მთელი გზა იმაზე ფიქრობდა, როგორ უნდა შეხვედროდა საცოლის ოჯახის წევრებს. ნიკოს უკვე იცნობდა. ყველას ერთად გაცნობა ასე თუ ისე მაინც სანერვიულო იყო მისთვის. საჭეზე თითებს არ აჩერებდა და წამდაუწუმ ხმაურიანად ათამაშებდა, ღრმად ჩაისუნთქავდა და ამოისუნთქავდა ხოლმე, ხან კეფას მოიქექავდა, ხან თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა, აშკარა შესამჩნევი იყო მისი მოუსვენრობა. არც ანაბელს გამოჰპარვია ბაჩანას ეს ქცევები.
- ბაჩანა, შენ ნერვიულობ?
- მე? არა, რა ვიცი. ან კი, რაარი რო?
- რა ვიცი, ხან რას აკეთებ და ხან - რას. ძალიან გეტყობა, რომ ნერვიულობ.
- მართლა? მითხარი რა ვქნა, რომ არ შემამჩნიონ?
- მე არ ვიცი, მაგრამ ვერ გავიგე რაზე ნერვიულობ?
- დედას ოჯახის წევრები უნდა გავიცნო, შენ იცი ეს რას ნიშნავს, პატარავ?
- როგორ არ ვიცი? ბებო და ბაბუ დილიდან ემზადებოდნენ, სანამ მე სკოლაში წამოვიდოდი. სულ ფუსფუსი იყო სახლში.
- ვახ, ღმერთო, ეს დღე გამაძლებინე და მერე არ ვიცი, რა! - ამოიხვნეშა ბიჭმა უკვე კორპუსთან მისულმა. მანქანა გააჩერა და ანაბელთან ერთად გადმოვიდა, ჩანთა გამოართვა. მეორე ხელში ყვავილები, ტკბილეული და სასმელი ეჭირა. ბინის შესასვლელამდე ნელა მიდიოდა, თითქოს ნაბიჯებს იგრძელებდა. სახე სულ დაცვარული ჰქონდა, კეფას უკვე ნერვიულად იქექავდა მოუხერხებლად იმ ხელით, რომელშიც ჩანთა ეჭირა. ეს ქცევა ჩვევაში ჰქონდა გადასული, როცა ნერვებისგან იხრჩობოდა.
- ბაჩანა, არ ინერვიულო, კარგი? მოგეწონება ბებო და ბაბუ. - გაიღიმა პატარამ და თბილი მზერით ახედა ბიჭს.
- ოხ, რა ეშმაკუნა ხარ! - გაეცინა ბაჩანასაც და გულში სითბო ჩაეღვარა ანაბელის მცდელობაზე, რომ დაემშვიდებინა.
- ვიცი, ჰო, ბაბუც ასე მეუბნება და მერე ცხვირზე დამკრავს ხოლმე თითს. - გაიკრიჭა გოგო.
- მეც ვაპირებდი, მაგრამ ხელები სავსე მაქვს და ისარგებლე, არა? - წარბი აუწია ბაჩომ.
- ჰმ! არა!
საუბარში ლიფტამდეც მივიდნენ და ჩაკეტილ სივრცეში ლამის სული შეეხუთა. ლიფტის კარზე თითებს აკაკუნებდა და ღილაკს რამდენჯერმე დააჭირა, თითქოს ასე უფრო მალე ავიდოდა ზემოთ. კართან რამდენიმე წუთით შეყოვნდა. თეთრი მაისური და ჯინსი შეისწორა, თავის თავს შემოუძახა - აბა, შენ იციო და მერე კარზე დააკაკუნა. ნათიამ გააღო, ჯერ ანაბელი ჩაიხუტა. ეგონა, საუკუნე არ ენახა, ისე ჩაიკრა და არ მოიშორა, ვიდრე გული არ იჯერა ჩახუტებით.
- დე, როგორ მომენატრე, ჩემო პრინცესა! - თავზე აკოცა პატარას, ბაჩანას მისი ჩანთა გამოართვა და კარადაზე ჩამოდო.
- მეც ძალიან მომენატრე, დე! წავალ, ბებოს და ბაბუს ვნახავ. - გაიქცა ანაბელი და მარტო დატოვა წყვილი. ნათიამ მსუბუქად გადაკოცნა ბაჩანა. შეამჩნია რომ დაძაბული იყო, რაზეც მისი დაცვარული შუბლი მიანიშნებდა. საჩუქრები მიაწოდა ბიჭმა და რამდენიმე წუთით შემოსასვლელში იდგნენ.
- მაგრად ვნერვიულობ, შენ მომიკვდე, რა! ასე ცხოვრებაში არ ვყოფილვარ ტო.
- რა განერვიულებს, სიცოცხლე? შენ არ იყავი, რომ მთხოვდი ამათ გაცნობას?
- ჰო, მარა რას ვიფიქრებდი, თუ ასეთ დღეში ჩავვარდებოდი. აი, ეს საღამო გადავიტანო და...
- ნუ პანიკობ!
სანამ ნათია ელაპარაკებოდა, გია გამოვიდა მისაღებიდან.
- კეთილი იყოს ჩემი ფეხი! - დაბნეულობა არ შეიმჩნია დავითულიანმა და ხელი მისალმების ნიშნად გაუწოდა კაცს.
- ბედნიერი ფეხით შემოსულიყავი, ყმაწვილო! - გამოწვდილ ხელს თავისი ჩამოართვა გიამ და თავიდან ფეხებამდე შეათვალიერა ბიჭი. - ნათი, მამა, მიდი, მაიკოს მიეხმარე, სანამ სუფრის გაშლას მორჩებით, მე და ბაჩო სიგარეტს მოვწევთ აივანზე, - ისევ თვითონ გააგრძელა საუბარი. - წინააღმდეგი ხო არ ხარ? - ბაჩოს შეავლო მზერა.
- რა თქმა უნდა, არა.
- კარგი, მამა, გელოდებით. - ღიმილით დაეთანხმა ქალიც და თავი გადააქნია იმის ნიშნად, რომ ეშმაკურ ჩანაფიქრს მიუხვდა კაცს.
- აქეთ. - ბაჩანას ხელი მოჰხვია გიამ და აივნისკენ გაუძღვა. გარეთ გავიდნენ თუ არა, ბაჩომ მოხერხებულად ამოიღო სიგარეტი, ჯერ გიას მიაწოდა, შემდეგ თავადაც გაუკიდა ერთ ღერს. კაცმა მსუბუქი ნაფაზი დაარტყა და უხერხულად ჩაახველა.
- არ ეწევით, არა? - ღიმილით შეტრიალდა მისკენ ბაჩანა. სიტუაციამ ისე გაამხიარულა, ცოტა დაძაბულობაც მოეხსნა.
- როგორ მიხვდი? - თავადაც გაეღიმა გიას.
- ნათიას ჩაღიმებით და მერე თქვენი მოწევის მანერით დავრწმუნდი.
- ესე იგი, ჩემს გოგოს კარგად იცნობ, - კმაყოფილი ღიმილი არ შორდებოდა მამაკაცს. - რაკი მაინც მიმიხვდი, აღარ დავიხრჩობ თავს ტყუილად, - სიგარეტი ჩააქრო და ბაჩოსკენ მიბრუნდა. - შენთან ბევრი კითხვა არ მაქვს. ჩემი შვილი არჩევანში მეორედ არ შეცდება. არც სულელია და არც პატარა. მე მხოლოდ პირობა მინდა შენგან, რომ ყველაფერს გააკეთებ მისი და ჩემი ანაბელის ბედნიერებისთვის.
- კაცურ სიტყვას გეუბნებით, თუ ცხოვრებაში რამე მინდა, ეს პირველ რიგში ნათიას გაბედნიერებაა.
