მარიანამ რა თქმა უნდა მაშინვე იცნო თორნიკეს მანქანა და მკვლელი მზერა ესროლა მომღიმარ ბიჭს, რომელიც წამით თვალს არ აშორებდა მის ალეწილ სახეს
-ეს ის ტიპია ვინც გუშინ დაგეჯახა?-ინტერესით ჰკითხა სოფიმ დას და საჭესთან მჯდომი, უცნაური მზერით შეათვალიერა, მარიანამ არაფერი უპასუხა დას, მხოლოდ ეუმჩნევლად დაუქნია თავი თანხმობის ნიშნად და როცა აზრზე მოსვლა შეძლო მაშინვე ხელკავი გამოსდო
-მოდი რა წავიდეთ აქედან-შეეხვეწა სოფის აღელვებული, დებმა მანქანისთავის გვერდის აქცევა გადაწყვიტეს, მაგრამ სწორედ ამ დროს გადალაგდნენ ნასვამი ბიჭები მანქანიდან და ფაქტიურად შუაში მოიმწვდიეს, ეს იმდენად სწრაფად და მოულოდნელად მიხდა რომ გოგონები საშინლად დაიბნენ და დაიძაბნენ
-სოფი და მარიანა ხომ?-საუბრის დაწყება გიორგიმ გადაწყვიტა
-ჩვენი სახელები საიდან იცი?-გაბრაზებული სახით მიაჩერდა სოფი მას
-რა მნიშვნელობა აქვს?-გაეღიმა გიორგის
-პრინციპში არანაირი-მხრები აიჩეჩა გოგონამ
-თქვენი უკეთ გაცნობის შანსი როგორც ვხვდები არ გვაქვს ხო?-ცინიკური ტონით ჰკითხა გიორგიმ და თორნიკეს გახედა რომელიც წამით თავლს არ აშორებდა თავდარილ მარიანას, იმის მიუხედავად რომ დები საოცრად ჰგავდნენ ერთმანეთს და ფაქტიურად წარმოუდგნელი იყო მათი ერთმნეთისგან გარჩევა უცხო თვალისთვის, თორნიკე რაღაცნაირად მაინც გრძნობდა მარიანას.
-რა თქმა უნდა არა!-გაბრაზდა სოფი
-რა მკაცრი ხარ-ჩაერია ვაჩე საუბარში და ძლივს შეკავებული ღიმილით განაგრძო -მაგრამ უნდა ვაღიარო რომ გიხდება კიდეც ეგ სიმკაცრე
-მართლა?-შეიცხადა დამცინავად სოფიმ
-ძაან-დაეთანხმა ვაჩე, სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად მოუკიდა თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია სოფის ალეწილი სახისთვის-შენ...-დაიწყო კარგა ხნის სიჩუმის მერე- უეჭველი სოფიკო ხარ ხო?- უეცარი ტონით უთხრა და თავხდური მზერით აათვალიერა
-საკმარისია გართობა!-ხმა ამოიღო აქამდე ჩუმად მყოფმა მარიანამ, დას ხელი ჩაკიდა და მიტრიალდა, მაგრამ სწორედ ამ დროს გაისმა თორნიკეს ცივი ხმა
-მარიანა-გოგონები ადგილზე გაშეშდნენ, იმდენად იმოქმედა მათზე მისმა ტონმა, როცა აზრზე მოსვლა შეძლო მარიანამ მისკენ შეტრიალდა გაოცებული სახით და მზერა გაუსწორა -მე... უბრალოდ... მაინტერესებს, როგორ ხარ
-უკეთ ვარ, მადლობა-ცივად უთხრა გოგონამ და დასთან ერთად სწრაფად დატოვა იქაურობა.
-ამის დედაც-გაურკვეველი მისამართით შეიგინა თორნიკემ და მანქანაში ძალიან გაბრაზებული ჩაჯდა
-რა გჭირს შე ჩე.ა?-შეიცხადა ვაჩემ
-რა ს.რობები ელაპარაკეთ-ავარდა თორნიკე
-ისეთი არაფერი გვითქვამს-გაეცინა გიორგის
-არ უნდა გაგეშვა რა ასე მალე -დანანებით უთხრა ვაჩემ და თითქმის ბოლომდე ჩაცლილი ვისკის ბოთლი მოიყუდა
-შენ შ.გ ხო არ გაქ?-აყვირდა თორნიკე
-რა გჭირს შე ჩ.მა-შეიცხადა გიორგიმ-ძალით ხომ არ გავაჩერებდით?
