თორნიკე გთხოვ, აზრზე მოდი რა-შეეხვეწა ანი
-უნდა წავიდე-გაღიზიანებული ტონით უთხრა ბიჭმა და გაუთიშა.
ქეთიმ მთელი ღამე თეთრად გაათენა ტირილში, ფიქრობდა, ძალიან ბევრს ფიქრობდა თორნიკეზე, მის მომავალზე, წარსულზე, აწმყოზე, ანადგურებდა იმაზე ფიქრი, რომ გეგას გამო იძულებული იყო, მისთვის ყველაზე რთულ დროს სიმართლე გაემხილა და ცხოვრება დაენგრია, რადგნა ზუსტად იცოდა რომ ამ ყველაფერს თორნიკე გაგებით არ და ვერ მოეკიდებოდა, მაგრამ კარგად ხვდებოდა თუ ამ ტკივილს თავად არ მიაყენებდა საკუთარ შვილს, სხვა...უფრო მეტად გაანადგურებდა სიმართლის გამხელით და საბოლოოდ ჩაძირავდა იმ ჭაობში რომელშიც დღითი დღე, უფროდაუფრო ღრმად და მტკივნეულად იძირებოდა მთელი მათი, ტყუილზე ნაშენები ოჯახი. დივანზე დაჯდა თვალცრემლიანი ქეთი და საათს გახედა რომელიც ღამის 5 უჩვენებდა, ტელეფონი აიღო აკანკალებული ხელებით თორნიკესთან დარეკა
-ჰო დე-გაისმა ბიჭის ჩამწყდარი ხმა, რის გამოც ქეთის გული მტკივნეულად შეეკუმშა და ცრემლები მოეძალა, რადგან მასძე ძალიან იმოქმედა თორნიკეს ნათქვამა ამ ორ, ზედმეტად ძვირფასმა და უკვე დაკარგულმა სიტყვამ და ტონმა
-სად ხარ დე?-ამოღერღაკარგა ხნის სიჩუმის მერე, როცა როგორღაც თავს მოერია და დამშვიდდა
-აუ ახლა შენ არ მიტყ.ა ტვინი რა-წამოენთო თორნიკე
-სახლში მოდი, გაწყვეტილი საუბარი უნდა გავაგრძელოთ მე და შენ-ამოილუღლუღა ქალმა და ხმა ჩაუწყდა
-ახლა არა-უცანაურად აღელდა თორნიკე, რაღაცნაირად გრძნობდა რომ ის რასაც ქეთი ეტყოდა ტკივილს მიაყენებდა
-მოდი...ეს მარიანას და პატარას არ ეხება...ეს... წარსულს ეხება
-დედა-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ ბიჭს
-გთხოვ მოდი, უნდა ვილაპარაკოთ მე და შენ, მარტოებმა! პირისპირ!
-რა ხდება...ასე რატომ იქცევი-დაიძაბა თორნიკე და საჭეს ძლიერად მოუჭირა ხელები
-ტელეფონი გამორთე და უბრალოდ მოდი!- ხმის კანკალით უთხრა ქეთიმ და სანამ თორნიკე კიდევ რამეს ეტყოდა გაუთიშა. შეშინებული ელოდა ქალი შვილის შინ დაბრუნებას, რომელიც დიდი ალბათობით მათი ბოლო დედა-შვილური შეხვედრა იქნებოდა, ბოლო საუბარით, ბოლო ჩახუტებით და ცრემლებით, რადგან ზუსტად იცოდა რომ ამ საუბრის დასასრული მათი დედა-შვილური კავშირის სამუდამო წყვეტა იქნებოდა...
თორნიკე ერთ ადგილზე მიყინულივით იჯდა მანქანაში და ბნელ სივრცეს გაჰყურებდა ამღვრეული, ჭაობისფერი თვალებით, რომლიდანაც უსაზღვრო ტკივილთან და სევდასთან ერთად შიშიც კრთებოდა, შიში რაღაცის ან ვიღავის დაკარგვის... თითქოს გრძნობდა რომ ქეთისთან საუბარი არამარტო სხვა ადამიანებს, არამედ საკუთარ რავსაც დააკარგვინებდა. ისეთი განცდა ჰქონდა თითქოს ეს ბოლო ღამე იყო თორნიკე დადიანისთვის... აღელვებულმა ორივე ხელი ძლიერად მოუჭირა საჭეს და ცივი შუბლი დააბჯინა ზედ, თვალები ძლიერად დახუჭა და ღრმად ჩაისუნთქა სუსხიანი თებერვლის გრილი ჰაერი, რომელიც შეუმჩნევლად პარებოდა ჩაწეული ფანჯრიდან და ნელ-ნელა მთელს სხეულს უყინავდა თავგზააბნეულ ბიჭს, კარგა ხანს იჯდა გარინდებული თორნიკე ერთ ადგილზე მიყინულივით და ცდილობდა ძალა მოეკრიბა სახლში წასასვლელად, სახლში რომელიც ძალიან მალე მისთვის ტყუილის და ზიზღის სიმბოლო სამუდამოდ გახდებოდა. მოულოდნელად წელში გასწორდა მანქანა დაქოქა და გიჟივით გააქანა, უნდოდა ბევრი ფიქრის გარეშე მისულიყო სახლში და იმ წარსულ რეალობას დასჯახებოდა რომელიც ნელ-ნელა მის სულს და სხეულს რაღაც უცნაური ეჭვებით წამლავდა.