- ჩემი შვილი დაიტანჯა, ბაჩო, - სევდიანად ჩახარა თავი კაცმა. - მის თვალებში ცრემლი უფრო მეტჯერ მინახავს, ვიდრე ბედნიერების ღიმილი. ძალიან ბევრი წელია მისი ბედნიერებისგან გაბრწყინებული თვალები არ მინახავს. მამა გახდები და მერე უფრო მიხვდები რას ნიშნავს ეს მშობლისთვის. რას ნიშნავს მამისთვის, როცა მის ხელის გულზე ნატარებ გოგოს ვიღაც კაცი გულს ტკენს. ნათია რომ ატირებული მოვიდა სახლში, მაშინ გასკდა ჩემი გული და იმის მერე ვერაფერმა გაამთელა. ჩემი გულის გამთელება მხოლოდ ნათიას ბედნიერებას შეუძლია. იმ თვალებს, რამდენიმე დღის წინ შენზე საუბრის დროს რომ ჰქონდა, მინდა ის სიყვარულის სხივი არ მოაკლდეს, რომელიც მაშინ ენთო ჩემი შვილის მზერაში. მე ტრადიციული კაცი ვარ, ცოტა დრომოჭმულიც, არ იყო ჩემთვის მარტივი მისი მოსმენა, როცა თქვენი ურთიერთობის შესახებ გვითხრა, მაგრამ არაფერს შეუძლია ჩემთვის იყოს ნათიას ბედნიერებაზე ღირებული, მის სიყვარულზე მნიშვნელოვანი და მასზე ძვირფასი.
- მე მესმის თქვენი იმდენად, რამდენადაც ჩემი გადმოსახედიდან შეიძლება მესმოდეს. ნათიასთვისაც არ იყო მარტივი თქვენთან საუბარი. არც ჩვენი ურთიერთობა იყო მისთვის მარტივად მისაღები, ამიტომ გაიწელა დროში ყველაფერი და იმდენი რამ გამოვიარეთ, ახლა აქ რომ ვარ, ჯერ კიდევ არარეალური მგონია.
- შენთვის? შენთვის არ იყო რთული?
- მხოლოდ იმდენად, რამდენადაც ყველა სხვა წყვილის სიყვარული სამყაროში. მე არასოდეს შემიხედავს ნათიასთვის ციფრებში, სტანდარტებში და სტატუსებში. მე მხოლოდ ქალს ვხედავდი, ადამიანს, რომელიც მიყვარდა, სხვა დანარჩენი კი უბრალოდ სხვა დანარჩენია.
- სიგიჟემდე უყვარხარ ჩემს შვილს. - დანებებულივით ამოილაპარაკა კაცმა.
- მე იმის იქეთაც მიყვარს. - მთელი გული ამოაყოლა სიტყვებს ბაჩომ და კიდევ ერთ ღერს გაუკიდა.
- მაშინ შენ კაცობას ვანდობ ჩემი შვილის გულს, ჩემი შვილიშვილის ბავშვობას და ჩემ ბედნიერ სიბერეს. მტრად არ მიქციო, იცოდე. დღეიდან მე - მამა და შენ - შვილი. - ხელი გაუწოდა ბაჩანას, ბიჭმა მაშინვე ჩამოართვა თავისი მარჯვენა, შემდეგ კი ორივეს შვების ღიმილი დაეფინა სახეზე.
- აღარ შემოხვალთ? - კარიდან თავი შემოჰყო ნათიამ.
- წავედით, შვილო, წავედით, არ მოგვასვენებენ. - კარიდან გია გავიდა პირველი.
- რა გითხრა? შვილოო? ასე უცებ? რა უთხარი ასეთი? - თვალებ გაფართოებულმა, ჩურჩულით კითხა ნათიამ.
- გასაოცარი ქმარი გყავს. - შუბლზე აკოცა ქალს, წელზე მოჰხვია ხელი და გიას მიჰყვნენ. - და გასაოცარი ოჯახი გყავს. - ყურში ჩურჩულით დაამატა.
- და მე? - წარბის აწევით კითხა ქალმა.
- შენ უბრალოდ იღბლიანი ხარ. - ეშმაკურად გაიცინა ბიჭმა.
წინ ნათია წავიდა, უკან ბაჩანა მიჰყვებოდა. სუფრა უკვე გაშლილი იყო, ყველაფერი მზად ჰქონდათ.
- მაიკო, მოდი აქეთ, - სამზარეულოში მყოფ ცოლს გასძახა გიამ. მაშინვე გამოვიდა მაიაც, ქმარმა ხელი გადაჰხვია და სიტყვა გააგრძელა. - გაიცანი ბაჩანა, ჩვენი შვილის რჩეული.
- სასიამოვნოა, შვილო! - ბიჭს ხელი გაუწოდა ქალმა და მანაც ჩამოართვა.
- ეს სოფოა, ნიკოს ცოლი. - არც რძლის გაცნობა დავიწყებია გიას.
მასაც მიესალმა ბაჩო და სოფომაც თავი დაუკრა ღიმილით თავაზიანად.
- როგორ გიკითხო, ბაჩო? - ნიკო თავად მივიდა ხელის ჩამოსართმევად.
- კარგად, ჩემო ძმაო, შენ? - შინაურულად უპასუხა დავითულიანმა.
- მეც არამიშავს.
- აბა, მოთავსდით ყველა და მეც მოვალ, რამდენიმე ცხელ კერძს შემოვამატებ. - მაიკო აფუსფუსდა უცებ, როგორც იცოდა. ნათია, ბაჩანა და ანაბელი ერთმანეთის მიყოლებით დასხდნენ. გია თამადა იყო და, რა თქმა უნდა, სუფრის თავში იკავებდა ადგილს, მის გვერდით კი ნიკო და სოფო.
- მომაწოდეთ ჭიქები, შევავსოთ ღვინით, რას ვუცდით? - ახმაურდა კვლავ უფროსი ერგემლიძე და ყველამ სათითაოდ მიაწოდა ჭიქა.
დაიწყო სადღეგრძელოების არმია. პირველი, როგორც ტრადიციულ კაცს შეეფერება, თამადამ უფლის სადღეგრძელო თქვა, შემდეგ მშვიდობა, პარალელურად დრო საუბარში გაჰყავდათ და ერთმანეთთან ურთიერთობის დამყარებას ცდილობდნენ. ყველას ისეთი თბილი მზერა ჰქონდა, გარე თვალს აუცილებლად შეშურდებოდა და ინატრებდა მეც მინდა მსგავსი ოჯახიო. თითქოს ბაჩანა არ იყო მათთვის უცხო, არც პირველად უნახავთ და კარგა ხნის ნაცნობები ყოფილიყვნენ. ისეთი უშუალო დამოკიდებულება ჰქონდა ყველას მის მიმართ, ნათია მიხვდა რომ ნამდვილად მოეწონათ მისი შერჩეული მეორე ნახევარი. არც ბაჩოში შეჰპარვია ეჭვი ოდესმე, პირიქით, ახლა უფრო მეტად იყო დარწმუნებული რომ სწორი არჩევანი გააკეთა. სხვა შემთხვევაში აუცილებლად იგრძნობდა, რომ მშობლებს არ მოეწონათ. მართალია, ამას არ გამოხატავდნენ ისინი, მაგრამ ქალს არაფრით გამოეპარებოდა. თითოეულს ხუთი თითივით იცნობდა. თავად ბაჩო ამაყად იყურებოდა, სიყვარულით სავსე თვალებით გადახედავდა ხოლმე საყვარელ ქალსაც და დროდადრო მის თითებს თავის ხელში მოიქცევდა, ისეთი მზერით გახედავდა, ნათიას მაშინვე თვალები უნდათდებოდა ბედნიერებისგან. ეს კი ყველასთვის ყველაფრისმთქმელი იყო.

უკვე კარგად შეზარხოშებულიყვნენ. სადღეგრძელოების დათვლაც შეუძლებელი იყო, ქალები ცალკე ჭორაობდნენ, არც კი დაულევიათ.
- ჩემთვის ძალიან სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა და თქვენთან დროის გატარება, - ხმადაბლა დაიწყო საუბარი ბაჩომ. - მადლობელი ვარ გულითადი მიღებისთვის და დიდებული მასპინძლობისთვის. ახლა კი, თუ არ მიწყენთ, დაგტოვებთ და ჩემს ცოლსაც თან წავიყვან.
