრე მოსვენება დავკარგეთ, იქნებ თებრო ცოცხალია ან იქნებ საფლავი გავიგოთ მისი სად არის.
-გასაგებია თქვენი ნერვიულობა, მაგრამ მე ერთი რამ მაინტერესებს რატომ მისი შვილი არ ინტერესდება სად არის დედა, გასაგებია ისიც რომ მამა უშლიდა შვილებს დედასთან შეხვედრას, მასზე საუბარს, მაგრამ დედააა იოანე ის ქალი და შვილებმა ასე როგორ დაივიწყეს ეს არ გიკვირს?
-რა გინდა რომ თქვა, ვერ მიგიხვდი ალექსანდრე.
-ვფიქრობ, რომ შვილებმა იციან სად არის დედა.
-არა, არა, არა, ეს შეუძლებელია.
-რატომ, რატომ გგონია ასეთი რთული მაგდა.
-არ მჯერა, რადგან ძია იოანეს რომ რამე სცოდნოდა გვეტყოდა, მე მეტყოდა.
-კარგი, მაგრამ დაიმახსოვრეთ რაც გითხარით. ალექსანდრე ლაშას მიუბრუნდა და უთხრა.
-ლაშა, გელა ისევ იმ ადგილზე მუშაობს როგორც ვიცით.
-კი, ისევ იქ არის.
-ჰოდა ეს საქმე თქვნი მოსაგვარებელი არის, დაურეკე და შეთანხმდით, ყველაფერი უნდა გაიგოთ ვინ მუშაობდა იმ წლებში და ვინ არის ცოცხალი ან სად შეიძლება მათი პოვნა.
-ამას ყველაფერს გავაკეთებთ, მაგრამ იოანე ქორწილ როდის არის?
-რა ქორწილი, ვინ დაქორწინდა. გაოცებულმა შეხედა ორივეს იოანემ და შემდეგ მაგდას გადახედა, მაგდას მორცხვად გაეღიმა და ლაშამ უთხრა.
-ნუ გგონია ასეთი თავაზიანია ყოველთვის...............
-ლაშა..............
-კარგი ჩუმად ვარ და ორ დღეში შეგეხმიანები. ისაუბრეს და გვიან იყო უკვე რომ დაშორდნენ ერთმანეთს, იოანემ მაგდა მიიყვანა სახლამდე.
-მოვედით, ხვალ შევხვდებით ერთმანეთს.
-არ შემოხვალ?
-არა, უნდა წავიდე სახლში არ ვყოფილვარ რამდენიმე დღეა და მინდა იქ ვიყო ამ დღეებში.
-რა ხდება ამ დღეებში იოანე.
-არაფერი არ ხდება, მინდა ჩემს სახლში ვიყო, სულ ესაა.
-იოანე მინდა გულახდილები ვიყოთ ერთმანეთის მიმართ, რაღაც გაწუხებს..............
-კარგი, ჰო კარგი ვერაფერს გამოგაპარებს კაცი, რამდენიმე დღეში დედას დაბადების დღეა.
-ამიტომ ხარ დღეს უხასიათოდ და არ ლაპარაკობ.
-ყოველ დილით თავის ხელით გამოწურლი ერთი ჭიქა ფორთოხლის წვენი უნდა დამელია, არ მიყვარდა, მაგრამ დედას უარს ვერ ვეუბნებოდი და რამდენჯერ თითქოს შემთხვევით ფორთოხლის წვენით სავსე ჭიქა გამივარდა ხელიდან, ჭიქებს ჯავრობდა დედა და ერთ დღეს კი პლასმასის მაღალი ჭიქები იყიდა, შემომხედა და მითხრა.
-ამიერიდან თავს ვერ ამარიდებ და ფორთოხლის წვენს მიირთმევ სიტყვის უთქმელად.
-კარგი რა დედა, ხომ იცი....................
-ფიქრობ ისევ ჭიქის გატეხვას მოიმიზეზებ? არა ჩემო საყვარელო, შენი თამაში დღეს დასრულდა და დღეიდან ჩემი თამაშით ვითამაშებთ.
-როგორ ვითამაშებთ.
-ამ ჭიქას ხომ ხედავ.
-ვხედავ.
-თუ ძირს დააგდებ წვენი დაიღვრება, ჭიქა კი არ გატყდება მეორედ დაგისხამ და მაინც მიირთმევ. მე გავიცინებდი გულიანად, ჩემს სიცილზე დედაც იცინოდა და მოულოდნელად სახლიდან გავრბოდი, ზოგჯერ მიჭერდა და არანაირი თხოვნა არ გადიოდა მასთან.
-გენატრება..............
-ძალიან, ის წუთებიც მენატრება როცა მის გვერდით ვიჯექი თუნდაც ჩუმად და მისი გულის ფეთქვა მესმოდა. ყველაზე მეტად კი მისი გრძელი მკლავები მენატრება რომ მომხვევდა მკლავებს და ვიმალებოდი მის მკერდში, შემდეგ კი რომ გავიზარდე ის მალავდა თავს ჩემს მკერდში. სევდა მოერია იოანეს, მაგდას გაუჭირდა მასთან დაშორება, მაგრამ უსიტყვოდა გადავიდა მანქანიდან და ისიც მოწყენილი შევიდა სახლში. შეეშინდა ილიანას მაგდას რომ შეხედა და გულზე ხელი მიიდო.
-რა მოხდა შვილო, რა სახე გაქვს.
-დედა, გახსოვს როდის აქვს ესმას დაბადების დღე.
-ამ თვეში აქვს თუ არ ვცდები, მაგრამ..................
-იქნებ გაიხსენო ძალიან გთხოვ, დედა ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. ანდრია ყურადღებით უყურებდა მაგდას და თითქოს გულში გრძნობდა რომ მისთვისაც მნიშვნელოვანი იყო ის რაც მაგდას აინტერესებდა.
-რა მოხდა, მაგდა იოანე რატომ არ შემოგყვა.
-მოდი, რაღაც მოვიფიქრე. დემეტრეც შეუერთდა მათ და ყველამ ერთად ელოდა ილიანას, მაგრამ რას ელოდნენ ეს მხოლოდ მაგდამ იცოდა.
-ვიპოვე, მაგდა ვიპოვე ორ დღეში აქვს დაბადების დღე ესმას.
-ესმას? დედას აქვს ორ დღეში დაბადების დღე?
-დედა შენ ტორტი გააკეთე, მე ყველაფერს ვიყიდი და მივიდეთ იოანესთან ის მარტო არ დავტოვოთ და ყველაზე მნიშვნელოვან დღეს მის გვერდით ვიყოთ. ანდრიას გაუხარდა და ილიანაც მზადებას შეუდგა, ორ დღეში ყველამ ერთად ხელდამშვენებული მივიდა იმ სახლში სადაც ესმა სიცოცხლის ბოლომდე ცხოვრობდა მოგონებებთან ერთად. იოანემ კარი გააღო და გაოცებული უყურებდა მის წინ მდგარ მომღიმარ სახეებს, ანდრეამ გადაეხვია ძმას და უთხრა.
-გეგონა ამ მნიშვნელოვან დღეს მარტო შეხვდებოდი? აქ ვართ ძმაო ჩვენც და არ გაბედო ამიერიდან მარტო გადგე გვერძე და სირთულეებს მარტო დახვდე.
-ანდრეა......................
-დამპირდი, რომ ყოველთვის ერთად ვიქნებით სირთულეშიც, სიხარულშიც და გაჭირვების დროსაც.
-გპირდებით, გპირდებით ამიერიდან არ გაგერიდებით. ეკლესიაშიც წავიდნენ, საფლავზეც მივიდა ყველამ ერთად და ძმებმა ტორტიც გაჭრა დედის სახელზე. მხიარულობდნენ და იხსენებდნენ ესმასთან გატარებულ დროს, რომ იოანეს ტელეფონზე ალექსანდრეს ზარი დაფიქსირდა და მაგდას შეხედა.
-გისმენ ალექს რამე ახალი გვაქვს?
-ლაშამ დამირეკა იოანე და მითხრა, რომ გელას დახმარებით მიაგნო ადამიანს რომელიც იცნობდა ვიკას და მასზე ყველაფერი იცის.
-დარწმუნებულია რასაც ამბობს და გამორიცხული არაფერია?
-მაგ კითხვაზე თავად ის ადამიანი გაგცემს პასუხს, მე რაც მითხრა ლაშამ ის გადმოგეცი.
-კარგი, მომწერე ყველაფერი კოორდინატები სად და როგორ ვნახო ის ადამიანი და წავალთ ახლავეს.
-ლაშა იქ არის, რადგან მარტო ცხოვრობს არ მიატოვა ასაკის ადამიანია დამლაპარაკებელს მონატრებული.
-კარგი ალექს და დიდი მადლობა, შენს შეტყობინებას ველოდები. იოანემ მიიღო თუ არა ალექსისგან შეტყობინება მორიდებულად თქვა.
-ძალიან მნიშვნელოვანი რომ არ იყოს არ წავიდოდი, მაგრამ უნდა წავიდეთ მე და მაგდა.
-მე და დემეტრეც მოვდივართ, ამჯერად მარტო არ იქნებით და ჩვენც ამ საქმეში რომ ვართ ეს არ დაივიწყო იოანე.
-ეს არ მავიწყფდება, მაგრამ აქ.....................
-მე, ილიანა და ლევანი ცოტას ვისაუბრებთ შვილო. უთხრა ტარიელმა და იოანეს გაუღიმა. ოთხივე წავიდა ალექსანდრეს მიცემულ მისამართზე და ლაშაც დაინახა იოანემ.
-ლაშაც აქ არის, გველოდება. იოანემ მანქანა დააყენა და ლაშას დაუძახა, ლაშა გაოცებული უყურებდა ოთხივეს და შემდეგ სიცილი აუვარდა.
-შენი მხირულების მიზეზს არ გვეტყვი?
-ოთხივე შავი სათვალეებით რომ მოდიოდით შუა გზაზე გაშლილად, რომ არ ვიცოდე ვინ ხართ ვიფიქრებდი მაფია დამესხა თავსთქო.
-რა ხდება, გითხრა რამე ჩვენმა მასპინძელმა?
-ჩვენ ვისაუბრეთ, მაგრამ არა იმ თემაზე რაც შენ გაინტერესებს, ჩვენ ისე ზოგად თემებზე გვქონდა საუბარი თუმცა იცის რომ მისი ნახვა გინდა და მასთან საუბარი, იცის ვინც ხარ.
-ძალიან კარგი, მაშინ ვნახოთ მოხუცი. იოანე მოხუცთან ახლოს მივიდა და მიესალმა, შემდეგ კი პატარა ყუთი გადასცა და უთხრა.
-ნაყინი მოგიტანეთ მარწყვის და კარამელის სიროფით, არ ვიცოდი თქვენი გემოვნება და....
-ჩემი საყვარელი ნაყინია მაწყვი და კარამელი, მადლობა. შემდეგ თვალებით ლაშა მოიძია და უთხრა.
-მაცივარში შეინახე შვილო, დღეს სიგრილე გვაქვს და არ მინდა, სტუმრებს კი სკამი მოართვი. იოანეს კი გაუღიმა და უთხრა.
-სახლის უკან დიდი მუხა დგას ჩემი დიდი ბაბუას დარგული და საუკუნესაა გადაცილებული, იქ დავსხდეთ მის სიგრილეში. ყველამ მუხის ჩრდილში მოიყარა თავი და მოხუცმა დემეტრეს შეხედა, შემდეგ ისევ იოანეს და უთხრა.
-დემეტრე იოსელიანის რა ხართ შვილებო, ალბად შვილიშვილები.
-სამწუხაროდ............................
-დიახ სამწუხაროდ არცერთ ჩვენთაგანს არ გვაქვს არჩევანის უფლება, ისინი ჩვენი წინაპრებია და უნდა მივიღოთ ისეთები როგორებიც არიან, მაგრამ დემეტრე იოსელიანი მართლაც რომ ძალიან ცუდი ადამიანი იყო.
-ჩვენ მის მეუღლეზე, თებროზე გვინდა გავიგოთ რა დაემართა მას, სად არის ან სად იყო ან თუ ცოცხალია................
-თებრო, თებრო არაჩვეულებრივი ადამიანი და მართლაც რომ ქალბატონია.
-იყო და აღარ..................
-ნელა-ნელა მოგიყვებით თავიდან ყველაფერს, წყალი დამისხი შვილო პირი გამიშრა. მოხუცმა წყალი მოსვა და შორს ცის სიღრმეში გაიხედა, შემდეგ კი რამდენიმე წლით უკან დაბრუნდა.
-მე სერგო ვარ დიასამიძე, ჩემს გვერდით ჩემი მეგობარი კი ფირუზა ფირუზაშვილი გახლავთ მე დაურეკე და ვთხოვე მოსულიყო, რადგან ორივე ასე ეულად ვართ დარჩენილები. ახლა კი საქმეზე გადავიდეთ, უკვე ბოლო კურსზე ვიყავი და სწავლას სულ რამდენიმე თვეში დავასრულებდი, მაგრამ ერთ-ერთ კლინიკაში მოვეწყვე იმ ღამით მორიგეობა მქონდა, კარგად დაღამებული იყო როცა ტელეფონმა დარეკა და ატირებული ქალის ხმა მომესმა.