დაფეთებული ქეთი ფეხზე წამოვარდა როცა ნაცნობი მანქანის ხმა გაიგო და გიჟივით გავარდა გარეთ, სუნთქვა შეეკრა როცა თორნიკემ ეზოში შეაყენა მანქანა და გადავიდა, რაღაცნაირად დაიკარგა მოწოლილ მძიმე ემოციებში და ატირდა რადგა უჭირდა იმ აზრთან შეგუება რომ დღეის შემდეგ უფლება აღარ ექნებოდა მისთვის შვილი ეწოდებინა,იმიტომ რომ ამის უფლებას თორნიკე არ მისცემდა, რადგან იმას რაც გააკეთა არასოდეს აპატიებდა. დიდხანს იდგა ერთ ადგილზე მიყინულივით და ცრემლიანი თვალებით უყურებდა დაბნეულ ბიჭს, რომელიც ნაბიჯის გადადგმას ვეღარ ბედავდა მისკენ, რადგან გრძნობდა, გრძნობდა რომ დედა ატკენდა, საშინლად ატკენდა გულს... ქეთიმ ვეღარ გაუძლო ამ სიშორეს და სწრაფი ნაბიჯით წავიდა მისკენ ატირებული
-თორნიკე...შვილო-აღმოხდა ხმააკანკლებულს და მოულოდნელად ძლიერად ჩაეხუტა
-დედა...-დაიბნა თორნიკე და არეული თვალებით დააცქერდა ზემოდან
-ძალიან მიყვარხარ-ამოილუღლუღა ქალმა და უფრო მეტად მიეკრო შვილის გაყინულ სხეულს- ძალიან... გესმის?-დაიჩურჩულა და მისი გაფითრებული სახე ხელებშორის მოიქცია- და გთხოვ რაც არ უნდა მოხდეს ეს არასოდეს დაივიწყო -დედა რა ხდება-მკაცრი ტონით ჰკითხა თორნიკემ რადგან ქალის სიტყვები საშინლად მოქმედებდა მასზე
-უბრალოდ მინდა იცოდე რომ ძალიან მიყვარხარ, ყველზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ...და რომ შენ ჩემი შვილი ხარ და რაც არ უნდა მოხდეს ამას ვერაფერი შეცვლის
-ასე რატომ მელაპარაკები-ხმასთან ერთად მთელი სხეული აუკანკლადა გაბრაზებულ ბიჭს და ამღვრეული ჭაობისფერი სფეროებით ჩააცქერდა დედას ტირილისგან დასიებულ ცისფერ სფეროებში
-იმიტომ რომ ვიცი ეს ჩვენი დედა-შვილობის ბოლო ღამეა-ასლუკუნდა ქეთი და ხმა ჩაუწყდა
-რას გულისხმობ?!-ავარდა თორნიკე და დედას თბილი ხელები უხეშად მოიშორა ღამის სუსხისგან გაყინული სახიდან
-მე... არ მინდოდა რომ ასე მომხდარიყო... არ მინდოდა რომ შენთვის გული მეტკინა, მითუმეტეს ახლა... როცა შენ და მარიანას ასე საშინლად დაგეძაბათ ურთიერთობა, მაგრამ იძულებული ვარ რომ ეს გავაკეთო...
-რა ჯანდაბა ხდება, ასე რატომ მელაპარაკები- აყვირდა წყობრიდან გამოსული ბიჭი
-სიმართლე უნდა გითხრა წარსულზე... შენზე... ჩემზე და ქრისტინეზე-ამოილუღლუღა ქეთიმ და ატირდა
-ქრისტინეზე?!- ჩამწყდარი ხმით გაიმეორა თორნიკემ მისთვის უცნობი ქალის სახელი, რომელზეც მხოლოდ ის მოუყვა ქეთიმ, ისიც რამდენიმე თვის უკან, რომ მისი ტყუპისცალი და იყო და ავარიას ემსხვერპლა
-ჰო მასზე და შენზე-ხმის კანკალით უთხრა ქეთიმ და მზერა გაუსწორა
-შენის გარდა კიდევ რა გვაკავშირებს მე და მას?- ავარდა თორნიკე და ზურგი აქცია დედას, რადგან გრძნობდა რომ რაღაც საშინელების მოსმენა მოუწევდა წარსულზე, დედაზე და მისთვის უცნობ ქალზე, რომელიც რეალურად მისი ცხოვრების მთავარი ქალი იყო
-მე და ირაკლის... ჩვენ... შენ ძალიან გვიყვარხარ, გესმის? ძალიან! მინდა რომ ეს არასოდეს დაივიწყო! მინდა სულ გახსოვდეს რომ ჩვენი იმედი ნებისმიერ დროს შეგიძლია გქონდეს... ჩვენ შენზე უარს არასოდეს ვიტყვით რა გადაწყვეტილებაც არ უნდა მიიღო და ყოველთვის გვერდში დაგიდგებით რაც არ უნდა მოხდეს- გამაყრუებელი სიჩუმე უხეშად გაკვეთა ქეთის ხმამ და თორნიკე ისე დააბნია რომ დედასკენ გაოგნებული სახით შეტრიალდა
-რაღაც საშინელების თქმას აპირებ ჩემთვის ხომ ასეა?