- ბაჩო... - ჩუმად გაეპასუხა ნათია.
- არა, არა. არავითარი ბაჩო. არავითარი ცოტაც მოიცა, დავიცადოთ, სად გვეჩქარება და მისთანანი. ბატონო გია, ქალბატონო მაიკო, რაკი ყველაფერი გარკვეული გვაქვს, რაკი ყველამ ყველაფერი ვიცით, რადგან ვინმე წინააღმდეგი არ ხართ, არცერთი წუთი აღარ მინდა მოცდა, არც ერთი ღამით აღარ მინდა მარტო ყოფნა სახლში. ვერ დავუცდი ვერაფრის გაოფიციალურებას, მით უმეტეს, რომ გრანდიოზულ ცერემონიებს არ ვგეგმავთ.
- ბაჩო! - ხელზე შეუმჩნევლად მოუჭირა ხელი ქალმა.
- სუ! - წამიერად მოტრიალდა მისკენ ბიჭი. - მთელი დღეა ამ გოგოს ხმა არ ამოუღია, ახლა კი რაღაც აინტერესებს და იქნებ, უპასუხო. - მის გვერდით მდგომ ანაბელს სიყვარულით შეხედა და თვალი ჩაუკრა ბიჭმა.
- რა იყო, დე? - მაშინვე ბავშვზე გადაიტანა მზერა ნათიამ.
- იცი რა მაინტერესებს? - გაწელვით დაიწყო ბავშვმა.
- რა გაინტერესებს, დე? - ნერვიულობამ მოიცვა ქალი.
- რა და... - ზურგს უკან დამალული ხელები წინ გამოწია ბავშვმა და გახსნილი ბეჭდის ყუთი ნათიას გაუწოდა. - ბაჩოს ცოლად გაყვები? მას უნდა, რომ შენი ვარდისფერი კაბა გახდეს.
- ღმერთო, მეორე ნაწილი წესით არ უნდა ეთქვა. - ცხვირი შეჭმუხნა ბაჩომ და მხოლოდ ტუჩების მოძრაობით უთხრა მის წინ მდგომ ნათიას, რომელსაც ემოციებისგან აზრზე მოსვლა ჯერ კიდევ ვერ მოესწრო. ცხარედ ატირდა ქალი, უცებ პატარა, ჩვილი ბავშვი გახდა, გული აუფრთხიალდა და მაშინვე დავითულიანს მივარდა ჩასახუტებლად.
- კი, კი, კი! - ატირებულმა ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ამოილაპარაკა.
- ჩემი ბედნიერება ხარ, ცოლო! - ყურში უჩურჩულა ბაჩანამ და ძვლების ატკივებამდე ჩაიხუტა, თითქოს ამგვარად უფრო გრძნობდა რომ ეს ქალი მისი საკუთრება იყო და ასე გაგრძელდებოდა მთელი ცხოვრება. ბეჭედი არათითზე მოარგო და შუბლზე აკოცა. - სამყაროში ყველაზე ბედნიერ ქალად გაქცევ, პირობას გაძლევ ამ ხალხის წინაშე! - ხმამაღლა, ომახიანად თქვა ყველას გასაგონად. ნათია ცრემლებს კვლავ ვერ იკავებდა, აღარც კი ახსოვდა რას ნიშნავდა სიხარულისგან ტირილი და ახლა გაახსენდა. თავს სამყაროში ყველაზე იღბლიან ადამიანად მიიჩნევდა ამ კაცის გვერდით, თვალებში შესციცინებდა და მისგან წამოსული სითბო, სიყვარული, მზრუნველობა მალამოდ ედებოდა მთელ სხეულზე. გრძნობდა, რომ ამაზე უკეთეს არჩევანს ცხოვრებაში ვერ გააკეთებდა და დაბრუნების გადაწყვეტილების სისწორეში ეჭვიც კი აღარ ეპარებოდა.
მილოცვებს იღებდნენ, გიამ ბოლო სადღეგრძელო შესვა და ვერაფერს რომ ვერ გახდა, ბაჩანა თავის ცოლ-შვილთან ერთად გააცილა. არავის თხოვნამ არ გაჭრა. ისე უნდოდა დავითულიანს თავის ცოლთან ერთად განმარტოება, მის სუნში დაძინება, რომ უკვე ვეღარ ითმენდა. სახლში ანაბელისთვისაც მოემზადებინა ცალკე საძინებელი, ყველაფერი ისე მოეწყო, როგორც იცოდა რომ პატარას მოეწონებოდა. საჭესთან, რა თქმა უნდა, ნათია დაჯდა და სახლისკენ გასწიეს. მთელი გზა ბაჩანა და ანაბელი გაუჩერებლად საუბრობდნენ, გოგოსაც ეტყობოდა რომ ძალიან უყვარდა დედაც და მისი რჩეულიც. მისი თვალებიც ისევე ბრწყინავდა ბედნიერებისგან, როგორც დედამისის.

სახლში მისვლამდე რამდენიმე წუთით ადრე დაეძინა მანქანაში ანაბელს და ბაჩანამ ხელში ატატებული აიყვანა ზემოთ.
- ჯიბეში მაქვს გასაღები, ნათი.
- ახლავე. - ხელი ჩაჰყო ქალმა და გასაღები ამოაძვრინა.
- ვოუ, პირდაპირ ჩემს ღირსებას ეხები უკვე? - გადაიხარხარა ბაჩანამ.
- იდიოტო! იცოდე, ნუ გამაბრაზებ პირველივე დღეს. სად დავაწვინოთ ანაბელი?
- შენმა ქმარმა უკვე ყველაფერი მოაგვარა, რომ იცოდე. პირდაპირ და ხელმარჯვნივ მეორე კარი, ანაბელის ოთახი მზადაა.
- მართლა? გიჟი ხარ? - აღტაცება ვერ დამალა ერგემლიძემ.
- ჩემს შვილს საძინებელი არ უნდოდა ტო?
- მართლა აფრენ შენ! - ოთახის კარი შეაღო ნათიამ და გაოცებული დარჩა. ყველაფერი იდეალურად გამოიყურებოდა, თან ანაბელის საყვარელ ფერებში. - საიდან იცოდი?
- რა, ცოლო? ანაბელს რომ ვარდისფერი და იისფერი უყვარს? ეგ როგორ არ უნდა ვიცოდე? აბა, მე რანაირი მამა ვიქნები მერე?
- სიგიჟემდე მიყვარხარ, ბაჩანა დავითულიანო!
- მეც მიყვარხარ, ცოლო! მიდი, გადააძრე გადასაფარებელი, დავაწვინოთ ეს პატარა ჭიამაია და მერე მივხედოთ ჩვენ საქმეს. - ეშმაკურად თვალი ჩაუკრა ქალს.
- საზიზღარი ნუ ხარ, იცოდე! - კბილებში გამოსცრა გაბუტულმა ქალმა.
ანაბელი საწოლში მოათავსეს და მერე თავიანთ საძინებელში გადაინაცვლეს.
- ჯანდაბა, როგორ მომენატრე! ნასვამზე განსაკუთრებულად ვგრძნობ შენი სხეულის სიმხურვალეს.
- მეც საშინლად მომენატრე!
ბაჩანა ვნებით წაეტანა საყვარელი ქალის ტუჩებს. მისი სახე ხელებში მოიქცია და ნელ-ნელა, ნაზად ჩამოჰყვა ქალის კისერს, მხრებს, მკლავებს. პერანგის ღილების გახსნას შეუდგა. რამდენიმე წამში ძირს დაცვივდა ქალის სამოსი.
- ლიფის გახსნა გისწავლია. - ხმადაბლა ამოიჩურჩულა ნათიამ.