-გისმენთ, ვინ ხართ.
-სერგო ვიკა ვარ, გთხოვ დამეხმარე. ავნერვიულდი და ხმა ვერ გავაკონტროლე, გულზე მომხვდა ვიკას ხმა და ტირილი რადგან ძალიან მომწონდა და მასთან მიახლოვებას ვერ ვბედავდი.
-ვიკა რა დაგემართა, რატომ ტირი კარგად ხარ? ვიკამ მისამართი მითხრა და მეც წავედი, იქ მისულს კი საოცარი სურათი დამხვდა. მიწაზე იწვა თმაგაშლილი ქალი თავისივე სისხლის გუბეში, კისერში ორი თითი დავადე და ვიკას ავხედე.
-ცოცხალია, არ ვიცი საავადმყოფომდე თუ მიგვყვება აქვე უნდა აღმოუჩინოთ პირველადი დახმარება. ვიკას გვერდით ჩემთვის უცნობი მამაკაცი იდგა და მან გაბრაზებულმა უთხრა.
-რატომ სასწრაფო არ გამოიძახე, აქ რა გინდოდა ამ მიუვალ ტყეში.
-კამათის დრო არ არის, უნდა უშველოთ და გადაარჩინოთ. პირველადი დახმარება გაუკეთეთ და ფრთხილად ავიყვანეთ საავადმყოფოში მივიყვანეთ, მაგრამ არანაირი პირადობის დამადასტურებელი საბუთი არ ჰქონდა, არ ვიცოდით ვინ იყო.
-ვიკა ვინ არის, რა დაემართა. იკითხა ექიმმა და ვიკას შეხედა.
-ეს, ეს................ ვიკა დაიბნა, უცნობმა მამაკაცმა კი მთავარ ექიმს ტყუილი უთხრა.
-არ ვიცით ექიმო ვინ არის ქუჩაში ვიპოვეთ ასეთ მდგომარეობაში და აქ მოვიყვანეთ.
-ჩვენ მივხედავთ, თქვენ აქ დაეგველოდეთ. ვერავინ გაიგო იმ ღამით ვინ იყო უგონო მდგომარეობაში მყოფი ულამაზესი ქალი, მდუმარედ ვიდექი ვიკასთან მოშორებით და თვალს ვადევნებდი, ვხედავდი როგორ ნერვიულობდა და გულში გავიფიქრე ,, თუ არ იცნობს ასე რატომ ნერვიულობს'', მაგრამ შემდეგ ჩემგან მოშორებით ტელეფონზე დარეკა და ვიღაცას აცნობა უცნობის შესახებ.
-უნდა მოხვიდე, უგონო მდგომარეობაშია.
-სად ხართ, რომელ საავადმყოფოში.
-კერძო კლინიკაა, მეოთხე სართულზე ვართ. კიდევ მაინტერესებდა რას იტყოდა, მაგრამ ექიმი დავინახე და მასთან მივედი.
-ექიმო როგორ არის უცნობი ქალბატონი.
-ქალბატონს რთული მდგომარეობა აქვს, როგორც თქვით ასეთ მდგომარეობაში იპოვეთ და არ იცით ვინ არის, მაგრამ ვის შევატყობინოთ მისი მდგომარეობა, პოლიცია უნდა გამოვიძახოთ.
-ჩვენ შემთხვევითი გამვლელები ვართ იმ გზაზე და არ ვიცნობთ მას. ექიმი წავიდა, ვიკამ ისევ ტელეფონზე გადარეკა და ანერვიულებულმა ჩასძახა.
-პოლიციას თუ შეატყობინეს ორივე გავემბებით, იჩქარე მოსვლა. ნერვიულად დააბიჯებდა და კარისკენ იხედებოდა, თითქოს ვიღაცას ელოდა, მაგრამ მამაკაცი ვინც მას ახლდა გაბრაზებულმა ჩაავლო მკლავში ხელი და უთხრა.
-ხვდები რა გააკეთე, იმას თუ ხვდები თუ რამე დაემართება შენ მკვლელი ხარ და მე ხელს არ დაგაფარებ.
-მე, მე, მე, ეს არ მინდოდა, მართლა არ მინდოდა ასე მომხდარიყო.
-არ იკმარე რომ ოჯახი აურიე, მისი მოკვლაც გინდოდა ახლა კმაყოფილი ხარ? შეეშვი ამ ქალს და მის ოჯახს, შენ მიიღე ის რაც გინდოდა ვიკა. გაოგნებული დავრჩი, ჩემს წინ იდგა ულამაზესი ქალი, მაგრამ მის სულში ეშმაკები ბინადრობდა. ვფიქრობდი ჩემთვის და უეცრად ხმამაღალი საუბარი გავიგონე.
-ვინ ხართ, ვისთან ხართ მოსული.
-შეხვედრა არ გვქონია დანიშნული, დემეტრე იოსელიანი ვარ და ანონიმური ზარით გავიგე რომ აქ მოიყვანეს ჩემი მეუღლე, თქვენ მისი ექიმი ხართ და მითხარით როგორია ჩემი ცოლის მდგომარეობა.
-ბატონო დემეტრე პირდაპირ გეტყვით, თქვენმა მეუღლემ დაცემის დროს თავი დაარტყა და ის კომაშია...................
-როგორ თუ კომაშია.
-ვწუხვარ.
-ეს რას ნიშნავს, გინდათ მითხრათ იმედი არ არის?
-უნდა დაველოდოთ, დავაკვირდეთ და გამოკვლევები გავაკეთოთ.
-რამდენი დროა საჭირო ლოდინისთვის ექიმო.
-ერთი ან ორი თვე, თუ ამ დროში არანაირი რეაგირება არ მოახდინა, მაშინ ის..........
-ყოფილა ასეთი შემთხვევები?
-გვქონდა ასეთი შემთხვევა ერთი წელიც გვყოლია პაციენტი კომაში და ის დღეს ჯამრთელია, მაგრამ ჩვენ ყველაფრისთვის უნდა ვიყოთ მზად.
-რატომ.
-შესაძლებელია ლოდინმა არ გაამართლოს, ვერაფერს გამოვრიცხავთ.
-საუკეთესო პროფესორს გამოვიძახებ ან საზღვარგარეთ წავიყვან.
-ვინც გინდათ მოიყვანეთ და ადგილზე აჩვენეთ პაციენტი, მაგრამ გაფრთხილებთ მას ადგილიდან ვერ დაძრავთ, რადგან უფრო გართულდება მდგომარეობა თავთან გვაქვს საქმე, არა ფეხთან და არა ხელთან.
-ნუ შემეწინააღმდეგები ექიმო, აზრს არ შევიცვლი ის უნდა წავიყვანო დღესვე და ახლავეს.
-მე გაგაფრთხილეთ, სხვა თავად იფიქრეთ. პაციენტის საბუთები მოამზადეს, დემეტრემ ხელი მოაწერა და წაიყვანეს, მაგრამ ის საზღვარგარეთ არ წაუყვანიათ, ის ვიკას კლინიკაში მიიყვანა დემეტრემ, ვიკა გაოცებული უყურებდა დემეტრეს და შიშით ხმას ვერ იღებდა.
-ვიცი რომ ეს ყველაფერი შენ დაგეგმე, შენ მიიყვანე თებრო ასეთ მდგომარეობამდე, მაგრამ გეგმამ არ გაამართლა და შეგეშინდა, ამიტომ თუ გინდა თავისუფლად იარო და ცხოვრება ჩვეულებრივ რიტმში გააგრძელო თებრო აქ დარჩება.
-აქ დარჩება და როდემდე დემეტრე.
-იქამდე სანამ მე არ ვიტყვი, რომ დროა აქედან წავიყვანო.
-დემეტრე.............
-როდის უნდა გაიგო რომ მიყვარხარ, როდის უნდა მიხვდე რომ ჭკუიდან გადამიყვანე. როდის შეიგნებ, რომ ეს მძიმე დანაშაული გაპატიე და რატომ, რისთვის. ნუთუ ბევრი ფიქრი გჭირდება რომ მიხვდე?
-მაგრამ ის ხომ შენი ცოლია.
-ჩემი ცოლია, მაგრამ ამ დგომარეობამდე შენ მიიყვანე. დემეტრეს ხმა ექოსავით მოესმა კლინიკის კედლებს და ვიკამ პირზე ააფარა ხელი.
-დამშვიდდი და ნუ ყვირი, გაიგონებენ. დემეტრემ გაბრაზებულმა შეხედა ვიკას და უთხრა.
-თებროსთან შევალ. ასე გავიდა კვირეები, თებრო თვალს არ ახელდა და დემეტრემ ყოველ დღე აკითხავდა თითქოს თვალებში სევდა და სინანული ჰქონდა, მაგრამ ვიკას შეხედავდა თუ არა თებრო და მისი რთული მდგომარეობა ავიწყდებოდა. ერთ დილით როცა თებროს გამოუცვალე ერთ-ერთ ექთანთან ერთად თვალი გაახილა და მივხვდი ის იღვიძებდა და მალე გონს მოვიდოდა, დემეტრე მოვიდა და მეც ვახარე ახალი ამბავი, მაგრამ ვიკამ თვალები დამიბრიალა. დემეტრე თებროს საწოლთან ახლოს მივიდა და თებროს ხელზე შეეხო, თებრომ კი ხელზე მოუჭირა ხელი და ჩურჩული თქვა.
-მე შენ გენდობოდი, მიუხედავად იმისა ჩვენი ერთად ცხოვრება გაუსაძლისი გახდა, არასოდეს ვიფიქრებდი თუ ჩემს სიკვდილზე ოცნებობდი.
-ჯერ კიდევ სუსტად ხარ, მაგრამ რადგან ასე მსჯელობ მალე გამოხვალ მდგომარეობიდან.
-მდგომარეობიდან გამოვალ და კარგად ვიქნები რაც შენ და ვიკას ძალიან არ გინდოდათ ასე მომხდარიყო, მაგრამ არ ვიცი რას მოიფიქრებთ.
-დამშვიდდი, ყველაფერი კარგად იქნება.
-მე მშვიდად ვარ, მაგრამ ვხედავ შენ არ ხარ მშვიდად და რატომ, დემეტრე გეგმამ არ გაამართლა?
-თებრო..............
-ექიმს დაუძახე, აქედან უნდა წავიდე.
-დაფიქრდი თებრო............
-დასაფიქრებელი არაფერია, აქედან უნდა წავიდე. დმეტრემ უსიტყვოდ დატოვა თებროს პალატა და ვიკას კაბინეტისკენ წავიდა, მაგრამ უცნაურად შეხედა ვიკას და მის გვერდით მდგარ უცნობ მამაკაცს, რომელიც ვიკას თვალებში უყურებდა და უღიმოდა, ვიკა კი დნებოდა ბედნიერებისგან. მამაკაცმა რაღაც ჩასჩურჩულა ვიკას ყურში და წავიდა, ვიკა შემოტრიალდა და მის წინ დემეტრე იდგა.
-აქ რას აკეთებ, თავი გააკონტროლე ყველა ჩვენ გვიყურებს. დემეტრე ვიკას ურეაქციო სახემ გააბრაზა, სიბრაზე ვერ გააკონტროლა მკლავში ჩაავლო ხელი და კაბინეტში შეიყვანა.
-მე რომ მოგიახლოვდი მაშინ შეამჩნიე, რომ ყველა გიყურებდა, მაგრამ ძალიან ბედნიერი იყავი რამდენიმე წუთის წინ.
-ხელი გამიშვი დემეტრე მტკენ.
-ვინ იყო შენი დღევანდელი ბედნიერების მიზეზი.
-ვალდებული არ ვარ ანგარიში ჩაგაბარო.
-შენი აზრით არ ვარ ვალდებული მითხრა ვის ეკეკლუცებოდი, ვიკა რატომ გინდა ჭკუიდან გადამიყვანო.
-ცოლი წევს აქ მისი და კვირაში ორჯერ აქ მოდის მის სანახავად.
-შენ ვინც მოგწონს ყველას ოჯახი უნდა დაუნგრიო და ან უნდა მოკლა მათი ცოლები?
-რას ბოდავ............ გაბრაზებულმა დივანზე მოისროლა და ვიკამაც ტკივილისგან დაივნესა.
-ჩემს იქით გზა არ გაქვს და თუ რამე ზედმეტს გაბედავ არ გაპატიებ, ვფიცავ შენს კვალს ვერავინ ვერასდროს ვერ მიაკვლევს.
-ვერ გიტან, მეზიზღები.
-უკვე ვეღარ მიტან, რა თქმა უნდა შენ ხომ შენი სურვილი აისრულე კლინიკა გაქვს და გულზე მთავარი ექიმის სამკერდე ნიშანიც მიიკარი.