-შენ მეტი აღარ დალიო, ძაან ყ..ბებს ლააპრაკობ უკვე-გაცეცხლებულმა თორნიკემ მანქანა დაქოქა და გიჟივით გააქანა.
ირაკლი მომღიმარი სახით მიაჩერდა ცოლს
-მიდი ჩაიცვი და მცხეთაში წავიდეთ
-მართლა?-აღფრთოვანდა ქეთი
-ოღონდ შენ დაელაპარაკე მაგ სირ...
-ირაკლიიი-ნაწყენი ტონით უთხრა ქალმა
-კარგი კარგი-გაეცინა ირაკლის ქეთის ბუტიაობაზე-ოღინდ მე მაგასთან ლაპარაკის თავი არ მაქვს და შენ დაელაპარაკე
-ჰო მაგრამ რომ არ მომისმინოს?-დაიძაბა ქეთი
-მოგისმენს, ხომ იცი როგორ ძალიან უყვარხარ
-ქრისტინეს შესახებ მკითხავს ისევ ხომ იცი- ცრემელები მოეძალა ქალს
-ვიცი-უკმაყოფილო სახით ჩაილაპარაკა კაცმა
-არ შემიძლია მისთვის რამის თქმა, მეშინია, ძალიან მეშინია-ატირდა ქეთი- ვიცი დავკარგავ, სამუდამოდ დავკარგავ, არასდროს მაპატიებს
-ნუ გეშინია-ჩაეხუტა ირაკლი ცოლს -ახლა სახლში დაბრუნებაზე დაელაპარაკე მხოლოდ, სთხოვე რომ დრო მოგცეს და ქრისტინაზე მოგვიანებით დაგელაპარაკოს, მანამდე კარგად გავიზროთ რა და როგორ ვუთხრათ რომ სიმრთლის გააგებით გული ნაკლებად ეტკინოს
-არა! სიმართლეს ვერ ვეტყვი, ვერასდროს ვეტყვი
-არ გეუბნები რომ სრული სიმართლე უთხრა, უბრალოდ ქრისტინას შესახებ მოუყევი ისე რომ ეჭვები მარტივად გაეფანტოს და ახსნადი იყოს ჩვენი 26 წლიანი დუმილის მიზეზი
-კარგი, როგორმე მოვერევი თავს და ვეცდები მოვუყვე-ახედა საცოდავი თვალებით ქეთიმ ქმარს
-მიდი ახლა მოემზადე და წავიდეთ, სანამ გადავიფიქრე-სახეზე მოეფერა ირაკლი ცოლს და ცხვირზე აკოცა.
ქეთის ლოდინით დაღლილი ირაკლი აივანზე გავიდა და რამდენიმე ღერი სიგარეტი ერთმანეთის მიყოლებით მოწია, როცა ქუსლიანი ფეხსაცმლის ხმა მისწვდა მის დაძაბულ სმენას ძალიან გაღიზიანებული შევიდა სახლში და გამიმწვევი მზერით აათვალიერა ცოლის უზადო სხეული, რომელსაც ტანზე მომდგარი შავი მოკლე კაბა კიდევ უფრო მიმზიდველს ხდიდა
-რა საშინლად ლამაზი ხარ-უცნაური ღიმილით უთხრა ირაკლიმ ცოლს და ნელა მიუახლოვდა
-წავიდეთ-გვერდზე ნაბიჯი წადგა აღელვებულმა ქეთიმ, მაგრამ ირაკლიმ მაშინვე წელზე შემოაჭდო ძლიერი ხელები და სხეულზე მიიკრო -ირაკლიიი- საყვედურით უთხრა ქალმა
-რააა?-წარბაწეულმა კაცმა ეშმაკურად გაუღიმა ცოლს
-ასე ნუ იქცევი
-მაინც როგორ?