- ვვარჯიშობდი. - გესლიანად თქვა ბაჩომ და ქალის მაღალ ყელს ამჯერად კოცნით ჩამოუყვა. კოცნითვე გაიარა მისი ლავიწები და მოშიშვლებულ მკერდთან ჩამოაღწია. მარცხენა ძუ.ძუს კერტი ტუჩებში მოიქცია, ენა შემოატარა, მთელი სინაზით კოცნიდა და ენით ნაზად ლოკავდა ქალის ვნებისაგან დაბერილ კერტებს. მარჯვენა ხელით მარცხენა ძუ.ძუს ჩაფრენოდა და ისე უჭერდა, თითქოს ვინმე წაართმევდა. მის რელიეფურ მუცელს კოცნით ჩამოჰყვა, ტანზე მომდგარი კაბა ხელის ერთი მოსმით გახადა და წითელი ტრუსიც თან გააყოლა. კედელზე აკრულ ნათიას სიამოვნებისგან ჟრუანტელი უვლიდა და მამაკაცის ვნებიან სუნთქვას ხმადაბალ ოხვრას აყოლებდა. ამჯერად ქალის ბოქვენთან მიაღწია ბაჩომ. ნათიას კივილის შეკავება უჭირდა, ახლა მხოლოდ ბავშვის გამო ცდილობდა ყრუ კვნესით ჩაენაცვლებინა ბოლო ხმაზე ყვირილის სურვილი. ქალის სასირცხო ბაგეებს შორის ენას ასრიალებდა, მის კლი.ტორს ასტიმულირებდა და ნაზად ლოკავდა. ქალი თმაში ჩააფრინდა და მთელი ძალით თავისკენ მოქაჩა. შემდეგ სწრაფად გაუშვა და ლოგინზე გააგორა ბიჭი. ქამარი შეუხსნა და მამაკაცის სასქესო ორგანო ხელებში მოიქცია. ჯერ ენის წვერით, შემდეგ ტუჩებით შეეხო ა.სოს თავს. ხელებსა და ტუჩებს სინქრონში ამოძრავებდა.
- ჯანდაბა, ნათია. - ხმადაბლა ამოიოხრა ბაჩომ. ოდნავ წამოიწია და ამჯერად თავად მოექცა ზემოდან. ერთი ბიძგით შეაერთა ვნებით ანთებული სხეულები. ქალმა წელზე მოჰხვია ფეხები და სინქრონში ააყოლა თეძოები ბიჭის მოძრაობას.
- ჯანდაბა, ბაჩანა დავითულიანო, ჭკუიდან გადაგყავარ. - ძლივს არჩევდა ქალის ოხვრაში წარმოთქმულ სიტყვებს.
- არ გაათა*ო. - ბრძანებასავით გაისმა ბიჭის ხმა. უცებ მოშორდა ნათიას სხეულს და ერთი მოძრაობით გადაატრიალა.
- ცხოველო. - ხმადაბლა ამოიგმინა ქალმა, თუმცა ბაჩომ დასრულება აღარ აცალა. მისი თითები ქალის კლი.ტორს შეეხო. ნათიას სისველეს გრძნობდა, მის აღგზნებას, სურვილს და ეს კიდევ უფრო ახელებდა ბიჭს. ქალის სხეული ოდნავ გადახარა და კიდევ ერთხელ შეუერთდა საყვარელ სხეულს.
- ჯანდაბა!- ორივე ხელით ზეწარს ჩააფრინდა ქალი და ისე დაკუჭა, ლამის მთლიანად გადახადა საწოლს. ბაჩომ ნელი ბიძგებით გააგრძელა სიამოვნების მინიჭება საკუთარი თავისა და საყვარელი ქალისთვის. მარცხენა ხელით ნათიას თმას ჩაფრენოდა, ხოლო მარჯვენა ხელის თითები ქალის არ ეშვებოდნენ. მის სასირცხო ბაგეებს შორის დაასრიალებდა თითებს, ჩვეული უხეში სინაზით უზელდა და ქალის ვნებიან მოძრაობას აყოლებდა სხეულს.
- ცუდად ვარ. - ორგაზმის მოახლოება იგრძნო და ყრუდ ამოთქვა ქალმა. ბაჩანამ კი ხელზე იგრძნო როგორ დაიშალა ნათიას სხეული მილიარდ ატომად.
- ცოტაც, პატარავ. - ამჯერად ქალის თეძოებს ჩაავლო ხელი, მოძრაობას კიდევ უფრო უმატა და მალე ნათიამაც იგრძნო როგორ ჩაიღვარა თბილი სითხე მის სხეულში.
- მიყვარხარ, ბაჩანა! უსაზღვროდ მენატრებოდი ამ შენი სიგიჟით!
- სიგიჟემდე მიყვარხარ! - ხმადაბლა დაიჩურჩულა ბაჩომ, ქალის ოფლიან სხეულს მოეხვია და ზურგზე აკოცა. - შენი სხეული, ის ისეთი იდეალურია, როცა ვხედავ, წყობიდან გამოვყავარ. ყველაზე მიმზიდველი ქალი ხარ სამყაროში, ერგემლიძე!
ვნებისაგან გაოფლილი და ძალაგამოცლილნი სხეულებით ეკროდნენ და ერთმანეთის სუნთქვას უსმენდნენ.
- წავიდეთ ჩემთან სოფელში? - მოულოდნელად იკითხა ბაჩანამ.
- სად? ზური და ნაზისთან?
- ჰო, რა იყო? აბა, მაგათ არ გავაგებინოთ?
- კი, როგორ არა, მაგრამ ანაბელის სკოლა?
- დამრიგებელს ვთხოვოთ და ერთი კვირით გაეთავისუფლოს, არა მგონია, ჩამორჩეს კლასელებს ჭიამაია. ისედაც ბევრი იცის.
- ჭკვიანი ქმარი მყავს, რა! - კმაყოფილმა აღნიშნა ნათიამ.
- ზეგ წავიდეთ, ხვალ მივხედოთ ბარგს და დანარჩენ საქმეებს. მეც მანქანას პროფილაქტიკაში გავიყვან, გადავამოწმებ მაინც, სამეგრელოში მივდივართ და იმხელა გზაა წინ, რამე პრობლემა არ შეგვექმნას.
- კარგი, მაშინ ხვალ დავურეკავ ანაბელის დამრიგებელსაც. აუ, როგორ გაუხარდება ჩემს გოგოს! რამდენი ხანია არ დაგვისვენია ჩვენც ერთად და ახლა ხომ შენ საერთოდ გააგიჟე, ისე გაათამამე. - გაკაპასდა ბოლო სიტყვებზე ქალი.
- ნუ ატ.რაკებ ახლა! ჩემი შვილია და ეგრეც უნდა იყოს ტო.
- ოხ, ბაჩანა, ნუ გამიტუტუცებ ბავშვს, იცოდე!
- გაჩუმდი და მაკოცე, მეორე წრეზე ხო არ წავსულიყავით?
- რატომაც არა? - ზემოდან გადმოაჯდა ბიჭს, ტუჩებზე დააცხრა და ხელით ა.სოს სტიმულირება განაგრძო, ნელ-ნელა ისევ ქვევითკენ წავიდა.
- გიჟი ხარ ტო, აფრენ?! - სიამოვნების ხმა აღმოხდა ბაჩანას. ქალმა თავისი საქმე გააგრძელა, პასუხი არ გაუცია, ტუჩებში მოიქცია პენი.სი და ენით ლოკვა დაიწყო, პარალელურად კი ხელით ამოძრავებდა. - ისეთი მიმზიდველი ხარ დომინატობისას, იმენა არ მივარდება. - ახარხარდა დავითულიანი და ცოლს თმებში მოქაჩა. წამებში თვითონ მოექცა ზემოდან და ა.სო მის ვაგინაში შეასრიალა, თეძოებზე ხელს უჭერდა, სწრაფად მოძრაობდა და რამდენიმე წუთში ვაგინაშივე გაათ.ავა კიდეც. კიდევ ერთხელ იგრძნო თბილი სითხე ქალმა და ქმრის მკლავებში მოქცეულს მალევე ჩაეძინა. ბაჩანას კი თვალი არ მოუხუჭავს, მთელი ღამე ნათიას სახეს წერტილ-წერტილ შეისწავლიდა და აქა-იქ კოცნიდა ხოლმე. არ უნდოდა გაეღვიძებინა, მაგრამ დაუცხრომელ სურვილს ვერ უმკლავდებოდა.