-უკაცრავად, აქამდე დიდი ყურადღებით გისმენთ და სიბრაზე ვერ დავიმორჩილე, მაგრამ მაინტერესებს ვიკამ ან დემეტრემ დაგინახათ რომ უსმენდით მათ საუბარს?
-არა, შვილო დემეტრეს რომ დავენახე ის ისეთი ცივსისხლიანი და შეუბრალებელი იყო ახლა აქ არ ვიქნებოდი და ვერც ვერასოდეს გაიგებდით თებროს შესახებ ვერაფერს.
-მერე რა მოხდა.
-რა მოხდა მერე, შენ ამ კითხვაზე პასუხი გაინტერესებს და მე რამდენიმე დღე შიშით შევდიოდი თებროს პალატაში, რომ მისთვის ვიტამინი მიმეცა მოძლიერებულიყო დაუძლურებული სხეული და ერთ დღესაც გამბედაობა მოვიკრიბე დემეტრესთან მივედი და დაუფარავად მოუყევი რაც ხდებოდა კლინიკაში.
-დაგიჯერათ?
-ალბად სასწაულისთვის უნდა მიმეწერა მისი სიმშვიდე და მისი თავდაჯერებულობა, მან დამიჯერა და მშვიდად მითხრა, რომ არავისთვის არაფერი არ მეთქვა და მალე მოაგვარებდა ყველაფერს თებროს კლინიკად წაიყვანდა, მაგრამ დღეები გავიდა და ის არ გამოჩნდა. გული მტკიოდა, ვხედავდი თებრო უფრო და უფრო უარესად ხდებოდა და ერთ დღეს ჩემს თავზე ავიღე თებროს მდგომარეობა.
-ექიმო, ექიმო რამოდენიმე წუთი გაქვთ რომ მომისმინოთ?
-გისმენ სერგო ძალიან მეჩქარება, რადგან მნიშვნელოვან შეხვედრაზე მივდივარ.
-მინდოდა მეთქვა 106 პალატაში მყოფის მდგომარეობა უარესდება, მინდა ჩემს თავზე ავიღო პაციენტი და მასთან ვიყო.
-კარგი, შენს გარდა მასთან სხვა არ მივიდეს და წამლებს მე მოგცემ ყოველდღიურად რასაც ვაძლევთ, ხომ ხედავ არ ვაკლებთ მკურნალობას, მაგრამ მისი მდგომარეობა ჯერ კიდევ კრიტიკულია.
-დღეიდან დავიწყებ ექიმო.
-დაიწყე, დღეის წამლები მიღებული აქვს მხოლოდ საღამოს მისცემ რამდენიმე აბს წამოდი მოგცემ, რადგან შესაძლებელია აღარც დავბრუნდე უკან. მის კაბინეტში შევედით ორივემ ერთად და მან მაგიდის დაკეტილი უჯრიდან ამოიღო ორი აბი და მომცა.
-ესენი მიეცი დაუფხვენი და წყალთან ერთად მიაწოდე, ხვალ და ზეგ არ ვიქნები, ასე რომ ორშაბათს შევხვდებით ერთმანეთს. წინ ორი დღე მქონდა შაბათი და კვირა, მე თებროს მკურნალობა დავიწყე და ვიტამინებთან ერთად ყველა საჭირო მედიკამენტი შევიძინე, წამლები შევცვალე და მისი მკურნალობა დავიწყე, რამდენიმე დღეში კლინიკიდანაც წავიყვანე.
-წაიყვანე კლინიკიდან? როგორ, ეს როგორ გააკეთეთ ან სად წაიყვანეთ ის ხომ ძალიან ცუდად იყო.
-იმ პერიოდში მე ახალი თანამშრომელი ვიყავი, სერგოს ყველა იცნობდა და ამიტომ სერგოსთან შეთანხმებით ჩვენ ერთად ყველაფერი გავაკეთეთ რომ თებრო ფეხზე დაგვეყენებინა და ერთი თვე დაგვჭირდა სწორი მკურნალობით და კარგი კვებით შედეგი როგორიც გვინდოდა მივიღეთ. როცა დავრწმუნდით თებროს სწორი აზროვნება შეეძლო ჩვენ მას ყველაფერი უამბეთ და გეგმაც ერთად შევადგინეთ, მან დაგვიჯერა და ყველაფერი ისე გააკეთა როგორც გეგმაში გვქონდა, ერთ საღამოს როცა მორიგე არ ვიყავი თებრო კლინიკიდან გავიყვანეთ და შემდეგ ღამის ბარში წავედით, რომ ეჭვი არ აეღოთ ჩვენზე.
-რატომ იყავით დარწმუნებული, რომ თებროს საშიშროება ელოდა კლინიკაში.
-ვიკას საუბარი გავიგონე და გადაწყვეტილებაც ამიტომ მივიღე,არაფერი არ არის ადვილი ამ ცხოვრებაში, მე შემიყვარდა თებრო და მინდოდა მასთან ერთად ვყოფილიყავი მთელი ცხოვრება თუნდაც დამალულად ჩრდილში, მაგრამ მასთან ერთად, მან კი უარი მითხრა და ძალიან განვიცადე რამდენიმე თვე ვებრძოდი ჩემს თავს და ბოლოს დავძლიე ტკივილს, ჩემი თავი ჩემს საქმეს მივუძღვენი და მხოლოდ ჩემი საქმიანობაში ვპოულობდი სიმშვიდეს. დრო და დრო მახსენდებოდა ვიკას თვალები, მისი საუბარი და კმაყოფილი ვიყავი ჩემი თავის რომ თებრო გადავარჩინე.
-სად წაიყვანეთ თებრო ან სად არის ან როგორ არის.
-თებრომ როცა გაიგო ეს ყველაფერი დემეტრემ რაც გააკეთა ვიკასთან ერთად, მან მტკიცე გადაწყვეტილება მიიღო და არჩევანი გააკეთა.
-რა არჩევანი, როგორია მისი არჩევანი თავი მოიკლა? ანდრეა და იოანე თავს ვერ აკონტროლებდა დემეტრე უხმოდ იჯდა და შიგნიდან ეკიდებოდა სხეულზე ცეცხლი.
-ყველასგან შორს ყოფნა იყო მისთვის გამოსავალი სიცოცხლის შესანარჩუნებლად და ამიტომ დარჩა შეუმჩნეველი, თავი მონასტერს შეაფარა და შვილების ლოცვაში გაჰქონდა წლები.
-იოანე ჩვენი მამა იყო, გაიგო რომ მისი იოანე გარდაიცვალა?
-გაიგო და დასაფლავებაზედაც იყო და ყოველ მეორე დღეს დადიოდა საფლავზე.
-გავიგეთ რომ თებროსთვის კარგი გააკეთეთ და არ შეგეშინდათ დემეტრესი მიუხედავად იმისა იცოდით რა დაუნდობელი და სასტიკი ადამიანი იყო, ჩემთვის და ჩვენთვის ყველასთვის აუხსნელია როგორ შეძელით თებროს გაყვანა კლინიკიდან ეს მინდა დაზუსტებულად გვითხრა, რადგან შეუძლებელია დემეტრეს ეს არ გაეგო.
-თებროსთან შეთანხმებით მას ნემსი გაუკეთეთ ეს სერგოს იდეა იყო და თებრომაც იცოდა სხვაგვარად კლინიკას თავს ვერ დააღწევდა, წამალი რომელიც მის ორგანიზმში შევიდა ყველა ორგანოს ბლოკავს და ხდება ადამიანის კლინიკური სიკვდილი, ის რამდენიმე საათი გათიშულია, სამყაროსთან კონტაქტი საერთოდ არ აქვს და ყველას ჰგონია რომ უკვე ის უფალმა მიიღო. ვიკამ დემეტრეს დაურეკა და რადგან თებრო უგზო უკვლოდ დაკარგულად ითვლებოდა მისი დასაფლავებაც მე მომადო ორივემ, მეც დრო მქონდა ყველაფერი ისე გამეკეთებინა როგორც გეგმა გვქონდა თებრო ასე გადავარჩინეთ და ერთ პატარა სოფელში წავიყვანე იმერეთის მხარეს, იქ კარგად მოეწყო ხილს ყიდულობდა და ამზადებდა ჯემს, მწნილებს, კომპოტებს, მე მივდიოდი და ქალაქში ჩამომქონდა გამზადებული პროდუქტი და მაღაზიებში ვარიგებდი თანხას კი რასაც ვღებულობდი ყველას თებროს ვაძლევდი. ასე იყო რვა წელი, შემდეგ იმ სოფელში ერთ მამაკაცს შეუყვარდა და მასთან დაიწყო სიარული ხან რა უნდოდა და ხან რა, მიხვდა თებრომ იქედან წასვლის დრო იყო და წამოვიდა სოფლიდან, სხვა წასასვლელი არსად ჰქონდა და მონასტერში გაჩერდა.
-შეგიყვარდა თებრო და განიცდიდი მის მდგომარეობას?
-თავიდან როგორც სხვა პაციენტებს ისე ვხედავდი თებროს, მაგრამ ის ყველასგან განსხვავებული იყო, როცა ვიკას გამოწერილი წამლები ვნახე ის წამლები მის ჯამრთელობაზე უარყოფითად იმოქმედებდა და მართლაც ერთ დღეს თებროს გონება გაეთიშა,ამიტომ მე ფირუზას დახმარებით ჩვენი მეთოდებით დავიწყეთ მისი მკურნალობა.
-ავარიის შესახებ ახსოვდა რამე როცა საღი გონება დაუბრუნდა.
-ერთხელ შევეკითხე თუ ახსოვდა რამე და ანერვიულდა, ვიკამ ამიკრძალა თებროსთან ამ თემაზე საუბარი და სწორედ მაშინ მივხვდი ვიკას ჩანაფირს, რომ ძლიერი დამამშვიდებლით უთიშავდა გონებას, მას უნდოდა თებრო თავიდან მოეშორებინა და მე გავარიდე მის მრისხანებას.
-დემეტრემ იცოდა ეს ყველაფერი თუ მხოლოდ ვიკას ჩანაფიქრი იყო.
-დემეტრემ მიხვდა ვინც იყო ვიკა და მისგან რაც უნდოდა, რატომ იყო მასთან, მაგრამ როცა ის ყველაფერს მიხვდა დიდი შეცდომა დაშვებული იყო, ვიცი რომ ნანობდა დემეტრე, მაგრამ თებრო უკვე მისგან წასული იყო. ვიკა კი გაანადგურა მისმა საყვარელმა, რა ჰქვიოდა? მამუკა, კი მამუკა ჩინჩალაძე კარგად მახსოვს.
-როგორ გაანადგურა, რა გაუკეთა.
-ყველაფერი მის სახელზე გადაიფორმა მოტყუებით, ვიკამ დემეტრეს მიმართა დასახმარებლად, მაგრამ დემეტრემ ყურადღება აღარ მიაქცია. ამის გამო ძალიან დიდი კამათი ჰქონდა მამუკასთან და მან ხელიც კი გაარტყა ვიკას.
-ან გაჩუმდები და დაკმაყოფილდები იმ თანამდებობით რაც გაქვს ან შენი მშობლების სახლში დაბრუნდები, არა მარტო კლინიკას რაც გაქვს იმასაც წაგართმევ და ამიტომ უნდა დადუმდე და დამემორჩილოო, მაგრამ კლინიკა არც მას დარჩა ის დემეტრეს ნაყიდი იყო და დემეტრეს სახელზე ყოფილა, გაყიდა კლინიკა და იმაზე მეტი აიღო რაც ჩადო ასე ვიკაც და მისი საყვარელიც ცარიელი დატოვა.
-გასაგებია, ვიკამ რაც დათესა ის მოიმკა კიდევ, მაგრამ საინტერესოა კიდევ ერთი ფაქტი, ვინ დაასაფლავეთ და ვინ წევს თებროს ნაცვლად საფლავში.
-იყო ერთი პაციენტი მას არავინ აკითხავდა და მისმა გარდაცვალებამაც შეგვიწყო ხელი თებრო კი მისი სულისთვის ყოველდღე ლოცულობდა, რომ სიმშვიდე ჰქონდეს იმ ქვეყნად, მაგრამ მნიშვნელოვანი არ მითქვამს თქვენთვის..................ყველა მიაჩერდა ჯერ სერგოს და მერე ფირუზას, რადგან არ იცოდნენ რომელი იტყოდა მათთვის მნიშვნელოვან ამბავს და ამჯერად სერგომ თქვა.
-სასწაული მოხდა ერთ დღეს და ვიკა იგივე მდგომარეობაში აღმოჩნდა როგორც თებრო იყო, მაგრამ თებრო სრულ ჭკუაზე გავიდა კლინიკიდან ის კი .................
-როგორ, გაგიჟდა?