-ასეა-დაეთანხმა ქეთი და თავი დახარა რადგან ძალა აღარ ეყო გამკლავებოდა შვილის თვალებში მიკიაფე შიშს -მაგრამ სანამ იმ საშინელებას გეტყვი რაც გააზრებულად ჩავიდინე მინდა გითხრა რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ იმიტომ გავაკეთე რომ მინდოდა ბედნიერი ლაღი ბავშვობა გქონოდა... მინდოდა დედა და მამა გყოლოდა... მინდოდა ის მომეცა შენთვის რაც მე და ქრისტინეს არასოდეს გვქონია სითბოთი და სიყვარულით სავსე ოჯახი...
მაპატიე რომ შენი ბედისწერა შევცვალე! მაპატიე გთხოვ რომ ამის გამო ახლა გული საშინლად უნდა გატკინო...
-მიდი მითხარი-უყვირა გაგიჟებულმა ბიჭმა როცა ქეთი ხელახლა დაადუმა ცრემლებმა
-შენ ჩემი შვილი ხარ! ჩემი და ირაკლისი, ჩვენი შვილი! ჩვენ გვიყვარხარ, ძალიან გვიყვარხარ ისეთი როგორც ხარ და ამას ვერავინ და ვერაფერი ვერასდროს შეცვლის... მაგრამ არსებობს სიმართლე... სიმართლე რომელიც 26 წელია მანადგურებს, რადგან შენ... ქრისტინემ გაგაჩინა და არა მე...-ბოლო სიტყვები თვალდახუჭულმა უთხრა რადგან ძალა არ ეყო იმ ტკივილთან დასაპირისპირებლად რაც იმავე წამს აღიბეჭდა თორნიკეს გაყინულ სახეზე მისმისერ ნათქვამი სიტყვების გამო
-რაააა?-მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა თავგზააბნეულმა ბიჭმა, რადგან მისმა დახშულმა გონებამ იმავე წამს ვერ შეძლო მიღებული საშინელი ინფორმაციის ზუსტი აღქმა და გააზრება
-მაპატიე-დაიჩურჩულა ქეთიმ და მისკენ წადგა ნაბიჯი მაგრამ თორნიკემ უკან დაიხია -გთხოვ მაპატიე რომ მთელი ეს წლები ამას გიმალავდი... უბრალოდ მინდოდა რომ ნამდვილი ოჯახი გქონოდა-მთელი სხეულით აცახცახდა თორნიკეს რეაქცით შეშინებული ქალი
-ამას...-თითის ქენვით უთხრა თორნიკემ და ხმა ჩაუწყდა, ძალა არ ეყო კიდევ რამე ეთქვა რადგან მოწოლილ მძიმე ემოციებში ისე დაიკარგა რომ რამდენიმე წამის განმავლობაში მეტყველების და მხედბელობის უნართან ერთად აზროვნების უნარიც დაკარგა- ამას არასოდეს გაპატიებ-ზიზღით უთხრა თორნიკემ თვალცრემლიან ქალს და ერთი წამით, სულ ერთი წამით შეხედა თვალებში, თვალები რომწლიც მთელი ეს წლები მისთვის სამყაროს ტოლფასი იყო, მიტრიალდა უხმოდ ჩუმად ურეაქციოდ და მანქანის კარგი გამოაღო
-გთხოვ არ წახვიდე-მივარდა ქეთი და მკლავზე დაეჯაჯგურა -გთხოვ რამე მითხარი, მიყვირე მეჩხუბე მისაყვედურე ოღონდა სიტყვის უთქმელად არ წახვიდე, გთხოვ ძალიან გთხოვ-მაგრამ ახლა ისეთ საშინელ მდგომარეობაში იყო ბიჭი რომ ფიქრის თავიც კი არ ჰქონდა არა თუ ლაპარაკის, ამიტომ დედას ხელებიდან მკლავი უხეშად დაიხსნა და მანქანაში ჩაჯდა
-თორნიკე შვილო-კარის დაკეტვის უფლება არ მისცა ქეთიმ
-მე შენი შვილი არ ვარ-ზიზღით სავსე მზერით ახედა თორნიკემ ძალა წართმეულ ქალს კარი გამეტებით მიიჯახუნა, მანქანა დაქოქა და უკუ სვლით გაიყვანა ეზოდან, ქეთი მუხლებით დაეცა გაყინულ მიწაზე სახეზე ხელები აიფარა და ხმამაღლა ატირდა.
პალატაში მომღიმარი სახით შესულ სოფის მაშინვე სახე წაეშალა როგორც კი თვალი ჰკიდა ტირილისგან თვალებდასიებულ მარიანას, რომლის დამშვიდებას ამაოდ ცდილობდა ანი
-რა მოხდა რატომ ტირი-დას მივარდა დაძაბული გოგონა და მისი სახე ხელებში მოიქცია
-გადაწყვეტილება მივიღე-ამოილუღლუღა მარიანამ და მზერა გაუსწორა დაძაბულ დას
-რა გადაწყვეტილება?-აღელდა სოფი
-მარიანა გთხოვ-ჩაერია ანი -ასე ნაჩქარევად ნუ მიიღებ დაშორების გადაწყვეტილებას
-რაა?-გაოგნებისგან ლამის პირი დააღო სოფიმ და ზემოდან დააცქერდა დას -გუშინ...