___
ჯაფარიძე მოსვენებადაკარგული სახლში მძიმედ დააბიჯებდა. ერთი ხელი წელზე შემოეჭდო, მეორე ხელით შუბლს ისრესდა და აქა-იქ თავის თავზე გამწყრალი შეიგინებდა ხოლმე. იქ, მთაწმინდის პარკში რამდენიმე ხნის წინ რომ თავაზიანობა გამოიჩინა და ყოფილ ცოლს აგრძნობინა განცალკევებული პირადი ცხოვრების ხელშეუხებლობა, ნერვების ფასი აღმოჩნდა და ახლა, როცა საკუთარმა შვილმა უთხრა რომ დედამისი თხოვდებოდა სწორედ იმ ბიჭზე, რომელიც მაშინ გაიცნო და თვითონვე უბიძგა ნათიას მასთან დალაპარაკებისაკენ, რაღაც მქისე შეგრძნება დაეუფლა. ეს კი იმის გამომხატველი იყო, რომ სადღაც ჯერ კიდევ არსებობდა იოტისოდენა გრძნობა მასში - სიყვარულის გამომხატველი. გაახსენდა ის უთაური ლაშა, რომელმაც თავისივე ნებით მოისპო მაამებელი მომავლის პერსპექტივა და დაკარგა ყოველივე, რასაც შეეძლო გაებედნიერებინა. რთული გასააზრებელი აღმოჩნდა. მას ეგონა, რომ ყველაფერმა გაიარა. ფიქრობდა, ის ღალატიც და მის მერე სხვადასხვა ქალთან ურთიერთობაც გააზრებული ქმედება იყო. არ უნდოდა ოჯახი, ეძნელებოდა ამ უღელის ტარება. თუმცა, დროის გასვლის შემდეგ, როცა შეცდომა გააანალიზა და ისიც რომ ის ქალი, მისი პირველი სიყვარული უკვე სხვას ეკუთვნოდა, მოუნდა საკუთარი თავი ძვლების დამტვრევამდე ეცემა. რაღა აზრი ჰქონდა?! არც არანაირი. ინფორმაციის დაზუსტება უნდოდა. ვერა და ვერ მოითმინა, ვერ შეიკავა თავი, მაინც მოიძებნა ნათიას ნომერი ტელეფონში. რამდენიმე წუთი ზედ დასჩერებოდა, მაგრამ არც ის უნდოდა კითხვები დარჩენოდა. პრინციპში მხოლოდ ერთადერთი კითხვა ჰქონდა, იყო თუ არა ის სიმართლე, რაც ანაბელმა უთხრა. დივანზე ჩამოჯდა, ტელეფონი წინ პატარა მაგიდაზე დადო, ორივე ხელი სახეზე ჩამოისვა, ერთი მძიმედ ამოიფრუტუნა და ხელი ღილაკს დააჭირა. რამდენიმე ზარი გავიდა, არ უხსნიდა ქალი, მაგრამ გათიშვას რომ აპირებდა, ზუსტად მაშინ უპასუხეს.
- ნათია, მხოლოდ ერთადერთი კითხვა მაქვს შენთან და პირდაპირ გკითხავ. მართლა ქორწინდები იმ ბიჭზე?
- კი, ჩემზე უკვე დაქორწინდა, ჯაფარიძე, - მკაცრი ხმა ჰქონდა ბაჩანას. ისეთი მტკიცე, გამოიხატებოდა რომ ქალი დაისაკუთრა და მხოლოდ მას ჰქონდა მისი შეხების უფლება. - შენი ნახვა მინდა. - სიტყვა დაამატა ბიჭმა.
- სად და როდის? - არც ლაშას დაუხევია უკან.
- ნახევარ საათში. შენი მისამართი ჩამიგდე, მე მოვალ.
- ნუცუბიძის პლატო, მე-4 მიკრო. მარტივად მოაგნებ, სკვერთან ვიქნები.
პასუხი აღარ გაუცია დავითულიანს, ზარი გათიშა. ნათიას სამზარეულოში მიაძახა საქმე მაქვსო და მისამართზე წავიდა. სიტყვის დაწევაც ვერ მოასწრო ქალმა - ამ შუაღამით რა საქმეზე გარბიხარო და სახტად დარჩენილი თავის ქნევით შებრუნდა სამზარეულოში. ვახშამს აწყობდა, ანაბელიც ახალი მოსული იყო სახლში, დღე ლაშასთან ერთად გაეტარებინა. ბაჩანასაც არაფერი ეჭამა, თითქმის მთელი დღე გასული იყო მანქანის საქმეებზე.

- გამარჯობა. - ხმადაბლა თქვა კაცმა და სკვერის სკამზე ჩამომჯდარ ბაჩოს, რომელიც ნახევარ საათზე ნაკლებ დროში მისულიყო, გვერდით მიუჯდა.
- გაგიმარჯოს. - მისკენ ურეაქციოდ მიტრიალდა ბიჭი.
- აბა, რატომ დამიბარე? - პირდაპირ საქმეზე გადავიდა ლაშა. ისედაც მოუსვენრად იჯდა, გეგონება სადმე ეჩქარებოდა. არ იყო მისთვის სასიამოვნო იმ ადამიანის ყურება, რომელიც მალე მისი ყოფილი ცოლის ქმრის სტატუსს მიიღებდა.
- მეგონა, თვითონ მოინდომებდი ჩემ ნახვას, თუნდაც ანაბელის გამო.
- კი, ვაპირებდი, ბოლოს და ბოლოს, ჩემმა შვილმა შენ გვერდით უნდა იცხოვროს.
- ეგრეა. - მოკლე პასუხი გასცა ბაჩანამ.
- ესე იგი, შენ და ჩემმა ყოფილმა ცოლმა დაქორწინება გადაწყვიტეთ. - თითებს ნერვიულად ათამაშებდა ლაშა. სახის ყველა ნაკვთზე ეტყობოდა თითოეული ემოცია.
- შემდეგში სახელით მოიხსენიე ხოლმე ჩემი ცოლი.
- ესე იგი, შენ და ნათიამ დაქორწინება გადაწყვიტეთ. - ნერვიული ღიმილით ჩაასწორა წინადადება კაცმა. ვერც გაბრაზდა. მართალი იყო დავითულიანი, სწორადაც შეუსწორა სიტყვა.
- ეგრეა, - უდარდელად დაეთანხმა ჯაფარიძე, გაითამაშასავით, ძალიან უჭირდა. - დიდი ხანია, რაც ერთად ხართ?
- აქ ჩემი და ნათიას პირადის განსახილველად არ მოვსულვარ. - შეუვალი იყო ბაჩანას ტონი.
- ეს მარტო შენ და ნათიას კი არა, ჩემს შვილსაც ეხება.
- ჰოდა, შეგვიძლია ბელზე ვისაუბროთ.
- ეგრე იყოს. მინდა იცოდე, რომ ჩემ შვილთან ურთიერთობას ვერავინ დამიშლის. - არანაკლებ შეუვალი იყო ლაშა. პირდაპირ მოითხოვა, რაც უნდოდა.
- ვგავარ კაცს, რომელიც რამე მსგავსს იკადრებს?
- მე შენ არ გიცნობ, ბაჩო.
- ზუსტად ამიტომ არ უნდა მომაყენო შეურაცხყოფა.
- ცუდად ნუ გაიგებ, იმის თქმა მინდოდა რომ მე და ნათიას საერთო შვილი გვყავს და გვიწევს ხოლმე მის გამო გარკვეული სახის ურთიერთობა გვქონდეს.
- მე კარგად მესმის მშობლის მოვალეობები და ისიც, რა სახის ურთიერთობის შენარჩუნებაა საჭირო ბავშვისთვის.
- ამით იმას ხომ არ უსვამ ხაზს, რომ მე დამავიწყდა ჩემი მოვალეობები?
- მე არავის ცხოვრებას არ განვიხილავ და არც ის მაინტერესებს აქამდე რა იყო. თუ რამის თქმა მინდა, შორიდანაც არ ვუვლი და არც ის მომწონს, რომ ათი წუთია გნახე და მეორედ მაყენებ შეურაცხყოფას.