-რამდენიმე თვე თებროს კლინიკიდან წასვლის შემდეგ სიმშვიდე იყო, მაგრამ ვატყობდი ვიკას ნერვები არ ჰქონდა კარგ მდგომარეობაში ის უაზროდ უყვიროდა ყველას, ბოლოს კი ძალიან ანერვიულებული მანქანით წავიდა, მე უკან გავყევი და ვიკამ სცადა. შემეშინდა, ვიკა ასეთი არასოდეს მენახა და მითხრა, რომ დემეტრემ ის დატოვა და ორსულად იყო, მაგრამ რა გაეკეთებინა არ იცოდა. დავამშვიდე, შედეგი გამოიღო ჩემთან საუბარმა და რამდენიმე დღე მშვიდად იყო, მაგრამ მისი მდგომარეობა გაუარესდა და კლინიკაში მოხვდა როგორც პაციენტი და არა როგორც ექიმი.
-ბატონებო გთხოვთ მითხარით, როგორ ვიპოვოთ თებრო უნდა ვნახო, მინდა რომ დაველაპარაკო.
-დამიტოვე კოორდინატები და დაგირეკავ შვილო, თებროს თქვენი ნახვა ძალიან გაუხარდება, მხოლოდ.....................
-ვიცით, რომ არავინ არ უნდა გაიგოს. მე დაგიტოვებთ ჩემს სავიზიტო ბარათს და თქვენს ზარს დაველოდებისხვა სხვა რა გზა არ გვაქვს ლოდინის გარდა. ოთხივე დუმდა, მანქანის სალონში სამარისებული სიჩუმე იდგა და ეს სიჩუმე იოანემ დაარღვია.
-ამბობენ ანგელოზები მხოლოდ სამოთხეში არის, მათი ხილულად ნახვა კი შეუძლებელიაო. მე კი გეტყვით რომ უფრთო ანგელოზი ყველას გვინახავს და ეს ანგელოზი ყოველთვის მზად არის შენთვის ნებისმიერი რამ გააკეთოს, მზად არის შენთვის შეუძლებელიც კი შეძლოს. მეც მყავდა ასეთი ანგელოზი, მაგდა ეს ანგელოზი შენც გყავს სახლში გელოდება და შენ ძალიან ბედნიერი ხარ რომ გვერდით გყავს დედა ვინც შენთვის ყველაფერს გააკეთებს.
-დარწმუნებული ვარ იგივეს გააკეთებდა თქვენთვის დედა რომ დასცლოდა და მათ ცხოვრებაში სხვები არ ჩარეულიყვნენ. ცრემლი მოერია და ძალიან მოუნდა დედის ხმის გაგონება, ტელეფონი ამოიღო და დაურეკა.
-დე სად ხარ, წახვედით?
-წამოვედით შვილო, რა მოხდა ტირი?
-არა არ ვტირი მეძინება, დღეს რთული დღე მქონდა.
-კარგი, რომ მოხვალ წყალი გადაივლე და დაისვენე შვილო. ანდრეამ მაგდას თმები აურია და სიცილით უთხრა.
-არ შეგიძლია ტყუილის თქმა, არც ბავშობაში გეხერხებოდა ტყუილი და ამიტომ ისჯებოდი ყოველთვის ჩემზე მეტად. იოანეს გაეცინა და ანდრეას სარკიდან გახედა.
-ეს როგორ, დამნაშავე შენ იყავი და მაინც მაგდას ხვდებოდა?
-დამნაშავე თავად იყო და მე ვიბრალებდი, გული მტკიოდა მაგდას ცრემლებს რომ ვხედავდი, მაგრამ თავად ამხელდა სიმართლეს. იტირებდა ნახევარი საათი და ისევ ჩემთან მორბოდა, დაძინების წინ კი მაგრად მიჩქმეტდა და გარბოდა, ყოველთვის დალურჯებული მქონდა მარცხენა ფეხი. ანდრეამ ძველი დროის გახსენებით ყველას ხასიათი გამოუკეთა, იოანე სახლში დატოვეს და თავად წავიდნენ. ანზორი ჩაფიქრებული იჯდა და ვერც კი გაიგო ანდრეას და დემეტრეს შესვლა მანამ სანამ ანდრეა მის გვერდით არ დაჯდა და მხარზე ხელი არ დაადო.
-რაზე ფიქრობ ძია ან ვისზე ფიქრობ, გული გაქვს დამძიმებული გინდა ვისაუბროთ?
-დავიღალე, წავალ დავისვენებ.
-ძია რაღაც მინდა გითხრა.
-გისმენ შვილო. ჯერ დემეტრეს შეხედა და შემდეგ ანდრეას მიუბრუნდა.
-არ ვიცი როგორ გაიგებ ჩემს ნათქვამს, მაგრამ ჯერ კიდევ მიმდინარეობს გამოძიება და დღევანდელი ფაქტებით თუ ვიმსჯელებთ არ გამოვრიცხავ და გეტყვი რომ ბებია ცოცხალია.
ანზორი ფეხზე წამოდგა, წელში გაიმართა და ანდრეას თვალს არ აშორებდა.
-რა თქვი, კარგად გავიგონე რაც მითხარი?
-კი, კარგად გაიგონე, თებრო ბებო ცოცხალია.
-რას ამბობ ანდრეა, გინდა მითხრა რომ დედაჩემი ცოცხალია? სად არის, აქამდე რატომ არ გამოჩნდა მას სხვა ოჯახი ჰყავს, სხვა შვილები?
-გითხარი რომ გამოძიება ჯერ კიდევ მიმდინარეობს, მაგრამ ვიცით რომ ცოცხალია. ანზორი უსიცოცხლო სხივ-ჩამქრალი თვალებით უყურებდა ანდრეას და ვერაფერს ამბობდა.
-ნუთუ არასოდეს გაგჩენია ეჭვი დედა რომ აღარ დაბრუნდა, არ გიკითხია მამასთვის სად წავიდა დედა და რატომ აღარ ცხოვრობდა ის თქვენთან ერთად. ანზორის თვალები ჩაუწითლდა და მან სივრცეში გახედა თავის განვლილ ძველ მოგონებებს.
-,, რა ბედნიერებაა, როცა საღამოს ყველა ერთად ვართ სახლში და სახლის კედლებიც კი ხმაურობს სიხარულისგან.
-მართალი ხარ თებრო, მაგრამ სულ მალე სწავლა იწყება და ანზორის სწავლაზე უნდა ვიფიქროთ, ამიტომ მე გადაწყვეტილება მივიღე.
-ჩემს გარეშე, ჩემთან შეუთანხმებლად რა გადაწყვეტილება მიიღე დემეტრე.
-ანზორი საზღვარგარე წავა და დაბრუნდება ნასწავლი და განათლებული პიროვნება.
-რა მოხდება თუ არ წავალ და აქ დავრჩები? დაუფიქრებლად შეეკითხა ანზორიმ მამას და მოურიდებლად შეხედა თვალებში რაც დემეტრეს არ მოეწონა, მაგრამ თავი შეკავა და მშვიდად უპასუხა.
-არაფერი არ მოხდება, მაგრამ ვფიქრობ უკეთესია რომ წახვიდე დედასაც უნდა რომ განათლებული შვილი გვყავდეს.
-რას ამბობ, დემეტრე ის ხომ ჯერ პატარა არის და შეუძლებელია მისი გაშვება ჩვენგან შორს. მე არ გეთანხმები, ჩემი შვილები ჩემს გვერდით იქნება და არსად არ წავლიან განათლებას აქაც მიიღებს თუ ისწავლის და მოუსმენს მასწავლებელს.
-თებრო დამიჯერე, ეს ძალიან კარგი შანსია ჩვენი შვილისთვის იქ კოლეჯში ისწავლის, გაიჩენს მეგობრებს და დაბრუნდება სულ სხვა ადამიანი, სულ სხვა პიროვნება.'' რამოდენიმე დღე აღარაფერს ამბობდნენ ჩემს წასვლაზე, ერთ დღეს მამა მოვიდა და გვითხრა რომ დედა ძალიან ავად არის და ჩვენ მისი ნახვა არ შეგვიძლია, რადგან ის ფსიხიატრიულ კლინიკაში წევს და მასთან მისვლა საშიშია. 9 წლის ვიყავი მაშინ და მახსოვს დედა წინააღმდეგი იყო მასთან შორს ვყოფილიყავი, მენატრებოდა დედა და მისი ნახვა მინდოდა თუნდაც შორიდან დამენახა, მაგრამ ერთ დღეს მითხრა რომ დედა გაიქცა და მას სხვა ცხოვრება აქვს, სხვა ოჯახი ყავს და სხვა შვილებს ზრდის, მას შემდეგ აღარ მიხსენებია დედა.
-შენც გაბრაზდი და აღარ იკითხე დედის შესახებ არაფერი.
-ვიკითხე, როგორ არ ვიკითხე. 12 წლის რომ გავხდი კიდევ ვკითხე მამას დედას შესახებ და უთხარი რომ მისი ნახვა მინდოდა, მაგრამ მამამ იგივე მითხრა, რომ მას სხვა ოჯახი ჰყავდა და სხვა შვილები, ჩვენთვის დრო არ ჰქონდა და ის უნდა დაგვევიწყებინა. გული მეტკინა, დედა მენატრებოდა და ამავე დროს ვბრაზობდი მასზე, რამოდენჯერ შევეცადე დამეხატა დედა, მაგრამ ვერ შევძელი.............
-რატომ?
-გაბრაზებული ვიყავი. თქვა ანზორიმ და ცრემლი მოერია, დრო და დრო კი გულზე იდებდა ხელს.
-ცუდად ხარ?
-არა, არა კარგად ვარ.
-ვიცი რომ დაუჯერებელია რაც ჩვენს თავს ხდება, ამ სახლის სქელმა კელებმა ძალიან ბევრი საიდუმლო შემოინახა და ეს საიდუმლოც ერთ ერთია მათ შორის ბებო ცოცხალია და იოანე ცდილობს იპოვოს ის.
-ვიცი მამაჩემი რა სასტიკი და დაუნდობელი ადამიანი იყო, მაგრამ დედას თუ წაართმევდა შვილებს და..........
-ასე მოექცეოდა საკუთარ შვილებს ამაზე არავინ იფიქრებდა.
-ერთხელ ტელეფონზე საუბრობდა შევესწარი და გავიგონე როგორი გაბრაზებული იყო ხმასაც ვერ აკონტროლებდა და მივხვდი რომ ქალს ელაპარაკებოდა, მას საყვარელი ჰყავდა.
-გამოდის მან საყვარლის გამო გაწირა მისი შვილების დედა და თქვენ უდედოდ დაგტოვათ.
-ასეა, მის ცხოვრებაში ძალიან ბებრი ქალი იყო. ანდრეა იცი კიდევ რაც აუცილებლად უნდა მითხრა რომ მეც ვიცოდე?
-სულ მალე გაირკვევა სიმართლე და ყველაფერს მოგიყვება თავად ბებო რა რთული დღეები და წლები აქვს გავლილი ძია. ანზორიმ გულზე მიიდო ხელი და ისევ ანდრეას გვერდით დაჯდა ფრთხილად.
-ანდრეა................... გულზე ხელის მოჭერით ცდილობდა ძლიერი ფეთქვა დაემშვიდებინა, მაგრამ საშინელად ტკიოდა და ეს ტკივილი არ აძლევდა საშუალებას რამე ეთქვა, ბოლოს იგრძნო სუნთქვაც ეკვროდა
-ანდრეა.......................
-გისმენ.
-მოემზადე გავდივართ. თქვა გაჭირვებით და ცდილობდა ფეხზე დამდგარიყო.
-სად, სად მიდიხარ ასეთ დროს და ასეთ მდგომარეობაში.
-იქ სადაც სიმართლეს გავიგებთ.
-არა, არა, ასეთ მდგომარეობაში ვერსად ვერ წახვალ. დამშვიდდი და შემდეგ წავიდეთ, იოანესაც დაურეკავ.
-ანდრეა...................
-ყველაფერს თავისი დრო აქვს, შენ კარგად იცი რომ სიჩქარით საქმე არ კეთდება.
-ანდრეა..................
-გისმენ, მითხარი რისი თქმა გინდა.
-დამპირდი, დამპირდი რომ იპოვი დედ....................
-ვიპოვი, აუცილებლად ვიპოვი. უთხრა ანდრეამ და იქვე მდგარ დემეტრეს უღრიალა.
-სასწრაფოს დაურეკე და დედა ილიანა გააღვიძე, მაგრამ ანდრეას ხმაზე ილიანა უკვე კიბეზე ჩამოდიოდა.
-რა მოხდა, ანზორის რა მოუვიდა. სალის ანზორის ხელი ეჭირა ხელში და ხმით ტიროდა და ყველა წავიდა საავადმყოფოში. ანდრეამ დაურეკა იოანეს და რამდენიმე წუთში ისიც მათთან ერთად იყო, ყველა ერთად ელოდნენ ექიმის გამოსვლას.
-როგორ არის ექიმო. ექიმის წინ იდგა სალი ნერვიულობისაგან მხრებში მოხრილი და დაპატარავებული, მხრებზე ხელი მოხვია დემეტრემ და აგრძნობინა, რომ ძლიერი ყოფილიყო.