-როგორ და ასე!-გაუბრაზდა ქეთი ქმარს და როცა მისი ვნებიანი ტუჩების შეხება იგრძნო ყელზე ინსტიქტურად თვალები დახუჭა, ირაკლის ეშმაკურად გაეღიმა და ცხვირის წვერი ყელზე გაუხახუნა
-ქეთი ხომ იცი რომ ჩემს ნერვულ სისტემაზე ცუდად მოქმედებ ხოლმე? მითუმეტეს ასეთ ფორმაში-დაუჩურჩულა ცოლს ზედ ტუჩებთან და სანამ ქეთი რამეს ეტყოდა ტუჩებზე დააცხრა, თან უკუ სვლით საძინებლისკენ წაიყვანა
-ირაკლი გეყოფა-გაეცინა ქეთის როცა როგორც იქნა ქმრის ვნებიან ტუჩებს თავი დააღწია
-არა არ მეყოფა-ირაკლიმ უფრო მეტად მიიკრო ცოლი სხეულზე და მასთან ერთად გადაეშვა საწოლზე
-ნუ სულელობ-წინააღმდეგობა გაუწია ქეთიმ
-ახლა შენზე უარის თქმა უბრალოდ არ შემიძლია-ზემოდან დააცქერდა სურვილისგან ანთებული თვალებით კაცი ცოლს
-ირაკლიიი-ქეთიმ მკერდზე მიაბჯინა ხელები-წავიდეთ რა
-გთხოვ უარი არ მითხრა-ირაკლიმ ცივი მთრთოლარე თითები ცოლის თლილ თითებში ახლართა და თავს ზემოთ დაუჭირა
-იცი რომ არანორმალური ხარ?-ისეთი სერიოზული ტონით ჰკითხა ქეთიმ რომ ირაკლის გიჟივით გაეცინა
-ჰო ვარ -უპრობლემოდ დაეთანხმა ცოლს და ზემოდან დააცქერდა მომღიმარი სახით-მაგრამ უნდა აღიარო რომ შენც ხელს მიწყობ გაგიჟებაში
-რაა?-წამოენთო ქეთი
-ისეთი ლამაზი ხარ... თან ამ კაბაში რომ თავზე კონტროლს მაკარგვინებ
-გიჟი ხარ!- აკისკისდა ქეთი და ქმრის ვნებიან კოცნას იგივე სიგიჟით რომ უპასუხა, ირაკლიმ საბოლოოდ დაკარგა თავი.
გიორგის გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა ეზოს კარი გააღო და ხელში ირაკლი და ქეთი შერჩა
-ცუდ დროს ხომ არ მოვედით?-წარბის აწევით ჰკითხა ირაკლიმ და ცოლთან ერთად დაუპატიჟებლად შევიდა შიგნით
-არა რას ამბობთ ირაკლი ბიძია-გაუღიმა გიორგიმ და სახლში შეიყვანა
-თორნიკე სადაა? როგორაა?-უცნაურად დაძაბული მზერა მოავლო ქეთიმ არეულ სახლს
-გასულია
-სად?
-საქმეზე-უხერხულად გაუღიმა გიორგიმ ქალს
-საქმეზე?-ზიზღით გაიმეორა ქეთიმ და მოწოლილ ცრემლებს მთელი ძალით გაუწია წინაადეგობა
-დაურეკე უთხარი მოვიდეს-წყობრიდან გამოვიდა ირაკლი და მკვლელი მზერა ესროლა გიორგის
-რა აზრი აქვს რომ მოვიდეს? -ატირდა ქეთი -რა აზრი აქვს? ტვინარეული იქნება-იყვირა ბოლო ხმაზე და გიჟივით ჩაირბინა კიბეები
-ქეთი-უკან გაეკიდა ირაკლი აკანკალებულ ცოლს ქუჩაში გასულ მაჯაში წაავლო ხელი თავისკენ შეატრიალა და თვალებში ჩააცქერდა- დაველაპარაკები -უთხრა აღელებული ხმით
-რა აზრი აქვს?-ცხელი ცრემლები გადმოიცურდა მთელი სხულით მოცახცახე ქალს გაფითრებულ სახეზე -მისთვის უკვე დიდი ხანია სულ ერთია ყველაფერი!!!
-შეიცვლება-დარწმუნებუთ უთხრა ირაკლიმ ცოლს
-არა არ შეიცვლება! არ შეიცვლება! არაფერი შეიცვლება, ის ასეთია, ასეთი-აყვირდა მიულოდნელად ქეთი- ვერ ხვდება რომ ცხოვრებას იწამლავს, ვერ ვხდება რომ ცხოვრებას ინგრევს და ჩვენც გვანადგურებს
-დამშვიდდი-ირაკლიმ გულში ჩაიკრა ატირებული ცოლი და თავზე აკოცა
-იცოდი ვიცოდი რომ ასე იქნებოდა-ამოილუღლუღა ხელახლა ატირებულმა ქეთიმ და ცრემლიანი თვალებით ახედა ქმარს
-თავს დაანებებს, გპირდები-ცოლის გაფითრებული სახე ხელებშორის მოიქცია ირაკლიმ და ამღვრეული ცისფერი სფეროებით ჩააცქერდა ტირილისგან დასიებულ თვალებში.