- ბოდიში, ბოდიში, ალბათ, პირადი კომპლექსებია. - ნერვიულ ღიმილს ვერ იშორებდა ლაშა.
- ჩემს ცოლს ვუყვარვარ, მასთან დაკავშირებით არანაირი ეჭვები და კომპლექსები არ მაწუხებს და არც ვინმესთან ურთიერთობის დაშლა არ ხდება ჩვენში. ვიცი ნათია ვინც არის, როგორიც არის და ვიცი რომ მისგან რაღაცის გადაზედმეტებებს არ უნდა ველოდე. ვისგანაც არ ვიცი რას უნდა ველოდო, თუ იმისგან გავიგებ რომ რამეს აზედმეტებს, ყოველთვის ასე მშვიდად არ ვლაპარაკობ.
- ახლა ხო არ დამემუქრე? - ხმამაღლა გაეცინა ჯაფარიძეს.
- ახლა უბრალოდ აგიხსენი, რომ ბავშვის მიზეზად წამოდებას და რაღაცების გაზედმეტებას კარგი არაფერი მოყვება.
- ნათიას უდიდეს პატივს ვცემ, ჯერ ჩემი შვილის დედაა, მერე ჩემი ლამაზი წარსულია და ამას პლიუს, ძალიან მაგარი ადამიანია. - ეცადა დაძაბული საუბარი ნორმალურ რიტმში დაებრუნებინა, მაგრამ ბაჩანა აშკარად გაღიზიანებული იყო. ამის მოტივი შეურაცხყოფა გახდა უფრო მეტად, თორემ ლაშასთან, როგორც პიროვნებასთან, პრობლემა არ ჰქონდა.
- ესე იგი, ჩემგანაც ადამიანურ დონეზე თანადგომის გარდა არაფერს უნდა ელოდე. - ფაქტი იყო, არც დავითულიანს სურდა ანაბელის მამასთან ურთიერთობის ცუდად დაწყება.
ლაშამ სიგარეტის კოლოფი ამოიღო ჯიბიდან, ერთ ღერს გაუკიდა და ბაჩოსაც მიაწოდა. მანაც ამოაძვრინა ერთი ღერი, ამჯერად მის სიგარეტს მოუკიდა ლაშამ და სკამზე ისე გაიშოტა, თითქოს ახლაღა ამოისუნთქა.
- ნათია დიდებული ქალია. უნდა გაუფრთხილდე და გააბედნიერო. - სიგარეტის კვამლს ამოაყოლა სიტყვები და სევდიანი მზერა რომ დაემალა, მიწას დააშტერდა.
- ეს უკვე ის თემა არაა, რომელსაც შენთან განვიხილავ. - ღრმა ნაფაზი ჩაუშვა ბაჩომაც ფილტვებში.
- ვიცი, ვიცი, ჩემი საქმე არ არის. ჩემი საქმე არაფერი აღარ არის ნათიას ცხოვრებაში, თუკი ანაბელს არ ეხება. ბაჩომ მამაკაცზე გადაიტანა მზერა, თითქოს თავის თავს უფრო ელაპარაკებოდა ლაშა, ვიდრე გვერდით მჯდომს, ამიტომ საჭიროდ არ ჩათვალა კაცის მონოლოგს გაპასუხებოდა.
- უბრალოდ ისე გთხოვ, როგორც კაცი კაცს, ადამიანი ადამიანს, გააბედნიერე ეგ ქალი.
- ამას რომ არ ვაპირებდე, ახლა აქაც არ ვიჯდებოდი. - მიუხედავად იმისა რომ თავს ვალდებულად არ გრძნობდა და დიდად არც ეპიტნავებოდა ლაშასთან მისი და ნათიას ურთიერთობაზე ესაუბრა, თავი ვალდებულად ჩათვალა რაღაც მცირედი მაინც ეთქვა.
- ანაბელს ძალიან მოსწონხარ, გახარებულმა მომიყვა რომ დაქორწინებას აპირებთ. - თემა შეცვალა კაცმა.
- სხვა შემთხვევაში ნათია არ იჩქარებდა დაქორწინებას და იქამდე დავიცდიდით, სანამ საჭირო იქნებოდა.
- ვიცი, ის ხომ პირველ რიგში დედაა და მერე სხვა დანარჩენი. სულ ეგრე იყო. - ღიმილი გადაეფინა სახეზე ჯაფარიძეს წარსულის გახსენებაზე.
- მოკლედ, - სიგარეტი ფეხით დაასრისა ბაჩომ და საუბარი წამიერი პაუზის შემდეგ გააგრძელა. - აქ იმის სათქმელად მოვედი რომ ანაბელი ჩემთვის იმდენად მნიშვნელოვანი და ღირებულია, რამდენადაც ნათია. იმიტომ, რომ მე ნათია ბელთან ერთად გავიცანი და მასთან ერთად შევიყვარე. ისინი ცალ-ცალკე ჩემ ცხოვრებაში არ არსებობენ და შენ შვილთან დაკავშირებით სანერვიულო არ გაქვს.
- უკვე შევამჩნიე და ისედაც სიმართლე რომ გითხრა, ანაბელზე არ ვნერვიულობდი. კარგი პატრონის ხელში მყავს.
- ჰო, ეგრეა.
- პატივს გცემ აქ მოსვლის და ამ საუბრის გამო. ბედნიერებას გისურვებ და იმ ტვირთის ღირსეულად ტარებას, რომლის ტარებაც მე ვერ შევძელი. ბაჩომ მხოლოდ ხელი გაუწოდა დასამშვიდობებლად, აღარაფრის თქმა აღარ ჩათვალა საჭიროდ. ლაშამაც გამოწვდილ ხელს თავისი ჩამოართვა.
- სანამ წახვალ, შენი ნომერი დამიტოვე, ანაბელთან დაკავშირებულ საკითხებზე უფრო ხშირად მირჩევნია შენ დაგირეკო ნათიას მაგიერ.
ნომერი ჩააწერინა ბაჩანამ და მერე მანქანისკენ წავიდა. ხვალ დიდი გზა ჰქონდათ გასავლელი, ამიტომ დასვენება და გამოძინება სჭირდებოდა ნათიასთან ერთად მის ტკბილ სურნელში. მანქანა დაძრა და საკმაო სისწრაფით პირდაპირ სახლისკენ წავიდა. ანაბელიც მონატრებოდა, მთელი დღე ვერ მოესიყვარულა და დაელაპარაკა.

___
სამეგრელოში რომ ჩავიდნენ, უკვე საღამო ხანი იყო. შვიდი დაწყებულიყო. მოულოდნელად დაადგნენ თავს მასპინძლებს და მანქანის სიგნალი რომ გაისმა ჭიშკართან, ზური მაშინვე გარეთ გამოვიდა - ხომ მშვიდობააო.
- ჩამოვედი, ბაბუ, ჩამოვედი. - მანქანიდან შესძახა ბაჩანამ და ყველა გადავიდნენ.
- შვილო, რატომ არაფერი გამაგებინე? გამისკდა კაცს გული, სანამ აქამდე მოვედი! - მონატრებულ შვილიშვილს გადაეხვია კაცი.
- იცი ვინ უნდა გაგაცნო? მარტო არ ჩამოვედი, ხო ხედავ? სულ რომ მთხოვდი ცოლი მოიყვანეო, აჰა, მოგიყვანე. გაიცანი ჩემი ცოლი - ნათია და ჩვენი შვილი - ანაბელი.
- ოხ, რა უცნაური ბიჭი ხარ, კაცი ვერ გაგიგებს! - წარბის აწევით გადახედა შვილიშვილს. - გამარჯობა, შვილო, მე ზური ვარ, ამ თავზეხელაღებული ბიჭის გამზრდელი ბაბუა, - ხელი გაუწოდა ქალს ჩამოსართმევად. - რატომ გამოგვაპარე ეს ამბავი აქამდე, ბიჭო? არ გრცხვენია! რაღა დამრჩენია, შემოგევლოთ ჩემი თავი თქვენ, ტკბილად შეაბერდით ერთმანეთს!