-ჩვენ ყველაფერი გავაკეთეთ მის გადასარჩენად, უფლის ნებაა თუ როგორი იქნება დღეიდან მისი მდგომარეობა, ჯერ მის გამოღვიძებას დაველოდოთ რამდენიმე დღე ელოდნენ საავადმყოფოში ანზორის მდგომარეობა რამდენად შეიცვლებოდა და უკეთესობისკენ წავიდოდა, მაგრამ ის იწვა უძრავად და თითქოს მათ ჯიბრზე არ უნდოდა თვალის გახელა. იოანე სულ გზაში იყო მაგდასთან ერთად, მაგრამ ზოგჯერ დაიკარგებოდა და მაგდას არ შეეძლო მისი პოვნა. ერთ საღამოს მაგდა ლაშას შეხვდა და უცნაური რამ გაიგო რაც ლაშამ მათი წასვლის შემდეგ მოისმინა ფირუზას და სერგოს საუბარი. გაოცებული უსმენდა მაგდა და ლაშას დახმარებით გეგმა შემუშავა, უნდოდა დარწმუნებულიყო მოხუცების ნათქვამში და დაურეკა იოანეს.
-გისმენ მაგდა.
-რთული სიტუაციაა, ერთი კლიენტია რომელმაც სასამართლო წააგო შეხვედრას მთხოვს და შეხვედრის ადგილი კი ძალიან შორს არის თან სოფელია.
-იმედია არ ფიქრობ წახვიდე ასეთ შორ მისამართზე.
-უნდა წავიდე და უნდა გავიგო რა ხდება ან რატომ მიბარებს.
-ხაფანგი რომ აღმოჩნდეს?
-თუ არ წავედი ვერაფერს ვერ გეტყვი.
-მაშინ მეც მოვდივარ.
-არა, მარტო უნდა წავიდე იოანე.
-მაგდა ნუ მეკამათები, მარტო არ წახვალ. მაგდამ ლაშას თვალი ჩაუკრა და ტელეფონი გათიშა თუ არა უთხრა.
-გამოვიდა, მივდივართ ლაშა.
-მეც მომიყვები ყველაფერს.
-აუცილებლად. იოანეს მოკვლევით ადგილი სადაც უნდა მისულიყვნენ ერთ მიუვალ სოფელში იყო, მიდიოდა იოანე და გარემოსაც კარგად აკვირდებოდა, მოულოდნელად თქეში წვიმა წამოვიდა და ისიც გაუცნობიერებლად გზიდან გადავიდა, გზამ კი ისინი ტყეში შეიყვანა. გარშემო უზარმაზარი და თვალუწვდენელი ხეები იყო აღმართული, მიდიოდნენ და გზას დასასრული არ უჩანდა უფრო და უფრო ღრმად შედიოდნენ ტყეში, მაგდა კი შეშინებული უყურებდა იოანეს და ვერაფრის თქმას ბედავდა რადგან ხედავდა იოანეც ძალიან ნერვიულობდა, მაგრამ ვეღარ მოითმინა და გაუბედავად კითხა.
-სად მივდივართ, ძალიან ღრმად შევედით ტყეში და შესაძლებელია გზასაც ავცდით.
-ვიმედოვნებ რომ გზას ვიპოვით, მაგრამ მგონი გზა უკვე აქ დასრულდა.
-იოანე ალბად ხუმრობ ხომ?
-მაგდა მხედავ რომ ხუმრობის ხასიათზე ვარ?
-არა, არა, არა, შენ არ ხუმრობ და გამოდის ღამე ამ ტყეში უნდა გავათიოთ.
-დამშვიდდი და ნუ ჩავარდი პანიკაში, რა გგონია დაუშვებ რომ აქ ორივე მგლებმა შეგვჭამოს?
-იოანე ხუმრობ, მაგრამ მე მართლა მეშინია. იოანეს გაეცინა და მანქანიდან გადავიდა, სარკიდან შეხედა მკვეთრი შუქი უახლოვდებოდა და აშკარად გაიგონა ტრაქტორის ხმაც, არც დაფიქრებულა და წინ გადაუდგა, მაგრამ მოხუცი ისედაც აჩერებდა და ღიმილით უთხრა იოანეს.
-გზას აცდით წვიმაში და ამ თხრილში ჩარჩი, ეს გზა ძველი გზაა შვილო და ამ გზით აღარავინ სარგებლობს ამიტომ წვიმებმა გზა გააფუჭა, თქვენც ტყის სილამაზემ შეგაცდინათ და შეგიტყუათ მის სიღრმეში.
-მართალი ხართ, ტყემ თავის სილამაზით ხაფანგში გაგვაბა, უნდა დაგვეხმაროთ.
-დაგეხმარებით, აბა აქ ხომ არ დაგტოვებთ და ჩვენს მარიამთანაც მიგიყვანთ.
-მარიამი ვინ არის, ადგილობრივი მცხოვრებია?
-მარიამი წლების წინ მოვიდა ჩვენს სოფელში, სოფელმა მივიღეთ მარტოდ დარჩენილი უმწეო ქალი და შევიფარეთ, ადგილი მივეცით და პატარა ხის სახლიც აუშენეთ. კეთილი მოხუცის დახმარებით სწორ გზაზე გავიდნენ და მალე მივიდნენ ხით ნაშენებ სახლთან, ეზოში მდგარ შავებში ჩაცმულ ბებოს რაღაც უთხრა მოხუცმა და ისიც გზისკენ დაიძრა მასთან ერთად. იოანე მანქანიდან გადმოვიდა და სანდომიან მოხუცს მიესალმა, მოხუცი გაფითრდა სახეზე და იოანეს თვალს არ აშორებდა, მაგრამ გაუღიმა ახალგაზრდებს და უთხრა.
-მობრძანდით, წვიმა და ქარი რომ ამოვარდება შუქი არ გვაქვს, მაგრამ არა უშავს. ეზოს შესასვლელი კარი ფართოდ გააღო და იოანემ მანქანა ეზოში შეიყვანა, მაგდას უცნაურად მოეჩვენა ბებოს დაჟინებული მზერა იოანეს მიმართ და გული აუფრიალდა, მაგრამ გაჩუმდა და ბებოს სახლში შეყვა.
-დიდი გზა გამოიარეთ და ახლავეს მაგიდას გავშლი.
-არაფერი გვინდა ბებო, ჩვენ სხვასთან მივდიოდით და გზა აგვერია, შემოგეჭერით და მყუდროებაც დაგირღვიეთ.
-წლებია ვნატრობ ხმის გამცემს, კარგია რომ გზა შეგეშალათ და ჩემთან მოდით. იოანეც აკვირდებოდა მოხუცს, უყურებდა წლებისგან დაღარულ სახეს და მასში რაღაც ახლობლურს გრძნობდა, თვალებში კი დიდი სევდა ჩასდგომოდა.
-აქ ტელეფონიც არ იჭერს. წაიწუწუნა მაგდამ და ფანჯარასთან მდგარ იოანეს გახედა.
-ცუდი ამინდის ბრალია შვილო, ხვალ გამოიდარებს და შუქიც გვექნება ახლა კი უფლის წყალობით ბოძებული რაც გვაქვს ის მივირთვათ. სახლი პატარა იყო, მაგრამ მოხუცი ბებოსთვის დიდი იყო ეს კედლები და მყარი. ნამგზავრებს და ნანერვიულებს მართლაც რომ ძალიან მოშივებოდათ და მაგიდას შემოუსხდნენ, გემრიელად მიირთვა ორივემ რაც კი მიაწოდა სტუმრებს მოხუცმა და არც კი გაუპროტესტებია მაგდას ერთ საწოლში რომ უნდა დაეძინა იოანესთან ერთად, ბალიშზე თავი დადო თუ არა ჩაეძინა იოანე კი ღიმილით უყურებდა და ფრთხილად მიუწვა ბედნიერი ღიმილით. დილით მამლის ყივილმა და ჩიტების ჭიკჭიკმა გააღვიძა, საწოლში მარტო იყო გაოცებულმა მოავლო თვალი პატარა და ვიწრო ოთახს სადაც ერთი საწოლი და კარადა იდგა, საწოლთან პატარა ტუმბოზე მინდვრის ლამაზი ყვავილები იწონებდა თავს. ადგა, თავი მოიწესრიგა და გარეთ გავიდა ეზოში მოფუსფუსე მარიამს აკვირდებოდა და გულში ფიქრობდა.
-,,ნუთუ სწორ მისამართზე მოვედი?'' მარიამს მიუახლოვდა და მიესალმა.
-დილა მშვიდობის ბებო.
-დილა მშვიდობისა ანგელოზო, ხომ კარგად გეძინა.
-კარგად მეძინა, იოანე წავიდა?
-იოანე? გაოცებულმა შეხედა მარიამმა მაგდას და მაგდამ მის თვალებში ცრემლი შეამჩნია, მიხვდა რომ მის თვალებში სევდამ გაიღვიძა, მაგრამ მაგდას გაუღიმა და უთხრა.
-მალე მოვალო შენმა ქმარმა, ჩვენ კი მის მოსვლამდე ყავა გავიკეთოთ და მივირთვათ. მაგდა უყურებდა მარიამს და ფიქრობდა.
-,, რატომ, რატომ შეშდები როცა იოანეს უყურებ, რატომ გერევა ცრემლი როცა მას ელაპარაკები და ასე საოცრად შესციცინებ თვალებში, ნუთუ ლაშამ რაც მითხრა სიმართლეა?
-მარიამ ბებო შეიძლება გკითხო?
-მკითხე, მაგრამ ვიცი რასაც მკითხავ.
-დიახ, რატომ ცხოვრობთ მარტო და თქვენი ოჯახი სად არის.
-ექიმი ვიყავი და რთული დღეები მქონდა, რადგან დიდი და სერიოზული პრობლემის გამო შოკი გადავიტანე. ჩემში დღემდე დალექილია ტკივილი და სიმწარე, ეს ორი გრძნობა ერთმანეთს ეწინააღმდეგება და ნელა ნელა სტოკპოლმის სინდრომი ჩამომიყალიბდა რადგან ალკოგოლით ვიკვებებოდი.
-ეს როგორ, პრობლემის დროს ოჯახი გვერდით არ დაგიდგა?
-არა, მე ჩემმა ქმარმა გამრიყა. შემოდგომის ბოლო კვირა იდგა და ზამთრის მოახლოება ქარმა და წვიმამ მოგვილოცა, ყოველ დღე წვიმდა და არც აპირებდა შეწყვეტას, ისეთი საშინელი ამინდები იყო გარეთ გასვლა შეუძლებელი გახდა რადგან ქარი დაძრწოდა მხოლოდ ქუჩებში და ისე დაუნდობლად ზმუოდა ირგვლივ ყველაფერს ამტვრევდა, თითქოს გრძნობდა თუ იმ დღეს სახლიდან გავიდოდი მთელი ცხოვრება ტკივილით უნდა მეცხოვრა. ჩემი ქმრის სახეზე ღიმილი დაიკარგა თუ გაიღიმებდა მის ღიმილს ძალა ჰქონდა დაკარგული ისე როგორც გულწრფელობა. ჩემი იმ სახლში არ გაჩერება თითქოს მისი ყოველდღიური ფიქრი იყო თუ როგორ გამოვსულიყავი სახლიდან და ვგრძნობდი რომ ის სულ სხვა სამყაროში ცხოვრობდა, სამყარო სადაც ვიღაც ბინძურად ცდილობდა მისი ტვინის არევას. ალბად კითხვა დაგებადა, თუ რას ვაკეთებდი მე როცა მას ასეთ მდგომარეობაში ვხედავდი, მაგრამ მე ვდუმდი, ჩემი ჩუმი ტირილი არავის ესმოდა, რადგან მე გულში ვტიროდი. მტკიოდა მისგან ღალატი, მტკიოდა უსამართლობა, მტკიოდა ცხოვრებასთან ომი და ბრძოლა, ამიტომ მე მისგან შორს ვიდექი და ჩემი ცრემლის დანახვის საშუალებას არ ვაძლევდი. ღალატი, დარდი და სევდა აწვიმდა ჩემს გულს და ასევე ჩემს თავმოყვარეობას. გული კვნესოდა, ტიროდა სულიც ღალატის სისასტკისგან დათრგუნული და ცრემლისგან დაბინდული თვალებით ვერ ვამჩნევდი იქვე მდგარ ჩემს ქმარს, მამაკაცს ვინც ერთ დროს ძალიან მიყვარდა. ვგრძნობდი რომ მასაც ტკიოდა ჩემი ასეთი ყოფნა, მაგრამ მისი შეუვალი ხასიათის გამო კლდესავით იდგა, თუმცა ვიცნობდი და ვიცოდი ცრემლებად ამოხეთქილი სევდა გულს უკლავდა არც ისეთი უგულო იყო არ განეცადა ჩემი ტკივილი. წვიმა არ წყდებოდა, შავი ღრუბლები რისხვით იმუქრებოდა მაღლიდან. დიახ, ცაც გოდებდა ჩემს სევდას, უღვთო ღალატს და ჩემთან ერთად ტიროდა ყველაფრისგან დაცარიელებულ ჩემს სხეულს რადგან ჩემში ტკივილი გაუსაძლისი გამხდარიყო და წლებია ასე გრძელდება არ შენელებულა. ჩემი შვილები ორივე ნოემბრის თვის არის და ყოველი წლის ნოემბერში მივდიოდა მათ სკოლასთან და შორიდან უყურებდი. სახლიდან ღიმილით გავდიოდი და ოცნებებში წარმოვიდგენდი ჩვენს შეხვედრას, მაგრამ მანქანების სიგნალი და ზოგჯერ მუხრუჭების ხმა მიფრთხობდა ჩემს ოცნებებს. ერთ დღეს ჩემს ფეხებთან გაჩერდა მანქანა და ვიღაცამ ხელი მომკიდა, გზიდან გადამიყვანა და საავადმყოფოში წაყვანაც შემომთავაზა. გავშეშდი, მისი ხმის გაგონებამ ჩემში გულის ძლიერი ფეთქვა გამოიწვია, რადგან ეს ხმა იყო ჩემი გულის წასვლის მიზეზი. მისმა შეხებამ ცუდად გამხადა და გაოცებული მივაჩერდი, რადგან არ ველოდი ის კი შეშინებული მიყურებდა და ათრთოლებული ხმით მკითხა.