-მივხვდი-დაიწყო მარიანამ სლუკუნით-მივხვდი რომ რაღაც ჰქონდა მიღებული და ვიჩხუბეთ
-ასეც ვიცოდი-ცხირი აეწვა სოფის-მარტოები არ უნდა დაგვეტოვებინეთ
-ისე დაიჟინა თორნიკემ რომ-დაიჩურჩულა ანიმ
-ავადმყოფი-ზიზღით თქვა სოფიმ -ასეთ მდგომარეობაშიც კი არ გინდობს
-შეეშვება-ჩაერია ხმა აკანკალებული ანი- უბრალოდ დრო სჭირდება
-არ შეეშვება, არასდროს შეეშვება, იმიტომ რომ ცუდს ვერაფერს ხედავს თავის საქციელში, შესაბამისად ასეთი ადამიანები არ და ვერ იცვლებიან
-გთხოვ-შეეხვეწა ანი
-დღეს უნდა გაგწერონ?-მკაცრი ტონით ჰკითხა სოფიმ დას, მარიანამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია -ჰოდა მე და შენ ერთად დავბრუნდებით სახლში
-სოფო, გთხოვ...-შეეხვეწა ანი -არ გინდა
-გაგიჟდება არა?-გაცეცხლებული სოფი სწრაფად მიუახლოვდა ანის თვალებში ჩააცქერდა და ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა- და უარეს გააკეთებს?
-ხომ იცი რომ მარიანაზე ასე მარტივად უარს არ იტყვის არა?-ანი ცდილობდა სიტუაციის სიმძიმის ხარისხი შემცირებინა
-თორნიკე მარიანას არ იმსახურებს
-მესმის რომ მარიანაზე და პატარაზე ღელავ, მესმის რომ თორნიკე არასწორად იქცევა... მესმის რომ ბევრ შეცდომას უშვებს მაგრამ..ასე მოქცევა არ შეიძლება...ასე უფრო მეტად ატკენენ ერთმანეთს
-მარიანა თუ გადაწყვეტილებას არ შეცვლის...თორნიკესგან იმაზე უარეს უნდა ველოდოთ რასაც ახლა აკეთებს არა?-ცრემლები მოეძალა სოფის
-მარიანა უყვარს, ძალიან უყვარს თორნიკეს და ... მასზე უარს არ იტყვის, არავითარ შემთხვევაში...
და ეს მან კარგად იცის...-სოფის ორსულ რძალზე მიუთითა- მარიანას ეს მოულოდნელი გადაწყვეტილება და სახლში დაბრუნება ყველაფერს მხოლოდ გაართულებს, რადგან ზუსტად ვიცი რომ თორნიკს თავს არ დაანებებს...
-რას იზამს, ჩვენგა ძალით წაიყვანს?-აფეთქდა სოფი-გგონია უფლებას მივცემთ რომ ასე მოექცეს?
-მორჩით-ჩაერია აქამდე ჩუმად მყოფი მარიანა- გადაწყვეტილება მივიღე და მას არ შევცვლი არანაირი მიზეზით
-სწორი გადაწყვეტილებაა-სოფი სწრაფად მიუახლოვდა და წამოდგომაში დაეხმარა დას
-გთხოვ ეს არ გააკეთო-შეეხვეწა ანი
-სადაა?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა სოფიმ ანის- სადაა შენი ძმა... ვისთანაა... რას აკეთებს... წარმოდგენა მაინც თუ გაქვს?
-მას არ ვამართლებ... უბრალოდ ვცდილობ აგიხსნათ რომ
-ანი-სევდიანი სახით გაუღიმა მარიანამ მულს -არ გინდა გთხოვ...ყველაფერი დასრულდა, უკვე ზღავრზე ვიყავით შენც ხომ იცი არა? როცა ინებებს და ტელეფონს ჩართავს დაველაპარაკები და ყველაფერს ავუხსნი... მისი ცხოვრებიდან წასვლა თავად მაიძულა და შენ ეს კარგად იცი-ცხვირი აეწვა გოგონას ცრემლები მოეძალა. ანიმ ვეღარ გაუძლო ამ დაძაბულობას, აივანზე გავიდა დაღლილი და დედას დაურეკა, მოკლეთ აუხსნა რა გადაწყვეტილებაც მიიღო მარიანამ და მალევე გაუთიშა, რადგან ძალიან ღელავდა და არ უნდოდა უარესად შეეშინებინა დედა.
სოფიმ მარიანას ნივთები ჩაალაგა და უკვე პალატის დატოვებას აპირებდნენ გოგონები როცა სახე წაშლილმა ქეთიმ შეაღო კარი
-დედა?-დაიბნა ანი რადგან ქეთის ტელეფონზე საუბრისას იქ მისვლაზე ხმა არ ამოუღია
-გთხოვ ეს არ გააკეთო არ მიატოვო, ახლა არა- უცნაური მზერით შეხედა ქეთიმ რძალს და ცრემლები გადმოსცვივდა
-დედა რა ხდება-შეშინებული ანი სწრაფად მიუახლოვდა მთელი სხეულით აკანკალებულ ქალს, პალატაში შეიყვანა და საავადმყოფო საწოლზე დასვა
-წყალს მოგიტანთ-დაძაბული სოფი დერეფანში გავიდა და მალე დაბრუნდა ჭიქით ხელში, ქეთი მადლობა გადაუხადა ცოტა მოსვა და ორსულ რძალს გაუშტერა ტირილისგან დასიებული თვალები
-უნდა დაგელაპარაკოთ-დაიწყო ჩამწყდარი ხმით და გაჩუმდა -ეს ძალიან მნიშვნელოვანი და მძიმე თემააა...