- ძალიან მიხარია თქვენი გაცნობა! ბაჩანა ბევრ კარგს მიყვებოდა თქვენზე. - ნათიამაც ჩამოართვა და თბილად გაუღიმა მოხუცს.
- ეს პატარა ლამაზი გოგო ხო არ დაიღალა მგზავრობით? შენი ჭირიმე, ბაბუ, რა ლამაზი ხარ! - ანაბელს მოესიყვარულა ზური და თავზე აკოცა.
- რამხელა ეზო გაქვთ, რა კარგია, კარგად ვითამაშებ. - კმაყოფილმა შემოჰკრა ხელი პატარამ.
- ჭიამაია, ბურთი და ვაფშე ყველაფერი გიყიდე დღეს, ამ ეზოში გავიზარდე მეც და შენც მინდა სასიამოვნოდ გაატარო დრო. - ცხვირზე თითი დაჰკრა პატარას.
- საუკეთესო ხარ, ბაჩანა!
ნათია შორიდან შეჰყურებდა ქმარ-შვილის დიალოგს, ბედნიერი ღიმილი ეხატა სახეზე ქალს. მის ყველა მიმიკაში იკითხებოდა უზომო სიყვარული და სითბო მათ მიმართ.
- ნაზი მეზობელთანაა გადასული, დავუძახებ და მოვა მალე. თქვენ იქამდე ბარგი გადმოიტანეთ და სახლში შემოალაგეთ. ბაჩო, შვილო, მანქანაც ეზოში შემოიყვანე. - უცებ დაფაცურდა კაცი და განკარგულებები გასცა.
- ზური, შენ ისევ ისე არ ისვენებ, არა? - მამა-შვილურად მხარზე ხელი დაჰკრა ბაჩანამ ბაბუას, მისთვის მამა უფრო იყო. მშობლები პატარაობისას დაეღუპა, ამიტომ მის მახსოვრობას თითქმის არ შემორჩენოდა მათი სახეები. ნაზის და ზურის გაზრდილი იყო ბაჩანა, მაგრამ დამამთავრებელ კლასებში რომ გადავიდა, სოფელში ვეღარ გააჩერეს, მარტო უნდა წავიდე ქალაქში საცხოვრებლადო. მის სიჯიუტეს წინ ვინ აღუდგებოდა? დამოუკიდებლობა სურდა და ასეც მოიქცა კიდეც, მშობლების დატოვებულ ბინაში წავიდა საცხოვრებლად თბილისში.
- ახ, რა დამასვენებს, შე კაცო, ვიდრე ცოცხალი ვარ?!
- ეგრეც უნდა იყოს, ბაბუ. სანამ ცოცხალი ხარ, იქამდე არ უნდა გაჩერდე ადამიანი, უმოძრაოდ ყოფნა მერეც გვეყოფა. წავედი ახლა, მანქანას შემოვაყენებ და დანარჩენს მე და ჩემი ცოლ-შვილი მივხედავთ, შენ წადი, ნაზიკოს დაუძახე.
- მიდი, შენ გენაცვალე! კაი ღვინო მაქვს, ნაზი კაი სუფრას გაშლის, ცოტა დავლიოთ, პური ვჭამოთ, ვილაპარაკოთ და მერე თქვენც დაისვენეთ, ნამგზავრი დაღლილი იქნებით.
ყველა თავის საქმეს მიუბრუნდა. ბაჩანამ მანქანა ეზოში შემოაყენა, ნათია ბარგის გადმოლაგებაში ეხმარებოდა, ანაბელი კი ეზოში დასეირნობდა და ყველა კუთხეს ათვალიერებდა. განსაკუთრებით ხეხილის ბაღმა და ყვავილნარმა მოხიბლა.
- დე, ნაზი ბებოს რა ლამაზი ყვავილები აქვს, როგორ მომწონს! - დედასთან მივიდა ანაბელი და საჩვენებლად წაიყვანა.
ამასობაში ზური და ნაზიც გამოჩნდნენ და სულ ფაცხაფუცხით შემოაბიჯა ქალმა ეზოში.
- შენ გენაცვალოს შენი ბებო, ჩემო ბაჩანა! ახ, შენ რა გითხარი?! ერთი როგორ არ გამაგებინე მოსვლის ამბავი?! დაგახვედრებდი კაი პურმარილს, ცოლიც მოგიყვანია, ბიჭო, ეს რა მითხრა პაპაშენმა?! ასე როგორ შეიძლება?! - ენა არ გაუჩერებია ქალს, ისე სულმოუთქმელად ლაპარაკობდა.
- კარგი, ქალო, ათქმევინე ორი სიტყვა ამ ბავშვსაც! - დაუცაცხანა ქმარმა.
- ნაზიკო, როგორ ხარ? ნათი, ანაბელ, მოდით, გაგაცნოთ ჩემი სათაყვანებელი მოხუცი ქალი, - ბებიას ჩაეხუტა ბაჩანა და მერე ცოლიც გვერდით მოიყენა ანაბელთამ ერთად. - ბებო, გაიცანი ნათია, ჩემი ცოლი და ჩვენი შვილი - ანაბელი.
- ღმერთმა კარგად გამყოფოთ, ბებიკო! შეგაბეროთ უფალმა ერთმანეთს სიკვდილამდე! დაილოცოს შენი თვალები, ბაჩანა, ეს რა ლამაზი ქალი შეგირთავს ცოლად და ეს პატარა ჭინკა, შენ რა თვალხატულა ხარ, ოქრო გოგო! - რამდენიმე წინადადებაში ყველას მოსიყვარულება მოასწრო ენამოსწრებულმა ქალმა. - ჰე, აბა, დავტრიალდეთ ახლა, მე სუფრას გავშლი და დავსხდეთ, მომიყევით თქვენი შეუღლების ამბავი. რაღა ამ მაიმუნის დაოჯახებას მოვესწარი, განა, სხვას დავეძებ?
- ნაზიკო, დააცადე ამ ხალხსაც სიტყვის თქმა! ვინა ხარ შენ, რა ჩართვა ხარ ასეთი, ქალო?! - უცებ გაჯიქდა ზური.
- ბებო, ასე მაწვალებს მთელი ცხოვრებაა, უყურებ შენ?
სიცილი აუტყდათ ყველას და სახლში ხმაურიანად შევიდნენ. ნაზიკომ ორი საათი მადროვეთ და ისეთ სუფრას გაგიშლით, უკეთესს ვერ ნახავთო.
იქამდე კი ეზოში იყვნენ ბაჩანა და ანაბელი, ნათია ხანდახან გამოიხედავდა გარეთ, ძირითადად ბებიას ეხმარებოდა.
ბაჩანამ ჯერ ფეხბურთი ეთამაშა ანაბელს, მერე ხილიც დაკრიფეს ერთად, ზურის ცხენითაც იჯირითეს. ისეთი დაქანცულები იყვნენ ბოლოს, რომ სულს ვეღარ ითქვამდნენ.
- ბელ, წამო, ჩემ საყვარელ ადგილს გაჩვენებ ახლა. - ხელი დაავლო ბავშვს და ეზოს უკან მდებარე ტყისკენ წავიდა.
- ტყეში მეშინია. - იუარა ბავშვმა, თუმცა მაინც მორჩილად გაჰყვა ბაჩანას.
- სადღა მიწანწალებთ ახლა? ბაჩო, დაიღალა ბავშვი და რას გავს, მოიყვანე, დავბანო და ბავშვს დავამსგავსო. - სახლიდან გამოსძახა ნათიამ.
- დედაშენი სულ რატომ წუწუნებს? - ნათიას მაგივრად ბავშვს მიუბრუნდა კაცი.
- დედაა და იმიტომაც. - ხელები ისე გაშალა, თითქოს უმარტივეს კითხვაზეც კი ვერ იპოვა პასუხი ბიჭმა და ამით გაოცდა.
- ნახე, - სახლის მახლობლად მდგარ მაღალი ხის წვერისკენ აახედა ბავშვს, ჩემი ხელით აშენებული სახლია, ბევრ საინტერესო რამეს ნახავ იქ, ღამით ვარსკვლავებსაც კი ვუყურებდი ხოლმე იქედან. - წამო, ავიდეთ.