-ქალბატონო კარგად ხართ? გამახსენდა, რომ მე ყველასთვის მკვდარი ვიყავი და ვიცოდი ჩემი გამოჩენით კარგი არ დამემართებოდა, ამიტომ უხმოდ დავემშვიდობე და უკან გავბრუნდი. ის ჩემი ქმარი იყო, შეშინებულმა ტაქსი გავაჩერე და მალულად შევავლე თვალი ისიც გაოცებული მიყურებდა, მაგრამ მივხვდი რომ მიცნო და უკან გამოყვა ტაქსს, მე საცობში გავაჩერე ტაქსი და მანქანიდან გადმოვედი მეორე მხარეს გადავედი და ხალხს შევერიე, ასე დავეკარგე.
-რატომ, ეს ხომ შეუძლებელია, რატომ არ შეგეძლოთ არავის ნახვა.
-ის ყოვლის შემძლე იყო, მას ყველგან და ყველა მოსყიდული ჰყავდა, ამიტომ ვცხოვრობდი ჩემთვის ჩუმად და წყნარად. მაგდა შვილო სამყარო უფალმა შექმნა, სიყვარული კი მხატვრის ხელით ჩააქარგა ადამიანებში და სიყვარულის ეტალონი დაარქვა ამ გრძნობას, მადლობა მინდა გადაუხადო უფალს რომ ამ პატარა ქოხში თქვენ შემოგიყვანათ და სინათლე შემომიტანეთ. გაუფრთხლდი იოანეს შვილო, ყველაფერი რაც კი სიყვარულს უკავშირდება უფლის ხელით შქმნილი სამყაროს მარგალიტებია და თქვენ ორივე ამ სამყაროს შვილები ხართ. ძალიან უხდებით ერთმანეთს და ძალიან მიხარია, რომ ორივე ერთმანეთს ავსებთ. ყავა გაგვიცივდება, სად დაიკარგა ეს ბიჭი. თქვა მარიამმა და მაგდას გაუღიმა, მაგრამ სახლი შემოსულმა იოანემ მაგდას პირზე მომდგარი სიტყვა შეაწყვეტინა.
-ყავა მეც მინდა, არ მიმიღებთ?
-სად იყავი იოანე. გაბრაზებულმა მიუბრუნდა იოანეს და მისი გაღიმებული სახით და თვალების ციმციმით მიხვდა რომ რაღაც მოუტანა მოხუცებულს.
-მოვედი, აქ ვარ და მარიამ ბებოს საჩუქარი მოუტანე.
-რა საჩუქარი, რატომ შეწუხდი შვილო.
-ნუ ვიკამათებთ, გთხოვთ.
-კარგი, კარგი როგორც გინდათ ისე იყოს. მოდით ყავა მივირთვათ და ცოტა ვისაუბროთ, გუშინ სულელი ქარი ამოვარდა და წვიმაც მოიყოლა ისე არ წავიდა, დღეს კი მზემ გამოანათა თითქოს გუშინ ღამით არაფერი არ მომხდარა.
-არაფერია, ცოტა ისულელა ამინდმა. ეზო მწვანეში იყო ჩაფლული, ეზოში შეშა ეყარა და იოანეს მოუნდა ეს შეშა სახლის ერთ კუთხეში მიეწყო ლამაზად, რომ მარიამს ის ყოველთვის მშრალად ჰქონოდა. ეზოში დიდი ვაშლის ხე იდგა, რომელსაც ტოტები ძირს ჩამოეყარა ნაყოფის სიმძიმისგან. ძალიან ლამაზი ადგილი იყო, იოანემ შეშა ლამაზად დაალაგა, მაგდამ კი თავისი ხელით დაკრიფა ვაშლი და ერთიც გემრიელად ჩაკბიჩა, რომ იოანემ დაუძახა.
-მაგდა როგორ გეძინა წუხელ.
-როგორც პრინცესას.
-პრინცის გვერდით მშვენივრად გრძნობდი თავს.
-იოანე არ მინდა აქედან წასვლა, ნახე რა სიმშვიდეა ასეთი დასვენების დღე არასდროს არ მქონია და მოდი კიდევ მოვიდეთ?
-გეთანხმები, საოცარი ბუნებაა და მშვიდი გარემო, აუცილებლად დავბრუნდებით აქ.
ტელეფონი ჩაირთო?
-არ ვიცი, ვნახავ. მაგდა სახლში შევიდა და თვალებ გაბრწყინებული დაბრუნდა იოანესთაბ.
-ჩაირთო, ალექსანდრესგან გაქვს რამდენიმე გამოტოვებული ზარი და გადაურეკო?
-რაღაც მოხდა, ალექსანდრე ასე მიყოლებით არ დარეკავდა რო რამე არ ხდებოდეს. თქვა და მაგდას ტელეფონი გამოართვა, იქვე სველი პირსახოცი აიღო და სახეზე მოისვა, ალექსანდრეს დაურეკა და გულის ფრიალით დაელოდა რას ეტყოდა.
-გისმენ ალექს რა მოხდა. იოანეს უეცრად სახე შეეცვალა და ფერიც დაეკარგა, მაგდას შეხედა და ტელეფონი გათიშა თუ არა უთხრა.
-მოემზადე გავდივართ, თბილიში ვბრუნდებით.
-რა მოხდა, რა გითხრა ალექსანდრემ.
-ძია ანზორის მდგომარეობა გართულდა, აუცილებელია ჩვენი იქ მისვლა. მარიამს ხელში ხილით სავსე თასი ეკავა და ხელიდან გაუვარდა. მაგდამ ჯერ მარიამს ხელი მოკიდა და იქვე სავარძელში ჩასვა, შემდეგ ძირს დაყრილი ხილი აკრიფა და მარიამს მიუბრუნდა.
-მარიამ ბებო კარგად ხართ?
-თქვენ როგორ ხართ, რა მოხდა, მშვიდობა გაქვთ?
-უნდა წავიდეთ ბებო, მაგრამ გპირდებით რომ ჩვენ ისევ მოვალთ აქ და რამოდენიმე დღეს ჩვენ ერთად გავატარებთ. იოანე და მაგდა წავიდა, მარიამმა კი ლოცვა წარმოთქვა თითქოს შეამცივნა და თავი შეუძლოდ იგრძნო, მაგრამ თავი მხნედ ეჭირა. იოანე მდუმარედ იჯდა საჭეს ჩაფრენოდა და მხოლოდ გზას გაჰყურებდა.
-რა მოხდა აღარ მეტყვი?
-მაგდა ცუდი მდგომარეობა არის, ექიმმა ყველაფერს ელოდეთ ჩვენ უძლურები ვართო.
-ღმერთო რა ხდება, ის ხომ კარგად იყო.
-გულის ამბავია და ექიმმა ეს არ არის ახალი, ის ძალიან დიდი დროა უკვე რაც გულზე მკურნალობას გასდის და მას არავისთვის არაფერი არ უთქვია, მარტო უმკლავდებოდა დაავადებას.
-ვწუხვარ, რა ვთქვა არ ვიცი. როგორც იქნა მიაღწიეს საავადმყოფოშიც და ანდრეა შეხვდა იოანეს.
-რა მოხდა, ხომ გვითხრა ექიმმა უიმედობაც არ არისო.
-დღეს თვალი გაახილა და მე მიხმო, მივედი და პატიება მთხოვა, მხოლოდ ეს.
-რამე გითხრა კიდევ?
-არა ან ვერა, რადგან მიყურებდა და ცრემლი სდიოდა, ვეღარ გაუძელი იო და გარეთ გამოვედი.
-ნუ გადავიწურავთ იმედს, უფალი დიდია.
-იმ საღამოს რომ გაიგო ბებო ცოცხალია და მას აუცილებლად ვიპოვით...............
-გამოდის მან სხვაგვარად იცოდა დემეტრეს ნათქვამი და მონაყოლი ისტორია ბებოს შესახებ, ვინ იცის რა უთხრა პატარა ბავშვებს ბოროტმა მამამ.
-ყველაფერი იცოდა უკუღმა, ბავშვობის დროს გაჩენილი სიბრაზე არ განელებულა, მან იცოდა რომ ბებოს სხვა ოჯახი ჰყავდა და სხვა შვილებს უვლიდა.
-გასაგებია. იოანეს ტელეფონმა დაურეკა და გაოცებულმა უპასუხა, მაგრამ სახე შეეცვალა და ანდრეას უთხრა.
-უნდა წავიდე, აქ ვერაფერს გააკეთებთ და უკეთესია სახლში წახვიდეთ ყველა, მეც სახლში დავბრუნდები. მაგდამ შეხედა ანერვიულებულ იოანეს და ანდრეას უთხრა.
-იოანე მართალია აქ დგომით ვერაფერს გავაკეთებთ, სახლში წაიყვანე სალიც და იოანეს მე გავყვები. მაგდამ ტაქსით გაყვა იოანეს და ის ღუდუშაურში მივიდა და ფეხ და ფეხ შეყვა იოანეს და გაიგონა იოანეს ხმა.
-ილონა საბუნაშვილი რამდენიმე დღის წინ შემოიყვანეს, იმშობიარა.
-მეორე სართულზე ადით 209 ნომერში. იოანემ სირბილით აიარა კიბეები და კარები შეაღო, ოთახში პატარა უსუსური ჩვილის გარდა არავინ იყო, გული შეემკუშა ასე ეულად რომ დაინახა პატარა.
-ილონა სად ხარ, ილონააა. იღრიალა და მისმა ხმა კედლები შეაზანზარა, გარეთ კი ექთნები გაშეშებულები იდგნენ და 209 ნომერ ოთახს უყურებდა ყველა.
-ილონა წავიდა და თქვა რომ პატარას მოაკითხავდნენ.
-ბავშვს მიხედეთ და დავბრუნდები. თქვა გაბრაზებულმა და კლინიკა დატოვა, გარეთ გასულმა თვალი მოკრა შავთმიან გოგონას რომელმაც ტაქსი გააჩერა და მისკენ წავიდა, არც დაფიქრებულა ისე გადაუდგა ტაქსს წინ და იღრიალა.
-ილონა გადმოდი. შეშინებული და აცახცახებული გოგონას მკლავში ხელი წაავლო და სულ სირბილით შეიყვანა კლინიკაში და პატარასთან მიიყვანა.
-რას აკეთებ, რა გინდა დაამტკიცო რომ კარგი გოგო ხარ? ეს შენი შვილია, შენი სხეულის და სულის ნაწილი, აქ ვის უტოვებ და ან ვის იმედად დატოვე.
-მომისმი...................
-გითხარი თუ არა დაგეხმარებითქო და ყველა პრობლემას ერთად მოვაგვარებდით. ილონა იოანეს მიუბრუნდა და უთხრა
-არ შემიძლია ხელში ავიყვანო, არ შემიძლია შევხედო. ის, ის, ის მე ხელს მიშლის კარიერის შექმნაში.
-ეს თავიდან უნდა გეფიქრა, სანამ იმ ნაბიჭვართან დაწვებოდი. იოანე დამშვიდდა და შერბილებული ხმით უთხრა.
-ბავშვი აიყვანე ხელში, ექიმს ვნახავ და მალე დავბრუნდები.
-რატომ მეხმარები, რატომ დამიდექი გვერდით და ბოლო წუთამდე ხარ ჩემს გვერდით.
-რატომ? შენ გაინტერესებს რატომ დაგეხმარე, იმიტომ რომ არ მინდა შენი ძმა 24 წლის ასაკში მკვლელი გახდეს, იმიტომ რომ არც მამაშენი და არც შენი ძმა არ იმსახურებს იმას რაც შენ გააკეთე, მაგრამ არ შემიძლია ხელი გკრა, არ შემიძლია გაგიმეტო და შორიდან გიყურო როგორ შედიხარ სიბინძურის ჭაობში. ბავშვს დედობას გაუწევ და მის გაზრდაში მოგეხმარები, გასაგებია? ილონა ხმას არ იღებდა, იოანემ კი ოთახიდან გავიდა და რამდენიმე წუთში უკან დაბრუნდა, ბავშვი კი ისევ მარტო დახვდა საწოლზე კი წერილი იყო.