-დედა მამას დაემართა რამე? -ასლუკუნდა ანი
-ჯერ თორნიკეზე უნდა დაგელაპარაკოთ სამივეს
-თორნიკეს რამე დაემართა-ატირდა მარიანა
-იძულებული გავხდი რომ სიმართლე მეთქვა მისთვის წარსულზე და ქრისტინეზე-ასლუკუნდა ქეთი
-დედა-ავარდა ანი-უკვე მეორედ მესმის ეს სახელი და ძალიან მაშინებს უკვე ეს ყველაფერი, რა შუაშია 26 წლის წინ გარდაცვლილი შენი ტყუპისცალი და ქრისტინე, თორნიკესთან? რა საერთო აქვთ შენს გარდა?- თავზე წამოადგა გოგონა დაძაბულ ქალს, ქეთიმ ცრემლიანი თვალებით ახედა შვილს
-მაპატიე -დაიჩურჩულა და მარიანას გახედა- ნეტავ შემძლოს ამ ყველაფერის არიდება შენთვის მაგრამ არ შემიძლია შვილო... ვიცი რისი გადატანაც მოგიწია ეს დღეები, ანიმ ახლახანს დამიერეკა და გუშინდელზე მიამბო და ისიც რომ ამ ყველაფეირს გამო თორნიკესგან წასვლა გადაწყვიტე... მაგრამ გთხოვ ძალიან გთხოვ ეს არ გააკეთო...არ მიატოვო... ძალიან გთხოვ... რადგან უკვე საკმარისად გავანადგურე მე და შენ საბოლოოდ ნუ გაანადგურებ, ნუ დაანგრევ
-მე...მე ის ძალიან მიყვარს-დაიჩურჩულა აღელვებულმა გოგონამ-ყველაზე ნაკლებად ის მინდა რომ მე მას ვატკინო... მაგრამ მის ქაოსურ ცხოვრებაში ზედმეტი ვარ...
-ასე არაა, ასე არაა... უბრალოდ დაკარგულია გრძნობებსა და ემოციებში რომლებიც არეულია აწმყოსა და წარსულში, მითუმეტეს ახლა როცა სიმართლე მოვუყევი საკუთარ თავზე და ქრისტინეზე
-რა სიმართლე?-ავარდა ანი-რომელი სიმართლე დედა? ქრისტინე რა შუაშია ამ ყველაფერთან?
-მარიანა მაპატიე მაგრამ იძულებული გავხდი ეს ყველაფერი სწორედ ახლა მეთქვა მისთვის და ახლა ვალდებული ვარ გული შენც გატკინო
-დედაააა-მოთმინების ძაფი გაუწყდა ანის
-თორნიკე ქრისტინემ გააჩინა, ქრისტინემ და არა მე- უმალ სახეზე აიფარა ხელები და ატირდა
-ღმერთო-აღმოხდა სასოწარკვეთილ ანის და სავარძელში უღონოდ ჩაეშვა -არ მჯერა... ეს როგორ გააკეთე? როგორ უთხარი? მითუმეტეს ახლა როცა ასეთ რთულ მდგომარეობაში არიან ის და მარიანა
-იძულებულ ვიყავი რომ ასე მოვქცეულიყავი-ავარდა ქეთი
-ღმერთო ახლა გავგიჟდები, შევიშლები-თავზე ხელები მიიდო ანიმ და ფეხზე წამოვარდა
-როგორ მიიღო?-დაიჩურჩულა მარიანამ
-წავიდა, უთქმელად უსიტყვოდ წავიდა-ასლუკუნდა ქეთი
-მთელი ეს წლები... ატყუებდი! როგორ შეგეძლო? როგორ შეგეძლო რომ ასე მოჰქცეოდი? წარმოდგენაც კი მიჭირს იმის თუ რისი გადატანა უწევს ახლა
-მე უბრალოდ მინდოდა რომ ბედნიერი ბავშვობა ჰქონოდა... მინდოდა დედა და მამა ჰყოლოდა, ოჯახი ჰქონოდა, ის რაც მე არასდროს მქონია
-რატომ ახლა? -აყვირდა ანი -ხომ ხედავდი რომ ისედაც ცხოვრება ენგრეოდა თავზე თავისივე სისულელეებით?
-იძულებული გავხდი რომ ეს საშინელება სწორედ ახლა მეთქვა მისთვის
-მამა რას ამბობს ამ ყველაფერზე? სადაა ახლა?
-წინაწარი დაკავების იზოლატორში-ასლუკუნდა ქეთი
-რა? რას ამბობ დედა
-დღეს სასამართლოა 2-ზე...-ამოილუღლუღა დახშული ხმით.