- ბაჩო, ხეზე არ აიყვანო, არ გადმოვარდეს. - შეშინებულმა დაიძახა ნათიამ ზურგს უკნიდან.
- გვაცდი, გოგო?! - ამჯერად მისკენ გაიხედა ბაჩომ.
- რამე არ მოიწიოს ბავშვმა.
თვითონ ანაბელს კი მავედრებელი მზერა ჰქონდა.
- დედა, შენი აზრით რამე დამიშავდება მა... - საუბარი უცებ შეწყვიტა ანაბელმა და დარცხვენილმა დახედა მიწას. - მასთან? - წუთიერი დუმილის შემდეგ დაასრულა სიტყვა.
- ბელ, - მის წინ ჩაიმუხლა კაცი. - რა თქმა უნდა, არაფერი დაგიშავდება, რატომ მოიწყინე?
- დე, რა დაგემართა? - მათთან მიირბინა ნათიამაც. ბავშვის ცრემლით ავსებულ თვალებს გაუსწორა მზერა.
- ბელ, რა მოხდა? - ისევ შეეკითხა ბაჩანამ.
- მე ვთქვი... - კვლავ შეწყვიტა საუბარი. - უფრო სწორად, ვამბობდი რომ... ბაჩანა, შეიძლება მამა დაგიძახო? - უცებ მოტრიალდა კაცისკენ და გაცისკროვნებული თვალებით მიაჩერდა.
- მოიცა, დავფიქრდე, - თითი ნიკაპზე მოჩვენებითი დაფიქრებით მიიდო. ანაბელსაც დაძაბულობა დაეტყო სახეზე. - მე ვფიქრობ, რომ... - განგებ გაწელა სიტყვა ბიჭმა. - ვფიქრობ, ეს უზომოდ გამაბედნიერებს. - თვალებ გაბრწყინებულმა ჩაიხუტა ბავშვი და მასთან ერთად მინდორში გორაობას მოჰყვა. - უყვარხარ შენს მამას, ძალიან, ძალიან უყვარხარ. ისე უყვარხარ, რომ მთელი ცხოვრება ხელის გულზე უნდა გატაროს შენს დედიკოსთან ერთად! - ხმამაღლა ლაპარაკობდა ბიჭი და მოკისკისე ბავშვს კისერში კოცნიდა.
- შემოდით სახლში, შვილებო. გავამზადე სუფრა. - გამოსძახა ნაზიკომ სახლიდან.

ყველანი მაგიდასთან მოთავსდნენ. ორ საათში ნაზიკომ ისეთი სუფრა გაშალა, არაფერი რომ არ აკლდა. შემწვარი დედლიდან დაწყებული ხაჭაპურით დამთავრებული. გემრიელად შეექცნენ ყველაფერს, სტუმრებსაც მოშიებოდათ, იმხელა გზა გამოიარეს. რამდენიმე ჭიქა ღვინოც კი ასწიეს ახალშეუღლებულების და იმ ღმერთის დასალოცად, რომელმაც მათი შეუღლება ინება. ყველა ბედნიერი იყო. ოჯახური იდილია სუფევდა ირგვლივ და ის სიმშვიდე, რომელიც ამ სასიამოვნო საღამოს თან ახლდა, თითოეულს აბედნიერებდა.
- ბაჩო, ცოტა ხნით გარეთ გავალ ანაბელთან ერთად, კარგი? - ქმარს ჰკითხა ნათიამ. ქალი მიხვდა, რომ მოხუცებს რაღაცები აინტერესებდათ და კითხვები ჰქონდათ, ერიდებოდათ მასთან საუბარი და უმჯობესი იქნებოდა ბაჩანა მარტო დაეტოვებინა ბებია-ბაბუასთან.
- მიდი, სიცოცხლე, რა პრობლემაა. თუ რამე დაგჭირდათ, მეც დამიძახეთ.

ნათიამ პატარას ხელი ჩაჰკიდა და გარეთ გამოვიდნენ, უკვე ცაზე ვარსკვლავები კიაფობდნენ. მინდორზე ჩამოსხდნენ, გულზე ჰყავდა მიხუტებული შვილი ქალს და თვალები წამში აწყლიანებოდა. ამაზე ბედნიერ ცხოვრებას ვერც კი ინატრებდა, ალბათ.
- დე, ბედნიერი ხარ? - უცებ ჰკითხა შვილს.
- ძალიან! ბაჩანა ძალიან მიყვარს, დედა.
- მართლა, დე? შენ ხომ იცი, ჩემი სამყარო ხარ და შენზე მნიშვნელოვანი არავინაა ჩემთვის.
- მე თქვენთან ყოფნა მიხარია და მინდა, რომ სულ ასე ვიყოთ. ხშირად ვიაროთ სხვადასხვა ადგილას, კარგი?
- ვიაროთ, დე. სადაც შენ გინდა, იქ. მალე ბაჩოც სწავლას დაამთავრებს, შენც სკოლას და დასასვენებლადაც წავიდეთ. - თავზე აკოცა პატარას ქალმა.
- შენ ბედნიერი ხარ, დედა? - თვალებში მიაჩერდა ანაბელი.
- უზომოდ ბედნიერი ვარ, შვილო! ჩემი ცხოვრება ასეთი არასდროს ყოფილა.
- უჩემოდ რას ლაპარაკობთ თქვენ? - მალე ბაჩანაც შეუერთდა მათ.
- დაელაპარაკე? - ღიმილით ჰკითხა ნათიამ.
- ყველაფერი რიგზეა, ნათი. მე შენ სანერვიულოს არაფერს გაგიხდი, ხო იცი? - გოგონების შუაში მოთავსდა ბაჩანა და აქეთ-იქიდან ჩაიხუტა ორივე.
- ბელ, შენ ხო კარგად გრძნობ აქ თავს?
- ძალიან კარგად, მამა! - ამ სტატუსის თქმისას, პატარას თვალები უციმციმებდა. გვინდა თუ არა, ზოგჯერ დამოუკიდებლად პატარები მაინც გრძნობენ ყველაფერს. მათაც აქვს სურვილები. ალბათ, გულის სიღრმეში ანაბელს ერთხელ მაინც უნატრია რომ მამა ჰყოლოდა და ეგრძნო მისი სითბო. ახლა ბაჩანა იყო მისთვის მამა, ის კაცი, რომლის იმედიც უკვე ჰქონდა და რომელიც ძალიან უყვარდა.
- თქვენზე მნიშვნელოვანი თუ ვინმე არსებობს ჩემს ცხოვრებაში, არაკაცი ვიყო.
- მიყვარხარ, ბაჩო! მიყვარხარ იქ, აი, იმ ვარსკვლავამდე, რომელიც ყველაზე მეტად კაშკაშებს და ჩემი შენდამი სიყვარული დაუსრულებელია. - ქმრის კისერში გატრუნულმა ამოილაპარაკა ნათიამ.
- მეც ძალიან მიყვარხართ ორივე! - არც ანაბელი ჩამორჩა დედას.
- თქვენ ორივე ჩემი ცხოვრების აზრი ხართ! მეც მიყვარხართ! - ჯერ ერთს და მერე მეორეს აკოცა ბაჩანამ. ასე ჩახუტებულნი ისხდნენ სამივე სიჩუმეში და უსმენდნენ ერთმანეთის გულისთქმას.

ვარსკვლავი კი ისევ კაშკაშებდა, თავს იწონებდა ცის ტატნობზე. თითქოს მანაც იცოდა თავისი ფუნქცია და წეღანდელ ლაპარაკს გულისყურით უსმენდა. დრომ ეს მომენტი დაიჭირა, ფირად აღბეჭდა და ამურს გაუგზავნა. ამურთან ერთად ყველა ბედნიერი იყო, ვისაც სიყვარულის არსებობის სჯეროდა. ზური და ნაზიკო ღია კარში იდგნენ ერთმანეთს მიხუტებულნი და შორიდან უცქერდნენ თავიანთი შვილიშვილის ბედნიერებას, რომელსაც დასასრული არ უჩანდა.