-,,მაპატიე, უნდა წავიდე''. გაოგნებული იდგა და არ იცოდა რა გაეკეთებინა, ვერაფერი თქვა თითქოს ენა გადაყლაპა და ცრემლიც კი მოერია, მაგრამ გამოსავალი მაგდას დანახვამ აპოვნინა და ბავშვი ხელში აიყვანა, მაგდას შეხედა და................
-ყველაფერი გავიგონე, არაფლის ახსნა არ არის საჭირო.
-წავიდა და დატოვა, შეცდომაზე კიდევ დიდი და გამოუსწორებელი შეცდომა დაამატა.
-სახლში წავიდეთ?
-სხვაგან სად წავიდეთ, სახლში მივიდეთ და სანამ რამეს მოვიფიქრებთ დედა ილიანა მიხედავს. იოანე და მაგდა პატარა ჩვილი ბავშვით მივიდნენ სახლში და გაოცებული უყურებდა სალი და ილიანა.
-მაგდა ვისია ეს ბავშვი. მაგდამ იოანეს შეხედა და გაეცინა, იოანემ წუთიერად გაიფიქრა რომ მაგდას თავიანთი პატარა ეჭირა ხელში, მაგრამ გონს მოეგო და თქვა.
-მე აგიხსნით, პატარას დედა ჩემი ახლობლის შვილია, მაგრამ მან მიატოვა ჩვილი და უსუსური პატარა, მე კი სახლში მარტო ვერ მივხედავდი გადავწყვიტე აქ მომეყვანა და თქვენი დახმარებით მივხედავდი მას სანამ რამეს მოვიფიქრებ, ვიცი რომ მარტო არ დამტოვებთ. სალიმ აიყვანა პატარა ხელში და იოანეს უთხრა.
-დედა სად არის იოანე.
-აღარ ჰყავს დედა, რადგან სწორედ დედამ მიატოვა ის ასეთი ჩვილი და პაწაწინა. დღეიდან მას მხოლოდ ჩვენ ვყავართ და ის ჩვენი შვილი იქნება. დედამ შეცდომა დაუშვა, მაგრამ მის შეცდომის შედეგად ეს ანგელოზი დაიბადა და მეორე შეცდომა კი დღეს დაუშვა როცა ჩვილი მიატოვა. მე ვიქნები ბავშვის მამა საბუთებში მეთქი და მართლა გავაკეთებდი ამას, თუმცა არ ვიცი ვინ არის ნამდვილი მამა, ვიცი რომ ის ა და მეტი არაფერი.
-ჩემი შვილია, იოანე ის ჩემი შვილია მე ხომ წლებია ვოცნებობ შვილის ყოლაზე და დედა ვერ გავხდი, გთხოვ მისი აღზრდა მე მომანდე.
-სალი წინ მძიმე დღეები გვაქვს, არ ვიცით როგორი დღე გვექნება ხვალ, მაგრამ ........
-მაგრამ არ არსებობს, მე დავარქმევ სახელს და დედაც მე ვიქნები, გთხოვ იოანე ნუ წამართმევ ამ ბედნიერებას.
-დარწმუნებული ხარ?
-დარწმუნებული ვარ, გთხოვ საბუთები ხვალვე გაამზადე და ყველაფერზე ხელს მოვაწერ.
-კარგი იყოს როგორც შენ გინდა, ბავშვს საჭირო ნივთები ჭირდება და ყველაფერი უნდა ვიყიდოთ, მაგრამ ამ საღამოს მხოლოდ გამოსაცვლელი და ფაფები ვიყიდოთ დანარჩენი შემდეგისთვის გადავდოთ.
-ირაიდა, მას ირაიდას დავარქმევ. სალი ბედნიერი იყო, მაგრამ ანზორი გაახსენდებოდა და სახე უცებ შეეცვლებოდა. იოანემ რამდენიმე დღეში ყველა საჭირო საბუთი გაამზადა და პატარა ირაიდა სალის მიაკუთნა, ყველა ხარობდა თითქოს ანზორის მდგომარეობა გაუმჯობესებისკენ მიდიოდა, მაგრამ ექიმი მაინც ამბობდა რომ დრო უნდოდა სრულ გამოჯამრთელებამდე, ერთ დილით კი ყველაფერი თავდაღმა დატრიალდა და ანზორიმ ყველას დაემშვიდობა. მძიმე დღეები იდგა იოსელიანების ოჯახში, დასაფლავების დღეს იოანეს ტელეფონზე უცხო ნომერი დაფიქსირდა და სული შეეკრა როცა ზარის მფლობელი ფირუზი იყო.
-გისმენთ.
-იოანე შვილო ფირუზი ვარ, უნდა მოხვიდე ჩემთან სერგოსთან ვარ.
-მოვდივარ. არც დაფიქრებულა, მაგდას თავით ანიშნა წავედითო და ორივე ერთად გავიდა სახლიდან რაც ანდრეამ შეამჩნია და ისიც თან გაყვა მათ. დემეტრეს პატარა ჰყავდა ხელში და სალის უთხრა.
-რა პაწაწინაა, სალი როგორ აცმევ ასეთ პატარას.
-შენ რა გგონია, დიდი დაიბადე? შენც ასეთი პაწაწინა იყავი და ახლა უკვე დიდი ხარ, ჩემი გოგოც დიდი გაიზრდება.
-დაიჭირე, მეც მათ გავყვები. ბავშვი მისცა სალის და სირბილით გავიდა სახლიდან. ნაცნობ მისამართზე მისულმა იოანემ მხოლოდ მაშინ გადახედა მის გვერდით მყოფ მაგდას და უკან მსხდომი ანდრეა და დემეტრეც მაშინ შეამჩნია, მაგრამ ახლა დრო არ იყო მათთან საუბრის, მანქანიდან გადავიდაა მას ფირუზი და სერგო ელოდებოდა.
-მოვედი ძია ფირუზ................
-ვხედავ რომ უკვე აქ ხარ, ეს მისამართია სადაც ნახავ თებროს მაგრამ მინდა გითხრა რომ მან ძალიან რთული დღეები გაიარა და ჯერ კიდევ მძიმედ არის.
-იცის რომ უნდა ვნახო, ან იცის ვინ ვარ?
-ის გიცნობს და უკვე გელოდება, წადი დიდი დრო არ დარჩენია საცოდავს.
-როგორ თუ................
-წადი, წადი იოანე. ფირუზასს თვალზე ცრემლი აკიაფდა და იოანეს გულმა ძალუმად იწყო ძგერა, მისამართი გამოართვა და უხმოდ გაბრუნდა. მისამართი მისთვის და მეგისთვის ნაცნობი ადგილი აღმოჩნდა, ერთმანეთს გადახედეს როცა ტყეს მიუახლოვდნენ და მოულოდნელად მეგიმ თქვა.
-ისევ არ გადაუხვიო გზიდან, რადგან არ ვიცით კიდევ ვინ შეძლებს ჩვენს დახმარებას.
-მეგი ეს გზა ხომ..........................
-ეს გზა ჩვენ მარიამ ბებოსთან მიგვიყვანს იოანე. ადგილზე მისულებს სახლთან რამოდენიმე მამაკაცი დახვდათ, იოანეს გულმა ძლიერად დაუწყო ფეთქვა, არც მაგდა იყო უკეთეს მდგომარეობაში, ანდრეა და დემეტრე კი გარემოს ათვალიერებდნენ და მოეწონათ მათ გარშემო გაშენებული სიმწვანე. მაგდა მუხლების კანკალით მივიდა მისთვის ნაცნობ მოხუც მამაკაცთან და მიესალმა.
-მოხვედით შვილო, კარგია რომ აქ ხართ მარიას გაუადვილდება ბოლო წუთები.
-როგორ თუ ბოლო წუთები.
-წამოდით, ის გელოდებათ. მაგდამ იოანეს შეხედა და ყველა ერთად გაყვა მოხუცს, მოხუცმა დარდი გადაყარა სახიდან და მარიამს ღიმილით უთხრა.
-მოვიდნენ ვისაც ნატრულობდი მარიამ და აქ არიან სტუმრები.
-მოვიდნენ, მართლა მოვიდნენ?
-მოვიდნენ და ნუ შეაშინებ მათ როგორც ჩვენ შეგვაშინე. მაგდა ფეხაკრებით მიუახლოვდა მარიამის საწოლს და ხელზე შეეხო.
-ხომ დაგპირდი მოვალთთქო და მოვედით, მაგრამ მარტო არ მოვსულვართ.
-კარგია რომ მოხვედით და აქ ხართ, მინდა დაგელაპარაკოთ და მინდა სიმართლე გაიგოთ.
-ჩვენ ვიცით სიმართლე და ისიც ვიცით ვინც ხართ, თქვენ თებრო ხართ იოანეს და ანდრეას ბებო.
-მაგდა........................
-უამრავმა წლებმა გაიარა, რატომ არ განაცხადე, რატომ არავის არ უთხარი და ასე როგორ გაიმეტე ტანჯვისთვის საკუთარი თავი.
-როცა ჩემი დაკარგვის შესახებ გამოაცხადა მე ერთ ნესტიან პადვალში ვყავდი დამწყვდეული სადაც საწოლი ერთი მაგიდა და ერთი სკამი მქონდა, ფეხზე კი ჯაჭვი მეკეთა და იქამდე მივდიოდი შემძლებოდა ტუალეტში გასვლა და მაგიდასთან მისვლა. თვეების განმავლობაში ვერ ვიბანდი, მოდიოდა და ჩემი სხეულით იკვებებოდა ამბობდა რომ ჩემი სუნი აგიჟებდა, მაუპატიურებდა და მერე ისევ რამდენიმე თვე არ მოდიოდა. ვერც მთმობდა და ამავ დროს სხვა ქალი ყავდა. ორი წელი ასე ვყავდი, მერე ჯაჭვი მომხსნა რადგან იფიქრა არ გავიქცეოდი მე კი დრო ვიპოვე თუ არა გავიქეცი, გავიქეცი და ერთ ღარიბ ოჯახმა შემიფარა, თვეები ვიყავი მათთან დემეტრე გიჟივით დამეძებდა ყველგან და მომაგნო, მომაგნო და გავიქეცი იქედანაც გზაში მანქანამ დამეტაკა და მოვხვდი ვიკას კლინიკაში, იქ კი კეთილი ადამიანების დახმარებით დავაღწიე თავი კლინიკას და მონასტერში წავედი.
-იქ არ მოსულა?
-დემეტრე არა, იქ ვიკა მოვიდა პატიების სათხოვნელად.
-გვიან მიხვდა შეცდომას და თქვენც შეძელით აპატიეთ, თქვენ ხომ დიდი გული გაქვთ.
-,,შეცდომა დაუშვი, ძალიან ცუდად მოგექეცი თებრო.
-გვიან გაგახსენდა სიმართლისთვის თვალებში ჩაგეხედა, წლები გავიდა ვიკა და ვფიქრობ გვიან არის გულახდილი საუბრისთვის.
-დამაგვიანდა, ძალიან დამაგვიანდა თებრო.
-ვიცი რომ დაგაგვიანდა, მე არც ახლა გელოდი.
-უნდა გამოჩნდე, ოჯახს უნდა დაუბრუნდე.
-ეს არ მოხდება, ეს შეუძლებელია.
-სარკეში ჩაიხედე, თებრო შენი სილამაზე დაკარგე.
-მართლა?
-მართლა.
-შეამჩნიე, მე კი არ შემიმჩნევია.
-დაიბრუნე შენი თავი, მაპატიე რაც გავაკეთე მინდა ეს თანხა მოგცე და ახალი ცხოვრება დაიწყო.
-რატომ აკეთებ ამას.
-მინდა ჩემი შეცდომა გამოვასწორო, შენ არ გინდა ოჯახს დაუბრუნდე და ამიტომ ამ თანხით დაგეხმარები.
-ამბობ დავუბრუნდე ოჯახს, დავბრუნდე იქ სადაც უკვე წლებია მკვდრად მთვლიან? სად დავბრუნდე, დავბრუნდე იქ სადაც შვილებს დავავიწყდი? სადაც არანაირი სტატუსი აღარ მაქვს?
-მაპატიე, გთხოვ მაპატიე.
-რატომ გაგიჩნდა პატიების თხოვნის სურვილი.
-დემეტრემ ხელი გამარტყა და მივხვდი, მივხვდი რომ მხოლოდ ერთადერთი იყავი მისთვის მოგეთმინა და გაგეგო. იცი რა მითხრა? თებრო არასოდეს მიმიყვანდა ამ ზომამდე მისთვის ხელი გამერტყა, მისი სიჩუმე მაღიზიანებდა შენ კი პირიქით ხარო.
-გახსოვს როგორ გთხოვდი დემეტრეს ჩამოშორდი ის სულ არ იქნება შენს გვერდითქო.