ირაკლიმ ამღვრეული თვალებით გახედა ცოლს, და საშინლად გაბრაზდა რადგან ქეთიმ დააიგნორა მისი გამომწვევი მზერა და თავი დახარა
-მამა თვალს არ გაშორებს-დაუჩურჩულა ანიმ დაძაბულ ქალს და გაეღიმა -შენს გარდა ვერავის და ვერაფერს ხედავს, მეც კი ვერ მამჩნევს
-არანორმალური-ბრაზნარევი ტონით თქვა ქეთიმ და თავი ასწია, თუმცა მისკენ არ გაუხედია, არ უნდოდა ასეთ საშინელ მგომარეობაში ენახა ქმარს, მაგრამ დაძაბულ კაცს არ გამოჰპარვია ცოლის სახეზე აღმეჭდილი ტკივილის და სასოწარკვეთის მძიმე კვალი და ტირილისგან დასიებული თვალები
-მოხდა რამე?-ჩურჩულით ჰკითხა ავთოს გაღიზიანებულმა ირაკლიმ
-არ ვიცი, არაფერი უთქვამს-მხრები აიჩეჩა კაცმა
-შეგიძლია რომ ციხეში დღესვე შეხვედრა გამიჩალიჩო? უეჭველი უნდა ვნახო, ნამდვილად რაღაც მოხდა
-უკვე შეეგუე იმ აზრს რომ რო თვიანი წინასწარი უნდა შეგიფარდონ? -სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა სახეზე ავთოს
-ხომ იცი რომ შანსი არ მაქვს და უეჭველი ჩამსვამენ ახლა? შენ ის მიყხარი გამიჩალიჩებ თუ ვერ-გაბრაზდა ირაკლი
-დღეს?-უკმაყოფილო სახით შეხედა ავთომ მეგობარს და ფუმფულა მოსამართლეს გახედა რომელიც უინტერესოდ უსმენდა გეგას ადვოკატის მიერ გაზვიადებულად აღწერილ დაჭრის ფაქტს
-ზუსტად ვერაფერს დაგპირდები
-ანუ შემახვედრებ-კმაყოფილი ტონით უთხრა ირაკლიმ და ისევ ქეთის გახედს რომელმაც ამჯერად ვეღარ გაუძლო ქმრის დაჟინებულ მზერას და თავადაც შანათა ცისფერი აწყლიანებული სფეროები, ირაკლიზე ისე საშინლად იმოქმედა მისმა უიმედო გამოხედვამ ბრაზისგან და ნერვიულობისგან ხელები ძლიერად მომუშტა
-გაგიყვან-დარწმუნებით უთხრა ავთომ სუნთქვა აჩქარებულ მეგობარს რომელიც წამით თვალს არ აშორებდა საყვარელი ქალის სახეს -აუცილებლად გაგიყვან აქედან, ოღონდ ცოტა მოითმინე
-ვიცი-მოღუშული სახით შეხედა ირაკლიმ მეგობარს და ისევ ქეთის გახედა.
იმის მიუხედავად რომ ქეთი უკვე შეგუებული იყო იმ აზრს რომ ირაკლის ყოველმიზეზ გარეშე სასამართლო ორ თვიან წინასწარ პატიმრობას შეუფარდებდა, მაინც ძალიან ეტკინა გული და ატირდა როცა მოსამართლემ განაჩენი წაიკითხა, უარესი დაემართა როცა ხელბირკილი დაადეს მის ქმარს და ისე გაიყვანეს სასამართლო დარბაზიდან.
ანის და ქეთის სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა როცა სახლში დაბრუნებულებს მარიანა და სოფი დახვდათ შინ
-ღემერთო როგორ მიხარია რომ არ წახვედი- ანი შუაში ჩაუჯდა დებს და მუცელზე მოეფერა სახე გაფითრებულ რძალს
-არ ვიცი სწორად ვიქცევი თუ არა, მაგრამ ახლა არ შემეძლო მისი მიტოვება და წასვლა-დაიჩურჩულა გოგონამ და სევდიანად გაუღიმა მულს
-სწორად იქცევი, რა თქმა უნდა სწორად იქცევი- აღელდა ანი -ახლა ყველაზე მეტად სწორედ შენ სჭირდები, რადგან დარწმუნებული ვარ სიმართლის გაგების მერე ყველა და ყველაფერი სძულს, ალბათ ფიქრობს რომ ყველა გრძნობა და ემოცია რაც ჩვენთან აკავშირებდა ყალბია, ერთადერთი ვინც მის ცხოვრებაში ნამდვილია შენ ხარ! მხოლოდ შენ! შეუძლებელია რომ ეს ვერ დაინახოს და სათანადოდ ვერ გააცნობიეროს
-ამ სიტუაციაში რა თქმა უნდა მხარს ვუჭერ მარიანას ამ გადაწყვეტილებას, თუმცა მეეჭვება რომ თორნიკემ შეძლოს და დააფასოს მისი ერთგულება და სიყვარული, რადგან თავად წარმოდგენა არ აქვს არცერთ მათგანზე-დანანებით თქვა სოფიმ და მუცელზე მოეფერა დას -თუმცა დიდი სიყვარულის შექმნა კი შეძლო
-მადლობა რომ მის გამო ასეთი რთული გადაწყვეტილება მიიღე და უკან დაბრუნდი-გაუღიმა ქეთიმ რძალს და ოთახში შეიკეტა.
-ირაკლი ბიძია როგორააა?-ინტერესით ჰკითხა მარიანამ მულს რადგან თორნიკეზე ფიქრს და ნერვიულობას უკვე სიგიჟემდე მჰყავდა
-კარგად, კარგად... უემოციოდ მიიღო წინასწარი ორ თვიანი, ისედაც იცოდა რომ ასე მარტივად ვერ გამოვიდოდა ამ სქმიდან, დედამ კი ძალიან განიცადა
-თორნიკეზე იცის?