მარიანა ძალიან ღელევდა მანანაზე რადგან გამუდმებით მაღალი წნევები ჰქონდა
-ბე გთხოვ ექომთან წამოგვყევი რა -შეეხვეწა სოფი
-ისეთი არაფერია ბებოს სიხარულებო-გაუღიმა მანანამ აღელვებულ გოგონებს
-როგორ არ არის?-შეიცხადა მარიანამ-ის წამლები უკვე ვეღარ მოქმედებს, ეტყობა მიეჩვია შენი ორგანიზმი, სხვებს დაგიწერს ექიმი და პრობლემაც მარტივად მოგბარდება დარწმუნებული ვარ
-საგანგაშო არაფერია, თუ რამდენიმე დღის განმავლობაში მაღალი წნევა მაქვს-გაეღიმა მანანას -თავს ძალიან ცუდად არ ვგრძნიბ
-ბებოოო!-გაუბრაზდა სოფი
-პენსიას რომ ავიღებ გპირდებით ექიმთან წავალ
-პენსიას ათ დღეში აიღებ-შეიცხადა მარიანამ-მანამდე ასე უნდა ვიჯდეთ და ვუყუროთ შენს ტანჯვას?
-ნუ აზვიადებთ ბავშვებო
-დედას ვეტყვი-გაბრაზდა სოფი
-არაფერი უთხრთ ბავშვებო-გაბრაზდა მანანა-ისედაც ცუდადაა ჩემი საწყალი გოგო, ამხელა გზაზე წავიდა, რამდენ რამეს განიცდის ისედაც და ახლა ჩემს წნევაზე ნერვიულობაღა აკლია
-აუ რა ბებო-აბუზღუნდა სოფი
-მოვრჩეთ ამაზე ლაპარაკს კარგად ვარ-გაუღიმა მანანამ გოგონებს და სავარძელში უღონოდ ჩაეშვა
-არ მომწონს ბებოს სახე-ჩასჩურჩულა სოფიმ დას- მოდი იცი როგორ მოვიქცეთ? დღეს შენ წადი ინგლისურზე, მე სახლში დავრჩები მასთან, მისი მარტო დატოვების მეშინია, ცუდად გამოიყურება და მერე შენ მე ამიხსნი რა...
-შენ წადი, შენ უფრო გიჭირს ხოლმე
-არა რაა შენ-შეეხვეწა სოფი-შენ უფრო კარგად გაიგებ და ამიხსნი მერე
-ჰო კარგი თუ რამე დამირეკე-გააფრთხილა მარიანამ და და წავიდა.
ათი ხდებოდა როცა დაღლილ დაქანცული მარიანა როგორც იქნა გამოუშვა მასწავლებელმა, ისე იყო გაბრუებული ორსაათიანი მეცადინეობის გამო რომ ძლივს მიდიოდა სახლისკენ. შორიდან შენიშნა სასწრაფოს მანქანა და გული უსიამოდ შეეკუმშა, სიბნელის გამო ვერ გაარჩია ზუსტად სად იყო გაჩერებული, ამიტომ ფეხს აუჩქარა, მაგრამ სანამ მიუახლოვდებოდა კარი დაკეტეს და გააქანეს, მისი სახლის კართან შეგროვილი მეზობლების ხმაურმა მიახვედრა რომ საქმე ცუდად იყო და შეშინებული რამდენიმე წამს ადგილზე გაშეშდა, თუმცა როცა ძალა მოიკრიბა გიჟივით მიიირბინა მათთან
-მარიანა როგორც იქნა -შეეფეთა ერთერთი მეზობელი
-რა მოხდა ბებო გახდა ცუდად?-ცრემლები მოეძალა გოგონას
-არ შეგეშინდეს კარგად იქნება, გონზე იყო-გაუღიმა ერთ-ერთმა
-ჰო კარგად იქნება-აყაყანდნენ შეკრებილი ცნობის მოყვარეები.
მანქანით მიმავალმა თორნიკემ შორიდანვე შენიშნა მარიანას ქუჩიდან მომავალი სასწრაფო და მისი სახლის წინ შეკრებილი შეკრებილი ხალხი, ამიტომ ბევრი ფიქრის გარეშე შეუხვია და მანქანა მაშინვე გააჩერა