-მახსოვს და სულ მახსენდება შენი სიტყვები, არც ის მავიწყდება როგორ მოგექეცი იმ დღეს.
-ყოველთვის შენი ჭკუის იყავი, შენ შენი თავი გაიუბედურე და მე ოჯახი დამაკარგვინე. რას მიაღწიე, გიღირს შენი წარმატებებისთვის ეს ტანჯვით სავსე ცხოვრება? პირადი ცხოვრება ვერ ააწყვე, სხვის მამაკაცებს დასდევდი მუდამ და ასაკი მოგემატა რას ფიქრობ უკან რომ იხედები ღირდა ასეთი ცხოვრება გქონოდა? როცა მესამე პირი ჩნდები წყვილის ცხოვრებაში, მოპარულ ცხოვრებას არასოდეს არ აქვს ბედნიერი დასასრული.
-ორსულად ვარ თებრო და მას შვილი არ უნდა.
-შენ რა გინდა ის უფრო მნიშვნელოვანია და არა ის რა უნდა მას. შენს სხეულში ახალი სიცოცხლეა და შენ ვალდებული ხარ დაიცვა ის და მოავლინო ამ სამყაროს.
-ვერ შევძლებ მარტო გაუმკლავდე ამ დიდ პასუხისმგებლობას.
-შეძლებ, მიუხედავად შენი შეცდომებისა უფალმა გამოსწორების შანსი მოგცა და დედობის ღირსი გაგხადა, სწორედ უფალი შეგაძლებინებს და მოგცემს ძალას გაუმკლავდე ყველაფერს.
-თებრო დაბრუნდი ოჯახში, გთხოვ მომეცი საშუალება ჩემი დიდი შეცდომა გამოვასწორო.
-არა, მე დამივიწყა ყველამ და ჩემი ბედსაც შევეგუე, არ შემიძლია დავბრუნდე იქ სადაც ვიცი რაც მელოდება. ეს ფული კი გთხოვ უკან წაიღე, თუ შეცდომის გამოსწორება გინდა და უფალი ხედავს შენს მცდელობას დაეხმარე ღარიბებს და დააპურე ამ თანხით ობლები, გაუთბე მათ შეციებული პატარა ხელები შენ ასეთი კეთილი საქმის კეთებით უფრო გაახარებ უფალს. რამდენი ოჯახია რომ პური არ აქვთ, სითბო არ აქვთ და არც იმედი აქვთ. ვიკა იყავი მათი იმედი და გაახარებ უამრავ ღარიბ ოჯახს, უამრავ ობოლს და უამრავ მარტოსულ ადამიანს.
-როგორ მინდა მაპატიო, როგორ შევძელი და ვატკინე შენნაირ გულის ადამიანს.'' ვიკა ტიროდა ცრემლებით მთხოვდა პატიებას, შემდეგ ჩანთა გახსნა და ხელში ჩამიდო ფოტო რომელზედაც ჩემი შვილები იყო გამოსახული.
-ეს შენი შვილებია იოანე და ანზორი.
-მადლობა, ვიკა ეს არის ჩემთვის ყველაზე დიდი საჩუქარი რაც კი ოდესმე მიმიღია.
-არ გინდა მაჩვენო, მაგრამ ვიცი გულში მლოცავ და უფალს სთხოვ სწორი გზა მაჩვენოს. ვიკა წავიდა, ერთი საათი არ გასულა რომ ტელეფონზე დარეკეს და მითხრეს რომ ვიკას უკანასკნელ თხოვნას ასრულებდნენ, რომ მასზე და მის პატარაზე მელოცა. ტელეფონი გავთიშე თუ არა მთლი ღამე ღვთისმშობლის ხატს ვთხოვდი მათ გადარჩენას. ვიკა გადაარჩინეს, მაგრამ პატარამ ვერ იბრძოლა, ვერ შეძლო მისმა სუსტმა გულმა ბრძოლა და დედას დაშორდა. ვიკამ ძალიან განიცადა პატარას დაკარგვა, თავისი თავი დაიდანაშაულა და თვითმკვლელობა სცადა.
-თქვენ..........................
-მე ვაპატიე, რადგან მე არ ვარ მოსამართლე მისთვის განაჩენი გამომეტანა, მე მის გამო ოჯახი დავკარგე, ჩვენ ვიყავით ორი ქალი ერთი მამაკაცის მსხვერპლი. დემეტრემ გაიგო რომ ცოცხალი ვიყავი და მუქარა დამიწყო, თუ გამოვჩნდებოდი ამჯერად მართლა მომკლავდა ამიტომ იქ აღარ დამედგომებოდა და ერთმა დედაომ აქ მომიყვანა, მეზობლების და მეგობრების დახმარებით ეს ქოხი ამიშენეს და უკვე აქ ვცხოვრობ წლებია, აქ დავბერდი. დემეტრეს რაც შეეხება ის არ მიიღო ვიკას ოჯახმა, რადგან არ იცოდა სად იყო მისი საკუთარი ცოლი და მას ჰყავდა ორი შვილი, ამიტომ ხმა დაარხია რომ მე შევიშალე და წლები ფსიხიატრიულში გავატარე ჩაკეტილი. მიკვირს როგორ არ შევიშალე, მე ვითომ შეშლილს თაყვანისმცემელი გამომიჩნდა და მაშინ გამოჩნდა ისევ დემეტრე სწორედ მაშინ მივხვდი რომ არც მისთვის უნდოდი და არც სხვისთვის ვეთმობოდი.
-მაგრამ ახლა შეგიძლია დაუბრუნდე ოჯახს, შვილიშვილებს.
-როგორ, მე ხომ არსად აღარ ვარსებობ.
-სიყვარული ყველა წამალზე მაღლა დგას, სიყვარული განკურნავს თქვენს ჭრილობებს. ცხოვრება გრძელდება უკეთესობისაკენ, თქვენ არ ხართ დამნაშავე რაც მოხდა და დროა სასწაული მოხდეს, თქვენ ჩვენთან ერთად დაბრუნდებით თქვენს ოჯახში.
-ჩემო მაგდა ილიანა და მე ვმეგობრობდით, მიხარია რომ ის ბედნიერია, მაგრამ მომისმინე. ძალიან ბევრი რამ ვნახე ცხოვრებაში და ტკივილით გავლიე ჩემი ცხოვრების წლები და ამ ტკივილს შეგუებული ვარ, ამიტომ არ მინდა ჭრილობები გაიხსნას, არ მინდა წარსულის დაბრუნება და დაე იყოს ყველაფერი ისე როგორც არის, როგორც ჰქონდა გათვლილი ბატონ დემეტრეს.
-როგორ ფიქრობთ, მან ეს ყველაფერი წინასწარ დაგეგმა?
-არც მიფიქრია ამაზე არასდროს, რადგან ვიცი ეს ყველაფერი მან დაგეგმა. ჯერ იოანე დაიკარგა რამდენიმე დღით და დაბრუნდა სახლში ჭუჭყიანი, მოშიებული და ძალა გამოცლილი. ერთი თვის შემდეგ კი მე გავედი სახლიდან და იმ დღის შემდეგ მივდივარ, ჯერ ჩაკეტილი ვყავდი ნესტიან და უსინათლო პადვალში, შემდეგ ფსიხიატრიულში და რამდენი რამ გადავიტანე. მომწყვიტა შვილები გულიდან და ოჯახში დაბრუნების საშუალება არ მომცა, ყველგან ჩემს წინ იდგა.
-შეეცადეთ შვილების ნახვა?
-შევეცადე, მაგრამ ახლოს ვერასდროს ვერ მივედი.
-,,მათ უფლება აქვთ იცოდნენ რომ მე ისინი არ დამიტოვებია, ეს შენი გადაწყვეტილებაა.
-შენ მათთვის აღარ არსებობ, მათ არ უნდათ შენი ნახვა.
-რატომ, რა უთხარი ჩემს შვილებს.
-იციან რომ შენ მიატოვე ისინი და ბორდელში მუშაობ.
-შეუძლებელია, შეუძლებელია ჩემმა იოანემ დაიჯეროს ის რაც უთხარი.
-დაიჯერა, და არ უნდა შენი ნახვა ისინი უკვე დიდი ბიჭები არიან და ნუ შეარცხვენ მათ შენი გამოჩენით.'' მას არ ესმოდა ჩემი არც თხოვნა, არც მუქარა, არც ცრემლები, არც გონების დაკარგვამდე ტირილი, ის იდგა ცივი და შეუვალი კლდესავით. შენ მეუბნები წამოვიდე, სად წამოვიდე სადაც ჩემი ადგილი აღარ არის? არა მაგდა ისედაც აღარ დამრჩა ბევრი დრო და მიხარია ჩემი ტკივილი რომ გაგიზიარეთ.
-მაგრამ...................
-არავითარი მაგრამ, ჩემი შვილები აღარ არიან და მინდა სიმართლე თქვენ იცოდეთ. თუ ოდესმე შეიყვარებთ მაგრად ჩაკიდეთ ხელი და გიყვარდეთ სიცოცხლის უკანასკნელ წუთამდე, რადგან ქალი რომელიც მამაკაცს მიუძღვნის თავს ის მის გამო სიკვდილზედაც თანახმაა. იყავით გაბედულები, იყავით მომთმენი და გიყვარდეთ გულით, ესაა ყველაზე მთავარი. გვიან ვიპოვეთ ერთმანეთი, მაგრამ დამალული საიდუმლო გამჟღავნდა და ეს მიხარია ყველაზე მეტად. თებრომ დემეტრეს შეხედა და უთხრა.
-დემეტრეს გავხარ ფიზიკურად, მაგრამ სულით და ხასიათით ნუ დაემსგავსები მას. ის ყველას სძულდა, არავის არ უყვარდა და შენ შეეცადე უყვარდე ყველას და შენი არავის ეშინოდეს და თუ გინდა რომ უყვარდე სხვებს, ჯერ შენი გული უნდა აივსოს სიყვარულით. ცხოვრება გიბრუნებს ყველაფერს, რაც მას მიეცი. გახსოვდეს, შენი ცხოვრება შენივე ანარეკლია. ძალიან არ მინდოდა მარტო სიკვდილი და ცხოვრებამ დამიბრუნა ისინი ვინც დავკარგე წლების წინ ეს თქვენ ხართ ჩემი შვილიშვილები და მადლობა უფალს ამ საჩუქრისთვის, ახლა მშვიდად წავალ ჩემს შვილებთან, რადგან ჩემი დრო ამოიწურა.იოანემ ხელები დაუკოცნა თებროს და ანდრეამაც შუბლზე აკოცა.
-ცოტას დავისვენებ, მარტო დამტოვეთ. ყველა გავიდა ოთახიდან, რამდენიმე წუთში მაგდა შევიდა მასთან და მიხვდა რომ თებრო აღარ სუნთქავდა სახეზე კი ღიმილი ჰქონდა, ბედნიერების ღიმილი. საიდუმლო გაიხსნა, თებრო შვილების გვერდით დაასაფლავეს. მაგდა იდგა თვალცრემლიანი და მხარზე ხელის შეხება იგრძნო, სუნით მიხვდა რომ მის გვერდით იოანე იდგა არც კი შეხედა და უთხრა.
-მთელი ცხოვრება ბრძოლობდა, მას წაართვეს ყველაფერი რაც კი ღირებული ჰქონდა და ყველაზე მეტად დაისაჯა, მაგრამ რატომ ამ კითხვას ვინ გასცემს პასუხს.
-არავინ, მაგდა ამ კითხვას ვინც უნდა უპასუხოს ის აღარ არის, მაგრამ საიდუმლო ჩვენ ამოვხსენით.
-ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება, ცხოვრება ჩვენ ყველას გვეთამაშება და ალბად ჩვენც ჩვენი წესებით უნდა ვეთამაშოთ.
-არ გეთანხმები, თამაშით არ ვითამაშებთ ჩვენ ვიბრძოლებთ, ჩვენ მიზნად დავისახეთ გვეპოვა ბებო და ვიპოვეთ კიდევ ერთი ტკივილი გადავიტანეთ, მაგრამ დიდი სახლის დიდ კედლებში არანაირი საიდუმლო აღარ არსებობს. ჩემი მიზანი ახლა მხოლოდ შენ ხარ, შენ მაგდა ვინც მთელი ცხოვრება იქნება ჩემს გვერდით.
-კარგი გადაწყვეტილებაა ძმაო და მე თანახმა ვარ, მაგდა შენ? მაგდამ ანდრეას შეხედა და შემდეგ იოანეს გაუღიმა ბედნიერმა.
-თანახმა ვარ, წინ ძალიან ლამაზი დღეები გველოდება.
-შენთან ყოფნა ჩემი ოცნებების თბილი საბანია, შენთან სიახლოვე კი ნეტარებაა.
-შენთან ყოფნა იოანე აი რა მაკლია, მხოლოდ და მხოლოდ ამ მწვერვალის დაპყრობა მინდა და მინდა სამარადისოდ ერთად ვიყოთ აქაც და იქაც.


დასასრული.
28/07/2021.