-არა... არაფერი გვითქვამს ჯერ
-ბიჭებმა ვერაფერი გაარკვიეს მასზე ხო?-ჩამწყდარი ხმით იკითხა მარიანამ და სევდიანი სახით დახედა საკუთარ ტელეფონს, ელოდა თორნიკეს ზარს ელოდა... ეგონა, ეგონა მას მაინც დაურეკავდა მაგრამ არა! ჯიუტად დუმდა მისი ტელეფინი
-არა ვერ-დაიჩურჩულა ანიმ
-იმედია რამე სისულელეს არ გააკეთებს და ცხოვრებას საბოლოოდ არ დაიმახინჯებს-ჩაიდუდუნა სოფიმ
-გოგოებო-უცბათ ფეხზე წამოვარდა აღელვებული ანი -რაღაც პატარა სამე მაქვს წავალ და მოვალ, თუ რამე გაიგეთ გამაგებინეთ მეც
-კარგი თუ ტელეფონი ჩართო ან თავად დაგვირეკა გაგაებინებთ-უკმაყოფილო სახით უხრა სოფიმ. ანი ფეხზე წამოდგა აღელვებული, სწრაფად დასტაცა ჩანთა და მობილურს ხელი და გიჟივით გავარდა სახლიდან, და მაშინვე გიორგის დაურეკა, რომელმაც პირველივე ზარის მერე აიღო ყურმილი
-ანი?-გაკვირვებულმა უპასუხა რადგან მთელი ეს დრო წესირად არ ელაპარაკებოდა გოგონა, მითუმეტეს არ პასუხობდა მის ზარებს და შეტყობინებებს მაშინდელი გატაცების და კოცნის გამო, არა თუ ტელეფონზე თავად დაერეკა მისთვის და დალაპარაკებოდა
-თორნიკე სადაა?!-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ
-არ ვიცი-თქო უკვე ხომ გითხარი!-ავარდა გიორგი- ვეძებთ ბიჭები...
-დარწმუნებული ვარ რომ იცით! -ასლუკუნდა ანი
-არ ვიცი-თქო უკვე მეათასეჯერ გიმეორებ რატომ არ გჯერა ჩემი ეს დედა მოტ.ნული!- აყვირდა გიორგი
-ნუ მიყვირი-ხმას აუწია ანიმაც
-ტონს დაუწიე-დაუღრინა გიორგიმ
-წესიერად მელაპარაკე
-ისე გელაპარაკები როგორც იმსახურებ
-იდიოტო!-დაუყვირა გოგონამ და გაუთიშა.
ანიმ ბევრი იფიქრა წასულიყო თუ არა იქ, იმ სახლში სადაც ხშირად უყვარდათ ხოლმე მისვლა ბიჭებს, რა თქმა უნდა მარტოებს, ყველას გარეშე გასართობათ, რომლის მისამართი და ადგილმდებარეობა მის გარდა სხვამ არავინ იცოდა ერთი მარტივი მიზეზის გამო, წლების წინ თორნიკე იძულებული გახდა მისულიყო იქ და რადგან ანი მანქანაში ეჯდა ისიც მიიყვანა, გზაში ვერ დატოვა შუა ღამისას ყინვაში და ტაქსით ვერ აიძულა სახლში წასვლა, თან ეგონა რომ მისამართს ვერ დაიმახსოვრებდა.... სწორედ ამ მიზეზით ეგონა ანის რომ თორნიკე მათთან ერთად იყო, ამ სახლში და უმალავდნენ იმ მიზეზით რომ მას რაღაც ჰქონდა მიღებული ან უარესი, გაკეთებული, ამიტომ პირველივე გამოჩენილ ტაქს ხელი აუქნია და სახლის სავარაუდო მისამართი უკარნახა, რადგან წლების წინ წარმოდგენა არ ჰქონდა მათ ამ საშინელ მიდრეკილებაზე და ყურადღება დიდ არ მიუქცევია იმ სახლისთვის, მხოლოდ წლების მერე როცა გააცნობიერა რა საშინელებებს აკეთებდნენ ბიჭები მერე მიაცქია ყურადღება მაშინ მომხდარს და საის მისამართი გონების დაძაბვით, წვალებით გაიხსენა.
ეზოს კარი ფრთხილად შეაღო და ნელა აიარა კიბეები, გული საშინლად ეტკინა როცა ხმა შემოესმა სახლის ღია კარიდან, საშინლად აუჩქარდა პულსაცია და სუნთქვა გაუხშირდა იმის წარმოდგენაზე რომ სამივე შეიძლება აქ ყოფილიყო და რაღაც საშინელებები ეკეთებინათ, არა კი იცოდა ყოველთვის რა საშინელი მიდრეკილება ჰქონდა თითოეულ მათგანს მაგრამ ახლა როცა პირდაპირ დაეჯახა ამ მწარე და საშინელ რეალობას გული საშინლად ეტკინა, იმის გააზრებაზე რომ კარს მიღმა შეიძლება თითოეული მათგანი წამლის ზემოქმედების ქვეშ ენახა სისხლი გაუყინა ძარღვებში
-ანი? აქ რას აკეთებ?-გარეთ გამოსული ვაჩე გაოგნებული სახით მიაჩერდა გოგონას, მისმა გონებამ წამიერად ვერ აღიქვა როგორ და რანაირად შეიძლება ანის ამ სახლის მისამართი სცოდნოდა, მითუმეტეს იქ მისულიყო
-თორნიკე აქააა?-ამოილუღლუღა თვალცრემლიანმა გოგონამ
-არა საიდან მოიგონე?!-შეიცხადა ვაჩემ , კიბეები სწრაფად ჩაირბინა და ქუჩაში გავარდა დაბნეული
-ანი? შენ? აქ? როგორ?-ხმაურზე გიორგი გავიდა აივანზე და გაოცებული სახით მიაჩერდა მთელი სხეულით ათრთოლებულ გოგონას
-თორნიკე აქაა ხომ ასეა?-ატირდა ანი და სახეზე ხელები აიფარა
-არა...-ჩაწითლებული თვალებით მიაჩერდა გიორგი, კარგა ხნის სიჩუმის მერე მისი სახლი დაიჩურჩულა- ანი- და ნაბიჯი წადგა მისკენ
-არ მომეკარო-უკან დაიხია დამფრთხალმა გოგონამ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში
-ჩემი გეშინია? გგონია რომ...-აყვირდა მოულოდნელად გიორგი და გაავებულმა სკამს დაარტყა ფეხი რომელიც სწრაფად გაცურდა იმინის მაგიდაკენ და ინერციით შეასკდა, დამფრთხალმა გოგონამ მოულოდნელობისგან შეკივლა- ამის დედაც, ამის დედასაც შევ.ცი-იღრიალა გიორგიმ
-უნდა წავიდე-თავი დახარა ანიმ და კიბეები სწრაფად ჩაირბინა
-ანი-უკან მიჰყვა გაგიჟებული ბიჭი და როგორც კი კიბე ჩაიარეს მაჯაში უხეშად წაავლო ხელი, თავისკენ შეატრიალა, მკლავებში მოიმწყვდია და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა აწყლიანებულ თვალებში -ჩემი ისევ არ გჯერა... ისევ არ მენდობი და სწორედ ამ მიზეზით მოხვედი აქ ხომ ასეა? გადაამოწმე გაკეთებულში ხომ არ იყო თორნიკე!-უღრიალა ბოლო ხმაზე
-ხელი გამიშვი-გაიბრძოლა აღელვებულმა გოგონამ
-არ გაგიშვებ, იქამდე არ გაგიშვებ სანამ მე და შენ საბოლოოდ არ გავარკვევთ ურთიერთობას!
-ამ სახლში რას აკეთებთ ხოლმე? რისთვის მოდიხართ? შეგიძლია რომ ამ კითხვებზე მიპასუხო?-აყვირდა წყობრიდან გამოსული გოგონა და იმდენად გაუწია წინააღმდეგობა გიორგის რომ ხელიდან გაუსხლტა და მისმა დუმილმა კი კიდევ უფრო გააგიჟა -მიპასუხე! მაინტერესებს გამბედაობა თუ გეყოფა ჩემს კითხვებზე პასუხის გასაცემად!
-ანი
-ჩვენ ორივემ კარგად ვიცით რასაც აკეთებთ- უმალ ცხვირი აეწვა გოგონას მაგრამ მოწოლილ ცრემლებს უფლება არ მისცა რომ გადმოდენილიყვნენ -მაგრამ მინდა რომ ეს შენგან მოვისმინო! ნდობაზე კი მერე ვილაპარაკოთ
-მორჩი-ავარდა გიორგი-ჩემგან რისი მოსმენა გინდა რომ ნარკომანი ვარ? არ ვარ გესმის? იმას რასაც ჩვენ ვაკეთებთ, ვაკეთებთ გასართობად...
-და ამ ყველაფერის მერე კიდევ გიკვირს რატომ არ გენდობი და რატომ ვთქვი თავის დროზე უარი შენს ცოლობაზე
-იცოდი? თავიდანვე იცოდი არა ყველაფერი-აყვირდა გიორგი
-ზუსტად არ ვიცოდი მაგრამ ვხვდებოდი, საბედნიეროდ მაშინ სათანადოდ გათვითცნობიერებული არ ვიყავი იმ ქცევებში, არეულ სახესა და ჩაწითლებულ თვალებში რომელსაც ეს ყველაფერი თქვენში იწვევდა
-ანი
-არ გინდა
-ყველაფერი დამთავრდა?-ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა გიორგიმ
-დამთავრდა-სევდიანად გაუღიმა გოგონამ და ატირებულმა დატოვა იქაურობა.
ირაკლი მოღუშული სახით მიაჩერდა მინის მიღმა მყოფ ქეთის, რომელიც ძლივს იკავედა თავს რომ არ ეტირა
-მოხდა რამე? რატომ ხარ ასეთ საშინელ მდგომარეობაში?
-თორნიკეს სიმართლე ვუთხარი
-რა გააკეთე?-ავარდა ირაკლი
-იძულებული გავხდი რომ ასე მოვქცეულიყავი-ასლუკუნდა ქეთი
-რას ნიშნავს იძულებული გახდი?!-აყვირდა წყობრიდან გამოსული კაცი
-მე უბრალოდ...-დაიბნა ქეთი
-ისევ მოახერხა შენთან დარეკვა და დამუქრება იმ ნაბიჭვ.არმა?-ავარდა კაცი
-არა-დაუფიქრებლად უპასუხა ქეთიმ და გვიან გააცნობიერა რამხელა შეცდომა დაუშვა გაუაზრებლად ნათქვამი ერთი სიტყვით, ამიტომ შეშინებული თვალებით მიაჩერდა წყობრიდან გამოსულ კაცს, რომელმაც ბრაზისა და მრისხანებისგან ძლიერად მომუშტა აკანკალებული ხელები
-გთხოვ-დაიჩურჩულა ჩამწყდარი ხმით ქეთიმ
-მასთან წახვედი-დარწმუნებით უთხრა გაცოფებულმა კაცმა და გიჟივით წამოვარდა ფეხზე
-ირაკლი გთხოვ-შეეხვეწა ქეთი მიბრუნებულ კაცს და გაუაზრებლად მინას მიაბჯინა მოცახცახე ხელები